Bunt i ofiara - przejaw szaleństwa czy wrażliwości? Twój sąd o Mickiewiczowskich bohaterach...











Środa, 26 Kwietnia Imieniny obchodzą: Marzena, Maria, Klaudiusz
 



















  Sciaga.pl > Prace
> Romantyzm >
Home | Reklama | Info
| Mail






Gdzie Cz@T ???




Gdzie jestSciaga.pl
?
















Bunt i ofiara -
przejaw szaleństwa czy wrażliwości? Twój sąd o
Mickiewiczowskich bohaterach...










kategoria:   J.polski
zakres:   Romantyzm
dodano:   1999-08-17




Adam Mickiewicz w
swym dziele "Ballady i romanse" nakreślił główne nurty twórczości
romantycznej. Pojawia się tu po raz pierwszy zarys bohatera
romantycznego, analizującego i głęboko odczuwającego rozgrywające
się wokół niego wydarzenia, zastanawiającego się nad istotą
istnienia, nad prawidłowością dotychczasowego rozumienia świata.
Mickiewiczowski bohater romantyczny przyjmuje też chwilami na siebie
rolę narratora - jego przemyślenia stają się puentą, trafiają w
sedno problemu poruszanego w utworze. Z taką sytuacją mamy do
czynienia np. we wspomnianych "Balladach i romansach" ("szary
obserwator" wypowiada słowa stanowiące główną myśl - "Miej serce i
patrzaj w serce"), w "Konradzie Wallenrodzie" (główny bohater w
pieśni o Maurze przedstawia swój zamiar, opowiada właściwie całą
treść utworu, naówczas na szczęście niezrozumiałą dla jego
współtowarzyszy) i wielu innych. "Gustaw zmarł 1 XI 1823 r.
Tu narodził się Konrad 1 XI 1823 r." - to słowa zapisane przez
Gustawa, w III części "Dziadów" na więziennej ścianie. Świadczą one
o głębokiej wewnętrznej przemianie bohatera. Gustaw był bowiem
postacią stworzoną na obraz Adama Mickiewicza. Tak samo jak poeta
padł on ofiarą niespełnionej miłości do kobiety, która związała się
z innym. Gustaw był typową romantyczną postacią, o cechach
charakterystycznych bohaterom "epoki" werteryzmu - nieszczęśliwie
zakochanym, cierpiącym, o skłonnościach samobójczych. Jest to
człowiek o bardzo złożonej osobowości, rozdarty między światem
rzeczywistym, ludzkim, a światem duchowym, niematerialnym,
transcendentnym. Stanowi jednak zaprzeczenie wszystkich "ludzkich"
dążeń i pragnień. Miast poszukiwać ukojenia, on zadaje sobie ból,
miast starać się zapomnieć, on rozrywa stare zakrzepłe rany by
sprowadzić na siebie cierpienie. W zestawieniu z Księdzem Piotrem,
realistą i humanistą , zdaje się on być chorym, szalonym,
człowiekiem potrzebującym pomocy jednak tę pomoc w swym szaleństwie
odrzucającym. Kolejną postacią stworzoną na podobieństwo
poety jest Konrad. Jest to jednak obraz jakże odmienny. Konrad
"narodził się z Gustawa", stanowi istotę powstałą po metamorfozie
swego poprzednika. Teraz Konrad odrzucił już pobudki i ideały,
którymi kierował się Gustaw. W miejsce samolubnej i
indywidualistycznej miłości do kobiety pojawia się miłość do
ojczyzny, która gotowa jest wszystko dla niej poświęcić. Nowe
wcielenie Mickiewicza jest diametralnie różne od poprzedniej swojej
postaci. Konrad służy teraz dobru ogółu zniewolonego narodu
polskiego. O ile nie jest "obywatelem świata", to uosabia, stanowi
obraz , Polaków - toczących beznadziejną walkę z zaborcami o
niepodległe państwo polskie, o zahamowanie i ograniczenie wpływu
kultur zaborców, o odnowienie i przypomnienie wspaniałej kultury
rodzimej. Konrad z części III "Dziadów" przyjmuje nowe
wcielenie i staje się Konradem Wallenrodem. Bohater ten przechodzi
już od snucia patriotycznych planów do stanowczych działań. W walce
z symbolicznym już wrogiem - Zakonem Krzyżackim - doprowadzony do
ostateczności, powoduje jego upadek i klęskę. Widzimy jednak jego
zmagania samego ze sobą, niechęć i odrazę jaką budzą w nim tak
niegodne czyny jak dywersja i zdrada, do których się posunął. W
utworze ciągle przewija się myśl Konrada Wallenroda, myśl o sposobie
pokonania Zakonu, "sposobie straszliwym", jak sam to określa.
Bohater nieustannie jednak odsuwa dzień, w którym użyje swej
niszczycielskiej i obosiecznej broni - ostatecznie zniszczy ona
Zakon, ale w gruzach legnie także jego życie, będzie odtąd żył ze
świadomością swego haniebnego czynu. W "Panu Tadeuszu" mamy
natomiast sytuację zgoła odmienną. Tytułowy bohater nie jest główną
postacią utworu, ani też nie posiada żadnych cech wyróżniających go,
cech romantycznego bohatera. Tadeusz jest w zasadzie tylko postacią
drugoplanową! Na pierwszy plan wysuwają się natomiast Jacek Soplica
i Ks. Robak - persony o silnych osobowościach, charakterystyczne, "z
przeszłością". Jacek Soplica jest postacią uosabiającą wszystkie
cechy "złej strony" Sarmatów. Jest butny, awanturniczy, bitny,
bezwzględny, samolubny. W dodatku posuwa się do straszliwego czynu -
zabija Stolnika Horeszkę. Jego przeciwieństwem jest natomiast, jak
się zdaje, Ks. Robak - zgodny, spokojny, cichy, rozważny, patriota
myślący kategoriami dobra narodu. Jak się jednak później okazuje te
dwie, jakże różne, postacie to jedna i ta sama osoba - Ks. Robak
jest jakby wynikiem metamorfozy, łabędziem, który przedtem był
niechcianym, "brzydkim kaczątkiem". Teraz Ks. Robak jest patriotą
walczącym za sprawę wyzwolenia ojczyzny, przedkładającym naród i
honor ponad wszystkie inne wartości. Uważam, że jest to postać
bardzo dramatyczna. Niegdyś władny wywołać wręcz lokalną wojnę,
teraz poświęca się zjednoczeniu narodu w walce ze wspólnym wrogiem -
Moskwą. Według mnie Jacek Soplica dokonał ogromnego poświęcenia -
przeobrażając się w Ks. Robaka musiał pozwolić by jego syn, Tadeusz,
wychowywał się nie znając swego ojca. Rzucając się w wir
politycznych działań próbował zapomnieć, może uciec od swej
haniebnej przeszłości. Jednak pod koniec żywota zdobył się na odwagę
i zdradził swą prawdziwą tożsamość. Uważam, że
Mickiewiczowscy bohaterowie stali się "ofiarami dziejów". Czasy, w
których przyszło im żyć były czasami zaiste bardzo ciężkimi.
Narzucane przez zaborców nowe wartości i ideały były sprzeczne z ich
dotychczasowymi życiowymi celami. Aresztowania, nieuczciwe,
sfingowane procesy, represje, zesłania - to wszystko stawiało pod
znakiem zapytania przyszłość Polaków i Litwinów. Ówczesna
rzeczywistość ciężko doświadczała światłych ludzi romantyzmu. Ma to
swoje odbicie w charakterach postaci stworzonych przez Mickiewicza.
Jego bohaterowie to ludzie o otwartych umysłach, wielcy duchem,
zdolni do wielkich poświęceń dla swoich patriotycznych ideałów.
Przede wszystkim jednak sięgają oni dalej, poza świat materialny,
jasno widzą przyszłość, są świadomi jak wiele jeszcze zła musi
nastąpić zanim karta historii się odwróci, zanim w końcu ich
marzenia będą mogły stać się rzeczywistością. Bohaterowie
Mickiewicza pełni są cierpienia, dramatyzmu. Świadomi swojej
straconej pozycji próbują jednak przetrwać. Dla wielu stają się
symbolem męczeństwa, a zarazem wytrwałości i niezłomności.
Zaiste - mogą się oni jednak wydać szaleńcami. Któż bowiem z
nas poświęciłby wszystko dla jednej, choćby najczystszej i
nieskazitelnej wartości czy ideału. Mickiewiczowscy bohaterowie
poświęcili całe swoje życie dla takich wartości - raz była to
niespełniona miłość, kiedy indziej - ojczyzna. Być może takie
postępowanie jest dla nas dziś co najmniej dziwne - należałoby się
jednak zastanowić jak my sami postąpilibyśmy w obliczu podobnych
sytuacji.







Autor: Nieznany

Ocena : 4.2 








oceń
prace:
1 2 3 4 5 6


Home | Reklama | Info
| Mail


Prace | Pomoc | Książki | Artykuły | News | Katalog | Forum
| Rozrywka






Wszelkie prawa zastrzeżone / All
rights reserved  Sciaga.pl
2000