SYSTEM FINANSOWY jest to mechanizm współtworzenia i przepływu siły nabywczej w gospodarce składający się z następujących elementów:

1. instrumenty finansowe

2. rynki finansowe

3. instytucje finansowe

4. zasady ich funkcjonowania.

INSTRUMENTY FINANSOWE - kontrakty pomiędzy dwoma stronami regulujące zależność finansową. Dla emitentów są one zobowiązaniami i w bilansie

można znależć je po stronie pasywów. Natomiast dla posiadaczy (kupujących) są one składnikami ich majątku.

Instrumenty:

• o charakterze wierzycielskim

• o charakterze własnościowym.

Instrumenty:

• o stałym dochodzie

• o zmiennym dochodzie.

Instrumenty:

• krótkoterminowe (do 1 roku)

• średnioterminowe (od 1 roku do 3 lat)

• długoterminowe (powyżej 3 lat).

RYNKI FINANSOWE - rynki, na których zawierane są transakcje kupna lub sprzedaży konktretnego instrumentu finansowego.

Jeżeli instrument finansowy jest emitowany, to jest to rynek pierwotny. Jeżeli instrument jest w obrocie pomiędzy stronami, to jest to rynek wtórny.

Podział rynków finansowych:

1. pieniężne

• rynek międzybankowy

• rynek pozabankowy

2. kapitałowe.

Instytucje finansowe:

• tworzące pieniądz

• tworzące instrumenty.

Zasady funkcjonowania:

• sformalizowane

• niesformalizowane.

RYNEK PIENIĘŻNY - tworzą go transakcje instrumentami finansowymi, które charakteryzują się najwyższą płynnością i bardzo dużym bezpieczeństwem, o

terminie wykupu do jednego roku.

Instrumenty tego rynku mają charakter wierzycielski. Rynek pieniężny w węższym znaczeniu obejmuje tylko obroty nadwyżkami pieniądza banku centralnego w celu wyrównania płynności.

Zaś w szerszym znaczeniu rynek pieniężny składa się z trzech części:

1. stosunki rynkowe pomiędzy bankami komercyjnymi a bankiem centralnym

2. wzajemne stosunki pomiędzy bankami komercyjnymi

3. stosunki pomiędzy bankami komercyjnymi a ich klientami za pośrednictwem znajdującego się w obiegu pieniądza.

Pozwala regulować płynność gotówkową poprzez lokowanie nadwyżek wolnych środków pieniężnych lub zaciąganie pożyczek. Rynek pieniężny zapewnia ochronę przed stratami związanymi z wahaniami krótkoterminowych stóp procentowych.

Instrumenty:

1. pożyczki i lokaty

2. bony skarbowe

3. papiery komercyjne

4. weksle

5. czeki

6. operacje repo i reverse repo.

W ujęciu funkcjonalnym pieniądz spełnia rolę:

• środka płatniczego

• środka wymiany

• środka tezauryzacji

• jednostki rozrachunkowej.

Natomiast w ujęciu statystycznym pieniądz składa się z trzech agregatów:

• M1 - pieniądz gotówkowy i na rachunkach bankowych

• M2 = M1 + wkłady terminowe

• M3 = M2 + wkłady oszczędnościowe z ustawowym terminem wypowiedzenia.

RYNEK MIĘDZYBANKOWY: DEPOZYTY MIĘDZYBANKOWE

DATA WALUTY - to data rzeczywistej dostawy środków pieniężnych, których transfer wynika z przeprowadzonej transakcji lub jest tu datą efektywnej zmiany

posiadacza lub wlaściciela środków pieniężnych.

DATA WALUTY SPOT - jest to data dostawy środków pieniężnych w drugim dniu roboczym po dniu zawarcia umowy.

DEPOZYT MIĘDZYBANKOWY - jest to transakcja pieniężna polegająca na przyjęciu lub udzielaniu przez jeden bank drugiemu bankowi ściśle określonej kwoty

na ściśle określony czas, po z góry ustalonej stopie procentowej.

DEPOZYT - pieniądz przyjęty z rynku.

Lokata jest pieniądzem udzielonym innemu podmiotowi.

Rodzaje depozytów:

• depozyty FIXED - to depozyty terminowe. Termin spłaty depozytu jest znany w momencie jego ustanowienia. Czas trwania jest określony przez podanie

daty wpłaty i spłaty. W przypadku tego depozytu nie jest możliwe wycofanie środków pieniężnych. Ma on dokładne i dodatkowe

ustalenia, które pozwalają na bezpieczne i tanie zarządzanie.

• depozyty typu CALL (czyli na żądanie) - w momencie złożenia depozytu nie jest znany termin spłaty. Jest to elastyczny instrument dla podmiotu nie

mogącego przewidzieć przepływu środków pieniężnych lub pragnącego nie zamykać dostępu do własnych

środków pienięznych.

Międzybankowe transakcje jednodniowe:

• transakcje over night o/n - pożyczający otrzymuje środki w dniu zawarcia umowy, a zwraca w kolejnym dniu roboczym

• tomorrow next t/n- pożyczający otrzymuje środki w następnym dniu roboczym licząc od daty zawarcia umowy, a zwraca je w kolejnym dniu roboczym

• spot next s/n - pożyczający otrzymuje środki po dwóch dniach roboczych od daty zawarcia umowy, a zwraca je w kolejnym dniu roboczym.

Istnieją trzy formuły czasowe na obliczanie wysokości odsetek:

1. 365/360 - 365 dni w roku bankowym; okres depozytu jest liczony rzeczywistą liczbą dni między datą początkową i końcową depozytu

2. 365/360 - 365 dni, okres depozytu jest liczony tak jak 1)

3. 360/360 - 360 dni, każdy miesiąc ma 30 dni.

REWALUACJA BONÓW SKARBOWYCH - prowadzona na bieżąco kalkulacja dochodowości konkretnego instrumentu finansowego. Jest ona dokonywana w

oparciu o aktualne ceny danego instrumentu finansowego. Przy rewaluacji zakłada się, że otwarta pozycja będąca

rezultatem kupna instrumentu zostanie zamknięta przy pomocy jego nierzeczywistej sprzedaży po aktualnej cenie

rynkowej i taką otrzymaną wartość porównuje się z ceną kupna.

W przypadku bonów skarbowych mamy do czynienia z dwoma rodzajami rewaluacji:

1. rewaluacja oparta na kosztach alternatywnych (polega na porównaniu dochodu, jaki osiągnięto z inwestycji w bony skarbowe z dochodami, które można by

było osiągnąć w wyniku inwestycji w inny pokrewny instrument)

2. rewaluacja oparta na stałej dochodowości (zakłada, że rentowność uzyskana przez okres posiadania nie może być niższa od rentowności zapadalności bonu

przy jego zakupie. Rzeczywista dochodowość inwestycji służy do porania rentowności inwestycji w bony

skarbowe o różnym terminie wykupu. Przy obliczaniu rzeczywistej dochodowości zakłada się, że w ciągu

jednego roku stopy procentowe nie będą się zmieniać oraz że inwestycje w bony skarbowe z terminem

krótszym niż jeden rok będą odnawiane przez kolejne reinwestycje w te same rodzaje bonów skarbowych do

momentu, gdy całkowity czas osiągnie 1 rok. Reinwestujemy kapitał i odsetki).

PAPIERY KOMERCYJNE - dłużne papiery wartościowe, które nie są emitowane przez skarb panstwa. Celem emisji tych instrumentów jest zaciągnięcie kredytu

bezpośrednio u tych podmiotów, które dysponują wolnymi środkami pieniężnymi.

W zależności, kto jest emitentem wyróżniamy następujące rodzaje bonów komercyjnych:

1. bon komercyjny - emitowany przez spółki notowane na Giełdzie Papierów Wartościowych. Podstawowy nominał bonów komercyjnych wynosi 100 tys. zł.

Okres emisji tych papierów nie przekracza pół roku (najczęściej 3 miesiące).

2. KWIT - emitowany przez filie firm zagranicznych. Podstawowy nominał wynosi 500 tys. zł. Są one emitowane na okres do dwóch miesięcy.

3. certyfikat depozytowy - emitowany przez banki komercyjne.

Krótka sprzedaż polega na tym, że pożyczamy od kogoś instrument finansowy, za który płacimy procentem depozytu od ceny; sprzedajemy ten instrument; po jakimś czasie odkupujemy go i oddajemy osobie, od której pożyczyliśmy.

Rewaluacja certyfikatów depozytowych:

1. Rewaluacja oparta na kosztach alternatywnych

2. Rewaluacja oparta na zmianach w kapitale certyfikatu (polega na porównaniu wartości kapitału w momencie rewaluacji i w momencie kupna

tego certyfikatu depozytowego. Wartość każdego certyfikatu składa się z dwóch

elementów:

- suma narosłych odsetek

- bieżąca wartość kapitału certyfikatu.

Bieżąca wartość certyfikatu to różnica między rynkową wartością certifikatu i odsetkami

narosłymi od momentu kupna do dnia rewaluacji).

DYSKONTOWE CERTYFIKATY DEPOZYTOWE - papiery wartościowe emitowane po cenie niższej niż ich wartość nominalna i w dniu zapadalności

wykupowane po ich wartości nominalnej.

ARBITRAŻ - operacja polegająca na zarabianiu na różnicach cen.

RYNEK KAPITAŁOWY tworzą transakcje instrumentami finansowymi, których termin wykupu jest dłuższy niż 1 rok, mające charakter wasnościowy lub wierzycielski, o dużej płynności i względnie dużym bezpieczeństwie.

Instrumenty o charakterze wierzycielskim: obligacje

Instrumenty o charakterze własnościowym: akcje

Rynek kapitałowy spełnia trzy podstawowe funkcje:

• zapewnia transfer wolnych funduszy dla tych podmiotów, które rozszerzają lub rozpoczynają swoją działalność

• mechanizm wartościowania posiadanych funduszy

• funkcja alokacji zasobów w gospodarce.

OBLIGACJE - papiery wartościowe potwierdzające nabycie przez ich posiadacza prawa do otrzymywania w określonym terminie sumy pieniężnej określonej w

obligacjach oraz ewentualnych odsetek.

Podstawowe charakterystyki obligacji:

- cena obligacji (wyrażona w ilości jednostek danej waluty, jaką jest skłonny zapłacić kupujący, aby nabyć papier wartościowy o wartości

nominalnej. Dwa rodzaje cen:

1. w przypadku, gdy cena nie zawiera narosłych odsetek mamy do czynienia z ceną czystą („ex div”)

2. w przypadku, gdy cena zawiera narosłe odsetki mamy do czynienia z ceną brudną („cum div”)

- termin wykupu (dzień, począwszy od którego obligacja podlega wykupowi przez emitenta)

- wartość nominalna (wartość, którą posiadacz otrzyma po upływie terminu wykupu).

Podział obligacji:

1. ze względu na rodzaj emitenta

• obligacje rządowe (skarbu państwa)

• obligacje przedsiębiorstw

• obligacje gmin i miast

II. ze względu na oprocentowanie

• obligacje o stałym oprocentowaniu

● oprocentowanie w każdym okresie jest liczone od wartości nominalnej

● oprocentowanie za dany okres jest liczone od wartości nominalnej powiększonej o odsetki z poprzednich okresów

• obligacje o zmiennym oprocentowaniu zwane FRN (są to obligacje, których oprocentowanie zmienia się częściej niż raz w roku i zależy od stopy dochodu

krótkoterminowych instrumentów finansowych)

• obligacje o zmiennym oprocentowaniu, w przypadku których oprocentowanie zmienia się co najwyżej raz w roku i zależy od stopy dochodu

długoterminowych instrumentów finansowych

• obligacje zerokuponowe (są to obligacje, z tytułu posiadania których nie otrzymuje się odsetek; zazwyczaj są one sprzedawane po cenie niższej niż wartość

nominalna).

Inne typy obligacji:

• obligacje z opcją wykupu na żądanie emitenta lub posiadacza

• obligacje bezterminowe tzw. perpetualne (w przypadku tych obligacji posiadacz otrzymuje tylko odsetki, nieznany jest termin wykupu)

• obligacje zamienne (obligacje, w przypadku których za wartość nominalną można nabyć konkretną liczbę innych instrumentów tego samego emitenta,

najczęściej są to akcje)

• obligacje indeksowane (oprocentowanie jest oparte na powszechnie dostępnym indeksie np. WIG, wskaźnik inflacji)

• euroobligacje (obligacje sprzedawane w innym kraju niż kraj, w którym zostały wyemitowane).

Jeżeli rynek jest efektywny, to wycenia obligacje prawidłowo i wtedy zamiast obliczać wartość obligacji stosuje się postępowanie odwrotne polegające na wyznaczeniu stopy dochodu z obligacji przy znanej wartości rynkowej tej obligacji.

Efektywność rynku można rozpatrywać w trzech płaszczyznach:

• efektywność w słabej formie (mamy dostęp tylko do danych historycznych)

• efektywność w średniej formie (mamy jeszcze dostęp do biężących informacji)

• efektywność w mocnej formie (wszyscy jednocześnie mają dostęp do wszystkich informacji; praktycznie nigdy nie występuje).

Własności stopy dochodu w okresie do wykupu:

• jeżeli rośnie cena, to spada stopa dochodu w okresie do wykupu

• jeżeli stopa dochodu w okresie do wykupu jest stała, to wielkość premii lub dyskonta zmniejsza się w miarę zbliżania do terminu wykupu

• jeżeli stopa dochodu w okresie do wykupu jest stała, to wielkość premii lub dyskonta zmniejsza się w coraz większym tempie w miarę zbliżania się do terminu wykupu

• wzrost wartości obligacji wywołany spadkiemstopy dochodu o określoną wartość jest wyższy niż spadek wartości obligacji wywołany wzrostem stopy dochodu o określoną wartość (jest to tzw. efekt wypukłości)

• procentowa zmiana wartości obligacji wywołana zmianą stopy dochodu jest tym mniejsza, im wyższe jest oprocentowanie, przy założeniu tego samego terminu wykupu, jest to tzw. efekt odsetek

• procentowa zmiana wartości obligacji wywołana zmianą stopy dochodu jest tym mniejsza, im krótszy jest okres do terminu wykupu, przy założeniu takiego samego oprocentowania.

REWALUACJA OBLIGACJI

Dwie metody:

1. Metoda kapitałowa - polega na porównaniu wartości kapitału w momencie rewaluacji z wartością w dniu zakupu. Wyznacznikiem jest cena czysta. W

przypadku metody kapitałowej zysk lub strata jest różnicą między ceną w dniu rewaluacji a ceną w dniu zakupu.

2. Metoda oparta na kalkulacji rzeczywistej rentowności - uwzględnia dochody oprocentowania, dochody z reinwestycji odsetek oraz dochód ze

sprzedaży inwestycji. Rzeczywista rentowność jest obliczana dla danego okresu odsetkowego.

DURATION (OKRESOWOŚĆ) - jest to średni okres trwania inwestycji rozumiany jako okres, po upływie którego inwestor otrzyma zwrot kapitału wraz z

oczekiwanymi dochodami. Jest to suma ważonych względem czasu indywidualnych okresowych zdyskontowanych przepływów

pieniężnych z inwestycji w stosunku do wartości bieżącej obligacji.

Okresowość zależy od czterech czynników:

1. oprocentowanie - im wyższe, tym okresowość obligacji krótsza

2. czas trwania obligacji - okresowość jest wprost proporcjonalna do czasu życia obligacji

3. częstotliwość płynięcia obligacji - okresowość jest odwrotnie proporcjonalna do częstotliwości

4. rentowność - wzrost rentowności do wykupu zmniejsza okresowość obligacji.

Zastosowanie okresowości:

• 1. w pojedynczej obligacji służy do określenia wrażliwości ceny papieru na zmiany stóp procentowych

2. obliczanie średniego czasu trwania portfela obligacji.

Obligacje indeksowane rocznie (IR, RP)

• IR - są oferowane na rynku pierwotnym w drodze subskrypcji oraz sprzedaży publicznej

• RP - na rynku pierwotnym są oferowane w drodze przetargów organizowanych przez NBP.

Trzyletnie obligacje:

• pojawiły się w 1992 r.

• w 1997 r. zostały podzielone na dwie grupy:

1. oferowane na przetargach (TP)

2. oferowane na sprzedaży publicznej (TZ).

Obligacje 10-letnie o zmiennej stopie procentowej (D2):

• pojawiły się w 1995 r.

• wypłata odsetek występuje raz w roku

• wartość nominalna wynosi 100 zł

• oprocentowanie jest sumą stawki bazowej i marży odsetkowej (ok. 1%)

• stawka bazowa jest średnią arytmetyczną średnich rentowności 52 tyg. bonów skarbowych z 10-ciu kolejnych przetargów poprzedzających okres odsetkowy

• D2 = 0107.

AKCJA - papier wartościowy emitowany przez firmy będące spółką akcyjną. Nabywca akcji staje się współwłaścicielem spółki i może uczestniczyć w przyszłych

jej zyskach. Wycena akcji może być dokonywana na podstawie analizy technicznej. Wychodzi z założenia, że popyt i podaż decyduje o cenie akcji, a

inwestor może osiągnąć dochód dokonując czystych zakupów i sprzedaży akcji - strategia krótkoterminowa, która generuje trzy sygnały:

1. sygnał wskazujący na konieczność kupna akcji

2. sygnał wskazujący na konieczność sprzedaży akcji

3. sygnał wskazujący na konieczność braku działań.

Analiza techniczna skrywa się na tym, co rzeczywiście dzieje się na rynku. Głównym źródłem informacji są wykresy sporządzone na podstawie działań rynku

obejmujących:

• ceny

• obroty (na poszczególnych rynkach)

• ilość otwartych pozycji na rynkach instrumentów pochodnych.

Założenia analizy technicznej:

1. rynek dyskontuje wszystko - bieżąca cena jest odzwierciedleniem wszystkich znanych czynników mogących wpłynąć na rynek

2. istnieją wzory zachowania się na rynku, czyli, że analizę techniczną stosuje się do zidentyfikowanych wzorów i zidentyfikowania się na rynku

3. historycznie lubi się powracać na podstawie 100-letnich badań; uczeni doszli do wniosku, że wzory zachowań lubią się powtarzać.

Charles Dow - był członkiem nowojorskiej giełdy papierów wartościowych; był założycielem serwisu informacyjnego gazety „Wallstreet Journall”. Stworzył

podwaliny do analizy technicznej, stworzył 6 zasad, które noszą nazwę teorii Dowa.

Teoria Dowa:

1. ceny dyskontują wszystko, do obliczania średnich używał cen zamknięcia

2. rynek porusza się w trendach:

• trend wzrostowy

• trend spadkowy

Rodzaje trendów:

• podstawowy (główny) - trwa od roku do 3 lat

• wtórny - trwa od 3 tyg. do 3 mies.

• krótkookresowy - nie krócej niż 3 tyg.

3. trendy główne można podzielić na fazy:

• akumulacji - ceny poruszają się horyzontalnie

• okres wzrostu cen

• po osiągnięciu szczytu następuje kolejny okres akumulacji

4. ruchy średnich muszą się potwierdzić

5. obroty muszą potwierdzać trend

6. trend trwa do chwili uzyskania wyraźnego sygnału jego odwrócenia - podstawa analizy trendu.

WYKRESY SŁUPKOWE (OHLL) - najczęściej stosowane przez zachodnich analityków. Wykres ten przedstawia ruchy cen z danego okresu w postaci

pionowych słupków. Okres może się wahać od 1 min. Do najczęściej 1 roku. Pojedynczy słupek składa się z : ceny max,

min, ceny zamknięcia dla danych historycznych lub z ceny ostatniej dla danych publikowanych w czasie rzeczywistym

oraz w przypadku kontraktów futures, z ceny otwarcia.

SZPULKA - powstaje wtedy, gdy cienie są dłuższe niż korpus. Nie powinny być dłuższe od korpusu więcej niż 3 razy.

Formacja objęcia: bessy (spadek cen)

Formacja objęcia: hossy (wzrost cen)

Trzy podstawowe formacje:

1. formacja spadającej gwiazdy - nastąpi skok pomiędzy ceną otwarcia a ceną zamknięcia

2. formacja gwiazdy wieczornej - nie ma przerwy między cieniami a korpusem

3. formacja gwiazdy porannej.

WYKRESY PUNKTOWO-SYMBOLICZNE - jest to bardzo prosta metoda przedstawiająca zmiany cen, która była używana najczęściej. Wykres tworzy się

wyłącznie z pionowych kolumn, których oś pionowa składa się z oczek, a skala jest wielkością paczki. Ruchy

cen oznaczone są za pomocą krzyżyków i kółek (jeżeli cena wzrasta to stawia się „x”, jeżeli spada to „o”).

Drugim parametrem jest wielkość paczek tworzących odwrócenie niezbędnych do rozpoczęcia nowej kolumny.

ANALIZA FUNDAMENTALNA - koncentruje się na tym, co powinno wydarzyć się na rynku. Czynnikami branymi pod uwagę przy analizie ceny są:

• poziom popytu

• poziom podaży

• wahania sezonowe.

Składa się z etapów:

1. analiza makroekonomiczna - w tym etapie analizujemy atrakcyjność inwestowania na rynku akcji

2. analiza sektorowa - analizujemy atrakcyjność inwestowania w konkretną gałąź gospodarki

3. analiza sytuacyjna spółki - porównujemy spółkę na tle danej branży

4. analiza finansowa spółki - dokonywana za pomocą analizy wskaźnikowej

5. wycena akcji.

Ad 1,2) można zastosować różnicę oceny otoczenia i branży np. analiza SWOT, macierz BCG (bostońska grupa konsultingowa)

● 1) gwiazdy - charakteryzują się szybkim wzrostem sprzedaży, mają duży lub dominujący udział w rynku w stosunku do najgroźniejszych konurentów

● 2) przedsiębiorstwa obiecujące - mają szybki wzrost sprzedaży, ale cierpią na brak gotówki, w związku z tym nie możemy liczyć na wysoką dywidendę

● 3) dojne krowy - przedsiębiorstwa, które spoczęły na laurach, są dość bezpieczne, ale nie mają dużych zysków

● 4) psy - najgorsze przedsiębiorstwa, w które nie warto inwestować.

Analiza wskaźnikowa:

1. wskaźnik wartości rynkowej

a. EPS - wskaźnik zysku przypadającego na jedną akcję. Jeżeli EPS rośnie w czasie, to jest to pozytywnie oceniane przez inwestorów.

Zysk powinien być sprowadzony na jedną akcję na 1 rok.

b. cena do zysku. Jaką wartość płaci się za jedną jednostkę zysku lub określa liczbę lat, w ciągu których zysk przypadający na jedną

akcję pokryje cenę jej zakupu przy założeniu, że firma przynosić będzie takie same zyski w przyszłości.

2. wskaźnik stopy dywidendy

3. wskaźnik cena do wartości księgowej przypadające na jedną akcję - wskaźnik ten określa rynkowe oszacowanie majątku spółki

4. wskaźnik płynności

5. wskaźnik bieżącej płynności - majątek obrotowy podzaielony przez zobowiązania krótkoterminowe

6. wskaźnik szybki - majątek obrotowy pomniejszony o zapasy i podzielony przez zobowiązania krótkoterminowe

7. wskaźnik zadłużenia

8. wskaźnik rentowności

9. wskaźnik aktywów ROA

10. wskaźnik rentowności kapitałów własnych ROE.

ROE - wskaźnik rentowności kapitałów własnych - informuje o rentowności kapitału zainwestowanego. Wskaźnik ten powinien być wyższy od inflacji. Jeżeli wartość tego wskaźnika jest wysoka, to oznacza to, że w spółce jest tendencja mała i rozwojowa (prawdopodobieństwo bankructwa).

ROA - wskaźnik rentowności aktywów - informuje o sprawności zarządzania środkami własnymi.

A/E - wskaźnik struktury kapitału - jest to relacja między środkami a skalą działalności.

BIEŻĄCA WYCENA AKCJI Cena akcji zależy od tego, jakie dywidendy wypłaca spółka.

Założenia związane z wyprowadzaniem wzoru na wycenę akcji:

1. brak zewnętrznego finansowania - spółka nie zaciąga kredytów i nie emituje nowych akcji, dlatego k i r = const

2. stopa zwrotu spółki (g) jest stała w badanym okresie

3. wymagana stopa zwrotu jest większa od stopy wzrostu spółki (k>g)

4. brak podatków

5. prowadzona jest staa polityka dywidend.

Wartość spółki zależy od:

• polityki dywidend

• wymaganej stopy zwrotu

• stopy zwrotu spółki

• zysków przypadających na najbliższy rok.

Trzy typy spółek w zależności między wymaganą stopą zwrotu i wewnętrzną stopą zwrotu:

1. k = r spóki średnie

2. k < r spółki wzrastające - dobra polityka reinwestycji

3. k > r spółki spadające.

Twierdzenie o irrewelancji dywidend mówi, że wartość akcji nie zależy od prowadzonej polityki dywidend, ale od wewnętrznej stopy zwrotu.

Modele dywidendy:

1. model stałej wartości dywidendy

2. model stałego wzrostu dywidendy

3. stopa zwrotu z akcji.

Dwa podejścia do ryzyka:

1. ryzyko jest traktowane jako zagrożenie

2. ryzyko jest traktowane jako szansa lub zagrożenie.

Podział ryzyka:

1. rynkowe (systematyczne) - inwestor nie ma na nie wpływu

● ryzyko rynkowe stopy procentowej

● ryzyko kursów walutowych

● ryzyko rynkowe cen akcji

● ryzyko rynkowe cen towarów

● ryzyko indeksu giedowego

● ryzyko spadku lub wzrostu inflacji

2. nierynkowe (niesystematyczne) - inwestor ma na nie wpływ

● ryzyko niedotrzymania warunków umowy

● ryzyko otoczenia finansowego

● ryzyko otoczenia niefinansowego

● ryzyko wydarzeń nieoczekiwanych.

Miary ryzyka Markowitza (1950)

• ryzyko jest mierzone odchyleniem standardowym

• semi odchylenia standardowego stopy zwrotu.

Instrumenty pochodne (pozabilansowe):

• są wystawiane na inne instrumenty bazowe

• rodzaje:

● opcje

● kontrakty terminowe FORWARD i FUTURES

● SWAP.

6

---