Katarzyna Cholewińska
Wszystko będzie dobrze
- Da sobie radę  powiedziała Ginny.
Harry spojrzał na nią, opuścił rękę i z roztargnieniem dotknął nią blizny na czole.
- Wiem.
Od dziewiętnastu lat blizna nie zabolała go ani razu. Wszystko było dobrze.
J.K. Rowling, Harry Potter i Insygnia Śmierci
~*~*~*~
Wszystko było dobrze.
Albus Potter próbował uspokoić zszargane nerwy głębokimi wdechami. Po raz już nie wiadomo
który dał się podpuścić Jamesowi. Można by pomyśleć, że jedenaście lat pod jednym dachem powinno
go czegoś o poczuciu humoru brata nauczyć.
Aha, łatwo mówić.
Wdech  wydech. Al jednym tylko uchem słuchał beztroskiego szczebiotu swojej kuzynki. Rose
nigdy nie zamykały się usta, dlaczego więc teraz miałaby siedzieć cicho? Zwłaszcza, że 
w przeciwieństwie do Ala  ona nie miała się czym martwić. Nie było takiej siły, żeby Rose Weasley
znalazła się w innym domu, niż Gryffindor. W najgorszym razie Tiara może próbować umieścić ją w
Ravenclawie, ale znając upór i stanowczość Rose, na próbowaniu się skończy.
- ... no i nie mogę się doczekać lekcji zaklęć. Zaklęć, Al! Wreszcie będziemy mogli używać różdżek!
Oczywiście, próbowałam już kilku ruchów i inkantacji, ale wiesz, musiałam ćwiczyć ze szczoteczką do
zębów... No naprawdę, ze szczoteczką do zębów! Jakby mama nie mogła mi dać w domu różdżki ten jeden
raz! No, ale sam wiesz, jaka ona jest, regulamin to, regulamin tamto, autentycznie, czasami mam wątpliwości,
czy powinna być w Gryffindorze, bo przecież w Gryffindorze nie chodzi o to, żeby przestrzegać zasad
bez względu na wszystko, prawda?...
Wdech  wydech. Znowu Gryffindor. Czy naprawdę każda rozmowa musi się sprowadzać do
Gryffindoru? Czy choć raz nie mogliby porozmawiać o czymś innym?
- Chyba będzie padać  zauważył Al, patrząc na pędzące za oknem pociągu ciężkie, szare chmury.
- ... i oczywiście lekcje latania! Och, zastanawiam się, czy nie można z nich zrezygnować, jeżeli już
się umie latać, no bo dla nas to przecież tylko strata czasu, moglibyśmy w tym czasie porobić coś innego,
na przykład pouczyć się transmutacji... Z drugiej strony, musimy wypaść jak najlepiej, jeżeli chcemy
dostać się do drużyny. Jak to dobrze, że teraz można już próbować na pierwszym roku! Nawet nie
wiesz, jak zazdroszczę Jamesowi i Freddiemu, tak strasznie chciałabym być ścigającą Gryffindoru...
Gdyby Albus dostawał knuta za każdym razem, gdy ktoś z jego rodziny wypowiada nazwę tego
domu...
- ... też uwielbiasz Quidditch, Al, będziesz próbował razem ze mną, prawda?
Al zamrugał, wyrwany nagle z zamyślenia. Nie lubił Quidditchu. Idea przerzucania się jedną piłką,
unikania dwóch innych i łapania czwartej wydawała mu się idiotyczna.
- Jasne  przytaknął mechanicznie.
Potterowie i Weasleyowie byli urodzonymi graczami. Potterowie i Weasleyowie od kilku pokoleń
1
Wszystko będzie dobrze
okupowali większość pozycji w ich domowej drużynie. James już był szukającym, Freddie pałkarzem,
Hugo zapowiadał, że będzie następnym obrońcą, a Lily  ścigającą.
Nie było sensu się wyłamywać.
- No właśnie.  Rose nie zwróciła uwagi na jego brak entuzjazmu i zaczęła paplać na nowo.
Wdech  wydech. Al zawsze trochę odstawał od reszty rodziny. Był małomówny i często się
zamyślał, zwykle nie brał udziału w żartach rodzeństwa i kuzynów, unikał tłoku. Co oczywiście było
absolutnie niemożliwe wśród tłumu cioć, wujków, kuzynów i kuzynek, i przyjaciół, i ich dzieci,
i przyjaciół dzieci tych przyjaciół....
Nie chodziło o to, że Al nie lubił swojej rodziny. Przeciwnie, kochał ją ponad wszystko. Ale
czasami  może częściej, niż czasami  po prostu go przytłaczała. Albus był mały, chudy i chorowity.
Jego kuzyni  wysportowani i rozwrzeszczani. Jego drobna, czarnowłosa sylwetka ginęła w morzu
rudych włosów i piegowatych twarzy. Nikt nigdy nie zwracał na niego uwagi, nikt go nigdy nie słuchał,
nikt nigdy nie traktował go poważnie.
Wdech  wydech.
Albus Potter nie lubił być lekceważony.
- ... że James pokaże nam Mapę twojego taty? Wujek Harry powiedział, że James ma się nią dzielić
z nami wszystkimi. Mam nadzieję, że James o tym pamięta, a jak nie, to ja mu przypomnę, wiesz, jaki on
jest, na pewno nie będzie chciał...
Tata. Na myśl o nim, Alowi zrobiło się lżej na sercu. Z nim właśnie Al był zawsze najbliżej, do
niego był najbardziej podobny. Tata nie robił Albusowi głupich kawałów, bo wiedział, że Albus tego nie
znosi. Tata nigdy nie nazywał Albusa niezdarą, kiedy Albus tłukł kolejny talerz. Tata nie wyciągał
Albusa na siłę z jego pokoju i nie kazał mu latać, jeśli Albus nie miał na to ochoty. A przede wszystkim,
tata zawsze słuchał tego, co Albus mówi, nie przerywając, nie każąc mu szybciej kończyć i nie oczekując
zabawnej puenty.
Tata też powiedział Albusowi, że nie ma nic złego w byciu przydzielonym do Slytherinu... I że do
samego końca, Albus ma wybór.
Wdech  wydech.
Wszystko było dobrze.
~*~*~*~
Wszystko było dobrze.
Albus Potter stał w grupie z innymi pierwszorocznymi, słuchając z wypiekami na twarzy słów
Neville'a. To znaczy, profesora Longbottoma.
- ... do jednego z czterech domów. Każdy z nich ma świetną historię, z każdego wyszli wielcy
czarodzieje i czarownice...
Ktoś za Alem prychnął pogardliwie:
- Ze Slytherinu też?
Kątem oka Al zobaczył, jak blady, jasnowłosy chłopiec odwraca się gwałtownie, szukając
gniewnym wzrokiem szarych oczu kpiącego kolegi. Albus poznał tego chłopca od razu  to z nim tata
Rose zabronił się jej zadawać. Wujek Ron powiedział to oczywiście żartobliwie, ale było w jego głosie
coś, co zaniepokoiło Ala  złość, niechęć, pogarda? Jeszcze raz zerknął w stronę drobnego blondyna 
teraz nachylała się ku niemu ciemnoskóra dziewczynka o czarnych włosach i egzotycznej urodzie.
Szepnęła mu coś do ucha i chłopiec rozluz
nił się wyraz
nie. Albus ponownie skupił się na Neville'u:
- ... rozpocznie się Ceremonia Przydziału.
Wdech  wydech.
2
Katarzyna Cholewińska
- Nie ma się czego obawiać.  Uśmiechnął się ciepło Neville. - Zapewniam, że wszelkie pogłoski
o pojedynkach, skomplikowanych testach i próbach wytrzymałościowych są nieprawdziwe.
Większość uczniów parsknęła śmiechem, ale kilku wyraz
nie odetchnęło z ulgą. Al przewrócił
oczami. James również próbował wcisnąć mu jakąś idiotyczną bajeczkę o ujeżdżaniu hipogryfów, ale
Albus nie dał się na to nabrać.
Zresztą, mając taką ciocię jak Hermiona, która nawet obudzona w środku nocy potrafiła cytować
Historię Hogwartu z pamięci, od tyłu i w takt brytyjskiego hymnu, trudno było nie wiedzieć o tym, jak
wygląda Ceremonia.
- Ustawcie się w rzędzie i czekajcie, aż wywołam wasze imię i nazwisko. Kiedy je usłyszycie,
podejdz
cie do stołka na środku Wielkiej Sali, usiądz
cie i włóżcie na głowę Tiarę.
Wdech  wydech.
Z największym trudem Al skupił się na piosence Tiary Przydziału, poprzedzającej samą
Ceremonię. Stary kapelusz śpiewał chyba coś o konieczności ponownego zjednoczenia czterech
domów, o przebaczeniu, o zapomnieniu przeszłości... Ale Albus mógł myśleć tylko o chwili, w której to
on usiądzie na stołku na środku Wielkiej Sali i usłyszy ostateczny werdykt... Wdech  wydech. Jeśli chce,
będzie w Gryffindorze.
Jedno po drugim, Tiara przydzielała kolejne dzieci do odpowiednich domów. Rose i Al znali część
z nich osobiście, inne z widzenia, o jeszcze innych tylko słyszeli. Ci, których nazwisk w ogóle nie
kojarzyli, musieli pochodzić z mugolskich rodzin.
Kiedy Tiara oznajmiała swoją decyzję, na sali wybuchały gorące brawa. Oczywiście, szczególnie
głośno  gwiżdżąc, tupiąc, waląc pięściami i pucharami w dębowy blat  swoją radość manifestowały
poszczególne domy, gdy zyskiwały nowego studenta. Uśmiechając się niepewnie, świeżo przydzieleni
uczniowie zasiadali przy odpowiednim stole, witani uściskami dłoni i przyjacielskimi klepnięciami po
plecach...
Za każdym razem, kiedy jedno z dzieci trafiało do Slytherinu, Wielka Sala milkła. Echem po
zimnych murach zamku niosły się brawa starszych Ślizgonów, na których twarzach próżno było szukać
uśmiechów  malowała się na nich tylko zaciętość i determinacja.
- Malfoy, Scorpius!
Z grupy wystąpił blady chłopiec, na którego Albus wcześniej zwrócił uwagę.
- Slytherin! - Tiara nie wahała się ani chwili. Udekorowany zielenią i srebrem stół zadudnił od
braw, tak jakby Ślizgoni chcieli zrekompensować jasnowłosemu chłopcu niechętne spojrzenia reszty
szkoły. Al zerknął na grono profesorskie  wysoki, czarnoskóry czarodziej w bogatych szatach ledwo
zauważalnie skinął Scorpiusowi głową.
Jeszcze tylko kilka nazwisk i Neville wyczyta Ala. Wdech  wydech. Rose ścisnęła kuzyna za rękę
i uśmiechnęła się do niego ciepło.
- Wszystko będzie dobrze  szepnęła, chcąc dodać mu otuchy.
- Potter, Albus!
Al podszedł do stołka, na którym leżała niedbale rzucona przez Peterson, Toma stara,
wyświechtana Tiara. Starał się nie myśleć o tym, że wszyscy  uczniowie, nauczyciele, nawet duchy 
zdawali się wstrzymywać oddech. Chociaż, poprawił się w myśl Albus, w przypadku duchów było to
mało możliwe... Skup się, Al!
Drżącymi dłońmi Albus włożył Tiarę na głowę. Zanim zżarte przez mole rondo kapelusza
opadło mu na oczy, zobaczył jeszcze, jak James i Freddie poruszają szybko wysuniętymi językami,
naśladując węże.
Kolejny Potter! - Al usłyszał cichy, piskliwy głosik gdzieś we wnętrzu swojej głowy. Gdyby kapelusze
mówiły, to czy wszystkie miałyby taki właśnie...
Tiara zachichotała. Jaki dociekliwy umysł! - zachwyciła się. - Jaka ciekawość! Poradziłby sobie świetnie
w Ravenclawie. I rozwaga też, tak, nie jest kimś, kto bez namysłu skoczy w niebezpieczeństwo, chociaż godnej samego
3
Wszystko będzie dobrze
Godryka Griffindora odwagi mu nie brak. Widzę lojalność i pracowitość, której nie powstydziłby się żaden podopieczny
Hufflepuffu... Więc gdzie jest twoje miejsce, chłopcze?
To był ten moment. To była ta chwila, w której Al miał podjąć decyzję  dokładnie tak, jak tata
powiedział, że będzie mógł. Wystarczyło poprosić Tiarę...
Przed oczami stanął Albusowi James, jego usta wykrzywione w kpiącym uśmieszku, w oczach 
ten błysk, który mówił: Uroczyście przysięgam, że knuję coś niedobrego. Al pomyślał o Freddiem, który nigdy
nie dawał mu spokoju i o Rose, która  chociaż była jego najbliższą przyjaciółką  zawsze przyćmiewała
go swoją inteligencją i błyskotliwością. Przypomniał sobie wiecznie traktujące go jak dziecko kuzynki
Victoire, Dominique i Molly. Pomyślał o swoich rodzicach, ciociach, wujkach i dziadkach...
I przyszło mu na myśl, że w Gryffindorze nie ma już nic do zrobienia. Że w Gryffindorze nie
czeka go właściwie nic oprócz bycia synem tego Pottera, spokrewnionego z tymi Weasleyami. Pomyślał o
tym, czego się od niego oczekuje, pomyślał o Quidditchu i o nocnych włóczęgach z Mapą Huncwotów,
i uderzyło go, że on tego nie chce, że mu przecież nie zależy, że chociaż ten jeden raz chciałby...
Taaak  Tiara szepnęła w jego głowie. - Teraz widzę. Nie tylko chęć sprawdzenia się... Ale ambicja.
I talent, jak wielki talent! Determinacja w dążeniu do celu, spryt i upór, też. I przede  wszystkim pragnienie wielkości.
Albus poczuł, jak niewidzialne kleszcze ściskają mu gardło, a serce bije jak szalone.
I tylko jeden dom pozwoli ci się w pełni rozwinąć  zamruczała po chwili milczenia Tiara. - Nie
Hufflepuff, o nie, tam będziesz musiał ciągle oglądać się na innych. Nie Ravenclaw, którego uczniowie pochłonięci są
własnymi studiami i nie mają czasu na nic innego. I na pewno nie Gryffindor, którego lekkomyślności i upodobania do
szaleństwa nigdy nie zrozumiesz.
Ja nie chcę! - pomyślał w panice Al, ściskając brzeg stołka tak, że aż kłykcie mu pobielały.
Nie chcesz? - zapytała powoli Tiara. - Czy myślisz, że nie możesz?
Zawahał się o sekundę za długo.
- Slytherin!
Albus Severus Potter zdjął z głowy Tiarę Przydziału i na drżących nogach podszedł do stołu
swojego nowego domu. Wielka Sala zamarła.
A potem Ślizgoni zaczęli bić brawo.
Wdech  wydech.
Nic, nic nie było dobrze.
~*~*~*~
Nic nie było dobrze.
Albus Potter siedział sztywno na brzegu ławy, oddalony od reszty Ślizgonów. Wdech  wydech.
Chociaż nawet na chwilę nie podniósł spojrzenia znad swojego talerza, czuł na sobie palące spojrzenia
pozostałych uczniów Slytherinu. Po przemówieniu dyrektor McGonagall Wielką Salę wypełnił gwar
rozmów, większość studentów z innych domów zdawała się już nie pamiętać o najmłodszym chłopcu
Potterów  starsi byli stęsknieni za swoimi niewidzianymi od dwóch miesięcy przyjaciółmi,
pierwszoroczni zaś zbyt zaabsorbowani nowym otoczeniem, aby się zajmować zaskakującą decyzją
Tiary.
Większość więc nie zwracała już na niego uwagi. Niestety, większość, to nie wszyscy.
- Co to, do cholery, jest?!
Al odwrócił się gwałtownie. Do stołu Slytherinu podeszli James, Freddie, Rose, Victoire,
Dominique i Molly. Chłopcy wyglądali na poirytowanych, na twarzach dziewcząt malował się strach.
Albus poczuł, że policzki mu czerwienieją. Nie ze wstydu, ale ze złości.
- A jak myślisz? - warknął w stronę brata.
4
Katarzyna Cholewińska
- Nie myślę, tylko pytam  syknął w odpowiedzi James. - Co się tu, do diabła, stało?! Siedziałeś na
tym stołku chyba z pół godziny i tylko po to, żeby wylądować w Slytherinie?!
- James... - Rose rzuciła chłopcu ostrzegawcze spojrzenie.
- Co James, co James?! Rosie, ten kretyn został przydzielony Slytherinu! Mój brat jest w Slytherinie!
Wdech  wydech.
- A co, nie cieszysz się? Od miesiąca powtarzałeś mi, że mogę trafić do Ślizgonów. Mogłem, no
i trafiłem. Teraz możesz powiedzieć wszystkim, że miałeś rację! Możesz powiedzieć, że jestem świrem
i odmieńcem, możesz powiedzieć, że...
- Al, przestań! - Molly, piętnastoletnia córka wujka Percy'ego przerwała jego tyradę. - Wiesz
przecież, że James tylko żartował.
- To powinien zacząć uważać na to, co mówi! - wrzasnął Albus.
Wszystkie rozmowy przy stole Slytherinu ucichły. Ślizgoni wpatrywali się to w Ala, to w stojącego
nad nim Jamesa z mieszaniną niepokoju i ciekawości. Kilkoro uczniów przy innych stołach też
odwróciło ku nim ciekawie głowy.
- Nie róbcie sceny  upomniała ich Victoire, najstarsza córka wujka Billa i cioci Fleur, tonem nie
znoszącym dyskusji. Jej młodsza siostra, Dominique, przytaknęła gorąco. - Al, po prostu się martwimy...
- Musiała zajść jakaś pomyłka! - pisnęła Rose, dolna warga drżała jej niebezpiecznie. - Pójdziemy
z tym do McGonagall, przecież nie możesz zostać tutaj...
- Co ja powiem rodzicom?! - pieklił się James. - W ogóle o nich pomyślałeś?! Pomyślałeś, jak się
będą czuli, kiedy się o tym dowiedzą?! A dziadek i babcia?! Zawału chyba dostaną! Czy ty w ogóle
pomyślałeś?...
- Wszystko będzie dobrze, mały  powiedział Fred pewnym głosem. - O nic się martw...
- ... jak mogłeś nam to zrobić?!
- ... Tiara musiała być zepsuta, mole przeżarły ją już na wylot...
- ... jako prefekt, mam prawo zainterweniować w takiej sytuacji...
- ... co za wstyd, jeszcze mi powiedzcie, że Lily trafi do Hufflepuffu, nic, tylko się pod pociąg
rzucić...
- Zamknijcie się!
Albus poderwał się z ławy. Czerwony na twarzy, z zaciśniętymi pięściami, oddychał szybko
i płytko.
- Jakiś problem?
Jak na komendę, siedem głów odwróciło się w stronę wysokiego chłopca o czarnych włosach
i zadartym nosie.
- Nie twoja sprawa, Parkinson  warknęła Victoire, rzucając mu pogardliwe spojrzenie.
W odpowiedzi Parkinson uśmiechnął się kpiąco i postukał paznokciem w przypiętą do jego szaty
odznakę prefekta.
- Nic bardziej błędnego, Weasley  odpowiedział spokojnie. - Jako prefekt Slytherinu mam prawo
wiedzieć, czego chcecie od jednego z moich pierwszorocznych.
Victoire odrzuciła do tyłu swoje piękne, złote włosy i parsknęła lekceważąco.
- A ja, Parkinson, jako prefekt naczelny, mam prawo kazać ci spieprzać.
- Gryffindor traci dziesięć punktów, Weasley.  Usłyszeli cichy i chłodny głos. Victoire drgnęła
zaskoczona. Żadne z nich nie zauważyło, kiedy podszedł do nich czarnoskóry, nieprzyjemnie
wyglądający czarodziej, którego Al widział wcześniej przy stole nauczycielskim. Najstarsza kuzynka
Albusa zaczerwieniła się gwałtownie.
- I radzę ci uważać na słownictwo, jeśli nie chcesz stracić odznaki, którą tak chętnie się
posługujesz. Doprawdy, mężny i szlachetny Gryffindor wiecznie mnie zaskakuje.
Weasleyowie obrzucili profesora nienawistnymi spojrzeniami.
- Na co czekacie? - Czarodziej uniósł lekko brwi, w jego cichym głosie słychać było szyderstwo. -
5
Wszystko będzie dobrze
Rozejść się.  Po czym odwrócił się od nich i wrócił na swoje miejsce.
Ociągając się, James i reszta wrócili do stołu Gryfonów. Wykręcając szyję, Rose popatrzyła jeszcze
raz na Albusa  w jej wielkich, orzechowych oczach lśniły łzy. James nie spojrzał już w stronę brata ani
razu, ostentacyjnie go ignorując.
Wdech  wydech. Al na powrót wlepił wzrok w swój pudding.
- Idiotyzm.  Usłyszał nagle. Uniósłszy machinalnie głowę zobaczył, jak siedząca naprzeciwko
niego ciemnoskóra dziewczynka nachyla się nad stołem i wyciąga ku niemu rękę.
- Keira Zabini  przedstawiła się z pewnym siebie uśmiechem.
- Al Potter  odpowiedział nieśmiało, ściskając jej rękę.
I jak za dotknięciem różdżki, stół Slytherinu ożył.
- Vinnie Goyle.
- Patrick Buldstrode.
- Lukrecja Warrington.
- Atena Greengrass.
- Amanda Baddock.
- Augustus Flint.
- Zoe Smith.
- Demetrius Flint.
- Tamara Pucey.
- Nathaniel Nott.
- Peter Parkinson.  Wyszczerzył się do niego prefekt ze śmiesznie zadartym nosem.
Albus zobaczył, jak po drugiej stronie stołu Keira gwałtownie dz
ga łokciem w żebra swojego
jasnowłosego sąsiada. Chłopiec wywrócił oczami, po czym również wyciągnął do Ala bladą dłoń.
- Malfoy.
Keira uśmiechnęła się szelmowsko.
- Scorpius Malfoy  poprawiła, nalewając sobie soku z dyni. Chłopiec zaczerwienił się lekko.
- Ile razy mam ci powtarzać, żebyś tak do mnie nie mówiła? - burknął, wyraz
nie zirytowany.
- A jak mam mówić? - Keira udała zakłopotanie. - Scorpi? Scorpek? Scorpiuś?
Ślizgoni wybuchnęli śmiechem. Al zobaczył, że kąciki ust Scorpiusa drgnęły lekko, ale chłopcu
udało się zachować pełną powagę.
- Już jesteś martwa, Zabini  powiedział morderczym tonem, wzbudzając nową salwę śmiechu.
- Och  Keira westchnęła, teatralnie przykładając dłoń do piersi. - Trzęsę się ze strachu.
Zwłaszcza, że... Widzisz tego czarodzieja przy stole nauczycielskim? Tego w czarnej szacie? Wyobraz

sobie, że jest opiekunem naszego domu.  Dziewczynka wstała nagle i pomachała w stronę
wspomnianego profesora. - Tatusiu! Tutaj!
Scorpius prychnął.
- Jakby Blaise coś mi zrobił.
Keira zamrugała niewinnie powiekami.
- Zapewniam cię, że jeżeli tylko spojrzysz niewłaściwie w moją stronę, tatuś zamieni cię
w gumochłona, Skorpionku.
Malfoy prychnął.
- To naprawdę nie moja wina, że mam ojca sadystę  stwierdził rzeczowo, sięgając po paterę
z ziemniakami. - Ktoś mógłby pomyśleć, że samemu mając na imię Draco, ojciec powinien się nade mną
zlitować. Ale nie  po raz kolejny tego wieczoru uniósł oczy ku rozgwieżdżonemu sufitowi Wielkiej
Sali. - Każdy męski potomek naszego rodu musi otrzymać imię po stryjecznym dziadku ciotki babci kuzynki czwartego
stopnia, Score  chłopiec zaczął przedrzez
niać swojego ojca. - Taka jest tradycja. Smocze łajno, a nie
tradycja. Matka mówi, że Malfoyowie cierpią na syndrom głupiego imienia. Każdy z nas męczy się
z takim imieniem całe życie, a potem odbija sobie na kolejnych pokoleniach. Matka wie co mówi 
6
Katarzyna Cholewińska
Malfoy pokiwał z namaszczeniem jasną głową. - Sama ma na imię Astoria.
- Nie wiem, na co narzekasz  wtrącił się Albus zapominając na chwilę o tym, jak fatalnie się czuje
i że tak naprawdę, to w ogóle nie powinien się tymi dziećmi zadawać. - Spróbuj się nazywać Albus
Severus.
Ślizgoni znowu wybuchnęli śmiechem.
Wdech  wydech.
Może jednak wszystko będzie dobrze?
~*~*~*~
Może jednak wszystko będzie dobrze?
Wdech  wydech. Albus Potter otulił się szczelniej kołdrą. Od kamiennych ścian i podłogi ciągnął
chłód. Czy w lochach Slytherinu zawsze jest tak zimno? Głupie pytanie, skarcił się w duchu. Czego się
spodziewał po lochach?
Dwa łóżka dalej Vincent zachrapał głośno. Nathaniel zaklął sennie i przekręcił się na drugi bok.
Na pierwszym roku było ich niewielu  czterech chłopców i cztery dziewczynki. Ich dom w ogóle był
bardzo nieliczny  większość uczniów pochodziła ze starych, czarodziejskich rodów, których
członkowie byli w Slytherinie od pokoleń... A takich rodzin nie zostało już wiele.
A czy to z
le? - zapytał się Al, rozcierając pod kołdrą skostniałe dłonie. Wszyscy przecież
wiedzieli, gdzie znajdowały się prawdziwe sympatie tych rodów. Wszyscy wiedzieli, że w każdym z nich
lewe przedramię przynajmniej jednej osoby zdobił atramentowo czarny, misterny tatuaż. Po wojnie
zaledwie kilku posiadaczom tych tatuaży udało się uniknąć więzienia...
Al był bystrym chłopcem. Umiał słuchać i wyciągać wnioski z tego, co mówiono w jego domu.
I dobrze wiedział, że każdy z zamkniętych w Azkabanie śmierciożerców był w jakimś stopniu
spokrewniony z którymś z jego nowych współlokatorów.
Zła krew, zwykł mawiać wujek Ron. Nie ważne, że wojna się skończyła, Al  zła, skażona Mrocznym
Znakiem krew ciągle płynie w ich żyłach.
Nathaniel znowu zaczął się kręcić i mamrotać przez sen, a Vinnie chrapnął wyjątkowo donośnie.
Zła krew? Jakby odpowiadając na to niezadane pytanie, ktoś obok Albusa parsknął cichym śmiechem.
- Scorpius, śpisz?
Pomimo panujących w dormitorium ciemności Al był pewien, że Malfoy wywrócił oczami.
- To najgłupsze pytanie, jakie mogłeś zadać, Potter  szepnął w odpowiedzi, po czym dodał po
chwili:
- I nie mów do mnie Scorpius.
Albus westchnął.
- Śpisz, Score? - poprawił posłusznie.
- Tak.
Al zmarszczył brwi.
- Jak możesz spać, jeśli ze mną rozmawiasz?
- Na głupie pytanie głupia odpowiedz
. A poza tym, to wcale z tobą nie rozmawiam. Próbuję
zasnąć.
- Mhm, ponieważ werbalna wymiana zdań oczywiście nie jest rozmową  zakpił Albus.
Scorpius nie odpowiadał tak długo, że Al był pewien, że chłopiec w końcu naprawdę zasnął.
- Nie rozmawiam z tobą, bo obiecałem ojcu, że nie będę.
Al zamrugał w zdumieniu.
- Ojciec zabronił ci ze mną rozmawiać? - zapytał ze ściśniętym gardłem. Oczywiście, że tak, czego
7
Wszystko będzie dobrze
się spodziewał? Potterowie i Weasleyowie nigdy nie darzyli Malfoyów miłością, dlaczego więc
Malfoyowie mieliby mieć do nich inny stosunek?
- Nie bierz tego do siebie  odpowiedział Scorpius spokojnie, pretensjonalnie przeciągając sylaby.
- To nie było nic osobistego. Na King's Cross, zanim wsiadłem do pociągu, ojciec wziął mnie na stronę
i powiedział: Score, trzymaj się z daleka od Potterów i Weasleyów, w ogóle nie zadawaj się z tą gryfońską hołotą.
Gryffindor kocha kłopoty, przyciąga je jak magnes, a ja nie chcę, żebyś się w coś wplątał tylko dlatego, że nie zachowałeś
bezpiecznej odległości stu kroków od tych ludzi...
- Stu kroków  powtórzył machinalnie Al, nie wierząc własnym uszom. Wdech  wydech. Poczuł
gorąco na policzkach. - Przepraszam w takim razie  w jego głosie wyraz
nie było słychać urazę. - Nie
będę już zawracał ci głowy. Bardzo mi przykro, że moje łóżko znajduje się tak nieprzyzwoicie blisko
twojego...
- W całej tej tyradzie jednak  ciągnął niespeszony dąsami Albusa Scorpius  ojciec zupełnie
zapomniał o Potterach, którzy zostali przydzieleni do Slytherinu. Bardzo niefortunnie, nie uważasz?
Al z wrażenia usiadł na łóżku i zobaczył, jak niewyraz
na w ciemnościach sylwetka jasnowłosego
chłopca trzęsie się ze śmiechu.
- Kretyn  wymamrotał, czując jednocześnie złość i niesamowitą ulgę. Bez namysłu chwycił swoją
poduszkę i cisnął nią w Malfoya. I spudłował.
- Co do?... - Vinnie podskoczył na łóżku jak oparzony.
- Malfoy, Potter, cholera jasna, zamkniecie się wreszcie? - warknął Nathaniel, jego głos
przytłumiony, bo właśnie wcisnął głowę pod kołdrę. - Sypialnia, jak sama nazwa wskazuje, służy tego,
żeby spać!
Albus chwycił za róg poduszkę Score'a i wycelował nią w Notta. Tym razem miał zdecydowanie
więcej szczęścia.
- Na stare portki Merlina, jeśli się natychmiast nie uspokoicie, pójdę do Zabiniego!...
Al uśmiechnął się mimowolnie, a Vincent i Scorpius parsknęli śmiechem.
Wdech  wydech.
Wszystko będzie dobrze.
Fin.
8