Rozdział 31
Rozdział 31
Pociągnęłam za rękaw sukienki.
- Nie jest zbyt elegancka jak na tÄ™ okazjÄ™?
- Nie, skądże! - zaprzeczyła Mary.
Nie minęło jeszcze popołudnie, a one wcisnęły mnie w suknię
wieczorową. Była purpurowa i bardzo dostojna. Rękawy sięgały mi do
łokci, jakbym znów wylądowała w chłodnej Carolinie, a ramiona otulała
długa peleryna. Wysoki kołnierz miał za zadanie chronić moją szyję przed
zimnem. Pokojówki ułożyły mi włosy tak elegancko, że byłam przekona,
że to najładniejsza fryzura, jaką kiedykolwiek widziałam w pałacu.
Szkoda, że nie mogłam pójść do królowej Amberly, bo jestem pewna, że
nawet ona byłaby pod wrażeniem.
- Nie chcę tego przedłużać  odparłam. - I tak jest już naprawdę
ciężko. Pragnę tylko, żebyście wiedziały, że jestem ogromnie wdzięczna za
wszystko, co dla mnie zrobiłyście. Nie tylko przygotowywałyście mnie i
ubierałyście, ale także spędzałyście ze mną czas i dbałyście o mnie. Nigdy
wam tego nie zapomnÄ™.
- A my nigdy nie zapomnimy o tobie, panienko  obiecała Anne.
Skinęłam głową i zaczęłam wachlować dłonią twarz.
- Ok, ok, starczy tych łez, jak na jeden dzień. Możecie powiedzieć
kierowcy, że za chwilę zejdę.
- Oczywiście, panienko.
- Czy to wciąż będzie niewłaściwe, jeśli cię przytulimy? - zapytała
Mary, spoglÄ…dajÄ…c najpierw na mnie, a potem na Anne.
- Kogo to obchodzi? - odparłam, po czym objęły mnie po raz ostatni.
- Dbajcie o siebie.
- Ty też panienko  odparła Mary.
- Zawsze będziesz damą  dodała Anne.
Odsunęły się obie, ale Lucy została.
- Dziękuję ci  szepnęła i widziałam, że zaraz się rozpłacze. - Będę
za tobą tęsknić.
- Ja również.
Puściła mnie i wszystkie podeszły do drzwi, gdzie ustawiły się w
rzędzie. Dygnęły przede mną po raz ostatni, a gdy im pomachałam, wyszły
z pomieszczenia. A w zeszłym tygodniu tyle razy chciałam, żeby mnie
zostawiły mnie samą. A teraz, właśnie teraz, bałam się.
Weszłam na balkon. Patrząc na ogród, zauważyłam ławkę, miejsce,
gdzie ja i Maxon spotkaliśmy się po raz pierwszy. Nie wiem dlaczego, ale
myślałam, że go tam zobaczę.
Myliłam się. Miał przecież ważniejsze rzeczy na głowie niż siedzenie
i myślenie o mnie. Dotknęłam bransoletki na moim nadgarstku. Ale będzie
myślał o mnie od czasu do czasu. Ta myśl mnie pocieszyła. Nic nie było
ważniejsze, ponieważ to było prawdziwe.
W końcu wróciłam do pokoju, zamknęłam drzwi i udałam się na
korytarz. Szłam powoli, po raz ostatni podziwiając piękno pałacu, chociaż
wciąż nękały mnie rozbite lustra i wyszczerbione ramy. Pamiętałam, jak
pierwszego dnia szłam tą wspaniałą klatką schodową, czując zarówno
dezorientację i wdzięczność.
Jednak wtedy było tu wiele innych dziewczyn.
Kiedy dotarłam do frontowych drzwi, zatrzymałam się na chwilę.
Spędziłam tak wiele czasu za tymi olbrzymimi drewnianymi blokami, że
czułam się prawie z
le, gdy musiałam przez nie przejść.
Wzięłam głęboki oddech i sięgnęłam do klamki.
- America?
Odwróciłam się. Maxon stał na drugim końcu korytarza.
- Hej  powiedziałam niepewnie. Nie sądziłam, że jeszcze go
zobaczÄ™.
Podszedł do mnie szybko.
- Wyglądasz naprawdę oszałamiająco.
- Dziękuję. - Dotknęłam tkaniny mojej ostatniej sukienki. Staliśmy
tam w ciszy, przyglÄ…dajÄ…c siÄ™ sobie.
Może to było tyle: ostanie spotkanie.
Nagle odchrząknął, przypominając sobie, co miał powiedzieć.
- Rozmawiałem z ojcem
- Och?
- Tak. Cieszył się, że przeżyłem ostatnią noc. Jak dobrze wiesz,
ciągłość linii królewskiej jest dla niego bardzo ważna. Wyjaśniłem mu, że
prawie umarłem przez jego zachowanie, a znalezienie bezpiecznej
kryjówki przypisałem tobie.
- Ale ja nie
- Wiem, ale to nie ma znaczenia.
Uśmiechnęłam się.
- Potem powiedziałem mu, że wyjaśniłem ci parę rzeczy. Tu także nie
musi wiedzieć, że to nie jest prawda; ale ty mogłabyś to wyjawić, gdyś
chciała.
Nie wiedziałam, po co miałabym to zrobić, będąc na drugim końcu
kraju, ale skinęłam głową.
- Biorąc pod uwagę, że zawdzięczam ci życie, o czym on doskonale
wie, zgodził się, że moje pragnienie zatrzymania cię tutaj jest uzasadnione
 pod warunkiem, że będziesz znać swoje miejsce i dobrze się
zachowywać.
Gapiłam się na niego, zupełnie nie wiedząc, czy to, co właśnie
usłyszałam, było prawdziwe.
- Tak naprawdÄ™ najrozsÄ…dniejszÄ… rzeczÄ… jest pozwolenie Natalie
odejść. Ona się do tego nie nadaje; a teraz jej miejsce jest przy pogrążonej
w żałobie rodzinie. Właśnie o tym rozmawialiśmy.
Wciąż byłam oniemiała.
- Mam ci to wyjaśnić?
- PoproszÄ™.
Maxon sięgnął po moją dłoń.
- Będziesz mogła zostać tutaj, jako jedna z uczestniczek Selekcji i
wciąż być częścią rywalizacji, ale teraz będzie inaczej. Mój ojciec
prawdopodobnie będzie w stosunku do ciebie ostry i dokona wszelkich
starań, aby ci się nie powiodło. Myślę, że istnieje parę sposobów, które
ułatwiłyby ci walkę, ale to zajmie trochę czasu. Dobrze wiesz, jaki jest
bezwzględny. Musisz być przygotowana.
Skinęłam głową.
- Myślę, że mogę się z tym zmierzyć.
- Jest coś jeszcze. - Maxon wpatrywał się w dywan, próbując zebrać
myśli. - Americo, bez wątpienia od samego początku moje serce należało
do ciebie. Ale teraz o tym wiesz.
Kiedy spojrzał mi w oczy, widziałam to w każdej jego części i sama
czułam to samo.
- Wiem.
- Ale teraz nie masz jednej rzeczy. Nie masz mojego zaufania.
Poczułam się dotknięta.
- Co?
- Wyjawiłem ci tak wiele moich sekretów, broniłem cię w każdy
możliwy sposób. Ale kiedy nie jesteś ze mnie zadowolona, zaczynasz
działać pochopnie. Zamykasz się na mnie, oskarżasz mnie, a nawet, co jest
najbardziej efektowne, próbujesz zmieniać cały kraj.
Ałć. To nie było delikatne.
- Muszę wiedzieć, że mogę na tobie polegać. Muszę wiedzieć, że
zachowasz dla siebie moje sekrety, zaufasz moim osądom i nie będziesz
nic przede mną ukrywać. Chcę, żebyś była wobec mnie zupełnie szczera i
przestała kwestionować każdą decyzję, którą podejmę. Chcę, żebyś we
mnie uwierzyła, Americo.
Te słowa bolały, ale wiedziałam, że ma rację. Co miałam zrobić,
żeby mógł mi zaufać? Wszyscy inni naciskali na niego i nalegali, żeby
robił wszystko tak, jak oni tego chcą. Czy ja miałabym tu zostać tylko
dlatego, że on tego chciał?
Bawił się moimi dłońmi.
- Wierzę w ciebie. I mam nadzieję, że widzisz, że chcę z tobą być.
Ale ty też powinieneś być ze mną bardziej szczery.
Skinął głową.
- Być może. Jest wiele rzeczy, które chciałbym ci powiedzieć, ale
większość z nich nie może wyjść na światło dzienne, więc nie może
istnieć nawet nikła szansa, że nie zachowasz ich dla siebie. Muszę
wiedzieć, że temu podołasz. I musisz być cały czas ze mną szczera.
Już otwierałam usta, żeby odpowiedzieć, ale ktoś mnie ubiegł.
- Maxon, tu jesteś.1 - Zawołała Kriss, wyłaniając się zza rogu. - Nie
miałam okazji cię wcześniej zapytać, czy nasza dzisiejsza wspólna kolacja
jest wciąż aktualna.
- Oczywiście. Zjemy w twoim pokoju.
- Wspaniale!
To bolało.
- Americo? Czy naprawdę odchodzisz? - zapytała, podchodząc do
nas. Widziałam w jej oczach iskierkę nadziei. Zerknęłam na Maxona,
którego wyraz twarzy wydawał się mówić: Właśnie o to mi chodziło.
Musisz zaakceptować konsekwencje swoich czynów, zaufać moim własnym
wyborom.
- Nie, Kriss, nie dzisiaj.
- To dobrze. - Westchnęła, po czym podeszła i przytuliła mnie.
Zastanawiałam się, jak wiele w tym uścisku miało na celu przypodobanie
się Maxonowi, ale nie obchodziło mnie o to. Kriss była moją największą
rywalką, ale również najbliższą przyjaciółką, jaką tu miałam. - Martwiłam
się o ciebie zeszłej nocy. Cieszę się, że nic ci nie jest.
- Dzięki, miałam szczęście.  Mało brakowało, a powiedziałabym, że
miałam szczęście, ponieważ Maxon dotrzymywał mi towarzystwa, ale
takie chwalenie się mogłoby zrujnować zaufanie, które udało mi się zyskać
w ciągu ostatnich dziesięciu sekund. Odchrząknęłam. - Szczęście, że
1 No błagam https://www.youtube.com/watch?v=XZxzJGgox_E /M.
strażnicy pojawili się tak szybko.
- Dzięki Bogu. Cóż, zobaczymy się póz
niej. - Odwróciła się do
Maxona. - A my widzimy siÄ™ wieczorem.2
Kriss pomknęła korytarzem, nigdy wcześniej nie widziałam jej tak
radosnej. Pewnie gdyby facet, którego kochałam umieścił mnie ponad
swoją dawną ulubienicą, też skakałabym z radości.
- Wiem, że ci się to nie podoba, ale potrzebuję jej. Jeśli byś mnie
zawiodła, ona jest moją najlepszą opcją.
- To nie ma znaczenia  powiedziałam, wzruszając ramionami. - Nie
zawiodÄ™ ciÄ™.
Dałam mu szybki pocałunek w policzek i ruszyłam na górę, nie
oglądając się za siebie. Parę godzin temu myślałam, że straciłam go na
dobre; a teraz wiedziałam, co miał na myśli mówiąc, że będę musiała o
niego walczyć. Inne dziewczyny nawet się tego nie spodziewają.
Kiedy dotarłam do głównych schodów, czułam się gotowa do
działania. Może powinnam się bardziej martwić o wyzwania, które
mogłyby na mnie czyhać, ale teraz jedyną rzeczą, o której mogłam myśleć,
to to, jak mogę je pokonać.
Być może król wyczuł moją radość, albo po prostu na mnie czekał;
ale kiedy dotarłam na drugie piętro, zauważyłam, że stoi na środku
korytarza.
Podszedł do mnie powoli, wyraz
nie siÄ™ kontrolujÄ…c. Kiedy siÄ™ przede
mną zatrzymał, dygnęłam.
- Wasza Wysokość  powiedziałam.
- Lady Americo, wciąż z nami?
2 Tak, musiała to powiedzieć, to było absolutnie konieczne... :) /M.
- Tak jest.
Minęła nas grupa strażników, kłaniając się tak, jak należało.
- Porozmawiajmy poważnie  powiedział surowo. - Co sądzisz o
mojej żonie?
Zmarszczyłam czoło, zaskoczona kierunkiem, w jakim zmierzała ta
rozmowa. Mimo to odpowiedziałam szczerze.
- Królowa jest świetna. Nie znam słów, aby wyrazić jej wspaniałość.
- Pokiwał głową.
- Jest wyjątkową kobietą. Piękną, co oczywiste, ale także pokorną.
Nieśmiałą, ale też nie tchórzliwą. Jest cierpliwym, miłym i doskonałym
rozmówcą. Mam wrażenie, że mimo iż urodziła się w ubóstwie, to jest
stworzona do bycia królową. - Spojrzał na mnie i zauważył szczery podziw
na mojej twarzy. - Tego samego nie można powiedzieć o tobie. -
Próbowałam zachować spokój, gdy kontynuował.
- Twój wygląd jest przeciętny. Rude włosy, blada cera i, jak
przypuszczam, niezła sylwetka; ale daleko ci do Celeste. A twój
temperament... - Głośno wciągnął powietrze. - Jesteś niegrzeczna,
narwana, a gdy próbujesz zrobić coś pożytecznego, dzielisz cały naród.
Zupełnie bezmyślna. Nie mówiąc już o braku wdzięku. Kriss jest o wiele
bardziej urocza i zgodna.
Przygryzłam wargi, próbując powstrzymać łzy. Przypomniałam
sobie, że wiem to od dawna.
- I, co oczywiste, nie przyniesiesz żadnych korzyści politycznych
naszej rodzinie. Twoja kasta nie jest na tyle niska, aby była inspirująca i
nie masz żadnych koneksji. A Elise bardzo nam pomogła podczas naszej
podróży do Nowej Azji. - Zaczęłam się zastanawiać, czy to rzeczywiście
prawda, skoro nigdy nie udało im się nawiązać kontaktu z jej rodziną.
Może po prostu chodziło o coś, o czym nie miałam bladego pojęcia. A
może po prostu chciał, żebym poczuła się kompletnie bezwartościowa.
Jeśli taki był jego cel, to świetnie mu to wychodziło.
Wlepił we mnie swoje zimne oczy.
- W takim razie, co ty tu w ogóle robisz?
Przełknęłam ślinę.
- Przypuszczam, że Wasza Wysokość powinien zapytać o to Maxona.
- Pytam ciebie.
- Chce, żebym tu była  powiedziałam stanowczo. - I ja również tego
chcę. Zostanę tu, dopóki te dwie rzeczy nie ulegną zmianie.
Król uśmiechnął się kpiąco.
- Ile masz lat? Szesnaście? Siedemnaście?
- Siedemnaście.
- Podejrzewam, że nie wiesz zbyt wiele o mężczyznach, bo inaczej
nie byłoby cię tutaj. Powiem ci, że są bardzo zmienni. Być może jeśli nie
będziesz chciała wyrazić swojej miłości bardziej bezpośrednio, to ktoś
może skraść jego serce. - Zmrużyłam oczy, nie wiedząc, co ma na myśli. 
Wiem, co się dzieje w pałacu. Wiem, że inne dziewczyny oferują mu
więcej niż sobie wyobrażasz. Czy sądzisz, że ktoś tak zwyczajny jak ty
może stanąć u jego boku?
Dziewczyny. W liczbie mnogiej? Czy chodziło o coś więcej, niż to,
na czym przyłapałam Maxona i Celeste na korytarzu? Czy może nasze
godzinne pocałunki wieczorową porą nic nie znaczyły przy tym
wszystkim, co oferowały mu inne dziewczyny?
Maxon powiedział, że chce być ze mną szczery. Czyżby zachował ten
sekret dla siebie?
Musiałam zadecydować, czy ufam mu całym sercem.
- Jeśli to prawda, to Maxon odeśle mnie w swoim czasie i nie
będziesz się musiał o nic martwić.
- Będę musiał! - ryknął, a potem zniżył głos. - Jeśli w jakimś
przejawie głupoty, Maxon wybierze właśnie ciebie, to twoje wygłupy
mogą nas wiele kosztować. Dekady, całe pokolenia pracy odeszły w
niepamięć, ponieważ pomyślałaś sobie, że zostaniesz bohaterką!
Podszedł do mnie tak blisko, że musiałam się cofnąć, ale on znów się
zbliżył, zostawiając między nami bardzo mało miejsca. Jego głos był niski
i chrapliwy, o wiele bardziej przerażający, niż gdyby krzyczał.
- Musisz się nauczyć trzymać język za zębami. Jeśli tego nie zrobisz,
to będę twoim największym wrogiem. Zaufaj mi, nie chcesz tego.
Przyłożył palec do mojego policzka.3 Byłby w stanie rozerwać mnie
teraz na strzępy. Nawet gdyby ktoś był w pobliżu, to co mógł zrobić? Nikt
nie ochroni mnie przed królem.
Próbowałam brzmieć na opanowaną.
- Rozumiem.
- Świetnie  powiedział, nagle poprawił mu się humor. - Tak więc już
cię zostawię. Miłego wieczoru.
Dopiero gdy odszedł, uświadomiłam sobie, że się trzęsę. Kiedy
powiedział, żebym trzymała język za zębami, miał na myśli, żebym nie
ważyła się wspomnieć o tym Maxonowi. Nie, na razie tego nie zrobię.
Założyłam, że sprawdzał, jak bardzo może na mnie nacisnąć. A ja chciałam
mu pokazać, że nie dam się złamać.
3 http://25.media.tumblr.com/tumblr_lrke7emfxo1qge3c5o8_400.jpg chodzi o podobny gest.
Gdy o tym myślałam, coś się we mnie zmieniło. To prawda, byłam
zdenerwowana, ale czułam także złość.
Kim był ten człowiek, żeby mi rozkazywać? Tak, był królem, ale tak
naprawdę to zwykły tyran. W jakiś przedziwny sposób przekonał samego
siebie, że naciskaniem na nas i zmuszaniem do milczenia robi nam
przysługę. Jakim niby błogosławieństwem było życie na skraju
społeczeństwa? Dlaczego prawa obowiązywały wszystkich mieszkańców
Illéi oprócz niego?
Pomyślałam o Maxonie ukrywającym Marlee w kuchni. Nawet jeśli
nie byłam tu zbyt długo, wiedziałam, że wykonuje swoje powinności lepiej
niż ojciec.
On przynajmniej miał w sobie współczucie.
Zaczęłam głęboko oddychać, a kiedy już się uspokoiłam, poszłam
dalej.
Weszłam do pokoju i pomknęłam nacisnąć przycisk, który
przywoływał moje pokojówki. Szybciej niż sądziłam, Anne, Mary i Lucy
przybiegły zdyszane do mojego pokoju.
- Moja pani? - zapytała Anne. - Czy stało się coś złego?
Uśmiechnęłam się.
- Nie, chyba, że uważacie że, to, że zostałam, to zła rzecz.
Lucy zapiszczała.
- NaprawdÄ™?
- Absolutnie.
- Ale jak? - zapytała Anne. - Przecież powiedziałaś
- Wiem, wiem. Ciężko to wyjaśnić. Ale można powiedzieć, że
dostałam drugą szansę. Maxon jest dla mnie ważny, a ja zamierzam o
niego walczyć. - Mary rozpłakała się, a Lucy zaczęła klaskać.
- Cicho, cicho!  zawołała surowo Anne. Sądziłam, że będzie
podekscytowana i nie rozumiałam jej nagłej powagi.  Jeśli masz wygrać,
to potrzebujemy planu..
Jej uśmiech był diaboliczny, a ja go odwzajemniłam. Nigdy nie
spotkałam nikogo bardziej zorganizowanego niż te dziewczyny. Jeśli
miałam je przy sobie, to w żaden sposób nie mogłam przegrać.