Miejsce nowelistyki w twórczości Bolesława Prusa
Bolesław Prus (1847-1912), a właściwie Aleksander Głowacki należy do grona
najwybitniejszych pisarzy polskiego pozytywizmu. Felietonista, nowelista oraz
powieściopisarz wyznaczał drogi rozwojowe w literaturze polskiej (m.in.,
wprowadził nowego realistycznie ujętego bohatera
ubogiego mieszkańca
Warszawy). Samodzielną drogę pisarską rozpoczął od nowelistyki. Małe formy
prozatorskie tworzył przez całe życie, chociaż szczególny ich rozwój przypada
niewątpliwie na lata 70. oraz 80. XIX wieku. Pierwszy tom opowiadań i nowel
został wydany w 1881 r., autor spośród pięćdziesięciu napisanych już utworów
wybrał i opublikował jedynie pięć
"Przygodę Stasia", "Antka", "Powracającą
falę", "Michała" oraz "Sierocą dolę". W 1885 roku pojawił się na rynku
wydawniczym tom zatytułowany "Szkice i obrazki", a w nim tak znakomite utwory
jak "Pleśń świata", "Grzechy dzieciństwa" czy "Kamizelka". W roku 1891 pojawił
się kolejny tom "Drobiazgi", a w 1895 "Opowiadania wieczorne". W 1897 roku Prus
obchodził 25-lecie swej pracy, z tego też powodu wydano cztery tomy "Pism",
wśród zawartych tam form prozatorskich znalazły się również te "zapomniane"
m.in., "Lokatorka poddasza" czy "Szkatułka babci". Nowele i opowiadania Prusa
należą do podstawowego kanonu czytelniczego, o ich popularności świadczą
zarówno liczne adaptacje sceniczne i filmowe jak również tłumaczenia na ponad
dwadzieścia języków.

Jedną z najwybitniejszych krótkich form fabularnych jest "Kamizelka", przyznano
jej statut arcydzieła już w postyczniowej epoce. Nowela pierwszy raz
wydrukowana została w "Nowinach" w 1882 roku, trzy lata później zaś w "Szkicach
i obrazkach". Sam tytuł tomu wskazuje na jej realistyczny wymiar. Należy ona do
popularnych w epoce pozytywizmu "obrazków miejskich" odzwierciedlających życie
ubogich mieszkańców Warszawy.