1 kwietnia 2002 r. palestyński zamachowiec-samobójca wysadził się w dzielnicy żydowskich ultraortodoksów w Jerozolimie. Zginął izraelski policjant, który zatrzymał zamachowca do kontroli.
1 kwietnia 2002 r. izraelska armia zajęła Kalkiliję i otoczyła Betlejem. W akcji wzięło udział ponad 100 izraelskich czołgów i pojazdów opancerzonych. Miasto pozbawiono energii elektrycznej i wody, a żołnierze przeprowadzili rewizje domów. W starciach zostało rannych 8 izraelskich żołnierzy.
1 kwietnia 2002 r. w walkach w Ramallah zginęło 7 Palestyńczyków. Izraelskie czołgi zniszczyły instalację wodociągową, pozbawiając całe miasto wody. W trakcie przeszukiwań kompleksu rządowego odnaleziono kilka milionów fałszywych szekli, tysiące fałszywych dolarów, matryce do drukowania fałszywych banknotów izraelskich, oraz dokumenty wskazujące na powiązania administracji palestyńskiej ze skrajnymi organizacjami terrorystycznymi.
Wielkie arabskie demonstracje antyizraelskie przeszły przez Egipt i Libię. Doszło do ataków na synagogi we Francji (Lyon, Marsylia, Tuluza i Strasburg) i Belgii (Bruksela). Organizacja Konferencji Islamskiej podczas obrad w Kuala Lumpur, potępiła izraelskie działania i wezwała ONZ do interwencji na Bliskim Wschodzie i objęcia Palestyńczyków ochroną.
2 kwietnia 2002 r. izraelscy żołnierze szturmowali budynek szefa palestyńskich służb bezpieczeństwa w wiosce Betunia pod Ramallah. W budynku broniło się około 400 Palestyńczyków. W ataku uczestniczyły czołgi i bojowe śmigłowce. Późnym popołudniem obrońcy opuścili budynek. W Ramallah aresztowano 700 Palestyńczyków.
2 kwietnia 2002 r. izraelska armia zajęła Betlejem. W starciach zginęło 6 Palestyńczyków.
W trakcie walk w Betlejem, wieczorem grupa około 200 uzbrojonych Palestyńczyków zabarykadowała się w bazylice Narodzenia Pańskiego, głównym punkcie kultu chrześcijańskiego w Betlejem. Zostali otoczeni przez izraelskich żołnierzy.
2 kwietnia 2002 r. do Dżeninu wjechało około 150 izraelskich czołgów, natomiast Nablus został otoczony.
2 kwietnia 2002 r. doszło do licznych ataków na żydowskie sklepy, szkoły i synagogi we Francji i Belgii. Wielkie demonstracje antyizraelskie przeszły przez kraje arabskie, oraz większość krajów europejskich. Rząd francuski wyznaczył ponad 7 tys. żandarmów do ochrony obiektów żydowskich w kraju.
3 kwietnia 2002 r. we Francji (Marsylia) i Belgii (Antwerpia) zaatakowano synagogi koktajlami Mołotowa.
3 kwietnia 2002 r. Egipt zawiesił wszelkie kontakty rządowe z Izraelem. Ambasador Egiptu opuścił Izrael. Zdaniem obserwatorów, decyzja Egiptu może przede wszystkim oznaczać zawieszenie eksportu egipskiej ropy naftowej i gazu do Izraela. Izrael nie zdecydował się jednak na odwołanie swojego ambasadora w Kairze. Incydent ten nie miał większego wpływu na rozwój stosunków między obydwoma krajami.
3 kwietnia 2002 r. około 100 izraelskich czołgów zajęło Nablus.
4 kwietnia 2002 r. prezydent Izraela Mosze Kacaw opowiedział się za zbudowaniem zasieków na granicy Izraela i zachodniego brzegu Jordanu. Rząd premiera Ariela Szarona zdecydował się na stworzenie "strefy buforowej" pomiędzy Izraelem a Zachodnim Brzegiem, jednakże wzdraga się przed wzniesieniem jakichkolwiek umocnień granicznych, gdyż mogłoby to zostać odczytane jako umacnianie samej granicy i tym samym - odcięcie od Izraela mieszkańców około 130 osiedli żydowskich, istniejących na terenach Zachodniego Brzegu.
4 kwietnia 2002 r. trwały zacięte starcia w Nablusie i Ramallah, w których zginęło co najmniej 3 Palestyńczyków. W walkach w obozie palestyńskich uchodźców Dżeninie zginął 1 izraelski żołnierz, a 6 zostało rannych.
4 kwietnia 2002 r. odbyły się masowe antyizraelskie demonstracje w Syrii, Libanie, Turcji i Indonezji. Tureckie władze poinformowały, że izraelskie wojsko nie będzie brało udziału w trójstronnych manewrach ze Stanami Zjednocznymi przewidzianymi na kwiecień w Turcji.
4 kwietnia 2002 r. terroryści Hezbollahu ostrzelali rakietami z południowego Libanu izraelską stację radarową w rejonie Szeba.
5 kwietnia 2002 r. armia izraelska kontynuowała przeszukiwania obozów palestyńskich uchodźców w Nablusie i Dżeninie. W starciach w Nablusie zginął przywódca al-Aqsy na Zachodnim Brzegu Nasser Oweiss. Walki w Dżeninie przybrały postać totalnej bitwy ulicznej. Dzień ten okazał się - według źródeł zarówno palestyńskich jak i izraelskich - najbardziej krwawym dniem walk. Zginęło co najmniej 35 Palestyńczyków, w tym 15 w Nablusie, 10 w obozie uchodźców w Dżeninie, a 6 członków Hamasu w Tubas. Ponad stu obrońców i cywili palestyńskich zostało rannych. Po stronie izraelskiej zginęło 4 żołnierzy, a kilku zostało rannych.
Eksperci armii izraelskiej przyznają, że Palestyńczycy są o wiele lepiej przygotowani do obrony, niż w trakcie poprzednich operacji, a siła ich oporu zmuszała wojskowych do zmiany taktyki.
5 kwietnia 2002 r. tysiące ludzi demonstrowało przed ambasadą USA w stolicy Bahrajnu - Manamie - protestując przeciwko operacji wojskowej Izraela na terenach Palestyńskich. W sąsiedniej Arabii Saudyjskiej kilka tysięcy ludzi demonstrowało poparcie z Palestyńczykami.
5 kwietnia 2002 r. amerykański wysłannik generał Anthony Zinni spotkał się z palestyńskim przywódcą Jaserem Arafatem w jego siedzibie w Ramallah. Piątkowe spotkanie Arafat-Zinni miało na celu przygotowanie przyszłotygodniowej wizyty na Bliskim Wschodzie amerykańskiego sekretarza stanu Colina Powella.
5 kwietnia 2002 r. w Al-Khader, 5 km na południowy zachód od Betlejem wojsko izraelskie otoczyło meczet i aresztowało 150 Palestyńczyków opuszczających świątynię po piątkowej modlitwie. W Betlejem przeszukuje się dom za domem i trwają aresztowania podejrzanych o terroryzm Palestyńczyków. Od tygodnia armia izraelska przeprowadza szeroko zakrojoną operację wojskową przeciwko Palestyńczykom na terenach Autonomii Palestyńskiej na Zachodnim Brzegu Jordanu. Obóz dla internowanych na pustyni Negev zwany jest "Ansar 3" w odróżnieniu do dwóch starych obozów izraelskich: "Ansar 1" w Galilei i "Ansar 2" w Gazie.
5 kwietnia 2002 r. prawie 5.000 osób demonstrowało przeciw Izraelowi podczas piątkowych modłów w meczecie Al-Azhar w Kairze.
5 kwietnia 2002 r. izraelskie lotnictwo przypuściło atak na południowy Liban
6 kwietnia 2002 r. izraelskie wojska, wspierane przez czołgi, weszły do dwóch palestyńskich miejscowości na Zachodnim Brzegu - Jatta pod Hebronem i Kabatiyeh pod Dżeninem. W starciach zginęło 2 Palestyńczyków, a 6 zostało rannych. Równocześnie kontynuowana była operacja w pozostałych miejscowościach na zachodnim brzegu Jordanu.
W centrum Nablusu opór stawia grupa około 200 Palestyńczyków. W Dżeninie zginęło 2 Palestyńczyków i 2 izraelskich żołnierzy. W Hebronie zginęło 2 Palestyńczyków.
6 kwietnia 2002 r. palestyńscy terroryści zaatakowali żydowskie osiedle Rafiah Yam w strefie Gazy, raniąc 4 Izraelczyków.
6 kwietnia 2002 r. na szczycie państw Ligi Arabskiej w Kairze zdecydowano o niezwłocznym przekazaniu 330 milionów dolarów na pomoc dla Palestyńczyków walczących z ofensywą izraelską na Zachodnim Brzegu Jordanu.
6 kwietnia 2002 r. kilkutysięczne demonstracje przeciw izraelskiej ofensywie na terenach palestyńskich odbyły się w Paryżu oraz w kilku miastach niemieckich. W Tuluzie na południu Francji niezidentyfikowani sprawcy wrzucili kilka koktajli Mołotowa do żydowskiego klubu sportowego. W Bonn, Dortmundzie, Karlsruhe, Hannoverze i Bremie na ulice wyszło, według policji, prawie 4 tys. osób.
7 kwietnia 2002 r. izraelski szef sztabu generał Szaul Mofaz oceniał, że od rozpoczęcia izraelskiej ofensywy na ziemiach palestyńskich 29 marca zginęło około 200 Palestyńczyków, około 1500 Palestyńczyków zostało rannych. Zginęło 13 żołnierzy izraelskich, a 143 zostało rannych. Armia aresztowała 1200 Palestyńczyków.
7 kwietnia 2002 r. wojsko izraelskie, wspierane w atakach na obóz uchodźców palestyńskich w Dżeninie przez samoloty i helikoptery Apache, wystosowało w niedzielę ultimatum wobec obrońców obozu.
7 kwietnia 2002 r. Sudan opowiedział się za utworzeniem na swoim terytorium obozów szkoleniowych dla ochotników, którzy chcą walczyć u boku narodu palestyńskiego przeciwko Izraelowi.
8 kwietnia 2002 r. dowództwo armii izraelskiej podjęło decyzję o mobilizacji rezerwistów, mających pełnić służbę na granicy z Libanem. W odpowiedzi na atak Hezbollahu, armia izraelska rozmieściła na północy Izraela formacje rezerwistów i dodatkowy sprzęt wojskowy. Po drugiej stronie granicy wojsko libańskie przegrupowuje jednostki, aby przeciwdziałać atakom Hezbollahu na Izrael.
8 kwietnia 2002 r. trwały ciężkie walki w Dżeninie i Nablusie. Armia izraelska natrafiła tam na duże składy amunicji i liczne fabryki broni, które są wysadzane przez saperów.
8 kwietnia 2002 r. Irak wstrzymał na 30 dni eksport ropy w proteście przeciw izraelskiej inwazji na ziemie Autonomii. Wzbudziło to zaniepokojenie amerykańskich analityków. Na giełdzie nowojorskiej cena baryłki ropy podskoczyła o 67 centów do poziomu 27 dolarów 20 centów. Administracja George'a Busha ostro skrytykowała irackiego dyktatora. Ceny paliw w USA wzrosły w ciągu ostatnich tygodni o prawie 25%.
9 kwietnia 2002 r. Izrael pod naciskiem amerykańskiego prezydenta George'a Busha zaczął wycofywać swoje wojska z Kalkilii i Tulkarem. Równocześnie jednak oddziały izraelskie wkroczyły do palestyńskiego miasta Dora, w południowej części Zachodniego Brzegu Jordanu. W starciach zginęło 2 Palestyńczyków.
9 kwietnia 2002 r. Niemcy, Francja i Wielka Brytania podjęły decyzję o nałożeniu embarga na dostawy niektórych rodzajów broni dla Izraela.
9 kwietnia 2002 r. bojownicy skrajnego szyickiego ugurpowania Hezbollah ostrzelali izraelskie jednostki stacjonujące na Wzgórzach Golan oraz w spornym regionie Szebaa na północy Izraela.
10 kwietnia 2002 r. palestyński zamachowiec-samobójca wysadził się w autobusie Egged w Kibbutzu Yagur pod Hajfą, zabijając 8 osób, i raniąc 22 osoby. Do zamachu przyznała się islamska organizacja Hamas.
10 kwietnia 2002 r. izraelska armia przejęła pełną kontrolę nad obozem palestyńskich uchodźców w Dżeninie. Bezpośrednio po przejęciu kontroli nad obozem, na miejsce wjechały buldożery i zaczęły równać z ziemią palestyńskie domy.
10 kwietnia 2002 r. muzułmańska organizacja zbrojna Hezbollah przeprowadziła w środę najsilniejszy w ostatnich tygodniach atak na terytorium Izraela. Z południowego Libanu wystrzelono sto rakiet i pocisków moździerzowych na 7 izraelskich pozycji w rejonie Szeba.
10 kwietnia 2002 r. izraelskie śmigłowce zniszczyły dom w Dura na zachodnim brzegu, zabijając przywódcę Brygad Ezedina Al-Kasama, zbrojnego ramienia palestyńskiej organizacji Hamas, 30-letniego Akrama Sedki Al Atracha.
10 kwietnia 2002 r. USA, Unia Europejska, Rosja i ONZ zaapelowały do Izraela o natychmiastowe wycofanie wojsk z miast palestyńskich na Zachodnim Brzegu, a Arafata wezwały, by uczynił wszystko, co możliwe, by powstrzymać zamachy na izraelską ludność cywilną.
11 kwietnia 2002 r. izraelska armia wycofała się z 24 palestyńskich wsi na zachodnim brzegu Jordanu.
11 kwietnia 2002 r. do Jerozolimy przybył sekretarz stanu USA Colin Powell. Amerykański mediator przyleciał po rozmowach w Maroku, Egipcie, Hiszpanii i Jordanii.
12 kwietnia 2002 r. palestyński zamachowiec-samobójca (kobieta) wysadziła się przy wejściu na bazar Mahane Yehuda w Jerozolimie, zabijając 6 Izraelczyków i raniąc 104 osoby. Do zamachu przyznały się Brygady Męczenników al-Aqsa.
13 kwietnia 2002 r. bojownicy popieranej przez Syrię szyickiej organizacji Hezbollah po raz kolejny ostrzelali izraelskie posterunki wojskowe w spornym regionie Szeba przy granicy z Libanem. Izrael odpowiedział ostrzeliwując okolice libańskiej przygranicznej miejscowości Kfar Szuba.
13 kwietnia 2002 r. w kilku miastach niemieckich demonstrowało kilkadziesiąt tysięcy osób przeciw okupacji izraelskiej na obszarach palestyńskich. Do ostrych starć młodocianych chuliganów z policją doszło w sobotę podczas 10-tysięcznej demonstracji w Amsterdamie, zorganizowanej w proteście przeciwko ofensywie Izraela na obszarach palestyńskich.
14 kwietnia 2002 r. w Kijowie skinhedzi wtargnęli do synagogi, pobili znajdującego się w świątyni zastępcę głównego rabina Ukrainy oraz powybijali w synagodze wszystkie okna.
15 kwietnia 2002 r. izraelski gabinet bezpieczeństwa zatwierdził utworzenie strefy buforowej na odcinku 57 km, która miałaby stanowić przeszkodę dla Palestyńczyków przed wjeżdżaniem na teren Izraela. Strefa o szerokości 5 km ciągnęła by się od regionu Gilboa na północy do Pustyni Judzkiej na południu i byłaby ogrodzona.
17 kwietnia 2002 r. izraelska armia opuściła Dżenin.
19 kwietnia 2002 r. izraelska armia przeprowadziła operacje wojskowe w Kalkilii i Rafah.
20 kwietnia 2002 r. izraelscy żołnierze wkroczyli do budynków kilku palestyńskich ministerstw w Ramallah na Zachodnim Brzegu Jordanu. Poinformowały o tym źródła palestyńskie. Podczas akcji izraelskiej armii zniszczone zostały systemy komputerowe, pliki i archiwa ministerstw edukacji i pracy.
21 kwietnia 2002 r. izraelskie siły wycofały się z Nablusu i z centrum Ramallah. W dalszym ciągu czołgi i piechota izraelska otaczały kompleks administracyjny Mukata w Ramallah i kwaterę Jasera Arafata, który przebywa tam z grupą doradców i ochroniarzy. Jedynym miastem, które pozostaje opanowane przez wojsko izraelskie jest Betlejem.
W bazylice Narodzenia Bożego ukrywa się około 200 Palestyńczyków.
21 kwietnia 2002 r. wojsko izraelskie ogłosiło zamkniętą strefą wojskową obóz uchodźców palestyńskich Kalandia, na północ od Jerozolimy. Formacje izraelskie wkroczyły do obozu, by aresztować członków zbrojnych organizacji. Doszło do wymiany ognia i zaciętych walk. Aresztowano między innymi Nassera Abu Haimeda, jednego z liderów ruchu Fatah i policji Tanzim.
21 kwietnia 2002 r. premier Izraela Ariel Szaron zapowiedział zakończenie "tej fazy" ofensywy na Zachodnim Brzegu Jordanu.
22 kwietnia 2002 r. ostrzelano budynek synagogi w Charleroi w południowej Belgii.
24 kwietnia 2002 r. sekretarz stanu USA Colin Powell powiedział, iż dotychczas nie ma dowodów na to, że w zdewastowanym przez wojska izraelskie obozie uchodźców palestyńskich w Dżeninie dokonano masakry ani że są tam masowe groby. Palestyńczycy oskarżają Izrael o zabicie prawie 2 tysięcy cywilów. Izrael utrzymuje, że podczas operacji wojskowej w Dżeninie zginęło 48 Palestyńczyków i 23 żołnierzy izraelskich.
25 kwietnia 2002 r. Norwegia postanowiła zaprzestać sprowadzania sprzętu wojskowego z Izraela. Izraelska firma R.B Tec otrzymała list z norweskiego Ministerstwa Obrony informujący, że nie może ubiegać się o kontrakt na dostawy elektronicznych systemów rozpoznawczych. W liście podkreślono, że decyzja związana jest z sytuacją na Bliskim Wschodzie.
25 kwietnia 2002 r. przy nieudanych próbach zamachów zginęło 7 Palestyńczyków.
26 kwietnia 2002 r. siły izraelskie wkroczyły do palestyńskiego miasta Kalkilija i trzech pobliskich miejscowości na Zachodnim Brzegu Jordanu. Przeprowadzono aresztowania i przeszukiwano dom za domem.
27 kwietnia 2002 r. grupa uzbrojonych palestyńskich terrorystów wdarła się do żydowskiego osiedla Adora pod Hebronem, zabijając 4 Izraelczyków (w tym 5-letnią dziewczynkę) i raniąc 5 osób. Do ataku przyznał się Hamas.
28 kwietnia 2002 r. Zjednoczone Emiraty Arabskie postanowiły odbudować w obozie uchodźców palestyńskich w Dżeninie, na Zachodnim Brzegu Jordany, 800 domów zniszczonych podczas najazdu wojska izraelskiego na obóz.
28 kwietnia 2002 r. rząd izraelski odmówił współpracy z komisją ONZ, powołaną do zbadania okoliczności izraelskiej operacji w Dżeninie.
29 kwietnia 2002 r. sto izraelskich czołgów i pojazdów opancerzonych zajęło Hebron. W starciach zginęło 8 Palestyńczyków, w tym Radżad Abu Szami, jeden z lokalnych dowódców Brygad Męczenników Al-Aksa. Aresztowano ponad 100 osób.
30 kwietnia 2002 r. izraelskie czołgi i pojazdy opancerzone wjechały we wtorek do miejscowości Szawara w pobliżu Betlejem. W starciach na zachodnim brzegu Jordanu zginęło 11 Palestyńczyków, a aresztowania objęły ponad 100 osób. Izraelska armia opuściła także Hebron.
Od wybuchu palestyńskiego powstania (Intifada al-Aksa) we wrześniu 2000 roku zginęło co najmniej 1329 Palestyńczyków i 458 Izraelczyków.
1 maja 2002 r. amerykańska organizacja Lekarze na Rzecz Praw Człowieka opublikowała raport w sprawie domniemanej masakry w obozie Dżenin. Raport stwierdza, że nie ma podstaw do twierdzenia, że żołnierze izraelscy dokonali masakry w obozie uchodźców palestyńskich w Dżeninie na Zachodnim Brzegu Jordanu. Raport stwierdza jednak, że z winy izraelskich wojskowych zbyt późno udzielano pomocy medycznej rannym. Z raportu wynika, że w czasie izraelskiej operacji w obozie w Dżeninie zginęło co najmniej 45 osób, a 201 zostało rannych. Lekarze na Rzecz Praw Człowieka oparli swój raport na zapisach szpitala, do którego trafiło ponad 90% ofiar pacyfikacji.
1 maja 2002 r. w kwaterze Arafata w Ramallah odbył się palestyński sąd nad 6 Palestyńczyków poszukiwanych przez Izrael za zabójstwo izraelskiego ministra turystyki Revahama Zeeviego. Zostali oni skazani na więzienie i przewiezieni do palestyńskiego więzienia w Jerychu na Zachodnim Brzegu Jordanu. Mają tam odbywać kary pod nadzorem żołnierzy amerykańskich i brytyjskich sił specjalnych.
2 maja 2002 r. izraelskie siły opuściły palestyński kompleks budynków rządowych w Ramallah. Przez cały czas w obleganej od prawie miesiąca przez Izraelczyków świątyni w Betlejem przebywa ok. 200 Palestyńczyków, kilkudziesięciu katolickich, prawosławnych i ormiańskich zakonników oraz katolickie siostry zakonne.
2 maja 2002 r. izraelskie siły wkroczyły do Hebronu. Armia izraelska dokonała 112 aresztowań. Wśród zatrzymanych było 30 Palestyńczyków, poszukiwanych przez Izrael.
5 maja 2002 r. rząd izraelski rozpoczął przygotowania do nadzwyczajnej operacji przewiezieniu z Maroka i Tunezji 5 tysięcy Żydów, którzy opuszczają te kraje z obawy przed ekstremistami arabskimi. Z Maroka przybędzie wkrótce do Izraela 3 tys Żydów, a z Tunezji 2 tys.
7 maja 2002 r. palestyński zamachowiec-samobójca wysadził się w nocnym klubie, znajdującym się na ostatniej kondygnacji trzypiętrowego budynku w Rishon Lezion, na południe od Tel Awiwu. Zginęło 16 Izraelczyków, a 55 osób zostało rannych. Część budynku zawaliła się. Do zamachu przyznał się Hamas.
8 maja 2002 r. palestyński zamachowiec-samobójca zdetonował bombę koło przystanku autobusowego w pobliżu miasta Hajfa na północy Izraela. Wybuch nastąpił najprawdopodobniej przedwcześnie i nie spowodował ofiar wśród Izraelczyków.
8 maja 2002 r. Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych potępiło na specjalnej sesji poświęconej Bliskiemu Wschodowi izraelskie ataki przeciw Palestyńczykom.
8 maja 2002 r. Irak zapowiedział wznowienie eksportu ropy naftowej, wstrzymanego na miesiąc w geście solidarności z Palestyńczykami.
8 maja 2002 r. izraelskie helikoptery zaatakowały obóz uchodźców palestyńskich w Tulkarem na północy Zachodniego Brzegu.
9 maja 2002 r. armia izraelska rozpoczęła powoływanie w trybie pilnym rezerwistów do wojska podczas, gdy rząd dał zielone światło na wkroczenie sił izraelskich do Strefy Gazy.
10 maja 2002 r. zakończył się konflikt wokół Bazyliki Narodzenia Pańskiego w Betlejem. Świątynię opuścili wszyscy Palestyńczycy, ukrywający się tu od 38 dni przed wojskiem izraelskim. Uzbrojeni Palestyńczycy zgodzili się złożyć broń przed wyjściem z Bazyliki na ręce funkcjonariuszy CIA. Grupa obejmująca trzynaście - najniebezpieczniejszych zdaniem Izraela - osób, została deportowana na Cypr. Na liście deportacji jest dziewięciu członków Brygady Męczenników Al-Aqsa i trzech członków Hamasu oraz szef wywiadu palestyńskiego w Betlejem. W rozmowach o dalszych losach Palestyńczyków biorą udział kraje Unii Europejskiej: Włochy, Hiszpania, Austria, Grecja i Luksemburg.
10 maja 2002 r. palestyńscy terroryści zdetonowali bombę w centrum Beer Szewy na południu Izraela, raniąc 4 osoby. Jeden z zamachowców został aresztowany przez policję.
11 maja 2002 r. minister Obrony Izraela Benjamin Ben-Eliezer zdecydował po konsultacji z dowództwem armii o przełożeniu terminu rozpoczęcia operacji w Strefie Gazy tłumacząc, że zbyt wiele jej szczegółów przedostało się na zewnątrz i palestyńscy terroryści mieli dużo czasu na przygotowanie się do odparcia ataku. Zdecydowano się na zwolnienie powołanych do wojska rezerwistów.
W maju 2002 r. izraelski śmigłowiec Chim-Nir rozbił się w pobliżu miasta Ramla. W wypadku zginęły 3 osoby. Przyczyną była awaria techniczna.
12 maja 2002 r. przywódcy Egiptu, Syrii i Arabii Saudyjskiej w trakcie rozmów w egipskim kurorcie Szarm el-Szejk nad Morzem Czerwonym potwierdzili aktualność inicjatywy pokojowej krajów arabskich, oferujących Izraelowi normalizację stosunków w zamian za wycofanie się z ziem okupowanych i zgodę na powstanie państwa palestyńskiego.
Po tym spotkaniu wyrazili oni poparcie dla idei zwołania nowej konferencji pokojowej na Bliskim Wschodzie i postanowili nalegać na wspólnotę międzynarodowa, aby wzmogła presję na Izrael, domagając się spełnienia przyjętych przez niego zobowiązań.
14 maja 2002 r. przywódca Palestyńczyków Jaser Arafat przyjął propozycje w sprawie uregulowania konfliktu na Bliskim Wschodzie przedstawione niemal 2 lata temu przez ówczesnego prezydenta USA Billa Clintona. Clinton proponował wówczas między innymi, by arabskie dzielnice Jerozolimy stały się stolicą nowego palestyńskiego państwa. Izrael miałby przekazać Palestyńczykom ponad 90% okupowanego terytorium Zachodniego Brzegu Jordanu i Strefy Gazy. Ówczesny izraelski przywódca opozycji a obecny premier Ariel Szaron odrzucił propozycje Clintona.
15 maja 2002 r. w wystąpieniu przed palestyńskim parlamentem (Palestynską Radą Ustawodawczą) Jaser Arafat przyznał, że Palestynczycy popełnili błędy, które trzeba naprawić. Zapewnił też, że ma zamiar przeprowadzić zmiany we władzach i służbach bezpieczeństwa Autonomii Palestyńskiej. Zapowiedział rozpoczęcie przygotowań do wyborów.
W wyniku ostatnich dzialań izraelskiego wojska w Autonomii Palestyńskiej zniszczone zostały budynki mieszkalne, instytucje, sklepy, szkoły, szpitale i drogi. Ofensywa na Zachodnim Brzegu spowodowała straty materialne w wysokości ponad 260 milionów dolarów. Najbardziej ucierpiał Nablus, gdzie koszty odbudowy szacuje się na 114 milionów dolarów. W Dżeninie, gdzie większa część obozu dla uchodźców została zrównana z ziemią, potrzeba 83 milionów, w Ramallah, siedzibie władz Autonomii Palestyńskiej - 51 milionów. Międzynarodowi darczyńcy obiecali co najmniej 150 milionów na odbudowę. Prócz zniszczeń materialnych są też straty ekonomiczne. Autonomia Palestyńska jest praktycznie bankrutem.
16 maja 2002 r. armia izraelska wysadziła tunel, którym Palestyńczycy przerzucali broń z Egiptu do Strefy Gazy. Wejście do tunelu znajdowało się w jednym z domów w obozie dla uchodźców w Rafah, około 100 metrów od granicy z Egiptem. Tunel miał 250 metrów długości i był wyposażony w linie energetyczne i telefoniczne oraz w wózek transportowy. Żołnierze izraelscy zniszczyli już siódmy tunel odkryty w tym rejonie w ciągu ostatnich 2 tygodni.
17 maja 2002 r. palestyński przywódca Jaser Arafat, powiedział, że palestyńskie wybory parlamentarne nie odbędą się przed końcem izraelskiej okupacji ziem Palestyńczyków.
19 maja 2002 r. izraelski minister spraw zagranicznych Szimon Peres przedstawił plan zakładający centralizację palestyńskich sił bezpieczenstwa, a następnie szybkie utworzenie państwa palestyńskiego. Plan Peresa bazuje na ubiegłorocznych uzgodnieniach izraelskiego szefa dyplomacji z przewodniczącym palestyńskiego parlamentu Ahmedem Qureia, branym pod uwagę jako ewentualny następca Jasera Arafata. Qureia i Peres zgodzili się, że najbardziej sporne problemy izraelsko-palestynskiego konfliktu - granice, status Jerozolimy, osiedla żydowskie i problem palestyńskich uchodzców - mogą być przedmiotem negocjacji po utworzeniu panstwa palestyńskiego. Według planu, osiem odrębnych formacji sił bezpieczeństwa w Autonomii Palestyńskiej zostałoby oddanych pod jedno dowództwo, co stanowi jeden z warunków Izraela. Następnie jak najszybciej powołano by palestyńskie państwo. Cały proces miałby trwać kilka tygodni. Premier Izraela, Ariel Szaron, oświadczał wcześniej, że utworzenie państwa palestyńskiego może być wynikiem jedynie długiego, wewnętrznego procesu.
19 maja 2002 r. palestyński zamachowiec-samobójca wysadził się przy wejściu na plac targowy w Netanya, na pólnoc od Tel Awiwu. W zamachu zginęło 3 Izraelczyków, a rannych zostało 56 osób. Do zamachu przyznał się Hamas i Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny.
20 maja 2002 r. palestyński zamachowiec-samobójca wysadził się na przejściu granicznym przy Afuli w południowej Galilei. Ranny został jeden żołnierz izraelski.
20 maja 2002 r. izraelska armia przeprowadziła serię odwetowych rajdów na Zachodnim Brzegu Jordanu. Aresztowano szereg osób podejrzanych o współpracę z terrorystami.
20 maja 2002 r. przedstawiciele Unii Europejskiej zawarli porozumienie w sprawie Palestyńczyków z Bazyliki w Betlejem. Porozumienie zakłada, że po trzech Palestyńczyków przyjmą Hiszpania i Włochy, po dwóch - Grecja i Irlandia, po jednym - Portugalia i Belgia. Trzynasty Palestyńczyk pozostanie przez jakiś czas na Cyprze, aż zostanie znaleziony kraj gotowy go przyjąć. Tym trzynastym ma być Abdullah Daud, szef wywiadu palestyńskiego i najbardziej poszukiwany przez Izrael bojownik.
Według źródeł dyplomatycznych, Palestyńczycy otrzymają "specjalne pozwolenie na pobyt", będą podlegać krajowemu prawu poszczególnych państw, pozostaną pod nadzorem policji i bez prawa wyjazdu za granicę. Palestyńczycy mają zapewnione w krajach pobytu bezpieczeństwo, dach nad głową, ubezpieczenie, zezwolenie na pracę. Będą mogli też przyjechać do nich członkowie ich rodzin.
21 maja 2002 r. Izraelskie Ministerstwo Budownictwa zatwierdziło szeroki plan rozbudowy osiedli żydowskich na Zachodnim Brzegu. Plan przewiduje budowę ponad 950 domów i mieszkań, o 150 więcej niż w roku ubiegłym. Rozbudowanych ma zostać pięć osiedli, przede wszystkim: Efrata na południe od Betlejem, Ma'ale Adumim na wschodnim obrzeżu Jerozolimy i osiedle Żydów religijnych Beitar Ill.
Budowy w tym rejonie zmierzają do utworzenia tak zwanej Wielkiej Jerozolimy, jako demograficznej przeciwwagi wobec ludności arabskiej.
21 maja 2002 r. niezależne palestyńskie centrum do spraw polityki i analiz opublikowały wyniki sondażu. Według niego Arafat dysponuje bezwzględnym poparciem 35% ankietowanych. Oznacza to zasadniczy spadek popularności przywódcy Autonomii Palestyńskiej - przed dwoma laty w podobnym sondażu cieszył się sympatią 46% respondentów. Na drugim miejscu - po Arafacie - respondenci ankiety poparli uważanego coraz częściej za ewentualnego rywala Arafata w przyszłych wyborach przywódcę arafatowskiej organizacji Al-Fatah na Zachodnim Brzegu Jordanu, Marwana Barghutiego. Mógłby liczyć na poparcie co najwyżej 19% elektoratu. Barghuti w kwietniu został aresztowany przez izraelskie siły bezpieczeństwa pod zarzutem finansowania i koordynowania akcji bojowników Al-Fatah przeciwko Izraelowi. Z obecnych badań wynika też, że aż 95% Palestyńczyków uważa, że skorumpowani ministrowie Autonomii winni zostać natychmiast zwolnieni. 85% popiera reformę sił bezpieczeństwa, a 92% chce, by Arafat podpisał tzw. Podstawową Ustawę (konstytucję), przyjetą przez parlament palestyński już kilka lat temu.
21 maja 2002 r. Izrael ogłosił, że przyśpieszy prace przy budowie długich na 350 km umocnień wzdłuż linii demarkacyjnej z palestyńskimi terytoriami autonomicznymi na Zachodnim Brzegu Jordanu. Ma to być stała przeszkoda, która będzie się składała przede wszystkim z ogrodzenia wyposażonego w aparaturę elektroniczną, na dlugości 350 km całej linii demarkacyjnej. Ministerstwo podało również, że prace obejmą najpierw odcinek 70-80 kilometrów i że przekazano już w tym celu odpowiednie środki finansowe.
22 maja 2002 r. Izraelczycy ostrzelali obóz dla uchodźców palestyńskich pod Nablusem, na zachodnim brzegu Jordanu, uśmiercając dowódcę Brygad Męczenników Al-Aqsa, 30-letniego Mahmuda Titi.
22 maja 2002 r. palestyński zamachowiec-samobójca wysadził się na handlowej ulicy w centrum Riszon Lecion, zabijając 4 osoby, a 40 raniąc. Do zamachu przyznały się Brygady Męczenników Al-Aqsa.
W nocy 23 maja 2002 r. spłonął główny budynek ambasady Izraela w Paryżu, stolicy Francji. Najprawdopodobniej był to wypadek.
23 maja 2002 r. Palestyńczycy zdetonowali ładunek wybuchowy w największym izraelskim składzie paliw na pólnocy Tel Awiwu. Dzięki natychmiastowej akcji strażaków, udało się opanować pożar i zapobiec katastrofie.
23 maja 2002 r. przewodniczący Autonomii Palestyńskiej Jaser Arafat zapowiedział, że wybory prezydenckie i parlamentarne w Autonomii odbędą sią na początku przyszłego roku.
24 maja 2002 r. palestyński zamachowiec-samobójca wysadził się w samochodzie-pułapce w południowej części Tel Awiwu, raniąc 3 osoby. Do zamachu przyznały się Brygady Męczenników Al-Aksa.
24 maja 2002 r. prezydenci USA i Rosji zgodzili się, że istnieje możliwość wyjścia "z sytuacji terroru i przemocy" na Bliskim Wschodzie oraz wznowienia rozmów między Izraelczykami i Palestyńczykami. Uznali prawo Izraela do walki z terroryzmem, jednocześnie wezwali Izraelczyków i Palestyńczyków, by uważnie oceniali skutki swych działań i pracowali nad stworzeniem takiej atmosfery, w której mogliby wrócić do "poważnego dialogu politycznego".
24 maja 2002 r. izraelska armia przeprowadziła odwetowe zajęcie trzech palestyńskich miast: Tulkarem, Betlejem i Kalkilii. Poszukiwano terrorystów, gdyż izraelski wywiad otrzymał ostrzeżenie przed kolejnym działaniami palestyńskich samobójców. Wprowadzono godzinę policyjną, prowadzi się przeszukania domów i liczne aresztowania.
27 maja 2002 r. izraelska armia rozszerzyła akcję likwidacji palestyńskich organizacji terrorystycznych na kilka miejscowości wokół Betlejem.
27 maja 2002 r. minister obrony Izraela Benjamin Ben-Eliezer oświadczył, że armia izraelska "średnio co dziesięć godzin przechwytuje palestyńskiego samobójcę, zamierzającego dokonać aktu terrorystycznego na terytorium Izraela".
27 maja 2002 r. palestyński zamachowiec-samobójca wysadził się w centrum handlowym w Petah Tikva. Zginęło 3 Izraelczyków, a 37 osób zostało rannych, w tym wiele dzieci. Do zamachu przyznały się Brygady Męczenników Al-Aqsa.
27 maja 2002 r. oceniając sytuację na Bliskim Wschodzie, prezydent Stanów Zjednoczonych George W. Bush oświadczyl, iż winę za wzrost napięć na miejscu ponosi przywódca Autonomii Jaser Arafat. Bush podkreślił, iż Arafat nie spełnił oczekiwań świata a także własnego narodu. "Arafat miał szansę doprowadzenia do pokoju, jednakże jej nie wykorzystał, mimo usilnych działań prezydenta Billa Clintona. Także miał szansę podjęcia walki z terroryzmem - tego również nie uczynił" - powiedział Bush.
28 maja 2002 r. izraelska armia wkroczyła do Dżeninu i Ramallah. Palestyńskie miasta: Ramallah, Tulkarem i Dżenin znajdują się w pierścieniu blokady wojska izraelskiego. Aresztowano około 100 osób podejrzanych o współpracę z organizacjami terrorystycznymi.
29 maja 2002 r. uzbrojony Palestyńczyk wtargnął na teren żydowskiego osiedla Itamar, koło Nablusu i zabił trzech oraz ranił dwóch uczniów religijnej szkoły - jesziwy. Do zamachu przyznały się Brygady Męczenników Al-Aqsa.
29 maja 2002 r. Jaser Arafat zatwierdził ustawę zasadniczą (konstytucję) Autonomii Palestyńskiej. "Konstytucja" Autonomii Palestyńskiej została przyjęta w 1997 r. przez radę ustawodawczą ("parlament") niemal jednomyślnie. Wkrótce potem przekazano ją do zatwierdzenia Arafatowi, który powinien był ją podpisać w ciągu dwóch tygodni. Arafat nie ogłosił jednak tej wersji ustawy zasadniczej, która definiuje strukturę władz Autonomii Palestyńskiej, w tym Rady Ustawodawczej, i ich kompetencje.
30 maja 2002 r. w Izraelu rozpoczął misję pokojową wysłannik Egiptu, Osame al-Baza. Oprócz wysłannika Egiptu, w Izraelu i Ramallah prowadzą misje mediacyjne szef dyplomacji niemieckiej Joschka Fischer i zastępca sekretarza stanu USA William Burns. Izrael ponownie uzależnił możliwość nawiązania jakichkolwiek rokowań pokojowych z przywódcami Autonomii Palestyńskiej od całkowitego "powstrzymania terroryzmu".
3 czerwca 2002 r. palestyński sąd zwolnił z zarzutów o wspieranie terroryzmu osadzonego w więzieniu w Jerychu Ahmada Saadata, poszukiwanego przez Izrael przywódcę radykalnej frakcji OWP - Ludowego Frontu Wyzwolenia Palestyny. Saadat został w kwietniu odesłany z Ramallah do Jerycha pod nadzorem USA i Wielkiej Brytanii. Odesłanie z kwatery Arafata w Ramallah grupy ukrywających się u jego boku, a poszukiwanych przez Izrael Palestyńczyków, pomogło zakończyc trwające pięć tygodni oblężenie siedziby lidera Autonomii przez wojska izraelskie. Izrael uważa, że Saadat był jednym z inicjatorów ubiegłorocznego zamachu na ministra turystyki, Rewahama Zeewiego.
3 czerwca 2002 r. izraelskie siły aresztowały ponad 400 Palestyńczyków w okolicach Nablusu i Kalkilii.
4 czerwca 2002 r. izraelskie oddziały zajęły Dżenin i Hebron. Celem akcji jest aresztowanie palestyńskich terrorystów.
5 czerwca 2002 r. palestyński terrorysta-samobójca zdetonował samochód-pułapkę uderzając w autobus Egged przejeżdżający przez skrzyżowanie w mieście Megiddo, w północnym Izraelu. Zginęło 17 Izraelczyków, a 38 osób zostało rannych. Część ofiar spłonęła żywcem. Do zamachu przyznał się Islamski Dżihad. Był to już 60 palestyński atak samobójczy od 28 września 2000 r. - początku tzw. drugiej Intifady.
5 czerwca 2002 r. Stany Zjednoczone oświadczyły, że przywódca Palestyńczyków Jaser Arafat jest nieskuteczny oraz nie można pokładać w nim zaufania.
6 czerwca 2002 r. izraelskie siły wjechały na kilka godzin do Ramallah. Siedziba Jasera Arafata została otoczona przez izraelskie czołgi i pojazdy opancerzone. Po przeszukaniach w biurach i aresztowaniu kilkunastu Palestyńczyków, izraelscy żołnierze wycofali się. Zniszczono budynek, w którym mieściły się biura palestyńskiego wywiadu.
6 czerwca 2002 r. prezydent Izraela Mosze Kacaw zaapelował do "całego wolnego świata" o zerwanie wszelkich kontaktów z liderem Autonomii Palestyńskiej Jaserem Arafatem. Zdaniem izraelskiego prezydenta, Arafat "jest człowiekiem, który sam dla siebie stanowi zagrożenie" i jest coraz częściej krytykowany nawet przez swych najbliższych współpracowników.
6 czerwca 2002 r. palestyński lider oskarżył Izraelczyków o faszyzm, ostrzegając, że najazd na jego kwaterę jedynie wzmocni Palestyńczyków. Podkreslił też, że systematyczne niszczenie przez Izrael palestyńskich służb bezpieczenstwa zasadniczo ogranicza możliwosci "skutecznych działań" Autonomii.
7 czerwca 2002 r. izraelskie oddziały przeprowadziły rajdy do Dżeninu, Betlejem i Ramallah. Równocześnie kontynuowano operację wojskową w Tulkarem i Nablusie. Wszystkie główne miasta palestyńskie ciągle pozostają otoczone izraelskim kordonem.
8 czerwca 2002 r. Palestyńczycy podjęli dwie nieudane próby ataków na żydowskie osiedla w strefie Gazy. Izraelscy żołnierze zabili 4 palestyńskich terrorystów.
8 czerwca 2002 r. kolumna izraelskich wozów opancerzonych wjechała do miejscowości Halhoul i Beit Omar na drodze łączącej Betlejem i Hebron. Żołnierze przeszukiwali dom po domu. Mieszkańcy zostali wezwani do zgromadzenia się w szkołach, gdzie zostali przesłuchani.
8 czerwca 2002 r. władze Iranu postanowiły zwiększyć o 70% finansowanie radykalnej islamskiej organizacji zbrojnej Dżihad. Pieniądze mają zostać przeznaczone na dalsze prowadzenie zamachów na izraelskie obiekty i obywateli państwa żydowskiego.
9 czerwca 2002 r. grupy palestyńskich terrorystów zaatakowały żydowskie osiedla Ichar pod Nablusem i Karmei Cur pod Hebronem. W walce zginęło 3 Izraelczyków i 3 palestyńskich zamachowców. Rannych zostało też 8 izraelskich żołnierzy. Do ataku przyznało się radykalne ugrupowanie Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny.
10 czerwca 2002 r. izraelska armia zajęła cały obszar Ramallah. Czołgi zniszczyły trzy budynki w palestyńskim rządowym kompleksie Mukata, w tym siedzibę palestyńskiego wywiadu wojskowego. Aresztowano kilkunastu Palestyńczyków. Armia izraelska zapewnia, że chodzi jej tylko o zablokowanie drogi do kompleksu uciekającym terrorystom. W Ramallah trwają przeszukiwania domów.
11 czerwca 2002 r. izraelskie siły spenetrowały okolice Hebronu, Tulkarem i Betlejem. Aresztowano wielu Palestyńczyków. W strefie Gazy udaremniono próbę ataku na żydowskie osiedle Netzarim. Zastrzelono 3 palestyńskich terrorystów.
11 czerwca 2002 r. Palestyńczycy ostrzelali żydowski autobus przewożący dzieci do szkoły pod Hebronem, raniąc 3 dzieci.
11 czerwca 2002 r. palestyńskie Jerozolimskie Centrum Mediów i Komunikacji opublikowało dane sondażu nastrojów w społeczeństwie palestyńskim. 51% respondentów powiedziało, że wynikiem Intifady powinno być wyzwolenie całej historycznej Palestyny i wymazanie z map państwa Izrael. 43% respondentów uznało, że celem powstania jest zakończenie izraelskiej okupacji i ustanowienie państwa palestynskiego na Zachodnim Brzegu i w Strefie Gazy.
11 czerwca 2002 r. palestyński zamachowiec-samobójca wysadził się w nadmorskiej restauracji w Herzlii pod Tel Awiwem. Zginęła 1 osoba, a 12 odniosło rany.
12 czerwca 2002 r. Izraelczycy wycofali się z Ramallah. Wojsko zatrzymało 30 Palestyńczyków, wśród nich zastępcę sekretarza generalnego Frontu Wyzwolenia Narodowego Palestyny (FWP), Abdelrahima Malluha, który jest jednocześnie członkiem Komitetu Wykonawczego OWP.
14 czerwca 2002 r. izraelskie siły wykryły i zniszczyły w Hebronie duży palestyński zakład produkujący materiały wybuchowe. Na miejscu znaleziono gotowe już zapalniki do bomb oraz surowiec do produkcji ładunków wybuchowych.
Przejawem kryzysu gospodarczego w Izraelu jest rekordowe jak na ten kraj bezrobocie, które wynosi 10,6%, nawrót inflacji dochodzącej do 8% w skali rocznej i gwałtowna deprecjacja szekla, który w ciągu roku stracił 20% swej wartości w stosunku do dolara.
15 czerwca 2002 r. izraelskie siły wkroczyły do Dżeninu. Akcję przeprowadzono po informacji wywiadu o przygotowywanym ataku terrorystycznym. Równocześnie w strefie Gazy izraelscy żołnierze zniszczyli samochód-pułapkę wypełniony ponad 150 kilogramami materiałów wybuchowych.
15 czerwca 2002 r. palestyński terrorysta wtargnął do żydowskiego osiedla Daguit w strefie Gazy, zabijając 2 osoby i raniąc kolejne 4. Zamachowca zastrzeliły służby ochrony osiedla. Do zamachu przyznał się Hamas.
16 czerwca 2002 r. izraelskie spychacze rozpoczęły w rejonie przejścia granicznego Salem na północy Zachodniego Brzegu niwelować teren pod budowę pierwszego odcinka 110-kilmetrowego ogrodzenia. Całość inwestycji ma kosztować równowartość 220 mln dolarów, na jej realizację przewidziano cały rok. Poza przewodami elektrycznymi pod napięciem, parkan będzie wyposażony w czujniki, wykrywające intruzów. Przewidziano też drogi patrolowe. Wzniesienie każdego kilometra bariery będzie kosztować Izrael milion dolarów. Ogrodzenie ma rozciągać się od północnych krańców palestyńskiego miasta Dżenin aż na południe Kalkiliji.
17 czerwca 2002 r. fundamentalistyczne ugrupowanie islamskie Hamas zagroziło, że prowadzi prace nad przygotowaniem ataków chemicznych na Izrael.
18 czerwca 2002 r. palestyński zamachowiec wysadził się w powietrze w zatłoczonym autobusie Egged w dzielnicy Pat w południowej części Jerozolimy, zabijając 19 Izraelczyków i raniąc 74 osoby. Do zamachu przyznał się Hamas.
18 czerwca 2002 r. rząd izraelski oświadczył, że w odwecie za palestyńskie zamachy zajmie tereny Autonomii i będzie je tak długo okupował, zanim nie ustaną akty terroru wymierzone w Izraelczyków.
19 czerwca 2002 r. izraelskie oddziały zajęły Kalkiliję oraz obóz uchodźców w Dżeninie. W obozie dla uchodźców w Dżeninie zatrzymano do przesłuchania ponad 1600 Palestyńczyków.
19 czerwca 2002 r. palestyński zamachowiec-samobójca wysadził się na przystanku autobusowym w północnej Jerozolimie. Pobliski budynek posterunku policji został całkowicie zniszczony, pozostał jedynie szkielet budowli i dach. Zginęło 7 Izraelczyków, a 30 osób zostało rannych. Odpowiedzialność za zamach wzięła terrorystyczna organizacja Brygady Męczenników Al-Aqsa.
20 czerwca 2002 r. izraelskie oddziały wkroczyły do Ramallah, Tulkarem i Betlejem. Równocześnie śmigłowce ostrzelały cele w Gazie i Khan Junis w strefie Gazy. Wojsko kontynuuje też operację w Nablusie, Dżeninie i pobliskim obozie dla uchodźców. W miastach palestyńskich obowiązuje godzina policyjna. W walkach w Kalkilii zginęło 2 izraelskich żołnierzy, a 5 odniosło rany. Starcia toczyły się wokół budynku palestyńskich służb bezpieczeństwa.
20 czerwca 2002 r. palestyńscy terroryści wtargnęli do żydowskiego osiedla Itamar na zachodnim brzegu Jordanu i zabili 6, a ranili 4 Izraelczyków. Troje z zabitych to dzieci. W zamachu zginęła też ich matka. Odpowiedzialność za zamach wzięła na siebie radykalna organizacja Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny.
Według danych Banku Światowego, od września 2000 roku bezrobocie wśród Palestyńczyków wzrosło trzykrotnie, osiągając 33%, dochody realne spadły o 30%, a liczba ludzi żyjących w ubóstwie (mających na życie ok. 2 USD dziennie) podwoiła się i stanowi 50% populacji.
21 czerwca 2002 r. przywódca Autonomii Palestyńskiej Jaser Arafat oświadczył, że jest gotów zaakceptować projekt utworzenia państwa palestyńskiego w tymczasowych granicach i podjęcia negocjacji dotyczących jego ostatecznych granic.
21 czerwca 2002 r. tłumy Palestyńczyków zignorowały godinę policyjną w Dżeninie i wyszły na miejski bazar. W strzelaninie izraelscy żołnierze zastrzelili 3 osoby, w tym 2 dzieci, i ranili 26 osób. Dowództwo izraelskiej armii poinformowało w komunikacie, że rozpoczęto dochodzenie w sprawie tego incydentu. Równocześnie aresztowano około czterystu Palestyńczyków w wiosce Birkin niedaleko Dżeninu.
- operacja "zamknięta droga" -
22 czerwca 2002 r. izraelskie Ministerstwo Obrony poinformowało, że może powołać własną administrację zajętych ziem Autonomii Palestyńskiej. Izraelskie Ministerstwo Obrony zapowiedziało także podjęcie nowej ofensywy przeciwko palestyńskim terrorystom a także - powtórzyło, iż armia okupować będzie miasta Autonomii do czasu powstrzymania samobójczych ataków na Izrael.
W Intifadzie, czyli palestyńskim powstaniu, które rozpoczęło się we wrześniu 2000 roku, zginęło 1 414 Palestyńczyków i 547 Izraelczyków.
23 czerwca 2002 r. przedstawiciele izraelskiego rządu oświadczyli, że zawarte w Oslo przed dziewięcioma laty izraelsko-palestyńskie porozumienie pokojowe, torujące drogę autonomii Palestyńczyków, zostało przekreślone przez Jasera Arafata.
23 czerwca 2002 r. Izrael powołał kilka tysięcy rezerwistów, aby przeszli specjalne dodatkowe szkolenia po których będą mogli przystąpić do działań przeciwko terrorystom. Będą oni tworzyć pełną brygadę.
23 czerwca 2002 r. rząd Izraela podjął decyzję o wydaleniu z kraju rodzin palestyńskich zamachowców samobójców.
24 czerwca 2002 r. grupa 130 izraelskich czołgów zajęła Ramallah i otoczyła kwaterę Jasira Arafata. W mieście wprowadzono godzinę policyjną. W ostatnim czasie armia izraelska - w odpowiedzi na serię palestyńskich zamachów - ponownie zajęła wszystkie duże miasta Autonomii na Zachodnim Brzegu, z wyjątkiem Jerycha i Hebronu. W Dżeninie wysadzono 3-piętrowy budynek, w którym znaleziono działającą pod przykrywką banku fabrykę bomb i rakiet. W drugiej zniszczonej fabryce bomb w Dżeninie znaleziono między innymi, dwa pasy zawierające po 15 kilogramów ładunków wybuchowych, używane przez zamachowców-samobójców.
24 czerwca 2002 r. izraelskie śmigłowce przeprowadziły atak rakietowy w strefie Gazy, zabijając 6 palestyńskich działaczy terrorystycznych, w tym 26-letniego Jasera Rizika wysokiego działacza Hamasu, odpowiedzialnego za zabicie co najmniej 6 izraelskich żołnierzy.
25 czerwca 2002 r. prezydent Stanów Zjednoczonych Bush po raz pierwszy opowiedział się za odsunięciem od władzy Arafata, na co od dłuższego czasu nalegali konserwatywni politycy republikańscy i zwolennicy twardego kursu w administracji. Arafat mimo werbalnych deklaracji potępienia palestyńskich zamachów terrorystycznych albo po cichu wspiera terrorystów, albo nie jest w stanie ich powstrzymać. Bush podkreślił też, że Autonomia Palestyńska musi dokonać demokratycznych reform, aby wyeliminować korupcję i nadużycia władzy. Prezydent George W. Bush zapowiedział, że USA poprą powstanie tymczasowego państwa palestyńskiego, ale pod warunkiem, że na jego czele nie stanie Jaser Arafat.
25 czerwca 2002 r. izraelska armia zajęła Hebron. W ciężkich walkach zginęło 4 Palestyńczyków. Aresztowano ponad 150 osób. W trakcie rewizji mieszkań odkryto znaczne ilości broni i amunicji, zniszczono również fabrykę materiałów wybuchowych, w której wytwarzano nie tylko materiały wybuchowe lecz także specjalne pasy, używane przez palestyńskich-zamachowców samobójców do przenoszenia bomb. Grupa około 15 palestyńskich terrorystów ukryła się w budynku głównej kwatery policji w Hebronie. Budynek znajduje się pod izraelskim ostrzałem.
26 czerwca 2002 r. Sąd Apelacyjny w Brukseli opowiedział się przeciwko sądzeniu w Belgii premiera Izraela Ariela Szarona za zarzucany mu udział w masakrze palestyńskich uchodźców w obozie w Libanie w 1982 roku. Pozew przeciwko Szaronowi został złożony w belgijskim sądzie przez grupę 28 osób, które przeżyły atak na obozy.
28 czerwca 2002 r. na zakończenie trzydniowego spotkania ministrów spraw zagranicznych w Chartumie, kraje członkowskie Organizacji Konferencji Islamskiej (OKI) postanowiły w czwartek wznowić bojkot ekonomiczny Izraela.
29 czerwca 2002 r. izraelscy żołnierze zakończyli oblężenie budynku głównej kwatery policji w Hebronie. Budynek został wysadzony.
29 czerwca 2002 r. izraelski minister obrony Beniamin Ben Eliezer oświadczył, że w ciągu dwóch dni wojsko zlikwiduje 10 żydowskich osiedli na Zachodnim Brzegu, które w ocenie władz izraelskich zostały wzniesione nielegalnie. Kolejnych 10 osiedli będzie zlikwidowanych w późniejszym terminie, zresztą w porozumieniu z Radą Osadników. Likwidację rozpoczęto od dwóch niewielkich osiedli na południe od Hebronu.
30 czerwca 2002 r. Palestyńczycy zdetonowali bombę pod izraelskim pociągiem przejeżdżającym pod Lod w środkowym Izraelu. Ranne zostały 3 osoby. Był to pierwszy atak na izraelskie linie kolejowe.
30 czerwca 2002 r. izraelscy komandosi zastrzelili w Nablusie 26-letniego Muhanada al-Tahera, znanego jako "Inżynier-4". Znajdował się on na czele izraelskiej listy poszukiwanych. Izrael obciąża go współodpowiedzialnością za zamachy, w których zginęło ponad 100 Izraelczyków, w tym także - za zamach w Jerozolimie przed dwoma tygodniami, w którym poniosło śmierć 19 osób. Był on członkiem Hamasu, odpowiedzialnym za konstruowanie bomb.
--------------------------------------------------
Materiały opracowywane na podstawie serwisów informacyjnych: PAP, AP, Haaretz, Jerusalem Post, Arutz Sheva.