Filozofia renesansu.


function saveas()
{
document.execCommand('SaveAs');
}








Drukuj prace | Zapisz prace | Powrót
Filozofia
renesansu.Zasadniczym nowum, odróżniającym renesans od
średniowiecza, było wprowadzenie antropocentryzmu. Człowiek, jego rozum
stawał się miarą wszechrzeczy, a zmniejszało się znaczenie Boga. Człowiek
stawał się twórcą własnego losu. Wyrazem takiej koncepcji było dążenie
renesansowego humanisty do osiągnięcia pełni szczęścia na ziemi. Stan
szczęścia wewnętrznego jest zależny wyłącznie od samego człowieka, od jego
ładu moralnego, harmonii wewnętrznej oraz od cnotliwego życia.
Filozofia renesansowa w początkowym okresie tej epoki opierała się
na koncepcji jeszcze starożytnej, stworzonej bowiem przez Epikura (341 -
270 p.n.e.). Epikureizm, bo tak nazywała się owa koncepcja filozoficzna,
opierał się na dążeniu do przyjemności i szczęścia. Jednak te stany
osiągnąć może wyłącznie człowiek mądry i sprawiedliwy. Epikurejczycy
uważali, że należy żyć rozumnie, cnotliwie i sprawiedliwie. Warunkiem
szczęśliwego życia jest brak cierpienia. Taka koncepcja filozoficzna
kierowała uwagę humanistów w stronę wspaniałego dzieła bożego - natury.
Epikureizm, typowy dla wczesnego renesansu, głosił pochwałę społecznej
aktywności, cnoty jako zalety samej w sobie, a wię bezinteresownej, a
także ładu świata i harmonijnego rozwoju wnętrza człowieka. Humanizm
poszukiwał zgody, porozumienia, piękna a jednocześnie dawał świadectwo
wierze człowieka, dla którego nic nie było zbyt trudne. Jednakże
wczesny optymizm zaczął mieszać się z pesymizmem, który pojawił się w
późniejszych fazach tego prądu. Odpowiedzią na nieszczęścia spotykające
człowieka stał się stoicyzm. Ta koncepcja postulowała ascetyzm życiowy,
obojętność względem wzruszeń, wyniosłość i spokój wobec wszelkich odmian
losu, nieuleganie namiętności. Nawiązanie humanistów do epoki
antycznej nie oznaczało odrzucenia religii chrześcijańskiej. Humaniści
poszukiwali w epoce starożytnej wiadomości o człowieku, klasycznego ujęcia
ładu i piękna, nie głosili jednak uwielbienia dla greckiej religii. Wręcz
przeciwnie, poszukiwali płaszczyzny porozumienia z Kościołem. Stworzona
została przeto koncepcja irenizmu (tzn. pokoju) która niechętna była
wszelkim zacietrzewieniom, zwłaszcza społecznym i wyznaniowym.
Najwybitniejszym przedstawicielem był Erazm z Rotterdamu.