Internet - to system komunikacji bez centralnego ośrodka sterowania, sieć współdziałających ze sobą urządzeń elektronicznych, posługujących się wspólnym językiem.

Do połączenia Polski z Internetem doszło w sierpniu 1991 roku, powszechnie zaczął on być używany w 1996 roku - gdy dostęp do niego umożliwiła Telekomunikacja Polska (ciekawostka!)

Hipertekst to tekst:

• niezhierarchizowany,

• bez początku i końca,

• przeznaczony do czytania nielinearnego,

• zbudowany z połączonych ze sobą słów, animacji, dźwięków, statycznych lub ruchomych obrazów, do których przechodzi się za pomocą łączy elektronicznych.

Dzięki łączom wszystkie teksty są potencjalnie obecne i natychmiast dostępne. To czytelnik decyduje ostatecznie, jaką ścieżką spośród zaproponowanych podąży jego lektura.

Jednostką hipertekstu jest całostka nazywana polem pisma, leksją, tekstonem; może zawierać tekst, dźwięk, obraz lub nagranie video.

Hipertekst literacki

Pojawił się już w latach 60 XX wieku; to rodzaj pisma niesekwencyjnego, który się rozgałęzia
i pozwala czytelnikowi dokonywać wyboru torów lektury. Twórcą terminu jest Theodor Nelson, które swoje główne idee dotyczące hipertekstu oraz Xanadu (literackiej pamięci) zawarł
w książkach Literary Machines oraz Dream Machines.

Protohiperteksty:

1. L. Sterne Życie i myśli JW. Tristrama Shandy (1960)

2. J. Cortazar Gra w klasy (<3) (1968)

3. J.L. Borges Ogród rozwidlających się ścieżek (1978)

4. V. Nabokov Blady ogień

5. M. Pavicia Słownik chazerski

6. M. Saporty Composition no 1

7. R. Queneau Cent milieaux miliard du poems

Za klasykę hiperfikcji elektronicznej uznaje się te pomysły literackie, które powstały już
w środowiskach komputerowych (hiperteksty dyskowe i hiperteksty sieciowe). Do pierwszych należą: Afternoon story M. Joyce'a, Patchwork Girl S. Jackson i Victory Garden S. Moulthropa. Zostały one napisane w programie Storyspace. Za klasykę uważa się powieść Sunshine 69
R. Arellana.

Poezja hipertekstowa (zwana też kinetyczną lub trójwymiarową) za każdym razem otwiera się
w inny sposób, przypomina zabawę słowną. Najpopularniejsi jej twórcy to R. Kendall
i J. Rosenberg.

poetyka tekstów: dechronologizacja; przeobrażeniu ulegają klasyczna fabuła i narracja, pojęcia całości i skończoności dzieła, istotne zmiany zachodzą w relacji czytelnik - autor, poetyka hipertekstu jest otwarta, dyskurs narracyjny zostaje zastąpiony dyskursem ergodycznym (opiera się on na polu zdarzeń - bazie napisanych przez autora wariantów fabuły).

Przestrzeń internetowa stanowi naturalne siedlisko funkcjonowania zarówno gatunków wykreowanych przez nowe medium, jak i tradycyjnych. Te pierwsze bywają nazywane pierwotnie internetowymi (czaty, blogi, media), drugie - wtórnie internetowymi (artykuły naukowe. publicystyczne).

czat - synchronizacja nadawcy z odbiorcą, płynna liczba uczestników, efemeryczność interakcji zachodzących między uczestnikami czatu, chaotyczność, polifonia tematów; tekst + język ciała (emotikony).

blog - natychmiast ogólnie dostępny w sieci, użytkownicy mogą komentować wpisy autora, zapisywać się do księgi gości.

e- mail - można odbierać korespondencje niezależnie od miejsca pobytu, przekaz jest bardzo szybki, można dodawać załączniki np. zdjątko, pioseneczkę.

W wypadku wielu gatunków występujących w internecie dochodzi tylko do zmiany ich kontekstu życiowego, a ich struktura zasadniczo pozostaje niezmienna.

Starsze formy gatunkowe są przekształcane przez media cyfrowe (remediacja - od kamiennych tabliczek do interaktywnego ekranu).

Gatunki włączające jednocześnie nadawcę i odbiorcę - synchroniczne, gatunki nie angażujące jednocześnie nadawcy i odbiorcy - asynchroniczne.

Stopień złożoności: gatunki proste (blog, czat, księga gości) i złożone (gazeta elektroniczna, strona www).

Specyfika komunikacji za pomocą komputera:

• powszechna dostępność,

• automatyzacja,

• szybkość przekazu,

• niezależność od miejsca,

• anonimowość,

• interaktywność,

• zatarcie granicy między nadawcą, a odbiorcą,

• multimedialność,

• dialog przybiera formę telelogu (nadawca na odległość zwraca się do wielu osób naraz albo wielu nadawców do jednego odbiorcy w tym samym momencie).

Internetowy język ma charakter hybrydalny - łączy w sobie właściwości mowy pisanej
i mówionej, to nowa forma oralności - język zapisany; anakolutyczna składnia, skrótowość, kondensacja przekazu, ucięcia, obecność akronimów (np. BTV - by the way, GOK - God only know), również akronimów fonetycznych (np. CUL8R - See you later).

Internet to powrót do pisma piktograficznego, a ikony i emotikony to współczesne hieroglify. Oprócz emotikon substytutami przekazów pozawerbalnych są także:

• pisemne oznaczenia zachowań (he he),

• opisy akcji (Wychodzę!)

Do tego jeszcze specyficzna ortografia i interpunkcja:

• zwielokrotnienia znaków interpunkcyjnych ( Jestem taki samotny !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!),

• niestosowanie wielkich liter,

• niestandardowe spacje,

• werbalno - wizualne gry słów (DzIeń DoBRy),

• pomijanie diakrytów.

---