WIELKI PLAN

Kiedy Kamil otwierał drzwi mieszkania, na korytarzu pojawiła się Martyna.

• O, ty też już skończyłeś? - powiedziała zdziwiona. Chłopiec nie zdążył odpowiedzieć, bo obok nich stanęła mama.

• No to rodzina prawie w komplecie - zaśmiała się. - A co wy tak wcześnie? Nie mieliście dziś lekcji?

• Oj, mamo, przecież dziś pierwszy dzień szkoły, a ty już byś chciała, żeby trzymali nas do wieczora - odpowiedział z wyrzutem Kamil.

• Rzeczywiście! Miałam dziś tyle służbowych spraw na mieście, że z tego zmęczenia zapomniałam - wyjaśniła mama. - No to co tam w szkole?

• Cud malina! - wykrzyknął Kamil, wchodząc za mamą do przedpokoju.

• Widzę, że razem z nowym rokiem szkolnym powróciło stare słownictwo. Mam prośbę, mów normalnym językiem - poprosiła mama, po czym udała się do kuchni. Zajęła się przygotowywaniem obiadu Po chwili dołączył do niej Kamil. Wkrótce przy kuchennym stole zasiadła też Martyna.

• W mojej klasie nic się nie zmieniło - zaczął Kamil. - Jesteśmy w starym składzie. Nikt nie odszedł i nikt nie doszedł. Wychowaw­czyni ta sama. Zapowiada się nieźle.

• Sprawdzę to w czerwcu, na świadectwie... A jak tam u ciebie, Martynko?

• Też bez większych zmian. Choć do nas doszła nowa koleżanka, ale niewiele o niej wiem, bo jakaś taka mało rozmowna.

• Nie dziw się jej, to duże przeżycie trafić w no­we środowisko. Na pewno jest onieśmielona. Musicie się do niej zbliżyć - zaproponowała mama. Kamil z rozczarowaniem pokiwał głową.

• A podobno kobiety są takie rozmowne. A tu masz babo placek, trafiła się niemowa.

Zachowujesz się nietaktownie, synku - skarciła go mama. - Pomyśl, jak ty byś się czuł wśród nieznanych lu
dzi. Na pewno nie inaczej. Teraz, Martynko, musicie pomóc jej zaaklimatyzować się w nowej klasie.

• No właśnie, od lat pomagają nieznanym dzieciom, a nie potrafią zaprzyjaźnić się z nową koleżanką - dodał Kamil.

• Zaraz, zaraz, a kto powiedział, że nie potrafimy? Przecież to dopiero początek, a początki zawsze są trudne. Ciekawe, co ty byś zrobił, gdyby ktoś nie chciał z tobą rozmawiać? A, właśnie, a ty nad czym w tym roku będziesz pracował, mały misjonarzu?

Kamil nie odpowiedział.

- No proszę, radzić to umie, a dla siebie to nie ma żadnego pomysłu - ucieszyła się Martyna.

tu się mylisz, siostrzyczko! - powiedział triumfalnie Kamil. - Mam wspaniały plan. A wiesz chociaż, jaki będzie ten rok?

- Jaki znowu rok? O czym ty mówisz? Ja chyba o czymś nie wiem? - Martyna zasypała go pytaniami. Kamil z niedowierzaniem pokiwał głową. Przez chwilę zdziwiony wpatrywał się w siostrę. - No tak - westchnął. - Moja siostra nawet nie wie, że właśnie rozpoczęły się przygotowania do obcho­dów jubileuszu PDMD w Polsce. Martyna już chciała zaprotestować, ale Kamil nie pozwolił dojść jej do głosu. - W związku z tym mam wielki plan. Będę realizował misyjny nakaz Pana Jezusa. Mama, która dotąd zajmowała się obiadem, odłożyła pracę i usiadła przy stole. - To bardzo ciekawe, co mówisz. A możesz nam zdradzić więcej konkretów? - poprosiła. - Oczywiście - odrzekł z dumą Kamil. Pamiętacie chyba, że Pan Jezus powiedział do swoich uczniów „Idźcie na cały świat i na­uczajcie wszystkie narody". Moim światem jest na razie nasza okolica, a szczególnie szkoła. Pomyślałem sobie, że będę opowiadał innym o Papieskim Dziele Misyjnym Dzieci i zachęcał, by poszerzyli jego szeregi, bo przecież na naszą pomoc czekają miliony dzieci świata. Martyna popatrzyła na młodszego brata z podziwem. - Kamilku, a mogę podkraść twój pomysł? - Jeszcze nie zgłosiłem wyłączności do biura patentowego, to możesz go wykorzystać - odpowiedział, po czym serdecz­nie się roześmiał.

Ks. Antoni Mulka

Świat Misyjny 5/2007 s. 26-27

---