metoda oznaczania procentowej zawartosci wegla, oraz posrednio prochnicy w glebie. Metoda ta nalezy do grupy metod objetosciowych, ktore polegaja na spalaniu (utlenianiu) materii organicznej na mokro. Probke gleby umieszczona w srodowisku silnie kwasnym
roztworze kwasu siarkowego
H2SO4, traktuje sie dwuchromianem potasu
K2Cr2O7 ktory reagujac z weglem organicznym powoduje jego utlenienie.

Ilosc pozostalego w roztworze dwuchromianu potasu miareczkuje sie sola Mohra
Fe(NH2)SO4 6H2O, az do calkowitego przereagowania obu skladnikow. Ilosc zuzytej w miareczkowaniu soli Mohra pozwala posrednio ocenic ile dwuchromianu potasu przereagowalo w procesie utlaniania wegla, a na tej podstawie okreslic procentową zawartosc wegla w glebie. W czasie badan przeprowadza sie rowniez tzw. pomiar zerowy, tzn. zamiast gleby wykorzystuje sie piasek kwarcowy, pumeks lub less wyprazony w 900 �C, czyli material pozbawiony wegla. Roznica wyniku uzyskanego dla probki gleby, oraz pomiaru zerowego pozwala dokladnie ocenic ile dwuchromianu potasu przereagowalo z weglem, a na tej podstawie ocenić procentowy udzial wegla w glebie.


Reakcja utleniania wegla:


3C + 2K2Cr2O7 + 8H2SO4 = 2K2SO4 + 2Cr2(SO4)3 + 8H2O + 3CO2

Procesowi utleniania wegla towarzyszy redukcja chromu ktory przechodzi z 6
Cr+6 na 3
Cr+3 stopien utlenienia.

Reakacja utleniania zelaza zachodzaca w czasie miareczkowania:

K2Cr2O7 + 7H2SO4 + 6FeSO4 = Cr2(SO4)3 + K2SO4 + 3Fe2(SO4)3 + 7H2O

Procesowi utleniania zelaza rowniez towarzyszy redukacja chromu:

2Cr+6 + 6Fe+2 = 2Cr+3 + 6Fe+3