Maria Pieńkos

Ochrona dóbr kultury III rok

Malarstwo pejzażowe i rodzajowe połowy wieku

Po upadku powstania listopadowego w 1831 roku w sztuce przeważała tematyka patriotyczna i historyczna, przez co było mniejsze zapotrzebowanie na malarstwo pejzażowe i rodzajowe. Pomimo tego z okresu tego pochodzą wybitne romantyczne pejzaże i dzieła malarstwa rodzajowego. Teorie dotyczące malarstwa pejzażowego konstruowane przez ówczesnych najwybitniejszych polskich estetyków opisywały romantyczne nokturny symbolizujące stany duchowe artysty. Inspirację dla artystów stanowiła twórczość szwajcarskiego pejzażysty Alexandre’a Calame’a oraz „szkoły düsseldorfskiej”. Pejzaże Calame’a wyraźnie wpłynęły na ówczesne malarstwo krajobrazowe. W warszawskiej uczelni kopiowano jego prace przedstawiające widoki górskie, tereny skaliste z drzewami. Głównymi ośrodkami malarstwa pejzażowego i rodzajowego były Warszawa, Wilno i Kraków oraz nieliczni artyści tworzący we Lwowie i Gdańsku.

Alfred Schouppé (1812-1899)

Urodził się 23 grudnia 1812 r w Grabownicy Starzeńskiej koło Sanoka. Nauki pobierał u Jana Nepomucena Głowackiego w Krakowie i u Józefa Richtera w Warszawie. W roku 1837 otrzymał stypendium rządowe i wyjechał na studia do Akademii Św. Łukasza w Rzymie. Artysta początkowo malujący obrazy religijne zasłynął ze swoich pejzaży Tatr, Pienin i okolic Krakowa, które stały się bardzo częstym motywem jego twórczości.

*Widok Tatr, 1849

*Góra Giewont na wprost Zakopanego, ok 1850

*Dolina Strążyska w Tatrach, 1867

*Łomnica, 1869

*Kontrabanda w Tatrach, 1870

*Dolina Pięciu Stawów Polskich, 1881

Jego obrazy charakteryzowały się malarskością uwydatniającą przestrzeń i bryłę, przeważały w nich tonacje brązowe i zielone. Za pomocą światła i cienia podkreślał zróżnicowanie terenu w krajobrazach. Ciepłe światło zachodzącego słońca pada na wzniesienia i zamglone szczyty gór, pozostawiając lasy i niżej położone tereny skaliste w lekkim mroku. Dynamiki obrazom nadawały kłębiące się nad szczytami górskimi chmury, jego obrazy nacechowane są poetycznością i idealizacją. Schouppé swoje pejzaże urozmaicał również postaciami górali. Do Warszawy powrócił w roku 1850, często przebywał w Tatrach. Był współzałożycielem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie. Pracował z Juliuszem Kossakiem przy ilustratorstwie. W 1897 roku opuścił Warszawę i przeniósł się do Szczawnicy, gdzie zmarł w roku 1899.

Adam Malinowski (1829-1892)

Był malarzem i dekoratorem teatralnym. Naukę malarstwa rozpoczął w Lublinie. Od roku 1851 pracował w warszawskiej dekoratorni Teatrów Rządowych pod kierunkiem Antoniego Sachettiego i Józefa Hilarego Głowackiego. Od roku 1864 pracował w Wiedniu jako dekorator teatrów cesarskich, a w roku 1873 został naczelnym dekoratorem Warszawskich Teatrów Rządowych: Wielkiego, Rozmaitości i Letniego. Jego dekoracje do oper, dramatów i baletów odznaczały się „piękną fakturą, poprawnością rysunku i znajomością efektów scenicznych”. Ponadto z powodzeniem zajmował się malarstwem sztalugowym; malował przede wszystkim pejzaże, rzadziej sceny rodzajowe i portrety.

*Krajobraz wiejski ze stawem

* Pożar wsi - epizod z powstania 1863 r., 1863

* Pejzaż z rzeczką, 1864

* Skaliste wybrzeże. Nokturn, 1872

* Nokturn, 1882

W swoich obrazach przedstawiał widoki rodzimej Lubelszczyzny, Kujaw i Wołynia, na których widniały ruiny zamków, wiejskie chałupy, wiatraki, młyny, często w porze zmierzchu. Jego dzieła ceniono za realistyczne odwzorowanie polskiej natury, charakter „lokalny”. Artysta kontemplował otaczającą go naturę i przekładał to w malarstwie. Brał udział w wielu wystawach, między innymi w warszawskiej Zachęcie, a także w Salonie Krywulta i w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie.

Feliks Brzozowski (1836-1892)

W latach 1852-1859 był uczniem Christiana Bresleuera w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Gdy ukończył studia odbył podróże w Alpy i na Krym, jednak większość jego dzieł stanowią polskie krajobrazy z terenów Mazowsza, Małopolski i Tatr.

*Burza w górach, 1866

*Droga do lasu, 1871

*Krajobraz leśny z jeleniem, 1875

*Pejzaż ze żniwiarzami, 1876

*Pejzaż letni z okolic Gołaszewa, 1889

*rycina z 1881 roku

* Po burzy wg rysunku Feliksa Brzozowskiego. Wycinek z „Kłosów” z 1881 roku

*Bochotnica pod Kazimierzem nad Wisłą

Jego nastrojowe pejzaże ukazywały motywy leśne, nokturny, widoki zamków i zabytkowych kościołów czy miasteczka. Dzieła Brzozowskiego oparte na studiach z natury często o zachodzie słońca wyróżniają się harmonijną gamą barwną, umiejętnym posługiwaniem się światłocieniami, drobiazgowością w wykończeniu. Od roku 1865 zajmował się również zamieszczaniem ilustracji w warszawskich czasopismach - „Tygodniku Ilustrowanym”, „Biesiadzie Literackiej” i w „Kłosach”. Wykonał kilkanaście supraport z motywami pejzażowymi do pałacu Konstantego Przezdzieckiego w Warszawie. Wystawiał głównie w Salonie Krywulta i w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, a w roku 1874 także Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie.

Albert Żamett (1821-1877)

Urodził się 25 listopada 1821 roku w Wilnie. Ojciec malarza przybył z Prus Wschodnich do Wilna, by przyjąć obywatelstwo rosyjskie. Albert Żamett nauki pobierał w gimnazjum w Wilnie. W latach 1841-1847 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Sankt Petersburgu, gdzie uczęszczał do klasy malarstwa pejzażowego u Maksima Worobjowa jako wolny słuchacz. W latach 40. przebywając w okolicach Wilna stworzył pejzaże w tradycji biedermeieru . W roku 1850 wyjechał do Rzymu, by tam kontynuować swoje studia w Akademii Św. Łukasza. W 1855 otrzymał wyróżnienie Akademii za „Widok jeziora Nemi”. W tym samym roku także Akademia petersburska wyróżniła go tytułem „niekłassnyj chudożnik“ za obraz „Wodospady w Tivoli”. Gdy Żamett przebywał we Włoszech tworzył głównie idylliczne pejzaże o klasycyzującej tradycji petersburskiej, które charakterem nawiązywały do twórczości Sylwestra Szczedrina. Stworzona za pomocą silnego konturu architektura na jego pejzażach miała wydaje się kubiczna. Jego słoneczne pejzaże o świeżych kolorach czasem zdawały się nawiązywać do twórczości przedimpresjonistycznego florenckiego kręgu „Macchiaiolich”. Po powrocie do Wilna w roku 1857 posyłał swoje dzieła na wystawy Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. W roku 1859 został doceniony i otrzymał tytuł Akademika Akademii petersburskiej za trzy widoki Rzymu i okolic, między innymi za krajobraz z okolic Rocca di Papa. Malował też krajobrazy z innych krajów czy okolic; owocem podróży do Francji jest np. „Port rybacki”. Od roku 1863 pełnił funkcje scenografa Teatru Miejskiego w Wilnie, gdzie malował dekoracje. W zakrystii katedry w Wilnie znajdują się freski jego autorstwa. W twórczości Żametta zdecydowanie jednak przeważają pejzaże.

Józef Marszewski (ok 1825-1883)

rozpoczął naukę malarstwa i rysunku w prywatnej szkole Aleksandra Kokulara w Warszawie lub u Wincentego Dmochowskiego w Wilnie bądź też kolejno u obu. W latach 1853-1856 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu pod kierunkiem Matwieja Worobjowa, uzyskując medale za prace szkolne - w roku 1853 wielki i mały medal srebrny za Widok morski i Widok Newy podczas kry, a w roku 1855 ponownie wielki medal srebrny za Widok miasta Rewla. W roku 1857 wyjechał za granicę i następne lata spędził na podróżach po Europie, nadsyłając swoje obrazy na wystawy do Krakowa, Lwowa i Warszawy. Kilkakrotnie odwiedził wówczas Paryż, był na Sardynii, w Hiszpanii i Szwajcarii, przez kilka lat mieszkał w Rzymie, a w roku 1858 rozpoczął naukę w Dusseldorfie u Andreasa Achenbacha. Marszewski podczas stypendialnej podróży z Apolinarym Horawskim po Szwajcarii i Włoszech poznali Calame’a. Artysta był przede wszystkim pejzażystą. Podczas swoich podróży i wędrówek malował zarówno widoki z Hiszpanii, Włoch, Szwajcarii, Niemiec, Kurlandii, jak z Ukrainy i Litwy (szczególnie z okolic Wilna) oraz z Tatr. Krajobraz traktował w sposób emocjonalny, charakterystyczny dla malarzy romantycznych, próbując oddać nastroje panujące w przyrodzie. Malował idealistyczne tajemnicze nocne pejzaże oświetlone blaskiem księżyca, czy z zachodzącym słońcem, widoki z charakterystycznymi malowniczymi motywami wody, skał, ruin, kościółków czy wiatraków. Do przedstawień bardziej realistycznych należą „wedutowe” pejzaże z okolic Wilna.

Apolinary Horawski (1833-1900)

W 1850 roku rozpoczął studia w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. W latach 1858-1860 przebywał jako stypendysta wraz z Marszewskim w Szwajcarii i Włoszech. W tych latach wystawiał w Genewie, Rzymie, Paryżu i Londynie. W roku 1859 namalował Portret Marszewskiego. Od roku 1862 obejmował stanowisko wykładowcy Szkoły Rysunkowej przy Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Petersburgu, wcześniej starał się o stanowisko profesora warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych, jednak nie został przyjęty najprawdopodobniej ze względu na ówczesną sytuację polityczną. W 1867 roku na Powszechnej Wystawie w Paryżu, eksponował obraz "Modląca się staruszka" (za który m.in. w 1861 roku otrzymał tytuł akademika). Brał również udział w wystawach powszechnych w Londynie (1872 r.), Wiedniu (1873 r.), Filadelfii (1876 r.), Paryżu (1878 r.). W 1856 roku poznał w Petersburgu Pawła Trietiakowa, z którym korespondował przez wiele lat; w jednym z listów do Trietiakowa pisał: '[Chcę] naśladować naturę, odrzucić wszystko, co się widziało za granicą i w ojczyźnie: żeby profesorem moim było prawo przyrody'. Malował głównie pejzaże, lecz także portrety i sceny rodzajowe. Dzieła Horawskiego były w dużej części nastrojowymi pejzażami wykonanymi o zachodzie słońca z dramatycznym układem chmur, pejzaże ze sztafażem, a także nokturny. Do jego dzieł zaliczają się również obrazy malarstwa rodzajowego, religijne, kameralne, czy melancholijne portrety. W twórczości Horawskiego i wcześniej omawianego Marszewskiego zauważyć można wpływy Calame’a i Achenbacha.

Aleksander Gryglewski (1833-1879)

W latach 1847-1852 uczęszczał do szkoły średniej w Krośnie, a w latach 1852-57 studiował w Krakowie na oddziale Sztuk Pięknych w Instytucie Technicznym. Zajmował się wykreślaniem perspektywy w niektórych obrazach Matejki, za co ten malował niekiedy postaci ludzkie w wedutach i wnętrzach Gryglewskiego. Swoje umiejętności malarskie kształtował również gdy wyjechał z Matejką do Monachium. Po powrocie do Polski od 1860 roku poświęcił się malowaniu cyklów przedstawiających zabytki polskiej architektury, wśród dzieł wyróżnić można m.in. z Krakowa Wnętrze Kościoła Mariackiego z 1858, czy Sukiennice z ok 1870, w Warszawie Łazienki i Wilanów w latach 1873-1874, w Gdańsku Wnętrze Czerwonej Sali Ratuszowej z 1879, ponad to zamki, pałace i wiele wnętrz kościelnych. Jego dzieła wyróżniają się ogromną starannością w wykańczaniu szczegółów, stanowią wierne odwzorowanie zabytków. W obrazach zauważyć można głębokie rozumienie zabytków oraz atmosferę uczuciową, która im towarzyszy. W twórczości artysty przejawiają się wpływy sztuki staro holenderskiej. Malowane wnętrza posiadają romantyczną aurę tajemniczości zbudowaną za pomocą kontrastów światłocieniowych, blasku świec kościelnych w półmroku czy ścierania się różnych źródeł światła. W roku 1877 został wykładowcą perspektywy w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych. 28 lipca 1879 roku w Gdańsku popełnił samobójstwo wyskakując z okna Ratusza.

Jan Piotr Łuczyński (1816-1855)

Z zawodu był urzędnikiem. Działał we Lwowie, był uczniem Jabłońskiego i Langiego. Głównym motywem w jego twórczości były martwe natury nawiązujące do malarstwa niderlandzkiego XVII wieku. Poza tym tworzył biedermeierowskie pejzaże, w tym nokturny, sceny rodzajowe i historyczne np. Jadwiga i Jagiełło wprowadzają wiarę chrześcijańską na Litwie z ok 1847 roku, czy też portrety. W Bibliotece Ossolińskich zachowane są jego szkice, które ukazują krajobrazy namalowane subtelną kreską.

Konstanty Dzbański (1823-1897)

Pobierał nauki u Jana Maszkowskiego we Lwowie, uczęszczał do Akademii w Wiedniu. Związany był z lwowskim Towarzystwem Popierania Sztuk Pięknych, gdzie był sekretarzem. Swoje dzieła wystawił we Lwowie i w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych. Artysta posługujący się farbami olejnymi i akwarelami malował pejzaże, np. Widok Żelaznej Wody, sceny chłopskie np. Pastuch z okolic Lwowa czy motywy żydowskie, np. Żyd zażywający tabakę. Wśród jego dzieł znajdują się również obrazy o tematyce religijnej i portrety.

Wincenty Krzymieniecki (1831- po 1913)

Był nauczycielem rysunku w gimnazjum w Gnieźnie. Malował pejzaże, efektowne martwe natury inspirowane malarstwem iluzjonistycznym XVII wieku. Wśród jego dzieł można wymienić między innymi obrazy Mysia wieża w Kruszwicy, Krajobraz nadbrzeżny z okrętem żaglowym, Stare lustro, Schowanko.

Wilhelm August Stryowski (1834-1917)

Wybitny malarz gdański ukończył gdańską Szkołę Sztuki i Rzemiosł Artystycznych (Kunst und Handwerschule), gdzie nauki pobierał u Jana Carla Schultza. Uzyskane stypendium Gdańskiego Towarzystwa Pokojowego pozwoliło mu wyjechać na studia za granicę. W Akademii Sztuk Pięknych w Dusseldorfie uczył go między innymi Wilhelm Schadow. Odbył podróże studyjne do Niemiec, przebywał w Holnadii i w Paryżu, w latach sześćdziesiątych podróżował po Polsce, zwłaszcza po Galicji. W Gdańsku, gdzie mieszkał na stałe współtworzył Muzeum Miejskie, obecnie Muzeum Narodowe, któremu przekazywał część swojej kolekcji. W Muzeum miał stanowisko konserwatora zbiorów, od 1887 był jego kustoszem i sekretarzem Towarzystwa Przyjaciół Sztuki. Był wykładowcą w Szkole Sztuki i Rzemiosł Artystycznych, gdzie sam wcześniej pobierał nauki, a od 1887 był profesorem tej szkoły. Za namową żony w 1914 roku opuścili Gdańsk i udali się do Berlina, żeby ostatecznie osiąść w majątku rodziny Bädekerów. Tutaj, na wiadomość o wybuchu wojny artysta dostał udaru mózgu i pozostał częściowo sparaliżowany aż do śmierci, która nadeszła 3 lutego 1917 r. Malował nieliczne portrety (Freitag rzeźbiący popiersie Heweliusza), kompozycje rodzajowo-historyczne (Szlachta polska w Gdańsku), a przede wszystkim sceny rodzajowe z życia portowych robotników czy flisaków (Obóz flisaków nad Wisłą, Flisacy nad Wisłą), społeczności żydowskich Gdańska i Galicji (Wesele żydowskie w Galicji, Żydzi gdańscy w synagodze, Jom Kipur, Modlitwa w czasie nowiu księżyca). Malował też sceny z życia galicyjskich chłopów, Cyganów, Ukraińców. Swoje prace pokazywał na wystawach w Gdańsku, Berlinie, w Düsseldorfie, w Krakowie i we Lwowie; wiele z nich trafiało do kolekcji zagranicznych. W kraju prac artysty zachowało się niewiele.

Prosper Gorski (1813-1888)

Był malarzem i nauczycielem rysunku, uznaje się go za prekursora ukraińskiej tematyki malarstwa rodzajowego. Działał w Żytomierzu i na Kijowszczyźnie. Rysował i malował akwarelami ukraińskich kozaków, czumaków, lirników, dziadów, ukraińskie wsie, przepełniając swoje dzieła kolorystyką lokalną, historyczną tradycją regionu i obyczajami ludowymi. Podejmował się również ilustracji poezji i powieści ukraińskich Józefa Bohdana Zaleskiego, Aleksandra Grozy oraz Tarasa Szewczenki i Józefa Ignacego Kraszewskiego.

Antoni Lang

Niemiec z Drezna związany z polskim ziemiaństwem na Podolu i Kijowszczyźnie, jego data urodzenia i śmierci nie jest znana. Był malarzem, grafikiem i nauczycielem rysunków. Najwcześniejsze jego dzieło pochodzi z 1834, ostatnie znane z 1860 roku. Malował głównie krajobrazy, uprawiał też litografię, tworzył także biedermeierowskie miniaturowe portrety, pejzaże z Odessy, Włoch, sceny polowań. Podobnie jak Prosper Gorski był prekursorem tematyki ukraińskiej w sztuce polskiej. Autor scen ludowych kozackich historycznych. Jego pracami są między innymi Scena z polowania, Damy na tle roślin w cieplarni, Ociemniały żebrak ukraiński, Odjazd rekrutów ze wsi, Kozacy pasący konie przy studni, Rebelia w Siczy 28 grudnia 1768.

Juliusz Kossak (1824-1899)

Najbardziej popularny rysownik narodowej szlacheckiej tradycji. Urodził się w Wiśniczu, w dzieciństwie mieszkał we Lwowie. Po ukończeniu szkoły Ojców Bazylianów rozpoczął studia prawnicze, ale czas wolny poświęcał rysowaniu. Odwiedzał rozmaite dwory gdzie poznawał życie i obyczaje szlacheckie. Już jako student prawa poznał tajniki malarstwa w pracowni Jana Maszkowskiego we Lwowie, następnie w Paryżu (1855-1861) i w Monachium (1868-1869). Podczas pobytu w wielu rezydencjach szlacheckich i magnackich na Kresach, szkicował z natury dla własnej satysfakcji interesujące go motywy, a zwłaszcza konie. Często również przebywał w Jarocinach - majątku Dzieduszyckich, gdzie była największa w Galicji stadnina koni arabskich czystej krwi. Był samoukiem, gdyż nie ukończył żadnej uczelni artystycznej. W 1851 roku Juliusz Kossak wyjechał do Petersburga. Po raz pierwszy miał tam możność poznania arcydzieł światowego malarstwa zgromadzonych w rosyjskich kolekcjach. W latach 1852-1855 mieszkał w Warszawie, gdzie przyłączył się do grupy młodych, postępowych artystów, absolwentów warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych, wszedł w kręgi arystokratycznej bohemy. Kolejnym etapem w życiu artysty był pobyt w Paryżu w latach 1855-1860, gdzie współpracował z Horacym Vernetem, głośnym malarzem batalistą, ilustratorem kampanii napoleońskiej. Wielu impulsów dostarczyły im dzieła wielkich mistrzów, które kopiował i studiował w Luwrze. Prowadził samodzielne studia rysunkowe, w koszarach, na ulicy, na placach i nawet w rzeźni, gdzie poznawał anatomię konia. W późniejszych latach przebywając w Warszawie zajmował się pracą ilustratorską, która w całym dorobku artysty stanowi rozdział imponujący. Od 1862 roku kierował działem artystycznym drzeworytu "Tygodnika Ilustrowanego". W latach 1867-1868 doskonalił swoje umiejętności w Monachium i Paryżu, a w 1869 zamieszkał w Krakowie. Od czasu zamieszkania w Krakowie tematyka dzieł Kossaka stała się bardzo różnorodna. Na szczególną uwagę jednak zasługują kompozycje, w których głównym podmiotem jest koń. Juliusz Kossak był jednym z najwybitniejszych malarzy koni. Artysta w sposób niepowtarzalny oddał najrozmaitsze typy koni, ich rasę, anatomię, budowę, sposób poruszania się, charakter, wiek i płeć. Malował je gdy pozowały stojąc nieruchomo, ale najczęściej w galopie, kłusie, stępie - w momentach wysiłku. Malował również psy, przede wszystkim charty i wyżły. W swoich obrazach podejmował się również tematu polowań. W jego twórczości godna podziwu jest celność w odtwarzaniu ojczystego krajobrazu i zwierząt. W inną atmosferę wprowadzają nas obrazy przedstawiające epizody i doniosłe wydarzenia z przeszłości, do których tematy Kossak czerpał z różnych epok, przedstawiając zmagania wojenne Polaków, począwszy od XIV aż po czasy sobie współczesne. Bliskie mu były tradycje oręża symbolizujące świetność Polski. Malował więc słynne i decydujące bitwy, np. "Bitwę pod Grunwaldem", często podejmował tematy związane w Wyprawą Wiedeńską. Przedstawiał batalie, potyczki. Motywami były zwiady, patrole, niewielkie oddziały partyzanckie. Sztuka Kossaka odegrała ważną rolę w kształtowaniu ducha narodowego Polaków pod zaborami. Z wielkim upodobaniem odtwarzał Kossak epizody z życia bohaterów "Trylogii" Henryka Sienkiewicza. Oczarowany krakowskim folklorem malował wesela, wizerunki Krakusów na koniach, jarmarki końskie i targi w starym Krakowie z mnóstwem koni, wozów wieśniaczek i chłopów. Rysunek był najmocniejszą stroną twórczości J. Kossaka. Zasłynął też jako świetny akwarelista. Akwareli był wierny przez całe życie. Rzadziej malował farbami olejnymi, ale obrazy olejne nie odbiegają swoim charakterem od akwarel. Kolor dla Kossaka nie był zasadniczym malarskim problemem. Artysta koncentrował się przede wszystkim na temacie. Podstawową rolę w malarstwie odgrywała linia. Gama kolorystyczna jego dzieł jest delikatna, utrzymana w jednolitym, raz złotawym, raz ciepło żółtym czy szarobłękitnym tonie. Juliusz Kossak tworzył ponad 50 lat. Pomimo, że wiele dzieł przepadło w czasie obu wojen światowych, kilkaset prac obrazów studiów i szkiców znajduje się w polskich zbiorach, głównie w kolekcjach, muzeów narodowych w Krakowie, Warszawie i Poznaniu, oraz w Muzeum Śląskim we Wrocławiu. Liczne akwarele zdobią prywatne mieszkania. Juliusz Kossak stworzył własny styl malarski. Zmarł 3 lutego 1899 roku w Krakowie.

Józef Jaroszyński (1835-1900)

Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu. Mieszkał w Delatynie na Pokuciu, w roku 1880 zamieszkał w Monachium. Malował pejzaże, polowania, obrazy z życia wsi ukraińskich i podhalańskich oraz sceny historyczne, podobnie jak Kossak chętnie malował konie. Tworzył też kompozycje oparte na motywach literackich i historycznych. Zajmował się litografią. Wystawiał w Krakowie, we Lwowie i w Warszawie oraz w Wiedniu i w Monachium. Od roku 1893 był członkiem zwyczajnym monachijskiego Kunstvereinu. Wprowadził do malarstwa odświętnie traktowane, często ujęte na tle górskiego pejzażu motywy haculskie, np. Haculi na koniach na górskiej przełęczy z ok 1870.

Malarstwo pejzażowe i rodzajowe połowy XIX wieku wyraźnie pozostawało na drugim planie, w cieniu tematyki historycznej i portretów. Rozwiązaniami nowatorskimi w tym okresie stały się panteistyczna interpretacja natury utożsamiająca ją z absolutem a także typ ukraińskich przedstawień ukazujący obyczaje ludności, ich kulturę i charakter etniczny. Przedstawienia te wywarły wpływ na kształtowanie się tzw. szkoły monachijskiej w polskiej sztuce.