WIGILIA

Dzisiaj na święta ubieramy choinkę, natomiast dawniej przynoszono do domów zielone gałązki drzew. Czasami splatano z nich wieniec, ozdabia­no go orzechami, jabłkami i zawieszano u sufitu. Taką zieleń w izbie nazywano „podłaźnikiem".

Gospodarz przynosił do domu cztery snopki sło­my i stawiał w czterech kątach pokoju. W miastach przynoszono do mieszkań siano i kładziono je pod obrus przykrywający wigilijny stół. Miało to przypo­minać o ubóstwie Świętej Rodziny.

O dniu wigilijnym mówiło się: „Ten dzień jaki, cały rok taki". Oznaczało to na przy­kład, że jeśli w Wigilię dziec­ko było niegrzeczne, to takie będzie przez cały rok. Dlate­go od samego rana rodzice przypominali o tym swoim pociechom, a i same dzieci pilnowały swojego zachowa­nia, by przypadkiem nie do­stać od rodziców bury lub klapsa.

BOŻE NARODZENIE

W dzień Bożego Narodzenia na wsi pol­skiej zapadała cisza. Nie wolno było hała­sować, krzyczeć ani stukać. Nie grano też głośnej muzyki, by przypadkiem nie obu­dzić śpiącej Bożej Dzieciny.

ŚWIĘTEGO SZCZEPANA

Znane było powiedzenie: „Na świętego Szczepana rzucają owsem w kapłana". W tym dniu, po zakończonym nabożeń­stwie w kościele, ludzie obsypywali księdza ziarnami owsa. Czyniono to na pa­miątkę śmierci świętego Szczepana, w którego rzucano kamieniami.

Jaś 45 (2006) s. 14-15

---