LIBAN
W 1980 r. oddziały proizraelskiej milicji chrześcijańskiej kontrolującej południowy Liban przyjęły nazwę Armia Południowego Libanu.
W 1980 r. nastąpiła zmiana organizacyjna Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP) w Libanie. Organizację podzielono na brygady, na których uzbrojenie wprowadzono artylerię i czołgi, szykując się do regularnej wojny. Udoskonalone metody maskowania stanowisk artyleryjskich i baz zaopatrzenia, utrudniły Izraelowi wykrywanie i niszczenie tych przez lotnictwo.
7 kwietnia 1980 r. palestyńscy terroryści zaatakowali i wzięli zakładników w Kibbutz Misgav-Am. Interweniował wtedy oddział specjalny Sayeret Golani, który zabił 5 terrorystów. W czasie akcji zginął 1 komandos izraelski i 1 dziecko. Wkrótce jednostka ta wzięła udział w rajdzie odwetowych w czasie którego zlikwidowano bazę terrorystów z Al Fatah eliminując dalszych 13 terrorystów.
2 maja 1980 r. palestyńscy terroryści przeprowadzili zamach na żydowskich osadników w Hebronie, zabijając 6 osób.
30 lipca 1980 r. Knesset uchwalił ustawę stanowiącą, że Zjednoczona Jerozolima jest stolicą Izraela i oficjalną siedzibą wszystkich centralnych urzędów państwowych. Rząd rozpoczął wtedy budowę dzielnicy rządowej w Jerozolimie.
Społeczność międzynarodowa nie uznała tej decyzji Knessetu, uznając ją za bezprawną aneksję wschodniej części Jerozolimy.
25 września 1980 r. odbyło się w Sofii spotkanie Jasera Arafata z dwoma lewicowymi członkami Knessetu.
2 lutego 1981 r. nastąpił początek kryzysu na giełdzie w Tel Awiwie. Kurs akcji spadł o 15%.
W 1981 r. fala terroryzmu objęła wiele krajów na świecie. Został raniony papież Jan Paweł II i prezydent USA Ronald Reagan, zginął prezydent Egiptu Anwar Sadat, itd.
Wiosną 1981 r. oddziały chrześcijańskiej Armii Południowego Libanu rozpoczęły ofensywę na pozycje syryjskie. Syria wysłała do Libanu dodatkowe oddziały i wprowadziła do Doliny Beka baterie rakiet przeciwlotniczych.
Liban został rozerwany przez walki wewnętrzne. Arabowie muzułmańscy walczyli przeciw Arabom chrześcijańskim, wspieranym przez Izrael.
Wiosną 1981 r. izraelskie samoloty atakowały wielokrotnie pozycje syryjskich baterii rakiet przeciwlotniczych w Dolinie Beka w Libanie. Dochodziło do intensywnych walk powietrznych izraelsko-syryjskich. W odwecie Palestyńczycy ostrzeliwali Górną Galileę. I następnie izraelskie samoloty bombardowały pozycje OWP w południowym Libanie.
7 czerwca 1981 r. izraelskie siły powietrzne przeprowadziły operację "Babilon", podczas której zbombardowano iracki ośrodek nuklearny w Osirak (odległy o 1 100 km od Izraela). Była to akcja samoobronna Izraela. W nuklearnym ośrodku Osiark, Irakijczycy przy pomocy Francuzów pracowali nad skonstruowaniem bomby atomowej, która mogła zostać użyta przeciwko Izraelowi. Po perfekcyjnym powietrznym uderzeniu, z tego ośrodka pozostały tylko ruiny. Operacją dowodził generał David Ivry. Uderzenie przeprowadziło 8 maszyn F-16A (z 140 i 147 Dywizjonu) eskortowanych przez 6 maszyn F-15A (z 136 Dywizjonu). Cele zostały oświetlone celownikami laserowymi przez komandosów ze specjalnej Jednostki 5101 (Sayeret Shaldag). Komandosi wycofali się z Iraku korzystając ze smigłowca Bell 212 dodatkowo osłanianego przez 6 samolotów F-15 eskortujących także samolot-cysternę Boeing 707, który zabezpieczał lot samolotów F-15 i F-16.
Ponownie wzrosła postawa antyżydowska krajów arabskich. USA starały się wówczas zbliżyć do państw arabskich produkujących ropę naftową, dlatego wstrzymano dostawy dla Izraela myśliwców F-16 i zatrzymano dostęp do satelitarnych materiałów wywiadowczych. Równocześnie Arabia Saudyjska zakupiła w USA między innymi samoloty zwiadu elektronicznego AWACS. Tymi samolotami Arabii mogli teraz śledzić każdy ruch wojsk w promieniu 300 mil. Zwiększyło to zagrożenie Izraela.
25 czerwca 1981 r. w Kairze zawarto porozumienie Egiptu, Izraela i USA w sprawie zastąpienia wojsk izraelskich na Synaju siłami pokojowymi ONZ.
30 czerwca 1981 r. odbyły się w Izraelu wybory do X Knesetu. Powstała wtedy równowaga polityczna pomiędzy lewicą a prawicą i centrum.
5 sierpnia 1981 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany ponownie Menachem Begin. Sprawował swoje obowiązki do 15 września 1983 r., kiedy ustąpił z urzędu.
6 października 1981 r. od kul islamskich fundamentalistów podczas defilady wojskowej w Kairze zginął prezydent Egiptu Sadat. Jego następcą został Hosni Mubarak.
14 grudnia 1981 r. Knesset przyjął uchwałę o objęciu Wzgórz Golan izraelskim systemem prawnym i administracyjnym. Wzgórza Golan zostały wcielone do państwa Izrael.
1 maja 1982 r. Izrael całkowicie oddał Egiptowi Półwysep Synajski.
W 1982 r. w Izraelu na 4 038 000 mieszkańców, 3 354 000 to Żydzi.
Od 1982 r. izraelskie prywatne firmy budowlane rozpoczęły kupowanie od arabskich właścicieli wielkich połaci ziemi. W ten sposób, większa część terenów tzw. Zachodniego Brzegu Jordanu, została legalnie kupiona przez Żydów.
3 czerwca 1982 r. palestyński terrorysta przeprowadził zamach na izraelskiego ambasadora Szlomo Argowa w Londynie. Zamachu dokonała fanatyczna grupa Abu Nidala działająca z Libanu i finansowana przez wywiad iracki.
W 1982 r. izraelski żołnierz pochodzenia australijskiego, Alan Hary Goodman, wtargnął na Wzgórze Świątynne i zaczął ostrzeliwać z automatu Kopułę na Skale. Izraelscy policjanci i żołnierze aresztowali szaleńca.
4 czerwca 1982 r. izraelskie samoloty zaczęły intensywne bombardowania palestyńskich baz w południowym Libanie. Był to odwet za zamach na izraelskiego ambasadora w Londynie.
- "O pokój dla Galilei" -
5 czerwca 1982 r. izraelski rząd przyjął plan zbrojnego zajęcia pasa o szerokości 45 km w południowym Libanie. Zakładano, że operacja potrwa 2-3 dni. Celem akcji była likwidacji baz palestyńskich terrorystów w południowym Libanie, z których prowadzono akcje zbrojne na terytorium Izraela.
6 czerwca 1982 r. izraelska armia rozpoczęła operację "O pokój dla Galilei". Rozpoczęła się izraelska inwazja na Liban. Użyto dwukrotnie większych sił od tych, które w 1973 r. zatrzymały armię egipską. Do Libanu wkroczyło 11 pancernych dywizji i 11 brygad piechoty, wspieranych przez 600 bojowych samolotów. Zmechanizowane kolumny wojskowe wbiły się klinami głęboko w terytorium Libanu, i szybko posuwały się wzdłuż wybrzeża Morza Śródziemnego w kierunku Bejrutu. W terenach górskich toczono intensywne walki z oddziałami OWP. Szpicą nacierających sił izraelskich byli komandosi 35 Brygady Spadochronowej T'zanhanim, którzy są specjalnie przygotowani do działań rozpoznawczych, szturmowych oraz dywersyjnych na terytorium nieprzyjaciela. Jest to specjalna izraelska jednostka rozpoznania dalekiego zasięgu. Komandosi Sayeret Shaldag (Jednostka 5101) wykryli i oznaczyli stanowiska artylerii plot, dzięki czemu w ciągu kilku godzin izraelskie lotnictwo zniszczyło większosć stanowisk rakiet i artylerii plot.
Podczas inwazji Izraela na Liban specjalna jednostka antyterrorystyczna Yamam aresztowała większość przywódców palestyńskich. W trakcie tych operacji komandosi z 13 Flotylli (Commando Jami) przeprowadzili wiele akcji rozpoznawczych na libańskim wybrzeżu.
6 czerwca 1982 r. izraelscy komandosi Sayered Golani zaatakowali w ryzykownej operacji twierdzę Beaufort, która stanowiła punkt obserwcyjny i kierownia ogniem dla artylerii OWP w kierunku terytorium Izraela. Po gwałtownej walce zniszczono twierdzę. Poległo 7, a rannych zostało 15 komadosów.
8 czerwca 1982 r. izraelskie oddziały pancerne oskrzydliły siły Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP) na południe od Bejrutu, stolicy Libanu. Równocześnie Izraelczycy starali się przejąć kontrolę nad autostradą Bejrut-Damaszek, by w ten sposób odciąć Palestyńczyków od pomocy z Syrii.
W odpowiedzi, 8 czerwca 1982 r. Syria rozlokowała w Dolinie Beka w Libanie dodatkowe oddziały wojskowe. W sumie, w Libanie znajdowało się 6 syryjskich dywizji wspieranych przez 500 bojowych samolotów. Przybyło tam także około 1,5 tys. irańskich Strażników Rewolucji, co dało początek istnieniu szyickiej organizacji terrorystycznej Hezbollah (Partia Boga).
9 czerwca 1982 r. Izraelczycy zniszczyli pozycje syryjskich baterii artylerii przeciwlotniczej SAM-2, SAM-3 i SAM-6 (dostarczone przez ZSRR) w Dolinie Beka w Libanie. W dwóch wielkich bitwach powietrznych Izraelczycy strącili 96 syryjskich myśliwców Mig-21 i Mig-23, przy stracie tylko jednego własnego samolotu. Izraelskie siły powietrzne jeszcze raz pokazały własną siłę.
10 czerwca 1982 r. izraelskie oddziały dotarły do Bejrutu, stolicy Libanu. Po otoczeniu miasta, artyleria rozpoczęła ostrzał arabskich pozycji.
11 czerwca 1982 r. pod naciskiem światowych mocarstw wprowadzono w Libanie zawieszenie broni. Nie obejmowało ono rejonu Bejrutu, gdzie izraelskie oddziały atakowały i bombardowały zaciekle pozycje OWP.
13 czerwca 1982 r. izraelskie oddziały połączyły się z siłami chrześcijańskiej Falangi we wschodniej części Bejrutu. Otoczone obozy palestyńskich bojowników były systematycznie likwidowane przy bardzo silnym oporze OWP. W samym Bejrucie zostało otoczonych kilkanaście tysięcy palestyńskich i syryjskich żołnierzy.
14 czerwca 1982 r. kilkaset izraelskich dział i czołgów, oraz okrętów wojennych i samolotów rozpoczęły niszczący ostrzał Bejrutu. Odcięto dostawy wody, prądu i żywności dla miasta.
20 czerwca 1982 r. prezydent Libanu Elias Sarkis zwrócił się z prośbą o wycofanie sił Syrii i OWP z Libanu. Syria odrzuciła prośbę, OWP wyraziło zgodę.
W lipcu 1982 r. dowództwo OWP w Bejrucie zaczęło godzić się z izraelską propozycją opuszczenia Libanu. Przy pomocy amerykańskiej dyplomacji Jordania zgodziła się przyjąć 2 tys. palestyńskich bojowników, reszta miała ewakuować się do Tunezji, Algierii, Jemenu, Sudanu i Iraku. Pomimo osiągniętego porozumienia izraelski ostrzał Bejrutu nie ustawał.
21 sierpnia 1982 r. bojownicy Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP) rozpoczęli wycofywanie się z Libanu do Libii. Ogółem wyjechało około 8,8 tys. palestyńskich bojowców. Równocześnie Bejrut opuszczały wojska syryjskie (około 6 tys. żołnierzy).
Tak zakończyła się pierwsza faza wojny libańskiej (6 czerwca-23 sierpnia 1982 r.). Była to typowa konwencjonalna wojna, w trakcie której zginęło 368 izraelskich żołnierzy.
30 sierpnia 1982 r. pod eskortą izraelskich żołnierzy Bejrut opuścił przywódca OWP Jasir Arafat. Na pokładzie greckiego promu "Atlantis" udał się on na zachód.
W trakcie działań wojennych zginęło 600 żołnierzy syryjskich i ponad 3 tys. bojowników palestyńskich. Nieznana jest liczba ofiar wśród libańskiej i palestyńskiej ludności cywilnej. Według źródeł arabskich przekraczała ona 10 tys.
- libańskie "bagno" -
Na początku 1982 r. wybrano na prezydenta Libanu przywódcę chrześcijańskiej Falangi Baszira Dżemajela. Podpisanie teraz porozumienia z niepodległym Libanem dawałoby Izraelowi pokój i bezpieczeństwo od północy.
14 września 1982 r. syryjski wywiad przeprowadził w Bejrucie, stolicy Libanu, zamach terrorystyczny, w którym zginął nowy prezydent Libanu, Baszir Dżemajel. Z nim wiązał Izrael nadzieję na kontrolowanie sytuacji w Libanie, poprzez libańskich chrześcijan.
16 i 17 września 1982 r. oddziały Falangi chrześcijańskiej, dowodzone przez Eli Hobejkę, wkroczyły do obozów uchodźców palestyńskich Sabra i Szatila, pod Bejrutem w Libanie. W wyniku rzezi zginęło około 800 Palestyńczyków. Był to odwet za śmierć w zamachu bombowym nowo wybranego prezydenta Libanu. Palestyńczycy oskarżyli Izraelczyków o współudział w tej zbrodni.
25 września 1982 r. doszło do wielkiej demonstracji pokojowej w Tel Awiwie. Demonstrowało 250-400 tys. ludzi. Opozycja i prasa izraelska domagały się wyjaśnienia wszystkich okoliczności masakry w palestyńskich obozach Sabra i Szatila, oraz żądali wycofania wojsk z Libanu.
1 października 1982 r. premier Izraela Menachem Begin powołał specjalną komisję pod przewodnictwem sędziego Sądu Najwyższego, Icchaka Kahana. Komisja miała przeprowadzić wnikliwe śledztwo w sprawie masakry w palestyńskich obozach w Sabra i Szatila w Libanie.
W październiku 1982 r. w Libanie w trakcie wykonywania misji zginął w nie do końca wyjasnionych okolicznosciach towarzyszący zespołowi izraelskich komandosów z Sayeret Shaldag generał Yakoutiel Adam. Komandosi wpadli w zasadzkę i od smierci uratował ich następnego dnia specjalny oddział Sayeret Golani. Generał Yakoutiel Adam kilka tygodni przed śmiercią został mianowany szefem Mossadu. Do dnia dzisiejszego jest najwyższym stopniem oficerem izraelskim zabitym w akcji.
W listopadzie 1982 r. w stolicy Libanu, Bejrucie, zaczęły lądować międzynarodowe siły pokojowe ONZ (głównie Amerykanie i Francuzi). Ich celem miało być powstrzymanie domowej wojny w Libanie.
11 listopada 1982 r. w wybuchu gazu w bazie wojskowej w porcie Tyr w południowym Libanie, zginęło 75 izraelskich żołnierzy.
W 1983 r. Liban stał się sceną krwawej wojny domowej. Rząd libański nie był zdolny do utrzymania własnego autorytetu i w całym kraju zapanował chaos i anarchia. Oddziały libańskich chrześcijan walczyły z Druzami i muzułmańskimi Szyitami, którzy byli wspomagani przez Syrię. Aktywność fundamentalistów muzułmańskich wzrastała i koncentrowała się na organizacji spektakularnych zamachów bombowych. Wiele kłopotów miały z tym międzynarodowe siły pokojowe stacjonujące w Libanie, składające się z żołnierzy USA, Francji, Izraela i innych.
7 lutego 1983 r. komisja Kahana ogłosiła wyniki dochodzenia w sprawie masakry w palestyńskich obozach w Sabra i Szatila w Libanie. Raport uniewinniał premiera Menachema Begina, lecz wskazywał na odpowiedzialność ministra obrony Ariela Szarona. Zalecano także zdymisjonowanie ministra obrony, szefa sztabu oraz dowódców wojskowych w południowym Libanie. Powinni oni przewidzieć i powstrzymać atak chrześcijańskiej Falangi na obozy palestyńskich uchodźców, i w ten sposób uniknąć masakry.
10 lutego 1983 r. doszło do wielkich demonstracji w miastach całego Izraela. Domagający się pokoju demonstranci zostali brutalnie zaatakowani przez nacjonalistów z partii Likud. Wiele osób zostało rannych w ulicznych starciach, w których użyto nawet granatów ręcznych.
24 lutego 1983 r. nastąpił wielki krach na giełdzie papierów wartościowych w Tel Awiwie.
2 marca 1983 r. w Izraelu rozpoczął się czteromiesięczny strajk generalny lekarzy.
W 1983 r. w Izraelu mieszkało 600 tys. Arabów, czyli 16 % ludności kraju.
W kwietniu 1983r. zamach terrorystyczny zniszczył ambasadę USA w Bejrucie, w Libanie. Zginęły 83 osoby, a ranne zostały 130.
5 maja 1983 r. prezydentem Izraela został Chaim Herzog. Sprawował on swoje obowiązki do 5 maja 1993 r.
W lipcu 1983 r. Stany Zjednoczone wysłały na wsparcie swoim oddziałom w Libanie pancernik USS "New Jersey", który rozpoczął ostrzeliwać pozycje druzyjskie w rejonie Bejrutu. Druzowie byli wspierani przez Syrię.
Jesienią 1983 r. izraelski rząd zdecydował się na dewaluację szekla o 23%. Jednocześnie wprowadzono dalsze ograniczenia wydatków budżetowych. Ceny wielu towarów w tym roku wzrosły trzykrotnie, gdyż producenci stracili większość rządowych dotacji. Gospodarka Izraela znalazła się w stanie recesji.
15 września 1983 r. Menachem Begin wycofał się z życia politycznego. Przywództwo w partii Likud objął Itzhak Shamir.
- wychodzenie z Libanu -
We Wrześniu 1983 r. izraelska armia wycofała się z okolic Bejrutu i przegrupowała własne siły na linię rzeki Awali, na północ od Sydonu. W ten sposób stworzono w południowym Libanie "strefę bezpieczeństwa", która miała chronić terytorium Izraela przed atakami terrorystów z Libanu. Jednakże przednia straż izraelskiej armii była wystawiona na silne ataki, rozpoczęte przez Palestyńczyków, a później kontynuowane przez Szyitów z organizacji Amal i Hezbollah. W okresie czasu obecności w południowym Libanie, dokonano 1350 ataków (średnio 450 w ciągu roku), w których zginęło 306 izraelskich żołnierzy. Jednakże izraelskie miasta i wioski wewnątrz Państwa Izrael były bezpieczne.
10 października 1983 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany Itzhak Shamir. Sprawował swoje obowiązki do 13 września 1984 r.
W październiku 1983 r. w zamachu terrorystycznym na główną kwaterę marynarki USA w Bejrucie w Libanie zginęło 297 amerykańskich i francuskich żołnierzy. Do zamachu przyznała się szyicka organizacja terrorystyczna Hezbollah, wspierana i finansowana przez Syrię i Iran.
4 listopada 1983 r. terroryści z Islamskiego Dżihadu przeprowadzili zamach na izraelską bazę wojskową w porcie Tyr, w południowym Libanie. Zginęło 40 izraelskich żołnierzy.
6 grudnia 1983 r. palestyńscy terroryści przeprowadzili zamach na autobus w centrum Jerozolimie, zabijając 6 osób i raniąc kilkaset wśród przechodniów.
W styczniu 1984 r. nocny strażnik udaremnił wysadzenie muzułmańskiego meczetu Al Aksa na wzgórzu świątynnym w Jerozolimie. Zamach próbowała przeprowadzić żydowska organizacja terrorystyczna.
Na początku 1984 r. USA i inne kraje wycofały swoje wojska należące do sił pokojowych ONZ z Libanu, w którym nadal trwały ciężkie walki różnych stronnictw z sobą. Coraz większe wpływy mieli tam Syryjczycy.
W 1984 r. Wielka Brytania zerwała stosunki dyplomatyczne z Libią, którą oskarżyła o wspieranie międzynarodowego terroryzmu. To właśnie w Libii swoją główną kwaterę umieścił przewodniczący Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP) Jasir Arafat.
W marcu 1984 r. grupa żydowskich nacjonalistów z sekty Lifty próbowała wysadzić w powietrze meczet Omara na Wzgórzu Świątynnym w Jerozolimie. Zamachowcy zostali aresztowani przez izraelskie służby specjalne.
W kwietniu 1984 r. izraelskie służby specjalne rozbiły grupę żydowskich nacjonalistów, planujących wysadzenie meczetu na Wzgórzu Świątynnym w Jerozolimie. Aresztowano 25 żydowskich osadników i 2 oficerów armii.
19 czerwca 1984 r. w Izraelu odbył się proces 27 członków podziemnej organizacji żydowskich terrorystów oskarżanych między innymi o zamachy na życie ludności arabskiej.
Na przełomie 1984 r. ceny wielu towarów w Izraelu wzrosły czterokrotnie. System podatkowy znalazł się na progu załamania. Wzrost bezrobocia, spadek realnych dochodów i spożycia obywateli, stwarzały niebezpieczną sytuację w kraju.
23 lipca 1984 r. odbyły się w Izraelu wybory do XI Knesetu. Równowaga sił lewicy i centro-prawicy doprowadziła do utworzenia rządu jedności narodowej (z rotacją na stanowisku premiera).
13 września 1984 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany Szymon Peres. Sprawował swoje obowiązki do 20 października 1986 r.
17 września 1984 r. palestyńscy terroryści przeprowadzili zamach na autobus jadący z Hebronu do Jerozolimy, raniąc 5 osób.
25 września 1984 r. Jordania jako pierwsze państwo arabskie wznowiła stosunki dyplomatyczne z Egiptem, zerwane w 1979 r.
W 1984 r. Izrael zaczął podłączać arabskie wioski na terytoriach okupowanych do sieci energetycznej i wodociągowej. Arabscy mieszkańcy uzyskali też łatwiejszy dostęp do zatrudnienia w sektorze żydowskim, co dawało im szansę na dużo wyższe zarobki niż do tej pory.
28 października 1984 r. żydowscy terroryści przeprowadzili zamach na arabski autobus, zabijając 1 osobę i raniąc 10.
8 listopada 1984 r. w Nagura rozpoczęły się izraelsko-libańskie rozmowy o wycofaniu wojsk izraelskich z Libanu.
W okresie od listopada 1984 r. do stycznia 1985 r. rząd izraelski zamroził ceny produktów krajowych, podatków i płac. Dzięki temu zmniejszył się deficyt budżetu, a wzrosła produkcja i handel zagraniczny.
W grudniu 1984 r. w wyniku "Operacji Mojżesz" 7 tysięcy Żydów zostało przerzuconych samolotami z Etiopii do Izraela. W ten sposób uniknęli oni głodu i prześladowań. W sumie do Izraela przybyło wtedy z Etiopii różnymi drogami około 20 tys. Żydów.
4 stycznia 1985 r. izraelska armia przewiozła do Izraela 7 tys. Żydów z Jemenu.
W kwietniu 1985 r. 20 palestyńskich komandosów przeprowadziło nieudany atak na ośrodek sztabowy armii izraelskiej w Tel Awiwie, gdzie mieli zabić m.in. Icchaka Rabina - ówczesnego ministra obrony Izraela.
20 maja 1985 r. Izrael uwolnił 1,1 tys. więźniów palestyńskich w zamian za uwolnienie porwanych 3 izraelskich żołnierzy.
10 czerwca 1985 r. izraelskie wojska wycofały się całkowicie z Libanu, pozostawiając jedynie swoje oddziały w silnie ufortyfikowanym pasie nadgranicznym, tzw. strefie bezpieczeństwa. Miała ona szerokość od 3 do 15 kilometrów. W tej strefie działały oddziały Armii Południowego Libanu, dowodzone przez gen. Antoine Lahada.
W 1985 r. w Izraelu utworzono specjalny ośrodek szkolenia działań antyterrorystycznych w bazie wojskowej Mitkam Adam. Swoje szkolenie przechodzi tam większość izraelskich jednostek specjalnych m.in. Sayeret Matkal, 13 Flotylla, Oketz (Jednostka 7149). W Jednostce 707 znajdują się jedyne w Izraelu specjalne strzelnice do symulowania sytuacji w trakcie wykonywania zadań, stoi tam Boeing 707 (od niego pochodzi nazwa ośrodka), są pociągi i autobusy.
W 1985 r. libańskie bojówki wtargnęły do obozów palestyńskich uchodźców Sabra i Szatila, mordując 635 Palestyńczyków. Do tej zbrodni doszło pomimo faktu, że Izraelczycy już opuścili Liban.
W 1985 r. Korpus Medyczny izraelskiej armii wziął udział w operacji humanitarnej z pomocą dla ofiar trzęsienia ziemii w Meksyku.
1 lipca 1985 r. rząd Izraela przyjął program walki z kryzysem gospodarczym. Nastąpiła dewaluacja szekla o 20%, zamrożono płace i ceny, zmniejszono dotacje rządowe do żywności, wody, energii elektrycznej i komunikacji. Pozwoliło to zredukować deficyt budżetowy.
Lata 1985-1990 były okresem kryzysu ekonomicznego w Izraelu. Rezultatem tego były duże cięcia w budżecie obronnym IDF (Israel Defence Force). W licznych bazach zredukowano personel, wstrzymano niektóre inwestycje, ograniczono infrastrukturę i nowe sytemy broni, liczne bojowe jednostki przemieniono w jednostki rezerwowe, ograniczając tym samym ich zaopatrzenie oraz szkolenie. W wyniku tych cięć, siła bojowa IDF spadła niemal o jedną trzecią.
W latach 1985-1990 utrzymywało się napięcie na granicy z Libanem. W tym okresie czasu miały tam miejsce 2400 ataki, w których zginęło 41 izraelskich żołnierzy, a rannych zostało 181. Dodatkowe straty w ludziach poniosła Armia Południowego Libanu, w liczbie 416 żołnierzy. W tym trudnym okresie, izraelska armia rozbudowała na libańskiej granicy nowoczesny system bezpieczeństwa. Armia Południowego Libanu utrzymywała kluczowe pozycje w regionie. Enklawa w rejonie Jazine stała się dużą bazą wywiadowczą i wypadową dla operacji sił specjalnych w południowym Libanie. W znacznym stopniu rozbudowano i wzmocniono siły Armii Południowego Libanu. Rozbudowywano siatkę agentów wywiadowczych na wrogim terenie. Siły izraelskie na granicy wzmocniono batalionami piechoty z dwóch regionalnych brygad. Stworzono najbardziej korzystny model współpracy marynarki wojennej, sił powietrznych i sił lądowych, które wspólnie realizowały wyznaczone im cele. Zapewniało to względną stabilizację na libańskiej granicy.
W lipcu 1985 r. USA obiecały udzielić Izraelowi pożyczki w wysokości 1,5 mld. dolarów na wsparcie reform.
25 września 1985 r. trzech izraelskich cywilów zostało zamordowanych z zimną krwią na ich jachcie w Larnaca, Cypr. Morderstwa dokonali terroryści z oddziału Force 17, dowodzonego bezpośrednio przez przywódcą Organizacji Wyzwolenia Palestyny, Jasera Arafata.
1 października 1985 r. izraelskie samoloty F-15 Eagle zbombardowały kompleks budynków Hamam-a-Shatt w Tunisie, Libia (oddalone o 1 280 mil od Izraela). Znajdowała się tam główna kwatera Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP). Izraelczycy zbombardowali budynki dowództwa OWP i całkowicie zniszczyli koszary Force 17. Zginęło 50 palestyńskich terrorystów.
7 października 1985 r. palestyńscy terroryści porwali włoski statek pasażerski "Achille Lauro" płynący do Izraela, na pokładzie którego zamordowano żydowskiego pasażera z amerykańskim obywatelstwem. Atak przeprowadził Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny.
W grudniu 1985 r. palestyńscy terroryści przeprowadzili atak na terminal izraelskich linii El Al. na lotnisku w Rzymie. Zginęło 15 osób, a wielu raniono.
Pod koniec 1985 r. w Izraelu zatrzymano inflację, a nawet przejściowo ceny zaczęły maleć.
5 maja 1986 r. w Izraelu ujawniono metody stosowane przez wojsko i policję w walce z Palestyńczykami podejrzanymi o terroryzm. Stosowano przemoc i tortury przy przesłuchaniach, a siły specjalne dokonywały morderstw. Dzięki stosowaniu takich metod izraelskie służby bezpieczeństwa były niezwykle skuteczne i co roku likwidowały setki małych grup terrorystycznych i uprzedzały liczne zamachy bombowe.
W 1986 r. Korpus Medyczny izraelskiej armii wziął udział w operacji humanitarnej z pomocą dla ofiar erupcji wulkanu w Kamerunie.
W 1986 r. papież Jan Paweł II, jako pierwszy papież odwiedził żydowską synagogę, w Rzymie. Określił Żydów mianem "starszych braci chrześcijan" i "najmilszych Bogu".
W 1986 r. USA prowadząc walkę z międzynarodowym terroryzmem dokonały ataku lotniczego na Trypolis w Libii. Libia rządzona przez Kadafiego w sposób czynny wspierała terrorystów i udzielała im schronienia. Między innymi w Libii mieściła się siedziba OWP.
W 1986 r. w USA mieszkało 44 % wszystkich Żydów, stanowiąc 2,4 % amerykańskiego społeczeństwa. W Izraelu mieszkało zaledwie 27,5 %.
6 września 1986 r. palestyński terrorysta wtargnął do synagogi Neveh Shalom w Istambule (Turcja), i zastrzelił 22 modlących się Żydów. Atak przeprowadziła grupa Abu Nidala.
20 października 1986 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany Itzhak Shamir. Sprawował swoje obowiązki do 22 grudnia 1988 r.
25 lutego 1987 r. odbyły się robocze rozmowy pokojowe izraelsko-egipskie na szczeblu ministerialnym w Kairze, w Egipcie.
W maju 1987 r. odnotowano pierwszą próbę balistycznego pocisku rakietowego klasy ziemia-ziemia Jericho II. Pocisk przebył 850 km i spadł do Morza Śródziemnego.
30 sierpnia 1987 r. izraelski przemysł zbrojeniowy pod naciskiem USA odstąpił od projektu budowy nowego samolotu myśliwskiego Lavi.
7 października 1987 r. w Izraelu przeprowadzili dwumiesięczny strajk dziennikarze radia i telewizji.
25 listopada 1987 r. palestyńscy terroryści zaatakowali bazę izraelskiej armii w pobliżu Kiryat Shemona, zabijając 6 żołnierzy i raniąc 8. Ataku przeprowadziło palestyńskie komando wyszkolone w Syrii, które szybowcami przedostało się z Libanu na terytorium Izraela by przeprowadzić tam atak.
--------------------------------------------------