DEKALOG MISJONARZA

Krzyś, jak zawsze w dobrej formie,

sto pomysłów chowa w głowie.

Na brak siły nie narzeka

i energią wciąż urzeka.

Kręcą się w niebie anieli,

co mu znów do głowy „strzeli",

czym zaskoczy niebo całe?

Czy zapyta ich o radę?

Każdy pomysł Krzyś rozważa,

aby innych nie narażać

na kłopoty i przykrości,

lecz by przynieść im radości.

Choć go nieraz też ogarnia

chęć, by głośno słuchać radia

i nie zważać na bliźniego,

mówiąc: „Pilnuj nosa swego",

lub mieć żal do cioci Basi,

że za wcześnie światło gasi,

że Grześ w kosza gra jak gapa

i że mecz ogląda tata.

Wtedy prosi swego Stróża,

by mu myśli poodkurzał

i przetrzepał je porządnie,

z tych „sam", „sobie" i „wygodnie"

Całe niebo wtedy wzdycha:

„Dobry chłopak z tego Krzycha"

i choć tyle z nim roboty

każdy o nim mówi „złoty".

A Krzyś jeszcze głowę łamie,

jak tu radość sprawić mamie,

„Tak się spiszę na sprawdzianie,

żeby było miło mamie!"

No i znów zadziwił niebo,

że w nim tyle jest dobrego.

Krzyś aniołom puszcza oko,

niby westchnąć chce głęboko:

„Miałem grę dziś przetestować,

lecz nie będę jej żałować.

Co mi tam po grze na kompie,

kiedy świat należy do mnie!"

Świat Misyjny 2/2006 s. 5

---