Masaż segmentarny
jest to typowy masaż odruchowy, który opiera się na
powiązaniach istniejących między skórą, tkanką łączną, tkanką mięśniową,
okostną, naczyniami, narządami wewnętrznymi, które są unerwione przez te same
odcinki rdzenia kręgowego tworząc tzw. krąg czynnościowy.



narządy wewnętrzne skóra tkanka łączna

naczynia okostna tkanka mięśniowa


Jeżeli następuje zaburzenie elementu, to na drodze odruchowej występuje
zaburzenie w pozostałych w postaci zaburzeń skórnych. M.S ma na celu
opracowanie wszystkich zmian odruchowych w skórze, tkance łącznej, mięśniowej i
okostnej oraz ich zlikwidowanie przez co na drodze odruchowej wpływamy na
poprawienie czynności chorego narządu.
Podstawą działania M.S. jest ruch odruchowy skórno
trzewny z autonomicznego
układu nerwowego.
Segmentarność w chorobach narządów wewnętrznych i narządach ruchu nie jest
stosowana w profilaktyce.


Historia masażu:

W 1952
została ogłoszona praktyka masażu przez Otto Glasera i Volganfa
Dalicho.
Henryk Head
skóra (w określonych jednostkach chorobowych stwierdził pewne
obszary na skórze czyli dermatony, w które występuje nadwrażliwość na ucisk,
ciepło, punkty maksymalne),
Dicke + Leube, Kolhrausch
tkanka łączna (wykazali zależność między chorymi
narządami wewnętrznymi a tkanką łączną, 1938
ogłoszenie teorii, masaż
łącznotkankowy),
John Mackenzie
tkanka mięśniowa (stwierdził że w poszczególnych jednostkach
chorobowych poszczególne segmenty- miotony wykazują nadwrażliwość głęboką
(przeczulice) , w tym odcinkach występuje napięcie mięśniowe,
Voglek
okostna (wykazał zależność między tkanką kostną a narządami
wewnętrznymi i pobudzenie tkanki kostnej powoduje ukrwienie narządów, 1932

ogłoszenie teorii i praktyki masażu kostnego.


Techniki masażu segmentarnego:
Masaż segmentarny łączy w sobie masaż:
klasyczny
łącznotkankowy
okostnowy






Kierunki masażu segmentarnego:
kręgosłup
tylko z dołu do góry,
grzbiet
tylko z dołu do góry (bardziej korzystnie jest masować do
kręgosłupa),
kark i barki
z dołu do góry,
głowa
od czoła i skroni do potylicy,
klatka piersiowa
od mostka na boki do kręgosłupa,
brzuch
tak jak w klasycznym, w prawą stronę,
miednica
od kości łonowej w kierunku kości krzyżowej i szpary pośladkowej,
kończyny górne i dolne
masujemy od części bliższych (proxymalnych) do
dalszych (dystalnych), zachowując kierunek dosercowy masażu.

Opracowanie części ciała w masażu - 6 części:
grzbiet,
miednica,
klatka piersiowa,
kark i głowa,
kończyny górne i dolne.

Zasady (zalecenia):
zawsze zaczynamy od kręgosłupa,
siłę wykonywanego masażu dostosowujemy do indywidualnych potrzeb osoby
masowanej,
siła bodźca
reguła Arndta Schulza dotyczy zastosowania siły bodźca;
słabe bodźce
podtrzymują procesy życiowe,
średnie bodźce
pobudzają,
silne bodźce
wpływają hamująco na te procesy albo wywołują reakcje
paradoksalne,
bardzo silne bodźce
znoszą te procesy.
Prawo Kowarsschika o wzajemnej zwrotnej sile bodźca
im ostrzejszy przebieg
choroby tym łagodniejsze muszą być zastosowane bodźce podczas masażu. Nie
zastosowanie się do tego prawa spowoduje pogorszenie stanu pacjenta, mogą
nastąpić przesunięcia odruchowe.
Przesunięcia odruchowe
są to nieoczekiwane reakcje które mogą pojawić się w
trakcie masażu albo po masażu, będą dostarczały osobie masowanej dodatkowych
dolegliwości których wcześniej nie było.
w pierwszej kolejności likwidujemy napięcie powierzchowne a później w warstwach
głębiej położonych,
mamy znać wszystkie możliwości przesunięć odruchowych i sposoby ich
likwidowania,
czas trwania masażu jednej części segmentarnej
od 20- 30 minut,
ilość zabiegów: po zlikwidowaniu wszystkich dolegliwości odruchowych
przestajemy masować, jeżeli w ciągu 20 zabiegów nie uda nam się zlikwidować
choroby robimy przerwę ok. 2 tygodni i zaczynamy od nowa (masujemy codziennie,
co drugi dzień lub 2 razy w tygodniu).

Pozycje w masażu segmentarnym:
pozycja leżenia na brzuchu,
pozycja leżenia na plecach,
w pozycji siedzącej.

Nie zaleca się korzystania ze środków poślizgowych.