Ewangelista Jan opisuje długą rozmowę Pana Jezusa Z Samarytanką. Rozmowa ta przemieniła serce kobiety. Każde spotkanie z Panem Jezusem na modlitwie przemienia także nasze serca.

J 4, 5 - 42

Paulinka obudziła się i usiadła na łóżku. „Coś mi się śniło" - pomyślała. Wokoło pano­wała cisza, przerywana tylko spokojnym, głę­bokim oddechem śpiącego rodzeństwa. Za oknem na ciemnym niebie migotały gwiazdki, a księżyc wyglądał jak cienki, srebrny rogalik. „Chyba pójdę do mamy" - pomyślała dziew­czynka. Wsunęła na bose stopy ciepłe papucie i cichutko otworzyła drzwi. W pokoju rodziców paliło się światło. Mama siedziała w fotelu, trzy­mając na kolanach otwartą książkę.

- Paulinko, czemu nie śpisz? - zapytała nie­spokojnie, widząc stojącą w drzwiach dziew­czynkę. - Czy coś się stało?

- Nie, mamusiu. Po prostu się obudziłam i postanowiłam przyjść do ciebie.

Mama odłożyła książkę, a Paulinka szybko wdrapała się na jej kolana.

- Mamusiu, już tak późno, a dlaczego ty jeszcze nie śpisz?

- Chciałam trochę poczytać. Wieczorem, kiedy już jesteście w łóżkach, mam chwilkę czasu dla siebie.

• A co to za książka? Czy to są jakieś bajki?

• Nie - uśmiechnęła się mama. - To jest książka, która opowiada prawdziwe historie o życiu świętych ludzi.

• Czy to jest ciekawe?

• Bardzo - skinęła głową ma­ma. - Gdybym nie była taka śpiąca i zmęczona, czytałabym chyba do samego rana.

• Oj! - zdziwiła się Paulinka. - A o czym teraz czytałaś?

Mama sięgnęła po książkę i przewróciła kilka kartek.

- Teraz czytam o tym, jak waż­na była dla świętych codzienna
modlitwa. Potrafili godzinami roz­mawiać z Panem Bogiem.

- Co to znaczy „rozmawiać z Panem Bogiem"? - zainteresowała się dziewczynka.

• To znaczy mówić Panu Bogu o wszyst­kich swoich radościach i kłopotach, dzię­kować Mu, polecać tych, za których chce­my się modlić.

• A czy Pan Bóg nas słyszy?

- Tak. Można mówić do Niego głośno, albo cichutko, tylko w swoim sercu, a On na pewno nas słyszy. Ale najważniejsze jest to, aby modlić się każdego dnia.

- My codziennie odmawiamy pacierz. I ja, i Staś i nawet Dominik, chociaż on umie na razie tylko „Aniele Boży" - powie­działa Paulinka sennym głosem. I jutro rano też będziemy się modlić.

Mama zamknęła książkę.

- Koniec czytania, idziemy spać. Zaraz za­niosę cię do łóżka, bo widzę, że twoje oczka już same się zamykają.

- Ale potem nie zapomnisz, mamusiu, po­rozmawiać jeszcze z Panem Bogiem?

- Nie, nie zapomnę. Mam Mu wiele do po­wiedzenia. Muszę Mu podziękować za moje małe „Skarby" i prosić, żeby wyrosły na do­brych ludzi...

s. Zofia Szymanek Jaś 8 (2008) s. 2-3

---