MP-40, DOC

Pistolety maszynowe pojawiły się na większą skalę w czasie I wojny światowej pierwszym z nich był 9 milimetrowy Vilar-Perosa wz15 skonstruowany we Włoszech. Kierownictwo Wehrmachtu nie wiedziało, jakie zastosowanie może mieć taka broń. Odpowiedź na to pytanie znalazła się w latach trzydziestych w czasie wojny w Hiszpanii, a także w trakcie walk paragwajsko boliwijskich. Pistolety maszynowe wykazały w wielu wypadkach swoja wyższość na karabinami. Doświadczenia wojny Hiszpańskiej pozwoliły określić parametry nowej broni. Uwzględniono żądania wojsk pancernych i spadochroniarzy. Zlecenie na opracowanie i produkcję peemów zakładom ERMA. Głównym konstruktorem był Heinrich Vollmer. Powstała konstrukcja została zatwierdzona przez dowództwo wojsk lądowych w sierpniu 1938 roku pod nazwą MP 38. MP strzelał tylko ogniem seryjnym, ale niska szybkostrzelność umożliwiała doświadczonemu żołnierzowi prowadzenie ognia pojedynczego. Niezadowalająca była odporność na zanieczyszczenia(zwłaszcza magazynek), pracochłonność i brak zabezpieczeń. Dlatego od 1940 roku w celu potanienia produkcji, wprowadzono w cyklu produkcyjnym prawie całkowity proces tłoczenia. Zmodernizowany model standaryzowano jako MP 40. MP 40 różnił się od wz38 gładką komorą zamkową, a gniazdo magazynka miało pięć podłużnych wyżłobień, chociaż czasem zdarzały egzemplarze z gładkim gniazdem. Magazynek miał dwa podłużne wgłębienia w miejsce gładkiego. Etatowo w pistolety maszynowe uzbrojeni mieli być dowódcy: drużyn, plutonów, kompanii. Zadziwia fakt, że sztab generalny opracował szczegółowe zasady użycia MP dopiero w 1940.Do końca wojny wyprodukowano ponad 1mln egzemplarzy MP 38 i 40. Jak już wspomniałem produkcję prowadziły zakłady ERMA, a od 1940 fabryka broni Steyr. Od 1941 roku firma Hänel. MP 40 pomimo pewnych niedoskonałości był jedną z najlepszych konstrukcji II wojny światowej.