Giełdy
międzynarodowe
 Międzynarodowy rynek finansowy wchodzi w skład
międzynarodowego systemu finansowego, na który składa się zespół norm,
przepisów, instrumentów i instytucji, wykorzystujących te korzyści, jakie ten
system daje. Jest elementem globalnego rynku finansowego, który rozwinął
się w ostatnich 30 latach.
Międzynarodowy rynek finansowy jest miejscem oferowania
funduszy, na który zgłaszają zapotrzebowanie podmioty krajowe i
zagraniczne. Ze względu na specyfikę i naturę przeprowadzonych operacji
dzielimy go na:
-rynek walutowy (obejmuje międzynarodowe transfery finansowe)
-rynek kredytowy (obejmują podaż funduszy, które oferują banki)
-rynek pieniężny (transakcje krótkoterminowe)
-rynek ubezpieczeń (usługi ubezpieczeniowe)
-rynek kapitałowy (emisja i obrót papierów wartościowych)
Międzynarodowy Rynek walutowy
Przez pojęcie rynku walutowego rozumie się całokształt transakcji
wymiany walut wraz z instytucjami pomagającymi je przeprowadzać (są to
głównie banki komercyjne) oraz zespół reguł, według których zawierane są
transakcje walutowe, a także ogół urządzeń i czynności prowadzących do
zawierania transakcji. Współczesny rynek walutowy to przede wszystkim rynek
pozagiełdowy typu OTC ( Over the Counter Market), zdecentralizowany pod
względem ekonomicznym, technicznym i geograficznym. Jest on w istocie
"siecią (gęstniejąca) rozrzuconych po całym świecie i połączonych ze sobą
telekomunikacyjnie (telefonami, teleksami, radiem, telefaksem) czy za
pośrednictwem komputerów banków, niektórych nie bankowych instytucji
finansowych oraz firm brokerskich.
 Międzynarodowy rynek walutowy to
przede wszystkim rynek miedzy bankowy,
hurtowy, na którym są zawierane transakcje
miedzy bankiem centralnym a innymi bankami (
głównie dotyczy to interwencji na rynku
walutowym, podejmowanych przez banki
centralne), między bankami komercyjnymi,
innymi instytucjami finansowymi (jak banki
inwestycyjne, towarzystwa budowlane) oraz
wielkimi instytucjami niefinansowymi (jak
wielkie korporacje przemysłowe, firmy
handlowe), często za pośrednictwem firm
brokerskich, kojarzących z oferty kupna-
sprzedaży walut uczestników rynku. Na rynku
międzybankowym nie zawiera się transakcji
poniżej 1 mln USD.
 Drugim, choć o wiele mniejszym, jeśli chodzi o skale obrotów,
segmentem rynku walutowego jest tzw. rynek transakcji z klientami
(customer market), na którym są zawierane transakcje miedzy podmiotem
rynku międzybankowego a firmami przemysłowymi, handlowymi,
usługowymi, korporacjami międzynarodowymi, jak również transakcje
zawierane między tymi firmami, bez udziału podmiotu rynku
międzybankowego. Wielkość pojedynczych transakcji na tym rynku jest o
wiele mniejsza niż na rynku międzybankowym, a jego udział w całości
obrotów ocenia się na ok. 20-25%.
Rynek walutowy spełnia trzy ważne zadania:
-transfer siły nabywczej w formie pieniężnej między różnymi krajami,
w których funkcjonują odrębne systemy pieniężne.
-stworzenie możliwości niewyrównywania obrotów zagranicznych.
-zabezpieczenie pewnej części zagranicznego majątku finansowego
przed zmniejszenie w wyniku zmian kursów walut.
Podział rynku walutowego :
-wolny rynek walutowy (funkcjonuje w danym kraju wówczas, gdy podmioty
gospodarcze mogą swobodnie wymieniać walutę tego kraju na inne waluty tzw.
pełna wymienialność, oraz gdy nie napotykają ograniczeń ze strony
państwowych władz walutowych)
-reglamentowany rynek walutowy (funkcjonuje gdy podmioty gospodarcze
danego kraju nie mogą swobodnie wymieniać waluty danego kraju, wiąże się to
z istnieniem państwowego monopolu walutowego, oznaczającego przymus
odsprzedaży określonej instytucji państwowej zarobionych za granicą dewiz)
-pośredni rynek walutowy (występuje, gdy w kraju pewne sfery obrotu
dewizowego są reglamentowane przez państwo, a inne nie są reglamentowane).
Na rynku walutowym są przeprowadzane następujące
rodzaje operacji:
-arbitraż (transakcje są zawierane w celu wykorzystania różnicy kursów
walutowych dwóch lub więcej walut w różnych ośrodkach geograficznych-są
to różnice minimalne)
-hedging (transakcje zawierane w celu ochrony przed stratami, które mogą
wyniknąć z niekorzystnego kierunku zmian kursów walut)
-spekulacja (transakcje, w których świadomie jest podejmowane ryzyko w
celu osiągnięcia zysku związanego z przewidywanym spadkiem tzw. gra na
zniżkę lub wzrostem tzw. gra na zwyżkę kursu walut).
Międzynarodowy Rynek Kredytowy
Międzynarodowy rynek kredytowy stanowi nie tylko ważne z
ródło
finansowania przebiegu procesów gospodarczych i inwestycji w gospodarce
rynkowej, ale jest również-co należy podkreślić z naciskiem-najważniejszym
instrumentem transformacji oszczędności w inwestycje w skali narodowej i
regionalnej oraz częściowo w skali międzynarodowej. Międzynarodowy rynek
kredytowy stanowi nie tylko ważne z
ródło finansowania przebiegu procesów
gospodarczych i inwestycji w gospodarce rynkowej, ale jest również
najważniejszym instrumentem transformacji oszczędności w inwestycje w skali
narodowej, regionalnej i międzynarodowej. Międzynarodowy rynek kredytowy
obejmuje narodowe rynki kredytowe. Na rynku kredytowym przedmiotem podaży i
popytu jest specyficzny towar-kapitał pożyczkowy. Rynek kredytowy składa się z
rynku pieniężnego i kapitałowego. Oba te rynki wzajemnie się zazębiają.
 Najważniejszym kryterium rozróżnienia rynku pieniężnego od
kapitałowego jest kryterium ekonomicznego zastosowania kapitału
pożyczkowego na obu rynkach. Na rynku pieniężnym przedmiotem popytu i
podaży jest kapitał przeznaczony na cele obrotowe przedsiębiorstw. Rynek ten
obejmuje procesy pieniężne obiegu. Przedmiotem transakcji są instrumenty
krótkoterminowe. Natomiast na rynku kapitałowym mamy do czynienia z
popytem i podażą na kapitał pieniężny przeznaczony na cele lokacyjne.
Kapitał ten przeznaczony jest na zakup środków trwałych lub
długoterminowych papierów wartościowych. Przedmiotem transakcji na tym
rynku są instrumenty średnio- i długoterminowe (np. akcje czy obligacje).
Zatem problematyka rynku kapitałowego to: stan akumulacji kapitału
pieniężnego i stopa akumulacji.
 Istnieją dwa główne z
ródła podaży kapitału na rynku kredytowym:
oszczędności wewnętrzne (gospodarstw domowych, przedsiębiorstw,
organów publicznych) oraz import kapitału. Popyt na kapitał reprezentują
przedsiębiorstwa organy publiczne, osoby prywatne oraz zagranica (eksport
kapitału). Jeśli chodzi o banki to spełniają one funkcję pośrednika w
doprowadzaniu do przedsiębiorstw kapitału pieniężnego. To właśnie banki
przetwarzają depozyty (wkłady pieniężne) w różnych formach-w kredyty
krótko- i długoterminowe. Są one głównymi uczestnikami rynku
kredytowego.
 Regulującą rolę na narodowym rynku kredytowym odgrywa bank
centralny. W warunkach gospodarki rynkowej spełnia on niejako funkcje
amortyzatora na tym rynku. Poprzez prowadzenie polityki pieniężno-
kredytowej za pomocą takich instrumentów jak polityka stopy dyskontowej,
polityka minimalnych rezerw i polityka otwartego rynku czy też
kontyngentowania kredytu udzielanego w drodze redyskonta weksli bankom
handlowym, oddziałuje on na popyt i podaż na rynku kredytowym, a tym samym
na decyzje przedsiębiorstw co do podejmowania określonych inwestycji,
kształtowania określonego profilu produkcji i jej asortymentu w zależności od
stanu koniunktury i sytuacji rynkowej. Polityka pieniężno-kredytowa banku
centralnego wywiera poważny wpływ na kształtowanie sie kursów obligacji,
wysokość oprocentowania depozytów i kredytów długo- i krótkoterminowych.
 Są różne kryteria klasyfikacji kredytu. Można je sklasyfikować według
celu, z
ródła środków i okresu. Według celu, na jaki udziela się kredyt
rozróżniamy kredyty obrotowe, inwestycyjne, hipoteczne, finansowe i handlowe.
Ze względu na pochodzenie z
ródeł środków można wyodrębnić kredyty
kupieckie, bankowe, państwowe i kredyty organizacji międzynarodowych.
Natomiast według okresu kredyty dzieli się kredyty na krótkoterminowe (do 1
roku), średnioterminowe (od roku do 5 lat) i długoterminowe (powyżej 5 lat). Do
instrumentów kredytu krótkoterminowego zalicza się weksle handlowe, weksle
skarbowe, pożyczki międzybankowe. Zaś instrumentami kredytu
długoterminowego są obligacje. Emitują je rządy, przedsiębiorstwa i banki, oraz
zagraniczne rządy i firmy. Kredyty zaciągnięte w formie emisji obligacji mogą
być przeznaczone na dowolne cele. Z reguły przeznacza się je na realizację
określonych przedsięwzięć gospodarczych. Metodą pozyskiwania nowego
kapitału jest emisja akcji. Akcja nie jest jednak instrumentem kredytowym.
Stanowi część udziału w majątku przedsiębiorstwa emitującego akcje. Cechą akcji
i obligacji jest ich zbywalność na wtórnym rynku papierów wartościowych.
Rynek pieniężny
Rynek pieniężny może mieć zasięg krajowy, regionalny i
międzynarodowy. Występuje na nim gra popytu i podaży. Jest to w istocie, rynek
płynnych aktywów finansowych. Najważniejszą jego funkcją jest umożliwienie
takich zmian w ogólnym portfelu walorów, aby równocześnie można było
uzyskiwać dochody z posiadanych aktywów oraz utrzymać płynność finansową w
poszczególnych ogniwach życia gospodarczego . Podmiotem obrotu na tym rynku
są instrumenty o krótkim terminie płatności (najczęściej nie dłuższym niż jeden
rok) w formie depozytów i pożyczek międzybankowych, krótkoterminowych
papierów wartościowych emitowanych przez banki, rządy i inne instytucje o
pierwszorzędnym standingu finansowy, jest to rynek, na którym są zazwyczaj
dokonywane transakcje na duża skalę. Powiązania między poszczególnymi
narodowymi rynkami pieniężnymi mają charakter handlowy. Różnice cen
walorów tego samego typu o takim samym terminie wykupu są wyrównywane
przez grę popytu i podaży.
Segmenty rynku pieniężnego:
-Rynek hurtowy
-Rynek detaliczny
-Rynek lokat międzybankowych
-Rynek weksli skarbowych
-Rynek pieniądza krótkoterminowego
-Rynek dyskontowy
-Rynek lombardowy
-Rynek kredytu na rachunku otwartym
-Rynek weksli własnych przedsiębiorstw
Rynek Kapitałowy
Rynek kapitałowy stanowi najważniejsze ogniwo przekształcania
oszczędności w inwestycje krajowe i zagraniczne . Chodzi tu o oszczędności
krajowe i zagraniczne (import kapitału). W procesie przekształcania
oszczędności w inwestycje biorą udział głównie gospodarstwa domowe, banki
komercyjne i przedsiębiorstwa. Rynek kapitałowy, podobnie jak rynek
pieniężny, może mieć zasięg narodowy, regionalny lub międzynarodowy.
Przedmiotem obrotu na tym rynku są instrumenty finansowe, których termin
wykupu jest dłuższy niż jeden rok, funkcjonuje w formie zbywalnych papierów
wartościowych (akcji i obligacji) emitowanych przez rządy, organizacje
międzynarodowe, instytucje publiczne, przedsiębiorstwa o wysokim standingu
finansowym, umożliwiającym emisje i obrót wtórny (giełdowy i pozagiełdowy)
ich papierami poza granicami kraju.
 Charakterystyczną cechą rynku kapitałowego jest to, że zawierane
są na nim transakcje kupna i sprzedaży walorów będących instrumentami
kredytowania, których termin wykupu jest dłuższy niż rok. Jest to więc rynek
walorów długoterminowych. Na rynku kapitałowym zawiera się również
transakcje kupna i sprzedaży walorów wyrażających współwłasność ,tzn.
akcji. Formalnie akcje nie są długiem, ale można je zakwalifikować do
instrumentów kredytowych o wieczystym okresie spłaty.
Na rynku kapitałowym inwestorami są osoby fizyczne i prawne, które
angażują swój kapitał w celu jego pomnożenia. Kupują oni dobra
kapitałowe- akcje, obligacje, udziały majątkowe- z zamiarem osiągnięcia
zysku.
Segmenty rynku kapitałowego:
-Rynek instytucjonalny. Na rynku
instytucjonalnym , który obejmuje wielkie
banki komercyjne , instytucje ubezpieczeniowe
(w szczególności instytucje ubezpieczeń
nażycie), fundusze emerytalne, fundusze
powiernicze i inne instytucje bankowe, lokuje
się długoterminowe depozyty i udziela się
długoterminowych kredytów. Udzielanie
kredytów długoterminowych przez banki na
tym rynku zalicza się do ich operacji
czynnych. Operacje bierne to przyjmowanie
wkładów długoterminowych. Kredyty
długoterminowe zaciągają na tym rynku
głównie przedsiębiorstwa w celu finansowania
inwestycji.
-Rynek otwarty. Na rynku otwartym(rynek papierów wartościowych)
można wyodrębnić rynek akcji i rynek obligacji. Dzielą się one z
kolei na rynek pierwotny i wtórny . Emisja akcji na rynku
pierwotnym oznacza powiększenie kapitału zakładowego spółki
akcyjnej. W tym sensie stanowi ona z
ródło dopływu dodatkowych
środków finansowych do spółki akcyjnej. Dochód z akcji w postaci
dywidendy uzależniony jest od wysokości zysku przeznaczonego do
podziału, po potrąceniu należnych podatków. Kupno akcji, chociaż
łączy się z ryzykiem poniesienia straty w przypadku bankructwa
spółki akcyjnej , jest dogodną formą zabezpieczenia się przed
deprecjacją pieniądza.
-Rynek hipoteczny. Kredyty hipoteczne udzielane są przez banki hipoteczne
lub inne banki komercyjne na zakup gruntów. Ich zabezpieczeniem jest
wartość ziemi wraz z dobrami jej przypisanymi, a nie  jak w przypadku
innych rodzajów kredytów  pozycja finansowa pożyczkobiorcy. Kredyty
hipoteczne umożliwiają zakup terenów pod indywidualne budownictwo
mieszkaniowe i budownictwo o charakterze handlowym oraz przemysłowym
(hotele , stacje obsługi samochodów, składy, magazyny itp.). Kredytuje się
również zakup ziemi. Kredytom na zakup ziemi towarzyszą często kredyty
budowlane.
Eurorynki pieniężne i kapitałowe.
Począwszy od lat sześćdziesiątych w Europie Zachodniej wykształcały się
nowe rynki pieniężne i kapitałowe, określane mianem eurorynków; istnieje
eurorynek pieniężny (rynek eurowalut, zwłaszcza eurodolara) oraz eurorynek
kapitałowy(głównie rynek euroobligacji). Przyczyną ich pojawienia się był, z jednej
strony, rozwój infrastruktury bankowej, stwarzającej warunki swobodnego
przepływu funduszów pieniężnych z krajów mających nadwyżki oszczędności do
regionów zapotrzebowania na fundusze, z drugiej strony, postępująca na Zachodzie
liberalizacja przepisów dewizowych i przepływów kapitałów, dynamiczny rozwój
handlu światowego w warunkach postępującej internacjonalizacji życia
gospodarczego oraz zakrojona na szeroką skalę działalność inwestycyjna i lokacyjna
przedsiębiorstw wielonarodowych. Impulsem do powstania eurodolara były z jednej
strony duże kwoty dolarów w posiadania banków europejskich, będące skutkiem
deficytu bilansu płatniczego USA, a z drugiej strony fakt, że stopa procentowa od
depozytów krótkoterminowych była na rynku londyńskim znacznie większa niż w
USA.
 Ponadto w USA obowiązywał zakaz płacenia odsetek od wkładów płatnych
na żądanie oraz ustawowy limit stopy procentowej od depozytów terminowych.
Fakty te skłoniły banki londyńskie do przyciągnięcia funduszy dolarowych
cudzoziemców i dalszego ich od pożyczania klientom zagranicznym. Oczywiście
banki londyńskie zarabiały na różnicy oprocentowania depozytów i pożyczek. Do
najważniejszych pośrednich przyczyn powstania i rozwoju eurorynku kapitałowego
(głównie rynku euroobligacji) należy zaliczyć internacjonalizację działalności
gospodarczej, wprowadzenie przez kraje Europy Zachodniej w grudniu 1958 roku
zewnętrznej wymienialności ich walut oraz deficyt amerykańskiego bilansu
płatniczego. Bezpośrednimi przyczynami powstania rynku euroobligacji było
wprowadzenie w 1964roku w Stanach Zjednoczonych podatku wyrównawczego i w
1965 roku dobrowolnych ograniczeń eksportu kapitału ze Stanów Zjednoczonych
oraz rozwój eurorynku pieniężnego, który był ściśle powiązany z rynkiem
euroobligacji przez działalność na nim eurobanków Eurorynek ten stwarzał
oszczędzającym (inwestorom) stosunkowo dogodne formy lokowania ich środków
pieniężnych w postaci nabywania euroobligacji; dla banków natomiast, stał się
oferujących na rynku euroobligacje, stał się jednym z głównych kanałów
pośrednictwa w przetwarzaniu oszczędności w inwestycje poprzez doprowadzanie
oszczędności od inwestorów do pożyczkobiorców.
Rynek eurowalut.
Rynek eurowalut, którego głównym członem jest rynek
eurodolara,stanowi pewien fenomen bankowy i finansowy. Jest to w istocie
rynek przez nikogo niekontrolowany.Jego charakterystyczną cechą
jest eksterytorialność operacji bankowych.Gwarantuje mu ona pełną swobodę
działania i apolityczność. Niezawodność zasad współpracy euro banków
operujących na tym rynku oparta jest zarówno na klauzulach prawnych, jak i na
poczuciu solidarności. Eurobanki gwarantują pożyczkobiorcomi depozytariuszom
korzystniejsze warunki pośrednictwa finansowego niż banki handlowe operujące
na narodowych rynkach kredytowych. Eurobanki stosowały w praktyce niższe
marże między stopami oprocentowania depozytów a stopami oprocentowania
kredytów.Charakterystyczną cechą tego rynku jest to, że transakcje walutowe są
przeprowadzane poza miejscem pochodzenia waluty. Nazywa się je transakcjami
eurowalutowymi. Eurowalutą nazywa się walutę narodową kraju poza jego
granicami. Transakcje eurowalutowe polegają na zamianie jednej waluty na drugą,
co mogłoby sugerować określenie walutowe, ale na dokonywaniu wkładów i
udzielaniu pożyczek np. USD, poza USA.
 Charakterystyczną cechą rynku eurowalutowego jest
eksterytorialność dokonywanych operacji bankowych, co decyduje o
swobodzie działania banków, nie krępowanego żadnymi regulacjami władz
monetarnych, w odróżnieniu od narodowych rynków pieniężnych, gdzie
takie na ogół występują . Na tym rynku banki dokonują operacji
depozytowo-pożyczkowych w walutach obcych na innych zasadach niż w
walucie danego kraju. Brak przepisów regulujących poczynania banków
umożliwia im stosowanie konkurencyjnego, w stosunku do wewnętrznych
rynków finansowych danej waluty, oprocentowania depozytów i pożyczek.
Rynek Eurowalutowy jest zdominowany przez międzybankowe
transakcje walutowe, głównie w formie krótkoterminowych depozytów i
pożyczek. Jest to rynek hurtowy, a operacje są przeprowadzane na wielką
skalę. Głównym instrumentem finansowym, będącym przedmiotem kupna-
sprzedaży na rynku eurowalutowym, jest zatem terminowy depozyt
bankowy. Na tym rynku fundusze firm i instytucji nie bankowych są
najczęściej najpierw deponowane w bankach, a dopiero przez banki
dopożyczane dłużnikom z sektora nie bankowego. Krótkoterminowe
papiery wartościowe rządów , korporacji czy innych nie bankowych
podmiotów mają marginalne znaczenie.
Rynek euroobligacji.
Rynek euroobligacji , podobnie jak rynek eurowalut, nie podlega
kontroli narodowych władz walutowych . Zaciąga się na nim pożyczki
euroobligacyjne. Zapewniają one kredytobiorcy siłę nabywczą, którąmożna
dowolnie rozporządzać, wybierając najdogodniejsze i najtańsze z
ródła
zakupu. Euroobligacje tym się różnią od zwykłych obligacji, że konsorcjum
bankowe rozprowadzające euroobligacje, denominowane w
różnycheurowalutach, ma zasięg międzynarodowy. Poza tą cechą nie różnią
się pod względem formy i treści od zwykłych obligacji, będących
przedmiotemobrotu na rynku papierów wartościowych o stałym
oprocentowaniu. Euroobligacja jest więc papierem wartościowym
wystawionym naokaziciela. Jest zobowiązaniem emitenta (wystawcy) do
zapłaty właścicielowi (posiadaczowi euroobligacji) kwoty euroobligacji
(jednorazowolub w ratach w określonych terminach) wraz z odsetkami po
przedstawieniu tego dokumentu oraz do zapłaty kuponów odsetkowych na
podanych w nim warunkach do czasu wykupu euroobligacji . Euroobligajce
tym różnią się od zwykłych obligacji , że banki organizujące ich emisję mają
charakter międzynarodowego syndykatu bankowego, a ponadto euroobligacje
są rozprowadzane wśród inwestorów z wielu krajów.
 Istnieje pierwotny i wtórny rynek
euroobligacji. Na rynku
pierwotnym plasują się nowo emitowane
euroobligacje. Natomiast na rynku
wtórnym przedmiotem transakcji są
euroobligacje przed terminem ich wykupu.
Ważną rolę na rynku euroobligacji
odgrywają eurobanki, które
wyspecjalizowały się w dokonywaniu
operacji eurowalutowych i w po-
średnictwie na rynku eurowalut i
euroobligacji. Uczestnicy rynku
euroobligacji po stronie popytu i podaży
mają zasięg międzynarodowy. Wynika to z
charakteru tego rynku i jego infrastruktury
bankowej. Sam przedrostek euro nie
oddaje już istoty treści rynku
euroobligacji.
 Emitenci euroobligacji zgłaszają popyt na rynku euroobligacji,a
nabywcy euroobligacji tworzą podaż środków na tym rynku. Euroobligacje
emitowane są przez cztery główne sektory:
-publiczny  obejmujący rządy, przedsiębiorstwa państwowe i władze
terytorialne
-prywatny finansowy  banki komercyjne i wyspecjalizowane instytucje
finansowe
-prywatny niefinansowy  przedsiębiorstwa prywatne, spółki akcyjne,
wielkie korporacje wielonarodowe, w tym filie amerykańskich korporacji za
granicą
-organizacji międzynarodowych  grupa Banku Światowego, regionalne
banki rozwoju, Europejski Bank Inwestycyjny oraz inne międzynarodowe
instytucje o charakterze finansowym
Rynek euronot.
Na eurorynku pieniężnym rządy i wielkie korporacje emitują tzw.
euronoty, nazywane również eurowekslami. Są to niezabezpieczone weksle
własne na kwotę co najmniej 500000 dol. Wystawiane na okazicielai
emitowane (na bazie dyskontowej) w ramach średnio terminowego
rewolwingowego programu emisyjnego, który jest obsługiwany przez banki
komercyjne lub inwestycyjne .Program ten trwa 5-7 lat. W tym czasie dłużnik
w miarę swoich potrzeb dokonuje emisji euronot z terminem od l do 6
miesięcy. Są one spłacane najczęściej w drodze kolejnej emisji euronot, z
których większość denominowana jest w dolarach USA. Głównym centrum
euronot jest Londyn. Rynek ten powstał w latach 1982-1983. Od tego czasu
forma emisji euronot zmieniła się. Do połowy 1985 roku dominującą formą
ich emisji był program subskrybowany przez grupę banków. W ramach
takiego programu banki gwarantowały emitentom euronot uzyskanie
funduszy po określonym koszcie, zobowiązywały się albo do zakupu według
gwarantowanej stopy wszystkich euronot, albo do udzielenia emitentowi
kredytu na równoważną kwotę.
 Bank pobierał za te czynności tzw. Prowizję subskrypcyjną (5 do 15
punktów bazowych). Kredyty były udzielane na bazie LIBOR (lub LIBOR
plus niewielka marża). Banki mogą zatrzymać euroweksle w swoich
portfelach, jeśli jest to dla nich opłacalne. Od 1986 roku obok emisji euronot
w ramach programów subskrybowanych rozwinęła się emisja w ramach
programów niesubskrybowanych. Te ostatnie są wykorzystywane przez
dłużników o najlepszym standingu. Nie zawierają elementu subskrypcji
euronot i nie pociągają za sobą kosztu prowizji subskrypcyjnej. Są one
najczęściej obsługiwane przez jeden, dwa lub trzy banki, które nabywają
euronoty na zasadzie zwykłej transakcji handlowej, tj. kupują je od emitenta
po konkurencyjnej cenie i sprzedają ostatecznym inwestorom.