ZESTAWY EGZAMINACYJNE Z PROCESU KARNEGO ( prof. K. Marszał )
1. Immunitet Prezydenta RP
Za naruszenie Konstytucji lub ustaw, jak i za popełnienie przestępstwa Prezydent RP może być pociągnięty do odpowiedzialności tylko przed TS. Nie może być pociągnięty do odpowiedzialności przed sądem powszechnym wojskowym lub SN.
O postawnie Prezydenta w stan oskarżenia przed TS decyduje Zgromadzenie Narodowe uchwałą podjętą większością co najmniej 2/3 głosów ogólnej liczby członków ZN na wniosek co najmniej 140 członków ZN
Zawiera on jednocześnie immunitet procesowy, nie pozwalający na ściganie Prezydenta RP za popełnienie przestępstwa bez takiej uchwały, ani na pozbawienie wolności bez orzeczenia TS.
2. Środki nadzoru SN nad orzecznictwem sądowym
Nadzór SN dotyczy wyłącznie orzekania. Ma on zapewnić jednolitość orzecznictwa przez jednolitość stosowania prawa. Cel ten osiąga się przez udzielanie wykładni przepisów prawa. Środki nadzoru można podzielić na:
instancyjne i poza instancyjne, w zależności czy nadzór ma miejsce w toku instancji czy poza nim. Związane są z rozpoznawaniem przez SN środków odwoławczych od nieprawomocnych orzeczeń i zarządzeń wojskowych sądów okręgowych. Do poza instancyjnych należą:
kasacja
wznowienie postępowania zakończonego prawomocnie przed SN lub sądem apelacyjnym
wniosek o rozstrzygnięcie rozbieżności co do wykładni prawa
przekazanie do rozstrzygnięcia zagadnień prawnych związanych z konkretną sprawa, wymagających zasadniczej wykładni ustawy.
korygujący i profilaktyczny - w zależności od tego, czy są to środki upoważniające do modyfikowania orzeczeń, czy też nie.
konkretny i abstrakcyjny - w zależności czy mogą być stosowane w konkretnej toczącej się sprawie, czy też są wykorzystywane bez związku z konkretną sprawą
W ramach udzielania wykładni przez SN można wyróżnić:
wykładnie udzielaną w konkretnej sprawie:
- art. 441
- art. 59 u. SN - jeżeli SN rozpoznając kasacje lub inny środek odwoławczy, poweźmie poważne
wątpliwości co do wykładni prawa, może odroczyć rozpoznanie sprawy i przedstawić
zagadnienie prawne do rozstrzygnięcia składowi 7 sędziów tego sądu
wykładnia o charakterze abstrakcyjnym: jeżeli w orzecznictwie sądów powszechnych,
sądów wojskowych lub SN ujawnią się rozbieżności w wykładni prawa może być zgłoszony
wniosek o ich rozstrzygnięcie przez skład 7 sędziów lub inny odpowiedni skład. Z
wnioskiem takim mogą wystąpić I Prezes SN, RPO, PG.
Jeżeli SN uzna, że:
- przedstawione zagadnienie wymaga wyjaśnienia
- a rozbieżności rozstrzygnięcia
Podejmuje uchwałę w przeciwnym razie odmawia jej podjęcia, a jeżeli podjęcie stało się
zbędne - umarza postępowanie
może on przekazać składowi izby, izba składkowi dwóch lub więcej izb albo pełnemu
składowi SN.
Uchwały pełnego składu SN, składu połączonych izb oraz składu całej izby uzyskują z chwilą ich podjęcia moc zasada prawnych. Skład 7 sędziów może postanowić o nadaniu uchwale mocy zasady prawnej.
Odstąpienie od niej wymaga rozstrzygnięcia przez pełny skład izby. Odstąpienie od zasady uchwalonej przez inną izbę w drodze rozstrzygnięcia dwóch izb.
3. Problem świadka koronnego
Instytucja ta powstała w Anglii, obecnie poza - systemem anglosaskim - występuje w szerszym zakresie we włoskim procesie karnym lub tylko co do nielicznych przestępstw (zwalczanie terroryzmu i handlu narkotykami) w RFN.
Doszyć powszechnie przyjmuje się że świadkiem koronnym mamy do czynienia gdy państwo czyni sprawcy obietnice w zakresie ścigania lub ukarania za popełnione przestępstwo w zamian za ujawnienie tego co wie o przestępstwach innych osób.
Instytucja ta stwarza możliwość przełamania zmowy pomiędzy sprawcami przestępstw.
Posiada negatywne strony: nie da się jej pogodzić z zasadą legalizmu, daje zbyt dużą swobodę dla prokuratora wyboru między oskarżeniem a nie oskarżeniem określonej osoby, wartość uzyskanych w ten sposób zeznań może budzić poważne wątpliwości
C. Roxin jeżeli chodzi o ukaranie za już popełniony czyn, to za demoralizujące uważa to, kiedy państwo paktuje z jednym przestępcą, ażeby drugiego ukarać. Przestępca jako partner organów ścigania mąci świadomość prawną. Do tego dochodzi problem niewiarygodności zeznań świadka koronnego. Jest on przeciwnikiem zjednywania sprawców przestępstw dla organów ścigania.
Inaczej ma się sprawa, gdy zeznania świadka koronnego zapobiegają przyszłym czynom. W takie sytuacji - uważa C. Roxin - należy świadkowi koronnemu rzeczywiście zaproponować nagrodę. Wynika to z prostgo wyważenia interesów w sensie stanu wyższej konieczności.
4. Zadania postępowania przygotowawczego
W ustawowym unormowaniu postępowania przygotowawczego można wyróżnić dwie koncepcje:
zakłada że jednym z podstawowych celów tego postępowania jest wszechstronne wyjaśnienie sprawy i zebranie - także na użytek orzekającego w kolejnym stadium sądu - materiału dowodowego.
zawężenie zadań tego stadium procesu do wstępnego zbadania sprawy, by możliwe było podjęcie decyzji, czy podejrzenie popełnienia przestępstwa jest uzasadnione, kogo należy postawić w stan oskarżenie przed sądem i jakie wnioski dowodowe należy zgłosić sądowi.
Zadania postępowania przygotowawczego:
ustalenie czy został popełniony czyn zabroniony i czy stanowi on przestępstwo - ma ono ścisły związek z art. 303 wg. którego do wszczęcia postępowania wystarcza uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa - powinno się ono przerodzić w przekonanie że popełniono przestępstwo, gdyby nie zostało potwierdzone w zebranymi w PP dowodami, należy je umorzyć.
wykrycie i w razie potrzeby ujęcie sprawcy - w razie niewykrycia należy umorzyć a w przypadku nie możliwości jego ujęcia - postępowanie zawiesza się.
zebranie danych stosownie do art. 213 (tożsamość, wiek, stosunki rodzinne i majątkowe, wykształcenie, zawód, źródło dochodów, dane o karalności) i art. 214 (wywiad środowiskowy)
wyjaśnienie okoliczności sprawy w tym ustalenie osób pokrzywdzonych i rozmiarów szkody - chodzi tutaj o wszystkie okoliczności, które są istotne dla rozstrzygnięcia kwestii odpowiedzialności określonej osoby za zarzucane jej przestępstwo.
zebranie, zabezpieczenie i w niezbędnym zakresie utrwalenie dowodów dla sądu - chodzi tutaj o to że decyzja kończą PP może być oparta wyłącznie na materiale zebranym w PP, po drugie sąd na podstawie tego materiału dokonuje wstępnej kontroli sprawy, po trzecie materiał ten jest często wykorzystywany przez sąd w toku rozprawy głównej lub na posiedzenie, może stać się podstawą wydania wyroku nakazowego - takie wykorzystanie przez sąd materiału staje się najbardziej wyraziste w grupie czynności nie powtarzalnych.
Poza tym w PP należy także dążyć do wyjaśnienia okoliczności, które sprzyjały popełnieniu przestępstwa
Tak określone zadania nie mogą być traktowane w oderwaniu od celów wyznaczonych dla całego postępowania. Przepisy KPK, mają na celu takie ukształtowanie postępowania karnego aby:
sprawca czynu został wykryty i pociągnięty do odpowiedzialności karnej, a osoba nie winna tej odpowiedzialności nie poniosła
przez trafne zastosowanie środków przewidzianych w prawie karnym oraz ujawnienie okoliczności sprzyjających popełnieniu przestępstwa zostały osiągnięte zadania postępowania karnego nie tylko w zwalczaniu przestępstw lecz również w zapobieganiu oraz o umacniania poszanowania prawa i zasad współżycia społecznego
zostały uwzględnione prawnie chronione interesy pokrzywdzonego
rozstrzygnięcie sprawy nastąpiło w rozsądnym terminie
Ograniczenie zakresu przeprowadzonego dochodzenia - dochodzenie może ograniczać się do ustalenia czy zachodzą wystarczające podstawy do wniesienie aktu oskarżenie lub innego zakończenia postępowania. Za obowiązkowe uznaje jednak ustawa następujące czynności:
instytucje przedstawienia zarzutów, przy czym w dochodzeniu można nie sporządzać postanowienia o przedstawieniu zarzutów - wtedy przesłuchani takiej osoby rozpoczyna się od powiadomienia jej o treści zarzutu wpisanego do protokołu przesłuchania. Osobę tę od chwili rozpoczęcia przesłuchania uważa się za podejrzanego.
przewidziane w art. 321 (instytucja zamknięcia)
przesłuchanie podejrzanego i pokrzywdzonego
niepowtarzalnych
Utrwalenie innych czynności ogranicza się do protokołu zawierającego najistotniejsze oświadczenie osób biorących udział w czynności.
5. Ekstradycja
6. Skargowy proces rzymski
7. Zdolność procesowa
8. Bezwarunkowe umorzenie procesu karnego
9. Dozór Policji
10. Cechy środków zaskarżenia
11. Środki zaskarżenia w powszechnym procesie niemieckim
12. Przedawnienie jako przesłanka procesowa
13. Oddanie pod sąd przed sąd (szerokie i wąskie znaczenie)
14. Rozstrzygnięcia sądu odwoławczego
15. .....................................................
16. Przedmiot procesu karnego
17. Zasady organizacyjne Prokuratury RP
zasada jednolitości - oznacza że wszystkie jednostki organizacyjne prokuratury stanowią jedną organizacyjną całość. Tak więc jednostki prokuratury jako całość występują na zewnątrz nie we własnym imieniu lecz w imieniu całej prokuratury
zasada centralizmu - polega na tym że wszystkie jednostki organizacyjne prokuratury podlegają jednemu naczelnemu organowi, a mianowicie PG. Jemu podlegli są wszyscy prokuratorzy jednostek organizacyjnych. Zasada ta wyklucza funkcjonowanie w państwie kilku niezależnych od siebie prokuratur
zasada hierarchicznego podporządkowania - oznacza że jednostki organizacyjne prokuratury podlegają PG nie wprost, lecz za pośrednictwem jednostek organizacyjnych wyższego szczebla. Poprzez te szczeble struktury organizacyjnej docierają do jednostek niższego szczebla polecenie PG, jak i przekazywanie są informacje do PG z niższego szczebla
zasada jednoosobowego kierownictwa - polega na tym, że całość organów prokuratury jak i każdą jej jednostką, kieruje zawsze jedna osoba. Kolegialne rozstrzyganie jest w prokuraturze nie znane.
zasada niezależności - oznacza że prokuratorzy w sprawowaniu swej funkcji są niezależni od terenowych organów administracji państwowej i samorządowej. Podlegają jedynie prokuratorom przełożonym.
Na tle zasady hierarchicznego podporządkowania i niezależności, występuje problem autonomii prokuratora w prowadzeniu spraw i podejmowaniu decyzji.
Wytyczne PG w zakresie PP są wiążące dla wszystkich organów uprawnionych do prowadzenie PP.
Kierownictwo rządu powinno wyznaczać ogólne kierunki działania organu prokuratorskiego. Natomiast w poszczególnych sprawach prokurator powinien posiadać autonomiczne uprawnienia, bez ingerencji ze strony czynnika rządowego.
18. Zdanie odrębne
Jest jedyną możliwości ujawnienia różnicy zdań sędziów przy głosowaniu nad wyrokiem. Zdanie odrębne powstaje z chwilą podpisywania wyroku tzn. że fakt przegłosowania sędziego nie jest równoznaczny z istnieniem zdania odrębnego.
Sędzia zaznacza swoje zdanie odrębne umieszczając przy podpisie słowa: zdanie odrębne itp. podając w jakiej części i w jakim kierunku kwestionuje orzeczenie.
Zdanie odrębne może dotyczyć uzasadnienia, wówczas zdanie to zaznacza przy podpisywaniu orzeczenia.
Zgłoszenie zdania odrębnego ma takie skutki, że:
sporządza się z urzędu uzasadnienie wyroku
uzasadnienie wyrok podpisują wszyscy członkowie składu sądzącego
składający zdanie odrębne dołącza w ciągu 7 dni jego uzasadnienie; obowiązek ten nie dotyczy ławnika
Zgłoszenie zdania odrębnego podaje się do wiadomości, także nazwisko członka składu, który zgłosił zdanie odrębne, jeżeli wyraził na to zgodę.
W myśl art. 8 u. Prok. prokurator przy wykonywaniu czynności określonych w ustawie jest niezależny. Prokurator jest jednak obowiązany wykonywać zarządzenie, wytyczne i polecenia przełożonego prokuratora.
Jeżeli polecenie dotyczy treści czynności w postępowaniu, prokurator może zażądać doręczenia mu polecenie na piśmie. Takie polecenie jest jednak wiążące.
19. Zasada publiczności
20. Podstawy wznowienia prawomocnego orzeczenia sądu
21. Francuski proces karny
22. Zasady działania prokuratury RP
zasada legalizmu
zasada bezstronności
zasada działania z urzędu
zasada współdziałania z innymi organami publicznymi i samorządowymi, organizacjami spółdzielczymi i społecznymi - nakłada na prokuraturę obowiązek utrzymania z tymi podmiotami ścisłego kontaktu. Zasada ta jest związana z charakterem państwa prawa, w którym wszystkie organy i organizacje powinny być zainteresowane w przestrzeganiu prawa.
zasada substytucji - polega na tym że prokurator wyższego rzędu może zlecić czynność prokuratorowi podwładnemu.
zasada dewolucji - oznacza że każdy prokurator wyższego rzędu ma prawo przejąć do osobistego wykonania każdą czynność, która wg. obowiązującego prawa należy do prokuratora niższego rzędu
zasada indyferencji - oznacza że dla skuteczności czynności nie ma znaczenia który z prokuratorów jej dokonuje.
zasada jednoosobowego dokonywania czynności - oznacza że każda czynność prokuratorska jest dokonywania jednoosobowo.
Zasada dewolucji ma charakter bezwzględny, nie znający wyjątków. Inaczej jest z zasadami substytucji i indyferencji. Zasady te doznają pewnych ograniczeń, a mianowicie:
niektóre czynności wymagają, aby były spełnione przez prokuratora odpowiedniego stopnia służbowego
uprawnienia asesora p.o. są zawężone
23. Spór o właściwość
Spory o właściwość mogą zachodzić jedynie między sądami równorzędnymi. Spór może być:
pozytywny - gdy dwa sądy dążą do rozpoznania tej samej sprawy
negatywny - gdy dwa sądy równorzędne stwierdzają brak podstawy dla swojej właściwości
Spór o właściwość powstaje na skutek przekazania sprawy przez jeden sąd drugiemu równorzędnemu sądowi. Sąd któremu sprawę przekazano nie może jej przekazać z kolei innemu równorzędnemu sądowi. Może ją rozpoznać lub wszcząć spór, jeżeli ustali że nie jest właściwy, do jej rozpoznania.
Wszczynając spór przekazuje sprawę sądowi nad nim przełożonemu, który powinien rozstrzygnąć spór. Orzeczenie sądu wyższego rzędu jest ostateczne.
W czasie sporu każdy z sądów powinien przedsiębrać czynności nie cierpiące zwłoki.
24. Legitymacja do stosowania środków zapobiegawczych
25. Bezwzględne przyczyny odwoławcze
26. Zasada swobodnej oceny dowodów
27. Poręczenie jako środek zapobiegawczy
28. Porozumienie w procesie karnym
29. Przeszukanie
30. Rozprawa apelacyjna
31. Stosunek prawa karnego procesowego do prawa karnego materialnego
32. Oskarżyciel posiłkowy de lege lata
33. Dokument w procesie karnym
34. Podjęcie i wznowienie umorzonego postępowania przygotowawczego
35. Rozumienie granic środka odwoławczego
36. Zasada sądowego wymiaru sprawiedliwości
37. Pojęcie i rodzaje stron procesowych
38. Podstawy wszczęcia postępowania przygotowawczego
Podstawą wszczęcia postępowania przygotowawczego jest uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa. Z tego wynikają dwa spostrzeżenia:
ustawodawca nie wymaga po stronie organu ścigania pewności, że popełniono przestępstwo
z drugiej strony nie wystarczy samo podejrzenie, musi ono być uzasadnione
Instytucja pomocną w tym są czynności sprawdzające, pozwalające na upewnienie się w sprawie zasadności decyzji o wszczęciu.
Śledztwo lub dochodzenie może i powinno być wszczęte, tylko wtedy, kiedy można przyjąć hipotezę, że popełniono przestępstwo, a hipoteza ta znajduje oparcie w wiadomościach dotyczących określonego zdarzenia faktycznego. Podejrzenie popełnienia przestępstwa musi być zatem uzasadnione.
39. Świadek anonimowy
40. Cofnięcie środka odwoławczego
41. Obowiązywanie przepisów prawa procesowego w miejscu
42. Zawisłość sprawy jako przesłanka procesowa
43. Prawo odmowy zeznań
44. Skutki niestawiennictwa osób wezwanych i zawiadomionych w części wstępnej rozprawy
45. Pytanie prawne do SN
Pozwalają na ujednolicenie wykładni obowiązujących przepisów.
Jeżeli w postępowaniu odwoławczym wyłoni się zagadnienie prawne wymagające zasadniczej wykładni ustawy, każdorazowy sąd odwoławczy może odroczyć wydanie orzeczenia i przekazać to zagadnienie do rozstrzygnięcia SN a SN może przekazać je składowi 7 sędziów.
Pytanie może dotyczyć jedynie istotnych wątpliwości związanych z wykładnią obowiązujących przepisów.
SN, któremu przekazano zagadnienie prawne do rozstrzygnięcia może:
pytanie prawne pozostawić bez rozpoznania gdy wystąpił z nim podmiot nieuprawniony
odmówić udzielenie odpowiedzi, gdy pytanie nie dotyczy istotnej kwestii lub gdy zostało już wyjaśnione w uchwale stanowiącej zasadę prawną
przejąć sprawę do swojego rozpoznania
przekazać zagadnienie prawne do rozstrzygnięcia składowi powiększonemu
udzielić odpowiedzi na przedstawione zagadnienie prawne
umarza postępowanie, jeżeli podjęcie uchwały stało się zbędne
SN rozpoznaje kwestię prawną na posiedzeniu, w którym mogą wziąć udział prokurator, obrońca i pełnomocnik.
SN udziela odpowiedzi w formie uchwały, która jest w konkretnej sprawie wiążąca
Odpowiedz SN wiąże także gdy SN odmawiając odpowiedzi w rzeczywistości wyraża pogląd (stwierdza na przykład że kwestia jest rozstrzygnięta jednoznacznie i odsyła do wykładni słownej przepisu)
Jeżeli sprawa taka dotrze do SN np. w przypadku kasacji SN jest również związana taką wykładnią.
46. Legalna wykładnia prawa przez TK jako źródło prawa
47. Zasada legalizmu
48. Obowiązek dowodzenia i ciężar dowodowy
49. Zabezpieczenie majątkowe z urzędu
50. Warunki formalne skargi odwoławczej
51. Policja w postępowaniu karnym
52. Swoboda wypowiedzi przesłuchiwanego
53. Jakim badaniom powinien poddać się oskarżony i jak można je wymusić
54. Etapy przewodu sądowego
55. Błędna ocena okoliczności faktycznych jako przyczyna odwoławcza
56. Zasada skargowości
57. Sygnalizacja uchybień
58. Udostępnienie sadowi i prokuratorowi korespondencji, przesyłek oraz treści rozmów telefonicznych
59. Udział stron i ich przedstawicieli w postępowaniu przygotowawczym
60. Sprzeciwy i quasi - sprzeciwy
61. Przesłanki z art. 17 pkt 1 i 2
62. System sądów w RP
63. Dochodzenie w niezbędnym zakresie
64. Zamiana kwalifikacji prawnej czynu na rozprawie
65. Odszkodowanie za niesłuszne ukaranie
66. Źródła prawa karnego procesowego
67. Właściwość z łączności spraw
68. Biegły
69. Czynności bezpośrednio poprzedzające zamknięcie postępowania przygotowawczego
70. Naruszenie prawa materialnego jako przyczyna odwoławcza
71. Pojęcie i podział przesłanek procesowych
72. Krajowa Rada Sądownictwa
73. Kontrola prawomocnych orzeczeń z urzędu
74. Dokumentowanie czynności procesowych
75. Postępowanie pojednawcze
76. Skarga jako przesłanka procesowa
77. Pokrzywdzony
78. Przerwa i odroczenie rozprawy
79. Nadzór prokuratora na postępowaniem przygotowawczym
80. Konstrukcja postępowania szczególnych
81. Prawo karne procesowe i jego funkcje
82. Dowody nazwane i nienazwane
83. Przywrócenie terminu zawitego
84. Odmowa wszczęcia postępowania przygotowawczego
85. Rażąca niesprawiedliwość orzeczeń
86. Istota procesu karnego
87. Właściwość z przekazania sprawy
88. Reguła sędziowskiej decyzji w zakresie ograniczeń praw obywatelskich w procesie karnym
89. Śledztwo powierzone
90. Odszkodowanie za oczywiście niesłuszne tymczasowe aresztowanie i zatrzymanie
91. Zasada prawa do obrony
92. Podsądność TS
93. Domniemania w procesie karnym
94. Narada i głosowanie nad orzeczeniem
95. Dopuszczalność zażalenia
96. Angielski proces karny
97. Współuczestnictwa procesowe
98. Bezwzględne i względne zakazy dowodzenia za pomocą określonego dowodu
99. Przedmiotowe rozszerzenie oskarżenia
100. Postępowanie w stosunku do nieobecnych
101. Gwarancje procesowe
102. Właściwość rzeczowa sądu okręgowego
103. Zakaz opuszczania kraju
104. Prawomocność formalna
Prawomocność formalna oznacza stan niepodważalności orzeczenia za pomocą zwyczajnego środka odwoławczego, wykluczający kontynuacje dane procesu karnego.
Co do chwili powstania tego stanu nie ma w KPK reguły. Na podstawie skutków procesowych np.
upłynięcie terminu do wniesienia środka odwoławczego, a strony i ich przedstawiciele nie skorzystali z tego uprawnienia
prezes sądu I instancji odmówił przyjęcia wniesionego środka odwoławczego
sąd odwoławczy pozostawił wniesiony środek odwoławczy bez rozpoznania
sąd pozostawił bez rozpoznania cofnięty środek odwoławczy
nie wniesiono wniosku o sporządzenie uzasadnienia
wyczerpany został tok instancji na skutek wydania orzeczenie przez sąd II instancji
105. Ułaskawienie na wniosek
106. Przedstawiciel ustawowy
107. Prawomocność materialna
108. Kontrola stosowania tymczasowego aresztowania
109. Czynności sprawdzające
110. zakres zaskarżenia
111. Przeszkody procesowe
112. Pełnomocnik w procesie karnym
113. Wyłączenie sędziego z ustawy
114. Wartość dowodowa notatki urzędowej
115. Sądowe postępowanie co do orzeczeń w sprawach o wykroczenia
116. Sędzia ustawowy
117. Zasadnicze sposoby przeprowadzenia dowodów
118. Kategorie uczestników procesu karnego
119. Wyrokowanie
120. Postępowanie nakazowe
121. Zasada udziału czynnika społecznego
122. Ponadpaństwowe organy wymiaru sprawiedliwości
123. Znaczenie dowodów w procesie karnym
124. Pojęcie i podział orzeczeń
125. Właściwość sądów wojskowych
126. Zasada kolegialności
127. Ważność czynności procesowych
128. Wzbogacenie i zubożenie toku procesu
129. Oznajmienie orzeczeń
130. Ułaskawienie inicjowane przez Prokuratora Generalnego
131. Ściganie na wniosek
132. Oskarżyciel publiczny nie będący prokuratorem
133. Wyjaśnienia oskarżonego
134 Tymczasowe zajęcie mienia ruchomego
135. System środków odwoławczych
136. Immunitet adwokacki
137. Badanie lekarskie świadka i pokrzywdzonego
138. Przedmiot dowodzenia
139. Sytuacja prawna oskarżonego w procesie karnym
140. Rozstrzygnięcia w przedmiocie wniosku o wznowienie postępowania
141. Inkwizycja generalna i szczególna
142. Dopuszczalność ograniczeń praw obywatelskich w procesie karnym
143. Jak przedstawia się dostęp stron i ich przedstawicieli do akt postępowania karnego
144. Zakaz wykorzystania dowodów przeprowadzonych w procesie karnym
145. Postępowanie uproszczone
146. Zasady prawa
147. Uprawnienia procesowe asesora prokuratury
148. Zaliczenie tymczasowego aresztowania na poczet kary orzeczonej
149. Podmiotowe rozszerzenie oskarżenia
150. Znaczenie zarzutów w postępowaniu odwoławczym
151. Zasada bezpośredniości
152. Zawieszenie postępowania karnego
Czasowe wstrzymanie procesu karnego wynikające z zawieszenia postępowania karnego może mieć miejsce zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i w postępowaniu sądowym.
W stadium postępowania przygotowawczego zawieszenie może mieć miejsce tylko w fazie in personam.
Zawieszenie oznacza, że proces karny został wstrzymania w czasie istnienia określonych w ustawie przyczyn.
Przyczynami zawieszenie postępowania nie są przeszkody procesowe, lecz przeszkody faktyczne uniemożliwiające się toczenie procesu karnego.
Przyczynami są długotrwałe przeszkody uniemożliwiające prowadzenie postępowania, a szczególnie:
niemożność ujęcia oskarżonego
choroba psychiczna oskarżonego uniemożliwiająca mu branie udziału w postępowaniu, z wyjątkiem sytuacji, gdy choroba psychiczna wyłącza odpowiedzialność oskarżonego za zarzucane mu przestępstwo
inna ciężka choroba oskarżonego uniemożliwiająca mu branie udziału w postępowaniu
Charakter długotrwały - chodzi o takie okoliczności, których trwania nie da się z góry przewidzieć
Postanowienie o zawieszeniu w PP wydaje organ prowadzący postępowanie, jeżeli organem tym nie jest prokurator, wymaga ono jego zatwierdzenia. W PS wydaje sąd.
Na to postanowienie przysługuj zażalenie. Rozpoznaje je prokurator nadrzędny lub sąd wyższego rzędu.
W okresie zawieszenia można dokonywać np.
niektórych czynności w celu zabezpieczenia dowodów przed ich utratą lub zniekształceniem
nie stoi na przeszkodzie orzekaniu co do środków zapobiegawczych
Zawieszenie trwa do czasu ustania przeszkody. Decyzje o podjęciu wydaje prokurator (PP) lub sąd
Zawieszenie postępowania nie jest przyczyną zawieszającej bieg terminu przedawnienia karalności.
Zawieszenie przewidziane jest także w innych przepisach:
art. 22 § 1 - zawiesza się postępowanie gdy ni orzeczono jeszcze prawomocnie co do innego przestępstwa
art. 105 § 3 - postępowanie karne wszczęte wobec osoby przed dniem wyboru jej na posła (senatora) ulega na żądanie Sejmu zawieszeniu do czasu wygaśnięcia mandatu. W tym wypadku bieg przedawnienia ulega zawieszeniu na czas zawieszenia postępowania.
153. Etapy procesu dowodzenia
poszukiwanie i wstępne zabezpieczenie dowodów (nie zawsze ma miejsce w procesie dowodzenia, zwykle gdy zostanie wprowadzony do procesu na wniosek strony)
wprowadzenie dowodów do procesu:
na wniosek
z urzędu
przeprowadzenie dowodów
przesłuchanie
odczytanie
oględziny
eksperyment procesowy
ocena dowodów i czynienie ustaleń faktycznych
154. Akt oskarżenia
155. Uzupełnienie postępowania dowodowego w instancji odwoławczej
156. Zasada koncentracji materiału dowodowego
157. Sposoby wprowadzania dowodów do procesu karnego
158. Warunkowe umorzenie postępowania karnego
159. Czynności końcowe w sądzie I instancji
160. Badanie skargi kasacyjnej
161. Zasada rzetelnego procesu
162. Legitymacja procesowa
163. Postanowienia
164. Wznowienie zamkniętego przewodu sądowego
165. Problem tzw. superkasacji
166. Zasada domniemania niewinności oskarżonego
167. Właściwość miejscowa sądu
168. Badanie stanu zdrowa psychicznego oskarżonego
169. Uzewnętrznienie orzeczeń
170. Środki zaskarżania i ich podział
171. Ingerencja prokuratora w sprawach o przestępstwa o ścigane z oskarżenie prywatnego
172. Eksperyment procesowy
173. Pojęcie i systematyka środków przymusu w procesie karnym
174. Wstępne badanie sprawy
175. Podmioty uprawnione do wniesienia apelacji
176. Jurysdykcja krajowa sądów polskich
177. Wszczęcie procesu adhezyjnego
178. Kontrola zachowania warunków formalnych aktu oskarżenia
179. Modyfikacja zarzutów w postępowaniu przygotowawczym
180. Postępowanie apelacyjne przed sądem I instancji
181. Właściwość jako przesłanka procesowa
182. Pojęcie i rodzaj oskarżycieli w procesie karnym
183. Wyroki
184. Reguły a zakres stosowania i stanowienia środków zapobiegawczych
185. Rodzaje przyczyn odwoławczych
186. Rozumienie i rola zasad procesowych
187. Forum do wydawania orzeczeń
188. Ogólna charakterystyka i podział środków zapobiegawczych
189. W jaki warunkach może odczytać protokół wyjaśnień oskarżonego złożonych wcześniej
190. Naruszenie prawa procesowego jako przyczyna odwoławcza
191. Kiedy sąd jest kompetentny do rozpoznania sprawy o wykroczenie
192. Skład sądu rejonowego i okręgowego
193. Dochodzenie rejestrowe
194. Na czym polega koncepcja nieważności orzeczeń
195. Dopuszczalność środka odwoławczego
196. Cel procesu karnego
197. Świadek (pojęcie, prawa i obowiązki)
198. Samodzielność jurysdykcyjna sądów karnych
199. Formy postępowania przygotowawczego
200. Bezwzględne przyczyny uchylenia orzeczenia
201. Umowa międzynarodowa jako źródło prawa procesowego
202. Przedstawiciel społeczny
203. Świadek anonimowy
204. Nadzwyczajne wznowienie umorzonego postępowania przygotowawczego
205. Rozgraniczenie kasacji i wznowienia postępowania sądowego
206. Zasada niezawisłości sędziowskiej
207. Wyjaśnienie rozbieżności nie związanych z konkretną sprawą
Jeżeli w orzecznictwie sądów powszechnych, sądów wojskowych lub SN ujawnią się rozbieżności w wykładni prawa może być zgłoszony wniosek o ich rozstrzygnięcie przez skład 7 sędziów lub inny odpowiedni skład. Z wnioskiem takim mogą wystąpić I Prezes SN, RPO, PG.Jeżeli SN uzna, że:
- przedstawione zagadnienie wymaga wyjaśnienia
- a rozbieżności rozstrzygnięcia
podejmuje uchwałę w przeciwnym razie odmawia jej podjęcia, a jeżeli podjęcie stało się zbędne - umarza postępowanie może on przekazać składowi izby, izba składkowi dwóch lub więcej izb albo pełnemu składowi SN.
Uchwały pełnego składu SN, składu połączonych izb oraz składu całej izby uzyskują z chwilą ich podjęcia moc zasada prawnych. Skład 7 sędziów może postanowić o nadaniu uchwale mocy zasady prawnej.
Odstąpienie od niej wymaga rozstrzygnięcia przez pełny skład izby. Odstąpienie od zasady uchwalonej przez inną izbę w drodze rozstrzygnięcia dwóch izb.
208. Zakaz substytuowania wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadka
209. Kary porządkowe
Obejmują kary porządkowe sensu stricto i sankcje wymuszające.
1. Cechą tych pierwszych jest charakter represyjny, są one podobne do kar za wykroczenie. Nie mają na celu bezpośredniego wymuszenia określonego zachowania, lecz są reakcją na nie spełnienie obowiązku procesowego.
Karę pieniężna w wysokości do 3000 zł można nałożyć na świadka, biegłego, tłumacza lub specjalistę, którzy bez usprawiedliwienia nie stawili się na wezwanie organu prowadzącego postępowanie albo bez zezwolenia wydalili się z miejsca czynności przed jej zakończeniem.
Nałożenie kary jest uprawnieniem a nie obowiązkiem. Podlega ona uchyleniu jeżeli w ciągu tygodnia od daty doręczenia postanowienia wymierzającego karę pieniężną dostatecznie usprawiedliwi swe nie stawiennictwo lub samowolne oddalenie się.
Poza tym może zarządzić zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie świadka. W stosunku do reszty stosuje się to wyjątkowo.
Taki sam charakter ma kara pieniężna nałożona na podstawie art. 19 § 3 KPK - w razie nie udzielenia wyjaśnień w wyznaczonym terminie można nałożyć na kierownika organu zobowiązanego do wyjaśnień karę pieniężną w wysokości do 3000 zł.
2. Sankcje wymuszające - są one również reakcją na zachowanie niezgodne z określonym obowiązkiem i w tym zakresie są podobne do kar porządkowych sensu stricte. Różnią się tym że mają skłonić oznaczoną osobę do spełnienia obowiązku procesowego. W wysokości do 3000 zł. Nakłada się ją w stosunku do osoby, która bezpodstawnie uchyla się od:
złożenia zeznań
wykonania czynności biegłego, tłumacza specjalisty
złożenia przyrzeczenia
wydania przedmiotu
dopełnienia obowiązku poręczyciela
spełnienia innego ciążącego na niej obowiązku
Jeżeli uchylanie jest uporczywe (oprócz złożenia przyrzeczenia), można nie zależnie od kary pieniężnej zastosować aresztowanie na czas nie przekraczający 30 dni. Należy areszt uchylić jeżeli osoba aresztowana spełni ciążący na niej obowiązek albo postępowanie przygotowawcze albo postępowanie w danej instancji zostanie zakończone.
Sankcje wymuszające nie mogą być stosowane do stron procesowych, ich obrońców i pełnomocników, a w zakresie kary za niedopełnienie obowiązku wydania rzeczy, także do osób, które mogą się uchylić od złożenia zeznań.
W zakresie kar porządkowych postanowienie wydaje sąd a w PP także prokurator. Aresztowanie stosuje w PP na wniosek prokuratora sąd rejonowy, w którego okręgu prowadzi się postępowanie.
Na postanowienia i zarządzenia w przedmiocie kar porządkowych przysługuje zażalenie. Złożenie zażalenia wstrzymuje wykonanie postanowienia o aresztowaniu.
Na zarządzenie prokuratora o zatrzymaniu i przymusowym doprowadzenie przysługuje zażalenie do sądu rejonowego, w którego okręgu prowadzi się postępowanie.
210. Zakaz reformationis in peius
211. Pojęcie i rodzaj immunitetów
212. Instytucja zarządzenia odszkodowania z urzędu
213. Warunki stosowania środków zapobiegawczych
214. Jakie okoliczności decydują o odczytaniu protokołu zeznań świadka
215. Warunki wydania wyroku zaocznego
216. Proces karny polski okresu międzywojennego
217. Stanowisko obrońcy
218. Wydalenie oskarżonego z sali rozpraw
219. Instytucja przedstawienie zarzutów
220. Skarga kasacyjna
221. Abolicja
222. Rozstrzygnięcia w zakresie powództwa cywilnego
223. Konwalidacja
224. Badanie skargi kasacyjnej
225. Koszty sądowe
226. Obowiązywanie przepisów w czasie
227. Podstawy tymczasowego aresztowania
228. Konwalidacja
229. Czynności, których można dokonać najpóźniej do rozpoczęcia przewodu sądowego
230. Wyrok łączny
231. Powszechny inkwizycyjny proces niemiecki
232. Kumulacja przeszkód
233. Wyłączenie sędziego na wniosek
234. Zatrzymanie
235. art. 435 KPK
236. Analogia w procesie karnym
237. Przedstawiciel społeczny +
238. Niedopuszczalność czynności procesowych
239. Podstawa wszczęcia postępowania przygotowawczego
240. Sprzeciw i quasi sprzeciw
241. Funkcje procesu karnego
242. Właściwość z przekazania sprawy
243. Uzewnętrznienie i oznajmienie orzeczeń
244. Czas trwania śledztwa i dochodzenia
245. Dopuszczalność środka odwoławczego
246. Polska kodyfikacja procesu karnego
247. Oskarżyciel posiłkowy występujący obok oskarżyciela publicznego
248. Istota nieważności orzeczeń +
249. Wszczęcie postępowania przygotowawczego
250. Zakaz reforamtionis in peius +
251. Postępowanie przed questiones peretare
252. Procesowa rola pokrzywdzonego
253. Terminy prekluzyjne
254. Postępowanie mediacyjne
255. Kierunek środka odwoławczego
256. Pojęcie pokrzywdzonego
257. Dyrektywy wyrażające zasady bezpośredniości
258. Kontrola środków zapobiegawczych
259. Sędzia ustawowy +
260. Postępowanie uproszczone
261. Istota procesu karnego
262. Badanie oskarżonego
263. ....................................
264. Kontrola warunków formalnych aktu oskarżenia +
265. art. 435 KPK
266. Francuski proces porewolucyjny
267. RPO w procesie karnym
268. Zarządzenia
269. Znaczenie zarzutów w postępowaniu odwoławczym +
270. Elementy instytucji przedstawienia zarzutów
271. Zasada legalizmu
272. Współuczestnictwo w procesie karnym
273. Rodzaje zatrzymań (patrz. 234)
274. Funkcje asesora pełniącego funkcje prokuratora +
275. Postępowanie ponowne
276. Terminy procesowe +
277. Środki zaskarżenia
278. Działalność sądu w postępowaniu przygotowawczym
279. Cel procesu karnego +
280. Policja w procesie karnym +
281. Angielskie ławy przysięgłych
282. Formy czynności procesowych
283. Nielegalność dowodu
284. Odmowa wszczęcia postępowania przygotowawczego
285. Błąd w ustaleniach faktycznych jako przyczyna odwoławcza
286. Dowody w niemieckim procesie inkwizycyjnym
287. Wartość dowodowa notatki urzędowej
288. Przyczyny bezwarunkowego umorzenia postępowania
289. Wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku
290 Podsądność polskich sądów wojskowych
291. Surogaty aktu oskarżenia
292. Skarga apelacyjna
293. Wyłączność decyzji sądowej w stosowaniu środków przymusu
294. Ściganie na wniosek
295. Osoba odpowiedzialna posiłkowo
296. Rodzaje śledztwa
297. Wyroki +
298. Zasady procesowe
299. Istota bezwzględnych przyczyn odwoławczych
300. Stadia postępowania inkwizycyjnego
301. Granice przedmiotowe oskarżenia
302.
303. Obowiązkowa obrona
304. Konstrukcja postępowań szczególnych
305. Systematyka środków zapobiegawczych +
306. Środek z art. 276
307. Odstąpienie oskarżyciela od oskarżenia prywatnego
308. Obrona z urzędu
309. Koncepcja swobodnej oceny dowodów
310. Wniosek o umorzenie i zastosowanie środków zabezpieczających
311. Kumulacja przeszkód procesowych +
312. Obowiązek dowodzenia i ciężar dowodowy
313. Tymczasowe zajęcie mienia ruchomego +
314. Odczytanie wyjaśnień oskarżonego +
315. Przebieg postępowanie w przedmiocie wznowienia postępowania sądowego
316. Modyfikacja zarzutów
317. Zakres zaskarżenia
318. Orzeczenia
319. Skarga subsydiarna
320. Polski proces karny
321. Wymogi skargi odwoławczej
322. Pojęcie procesu karnego
323. Terminy zawite
324. .......................................
325. Samodzielność jurysdykcyjna sądów karnych +
326. Problem wnoszenia ponownej kasacji
327. Jurysdykcja polskich sądów karnych +
328. Kiedy oskarżony może opuścić sale bez zgody
329. Etapy dowodzenia +
330. Stadia procesu
331. Policja w postępowaniu karnym
332. Swoboda wypowiedzi przesłuchiwanego
333. Kasacja stron
334. Etapy przewodu sądowego
335. Błędna ocena okoliczności faktycznych
336. Stosunek prawa karnego materialnego do procesowego
337. Skarga subsydiarna
338. Dokument w procesie karnym
339. Podjęcie i wznowienia umorzonego postępowania przygotowawczego
340. Granice środka odwoławczego
341. Orzeczenia w sprawie o wykonania przez sądy
342. Świadek anonimowy +
343. art. 397
344. Odszkodowanie w ramach środków karnych
345. Ułaskawienie
346. Koncepcja legalnej oceny dowodów
347. Etapy przewodu sądowego +
348. Uprawnienia przysługujące tylko oskarżonemu
349. Przedawnienie przestępstw prywatnoskargowych i uregulowanie przerwy przedawnienia
350. Zaliczenie rzeczywistego pozbawienia wolności
351. Cel procesu +
352. Czynności sądowe w postępowania przygotowawczym
353. Policja w procesie karnym +
354. Terminy +
355. System środków zaskarżenia i reguły umiaru z 227 i 257 KPK
9