03.11.06r. Socjologia
Więź społeczna objawia się w dwóch płaszczyznach.
Jedna stanowi dające się rzeczowo określić wspólności i związki między poszczególnymi zbiorami (wspólnota kultury, religii, języka).
Drugą płaszczyzną są swoiste stany i akty świadomości (poczucie wspólnej łączności z innymi zbiorami, wzajemne zależności, oraz wspólne postawy wobec wybranych wartości - grupa społeczno-zawodowa, koleżeńska, lokalna).
Najstarszym rodzajem więzi społecznej jest więź naturalna, dana każdemu z nas poprzez społeczne warunki urodzenia.
Więź stanowiona pojawia się w zbiorowościach ludzkich wówczas gdy jest narzucona poprzez prawo, jak również poprzez różne systemy organizacyjne (przełożony - podwładny, profesja dająca uprawnienia).
Więź trzecia powstaje poprzez dobrowolne zrzeszanie się ludzi a podstawą jej jest przede wszystkim przyjmowany system wartości, czy też realizacja określonych zadań.
Motywacja jest to zespół czynników które wywołują, ukierunkowują i podtrzymują zachowania ludzi, dlatego często określana jest również jako wewnętrzny stan umysłu, który pobudza daną osobę i skłania ją także do podjęcia pewnego działania.
Potrzeba → poszukiwanie sposobów zaspokojenia potrzeby → wybór zachowania pozwalającego zaspokoić tą potrzebę → ocena stopnia zaspokojenia tych potrzeb.
W odniesieniu do tej powyższej typologii można przywołać funkcjonowanie człowieka w procesie pracy. Pozwala ono wskazać na następujące interpretacje:
Model tradycyjny - zakłada on ścisłe relacje między uczestnikami procesu pracy, wprowadzanie wszelkiego rodzaju szczegółowych regulaminów, instrukcji, i na tym tle wymuszanie określonych zachowań.
Model stosunków międzyludzkich - zakłada on że każdy z nas przywiązuje dużą wagę do określonych relacji międzyludzkich, co stwarza możliwość zaspokojenia różnorodnych potrzeb, w tym także potrzeb o strukturze ekonomicznej.
Model zasobów ludzkich - charakterystyczną cechą dla tego ujęcia jest założenie, że każdy z nas ma niespożytkowane możliwości, stać nas na więcej niż od nas wymaga uczestnictwo w organizacji.
W obrębie teorii motywacji wyodrębnić możemy tzw. Ujęcia dotyczące samej treści, a zatem odpowiedź na pytanie co motywuje, następnie wskazujemy na teorię procesu, koncentrujący się przede wszystkim na tym jak się motywuje, i po trzecie teorie wzmocnienia kładące nacisk na sposoby uczenia się zachowań.
Max Weber nazywa działaniami społecznymi aktualne lub potencjalne reakcje innych, i według tego kształtuje przebieg własnego działania. W działaniu tego typu druga jednostka pojawia się już nie tylko jako bierny adresat ale jako reagujący potencjalny partner. Można więc przyjąć, że nasze działanie wpływa w jakimś stopniu na sferę modyfikowania zachowań.
Wśród działań społecznych można wyróżnić kilka rodzajów, w zależności od znaczenia psychologicznego, kulturowego, a także od oczekiwań jakie wiążemy z reakcjami partnera:
Najważniejszą z tych relacji są działania racjonalne. Oznaczają one kalkulację. Poprzedzone są pewną rozwagą, podejmowane są po pewnym przemyśleniu, a także z premedytacją. Są tzw. działania odruchowe.
Działania spontaniczne.
Działania bezrefleksyjne.