Pejzaże arkadyjskie
Naturalna tęsknota człowieka za beztroskim i szczęśliwym życiem ma długą tradycję. Już w czasach starożytnych istniała pamięć o mitycznym "złotym wieku" i utraconych na zawsze krainach szczęścia, gdzie człowiek beztroski i niewinny istniał harmonijnie zespolony z naturą. Taką szczęśliwą krainę nazywano Arkadią.
Prawdziwa Arkadia mieściła się w środkowej części greckiego Peloponezu, zaś mieszkańcy tego górzystego kraju zajmowali się wypasem bydła, uprawą pszenicy i winnej latorośli. Dzięki literaturze zyskała ona nobilitację i stała się symbolicznym obrazem idealnego kraju, miejsca wiecznej szczęśliwości, jedną z utopii, jakie stworzyła ludzka wyobraźnia obok Edenu, Olimpu i Atlantydy. To Sielanki Teokryta, bukoliki Wergiliusza sprawiły, że Arkadia prawdziwa i utopijna stały się jednością i zaczęły oznaczać dla ówczesnych ludzi oazę szczęśliwości.
W kulturze chrześcijańskiej, drugim źródle sztuki europejskiej, również odnajdujemy topos raju utraconego. Biblijni banici - Adam i Ewa - zostali wygnani z Ogrodu Eden, ale raj pozostał idealny, nie skalany grzechem.
Takie właśnie szczęśliwe krainy - Arkadie, próbowali wskrzesić twórcy ery nowożytnej. Każda epoka miała swoją literacką wizję szczęścia. Wiązało się to oczywiście z celami i założeniami danej epoki.
W dobie oświecenia w słynnej sielance "Laura i Filon" Franciszka Karpińskiego, poeta łączy czułostkowość z rokokowym wdziękiem, elementy konwencjonalne z akcentami szczerości i prawdy uczuciowej. Przeżyciom bohaterów towarzyszy natura i atmosfera uroczego, spokojnego wieczoru na wsi.
Głębsze i prawdziwsze doznania i emocje, a także ważną rolę przyrody, oddaje wiersz " Do Justyny. Tęskność na wiosnę". Ukazane jest tu subtelne przeżycie natury, a więc tęsknota za słońcem, kwiatami, śpiewem ukochanej.
Tematem większości sielanek jest rozpamiętywanie utraconej miłości w otoczeniu piękna przyrody. Pewne nastroje i przeżycia są związane z określonymi obiektami ze świata przyrody. Np. wiersz „ Do Justyny” Rozpoczyna się apostrofą:
„ Drzewa! Wyście małe były,
Gdym się rozkochał w Justynie”
W motywie arkadyjskim poeci sentymentalizmu eksponują nastroje elegijne, tzn. smutek i melancholię, a w uczuciu - tkliwość, czułość i rzewność. Wszystko to uwidocznione jest na łonie natury. Wszędzie mamy słońce, rzeki, strumienie, gaje, dźwięki fletu, występujące jako rekwizyty pasterskie.