7. Wyznaczanie mocy zapotrzebowanej
Obciążenia instalacji elektrycznych w budynkach mieszkalnych można ustalić na podstawie zasad
opracowanych przez COBR  Elektromontaż lub przedstawionych w normie SEP-E - 002 Instalacje
elektryczne w obiektach budowlanych. Instalacje elektryczne w obiektach mieszkalnych. Podstawy
planowania.
1) Zgodnie z metodą opracowaną przez COBR  Elektromontaż moc zapotrzebowaną przez jedno
mieszkanie można określić z wzoru:
PM = P1 + MP2
przy czym:
P1  moc odbiornika o największym poborze zainstalowanego w mieszkaniu (z instalacją gazową
od 2 - 3.5 kW, bez instalacji gazowej od 7 - 10 kW).
P2  moc zapotrzebowana przypadająca na jedną osobę, (1 kW).
M  liczba osób, dla których zaprojektowano mieszkanie.
Jako moc odbiornika o największym poborze P1 należy przyjmować:
 w przypadku mieszkań w budynkach wyposażonych w instalację gazową  moc pralki
automatycznej: P = 2�3,5 kW,
 w przypadku mieszkań w budynkach bez instalacji gazowej  moc kuchenki elektrycznej
z piekarnikiem: P = 7�10 kW,
Moc przypadająca na jedną osobę w mieszkaniu: P = 1kW
Przy obliczaniu obciążeń wewnętrznych linii zasilających (wiz) w budynkach mieszkalnych
należy zsumować wyznaczone w podany sposób moce wszystkich mieszkań zasilanych z danej
wewnętrznej linii zasilającej, a otrzymaną wartość pomnożyć przez współczynnik jednoczesności
odpowiedni dla liczby mieszkań zasilanych z tej wlz.
Wartości współczynnika jednoczesności, w zależności od liczby mieszkań przyłączonych do
wewnętrznej linii zasilającej, oddzielnie dla przypadku zasilania mieszkań jednofazowego i
trójfazowego zestawiono w tabl.1.
Tablica 1. Wartości współczynnika jednoczesności do wyznaczania szczytowych obciążeń
wewnętrznych linii zasilających w budynkach wielorodzinnych
2) Według normy SEP-E- 002
Moc zapotrzebowaną przez jedno mieszkanie należy przyjmować jako równą:
 dla mieszkań bez centralnego zaopatrzenia w ciepłą wodę - SM1 = 30 kVA
 dla mieszkań z centralnym zaopatrzeniem w ciepłą wodę - SM2 = 12,5 kVA
W przypadku instalacji modernizowanych w budynkach wyposażonych w instalację gazową jako
moc zapotrzebowaną przez jedno mieszkanie można przyjąć:SM3 = 7 kVA
Moc obliczeniową wewnętrznej linii zasilającej oblicza się z wzoru Swlz = kj n SM
w którym:
SM moc zapotrzebowana przez jedno mieszkanie ( lub SM1, SM2 lub SM3),
n - liczba mieszkań przyłączonych do wlz,
kj współczynnik jednoczesności.(tab.2).
Ze względu na dominujący udział w mocy obliczeniowej odbiorników grzejnych, współczynnik
mocy w instalacjach w budynkach mieszkalnych jest bliski jedności. Dlatego zapotrzebowana moc
pozorna jest praktycznie równa mocy czynnej.
Tablica 2. Wyznaczanie mocy zapotrzebowanej dla mieszkań i budynków mieszkalnych