Nicienie świń, bydła, koni, kur

Nicienie I
l� Robaki o wydłużonym kształcie i wymiarach 0,25mm 1m.
l� Powłoka zewnętrzna zbudowana z trzech warstw: oskórka, warstwy
podoskórkowej, warstwy mięśni podłużnych (oskórek może tworzyć skrzydełka
zlokalizowane na przednim końcu ciała (skrzydełka głowowe) lub też na tylnym
końcu (skrzydełka ogonowe))
l� Układ pokarmowy zaczyna się otworem gębowym zlokalizowanym na przednim
końcu, otwór gębowy otoczony jest wargami zaopatrzonymi w brodawki czuciowe.
Układ składa się z 3 odcinków:
l� Odcinek przedni pochodzenia ektodermalnego, w jego skład wchodzi torebka
gębowa i gardziel
l� Jelito środkowe
l� Jelito proste (u samców łączy się z przewodem wytryskowym tworząc stek)
l� Układ pokarmowy kończy się otworem odbytowym w tylnej części ciała
l� Układ wydalniczy składa się z pary ślepo zakończonych przewodów
l� Nicienie są rozdzielnopłciowe, samce są najczęściej mniejsze i mają zagięty ogon,
narząd kopulacyjny samca składa się z dwóch szczecinek kopulacyjnych,
najczęściej są jajorodne
Glistnica świń askarydoza
Wywoływana przez glistę świńską (Ascaris suum)
l� Samiec 15 25 cm, ogon zagiety brzusznie liczne brodawki przedstekowe,
nieliczne zastekowe, szczecinki kopulacyjne 2 mm
l� Samica 20 30 cm, otwór płciowy na stronie brzusznej w 1/3 przedniej długości
ciała
Żywiciel: świnia domowa i dzika
Biologia
Samica składa około 100 tys. jaj na dzień (max 1,6 mln jaj/dzień)
W środowisku zewnętrznym w jaju rozwija się larwa, która nie opuszczając otoczki linieje i
przekształca się w larwę II stadium (takie jajo staje się inwazyjne), cały proces trwa około
3 tygodnie
Do zarażenia dochodzi poprzez zjadanie inwazyjnych jaj, z jaj w jelitach wykluwają
się larwy, które wnikają do naczyń krwionośnych i wędrują do wątroby (tu linieją II raz
powstaje larwa III stadium), a następnie poprzez serce (prawe) do płuc.
Z naczyń włosowatych w płucach czynnie przenikają do pęcherzyków płucnych,
gdzie linieją trzeci raz i powstaje larwa IV stadium, z płuc biernie wędrują przez oskrzela,
tchawicę do gardła i zostają ponownie połknięte, trafiają do jelita cienkiego, gdzie linieją
czwarty raz (cała wędrówka trwa 10 11 dni)
Okres prepatentny wynosi 8 10 tygodni
Objawy
Obraz kliniczny można podzielić na 2 okresy, których nasilenie zależne jest od
intensywności inwazji, wieku zwierzęcia i kondycji. Najbardziej wrażliwe są prosięta w
wieku do 5 miesięcy
Okres pierwszy dotyczy chorobotwórczego działania larw w czasie ich wędrówki
Pierwsze objawy dotyczą układu pokarmowego i wynikają z podrażnienia jelita w czasie
wnikania larw w ścianę. Pojawiać się mogą biegunki i zaburzenia apetytu
Kilka dni pózniej w czasie wędrówki przez płuca mogą pojawiać się objawy zapalenia
płuc duszność, przyspieszony oddech, podwyższenie temperatury, osłabienie
Okres drugi dotyczy okresu glistnicy jelitowej i objawia się zaburzeniami ze strony
układu pokarmowego: utrata apetytu, wymioty, biegunka, żółtaczka (efekt zaczopowania
przewodu żółciowego), przy zaczopowaniu przewodu pokarmowego możliwe zejścia
śmiertelne (w objawach bólów kolkowych) przy przebiciu jelita zapalenie otrzewnej
W przewlekłej postaci dochodzi do zatrucia wydalinami i wydzielinami glist, pojawiają
się objawy nerwowe: drgawki, otępienie lub podniecenie
Przebycie glistnicy zapewnia wysoki stopień odporności na ponowne zarażenie.
Zmiany anatomopatologiczne
Wątroba obrzęk, wybroczyny, wylewy krwawe, Płuca wybroczyny, ogniska zapalne,
surowiczy wysięk w pęcherzykach, Jelita przewlekłe zanikowe zapalenie błony śluzowej
jelita cienkiego (wraz z zanikiem błony podśluzowej i mięśniowej prowadzi do powstania
jelita papierowego ), pęknięcia ściany jelita, zaczopowanie światła jelita
Rozpoznawanie
Badanie kału jaja i dorosłe osobniki
Glistnica koni paraskarydoza
Wywoływana przez glistę końską (Parascaris equorum)
l� Samiec: 15 28 cm, ogon zagiety brzusznie, posiada 2 skrzydełka i liczne
brodawki przed i zastekowe, szczecinki kopulacyjne 8 9 mm
l� Samica: 18 37 cm, otwór płciowy w przedniej części ciała
Żywiciel ostateczny: koń, osioł, muł, zebra, zebu
Biologia
Cykl podobny do glisty świńskiej
Inwazyjne jest jajo z larwą II stadium, po połknięciu jaja, w jelicie wykluwa się larwa,
która wędruje przez wątrobę do płuc (tam linieją drugi raz, powstaje larwa III stadium)
Po odkrztuszeniu i połknięciu usadawiają się w jelicie cienkim, gdzie linieją
dwukrotnie
Okres prepatentny trwa 44 80 dni
Objawy
I etap związany z wędrówką larw
l� Układ pokarmowy biegunki,
l� Układ oddechowy kaszel, surowiczo śluzowy wypływ z nosa,
podwyższenie temperatury, zapalenie płuc i oskrzeli
II etap związany z osiedleniem glist w jelicie cienkim
l� Zaburzenia perystaltyki, zmienny apetyt, nawrotowe bóle morzyskowe,
chudnięcie
Zmiany anatomopatologiczne
l� Płuca: wybroczyny, ogniska śródmiąższowego zapalenia płuc
l� Jelita cienkie: nieżytowe lub niezytowo krwotoczne zapalenie błony sluzowej jelit,
przy przebiciu jelit zapalenie otrzewnej
Rozpoznanie badanie kału - sedymentacja
Glistnica cieląt neoaskarydoza
Wywoływana przez Neoascaris vitulorum
l� Samiec: 25 cm, ogon zakończony palczastym wyrostkiem, szczecinki 1mm
l� Samica: 27 cm, otwór płciowy w 1/8 przedniej ciała
Żywiciel: bydło (głównie cielęta do 4 miesięcy), bawoły
Biologia
Mało poznana
W jajach rozwija się larwa II stadium, wtedy jajo staje się inwazyjne, po zjedzeniu
jaja, w jelicie wykluwa się larwa, która naczyniami wędruje przez wątrobę, prawe serce do
płuc.
W płucach larwy przedostają się do krążenia dużego i roznoszone są po całym
organizmie do różnych narządów, gdzie giną lub przekształcają się w larwy drzemiące do
czasu ciąży
W czasie ciąży wędrują przez łożysko do wątroby i płuc płodów, o zarażeniu
śródmacicznym może świadczyć fakt iż dojrzałe glisty spotyka się już u 2 tygodniowych
cieląt
Zmiany anatomopatologiczne
Ograniczają się do zmian w jelitach nieżytowe zapalenie błony śluzowej
Rozpoznanie badanie kału
Glistnica kur
Wywoływana przez glistę kurzą (Ascaridia galli)
l� Samiec: 5 7,5 cm, posiada skrzydełka ogonowe, przyssawkę przedstekową i 10
par brodawek ogonowych
l� Samica: 6 12 cm, otwór płciowy w połowie długości ciała
Żywiciel: kury, indyki, perliczki, bażanty, kuropatwy, głuszce, kaczki, gęsi
Biologia
W jajach w środowisku zewnętrznym powstaje larwa II stadium, po zarażeniu
wykluwa się w żołądku i wędruje do dwunastnicy, gdzie linieją
Larwy III stadium wnikają do błony śluzowej jelita gdzie linieją, a następnie jako larwy
IV stadium wracają do światła dwunastnicy. W dwunastnicy linieją ostatni raz i osiągają
dojrzałość płciową
Okres prepatentny trwa 4 6 tygodni
Objawy
Najbardziej wrażliwe są kurczęta w wieku do 4 tygodni
Chorobotwórczość glist polega na osłabianiu ściany jelita, czopowaniu światła,
utrudnianiu pasażu treści
Obserwować można: zmniejszony apetyt, osowienie, niedokrwistość, biegunkę,
chudnięcie
Zmiany anatomopatologiczne:
Stany zapalne (nieżytowe do krwotocznego) błony śluzowej jelit, zaczopowanie jelit
Rozpoznanie
Badanie kału identyfikacja jaj
Glistnica mięsożernych toksokaroza i toksaskarydoza
Wywoływana przez:
Toxocara canis: psy, lisy, wilki
Toxocara cati: koty, lisy
Toxascaris leonina: psy, lisy, wilki, koty
Morfologia
Toxocara canis (na przednim końcu 2 skrzydełka, gardziel zakończona żołądeczkiem )
l� Samiec: 10 12 cm
l� Samica: 12 19 cm, otwór płciowy w przedniej ź długości ciała
Toxocara cati
l� Samiec: 3 7 cm, ogon zakończony stożkowatym wyrostkiem
l� Samica: 4 10 cm
Toxascaris leonina (na przednim końcu 2 skrzydełka, szersze niż u toxocara, gardziel bez
żołądeczka )
l� Samiec: 4 6 cm
l� Samica: 10 cm
Biologia
W środowisku zewnętrznym w jajach larwy linieją i powstaje larwa II stadium, jajo
staje się inwazyjne
Toxocara canis
1. typ: po zarażeniu per os u szczeniąt w jelicie wykluwają się larwy, które wędrują
przez wątrobę, serce, do płuc, a następnie po odkrztuszeniu i połknięciu trafiają do
jelita. Okres prepatentny 28 30 dni
2. typ: po zarażeniu per os u zwierząt starszych (powyżej 3 miesięcy) larwy po
dostaniu się do płuc przedostają się do układu żył płucnych i przez lewe serce do
dużego krwioobiegu, wędrują do narządów i mięśni, gdzie otarbiają się i zachowują
żywotność i zdolności inwazyjne przez kilka lat (podobny rozwój z wędrówką
somatyczną występuje u nietypowych żywicieli)
3. typ: śródmaciczne inwazja
Zarażeniu ulega ciężarna suka, wędrujące larwy trafiają na łożysko i
przechodzą do płodu
Otorbione w mięśniach i narządach larwy uaktywniają się w czasie ciąży (pod
wpływem hormonów), wnikają przez łożysko do płodu i umiejscawiają się w
wątrobie, dopiero po porodzie kończą swoją wędrówkę
4. typ: droga laktogenna szczenieta zarażają się larwami znajdującymi się w mleku
Toxocara cati
1. typ: per os jak u Toxocara canis
2. typ: per os z wędrówką somatyczną, larwy osiedlają się głównie w mięśniach i
ścianie żołądka
3. typ: droga laktogenna (najczęstsza u kociąt) pod wpływem hormonów ciążowych
drzemiące larwy uaktywniają się i wędrują z krwią do gruczołu mlekowego
4. typ: za pośrednictwem żywiciela rezerwuarowego, bez wędrówki, główną role
odgrywają myszy w których znajdują się otorbione larwy, po ich zjedzeniu w
żołądku larwy wnikają w ścianę i przechodzą tam 2 linki
Niezależnie od drogi inwazji larwy T. cati przechodzą 2 linki w ścianie żołądka
Toxocara leonis
Przebiega bez wędrówek larwy II stadium wnikają w ścianę jelita, gdzie linieją
dwukrotnie, następnie wychodzą do światła jelita linieją IV raz i osiągają dojrzałość
Okres prepatentny trwa 7 10 tygodni
W przypadku zarażenia się niewłaściwego żywiciela larwy wnikają do ściany jelita,
przebywają tam około tydzień pózniej przebijają się do jamy ciała gdzie linieją dwukrotnie
i incystują w otaczających jamę tkankach
Objawy
Najbardziej wrażliwe są szczenięta do 2,5 miesiąca życia
W przypadku silnej inwazji śródmacicznej może dojść do zejść szczeniąt w
pierwszych dniach życia na wskutek silnego uszkodzenia płuc przez migrujące larwy
U osobników starszych kilkutygodniowych występuje glistnica jelitowa, obserwuje się
wówczas utratę apetytu, wymioty, biegunka z domieszką śluzu, wychudzenie,
niedokrwistość, nastroszenie sierści, utrata połysku
Zmiany anatomopatologiczne
Płuca: zmiany zapalne
Jelita: nieżytowe zapalenie błony śluzowej jelit cienkich
Narządy wewnętrzne: ziarniniaki (ślad po wędrówkach), guzki (zawierające larwy)
Włośnica trychineloza
Choroba wywoływana przez larwy włośnia spiralnego (Trichinella spiralis)
l� Samiec: 1,5 mm, brak szczecinek kopulacyjnych
l� Samica: 3 4 mm, otwór płciowy w ź przedniej części ciała
Żywiciel: ssaki mięsożerne i wszystkożerne
Umiejscowienie:
l� Dorosłe: jelito cienkie
l� Larwy: mięśnie poprzecznie prążkowane (przepony, międzyżebrowe, krtani, języka,
gałki ocznej)
Biologia
Cykl rozwojowy przebiega u jednego żywiciela.
Po spożyciu mięsa zawierającego otorbione larwy (stadium I) dochodzi do zarażenia.
Uwolnione z cyst larwy linieją w jelicie cienkim czterokrotnie i dojrzewają w ciągu 3 dni.
Po kopulacji samce giną, a samice wnikają w błonę śluzową jelita cienkiego
(niekiedy do przestrzeni chłonnych)
Po 4 5 dniach od zarażenia samice rodzą larwy (w czasie swojego życia 4 6
tygodni rodzą 200 1000 larw)
Larwy wnikają do układu chłonnego a następnie krwionośnego i wraz z krwią
tętniczą wędrują po całym organizmie. Osiadają w mięśniach poprzecznie prążkowanych,
gdzie wnikają do włókien mięśniowych. Rosną, po 10 14 dniach osiągają 1 mm i
zaczynają się spiralnie skręcać
Po 4 tygodniach zaczyna powstawać wokół larwy torebka (jest to reakcja tkankowa
organizmu), torebka w pełni formowana jest po 6 9 tygodniach i zawiera najczęściej 1
(rzadziej 2 3) spiralnie skręconą larwę
Po 5 6 miesiącach zaczyna się proces wapnienia torebki, który trwa 9 18
miesięcy, pomimo zwapnienia torebek, zawarte w nich larwy zachowują żywotność
Objawy
Najczęściej bezobjawowo, przy silnej inwazji:
W fazie jelitowej mogą pojawiać się biegunki, utrata apetytu, posmutnienie
W fazie mięśniowej na wskutek zapalenia mięśni obserwować można bolesność,
sztywność mięśni, przyspieszenie i spłycenie oddechów, upośledzenie ruchów, obrzęki
powiek i kończyn
Zmiany anatomopatologiczne
Najczęściej brak, przy silnej inwazji obserwować można
Jelita: nieżytowe zapalenie błony śluzowej, obrzęk, przekrwienie węzłów chłonnych
krezkowych
Mięśnie: zmiany zwyrodnieniowe, małe białawe ogniska zwapnień
Rozpoznawanie
Przyżyciowe rozpoznawanie włośnicy na podstawie objawów jest raczej niemożliwe
Podstawowym badaniem jest poubojowe badanie mięsa
Metoda wytrawiania
Aparatura oraz odczynniki:
l� Nóż lub nożyczki i pinceta do pobierania próbek;
l� Tace z oznaczonymi 50 polami, z których każde może pomieścić próbki o wadze
około 2 g mięsa
l� Malakser.
l� Mieszadła magnetyczne, z płytką o temperaturze regulowanej termostatem
l� Szklane stożkowe rozdzielacze o pojemności przynajmniej 2 litrów;
l� Statywy, pierścienie i uchwyty;
l� Sita z siatki ze stali nierdzewnej, z oczkami 180 mikronów;
l� Lejki
l� Szklane zlewki o pojemności 3 litrów;
Pobieranie próbek i ilości do wytrawiania
1. W przypadku całych tusz świń domowych pobiera się próbkę o wadze przynajmniej 1
g z filaru przepony w przejściu do części ścięgnistej.
2. W przypadku hodowlanych macior i knurów pobiera się większą próbkę o wadze
przynajmniej 2 g z filaru przepony w przejściu do części ścięgnistej.
3. W przypadku braku filarów przepony pobiera się próbkę dwukrotnie większą 2 g
(lub 4 g w przypadku hodowlanych macior i knurów) z części żebrowej lub
mostkowej przepony, lub z mięśni żuchwowych, języka lub z mięśni brzusznych.
4. W przypadku kawałków mięsa pobiera się próbkę o wadze przynajmniej 5 g z
mięśni prążkowanych, o małej zawartości tłuszczu oraz, w miarę możliwości, z
miejsca w pobliżu kości lub ścięgien.
5. W przypadku zamrożonych próbek do analizy pobiera się próbkę o wadze
przynajmniej 5 g z mięśni prążkowanych.
Waga próbek mięsa odnosi się do próbki mięsa nie zawierającej jakiegokolwiek tłuszczu i
powięzi.
Należy szczególnie uważać przy pobieraniu próbek mięśnia z języka w celu
uniknięcia skażenia warstwą wierzchnią języka, której nie można wytrawić, co może
uniemożliwić odczyt osadu.
Tworzenie próby zbiorczej (po 100 próbek jednocześnie)
l� Do zlewki 3 litrowej zawierającej 2 litry wody z kranu podgrzanej do temperatury od
46 48�C dodaje się 16 ml kwasu chlorowodorowego; w zlewce umieszcza się
pręt mieszający i zaczyna się proces mieszania.
l� Dodaje się 10 g pepsyny.
l� 100 g próbek rozdrabnia się w malakserze, a następnie przenosi się je do 3-
litrowej zlewki zawierającej wodę, pepsynę i kwas chlorowodorowy.
l� Wkładkę mieszającą malaksera wielokrotnie wkłada się do zlewki z płynem
wytrawiającym, a pojemnik malaksera jest przemywany niewielką ilością płynu
wytrawiającego w celu usunięcia przyczepionych skrawków mięsa.
l� Zlewkę przykrywamy folią aluminiową.
l� Mieszadło magnetyczne należy wyregulować tak, aby utrzymywało stałą
temperaturę 44 46�C podczas całego procesu mieszania. Podczas procesu
mieszania płyn wytrawiający musi wirować z dostatecznie dużą prędkością, aby
uzyskać głęboki wir bez rozpryskiwania.
l� Płyn wytrawiający mieszany jest aż do uzyskania jednolitej masy (około 30 minut).
Następnie mieszadło wyłącza się, a płyn wytrawiający przelewa się przez sito do
rozdzielacza sedymentacyjnego. Przy przetwarzaniu niektórych rodzajów mięsa
(języka, dziczyzny itp.) może być konieczny dłuższy czas trawienia (nie
przekraczający 60 minut).
l� Proces trawienia uważany jest za zadowalający, jeżeli nie więcej niż 5 %
początkowej wagi próbki pozostaje na sicie.
l� Płyn w rozdzielaczu odstawia się na 30 minut.
l� Po 30 minutach płyn z osadem w ilości 40 ml szybko przelewa się do
kalibrowanego cylindra lub cylindra wirówki.
l� Płyn wytrawiający i inne płynne odpady pozostawiane są na tacy do chwili
zakończenia odczytywania wyników.
l� Próbkę 40 ml pozostawia się na 10 minut. Następnie ostrożnie odsysa się 30 ml
cieczy sklarowanej nad osadem (supernatant), pozostawiając objętość wynoszącą
nie więcej niż 10 ml.
l� Pozostałe 10 ml osadu przelewa się do rynienki liczenia larw lub na płytkę
Petriego.
l� Następnie cylinder lub rurkę wirówki przepłukuje się 10 ml wody z kranu, którą
dodaje się do próbki w rynience do liczenia larw lub płytce Petriego. Następnie
próbkę bada się pod trychinoskopem lub stereomikroskopem w powiększeniu 15
20 razy.
l� Badanie należy wykonywać bezzwłocznie. W żadnym wypadku badania nie
można odkładać na dzień następny.
Próbki złożone poniżej 100 g
l� W razie potrzeby można dodać do 15 g do 100 g całkowitej próby zbiorczej i badać
razem z tymi próbkami zgodnie z 3 I.
l� Więcej niż 15 g musi być badane jako próba zbiorcza.
l� Dla prób złożonych do 50 g objętość płynu wytrawiającego i składników można
zredukować do 1 litra wody, 8 ml kwasu chlorowodorowego i 5 g pepsyny.
Pozytywne lub wątpliwe wyniki
W przypadku pozytywnego lub wątpliwego wyniku badania próby zbiorczej od każdej
świni pobiera się dalsze 20 g próbki.
20 g próbek z pięciu świń należy połączyć i poddać badaniu za pomocą metody
opisanej powyżej.
W ten sposób zostaną przebadane próbki z 20 grup trzody chlewnej, po 5 świń
każda.
W przypadku wykrycia włosienia w próbie zbiorczej od 5 świń, od pojedynczych
sztuk z grupy pobiera się dalsze 20 g próbki i każdą z nich poddaje się oddzielnemu
badaniu.
Próbki z pasożytami przechowuje się w 90 % alkoholu etylowym w celu konserwacji i
identyfikacji na poziomie gatunku we wspólnotowym lub krajowym laboratorium
referencyjnym.
Metoda kompresorowa
Aparatura:
l� Trychinoskop żarówkowy o powiększeniu 30 40 razy i 80 100 razy lub stereo-
mikroskop optyczny z zespołem lusterkowym oraz zródłem światła o regulowanej
intensywności;
l� Kompresor składający się z dwóch płytek szklanych, z których jedna jest
podzielona na równe obszary;
l� Małe zakrzywione nożyczki;
l� Mała pęseta;
l� Nóż do cięcia próbek;
l� Małe ponumerowane pojemniki do oddzielnego przechowywania próbek;
l� Zakraplacz;
l� Naczynie z kwasem octowym i naczynie z roztworem wodorotlenku potasu do
rozjaśniania zwapnień i zmiękczania suszonego mięsa.
Pobieranie próbek
W przypadku całych tusz pobiera się kilka próbek wielkości orzecha laskowego z
każdego zwierzęcia:
l� U świń domowych takie próbki pobiera się z obu filarów przepony w przejściu do
części ścięgnistej;
l� U dzików próbki pobiera się z obu filarów przepony w przejściu do części
ścięgnistej i dodatkowo z mięśni żuchwowych, z mięśni dolnej części nogi, z mięśni
międzyżebrowych i mięśni języka, co razem daje sześć próbek z każdego
poszczególnego zwierzęcia;
l� Jeżeli nie można pobrać próbek z niektórych mięśni, wówczas pobiera się w sumie
cztery próbki z mięśni, które są dostępne;
l� Z każdego kawałka mięsa pobiera się cztery próbki wielkości orzecha laskowego z
mięśni prążkowanych, jeśli to możliwe, nie zawierające tłuszczu, pobrane w
różnych miejscach oraz w miarę możliwości, z miejsc w pobliżu kości lub ścięgien.
Procedura
ŚWINIA DOMOWA
l� Na ogół kompresor wypełnia się 1g mięsa, co zwykle odpowiada 28 kawałkom
wielkości ziarna owsa. W razie potrzeby należy wypełnić dwa kompresory w celu
zbadania 56 kawałków wielkości ziarna owsa.
l� Jeżeli świnia domowa posiada oba filary przepony, trychinoskopista wycina 28
kawałków wielkości ziarna owsa z każdej z powyższych części całej tuszy, co w
sumie daje 56 kawałków.
l� Jeżeli występuje tylko jeden filar przepony, wycina się 56 kawałków z różnych
miejsc, jeśli to możliwe, z przejścia w część ścięgnistą.
DZIK
l� Każda z próbek pobranych z pozostałych czterech mięśni dzika jest dzielona na
siedem kawałków wielkości ziarna owsa, co w sumie daje 28 dodatkowych
kawałków.
l� Trychinoskopista ściska 56 (lub 84) kawałki pomiędzy płytkami szklanymi w taki
sposób, aby można było przez tak przygotowany preparat wyraznie odczytać
normalny druk.
l� Jeżeli mięso badanych próbek jest suche i stare, preparaty muszą zostać
zmiękczone w mieszaninie jednej części roztworu wodorotlenku potasu na dwie
części wody przez 10 20 minut przed rozprasowaniem.
MISO
l� Z każdej próbki pobranej z kawałków mięsa trychinoskopista wycina 14 kawałków
rozmiaru ziarna owsa, łącznie 56 kawałków.
l� Badanie mikroskopowe należy przeprowadzać w taki sposób, aby każdy preparat
był przejrzany powoli i uważnie, w powiększeniu 30 40-krotnym.
l� Jeżeli badanie trychinoskopowe ujawni obszary podejrzane, muszą one zostać
zbadane przy największym powiększeniu trychinoskopu (80 100 razy).
l� W przypadku niepewnego wyniku badanie należy kontynuować na większej liczbie
próbek i preparatów, aż do otrzymania wymaganych informacji. Badanie
trychinoskopowe należy przeprowadzać przez przynajmniej sześć minut.
l� Minimalny czas ustalony dla badania nie obejmuje czasu koniecznego do
pobierania próbek i przygotowania preparatów.
l� Z zasady trychinoskopista nie może badać dziennie więcej niż 840 próbek, co
odpowiada przebadaniu 15 świń domowych lub 10 dzików.
Badanie trychinoskopowe metodą kompresorową można przeprowadzać w zakładzie,
który dokonuje uboju nie więcej niż:
l� 15 świń domowych dziennie,
l� albo 75 świń domowych tygodniowo,
l� lub przygotowuje do wprowadzenia na rynek nie więcej niż 10 dzików dziennie;
l� nutrii.
do dnia 31 grudnia 2009r.
Węgorczyca strongyloidoza
Wywoływana przez:
Węgorka (Strongyloides papillosus)
Żywiciel: owce, kozy, bydło, dzikie przeżuwacze, króliki, szczury
Węgorka końskiego (Strongyloides westeri)
Żywiciel: koń, osioł, zebra, rzadko świnia
Węgorka świńskiego (Strongyloides ransomi)
Żywiciel: świnia domowa i dzika
U nicieni tych występuje zjawisko przemiany pokoleń
Pokolenie wolnożyjące (rozdzielnopłciowe) z gardzielą typu rabditoidalnego
Pokolenie pasożytnicze (samice partenogenetyczne) z gardzielą typu
filarioidalnego
Samica:
Strongyloides papillosus 5 8 mm, otwór płciowy w 1/3 tylnej ciała
Strongyloides westeri 8 9 mm, otwór płciowy w 1/3 tylnej ciała
Strongyloides ransomi 3 5 mm, otwór płciowy w 1/3 tylnej ciała
Umiejscowienie: jelito cienkie
Biologia
Z jaj wydalanych z kałem wykluwają się larwy (rabditoidalne), rozwój larw może być
dwojaki
Mogą linieć dwukrotnie i przekształcać się w larwy inwazyjne typu filarioidalnego.
Larwy te są dwukrotnie większe, mają długą gardziel i nie posiadają
pochewek (wylinki z drugiego linienia)
Larwy mogą w niewielkim procencie (4%) przekształcać się w wolno żyjące
samce i samice, samice po zapłodnieniu składają jaja, a powstałe z nich larwy
po 2 linieniach stają się inwazyjne.
Zarażenie następuje przez:
Skórę, skąd wnikają do krwi i wędrują przez prawe serce do płuc, tam przebijają
się do pęcherzyków płucnych, i wędrują ze śluzem do oskrzeli i tchawicy po
odkrztuszeniu i połknięciu osiadają w jelicie cienkim, gdzie przekształcają się
w dojrzałe pasożytnicze samice
Okres prepatentny: 6 9 dni
Per os, larwy wnikają w błonę śluzową jamy ustnej i przełyku i wędrują z krwią jak
przy inwazji przez skórę
Objawy
Mogą pojawiać się lokalne zmiany skórne w miejscu wnikania larw, w czasie wędrówki
przez płuca obserwujemy objawy ze strony układu oddechowego: kaszel, duszność,
po osiedleniu w jelitach obserwujemy biegunki, zmniejszony apetyt, chudnięcie
Zmiany anatomopatologiczne
Płuca: wybroczyny, ogniska śródmiąższowego zapalenia płuc
Jelita: nieżytowe zapalenie błony śluzowej jelit, wybroczyny i nadżerki w błonie śluzowej
Rozpoznanie
Badanie kału metodą flotacji (kuliste jaja z larwą ułożoną w kształt litery U)

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Grzybice bydła, owiec i świń
afrykanski pomór koni
nicienie cwiczenia 5 4 6 (3)
Choroby obturacyjne górnych dróg oddechowych u koni cz II(1)
A3 1 8 (125 koni) łancuch
9 Diagnostyka chorób zakaźnych bydła
Kulawizna u koni cz IV(1)
A3 1 8 turbo (150 koni) łańcuch
Problemy ścięgnowe u koni
Choroby kolkowe koni cz V

więcej podobnych podstron