PISMO ŚWIĘTE MÓWI O BOGU l O CZŁOWIEKU

Zagadnienia poruszane na stronie ujęte w formie pytań:

• Co nazywamy Starym, a co — Nowym Testamentem?

• Co znaczy, że Pismo św. jest natchnione i nie zawiera fałszu?

• 2 Tm 3,16

• Dlaczego przy czytaniu Pisma św. należy odróżnić prawdę od literackiej formy jej przekazu?

• Co znaczy, że Pismo św. opisuje nam historię zbawienia?

• Łk 1,1-4

• Jak czytać Pismo św., aby pomogło nam osiągnąć wieczne zbawienie?

• Łk 2,19; 10,38-42

Księga pomagająca poznać Boga i człowieka

W Piśmie św. znajdujemy wiele pouczeń o Bogu, o Jego naturze, bezmiernej miłości i zbawczym działaniu. Księga ta ukazuje nam nie tylko Boga, ale również i człowieka, jego przeznaczenie, drogę, którą powinien kroczyć, jego dobre i złe strony, skłonność do grzechu i niezwykłe powołanie do uczestnictwa w wielkości i naturze samego Boga.

1. Co nazywamy Starym, a co — Nowym Testamentem?

Pismo św. zwane także Biblią, stanowi zbiór ksiąg napisanych przez wielu autorów. Dzielą się one na księgi Starego Testamentu i Nowego Testamentu. Pierwsze - to księgi napisane przed przyjściem Chrystusa, drugie - napisane po Jego śmierci i zmartwychwstaniu.

2. Co znaczy, że Pismo św. jest natchnione i nie zawiera fałszu? 2 Tm 3,16

a. Bóg Autorem Pisma św.

Pismo święte jest wyjątkową księgą, gdyż ma Boga za Autora. „Bóg jest Autorem Pisma świętego. Prawdy przez Boga objawione, które są zawarte i wyrażone w Piśmie świętym, spisane zostały pod natchnieniem Ducha Świętego.” (KKK 105)

b. Natchnieni pisarze biblijni

Główny Autor nie pisał jednak Pisma św. własnoręcznie. Bóg natchnął ludzkich autorów ksiąg świętych. "Do sporządzenia ksiąg świętych Bóg wybrał ludzi, którymi posłużył się jako używającymi swoich zdolności i sił, by dzięki Jego działaniu w nich i przez nich oni sami jako prawdziwi autorzy przekazali na piśmie to wszystko, i tylko to, czego On chciał" (KKK 106; Sobór Watykański II, konst. Dei verbum, 11).

Ludzie stali się narzędziem, którym posłużył się Bóg, aby powstały księgi Pisma świętego. przy czym nie utracili oni swojej osobowości ani talentu, ani swoich indywidualnych cech, ani swego literackiego sposobu przedstawienia prawdy.

Ludzie piszący księgi święte byli natchnieni przez Ducha Świętego. „Natchnienie biblijne to charyzmatyczny i bezpośredni wpływ Boga na autorów Pisma św., dzięki któremu, pomimo że zachowują oni własną indywidualność pisarską i autorstwo napisanych przez siebie ksiąg, Bóg staje się ich głównym Autorem” (H. Langkammer, Słownik biblijny, Katowice 1982, s. 107)

c. Nie tylko fragmenty lecz całe Pismo święte jest natchnione

Nie można twierdzić, że niektóre - zwłaszcza trudne do wyjaśnienia fragmenty Pisma św. - nie są natchnione i że są wyłącznie dziełem ludzi, którzy je napisali. Natchnione są wszystkie bez wyjątku księgi Pisma św. i to - w całości. „Święta Matka Kościół uważa, na podstawie wiary apostolskiej, księgi tak Starego, jak Nowego Testamentu w całości, ze wszystkimi ich częściami za święte i kanoniczne, dlatego że, spisane pod natchnieniem Ducha Świętego, Boga mają za Autora i jako takie zostały Kościołowi przekazane" (Sobór Watykański II, konst. Dei verbum, 11; por. Deklaracja Domunus Iesus 8)

d. Bezbłędność Pisma świętego.

Ponieważ Pismo święte jest natchnione przez Boga, dlatego zawiera tylko to, co On sam chciał nam przekazać. Z faktu natchnienia wynika również to, że mówi ono prawdę. "Ponieważ wszystko, co twierdzą autorzy natchnieni, czyli hagiografowie, powinno być uważane za stwierdzone przez Ducha Świętego, należy zatem uznawać, że księgi biblijne w sposób pewny, wiernie i bez błędu uczą prawdy, jaka z woli Bożej miała być przez Pismo święte utrwalona dla naszego zbawienia" (KKK 107; Sobór Watykański II, konst. Dei verbum, 11).

Absolutnie prawdziwe i pewne jest to, co autorzy natchnieni faktycznie chcą nam przekazać w celu pogłębienia naszej wiary i właściwego ustawienia naszego życia.

e. Księgi religii niechrześcijańskich nie są natchnione

Ksiąg religijnych niechrześcijańskich Kościół nie uznaje za natchnione pomimo pewnych tkwiących w nich wartości. Tradycja „Kościoła zastrzega miano tekstów natchnionych dla ksiąg kanonicznych Starego i Nowego Testamentu jako natchnionych przez Ducha Świętego.” (Deklaracja Dominus Iesus 8). Tylko Pismo święte jest natchnione i bezbłędnie przekazuje prawdę.

Chociaż Kościół nie uznaje za natchnione ksiąg świętych religii niechrześcijańskich, to jednak nie odmawia im pewnych wartości. Deklaracja Dominus Iesusu przyznaje, że przez wieki a także dzisiaj mogą „ożywiać i utrzymywać żywą więź z Bogiem” (Deklaracja 8). Nierzadko też „odbijają promień owej Prawdy, która oświeca wszystkich ludzi». (Deklaracja Dominus Iesus 8; Sobór. Watykański. II, Dekl. Nostra aetate, 2. Por. także SOB. WAT. II, Dekr. Ad gentes, 9, gdzie mówi się o elementach dobra obecnych w «obrządkach i kulturach narodów»; Konst. Lumen gentium, 16, gdzie podkreśla się elementy dobra i prawdy obecne wśród niechrześcijan, które mogą być traktowane jako przygotowanie do przyjęcia Ewangelii.)

Niektóre elementy dobra i prawdy zawarte w religiach niechrześcijańskich mogą pozytywnie wpływać na formowanie życia wyznawców tych religii. Tymi elementami formującymi jest to, co jest odbiciem jedynej Prawdy, którą jest Chrystus. „Dlatego święte księgi innych religii, które faktycznie są pokarmem dla ich wyznawców i kierują ich życiem, czerpią z tajemnicy Chrystusa elementy dobroci i łaski w nich obecne” (Deklaracja Dominus Iesus 8).

Pomimo różnych wartościowych elementów dobra i prawdy religie niechrześcijańskie posiadają "braki, niedostatki i błędy". (Jan Paweł II, Encykl. Redemptoris missio, 55; por. również n. 56; Paweł VI, Adhort. Evangelii nuntiandi, 53; Deklaracja Dominus Iesus 8). Właśnie te "braki, niedostatki i błędy" odróżniają zdecydowanie księgi święte religii niechrześcijańskich od natchnionego w całości i w całości bezbłędnego Pisma świętego. Z tego też powodu nie można ksiąg świętych różnych religii stawiać na równi z Pismem świętym i nazywać natchnionymi.

3. Dlaczego przy czytaniu Pisma św. należy odróżnić prawdę od literackiej formy jej przekazu?

Wiadomo, że inaczej wyraża prawdę piszący filozof, inaczej historyk, a jeszcze inaczej poeta i powieściopisarz.

Autorzy natchnieni, usiłujący przedstawić nadprzyrodzone i zbawcze prawdy, posługiwali się także określonym stylem literackim. Prawdą Pisma św. jest to, co autorzy chcieli wyrazić przy pomocy wybranego gatunku literackiego. I tak np. w poemacie o stworzeniu świata i człowieka (por. Rdz 1,1-2,3) jako prawdę należy przyjąć to, że wszystko zostało stworzone przez Boga, że stworzenia nie są bogami, dlatego nie należy ich czcić bałwochwalczo, że wszystko, co pochodzi od Stwórcy, jest dobre itp. Autor poematu nie chce nas natomiast przekonywać, że Bóg przez sześć dni się trudził nad stwarzaniem świata, a w siódmym - odpoczął. „Sześć dni"- to jedynie forma literacka, kompozycja utworu, wybrana przez autora natchnionego w tym celu, by pouczyć czytelnika o konieczności święcenia siódmego dnia tygodnia. Różnicę między treścią i formą literacką wyraźnie widać w przypowieściach Chrystusa, np. w przypowieści o bogaczu i Łazarzu (por. Łk 16,19-31).

4. Co znaczy, że Pismo św. opisuje nam historię zbawienia? Łk 1,1-4

Pismo św. opisuje nam historię ludzkości od stworzenia świata aż po drugie przyjście Chrystusa w chwale w dniu paruzji. Poucza nas ono, że człowiek nie jest istotą porzuconą, zdaną na jakiś ślepy los czy przypadek. Przeciwnie, według nauki Pisma św., znajduje się on w rękach kochającej Istoty, Boga-Miłości. Od tego Boga wszystko zależy, a Jego jedynym pragnieniem jest doprowadzić nas do wiecznego szczęścia. Bóg ciągle działa, pomaga nam osiągnąć życie wieczne. Różne formy miłości Bożej, ujawniające się w naszej historii ludzkiej od stworzenia aż po drugie przyjście Chrystusa, tworzą historię naszego zbawienia. Księgi Starego Testamentu opisują szczegółowo różne formy zbawczego oddziaływania Boga aż do przyjścia na świat Jezusa Chrystusa, Syna Bożego. Nowy Testament, a zwłaszcza cztery Ewangelie, opisuje zbawczą działalność Jezusa, Jego nauczanie, cuda, mękę, śmierć krzyżową, zmartwychwstanie i wniebowstąpienie. Listy Apostolskie wyjaśniają bardziej szczegółowo zbawcze znaczenie tych wydarzeń i przybliżają czytelnikom naukę Jezusa Chrystusa. Dzieje Apostolskie przedstawiają kolejny etap historii zbawienia, w którym my żyjemy. Jest nim działalność zmartwychwstałego Chrystusa przez swego Ducha w Kościele. Ta działalność będzie trwała aż do końca świata. W nauczaniu Jezusa znajdujemy szereg pouczeń dotyczących ostatniego wydarzenia zbawczego, którym będzie Jego ponowne ukazanie się w chwale na końcu świata. Również Listy i Apokalipsa rzucają nieco światła na to, co nastąpi w przyszłości: na ostateczne zbawienie świata i człowieka.

5. Jak czytać Pismo św., aby pomogło nam osiągnąć wieczne zbawienie? Łk 2,19; 10,38-42

Do czytania Pisma św. powinniśmy przystępować z głęboką czcią i szacunkiem. Aby w pełni zrozumieć sens pism natchnionych, trzeba uznać, że są one słowem Boga skierowanym do nas. Pismo św. trzeba czytać z głęboką wiarą i pokorą, wnikać w jego istotny sens. Czytając jakikolwiek tekst biblijny, powinniśmy zadawać sobie pytanie: „Co chcesz mi. Panie, przez te słowa powiedzieć?”; „Do czego mnie teraz wzywasz?”; „Jak mogę w swoim życiu wypełnić Twoje oczekiwania?” Dobrze byłoby czytać Pismo św. regularnie, np. codziennie przez kilka minut. Dużą pomocą w zgłębianiu natchnionej nauki ksiąg świętych mogą być „kręgi biblijne”, różne formy wspólnotowego czytania i rozważania Pisma św.

---