- Dajcie już spokój - prosiła
mama. - Bo wszyscy się pochoru­
jemy.

- Wejdźcie do środka - zarządziła
babcia, wpychając tatę i dziadka do
przedpokoju.

- Marta, przynieś jeszcze wody

- szepnąłem jej do ucha, i o dziwo,
bez protestu, popędziła do kuchni.

Oblewalibyśmy się jeszcze długo, gdyby nie mama.

- Koniec! - próbowała nas prze­
krzyczeć. - Koniec! Sprzątamy i sia­
damy do stołu, śniadanie gotowe.

Poskutkowało. Przynajmniej dzia­dzio z tatą odpowiednio zareagowali na słowo „śniadanie".

- Panowie sprzątają, panie
zapraszam do salonu - zakończyła
mama.

- Tatusiu - próbowałem zaprote­
stować. Znowu panowie sprzątają?
Który to już raz dzisiaj? O nie, w koń­
cu kobiety chcą równouprawnienia,
więc dlaczego my tylko sprzątamy?

- Kubusiu, zapomniałeś, że
„sprawiedliwie nie znaczy równo"?

- uśmiechnął się tatuś, wysyłając
mnie po „sprzęt sprzątający".

Nie rozumiałem tej „sprawiedli­wości". Według mnie sprawiedli­wość to „pół na pół" i koniec. No,

ale postanowiłem, że dziś nie zadam kłopotliwych pytań.

Przy śniadaniu jednak nie wytrzymałem i wypa­liłem: - Czy Pan Bóg wymyślił wodę?

• Kubusiu, czy moglibyśmy jesz­cze dzisiaj poświętować? - zaczął tatuś, patrząc błagalnym-wzrokiem.

• Nie, no jasne - zacząłem bąkać pod nosem.

• Skoro Kuba pyta, to należy mu odpowiedzieć - wkroczyła do akcji babcia.

• Kuba by wolał, żeby nikt nie wymyślił wody, wtedy pewnie nie musiałby się w ogóle myć - wtrąci­ła Marta.

• Czy ktoś cię pytał o zdanie?

- zirytowałem się.

• Chyba nie powiesz nam, że łazienka to twoje najbardziej ulubio­ne miejsce w tym domu.

• A jeśli powiem, że tak, to co?

- odpowiedziałem przekornie.

- Skłamiesz. A w święta nie wol­
no kłamać - skończyła z satysfakcją
pyskata.

- Ale w święta też nie wolno
nikomu sprawiać przykrości, wiesz
Martusiu - ujęła się za mną jak
zawsze babcia.

„I co ja bym bez niej zrobił? Kochana babunia, ona zawsze staje po mojej stronie. Dobrze mieć kogoś takiego" - pomyślałem, uśmiechając się do siebie.

* * *

• To co, skąd się wzięła woda?

• Z niczego - odpowiedział tatuś, krztusząc się ze śmiechu.

- Co, z powietrza? - zdzi­wiłem się.

- Nie, przecież mówię, że z niczego. k - Chyba trochę za Sb mocno zawikłaliście to ■u wszystko. Zacznijcie Hk\ jeszcze raz od początku zarządziła bab­cia, widząc, że kompletnie niczego nie rozumiem. - Kubusiu -przemówił dzia-

dek. - Mówiąc, że woda wzięła się z niczego, mieliśmy na myśli to, że Pan Bóg stworzył wodę - jak zresz­tą cały świat - dosłownie z niczego, czyli jest ona dana nam zupełnie gratis. Ale wiesz, jak to jest - kon­tynuował. Na świecie jest wielu naukowców, którzy nie wytrzyma­liby, gdyby nie zadali kilku wnikli­wych pytań...

• Widzę, że nasz Kuba ma wszel­kie zadatki na naukowca - powie­dział tatuś, a cała rodzinka gruchnę­ła śmiechem. Popatrzyłem na nich z wielkim zdziwieniem, zerkając, aż ktoś raczy mi wyjaśnić, co ich tak rozbawiło, ale najwyraźniej nikomu nie było do tego spieszno...

• Wracając do wody... - konty­nuował dziadek, nawet nie myśląc, żeby mi wyjaśnić powód ich śmie­chu - to wspomniani naukowcy zaczęli pytać: skąd, po co, jak?... No i kiedy zaczęli sprawdzać, mie­rzyć i obliczać, okazało się, że woda bierze się z połączenia wodoru i tle­nu. I bierze się z takiego wzoru: H2 + y₂02 = H20

- No tak - podrapałem się po
głowie. - Wygląda to dość skom­
plikowanie, ale teraz już wiem coś
konkretniejszego. Patrzcie, ile tajem­
nic kryje zwykła woda! W życiu bym
tego nie wymyślił.

• Korneliuszu, nie uwierzysz na co wpadłem! - zawołałem na widok Anioła.

• Aż się boję pomyśleć - odpo­wiedział, wygładzając ze spokojem swoje pióra.

• Nie wiem, czy słyszałeś o tym, że należy być miłym dla innych, a szczególnie w czasie świąt. Wiesz? - trochę się obruszyłem.

- No przestań, żartowałem -
poklepał mnie po ramieniu. - Mów
szybko na co wpadłeś, bo wręcz
umieram z ciekawości - dokoń­
czył.

---