Zes. 1
Produkty fazy jasnej fotosyntezy. Funkcje i rola w fazie ciemnej i innych procesach. Fotoliza wody. Synteza ATP. Powstawanie NADPH.
Produktami fazy jasnej są: tlen (fotoliza wody), ATP i NADPH2. tlen jest wykorzystywany w procesie oddychania w łańcuchu oddechowym, zachodzi na grzebieniach mitochondrialnych i NADPH2 do redukcji.
Synteza ATP zachodzi z udziałem kompleksu syntezy ATP, zwanego także czynnikiem sprzęgającym. Można w nim wyróżnić 2 zasadnicze części: zespół białek integralnych przebijających błonę na wylot, zwany Cfo oraz część hydrofilową znajdującą się na powierzchni błony od strony stromy, również zbudowaną z różnych podjednostek białkowych określaną jako CF1. część Cfo tworzy kanał umożliwiający przemieszczanie się protonów z wnętrza pęcherzyka tylakoidu do CF1, zaś CF1 zawiera miejsca katalityczne i regulatorowe odpowiedzialne za fotosyntezę ATP. Fotofosforylacja zachodzi w chloroplastach, ma wiele cech wspólnych z mitochondrialną fosforylacją oksydacyjną. Fosforylacja towarzysząca przepływowi elektronów z wody na NADP+ określana jest mianem fotofosforylacji niecyklicznej. Jednak w sytuacji zwiększonego zapotrzebowania na ATP w stosunku do NADPH zostaje uruchomiony cykliczny transport elektronów. Nie powstaje wtedy NADPH tylko tworzy się ATP.
Rola etylenu jest to jedyny hormon o charakterze gazowym. Różnorodne efekty fizjologiczne wywołuje zarówno etylen endogenny jak i zastosowany na roślinę zwykle w postaci związku syntetycznego będącego substratem, z którego powstaje etylen. Powoduje przyspieszenie dojrzewania owoców i starzenie się organów oraz ich odpadanie. Szybciej tworzy się warstwa odcinająca. Powoduje wzrost roślin, działa hamująco na wydłużanie komórek jaki i na ich podział. Procesowi temu towarzyszy zwiększenie wzrostu objętościowego komórek we wszystkich kierunkach. Stymuluje kiełkowanie nasion u wielu gatunków w warunkach stresowych następuje wzmożona biosynteza etylenu. Duży poziom etylenu wywołuje w roślinach zmiany metaboliczne o charakterze odpornościowym. Hamuje syntezę i działanie auksyn.
Powierzchnia wewnętrzna liścia Liście są głównymi organami, w których przebiega fotosynteza. Ich budowa wew i zew jest odzwierciedleniem przystosowania do przebiegu tego procesu. Zewnętrzna: płaskość liścia zwiększa powierzchnię pochłaniania energii świetlnej, obecność szparek ułatwia dyfuzję CO2 do wnętrza liścia. Wewnętrzna: luźny układ komórek miękiszu gąbczestego usprawnia rozprzestrzenienie się gazu CO2 w liściu i jego wnikanie do komórek miękiszu (duża powierzchnia wewnętrzna). Taka budowa jest korzystna dla przebiegu fotosyntezy, wzmaga jednak proces transpiracji, czyli utratę wody przez liść, liść jest więc organem o budowie kompleksowej. Powierzchnia wewnętrzna liścia jest to sumaryczna powierzchnia ścian komórek mezofilu liścia, które graniczą z przestrzeniami międzykomórkowymi. Jest ona od kilkunastu do kilkudziesięciu razy większa od powierzchni zewnętrznej liścia. Wielkość tej powierzchni jest głównie przyczyną tak znacznej utraty wody przez liść. Szparki łączą się z przestworami międzykomórkowymi liścia tworząc w nim nieprzerwany ciąg komunikacyjny dla pary wodnej od wnętrza liścia do otoczenia.
Niedobór żelaza Żelazo jest mikroskładnikiem. Objawy niedoboru ujawniają się już na najmłodszych częściach rośliny. Pobierany jest w formie jonów Fe2+ i Fe3+, chelaty. Objawy niedoboru to chloroza młodych liści, bardzo mała reutylizacja.