Później, w naszym apartamencie, spróbowałem się jej zrewanżoww Zaszedłem ją od tyłu, gdy ścierała makijaż, i leciutko połaskotałem ją w ka*

Pisnęła, zerwała się na równe nogi, schwyciła mnie i wylądowaliśmy n, podłodze.

Znalazłem się na wierzchu i znowu ją połaskotałem.

— Fascynujące? Nagle okazuje się, że żyje z kobietą-pająkiem? Czy ^
powrocie oddamy się nowemu hobby?

Roześmiała się.

• Najpierw musimy poznać recepturę na te kuleczki... To napraw^
  było fascynujące, Alex. Chociaż teraz, kiedy o tym myślę, chodzą mi po
  grzbiecie ciarki.

• Co za potworne rozmiary — powiedziałem.

• Jedno jest pewne: to był niezwykły wieczór.

• Co sądzisz o naszym gospodarzu?

• Bardzo ekscentryczny, ale rycerski. Miły.

• Ejże!

• Nie mam mu tego za złe. Należy do innego pokolenia. Pomimo swego
  wieku wciąż jest namiętny. Lubię, kiedy mężczyzna jest namiętny.

Połaskotałem ją.

• Ach, moja mała Lycosa, ja także jestem namiętny!
  Objęła mnie.

• Na to wygląda,
  Wyszczerzyłem zęby.

• Przytul mnie i zmiażdż, upłynnij mnie!

— Pomyśl tylko, co mogłabym zrobić" dodatkowymi sześcioma rękami —
powiedziała.

8

N

astępnego ranka na nakrytym do śniadania stole czekały na nas płetwy, rurki, maski i ręczniki.

— Dżip czeka na dole — poinformowała nas Gladys.

Szybko uporaliśmy się ze śniadaniem i przed domem znaleźliśmy nasz

pojazd. Jeden z tych krytych brezentem samochodów, którymi jeżdżą młodziaki

z Beverly Hills i San Marino, kiedy chcą uchodzić za wieśniaków. Ten był

autentyczny: zamglone szyby z plastiku, zwyczajna biała farba, żadnego stereo.

Włączyłem już silnik, gdy z domu, machając rękami, wypadli Pickerowie.

- Podwieziecie nas do miasta? — krzyknął Lyman. Tak jak poprzedniego
dnia mieli na sobie stroje koloru khaki, a na głowach kaski. Na szyi Lymana
wisiała lornetka. — Wziąwszy pod uwagę, że dotychczas ten pojazd służył
nam, nie wyobrażam sobie, abyście mogli odmówić.

• Ani mi to w głowie — odparłem.
  Usiedli z tyłu.

• Dzięki — powiedziała Jo. Oczy miała zaczerwienione, usta zaciśnięte.
  Leżący na kolanach Robin Spike warknął niechętnie.

- Tak to jest, jeśli ma się krótkogłowie — odezwał się Picker. — Czy
on w ogóle może oddychać?

- Jak widać — odparła Robin.
Dokąd was podrzucić? — spytałem.

Pokaże drogę. Okropnie trzęsie, uważaj na wyboje. Wyjechałem poza bramę i dżip pomkną} po asfaltowej nawierzchni, nitce ujrzeliśmy ocean, idealnie błękitny, nie poprzecinany żadnymi ^ochronami. Kiedy zbliżaliśmy się do przystani, czuliśmy się tak, jakbyśmy 'S zagłębiali w puzderku pełnym szafirów.

~ Zauważyliście telefony z obrotową tarczą? Dziękujmy Bogu* że to nie ¹⁶ Puszki połączone żyłką.

^Robin położyła mi dłoń na nodze i zwróciła się ku niemu z uśmiechem. Skoro się wam tu nie podoba, to czemu zostaliście? Ależ podoba się nam — zapewniła ją szybko Jo.

« —

Pii

---