umiejętność interpretacji tekstów literackich i źródeł historycznych, a w szerszym znaczeniu, także wszelkich treści symbolicznych. Wraz z poetyką i retoryką tworzy swoisty kanon filologiczny. Tak bowiem jak retoryka chce służyć sztuce mówienia, a poetyka sztuce poetyckiej i jej ocenie, tak też hermeneutyka służy sztuce rozumienia i interpretacji wytworów kulturowych, jak język, tekst, słowo.
Działanie społeczne w teorii socjologicznej jest to zachowanie ludzkie, które uwzględnia reakcje innych i jest na nie zorientowane. Pojęcie to wprowadził Max Weber, który uważał działania społeczne za podstawowe tworzywo, z którego zbudowane są trwalsze struktury społeczne: władza, instytucje, organizacje.
Weber rozróżnił cztery typy działań:
działania racjonalne ze względu na cel (zweckrational), w którym działający kieruje się racjonalnością instrumentalną: ze zbioru wartości podmiot wybiera cele i przy uwzględnieniu alternatywnych kosztów i korzyści dobiera odpowiednie środki,
działania racjonalne ze względu na wartości (wertrational), w odróżnieniu od powyższych, działający podmiot nie kieruje się kalkulacją następstw działania ( w myśl zasady "cel uświęca środki"),
działania afektywne, odpowiadające aktualnym stanom uczuciowym,
działania tradycjonalne, opierające się na nawyku.
ISTOTNI INNI- ci partnerzy naszych interakcji lub te audytorium, przed którymi się prezentujemy, na których najbardziej nam zależy i których oczekiwania usilnie staramy się spełnić.
Rola społeczna - jest to zespół oczekiwań wobec jednostki związany z posiadaniem określonego statusu społecznego. Jest to zespół praw i obowiązków wynikających z zajmowania pozycji społecznej. Każda rola posiada swoje nakazy, zakazy i wyznacza margines swobody. W ramach paradygmatu funkcjonalnego rola często jest używana alternatywnie z pojęciem funkcja. W ramach podejścia interpretatywistycznego rola ma charakter bardziej swobodny, okresla zarówno zbiór oczekiwań, jak i twórczy wkład aktora.
Długotrwałe pełnienie roli - np. roli zawodowej - wpływa na cechy osobowościowe jednostki. Wpływ ten może przejawiać się dwojako. Z jednej strony sposób postrzegania rzeczywistości oraz zachowania wyuczone w trakcie ogrywania roli społecznej przenoszone są, w wyniku generalizacji, na inne sytuacje życiowe człowieka; są one internalizowane i stają się immanentną cechą danego człowieka. Z drugiej strony długotrwałe pełnienie roli społecznej może prowadzić do łatwiejszego podejmowania zachowań kompensacyjnych; są to zachowania przeciwstawne do tych, jakie wymagane są w trakcie odgrywania roli. Występuje tu wiec swoisty mechanizm obronny, mający na celu utrzymanie równowagi mentalnej jednostki. Można przyjąć, że oba te - częściowo przeciwstawne - procesy współwystępują.Relacje miedzy rolą a osobowością społeczną są dwustronne. Rola stanowiąc element osobowości społecznej, kształtuje w znacznej mierze tę osobowość, zarazem jednak osobowość jednostki uwidacznia się w pełnionej roli (lub poprzeztę rolę). Z tego względu ta sama rola społeczna może być zupełnie inaczej wykonywana (oczywiście wpływ na to mają nie tylko cechy osobowościowe, lecz także indywidualne umiejętności, kwalifikacje, talent itp.). W skrócie można powiedzieć, że rola kształtuje osobowość społeczną, a osobowość rolę społeczną.
Socjalizacja wtórna - składowa procesu socjalizacji obejmująca proces profesjonalizacji lub etatyzacji, kiedy w toku wzrastania jednostki do życia społecznego wchodzi ona do kolejnych wtórnych grup społecznych (instytucje religijne, zakłady pracy, partie polityczne itd.). Socjalizacja wtórna rozpoczyna się od momentu pojawienia się w socjalizacji uogólnionego innego
Socjalizacja wtórna jest jednym ze składników tzw. dziesięciościanu edukacyjnego.
Holizm (od gr. holos - całość) to pogląd (przeciwstawny redukcjonizmowi), według którego wszelkie zjawiska tworzą układy całościowe, podlegające swoistym prawidłowościom, których nie można wywnioskować na podstawie wiedzy o prawidłowościach rządzących ich składnikami.
Całości nie da się sprowadzić do sumy jej składników.
Współczynnik humanistyczny Znanieckiego - właściwością świata kultury jest to, iż jest ona zawsze czyjaś, że jest taka obiektywnie, jak jest w doświadczeniu i działaniu ludzi. Rzeczywistość społeczna jako część rzeczywistości kultury jest tworzona przez ludzi i każde zjawisko społeczne musi być ujmowane w znaczeniach, jakie nadają im ludzie i jak ich doświadczają w swych działaniach.
Sens koncepcji współczynnika humanistycznego:
współczynnika humanistycznego, która głosiła, że zjawiska społeczne należy traktować jako przedmiot czyichś czynności. Wymagał, by badacz spoglądał na penetrowaną przez siebie rzeczywistość oczami jej uczestników, a nie z jakiegoś absolutnego punktu widzenia.
Współczynnik humanistyczny - postawa metodologiczna, określająca nastawienie badawcze względem przedmiotu badań. Twórcą tego podejścia jest polski socjolog Florian Znaniecki. Koncepcja ta mieści się w teoretyczno-metodologicznej orientacji nazywanej socjologią humanistyczną. Ogólna idea współczynnika humanistycznego polega na tym, aby analizować działania społeczne z uwzględnieniem ich znaczenia dla aktorów działających. Innymi słowy, badacz powinien brać pod uwagę, co dane działania znaczą dla aktorów działających, starać się przyjmować "punkt widzenia" badanych.
Mianem współczynnika humanistycznego określa się cechę wszystkich wytworów ludzkich i społecznych (przedmiotów codziennego użytku, dzieł sztuki - "Obraz jest chaosem plam barwnych na płótnie" bez owego współczynnika); cecha ta to "posiadanie sensu" i "znaczenia" - wszystkie wytwory były już dane doświadczeniu (innym ludziom) i zdefiniowane, nadano im sens i znaczenie.
współczynnika humanistycznego", wedle której zjawiska społeczne należy traktować jako przedmiot czyichś czynności. Dlatego tak wielki nacisk kładł na doświadczenia i poglądy jednostek.
38. Człowiek zboczeniec - jedna z kategorii typologicznych osobowości społecznej Floriana Znanieckiego przedstawiona w jego pracy Ludzie teraźniejsi a cywilizacja przyszłości.
W koncepcji Znanieckiego wyróżnione zostały w tej kategorii dwa podtypy: zboczeniec nadnormalny i zboczeniec podnormalny. Oba te typy wyłamywały się z kategorii typologicznej, do której zaliczył ludzi zabawy, ludzi pracy i ludzi dobrze wychowanych. Te kategorie osób określił jako ludzi normalnych, czyli przystosowanych do cywilizacji, w jakich żyli. Przystosowanie to polegało na działaniu zgodnie z normami oraz na zachowaniach względem innych osób żyjących w tym samym środowisku społecznym kształtujących się w sposób normatywnie uporządkowany.
W przypadku osób odchylających się od normalności wyróżnił podnormalność, czyli odchylenie w dół, polegające na braku umiejętności przystosowania się do panujących systemów kulturowych lub niechęci do przystosowania się oraz nadnormalność, czyli odchylenie w górę, polegające na takim wczuciu się w przypisaną jednostce rolę, że wykonuje ona ją lepiej, niż wymaga tego wzór osobowy.
Oba typy ludzi zboczeńców w całej ich biografii odchylają się od przyjętych w środowisku norm, buntując się przeciwko nim oraz przeciw narzucanym im funkcjom społecznym we wszystkich kręgach społecznych w jakich się znajdują. W tej formie buntu, zboczeniec podnormalny odrzuca tylko dany porządek normatywny, próbując się spod niego wyłamywać, natomiast zboczeniec nadnormalny poprzez swoje działania stara się zmieniać istniejący porządek. Skłonność do buntowania się przeciwko porządkowi u obu tych typów jest stałą predyspozycją w ich biografiach.
W biografiach zboczeńców nadnormalnych Znaniecki zauważył, iż wcześnie stykali się oni z innymi kręgami kulturowymi, do których nie mogli przynależeć, oraz że wywierali na nich wpływ inni zboczeńcy nadnormalni. Cechą charakterystyczną tego podtypu jest to, że podejmuje on działania na własną rękę, wytyczając sobie cel i w czasie jego realizacji uczy się wykorzystywać odpowiednie środki dla jego realizacji. Często tego typu osoby stają się wybitne, ponadprzeciętne, dzięki uporczywemu samorozwojowi. Odstępstwo od normalności jest tu też czynnikiem determinującym potencjał twórczy tego typu osób. Ich osobowość ogniskuje się wokół zadania jakie sobie postawili, przez co niejednokrotnie reprezentują oni fanatyzm ideowy.
Człowiek pracy jedna z kategorii typologicznych osobowości społecznej Floriana Znanieckiego przedstawiona w jego pracy Ludzie teraźniejsi a cywilizacja przyszłości. Osoba tego typu zorientowana jest na wartości związane z pracą, łatwo przystosowująca się do nowych warunków społecznych, przedsiębiorcza, często podejmująca nowe inicjatywy. W swojej biografii osoby tego typu poświęcały czas na obserwacji funkcjonowania miejsc pracy ich rodziców, gdzie same miały możliwość rozbudowywania swych umiejętności technicznych i organizacyjnych.
25. Dezindywidualizacja. Tłum jest to twór chwilowy, o cechach innych niż jednostki w nim się znajdujące. Następuje w nim tzw. proces dezindywidualizacji: jednostka traci swoją odrębność i indywidualność. U osobników w tłumie zanika świadomość własnego „ja” (własnej odrębności myśli i uczuć), myśli i uczucia zostają poddane jednemu kierunkowi. Ten pogląd spowodował zresztą spór wśród socjologów, o istnienie tzw. psychiki zbiorowej (całość zbiorowości może myśleć, decydować, przeżywać uczucia). Przeciwnicy uważają, że są tylko osobne podobne do siebie uczucia.
O zachowaniach tłumu, wg Le Bona decyduje podświadomość, dlatego na jego zachowanie nie ma wpływu wykształcenie, czy stopień rozwoju umysłowego, a decydują o nim cechy charakteru, uczucia, instynkty.
24. Jeżeli jednostki spostrzegają innych ludzi, lokalizują ich w przestrzeni, uświadamiają sobie ich obecność w danej przestrzeni, to takie zachowanie nosi nazwę styczności przestrzennej właśnie. Jest to pierwszy i podstawowy etap w powstawaniu więzi społecznej między ludźmi oraz podstawowy etap w powstawaniu grupy społecznej. W toku tego rodzaju styczności ludzie uświadamiają sobie, że w tej przestrzeni, w której żyją i działają występuje także pewna ilość innych ludzi i ich obecność na tej przestrzeni posiada dla nich jakieś znaczenie, może wpływać na ich działania czy możliwości zaspokajania potrzeb. Tą charakterystykę styczności można odnieść do spotkania np. w sali wykładowej nowej grupy studentów. Natomiast nieco inną treść nadaje się styczności w mieście, gdzie polega ona nie tylko na bezpośrednim spostrzeżeniu i uświadomieniu sobie obecności na tej przestrzeni ludzi spostrzeganych. Jest to styczność pośrednia ze wszystkimi mieszkańcami ( ich obecność sobie uświadamiamy, chociaż nie spostrzega się ich fizycznie i nic się o nich nie wie bezpośrednio). Podstawowym więc składnikiem styczności przestrzennej jest zdanie sobie sprawy z istnienia innych ludzi w tej przestrzeni i spostrzeżenia ich cech. Spostrzeżenia mogą być przelotne, bądź bardziej dokładne, co jest stosunkowo ważne dla dalszych etapów rozwoju więzi społecznej. Chociaż przecież nie każda styczność musi prowadzić do powstawania dalszych elementów styczności.
23. Zbiorowisko społeczne - to zbiór ludzi przebywających mniej lub więcej, ale w pewnych określonych miejscach np. sanatorium, pomieszczenie, w takim skupieniu, że praktycznie możliwa jest ich styczność bezpośrednia ze sobą. Czyli zbiorowisko stanowią ludzie, którzy w jakiś sposób ze sobą się stykają, czyli mogą zachodzić między nimi jakieś relacje i to wtedy jest zbiorowość.
1