Katarzyna Cholewińska
Zgnilizna
Nienawiść Narcyzy Malfoy do Czarnego Pana przeżera ją jak zgnilizna; jest jak czerw, który toczy
ją od środka, psuje tkankę, odbiera czucie. Czasami Narcyza zapomina o wojnie i wszelkich
zobowiązaniach, o strachu i niepewności; o kwaśnym odorze śmierci, którego nie jest w stanie z siebie
zmyć, choćby tarła skórę do krwi. Czasami Narcyza, sparaliżowana trupią martwotą rozkładającej się
duszy, zapomina o tym, co powinna jeszcze poświęcić i potrafi myśleć tylko o tym, co już poświęciła.
Kiedy spogląda w nieludzkie, czerwone oczy Czarnego Pana z uwielbieniem, którego się od niej
oczekuje, myśli o Belli. Pięknej, dumnej Belli, płaszczącej się u jego stóp jak czekający na ochłapy pies,
całującej skraj jego szaty, bełkoczącej nieprzytomnie w fanatycznym uniesieniu.
Kiedy przywołuje na twarz najpiękniejszy ze swoich uśmiechów, myśli o Lucjuszu. Chłodnym,
wyniosłym Lucjuszu, przed którym kark zginali najwięksi. Lucjuszu, klęczącym teraz przed Czarnym
Panem ze spuszczoną pokornie głową, cichym głosem proszącym o wybaczenie i przyznającym się do
błędu.
Kiedy przysięga wierność i posłuszeństwo sprawie, myśli o Draconie. Porywczym, upartym
Draconie, który trzęsie się ze strachu w swoim kącie, rzucając zebranym płoche spojrzenia zaszczutego
zwierzęcia.
Kiedy całuje wyciągniętą ku niej białą, trupią dłoń, kiedy ostatkiem sił powstrzymuje odruch
wymiotny, myśli o tym, jak nisko upadła, jak niewiele znaczy jej rodzina, jej imię i ona sama.
Więc kiedy Czarny Pan rozkazuje jej sprawdzić, czy tym razem Harry Potter jest martwy, Narcyza
przymyka oczy i myśli o Belli, Lucjuszu i Draconie, myśli o własnym upokorzeniu.
- Nie żyje!  krzyczy, czując pod palcami rytmiczne bicie chłopięcego serca.
Kiedy słyszy triumfalny okrzyk pozostałych śmierciożerców, kiedy widzi, jak cienkie usta
Voldemorta wykrzywiają się triumfalnym grymasie, musi odwrócić głowę, by nie zdradził jej wyraz
pomieszanego z obrzydzeniem przerażenia na twarzy.
Musi odwrócić głowę, by nie czuć smrodu zgnilizny.
Fin.
1