Dobry dach cynkowo-tytanowy

Blachy cynkowo-tytanowe o charakterystycznym niebieskoszarym kolorze stanowią efektowne i trwałe zwieńczenie budynków zarówno nowoczesnych, jak i nawiązujących do tradycji. Pokrycia te muszą być wykonane bardzo starannie, gdyż ich trwałość może zostać zniweczona przez błędy wynikające z niedokładności bądź nieznajomości specyfiki materiału.

Cynk jest materiałem tradycyjnie stosowanym w budownictwie. Przy jego licznych zaletach, podstawową wadą jest podatność na kruchość w niskich temperaturach oraz mała odporność na pełzanie. Uszlachetnienie cynku i zwiększenie jego odporności tak, by powstał materiał o trwałości szacowanej na 80, a nawet na więcej lat okazało się możliwe dzięki dodaniu niewielkich ilości innych metali. W ten sposób powstał nowoczesny, o lepszych własnościach mechanicznych, zyskujący coraz większą popularność materiał na pokrycia dachowe, obróbki blacharskie detali czy system odwodnienia dachu - tytancynk.

  Muzeum Magurskiego Parku Narodowego   Górnośląska Wyższa Szkoła Przedsiębiorczości
           w Krempnej, woj. podkarpackie                   w Chorzowie, woj, śląskie

Vademecum blach cynkowo-tytanowych

Tytancynk to wysokogatunkowy stop o następującym składzie (według PN EN 988): cynk (Zn): 99,995%; tytan (Ti): 0,06-0,2%; miedź (Cu): 0,08-1,0%; aluminium (Al): maksymalnie 0,015%. To właśnie składniki występujące w tak niewielkich ilościach decydują o bardzo dobrych własnościach blach cynkowo-tytanowych jako pokryć dachowych i elewacyjnych, m.in. o bardzo wysokiej wytrzymałości, trwałości i odporności na warunki zewnętrzne.

Cynkowo-tytanowa chemia na co dzień

Tytancynk zawdzięcza swą trwałość i odporność na warunki atmosferyczne szybkiemu wytworzeniu tzw. warstwy pasywacyjnej, która powstaje od 6 miesięcy do 5 lat od momentu położenia blachy.
Czym jest warstwa pasywacyjna, zwana też samoczynną warstwą ochronną? Są to związki cynku (przede wszystkim tlenek, węglan a także różne zasadowe sole zależnie od składu lokalnej atmosfery), które powstają na skutek reakcji metalu z substancjami znajdującymi się w powietrzu (przede wszystkim woda, tlen, ale także związki węgla i siarki). Oczywiście, jest to rodzaj korozji, ale powstałe produkty (o efektownym niebieskoszarym kolorze) zabezpieczają blachę przed dalszym niszczeniem. Biorąc pod uwagę to zjawisko, producenci uzupełnili ofertę. Można kupić blachę nie tylko w wersji podstawowej (naturalny, srebrzysty kolor), ale też pasywowaną (w kolorze ciemnoszarym).

Planując kolorystykę domu krytego blachą cynkowo-tytanową trzeba pamiętać, że naturalną koleją rzeczy po jakimś czasie jest zmiana koloru blachy na ciemnoszarą.

Podstawowe dane techniczne blach

Blachy cynkowo-tytanowe produkowane są w arkuszach o szerokości 1000 mm  i długości 2000 lub 3000 mm, a także w taśmach o szerokości 200-1000 mm. Dostępne grubości i ciężar 1 m² blach przedstawia tabela 1.

Tabela 1. Grubości i masy arkuszy blach   

grubość [mm]	0,55	0,60	0,65	0,70	0,80	1,00
masa [kg/m^2]	4,0	4,3	4,7	5,0	5,8	7,2

Maksymalne długości elementów z blach cynkowo-tytanowych zestawione są w tabeli 2.

Tabela 2. Maksymalne długości elementów

element	długość [m]
pokrycie dachu i ścian zewnętrznych	10
zamknięcie krawędzi dachu	8
obramowanie krawędzi dachu	6

Podstawowe zasady układania blach

Najlepszym podłożem pod blachy cynkowo-tytanowe są deski grubości 20-40 mm i szerokości 80-140 mm tworzące pełne deskowanie. Blach nie wolno układać bezpośrednio na papie asfaltowej, sklejce lub deskach impregnowanych środkami zawierającymi sól. Materiały te pod wpływem wysokiej tem
peratury wydzielają kwaśne związki chemiczne niszczące blachę.
Jako materiał chroniący przed wpływem związków chemicznych zaleca się stosowanie  warstw przekładkowych w postaci mat strukturalnych np. Enkamat 7008 lub Delta Trela. Są to siatki grubości ok.8 mm wykonane z włókien poliamidowych. Dodatkowo zapewniają one izolację akustyczną (tłumią odgłosy deszczu) i tworzą przestrzeń przewietrzania (wentylacyjną) pod blachą. Jak każdy materiał, tytancynk ma pewne wymagania i ograniczenia. Poznanie ich pozwoli uniknąć problemów w newralgicznych kwestiach:

• połączenie tytancynku z innymi materiałami (metalami) - niektóre (np. miedź) powodują korozję kontaktową;

• łączenie blach - w środowisku dekarskim uważane za jedno z trudniejszych;

• wentylacja dachu - dla pokryć metalowych wykonywana w specyficzny sposób.

  Dom szeregowy w Katowicach                  Centrum Pływackie i Nurkowe w Chinach

Tytancynk a inne metale

Pewnym problemem przy pokryciach metalowych (nie tylko cynkowo - tytanowych!) jest możliwość powstania tzw. korozji elektrochemicznej. Zjawisko to może pojawić się, kiedy dwa stykające się metale w obecności elektrolitu (wody zawierającej substancje rozpuszczone) tworzą ogniwo elektrochemiczne. Wówczas jeden z metali (elektrochemicznie „słabszy” ) będzie stopniowo niszczony.
W tabeli 3. przedstawione są dopuszczalne i niedopuszczalne połączenia cynku z innymi metalami. Szczególnie groźna jest sytuacja, kiedy element cynkowo - tytanowy znajdzie się poniżej elementu miedzianego (woda spłynie najpierw po powierzchni miedzianej, a potem na powierzchnię cynkową). Wówczas wypłukane jony miedzi powodują niszczenie powierzchni blachy cynkowo - tytanowej.

Tabela 3. Łączenie metali

	aluminium	ołów	miedź	stal nierdzewna	stal ocynkowana
cynk	+	+	-	+	+

Łączenie blach

Łączenie blach cynkowo-tytanowych (podobnie jak i innych blach płaskich) uważane jest za dużą umiejętność dekarską. Warto pamiętać o pozornym truizmie: do wykonania dachu z pokryciem cynkowo-tytanowym należy zatrudnić fachowców, najlepiej brygadę polecaną przez producenta czy dystrybutora - doświadczonych dekarzy, wyposażonych nie tylko w wiedzę ale też w odpowiednie narzędzia.
Powszechną metodą łączenia blach cynkowo-tytanowych jest stosowanie pojedynczych lub podwójnych zakładek, tzw. rąbków oraz lutowanie.

Połączenia poprzeczne

Połączenia poprzeczne na zakładkę (rąbek leżący) stosuje się zależnie od nachylenia połaci dachowej. Na rysunku pokazano konkretne rozwiązania.





                                 rąbki umożliwiające połączenia poprzeczne

Poniżej przedstawiono przykładowe realizacje dachów z pokryciami cynkowo-tytanowymi. Klikając na zdjęcie, można obejrzeć dane rozwiązanie w powiększeniu.

Połączenia wzdłużne

Wyróżnia się dwa sposoby połączeń wzdłużnych - na rąbek stojący (kątowy lub podwójny) oraz system listwowy.

Rąbki stojące to połączenie powszechnie stosowane przy wykonywaniu metalowych pokryć dachowych z blach płaskich. System ten można stosować niezależnie od rozwiązania architektonicznego. Aby osiągnąć wysoką jakość wykonania tego połączenia, stosuje się specjalne maszyny profilujące i zaginające (do kształtowania profili i zaginania rąbków). Poprzez takie profilowanie i zamykanie osiąga się równomierną technicznie i optycznie jakość wykonania połączeń wzdłużnych, niemożliwą wcześniej do osiągnięcia przy zastosowaniu metod ręcznych.



                                            rozwiązania rąbka stojącego
 



  maszyna do kształtowania profili                   maszyna do zaginania rąbków

Haftki
Aby systemy łączenia wzdłużnego były wykonane poprawnie, wymagają one mocowania za pomocą haftek stałych i przesuwnych. Haftki muszą być wykonane z tytancynku, ewentualnie ze stali nierdzewnej (jak powiedziano wcześniej, niedopuszczalnym błędem jest zastosowanie haftek z miedzi). Haftki powinny być rozmieszczone z uwzględnieniem nachylenia dachu, położenia przeniknięć oraz długości płatów (odległości między nimi powinny od 15 do maksymalnie 50 cm).

  rozmieszczenie połączeń stałych zależnie od nachylenia dachu

Haftki przesuwne trzeba zastosować, jeśli płaty są dłuższe niż 3 m. ze względu na rozszerzalność termiczną blachy. Dla tytancynku współczynnik rozszerzalności cieplnej wynosi 0,22 mm/mK. Oznacza to, że blacha będzie się rozszerzać pod wpływem rosnącej temperatury, szczególnie przy kalenicy i okapie. Haftki przesuwne mają za zadanie przejąć (skompensować) ruchy cieplne blachy.

                            haftki - wygląd i wymiary

Systemy listwowe stosuje się do wykonywania dachów i częściowo fasad. Cechą charakterystyczną jest przyłączanie odgiętych płatów do specjalnej listwy drewnianej. Najczęściej stosowanymi systemami listowymi są:

• system niemiecki, w którym minimalny przekrój listwy wynosi 40x40mm. Uchwyt pasmowy o szerokości co najmniej 100 mm mocuje się na górnej stronie listwy za pomocą czterech gwoździ. Boczne odgięcia powinny być wykonane pod kątem 90° i wystawać 15 do 20 mm poza listwę.

• system belgijski, w którym uchwyt pasmowy o szerokości 40 - 50 mm przytrzymywany jest za pomocą listwy. Boczne odgięcia płatów nie posiadają dodatkowych zagięć, dlatego system belgijski ograniczony jest do dachów o nachyleniu do 80°. Przy nachyleniach większych woda może być wciskana pod pokrywę listwy.

                                          systemy listwowe przy połączeniu blach

Lutowanie

Lutowanie jest polecanym sposobem łączenia blach. Ze względu na stabilność tytancynku poprawnie wykonane połączenia lutowane osiągają prawie tak wysoką wytrzymałość jak sam materiał.
Należy używać lutowia miękkiego cynowo-ołowiowego (zawartość cyny powinna wynosić minimum 30%, przy bardzo niskiej zawartości antymonu). Jako topniki należy stosować materiały, które zapewnią oczyszczenie powierzchni metalowej, optymalną zwilżalność i trwałość (chlorek cynku; chlorek cynku z chlorkiem amonu; kalafonia). Do lutowania stosuje się palnik propanowo-powietrzny o możliwie dużej powierzchni styku kolby.

Wentylacja

Poprawną wentylację dachu cynkowo-tytanowego zapewniają dwa czynniki: odpowiednia wysokość szczeliny wentylacyjnej oraz wystarczająca powierzchnia otworów doprowadzających i odprowadzających powietrze wentylujące. Otwory doprowadzające powinny być umieszczone jak najniżej (w pobliżu okapu), a odprowadzające jak najwyżej (w okolicy kalenicy). Minimalny wymiar otworów doprowadzających wynosi 1/500 powierzchni dachu, a odprowadzających 1/400 powierzchni dachu. Ostatecznie, powierzchnia, ilość i rozmieszczenie otworów zależy od astępujących czynników:

• rodzaj i przeznaczenie budynku;

• ilość powstającej pary wodnej i częstotliwość jej tworzenia;

• kształt i nachylenie połaci dachowej;

• wymiar dachu (długość wentylowanego odcinka);

• wysokość przestrzeni powietrznej (dla dachów o nachyleniu połaci od 3° do 20° wynosi co najmniej 10 cm, a dla dachów o nachyleniu połaci powyżej 20° - co najmniej 5 cm);

• położenie budynku wobec przeważającego kierunku wiatru.

autor: Joanna Ryńska

źródło: ZM Silesia

data publikacji: 01.08.2005

data aktualizacji: 01.09.2006

---