ROZDZIAA
DWUDZIESTY PIERWSZY
GRACE
Czy pierwsza noc bez Sama różniła się od pozostałych? Posłanie pozostawało wciąż to samo. A
óżko
bez niego nie wydawało się wcale większe. Bez jego miarowego oddechu, kiedy w ciemnościach nie
mogłam zauważyć braku jego kwadratowego barku obok mnie, nie byłam mniej zmęczona. Poduszka ciągle
pachniała Samem, jakby tylko wstał po książkę i zapomniał wrócić.
Jednak jego nieobecność wszystko zmieniła.
Brzuch nadal mnie bolał, choć było to tylko echo męki z zeszłej nocy. Docisnęłam twarz do poduszki
Sama i starałam się nie wspominać tamtych nocy, gdy sądziłam, że straciłam go na zawsze. Wyobrażałam
go sobie teraz w domu Becka; przekręciłam się i sięgnęłam po komórkę. Ale nie wybrałam jego numeru.
Zdawałam sobie sprawę, że to głupie, lecz w tej chwili myślałam jedynie o tym  o jego słowach
wypowiedzianych, kiedy leżeliśmy razem, a on trząsł się z zimna:  Może powinniśmy przemyśleć nasz
wybór stylu życia . Potem zastanawiałam się nad jego sugestią, że powinnam raczej zostać, zamiast
zamieszkać z nim.
Może był zadowolony, że tam jest, że ma wymówkę, żeby być samemu. A może nie. Nie wiedziałam.
Czułam się chora, chora, chora  w jakiś nowy i straszny sposób, którego nie potrafiłam opisać. Chciało mi
się płakać i było mi z tego powodu głupio.
Odłożyłam telefon na stolik nocny, przetoczyłam się na jego poduszkę i w końcu zasnęłam.
SAM
Byłem otwarta raną.
Niespokojnie błąkałem się po korytarzach, chcąc do niej zadzwonić, ale obawiałem się, że wpakuję ja
w kłopoty; bałem się czegoś nienazwanego i ogromnego. Krążyłem tak, aż poczułem się zbyt zmęczony,
żeby dłużej utrzymać się na nogach, i ruszyłem na górę do swojego pokoju. Nie zapalając światła, położyli
się na łóżku i rozrzuciłem ramiona na boki. Ręka mnie bolała, bo nie czułem pod nią kształtu ciała Grace.
Coś jątrzyło się wewnątrz mnie. Nie mogłem spać. Dryfowałem z dala od rzeczywistości pustego łóżka; mój
umysł zamieniał myśli w słowa piosenki. Moje palce wyobrażały sobie progi gitary, które musiałyby
docisnąć, żeby odnalez
ć melodię.
Jestem równaniem, które tylko ona
potrafi rozwiązać, jestem niewiadomą.
Próbuję dzielenia, lecz wynik wciąż błędny,
i mnożę dni bez niej, samotny, tak zbędny.
Podczas gdy niekończąca się noc pełzła powoli, a niezliczone minuty tłoczyły się jedna obok drugiej,
nie prowadząc donikąd, usłyszałem wycie wilków. W Glowie poczułem dudnienie. Jeden z tępych,
przewlekłych bólów, które pozostawiło mi w spadku zapalenie opon mózgowych. Leżałem w pustym domu.
Docierało do mnie powolne zawodzenie sfory, które przekształcało się w krzyki, opadające wraz z
ciśnieniem wewnątrz mojej czaszki.
Zaryzykowałem wszystko i nic z tego nie miałem, poza otwarta dłonią  pustą, skierowana wnętrzem
do sufitu.