PIA
KA SIATKOWA
SIATKÓWKA SIATKÓWKA
HALOWA PLAŻOWA
PARK
FISTBALL
VOLLEY
MINISIATKÓWKA
ZESPOA
OWA GRA SPORTOWA  działania wielopodmiotowe
o charakterze dystrybucyjnym podczas których gracze
współzawodniczą o sprzeczne cele według określonych reguł. Miarą
zwycięstwa jest osiągnięcie wyznaczonych celów uczestników gry.
(Z. Naglak)
SIATKÓWKA HALOWA  to zespołowa gra sportowa prowadzona na
boisku podzielonym siatką, polegająca na działaniach z piłką (bez
możliwości jej przetrzymywania) i bez piłki, w której akcja ma
bezpośredni wpływ na wynik.
(E. Superlak, J. Wołyniec)
MINISIATKÓWKA  to gra w piłkę siatkową dla dzieci w wieku 7-12 lat,
rozgrywana w zespołach dwu, trzy i czteroosobowych, na
zmniejszonym boisku, mniejsza piłką i z wybranymi przepisami,
dostosowanymi do możliwości dzieci.
(T. Seweryniak)
SIATKÓWKA PLAŻOWA  gra prowadzona w zespołach
dwuosobowych na piaszczystym boisku, przedzielonym siatką,
polegająca na działaniach z piłką (bez możliwości jej przetrzymania)
i bez piłki, w której każda akcja ma bezpośredni wpływ na wynik.
(T. Seweryniak)
Gra zespołowa jako środek Gra zespołowa jako cel
Kryteria i środki realizacji: Kryteria i środki realizacji:
- udział wszystkich chętnych (egalitarność) Ź� sprzeczność �� - udział wybranych uzdolnionych (elitarność)
- wszechstronny rozwój psychofizyczny Ź� sprzeczność �� - specjalistyczny rozwój psychofizyczny
- sprawność psychofizyczna jako cel Ź� sprzeczność �� - sprawność psychofizyczna jako środek
(rozwój zdolności)
- środki oddziaływania uśrednione Ź� sprzeczność �� - środki oddziaływania zindywidualizowane
- upraszanie gry prowadzące do utraty Ź� sprzeczność �� - zwiększenie stopnia trudności jako podstawa
tożsamości z dyscypliną rozwoju dyscypliny
- różnorodność oddziaływania Ź� sprzeczność �� - specjalizacja oddziaływania
- współzawodnictwo jako środek rozwoju cech Ź� sprzeczność �� - współzawodnictwo jako cel
prospołecznych (altruizm, empatia, asertywność)
- cele autoteliczne (hedonizm, zabawa) Ź� sprzeczność �� - cele heteroteliczne
- selekcja naturalna (dobrowolna) Ź� sprzeczność �� - selekcja wymuszona
- gra w zespole jako cel uczestnictwa Ź� sprzeczność �� - gra w zespole jako środek indywidualnego
rozwoju zawodowego
- wzbudzanie pozytywnych emocji Ź� sprzeczność �� - monotonia powtórzeń prowadzących do
uzyskania biegłości działania
trener  wychowawca o społecznej wrażliwości Ź� sprzeczność �� - trener  kierownik o wrażliwości metodyka
dyscypliny
Struktura celów w stosowaniu gry zespołowej.
(R. Panfil)
Każda odmiana gry w piłkę siatkową ze względu na
specyficzną strukturę rzeczową, charakteryzuje się
ruchami acyklicznymi, niestandardowymi i
nienaturalnymi (np. odbicie, uderzenie piłki) oraz
zmiennością czasu trwania i charakteru wysiłku, jak też
przerw wypoczynkowych.
Przepisy gry charakteryzują się dodatkowymi
ograniczeniami np.: brak możliwości przetrzymania piłki
oraz  w odróżnieniu od innych gier zespołowych 
wpływem każdej wymiany (akcji) na kształtowanie się
wyniku gry.
ś� Racjonalnie stosowane ćwiczenia
wprowadzające do gry w omawianej
dyscyplinie umożliwiają realizację celów
i zadań obejmujących sferę
psychomotoryczną i umysłową.
ś� Podstawowa grupa celów obejmuje głownie:
: zapoznanie się ćwiczących ze środowiskiem
prowadzenia rywalizacji (boisko, siatka);
: zapoznanie z piłką ( kształt, ciężar, powierzchnia,
twardość, szybkość lotu itp.);
: kształtowanie umiejętności prowadzenia rywalizacji
(gry) charakterystycznej dla odmian piłki siatkowej;
: kształcenie umiejętności współpracy
i współdziałania;
: doskonalenia mechanizmów występujących w grze;
: zaspokajanie hedonistycznych potrzeb dziecka.
ś� Ponadto odpowiedni dobór ćwiczeń pozwala
w sposób pośredni na wyrabianie u ćwiczących
dyspozycji w zakresie:
: antycypowania zachowań graczy i lotu piłki;
: zapamiętywania zadań przedmiotowych wymaganych
do prowadzenia gry;
: rozwijanie umiejętności koncentracji uwagi przy
zachowaniu zamienności praca  wypoczynek;
: kształcenie zdolności koordynacyjnych i kondycyjnych
istotnych dla psychomotorycznego rozwoju dzieci
i młodzieży;
: kształcenie umiejętności samokontroli w wykonywaniu
ćwiczeń i gry;
: kształcenie poczucia własnej wartości i asertywności
poprzez stosowane formy rywalizacji.
ś� Przyjmując taką drogę postępowania w nauczaniu
stwarza się duże możliwości na szybszy udział
ćwiczących w wybranej odmianie gry
(Wołyniec 2011)
CZYNNOŚCI POMOCNICZE
CEL:
Odbicia:
Wejście kontakt z piłką
- oburącz górne;
i umożliwienie realizacji ataku
- oburącz dolne;
- jednorącz górne;
- jednorącz dolne;
- innymi częściami ciała.
CZYNNOŚCI ELEMENTARNE
CEL:
1. Postawa gotowości do gry.
Zajęcie dogodnego miejsca
2. Sposoby przemieszczania się:
i pozycji w działaniach
- chód, bieg;
ofensywnych i defensywnych
- krok dostawny;
- krok skrzyżny;
- doskok;
- wypad;
- zwód;
- pady: przodem, bokiem, tyłem;
- rzut siatkarski.
CZYNNOŚCI GA
ÓWNE
CEL:
1. Zagrywki:
Zdobycie punktu.
- dolna;
- górne:
tenisowa z miejsca: rotacyjna, szybująca
tenisowa w wyskoku: rotacyjna, szybująca
2. Atak:
- kiwnięcie;
- plasowanie;
- zbicie;
-inne sposoby (w sytuacjach wymuszonych)
3. Blok
Gotowość do gry
ś� gotowość wykonania działania (postawa ciała, napięcie mięśni
i koncentracja uwagi adekwatne do przewidywanego rodzaju sytuacji).
ś� antycypacja i postrzeganie: przeciwnik, siatka, współpartnerzy, piłka.
Postawa siatkarska w obronie (w polu gry)
ś� nogi w ustawieniu rozkroczno  wykrocznym, ręce umieszczone przed
kolanami, kolana przed stopy.
ś� gotowość do wykonania działania.
Odbicie piłki oburącz górne w postawie wysokiej
ś� w postawie siatkarskiej ułożenie rąk w  koszyczek przed i nad twarzą.
ś� kontakt z piłką w drugiej fazie wyprostu nóg.
ś� linia barków prostopadła do kierunku odbicia piłki.
ś� podczas odbicia w wyskoku dążyć do zachowania równowagi.
*Działanie  świadome, dobrowolne, celowe i dowolne zachowanie
człowieka.
Odbicie oburącz dolne w postawie wysokiej
ś� w postawie siatkarskiej złączenie rąk i utworzenie jak
największej płaszczyzny odbicia (odwrócenie przedramion).
ś� wybór optymalnego kąta pomiędzy ramionami a długą osią
ciała (w stawach barkowych).
ś� kontakt przedramion z piłką w drugiej fazie wyprostu nóg.
ś� zajęcie właściwej pozycji w stosunku do piłki i kierunku jej
odbicia.
ś� odbicie piłki w przestrzeni międzykolanowej.
ś� Faza przygotowawcza:
- wybór miejsca w polu zagrywki;
- postawa wyjściowa;
- podrzut piłki nad sobą (oburącz w nauczaniu);
ś� Faza główna:
- łuk napięty i uderzenie piłki;
- stabilna postawa w momencie uderzenia piłki;
ś� Faza końcowa:
- wejście na boisko i gotowość do udziału w grze;
ś� Faza przygotowawcza:
- wybór miejsca i pozycji do rozpoczęcia rozbiegu;
ś� Faza główna:
- rozbieg i naskok do wyskoku (przy naskoku w dwa tempa),
różnoimienna noga do ręki atakującej wysunięta do przodu, przy
naskoku na jedno tempo (wyskok obunóż) kątowe ustawienie stóp 
palce stóp zwrócone do siebie, pięty na zewnątrz;
- w fazie wyskoku, łuk napięty i optymalne ułożenie ciała
w stosunku do piłki i siatki;
- wybór kierunku ataku;
ś� Faza końcowa:
- lądowanie i gotowość do samoasekuracji.
UWAGA! W przypadku kiwnięcia, zamiast uderzenia, odbicie piłki jednorącz
w najwyższym, punkcie (na wysokości doskocznej) i skierowanie jej w zamierzone
miejsce na boisku przeciwnika.
GRY
ruchowe uproszczone szkolne właściwe
1x1, 2x2, 3x3, 4x4, 5x5, 6x6 6x6 - siatkówka halowa
1x1, 2x2 2x2 - siatkówka plażowa
1x1, 2x2, 3x3, 4x4. 2x2, 3x3, 4x4 - minisiatkówka
(2x2, 3x3, 4x4)
(J. Wołyniec)
1. Gry uproszczone
1.1. Gry małe.
2. Fragment gry.
3. Gra szkolna.
4. Gra właściwa.
1. GRY UPROSZCZONE  to gry prowadzone na dowolnie wyznaczonym polu, przy
dowolnie ustalonej wysokości siatki, o dowolnej liczbie uczestników oraz dowolnie
ustalonych regułach i założeniach.
1.1. GRY MAA
E  to gry prowadzone na zmniejszonych boiskach, o zmniejszonej
liczbie uczestników, przy dowolnie ustalonych przepisach i założeniach rywalizacji.
2. FRAGMENTY GRY  to wycinki gry właściwej odpowiadającej akcji
w grze. Fragment gry może zawierać działania indywidualne, grupowe
i zespołowe, przy ustalonych założeniach (celem ćwiczących jest wygranie akcji).
Ćwiczący realizujący określony fragment gry, ustawieni po przeciwnych stronach
siatki, realizują przeciwstawne cele wynikające z gry.
3. GRA SZKOLNA  to gra szóstkami lub minisiatkówka, prowadzona zgodnie z
przepisami, przy dodatkowym ustaleniu określonych założeń, dotyczących
działań indywidualnych, grupowych lub zespołowych.
4. GRA WA
AŚCIWA  to gra prowadzona zgodnie z obowiązującymi regułami przy
udziale sędziów i zachowaniu pełnego ceremoniału meczowego.
(J. Wołyniec)
ś� Rozpocząć nauczanie od metody syntetycznej a następnie
stosować metodę analityczną czy kompleksową.
1. Wykonaj ruch dowolnie.
2. Wykonaj ruch poprawnie w przestrzeni.
3. Wykonaj ruch dokładnie w czasie (tempo).
4. Podczas wykonywania czynności myśl o zasadach taktycznego
postępowania.
5. Nie zmuszaj ćwiczących do kopiowania mistrzów (indywidualna
interpretacja zadanej struktury ruchu).
6. Realizacje danej czynności kończyć analizą wykonania
i wnioskowaniem do korekty błędów. Ważna optymalna liczba
powtórzeń ćwiczenia!
Uruchomienie  mechanizmu porównującego  to co powinno być,
z tym co jest wykonywane!
Strefy działań zawodników
na polu gry: I, & , VI
I strefa  prawa obrona;
II strefa  prawy atak;
III strefa  środek ataku;
IV strefa  lewy atak;
V strefa  lewa obrona;
VI strefa  środek obrony;
Funkcje zawodników w grze:
A  atakujący;
S  środkowy bloku;
R  rozgrywający;
P  przyjmujący;
L  libero;