Skalarem - nazywamy wielkość mechaniczną którą możemy jednoznacznie określić przed podanie jej wartości liczbowej. Ta wartość liczbowa może być przedstawiona za pomocą punktu lub odcinka na przyjętej osi liczbowej. Skalarami są: masa, temperatura, praca, moc. Wektorem - nazywamy wielkość mechaniczną którą można przedstawić za pomocą usytuowanego w przestrzeni odcinka mającego określony kierunek i zwrot. W mechanice wektorami są: siła, prędkość, przyspieszenie i inne wielkości. Każdy wektor ma: kierunek, wartość i zwrot. Iloczynem skalarnym - nazywamy umownie skalar równy iloczynowi modułów tych wektorów i cosinusa kąta zawartego między nimi; a*b=a*b*cos. Iloczyn skalarny równa się 0 jeżeli jeden z wektorów jest wektorem zerowym lub jeżeli wektory są prostopadłe. Iloczynem wektorowym - dwóch wektorów nazywamy wektor mający następujące cechy: ma kierunek prostopadły; wartość równa iloczynowi tych wektorów i sisusa kąta zawartego między nimi (|a*b|=a*b*sin; zwrot mnożony według kolejności wektorów. Ciałem nieswobodnym - nazywamy ciało które nie może wykonywać dowolnych ruchów. Więzami - nazywamy czynniki ograniczające swobodę ciała. Siłami zbieżnymi - nazywamy siły których linie działania przecinają się w jednym punkcie. Rzutem siły - na dowolną oś l nazywamy odcinek AB łączący rzut początku i końca danej siły na tę oś.
Mechanika jest nauką o ruchu ciał materialnych oraz wzajemnym oddziaływaniu medchanicznym tych ciał. Kinematyka jest to część mechaniki która zajmuje się ruchem bez uwzględnienia przyczyn wywoływanych ten ruch. Punkt w przestrzeni ma 3 stopnie swobody. Przeto jego położenie można określić podając 3 równania ruchu. Vx=dx/dt=x`=x, Vy=dy/dt=y`=y, Vz=dz/dt=z`=z. Przyspieszenie: ax=dVx/dt=d^x/dt^=x``=x, ay=dVy/dt=d^y/dt^=y``=y, az=dVz/dt=d^z/dt^=z``=z. Równanie toru: f(x,y,z)=0, Prędkość punktu: V=S=ds./dt=S`. Składowa przyspieszenia stycznego: at=dV/dt=d^S/dt^=S, Składowa przyspieszenia normalnego: an=V^/g g-promień krzywizny toru. Układanie równań ruchu: aby ułożyć równanie ruchu należy: narysować położenie układu w chwili początkowej t0, narysować położenie układu w dowolnej chwili t, elementy geometryczne wyrazić w zależnośći od czasu t, zależności geometrycznych określić wielkości przebytych dróg, kątów itp. Kinetyka - to część mechaniki która zajmuje się ruchem z uwzględnieniem przyczyn które ten ruch wywołują: dzieli się ona na statykę dynamikę. Statyka - to część kinetyki która zajmuje się spoczynkiem równowagą szczególny przypadek ruchu - zajmuje się bezruchem. Dynamika - to ta część kinetyki która zajmuje się ruchem dzieli się na: dynamikę punktu materialnego i dynamikę ciała sztywnego. I zasada dynamiki - ciało pozostaje w spoczynku lub w ruchu jednostajnym prostoliniowym jeżeli na to ciało nie działa żadna siła lub siły działające równoważą się. II zasada - Każda siła przyłożona do ciała udziela temu ciału przyspieszenia. Przyspieszenie to jest skierowane wzdłuż linii działania przyłożonej siły a jego wartość jest wprost proporcjonalna do wartości tej siły; F=m*a. III zasada Każdemu działaniu towarzyszy równe lecz przeciwnie zwrócone przeciwdziałanie. Praca mechaniczna - jest równa iloczynowi wartości siły działającej wzdłuż kierunku ruchu i drogi jaką przebył punkt zaczepienia tej siły; W=F*s. Energia kinetyczna - jest to połowa iloczynu masy punktu materialnego i kwadratu jego prędkości nazywamy energią kinetyczną tego punktu materialnego;Ek=1/2m*V2. Mocą - nazywamy iloraz czasu, w którym ta praca została wykonana; P=W/t. Warunki równowagi: aby ciało było w równowadze to wypadkowa sił musi się równać 0. Płaski układ sił może być w równowadze jeżeli: suma algebraiczna rzutów sił na oś x jest równa 0. Suma wszystkich.... na oś y=0. W układzie płaskim rozbieżnym: x=0 , y=0 m=0. Przestrzenny zbieżny: x=0, y=0, z=0 Przestrzenny rozbieżny: x=0, y=0, z=0, mx=0, my=0, mz=0. Momentem siły względem punktu - nazywamy iloczyn tej siły przez jej ramię, czyli odległość obranego punktu od linii działania danej siły. M=F*r. Tarcie kinetyczne - nazywamy takie tarcie które przejawia się w trakcie ruchu. Tarcie statyczne - jest to tarcie które przejawia się w stanie spoczynku F<=Fgr. Całkowita siła tarcia ślizgowego jest równa iloczynowi wartości reakcji normalnej N i współczynnika statycznego tarcia ślizgowego u. Naprężenie normalne - jest to stosunek siły normalnej N do pola S przekroju nazywamy naprężeniem normalnym i oznaczamy literą G (sigma); G=N/S. Kratownicę - nazywamy konstrukcję która pozostaje nadal konstrukcją gdy wszystkie węzły zastąpimy przegubami. Ruch obrotowy ciała sztywnego- dookoła osi prędkość punktu oddalonego od osi obrotu o promieniu r jest równa V=wr, gdzie w jest prędkością kątową. W ruchu postępowym dowolna prosta pomyślana w ciele sztywnym jest stale równoległa do swego położenia początkowego prędkości i przyspieszenia wszystkich punktów ciała są w każdej chwili jednakowe, a więc wystarczy określić ruch jednego punktu ciała. Ruch płaski ciała sztywnego można rozpatrywać stosując różne metody a mianowicie: metoda chwilowego środka obrotu, metoda biegunowa, metoda centroid. Chwilowym środkiem obrotu jest zawsze punkt o prędkości równej 0. Metoda bieguna - Prędkość Va dowolnego punktu A ciała poruszającego się ruchem płaskim jest równa geometrycznej prędkości Vb bieguna oraz prędkości w ruchu obrotowym tego punktu A wokół bieguna B; Va=Vb+Va/b. Wyznaczenie przyspieszeń: przyspieszenie dowolnego punktu A ciała poruszającego się ruchem płaskim jest równe sumie geometrycznej przyspieszenia pb bieguna oraz przyspieszenia punktu A w ruchu obrotowym wokół tego bieguna: Pa=pb+pa/b. Ruch kulisty - w ruchu tym jeden punkt ciał sztywnego pozostaje stale nieruchomy, ruch ciała określony jest wektorem prędkości kątowej położonym na chwilowej osi obrotu. Ruch kulisty można traktować jako ruch obrotowy dokoła chwilowej osi obrotu lub jako toczenie się bez poślizgu aksoidy ruchomej po aksoidzie stałej.