Celem konwoju jest:

dostarczenie transportowanego mienia do adresata w stanie nienaruszonym i aby to osiągnąć, jego ochrona powinna spełniać głównie dwa zadania:

- oddziaływać prewencyjnie,

- odeprzeć ewentualny zamach.

Konwój to specyficzna, z uwagi na zagrożenia forma ochrony mienia. Znajduje ona odzwierciedlenie w niżej podanych przepisach prawnych:

1. Ustawa o ochronie osób i mienia z dnia 22.sierpnia 1997 r. (Dz.U.114, poz.740 z późniejszymi zmianami) art. 3, pkt 1 litera c wymienia konwój jako podstawową formę bezpośredniej ochrony fizycznej:

Art. 3. Ochrona osób i mienia realizowana jest w formie:

1) bezpośredniej ochrony fizycznej:

a) stałej lub doraźnej,

b) polegającej na stałym dozorze sygnałów przesyłanych, gromadzonych i przetwarzanych
w elektronicznych urządzeniach i systemach alarmowych,

c) polegającej na konwojowaniu wartości pieniężnych oraz innych przedmiotów wartościowych lub niebezpiecznych,

2) zabezpieczenia technicznego, polegającego na:

a) montażu elektronicznych urządzeń i systemów alarmowych, sygnalizujących zagrożenie chronionych osób i mienia, oraz eksploatacji, konserwacji i naprawach w miejscach
ich zainstalowania,

b) montażu urządzeń i środków mechanicznego zabezpieczenia oraz ich eksploatacji, konserwacji, naprawach i awaryjnym otwieraniu w miejscach zainstalowania.

art. 8, ustęp1 pkt 3:

Art. 8. 1. Wewnętrzne służby ochrony w szczególności:

1) zapewniają ochronę mienia w granicach chronionych obszarów i obiektów,

2) zapewniają ochronę ważnych urządzeń jednostki, znajdujących się poza granicami chronionych obszarów i obiektów,

3) konwojują mienie jednostki,

4) wykonują inne zadania wynikające z planu ochrony jednostki.

2. Wewnętrzne służby ochrony, powołane przez przedsiębiorców, mogą wykonywać usługi
w zakresie ochrony osób i mienia po uzyskaniu przez nich koncesji, o której mowa w art.15

art. 26, ustęp 1 pkt 2:

Art. 26. 1. Licencja pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia wymagana jest do wykonywania czynności, o których mowa w art. 3 pkt 1, przez:

1) członków specjalistycznych uzbrojonych formacji ochronnych,

2) członków zespołów konwojujących wartości pieniężne oraz inne przedmioty wartościowe lub niebezpieczne,

3) pracowników ochrony wykonujących bezpośrednio czynności związane z ochroną osób,

4) osoby nadzorujące i kontrolujące pracę pracowników ochrony fizycznej nie posiadających licencji,

5) pracowników ochrony mających prawo do czynności określonych w art. 36 ust. 1 pkt 4,5

6) pracowników ochrony wykonujących zadania na obszarach, w obiektach i urządzeniach podlegających obowiązkowej ochronie.

2. O wydanie licencji pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia może ubiegać się osoba, która:

1) posiada obywatelstwo polskie lub obywatelstwo innego państwa członkowskiego
Unii Europejskiej lub państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym,

2) ukończyła 21 lat,

3) ukończyła szkołę podstawową,

4) ma pełną zdolność do czynności prawnych, stwierdzoną własnym oświadczeniem,

5) nie była skazana prawomocnym orzeczeniem za przestępstwo umyślne,

6) ma uregulowany stosunek do służby wojskowej.

3. Licencję pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia wydaje się osobie, która spełnia warunki, o których mowa w ust. 2, oraz:

1) posiada nienaganną opinię wydaną przez komendanta komisariatu Policji właściwego ze względu na jej miejsce zamieszkania,

2) posiada zdolność fizyczną i psychiczną do wykonywania zadań, stwierdzoną
orzeczeniem lekarskim,

3) legitymuje się dyplomem lub świadectwem szkoły lub innej placówki oświatowej,
które potwierdzają uzyskanie specjalistycznego wykształcenia, albo pełniła nienaganną służbę w stopniu podoficera lub chorążego w Biurze Ochrony Rządu przez okres, co najmniej 15 lat, albo ukończyła kurs pracowników ochrony pierwszego stopnia i zdała egzamin przed właściwą komisją.

art. 36 ustęp 1 pkt 5 litera d:

Art. 36. 1. Pracownik ochrony przy wykonywaniu zadań ochrony osób i mienia w granicach chronionych obiektów i obszarów ma prawo do:

1) ustalania uprawnień do przebywania na obszarach lub w obiektach chronionych
oraz legitymowania osób, w celu ustalenia ich tożsamości,

2) wezwania osób do opuszczenia obszaru lub obiektu w przypadku stwierdzenia
braku uprawnień do przebywania na terenie chronionego obszaru lub obiektu
albo stwierdzenia zakłócania porządku,

3) ujęcia osób stwarzających w sposób oczywisty bezpośrednie zagrożenie dla życia
lub zdrowia ludzkiego, a także dla chronionego mienia, w celu niezwłocznego
oddania tych osób Policji,

4) stosowania środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 38 ust. 2,
w przypadku zagrożenia dóbr powierzonych ochronie lub odparcia ataku na
pracownika ochrony,

5) użycia broni palnej w następujących przypadkach:

a) w celu odparcia bezpośredniego i bezprawnego zamachu na życie lub zdrowie pracownika ochrony albo innej osoby,

b) przeciwko osobie, która nie zastosowała się do wezwania natychmiastowego porzucenia broni lub innego niebezpiecznego narzędzia, którego użycie
zagrozić może życiu lub zdrowiu pracownika ochrony albo innej osoby,

c) przeciwko osobie, która usiłuje bezprawnie, przemocą odebrać broń palną pracownikowi ochrony,

d) w celu odparcia gwałtownego bezpośredniego i bezprawnego zamachu na ochraniane osoby, wartości pieniężne oraz inne przedmioty wartościowe lub niebezpieczne.

2.  Użycie broni palnej powinno następować w sposób wyrządzający możliwie najmniejszą szkodę osobie, przeciwko której użyto broni, i nie może zmierzać do pozbawienia
jej życia, a także narażać na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia innych osób.

3.  Broni palnej nie używa się w stosunku do kobiet o widocznej ciąży, osób, których wygląd wskazuje na wiek do 13 lat, osób w podeszłym wieku oraz o widocznej niepełnosprawności.

4.  Czynności, o których mowa w ust. 1, powinny być wykonane w sposób możliwie najmniej naruszający dobra osobiste osoby, w stosunku, do której zostały podjęte.

5.  Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy tryb działań, o których mowa w ust. 1 pkt 1-3.

akty wykonawcze wydane na podstawie w/w ustawy dopełniają regulacje ustawowe

2. Rozporządzenie MSWiA w sprawie wewnętrznych służb ochrony (Dz.U. 4 z 1999 r., poz. 31 § 5):

§ 5. Do zakresu działania wewnętrznej służby ochrony należy:

  1)  zapewnienie bezpieczeństwa osób znajdujących się w granicach chronionych obszarów
i obiektów jednostki,

  2)  ochrona obiektów, pomieszczeń i urządzeń jednostki przed dostępem do nich osób nieuprawnionych,

  3)  ochrona mienia jednostki przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem,

4)  konwojowanie mienia jednostki,

  5)  zapobieganie zakłóceniom porządku na terenie jednostki oraz powiadamianie
kierownika jednostki o zdarzeniach powodujących naruszenie porządku,

  6)  ujawnianie faktów dewastacji mienia jednostki,

  7)  niezwłoczne powiadamianie organów ścigania o czynach przestępnych zaistniałych
na terenie jednostki i zabezpieczanie miejsca ich popełnienia do czasu przybycia
organów ścigania.

3. Rozporządzenie MSWiA z 14.10.1998 r. w sprawie szczegółowych zasad i wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne (Dz.U.129, poz. 858 z późniejszymi zmianami),

4. Rozporządzenie MSWiA z 06.08.1998 r. w sprawie zasad uzbrojenia SUFO i warunków przechowywania oraz ewidencjonowania broni i amunicji (Dz.U.113, poz. 730). Rozporządzenie zawęża uzbrojenie SUFO w broń palną długą wyłącznie na potrzeby wykonywania konwojów.

KONWÓJ - jest to ochrona przenoszonych lub przewożonych wartości pieniężnych oraz innych przedmiotów wartościowych lub niebezpiecznych przez:

a) właściwie wyszkoloną,

b) właściwie wyposażoną,

c) posiadającą wewnętrzną strukturę,

d) działającą według określonej taktyki,

e) poruszającą się po wcześniej zaplanowanej trasie,

f) wydzieloną grupę konwojentów.

Umundurowanie lub ubiory firmowe:

Mundur lub ubiór firmowy w służbie konwojowej ma do spełnienia kilka funkcji, m.in.:

1. Zapewnić wygodę konwojentowi,

2. Wskazać osobom postronnym swoją rolę,

3. Określić przynależność do formacji lub identyfikować z firmą.

Kamizelki i hełmy kuloodporne należą do podstawowego wyposażenia członków konwoju. Obowiązek ich stosowania wynika wprost z Rozporządzenia MSWiA
z dnia 14.10.1998 r. (Dz.U.98.129.858 z późniejszymi zmianami). Pracodawca, zgodnie z przepisami kodeksu pracy (art.237 § 1), jest zobowiązany dostarczyć pracownikowi środki ochrony indywidualnej, zabezpieczające go przed
działaniem niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników i poinformować go o sposobach posługiwania się tymi środkami.

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA SPRAW WEWNĘTRZNYCH I ADMINISTRACJI
z dnia 14 października 1998 r.
w sprawie szczegółowych zasad i wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców

i inne jednostki organizacyjne.

 

Dz.U.98.129.858

2000-03-31 zm.   Dz.U.00.17.221 (Dz. U. z dnia 23 października 1998 r.)

 

Na podstawie art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz. U. Nr 114, poz. 740) zarządza się, co następuje:

 § 1. Użyte w rozporządzeniu określenia oznaczają:

1)  ustawa, bez bliższego jej określenia - ustawę z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia
(Dz. U. Nr 114, poz. 740),

2)  wartości pieniężne:

a)  krajowe i zagraniczne znaki pieniężne,

b)  czeki, z wyjątkiem czeków zakreślonych, skasowanych lub opatrzonych indosem pełnomocniczym, zawierającym wzmiankę "wartość do inkasa", "należność do inkasa" lub inną o podobnym charakterze,

c)  weksle, z wyjątkiem weksli opatrzonych indosem pełnomocniczym, zawierającym wzmiankę
"wartość do inkasa" lub inną o podobnym charakterze,

d)  inne dokumenty zastępujące w obrocie gotówkę,

e)  złoto, srebro i wyroby z tych metali, kamienie szlachetne i perły, a także platynę i inne metale z grupy platynowców,

 3)  przechowywanie wartości pieniężnych - magazynowanie wartości pieniężnych w pomieszczeniach służących do przechowywania wartości pieniężnych, wyposażonych w odpowiednie urządzenia techniczne, zwanych dalej "pomieszczeniami", lub w urządzeniach służących do przechowywania wartości pieniężnych, zwanych dalej "urządzeniami",

 4)  transport wartości pieniężnych - przewożenie lub przenoszenie wartości pieniężnych poza obrębem jednostki organizacyjnej,

 5)  jednostka obliczeniowa - jednostkę określającą dopuszczalny limit stale lub jednorazowo przechowywanych i transportowanych wartości pieniężnych, wynoszącą 120-krotność przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za ubiegły kwartał, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski",

 6)  klasa odporności na włamanie - klasyfikacyjne oznaczenie odporności na włamanie, wyrażonej
w jednostkach oporowych obliczanych dla każdego urządzenia,

 7)  posterunki doraźne - posterunki wystawiane w miejscu, które wymaga ochrony natychmiastowej
i tymczasowej,

 8)  konwojent - pracownika ochrony wyposażonego w broń palną,

 9)  środki łączności wewnętrznej - środki służące do nawiązywania łączności w obrębie chronionego obiektu lub między członkami konwoju,

10)  środki łączności zewnętrznej - środki służące do nawiązywania łączności z instytucjami zewnętrznymi,

11)  środki ochrony osobistej - wyposażenie kuloodporne składające się, co najmniej z kamizelki i hełmu.

 § 2. Przedsiębiorcy i kierownicy innych jednostek organizacyjnych, w celu ochrony wartości pieniężnych, są obowiązani zapewnić bezpośrednią fizyczną ochronę budynków, pomieszczeń i pojazdów przeznaczonych do ich przechowywania lub transportu lub wykonać techniczne zabezpieczenie tych budynków, pomieszczeń i pojazdów.

§ 3. 1. Budynki i pomieszczenia przeznaczone do przechowywania wartości pieniężnych, usytuowane w granicach obszarów i obiektów umieszczonych w ewidencji, o której mowa w art. 5 ust. 5 ustawy, lub na terenie jednostek, o których mowa w art. 10 ust. 1 ustawy, podlegają bezpośredniej ochronie fizycznej lub zabezpieczeniu technicznemu zgodnie z planem ochrony, o którym mowa w art. 7 ust. 2 ustawy.

2. Przedsiębiorcy i kierownicy innych jednostek organizacyjnych, nie wymienionych w ewidencji, o której mowa w art. 5 ust. 5 ustawy, w budynkach i pomieszczeniach, w których przechowywane są wartości pieniężne, zapewniają, co najmniej zabezpieczenie techniczne.

 § 4. 1. W zakresie zabezpieczenia technicznego, o którym mowa w § 2, przedsiębiorcy i inne jednostki organizacyjne stosują:

 1)  do przechowywania wartości pieniężnych - pomieszczenia lub urządzenia odpowiedniej klasy odporności na włamanie,

 2)  do przewożenia wartości pieniężnych - pojazdy przystosowane do przewozu wartości pieniężnych, zwane dalej „pojazdami przystosowanymi", lub pojazdy specjalne (bankowozy),

 3)  do ochrony budynków i pomieszczeń oraz pojazdów - systemy alarmowe.

2. Wykaz rodzajów systemów, o których mowa w ust. 1 pkt 3, określa załącznik nr 1 do rozporządzenia.

3. Pomieszczenia i urządzenia, ich podział ze względu na klasę odporności na włamanie oraz limit przechowywanych wartości pieniężnych określa załącznik nr 2 do rozporządzenia.

4. Zainstalowane w obiektach bankowych Narodowego Banku Polskiego systemy sygnalizacji alarmowej muszą być podłączone do najbliższej jednostki Policji pełniącej całodobowo służbę lub do jednostki Policji monitorującej systemy alarmowe, wskazanej przez właściwego terytorialnie komendanta wojewódzkiego Policji. Warunki podłączenia określa umowa zawarta pomiędzy Prezesem Narodowego Banku Polskiego a Komendantem Głównym Policji.

 § 5. 1. W budynkach i pomieszczeniach, o których mowa w § 3 ust. 1, w razie wystąpienia niesprawności systemów alarmowych, o których mowa w § 4 ust. 1 pkt 3, trwającej dłużej niż 12 godzin, liczbę posterunków bezpośredniego dozoru budynków i pomieszczeń zwiększa się do czasu usunięcia niesprawności, o co najmniej jednoosobowy posterunek doraźny.

2. Jeżeli niesprawność systemów alarmowych, o której mowa w ust. 1, wystąpiła poza godzinami pracy chronionej jednostki albo spodziewany czas naprawy urządzeń wykracza poza te godziny, posterunek doraźny tworzy, co najmniej dwóch pracowników ochrony, w tym jeden uzbrojony.

3. Pracowników ochrony, o których mowa w ust. 1 i 2, wyposaża się w niezbędne środki łączności zewnętrznej.

 § 6. 1. Transport wartości pieniężnych nie przekraczających 1 jednostki obliczeniowej może być wykonywany pieszo, jeżeli użycie pojazdu mechanicznego nie jest uzasadnione ze względu na odległość dzielącą jednostkę, w której wartości pieniężne są pobierane, od jednostki, do której są transportowane, a do przenoszenia wartości pieniężnych używa się odpowiedniego zabezpieczenia technicznego.

2. W przypadku, gdy przenoszone wartości pieniężne przekraczają 0,3 jednostki obliczeniowej, osoba transportująca jest chroniona, przez co najmniej jednego pracownika ochrony, który może być nieuzbrojony.

 § 7. 1. Wartości pieniężne większe niż 1 jednostka obliczeniowa transportuje się pojazdami specjalnymi lub przystosowanymi. Warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać pojazdy przystosowane, określa załącznik nr 3 do rozporządzenia.

2. Transport wartości pieniężnych powyżej 20 jednostek obliczeniowych wykonuje się przy użyciu pojazdów specjalnych. Warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać pojazdy specjalne, określa załącznik nr 4 do rozporządzenia.

 § 8. 1. Ochronę wartości pieniężnych transportowanych pojazdami mechanicznymi wykonują konwojenci wyposażeni w wewnętrzne i zewnętrzne środki łączności.

2. Zasady uzbrojenia konwojentów regulują odrębne przepisy.

3. Konwojenci powinni być wyposażeni w środki ochrony osobistej.

 § 9. 1. Transport wartości pieniężnych jest chroniony, co najmniej przez:

  1)  jednego konwojenta - przy przewozie wartości pieniężnych do 5 jednostek obliczeniowych,

  2)  dwóch konwojentów - przy przewozie wartości pieniężnych powyżej 5 do 15 jednostek obliczeniowych,

  3)  trzech konwojentów - przy przewozie wartości pieniężnych powyżej 15 do 50 jednostek obliczeniowych,

  4)  czterech konwojentów - przy przewozie wartości pieniężnych powyżej 50 jednostek obliczeniowych.

2. Przy transporcie wartości pieniężnych powyżej 30 jednostek obliczeniowych samochodem specjalnym należy do transportu przydzielić samochód ubezpieczający.

3. W przypadku transportowania wartości pieniężnych kolumną samochodów należy do transportu przydzielić dwa samochody ubezpieczające, ustalając liczebność grupy konwojowej, liczącej po dwóch konwojentów na samochód ubezpieczający i po jednym konwojencie na każdy samochód przewożący wartości pieniężne.

4. Konwój wartości pieniężnych transportowanych drogą lotniczą wykonuje, co najmniej dwóch pracowników ochrony, którzy mogą być nieuzbrojeni.

 § 10. Ochrona bankowych transportów wartości pieniężnych organizowanych przez jednostki organizacyjne Narodowego Banku Polskiego i innych banków lub transportów specjalnych może być wzmocniona przez funkcjonariuszy Policji lub żołnierzy Nadwiślańskich Jednostek Wojskowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, na zasadach określonych w umowie zawartej pomiędzy Prezesem Narodowego Banku Polskiego lub prezesem innego banku a Komendantem Głównym Policji lub Dowódcą Nadwiślańskich Jednostek Wojskowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji.

 § 11. Jeden z konwojentów, wyznaczony przez dowódcę konwoju, asystuje osobie przenoszącej wartości pieniężne.

 § 12. 1. Samochody specjalne przewożące wartości pieniężne mogą być wyposażone w przepustkę specjalną "W", zwaną dalej "przepustką", będącą dokumentem umożliwiającym zwolnienie od kontroli drogowej.

2. Przepustkę wydaje Komendant Główny Policji, na wniosek kierownika jednostki organizacyjnej chronionej przez wewnętrzną służbę ochrony lub przedsiębiorcy, który uzyskał koncesję na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia w formie konwojowania wartości pieniężnych.

 § 13. Przedsiębiorcy i inne jednostki organizacyjne wykonujące zabezpieczenie budynków
i pomieszczeń oraz pojazdów zobowiązani są stosować urządzenia zabezpieczenia technicznego, posiadające świadectwa badań jakościowych lub kwalifikacyjne, certyfikaty lub inne dokumenty, potwierdzające ich zgodność z obowiązującymi normami, wydane przez upoważnioną jednostkę.

 § 14. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 2 miesięcy od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem § 7
ust. 2, który wchodzi w życie po upływie 12 miesięcy od dnia ogłoszenia.

ZAŁĄCZNIK Nr 1

 

WYKAZ RODZAJÓW SYSTEMÓW ALARMOWYCH STOSOWANYCH DO OCHRONY BUDYNKÓW, POMIESZCZEŃ ORAZ POJAZDÓW PODCZAS PRZECHOWYWANIA I TRANSPORTOWANIA WARTOŚCI PIENIĘŻNYCH

 

1.    Systemy alarmowe włamania.

2.    Telewizyjne systemy nadzoru.

3.    Systemy kontroli dostępem.

4.    Systemy alarmowe osobiste.

5.    Systemy transmisji alarmu.

6.    Systemy alarmowe napadowe.

7.    Samochodowe systemy alarmowe.

8.    Systemy alarmowe mieszane oraz systemy alarmowe zintegrowane.

 

ZAŁĄCZNIK Nr 2

 

PODZIAŁ POMIESZCZEŃ I URZĄDZEŃ W ZALEŻNOŚCI OD ODPORNOŚCI NA WŁAMANIE, WYRAŻONEJ W JEDNOSTKACH OPOROWYCH (RU), ORAZ ZE WZGLĘDU NA LIMIT PRZECHOWYWANYCH WARTOŚCI PIENIĘŻNYCH, WYRAŻONY W JEDNOSTKACH OBLICZENIOWYCH

 

Klasa odporności na włamanie pomieszczeń i urządzeń	Minimalna wartość odporności na włamanie (RU)		Klasa zamka	Dopuszczalny limit wartości pieniężnych (w jednostkach obliczeniowych) przechowywanych w pomieszczeniach i urządzeniach
		dostęp częściowy		dostęp całkowity		pomieszczenia i urządzenia nie chronione systemem alarmowym lub chronione systemem alarmowym klasy niższej od SA3		pomieszczenia i urządzenia chronione systemem alarmowym klasy co najmniej SA3
								pomieszczenia	urządzenia	pomieszczenia	urządzenia
0	poniżej 30	poniżej 50	1 x A	-	-	-	-
I	30	50	1 x A	-	0,5	-	1,3
II	50	80	1 x A	-	1,5	-	3
III	80	120	1 x B	-	3	-	6
IV	120	180	2 x B	-	5	-	10
V	180	270	2 x B	8	8	15	15
VI	270	400	2 x C	12	12	20	20
VII	400	600	2 x C	16	16	30	30
VIII	550	825	2 x C	20	20	40	40
IX	700	1050	2 x C	30	-	60	60
X	900	1350	2 x C	40	-	100	100
XI	-	2000	3 x C lub 2 x D	60	-	bez ograniczenia	-
XII	-	3000	3 x C lub 2 x D	-	-	bez ograniczenia	-
XIII	-	4500	2 x D	-	-	bez ograniczenia	-

 ZAŁĄCZNIK Nr 3

 

WARUNKI TECHNICZNE POJAZDÓW PRZYSTOSOWANYCH DO PRZEWOZU WARTOŚCI PIENIĘŻNYCH

 

1. Samochód dostawczy przystosowany do transportu wartości pieniężnych powinien być wyposażony w:

1)  okna wykonane z materiału o zwiększonej odporności na przebicie i rozbicie, bez możliwości ich otwierania,

2)  drzwi z mechanizmem automatycznego blokowania,

3)  elektromechaniczny zawór odcięcia dopływu paliwa lub prądu,

4)  wydzielony przedział ładunkowy do przewozu wartości pieniężnych, wykonany z blachy stalowej
o grubości, co najmniej 1 mm, łączonej w sposób trwały, z odrębnymi drzwiami z zamkiem o wysokiej klasie odporności na włamanie (co najmniej klasa "A"),

5)  radiowy, optyczny lub akustyczny system alarmowy,

6)  środki łączności wewnętrznej i zewnętrznej,

7)  pojemnik stalowy lub walizkę specjalistyczną ze stojakiem służącym do przechowywania wartości pieniężnych podczas transportu, zamontowane w przedziale ładunkowym. Pojemnik stalowy i stojak powinny być zamontowane w sposób uniemożliwiający ich odłączenie od podłoża przy zamkniętych zamkach i ryglach. Pokrywa pojemnika powinna być zamykana co najmniej na jeden zamek trójpunktowy jednokluczowy, o minimum pięciu zastawkach w pełni zamiennych.

2. Samochód osobowy przystosowany do przewozu wartości pieniężnych powinien spełniać odpowiednio wymagania określone w ust. 1 pkt 2, 3, 5, 6 i 7.

 

ZAŁĄCZNIK Nr 4

 

WYMAGANIA TECHNICZNE SAMOCHODÓW SPECJALNYCH (BANKOWOZÓW)

 

I. Samochód specjalny powinien spełniać co najmniej następujące warunki techniczne:

1) posiadać seryjną konstrukcję skrzyniową z wyodrębnionym przedziałem ładunkowym i wzmocnionym zawieszeniem,

2) posiadać opancerzony przedział osobowy z 5 miejscami oraz całkowicie odrębny przedział ładunkowy, wzmocniony stalą konstrukcyjną wyższej jakości, łączoną w sposób trwały,

3) przedział ładunkowy powinien posiadać tylko jedne drzwi zewnętrzne, np. drzwi tylne dwuskrzydłowe z blokadą ryglowania jednego skrzydła przez drugie i możliwością mocowania do ścian przedziału
w położeniu otwartym z zawiasami o sworzniach zabezpieczonych przed wybiciem; drzwi powinny być wyposażone w dodatkowy zamek wierzchni jednostronny przerabialny o minimum siedmiu płaskich zastawkach,

4) wyłożenie wewnętrznej powierzchni przedziału ładunkowego powinno być ognioodporne i trwałe,
w szczególności odporne na uszkodzenia w czasie załadunku i wyładunku wartości pieniężnych,

5) przedział ładunkowy powinien być oświetlony tak, aby istniała możliwość jego obserwacji przez szklany wziernik o średnicy 60 mm z przedziału osobowego,

6) powinien być wyposażony w:

a) sygnalizator alarmowy o zmiennym tonie mocowany w przedziale silnikowym; włącznik sygnalizatora powinien być łatwo dostępny dla kierowcy lub członka zespołu konwojującego oraz samoczynnie włączający się przy próbie niepowołanego otwarcia każdych drzwi,

b) sygnalizację alarmową połączoną ze światłami awaryjnymi i sygnalizatorem alarmowym
o zmiennym tonie oraz włącznikiem rozrusznika i blokadą dopływu paliwa,

c) elektromechaniczny zawór odcinający dopływ paliwa lub inne urządzenie dające taki sam skutek,

d) urządzenia łączności radiowej,

7) przedział osobowy, zbiornik paliwa, oszklenie kabiny powinny być odporne na przestrzelenie pociskami kalibru 7,62 mm z rdzeniem stalowym, wystrzeliwanymi z karabinka AK 47.

II. Silnik powinien mieć system gaśniczy oraz zbiornik paliwa wykonany w sposób zabezpieczający przed wybuchem.

III. System kontroli zamknięcia drzwi powinien być połączony z ogólnym systemem zamknięcia
z sygnalizowaniem dla każdych drzwi alarmowym sygnałem dźwiękowym oraz światłami, a także elektryczną blokadą drzwi sterowaną z kabiny kierowcy.

IV. Wszystkie urządzenia elektryczne powinny posiadać instalację uniemożliwiającą zakłócenie przez urządzenia zewnętrzne.

V. Koła powinny posiadać wkładki masywowe umożliwiające dalszą jazdę po zniszczeniu opony do 15 km
z prędkością 50 km/godz.

VI. Samochód do przewozu wartości pieniężnych powinien posiadać świadectwo homologacji oraz atesty
na opancerzenie i oszklenie przedziału osobowego.

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA SPRAW WEWNĘTRZNYCH I ADMINISTRACJI
z dnia 11 lutego 2000 r.

zmieniające rozporządzenie w sprawie szczegółowych zasad i wymagań, jakim powinna odpowiadać

ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców

i inne jednostki organizacyjne

 

Dz.U.00.17.221

Na podstawie art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz.U. Nr 114, poz. 740 i Dz.U. z 1999 r. Nr 11, poz. 95) zarządza się, co następuje:

§ 1.  W rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 14. października 1998 r.
w sprawie szczegółowych zasad i wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne (Dz.U.98.129.858), w § 1 pkt 2 otrzymuje brzmienie:

2. wartości pieniężne:

a) krajowe i zagraniczne znaki pieniężne,

b) czeki, z wyjątkiem czeków zakreślonych, skasowanych lub opatrzonych indosem pełnomocniczym, zawierające wzmiankę „wartość do inkasa”, „należność do inkasa” lub inną
o podobnym charakterze,

c) weksle, z wyjątkiem weksli opatrzonych indosem pełnomocniczym, zawierającym wzmiankę „wartość do inkasa” lub inną o podobnym charakterze,

4. inne dokumenty zastępujące w obrocie gotówkę,

e) złoto, srebro i wyroby z tych metali, kamienie szlachetne i perły, a także platynę i inne metale
z grupy platynowców.

 § 2.  Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji:

M. Biernacki

obowiązki osoby organizującej konwój

1. Dokonać rozpoznania przedmiotu konwojowania (rodzaj, wartość, podatność na zagrożenia ppoż., itp.)

Zlecenie przeprowadzenia konwoju jest początkiem podejmowania bezpośrednich czynności związanych
z jego organizacją. Zlecenie to może mieć różny charakter: zarówno zawarte w umowie cywilno-prawnej
w przedmiocie konwoju, jak i pisemne polecenie uprawnionego przełożonego. W obydwu przypadkach zlecenie powinno zawierać m.in. dane dotyczące przedmiotu konwoju, wartości mienia i sposób pakowania oraz miejsce docelowe. Dane te pozwolą określić liczebność niezbędnej ochrony, jej wyposażenie, stopień zagrożenia i sposób transportu (w tym ilość pojazdów).

2. Określić potrzeby transportowe w kontekście rozmiaru ładunku, wartości i niezbędnej
taktyki ochrony

Wiedza na temat charakteru konwojowanego mienia warunkuje dobór stosownego rodzaju i ilości
pojazdów (pojazdów specjalnych, przystosowanych, ubezpieczenia).

1. Skontrolować wyznaczone pojazdy pod względem sprawności technicznej i działania zabezpieczeń technicznych

Stan techniczny pojazdów biorących udział w konwoju jest elementem bezpośrednio wpływającym na przebieg konwoju, w poważnym stopniu narażając bezpieczeństwo osób i mienia w wyniku potencjalnego zamachu przestępczego. Osoba organizująca konwój musi mieć pewność, że pojazdy wyruszające w drogę są sprawne pod względem technicznym, a urządzenia alarmowe i zabezpieczające działają bez zarzutu.

4. Dokonać wyboru trasy

Trasy konwoju powinny być wcześniej dokładnie opracowane. Zasady opracowania tras konwoju przedstawione zostały w drugiej części książki. Ważnym jest dokonanie losowego wyboru trasy, z kilku możliwych. Kierowanie się tylko zasadą jak najkrótszego dystansu może okazać się bardzo poważnym błędem taktycznym.

5. Określić czas wyjazdu i termin powrotu

Czas, obok trasy, jest jednym z elementów planowania konwoju, który ma wpływ na jego bezpieczeństwo. Należy w tym przypadku unikać standardów i rutyny. Nic tak nie ułatwia zamachu, jak konwój poruszający się zawsze po tej samej trasie, z dokładnością szwajcarskiego zegarka.

6. Określić uzbrojenie i wyposażenie konwoju

Wartość mienia konwojowanego warunkuje uzbrojenie jego ochrony, zgodnie z przytoczonymi przepisami. Praktyka jednak wskazuje, że jeżeli chodzi o uzbrojony konwój , to powinien on być zawsze wyposażony
w sposób pozwalający odeprzeć zbrojny atak. W zasadzie broń nie służy do zapewnienia bezpieczeństwa samym wartościom, lecz do ochrony osób wchodzących w skład konwoju.

7. Wyznaczyć skład osobowy konwoju, w tym dowódcę konwoju

Skład osobowy konwoju powinien być wyznaczony z grona osób posiadających stosowne predyspozycje do tego typu czynności, posiadających doświadczenie w pracy ochronnej, biorących udział w okresowych szkoleniach grupy konwojowej. Przy doborze konwojentów należy się również kierować ich aktualnym samopoczuciem. Cierpiący na dolegliwości somatyczne członek ochrony, nie przedstawia z punktu widzenia organizacji ochrony wielkiej wartości, a wręcz stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa transportu. Niebagatelną sprawą jest zaufanie do pracownika. Jakiekolwiek podejrzenie związane z ewentualną nielojalnością takiej osoby, dyskwalifikuje ją z udziału w tego typu formie ochrony mienia. Doświadczenia wynikające z zaistniałych zdarzeń wskazują, że nieuczciwość konwojentów była częstym powodem zaboru konwojowanego mienia. Na dowódcę konwoju powinien być wyznaczony doświadczony pracownik, posiadający w myśl przepisów ustawy o ochronie osób i mienia, drugi stopień licencji pracownika ochrony fizycznej, upoważniający do organizowania i kierowania zespołami pracowników ochrony fizycznej.

8. Przekazać dowódcy konwoju informację o trasie oraz zadania związane z konwojem

Informacje o wyborze trasy, wraz z jej opisem, pozwolą dowódcy konwoju określić szczegółowe zadania
dla poszczególnych uczestników konwoju. Dowódca ochrony, oprócz kasjera, powinien być osobą,
której znana jest wartość konwojowanego mienia.

9. Przeprowadzić odprawę z uczestnikami konwoju, w trakcie której należy:

* sprawdzić znajomość zasad konwojowania, wynikających ze stosownej instrukcji,

* poinformować o charakterze konwojowanego mienia, przydzielonych środkach transportu,
wskazać miejsca niebezpieczne i newralgiczne na trasie konwoju,

* udzielić instruktarzu w zakresie sposobu postępowania uczestników konwoju w przypadkach nadzwyczajnych, bezpiecznego posługiwania się bronią, zasad zachowania tajemnicy.

10. Podejmować stosowne decyzje w kontekście zgłoszonych meldunków o wydarzeniach nadzwyczajnych na trasie konwoju

Dowódca konwoju ma obowiązek meldować organizatorowi o wydarzeniach nadzwyczajnych w trakcie konwoju. Konsekwencją takich meldunków może być Np. konieczność wysłania dodatkowego pojazdu, wsparcia ochrony, powiadomienia Policji czy innych służb ratowniczych.

obowiązki dowódcy konwoju

1. Zorganizować konwój zgodnie z otrzymanymi zadaniami i wytycznymi

Zorganizowanie konwoju przez dowódcę polega na powiadomieniu osób wyznaczonych do udziału w nim, dopilnowaniu pobrania stosownego uzbrojenia i wyposażenia oraz środków transportu. Należy dokonać przeglądu podwozia samochodów pod kątem ewentualnego ujawnienia umieszczenia tam ładunków wybuchowych.

2. Określić szczegółowe zadania dotyczące zabezpieczenia mienia dla osób wchodzących
w skład konwoju

Problemy poruszane w trakcie odprawy przez osobę organizującą konwój mają charakter natury ogólnej. Natomiast nie bez znaczenia jest wyznaczenie np. miejsc zajmowanych w pojazdach. W tej kwestii nie może być przypadkowości, gdyż umiejscowienie ochrony w samochodach warunkuje zajmowanie posterunków ochronnych na zewnątrz pojazdów.

3. Ustalić sposoby komunikowania się

Współczesne środki łączności, za wyjątkiem CB, w zasadzie spełniają wymogi, jakie stawiają przed nimi potrzeby konwoju. Niestety, jak każde urządzenie techniczne, nie dają pełnej gwarancji niezawodności
oraz pełnej tajemnicy korespondencji. Istnieje zatem potrzeba opracowania dla zapewnienia łączności wewnętrznej systemu pozawerbalnej komunikacji, opartej na systemie gestów, znaków lub sygnałów.

4. Czuwać nad prawidłowym przebiegiem konwoju

Stwierdzenie to wydaje się ogólne i banalne. Należy jednak zwrócić uwagę, że usytuowanie dowódcy
w szyku konwoju pozwala mu całkowicie kontrolować jego przebieg, dlatego też powinien on jechać
zawsze w ostatnim pojeździe.

5. Przestrzegać zasad określonych w instrukcji konwojowej

Instrukcja konwojowa jest zbiorem ogólnych reguł określających prawidłowość czynności konwojowych. Odstępstwo od nich (bez uzasadnionej wypadkami przyczyny) jest tylko naruszeniem obowiązków pracowniczych, ale może być np. przyczyną odmowy wypłacenia odszkodowania przez ubezpieczyciela,
gdy dojdzie do utraty mienia.

6. Podejmować decyzje dotyczące ochrony przewożonego mienia w trakcie konwojowania,
w zależności od zaistniałych wydarzeń

Dowódca konwoju powinien wypełniać postanowienia instrukcji konwojowej, polecenia przekazane przez organizatora oraz postępować zgodnie z cedułą wyznaczonej trasy. Zdarzają się sytuacje, że koniecznym jest odstąpienie od tak jasno określonych reguł. Niespodziewany objazd, konieczność upewnienia się co do ewentualnej inwigilacji czy też inne zdarzenie nadzwyczajne, wymagają podjęcia przez dowódcę szybkiej decyzji. Nie musi on przed jej podjęciem uzyskiwać aprobaty swojego przełożonego.

7. Przekazać konwojowane mienie adresatowi w stanie nienaruszonym, zgodnie z otrzymanymi wytycznymi (za pokwitowaniem)

Dowódca konwoju jest odpowiedzialny za bezpieczeństwo konwojowanego mienia oraz nienaruszenie zabezpieczeń technicznych czy też plomb. W przypadku, gdy dojdzie do ich uszkodzenia, powinien dopilnować, aby zostały zabezpieczone wszystkie ślady mogące wyjaśnić przyczynę naruszenia zabezpieczeń.

8. Uczestniczyć przy pobraniu i zdaniu konwojowanego mienia

Jako odpowiedzialny za bezpieczeństwo mienia dowódca konwoju musi uczestniczyć w każdym etapie transportu, od momentu pobrania do chwili przyjęcia w punkcie docelowym, przedmiotu konwoju.

9. Meldować przełożonym o przebiegu służby konwojowej i wykonaniu powierzonego zadania

Każde zdarzenie nadzwyczajne powinno być zgłoszone organizatorowi konwoju. W niektórych instrukcjach konwojowych, zwłaszcza przy konwojach zamiejscowych, istnieje obowiązek okresowego nawiązywania łączności. Brak kontaktu o określonej porze może być sygnałem dla organizatora do wszczęcia alarmu wobec podejrzenia zagrożenia bezpieczeństwa konwoju.

10. W razie konieczności przejąć obowiązki kasjera

W sytuacji choroby lub wypadku uniemożliwiającego wykonywanie obowiązków przez kasjera jego obowiązki powinien przejąć dowódca konwoju. Jest on, obok kasjera, osobą odpowiedzialną za mienie, które uczestniczy we wszystkich czynnościach związanych z chronionym mieniem.

obowiązki konwojenta

1. Ochraniać osoby uczestniczące w konwoju oraz przewożone lub przenoszone mienie

Jest to podstawowy obowiązek konwojenta. W przypadku ataku na konwój wolno mu użyć nawet broni. Ustawa o ochronie osób i mienia w jednym tylko przypadku pozwala użyć broni w ochronie mienia - jest nim właśnie konwój.

2. Ściśle wykonywać polecenia dowódcy konwoju

Polecenia te oczywiście muszą mieć ścisły związek z konwojem.

3. Utrzymywać w pełnej sprawności broń, amunicję i inny sprzęt znajdujący się na wyposażeniu konwojenta

Sprzęt ochronny i obronny przeznaczony jest do zapewnienia nie tylko bezpieczeństwa konwojowanego mienia, ale przede wszystkim do ochrony osób uczestniczących w konwoju. Od jego sprawności może zależeć życie lub zdrowie ludzi. Niedopuszczalnym jest na przykład, aby do konwoju zabierać zakonserwowaną lub niesprawną broń czy niesprawne maski przeciwgazowe. Bywało, że firma ochroniarska, nie mogąc uzyskać pozwolenia na broń maszynową, zaopatrywała swoich konwojentów
w wierne kopie takiej broni ze sztucznego tworzywa.

4. W konwojach jednoosobowych wykonywać dodatkowo obowiązki dowódcy konwoju

5. Obserwować otoczenie konwoju celem uprzedzenia ewentualnego zagrożenia

Każdemu z konwojentów, zwłaszcza w konwojach pieszych lub na zewnętrznych posterunkach ochronnych, należy przydzielić strefę obserwacji, w taki sposób aby ugrupowanie zawsze miało zapewnione 360-cio stopniowe pole obserwacji. Przedmiotem obserwacji powinny być okna i dachy pobliskich domów, drzewa, płoty, itp.

6. W razie konieczności przejąć obowiązki kierowcy

W każdej grupie konwojowej powinni być konwojenci posiadający prawo jazdy uprawniające do prowadzenia używanych w konwoju typów pojazdów. Pozwoli to na zastąpienie kierowcy w przypadku choroby lub wypadku uniemożliwiającego prowadzenie pojazdu.

7. W razie konieczności przejąć obowiązki osoby transportującej

UWAGA:

Konwojent, przy wykonywaniu obowiązków powinien mieć zawsze wolne ręce. Zatem nie jest dozwolone, aby przenosił mienie będące przedmiotem konwoju. Może to nastąpić tylko na polecenie dowódcy konwoju, w uzasadnionych sytuacjach.

obowiązki konwojenta kierunkowego

Konwojent kierunkowy ma przydzielone szczególne zadania. Od jego doświadczenia i szybkości oceny sytuacji zależeć będzie nierozerwalność kolumny konwojowej, zwłaszcza w warunkach miejskich.
W kolumnie pojazdów powinien on zajmować miejsce w pierwszym pojeździe obok kierowcy. Kierowca obserwuje drogę mniej więcej na dystansie przewidywanej drogi hamowania. Dłuższa obserwacja dalszego planu mogłaby spowodować zbyt wolną reakcję na niebezpieczne zdarzenie, powstałe bezpośrednio przed pojazdem. Zatem zadaniem konwojenta kierunkowego jest ocena warunków drogi w dalszej perspektywie.
W odróżnieniu od kierowcy będzie mógł się przyjrzeć np. sygnalizatorom przeznaczonym dla tramwajów
lub pieszych. Pozwoli to na ocenę szans przejazdu kolumny w całości przez skrzyżowanie. Ścisły szyk pojazdów konwoju oraz ich znaczna szybkość mogą być niebezpieczne przy wykonywaniu nagłych manewrów (zatrzymania, omijania, wyprzedzania, skrętu czy zmiany pasa ruchu). Uprzedzenie o nich drogą radiową pozwoli na właściwe przygotowanie się do manewrów. Na osobie konwojenta kierunkowego spoczywają ponadto następujące obowiązki:

1. Utrzymywać w pełnej sprawności broń, amunicję i inny sprzęt znajdujący się na wyposażeniu konwojenta

2. Prowadzenie konwoju samochodowego poprzez narzucanie tempa jazdy

3. W razie konieczności przejąć obowiązki dowódcy konwoju

Konwojent kierunkowy powinien posiadać duże doświadczenie w służbie konwojowej.
To doświadczenie może być wykorzystane w przypadku choroby dowódcy konwoju
lub wypadku uniemożliwiającym wykonanie przez niego swoich obowiązków.

Rozwiązanie przykładowe do celów szkoleniowych

Poufne

Egzemplarz pojedynczy

ceduła trasy nr 1 konwoju wykonywanego do banku „krezus” s.a.

1. Trasa:

Konwój wykonywany jest na trasie między siedzibą Firmy w Linijkowie, przy ul. Akacjowej 2,
a Bankiem „Krezus” S.A. w Piernikowie, przy ul. Lipowej 3, przez miejscowości Radiowo, Dyskowo, Pysków.

2. Dystans konwoju - 315 km.

3. Opis trasy:

Etap 1. Firma-granice miasta, ulicami Linijkowa, Główna, Zielona, Długa, dystans 5 km, teren zurbanizowany, ulice o nawierzchni asfaltowej, jednojezdniowej, dwukierunkowej, o dwóch pasach ruchu szerokości 3 m w każdym kierunku.

W godzinach 08:00-10:00 - poziom ruchu D, czas przejazdu 15 min,

W godzinach 10:00-14:00 - poziom ruchu C, czas przejazdu 08 min,

W godzinach 14:00-18:00 - poziom ruchu D, czas przejazdu 15 min,

Etap 2. Granice miasta Radiowo, dystans 35 km, trasą 233, teren niezabudowany. Droga asfaltowa, dwujezdniowa, o trzech pasach ruchu szerokości 3 m w każdym kierunku, w Radiowie obwodnica.

W godzinach 00:00-10:00 - poziom ruchu A, czas przejazdu 25 min,

W godzinach 10:00-17:00 - poziom ruchu B, czas przejazdu 30 min,

W godzinach 17:00-24:00 - poziom ruchu A, czas przejazdu 25 min,

Etap 3. Odcinek Radiowo-Dyskowo, dystans 73 km, trasa 233, teren niezabudowany, z wyjątkiem terenu miejscowości Dyskowo o zabudowie luźnej, wiejskiej. Droga asfaltowa, jednojezdniowa,
o dwóch pasach ruchu szerokości 3 m w każdym kierunku.

W godzinach 00:00-10:00 - poziom ruchu A, czas przejazdu 48 min,

W godzinach 10:00-17:00 - poziom ruchu B, czas przejazdu 55 min,

W godzinach 17:00-24:00 - poziom ruchu A, czas przejazdu 50 min,

Etap 4. Odcinek Dyskowo-Pysków, dystans 115 km, trasa 310, teren niezabudowany. Droga asfaltowa, jednojezdniowa, o jednym pasie ruchu szerokości 3 m w każdym kierunku.

W godzinach 00:00-10:00 - poziom ruchu A, czas przejazdu 76 min,

W godzinach 10:00-17:00 - poziom ruchu B, czas przejazdu 85 min,

W godzinach 17:00-24:00 - poziom ruchu A, czas przejazdu 80 min,

Etap 5. Pysków - granice miasta Pierników, dystans 72 km, trasa 310, teren niezabudowany. Droga asfaltowa, jednojezdniowa, o dwóch pasach ruchu szerokości 3 m w każdym kierunku.

W godzinach 00:00-10:00 - poziom ruchu A, czas przejazdu 53 min,

W godzinach 10:00-17:00 - poziom ruchu B, czas przejazdu 70 min,

W godzinach 17:00-24:00 - poziom ruchu A, czas przejazdu 50 min,

Etap 6. Granice miasta - bank przy ul. Lipowej 3, dojazd ulicami Miłą, Cichą i Kopernika, dystans
15 km, teren zurbanizowany. Ulice o nawierzchni asfaltowej, jednojezdniowej, dwukierunkowej
o dwóch pasach ruchu szerokości 3 m w każdym kierunku.

W godzinach 08:00-10:00 - poziom ruchu D, czas przejazdu 25 min,

W godzinach 10:00-14:00 - poziom ruchu C, czas przejazdu 20 min,

W godzinach 14:00-18:00 - poziom ruchu D, czas przejazdu 25 min,

W godzinach 18:00-08:00 - poziom ruchu B, czas przejazdu 15 min,

4. Łączny czas przejazdu 4 godz. 30 min ±15 min (w tym 15 min przerwy), przy średniej
szybkości 70 km/godz.

5. Miejsce postoju: 216 km lub 252 km trasy, czas postoju 15 min.

6. Punkty newralgiczne:

* na 27 km - przejazd kolejowy,

* na 59 km - tunel,

* od 119 do 145 km - obszar leśny o gęstym zadrzewieniu,

7. Identyfikacja konwoju

Na 15 minut przed spodziewanym przyjazdem połączyć się z numerem telefonu 0-11 111-22-33
i przekazać hasło, zgodnie z poleceniem otrzymanym w trakcie odprawy.

8. Obiekt docelowy

Konwojowane wartości przyjmowane są na ogrodzonym i zamykanym dziedzińcu. Pojazd
z wartościami pieniężnymi może podjechać pod same drzwi zaplecza prowadzące do węzła skarbcowego. Bank chroniony jest przez straż bankową, która zabezpiecza odbiór konwojowanego mienia zarówno wewnątrz obiektu, jak również wystawia posterunek ochronny przy bramie. Dziedziniec banku odgrodzony jest od ulicy murem o wysokości 3 m. Od strony wschodniej dziedziniec graniczy ze ślepą ścianą 4-ro piętrowej kamienicy. Od strony południowej i zachodniej mur graniczy
z ulicami Lipową i Pankracego. Po przeciwnych stronach wymienionych ulic stoją dwupiętrowe kamienice z oknami wychodzącymi na dziedziniec banku. Istnieje zagrożenie ostrzału z dachów kamienic i z okien drugiego piętra kamienic przy ulicy Lipowej i Pankracego.

9. Kontakty alarmowe:

Policja

* Linijkowo, ul. Chrobrego 2 (3 km trasy), tel. [phone], czynny całodobowo,

* Dyskowo, ul. Piernikowa 13 (112 km trasy), tel. [phone], czynny w godz. 08:00-15:00,

* Pysków, ul. Dyskowska 5 (229 km trasy), tel. [phone], czynny całodobowo,

* Piernikowo, ul. Kopernika 23 (310 km trasy), tel. [phone], czynny całodobowo,

* wszędzie 997 lub 112.

Służba Zdrowia

* Pogotowie Ratunkowe w Linijkowie (3 km trasy), ul. Długa 3, tel. [phone],

* ZOZ w Dyskowie, ul. Piernikowa 19 (112 km trasy), tel. [phone],

czynny w godz. 07:00-19:00,

* wszędzie tel. 999 lub 112,

Straż Pożarna

* Dyskowo, ul. Piernikowa 35 (112 km trasy), tel. [phone]

* wszędzie tel. 999 lub 112,

Pomoc Drogowa

* Pysków, ul. Warszawska 12 (230 km trasy), tel. [phone], czynny całodobowo,

10. Załącznik - mapka

Rozwiązanie przykładowe do celów szkoleniowych

Przykładowe rozmieszczenie posterunków konwojowych

Odprawa do konwoju i nadzór nad jego przebiegiem

Odprawa z uczestnikami konwoju - to niezwykle ważna czynność, w praktyce wielokrotnie jednak lekceważona. Organizator musi mieć pewność, że wyznaczył do konwoju naprawdę odpowiednich ludzi. Tylko bezpośredni kontakt z całym składem osobowym konwoju pozwoli mu sprawdzić formę konwojentów, stan znajomości zasad określonych w instrukcji konwojowej oraz ich przygotowanie do transportu. Oczywiście problem odprawy do konwoju wartości pieniężnych oraz innych przedmiotów wartościowych lub niebezpiecznych można rozpatrywać z różnych punktów widzenia:

* odprawa jako forma nadzoru nad pracownikami,

* odprawa jako element szkolenia,

* odprawa jako miejsce przekazania niezbędnych informacji i poleceń,

* odprawa jako miejsce wymiany spostrzeżeń, uwag, itp.

Przebieg odprawy

1. Uczestnicy odprawy:

W odprawie powinni uczestniczyć, obok organizatora konwoju i konwojentów, również pozostałe osoby biorące w nim udział: kasjer, kierowcy, osoba transportująca. Z grona tego winien być wyznaczony dowódca, który będzie kierował całym przedsięwzięciem, związanym z transportem chronionego mienia.

2. Tematy odprawy:

a) Sprawdzenie znajomości zasad konwojowania, które wynikają z instrukcji konwojowej,

b) Poinformowanie o charakterze konwojowanego mienia,

c) Przydzielenie środków transportu,

d) Wskazanie miejsc niebezpiecznych i newralgicznych na trasie,

e) Udzielenie instruktażu o: postępowaniu w przypadkach nadzwyczajnych, o warunkach przewożenia broni w pojazdach oraz sposobie noszenia jej poza pojazdem, pouczenie
o zachowaniu tajemnicy, co do przedmiotu transportu, trasy, warunków i czasu jej wykonania,

f) Sprawdzenie aktualnej gotowości konwojentów do służby,

g) Ustalenie sposobów komunikowania się z zachowaniem tajemnicy korespondencji

3. Dokumentowanie odprawy:

Sposób dokumentowania winna określać Instrukcja Konwojowa.

Książka Konwoju - zapis w niej winien zawierać: Nr zapisu, datę i godzinę odprawy, podstawę wykonania, zleceniodawcę, trasę, rodzaj konwojowanego mienia, wyznaczone środki transportu,
skład grupy konwojowej, jej wyposażenie, zadania specjalne, datę i godzinę wyjazdu i powrotu konwoju, opis wydarzeń nadzwyczajnych oraz podpisy prowadzącego odprawę i podpisy uczestniczących w odprawie.

TABELA KODOWA (rozwiązanie przykładowe)

1. Grupa cyfr od 100 do 199, określająca osoby związane z konwojem:

100 - organizator konwoju,

101 - dowódca konwoju,

102 - konwojent kierunkowy,

103 - konwojent X,

104 - konwojent Y,

105 - konwojent Z,

106 - kierowca A,

107 - kierowca B,

108 - kasjer,

109 - osoba transportująca,

110 - szef ochrony obiektu docelowego,

111 - policjant,

112 - strażak,

113 - lekarz,

114 - konwojenci,

2. Grupa cyfr od 200 do 299, określająca obiekty:

200 - firma,

201 - obiekt docelowy,

202 - konwój,

203 - tankowóz,

204 - pojazd ubezpieczający,

205 - jednostka Policji,

206 - szpital,

3. Grupa cyfr od 300 do 399, określająca trasę:

301 - etap 1 trasy,

302 - etap 2 trasy,

303 - etap 3 trasy,

4. Grupa cyfr od 400 do 499, określająca punkty newralgiczne:

400 - tunel,

401 - przejazd kolejowy,

402 - most,

5. Grupa cyfr od 500 do 599, określająca czynności:

500 - wyjechać,

501 - być,

502 - wyprzedzać,

503 - zatrzymać się,

504 - przyspieszyć,

505 - zająć posterunki zewnętrzne,

506 - do samochodów,

507 - ruszać,

508 - chorować,

509 - zakończyć,

510 - kontrola drogowa.

Zasady i wymagania wobec ochrony transportów wartości pieniężnych

ponad 50

2 krótkie 2 długie

Uzbrojenie konwojentów określone jest w planie ochrony obiektu lub w pozwoleniu na broń na okaziciela SUFO

Wyposażenie kuloodporne składające się co najmniej z kamizelki kuloodpornej i hełmu

zewnętrznej (do nawiązywania łączności z instytucjami zewnętrznymi) wewnętrznej (do nawiązywania łączności między członkami konwoju)

UWAGA: Zakłady ubezpieczeniowe, w przypadku powstania szkody w wyniku rabunku w fazie przenoszenia ograniczają wypłatę odszkodowania do określonej kwoty, określając to mianem ryzyko chodnika

SPECJALNY powyżej 20 j.o. Przepustka W

powyżej 30 j.o.

dwa samochody ubezpieczające, konwojenci: po 2 na samochód ubezpieczający i po 1 na przewożący wartości

co najmniej dwóch pracowników ochrony,, którzy mogą być nieuzbrojeni

ochrona może być wzmacniana funkcjonariuszami Policji na zasadach określonych w umowie z prezesem NBP

15 - 50

1 krótka 2 długie

PRZYSTOSOWANY do 20 j.o.

5 - 15

1 krótka 1 długa

1 - 5

1 krótka

0,3 - 1

Kiedy użycie pojazdu mechanicznego nie jest uzasadnione ze względu na odległość obiektów, do przenoszenia używa się odpowiedniego zabezpieczenia technicznego

do 0,3

Wartość w jednostkach środki obliczeniowych ochrony

osoba transportująca i liczba konwojentów jeden asystuje osobie przenoszącej

uzbrojenie konwojentów

środki ochrony osobistej konwojentów

środki łączności konwojentów

transportowanie piesze

transportowanie pojazdami mechanicznymi

samochód ubezpieczający

kolumna samochodów

transport lotniczy

transporty wartości pieniężnych nbp, innych banków lub inne specjalne

Tabela według: Zbigniewa Tomasza Nowickiego

Polecam Państwu doskonałe książki tego autora: „Ochrona Osób i Mienia” - wyd. T.N.O.i K.,Toruń 2004 r.

Poznaj zasady postępowania poszczególnych członków konwoju w przypadkach nadzwyczajnych:

1. Awaria pojazdu

2. Choroba członka konwoju (w pojazdach ubezpieczających drzwi pozostają otwarte, a silniki pracują)

Dowódca:

1. Poleca zatrzymać konwój,

2. Poleca ochronie zająć posterunki na zewnątrz pojazdu przewożącego wartości (nie dotyczy załogi bankowozu),

3. W miarę możliwości ustala przyczynę niedyspozycji członka konwoju,

4. Udziela pomocy przedlekarskiej,

5. W razie potrzeby, drogą radiową wzywa pomoc lekarską,

6. Kiedy zachodzi potrzeba hospitalizacji, a chorym jest członek konwoju, odbiera mu broń oraz inne specjalistyczne wyposażenie,

7. Przeorganizowuje ochronę konwoju,

8. Kiedy to on jest dotknięty chorobą, jego obowiązki przejmuje wcześniej wyznaczony zastępca (konwojent kierunkowy),

Konwojent:

1. Z polecenia dowódcy zajmuje posterunek na zewnątrz pojazdu (z wyjątkiem ochrony bankowozu),

2. Ustawia się w sposób przedstawiony odpowiednio na rysunkach 4-6,

Kasjer:

1. Pozostaje w pojeździe przewożącym wartości,

2. Kiedy to on jest dotknięty chorobą, jego obowiązki przejmuje dowódca konwoju,

Kierowca:

1. Zatrzymuje pojazd i włącza światła awaryjne,

2. Kiedy postój jest dłuższy, kierowca ostatniego pojazdu w kolumnie wystawia trójkąt ostrzegawczy,

3. Pozostaje w pojeździe przewożącym wartości,

4. W uzasadnionych przypadkach (z wyjątkiem pojazdu przewożącego wartości) może udzielić pomocy dowódcy konwoju (w czynnościach ratowniczych),

5. Kiedy to on jest dotknięty chorobą, jego obowiązki przejmuje uprawniony konwojent,

Pracownik transportu:

1. Pozostaje w pojeździe przewożącym wartości.

2. Kiedy to on jest dotknięty chorobą, jego obowiązki przejmuje kasjer,

3. Kolizja drogowa

4. Wypadek drogowy, w którym uczestniczą pojazdy konwoju

5.1 Wypadek, którego uczestnicy konwoju są świadkami (wariant I)

Dowódca:

1. Poleca zachować kierowcom bezpieczną szybkość i ominąć zagrożone miejsce,

2. Przy pomocy posiadanych środków łączności zewnętrznej powiadamia Pogotowie Ratunkowe, Policję, Straż Pożarną,

Konwojent:

1. Nie opuszcza pojazdu,

Kasjer:

1. Pozostaje w pojeździe przewożącym wartości,

Kierowca:

1. Zmniejsza prędkość i omija miejsce wypadku,

Pracownik transportu:

1. Pozostaje w pojeździe przewożącym wartości.

5.2 Wypadek, którego uczestnicy konwoju są świadkami (wariant II)

Dowódca:

1. Poleca zatrzymać konwój w odległości 50-80 m od miejsca wypadku,

2. Poleca ochronie zająć posterunki na zewnątrz pojazdów (nie dotyczy załogi bankowozu),

3. Udaje się na miejsce wypadku, wzywa Pogotowie Ratunkowe, Policję, Straż Pożarną,

4. Udziela pomocy przedlekarskiej ofiarom wypadku,

Konwojent:

1. Z polecenia dowódcy zajmuje posterunki na zewnątrz pojazdów (nie dotyczy załogi bankowozu),

2. W przypadku sfingowanego wypadku i napadu na dowódcę konwoju jego obowiązki przejmuje wcześniej wyznaczony zastępca, który poleca niezwłocznie opuścić zagrożoną strefę,

Kasjer:

1. Pozostaje w pojeździe przewożącym wartości,

Kierowca:

1. Zatrzymuje pojazd w miejscu bezpiecznym,

2. Tył ostatniego pojazdu w odległości 50-80 m od miejsca wypadku,

3. Włącza światła awaryjne,

4. Silniki pojazdów pozostają uruchomione,

Pracownik transportu:

1. Pozostaje w pojeździe przewożącym wartości,

6. Pożar pojazdu przewożącego chronione wartości

7. Pożar pojazdu ubezpieczającego

Dowódca:

1. Poleca zatrzymać konwój,

2. Poleca ochronie zająć posterunki na zewnątrz pojazdu przewożącego wartości (nie dotyczy załogi bankowozu),

3. Uruchamia grupę gaśniczą,

4. Powiadamia za pomocą środków łączności: Centralę, Straż Pożarną, Policję, a w razie potrzeby Pogotowie Ratunkowe,

5. Udziela pomocy osobom rannym.

Konwojent:

1. Z polecenia dowódcy zajmuje posterunek na zewnątrz pojazdu przewożącego konwojowane wartości,

2. Ustawia się tyłem do pojazdu, bacznie obserwując otoczenie,

3. Po opuszczeniu pojazdu przez kierowcę, w przypadku zagrożenia zajmuje jego miejsce
i wyprowadza pojazd ze strefy zagrożenia,

Kasjer:

1. Pozostaje w pojeździe przewożącym wartości,

Kierowca:

1. Wchodzi w skład grupy gaśniczej. Zatrzymuje pojazd i przy pomocy gaśnic samochodowych stara się ugasić pożar. Kierowca przewożący wartości pieniężne zatrzymuje pojazd w bezpiecznym miejscu i pozostawia go z uruchomionym silnikiem. Po opuszczeniu przez kierowcę bankowozu drzwi powinny być zamknięte od środka,

Pracownik transportu:

1. Pozostaje w pojeździe przewożącym wartości,

8.1 Kontrola drogowa (wariant I - z przepustką „W”)

Dowódca:

1. Otrzymuje informację o próbie zatrzymania konwoju,

2. Poleca konwojentowi kierunkowemu postępowanie zgodne z obowiązującymi zasadami,

Konwojent:

1. Konwojent kierunkowy powiadamia dowódcę konwoju o próbie zatrzymania przez Policję,

2. Poleca kierowcom zwolnić szybkość pojazdów do 5 km/h,

3. Okazuje przez szybę pojazdu zatrzymującemu policjantowi przepustkę „W”, w sposób umożliwiający odczytanie jej numeru,

4. Poleca kierowcom powrót do szybkości podróżnej,

Kasjer:

1. Pozostaje w pojeździe przewożącym wartości,

Kierowca:

1. Z polecenia konwojenta kierunkowego zbliża się do prawej krawędzi jezdni i zwalnia szybkość pojazdu do 5 km/h,

2. Po okazaniu przepustki przez konwojenta zwiększa prędkość do szybkości podróżnej,

Pracownik transportu:

1. Pozostaje w pojeździe przewożącym wartości,

8.2 Kontrola drogowa (wariant I - bez przepustki „W”)

Dowódca:

1. Otrzymuje informację o próbie zatrzymania konwoju,

2. Poleca zatrzymać konwój w odległości 50-80 m od miejsca zatrzymania,

3. Poleca ochronie zająć posterunki na zewnątrz pojazdu przewożącego wartości (nie dotyczy załogi bankowozu),

4. Podchodzi do kontrolujących policjantów, przedstawia się i wyjaśnia przyczynę zatrzymania,

Konwojent:

1. Konwojent kierunkowy powiadamia dowódcę konwoju o próbie zatrzymania przez Policję,

2. Z polecenia dowódcy ochrona zajmuje posterunki na zewnątrz, w sposób przedstawiony na rysunku,

3. W razie napadu na dowódcę konwoju, jego obowiązki przejmuje wcześniej wyznaczony zastępca, który poleca niezwłocznie opuścić zagrożoną strefę,

Kasjer:

1. Pozostaje w pojeździe przewożącym wartości,

Kierowca:

1. Z polecenia dowódcy przygotowuje się do zatrzymania:

* włącza prawy kierunkowskaz,

* zbliża pojazd do prawej krawędzi jezdni,

* w sposób widoczny (światła „stop”) wytraca szybkość pojazdu,

2. Ostatecznie zatrzymuje pojazd w bezpiecznym miejscu, tak aby tył ostatniego samochodu znalazł się w odległości 50-80 m od zatrzymujących policjantów,

3. Silniki pojazdów pozostają uruchomione,

Pracownik transportu:

1. Pozostaje w pojeździe przewożącym wartości,

9. Blokada Policyjna

10. Napad na konwój pieszy

11. Zatrzymanie transportu

Kryteria podziału konwojów.

Konwoje można podzielić według różnych kryteriów. Wyszczególnienie w tym miejscu kryteriów podziału pozwoli na swobodne posługiwanie się tymi pojęciami. Kryteria podziału to:

* miejsce - wewnętrzne (wykonywane na terenie chronionego obiektu),

- zewnętrzne (wykonywane poza obiektem),

* zasięg - lokalne (wykonywane w tej samej miejscowości,

- zamiejscowe (wykonywane poza jedną miejscowością),

* wyposażenie - uzbrojone (wyposażone w broń palną),

- nieuzbrojone,

* środek lokomocji - piesze,

- zmechanizowane (samochód, pociąg, samolot),

* skład grupy ochronnej - jednoosobowe,

- wieloosobowe,

* przedmiot ochrony - ochraniający wartości pieniężne,

- ochraniający przedmioty wartościowe,

- ochraniający przedmioty niebezpieczne.

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA SPRAW WEWNĘTRZNYCH I ADMINISTRACJI

z dnia 18 grudnia 1998 r.

w sprawie określenia szczegółowych zasad współpracy

specjalistycznych uzbrojonych formacji ochronnych

z Policją, jednostkami ochrony przeciwpożarowej, obrony cywilnej

i strażami gminnymi (miejskimi).

(Dz.U.98.161.1108)

Na podstawie art. 47 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz. U. Nr 114, poz. 740) zarządza się, co następuje:

§ 1. Rozporządzenie określa szczegółowe zasady współpracy specjalistycznych uzbrojonych formacji ochronnych, zwanych dalej "formacjami ochronnymi", z Policją, jednostkami ochrony przeciwpożarowej, obrony cywilnej i strażami gminnymi (miejskimi) w zakresie wykonywanych zadań ochrony osób i mienia.

§ 2. Współpracę, o której mowa w § 1, kierownik jednostki chronionej przez formacje ochronne podejmuje odpowiednio z właściwym terytorialnie:

1) komendantem jednostki organizacyjnej Policji,

2) kierownikiem jednostki ochrony przeciwpożarowej,

3) szefem obrony cywilnej,

4) komendantem straży gminnej (miejskiej).

§ 3. Współpraca formacji ochronnych z Policją polega w szczególności na:

1) wymianie informacji o zagrożeniach w zakresie bezpieczeństwa osób i mienia oraz zakłócania spokoju i porządku publicznego,

2) współdziałaniu w celu utrzymania spokoju i porządku publicznego podczas zgromadzeń, imprez artystycznych, rozrywkowych i sportowych, w zakresie określonym w odrębnych przepisach,

3) współdziałaniu przy zabezpieczaniu miejsc popełnienia przestępstw i wykroczeń w granicach chronionych obszarów, obiektów lub urządzeń,

4) wzajemnych konsultacjach doskonalących metody współpracy.

§ 4. Do współpracy formacji ochronnych ze strażami gminnymi (miejskimi) przepis § 3 stosuje się odpowiednio.

§ 5. Współpraca formacji ochronnych z jednostkami ochrony przeciwpożarowej polega na podejmowaniu działań ochronnych i zabezpieczających w przypadku wystąpienia w granicach chronionych obszarów, obiektów lub urządzeń pożaru, klęski żywiołowej lub innego miejscowego zagrożenia, w szczególności na:

1) wymianie informacji o powstałych zagrożeniach,

2) wprowadzaniu na teren chronionych obszarów i obiektów jednostek ratowniczych,

3) współdziałaniu przy przeprowadzaniu bezpiecznej ewakuacji ludzi i mienia,

4) zabezpieczaniu miejsc po pożarze, klęsce żywiołowej lub innym miejscowym zagrożeniu, w tym uratowanego mienia.

§ 6. Do współpracy formacji ochronnych z obroną cywilną przepis § 5 pkt 1 stosuje się odpowiednio.

§ 7. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

zasady opracowania instrukcji konwojowej

Instrukcja konwojowa jest dokumentem mającym podstawowe znaczenie w organizacji konwoju. Wprowadzana jest zarządzeniem kierownika jednostki, jako załącznik do planu ochrony (w obiektach podlegających obowiązkowej ochronie lub w innych obiektach chronionych przez wewnętrzną służbę ochrony) lub też jako samoistne zarządzenie. Jako wewnętrzny przepis określa zasady wykonania transportu oraz precyzuje zadania osób wykonujących tą czynność. Instrukcja konwojowa nie może być jedynie powtórzeniem ogólnie obowiązujących w tej kwestii przepisów prawa, ale musi też ściśle określać zadania przy uwzględnieniu specyfiki danej jednostki. Instrukcja w szczególności powinna zawierać:

1. Ogólne warunki wykonywania konwojów,

2. Obowiązki organizujących konwój,

3. Obowiązki poszczególnych członków konwoju,

4. Skład i wyposażenie konwoju w związku z charakterem konwojowanego mienia,

5. Algorytmy określające postępowanie członków konwoju w sytuacjach zagrożenia,

6. Określenie systemu łączności,

7. Sposób dokumentowania czynności.

Literatura:

„Ochrona Osób i Mienia”, Zbigniew Tomasz Nowicki, Wydawnictwo TNOiK, Toruń 2001 r.

„Ochrona Osób i Konwojowanie”, Jarosław Karabin, Tomasz Kowalczyk, Wojciech Stawski, Wydawnictwo Hortpress, Warszawa 2002 r.

„Ustawa o Ochronie Osób i Mienia - Komentarz”, Tadeusz Hanusek, Wydawnictwo Rolewski, Toruń 2001 r.

„Chroń Swoje Pieniądze”, Krzysztof Skobiej, Wojciech Stawski, Biuro Prewencji Komendy Głównej Policji, Warszawa 1996 r.

„Zabezpieczenie Kas i Transportów Pieniędzy Przed Napadem i Włamaniem”, Hieronim Skotarek, Warszawa 1997 r.

„Ochrona Osób i Konwojowanie”, J. Karabin, T. Kowalczyk, W. Stawski (str. 118-120)

Blok: Organizacja i Wykonywanie Konwojów - 9 -

---