Obrona wysp Filipińskich była bohaterską walką na zwłokę, która zwolniła tempo japońskiego pochodu na południowym Pacyfiku. Nie zamierzano nigdy bronić Filipin do ostatka, ponieważ wysp tych nie można było utrzymać zbyt długo, skierowano dostawy amerykańskie dla rozbudowy linii transoceanicznych przez Pacyfik do Australii, by stworzyć z tego kontynentu bazę, z której później można by przypuścić kontratak celem odbicia Filipin. Los Filipin był przesądzony jeszcze zanim zaczęła się Wojna. Były one prawie całkowicie otoczone przez Japończyków, znajdujących się od północy na Formozie, od zachodu na wyspach Spratly i w Indochinach, a od wschodu na wyspach Marianas, Karolińskich i Marshall`a. Od czasu gdy w 1934 r. kongres Stanów Zjednoczonych głosował za przyznaniem Filipinom niepodległości w 1946 r., niewiele uczyniono w kierunku zabezpieczenia ich obrony. W 1937 r. rząd filipiński powierzył generałowi Mc Arthur`owi wyszkolenie armii tubylczej. W chwili jednak wybuchu wojny składała się ona zaledwie ze stu tysięcy żołnierzy. Dwanaście tysięcy skautów filipińskich, którzy posiadali najlepsze przeszkolenie ze wszystkich wojsk, wraz z 31-szą amerykańską dywizją piechoty poniosło cały ciężar walki. W chwili ataku japońskiego, do obrony wyspy rzucono łącznie 19000 żołnierzy amerykańskich. Na liczbę tę składało się również osiem tysięcy personelu lotniczego, wyposażonego w 250 samolotów, w czym 35 "Latających Fortec" i 107 myśliwców typu P-40. W oddziałach lądowych walczyły jednostki gwardii narodowej z Nowego Meksyku, Kalifornii, Kentucky, Ohio i Illinois. W tym czasie znajdował się na Filipinach również czwarty pułk piechoty morskiej, odwołany z Szanghaju. Ponadto, w ostatniej fazie obrony Bataanu, znajdowało się tam również tysiąc marynarzy, pozostawionych bez okrętów, osiemnaście tysięcy ludności cywilnej wyewakuowanej z innych okręgów oraz około sześciu tysięcy robotników. Na innych wyspach sytuacja była jeszcze gorsza. Na Midanao, drugiej z kolei co do wielkości wyspie po Luzonie, generał Sharp nie pozostawił dość broni dla trzydziestu tysięcy Filipińczyków, których można było powołać do służby wojskowej. Na wyspie Cebu znajdowało się jedynie 1500 starych karabinów. W ciągu pierwszych dwóch miesięcy wojny dowożono z Nowej Zelandii amunicję i zapasy poprzez blokadę japońską, na każdy jednak statek, który zdołał się przebić, dwa szły na dno. Wkrótce musiano ograniczyć racje żywnościowe wojska na tych obszarach do minimum. Japończykom udało się z samego początku zneutralizować amerykańską siłę ataku. W dziewięć godzin po ataku na Pearl Harbour, nieprzyjaciel zniszczył większość amerykańskich samolotów bombowych i myśliwskich (8 grudzień 1941 r.). W dwa dni później Japończycy zniszczyli bazę morską w Cavite. Azjatycka "flota" admirała Hart`a, składająca się z dwóch krążowników, 24-ch samolotów wywiadowczych, statku pomocniczego "Langley", eskadry kontr-torpedowców oraz wielu okrętów podwodnych, wyewakuowała bazę i skierowała się na południe, by prźyjść z pomocą w eskortowaniu brytyjskich konwojów, dowożących posiłki do Singapuru. Później flota ta brała udział w walce opóźniającej na Morzu Jawajskim w obronie holenderskich Indii Wschodnich; prawie wszystkie jej okręty zostały zatopione, każdy jednak dał się przedtem dobrze weznaki przeważającym siłom nieprzyjacielskim.
Bataan
Oddziały japońskie wylądowały najpierw w Aparri i Vigan na północnym wybrzeżu wyspy Luzon, w trzy dni po ataku na Pearl Harbour (10 grudzień 1941 r.), W dziesięć dni później dokonali oni nowych lądowań w Davao na wyspie Mindanao, 900 km. na południe od Manili. Gdy Japończycy wzmocnili swe oddziały na wyspie Luzon przez wylądowanie w zatoce Lamon poniżej Manili oraz otoczyli miasto od północy i południa, generał Mc Artur wykonał plan obronny przygotowany już kilka lat przedtem, wycofując wszystkie swe siły na zachód na skalisty półwysep Bataan, strzeżony u nasady przez fortecę na wyspie Corregidor. Manila, jakkolwiek ogłoszona miastem otwartym, była atakowana z powietrza, a w końcu zajęta przez Japończyków w dniu 2-im stycznia 1942 r. Na półwyspie Bataan wojska filipińsko-amerykańskie broniły najpierw pomniejszej bazy morskiej w zatoce Subic. Posiłki nieprzyjacielskie zmusiły ich jednak do wycofania się na południe na główną linię obrony, biegnącą w poprzek półwyspu. Tu, zaszywszy się w lisie nory, trzymali swe pozycje od połowy stycznia do kwietnia. W tym czasie główne siły japońskie zajęte były podbojem Malajów, Singapuru, Birmy i holenderskich Indii Wschodnich, a oddziały nieprzyjacielskie na Filipinach trzymały w saku filipińsko-amerykańskie wojska na półwyspie Bataan. Po zdobyciu Singapuru i Indii Holenderskich, Japończycy wzmocnili swe oddziały na wyspie Luzon by przypuścić silny atak pod dowództwem generała Yamashita, przy użyciu przeważających sił (5 kwiecień 1942 r.). Obrońcy Bataanu wycieńczeni byli brakiem żywności i chorobami. Żywili się oni mięsem upolowanych zwierząt, w tym małp, oraz ryżem, a w końcu zmuszeni byli do zabijania swych koni i mułów. Przynajmniej dwadzieścia tysięcy żołnierzy było złożonych niemocą na skutek malarii. Ich jedyną osłonę z powietrza stanowiło kilka samolotów typu Curtiss i P-40, startujących z wyciętych w dżungli wybiegów. Los obrońców był przesądzony, gdyż brak im było nie tylko żywności i samolotów, lecz również czołgów i ciężkich dział. Generał Wainwright, który objął w dniu 17-ym marca 1942 r. dowództwo po generale Mc Arthurze, który z kolei przeniesiony został do Australii, odrzucił pierwsze japońskie żądanie poddania się (22-go marca 1942 r.). Gdy jednak pomiędzy 5-9 kwietniem, nieprzyjaciel wdarł się głębiej i okrążył linie obronne, rzucając do walki przeważające siły, nie było już możności dalszego prowadzenia akcji opóźniającej na Bataanie. W dniu 9-ym kwietnia 1942 r. poddały się wszystkie oddziały pozostawione na Bataanie dla osłony odwrotu do Corregidor.
Corregidor
Po zajęciu Bataanu Japończycy ustawili w górach ciężkie działa i skierowali morderczy ogień na fortecę Corregidoru. Samoloty i okręty japońskie skierowały również swój ogień na oblegany garnizon. Pomimo tego Corregidor, przepełniony niedobitkami z Bataanu, ze swymi tunelami w skałach, rozbitymi pociskami, z lufami dział sterczącymi na zewnątrz bez osłony z powietrza - utrzymał się przez dalszy miesiąc. W końcu, poprzedzając swój atak tygodniowym ciężkim bombardowaniem z powietrza, okrętów i dział lądowych, nieprzyjaciel przedarł się przez wąski kanał pomiędzy Bataan a Corregidor i zaatakował pod osłoną nocy. W dniu 6-ym maja 1942 r. padł Corregidor wraz z trzema sąsiednimi fortecami. Japończycy postawili warunek bezwarunkowego poddania się. W Corregidor Japończycy wzięli do niewoli 11574 Filipińczyków i Amerykanów, żołnierzy, marynarzy, piechoty morskiej oraz ludności cywilnej; 36853 dostało się do niewoli na półwyspie Bataan. Inne wyspy poddały się również i zostały zajęte przez nieprzyjaciela. Utrata Filipin była najcięższą porażką jaką poniosły Stany Zjednoczone w kampanii na Pacyfiku.