Ofiarniczy charakter Eucharystii
Wspólnota chrześcijan  katolików, może przez Chrystusa składać ofiarę
dziękczynienia, przez którą wyraża wdzięczność za wszystkie Jego
dobrodziejstwa, za wszystko, czego On dokonał przez stworzenie, odkupienie i
uświęcenie, a także ofiarę uwielbienia, przez którą głosi chwałę Boga w imieniu
całego stworzenia1. Ta ofiara uwielbienia jest możliwa tylko przez Chrystusa,
który jednoczy wiernych ze swą osobą.
Kościół przeżywa Eucharystię jako anamnezę Paschy Chrystusa. Oznacza to, że
Msza święta jest aktualizacją i ofiarowaniem sakramentalnym Jego jedynej
ofiary w liturgii Kościoła, który jest Jego mistycznym Ciałem. We wszystkich
Modlitwach Eucharystycznych znajduje się modlitwa zwana anamnezą. Gdy
Kościół celebruje Ostatnią Wieczerzę, wspomina Paschę Chrystusa, a ona
zostaje uobecniona2. Skoro sakrament ten jest pamiątką Paschy Chrystusa, jest
on także ofiarą, ponieważ Syn Boży daje to samo Ciało, które wydał za nas na
krzyżu i tę samą Krew, którą wylał na odpuszczenie grzechów. Eucharystia jest
więc ofiarą, gdyż czyni obecną ofiarę krzyża. Jest jej pamiątką i udziela jej
owoców. Ofiara Chrystusa i ofiara Eucharystii są jedną ofiarą  ofiarą Kościoła3.
Nauczał o tym wyraz
nie św. Jan Chryzostom:
1
Por. Tamże, 293-294.
2
Por. KL, 102, 104; por. także EE, 12-13; por. także KPK, kan. 897, 899; por. także Jan Paweł II,
Pascha Kościoła, OR 21 (2000) nr 6 (224), s. 12; por. także Jan Paweł II, Musiał pozostać, OR
12 (1991) nr 4 (131), s. 33; por. także Eucharystia z
ródłem i szczytem życia i misji Kościoła,
List Episkopatu Polski na Rok Eucharystii, w: Biuletyn Katolickiej Agencji Informacyjnej,
46 (660) 3, s. 21.
3
Por. Jan Paweł II, Encyklika Redemptor hominis, w: Encykliki Ojca Świętego Jana Pawła II, dz.
cyt., 20; por. także KK,11; por. także Pius XII, Encyklika Mediator Dei, w: ASS 72 (1891) 55-
56; por. także R. Rak, Eucharystia w wypowiedziach..., dz. cyt., s. 48-49; por. także H.
Denzinger, A. Schoenmetzer, Enchiridion symbolorum, definition et declarationum de rebus fidei et
morum, Freiburg im. Br. 1976, 1740, 1773; por. także List Episkopatu Polski na Rok Eucharystii,
w: Biuletyn Katolickiej Agencji Informacyjnej, 46 (660) 3, s. 21; por. także Jan Paweł II,
Eucharystia z
ródłem prawdziwego życia dla Kościoła i świata, OR 17 (1996) nr 5 (183), s.
41-42; por. także A. Paciorek, Eucharystia jako ofiara, w: M. Rusecki, M. Cisło, Jezus
eucharystyczny, dz. cyt., s. 115-130; por. A. Pawłowski, Eucharystologia, Warszawa 1949, s.
95-104.
 Ofiarujemy wciąż tego samego Baranka, nie jednego dziś, a innego jutro, ale
zawsze tego samego. Z tej racji i ofiara jest zawsze ta sama (& ) 4.
Uobecnienie ofiary Krzyża nie jest bierne w stosunku do świata, który w
Chrystusie podporządkowuje się i zbliża do Ojca5. Eucharystia jest przede
wszystkim darem dla Ojca, ale także jest darem dla całej ludzkości6. W
Sakramencie Ołtarza nie tylko wierni żyjący na ziemi jednoczą się z ofiarą
Odkupiciela, lecz także ci, którzy są już w chwale nieba. Kościół składa
Najświętszą Ofiarę w łączności z Dziewicą Maryją i wraz z Nią znajduje się
jakby u stóp krzyża, zjednoczony z ofiarą i wstawiennictwem Zbawiciela. Ci zaś
zmarli, którzy jeszcze nie weszli do światłości i pokoju Chrystusa, przez
Sakrament Ołtarza doznają oczyszczenia z wszelkiej zmazy grzechu, która
oddala ich od Boga7.
Pascha Chrystusa zawiera w sobie oprócz męki i śmierci także
zmartwychwstanie, w którym ofiara znajduje wypełnienie8.
Obecność Chrystusa w Najświętszym Sakramencie Eucharystii jest możliwa
dzięki mocy Jego Słowa i Jego Ducha. Pod postacią chleba i wina są zawarte
prawdziwie, rzeczywiście i substancjalnie Ciało i Krew wraz z duszą i Bóstwem
Jezusa Chrystusa, Syna Bożego. Dzięki słowom konsekracji wypowiadanym
przez kapłana ważnie wyświęconego dokonuje się przeistoczenie, czyli
przemiana chleba i wina w Ciało i Krew Chrystusa, natomiast zachowane
postacie chleba i wina wyobrażają krwawe rozdzielenie ciała i krwi9. Chleb i
wino są cząstką świata i w nich uobecnia się Misterium Paschalne, realizując
doskonałość zaplanowaną przez Stwórcę. Zostają one konsekrowane i stają się
4
In Epistolam ad Hebraeos hominiae, 17, 3, w: PG, 63, 131; por. także M. Kunzler, Liturgia
Kościoła, Poznań 1999, s. 286; por. także Jan Paweł II, Do końca nas umiłował, OR 15 (1994)
nr 5 (163), s. 8; por. także B. Nadolski, Liturgika, t. IV, Poznań 1992, s. 15.
5
Por. KL, 47-48; por. także DM, 9; por. także KK, 11; por. także MKEGu, 33-36.
6
EE, 13.
7
Por. KKK, 1370-1371.
8
Por. EE, 14; por. także In Ioannis Evangelium, XII, 20, w: PG, 74, 726.
9
Por. Paweł VI, Encyklika Mysterium fidei, AAS 57 (1965) 764; DS, 1642; por. także BF, VII,
321; por. także E. Ozorowski, Eucharystia w nauce i praktyce Kościoła Katolickiego, Poznań
1990, s. 227-251; por. także B. Pylak, Dogmat Eucharystii w nowej interpretacji teologicznej,
RTK, XIX (1972), z. 2, s. 31-43; por. także MKEGu, 10-12.
rzeczywiście i istotnie Ciałem, które Chrystus za nas wydał i Krwią, którą
przelał. Jezus przez swą ofiarę pojednał ludzkość z Ojcem. Świat jest jakby
Hostią, w którą Chrystus wstępuje stopniowo, aż ją całkowicie przemienia i
oddaje Ojcu (Kol 1,15 20; Kol 2,14; Rz 12,1; KL, 6, 47)10. Eucharystyczna
obecność Chrystusa trwa dopóki trwają postacie eucharystyczne11.
10
Por. EE, 54; por. także Jan Paweł II, list Parati Semper, AAS 77 (1985) 15; por. także VS, 6.
11
Por. Uroczyste wyznanie wiary (30 czerwca 1968), AAS 60(1986) 25; por. także DS, 1641;
por. także J. Warzeszak, Wiara  Eucharystia - Bóg w Trójcy Jedyny, Warszawa 1990, s. 15-
38.