Ad. 4 - Semiotyka Metody - może mieć trzy postacie:

1. analizy języka - język to kod, który ma więcej własności niż kod jako taki (nie każdy kod jest językiem)

• język naturalny jest wzorcowym obiektem dla innych języków; cała nasza wiedza o języku pochodzi z języka naturalnego

• zbiór - równoważność wszystkich elementów; każdy z nich jest równie reprezentatywny dla danego zbioru; zbiór nie zakłada żadnego uporządkowania i hierarchizacji; zawierają się w nim pojęcia matrycowe (matryca to lista własności, cech obiektu - aby określić przynależność do zbioru trzeba obiekt rozliczyć z listy z tych własności; nie ma tu stopniowania ani typowania, np. typowego kwadratu, przeciwnie do kategorii, gdzie występuje typowanie - np. typowy piec ma 4 nogi)

• kategoria - zabrana wokół najbardziej reprezentatywnego elementu; ustalamy najbardziej reprezentatywny przykład danego obiektu; reprezentatywność to stopień posiadania cech wymienionych w definicji lub wyobrażonych; np. ptaki w kolejności od najbardziej reprezentatywnego (najbliższego definicji lub wyobrażeniu) przykładu ptaka, do najmniej reprezentatywnego; co jest najbliższe definicji ptaka?

• 
  im bardziej szczegółowa treść definicji, tym mniejszy zakres

• logiczny podział na zbiory jest niepraktyczny, a w życiu codziennym niewykonalny; dlatego pojęcia zbioru (klasy) występują głównie w logice; kategorie zaś np. w psychologii (egzemplarz mniej lub bardziej typowy)

• język naturalny są dwuklasowe - istnieją dwie klasy wyrażeń, z których możemy tworzyć komunikaty: proste (słowa) i złożone (konstrukcje słów); język znaków drogowych ma tylko jeden element - nie da się tworzyć konstrukcji z różnych znaków drogowych

zawartość cech języka naturalnego w innych typach języków

• dwojakie rozczłonowanie języka - o, t, k - są nic nieznaczące, ale już jako tok, kot, kto, coś znaczą

• język to dowolny system semiotyczny, zawierający którąś z tych cech (dwuklasowość lub dwojakie rozczłonowanie)

• struktura to metaforyka przestrzenna, elementy zajmują w niej konkretne miejsce; zmiana jednego elementy będzie implikowała zmianę wszystkich elementów; analiza systemowa wymaga określenia poziomów, relacji między elementami, na każdym z tych poziomów; tego, jak poziom niższy wpływa na wyższy; np. w języku znaczenia komunikatów zmieniają się w zależności np. od kontekstu, metafory, ironii w wypowiedzi - zmienia się odbiór, choć w samej wypowiedzi nie jest zawarta żadna nowa informacja (np. „bliżej się nie dało?!”)

2. formalizacji (jak logika formalna)

• nie bierzemy pod uwagę tego, do czego się odnoszą elementy danego systemu, a jedynie ich kształt; aspekt syntaktyczny - składniowy; nie ma znaczenia to, co coś znaczy, ani co ktoś chce z tym zrobić; brak pragmatyki

3. interpretacji

• pokrewna hermeneutyce i egzegezie; traktowanie wszelkich obiektów jak znaków bez względu a to, czy zostały stworzone w celu bycia znakami ani też z natury nie są znakami, np. stroje, budowle, krajobraz ukształtowany przez człowieka, rytuały, zdarzenia naturalne (tsunami - Bóg zsyła karę), wszelkie zabobony, język ciała i wszystko, co odnosi się do rzekomego odbiorcy; zachowanie, ubiór, budowle - w interpretacji czynimy je przezroczystymi

---