TRENING WYTRZYMAŁOŚCIOWY
Powoduje zmiany czynności układu krążenia, układu oddechowego oraz w procesach metabolicznych. Pod wpływem regularnych ćwiczeń wzrasta pojemność życiowa płuc oraz ich możliwa maksymalna wentylacja. Poprawia się pobieranie tlenu przez pogłębienie oddechu, bez zwiększenia jego częstotliwości. Lepsze jest też wykorzystanie tlenu z wdychanego powietrza. Zmiany w układzie krążenia obejmują wzrost pojemności rzutowej serca związanej z poprawą jego objętości wyrzutowej. Mięsień sercowy przyrasta.
Trening ogranicza wysiłkowe zmiany w dystrybucji krwi w organizmie. Zmniejszenie przepływu krwi przez naczynia przewodu pokarmowego jest słabiej zaznaczone, pomniejszony jest przepływ krwi przez skórę. Ćwiczenia fizyczne poprawiają pracę gruczołów wydzielania zewnętrznego.
Trening wytrzymałościowy powoduje także zmiany w samych mięśniach. Zwiększa się pobieranie przez nie tlenu z przepływającej w naczyniach krwionośnych krwi. Zachodzą zmiany enzymatyczne w cyklach biochemicznych przez co zmniejsza się szybkość rozkładania zawartego w mięśniach glikogenu. Wydajniejsze staje się uzyskiwanie energii z KT, dzięki czemu zmniejsza się produkcja kwasu mlekowego oraz jego gromadzenie się w mięśniach. Możliwa jest też praca mięśni, gdy zapasy węglowodanów są wolniej rozkładane. U ludzi wytrenowanych glikogen gromadzony jest w mięśniach w większych ilościach. Pod pojęciem wytrzymałości siłowej rozumie się te możliwości kondycyjne, które określone są związkiem między predyspozycjami siłowymi a wytrzymałością. Związek ten powstaje wtedy, gdy użycie siły w ćwiczeniu i narastająca liczba ruchów będzie potęgowała proces zmęczenia i obniżała po jakimś czasie efekt pracy.
W celu sklasyfikowania możliwości wytrzymałościowo- siłowych można posłużyć się kryteriami:
rodzaj wysiłku fizycznego
statyczne lub dynamiczne stosowanie siły
struktura ruchu
acykliczne, względnie- cykliczne ruchy
wielkość zastosowanej siły
kolejne kryteria to:
czas trwania impulsu siły
prędkość narastania siły
rodzaj źródeł energetycznych