)
ROZDZIAA
DZIEWI
TY
Zoey
Długo patrzyłam w ślad za Auroksem.
"Co to miało u licha znaczyć?"
Wytarłam znowu nos, pokręciłam głową i spojrzałam na
mokrą pogniecioną chusteczkę w ręku. W co pogrywa ta
kreatura? Czyżby Neferet wysłała go za mną celowo, żeby
dał mi chusteczkę i zamącił jeszcze bardziej w już i tak kom-
pletnie zamąconej głowie?
Nie, to niemożliwe. Neferet nie mogła wiedzieć, że poda-
nie chusteczki przypomni mi Heatha. Nikt tego nie wiedział
oprócz Heatha. No i Starka.
Czyli to musiał być po prostu przypadek. Pewnie, Au-
rox to stworzenie Neferet, co nie znaczy, że jest odporny na
dziewczęce łzy. W końcu to facet - a przynajmniej tak mi
się wydawało. Zresztą być może wcale nie był w stu procen-
tach bezmózgim sługusem Neferet. Może był w porządku -
to znaczy wtedy, kiedy nie zmieniał się w tę maszynkę do
zabijania przypominającą wyglądem byka. Cholera, przecież
Stevie Rae znalazła sobie dobrego Kruka Prześmiewcę. Kto
wie, czy ...
Nagle zdałam sobie sprawę z tego, co robię: patrzę na nie-
go jak na Kalonę. Widzę dobroć tam, gdzie jej nie ma.
119
- O nie, do licha ciężkiego! Na pewno tak nie będę robić! 
skarciłam się na głos.
- Czego nie będziesz robić, Zo? - zapytał Stark, wcho-
dząc na dziedziniec z pudełkiem chusteczek higienicznych.
- O, widzę, że tym razem byłaś przygotowana - powie-
dział, pokazując na zgniecioną białą kulkę w mojej dłoni.
- Uhm, ale wezmę jeszcze jedną. Dzięki. - Wyciągnę-
łam z pudełka kilka chusteczek, po czym znowu wytarłam
sobie twarz.
- To czego nie chcesz robić? - powtórzył pytanie, sia-
dając obok na ławce. Otarł się o mnie ramieniem, a ja opar-
łam na nim głowę.
- Napominam siebie, żeby to wszystko, co się dzieje do-
okoła, nie doprowadziło mnie do szaleństwa. A przynajmniej
nie do większego niż obecnie.
- Nie jesteś szalona, Zoo Przechodzisz przez trudny
okres, ale wszystko będzie dobrze.
- Mam nadzieję, że się nie mylisz - mruknęłam, po
czym przyszła mi do głowy jeszcze jedna, bardziej depresyj-
na myśl. - Powiedziałeś reszcie, że mają mnie traktować jak
idiotkę z powodu mojej mamy?
- Nie musiałem im niczego mówić. To twoi przyjaciele,
Zoo Będą cię traktować odpowiednio, bo się o ciebie troszczą
i wcale nie myślą, że jesteś idiotką.
- Wiem, wiem. Ja tylko ... - zawiesiłam głos. Nie wie-
działam, jak przesiać i przerobić na słowa ból, poczucie winy
i potworne osamotnienie, które czułam po tym, jak opuściła
mnie mama.
- Hej, nie jesteś sama - rzekł Stark, patrząc na mnie.
- Słuchasz moich myśli? Wiesz, że nie lubię, kiedy ...
Chwycił mnie za ramiona i lekko mną potrząsnął.
- Nie trzeba związanego przysięgą strażnika, żeby zro-
zumieć, jak samotna się czujesz. Nie znam nikogo w naszym
wieku, kto nie miałby już mamy, a ty?
120
- Ja też. Tylko siebie. - Przygryzłam wargę, żeby się
nie poryczeć. Znowu.
- Widzisz, to wcale nie jest takie trudne do zrozumie-
nia - powiedział i pocałował mnie. Nie namiętnie jednak,
z języczkiem, na zasadzie pocałunku, po którym miałoby
być coś więcej, tylko delikatnie. Było to słodkie i pociesza-
jące. - Ale jak mówiłem wcześniej - odezwał się z uśmie-
chem, kiedy nasze usta się rozdzieliły - wyjdziesz z tego
wszystkiego i wcale nie oszalejesz, bo jesteś inteligentna, sil-
na, piękna i zajefajna.
Zachichotałam wbrew sobie.
- Zajefajna? Naprawdę tak powiedziałeś?
- No jasne, że tak. Jesteś wspaniała, Zol
- Ale zajefajna? - zaśmiałam się znowu, czując, że
ucisk w żołądku zaczyna słabnąć. - To naj idiotyczniejsza
rzecz, jaką kiedykolwiek powiedziałeś.
Stark chwycił się za serce, jakbym ugodziła go nożem.
- Zo, to bolało. Ja tylko chciałem być romantyczny.
- Dobrze, że próbowałeś - oświadczyłam. ,- Jednak
proszę, powiedz, że sam tego nie wymyśliłeś.
- Nieee. - Stark spojrzał na mnie, uśmiechając się za-
wadiacko. - Słyszałem, jak laski z trzeciego roku mówią, że
jestem cały w czymś takim ... no wiesz, kiedy przez ostatnią
godzinę patrzyły, jak wypuszczam strzały.
- Doprawdy? - uniosłam brew i spojrzałam na niego
nienawistnie. - Laski z trzeciego roku?
Zawadiackość zniknęła z jego twarzy.
- Chciałem powiedzieć: n i e a t rak c y j n e laski z trze-
ciego roku.
- O tak, jestem pewna, że to właśnie chciałeś powiedzieć.
- Zazdrosna? - aż zaświeciły mu się oczy.
- Skąd! - skłamałam, prychając.
- Nie musisz być zazdrosna. Nigdy. Bo ty nie jesteś zajefajna.
Jesteś jedną wielką zajefajnością.
121
- Naprawdę?
-No.
- Przysięgasz?
- Pewnie.
Przytuliłam się do Starka.
- No dobra, wierzę ci, palancie - powiedziałam, opie-
rając głowę na jego ramieniu, a on mnie objął. - Możemy
wracać do domu?
- Jasne. Twoja przykrótka żółta limuzyna już czeka
wypełniona po brzegi. - Wstał i pociągnął mnie za sobą.
Trzymając się za ręce, ruszyliśmy w stronę parkingu.
Rzuciłam w jego stronę ukradkowe spojrzenie: wyglądał na
zadowolonego z siebie (i jakiego przystojnego!). Oczywiście
ta jego debilna gra słowna miała na celu wyciągnięcie mnie
z dołka, w który zaczęłam wpadać.
Stark pewnie też go wyczuł, ale nie dlatego, że "wsłuchi-
wał" się nieprzyzwoicie w moje myśli - tylko dlatego, że
był moim strażnikiem, wojownikiem i jeszcze kimś więcej.
- Dzięki - ścisnęłam go za rękę.
Popatrzył na mnie, uśmiechnął się i podniósł moją dłoń
do ust.
- Nie ma sprawy - odparł. - Tylko poczekaj, aż usły-
szysz określenie, które zamierzam wymyślić, żeby opisać
twoje cycki. Tym razem to będzie wyłącznie moje dzieło. Nie
będę do tego potrzebował pomocy żadnych nieatrakcyjnych
lasek z trzeciego roku.
- Nie. I jeszcze raz nie.
~ Ale przyda ci się jeszcze trochę rozweselenia.
- Nie, wszystko gra. Nie trzeba gadać o moich cyckach.
- No dobrze, pamiętaj jednak, że w razie czego tu je-
stem - odparł z uśmiechem. - Chętny i gotowy.
- Cóż za pocieszenie. Dzięki.
- To tylko element moich obowiązków wymienionych
w opisie stanowiska.
122
Tym razem uniosłam wysoko brwi.
- Naprawdę dostałeś opis stanowiska?
- Coś w tym stylu. Seoras powiedział: "Opiekuj się
swoją królową albo dokończę rzez
bić te drobne kreseczki na
twoim ciele" - odparł Stark. Zabrzmiało to nadzwyczaj po-
dobnie do starego szkockiego wojownika.
- D r o b n e? - aż się wzdrygnęłam, przypominając sobie
krwawe rany wycięte nożem na jego klatce piersiowej.
Czy ja to kiedykolwiek będę w stanie zapomnieć? Różowe
blizny nadal wyglądały na świeże pomimo uzdrawiającej
mocy moich żywiołów. - Na pewno nie nazwałabym ich
drobnymi.
- Ech, panienko - ciągnął Stark ze szkockim akcentem.
- To nic gorszego od zadrapania przez futrzaka.
Otworzyłam szeroko oczy, a potem dałam mu kuksańca.
- Przez futrzaka!
Potarł ramię i już swoim normalnym głosem rzekł: .
- Futrzaka. Kota znaczy.
- Ty - popatrzyłam na niego groz
nie. - Facet!
Z jakiegoś niezrozumiałego powodu zaczął się śmiać, po
czym objął mnie z całej siły.
- Taaa ... Jestem facetem. Twoim facetem. I chcę, żebyś
pamiętała, że mimo tego wszystkiego - odsunął się na tyle,
by pokazać na Dom Nocy i mikrobus czekający w niewielkim
oddaleniu - mimo całej tej sprawy wojownika i nawet
strażnika kocham cię, Zoo i zawsze będę przy tobie, kiedy
mnie będziesz potrzebowała.
Znowu znalazłam się w jego ramionach i westchnęłam
z ulgą.
- Dziękuję.
- Mam ją! - usłyszałam okrzyk Kramishy i znowu
westchnęłam, domyślając się, że to ja jestem tą "nią", o której
mówi Kramisha. Podniosłam wzrok i faktycznie, Krami-
sha stała przed pełnym mikrobusem razem ze Stevie Rae,
123
Afrodytą, Bliz
niaczkami, Erikiem i jeszcze jakąś czerwoną
adeptką, której nie rozpoznałam. Podeszłam do nich, nie wy-
puszczając ręki Starka.
- Przykro mi z powodu twojej mamy - powiedziała
Kramisha na powitanie.
- Dzięki ... - wyjąkałam.
Pomyślałam, że muszę wynalez
ć jakąś sensowną odpowiedz
,
kiedy ludzie będą mi mówili, że jest im przykro z powodu
śmierci mojej mamy, lecz Kramisha ciągnęła:
- Wiem, że to nie jest dobra pora, ale mamy problem.
Powstrzymałam kolejne westchnienie.
- My jak "ja" czy my jak "wy"? - zapytałam.
- Sądzimy, że problem może dotyczyć nas wszystkich
- odparła Stevie Rae.
-Cudownie.
- Zoey, to jest Shaylin - przedstawił mnie Erik nie-
znajomej; która przyglądała mi się tak, jakby marzyła o tym,
żeby zbadać mnie pod mikroskopem. Jezu, poznawanie no-
wych osób to jakiś koszmar.
- Cześć, Shaylin - powiedziałam, starając się, by za-
brzmiało to normalnie, i jednocześnie ignorując jej wnikliwe
spojrzenie.
- Fiolet - rzekła.
- Wydawało mi się, że Erik powiedział Shaylin - od-
parłam. Miałam ochotę wrzasnąć: "Tak, to ja! Ta dziewćzyna
o niespotykanych tatuażach!".
- Mam na imię Shaylin - przytaknęła i uśmiechnęła
się naprawdę miło i ciepło. - Ty jesteś fioletem.
- Nie mówimy na nią "fiolet". To Zoey. - Stark był tak
samo zdezorientowany jak ja.
- I jeszcze plamki srebra. - Shaylin przestała się
wreszcie na mnie gapić i przeniosła spojrzenie na Starka. -
A ty jesteś czerwono-złoty i masz odrobinę czerni. Hm. To
dziwne. 124
- Nie jestem ...
- Ja pierdzielę! - przerwała Afrodyta. - Ta dziewczy-
na ma na imię Shaylin i nie przypisuje wam nazw kolorów.
Ona w i d z i wasze kolory.
- Moje kolory? Nic z tego nie rozumiem. - Skrzywi-
łam się, po czym spojrzałam pytająco na nową dziewczynę.
- Ja też tego nie rozumiem - odparła Shaylin. - To mi
się stało po tym, jak zostałam naznaczona.
- Sądzę, że Shaylin została obdarzona czymś, co nazy-
wa się darem prawdziwego widzenia - odezwał się Damien.
- To rzadkość. Chyba coś jest na ten temat w podręczniku
dla zaawansowanych adeptów, ale tylko zerknąłem, więc nie
znam szczegółów. - Wydawał się zakłopotany. - Nie czy-
tałem tego dokładnie.
- Damien, jesteś na czwartym formatowaniu, przecież
w ogóle nie musiałeś tego czytać - zauważyła Stevie Rae.
- Halo, rozmawiamy o kimś, kto ma obsesję zadań do-
mowych - mruknęła Erin pod nosem.
- I to poważną - dodała Shaunee.
- Słuchajcie - podniosłam głos, żeby wszyscy prze-
nieśli na mnie wzrok, zamiast zaczynać sprzeczkę, która już
wisiała w powietrzu. - Nie wiem, czym jest prawdziwe wi-
dzenie, jednak skoro to dar, a zakładam, że od Nyks, to gdzie
tu problem?
- Ona jest czerwoną adeptką - stwierdziła Afrodyta.
- No i? Tu stoi autobus pełen czerwonych adeptów -
pokazałam ręką.
- Tak, ale każdy 'l- nas musiał umrzeć, a potem wrócić
dożycia, zanim na naszych czołach pojawiło się coś takiego.
- Kramisha dotknęła palcem czerwonego zarysu księżyca
na swoim czole.
Popatrzyłam na nią, następnie na tę nową dziewczynę
i w końcu mój umysł zaczął doganiać wzrok.
- Naznaczyłeś ją na czerwono? - zapytałam Erika.
125
- Nie ... Tak ... - Erik potrząsnął głową. Wydawał się
cholernie zdenerwowany. - Nie chciałem ... właściwie na-
znaczyłem ją, ale nie wszystko poszło zgodnie z planem,
bo ona była niewidoma i to mnie zaskoczyło. - Popatrzyli-
śmy wszyscy na Erika, który przeczesał ręką ciemne włosy.
Zwiesił ramiona i dodał: - Spieprzyłem sprawę i dlatego
ona jest czerwoną adeptką i widzi kolory.
- Nie spieprzyłeś niczego, Erik. - Shaylin sprawiała
wrażenie, jakby chciała poklepać go po ręce, lecz w połowie
drogi zmieniła zdanie. Przeniosła wzrok na mnie. - Zanim
mnie naznaczył, byłam niewidoma. Od dziecka. A po na-
znaczeniu od razu wszystko widziałam, więc jak tu mówić
o spieprzeniu? To niesamowite.
- Ach, tak mi się wydawało, że wyczułam nowego
adepta!
Na dz
więk głosu Neferet podskoczyliśmy wszyscy, jakby
nas potraktowała paralizatorem. Zmierzała w naszą stronę,
a jej długa, zielona aksamitna suknia omiatała ziemię tak, że
wyglądało to, jakby frunęła, a nie szła (co sprawiało upiorne
wrażenie).
- Bądz
pozdrowiona. Jestem Neferet, twoja najwyższa
kapłanka - powiedziała, po czym spojrzała na moment na
Erika i zauważyłam w jej oczach błysk niezadowolenia. -
Profesorze Night, nie powinieneś przyprowadzać tutaj tej
dziewczyny. - Wykonała z wdziękiem przepraszający gest.
- Młoda adeptko, łowca powinien był poinstruować cię,
żebyś udała się do skrzydła dla dziewcząt, gdzie będziesz
mogła dołączyć do ... - przerwała, bo w końcu zauważyła
czerwony znak na czole Shaylin.
- Tak, jest czerwona - nie zdołałam się dłużej po-
wstrzymać. - Co oznacza, że znajduje się we właściwym
miejscu.
- A jej najwyższą kapłanką jestem ja, a nie ty - dokończyła za mnie
Stevie Rae.
126
- Och! Jesteś ... och ... słabo mi! - Shaylin wpatrywała
się w Neferet i nagle osunęła się na ziemię. Erik chwycił ją,
zanim uderzyła się w głowę, i udało mu się jednocześnie wy-
glądać na przerażonego i na bohatera (z niego jest naprawdę
świetny aktor).
- Wiele przeszła - powiedziała Afrodyta i stanęła na
wprost Neferet. - Trzeba ją zabrać do domu. Do tuneli. Do
nas. Teraz.
Wstrzymałam oddech. Neferet zmrużyła oczy i jej spoj-
rzenie powędrowało do każdego z nas po kolei. Wszystkie
wampiry cechują się doskonałą intuicją, lecz Neferet potrafi
coś więcej: umie czytać w myślach. To znaczy w myślach
większości adeptów - przynajmniej tych powierzchow-
nych. Wysłałam w duchu szybko modlitwę do naszej bogi-
ni: Błagam, niech każdy z nich myśli o wszystkim, tylko nie
o tym, że ta dziewczyna może być obdarzona prawdziwym
widzeniem - cokolwiek to jest.
Nagle podejrzliwy wyraz twarzy Neferet się zmienił i ka-
płanka wybuchnęła śmiechem. Naprawdę zaczęła się śmiać.
Nie wiem, jak to możliwe, ale jej śmiech brzmiał strasznie,
okrutnie i sarkastycznie. Jak śmiech może być tak paskud-
ny?
- Była niewidoma. To dlatego została naznaczona na
czerwono. Jest rozbita. Nie musiała umierać, żeby dojść do
takiego stanu. A przynajmniej na razie jeszcze nie umarła.
Kramisha stała tuż obok mnie, więc zauważyłam, jak
wstrząsnęło nią z przerażenia. Nie uszło to też uwadze Ne-
feret. Pretendująca do roli najwyższej kapłanki wampirka
uśmiechnęła się do naszej poetki.
- A co? Czyżbyś wierzyła, że czerwony znak gwarantu-
je ci Przemianę? - Neferet przechyliła głowę, przypomina-
jąc mi gada. - Tak, wyczuwam twoje zaszokowanie i strach.
Nie pomyślałaś o tym, prawda? Twój organizm nadal może
odrzucić Przemianę.
127
- Pewności nigdy nie ma - powiedziała Stevie Rae,
stając obok Kramishy.
- Czyżby? - Neferet znowu się zaśmiała tym podłym,
okropnym śmiechem i wskazała brodą na Shaylin, która na-
dal leżała zemdlona w ramionach Erika. - Ta wydaje mi
się jakaś dziwna. - Przeniosła spojrzenie na Afrodytę. Za-
uważyłam, że Afrodyta kładzie na biodrach dłonie zwinięte
w pięści, jakby szykowała się do przyjęcia fizycznego ciosu.
- Trochę tak jak ty, a przecież nawet nie jesteś teraz adeptką.
- Nie, nie jestem, ale jestem zadowolona ze swojej roli.
A ty, Neferet?
- Zabierzcie tę nową adeptkę ze sobą - odparła Ne-
feret. - Masz rację co do jednego, Afrodyto: jej dom jest
u was, jej miejsce z resztą dziwaków, a nie tutaj. Co jeszcze,
na litość wszystkich bogów, wymyśli znowu Nyks? - Za-
śmiała się, lekceważąco odwróciła się do nas plecami i ode-
szła.
Ledwo znalazła się na tyle daleko, żeby nas nie słyszeć,
wypuściłam z płuc powietrze.
- Dobra robota, muszę was wszystkich pochwalić, że
nie myśleliście o tym prawdziwym widzeniu.
- Ja się jej boję - powiedziała Kramisha głosem, który
zabrzmiał bardzo, bardzo młodo.
Stevie Rae objęła ją ramieniem.
- Nic dziwnego. Po prostu będziemy musieli mocniej
z nią walczyć.
- Albo szybciej uciekać - wtrącił Erik ponuro.
- Niektórzy z nas nie uciekają - odparła Stevie Rae.
- Jesteś pewna? - zapytała Shaylin.
- Hej, wróciłaś do nas? - zapytał ją Erik.
- Cały czas z wami byłam. Hm ... Możesz mnie puścić.
Proszę.
- A, tak. Jasne. - Erik delikatnie postawił dziewczynę.
Nadal trzymał rękę na jej ramieniu, jakby nie był pewien,
128
czy nie zachwieje się i nie upadnie, jednak stała całkiem sta-
bilnie.
- A więc udawałaś zemdlenie. Po co? - zapytała Afro-
dyta, ubiegając mnie.
- Nie było to trudne. - Shaylin spojrzała na Krami-
shę. - Zgadzam się z tobą. Mnie ona też przeraża. Zacho-
wywałam się tak, jakbym zemdlała, bo mogłam zrobić albo
to, albo uciec od niej z krzykiem. - Spojrzała na Erika. -
Z tobą też się zgadzam - dodała i wzruszyła ramionami.
- Powiedziała, że jest najwyższą kapłanką. Nie znam się
za bardzo na wampirach, ale wszyscy wiedzą, że najwyż-
sze kapłanki rządzą. Czyli gdybym w pierwszym dniu ucie-
kła od niej z wrzaskiem, nie byłoby to najlepsze rozwiąza-
me.
- A więc uznałaś, że odegrasz oposa - podsumowała
Stevie Rae.
- Co odegram?
- To taki wieśniacki sposób na powiedzenie, że udawa-
łaś omdlenie, żeby Neferet zostawiła cię w spokoju - wyja-
śniła Afrodyta.
- Tak. Właśnie to zrobiłam!
- Nie naj gorszy plan - stwierdził Stark. - Naznacze-
nie i spotkanie Neferet jednego dnia to beznadzieja.
- Co zobaczyłaś? - Moje pytanie zaskoczyło chyba
wszystkich oprócz Shaylin. Popatrzyła mi prosto w oczy, bez
mrugmęcia.
- Zanim straciłam wzrok, byłam z mamą w Nam Hi, to
taki wielki wietnamski supermarket na rogu Gamett i Dwu-
dziestej Pierwszej. W wielkim kuble lodu mieli całe duże
ryby. Przeraziły mnie okropnie, pamiętam, że tylko stałam
i wpatrywałam się w ich mleczne martwe oczy i okropnie
rozcięte brzuchy.
- Neferet ma kolor brzucha martwej ryby? - zapytała
Stevie Rae.
129
- Nie. Ma taki kolor jak oczy martwych ryb. To jej je-
dyny kolor.
- Z tego nie może wyniknąć nic dobrego - stwierdziła
Kramisha.
- Z czego? - zapytał Darius, dołączając do grupy
i chwytając Afrodytę za rękę.
- Darius, jurny wojowniku, poznaj Shaylin, świeżo na-
znaczoną czerwoną adeptkę, która nie musiała umrzeć, żeby
stać się czerwona, i jest obdarzona prawdziwym widzeniem
- powiedziała Afrodyta. - Shaylin przed chwilą zobaczy-
ła - w tym miejscu Afrodyta pokazała w powietrzu cudzy-
słów - Neferet i jak się okazuje, jej prawdziwy kolor przy-
pomina kolor oczu martwej ryby.
Darius bez wahania pokłonił się nowej dziewczynie.
- Bądz
pozdrowiona, Shaylin - powiedział. Albo był
imponująco opanowany, albo świadczyło to tylko o tym, że
nasze życie stało się kompletnie pokręcone.
- Musimy się dowiedzieć czegoś więcej na temat daru
prawdziwego widzenia - rzekł Damien. - To z programu
szóstego formatowania, wiedza wykraczająca ponad nasz
poziom. Może ty coś wiesz na ten temat? - zwrócił się do
Dariusa.
- Nie za bardzo. Skupiałem się głównie na broni, a nie
na socjologii wampirskiej.
- Mam ten debilny podręcznik - odezwała się Afro-
dyta, a kiedy wszyscy wbiliśmy w nią spojrzenie, skrzywi-
ła się. - No co? Przecież byłam na szóstym formatowaniu,
zanim to się stało - wyjaśniła, pokazując na swoje pozba-
wione znaku czoło. - Niestety, musiałam dzisiaj wrócić do
dawnego planu lekcji. - Ponieważ nadal gapiliśmy się na nią
w milczeniu, przewróciła oczami. - Jasna dupa. Muszę zro-
bić zadanie domowe, palanci, więc mam tę książkę w mojej
wyjątkowo atrakcyjnej torbie od Anhaty Joy Katkin w auto-
busie dla downów.
130
- Przestań tak to nazywać! - wrzasnęła na nią Stevie
Rae. - Przysięgam, że powinnaś zajrzeć na stronę slowo-
-na-d. com. Może wtedy zrozumiesz, że niektórych może
urazić to, jak ich nazywasz.
Afrodyta zamrugała kilkakrotnie, po czym zmarszczyła
nos.
- Jest taka strona? Poważnie?
- Owszem. Mówiłam ci już milion pięćset tysięcy razy,
że używanie słowa na "d" jest obraz
liwe i po prostu podłe .
. Afrodyta wzięła głęboki oddech.
- A co powiesz na stronę internetową slowo-na-p jak
"pipa", które opisuje połowę ludzkości? Albo nie, niech zo-
stanie strona slowo-na-d, tylko niech tym słowem będzie
"dupa do rżnięcia", co z pewnością urazi uczucia mamusiek
z wyższych formatowań. Albo ...
- Wyluzujcie obie - wtrąciłam, stając pomiędzy Afro-
dytą a Stevie Rae. - Rozumiemy. Możemy wrócić do kwe-
stii Shaylin i jej prawdziwego widzenia?
- Taaa ... - zgodziła się Afrodyta, zarzucając grzywą,
- Afrodyta to palantka, ale ma rację w jednym - po-
wiedziała Erin.
Popatrzyłam wściekle na Shaunee, lecz tylko pokiwała
entuzjastycznie głową i nie wtrąciła się. Miałam wrażenie,
że zaraz eksploduje mi czaszka.
- Cholera jasna. - Uniosłam ręce w geście frustracji.
- Nie pamiętam, o czym gadaliśmy, zanim pojawiła się ta
kwestia downów.
- O tym, że informacje na temat prawdziwego widzenia
są w autobusie - odezwał się Rephaim, zaskakując wszyst-
kich. Uśmiechnął się nieśmiało. - Szczerze mówiąc, nie
zrozumiałem zbyt wiele z reszty rozmowy. Dotarło jedynie
do mnie, że Afrodyta jest podła, ale to już wiedziałem wcze-
śniej.
131
Stojący obok mnie Stark zakaszlał, by ukryć wybuch
śmiechu. Westchnęłam.
- Dobra, wsiadamy do autobusu i wracamy do tuneli.
Afrodyta i Damien, spotykamy się w kuchni z podręczni-
kiem - powiedziałam, po czym spojrzałam na Stevie Rae,
która trzymała Rephaima za rękę. - Przyłączysz się do nas,
jak ... no, jak słońce wzejdzie i tak dalej?
- Zo, naprawdę nie musisz tak tego obchodzić. Ow-
szem, Rephaim zamieni się w ptaka o wschodzie słońca, a do
tego czasu chciałabym z nim pobyć - odparła Stevie i spoj-
rzała na Rephaima. Uśmiechał się do niej tak, jakby obcho-
dził urodziny, a ona była superhiperprezentem, który właśnie
odpakował.
- Naprawdę? - usłyszałam, jak Shaylin pyta Erika.
- Tak. To długa historia.
- Nic dziwnego, że ma taki dziwny kolor - powiedzia-
ła.
Zaintrygował mnie kolor Rephaima, lecz wiedziałam, że
to nie pora, by zadawać pytania.
- Kramisha - powiedziałam - mogłabyś rozpraco-
wać, gdzie Shaylin zamieszka?
- Nie dzielę się swoim pokojem! - zaprotestowała
Kramisha i zaraz spojrzała przepraszająco na nową dziew-
czynę. - Sorry, nie chciałam być niemiła.
- Nie ma sprawy. Musiałam znosić ludzi wokół siebie,
odkąd oślepłam, więc też wolałabym mieć własny pokój.
- To super - uśmiechnęła się Kramisha. - Lubię nie-
zależne babki. Pomogę ci znalez
ć jakieś lokum.
- Umowa stoi - odparła Shaylin.
- Yhm ... - chrząknął Erik, by zwrócić na siebie uwa-
gę. Pomyślałam, że wydaje się zdenerwowany i nienaturalnie
niepewny siebie. - To może ja pojadę za wami autem i za-
biorę Shaylin? Po drodze mógłbym opowiedzieć jej o Repha-
imie i ogólnie o czerwonych adeptach.
132
- A
owcy mają tylko łowić i naznaczać - powiedziała
Afrodyta.
- Taaa ... A adepci mają mieć niebieski znak, po czym
przejść przemianę albo umrzeć.
- Myślę, że Erik ma rację - odezwała się Stevie Rae,
czym mnie zaskoczyła, bo wiedziałam, że nie należy do jego
fanklubu. - Co o tym sądzisz, Zo?
- Może być - wzruszyłam ramionami.
Erik skinął nieznacznie głową i ruszył z Shaylin w stronę
swojego zaparkowanego auta.
- Gotowi? - zapytał Darius.
- Chyba tak, a przynajmniej za chwilę będziemy, kie-
dy twój supermiluśki kierowca dotrze do nas - powiedzia-
łam.
- W takim razie mówisz o mnie - uśmiechnął się Da-
rius. - Powiedziałem Christopherowi, że odtąd zajmę się
dojazdami do szkoły i powrotem do tuneli.
Nie mogłam się powstrzymać, żeby nie spojrzeć na Afro-
dytę. Zastygła i wybałuszyła oczy.
- Hej! Afrodytka chodzi z kierowcą autobusu! - zawo-
łała Shaunee. Erin wyglądała, jakby już miała dodać jakiś su-
percięty komentarz, lecz Afrodyta podeszła do Bliz
niaczek.
- Darius nie jest żadnym kierowcą. To wojownik, Syn
Ereba. Mógłby was zabić, ale jest dobry i szlachetny, więc
tego nie zrobi. Ja za to nie jestem ani wojownikiem, ani oso-
bą szlachetną. Więc zabiję was, a przynajmniej porachuję
wam kości tak mocno, że nie dotrzecie na następną wyprze-
daż w Miss Jackson.
Bliz
niaczki wciągnęły gwałtownie powietrze, a ja szybko
wtrąciłam się do sprzeczki:
- No dobra, wracamy do tuneli. Mamy przed sobą
naukę,
Chwyciłam Afrodytę za nadgarstek i pociągnęłam
w stronę autobusu. Wyrwała mi rękę, kiedy jednak weszłam
133
na schodki, ruszyła za mną. W tej samej chwili pomarańczo-
wa kulka sierści rzuciła mi się w ramiona.
- Nalal - zawołałam i o mało nie upuściłam jej z za-
skoczenia. - Moja kochana! Tak za tobą tęskniłam! - Za-
częłam ją głaskać i całować i zaśmiałam się głośno, kiedy
kichnęła na mnie, a potem zaczęła marudzić coś swoim gło-
sem staruszki, miaucząc i jednocześnie mrucząc z zadowole-
nia jak wariatka.
Kiedy tuliłam do siebie Nalę, z autobusu dotarło do mnie
okropne piszczenie i chwilę póz
niej Afrodyta zaczęła się
przepychać.
- Diabolina! - wołała. - Mamusia już do ciebie
idzie!
Wszędzie było widać białe futro. Adepci usuwali szybko
ręce i nogi, bo naj brzydszy, największy, najwredniejszy kot
z najbardziej spłaszczonym pyskiem na świecie szedł wła-
śnie przez środek autobusu, sycząc i parskając. Afrodyta 'za-
trzymała się, podniosła kotkę i zaczęła mówić jej, jaka to jest
piękna i mądra.
- Ten kot nie jest normalny - powiedziała Kramisha,
zerkając mi przez ramię. - Ale Afrodyta też nie jest, więc
pasują do siebie.
Kramisha spojrzała na Nalę, która nadal mruczała mi
w ramionach.
- Wszystkie te koty są nienormalne.
- Wszystkie? - Podniosłam wzrok znad pomarańczo-
wego łebka mojej kotki i tak jak podejrzewałam, cały żół-
ty bus był pełen czerwonych adeptów i k o t ó w. ~ Kiedy tu
przyszły?
- Były już, jak wsiadaliśmy - odparła Kramisha. -
Mówiłam, one nie są normalne.
- Hm. To chyba oznacza, że tunele pod dworcem fak-
tycznie są naszym nowym domem - stwierdziłam i po raz
pierwszy poczułam, że to może być prawda.
134
- Zo, dom jest tam, gdzie ty jesteś - zauważył Stark
i podrapał Nalę po głowie.
Uśmiechnęłam się do niego i poczułam w środku ciepło
- na tyle, żeby zapomnieć na chwilę o opalizujących oczach
i o tym, że ciągle ktoś obok mnie umiera ...
135