Dwa sposoby pracy, dwa sposoby życia
Wiejski listonosz dla skrócenia sobie drogi, a dzięki temu i czasu nielubianej pracy, przeszedł przez
ogrodzenie i ruszył przez łąkę. Gdy był w połowie dojrzał go byk i zaczął na niego szarżować. Listonosz rzucił
się do ucieczki i dosłownie w ostatniej chwili przeskoczył przez ogrodzenie.
-Bardzo mało brakowało, a by pana dopadł!  wykrzyknął świadek tego wydarzenia.
Zasapany listonosz odparł: -Tak& , za& , każdym& , razem& , już& , prawie& , mnie& , dopada&
Jakiś przykład mojej nie lubianej pracy: zmywanie naczyń.
Pierwszy sposób pracy  zmywa się, żeby były czyste. Wartością jest efekt końcowy.
Drugi sposób  żeby zmywać. Wartością jest czynność. Skutek końcowy ma znaczenie drugorzędne.
W pierwszym sposobie nie żyjemy naprawdę, nie trwamy bowiem w teraz
niejszości. Uciekamy myślami
od rzeczywistości, która nam się nie podoba. Myślami jesteśmy więc w przyszłości lub przeszłości. W ten sposób
nigdy nie żyjemy w chwili obecnej. Coś nas zawsze goni, ponagla, męczy lub też sfrustrowani rozpamiętywać
będziemy mile spędzony miniony czas. To tak, jakbyśmy nigdy nie żyli. Wciąż spieszymy się, irytujemy,
narzekamy, bo właśnie ważniejsza czy przyjemniejsza rzecz czeka lub użalamy nad sobą, bo inni mają lepiej.
Mamy pretensje, popadamy w smutek, przygnębienie, depresje& Oskarżenia kierujemy na wszystko i wszystkich
nie dostrzegając swego błędnego, bezsensownego podejścia do życia. A nasz zły, kwaśny humor udziela się innym,
wprowadza złą atmosferę, niszczy braterstwo i pokój między ludz
mi.
Tylko przy drugim sposobie uczymy się żyć naprawdę, bo nasza świadomość jest tu i teraz. Świat nigdy się
nie dopasuje do naszych poglądów, wyobrażeń, dążeń. Życie dla zaspakajania cielesnego i zmysłowego, to
zaledwie poziom zwierząt. Człowiek to również istota duchowa. Powinniśmy powrócić do danej nam możliwości
życia na wyższym poziomie świadomości. Odkryć sens życia w świadomym wypełnianiu najdrobniejszych
czynności. Szkołą jest samo życie, to wszystko, co ono nam niesie. Każda czynność (im bardziej pogardzana
przez świat, tym lepiej) może być sposobem duchowego i moralnego udoskonalania się, a zdobyte cnoty trwać będą
przez wieczność. Ponadto świadomy chrześcijanin odnajduje w tym wielki sens życia, gdy ofiarnie wykonywaną
czynność złączy duchowo z Ofiarą Chrystusa. Ma ona wówczas moc zadośćuczynienia za grzechy własne i
świata. Wielkie owoce (im trudniej, tym większe - przy zachowanym pokoju) uwidocznią się najczęściej dopiero w
Niebie, ale zgodnie z Bożą obietnicą nagroda przekracza nasze najśmielsze oczekiwania.
W pierwszym sposobie pracy siłą poruszającą naszą wolę jest przykry obowiązek, zewnętrzy przymus,
własna korzyść, satysfakcja, pycha, zazdrość lub chęć wzbudzania zazdrości. W ten sposób utwierdzamy w sobie
cechy osób nieszczęśliwych. Wewnętrzne rozdarcie jest przyczyną wszelkiego zła na świecie.
W drugim sposobie siłą poruszającą naszą wolą jest miłość i ta promienieje na cały świat.
Nie znając lub gardząc Bożymi drogami, człowiek sam nie potrafi zrezygnować z pierwszego sposobu
pracy nawet dostrzegając negatywne uczucia, które nim miotają: niechęci, złości, rozgoryczenia, zniechęcenia,
obwiniania, potępiania, pogardy, zazdrości, żądz, strachu& Paradoksalnie mimo że negatywne, są one z
ródłem jego
energii, poczucia że żyje. Rezygnacja z negatywnych i złych odczuć wiązałaby się z obawą o przyszłość, z
poczuciem pustki w życiu. Podobnie jak się dzieje z tymi, którzy, by czuć że żyją muszą patrzeć na zło, słuchać o
zbrodniach, aferach, sensacjach, plotkach. Czy to w rzeczywistości czy też w filmach. Inaczej się śmiertelnie nudzą.
Nie widząc innych możliwości życia, nie potrafią rozpoznać w tym z
ródeł swego złego samopoczucia, swego złego
nastawienia do innych, swych lęków i obaw, w końcu swych chorób, które w znacznej mierze powstają na bazie
zepsutej psychiki. Ryzykują jak ten wiejski listonosz, tyle, że wieczność całą.
Dalajlama XIV, duchowy przywódca Tybetańczyków zapytany co najbardziej go zadziwia w ludzkości
odpowiedział:  Człowiek. Ponieważ poświęca swoje zdrowie, by zarobić pieniądze. Następnie poświęca pieniądze,
by odzyskać zdrowie. Oprócz tego, jest tak zaniepokojony swoją przyszłością, że nie umie cieszyć się z
teraz
niejszości; w rezultacie nie żyje ani w teraz
niejszości, ani w przyszłości; żyje tak, jakby nigdy nie miał umrzeć,
po czym umiera, tak naprawdę nigdy nie żyjąc.
Drugi sposób życia prowadzi do wolności, do życia wewnętrznego, duchowego, nieznanego światu.
Osiągnąć wolność to osiągnąć zdolność bycia sobą, to posiadanie odwagi zawierzenia własnym obserwacjom,
własnemu rozumowi, odczuciom, duchowej intuicji, to nie pozwalać innym sobą manipulować, wpływać na swe
samopoczucie, to umieć rozczarowywać ludzi żądających, byśmy czynili wszystko tak jak oni, według
ustanawianych przez ten świat reguł, tendencji, mód, trendów, powszechnie rozumianej poprawności będących w
rzeczywistości prawdziwymi zniewoleniami.
Ktoś mówiąc o duchowości powiedział coś takiego: Nikt, kto chce być prawdziwie wolny nie może się
biernie poddawać urokom społeczeństwa konsumentów, kupców, sprzedawców, reklamodawców& Musi walczyć
o swą wolność unikając wrzawy spraw światowych, miejsc, gdzie ludzie kpią z siebie wzajemnie, obrażają,
wykorzystują, pośród fałszywych gestów przyjaz
ni. Musi unikać ludzi- idoli, środków przekazu, filmów czy
piosenek rozdrażniających, pobudzających najniższe ludzkie instynkty, pogrążających w morzu kłamstw i
namiętności często dla realizacji  dobrego pragnienia ratowania świata czy nawet dla rozszerzania
chrześcijaństwa.
Dla pracujących drugim sposobem, otwartych na Boga i Jego prawo Miłości, najprostsza czynność nabiera
nieskończonej wartości. Oczyszcza ich serca i dusze, pozwala trwać w pokorze- naczyniu cnót. Jest też monetą
ofiarowaną za zbawienie braci. W takim podejściu do wszystkich, najdrobniejszych i najbardziej pogardzanych
przez świat czynności odnajdują głęboki sens życia, radość, pokój, zaspokojenie serca. Stają się wolni od siebie
samych i uodpornieni na wpływy świata i szatana. Osiągają pogodę ducha, pomimo goryczy jaką odczuwają na
widok głuchoty dusz ludzkich i ich ciągłych upadków. Najmniejsi w oczach własnych i najbardziej pogardzani
przez ten świat mogą najwięcej uzyskać u Boga dla całego świata. Owoce ich życia choć niedostrzegalne dla świata
są nieskończenie większe niż największych tytanów pracy podziwianych i cenionych przez świat. Nagroda czeka
ich wielka, a póki co w pokoju dążą do Nieba i osiągają je bez przechodzenia przez trwogę umierania i śmierci.
Jakże wspaniały i doskonały jest Bóg, jakże wszystko mądrze urządził. Chwała Tobie Panie!
Nie za pomysły wynik nagradzam, ale za cierpliwość i trud dla Mnie podjęty.
Nie za pomyślność w pracy, ale za cierpienie nagradzam.
(Dzienniczek 86 i 90)
Proszę was o wielki skarb, skarb mający siedem imion i taki, który nawet najuboższy
może posiadać, a którego może nie mieć najbogatszy król. Posłuchajcie jego nazw: miłość,
wiara, dobra wola, prawość intencji, wstrzemięz
liwość, szczerość, duch ofiary.
Tego chcę od każdego, kto idzie za Mną. Tylko tego.
Nie trać czasu na myślenie o sobie. Czy nie jestem tu po to, aby czuwać nad tobą? Niech
wszystkie twe chwile przemienią się w uczucia, jakby w pieśni, z których czerpać będę twoją
miłość, i miłość do grzeszników, i łaski do rozdawania&
Niekiedy stwarzam niepokojące sytuacje, aby wypróbować waszą ufność. Daj mi swoją
ufność.
Nie zadawaj sobie trudu przewidywania. To ja myślę za ciebie. Zjednocz się ze Mną.
Jeżeli nie oprzesz się na Mnie, możesz się zmienić, ale nie udoskonalić&
Nie ma potrzeby pisać, kto wypowiedział powyższe słowa i gdzie. Czyż nie jest powiedziane, że owce
potrafią rozpoznać głos swego Pasterza?
br. stanislaw