Zarówno Tajwan jak i Korea Południowa są w pewnym sensie państwami, których charakter został określony przez wyniki II wojny światowej. W tworzeniu gospodarki konkurencyjności międzynarodowej oba te kraje wykorzystały daleko idący interwencjonizm państwowy, który niekiedy był możliwy tylko do zaakceptowania w kraju silnie zmilitaryzowanego. Korea, opanowana była w tym czasie przez autorytarne rządy generała Pak Chung a na Tajwanie przez rząd Kuomintangu. Zgodnie z dominującym w latach 50-tych w krajach rozwijających się celem polityki gospodarczej oba te kraje za priorytet w przemyśle postawiły sobie rozwój produkcji antyimportowej przeznaczonej na sprzedaż na rynku krajowym. Przy wyborze branż priorytetowych w 70-tych latach, jako kryteria uznano miedzy innymi duży potencjał eksportowy i antyimportowy, wykorzystanie krajowych zasobów, a także dużą dostępność do kapitału zagranicznego.
W Korei Południowej priorytet ten przyznano produkcji artykułów konsumpcyjnych jednorazowego użytku ( przemysł lekki) oraz dóbr pośrednich służących do wytwarzania tych artykułów. W latach 60-tych do priorytetów dołączono( poza infrastrukturą techniczną) produkcję nawozów sztucznych, stali, maszyn, samochodów, petrochemię i elektronikę, przemysł stoczniowy oraz budownictwo. W celu realizacji wyznaczonych celów Korea opierała na kilkuletnich planach, które stwarzały ramy dla działalności biznesu i określały kierunki działania firm prywatnych. Drugim sposobem oddziaływania na gospodarkę była zmiana relatywnych cen czynników produkcji i oddziaływanie w ten sposób na dokonywane przez firmy wybory alokacyjne. Gdy. w 1964 roku dokonano ostrej dewaluacji waluty koreańskiej- wona- zachęcono w ten sposób firmy do eksportu, co oznaczało zmianę strategii od polityki dążącej do substytucji importu do wzrostu napędzanego przez eksport. Podnosząc z kolei stopę procentową, zachęcano ludność do oszczędzania. Trzecią drogą było administracyjne oddziaływanie na zachowanie firm w drodze perswazji oraz bezpośredniej groźby.
W Tajwanie w latach 50-tych w przemyśle priorytet uzyskała nastawiona na potrzeby rynku wewnętrznego antyimportowa produkcja przemysłu tekstylnego. W 1958 roku nastąpił jednak, podobnie jak w Korei, zwrot ku modernizacji gospodarki opartej na państwowej promocji i ekspansji eksportu. Zaczęto wdrażać Program Poprawy Kursu Waluty i Kontroli Handlu. Oznaczało to przede wszystkim zniesienie zróżnicowanego kursu wymiany oraz radykalną dewaluację dolara tajwańskiego i poprawę warunków eksportu. Zaczęto wycofywać się z daleko idącej kontroli importu, która opierała się między innymi na barierach pozataryfowych przyjmujących postać segregacji importu na następujące kategorie:
Import „dozwolony” - warunkowo, po otrzymaniu licencji
1980 rząd Tajwanu formułuje plan strategiczny w celu podniesienia konkurencyjności obecnych gałęzi przemysłu i przyciągania do Tajwanu przedsiębiorstw “wysokich technologii”. W 1991 Tajwan wprowadził sześcioletni, narodowy plan rozbudowy infrastruktury stworzony przez Ministerstwo Gospodarki.Rząd Tajwanu gwarantuje finansowe i administracyjne wsparcie w dziesięciu sektorom strategicznym(telekomunikacja, informacja, elektronika, półprzewodniki, maszyneria precyzyjna i automatyka, przemysł lotniczy, materiały specjalistyczne, przemysł chemiczny i farmaceutyka, ochrona zdrowia i ochrona środowiska) poprzez:
do 50% kosztów zarządzania finansami,
szkolenia,
wzornictwapięcio-letnie wakacje podatkow
ewyłączenie spod podatku importowego sprzętu importowanego na potrzeby rozwoju B+R
zachęta do repatriacji zamorskich ekspertów chińskich
W roku 2000 gospodarka Tajwanu zajmowała 19 pozycję na świecie. Wzrost gospodarczy za ostatnie 10 lat kształtuje się średnio na poziomie 6% (należy jednak zwrócić uwagę na gwałtowny spadek w roku 2001 do -1.4% oraz wzrost do powyżej 3% w roku 2002). Bezrobocie, które stale utrzymywało się na poziomie poniżej 3% obecnie gwałtownie wzrasta (powyżej 4%).
Przepisy regulujące działalności zagranicznych firm są liberalne i przejrzyste. Niestety gospodarka jest bardzo mocno skorelowana z aktualną sytuacją polityczną. Generalnie na powstanie trudnej sytuacji gospodarczej poza okolicznościami politycznymi i rosnącym zagrożeniem ze strony kontynentu złożyło się więcej czynników. Były to m.in.:
Globalne spowolnienie tempa wzrostu w gospodarce światowej, które ma szczególny wpływ na branżę elektroniczną i komputerową, która jest jednym z najważniejszych dziedzin eksportu tajwańskiego
Wydarzenia w USA z 11 września
Wzrastająca konkurencja tańszej i coraz lepszej produkcji z Chin Kontynentalnych
Zwiększające się koszty produkcji na Tajwanie
Znaczący odpływ kapitału do Chin Kontynentalnych
Powszechnie uważa się, że Wyspa stoi obecnie przed kolejnym dylematem zmiany profilu gospodarczego. Podobne zjawiska w gospodarce Tajwanu miały miejsce w 1986 roku, kiedy tania produkcja tekstyliów i artykułów domowego użytku z ChRL wyparła z rynków światowych analogiczne towary produkowane na Tajwanie. Wówczas władze miały jednak przygotowaną alternatywę, jaką była specjalizacja w dziedzinie IT; obecnie wydaje się, takiej koncepcji jeszcze nie mają.
Siła tajwańskiej gospodarki leży w dalszym rozwoju IT oraz szeroko pojętego przemysłu komputerowego. Szczególny nacisk postawiono ostatnio na rozwój technologii LCD i Bluetooth mające w najbliższym czasie stać się, obok tak znanych produktów jak myszy komputerowe, klawiatury, monitory i płyty główne, bezkonkurencyjnymi produktami eksportowymi „ Made in Taiwan” Zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami rozpocząć ma się także budowa szybkich połączeń kolejowych zaczynając od projektu metra „MRT” w Kaohsiungu i systemu „TRT” z lotniska CKS w Tajpei. Na początku XXI wieku gospodarka Tajwańska musi stawić czoła przede wszystkim dwóm wyzwaniom:
globalizacyjnym trendom w przemyśle high-tech oraz transformacji w gospodarkę opartą na wiedzy i technologii (knowledge based economy)
w porównaniu z zaawansowanymi gospodarkami tajwańska pozostaje nadal w tyle za przodującymi europejskimi i amerykańskimi w tzw. „hi-ghtech IP” (patenty intelektualne)
Obecnie dynamiczna, kapitalistyczna gospodarka Tajwanu stopniowo wycofuje się z rządowej kontroli inwestycji zagranicznych oraz handlu zagranicznego. Zgodnie z tym trendem prywatyzowana jest część państwowych banków i firm przemysłowych. W ostatnim trzydziestoleciu rzeczywisty wzrost PKB utrzymywał się średnio na poziomie 8%. Poziom eksportu wzrastał szybciej, co nadało szybszego tempa industrializacji kraju. Inflacja i bezrobocie utrzymują się na niskim poziomie, znaczne są nadwyżki handlowe (Tajwan posiada trzecie na świecie rezerwy budżetowe). Rolnictwo zapewnia obecnie 3% PKB (dla porównania, w 1952 roku - 35%). Tradycyjne pracochłonne gałęzie przemysłu zastępowane są przez gałęzie wysokokapitałowe i bardziej zaawansowane technologicznie. Tajwan jest głównym inwestorem w Chinach, Tajlandii, Indonezji, na Filipinach, w Malezji i Wietnamie. Zaostrzenia na rynkach pracy spowodowały napływ robotników zagranicznych, zarówno legalnych, jak i nielegalnych. Konserwatywna polityka finansowa oraz zasoby inwestycyjne, w latach 1998-99 uchroniły kraj przed skutkami azjatyckiego kryzysu finansowego, którego Tajwan nie odczuł tak dotkliwie jak inne państwa Azji.
Tajwan został członkiem WTO dzień po przystąpieniu do tej organizacji Chińskiej Republiki Ludowej. Kandydatura Tajwanu została zatwierdzona na 4-tej konferencji ministerialnej w Doha. Tajwan jest czternastą potęgą handlową na świecie, a przystąpienie do WTO pozwoli na dalszą integrację z gospodarką i handlem światowym, nadmienił prezydent Chen. Dodał także, że RCh będzie czynnie uczestniczyć w działaniach WTO. W swojej wypowiedzi prezydent wyraził zadowolenie z jednoczesnego przystąpienia do tej organizacji RCh i ChRL. Wyraził nadzieję, że jednoczesne przystąpienie obu stron do tej organizacji będzie miało udział w normalizacji stosunków handlowych i gospodarczych w cieśninie. Prezydent Chen podziękował partnerom handlowym Tajwanu i członkom WTO za ich wsparcie i pomoc dla starań Tajwanu w uzyskaniu członkostwa.
Kraje azjatyckie, które specjalizują się w produkcji sprzętu informatycznego i telekomunikacyjnego odznaczały się w latach 90-tych - w porównaniu z pozostałymi regionami świata - zarówno szybszym wzrostem gospodarczym, jak i znacznie wyższą dynamiką obrotów handlowych. Obecnie poniosły dotkliwe skutki załamania się tych branż, a większość z nich odnotowała głęboki spadek eksportu i importu. Na spadek wartości obrotów handlowych Azji, najgłębszy spośród głównych regionów świata, oprócz obniżenia się światowego popytu na główne produkty azjatyckiego eksportu, wpłynęła również silna deprecjacja walut krajów azjatyckich w stosunku do dolara amerykańskiego
U podstaw orientacji proeksportowej krajów Dalekiego Wschodu leży niedopuszczanie do aprecjacji rodzimych walut i na tej podstawie podtrzymywanie konkurencyjności eksportu. Sposobem na deprecjację walut, która pobudza eksport jest powszechnie stosowana praktyka interwencji polegająca na skupywaniu walut (głównie dolarów), co sprzyja narastaniu w państwach Dalekiego Wschodu wysokich rezerw dewizowych. Według MFW, w rozwijających się krajach Azji rezerwy dewizowe w 2002 r. sięgnęły 507,3 mld USD, a w latach 2003 i 2004 mają wzrosnąć odpowiednio do 562,2 mld USD i 609,8 mld USD. Słaba obecnie koniunktura w krajach Zachodu, które są głównymi odbiorcami azjatyckiego eksportu, przyczynia się do powstrzymania procesu akumulowania rezerw. Jednakże absolutyzowanie eksportu jako czynnika rozwoju prowadzi do zaniedbywania konsumpcji wewnętrznej, co w krajach rozwijających się Dalekiego Wschodu może okazać się barierą rozwoju, tak jak to się stało w Japonii. zły stan finansów publicznych.