CAROLE BUCK

Melodia na czas kochania

Przełożyła Agnieszka Kobylińska

Tytuł oryginału Simply Magic

ROZDZIAŁ 1

Noc była upalna. Z apartamentu poniżej dobiegały natarczywe dźwięki muzyki.

Bębny, które naśladowały rytm uderzeń serca.

Fleyt swoimi nie skoordynowanymi dźwiękami chciały przyspieszyć krążenie krwi słuchaczy.

Muzyka nie była głośna, ale jej niepokojący, egzotyczny rytm wybijał ją ze snu. Codzienne hałasy; syreny straży po­żarnej czy ryk rock and rolla z głośno nastawionego radia, były znajome i nie przeszkadzały jej. Ale to…

Śpiew? Czy ktoś teraz śpiewał?

Brooke odwróciła się na plecy i zatkała uszy. Niewiele to jednak pomogło. Wprawdzie muzyka była przytłumiona, lecz wciąż natarczywa. Brooke miała wrażenie, jakby wsą­czała się w nią wszystkimi porami ciała!

Spojrzała w sufit, próbując opanować zdenerwowanie, wywołane tą niesamowitą melodią. Muzyka rozbrzmiewała dopiero pół godziny, a irytacja, jaką wyzwalała, narastała z każdą minutą.

Brooke wiedziała, że nie uda jej się zdrzemnąć. Po pier­wsze była przemęczona po pełnym napięcia weekendzie u rodziny w Connecticut. Na domiar złego w Bostonie, po­dobnie jak i w pozostałej części Nowej Anglii, panował nie­zwykły jak na tę porę roku upal, a klimatyzacja w sypialni nie działała. Ten fizyczny i psychiczny dyskomfort był trudny do przezwyciężenia. Do tego wszystkiego jeszcze ta nie­pokojąca muzyka…

Brooke spojrzała na budzik, stojący na małym stoliku przy łóżku. Minęła północ, a następnego ranka musiała, jak zwykle, być w pracy! Wiedziała, że jej szef w Instytucie Wildinga do spraw Badań Ziemi (WIWE) był bardzo wyrozumiały, lecz nawet on nie tolerował pracowników, którzy w godzinach pracy zasypiają za biurkiem.

Siedem miesięcy temu, kiedy przyjechała do Bostonu, właśnie szef zaproponował jej mieszkanie w tym przepięk­nym apartamencie w Cambridge. Kiedyś był to dom jedno­rodzinny, lecz właściciel (prawdopodobnie to on włączył tę muzykę) dokonał w nim przeróbek i wynajął pierwsze pię­tro, zatrzymując dla siebie mieszkanie na parterze.

Od pierwszej chwili Brooke podobał się ten elegancki, utrzymany w starym stylu dom. Wysokość czynszu mile ją zaskoczyła. Wiązały się z tym jednak pewne obowiązki. W czasie nieobecności właściciela, osoba wynajmująca pię­tro musiała opiekować się całym domem, wraz z przylegają­cym doń urokliwym dziedzińcem.

Nawet przy takiej klauzuli Brooke nie wahała się ani przez moment. Jak się okazało, jej obowiązki związane z do­mem nie były w ogóle uciążliwe. Musiała wprawdzie dbać o zajmowane przez siebie mieszkanie, lecz raz w tygodniu przychodziła sprzątaczka, która sprawnie radziła sobie z utrzymaniem czystości w pozostałej części domu. Gdy za­chodziła potrzeba, dwaj kilkunastoletni chłopcy z sąsiedz­twa kosili trawę, grabili uschnięte liście lub odgarniali śnieg - wszystko to za umiarkowaną opłatą.

Jedynymi obowiązkami Brooke były wizyty na poczcie i odbiór listów nadchodzących do właściciela. Otrzymała klucze do drzwi frontowych, więc mogła zostawiać przesył­ki w mieszkaniu na parterze.

Początkowo Brooke zastanawiała się, dlaczego korespon­dencji do doktora Archimedesa Xaviera „Meade” O'Malleya nie dostarczano bezpośrednio do domu. Po pierwszej wizycie na poczcie przestało ją to dziwić.

Właściciel domu otrzymywał tygodniowo więcej listów niż niejedna osoba w ciągu całego życia. Wyglądało na to, że O'Malley prowadził korespondencję w wielu językach z wieloma osobami z różnych państw. Prenumerował również około tysiąca gazet i czasopism, wśród których znajdowały się zarówno poważne pisma naukowe, jak i popularne brukowce. Te ostatnie, zapewne dla ochrony przed ciekawskimi, pakowane były w brązowy papier.

Po siedmiu miesiącach sortowania poczty nadchodzącej do pana O'MaIleya, której nie mogła przecież zostawiać bezładnie pod drzwiami, Brooke miała wrażenie, że trochę poznała już tego człowieka. Oczywiście w Instytucie słysza­ła o nim wiele plotek, z których może jedna czwarta była prawdziwa. Ale gdyby choć część z tych opowieści o jego niesamowitych wyprawach była prawdą…

Wiedziała, że specjalizował się w etnobotanice, wiedzy łączącej antropologię z nauką o roślinach. Spędził wiele lat w Amazonii, badając znajomość roślin leczniczych wśród Indian i zastosowanie ich we współczesnej terapii. Kiedy się wprowadzała, powiedziano jej, że Meade przebywa właśnie w amazońskiej dżungli, skąd miał powrócić pod koniec sierpnia.

Brooke usiadła i zniecierpliwiona odgarnęła kosmyk blond włosów, opadających jej na ramiona. Do końca sierp­nia w amazońskiej dżungli, tak? Według kalendarza do sierpnia pozostały jeszcze dwa miesiące.

Właściwie można się tego było po nim spodziewać. Najprawdopodobniej właściciel wrócił przed oznaczonym ter­minem. I był teraz na dole i włączył tę muzykę, jakby celo­wo chcąc doprowadzić ją do szału.

Niespodziewanie dźwięki bębna i fletu przeszły w tona­cję inną, bardziej… erotyczną.

* * *

Miała tego dość! Odrzuciła prześcieradło, tłumacząc so­bie, że nagłą nadwrażliwość skóry wywołał wyłącznie upał i nic innego.

Długimi szczupłymi nogami dotknęła dywanu. Nie miała zamiaru całą noc wysłuchiwać najnowszej listy przebojów jakiejś prymitywnej kultury. Postanowiła zejść na dół i po­wiedzieć swemu gospodarzowi, co o tym myśli. Dobry Bo­że, ten człowiek był chyba źle wychowany, że nawet nie przyszło mu do głowy przyjść, przedstawić siei poinformo­wać o swym powrocie! Nie była nawet w stanie wyobrazić sobie przyczyny, dla której wrócił w środku nocy. Może zbyt długo przebywał w towarzystwie łowców głów?

Brooke ponownie odgarnęła włosy. Doznała szczególne­go, przyjemnego wrażenia pieszczoty na szyi i ramionach.

Nie! Świadomie przełamała ogarniające ją rozleniwienie. Gorąco potęgowało jej zmęczenie. Jasne, że czuła się trochę niedysponowana. Absurdem byłoby doszukiwać się w tym jakichkolwiek doznań erotycznych.

To było więcej niż absurd. Brooke Livingstone, dwudziestoośmioletnia kobieta, która nie potrafiła zaspokoić tęskno­ty męża przez ostatnie pół roku małżeństwa! Przez cały ten czas nie czuła pogłębiającego się uczucia fizycznej oziębło­ści, które było przyczyną niepowodzenia. To niemożliwe, aby jakaś muzyka mogła ją tak odmienić.

To, czego teraz potrzebowała, to mocny, długi sen.

Brooke sięgnęła po seledynowe kimono, leżące na podło­dze przy łóżku. Wiedziała dokładnie, jak rozmawiać z do­ktorem A.X. O'Malleyem. Zamierzała być szalenie uprzej­ma, lecz stanowcza. Miała zamiar wyraźnie dać mu do zrozumienia, że…

Muzyka zmieniła się ponownie. O, nie! Flety zamilkły i ktoś - coś? - zaczął śpiewać. Brooke nie próbowała nawet odgadnąć, w jakim języku. Bez względu na to, o czym opo­wiadała pieśń, była pewna, że nie ma w niej rymów „gniew”, „śpiew”, „drzew” i „zew”. Była to najbardziej niepokojaca melodia, jaką słyszała. Musiała przerwać tę niesamowitą muzykę.

Archimedes Xavier „Meade” O'Malley krążył po pełnym książek i dzieł sztuki salonie swego mieszkania jak uwięziona dzika pantera. Prymitywna muzyka z nowoczesnego magnetofonu świetnie oddawała ogarniające go uczu­cie niepokoju.

Może nawet zbyt dobrze. Może powinien włączyć coś bardziej uspokajającego. Na przykład Mozarta. Świętej pamięci Sebastian Browning, nauczyciel i osoba, po której odziedziczył zarówno ten dom, jak i wiedzę, wielokrotnie powtarzał, że słuchanie Mozarta jest lekarstwem na prawie wszystkie emocjonalne dolegliwości.

Meade był w pełni świadomy odczuwanego zdenerwowania. Zawsze po powrocie z podróży miał wrażenie pewnego nieprzystosowania. Było to wynikiem zmęczenia, częściowo szoku kulturowego i czegoś jeszcze, czego nawet nie próbował określić. Wiedział, że za dzień lub dwa poczuje się znów jak w domu, a przynajmniej będzie mu znów wygodnie we własnej skórze. Do tego czasu musi po prostu pogo­dzić się z uczuciem obcości i niedopasowania.

Meade przybył na lotnisko Logan sześć godzin temu. Tym razem nie uprzedzał nikogo o swym powrocie. Przy odprawie celnej trafił na wyjątkowo podejrzliwego urzędnika. Przewidując, że zarówno jego wygląd, jak i zawartość bagaży niejednokrotnie powodowała trudności na każdym dużym lotnisku świata, nie powinien być zaskoczony takim przyjęciem. Mimo wszystko było to irytujące.

W końcu, dzięki interwencji pewnego kontrolera, który pamiętał go z jednej z poprzednich podróży, zaoszczędzono mu upokarzającej rewizji osobistej i pozwolono wreszcie przekroczyć granicę. Po pospiesznym wrzuceniu rzeczy do toreb i oziębłym „do widzenia” ze strony celników, złapał taksówkę do Bostonu.

Po krótkim namyśle zrezygnował z wizyty u rodziców. „Będzie na to czas rano” - pomyślał. Nie chodziło nawet o to, że rodzina nic go nie obchodziła, ani też on ich; wręcz przeciwnie. W tym stanie ducha nie był przygotowany na czułe powitanie rodziny.

Meade wiedział z wielokrotnych doświadczeń, że jego pojawienie się na progu rodzinnego domu zapoczątkowało­by huczne przyjęcie. Jego matka najpierw by się rozpłakała i przytuliła go do piersi, po czym ruszyłaby do telefonu, aby zaprosić jego siostry - bliźniaczki Kathleen i Mary Marga-ret, a także każdego kogo by sobie przypomniała. Ojciec również by się rozpłakał i przytulił go, a potem zapropono­wałby mu coś do picia. Po kilku minutach rozległyby się dzwonki do drzwi i w domu zaroiłoby się od osób z klanów Petrakis i 0'Malley. I znów kolejne pocałunki, uściski, drin­ki i jedzenie...

Drinki. O, Boże. Już sama konieczność picia wystarczyła, by odwlec moment spotkania z rodziną. Podczas pobytu w dżungli zdarzało mu się pić jeden z najsilniejszych trun­ków świata, ale była to tylko ciekawość badacza. No dobra, może nie tylko. Zdarzyły się dwie, no może trzy sytuacje, gdy skosztował podsunięty napój w obawie, że odmowa mogłaby śmiertelnie urazić gospodarzy, co łączyło się z nie­bezpieczeństwem.

W każdym bądź razie, zdarzyło mu się próbować alkohol, w porównaniu z którym bimber wydawał się zaledwie socz­kiem, Ale nic nie powodowało większego kaca niż wychylane na przemian szklaneczki whisky i ouzo. A tego oczekiwano po nim w czasie wszystkich spotkań rodzinnych. Musiał przecież manifestować swą przynależność i pochodzenie -zarówno greckie, jak i irlandzkie.

Pomyślał nagle o butelce wina i zapasach jedzenia, które zgromadził. Może powinien otworzyć wino i napić się kieli­szek dla odprężenia. Ale nie był o tym przekonany. Prawdę powiedziawszy, nie miał ochoty ani na picie w samotności, ani też w towarzystwie rodziny.

Meade zatrzymał się i przeciągnął, próbując zmniejszyć napięcie w mięśniach szyi i ramion. Przeczesując palcami gęste, czarne jak sadza włosy, rozejrzał się po pokoju. Zatrzymał wzrok na stertach korespondencji, ułożonych na wytartym perskim dywanie przed kominkiem. Niejaki B. Livingstone, którego nazwisko wypisane było starannym pismem na skrzynce pocztowej, odwalił kawał dobrej roboty.

Osiem miesięcy temu, gdy Meade wyruszał na organizo­waną przez WIWE wyprawę do Ameryki Południowej, mieszkanie piętrze było puste. Poprosił wówczas Davida Quincy, dyrektora Instytutu, o znalezienie odpowiedniego lokatora. Meade darzył Davida pełnym zaufaniem, mimo że poprzedni lokator mieszkał tu ze swym ulubionym wężem boa o wdzięcznym imieniu Urszula. Nie chodziło o uprzedzenia Meade'a wobec węży. Urszula była jednym z najokazalszych przedstawicieli rodziny Boidae z jakim się zetknął i bardzo ją lubił. Niestety, miała zwyczaj wygrzewania się na wypolerowanym parkiecie w hallu. Kobieta, z którą Meade był wówczas związany, panicznie bała się wszelkich gadów.

Oczywiście, że przez pewien czas żałował rozstania. Ale, mimo że lubił Jeanne, nie łączyła ich miłość, Prawdę mó­wiąc, gdy rozstali się, czuł, że jego matka była bardziej roz­czarowana niż on sam. Meade przypuszczał, że fakt, iż mając trzydzieści pięć lat, był wciąż kawalerem, stanowił dla jego matki wieczne zmartwienie.

B. Livingstone. Barney? Benjamin? Bob? Po przyjeździe z lotniska zapukał na wszelki wypadek do drzwi mieszkania na piętrze, mimo że światła były zgaszone. Nie było odpowiedzi. Zszedł na dół, wziął prysznic, ogolił się i zdecydował wyjść do miasta, aby coś zjeść. Wrócił po półtorej godziny i ponownie wszedł na górę. Przez moment wydawało mu się, że słyszy jakiś dźwięk, lecz nikt nie zareagował na pukanie do drzwi. Wzruszył ramionami i wrócił do siebie.

B. Livingstone. Bradley? Bernard?

Meade przyjrzał się uważnie korespondencji, próbując odgadnąć cokolwiek ze sposobu jej ułożenia. To, że nowy lokator miał zamiłowanie, a może nawet obsesję na punkcie porządku, wydawało się oczywiste. A fakt, że przesyłki zo­stały poukładane tak uważnie, wskazywał, że B. Livingstone może być dociekliwym facetem. Hm... może naukowcem. Tak. Specjalistą w jakiejś ścisłej dziedzinie. Zapewne zna­komity w laboratorium, lecz mający problemy z realnym życiem. A wygląd fizyczny? Niski? Szczupły? A może prze­ciwnie - wysoki i przygarbiony?

Okulary. Mógłby się założyć...

Jego rozmyślanie przerwało pukanie do drzwi. Meade za­marł na ten dźwięk i poczuł, jak powracają przyzwyczajenia nabyte w dżungli. Adrenalina zaczęła szybciej krążyć w ży­łach.

Rozległo się kolejne pukanie, tym razem natarczywe.

- Już idę - zawołał ostro Meade i podszedł do drzwi. Od­sunął zasuwę i otworzył.

Ostatnią rzeczą, której się spodziewał, była stojąca przed nim piękna kobieta. Była szczupła, ubrana w jakąś jedwabną szatę. Strój ten, w kolorze wiosennych liści, niczym kocha­nek obejmował wdzięcznie okrągłości jej ciała. Miała dłu­gie, rozpuszczone włosy koloru promieni słonecznych. Wy­raz jej owalnej twarzy przypominał niewinność Madonny. Tylko usta były inne. Ich kształt i barwa dojrzałych wiśni przywodziły na myśl ziemskie namiętności. Oczy miała zie­lone, ozdobione długimi rzęsami, wzrok uważny. Można się było w nich zagubić,

Meade przyglądał się stojącej przed nim osobie,

Z plotek krążących po Instytucie wynikało, że Meade jest współczesnym Casanovą. Brooke domyślała się więc, że bę­dzie przystojny. Nie była jednak przygotowana na spotkanie mężczyzny będącego połączeniem rozbójnika morskiego z greckim bogiem!

Brooke miała pięć stóp i siedem cali wzrostu, a on prze­wyższał ją o przynajmniej sześć cali. Był szczupły, potężnie zbudowany i odziany jedynie w zniszczone szorty koloru

Kręcone włosy wyglądały tak, jakby od miesięcy nie widziały fryzjera. Opalenizna twarzy miała ciepłą barwę i uwydatniała kości policzkowe. Brooke widywała podobnie zniewalające oblicza u marmurowych rzeźb starożytnych -Ateńczyków. Ale żaden z tych potężnych posągów nie miał oczu w kolorze morza w pogodny dzień. Każda kobieta mogłaby utonąć z radości w tych błękitnych, błyszczących głębiach.

Brooke patrzyła niemal zauroczona.

Meade nie wiedział, jak długo tak stali, patrząc na siebie. Miał wrażenie, jakby powietrze w pokoju było naelektryzowane, zupełnie jak po burzy.

Ostre dźwięki bębnów przerwały muzykę. Taśma zatrzymała się, wydając ledwie słyszalny trzask. Po kilku sekun­dach... minutach... milczenia Meade odezwał się pierwszy.

- B. Livingstone, jak przypuszczam? - spytał.

„B. Livingstone, jak przypuszczam?” Boże, nie pamiętał już kiedy ostatnio użył tak pospolitego wyrażenia.

Brooke zamrugała.

- Ja... Proszę? - odparła niepewnym głosem. Czuła zu­pełny mętlik w głowie.

- Nieważne - odpowiedział ponuro, - To taki stary do­wcip. Nie warto go powtarzać.

- Stary dowcip? - Brooke ponownie zamrugała, próbu­jąc zebrać myśli. - To znaczy... to, co pan powiedział... to przypuszczenie, że nazywam się Livingstone?

- Tak jest - skinął głową i uśmiechnął się, - Przepra­szam. Pewnie słyszała już pani wiele żartów na ten temat.

- Właściwie nie - zaprzeczyła Brooke. - Livingstone to jest... było nazwisko mojego męża. To znaczy, to wciąż jest jego nazwisko. Moje również. Zatrzymałam je po tym, jak... rozumie pan... my... - poczuła, że się rumieni. - My... rozwiedliśmy się - skończyła sucho.

Zapadła cisza, w czasie której Brooke zwymyślała się w duchu za swe zmieszanie. Zawsze uważała, że życie oso­biste jest wyłącznie jej prywatną sprawą. Wszystko, co wią­zało się z trwającym sześć lat małżeństwem traktowała jak tajemnicę; zaczęło się wspaniale, a zakończyło fatalnie. I oto stała tutaj, zdradzając temu prawie nagiemu mężczyź­nie swoje najbardziej bolesne przeżycia.

Brooke wyprostowała się, czując sztywnienie kręgosłupa. Skrzyżowała ramiona. Nie była pewna, czy gest ten miał oznaczać ochronę siebie, czy odepchnięcie Meade'a. Czuła po prostu instynktowną potrzebę odgrodzenia się od świata.

- Przykro mi - powiedział Meade.

Nie podjął tematu, i to nie z braku zainteresowania tą ko­bietą; wręcz przeciwnie. Wiedział jednak dużo na temat mo­wy ciała, aby właściwie odczytać gest ZAKAZ WSTĘPU. To nie był moment na zadawanie pytań.

Napotkał jej niepewne spojrzenie i dał jej do zrozumienia, że może mu ufać. W jej oczach zauważył niepokojące cienie.

Pomyślał o lasach podzwrotnikowych, które tak niedaw­no opuścił.

Brooke zaczęła się powoli odprężać.

- Jestem... jestem Brooke Livingstone - przedstawiła się. Z ulgą zauważyła, że jej głos brzmiał prawie naturalnie. - Mieszkam na górze.

Brooke. Meade pomyślał, że prostota tego imienia bardzo do niej pasowała.

- Brooke Livingstone - powtórzył, wyciągając dłoń. - Jestem Archimedes Xavier O'MalIey.

Brooke odruchowo podała mu rękę. Poczuła silny uścisk męskich palców.

- Miło... mi pana poznać, doktorze 0'Malley - powiedziała Brooke, próbując ignorować ogarniające ją podniecenie.

Dotyk jej dłoni stał się dla Meade'a niezwykłym przeży­ciem. Miała gładką skórę i był gotów się założyć, że pachnie cudownie.

- Po prostu Meade - poprawił ciepłym głosem. Jego zalśniły. - Wszyscy nazywają mnie Meade. O ile nie wolisz… - powiedział kilka słów w egzotycznie brzmiącym dialekcie.

Brooke zaczerpnęła głęboko powietrze, usiłując zapanować nad emocjami. Co się z nią działo? I dlaczego?

- Proszę? - spytała ostrożnie, z niechęcią uwalniając dłoń.

Uśmiechnął się szeroko, sprawiając wrażenie niesfornego chłopca.

- Tak nazywali mnie tubylcy, wśród których ostatnio przebywałem - wyjaśnił. Czuł przemożną chęć ponownego dotknięcia jej dłoni, lecz postanowił nie kusić losu. A przynajmniej jeszcze nie teraz.

- Rozumiem - odpowiedziała niepewnie Brooke.

- To oznacza „olbrzymi przybysz o skórze jak podbrzu­sze ropuchy”.

Brooke nie mogła opanować śmiechu.

- Och, oczywiście. Tak właśnie myślałam - odparła.

Jakiś głos ostrzegł ją, że rozmowa przybiera niepokojący obrót. Stoi w drzwiach mieszkania półnagiego mężczyzny, którego dopiero co poznała, sama w nocnym stroju, i gawędzi jakby… cóż, sama nawet nie potrafiła określić.

Meade po raz pierwszy znajdował się w takiej sytuacji. Brooke Livingstone wywarła na nim znacznie większe wra­żenie niż ktokolwiek wcześniej. Czuł, że jest w tym coś więcej niż tylko zauroczenie.

- To było tylko tłumaczenie tych słów - powiedział, mie­rzwiąc włosy. - Może masz ochotę wstąpić na chwilę? Nie uważasz, że musimy śmiesznie wyglądać, gdy tak stoimy w progu?

- Ach... - zawahała się.

- Proszę... Brooke? - przyglądał się jej w napięciu. Spuściła na chwilę wzrok.

- W porządku - zgodziła się. - Ale tylko na parę minut.

- Jasne - cofnął się, by ją przepuścić.

Zapach jej skóry podrażnił jego zmysły. Jej biodra, pod­kreślone jedwabiem szlafroka, przypomniały jego wcześ­niejsze domysły co do płci lokatora.

- Rzeczywiście, B, Livingstone - mruknął pod nosem.

- Proszę? - spytała Brooke, odwracając się w jego stronę.

- Słucham? Och - uświadomił sobie, że musiała słyszeć, jak wymawiał jej nazwisko. - Myślałem tylko... sądziłem, że jesteś kimś innym.

Brooke nie wiedziała, jak zareagować na tę dość dziwną uwagę. On też nie był taki, jak myślała.

- Naprawdę? - odparła po chwili. - A czego oczekiwałeś?

- Prawdę mówiąc, faceta imieniem Barney lub Benjamin - przyznał z uśmiechem.

- Słucham? - spytała Brooke po namyśle.

- Widziałem inicjały na skrzynce pocztowej i przypusz­czałem... - przerwał, coś sobie przypominając. - Poczta! O mój Boże! Przepraszam. Powinienem podziękować ci za zajęcie się przez te wszystkie miesiące moją koresponden­cją. Bardzo jestem ci wdzięczny. Mam nadzieję, że nie był to dla ciebie duży kłopot.

- O, nie - zapewniła go Brooke. Zawahała się przez mo­ment, by powrócić do przerwanego wątku. - A więc... przy­puszczałeś, że B. Livingstone to mężczyzna?

- Między innymi to - odparł, wzruszając ramionami. - Powiedzmy, że popełniłem błąd, wyciągając wnioski jedy­nie na podstawie skąpych przesłanek.

- Czy robi ci to jakąś różnicę? - Brooke zmarszczyła brwi.

- Co? Stwierdzanie faktów na podstawie niepełnych informacji?

- Nie - potrząsnęła przecząco głową - to, że nie jestem mężczyzną.

Oczywiście, nie była również w pełni kobietą, lecz Archimedes Xavier 0'Malley nic o tym jeszcze nie wiedział. To był jej sekret. Jej i Petera. Nie miała zamiaru dzielić się z nikim tą tajemnicą. Z nikim i nigdy.

Przez moment Meade zastanawiał się, czy Brooke nie próbuje z nim flirtować. Jej pytanie brzmiało jak zachęta. Kiedy już miał odpowiedzieć w podobnym tonie, dostrzegł w wyrazie jej oczu coś, co go powstrzymało.

Ona wcale z nim nie flirtowała. Była zaniepokojona. Ale dlaczego, na Boga?

- Nie - odpowiedział. - To nie jest żaden problem.

Nastąpiła chwila niezręcznej i pełnej wyczekiwania ciszy. Brooke miała świadomość, że Meade ją obserwuje. To powodowało wzbierające w niej uczucie niepewności i dziwnego podniecenia. Zaczerwieniła się i spojrzała w bok, odgarniając z czoła blond włosy.

Meade uświadomił sobie, że się w nią wpatruje. Poczuł zawrót głowy, jakby był pod wpływem narkotyku.

- Przepraszam. - Co było w tej kobiecie, że pozostawał pod jej urokiem? - Nie wiem, co się ze mną dzieje. To chyba z powodu różnicy czasu. Lot z Brasilii do Bostonu jest... ach - rozłożył ręce.

Brooke spojrzała na niego.

- Może powinnam już iść - powiedziała. - Z pewnością jesteś zmęczony po podróży. Nie zdawałam sobie sprawy... - uczyniła krok w stronę drzwi.

- Nie! - krzyknął Meade, chcąc ją zatrzymać. Czubkami palców dotknął jej ramienia i poczuł przebiegający go dreszcz.

Spojrzał w jej rozszerzone zielone oczy, w których odbijało się zdziwienie, i wiedział, że doznała podobnego wraże­nia, co on... ale wydało mu się, że się tego obawia. Czemu?

- Proszę - powiedział stanowczo. - Nie możesz odejść, dopóki nie powiesz mi, co cię tu sprowadziło.

- Co mnie... Och, tak! To ta muzyka - wyjaśniła niezrę­cznie. - Chciałam z tobą... o tym porozmawiać.

Gdy do niego dotarł wreszcie sens jej słów, poczuł się jak idiota.

- Do diabła. Przepraszam. Nigdy bym się tak nie zacho­wał, nie wiedziałem, że ktoś jest u góry. Byłem tam dwu­krotnie…

- Byłeś? - przerwała Brooke. - Kiedy?

- Pukałem dość głośno...

- Nie wątpię - zapewniła go. - Ale nie było mnie przez weekend...

- Nie było cię? - zdziwił się.

- Byłam u rodziny w Connecticut - wyjaśniła Brooke, usiłując się nie skrzywić. Dlaczego matka i starsza siostra nalegały na ponowne roztrząsanie nieudanego małżeństwa? I dlaczego opowiadały jej o byłym mężu i jego nowej żonie? - Musiałam wrócić wkrótce potem, jak pukałeś po raz pier­wszy, a za drugim razem byłam pod prysznicem - przerwa­ła, marszcząc brwi. - Ty pewnie też nie słyszałeś, jak puka­łam do drzwi...

- Widocznie nie było mnie w domu. Wyszedłem po za­kupy - odpowiedział.

- Ach - twarz Brooke rozpogodziła się, gdy wszystko zostało wyjaśnione. - Innymi słowy: dobre intencje, zły czas.

- Dokładnie tak. Mimo to, przepraszam. Zazwyczaj nie nastawiam muzyki na pełny regulator, zwłaszcza o pier­wszej w nocy. Czułem napięcie po podróży i pomyślałem sobie, że trochę muzyki mogłoby... - wykonał gest ręką, obejmując wzrokiem całą jej postać. - Jeszcze raz przepra­szam. Z pewnością cię obudziłem.

- Właściwie nie obudziłeś - powiedziała Brooke, dotykając paska szlafroka.-Nie spałam jeszcze. Byłam zmęczona po podróży. A potem, no cóż, potem usłyszałam muzykę - spojrzała na niego z ukosa. - Słuchałeś tego, żeby się odprężyć? - spytała z powątpiewaniem, pamiętając o niepokoju wywołanym tą muzyką.

- Niezupełnie - przyznał. - Trudno jest... właściwie nie wiem, dlaczego wybrałem właśnie tę kasetę. Jeszcze raz przepraszam. - Przerwał na chwilę. - A wracając do zakupów, o których wspomniałem. Mam w lodówce butelkę wi­na i zmierzałem ją otworzyć, gdy usłyszałem twoje puka­ne. Może uda mi się namówić cię na kieliszek?

- Nie, jest już zbyt późno - grała na zwłokę, podnosząc rękę i odgarniając włosy za uszy. - Rano muszę iść do pracy...

- Tylko jeden kieliszek. Na pewno pomoże ci zasnąć.

Brooke zawahała się chwilę, w końcu zgodziła się.

- Tylko jeden kieliszek - podkreśliła.

- Umowa stoi - uśmiechnął się radośnie, a w kącikach oczu pojawiły się siateczki drobnych zmarszczek. - Czuj się jak usiebie. - Odwrócił się i wyszedł do kuchni.

Brooke spostrzegła na jego lewym ramieniu skompliko­wany rysunek czarno-czerwonego tatuażu. Ciekawe w ja­kich okolicznościach powstał? Teraz, gdy poznała już Medea'a O'Malleya, Brooke przestawała wątpić w prawdziwość wszystkich opowieści krążących po Instytucie. Mogła teraz uwierzyć w każdą z nich - i w wiele jeszcze innych.

Brooke rozejrzała się wokół. Kiedy po raz pierwszy znalazła się w tym pokoju, była zdziwiona jego wyglądem. Zgromadzono w nim niezliczone ilości przedmiotów artystycznych, pochodzących z różnych kultur, tak odległych współczesnemu człowiekowi. Były tam przepiękne, choć dziwaczne, maski i rzeźby. Włócznie i tarcze. Kusze i wyro­by z pereł, i wiele innych, których przeznaczenie trudno było ustalić. Mnóstwo książek i oprawionych w srebrne ramki fotografii. Mimo to pokój sprawiał wrażenie przytulnego.

- Proszę bardzo - wesoło powiedział Meade, podając jej kieliszek białego wina. Wszedł bardzo cicho do pokoju.

Brooke drgnęła lekko na dźwięk jego głosu.

- Dziękuję - odparła, biorąc kieliszek i wypijając pospie­sznie łyk wina. - Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu, że podziwiałam twoje zbiory.

- Oczywiście, że nie - odrzekł szczerze. Pijąc powoli swoje wino, przypatrywał się uważnie gościowi. Delikatny bukiet zmrożonego chardonnay doskonale pasował do at­mosfery wywołanej wizytą Brooke. Uznał, że na nową loka­torkę patrzy się z przyjemnością. Była niewątpliwie atra­kcyjną kobietą, ale jej charakter wzbudzał jego większe za­ciekawienie.

Brooke przymknęła oczy. Ponownie uświadomiła sobie, że Meade oceniają swoim wzrokiem. Peter również przy­glądał się jej bez słów. Doszukiwał się w niej wad i na Boga, udawało mu się znaleźć ich dość dużo. Potrafiła zrozumieć, aż za dobrze, dlaczego tak z nią postąpił. Peter twierdził, że zawiodła go pod każdym względem: jako żona, a także jako kobieta... Doszło wreszcie do sytuacji, że przyjęła jego spo­sób myślenia.

Bo faktycznie go zawiodła...

Brooke wypiła kolejny łyk wina. Zlizała kilka kropli z dol­nej wargi.

- To jest niezwykły pokój - skomentowała, rozglądając się. - Kiedy przyszłam tu po raz pierwszy z twoją korespon­dencją, odniosłam wrażenie, że wchodzę do muzeum.

- Szkoda, że nie byłaś tu przed śmiercią profesora Brow­ninga - odpowiedział jej Meade. - Większość swej kolekcji zapisał muzeum. To co tu zostało, to głównie jego osobiste pamiątki.

- Część z tych rzeczy to z pewnością twoje zbiory - Brooke chętnie podjęła ten temat, ponieważ bardzo ją inte­resował i był względnie bezpieczny. - Wiem, że odziedzi­czyłeś ten dom po profesorze. Ale mimo wszystko...

- Te maski tancerzy są moje - przyznał. - Tamte totemy również. Interesuje mnie magia plemienna.

- Magia? - powtórzyła. Zastanowiła się, jakby coś sobie przypomniała. - Chyba słyszałam... ktoś kiedyś w Instytucie wspomniał, że pokazujesz kanibalom sztuczki karciane.

Meade zachichotał, potrząsając głową.

- Znam kilka sztuczek - przyznał. - Czasami wykorzy­stałem je, pracując w terenie. Prawdę mówiąc, wywierało to większe wrażenie, niż gdybym wymachiwał moją rozpra­wą doktorską. A co do zabawiania rzekomych kanibali... - ponownie potrząsnął głową. - Jedno z plemion, wśród któ­rych przebywałem, upiekło kiedyś na ruszcie kilku hiszpań­skich zakonników. Ale ponieważ zdarzyło się to parę wie­ków temu. chyba nie ma sensu dziś im tego wypominać. W końcu, jeśli zbadać rodowód każdego, kto wie, co można by znaleźć.

- Na przykład kościotrupy w spiżarni? - delikatnie podsunęła Brooke.

- Dokładnie tak - zgodził sic Meade, a jego oczy rozbłysły z zadowolenia. - Kościotrupy w spiżarni... podoba mi się to. Masz coś przeciwko temu, żebym je kiedyś użył w mojej publikacji?

- Nie, o ile w przypisach podasz źródło - odcięła się Brooke. Czuła się z Meade'em coraz swobodniej. Nie była pewna, czy powinna się z tego cieszyć.

- Źródło... - zmarszczył ciemne brwi. - Czekaj chwilę. Mówiłaś coś na temat Instytutu. Czy to znaczy, że pracujesz w WIWE?

Brooke potrzasnęła głową.

- Jestem asystentką Davida Quincy. Ale poza tym mam jeszcze wiele innych obowiązków. Mam dyplom z anglistyki i pewne umiejętności wydawnicze jeszcze z czasów uniwersyteckich, więc zajmuję się również korektą przygotowanych monografii.

- Hm - uniósł brwi. - Innymi słowy, jesteś w pewnym sensie moim wydawcą?

Pytanie zabrzmiało częściowo żartobliwie, częściowo pie­szczotliwie. Brooke doszła do wniosku, że bezpieczniej bę­dzie nie odpowiadać.

- Wspomniałeś przed chwilą profesora Browninga - podjęła po chwili. - Tak wiele o nim słyszałam. To musiał być fascynujący człowiek.

Nie był to najfortunniejszy sposób zmiany tematu, jed­nakże nie zaprotestował.

- Sądzę, że słowo „fascynujący” jest właściwe - odparł.

- Byłeś jego studentem?

- Tak, od dwunastego roku życia.

- Co takiego? - Brooke była zaskoczona. Wprawdzie wszyscy uważali Archimedesa O'Malleya za niezwykle zdolnego człowieka, ale nigdy nie słyszała, żeby rozpoczy­nał studia w wieku dwunastu lat!

- To znaczy miałem tyle lat, gdy go poznałem - wyjaśnił Meade. - Mój ojciec ma, a właściwie miał, bo przeszedł już na emeryturę, przedsiębiorstwo robót elektrycznych. Które­goś dnia zabrał mnie do pracy, na czwarte piętro Muzeum Botanicznego. Zdecydowałem się na samodzielne zwiedza­nie i nagle znalazłem się w laboratorium profesora Brownin­ga. Kiedy zobaczyłem tam porozrzucane włócznie i dmu­chawki, zacząłem ich dotykać. Właśnie podniosłem kamien­ny grot, gdy usłyszałem głos mówiący z brytyjskim akcentem: „Młody człowieku, trucizna tam umieszczona za­bija jaguara w ciągu kilku sekund. Proszę, spróbuj być ostrożny”. - Dwa ostatnie zdania Meade wypowiedział z te­atralnym akcentem.

- I co... co zrobiłeś?

- Oczywiście, że byłem bardzo ostrożny - zapewnił ją z uśmiechem. - Próbowałem zachować spokój, ale byłem przerażony.

- Każdy by był! - powiedziała Brooke, wyobrażając sobie tę scenę. - Czy tam naprawdę była trucizna?

- Jasne, że tak - potwierdził. - Kurara. Profesor Browning zrobił mi wykład o tym. Gdy już opanowałem strach, zacząłem zadawać pytania. - Meade przerwał, przywołując miłe wspomnienia. - Nie sądzę, aby profesor oczekiwał ode mnie, że porzucę szkołę i zjawię się u niego następnego dnia, ale to właśnie zrobiłem. Czułem się jak ryba złapana na haczyk. On był... jedyny w swoim rodzaju.

- Te zdjęcia... wszystkie są jego? - Brooke podeszła do stolika przy kominku. - Muszę przyznać, że od razu mnie zaciekawiły.

Pochyliła się nieco, chcąc przyjrzeć się dokładniej jednej fotografii. Przy tym ruchu rozchyliły się lekko poły jej szlafroka, odsłaniając dekolt. Meade pospiesznie wypił łyk wina i odwrócił wzrok.

- Ta kobieta to Gabriela Browning, żona profesora - wy­jaśnił, czując, jak widok niemal obnażonych piersi powoduje przyspieszone bicie jego serca. - Była od niego dużo młodsza. Zginęła w wypadku samochodowym, gdy profesor przebywał za granicą. Profesor Browning... przeżył to bardzo ciężko.

Brooke delikatnie pogładziła palcami ramkę, w którą oprawiony był ślubny portret. Ze zdjęcia emanowało życie i miłość. Nic nie mogła na to poradzić, ale zazdrościła tej młodej parze. Czy ona i Peter kiedykolwiek tak wyglądali? Czy podobnie czuli…?

Po chwili, nie zdając sobie sprawy z tego, co robi, Brooke odstawiła kieliszek i podniosła ze stołu jedną z kamiennych figurek. Była dziwnie ciężka jak na swoją wielkość. Ciężka i ciepła w dotyku.

- Co…? - zastanowiła się głośno.

- Pochodzi z terenów, gdzie teraz jest Kolumbia - po­wiedział swobodnym głosem Meade. - To figurka bogini płodności. Według dawnych wierzeń pomagała kobietom w zajściu w ciążę.

Płodność.

Brooke poczuła obejmujący ją chłód.

- Och - powiedziała, przyglądając się małemu posążko­wi i widząc brzemienność w okrągłych kształtach.

Figurka płodności.

- Brooke? - spytał Meade.

Powoli i ostrożnie odłożyła statuetkę na miejsce. Chciała rzucić rzeźbę tak, aby roztrzaskała się o podłogę. Wiedziała jednak, że to i tak nic by nie pomogło. Nic nie może jej po­móc.

- Brooke? Nic ci nie jest?

- Wszystko w porządku - skłamała.

ROZDZIAŁ 2

Brooke chciała o tym nie myśleć, lecz jej wysiłki okazy­wały się bezskuteczne. Statuetka płodności.

Skrzywiła się na widok swego odbicia w lustrze i wpięła kolejną wsuwkę we włosy. Statuetka płodności! Dlaczego zainteresowała się właśnie tą figurką? W mieszkaniu O'Malleya było tak wiele innych. Po raz tysięczny chyba zadawała sobie to samo pytanie. Jaki przekorny instynkt to spowodował?

Jej najgorętszym marzeniem było posiadanie męża i dzieci. Kiedyś wydawało się to możliwe do osiągnięcia, ale ten czas minął.

Swego przyszłego męża, Petera Livingstone, poznała na pierwszym roku studiów. Pobrali się w miesiąc po jej dyplo­mie. Miała na sobie białą suknię z koronki, ozdobioną kwiatem pomarańczy, tak konwencjonalną, że druhny aż żartowały z niej. Ale jej to nie przeszkadzało. Była wierna tradycji i dawnym wartościom. Ślub z ukochanym mężczyzną, wspólne tworzenie domu - to znaczyło dla niej wszystko.

Oboje pragnęli tego samego. Wciąż pamiętała żarty na temat zajścia w ciążę już w czasie miesiąca miodowego. W głębi ducha pragnęła tego.

Miodowy miesiąc się skończył, a ona nie była w ciąży.

Podobnie po dwóch latach małżeństwa. Naciski ze strony jej i jego rodziców rozpoczęły się zaraz po drugiej rocznicy ślubu. Obie strony coraz częściej pytały, kiedy i oni będą mogli cieszyć się z własnych wnuków.

Konsultacja ze specjalistą do spraw płodności wypłynęła od Brooke. Propozycja ta rozgniewała początkowo Petera. Poczuł się urażony, tak jakby jego męskość została w ten sposób zakwestionowana. Ta pierwsza poważna kłótnia od­słoniła inne oblicze Petera. Jednak zgodził się na badania. Lekarz przedstawił im wyniki analiz w sposób niezwykle ta­ktowny i delikatny. Nie powiedział wprost „To twoja wina, Brooke”, lecz dla niej tak to właśnie zabrzmiało. I takie sa­mo oskarżenie ujrzała w oczach męża.

Była gotowa na każde poświęcenie. Badania przez innych lekarzy. Testy. Leki. Nawet na operację. Przeszła wiele upo­korzeń. Lecz nikt i nic nie było w stanie jej pomóc.

Ich małżeństwo zaczęło się rozpadać. Nagle to kalendarz dyktował terminy współżycia. Zalecenia lekarzy rządziły sposobem, w jaki kochali się z Peterem. Zabrakło spontani­czności. Zaniechali czułej gry wstępnej, tak cenionej przez Brooke. Seks stał się przykrym obowiązkiem, wypełnianym na zimno, bez radości. Potem Peter zaczął ją lekceważyć. Początkowo żartował tylko wtedy, gdy byli sami. Po pew­nym czasie zauważyła, że postępuje tak i w obecności innych. Nabrał zwyczaju mówić, że to nie jego należy winić za to, że nie są normalną rodziną.

Brooke nie wiedziała, kiedy zdradził ją po raz pierwszy. Była jednak tego pewna.

Koniec nastąpił w dniu szóstej rocznicy ślubu. Peter wró­cił do domu późno, lekko wstawiony. Spytała go, gdzie był, na co odpowiedział jej z bezczelną szczerością.

„Dlaczego? Naprawdę chcesz wiedzieć dlaczego? Bo je­stem mężczyzną, a ty nie możesz mi dać tego, czego potrze­buję! Nie potrafisz dać mi syna i nie potrafisz dać mi satys­fakcji w łóżku! Jesteś nie tylko bezpłodna, ale także oziębła!”

Ten wieczór, a także rozwód, który nastąpił wkrótce, za­łamały Brooke. Lecz w ciągu ostatniego roku udało jej się pozbierać. Przyjazd do Bostonu, choć trochę się go obawiała, miał być dla niej zmianą na lepsze. Tak było do chwili, kiedy usłyszała tę niepokojącą muzykę. I poznała tego przystojnego faceta. I wzięła do ręki tę przeklętą…

Dźwięk dzwonka do drzwi oderwał Brooke od rozpamiętywania przeszłości.

- Brooke? - spytał męski głos. Kolejny dzwonek.

- Brooke?

- Tak… już otwieram - zawołała.

Brooke rzuciła okiem na swe odbicie w lustrze i wyszła i łazienki. Gdy szła, obcasy wieczorowych sandałów zastu­kały o podłogę. Aby się uspokoić, zaczerpnęła głęboko po­wietrza, po czym otworzyła drzwi.

Sądziła, że ujrzy ucywilizowaną postać nocnego znajomego, a tymczasem ujrzała wytwornego mężczyznę w garniturze od Savile Row z olbrzymim bukietem kwiatów.

- Meade? - spytała zaskoczona.

- Czyżbym wczoraj zachowywał się aż tak nieokrzesanie? - Meade uniósł brwi.

- Nieokrzesanie? - powtórzyła Brooke, próbując zapanować nad emocjami. Nie było to takie proste. - Nie, nie! Oczywiście, nie. Tylko, tylko ty... po prostu inaczej wyglądasz.

Rzeczywiście inaczej, pomyślała. Jego zbyt długie, ciemne włosy zostały starannie ostrzyżone. Wyglądał inaczej, jak kandydat na okładkę pisma dla biznesmenów, a nie jak ktoś, co większość ostatniego roku spędził w dżungli!

Meade uśmiechnął się, odsłaniając swe białe zęby, kon­trastujące z opaloną na brąz skórą.

- Ty także wyglądasz inaczej, Brooke - powiedział cicho, przyglądając jej się błyszczącymi, błękitnymi oczami.

Miała na sobie prostą koktajlową sukienkę, uszytą z leją­cej się bladożółtej tkaniny. Blond włosy upięła w kok, uszach i na szyi lśniły perły. Całość była niezwykle elegancka. Mimo to Meade miał wrażenie, że Brooke wygląda tak samo prowokująco, jak w stroju, który pamiętał z ich pierwszego spotkania.

Brooke poruszyła się nieznacznie, przesuwając palcami po sznurze pereł na szyi. Była pod wrażeniem tego nowego obrazu Meade'a.

- Czy mogę coś dla ciebie zrobić? - spytała po chwili krępującego milczenia.

Meade uśmiechem dał jej do zrozumienia, że pytanie zo­stało zręcznie sformułowane.

- Cóż, po pierwsze możesz przyjąć to! - odparł.

„To” oznaczało kwiaty, które trzymał w ręku. Podał je Brooke, wykonując przy tym lekki ukłon.

- Ale... ale dlaczego? - spytała, wyciągając dłoń po bu­kiet. - Nie rozumiem.

- Jako podziękowanie za pocztę i przeprosiny za muzykę.

- Och, nie... - zaprotestowała.

- Proszę - przerwał jej, podnosząc rękę. - Nie mów mi, że nie powinienem tego robić.

- Bo nie musiałeś - odrzekła szybko. - To było niepotrzebne, ale bardzo miłe. Nie musiałeś- powtórzyła stanow­czo, po czym jej twarz rozjaśnił radosny uśmiech. Spojrzała na wspaniały bukiet, następnie na Meade'a. - Ale cieszę się. Dziękuję.

- Drobiazg.

- Powinnam włożyć je do wody - powiedziała, zastana­wiając się, czy nie wpatruje się zbyt natrętnie w Meade'a. Urok jego błękitnych oczu był zniewalający. - Czy masz ochotę wstąpić na parę minut?

- Chętnie.

- Albo nie... właściwie to wychodzę.

- Nie ma problemu. Ja także.

- Och - Brooke odwróciła się, czując niepokój. A więc taki był powód jego niezwykłego przeobrażenia. Wychodził.

- Brooke - zaczął Meade, po czym przerwał, spoglądając na dekolt z tyłu jej sukni. Rozcięcie sięgało łopatek. Ten wi­dok, a także bezbronność jej odkrytego karku sprawiły, że poczuł, jak robi mu się gorąco.

- Tak? - spytała Brooke, obracając się do niego.

W czasie godzin, które upłynęły od ich pierwszego spotkania, Meade usiłował sobie wytłumaczyć, że wrażenie, jakie wywarła na nim Brooke, spowodowane było trwającą prawie rok abstynencją seksualną. Od czasu wyjazdu z Bostonu nie był z żadną kobietą, była to sprawa wyboru a nie braku okazji. To zrozumiałe, że przy spotkaniu z każdą atrakcyjną kobietą powinien zareagować w taki sposób.

Niekonsekwencją tego rozumowania było to, że po po­wrocie wstąpił na chwilę do swego biura na uniwersytecie. Spotkał tam niezwykle ponętną swoją byłą studentkę. Jej widok nie wzbudził w nim żadnej reakcji. Nawet gdy dała mu jasno do zrozumienia, że gdyby tylko zechciał, to ona byłaby chętna, nie czuł nawet cienia pożądania.

- Meade? - spytała niepewnie Brooke. - Czy coś jest nie tak?

Jej spojrzenie wywołało w nim dziwny dreszcz. Wyglądał - niemalże na... zagniewanego.

- Coś nie tak? - powtórzył. Przeczesał palcami włosy, przeklinając się w duchu za swój brak opanowania. - Nie, wszystko jest w porządku. Jestem tylko... tylko - wzruszył ramionami. - To nic takiego.

- Jesteś pewien? - zmarszczyła czoło. Poczuła, że pragnie go dotknąć. Ukoić to, co go gnębi, cokolwiek to jest. Brooke nie wierzyła w siebie.

- Całkowicie - Meade zdobył się na beztroski uśmiech.

- Cóż, może mogłabym coś ci zaproponować?

„Na przykład wrzucić mi do spodni wiadro lodu?” - odparł w duchu.

- Nie, dziękuję - powiedział głośno. - Proszę, Brooke, zajmij się kwiatami.

- Dobrze - zgodziła się po chwili. - Może usiądziesz? Za minutę będę z powrotem.

Nie było jej trzy lub cztery minuty, lecz Meade nie prote­stował. Połowę tego czasu spędził na uspokajaniu swoich zmysłów, a resztę na rozglądaniu się po salonie. Pokój urzą­dzony był w angielskim, wiejskim stylu, świadczącym o do­brym smaku gospodyni. Kolorystyka - krem, złoto i zieleń - była delikatna i spokojna. W pokoju panował ład, czego można się było domyślać po sposobie, w jaki Brooke zajęła się pocztą. Meade czuł, że był to dom, a nie tylko wynajęte na pewien czas mieszkanie.

- Meade, one są takie piękne - powiedziała Brooke, wra­cając do pokoju. Ułożyła kwiaty w prostym, owalnym wa­zonie ze szkła, który ustawiła nad kominkiem. - A jak pachną! - zanurzyła nos w aksamitnych płatkach.

W sposobie, w jaki traktowała bukiet, było coś zmysłowego. Meade, czując narastające napięcie, szybko zmienił temat.

- Ładnie się tu urządziłaś - powiedział, siadając w fotelu przy kominku.

Brooke zwróciła się z uśmiechem w jego stronę.

- Dziękuję - powiedziała. - To mieszkanie jest przepięk­ne - wykonała gest ręką. - Zakochałam się w nim, gdy we­szłam tu po raz pierwszy.

- Daniel też o tym wspominał.

- Pan Quincy? - Brooke była zdziwiona. - Kiedy z nim rozmawiałeś?

Daniel Quincy dowiedział się o powrocie Meade'a dopie­ro dziś rano, właśnie od niej. Nie mówił nic, co...

- Wstąpiłem do WIWE kilka minut po piątej - odpowie­ dział Meade. - Miałem nadzieję, że cię zastanę, ale już wy­ szłaś. Skończyło się na wypiciu kilku drinków z Danielem.

Daniel był bardziej hojny w serwowaniu maltańskiej whi­sky z prywatnych zapasów, niż w informacjach o swej asy­stentce. Meade zdobył zaledwie dwie informacje od starszego pana - to, że małżeństwo Brooke trwało sześć lat, i to, że jej życie towarzyskie nie było intensywne.

Meade miał wrażenie, że dowiedział się więcej o Brooke Lvingstone w czasie ich pierwszego spotkania, niż Daniel Quincy w ciągu siedmiu miesięcy.

- Rozumiem - odrzekła wolno Brooke, siadając na sofie na wprost kominka. Nie było nic dziwnego w tym, że jej nazwisko padło podczas rozmowy gospodarza z pracodawcą. Natomiast nie było dla niej zrozumiałe, dlaczego Meade swe pierwsze kroki skierował właśnie do Instytutu.

- Powiedziałeś, że pojechałeś do Instytutu, żeby zoba­czyć się ze mną, nie z panem Quincy? - spytała.

- Chciałem zaprosić cię na kolację.

Brooke otworzyła szerzej oczy i poczuła, że się rumieni.

- Na kolację? Dzisiaj?

- Taki miałem zamiar, dopóki nie dowiedziałem się od Daniela, że jesteś dziś wieczorem zajęta. Obowiązki służbowe.

- Masz na myśli przyjęcie u Amandy Wilding? - spytała rozbawiona. Sformułowanie „obowiązki służbowe” było wyjątkowo trafne, lecz nie powinna żartować z kobiety, która przekazała milion dolarów na rzecz WIWE.

- Dokładnie - potwierdził Meade i pochylił się nieco. - To spowodowało, że musiałem zmienić mój początkowy plan. Czy masz coś przeciw temu, żebym był twoją eskortą?

- Eskortą…!? Meade! Masz zamiar wedrzeć się na przy­jęcie u Amandy Wilding?

Krążyły plotki, że taka próba została już raz w przeszłości podjęta. Nie było jednak do końca wiadomo, czy nieproszo­ny gość został zneutralizowany przez jakieś pozaziemskie siły, czy też po prostu aresztowany pod zarzutem włamania.

Meade roześmiał się szelmowsko.

- Co? Miałbym ryzykować, że zostanę zawleczony do więzienia czy zamieniony w słup soli? - zażartował.

- A więc jak...

- Nie muszę się tam wdzierać. Po rozmowie z Danielem zadzwoniłem do Amandy i powiedziałem jej, że wróciłem już z brazylijskiej dżungli i tęsknię za jakąś imprezą.

- I co ona na to? - Jego słowa brzmiały niedorzecznie. A mimo to Brooke była przekonana, że tak właśnie było.

- Och, powiedziała, że wątpi, by jej przyjęcie było im­prezą, w czasie której mógłbym się zabawić tak, jak tego pragnę, ale żebym mimo to wpadł.

Brooke roześmiała się.

- Mówisz poważnie? - spytała.

Meade skinął głową, ciesząc się na widok iskierek rozba­wienia, tańczących w zielonych oczach dziewczyny.

- Mniej więcej. Słuchaj, chodzę na te przyjęcia od czasu studiów. One są jak marzenie antropologa. Czysty rytuał plemienny. A poza tym naprawdę lubię Amandę Wilding. Poznaliśmy się dzięki profesorowi Browningowi. Miał zwy­czaj mówić, że gdyby Amanda urodziła się w innej epoce, zostałaby królową lub księżną.

- A ja spotkałam się z opinią, że gdyby urodziła się w in­nym stuleciu, spalono by ją na stosie jako czarownicę.

- Tak. Ci ludzie są towarzystwem wzajemnej adoracji, które czasem zaczyna prowadzić między sobą otwartą wojnę - przyznał kwaśno Meade. - Ale wracając do mojej propo­zycji: czy uczynisz mi ten zaszczyt i pozwolisz mi być dziś twoją eskortą? Nie musisz się obawiać. W przeciwieństwie do wrażenia, jakie mogłaś odnieść dziś rano, potrafię zacho­wywać się w towarzystwie.

- Nie rozumiem - powiedziała po chwili Brooke, szcze­rze zaskoczona tym, co przed chwilą usłyszała. Dwa ostatnie zdania zabrzmiały niemal żartobliwie.

- Mam na myśli to, w jaki sposób opuściłaś moje miesz­kanie... - zaczął.

W głowie Brooke zabłysło czerwone światełko alarmu. Boże! Była całkowicie pewna, że udało się jej ukryć niepo­kój, jakiego doznała, podnosząc figurkę płodności. Odłożyła tę rzecz spokojnie i ostrożnie, nie upuszczając na podłogę. I odczekała dobre pięć minut, zanim przeprosiła i wyszła, zamiast uciec w panice z mieszkania Meade'a.

- Myślisz, że to z twego powodu? - spytała. Trochę ją deprymowało, że zauważył jej zdenerwowanie i zmieszanie, nawet jeśli błędnie je sobie tłumaczył.

Meade wstał i przesunął dłonią po szyi.

- Mam zwyczaj szybko wracać do normalności - przyznał po kilku sekundach. - Czasem trochę trwa, zanim przypominam sobie dobre maniery. - Spojrzał na nią. - Jeśli uczyniłem cokolwiek... powiedziałem cokolwiek... - rozpostarł bezradnie ramiona.

- Nie, nie. - Brooke potrząsnęła przecząco głową. - To nie chodzi o to, że coś powiedziałeś lub zrobiłeś. Naprawdę - przerwała, zastanawiając się nad przekonującym wyjaśnieniem. Nie mogła… nie chciała powiedzieć mu prawdy. -Po prostu nagle poczułam, że jestem okropnie zmęczona i musiałam się położyć - dokończyła. - Przykro mi, jeśli odniosłeś wrażenie, że byłam nieuprzejma.

- Nie byłaś. - Meade nie był pewien, jakie odniósł wrażenie… i dlaczego. Ale miał zamiar poznać przyczyny.

Brooke wstała, pragnąc zakończyć już temat.

- Może wypiłam zbyt wiele wina? - zastanowiła się, poprawiając sukienkę.

Może, lecz Meade miał co do tego poważne wątpliwości. Widział, jak wypiła cztery, może pięć łyków chardonnay.

- Jesteś pewna, że nie powiedziałem ani nie zrobiłem nic go, co mogło cię urazić? - nalegał.

- Całkowicie.

Przez kilka następnych sekund Meade wpatrywał się delikatną twarz Brooke. Dziewczyna przechyliła lekko głowę, spokojnie wytrzymując jego spojrzenie.

W swym życiu Meade nauczył się wielu rzeczy. Wiedział, kiedy należy nalegać, a kiedy być cierpliwym. Teraz czuł instynktownie, że powinien być cierpliwy.

- Cóż, w takim razie - powiedział wreszcie - czy zechcesz pójść razem ze mną na przyjęcie do Amanda Wilding?

- Tak - odparła po prostu Brooke.

Półtorej godziny później Brooke stała samotnie, obserwując zgromadzonych ludzi. Meade miał rację. To był czysty rytuał plemienny. Spojrzała w przeciwległy kraniec pokój gdzie Meade zajęty był rozmową z Amandą Janaway Wilding. Siwowłosa starsza pani zagarnęła go jakieś dwadzie­ścia minut temu. Wygłosiła przy tym dość złośliwą uwagi twierdząc, że jak na kogoś, kto spędził osiem miesięcy w dżungli, Meade wygląda nadspodziewanie korzystnie. Zareagował natychmiast, przepraszając za to, że wszystkie swoje przepaski na biodra oddał do pralni chemicznej. Po tym wyjaśnieniu groźna dama z szacownego bostońskiego rodu zaśmiała się głośno. Następnie, po wygłoszeniu kilku uprzejmych uwag pod adresem Brooke, uprowadziła Me­ade'a ze sobą.

Brooke zdawała sobie sprawę, że wiele osób uważało Amandę Wilding za osobę apodyktyczną. Za każdym razie gdy starsza pani wykonywała swoje władcze rundy po Instytucie, dziewczyna sama czuła nieodpartą potrzebę złożenia dworskiego ukłonu. Meade zaś... Cóż, nie potrafiła sobie wyobrazić, aby ktokolwiek mógł go onieśmielić.

Potrafiła jednak wyobrazić go sobie w przepasce na biodrach. Obraz ten wywołał w niej silne podniecenie. Brooke zacisnęła palce wokół wysmukłej, kryształowej nóżki kieliszka. Zaczerpnęła głęboko powietrza i zamknęła na chwilę oczy, próbując odpędzić tę wizję.

- A więc - zabrzmiał tuż za nią cichy, niski głos - poznałaś wreszcie O'Malleya. I co o nim sądzisz?

Brooke otworzyła szeroko oczy.

- Jazz! - wykrzyknęła, odwracając się w kierunku kobiety, z którą zaprzyjaźniła się zaledwie sześć miesięcy temu. - Co... Nie sądziłam, że cię tu dziś spotkam!

Jazz O'Leary Wilding uśmiechała się szeroko. Jej olbrzymie szare oczy zalśniły radośnie.

- Cóż, oczekiwana czy nie, jestem tutaj i nie sposób mnie nie zauważyć. - Kpiącym, lecz niezmiernie czułym spojrzeniem zerknęła w dół. Była w zaawansowanej ciąży.

Przez moment Brooke poczuła przypływ znajomych uczuć. Smutek... zazdrość... złość. Oczywiście, że cieszyła się razem z Jazz. Przez ostatnie miesiące w pewien sposób uczestniczyła w radości przyjaciółki. Mimo to, gdzieś w głębi duszy, słyszała wciąż powtarzające się pytanie: „Dlaczego to nie ja?”

- Czy… czy Ethan jest tu z tobą? - spytała szybko, szukając wzrokiem męża Jazz, wysokiego, dystyngowanego bankiera.

Nie chciała, aby jej twarz zdradziła to, co tak bardzo starała się ukryć. Jej przyjaciółka - jak Brooke przekonała się już niejednokrotnie - była niezmiernie wrażliwa na cierpienia innych ludzi.

Brooke poznała Ethana w biurze Daniela Quincy, załatwiając formalności związane z hojną darowizną Amandy Wilding na rzecz Instytutu. W czasie prowadzonej rozmowy Brooke wspomniała, gdzie mieszka. Ethan odpowiedział, że zna dobrze zarówno dom, jak i właściciela, Meade'a O'Malleya.

Jazz potrząsnęła głową, jej rudozłota czupryna loków zawirowała.

- Ethan jest w Kalifornii. W przerwach pomiędzy rozmowami telefonicznymi z moim ginekologiem negocjuje z Japończykami warunki utworzenia nowego konsorcjum inwestycyjnego - jej twarz przybrała figlarny wyraz. - Szczerze mówiąc, cieszę się, że coś poza dzieckiem go interesuje. Zawsze sądziłam, że będę szczęśliwa, jak ktoś otoczy mnie troską. Ale Ethan tak przesadza, że doprowadza mnie do szału!

- On się o ciebie niepokoi, Jazz - odrzekła Brooke. - To jest… to normalne.

- I ja go za to kocham - przyznała rudowłosa, wygładza­jąc delikatnie turkusowy jedwab sukienki opinającej brzuch. - Wciąż jednak muszę mu przypominać, że jestem silniejsza niż... och! - nagle wstrzymała oddech.

- Jazz?

- Ach... przepraszam - Jazz oddychała nierówno, jakby chciała się roześmiać.

- Dobrze się czujesz? Dziecko ma się wkrótce urodzić…

- Dopiero za dwa tygodnie. Nic... nic mi nie jest. To tyl­ko. .. to naprawdę nic takiego.

- Może powinnaś usiąść - zaproponowała Brooke.

- Chyba tak - zgodziła się Jazz.

Brooke odstawiła kieliszek i poprowadziła przyjaciółkę do kanapy, stojącej we względnie cichym końcu salonu. Przeciskanie się przez tłum nie było rzeczą prostą, podobnie jak usadowienie Jazz.

- O, Boże - westchnęła żartobliwie Jazz. - Czuję się jak wieloryb wyrzucony na plażę! - Ostrożnie poprawiła się.

- Czy jest coś, co mogłabym zrobić? - spytała Brooke, widząc bladość na twarzy Jazz. Usiadła obok.

- Nie... nie - zapewniła ją Jazz. Oddychała przez nos, wypuszczając następnie wolno powietrze. - Mam... Nic mi nie jest, naprawdę. A więc, mów. Kiedy Meade wrócił?

- Wczoraj wieczorem - automatycznie odparła Brooke, przyglądając się z troską przyjaciółce. - Przyleciał z... cze­kaj! Skąd wiesz, że wrócił?

- Widziałam was razem, kiedy wturlałam się tu przed chwilą. Zamierzałam właśnie podejść do was i przywitać się, kiedy Amanda na mnie napadła.

- Ach - Brooke mimowolnie spojrzała w miejsce, gdzie ostatnio widziała Meade'a. Zauważyła go natychmiast.

Teraz, gdy upłynęło trochę czasu, odniosła wrażenie, że zmiany dotyczyły tylko jego powierzchowności. Mimo pewnej łagodności w zachowaniu i ubiorze, było w nim coś bardzo... żywiołowego. Pasował do otoczenia, a jednak był inny. Jego wysoka, atletyczna sylwetka emanowała energią i czujnością.

- To dziwne - zastanawiała się Jazz - sądziłam, że Meade miał wrócić dopiero w sierpniu.

- Tak miało być - odparła Brooke, wpatrzona wciąż w przeciwległy kraniec pokoju. - Ale skończył swoje bada­ła wcześniej, niż zakładał.

Przez chwilę rozmawiały o pobycie Meade'a w Amazonii.

- Hm... Cóż, Ethan twierdził zawsze, że Meade jest szybki.

Brooke spojrzała ostro na przyjaciółkę.

- Co masz na myśli? - spytała, rumieniąc się nieznacznie.

- Cóż, po pierwsze zrobił magisterium w ciągu zaledwie trzech lat - zaśmiała się Jazz. Przechyliła głowę, jej oczy zalśniły. - A co, według ciebie, mogłam mieć na myśli? - spytała niewinnie.

- Nic… nic - Brooke przesunęła palcami po sznurze pereł, czując się trochę zażenowana.

- Tak, jasne. No, Brooke, od miesięcy słuchałaś opowieści o bostońskim wcieleniu Indiany Jonesa. Teraz, gdy go już zobaczyłaś, co o nim sądzisz?

Po dziesięciu minutach, gdy Meade do nich dołączył, obie kobiety zaśmiewały się „niezwykle dyskretnie”. Przypominało to chichoty, które przed laty słyszał u sióstr bliźniaczek.

- No, no, no, pani Wilding - przerwał im, przypatrując się z nieukrywanym zainteresowaniem figurze Jazz - nawet nie muszę pytać, co robiłaś przez ostatnie osiem miesięcy.

- Meade! - wykrzyknęła radośnie Jazz, patrząc na niego z uśmiechem. - Chętnie bym wstała i uściskała cię, ale nie ma w pobliżu dźwigu, który by mnie podniósł…

- Nie ma problemu - Meade pochylił się i ucałował ją w oba policzki. Jego przyjaźń z Ethanem Wildingiem trwała od czasów college'u, natomiast Jazz znał krócej. Darzył ją jednak niekłamanym podziwem. Wyprostował się, potrząsając z szacunkiem głową. - Mój Boże, Jazz - powiedział miękko. - Wyglądasz…

- Monstrualnie? Kolosalnie? - podpowiedziała kokieteryjnie. - Tak jakbym odżywiała się za dwanaścioro?

- Chciałem powiedzieć, pięknie - uśmiechnął się Meade. I, mimo że Jazz zignorowała to określenie, Brooke wiedziała, że Meade mówił szczerą prawdę.

Kilka godzin później Brooke oceniła, że spędzili w trójkę jakieś piętnaście minut. W pewnym momencie Jazz przepro­siła ich i wyszła do toalety. Wprawdzie przy wstawaniu wsparła się na ramieniu Meade'a, lecz na propozycję pomo­cy potrząsnęła przecząco głową.

Jednocześnie pojawił się przy nich jakiś brodaty nieznajo­my, który zaczął ściskać Meade'a tak czule, jakby ten był je­go dawno nie widzianym synem. Dostrzegając rezerwę w zachowaniu Meade'a, Brooke domyśliła się, że traktuje on brodacza jak dalekiego kuzyna, z którym wolałby się nie spotykać. W trakcie tej sceny Brooke zagadnęła jedna z licz­nych przyjaciółek Daniela Quincy. Okazało się, że pisze książkę, i była ciekawa szczegółów przygotowań do jej opub­likowania.

Wreszcie ta sama fala ludzi, która najpierw rozdzieliła Brooke i Meade'a, złączyła ich ponownie.

- Proszę - powiedział Meade, zdejmując dwa kieliszki szampana z błyszczącej, srebrnej tacy trzymanej przez kel­nera. Jeden podał Brooke. - Pewnie potrzebujesz tego tak samo jak ja.

Brooke podziękowała uśmiechem i wypiła łyk musujące­go napoju. Rozejrzała się wokół i zauważyła, że tłum gości zaczął się przerzedzać. Pomyślała, że Meade być może chciałby…

Meade wydał się czytać w jej myślach.

- Jestem gotów do wyjścia, o ile tobie to też odpowiada - powiedział, wypijając duży łyk szampana.

- Umie pan czytać w myślach, doktorze O'Malley? - spytała swobodnie.

- Tylko niektórych i dotyczących pewnych tematów, pani Livingstone - odparł. Pragnąłby bardzo dowiedzieć się, o czym myślała kilka minut wcześniej, w czasie rozmowy z przystojnym facetem, który nosił krawat znanego uniwersytetu.

- A więc?

- Myślę, że wyjście stąd to doskonały pomysł - odpo­wiedziała uczciwie, po czym zamarła, przypominając sobie o czymś. - Kiedy ostatnio widziałeś Jazz?

- Nie widziałem jej od chwili, gdy poszła do toalety - potrząsnął głową Meade.

- Ja też nie widziałam jej od tamtej pory.

- Może postanowiła wrócić do domu. Wydawało mi się, że była już zmęczona.

- Jestem pewna, że przed wyjściem pożegnałaby się z nami.

- Jest tylko jeden sposób, aby się o tym przekonać - po­wiedział Meade, odstawiając swój kieliszek.

- Tak, oczywiście, doktorze O'Malley - odpowiedział lokaj Amandy. - Mam wrażenie, że widziałem młodą panią Wilding wchodzącą do gabinetu jakieś dwadzieścia minut temu. Mówiła coś na temat telefonu do Kalifornii.

Drzwi do gabinetu były zamknięte. Meade spojrzał na Brooke i zastukał dwa razy, następnie zaczął kręcić rzeźbioną w brązie gałką.

- Jazz? - spytał cicho, otwierając drzwi.

Jazz siedziała przy masywnym, mahoniowym biurku. Ściskała kurczowo słuchawkę telefonu, a drugą rękę przyło­żyła płasko do brzucha. Jej twarz była blada jak ściana.

- Dzwoniłam do Ethana, aby wracał jak najprędzej do domu. Czuję, że dziecko się wkrótce urodzi - powiedziała półprzytomnie. - Ale tam jest straszna burza, lotnisko jest zamknięte, a on uwięziony w San Francisco.

Meade i Brooke spojrzeli na siebie, odzywając się jedno­cześnie:

- Jazz…

- Jazz...

Jazz otworzyła szerzej swe szare oczy.

- Pomocy... - jęknęła.

- Jak... jak długo? - spytała Jazz.

Meade wziął do ręki zwilżoną tkaninę, którą przykładał do spoconego czoła rodzącej. Przez moment czuł pokusę starcia potu z własnej twarzy. Miał wrażenie, jakby w czasie ostatnich siedmiu godzin wypocił z siebie przynajmniej pięć kilogramów.

- Trochę ponad dwie godziny - odpowiedział uspokaja­jąco, patrząc na wiszący na ścianie zegar. Dochodziła siód­ma rano. W myśli podziękował niebiosom za zmianę pogo­dy, która umożliwiła start prywatnego samolotu Ethana z lotniska w San Francisco. Powinien dolecieć do Bostonu pięć minut po dziewiątej. Wszystko wskazywało na to, że zdąży, zanim żona urodzi ich pierwsze dziecko.

- Trochę ponad dwie godziny? - powtórzyła przerażo­nym głosem Jazz, jej rozszerzone tęczówki przybrały barwę zachmurzonego nieba. - To znaczy, że poród trwa dopiero dwie godziny? - Przy dwóch ostatnich słowach podniosła głos, a ciałem wstrząsnął dreszcz.

- Ależ nie, Jazz - uspokajała ją Brooke, pochylając się, aby pogładzić wilgotne włosy przyjaciółki. - Meade myślał, że pytasz o to, kiedy przyjedzie Ethan.

- Tak myślał?

Brooke skinęła głową.

- Wszystko przebiega doskonale, Jazz.

Jazz odetchnęła głęboko, wypuszczając partiami powietrze.

- Och... dzięki Bogu - westchnęła, odprężając się w widoczny sposób. Zamknęła na moment oczy.

Brooke spojrzała pytająco na Meade'a. Odwzajemnił się ciepłym uśmiechem i kiwając lekko głowa, ułożył wargi w kształt słowa „dziękuję”. Poczuła, jak jej usta układają się do odpowiedzi na to nie wypowiedziane podziękowanie.

Początkowo Brooke sądziła, że nie będzie w stanie spełnić prośby Jazz. Przebrała się w jałowy fartuch, wypełniła wszystkie polecenia personelu szpitala i powiedziała sobie, że jest gotowa. Jednak po otwarciu drzwi do sali porodowej, gdzie umieszczono Jazz, chciała się wycofać.

Coś czego Brooke nie potrafiła nazwać, dodało jej siły, by przekroczyć próg i zaproponować wszelką pomoc, na jaką tylko było ją stać.

Jazz jęczała, oddychając głośno przez nos.

- Świetnie, Jazz, znakomicie - dodawał jej otuchy Meade. W miarę upływu czasu Brooke zauważyła zmianę w sposobie, w jaki wypowiadał słowa. Mówił teraz uspokajająco, prawie zmysłowo, głosem matowym, niemalże hipnotyzującym, a mimo to pełnym siły. - Nie walcz ze skurczami, poddaj się im. Świetnie. Wiem, że to boli, ale doskonale sobie radzisz. Naprawdę doskonale. Dobrze, już po szczycie. Teraz się odpręż, zrelaksuj, Tak, jak to wcześniej ćwiczyłaś… o, właśnie tak.

Jazz wypuściła ustami powietrze.

- Ten już minął - wykrztusiła - jeszcze tylko sześćdziesiąt milionów do końca.

- Nie więcej niż pięćdziesiąt dziewięć milionów, obiecuję - zaśmiał się.

- Świetnie sobie radzisz, Jazz - powiedziała czule Brooke. Widząc jak rodząca przełyka ślinę, podała jej kostkę lodu, wyjętą z naczynia stojącego na stoliku przy łóżku. Jazz zaczęła ­ssać z widoczną ulgą.

- Hm...

- Lepiej? - spytała miękko Brooke.

- Hm... - skinęła głową rudowłosa. Uniosła się lekko. - Jak dobrze.

„Lepiej niż dobrze - pomyślał Meade, obserwując Brooke spełniającą nie wypowiedziane prośby Jazz. - Znacznie lepiej”.

Pamiętał strach na twarzy Brooke, gdy wchodziła do sali porodowej. Przez moment myślał, że przyczyną było zwy­kłe zdenerwowanie. On sam, na myśl o tym, co ich czekało, czuł, jak żołądek podjeżdża mu do gardła. Zdenerwowanie Brooke wynikało z czegoś zupełnie innego, znacznie bar­dziej osobistego. Pamiętał, jak otworzył usta, chcąc coś po­wiedzieć. Lecz zanim zaczął mówić, zobaczył zmianę za­chodzącą w twarzy Brooke, tak jakby siłą woli oddalała od siebie wszelkie obawy. Skinęła mu spokojnie głową i uśmie­chnęła się uspokajająco do Jazz.

- Och... aaa - wydawało się, że Jazz usiłuje wciągnąć do płuc całe powietrze znajdujące się w sali.

- Dobrze, dobrze - Meade zareagował natychmiast, do­dając jej otuchy cichym głosem. Tę technikę, widząc jej za­dziwiającą skuteczność, przejął kiedyś od plemiennego sza­mana. Wpatrując się w twarz Jazz, pochylił się, aby zgodnie z zaleceniem pielęgniarki pomasować brzuch rodzącej. Jego dłoń napotkała rękę Brooke. Dotknięcie palców Meade'a sprawiło, że na moment zacisnęła dłoń. Trwało to sekundę i zaczęła, zgodnie z wcześniejszym zamiarem, uciskać deli­katnie brzuch Jazz. Meade nie cofnął dłoni i masowali ra­zem, pomagając Jazz znieść kolejny skurcz.

A potem kolejny...

I kolejny...

Po pewnym czasie Brooke przestała zdawać sobie spra­wę, gdzie kończy się jej rola, a zaczyna Meade'a. Wydawało się jej, że wszystko robili razem.

- To... boli - krzyknęła Jazz, usiłując wstrzymać od­ dech.

Brooke zacisnęła wargi i spojrzała na ścienny zegar. Było dziesięć po dziewiątej. Meade wyszedł kilka minut wcześniej. W drzwiach minął się z pielęgniarką, która zbadała rodzącą i wyszła, informując, że poród przebiega prawidłowo i że lekarz zjawi się wkrótce.

- Świetnie sobie radzisz, Jazz - powiedziała Brooke, próbując naśladować ton głosu, jakim przez ostatnie godziny przemawiał Meade. - Wiem, że ci ciężko... wiem, że to boli. Ale pamiętasz, co mówiła pielęgniarka? Im silniejsze skurcze, tym prędzej dziecko się urodzi.

- Nie wcześniej... niż Ethan...

- Nie, nie. Już jedzie. Zaraz tu będzie.

Brooke przetarła czoło wierzchem dłoni. Czuła ogarniające ją znużenie i niepokój. Widziała, że skurcze są coraz intensywniejsze, a Jazz, w miarę nasilania się bólu, stawała się coraz bardziej niespokojna.

Dobrze, że przynajmniej dźwięk z monitora, do którego podłączono Jazz, wskazywał na silne, zdrowe bicie serca dziecka. Wcześniej odgłos pracy urządzenia doprowadzał Brooke do szału, ale teraz brzmiał uspokajająco. Jazz chwyciła dłoń Brooke i ścisnęła z całej siły.

- Och... och... och...

- Świetnie, doskonale - Brooke zareagowała, krzywiąc się mimo woli z bólu.

- Boję się - jęknęła Jazz. Jej szare oczy nie były już tak radosne jak przedtem.

- Wiem, rozumiem. Ale nie powinnaś się bać - powiedziała Brooke, wolną ręką wycierając pot z czoła i szyi Jazz. - Radzisz sobie świetnie, po prostu doskonale. - Zastanowiła się, czy Meade też zaczynał się już czuć jak zdarta płyta, powtarzająca wciąż te same słowa otuchy.

- Nie - Jazz potrząsnęła głową, oddychając coraz płycej. - Potem... Zła... matka.

Dopiero po chwili Brooke zorientowała się, co Jazz miała na myśli. Poczuła ogarniające ją uczucie czułości. Jazz nig­dy nie opowiadała dużo o swym dzieciństwie, lecz nawet z tych niewielu informacji wyłaniał się los nie chcianego dziecka, które dorastając, zostało zranione wielokrotnie.

- Nie, Jazz, nie - zaprzeczyła spiesznie Brooke.

Rysy twarzy rodzącej wyostrzyły się.

- Może... och... może - nalegała.

- Jazz, nie! - odpowiedziała stanowczo, niemalże gwał­townie Brooke. Pochyliła się nad przyjaciółką, próbując spojrzeć jej w oczy. - Urodzisz piękne dziecko i będziesz wspaniałą matką! Pomyśl tylko o tych dzieciach z ośrodka dla nieletnich. Pomyśl o nich. Dzieci, których życie rozpada się w proch, a ty pomagasz im znowu się odnaleźć. Kochasz je, nauczasz. Sama widziałam, jak wspaniale sobie z nimi radzisz. I tak samo będzie z twoim dzieckiem. Twoim dziec­kiem. Z tym, dla którego teraz tak ciężko pracujesz - prze­rwała na chwilę, czując, jak do oczu napływają jej łzy. Prze­łknęła ślinę. - Wszystko będzie w porządku, Jazz. W po­rządku...

- W porządku? - spytała słabo Jazz, patrząc jej w oczy.

- Nawet lepiej niż w porządku - oświadczył Meade gło­sem ochrypłym po wielu godzinach mówienia. Słyszał sło­wa Brooke, gdy ta z całą żarliwością przekonywała Jazz o jej powołaniu do macierzyństwa. Intensywność uczuć brzmiących w jej słowach poruszyła go w sposób, którego nie potrafił wytłumaczyć.

- Ethan? - Jazz usiłowała się podnieść,

Meade zbliżył się do łóżka.

- Już wylądował. Jest w drodze do szpitala. Sądzę, że Amanda zorganizowała policyjną eskortę, czekającą na nie­go na lotnisku. Ethan zaraz tu będzie... tak jak i twoje dziecko.

- Tak jak twoje dziecko - powtórzyła Brooke.

Drzwi do sali porodowej otworzyły się i wszedł Ethan Wilding w towarzystwie lekarza i dwóch pielęgniarek.

Jazz, będąc właśnie w szczycie skurczu, wyszlochała imię męża. Brooke obserwowała, jak Ethan Wilding podszedł do żony. Słyszała, jak wymawiał jej imię - raz, potem drugi i trzeci. Widziała, jak dotykał jej policzka.

I nagle zdała sobie sprawę, że dla niej i Meade'a nie było miejsca w tym pokoju. Już nie. Poczuła, jak silne męskie ramię obejmuje ją. Po chwili podniosła wzrok i spojrzała w oczy Archimedesa Xaviera 0'Malleya. Wciąż było w nim coś z rozbójnika morskiego, pomyślała Brooke, przyglądając się wyostrzonym rysom twarzy. Może grecki bóg? Nie. Emocje, odbijające się w niebieskich oczach Meade'a świadczyły, że jest on jak najbardziej człowiekiem.

Poczuła, jak silniej zacisnął palce wokół jej ramienia. Przytulił ją mocno do siebie.

- Meade? - spytała.

- Nie sądzę, żeby ktokolwiek nas tu jeszcze potrzebował - odparł.

ROZDZIAŁ 3

Dopóki Meade jej tego nie powiedział, Brooke nie zdawa­ła sobie nawet sprawy, że zaczęła płakać.

- Wszystko jest w porządku - zapewnił ją cicho, wycie­rając opuszkiem palca łzę toczącą się po bladym policzku dziewczyny. Poczuł, że zadrżała pod jego dotknięciem. W spojrzeniu jej zielonych, zachmurzonych teraz oczu wi­dać było lekkie zakłopotanie.

- Co... co? - spytała, jakby nie rozumiejąc, dlaczego ją dotyka. Stali w jasno oświetlonym i tętniącym życiem kory­tarzu szpitalnym. Kontrast z atmosferą panującą na sali po­rodowej przyprawiał ją o zawrót głowy.

- Płaczesz, kochana - powiedział Meade, wycierając de­likatnie kolejną łzę. Poczuł pod palcami gładkość jej skóry.

Wypowiedział te pieszczotliwe słowa w tak naturalny sposób, że Brooke była zaskoczona. Nie rozumiała ich treś­ci. Nagle pojęła ich sens. Uniosła dłoń do policzka. Rzeczy­wiście płakała. Twarz miała mokrą od łez, z czego nie zda­wała sobie nawet sprawy.

- Przepraszam... - wyjąkała, mrugając oczami i przeły­kając ślinę. Otarła łzy i nieelegancko pociągnęła nosem. - Nie... nie wiedziałam...

- Wszystko w porządku, rozumiem.

- Zazwyczaj nie... - zaczęła, pragnąc się wytłumaczyć. Nie miała zwyczaju płakać publicznie. - To znaczy, nie mo­gę... - potarła pięściami oczy, próbując opanować emocje.

- Wszystko jest... - odwróciła na chwilę głowę, czując ogromne zmęczenie.

Meade dwoma palcami ujął podbródek Brooke i skierował jej twarz ku górze. Jego niebieskie oczy miały teraz kolor bezchmurnego, nocnego nieba. Ujrzała w nich łączące ich w sali porodowej uczucie wspólnoty.

- Rozumiem - powtórzył ochryple Meade, cofając dłoń. - Wierz mi, Brooke, naprawdę rozumiem. To, co przeżyli­śmy, jest... - przerwał, próbując znaleźć właściwie słowa na pisanie tego, przez co przeszli. Radosne? Wyczerpujące? Niezapomniane? Niepowtarzalne? Każde z tych słów tylko częściowo oddawało przeżyte chwile, lecz żadne nie było właściwe.

- To było... niesamowite. - Zdawał sobie sprawę z banalności słów, ale nic innego nie przychodziło mu na myśl.

Brooke zachichotała.

- Niesamowite - zgodziła się. - Czuję się jak... jak... sa­ma już nie wiem, jak się czuję!

- Ja osobiście czuję, że przydałby mi się dwunastogodzinny sen - Meade zaśmiał się gardłowo. Chciał objąć Brooke i pocałować, ale nie zrobił tego.

Nie, powiedział w duchu, jeszcze nie. Ale już wkrótce, już niedługo.

- Sen? - zażartowała Brooke, ocierając po raz ostatni po­liczki. Łzy na jej twarzy wyschły. - Czyżbyś był zmęczony?

- Tylko troszkę - odrzekł Meade, patrząc w stronę drzwi sali porodowej. Brooke spojrzała w tym samym kierunku. - Wiem, że to, co przeżyliśmy dzisiejszej nocy, było najłat­wiejszą częścią tej całej zabawy.

- To znaczy?

- To taki stary żart - uśmiechnął się. - Przy porodzie jest tak wiele pracy...

Żart był rzeczywiście stary i wcale nie taki zabawny, lecz Brooke zaczęła się śmiać. Miała wrażenie, że staje się lekka jak bańka mydlana. Gdyby ktoś jej powiedział, że szpitalny korytarz został właśnie wypełniony gazem rozweselającym, uwierzyłaby bez zastrzeżeń.

Uczuła zawrót głowy i prawie straciła równowagę, zata­czając się prosto na wózek z posiłkami. Meade zauważył w porę niebezpieczeństwo i złapał ją, by w ostatniej chwili zapobiec katastrofie. Niezdarny młody człowiek popychają­cy metalowy pojazd zdziwił się, co ci dwoje, wyglądający na pacjentów oddziału psychiatrycznego, robią na położnic­twie. Minął ich i poszedł dalej.

Brooke śmiała się z całego zajścia. Chciała podziękować swemu wybawcy, lecz nie mogła powstrzymać śmiechu. Spojrzawszy na Meade'a, zauważyła, że i on krztusi się ze śmiechu.

Kiedy wreszcie uspokoili się, oparli o ścianę korytarza, próbując odzyskać równowagę.

- Och... Boże... - Brooke usiłowała odzyskać oddech.

- Tak... - zgodził się Meade, rozczesując palcami włosy. Przez moment zastanawiał się, czy taka reakcja mogła być spowodowana niedotlenieniem. Pamiętał, że już do­świadczył podobnego uczucia lekkości. Było to w czasie je­go pierwszej podróży do Meksyku z profesorem Brownin­giem. Oczywiście zdawał sobie sprawę z wysokości, na ja­kiej przebywali. Ale, podobnie jak inni szesnastoletni chłopcy, był w swej naiwności przekonany, że wszelkie fi­zyczne słabości dotykają wyłącznie innych, nigdy jego. Nie­stety, sam przekonał się, jak bardzo się mylił.

Meade głęboko zaczerpnął powietrza. Oddychał powoli i czuł puls powracający stopniowo do normy. W ciągu ostat­nich dziesięciu godzin przebyli daleką drogę. Wszystko za­częło się od ludzkiego dramatu, aby zakończyć na ataku hi­sterycznego śmiechu. „Cóż to była za podróż! - pomyślał, zwracając się do Brooke. - I cóż za towarzyszka…”

Brooke poczuła na sobie przepełnione czułością spojrze­nie Meade'a. Wyraz jego błękitnych oczu spowodował, że chęć do śmiechu minęła jej bezpowrotnie.

- Byłaś wspaniała tam, przy Jazz - powiedział niskim głosem Meade.

- Ja? - policzki dziewczyny zarumieniły się. Starając się choć trochę opanować, potrząsnęła głową. Przy tym ruchu włosy uwolniły się z przytrzymujących je spinek, a na czoło opadł jeden kosmyk. Odgarnęła go niecierpliwie. - Nie, to byłeś wspaniały! Sposób, w jaki pomagałeś Jazz. Znajdowałeś odpowiednie słowa, aby dodać jej otuchy. To było tak… tak… to znaczy, to co zrobiłeś...

Meade uciszył tę niezbyt składną, choć przepełnioną uczuciem wypowiedź, przykładając dwa palce do ust dziewczyny.

- To, co my zrobiliśmy - poprawił. - Byliśmy tam oboje, Brooke, razem.

Dotyk jego palców był przelotny jak muśnięcie. W innym miejscu i o innym czasie być może obawiałaby się emocji, które w niej wzbudzał. Ale tutaj, teraz, po tym wszystkim co razem przeszli, upajała się swymi odczuciami. Wydawało się jej, że wszelkie obietnice mogą się spełnić z tym właśnie mężczyzną.

- Razem - powtórzyła, wymawiając to słowo tak, jakby rozkoszowała się jego brzmieniem. - Stworzyliśmy niezły zespół, prawda? - ponownie przeczesała włosy.

- Stworzyliśmy wspaniały zespół - uśmiechnął się Meade.

- Niech będzie - zgodziła się. - Wspaniały zespół. - Przerwała i zamyśliła się. Przypomniał jej się moment, gdy Ethan Wilding wszedł do sali porodowej i podszedł do Jazz. Ethan i Jazz wyrażali to, o czym Brooke zawsze marzyła, czego pragnęła.

- Brooke? - spytał Meade, widząc smutek na twarzy dziewczyny. - Co się dzieje?

- Myślałam o Ethanie i Jazz - westchnęła. - Tak się cieszę, że zdążył. Kiedy wszedł do sali porodowej... sposób, w jaki patrzył... to było... było... - głos jej się urwał. Pewnych rzeczy nie sposób wyrazić.

- Wiem, widziałem. Mieć możliwość towarzyszenia ukochanej kobiecie w chwili, gdy tą rodzi nowe życie, któ­remu się dało początek... - potrząsnął w zachwycie głową. - To musi być najwspanialsze uczucie na świecie.

Brooke usłyszała w jego głosie tęsknotę, prawie za­zdrość. Aż za dobrze rozumiała to pragnienie, które Meade w tak oczywisty sposób odczuwał. Spojrzała w bok, czując napływające do oczu łzy. Odrzuciła głowę do tyłu i przy­mknęła oczy. Nie będzie znowu płakać.

- Zmęczona? spytał Meade, wpatrując się w jej profil. Smutek widoczny na twarzy dziewczyny sprawił mu ból.

Brooke spróbowała wziąć się w garść. Otworzyła oczy i napotkała pytające spojrzenie Meade'a.

- Trochę - przyznała.

- A więc, może powinniśmy znów pomyśleć o powrocie do domu?

- Znów? - zaczęła, nieco zaskoczona. Wreszcie zrozu­miała, co miał na myśli. Nim znaleźli Jazz, wybierali się przecież do domu. - Tak, chyba tak - zaskoczyło ją uczucie niechęci, jakie brzmiała w jej słowach.

Meade spojrzał na zielone, sterylne niegdyś ubranie. Ba­wełniany materiał był niemiłosiernie wygnieciony. Bluza z krótkim rękawem nosiła ślady potu.

- Jak sądzisz, gdzie mogą być nasze rzeczy? - spytał.

- Może w pokoju pielęgniarek - odpowiedziała powoli Brooke. - Ale nie jestem… - nagle uświadomiła sobie po­wód swojej niechęci. Położyła dłoń na ramieniu Meade'a. - Czy koniecznie chcesz wracać do domu? - spytała.

Meade milczał, zaskoczony uściskiem drobnych palców.

- A ty? - odezwał się wreszcie.

- Nie - odparła Brooke. - Nie, nie chcę. Jeszcze nie te­raz. Chcę poczekać na urodzenie dziecka. Czy to… czy to nie wydaje ci się grupie?

Meade powoli uśmiechnął się. Przykrył dłoń Brooke swo­ją ręką i uścisnął lekko.

- Nie, to wcale nie jest głupie - powiedział szczerze. - Może znajdziemy jakieś spokojne miejsce, żeby poczekać?

Żadne z nich nie miało ochoty siedzieć w pokoju dla przyszłych ojców. W końcu znaleźli brązową kanapę w małej niszy w pobliżu pokoju pielęgniarek. Kanapa była brzydka i niewygodna, lecz Brooke to nie przeszkadzało. Była szczęśliwa, mogąc wreszcie gdzieś usiąść, i nawet nie zwróciła uwagi na to, że siedzenie ugięło się pod nią jak stary zużyty hamak.

- Ach... - jęknęła, opierając się.

Meade usiadł obok. Poczuł nagle, że zapada się głęboko, i z kanapy wydobył się dźwięk przypominający ludzkie westchnienie. Miejsce nie było zbyt wygodne, ale nie zwracał na to uwagi.

Meade usiadł wygodniej i wyciągnął nogi.

- Och, nie! - zawołała nagle Brooke. Wyprostowała się, a w oczach widać było przerażenie. - O, mój Boże!

- Co się stało?

- Jak mogłam zapomnieć! Powinnam przecież być w pracy. Pan Quincy będzie się zastanawiał...

- Nie, nie będzie - przerwał jej Meade. - Kiedy po raz ostatni wychodziłem z sali porodowej, żeby sprawdzić co z Ethanem, zadzwoniłem przy okazji do Daniela. Wyszedł z przyjęcia wcześniej, więc pomyślałem sobie, że warto go o wszystkim zawiadomić. Prosił, żeby ci przekazać, że masz dziś wolny dzień.

- Och... - chwilę trwało, zanim sens tych słów dotarł do dziewczyny. - Dziękuję.

- Proszę bardzo - dłonią masował mięśnie karku, pra­gnąc pozbyć się nieznośnego uczucia napięcia.

- Nie sądzisz, że powinniśmy zadzwonić do Amandy Wilding?

- To nie jest potrzebne - odparł sucho Meade. - Jedna z pielęgniarek powiedziała mi, że sam ordynator jest w sta­rym kontakcie ze starszą panią.

- Niesamowite - Brooke uniosła brwi.

- Można się było tego spodziewać, biorąc pod uwagę fakt, że najnowsze skrzydło szpitala nosić będzie imię Wildingów.

- To prawda - przyznała Brooke.

Wokół panował spokój. Wszędzie były porozrzucane kubki po kawie i popielniczka pełna niedopałków, pozosta­łość po innych oczekujących, ale przynajmniej nikt się obok nie kręcił.

- Jak sądzisz, długo jeszcze? - spytała Meade'a.

- Co? Zanim Jazz urodzi?

- Tak.

- Hmm... - Meade potarł brodę. Świeży zarost, jak pa­pier ścierny, podrażnił jego palce. - No cóż, w tej materii nie jestem specjalistą, ale wyglądało mi na to, że gdy Ethan przyjechał, zaczynały się właśnie skurcze parte. Podobno jest to najgorszy moment porodu, ale nie trwa zbyt długo. Więc... może jeszcze godzina do półtorej, biorąc pod uwa­gę, że to pierwsza ciąża...

- Jak na kogoś, kto nie jest specjalistą, dużo wiesz - sko­mentowała Brooke.

- To osmoza - wzruszył ramionami Meade.

- Co?

- Moje siostry, Kathleen i Mary Margaret mają razem pię­cioro dzieci. Nasłuchałem się już dosyć rozmów o porodach.

- Aha - sądząc po jego postępowaniu z Jazz, wiele się nauczył z tych opowieści.

- A poza tym, mam pewne doświadczenie w położnic­twie. Dokładnie dwa tygodnie po moich dziewiętnastych urodzinach byłem świadkiem porodu. - Skrzywił się, ujaw­niając, że pozostawiło to w nim raczej mieszane uczucia.

- Naprawdę? - kolejne doświadczenie Archimedesa 0'Malleya, o którym nie wiedziała. - Jak to było?

- W małej wiosce panamskiej, położonej tuż nad brze­giem rzeki. Uczestniczyłem w wyprawie profesora Browninga na przełęcz Darien, jakieś kilkaset mil przez lasy podzwrotnikowe i bagna w północno-wschodniej części kraju. Trudno nazwać to miejsce rajem na ziemi. W każdym bądź razie, siedzieliśmy wszyscy w kantynie i odgadywaliśmy skład gulaszu, który podano na kolację. I wówczas do chaty przyszła Indianka z plemienia Kuna. Trzymała się za brzuch i jęcząc upadła na podłogę. Właściciel chciał ją od razu wy­rzucić, ale profesor powstrzymał go i dał mu pieniądze. Następnie powiadomił nas chłodno, że w pobliżu nie ma żadnego lekarza, a kobieta właśnie rodzi, więc my będziemy musieli jej pomóc.

- I co... zrobiliście to?

- Hm... nasze zadanie sprowadzało się głównie do nieprzeszkadzania naturze. Dzięki Bogu, kobieta wiedziała, jak powinna postępować. Później okazało się, że było to jej piąte dziecko. Profesor Browning przeczytał w swoim czasie wystarczająco dużo podręczników medycyny, aby wiedzieć, co się dzieje. Co do reszty naszej grupy; niejaki pan Macho od razu zemdlał, dwie inne osoby zajęły się gotowaniem wo­dy natomiast ja…

- Tak? - zniecierpliwiła się Brooke. - A ty?

- Cóż, ja pewnie uciekłbym stamtąd od razu, gdyby kobieta nie chwyciła mnie za rękę i nie trzymała tak mocno, jakby ściskała los z główną wygraną - wyznał Meade. - Co to był za uścisk! Gdy dziecko przyszło wreszcie na świat, zaczerpnęło powietrza i zaczęło wrzeszczeć, jakby ktoś ob­ierał je ze skóry, ja miałem całkiem pokaźny siniak. I wtedy zrozumiałem, co to znaczy rodzić dziecko.

- Tak... mogę sobie wyobrazić.

Meade wyprostował się. Kanapa wydała kolejne jęknięcie.

- A co z tobą?

Przez krótką, przerażającą chwilę Brooke myślała, że pytanie dotyczy jej odczuć podczas rodzenia dziecka.

- Co ze mną?

Meade powstrzymał ziewnięcie.

- Czy kiedykolwiek pomagałaś przy porodzie?

- Och, nie - szybko zaprzeczyła. - Nigdy.

W brzmieniu jej głosu było coś, co sprawiło, że Meade przyjrzał się jej uważnie. Przypomniał sobie strach na twa­rzy dziewczyny, gdy stała w drzwiach sali porodowej. Naj­widoczniej sprawy związane z porodem sprawiały jej przy­krość.

- Nigdy bym nie przypuszczał, że robiłaś to pierwszy raz - powiedział łagodnie, chcąc ukoić jakoś ten ból. - Tak jak już mówiłem, byłaś wspaniała.

Powoli wyczerpali wszystkie obojętne tematy i zamilkli.

Meade prawie spał, gdy poczuł na ramieniu głowę Brooke. Jego ciało zareagowało gwałtownie. Przez kilka sekund nie pamiętał, gdzie jest i kto jest obok. Wreszcie odzyskał świa­domość.

- Hm... - zamruczała Brooke, poruszając się lekko.

- Brooke? zapytał.

Znów się poruszyła. Przytuliła się mocniej, a on poczuł przyspieszone bicie serca. Mrucząc coś pod nosem, dziew­czyna, jak kotka w koszyku, mościła się wygodniej. Meade poczuł, jak jej piersi musnęły jego ramię.

- Brooke? - powtórzył.

Była już wtulona w jego ciało. Nieartykułowane dźwięki, które z siebie wydawała, brzmiały jak zaproszenie. Meade ponownie poczuł dotyk jej piersi, których sutki zaczynały powoli twardnieć. Przechyliła głowę, jej włosy opadły na je­go szyję i poczuł delikatne łaskotanie w podbródek.

Meade jęknął przez zaciśnięte zęby, zażenowany tward­niejącą w spodniach męskością. Budziło się w nim pożąda­nie. Brooke wywierała nań taki wpływ, nawet gdy spała!

- Hm… - westchnęła dziewczyna, wyraźnie zadowolona z pozycji, w jakiej wreszcie się ułożyła. Przestała poru­szać się niespokojnie.

Meade zmusił się do głębokiego wdechu, poczym powoli wypuścił powietrze. Następnie dokonał kolejnego głębokiego wdechu i bardzo powoli wypuścił powietrze. „Myśl o wszystkim, tylko nie o tym, co masz poniżej pasa”, nakazał sobie.

Po kilku próbach opanowania instynktu objął Brooke ra­mieniem i delikatnie zmienił jej pozycję na nieco mniej prowokującą. Dziewczyna wydała pomruk, świadczący o zadowoleniu. Pochyliła głowę, a kosmyk włosów opadł jej na twarz. Meade ostrożnie ujął pukiel włosów i gładząc go, odsunął z czoła. Spojrzał na śpiącą Brooke. Policzki jej się zaróżowiły, rozchyliła na moment wargi, ukazując koniuszek języka. Boże, jaka była piękna, a on tak bardzo jej pożądał. I to nie tylko fizycznie. Pragnął czegoś więcej niż tylko rozkoszy erotycznej…

Przypomniał sobie muzykę, której zaledwie dwa dni temu słuchał. Muzykę, która sprawiła, że Brooke przyszła do niego. „Melodie na czas kochania” poinformował go muzyk, od którego dostał tę kasetę. „Melodie na czas kochania”. A naprawdę muzyka towarzysząca miłości i ceremonii zawarcia małżeństwa.

Meade przymknął oczy. Miłość? Małżeństwo?

Pomyślał o tym, co łączyło Sebastiana i Gabrielle Browning. O tym, co wciąż trwało między jego rodzicami. Mi­łość... małżeństwo… dzieci?

Pomyślał o Ethanie i Jazz Wilding.

Otworzył oczy i po raz kolejny spojrzał na Brooke. Pa­rzył tak na nią, dopóki nie zmorzył go sen.

Meade ocknął się na dźwięk chrząknięcia. Gdy otworzył oczy, stał przed nim radośnie uśmiechnięty Ethan Wilding.

- Ethan! - wykrzyknął Meade.

„Czy to trzęsienie ziemi?” - pomyślała Brooke, zastana­wiając się, dlaczego tak cudownie ciepła i wygodna podusz­ki pod policzkiem porusza się nagle. Dziewczyna otworzyła oczy. Świadomość miejsca, gdzie się znajduje, otrzeźwiła ją jak zimny prysznic.

- Meade, co...? - zaczęła, próbując usiąść. Włosy opad­ły jej na oczy. Odgarnęła je i wtedy dostrzegła trzecią osobę.

- Ethan!

- Tak się rzeczywiście nazywam - z grymasem na twa­rzy przyznał Ethan. Brooke widziała go takim po raz pier­wszy. Pomimo rozczochranych włosów zachował swą bostońską elegancję.

Meade wstał, lecz w jego ruchach nie było zwykłego, ko­ciego wdzięku.

- Co z Jazz? - spytał.

- Matka i syn czują się doskonale - padła dumna odpowiedź.

- Jazz... Jazz ma syna? - spytała Brooke, poprawiając niezgrabnie ubranie. I ona także wstała z kanapy. W innej sytuacji byłaby zażenowana, że ktoś widział ją śpiącą w ra­mionach mężczyzny, którego znała zaledwie od dwóch dni. Jednak wobec nowiny o narodzinach syna Ethana nie miało to żadnego znaczenia.

- Siedem funtów i sześć uncji - brzmiała odpowiedź. - Rude włosy jak u matki. Wygląda, jakby ktoś posmarował mu głowę marmoladą.

- Moje gratulacje - ciepło powiedział Meade, wyciąga­jąc rękę.

- Dziękuję - odparł Ethan, potrząsając dłonią Meade'a. - Nie tylko za serdeczne słowa… - zwrócił się do Brooke. - Tobie też dziękuję.

- Tak się cieszę - odparła serdecznie.

- Miło mi to słyszeć - Ethan przerwał na moment, pa­trząc to na Brooke, to na Meade'a. - To, co oboje zrobiliście dla Jazz... - zaczął powoli, usiłując znaleźć właściwe słowa. - To było... sam nie wiem, jak to wyrazić.

- Nie musisz wygłaszać przemówień, Ethan - przerwał mu Meade. Spojrzał na Brooke. - Cieszymy się, że mogliś­my choć trochę pomóc.

- Jasne - zgodziła się. Napotkała spojrzenie Meade'a i uśmiechnęła się. - Tak, bardzo się cieszymy.

Nastąpiła chwila ciszy. Wszelkie słowa wydawały się zbędne. Wreszcie Meade ziewnął szeroko. Po chwili Brooke uczyniła to samo.

- Długa noc? - spytał z lekką ironią Ethan.

- Można by tak powiedzieć - zaśmiał się Meade. Następnie otoczył ramieniem Brooke. - Czy istnieje możliwość zobaczenia młodej matki?

- Niestety - z żąłem pokręcił głową Ethan. - Śpi. Dla niej była to też długa noc.

- A co z dzieckiem? - spytała Brooke, zakrywając dłonią usta przy kolejnym ziewnięciu. Bezwiednie oparła głowę na ramieniu Meade'a.

- Jest razem z Jazz. Gdy wychodziłem, spał jak kamień.

- Cóż, w tej sytuacji będziemy musieli wrócić tu później - odparł filozoficznie Meade. - Wybraliście już imię?

- Obrady trwają - zażartował Ethan. Po chwili spoważniał. - Słuchajcie, musi przecież być coś, co mógłbym dla was zrobić. Proszę. Cokolwiek.

Brooke i Meade wymienili spojrzenia.

- Napiłabym się kawy - powiedziała dziewczyna.

- I mógłbyś pomóc nam w odnalezieniu ubrań - dodała.

- Przydałby się też jakiś samochód. Szofer Amandy przywiózł nas tutaj, ale już dawno odjechał.

- Kawa, ubrania, samochód - powtórzył Ethan. - Myślę, że da się załatwić.

Godzinę później Brooke Livingstone stała u stóp schodów holu domu Archimedesa Xaviera O'Malleya. Dziewczyna spojrzała na swego gospodarza z sennym uśmiechem.

- Nie rozumiem, dlaczego powiedziałeś Ethanowi, że nie ma potrzeby nadania ich synowi naszych imion - powiedziała. - Sądzę, że Livingstone Archimedes Wilding brzmi niezwykle wytwornie.

- Ale nie tak, jak Archimedes Livingstone - odparł. Po­mieszczenie skąpane było w południowym słońcu. Promienie przenikały przez włosy Brooke, oświetlały i pieściły jej twarz. - W każdym bądź razie, biedne dziecko dopiero w szkole średniej może nauczyłoby się poprawnie wyma­wiać swoje imię i nazwisko.

- Cóż, coś w tym jest. - Brooke oparła się o pięknie rzeźbioną poręcz. Bawiła się sznurem pereł na szyi. Wie­działa, że powinna iść już do siebie, ale wciąż nie mogła się zdecydować. Jeszcze nie.

Coś się z nią działo. Nie. Coś zaczęło się od tej muzyki.

I wtedy zrobiła to, na co miała ochotę od chwili, gdy uj­rzała Meade'a po raz pierwszy. Podniosła rękę i dotknęła je­go twarzy. Przesunęła czubkami palców wzdłuż silnie zary­sowanej linii policzka i brody, poznając dotykiem kości szczęki i napiętą skórę twarzy. Zobaczyła, jak oczy mężczy­zny ciemnieją i wyrażają oczekiwanie.

Meade chwycił rękę dziewczyny. Pochylił głowę i do­tknął wargami wnętrza jej delikatnej dłoni. Czuł, że Brooke wstrzymała oddech.

- Dlaczego? - szepnęła. Nie była pewna, czy oznacza to odpowiedź na pytanie „Dlaczego ja?” czy „Dlaczego ty?” czy może „Dlaczego teraz?”.

- Nie wiem - niemal ostro odpowiedział Meade, po czym wziął ją w ramiona.

Wyczuł jej krótkie wahanie, po czym przytuliła się do nie­go całym ciałem. Zanim jednak zdążył spytać o cokolwiek, dziewczyna wspięła się na palce i przywarła do jego ust. Me­ade pochylił lekko głowę i objął jej wargi swoimi. Przesunął rękę wzdłuż ciała, jakby badając miękkość tkaniny, aż zna­lazł miejsce, gdzie kończył się żółty materiał sukienki, od­słaniając delikatną skórę. Zanurzył palce we włosach Brooke.

Ogarnęło ją nieodparte pożądanie. Nieświadomie poru­szyła biodrami. Usłyszała jęk Meade'a.

Zdawała sobie sprawę z tego, co zrobiła. I z tego, na co miała ochotę. Na myśl o tym zadrżała.

Nie może... nie może... nie może.

Meade czubkiem języka pieścił wargi. Był zaskoczony, gdy dziewczyna nie odpowiedziała na jego pieszczoty.

Nie mogła... czy mogła...

Jeśli nic nie zrobi, będzie rozczarowany. Lecz jeśli zrobi... Wciąż pamiętała złośliwą odpowiedź Petera napytanie, dlaczego ją zdradził.

„Dlaczego? Naprawdę chcesz wiedzieć dlaczego? Bo jestem mężczyzną, a ty nie możesz mi dać tego, czego potrzebuję! Nie potrafisz dać mi syna i nie potrafisz dać mi satysfakcji w łóżku! Jesteś nie tylko bezpłodna, ale także oziębła!”

Obawa kolejnej kompromitacji powstrzymała ją przed oddaniem się pożądaniu. Poniżenie i ból wyniesione z mał­żeństwa okazały się silniejsze. Nie mogła.

Dziewczyna zamarła i zaczęła odsuwać się od Meade'a. Chciał ją zatrzymać, pokonując niewytłumaczalny opór. Wie­wał również, że może się to okazać jednym z największych błędów jego życia.

I wtedy ją puścił i cofnął się o krok. Brooke zagryzła wargi. Splatała i rozplatała palce. Nie wiedziała, czy została właśnie uwolniona, czy odrzucona. Zaczęła szukać w twarzy Meade'a złości, a może zrozumienia. Znalazła jedynie pożądanie i pytania bez odpowiedzi. Wiele, wiele pytań.

- Tak mi przykro, Medea - zaczęła po chwili. - Ale znam cię zaledwie… to jest… to wszystko dzieje się dla mnie zbyt szybko. - Zastygła w oczekiwaniu na jego reakcję. Pamiętała okrutne słowa Petera, gdy odrzuciła jego awanse.

Meade słyszał rozpacz w jej głosie i widział bezradność w zielonych, szeroko otwartych oczach. Bała się. Lecz cze­go? Jego? Siebie? Ich obojga?

Być może on także czegoś się obawiał. Siebie samego. Jej. Ich obojga.

Meade uśmiechnął się z trudem i pogładził czule policzek dziewczyny.

- Oboje znamy się tyle samo, kochana. Jeśli więc to wszystko toczy się dla ciebie zbyt szybko, cóż, wobec tego musimy trochę zwolnić.

ROZDZIAŁ 4

Następny tydzień był najdziwniejszy w życiu Brooke.

Te siedem dni, jeden po drugim, mijały jak w kalejdoskopie. Ciągłe zmiany, fascynujące wydarzenia. Czasem Brooke miała wrażenie, że zaczyna już rozumieć to wszystko i wtedy przychodził moment, w którym cały świat wydawał się inny.

W tygodniu widywali się z Meade'em dość często w Instytucie. Raz zjedli razem obiad, dwa razy poszli na kolację. Z jej inicjatywy spędzili sobotnie popołudnie na zwiedzaniu szkółki drzew. Ich wzajemny stosunek przypominał przyjaźń a nie romans. Brooke była zadowolona z towarzystwa Meade'a. Nie zgadzali się w wielu sprawach, ale znacznie więcej ich łączyło. Mieli podobne poczucie humoru i z łatwością znajdowali okazję do śmiechu.

Cały czas czuła jednak nastrój oczekiwania. Przypadkowe muśnięcie palców powodowało przyspieszone bicie serca. Krótkie spotkanie ich oczu, a serce zaczynało łomotać.

Pod koniec tygodnia, gdy Brooke wróciła po pracy do domu, zastała Archimedesa Xaviera O'Malleya w swej sypialni.

Już wchodząc po schodach, słyszała głosy dobiegające z otwartych drzwi jej mieszkania. Poczuła dziwne, drobne mrowienie, gdy rozpoznała jeden z głosów. Drugiego nie znała. Należał do starszego człowieka i można było w nim słyszeć siady akcentu irlandzkiego.

- …nie próbuję ci narzucać sposobu postępowania - nie­cierpliwie mówił drugi głos. - Bóg jeden wie, że zarówno twoja matka, jak i ja pozwalaliśmy ci zawsze postępować według własnej woli. Nawet gdy oznaczało to wyjazd do miejsc, których nie byliśmy w stanie znaleźć na mapie! Ale przez cały ten czas pragniemy, abyś się ustatkował, chłop­cze. Twoja matka i ja nie stajemy się…

- …młodsi - dopowiedział Meade. Brooke miała wraże­nie, że w jego głosie słychać zarówno miłość, jak i rozdraż­nienie. - Wiem. W ciągu całej naszej rozmowy przynaj­mniej sześciokrotnie udało ci się wspomnieć o emeryturze i zniżkach dla rencistów. Ale muszę ci coś powiedzieć, oj­cze. To, co mówisz, byłoby znacznie bardziej wiarygodne, gdybyś nie wspomniał o tym, że mama zdecydowała się na ćwiczenia aerobiku i karate, a ty zastanawiasz się nad ku­pnem motocykla.

- Do diabła! - przekleństwu towarzyszyło parsknięcie. - Zgoda. A więc ani twoja matka, ani ja nie jesteśmy jeszcze gotowi na przeniesienie się do miejscowości dla emerytów na Florydzie. To jednak nie zmienia faktu, że powinieneś już mieć rodzinę.

- Przecież mam.

- Ale twoją własną!

Brooke doszła już prawie do drzwi prowadzących do sy­pialni. Czuła się niezmiernie skrępowana po usłyszeniu ostatniej kwestii. Zawahała się, ale przypominając sobie, że to przecież jej mieszkanie, weszła do środka.

Ujrzała Meade'a i krzepko wyglądającego starszego pa­na, naprawiających klimatyzację. Nie mogła się zoriento­wać, czy właśnie rozbierali urządzenie, czy też montowali je z powrotem. Ale pracowali tak fachowo, że nie ulegało wąt­pliwości, że wiedzą doskonale, co robią.

Meade ubrany był tylko w sprane dżinsy. Popołudniowe słońce wpadające przez okno uwydatniało muskulaturę jego ciała. Czarno-czerwony tatuaż na lewym ramieniu sprawiał rudziej niesamowite wrażenie.

- Nadejdzie taki dzień - mówił spokojnie Meade, sięgając po śrubokręt. - Są rzeczy, których nie należy przyspie­szać. Potrzebuję trochę czasu, żeby…

- Trochę czasu, na brązową spluwaczkę ciotki Boonie! Chcę mieć wnuki! - padła zdecydowana odpowiedź. - Podaj mi ten sworzeń, dobrze? Dziękuję. Jeszcze kilka minut, a to urządzenie zacznie znów działać.

- Masz już pięcioro wnucząt.

- Tak, i gorąco kocham każde z nich. A zwłaszcza tego ośmioletniego łobuza, Kevina. Ale oni noszą nazwiska Morelli i Cunningham. Nie O'Malley. Mężczyzna chce, aby jego nazwisko trwało nawet po jego śmierci.

- Cóż, jeśli o to chodzi... - Meade przerwał nagle, jakby wyczuwając obecność Brooke. Spojrzał przez ramię i wstał. - Brooke! - powitał ją uśmiechem.

- Dzień dobry - odparła, powstrzymując chęć poprawienia włosów. - Naprawiacie mój klimatyzator?

- Pamiętasz, kiedy rano poprosiłaś mnie o adres jakiegoś warsztatu, odpowiedziałem, że przyprowadzę kogoś, kto się tym zajmie.

- Ach tak. - Rano, wychodząc do pracy, wpadła na Meade'a, który wracał właśnie z długiego i intensywnego biegu. Widok jego oblanego potem ciała przypominał o zepsutej klimatyzacji… i o wielu jeszcze innych rzeczach. - Ale nie sądziłam, że to właśnie ty zechcesz…

- Zrób to sam, a będzie dobrze zrobione - powiedział starszy pan, wstając i wycierając ręce w spodnie. - Ponieważ ja się za to zabrałem, będzie zrobione dobrze, a w dodat­ki za darmo. Jestem Francis O'Malley, ojciec młodego O'Malley'a.

- Miło mi pana poznać, panie O'Malley - uprzejmie od­powiedziała Brooke. Mężczyźni nie byli do siebie podobni. Francis O'Malley był o dobrych kilka cali niższy od syna, lecz zbudowany solidnie jak dąb. Miał krótkie, stalowosiwe włosy, które kiedyś musiały być rude. Jego ciemne, szaro-granatowe oczy patrzyły na nią uważnie. Brooke wyciągnęła rękę.

- Jestem Brooke Livingstone, lokatorka pańskiego syna.

- Cieszę się, że panią poznałem - odparł ojciec Meade' a, obejmując jej palce tak delikatnie, jakby były zrobione z kruchej, chińskiej porcelany. - Proszę się nie obawiać, wiemy co robimy. Mam wieloletnie doświadczenie w pracy elektryka.

- Tak, wiem - przytaknęła Brooke. - Meade mi wspomi­nał.

- Aha - Francis O'Malley uniósł brwi z widocznym za­dowoleniem. - A więc rozmawialiście już o rodzicach? To dobrze. Proszę mi teraz powiedzieć parę słów o sobie.

- Meade - powiedziała stanowczo Brooke - naprawdę nie miałam nic przeciw tym wszystkim pytaniom twojego ojca. Wierz mi.

- Cieszę się, że przynajmniej jedno z nas nie miało nic przeciw temu - odpowiedział Meade, wypijając duży łyk pi­wa. Była już prawie ósma trzydzieści. Siedzieli w pobliskiej pizzerii. Byli już tu tego wieczoru, gdy urodziło się dziecko Jazz i Ethana. - Sherlock Holmes w najgorszym wykonaniu.

- Jest naprawdę czarujący - zaprzeczyła Brooke. Nie chodziło tylko o poprawienie samopoczucia Meade'a, my­ślała tak naprawdę. Wprawdzie Francis O'Malley był jed­nym z najbardziej ciekawskich mężczyzn, jakich kiedykol­wiek spotkała, lecz przy tym był tak sympatyczny i życzliwy wobec niej, że nie czuła się urażona jego dociekliwością. Prawdę mówiąc, ku jej zaskoczeniu, pytania te nawet jej schlebiały.

- Czarujący? Wobec tego, przesłuchanie przez hiszpań­ską inkwizycję to dla ciebie przyjemny sposób na spędzenie popołudnia?

- Meade!

Westchnął i odkroił kawałek pizzy.

- Przepraszam - powiedział. - Kocham mojego ojca. To jeden z najbardziej życzliwych i wielkodusznych ludzi, jakich znam. Ale czasami - Boże! Są chwile, kiedy zarówno on, jak i moja matka wydają się opętani jedną ideą.

- Masz na myśli ponaglenia co do ożenku i założenia rodziny, tak?

- A więc się zorientowałaś?

- Prawdę mówiąc, usłyszałam część waszej rozmowy, gdy wchodziłam po schodach - przyznała Brooke, podno­sząc do ust kawałek pizzy.

Twarz Meade'a stała się na moment skupiona, jakby usiłował przypomnieć sobie o czym dokładnie rozmawiali z ojcem zanim zorientował się, że Brooke stoi w drzwiach.

- Cóż, jest niezwykle bezpośredni, gdy rozmawiamy sami - powiedział i wypił kolejny łyk piwa.

- Czy ty... - zaczęła i przerwała. Nie. To było zbyt osobiste pytanie.

Meade odstawił swój kufel i spojrzał na nią uważnie.

- Zapytaj - poprosił cicho. - Cokolwiek to jest. Zapytaj.

Potrząsnęła głową.

- To nie moja sprawa.

- Skąd ta pewność?

- Skąd? Po prostu wiem i tyle! - spuściła wzrok i zaczęła wpatrywać się w swoją pizzę.

Meade pochylił się i ujął jej podbródek, zmuszając do podniesienia głowy.

- Posłuchaj. Tydzień temu powiedziałaś, że nie znasz mnie zbyt dobrze.

- To niezupełnie tak - Brooke poczuła, że się rumieni.

- Ale ja to tak odczytałem. Uwierz mi, rozumiem. Coś wydarzyło się między nami wtedy, gdy rodziła Jazz. Do diabła, bądźmy uczciwi. Doznaliśmy czegoś cudownego już wtedy, gdy otworzyłem drzwi wtorkowej nocy i zobaczyli­śmy się po raz pierwszy. Nie wiem, co to było. Nie umiem tego wyjaśnić. Czuję to zawsze, gdy patrzę na ciebie, doty­kam cię, a nawet wtedy, gdy myślę o tobie...

- Meade - napięcie w jego głosie powodowało, że zaczę­ła drżeć. Nawet gdyby chciała, nie mogłaby wstać.

- I tak samo jest z tobą… prawda? - było to raczej żąda­nie potwierdzenia, niż pytanie.

Brooke nie odpowiedziała.

- Prawda? - poczuła silniejszy uścisk palców, którymi trzymał jej podbródek. Zdała sobie sprawę, że nie przestanie pytać, dopóki nie uzyska odpowiedzi.

Brooke przesunęła końcem języka po wargach.

- Tak - przyznała po chwili. - Ale... to wciąż dzieje się zbyt szybko, Meade. Tak mi przykro.

Meade przyglądał się jej w napięciu, jakby próbując roz­wiązać wyjątkowo skomplikowaną zagadkę. Przesunął deli­katnie palcami wzdłuż jej szyi.

- Brooke, nigdy nie bój się prawdy - powiedział.

- A więc o co chciałaś spytać? - to pytanie padło ponow­nie, gdy wracali już do domu.

- O co chciałam spytać? - powtórzyła zaskoczona Brooke.

- O to, co jak mówiłaś, nie jest twoją sprawą. Tam, w piz­zerii.

- Och. O to - Brooke kopnęła kamyk leżący na chodniku i wsłuchiwała się w odgłos, jaki wydawał, tocząc się przeć nimi.

- Tak. O to - potwierdził. Jej powściągliwość budziła zainteresowanie i irytację jednocześnie. - O co chciałaś za­pytać?

Brooke zwróciła głowę w jego stronę i na twarz opadł jej kosmyk włosów. Odgarnęła go niecierpliwie.

- Jesteś niezwykle wytrwały - zauważyła.

- Określenie „uparciuch” jest bardziej na miejscu. Fakty­cznie jestem uparty.

W czasie ostatniego tygodnia Meade zauważył, że Brooke unika odpowiedzi na bardziej osobiste pytania. Nie wynikało to ze skromności. Brooke miała swe tajemnice. Meade gotów był założyć się o swój doktorat i etat wykładowcy na uniwersytecie, że prawie wszystkie wiązały się z jej małżeństwem.

Coś więcej niż pożądanie, irytował się, gdy przypominał sobie ich pocałunek. Brooke wyzwoliła się wówczas z jego ramion, cała drżąca z oczekiwania... i oporu. Jej twarz wyrażała zaskoczenie, smutek i pragnienie. Była jak płomień, drgający na skutek gorąca i pokusy. Ale przy pocałunku pra­wie w ogóle nie rozwierała warg.

- Meade? - Dźwięk głosu Brooke wyrwał go z zamyślenia. Zdał sobie sprawę, że zatrzymali się. Meade zaczerpnął powietrza i próbował zebrać myśli. Wcisnął ręce do kieszeni dżinsów. Spojrzał na Brooke. Dziewczyna przyglądała mu się z niepokojem. Poczuł chęć ukojenia tego lęku i wygła­dzenia zmarszczek wywołanych wewnętrznym napięciem.

- Lepiej zadaj wreszcie to pytanie, Brooke - powiedział, usiłując nadać swemu głosowi swobodne brzmienie. - Jeśli tego nie zrobisz, całą pozostałą część nocy spędzę na zgadywaniu. Jestem pewien, że to, co wymyślę, będzie znacznie gorsze, niż to, o co chcesz zapytać.

Zamrugała oczami i westchnęła.

- W porządku - odpowiedziała. - Chciałam… chciałam tylko wiedzieć, czy myślałbyś o założeniu rodziny i posia­daniu dzieci, gdyby twoi rodzice tak na to nie nalegali.

- Och - uniósł brwi.

- Mówiłam, że to nie moja sprawa!

- Nie, nie - zaprzeczył. Chciał jej powiedzieć, że jeśli o niego chodzi, wszystko, co chciałaby o nim wiedzieć, to jej sprawa. Ale powstrzymał się. - To tylko dlatego, że od pewnego czasu... - zaśmiał się gorzko. - Moja matka zwy­kle zadaje mi tego typu pytanie.

- Nie musisz odpowiadać…

- Wiem, że nie muszę - zapewnił ją. - Chcę. Myślę, że to presja rodziny powoduje, że nie spieszę się tak z narzeczeństwem. Oczywiście, oni pragną wyłącznie mojego dobra. Ale… - wzruszył ramionami.

- Ale to wciąż jest presja - dokończyła Brooke, niemalże do siebie.

- Dokładnie tak - zgodził się Meade.

Po chwili podjął temat.

- Ale, prawdę mówiąc, gdybym rzeczywiście pragnął się ożenić, zrobiłbym to bez względu na rodziców. Nie, to, że wciąż jestem samotny jest w głów­nej mierze spowodowane pracą, a także… cóż, chyba można by to nazwać zbyt wygórowanymi wymaganiami.

- Zbyt wygórowanymi…?

- Hm - przytaknął. Jeszcze nigdy nie wypowiedział tego głośno, lecz tkwiło to gdzieś w podświadomości, od kiedy przyglądał się Brooke, śpiącej w jego ramionach wtedy, w szpitalu. - Wiele osób, które znam, twierdzi, że znają tyl­ko nieszczęśliwe małżeństwa. Czytają statystyki mówiące o ilości rozwodów i dochodzą do wniosku, że i tak nie mają szans. Mówią: „Po co zawracać sobie głowę?” Ale wię­kszość małżeństw, które ja znam, jest naprawdę udanych. Gdy patrzę na moich rodziców, na to, co było między profe­sorem a Gabrielle. Na moje siostry i ich mężów…

- Na Ethana i Jazz - cicho dopowiedziała Brooke.

- Na Ethana i Jazz - powtórzył. - W każdym bądź razie, nie mam zamiaru ograniczać się do minimum w pożyciu męża i żony. To takie proste. Czy też tak skomplikowane, za­leży, jak na to spojrzeć.

Rozmowa urwała się. Dalej spacerowali. Meade spojrzał przelotnie na Brooke. Wydawała się zamyślona.

- A jaka jest twoja rodzina? - spytał z ciekawością.

Rozmawiali ze sobą wielokrotnie w ciągu ubiegłego tygodnia, lecz znał bardzo mało szczegółów z jej życia. On sam mówił o sobie wiele, nawet nie pytany, mając nadzieję, że spowoduje to jej otwarcie się. Nie okazało się to zbyt skuteczne.

Brooke zamrugała. Zawahała się na moment i Meade spostrzegł, jak jeden kącik jej ust unosi się nieznacznie.

- Czyżbyś nie słuchał, jak odpowiadałam napytania twojego ojca? - spytała niewinnie.

- Co?… ach!

- Cofnęliśmy się daleko w przeszłość, aż do moich przodków, którzy przypłynęli do Ameryki na „Mayflower” - żartowała z niego.

- Tak, no cóż - zaśmiał się Meade. - W porządku. Przyznaję, że nie słuchałem zbyt uważnie. Byłem zajęty zastanawianiem się nad tym, jak zmusić ojca do milczenia i wyprosić go za drzwi tak, aby go nie urazić.

- To było niewykonalne - zaśmiała się Brooke.

- W końcu też zdałem sobie z tego sprawę. Dlatego powiedziałem mu o tym później, i że powinien wracać na kolację. W każdą środę matka przygotowuje mussakę i staje się niezwykle rozdrażniona, gdy nie może jej podać na stół punktualnie o wpół do siódmej. A wracając do twojej rodziny…?

- Cóż, chyba wspominałam ci, że mam jedną siostrę. Ojciec pracuje w ubezpieczeniach. Myśli o przejściu na emeryturę, ale jak na razie nic w tej sprawie nie robi. Matka gra w golfa i udziela się w organizacjach charytatywnych. Oni są bardzo mili. I dobrzy.

- Czy oni... namawiali cię do małżeństwa?

Przez moment nie był pewien, czy Brooke zdecyduje się na odpowiedź. Wreszcie potrząsnęła głową.

- Nie. Sama to zrobiłam.

- Nie rozumiem?

- Nigdy nie zależało mi na karierze. Och, w szkole szło mi całkiem nieźle i podobała mi się moja praca. Ale zawsze, nawet gdy byłam dzieckiem, pragnęłam wyjść za mąż… mieć dzieci. Niestety… - jej głos załamał się - niestety, nie zawsze można dostać to, czego się pragnie.

- A twój mąż - to znaczy, twój były mąż - Meade zdawał sobie sprawę z tego, że wkracza na niebezpieczny teren, ale musiał podjąć ryzyko.

Brooke spojrzała pod nogi. Blond włosy opadły jej na ra­miona i zasłoniły twarz. Meade z trudem opanował pokusę odgarnięcia ich i zobaczenia, jakie uczucia chciała ukryć. -„Powoli” - upomniał samego siebie. - „Obiecałeś jej, że nie będziesz się spieszył”.

- Peter także nie otrzymał tego, czego pragnął - słowa te wypowiedziała głosem tak bezbarwnym, jak szkło.

Nawet kładąc się spać, Meade wciąż zastanawiał się nad ostatnim zdaniem Brooke. Oczywiście mogła mieć na myśli wiele różnych rzeczy, ale gdzieś w głębi duszy czuł, że ist­nieje tylko jedno wytłumaczenie sprzeczności, które obser­wował w niej od początku ich znajomości. Meade nie pa­miętał już, kiedy po raz pierwszy usłyszał powiedzenie, że j nie ma zimnych kobiet, lecz tylko nieudolni mężczyźni. Nie było to istotne. Ważne natomiast było, że uważał to sformu­łowanie za niezwykle trafne.

Kobieta, która opiekowała się Jazz z taką czułością, nie była z pewnością oziębła. Kobieta, która przy pomocy jed­nego spojrzenia czy przypadkowego dotknięcia sprawiała. nawet nieświadomie, że krew się w nim burzyła, nie była oziębła.

Brooke Livingstone była pełna ciepła. Lecz wydawało się, że sama nie zdaje sobie z tego sprawy.

A co do jej byłego męża…

Meade spostrzegł, że zacisnął dłonie w pięści. Czuł, że Peter Livingstone był nie tylko nieudolny. Meade czuł, że ten drań był celowo okrutny.

ROZDZIAŁ 5

- To wprost nie do wiary, ile Jonathan urósł w ciągu dwóch tygodni - powiedziała Brooke, wchodząc z Jazz do zbudowanej z piaskowca rezydencji Wiidingów. - Wydawał się tak drobny tam, w szpitalu. Ale teraz... - zawahała się, przypominając sobie swoje odczucia, gdy kołysała w ramionach słodko pachnące maleństwo.

- Cóż, od urodzenia je za troje. Aż dziw bierze, że nie jest jeszcze większy. Ethan nazywa go Prosiaczkiem.

- Naprawdę? - zabawnie było wyobrazić sobie jednego z najpoważniejszych bankierów Bostonu, zachowującego się jak zakochany tatuś.

- Słowo - potwierdziła Jazz. - Kiedy nie wydaje dźwięków takich jak guuu czy gaaa, czy też nie czyta w Wall Street Jurnal o notowaniach giełdowych przedsiębiorstw produkujących pieluchy i odżywki. Dla mnie Jonathan wygląda jak Gumiś.

- Jazz! - Brooke wybuchnęła śmiechem.

- Oczywiście, że gdyby miał zęby, nazywałabym go „Szczęki” - mówiła śmiertelnie poważnym głosem Jazz, a w oczach igrało rozbawienie.

- To oburzające, mówić w ten sposób o moim chrześniaku - oświadczyła Brooke.

- Chyba naprawdę lubisz tego aniołka, prawda'? - zażartowała Jazz.

- No cóż… On jest… jest taki piękny - powiedziała Brookes serdecznie. „A ty jesteś taka szczęśliwa, tak bardzo szczęśli­wa” dodała w duchu.

Z twarzy Jazz znikła łobuzerska mina.

- Tak, to prawda - przyznała, po czym przechyliła lekko głowę i przez kilka sekund przyglądała się Brooke. - Tak się cieszę, że zarówno ty, jak i Meade zgodziliście się zostać ro­dzicami chrzestnymi - powiedziała.

- Och, tak się cieszę, że mnie o to poprosiłaś!

Brooke była wzruszona, gdy Jazz poruszyła tę sprawę już na początku wizyty. Poczuła się również nieco dziwnie, gdy Jazz w naturalny sposób łączyła jej osobę z Meade'em.

- Kogóż innego moglibyśmy o to poprosić? - kontynuo­wała przyjaciółka.

- Nie wiem… może kogoś z rodziny Ethana? - zapro­ponowała Brooke.

- Nie - odparła stanowczo Jazz. - Spójrz sama. Casey i Laura byli świadkami na naszym ślubie, a ty i Meade byli­ście przy narodzinach Jonathana. Chcemy, abyście w czwór­kę stali przy naszym synu w dniu jego chrztu. A co do rodzi­ny Ethana, nie jest tajemnicą, że obchodzą mnie tylko jego rodzice, a oni aprobują naszą decyzję. A jeśli jego siostry, czy któryś z Wildingów poczuje się urażony… - Jazz wzru­szyła ramionami - Ethan mówi, że oni już tak długo traktują świat z góry, że przestali do niego należeć.

Brooke uśmiechnęła się. Poznała kiedyś siostry Ethana i już po krótkim spotkaniu miała ich dosyć.

- W porządku - powiedziała - to naprawdę jest dla mnie ważne.

- Po tym, co zrobiłaś… - zaczęła Jazz, lecz przerwała, słysząc głośne uderzenie pioruna. Spojrzała w okno. - Mój Boże, ależ leje! - wykrzyknęła.

Brooke również wyjrzała. Gdy jechała do Jazz, niebo by­ło zasnute chmurami i od czasu do czasu mżyło. Teraz na dworze było ciemno i woda lała się strumieniami.

- Nie możesz wyjść w taką pogodę - powiedziała Jazz.

- Kochanie, to tylko deszcz. Nie roztopię się przecież.

- To wygląda okropnie. Powinnaś poczekać, dopóki się nie przejaśni. Już wiem, zostań na kolację! Możesz przecież zadzwonić do Meade'a…

- Do Meade'a? - spytała zdziwiona Brooke. - Dlaczego miałabym do niego dzwonić?

Jazz spojrzała na nią zaskoczona.

- Dlatego, że jeśli tego nie zrobisz, będzie się o ciebie niepokoił. Już pewnie to robi.

- Jazz - uśmiechnęła się lekko Brooke. - Nie wiem, co… Meade O'Malley nie kontroluje moich wyjść i powrotów. Tak się tylko złożyło, że mieszkamy pod tym samym dachem… to znaczy jesteśmy przyjaciółmi, oczywiście. Ale on i ja nie jesteśmy… - przerwała, po czym spytała niemal oskarżycielskim tonem: - Czyżbyś sądziła, że nas łączy coś więcej?

Później Brooke zdała sobie sprawę, że nie powinna być zaskoczona odpowiedzią Jazz. Wiedziała przecież, że we­dług Jazz na bezpośrednie pytanie należy udzielić jasnej od­powiedzi.

- Hm - najprościej w świecie odparła Jazz.

- No cóż… - Brooke nie mogła złapać tchu - a więc nie!

Jazz nic nie odpowiedziała. Słychać było tylko kolejne uderzenia pioruna. Brooke przypomniała sobie słowa Meade'a sprzed tygodnia, które pragnęła wyrzucić z pamięci.

„Coś wydarzyło się między nami w czasie nocy porodu Jazz. Do diabła, bądźmy uczciwi. Doznaliśmy czegoś cu­downego już wtedy, gdy otworzyłem drzwi wtorkowej nocy i zobaczyliśmy się po raz pierwszy. Nie wiem, co to było. Nie umiem tego wyjaśnić. Czuję to zawsze, gdy patrzę na ciebie, dotykam cię, a nawet wtedy, gdy myślę o tobie…”

Wtedy wymówiła jego imię.

„I tak samo jest z tobą, prawda?” To było raczej stwier­dzenie, nie pytanie.

Nic na to nie odpowiedziała.

„Prawda?”

„Tak, ale… to wszystko toczy się zbyt szybko”.

- Brooke? - głos przyjaciółki wyrwał ją z zamyślenia.

- Ja. To nie jest zupełnie prawda - przyznała po chwili. - To, że między nami nic nie ma.

- Wiem. - Jazz uśmiechnęła się łagodnie.

- Ale nie jesteśmy… to nie jest tak, jak sobie myślisz - szybko dodała Brooke. Ponownie uderzył piorun, - A wła­ściwie, co ty o tym myślisz? - spytała.

Jazz zastanowiła się przez dłuższą chwilę, zanim odpo­wiedziała. Kiedy odezwała się, w jej głosie brzmiała pew­ność.

- To coś specjalnego.

Brooke przez chwilę przyglądała się kroplom deszczu uderzającym o szybę.

- To trwa dopiero trzy tygodnie… - szepnęła.

- Mówisz zupełnie jak Meade.

Brooke spojrzała na przyjaciółkę,

- To znaczy, że on… że wy o mnie rozmawiacie? - Wie­działa, że Meade odwiedził Jazz, ale nie mówił nic o…

- Pytał mnie o ciebie, gdy wpadł tu wczoraj, aby zoba­czyć dziecko.

- A co mu powiedziałaś? - dopytywała się Brooke. Nie znosiła, gdy ludzie roztrząsali jej problemy. Wystarczyło, że działo się tak w jej małżeństwie.

- Nic, czego by już nie wiedział. Że byłaś mężatką. Że rozwiodłaś się. Że można ci ufać. - Jazz zmarszczyła nos. - I nic o tym, że nie masz do mnie zbytniego zaufania - dodała po chwili.

Niewiele brakowało, a Brooke otworzyłaby serce przed przyjaciółką. Lecz bała się, że gdy już zacznie mówić, nie będzie mogła przerwać. Chciała tego uniknąć. Peter, opo­wiadając wszem i wobec ich najintymniejsze przeżycia i problemy małżeńskie, zranił ją głęboko. Przyjeżdżając do Bostonu, Brooke postanowiła, że już nigdy nie pozwoli sobie na otwartość ani szczerość.

Było jeszcze jedno. Bała się, że gdy Jazz dowie się, że nie może mieć dzieci, ich przyjaźń skończy się. Dla Brooke mały Jonathan Wilding był zarówno źródłem radości, jak i bólu i chciała ukryć to przed przyjaciółką.

- Jazz - zaczęła, czując ucisk w gardle - ja…

- W porządku, Brooke - szare oczy Jazz były pełne zro­zumienia - nie zmuszam innych do zwierzeń wtedy, gdy tego nie pragną. Czasem taka rozmowa pomaga a czasem nie. Chcę tylko, abyś wiedziała, że jestem twoją przyjaciółką, która zawsze cię wysłucha.

- Wiem. To jedna z niewielu rzeczy, których jestem cał­kowicie pewna.

- A więc - zostajesz na kolacji, przyjaciółko? - Jazz po­wtórzyła wcześniejsze zaproszenie.

- Nie, nie mogę. Ale dziękuję - Brooke przecząco potrząsnęła głową.

- Jesteś pewna?

- Całkowicie. Spójrz - popatrzyła w stronę okna - myślę, że deszcz przestaje padać. Wiesz, jakie są te letnie burze. Nigdy nie trwają zbyt długo.

- Nie masz ani płaszcza ani kapelusza - powiedziała Jazz - jeśli wyjdziesz teraz, na pewno przemokniesz i przeziębisz się… O mój Boże, zachowuję się zupełnie jak matka, prawda?

- Przecież jesteś matką - z uśmiechem powiedziała Brooke. - Zapomniałaś mi powiedzieć, że nie mam kaloszy. Pamiętam, jak moja matka nalegała zawsze, żebym w czasie deszczu nosiła gumowce.

- Hm… - Jazz zamyśliła się, jakby chciała zapamiętać tę informację. - No dobrze, a co z parasolką? Pozwól przynaj­mniej, że pożyczę ci parasolkę.

Brooke otworzyła torebkę.

- Wszystko w porządku, Jazz. Mam ją tutaj. Matka przy­pominała również o noszeniu parasolki.

W pewien sposób Brooke była nawet wdzięczna niebio­som za złą pogodę. Przy takiej burzy dojazd do domu wyma­gał większej uwagi i mogła choć na chwilę nie myśleć o Meadzie.

W ślimaczym tempie przejechała przez most. Uderzenia błyskawic rozjaśniały ciemnoszare niebo. Odgłosy pioru­nów przypominały brzmienie sekcji perkusji z Uwertury Rok 1812 w wykonaniu Boston Pop Orchestra.

„Wiesz, jakie są te letnie burze” - zamruczała, parodiując swoją wcześniejszą wypowiedź. Zmrużyła oczy, usiłując dojrzeć drogę przed sobą - „…nigdy nie trwają zbyt długo”. Jakby na te słowa deszcz nieco zmalał. Dziękując Bogu choć za to, Brooke skręciła w Broadway. Jeszcze tylko kawa­łek…

Trzy przecznice od domu silnik nagle zakrztusił się i zgasł. Brooke nie od razu zdała sobie sprawę z tego, co się dzieje. Udało się jej skręcić i zatrzymać przy krawężniku.

- O nie, proszę, nie rób mi tego! - protest w jej głosie zmieszany był z błaganiem. - Przecież zostałeś wyregulowany zaledwie miesiąc temu, pamiętasz?

Przekręciła kluczyk w stacyjce. Silnik zawarczał kilka ra­zy i zamilkł. Spróbowała ponownie. Tym razem rozległo się tylko prychnięcie,

- No, dobra, samochodzie - powiedziała i potrząsnęła głową. - Dam ci jeszcze jedną szansę. - Po raz kolejny prze­ kręciła kluczyk, naciskając przy tym pedał gazu i wierząc, że w przysłowiu „Do trzech razy sztuka” tkwi choć odrobinę prawdy.

Trzeci raz okazał się niepowodzeniem. Silnik wydał z sie­bie jedynie krótką czkawkę.

- Świetnie! - wykrzyknęła dziewczyna, uderzając dłonią kierownicę. Na zewnątrz krzaki tłukły o szybę samochodu. - Po prostu świetnie!

Przez moment zastanawiała się, co robić, myślała, że ule­wa ucichnie. Ale nagle deszcz uderzył ze zdwojoną siłą.

- Nie możesz siedzieć w samochodzie przez całą noc - powiedziała sobie, obliczając w myśli odległość dzielącą ją od domu. - To tylko trzy przecznice. Nie utoniesz przecież. Tak, zniszczysz swoje najlepsze spodnie i bluzkę, którą mia­łaś na sobie zaledwie dwa razy… ale nie utoniesz.

Już po dwudziestu sekundach od wyjścia z samochodu była całkowicie przemoknięta. Gdy mijała drugą przecznicę, silny podmuch wiatru najpierw odwrócił, a następnie wy­rwał jej z rąk parasolkę.

W połowie drogi przez trawnik otaczający dom, Brooke pośliznęła się i upadła, lądując na kolanach i dłoniach. Przy upadku otworzyła się jej torebka i cała zawartość wysypała się na rozmokłą ziemię. Brooke pomyślała sobie, że być mo­że utonięcie nie było najgorszym z możliwych rozwiązań.

- Czuję… czuję się jak zmokła kura - żałośnie wyjąkała Brooke, próbując opanować dreszcze wstrząsające jej cia­łem.

- To musiała być niezwykle zdesperowana kura - odparł żartobliwie Meade, prowadząc ją do swego mieszkania.

- Dzię… dziękuję, Meade - odpowiedziała, szczękając zębami.

Meade usłyszał stukanie do drzwi frontowych i wpuścił ją do środka. Zatoczyła się i niemal padła mu w ramiona, mamrocząc coś o zepsutym samochodzie i zgubionych klu­czach. Przez chwilę był przerażony, zanim nie spostrzegł, że była przemoknięta i zziębnięta, a nie poważnie ranna.

- Dlaczego jest tu tak ciemno? - spytała Brooke, usiłując odgarnąć z czoła mokry kosmyk włosów. Na jej policzku została smuga błota.

- Wysiadła elektryczność - wyjaśnił. - Słuchaj. Idź teraz do łazienki i zdejmij te mokre ubrania, dobrze? Ja w tym czasie przyniosę ci z góry coś suchego.

- Nie wejdziesz tam. Moje klucze… kiedy upadłam… - dziewczyna zatrzęsła się z zimna.

- Wiem. Mówiłaś, że wszystko wypadło z twojej toreb­ki. Ale nie martw się. Jestem przecież gospodarzem, pamię­tasz? Mam zapasowe klucze.

- Och. - Zielone oczy wydawały się ogromne w jej bla­dej twarzy.

- Łazienka jest tam - Meade położył ręce na wąskich ra­mionach Brooke i skierował ją w lewo. - Idź już.

Gdy patrzył, jak ociekając wodą, szła przez pokój, zasta­nowił się, czy zdaje sobie sprawę, iż przemoczone ubranie opina jej ciało jak druga skóra. Widział wyraźnie każdy szew bielizny, którą miała na sobie.

Po półgodzinie Brooke wyszła z łazienki, czując się zna­cznie lepiej niż przed wejściem. Otulona była zapinanym na zamek brzoskwiniowym szlafrokiem. Twarz miała czy­stą, bez śladu błota i makijażu, a włosy zaczesane palcami do tyłu.

Gdy weszła do salonu, Meade wstał i odłożył notatki, któ­re przeglądał.

- Odżyłaś? - spytał, przyglądając się jej umytej twarzy.

- Tak, dziękuję - dziewczyna skinęła głową, rumieniąc się lekko pod jego bacznym spojrzeniem. - Wzięłam prysz­nic i umyłam włosy. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciw temu. - Rozejrzała się wokół. Kilka lamp naftowych umieszczonych w różnych kątach pokoju rzucało przytłumione światło.

- Nie, jasne, że nie - zapewnił ją z uśmiechem. - Słuchaj, w kuchni parzy się właśnie herbata. Usiądź, a ja przyniosę filiżanki.

Brooke patrzyła na niego, gdy wychodził z pokoju tym swoim kocim, sprężystym krokiem, po czym usadowiła się na jednej z kanap. Na niskim stoliku wśród nagromadzo­nych tam posążków zobaczyła rzeźbioną figurkę, która tak utkwiła jej w pamięci. Spojrzała w bok, wycierając dłonie o szorstką tkaninę szlafroka, starała się zapomnieć o statuetce.

- Pani herbata, madam - oświadczył Meade, wracając z kuchni. W jednej ręce niósł barwny, wypalany kubek, a w drugiej ręcznik i niewielki słoik.

- Ach… dziękuję - odpowiedziała Brooke, biorąc kubek. - Jak zagotowałeś?

- Palnik turystyczny.

- Tak, oczywiście. - Brooke poczuła się trochę głupio, że nie pomyślała o tym sama. - Powinnam była pamiętać, że jesteś przyzwyczajony do życia bez elektryczności.

- Cóż, powiedzmy, że nauczyłem się sztuki przetrwania w nieco bardziej prymitywnych warunkach niż obecne.

Brooke wypiła łyk parującego, jasnobrązowego naparu. Poczuła delikatny, nieco egzotyczny smak.

- Hm. Jakie to wspaniałe. Co to za herbata? - upiła ko­lejny łyk, próbując odgadnąć skład.

- To mieszanka ziołowa - odpowiedział Meade, siadając ze skrzyżowanymi nogami u jej stóp. Po chwili dodał: - Plus pokaźna porcja Napoleona.

- Zioła... i brandy - powtórzyła Brooke, wypijając nieco większy łyk. Poczuła nagle przyjemne ciepło w żołądku. - Receptura, którą poznałeś, ucząc się sztuki przetrwania w prymitywnych warunkach? - zasugerowała żartem.

- Niezupełnie - zaśmiał się Meade, rozkładając na kola­nach przyniesiony ręcznik. - Nauczyłem się tego od studen­ta, z którym dzieliłem pokój na letnim kursie w Oxfordzie. Był on pół-Chińczykiem, pół-Francuzem.

- Pół… - Brooke zamrugała oczami, zdając sobie nagle sprawę z niecodziennego miejsca, które zajmował Meade. - Co robisz na podłodze? - spytała.

- Zauważyłem zadrapanie na twojej lewej nodze. Mam tu coś na to.

- Och… nie musisz… - Przerwała Brooke, zaskoczona. Ona sama, dopóki nie zaczęła zdejmować z siebie zabłoconych, mokrych ubrań, nie zdawała sobie sprawy, że upadek na dziedzińcu spowodował otarcia na skórze, a nowe rajsto­py są do wyrzucenia. - To nic takiego, Meade. Naprawdę.

- Nie przeszkadzaj - odpowiedział cicho, unosząc nieco szlafrok.

Powiedział to tak stanowczo, że Brooke zrezygnowała z wszelkich protestów. Otwierając słoik z antyseptyczną maścią, Meade przyglądał się zadrapaniom. Jej ocena skale­czenia była właściwa. Mimo wszystko, po prawie dwudzie­stu latach doświadczeń w terenie wiedział, że nie należy le­kceważyć nawet najdrobniejszej ranki. Widział kiedyś, jak jeden z jego towarzyszy niemal stracił rękę, gdy skaleczenie dłoni zostało ocenione jako „nic groźnego” i zaniedbane, w wyniku czego wywiązała się poważna infekcja.

- Może trochę piec - ostrzegł, zanurzając palce w słoiku.

Gdy Meade zaczął nakładać maść, Brooke rzeczywiście poczuła lekkie pieczenie. Szybko jednak zapomniała o tym, czując wzdłuż łydki dotyk dłoni Meade'a. Wstrzymała od­dech.

- Przepraszam - powiedział Meade, czując pod palcami napięte mięśnie. Uniósł wzrok, zaniepokojony tym, że mó­głby sprawić jej ból. Patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami, rozchylając nieco wargi. - Brooke…?

- Wszystko w porządku - odparła szybko. - Ja… to… to rzeczywiście trochę piecze.

Pokiwał głową i schylił się, by skończyć nakładanie ma­ści. Gdy patrzył w twarz Brooke, ujrzał ten sam grymas co wówczas, gdy pocałował ją pierwszy raz.

W ciągu ostatniego tygodnia całował ją kilkakrotnie. I za każdym razem przekonywał się, że miał rację, oceniając tak a nie inaczej fizyczną stronę jej małżeństwa. Jej instynktow­ne reakcje zaskakiwały zmysłowością. Meade nigdy nie pró­bował zatrzymać Brooke, gdy zaczynała się od niego odsu­wać. To, czego od niej oczekiwał, musiało wyjść od niej.

- Proszę - powiedział cicho, delikatnie wcierając ostat­ka porcję maści w skórę łydki. Puścił jej nogę. - Skończone.

- Dziękuję - odparła dziewczyna, zasłaniając się ponownie połą szlafroka.

- Cała przyjemność po mojej stronie - odrzekł wstając. Przez kilka chwil przyglądał się jej w milczeniu. - Masz ochotę zostać na kolacji? - spytał nagle, przeciągając ręką po włosach. Nigdy nie postąpi wbrew jej woli, ale będzie się starał być blisko niej.

Brooke uniosła podbródek, aby móc mu spojrzeć w oczy.

- Czy jeśli zostanę, nauczysz mnie sztuki przeżycia w prymitywnych warunkach? - spytała, lekko unosząc brwi.

- Możemy rozpocząć szkolenie. - Meade wyciągnął do niej rękę, ukazując w uśmiechu białe, odcinające się od opalonej skóry zęby.

ROZDZIAŁ 6

- Francuski chleb, wino i brie - wyliczała Brooke jakieś dwie godziny później, badając rozsypane na podłodze resztki pozostałe po pikniku. Westchnęła, udając, że się nad czymś zastanawia, i zwróciła się do Meade'a. - Nie chciałabym ni­czego krytykować, ale to niezupełnie zgadza się z moim wy­obrażeniem o tym, czym jest prymityw.

- Tak, zauważyłem, jak wiele cię kosztowało zmuszenie się do zjedzenia trzeciej porcji pasztetu - zauważył. Powaga jego głosu kontrastowała z uśmiechem.

- No cóż - Brooke wytarła wargi papierową serwetką. - Przyznam, że byłam głodna. To walka z żywiołem wzmogła apetyt.

- Walka z żywiołem? - powtórzył, unosząc brwi. - Po­przednio mówiłaś coś na temat huraganu.

- Uświadomiłam sobie właśnie, że o tej porze roku nie występują huragany - odparła, wzruszając ramionami. W czasie przygotowania posiłku opowiedziała Meade'owi o dramacie swej odysei. Zachęcał ją, zadając absurdalne py­tania, i w efekcie jej opowieść była mieszaniną przedwojen­nego serialu przygodowego z filmem przyrodniczym.

- Aha. Słusznie - Meade skinął głową, następnie zaczął wsłuchiwać się w szalejącą na dworze nawałnicę. - Wiesz, to może być monsun - zasugerował żartobliwie.

- Monsun? - Brooke powtórzyła z niedowierzaniem w głosie. - Słuchaj, moja znajomość meteorologii jest zapewne ograniczona tylko do tego, kiedy należy chronić się przed deszczem, ale nawet ja wiem, że w stanie Massachu­setts nie występują monsuny.

- Od każdej reguły zdarzają się wyjątki - odparł. - W ostatnich latach nastąpiło wiele anomalii pogodowych.

- Które są spowodowane dziurą w warstwie ozonowej, prawda?

- Możliwe - przyznał prostując się.

Brooke widziała, jak jego muskuły prężą się pod białym pulowerern i ciemne włosy na jego piersi. Sięgnęła po kieli­szek stojący na podłodze i wypiła resztę wina.

Po chwili Meade odezwał się ponownie.

- Wiesz, chyba masz rację. Pasztet nie jest zbyt prymitywnym daniem. Chyba powinniśmy upiec w kominku parówki.

- Powiedziałeś przecież, że jedyne parówki, jakie masz w domu, zostały już dawno posiekane i zapakowane do pu­szek ze spaghetti w sosie pomidorowym! - zarzuciła mu Brooke.

- Bo to rzeczywiście są jedyne parówki, jakie mam w domu. Ale pomyśl tylko, jak wspaniałe byłoby wyławia­nie ich z zimnego spaghetti.

- Hm...

- Moglibyśmy udawać, że poszukujemy pędraków.

- Meade! - Zmięła serwetkę i rzuciła w niego. Odbił ją jak lotkę przy grze w kometkę.

- Zbyt prymitywne, tak? - zażartował, puszczając do niej oko.

- Tylko tego można spodziewać się po kimś, kto gromadzi w kuchni zapasy puszek ze spaghetti i stosy chrupek.

- Spokojnie, spokojnie. Powiedziałem ci przecież, że trzymam to dla moich siostrzeńców.

- Hm - odparła Brooke, siadając wygodniej i bawiąc się kosmykiem włosów. - Ciekawa jestem... ciekawa jestem, co jedli na kolację Jazz i Ethan.

- Och, z pewnością coś niezwykłego - odpowiedział. - Na przykład ślimaki. - Przypatrywał się uważnie dziewczy­nie. - Może powinnaś była zostać i przekonać się - zapropo­nował cicho. Wspomniała wcześniej, że została zaproszona na kolację, ale nie wyjaśniła, dlaczego nie przyjęła tej pro­pozycji.

- Nie. Chciałam wrócić do domu - powiedziała po chwi­li, wciąż bawiąc się włosami. Wiedziała, że Meade ją obser­wuje. Zawsze to wiedziała. Podobnie, jak zawsze wiedziała. gdy robił to Peter. Ale tym razem było inaczej.

Meade O'Malley sprawiał, że w jego obecności może so­bie bezpiecznie pozwolić na słabość. Dotykać... i być doty­kaną. Nie tylko fizycznie, ostatni tydzień nauczył ją wiele: ale również emocjonalnie.

- Brooke?

Spojrzała na niego. Dystans między nimi zmniejszył się niepostrzeżenie. Siedzieli teraz w odległości kilkunastu cen­tymetrów. Na tyle blisko, by móc dotknąć... na tyle blisko, by zostać dotkniętą.

- Jazz sądziła, że powinnam do ciebie zadzwonić, gdy­ bym zdecydowała się zostać u niej na kolacji.

Meade uśmiechnął się lekko, ale w jego oczach nie było śladu wesołości.

- Mógł z tym być pewien kłopot. Ulewa zalała przewody telefoniczne - powiedział. - Ale oczywiście, byłbym spo­kojniejszy, wiedząc, gdzie jesteś. Zacząłem zastanawiać się około piątej trzydzieści, a martwić kwadrans po szóstej.

- Ona… Jazz sądziła, że tak będzie.

- A ty?

Brooke zwilżyła wargi koniuszkiem języka.

- Myślałam, że nie odnotowujesz wszystkich moich wyjść i powrotów.

- Czyżbyś próbowała sprowokować mnie do prawienia komplementów?

- Och, nie! - zaprzeczyła. Coś w jego wzroku spowodowało, że się zarumieniła. - Nie, oczywiście, że nie. Dlacze­go…?

- Proszę, już w porządku. Wierzę ci. - Naprawdę jej wie­rzył. Przez ostatnie dwa tygodnie poznał ją na tyle, aby zdawać sobie sprawę z wrażliwości dziewczyny. - Pozwól, że to ja cię spytam. Czy ty znasz moje wyjścia i powroty?

Brooke uniosła rękę do piersi, w tradycyjnym kobiecym geście obrony, zupełnie tak, jakby chciała zasłonić swą na­róść. Zaskoczyła ją prostota tego pytania i jej chęć udziele­nia odpowiedzi.

- Wiem, kiedy tu jesteś - szepnęła po chwili, czując jak czerwieni się. - I… i wiem, kiedy cię nie ma.

Meade zaczerpnął głęboko powietrza. Nie oczekiwał takiej szczerości. Nawet na nią nie liczył. Słowa Brooke oszo­łomiły go niczym afrodyzjak. Odczekał kilka sekund, starając się uspokoić. I odpowiedział jej z równą uczciwością.

- Tylko raz nie wiedziałem, że jesteś w domu. To było tej nocy, gdy wróciłem z Brazylii. Od tamtej pory…

Uniósł prawą rękę i przesunął nią wzdłuż policzka i brody dziewczyny. Opuszkiem kciuka pogładził jej usta, delektu­jąc się ich delikatnością. Rozchyliła lekko wargi. Jego do­tknięcie spowodowało, że zadrżała.

- Od tamtej pory, nawet gdy cię nie widzę, nie słyszę, nie czuję zapachu twoich perfum, zawsze wiem, kiedy jesteś w domu - kontynuował. - Czuję cię, Brooke. Czuję cię.

- Medea… - drżącym głosem zaczęła Brooke, Podniecenie wywołane jego dotykiem przenikało każdy nerw jej ciała.

- Chcę się z tobą kochać - powiedział głębokim głosem. Siła jego pożądania spowodowała, że głos mu się załamywał. - I wiesz o tym, prawda? Wiedziałaś o tym od początku.

Brooke zawahała się.

„Nigdy nie wstydź się szczerości” - powiedział kiedyś.

- Tak - wyszeptała.

- Chcę się z tobą kochać teraz. Dzisiejszej nocy.

Dziewczyna poruszyła się nieznacznie. Wydało się jej, że czas stanął w miejscu.

- Powiedz mi, czego pragniesz. Proszę. - Meade chwycił w dłonie jej twarz, muskając palcami delikatną skórę,

Patrzyła prosto w jego oczy. Już kiedyś pytano ją o jej pragnienia, lecz wówczas nie wierzyła, by jej odpowiedź miała jakiekolwiek znaczenie. Tym razem było inaczej.

„Nigdy nie wstydź się…”

- Brooke?

„…szczerości”.

- Chcę się z tobą kochać, Meade. Teraz. Dzisiejszej nocy.

I to była prawda.

Meade poprowadził Brooke do sypialni. Pokój był nie­wielki, umeblowany z niemalże spartańską prostotą. Znaj­dowało się w nim kilka książek i prostych sztychów przed­stawiających rośliny, I nic więcej, żadnych niepotrzebnych sprzętów. Nieład, tak wszechobecny w pozostałej części mieszkania, został za drzwiami.

Meade postawił na drewnianej komódce przyniesioną z salonu lampę. Sypialnia wypełniła się delikatną poświatą. Brooke, drżąc, stanęła w kręgu światła i przyglądała się Meade'owi szeroko otwartymi oczami. Meade zbliżył się do niej. Uniósł ręce i dotknął jej opadających na ramiona wło­sów. Zagłębił palce w jedwabiste sploty. Stał tak blisko, że był pewien, iż Brooke słyszy silne uderzenia jego serca.

- Nie bój się - powiedział miękko. Czuł promieniujące nawet przez szlafrok ciepło jej ciała i odurzający zapach świeżo umytej skóry.

Brooke odrzuciła głowę. Była to chwila ofiarowania i przyjmowania.

- Nie boję się - odparła. Przeżywała wiele stanów ducha. ale strach nie był jednym z nich.

Meade nie zdawał sobie nawet sprawy, jak bliski był za­łamania. Z wielką ulgą przyjął jej słowa.

- Brooke, o mój Boże. Brooke - jęknął.

Wtedy ją pocałował.

Dotyk jego warg był słodki i parzący. Brooke poddała się bez wahania, ulegając czarowi jego męskości. Rozchyliła wargi. Chwilę później poczuła szorstkość języka. Ten smak przepełniłjej usta.

„Tak… o tak. Proszę…” - pomyślała.

Gdy się rozdzielili, dziewczyna oddychała płytko. Patrzyła na Meade'a jak urzeczona i dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że przód szlafroka rozchylił się prawie do pępka. Chłodne powietrze owiało jej rozgrzaną skórę. Poczuła, jak sutki zaczynają twardnieć.

- Moja kochana… - wyszeptał Meade. Delikatnie wsunął ręce pod szlafrok. Palcami poznawał szczupłość bioder, wgłębienie wąskiej talii i krągłość odkrytych piersi. Tak wiele razy wyobrażał sobie tę chwilę…

Brooke nie potrafiła być prowokacyjna. Była zbyt mało pewna siebie, aby przejmować inicjatywę. Lecz śmiały dotyk dłoni Meade'a sprawił, że przeszłe doświadczenia wydały się jej nieistotne. Meade miał na sobie pulower wpuszczo­ny w obcisłe dżinsy. Wystarczyło kilka ruchów, by pozbyć się okrycia.

Już przy pierwszym dotyku przez ciało Meade'a prze­biegł dreszcz. Przestał na moment oddychać. Pod ciepłą, gładką skórą rysowały się silne mięśnie. Brooke przesunęła ręce wyżej, odkrywając owłosienie jego piersi.

Brooke nie wiedziała, ile czasu poświęciła na tę pieszczotę. Nie zauważyła, kiedy Meade zsunął z jej ramion szlafrok.

- Chcę cię zobaczyć - ochryple powiedział Meade. - Teraz. - Zsunął niżej okrywający ją materiał, po czym odsunął dłonie i pozwolił zadziałać prawu ciążenia. Szlafrok upadł na podłogę, układając się miękko wokół jej szczupłych kostek.

Po chwili Brooke cofnęła się o krok i dopiero wtedy przestraszyła się. Nie był to strach przed Meade'em. Raczej strach przed sobą… przed brakiem doświadczenia.

Naprawdę chciała się z nim kochać. Tutaj. Tej nocy. Była szczera, gdy mu to mówiła. Ale to nie była cała prawda. To, czego naprawdę pragnęła, to dać mu rozkosz. Ale obawiała się, że nie będzie umiała tego dokonać.

Kuszące kędziory włosów na jej łonie były zaledwie o ton czy dwa ciemniejsze niż na głowie. Całe jej ciało, poza ró­żowością sutek, było jak studium w kolorze kremu i miodu.

Przymknął na moment oczy, usiłując złapać oddech, jak­by w pokoju nagle zabrakło tlenu. Pożądanie zawładnęło nim całkowicie, domagając się spełnienia.

„Wolniej, do diabła. Wolniej!” - przykazał sobie.

- Meade? - niepewnie spytała Brooke, nie umiejąc wy­ tłumaczyć sobie napięcia, które w nim wyczuwała. Czyżby zrobiła coś nie tak?

Meade otworzył oczy.

- Brooke, jesteś tak piękna. Tak piękna. Przy tobie czu­ję… - potrząsnął bezradnie głową.

Brooke przesunęła czubkami palców po jego wargach.

- Mam nadzieję, że czujesz to samo co ja - wyszeptała. Nie pamiętała, kiedy cofnęła się ponownie, aż pod kola­ nami wyczuła brzeg materaca. Usiadła i czekała…

Meade rozebrał się błyskawicznie i stanął przed nią nagi i podniecony. Widząc wyraz oczu dziewczyny, wymówił pytająco jej imię.

Podobnie jak kilka minut wcześniej rękami, teraz odkry­wała wzrokiem nagie ciało Meade'a. Gdy ich oczy spotkały się, dziewczyna uśmiechnęła się. W uśmiechu tym, choć nieco nieśmiałym, nie było widać nawet śladu obawy.

Leżeli przytuleni. Pocałował jej usta. Pieścił całe ciało. Objął dłońmi piersi, muskając opuszkami wrażliwe szczyty. Brooke jęknęła, gdy w miejscu, w którym przed chwilą błą­dziły palce, poczuła smak męskich warg. Ssał i kąsał, naj­pierw jeden różowy pąk, potem drugi.

Pozwoliła sobie na delektowanie się pieszczotami Meade'a To było takie proste, poddać się i być samolubną.

Lecz Brooke nie mogła sobie na to pozwolić. Pragnęła… chciała ofiarować choć część tego, co otrzymała.

Dać mu rozkosz, a jednak miała wrażenie, że sprawia mu ból. Gdy jej delikatne palce objęły twardy dowód jego pożą­dania, Meade znieruchomiał.

- Och, Brooke! - jęknął. Wydawało się, jakby jej imię zostało wyrwane z jego gardła.

Cała się trzęsąc, Brooke cofnęła rękę. Poczuła przypływ wstydu i poniżenia.

- Przepraszam - wyjąkała.

Meade ujrzał bladość jej twarzy i wyraz bólu w oczach. Zdał sobie sprawę, że niewłaściwie odebrała jego reakcję. Przeklął samego siebie. Zareagował na jej dotyk jak nowi­cjusz, który za chwilę osiągnie szczytowanie i zniszczy wszystko.

- Nie, nie kochana - powiedział gwałtownie, chwytając ją, zanim zdążyła się od niego odsunąć. - Nie. Wszystko - porządku. Po prostu pragnę cię. Nie potrafię nad sobą zapanować. Kiedy dotknęłaś mnie przed chwilą… - pochylił głowę i musnął ustami jej chłodne, zaciśnięte wargi. - To by­ła nie tylko przyjemność. To była wręcz ekstaza. Bałem się, że… wszystko toczyło się tak szybko… Zbyt szybko.

- Zbyt szybko? - powtórzyła Brooke, usiłując zrozumieć, co miał na myśli. Czy to możliwe, aby ona…

- Tak, kochanie. Tak - potwierdził pospiesznie. - Pamiętasz nasz pierwszy pocałunek? - powiódł czubkiem języka b zewnętrznej krawędzi jej warg.

- To znaczy… że podobało ci się, jak cię dotykałam? - na jej twarz powrócił rumieniec.

- O Boże, pragnę czuć znowu twoje dotknięcie - powiedział ze wzruszeniem w głosie. „I pragnę zabić tego drania, przez którego uwierzyłaś, że ja, czy inny mężczyzna by to odtrącił” - dodał w duchu. - Ale jeszcze nie teraz. Nie musimy się spieszyć. Czas należy do nas. Powoli… nauczmy się siebie…

Usłyszał ciche westchnienie i poczuł, jak się rozluźniła. Poczekał chwilę, po czym wziął ją w objęcia.

Jedynym, najgłębszym pragnieniem Brooke było dać Meade'owi satysfakcję. Niczego nie pragnęła goręcej.

Wiedziała, że usiłował nad sobą panować. Widziała na­pięcie twarzy, jego urywany oddech i wiedziała, że robi to tylko z myślą o niej.

Przecież nie było takiej potrzeby.

- Proszę… - powiedziała błagalnie, całując i pieszcząc jego ciało. Potrafi sprawić mu przyjemność. Musi jej tylko na to pozwolić.

Meade pragnął, aby Brooke pożądała go tak, jak on jej. Wydawało mu się, że wreszcie tak się stało. I wtedy, jak przez mgłę dostrzegł, że coś jest nie w porządku. To tak, jak­by ona…

- Brooke… - Boże drogi, jej kobiecy zapach i dotyk sprawiły, że zatracił się w pożądaniu. Podniecało go wszy­stko. Kusiła go każdym zakamarkiem ciała.

Poza…

Dręcząca niepewność kazała przesunąć dłoń z krągłości piersi niżej, wzdłuż płaskiego brzucha, obok płytkiego pęp­ka, i dalej. Rozchyliła uda. Ostrożnie badał wilgotną mięk­kość, otoczoną trójkątem blond loków. Twarz mu stężała.

Cokolwiek powodowało u Brooke tę gotowość, nie było to spontaniczne.

- Meade, proszę - szepnęła Brooke, wyczuwając jego nastrój i wątpliwości. Zaczęła całować jego szyję wokół miejsca, gdzie widać było bicie pulsu.

- Nie chcę sprawić ci bólu - mówił, usiłując ignorować prowokujące ukąszenia jej zębów. Zdawał sobie sprawę ze swej siły i wielkości, był bliski utraty kontroli nad sobą. Jeśli nie była jeszcze gotowa na jego przyjęcie…

- Nie sprawisz - zapewniła go. - Proszę… teraz. - I po­ruszyła biodrami w sposób znany już od czasów Adama i Ewy.

Meade nie był w stanie już dłużej walczyć; Z jękiem wziął to, co mu ofiarowała. Wkroczył w nią jednym ruchem bioder. Zetknięcie jego twardej męskości z jej miękką wil­gotnością sprawiło, że prawie eksplodował. W jej wnętrzu było tak ciasno, że był zaskoczony. Lecz uścisk jej mięśni wyzwalał rozkosz tak silną, że wręcz bolesną.

Pragnął, aby razem osiągnęli orgazm. Zagryzł wargi, usi­łując za wszelką cenę nie dopuścić do przekroczenia tej wąt­łej granicy, jaka dzieliła go od całkowitego spełnienia.

Brooke poruszyła się i przesunęła paznokciami po jego umięśnionych plecach. Poczuła, jak z niej promieniuje nie­samowite gorąco.

- Jeszcze… nie… - jęknął Meade, wczepiając się palca­ mi w prześcieradło. - Brooke… proszę, tak bardzo pragnę, żebyś i ty… - W jego głosie słychać było zawiedzione na dzieje.

Aż do tego momentu Brooke nie zdawała sobie sprawy z tego, że Meade chce dać i jej radość spełnienia. Nigdy wcześniej nie przyszło jej na myśl, że mógł czerpać przyje­mność również z dawania.

- Nie mogę… przepraszam…

Brooke wiedząc, że kochanek przegrywa walkę, udała uniesienie. I był to z jej strony akt miłości.

Archimedes Xavier O'Malley nie był pewien, czy pyta­nie: „Czy tobie też było dobrze?” było wywołane męską aro­gancją czy może brakiem poczucia bezpieczeństwa. Na pod­stawie emocji, które w przeszłości prowokowały go do stawiania tego pytania, musiało to być kombinacją obydwu tych odczuć.

„Czy było ci dobrze?”

Powiedz mi, czy jestem tak dobry, jak myślę.

„Czy było ci dobrze?”

Tak się boję, że byłem niezgrabnym, samolubnym sam­cem. Powiedz mi, że to nieprawda!

Brooke nie była usatysfakcjonowana. Pragnęła, by wie­rzył, że i ona doznała rozkoszy, lecz Meade wiedział, że to nieprawda. Nawet w chwili całkowitego spełnienia, w mo­mencie, gdy jego umysł nie rejestrował tego, co działo się z ciałem, czuł, że ona była gdzieś daleko. A teraz, w chwili rozluźnienia, opętany sprzecznymi uczuciami…

Brooke usiadła, zasłaniając piersi brzegiem prześcieradła. Włosy opadały jej w nieładzie na ramiona, zakrywając twarz. Meade czuł jej napięcie i słyszał urywany oddech.

Dziewczyna podkurczyła nogi i wtuliła głowę między ko­lana. Nie była w stanie zebrać myśli. Zaspokoiła go prze­cież. Była tego pewna. A jednak…

Miała nadzieję, że i ona osiągnie orgazm. Ale teraz czuła wyłącznie niepokój. Co było z nią nie w porządku? Dlacze­go nie mogła…

- Brooke?

Głos Meade'a przywołał ją do rzeczywistości. Zamarła pod dotykiem palców muskających jej ramiona. Poczuła, że za chwilę się rozpłacze.

Pragnęła… O Boże, pragnęła…

- Brooke - powtórzył Meade głosem, w którym brzmia­ła niepewność i ponaglenie.

Odwróciła głowę w jego stronę. Szmaragdowe oczy męż­czyzny były pełne czułości. Dopiero po chwili zorientowała się, że to było do niej.

- Tak? - spytała. Nie oczekiwała czułości, nie teraz.

Meade pogładził ją ponownie i poczuł, jak zadrżała. Po­zwól, powiedział w duchu. To dla ciebie… i dla mnie.

- Pamiętasz naszą rozmowę w pizzerii? - spytał cicho.

Brooke nie spodziewała się tego pytania. Jednakże po chwili skinęła głową.

- A więc pamiętasz, co mówiłem o tym, że nie należy…

- …wstydzić się prawdy - dokończyła.

Meade wiedział, że trafił w czułą strunę, choć nie zdawał sobie z tego sprawy. Zawahał się, po czym kontynuował.

- Nigdy nie powinnaś bać się mówić prawdę. Każdą praw­ię. O tym, co czujesz… lecz także o tym, czego nie czujesz.

- Ja… - nie była w stanie powiedzieć nic więcej.

- Nie musisz niczego udawać. Nie ze mną. - Trzy ostat­nie słowa wymówił bardziej stanowczo. Przełknął ślinę i do­dał już łagodniej: - Nie ze mną. Ani teraz, ani nigdy.

Brooke odwróciła głowę, czując gorzki smak porażki. Przez moment zastanawiała się, czy nie zaprzeczyć jego sło­wom. Zaprzeczyć, że cokolwiek udawała. Lecz wiedziała, że nie może. Zresztą i tak by jej nie uwierzył.

- W porządku - powiedziała martwym głosem. - Pra­wda. I tak sam to zauważyłeś. Nie jestem zbyt dobra w upra­wianiu miłości. W seksie.

- To są dwie różne rzeczy, Brooke.

Uniosła głowę, zaskoczona, jak jej się wydało, okrucieństwem jego słów.

- W porządku. Nie jestem dobra w żadnej z tych rzeczy - odpowiedziała ostro. „A ty oczywiście jesteś ekspertem w obydwu - pomyślała z zazdrością. - Pewnie znasz setki kobiet…”

- Brooke - Meaae dojrzał cierpienie w jej oczach. Nie to miał na myśli, chciał tylko, żeby zrozumiała, iż to, co robili razem nie było…

- Chciałam… chciałam, żeby było ci dobrze - powie­działa z bólem w głosie. - Wiem, że nie…

- Wiesz… - już nie miał żadnych wątpliwości, jak mu­siała być wykorzystywana przez pierwszego męża. Przez chwilę marzył o tym, by roznieść tego faceta w pył. Odrzucił jednak od siebie krwiożercze myśli i całą uwagę poświęcił Brooke.

- Kochana - powiedział, zmuszając ją do odwrócenia głowy w jego stronę. - Kochana, posłuchaj mnie, proszę. Naprawdę nie mogło mi być ani trochę lepiej. To niemożliwe.

Powiedziała coś szeptem. Coś, co brzmiało jak pojedyn­cza sylaba, jak jego imię.

- To prawda! - wiedział, że nie wierzy w szczerość jego słów, bo wątpiła w siebie. - Naprawdę było mi dobrze. - Po­zwolił, by wspomnienie przeżytej rozkoszy znalazło ujście w brzmieniu tych słów. I spojrzał wprost w jej oczy. - Ale tobie nie było dobrze, prawda - bardziej stwierdził, niż za­pytał.

- To nie twoja wina! - zaprzeczyła. Nie mogła pozwolić na to, by winił siebie.

- Twoja też nie - odparł natychmiast głosem nie znoszą­cym sprzeciwu.

- Ale ktoś przecież musi... - zaczęła.

- Nie - przerwał jej łagodnie. - Brooke, posłuchaj uważ­nie. To był dla nas pierwszy raz. Początki nigdy nie są łatwe. Dwoje ludzi musi razem odnaleźć ten rytm, który będzie od­powiadał obojgu. Może w romansach wszystko udaje się przy pierwszym podejściu… ale w życiu… - potrząsnął głową.

Brooke przełknęła ślinę i spuściła wzrok.

- Nie mam… tylko raz wcześniej byłam z kimś innym - wyznała po chwili.

Meade nie był przygotowany na taką szczerość.

- Jeszcze nigdy… nigdy… - zawahała się i zaczerpnęła głęboko powietrza. - Nie chciałam udawać. Naprawdę. Chciałam… To, co czułam, to, co sprawiłeś… - tak bardzo chciała, by ją zrozumiał!

Meade powoli pogładził nagie ramiona. Podpowiedział jej słowa, których sama nie potrafiła znaleźć.

- Mam nadzieję, że czułaś to samo. Sprawiłaś, że uwie­rzyłem, iż może być nam razem dobrze. Naprawdę dobrze. Czy i ty tak myślisz?

Razem.

Brooke przypomniała sobie ich pierwsze spotkanie, jej nagłe zafascynowanie tym mężczyzną. I przypomniała so­bie łączącą ich więź, gdy w szpitalu pomagali Jazz przy po­rodzie. Razem.

- Tak - szepnęła. W jej głosie zabrzmiał ton zaskoczenia, podobnie jak wtedy, gdy powiedziała mu, że nie czuje lęku.

Doskonale.

- Ja po prostu nigdy wcześniej… - próbowała zapo­mnieć o przeszłych doświadczeniach, aby przyjąć to, co obiecywała przyszłość. - Meade, nie wiem, czy potrafię.

- Wiem, że potrafisz. - Dotknął z czułością jej warg. - Zaufaj mi… zaufaj sobie.

I Brooke poczuła, że potrafi ufać.

Bardzo powoli Meade położył ją na materacu. Przeczesał palcami jej włosy. Pochylił głowę i musnął ustami brwi. Ca­łował jej skronie, czując pod wargami pulsowanie tętna. Ką­sał płatki uszu. Całował delikatną skórę powiek, bladoróżo­we policzki, czubek nosa. Wreszcie zajął się jej ustami. Pod­dawała się, gotowa na przyjęcie pieszczoty. Po chwili poczuł na swych wargach dotknięcie jej języka.

Wodził dłońmi po wszystkich zakamarkach jej ciała. Pod Jotknięciem jego dłoni ciało poruszało się. radośnie. Przyj­mowała pieszczoty i pragnęła następnych. Były w nich obietnice przyszłej rozkoszy.

Brooke wydawało się, że rozkwita. Każdy nerw promie­niował nieznanym dotąd ciepłem. Opanowała ją tęsknota dawania i otrzymywania.

Smakowała jego wargi… słony aromat skóry. Całowała prężne ciało, czuła mięśnie reagujące na każdą pieszczotę. Jęknęła, obejmując ustami twardy wzgórek jego męskiego sutka.

- Brooke…

Meade objął jej biodra, masował palcami ich zwieńcze­nie. Przesunął ręce wyżej, aż do piersi i zaczął delikatnie drażnić różane pąki sutek. Krzyknęła, jakby sprawiał jej ból.

Potem poczuła jego usta. Zaczął ssać brodawkę. Intensyw­ność pieszczot sprawiała, że Brooke jęknęła.

- Medea… proszę…

Odczuwany wcześniej niepokój przemienił się w pożąda­nie. Brooke czuła potrzebę poszukiwania, przytulania, doty­kania… Jak przez mgłę zauważyła, jak Meade przesunął się w dół jej ciała. Dopiero gdy poczuła gorący oddech na udach, zorientowała się, do czego zmierza. Zaskoczenie ustąpiło miejsca rozkoszy, której wcześniej nie znała, której nie oczekiwała.

Meade przytrzymał jej biodra. Pieścił ją bardzo delikat­nie. Stopniowo przełamywał jej opór… Brooke była roz­grzana namiętnością. Nie chciała jednak spłonąć w samo­tności. Sięgnęła w dół, zanurzając palce we włosy mężczy­zny. Nie była pewna, czy będzie mogła powiedzieć choć słowo. Nie była pewna, czy będzie w stanie zaczerpnąć po­wietrza.

Meade uniósł głowę. Jego oczy rozświetlone były rado­ścią.

- Dobrze… razem… - nie potrafiła powiedzieć nic wię­cej.

Wystarczyło.

Meade przesunął się wyżej i posiadł ją. Pocałował usta dziewczyny. Brooke objęła go ramionami, przytuliła mocno. Wbiła paznokcie w jego plecy, czując bliskość orgazmu.

Całym sercem pragnęła dać mu rozkosz - i dała.

Całym sercem pragnął dać jej rozkosz - i dał.

Osiągnęli razem szczyt i nie miało już znaczenia, kto ko­mu ofiarował rozkosz.

ROZDZIAŁ 7

Blask promieni słonecznych i pieszczota wzdłuż kręgosłupa obudziły Brooke następnego poranka.

- Hm… - westchnęła, poruszając się ociężale. Westchnęła ponownie, czując na karku ciepło warg Meade'a.

Odwróciła się leniwie w jego stronę.

- Dzień dobry - przy witał ją cicho. Opierał się na łokciu, tylko trochę okryty prześcieradłem. Włosy w nieładzie opadły mu na oczy. Cień zarostu na brodzie nadawał mu zawadiacki wygląd.

Przyglądał się jej błękitnymi, przepełnionymi czułością oczami. Brooke miała wręcz ochotę zanurzyć się w ich głębiach.

- Dzień dobry - odpowiedziała, odgarniając mu z czoła niesforny kosmyk. Wskazującym palcem powiodła wzdłuż sinie zarysowanej linii jego nosa. Nie mogła opanować chęci dotykania go.

Meade ujął jej dłoń i ucałował.

- Jak się czujesz? - spytał.

Sen zostawił na policzkach dziewczyny różowy ślad. W odpowiedzi na pytanie rumieniec pogłębił się. Jednocześnie w oczach Brooke pojawił się niezwykle kobiecy blask.

- Nie wiem - odparła. Czuła słodką ociężałość. Po raz pierwszy w życiu była świadoma swej kobiecości. - Nigdy wcześniej tak się nie czułam. Czy rozumiesz coś z tego? - śmiała się zdziwiona.

- Tak, oczywiście - zapewnił ją z uśmiechem Meade. - Ja także po raz pierwszy doświadczyłem tak silnych emocji.

- Naprawdę? - wstrzymała oddech.

- Naprawdę - zapewnił ją.

- Meade, nigdy nie znałam… - przerwała, nie potrafiąc znaleźć odpowiednich słów. Jak mogła mu wyjaśnić to, cze­go dowiedziała się o sobie? O nim?

- Rozumiem - odpowiedział.

Brooke przysłoniła rzęsami oczy, czując nieodpartą, nie­znaną wcześniej potrzebę flirtowania.

- Jeśli żadne z nas wcześniej nie czuło nic podobnego… czy to oznacza, że to dla nas jest drugi pierwszy raz?

Prowokacyjne pytanie i żartobliwy blask w oczach dziew­czyny spowodowały, że serce Meade'a zabiło mocniej.

- Coś w tym rodzaju - potwierdził. Opuścił dłoń w dół jej ciała, wzdłuż smukłej szyi, aż do piersi. Sutki Brooke stwardniały momentalnie, reagując na doznaną pieszczotę. Zaczerpnęła powietrza.

- Och, Meade… - szepnęła.

Poczuł narastające pożądanie. Opadł na prześcieradło i zdał sobie sprawę, że nie musi o nic pytać. Brooke już na niego czekała.

- Brooke, musimy o czymś porozmawiać.

Brooke uniosła głowę, którą opierała na jego piersi. Przy­słuchiwała się rytmowi bicia jego serca, który powoli uspo­kajał się po spełnieniu.

- Jedzenie? - spytała z nadzieją w głosie, patrząc na bu­dzik stojący przy łóżku. Włączono już prąd i zegar zaczął ponownie chodzić; niestety nie wskazywał właściwej godzi­ny. Pustka w żołądku dziewczyny wskazywała na porę obia­du, natomiast na zegarze była 6.30 rano.

Usta Meade'a skrzywiły się lekko, jakby zgadzał się z nią, że człowiek nie może żyć samą tylko miłością.

- Dojdziemy i do tego - obiecał.

- Może chodzi o naprawę mojego samochodu? - Brooke zmieniła pozycję i odgarnęła włosy na plecy.

- Do tego także dojdziemy. - Meade przesunął dłonie wzdłuż wdzięcznej linii jej nagich pleców. - To… to ważne.

Brooke otworzyła usta, chcąc mu powiedzieć, że dla niej obie sprawy były ważne. I wówczas zauważyła, że spoważniał. Ochota do żartów minęła. Poczuła nagły przypływ nie­pokoju.

- Co to takiego? - spytała cicho.

Meade zauważył napięcie w jej głosie.

- Nie przedsięwziąłem żadnych środków ostrożności - powiedział wprost.

Po tych słowach Brooke poczuła, jak w gardle rośnie jej kula. Zacisnęła swe szczupłe palce. Zwilżyła wargi.

- Mówisz… o kontroli urodzin - powiedziała po chwili.

- O zabezpieczeniu. Nie używałem niczego, nie spytałem ciebie, czy… - Potrząsnął głową, nie próbując się tłu­maczyć. Nie zachował ostrożności, kochając się z kobietą, która tak wiele dla niego znaczyła, i to go niezwykle zmar­twiło.

Brooke spuściła oczy i przełknęła ślinę. Kula z gardła przesunęła się do żołądka.

Nieświadomie Meade dał jej szansę na powiedzenie praw­dy. Wystarczyło tylko powiedzieć mu, że jego niepokój był zbędny, ponieważ i tak nie może zajść w ciążę. I tylko tyle.

Zaledwie kilka słów, lecz nie mogła się zdobyć na ich wy­powiedzenie. Nie mogła. Nie chodziło tylko o pogardę, któ­rą karmił ją Peter. Była pewna, że Meade nie był zdolny do takiego okrucieństwa. Bała się jednak, że zacząłby litować się nad nią i współczuć. Zdawała sobie sprawę, że już wielo­krotnie zdradziła przed nim swe uczucia do dzieci. Gdyby teraz powiedziała mu, że nie może…

- Brooke? - Meade uniósł jej podbródek. - Kochanie, zdaję sobie sprawę, że to krępujące…

- Nie, nie. - Potrząsnęła głową. Podjęła już decyzję. Nie mogłaby znieść odkrycia swej ułomności. Nie jemu. I nie teraz.

- Co nie? - delikatnie dopytywał się Meade, usiłując zro­zumieć wyraz jej twarzy.

- Nie, to nie jest krępujące - powiedziała powoli. - Nie… i nie powinno być, Masz rację. To istotna sprawa. Lu­dzie… musimy myśleć o konsekwencjach.

- Myślę tylko o tobie, kochanie - odparł. Słowa brzmiały czule, choć przebijało w nich zatroskanie.

- Wiem - odrzekła, przesuwając palcem po gęstych wło­sach porastających jego pierś. - Ale nie musisz się niepokoić o zabezpieczenie. Jestem bezpieczna.

- Bezpieczna? - wydawało się, że wstrzymał oddech.

- Biorę tabletki. - Przynajmniej to było prawdą. Lekarz przepisał jej tabletki antykoncepcyjne dla uregulowania cy­klu miesiączkowego.

- Aha.

Brooke odniosła wrażenie, że w jego głosie zabrzmiała ulga. Powiedziała sobie, że postąpiła właściwie. Po kilku chwilach opuściła głowę i ponownie oparła policzek o muskularną pierś Meade'a. Poczuła dotyk jego dłoni, westchnę­ła z zadowoleniem, Ułożyła się wygodniej, przytulając do niego całym ciałem. Przymknęła oczy.

„Postąpiłam właściwie”.

- Czy twój tatuaż ma jakieś specjalne znaczenie? - spy­tała ciekawie Brooke, gdy w kuchni byli zajęci przygotowy­waniem omletów. Następnym punktem programu była na­prawa samochodu.

- To znak surucucu da jucca depico - odparł Meade, sie­kając pomidora szybkimi, zręcznymi ruchami.

- Co takiego? - Brooke spojrzała na niego pytająco, przerywając podwijanie rękawów brzoskwiniowego szla­froka. Meade miał na sobie tylko dżinsy. Sprany materiał opinał jego wąskie biodra i długie, szczupłe uda tak, że dziewczyna zapomniała na moment o tatuażu.

- To wąż południowoamerykański - wyjaśnił Meade, kończąc krojenie z precyzją godną chirurga.

- Wąż? - Brooke oderwała wreszcie oczy od jego ciała i dokończyła podwijanie rękawów. Zajęła się rozbijaniem jajek. - Czy jest niebezpieczny?

- Śmiertelnie. Jego jad atakuje centralny system nerwowy.

- Czarujące - skomentowała Brooke. Zastanawiała się nad ilością jaj potrzebnych do przygotowania posiłku - sześć czy osiem? Burczenie w żołądku pomogło jej w pod­jęciu decyzji. - Jak miło mieć coś takiego na ramieniu.

- Pewne plemiona indiańskie wierzą w niezwykłą moc tego symbolu.

- Och? - przypomniała sobie jego słowa o utożsamianiu ńę ze środowiskiem, w jakim aktualnie przebywał. - Czy dlatego kazałeś go sobie zrobić?

- Źle mnie zrozumiałaś. Studiuję magię plemienną, ale nie uprawiam jej. - Meade spojrzał na nią z wyrzutem.

- O, nie - pokręciła przecząco głową. - Nie to miałam na myśli. Zastanawiałam się tylko, czy to dla ciebie rodzaj taliz­manu. No wiesz, jak łapka królika czy coś w tym rodzaju.

- Wierz mi, surucucu da jucca depico przebija łapkę kró­lika. Prawdę mówiąc, nie pamiętam dlaczego kazałem to so­bie zrobić. Dwanaście lat temu, w czasie karnawału w Rio upiłem się z przyjaciółmi. Jeden z nich obudził się następne­go dnia, mając na piersi wytatuowany symbol Supermana; drugi do dziś nosi na hm… zadku serce z imieniem dziew­czyny, o której nigdy nie słyszał. Właściwie miałem szczę­ście, że dostałem węża.

Dwa następne tygodnie były dla Brooke szalenie szczęśli­we. Ich wzajemna przyjaźń i pasja stworzyły związek, który wręcz zapierał dech w piersiach. Razem się śmiali i kochali…

Wielokrotnie zastanawiała się nad tym, jak powiedzieć mu, że nie może mieć dzieci. Nie potrafiła znaleźć właści­wego momentu, właściwych słów. Dwukrotnie już była blis­ko wyjawienia swej tajemnicy, lecz coś ją przed tym po­wstrzymywało.

Brooke przekonywała się, że nie ma to znaczenia. Dawała mu wszystko, czego potrzebował… czego pragnął. Czemu miałaby mówić mu o czymś, o co nigdy nie pytał?

Lecz nie dawało jej to spokoju. Wreszcie postanowiła sko­rzystać z rozmowy na temat swego nieudanego małżeństwa.

Ku jej zaskoczeniu, Meade nie chciał o tym rozmawiać.

- Proszę cię - powiedział, potrząsając głową. Po raz pier­wszy widziała taki wyraz w jego oczach. Zacisnął pięści. - Nie.

- Ale… chcę tylko, żebyś wiedział…

- Wiem, kochanie. Uwierz mi. Wiem, że kochałaś Petera Livingstone tak bardzo, że za niego wyszłaś. Wiem, że później zranił cię tak mocno, że zaczęłaś wątpić w swoją wartość jako kobiety. I wiem także, że gdybym go kiedykol­wiek spotkał, pewnie powybijałbym mu wszystkie zęby. Może to prymitywne, ale tak właśnie to czuję. I to jest rów­nież powód, dla którego nie chcę rozmawiać o twym mał­żeństwie. Przepraszam.

Brooke milczała, nie wiedząc, co na to odpowiedzieć.

- Instytut Wildinga, proszę się nie rozłączać - powie­ działa Brooke, gotowa do przyciśnięcia odpowiedniego guzika w swym aparacie.

- Wolałbym raczej nie rozłączać się z tobą - padła pro­wokacyjna odpowiedź.

- Meade? - spytała ochryple.

- Czy w twoim życiu jest jeszcze ktoś, kto w ten sposób się do ciebie odzywa?

Zaśmiała się, czując zmęczenie spowodowane intensyw­ną pracą.

- Nie, o ile mi wiadomo, nie. Słuchaj, mógłbyś zadzwo­nić później? Mam na drugiej linii rozmowę z japońskim himalaistą, który powiedział mi właśnie, że nie chce przyle­cieć na najbliższą konferencję. Nalega, żebyśmy zarezerwo­wali mu miejsce na statku.

- Nie mów nic więcej. To Dobie Tanaka, prawda?

- Tak, a właściwie Tadeo Onoshi Tanaka - powiedziała Brooke, sprawdzając nazwisko w swych notatkach.

- Tak, to ten sam.

- Czyżbyś go znał?

- Tylko ze słyszenia. Nie przyleci, ponieważ ma lęk wy­sokości.

- Ma lęk… Meade, na Boga! Ten człowiek zdobywa naj­wyższe szczyty!

Z drugiego końca linii dobiegł chichot.

- Być może zaczął to robić, aby przezwyciężyć strach. To kwestia zachowania twarzy.

- Twarzy. Wspaniale. To wszystko wyjaśnia. Słuchaj, musisz zaczekać.

- Jasne.

Pamiętając, co mówił Meade, Brooke udało się nie użyć wobec rozmówcy określenia „lęk przestrzeni”. Zanim się rozłączyli, Tanaka obsypał ją komplementami o jej kompe­tencji i umiejętności zrozumienia problemów innych ludzi.

Przycisnęła guzik w swym telefonie.

- Meade? - spytała niecierpliwie.

- Już skończyłaś?

- Co mogłabym dla ciebie zrobić?

- Przez telefon? Hm… Cóż, mogłabyś powtórzyć to, co powiedziałaś mi ostatniej nocy.

- Meade! - zaprotestowała. Ostatniej nocy kochali się bez opamiętania. Meade w niezwykle erotyczny sposób za­chwycał się jej ciałem, a ona, ku swemu zdumieniu, odpo­wiadała w podobny sposób.

- Cóż, a może w takim razie kilka tych seksownych, krótkich mruknięć?

- Nie mruczę… - Brooke zaczęła protestować z oburzeniem. Przerwała na widok stojącego w drzwiach Daniela Quincy. Poczuła rumieniec oblewający twarz. - Poczekaj - powiedziała do słuchawki i zakryła dłonią mikrofon, - Tak, panie Quincy? - spytała. Starała się mówić zwykłym, urzę­dowym tonem. Z trudem udawało się jej uspokoić oddech.

- Chciałem pani tylko powiedzieć, że wychodzę na obiad -poinformował ją, jak zwykle dystyngowany, dyrektor WIWE.

- Ach, tak. Dobrze. Dziękuję. Życzę smacznego.

- Dziękuję. - Dawid Quincy uniósł brwi. - Czy rozma­wia pani może z Meade'em O'Malleyem?

- Tak - przyznała Brooke.

- Hm. Proszę go ode mnie pozdrowić. I proszę mu prze­kazać, że chciałbym zobaczyć pozostałą część notatek o do­rzeczu Xingu, kiedy już będą gotowe. - Skinął jej głową w swój charakterystyczny sposób i zaczął odwracać się do wyjścia.

- Tak, oczywiście, panie Quincy - odpowiedziała Brooke. Poczekała, aż starszy pan oddalił się, i dopiero wówczas od­słoniła słuchawkę. Jęknęła.

- Nie, nie - Meade zaprzeczył, przeciągając słowa. - To nie taki dźwięk miałem na myśli. Tamten przypominał bardziej…

- Przestań wreszcie! Czy zdajesz sobie sprawę z tego, że pan Quincy właśnie usłyszał, jak mówię o mruczeniu? I wie­dział, że rozmawiałam z tobą. Bóg jeden wie, co sobie po­myślał.

- Raczej diabli wiedzą. W dawnych, dobrych czasach Daniel cieszył się opinią niezłego hulaki.

- Tak, słyszałam - Brooke spojrzała w paciorkowate, szklane oczy sępa przytwierdzonego do ściany powyżej jej biurka. Wypchane ptaszysko było jedną z niezliczonych, eg­zotycznych czy raczej ekscentrycznych dekoracji siedziby WIWE. Wszystkie te egzemplarze, począwszy od niezwykle brzydkiego stojaka na parasole w kształcie słonia, aż po przepiękne liczydło z kości słoniowej i hebanu; od grobow­ca egipskiej mumii do wojennego nakrycia głowy Indian amerykańskich, były oznakami wdzięczności od ludzi, któ­rzy od początku stulecia otrzymali moralne bądź finansowe wsparcie od Instytutu.

Początkowo Brooke była lekko poirytowana widokiem sępa, nawet wypchanego, wiszącego nad jej głową. Z biegiem czasu oswoiła się jednak z tym widokiem. Niestety w ciągu ostatnich tygodni ptaszysko zaczęło linieć, więc codziennie rano musiała zamiatać z biurka pęki czarnych piór.

- Brooke?

- Ach… tak. Przepraszam. Co chcesz, to znaczy, po co dzwonisz?

- Koniec z dwuznacznikami, tak? - zażartował, dając jej do zrozumienia, że wie doskonale, czemu użyła innego sfor­mułowania.

Brooke nie mogła się nie uśmiechnąć.

- Proszę cię, Meade. Mam na biurku tonę papierów, które muszę jeszcze dziś przejrzeć. Jeśli chcesz umówić się na obiad…

- Właśnie po to dzwonię. Okazało się, że aż do jutra mu­szę opiekować się moim siostrzeńcem, Kevinem.

- Tak?

- To długa historia. Jego siostra urządza dziś pierwszą imprezę z udziałem chłopców i ostatnią rzeczą, o jakiej ma­rzy, jest młodszy brat, pętający się pod nogami. Kevin miał spędzić tę noc u przyjaciela, ale coś nie wyszło. Zazwyczaj albo moi rodzice albo Kathleen wzięliby go do siebie, lecz tym razem okazało się, że mają inne plany.

- A więc wujek Meade musi przybyć na ratunek?

- Coś w tym rodzaju. Słuchaj, wiem, że obiecałem ci kolację w małej, przytulnej restauracji. Ale może miałabyś ochotę spędzić ten wieczór z chłopakami?

Brooke zawahała się. Nie chciała być intruzem.

- Jesteś pewien, że Kevin nie miałby nic przeciwko temu?

- Cóż, jesteś dziewczyną…

- Coś podobnego, Meade! Kiedy to zauważyłeś? - spy­tała słodko.

- Hm, podejrzewałem coś od samego początku. Ale zo­rientowałem się dopiero wczoraj, gdy zobaczyłem cię pod prysznicem.

Brooke zadrżała na wspomnienie tamtych chwil, gdy ko­chali się obmywani strumieniami wody. Przez moment Brooke znalazła się między chłodną, śliską ścianą wyłożonej kafel­kami kabiny a mocnym, parzącym wręcz ciałem Meade'a. Kontrast temperatur i rodzaj powierzchni był niesłychanie podniecający. Nigdy do tej pory nie wyobrażała sobie, że mogłaby…

- O, o to mi chodziło.

- Co? - stanowczo musi coś zrobić z tą skłonnością do snucia erotycznych marzeń. Ostatnio w trakcie korekty no­wej monografii rozmarzyła się do tego stopnia, że zaczęła nieświadomie rysować na marginesach.

- Dźwięk, który przed chwilą wydałaś. O takim właśnie mruczeniu mówiłem. - W głosie Meade'a słychać było roz­bawienie.

- Ach, tak… Dobrze. No, nieważne. Mówiłeś coś na te­mat mojej kobiecości?

Meade zachichotał.

- W porządku. Już ani słowa więcej na temat mruczenia. Tak jak mówiłem, w przypadku Kevina fakt, że jesteś kobie­tą, nie przemawia na twoją korzyść. Jednak jest skłonny roz­ważyć ten problem. Ma osiem lat, więc stać go na to, zwła­szcza, że przedstawiłem cię jako swoją przyjaciółkę. Chciał­bym tylko uprzedzić cię o dwóch sprawach. Po pierwsze, Kevin zawsze mówi to, co myśli. Po drugie, według niego miły wieczór oznacza pójście na jakiś film sensacyjny, a po­tem na wyżerkę do najbliższego baru z hamburgerami. Czy więc masz ochotę przyłączyć się do nas?

Brooke wybuchnęła śmiechem.

- To propozycja nie do odrzucenia.

O nieodpartym uroku - to określenie pasowało do ośmio­letniego Kevina Cunninghama.

- A więc, jak ci się podobał film? - spytała go Brooke. Siedzieli przy stoliku czekając, aż Meade przyniesie zamó­wione dania.

Kevin zmarszczył piegowaty nos.

- Niezły, poza tymi kawałkami z całowaniem. Można wytrzymać jedną taką scenę, bo jest czas na pójście do toale­ty czy kupienie prażonej kukurydzy. Ale nie trzy. Trzy to o wiele za dużo. Jasne, że zakończenie było dobre, jak wy­sadzili w powietrze tę dziewczynę. - Uśmiechnął się do Brooke, pokazując szczerbę między zębami.

- Rozumiem - Brooke skinęła głową, usiłując powstrzy­mać śmiech.

- Bohater też był niczego sobie - kontynuował Kevin. - Ale nie tak przystojny, jak wujek Meade. Wujek Meade jest kapitalny! Musi pani koniecznie zobaczyć, jaki wspa­niały bęben przywiózł mi z Brazylii. Przed wyjazdem prosi­łem go o skurczoną czaszkę, ale bęben jest dużo lepszy. Wie pani, że przyszedł kiedyś do mojej szkoły i miał wykład? To było wspaniałe! Najpierw pokazywał sztuki magiczne. Ta­kie jak ze znikającą monetą i z ogniem płonącym na koń­cach palców. A potem opowiedział, jak to jest być naukow­cem i studiować rośliny w dżungli. Powiedział, że niektóre lekarstwa, których teraz używamy, w rzeczywistości zostały odkryte przez czarowników. Nawet siostra Mary Agnes była rod wrażeniem. Pozwoliła mu zostać całe przedpołudnie. Nie mieliśmy angielskiego.

- To brzmi fantastycznie - skomentowała Brooke. Szyb­ko stało się dla niej jasne, że mały Kevin uwielbia wuja. Za­uważyła również słabość Meade'a wobec chłopca. Meade był dla Kevina kimś więcej niż tylko pobłażającym wujem.

Widziała, jak mały reagował natychmiast na jedno słowo czy skinięcie głowy. Akceptował bez protestów narzucaną dyscyplinę.

- Wujek Meade mówił, że pani też się trochę na tym zna - powiedział Kevin z aprobatą w głosie. - Pracuje pani w tym, jak to się nazywa, w Instytucie Wildmana, tak?

- Instytut Wildmana d/s Badań Ziemi - poprawiła z uśmiechem Brooke. - Ludzie mówią na to w skrócie WIWE.

- WIWE - powtórzył chłopiec, parskając śmiechem. Na­stępnie zmarszczył sterczące brwi i spojrzał ciekawie na Brooke. - Jest pani pierwszą kobietą, która zamieszkała w domu wuja - stwierdził.

- Naprawdę? - Brooke nie bardzo wiedziała, jak powin­na zareagować na tę szczerość.

- Tak - potwierdził. - Myślę, że to dlatego wszyscy cią­gle o pani mówią.

- Wszyscy? - Brooke zesztywniała,

- Uhm - Kevin ponownie skinął głową. - To między in­nymi dlatego zgodziłem się, żeby wujek zabrał panią razem z nami do kina i na kolację. Żebym mógł poznać panią prę­dzej niż reszta. - Oczy chłopca zabłysły radością. - Ale się uśmieję, gdy inni dowiedzą się o tym. I moja głupia siostra. Sara. Mówiłem pani o tej aferze, którą rozpętała, bo nie chciała, żebym był w domu w czasie tego jej idiotycznego przyjęcia. I tak bym nie poszedł, nawet gdyby mnie zaprosi­ła. Ha! Na pewno oszaleje, gdy powiem jej, że panią pozna­łem. Mama też, założę się. I ciocia Kathleen. I może nawet babcia O'Malley!

Brooke miała wrażenie, że straciła wątek. Właściwie na­wet kilka wątków.

- Dlaczego miałyby oszaleć? - zaczęła.

- Bo, tak jak już mówiłem, bardzo się panią interesują - poinformował ją chłopiec, pochylając się do przodu. - Wszy­stko zaczęło się od pani spotkania z dziadkiem O'Malleyem. Polubił panią. A pani jego też polubiła?

- Tak, jasne, że tak - przyznała Brooke. - Ale…

- To dobrze. - Chłopiec był wyraźnie zadowolony. - Bab­cię też można lubić. Ona jest trochę spokojniejsza niż dzia­dek, ale też fajna. W każdym bądź razie, jak już mówiłem, wszyscy bardzo się panią interesują. Jak mama mnie dziś przywiozła do wujka, to była trochę wścibska. Czasami tak się zachowuje, i wujek się wtedy śmieje. Ale dziś, myślę, że był trochę… O, wujek! Kupiłeś mi podwójne frytki?

- Podwójne frytki i potrójną porcję ketchupu - odpowie­dział Meade, stawiając na stole plastikową tacę z jedzeniem. Sam usiadł obok Brooke, przysuwając się do niej na tyle bli­sko, że ich uda zetknęły się. - Jaki według ciebie byłem dzisiaj?

- Co? - Kevin zmarszczył czoło, po czym rozchmurzył się, uświadamiając sobie, o co został zapytany. - Myślałem, że byłeś trochę zły, kiedy mama zaczęła wypytywać cię o pa­nią Livingstone - odpowiedział otwarcie.

Meade spojrzał w kierunku Brooke.

- Rozumiem - powiedział. Dziewczynie wydawało się, że usłyszała w tych słowach ślad przeprosin. Z całą pewnością w jego oczach widać było zatroskanie.

- Powiedziałem pani Livingstone, że wszyscy są bardzo nią zainteresowani, bo mieszka w twoim domu - kontynuo­wał pogodnie Kevin. - Tak jak w tamtą niedzielę, kiedy wszyscy byliśmy na obiedzie u dziadków, a ty wcześnie wy­szedłeś, pamiętasz? Nie mówiłem ci jeszcze o tym, ale krę­ciłem się koło kuchni i słyszałem, jak mama i ciocia Kathleen, i babcia rozmawiały o tobie i o pani Livingstone. Babcia mówiła coś o tym, że chce zaprosić panią Livingstone na kolację, a dziadek powiedział, że nie powinna tego robić, bo to byłoby wtrącanie się w nie swoje sprawy. A potem mówili o czymś, czego nie rozumiałem. A potem ciocia Kathleen mówiła jakoś dziwnie o tym, że jesteś obieżyświatem, który nigdzie nie może zagrzać miejsca. A wtedy wszedłem do ku­chni i…

- Kevin - zaczął Meade. Brooke zauważyła rumieniec na jego opalonej twarzy. Nie była pewna, czy było to spowodo­wane irytacją, czy zakłopotaniem.

- No, w każdym bądź razie… - kontynuował młody człowiek, przesuwając szklankę w stronę Brooke. - Tu jest woda dla pani. Chce pani trochę moich frytek? Mam ich dużo.

- O, dziękuję bardzo - odparła słabym głosem Brooke, zdając sobie sprawę, że jej twarz była bardziej zarumieniona niż zwykle.

- Kevin - spróbował ponownie Meade.

- Też możesz wziąć trochę moich frytek - poinformował go wspaniałomyślnie chłopiec. - W każdym bądź razie ma­ma się strasznie zdenerwowała, że im przeszkodziłem, i po­wiedziała, że mnie zleje, jeśli natychmiast nie wyjdę. Wi­działem, że nie żartuje, więc poszedłem się bawić. - Wzru­szył ramionami i zaczął odpakowywać hamburgera. - Nic więcej nie słyszałem, wujku.

- Wujku - Meade mamrotał coś pod nosem.

- Nareszcie sami - dramatycznie oznajmił Meade trzy­dzieści sześć godzin później. Siedział na sofie, trzymając Brooke na kolanach.

- Mmmm… - Brooke pochyliła ku niemu głowę, czując we włosach dotyk jego warg. Delikatnie kąsał jej szyję, co wywoływało w niej dreszcze. - Bardzo polubiłam twoją sio­strę - powiedziała.

Mary Margaret O'Malley Cunningham była drobną, nie­zwykle energiczną rudowłosą panią, o kilka lat starszą od brata. Mimo że nie było między nimi fizycznego podobień­stwa, wyczuwało się jednak silną łączącą ich więź. Równie oczywiste, choć nieco zabawne było matczyne traktowanie Meade'a przez Mary Margaret.

- Cieszę się - odparł Meade. - Mam jeszcze jedną sio­strę, zupełnie taką samą.

- Jak sądzisz, nie miała chyba nic przeciw temu, że Kevin zaprosił mnie na kolację w przyszłą sobotę?

- Chyba żartujesz. Można by przypuszczać, że to ona na­mówiła Kevina, aby cię zaprosił. Choć w takim wypadku powiedziałby pewnie coś w rodzaju: „Moja mama chciała, żebym zaprosił cię do nas, bo wtedy wszyscy mogliby cię wreszcie poznać”.

- Hm… - odpowiedziała Brooke. Matka Kevina nie ukrywała swego zainteresowania jej osobą. I podobnie jak u Francisa O'Malleya ciekawość ta była zrównoważona nie­zwykłym urokiem osobistym. - Czy rozmawiałeś już o mnie ze swoją rodziną? - spytała.

Meade objął talię dziewczyny.

- Powiedziałem im, że jesteś kimś specjalnym - przyznał uczciwie. - Powiedziałem im też, że jesteś damą, która nie lubi, gdy się ją popędza.

- Och. - Przysłoniła rzęsami oczy, zastanawiając się nad tymi słowami.

- Mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę z tego, co ro­bisz? - spytał po chwili.

- Masz na myśli to, że przyjęłam zaproszenie twojej sio­stry? - Brooke odwróciła się w jego stronę.

Skinął głową.

- Wolałbyś, żebym odmówiła?

Wyraz błękitnych oczu Meade'a był ciepły i bezpośredni.

- Nie - odparł szczerze. - Chciałbym, abyś poznała resz­tę mojej rodziny. Są dla mnie bardzo ważni. Ale wszyscy na­raz mogą być trochę męczący. Nie chcę, żebyś czuła się… skrępowana.

- Przecież będziesz razem ze mną, prawda? - uśmiech­nęła się Brooke.

- Oczywiście - obiecał.

- Więc nie będę się czuła skrępowana - odparła.

Meade odniósł wrażenie, że na takie słowa można było odpowiedzieć w jeden, jedyny sposób. Przytulił Brooke do siebie i pocałował ją.

ROZDZIAŁ 8

Zapadał zmierzch. Niebo, jeszcze przed chwilą tak przej­rzyście błękitne, teraz przybrało barwę szaropurpurową. Swawolny powiew poruszał ciepłym, czerwcowym powie­trzem. Meade i Brooke siedzieli, jak często o tej porze dnia. na porośniętej winoroślą werandzie domu, w którym miesz­kali.

Brooke była oczarowana koronkową konstrukcją budowli już od chwili, gdy w niej zamieszkała. Gdy spytała o to Meade'a, dowiedziała się, że Sebastian Browning kazał zbu­dować werandę jako prezent urodzinowy dla żony.

Któregoś dnia po powrocie z pracy zastała Meade'a sie­dzącego na werandzie i słuchającego Mozarta. Przeglądał stosy publikacji przysłanych w czasie jego nieobecności. Poprosił, aby z nim została, na co z ochotą przystała. Nastę­pnego wieczoru zaproszeniu towarzyszyła propozycja wspólnego wypicia butelki beaujolais. Następnym razem Brooke przyniosła ze sobą butelkę chablis i poduszki, na których można było usiąść.

Tydzień po ich pierwszej upojnej nocy Meade sprawił jej niespodziankę, przygotowując kolację na świeżym powie­trzu. Jedli przy stole przykrytym lnianym obrusem, zasta­wionym chińską porcelaną, kryształami i świecznikami. Jak wiktoriańscy odkrywcy, według Meade'a żyjący zgodnie z zasadą wymagającą wieczorowego stroju do każdego po­siłku, nawet spożywanego w samym środku dżungli.

Później tańczyli przy świetle księżyca. Brooke była ocza­rowana romantycznym nastrojem wieczoru…

- A więc? - spytał Meade, obejmując prawym ramie­niem plecy dziewczyny. - Co naprawdę sobie pomyślałaś? - Wiedział, że po raz kolejny zadawał to samo pytanie, lecz chciał się upewnić, że ten dzień nie tylko dla niego był udany.

Brooke zaśmiała się i odchyliła do tyłu, pocierając policz­kiem o jego dłoń.

- Mówiłam ci przecież w samochodzie, gdy wracaliśmy do domu. Uważam, że twoja rodzina jest wspaniała. Ten dzień był cudowny.

Mówiła prawdę. Spotkanie z najbliższą rodziną Meade'a, jego rodzicami, dwiema siostrami, dwoma szwagrami, pię­ciorgiem siostrzeńców było męczące, lecz niezwykle cieka­we. Ona sama wychowała się w rodzinie, w której goście byli witani ukłonem i uprzejmym uściskiem dłoni. Ten dzień natomiast spędziła w towarzystwie ludzi, którzy przyjęli ją niezwykle serdecznie.

- A w czasie kolacji, czy nie przeszkadzały ci wzmianki o pieczonych szczurach? - Meade bawił się kosmykiem jej włosów, okręcając go wokół palca.

- Ani trochę - zapewniła z uśmiechem. - Żałuję tylko, że nie udało ci się odpowiedzieć na pytanie Kevina o to, czy szczurze mięso smakuje podobnie do kurczaka.

- Na Boga, nie mam pojęcia, skąd przyszło mu do głowy, że kiedykolwiek jadłem szczury - Meade potrząsnął głową.

- Cóż, być może wypływa to z jego przekonania, że ro­biłeś w życiu wszystko.

- Hm… - Trudno było stwierdzić, czy Meade ucieszył się, czy zaniepokoił jej słowami.

Brooke milczała przez kilka chwil, myśląc o podziwie małego Kevina dla Meade'a. Było to widać zarówno w oczach, jak i w brzmieniu głosu chłopca. Także dwaj bliźniacy siostry Meade'a, Kathleen, mieli w swych brązo­wych oczach ten sam wyraz głębokiego uwielbienia. Oczywiste było, że wszyscy trzej chłopcy uważali swego wuja wręcz za idola.

Te same uczucia wzbudzał również w swych nastoletnich siostrzenicach. Obydwie dziewczynki, Alison Morelli i sio­stra Kevina Sara, wkraczały właśnie w okres dojrzewania. Były wyraźnie zaniepokojone, a jednocześnie zafascynowa­ne zmianami zachodzącymi w ich organizmach. Brooke ob­serwowała, jak delikatnie Meade odnosił się do ich proble­mów. Zachowywał się tak, jakby chciał przekonać dziew­czynki, że nawet jeśli teraz są brzydkimi kaczątkami, to wkrótce czeka je przemiana w piękne łabędzie.

Rozpamiętywała słowa jego ojca, które usłyszała kilka tygodni wcześniej. „Powinieneś założyć rodzinę. Swoją własną rodzinę”.

Francis O'Malley miał rację. Po spędzeniu całego dnia w towarzystwie Meade'a, Brooke była tego pewna jak nigdy przedtem.

Meade zaczął gładzić ramię dziewczyny. Biała, niemalże przezroczysta bluzka, którą miała na sobie, była wykończo­na elastycznym ściągaczem wokół szyi. Mężczyzna powoli zsunął jedno ramiączko.

- Wiesz - powiedział wreszcie - usłyszałem fragment rozmowy w kuchni między tobą a moimi siostrami.

- Tak? - poczuła chwilowy niepokój. Jedną z rzeczy, o których wówczas rozmawiały, był stosunek Meade'a do dzieci. Zarówno Mary Margaret, jak i Kathleen wygłosiły wręcz hymny pochwalne na cześć brata. - Nauczyłeś się te­go od Kevina?

- Czyżbyś miała zamiar dać im klapsa? - odparł.

- No cóż… - Brooke zaczęła rozważać i taką możli­wość.

- Czyżbyś i ty zaczynała mieć jakąś obsesję?

- Obsesję? I to mówi ktoś, kto opowiadał paniom z klu­bu botanicznego, jak hodować afrodyzjaki w ogródku przy­domowym?

Brooke miała wrażenie, że się zarumienił. Lecz nie była tego pewna przy zapadającym zmroku.

- Co? - spytał. - Kto ci o tym powiedział?

- Twoja siostra, Mary Margaret.

- Och, na Boga! - palcami lewej dłoni rozczesał włosy. - Co jeszcze ci powiedziała? Nie, nawet nie chcę wiedzieć.

Brooke odczekała chwilę, po czym spytała niewinnie:

- A zrobiłeś to?

- Co takiego?

- Opowiedziałeś paniom z klubu botanicznego o…

- Nie.

- Nie?

Meade zamruczał coś pod nosem.

- No, niezupełnie - dodał wreszcie.

- Aha.

- Ktoś zaczął ten temat przy herbacie. Po moim wykła­dzie.

- Rozumiem - powiedziała niewinnie Brooke.

Meade jęknął.

- Posłuchaj, jedna z tych pań powiedziała, że słyszała ja­koby Panax schinseng, to znaczy żeń-szeń, może spowodo­wać u jej męża pewnego rodzaju… hm… powiedzmy, wię­kszą ochotę na te rzeczy. Wyjaśniłem więc, że niektórzy ludzie wierzą, iż żeń-szeń ma dodatni wpływ na męską potencję. Powiedziałem jej również, że to tylko ciekawos­tka, nie poparta żadnymi badaniami.

- Och.

- Rozczarowana?

- Niezupełnie - odrzekła Brooke. Spojrzenie, jakim go obdarzyła, było prowokujące. - Żadne doświadczenia osobis­te, tak?

- Nie z żeń-szeniem - uśmiechnął się.

Nastąpiła chwila ciszy. Brooke usiadła wygodniej, potrą­cając przy tym prawe udo Meade'a.

- Mówiłeś coś o siostrach? - przypomniała mu wreszcie.

W końcu nie miało to takiego znaczenia, czy słyszał ich roz­mowę o dzieciach. Znał uczucia sióstr wobec dzieci.

- Ach, rzeczywiście. - Delikatnie pieścił jej gładkie ra­mię. - Zdawało mi się, że słyszałem, jak rozmawiacie o… o zombie.

- Zom… - powtórzyła bezmyślnie, po czym roześmiała się. - Och, tak. Pamiętasz, jak przysłałeś bliźniakom indiań­skie naszyjniki z Brazylii?

Meade zdziwił się, nie widząc żadnego związku między jednym a drugim. Dostał te ozdoby od szamana plemienia Kamaiura. Znał on wiele sztuczek, lecz umiejętność prze­istaczania się w zombie nie była jedną z nich.

- A więc - kontynuowała Brooke - chłopcy uznali wido­cznie, że naszyjniki mają moc przemieniania ich w zombie.

- Mówisz poważnie? - spytał z powątpiewaniem Meade.

- Oczywiście. Kathleen opowiadała, że przez dwa tygo­dnie bliźniaki zabawiały się w ożywione duchy. Wreszcie znudzili się i oznajmili, że czar nie działa. Powiedziałam jej, że straciła wspaniałą okazję.

- Jaką? Możliwość zarobienia forsy za sprzedaż praw autorskich jakiejś wytwórni?

- Nie - zaśmiała się Brooke. - O ile się orientuję, każdy zombie ma nad sobą starszego zombie, prawda?

- Nie jestem specjalistą od voodoo.

- Być może. W każdym razie z artykułu, który czytałam, wynikało, że zombi powinien być posłuszny swemu władcy Powiedziałam więc Kathleen, że powinna oznajmić Joeyemu i Paulowi, że to ona jest tym władcą, a wówczas…

- Wówczas musieliby myć ręce i sprzątać swój pokój bez protestów - dokończył Meade z szelmowskim gryma­sem. - Jesteś niezwykle przebiegła, kochanie.

- Robię, co mogę - powiedziała skromnie Brooke.

Było coraz ciemniej i Brooke błądziła palcami po koszuli Meade'a. Łagodny letni powiew poruszał bluszczem oplatającym werandę.

- Zauważyłem, że dużo rozmawiałaś z moją matką - Meade przerwał ciszę.

Brooke zatrzymała rękę. Ze wszystkich członków jego rodziny, największą sympatią darzyła jego matkę. Eleni O'Malley była niewysoką, silną kobietą o przyprószonych siwizną włosach i bystrych oczach. Dopóki się nie uśmie­chała, wyglądała zupełnie przeciętnie. Ale uśmiech powodo­wał, że stawała się piękna. Była osobą spokojną, znacznie spokojniejszą niż jej mąż, jak słusznie zauważył Kevin. W tym spokoju kryła się jednak siła i niezwykły urok.

- Brooke? - Meade przykrył dłoń dziewczyny.

- Jeśli masz na myśli rozmowę, którą przeprowadziłyś­my, gdy ty grałeś w piłkę, to dyskutowałyśmy właśnie o to­bie - odparła Brooke. Ich palce spotkały się.

- Tak?

- Hm… powiedziała mi, że kiedy byłeś mały, często uciekałeś z domu.

- To prawda - powoli przyznał Meade. - Ale zawsze wracałem. A poza tym, to właściwie nie były ucieczki. Użył­bym raczej określenia „wyprawy badawcze”. Chciałem do­wiedzieć się, co jest na zewnątrz.

- Twoja matka powiedziała, że dlatego pozwolili ci na podróże z profesorem Browningiem. - Eleni O'Malley mówiła również, że chcieli w pewnym sensie podzielić się swym synem z człowiekiem, który nie miał własnych dzieci. - Ja… niewielu rodziców byłoby stać na coś takiego.

- Miałem szczęście - odparł zwyczajnie Meade. - Dobrze trafiłem.

- Ona… - Brooke była zaskoczona. - Twoja matka użyła tego samego słowa.

- Jakiego? Szczęście?

- Tak. Powiedziała, że ma szczęście, mając ciebie i twoje siostry. - Brooke była zdziwiona takim stawianiem sprawy. Większość matek, które znała, nie myślała w taki sposób. Matki te kochały oczywiście swe dzieci; ale wszystkie uwa­żały posiadanie potomstwa za rzecz oczywistą.

Meade przesunął dłoń z ramienia na policzek Brooke i odwrócił twarz dziewczyny tak, by mógł spojrzeć jej w oczy.

- Czasami wszystko się udaje - powiedział łagodnie. Po czym pochylił się i pocałował ją.

- Meade?

- Hm?

- Jest jeszcze coś…

- Wiem. Aaa… - ziewnął. - Przepraszam. Powinniśmy wejść do domu. Daj mi tylko kilka minut na odzyskanie siły.

Brooke zaśmiała się lekko i pocałowała go w szyję. Po­czuła słony smak potu.

- Nie. Jeśli chcesz, możemy tu spędzić całą noc. Zastanawiałam się tylko nad czymś, co powiedział Kevin.

Meade uniósł głowę i spojrzał na dziewczynę. Zawsze marzył, że kocha się z piękną kobietą w środku podzwrotnikowego lasu. Miał uczucie, że to pragnienie może się spełnić.

- Czy to coś, co może zostać użyte przeciwko mnie? - spytał żartem, muskając opuszkami ciało Brooke.

- Ja… hm… - Brooke przymknęła oczy, poddając się tej pieszczocie. Nagle ocknęła się. - O czym mówiłam?

Meade pokazał w uśmiechu śnieżnobiałe zęby.

- Zastanawiałaś się nad czymś, co powiedział Kevin.

- Ach, tak. Ja… kim jest Urszula?

Przez chwilę Meade był całkowicie zaskoczony. Dopiero po chwili dotarł do niego sens pytania.

- Ach, Urszula - powiedział, przypominając sobie żarty Brooke na temat hodowli afrodyzjaków. - Tak. Mężczyzna, z którym była hm… związana, mieszkał kiedyś w mieszka­niu, które teraz zajmujesz.

- Hm… - Brooke domyślała się tego. - Kevin mówił, że on, Paul i Joey czasami ją odwiedzali.

- Jasne. Urszula uwielbiała być adorowana.

- Mówił, że odwiedzali ją w twoim mieszkaniu.

- Zazdrosna?

Brooke zastanowiła się. Czy była zazdrosna? Tak, oczy­wiście, że była. Wiedziała, że nie jest pierwszą kobietą w ży­ciu Meade'a. I pogodziła się z tym. Ale Urszula była inna. Kevin rozpromienił się wręcz na jej wspomnienie.

- Jestem tylko ciekawa - powiedziała wreszcie. - Kevin wyrażał się o niej w pewien szczególny sposób.

- Był jednym z jej największych wielbicieli. Nie miał na­wet nic przeciwko temu, że lubiła go ściskać.

- Ściskać?

- Tak. Urszula była pod wieloma względami do ciebie podobna.

- Do mnie? - czegoś takiego nie spodziewała się usły­szeć.

- Taaak. Była niezwykle… zwinna - sięgnął niżej.

Zwinna? - Brooke poczuła jego pieszczoty.

- Wijąca się - powiedział powoli. Dotyk jego dłoni był jeszcze wolniejszy.

- Wi… wijąca się.

- Lśniąca.

- Lśniąca?

- Uwielbiała, gdy się ją dotykało…

Brooke zagryzła wargi, próbując powstrzymać jęk rozkoszy.

- Alison i Sara uważały, że była śliska. - Meade zniżył głos.

- Co? - Brooke odrzuciła do tyłu głowę i chwyciła jego przedramię.

- Oczywiście, że nie była. - Pocałował jej podbródek. - Jednak była zimnokrwista.

- Zimno… - Brooke usiłowała złożyć te szczegóły w ca­łość. Przypominało to próbę skompletowania układanki podczas trzęsienia ziemi. - Ty chyba… Meade! Mówisz o niej w taki sposób, jakby była wężem!

- Bo rzeczywiście nim była - uśmiechnął się szelmo­wsko.

Chrzest małego Jonathana Wildinga odbył się następnego dnia, późnym popołudniem. Brooke była zdania, że chłop­czyk sprawował się wspaniale, mimo donośnego krzyku w najbardziej podniosłym momencie uroczystości. Było to jednak całkowicie zrozumiałe i w związku z tym wybaczalne,

- Na pewno myślicie sobie, że wy zareagowalibyście ze stoickim spokojem, gdyby ktoś zbudził was, lejąc na głowę zimną wodę? - Brooke zwróciła się z tym pytaniem do Ethana i Meade'a. Po ceremonii w domu Wildingów odbywało się skromne przyjęcie. Obydwaj mężczyźni wymieniali żartob­liwe uwagi na temat silnych płuc małego Jonathana.

- Czy nie zachowałeś się podobnie wobec mnie w colle­ge'u? - Meade spytał Ethana.

- Co? Zbudziłem cię, lejąc ci wodę na głowę? - usiłował sobie przypomnieć Ethan. - Wiesz, chyba masz rację. Zdaje mi się, że coś takiego wydarzyło się w czasie sesji po pierw­szym semestrze. Uczyłeś się przez dwie noce i nie mogłem dobudzić cię na egzamin z literatury.

- I co? Zareagowałem z zimną krwią?

- Cóż, o ile mnie pamięć nie myli, prawie złamałeś mi nos.

- Ale na pewno nie wrzeszczałem - Meade wykonał ob­ronny gest ręką.

- Nie, chyba nie - powiedział wolno Ethan, - Wydaje mi się, że to ja byłem tym, który wrzeszczał.

- Niedaleko pada jabłko od jabłoni - zacytował Meade.

- O, czyżby? - Brooke usiłowała powstrzymać śmiech.

- A oto gwiazda dzisiejszego przedstawienia - ogłosiła Jazz, pojawiając się z synem.

- A co się stało z jego strojem koronacyjnym? - spytał Meade, obserwując swego chrześniaka. Niezwykle delikatnie pogładził pulchny policzek niemowlęcia.

- Masz na myśli ubranie do chrztu, ty grecko-irlandzki barbarzyńco? - zażartował z bostońską wyniosłością Ethan.

- Wszystko jedno. Szaty cesarskie. - Meade puścił oko do Brooke. - Cały ten biały kłąb materii, w który to biedne dziecko było zawinięte.

- Mówisz o tradycjach rodzinnych Wildingów - powie­działa Jazz z dumą w głosie. - Ethan też miał to kiedyś na sobie.

- Naprawdę? Ethan w dziedzicznych koronkach? - Meade uniósł brwi. W jego głosie brzmiała ciekawość, jakby chciał zobaczyć zdjęcie, upamiętniające tamto wydarzenie.

- Dziękuję ci, kochanie - sucho zwrócił się do żony Ethan.

- Zawsze do usług - odparła z filuternym uśmiechem, po czym spojrzała na Brooke. - Czy zechciałabyś potrzymać go przez chwilę?

- Oczywiście. - Brooke ostrożnie wzięła w ramiona śpiące niemowlę i przytuliła je do siebie. Przesunęła palcem po meszku rudoblond włosów. Nagle chłopczyk podniósł delikatne powieczki, spojrzał na dziewczynę ogromnymi, błękitnymi oczami, po czym ziewnął szeroko. Brooke uśmiechnęła się do malca i łagodnym głosem wyszeptała jego imię.

- Domyślam się, że twój pierworodny będzie nosił wyłącz­nie paciorki i pióra, a chrzest odbędzie się przez zanurzenie w Amazonce? - zwrócił się do Meade'a Ethan, trącając go przy tym łokciem.

Meade przyglądał się Brooke. Jej blond włosy zostały gładko zaczesane i upięte w kok. Miała przepiękny profil. Zarys jej pełnych warg był tak uroczy, jak poranek w letni dzień.

„Tak”, pomyślał. „O tak”.

- Kto wie - odpowiedział przyjacielowi.

Gdy wracali do domu, Brooke poczuła dziwny niepokój. Po drodze rozmawiali niewiele. Jej towarzysz wydawał się spięty i nieobecny myślami. Po kilku nieudanych próbach nawiązania rozmowy Brooke zamilkła także. Może to i le­piej, pomyślała. O ile Meade doskonale maskował swoje uczucia, to z jej twarzy zawsze można było wszystko wy­czytać. Dojechali wreszcie do domu.

- Skończyłam już czytać szkic twego wykładu - dziew­czyna spróbowała po raz kolejny. - Może masz ochotę wejść?

- Jasne - zgodził się, kiwając głową. Ręce trzymał w kie­szeniach spodni. - Pozwól tylko, że się przebiorę.

- OK.

Gdy otwierała drzwi, zadzwonił telefon. Brooke pobiegła do kuchni i podniosła słuchawkę.

- Halo?

- Brooke?

- Witam, mamo - odpowiedziała, niezbyt zaskoczona. Matka dzwoniła do niej prawie co tydzień. Brooke zsunęła buty i rozprostowała palce.

- Gdzie byłaś, kochanie? Od wielu godzin usiłuję się do ciebie dodzwonić.

- Byłam na chrzcie. Pamiętasz, mówiłam ci, że będę mat­ką chrzestną.

- Och, tak. Rzeczywiście. Dziecka, któremu pomogłaś przy narodzinach.

- Zgadza się.

- Wiesz, Brooke, myślałam o tym. To musiało być dla ciebie straszne przeżycie.

Mogła znieść współczucie, lecz nie litość. Matka nie­ustannie użalała się nad nią, biedna Brooke, biedna bezpłod­na Brooke. To był jeden z powodów jej wyjazdu z Connec­ticut.

- Co musiało być tak straszne? Pomoc przy narodzinach Jonathana, czy zostanie jego matką chrzestną? - Brooke zdawała sobie sprawę z tego, że jest niesprawiedliwa, lecz nie mogła się powstrzymać przed złośliwością.

- Cóż, chyba jedno i drugie.

- Nie byłam sama, mamo.

- Mówisz o tym antropologu, z którym ostatnio miesz­kasz?

- On jest etnobotanikiem. - Brooke postanowiła nie ko­mentować określenia „mieszkasz”.

- Tak… tak. Czy on wie o tym, kochanie. To znaczy o twoim… problemie?

Brooke zacisnęła palce na słuchawce.

- Nie. Nigdy o tym nie rozmawialiśmy. On i ja… nie.

- Czy to jeden z tych mężczyzn, którzy nie chcą mieć dzieci?

- Mamo - pomyślała o tym, jak Meade zachowuje się w towarzystwie swych siostrzeńców i siostrzenic. I przy Jo­nathanie. Pomyślała o tym, co usłyszała poprzedniego dnia od jego siostry. O podsłuchanej rozmowie z ojcem.

- To robi różnicę, kochanie.

- Wiem, że to robi różnicę! - wykrzyknęła Brooke. - Ma­mo, nie chcę o tym rozmawiać. Rozumiesz? Proszę, nie mówmy o tym.

Na drugim końcu linii zaległa cisza.

- Doskonale - powiedziała wreszcie matka. - Nie bę­dziemy o tym rozmawiać. Nie chciałam cię zdenerwować.

Brooke westchnęła.

- Wiem, mamo, wiem. Nie chciałam cię urazić. To tyl­ko… och, nieważne. Czy zadzwoniłaś z jakiegoś konkretne­ go powodu?

Kolejna chwila ciszy.

- Mamo?

- Nie jestem pewna, czy powinnam ci teraz o tym mówić.

- Oczywiście, że powinnaś - odparła, czekając w napięciu.

- Właściwie, to twoja siostra mi o tym powiedziała.

- Co się stało, mamo?

- Mówiła, że powinnaś dowiedzieć się o tym od kogoś z rodziny. Chodzi o Petera.

Brooke przełknęła ślinę i milczała przez kilka sekund.

- Co z Peterem? - spytała wreszcie. Nigdy nie powie­działa matce całej prawdy o przyczynach rozpadu ich mał­żeństwa.

- Jego żona jest w ciąży, kochanie.

Brooke po raz kolejny poczuła ukłucie w sercu. Zamknęła oczy.

- To kolejny dowód na to, że z mojej winy nie mieliśmy dzieci, prawda? - odparła z goryczą. - Peter jest z pewnoś­cią bardzo, bardzo szczęśliwy.

- Brooke…

„Dlaczego? Naprawdę chcesz wiedzieć, dlaczego? Bo jes­tem mężczyzną, a ty nie możesz dać mi tego, czego potrze­buję! Nie potrafisz dać mi syna i nie potrafisz dać mi saty­sfakcji w łóżku! Jesteś nie tylko bezpłodna, ale także oziębła!”

To tylko część prawdy. Co do jednego Peter nie miał racji i Brooke wiedziała o tym. Nie była oziębła.

Ale była…

- Brooke…

- Cieszę się, że mi o tym powiedziałaś, mamo - uprzej­mie powiedziała Brooke. - Ale teraz muszę już kończyć.

- Cóż…

- Ucałuj tatę. Wkrótce do ciebie zadzwonię.

- Czy wszystko…

- Nic mi nie jest, mamo. Naprawdę. Po prostu muszę kończyć. Czekam na kogoś.

- Cóż, jeśli jesteś pewna…

- Jestem. Dobranoc, mamo.

- Dobranoc, Brooke.

Brooke odłożyła słuchawkę. Cała się trzęsła ze zdenerwo­wania.

- Brooke?

Drżenie ustąpiło. To był głos Meade'a dochodzący z salonu.

- Jestem w kuchni - starała się zapanować nad swym głosem.

Meade wszedł w chwilę później. Jego widok wstrząsnął nią tak bardzo, że prawie ugięły się pod nią kolana.

- Myślałam, że poszedłeś się przebrać - powiedziała.

Meade wciąż miał na sobie elegancki, granatowy garnitur.

Ten sam, co wówczas, gdy przyniósł jej kwiaty. Potrząsnął przecząco głową.

- Doszedłem do wniosku, że to, co chcę ci powiedzieć, wymaga oprawy -powiedział poważnie.

Dziewczyna, wiedziona instynktem, oparła się o blat stołu.

- Co… co chcesz mi powiedzieć? - spytała.

- Wyjdź za mnie, Brooke.

ROZDZIAŁ 9

„Wyjdź za mnie, Brooke”.

Cztery słowa. Cztery zwykłe słowa.

Brooke miała wrażenie, jakby cały świat zatrzymał się. Jej serce także przestało bić.

W pierwszej chwili czuła tylko radość.

Ale trwało to moment.

Jej serce zaczęło znowu bić. Brooke przypomniała sobie o potrzebie oddychania.

- Wyjść za ciebie? - powtórzyła cicho. Nigdy nawet nie marzyła…

Nie, nieprawda. Marzyła, i to często!

Ileż razy przyglądała się temu mężczyźnie, gdy spał, i ukradkiem, gdy byli w towarzystwie, wyobrażając sobie. jak wyglądałoby ich wspólne życie.

Ileż razy, leżąc w jego ramionach, marzyła o wspólnej przyszłości, która nie będzie jej udziałem.

Ale on nigdy nie powiedział, nawet nie wspomniał...

I po raz kolejny Meade odgadł, gdzie biegną jej myśli.

- Wiem - powiedział, wykonując gest poddania się ja­kiejś potężnej sile. Brooke przyglądała się jego rękom, zgru­bieniom opuszek, długim, mocnym palcom. Pamiętała ich dotyk. - Wiem, powinienem powiedzieć to delikatniej. Prze­bacz mi, kochana. Nigdy jeszcze nie zrobiłem… nigdy jesz­cze nie czułem… - potrząsnął głową, oczy mu błyszczały. - Wyjdź za mnie. Proszę. Wyjdź za mnie.

Zapadła cisza, którą przerwała Brooke.

- Dlaczego?

Meade przez chwilę wydawał się zaskoczony, jakby nie był pewny, czy zrozumiał pytanie. Brooke wpatrywała się w małą zmarszczkę na jego czole. I nagle rozchmurzył się.

- Ponieważ cię kocham - odpowiedział z prostotą. - Nigdy ci tego nie mówiłem, prawda? Na Boga, a powinie­ nem. Kocham cię, Brooke. Chcę, żebyśmy byli razem. Mieli rodzinę. Możemy mieć wszystko, kochanie.

Podszedł bliżej i objął ją. Przytulił do siebie z bezgranicz­ną czułością. Brooke poczuła na skroni jego wargi, muśnię­cie oddechu we włosach.

Wspólne życie. Rodzina. To były jego słowa.

- Naprawdę cię zaskoczyłem - zamruczał ze skruchą. Brooke odniosła wrażenie, że w jego głosie słychać było niepewność. - Przepraszam. Chciałem to zrobić inaczej. Wracając z ceremonii, wchodząc po schodach, wciąż powta­rzałem w myślach to, co chcę ci powiedzieć. Ale zamiast tego, po prostu wszedłem i wyrzuciłem z siebie wszystko.

Brooke odwróciła głowę, pragnąc spojrzeć mu w oczy.

- Podjąłeś tę decyzję podczas chrztu? - spytała. - To wtedy…

Meade pogładził kciukiem jej plecy. Nie był w stanie za­panować ani nad swymi dłońmi, ani nad głosem.

- To była sprawa nie tyle decyzji, co… przeświadczenia. Myślę, że gdzieś w głębi duszy od samego początku wiedziałem, że to ty jesteś tą kobietą, którą zawsze pragnąłem znaleźć, choć zacząłem już wątpić w jej istnienie. Ale dziś, w czasie chrztu, widząc cię z Jonathanem - to było jak objawienie. Sposób, w jaki go trzymałaś w ramionach, troska w twoich oczach. Nie zdajesz sobie nawet sprawy, jak pięknie wówczas wyglądałaś. Cały czas myślałem o tym, co by było, gdyby Jonathan był naszym synem. Wyobrażałem sobie… na Boga, niewiele brakowało, a poprosiłbym cię o rę­kę właśnie tam.

- Meade…

- A wczoraj, gdy byliśmy u moich rodziców… - pochy­lił głowę i ucałował jej wargi. - Wyjdź za mnie - nalegał miękko, obsypując kąciki jej warg pocałunkami lekkimi, jak muśnięcie motyla. Brooke nie mogła powstrzymać jęku roz­koszy.

„Wyjdź za mnie” - brzmiały jego słowa.

„Bądź moją żoną, matką moich dzieci” - to właśnie miał na myśli.

Zaczerpnęła głęboko powietrza, próbując opanować skut­ki jego pieszczot. Tlen wypełniający płuca zdawał się palić jej wnętrze.

- Nie mogę - wyszeptała sucho.

Miała wrażenie, że dotarł do niego tylko dźwięk, a nie treść słów. Meade uniósł gwałtownie głowę i spojrzał jej w oczy. Zatrzymał ręce, jeszcze przez chwilę gładząc jej plecy.

- Co? - spytał.

- Nie mogę cię poślubić, Meade.

Zbladł pod opalenizną. Jego twarz wyrażała ból, jakby przed chwilą otrzymał silny cios.

- Dlaczego?

- Bo… - powinna mu powiedzieć. Powinna mu powie­dzieć to teraz. A jeśli to zrobi?

Meade nie odrzuciłby jej w taki sposób, jak uczynił to Pe­ter. Była o tym przekonana. Nie, to, co by zrobił, byłoby gor­sze, znacznie gorsze.

Powiedziałby jej, że to nie ma znaczenia. Że ją kocha i mimo wszystko pragnie poślubić. Że posiadanie dzieci nie jest dla niego aż tak istotne. Powiedziałby jej to wszystko. i być może nawet sam by w to uwierzył... na jakiś czas.

Ale ona by w to nie uwierzyła.

Brooke doskonale wiedziała, jak bolesne jest marzenie o posiadaniu dzieci i niemożność zrealizowania tego pra­gnienia. Nie mogła świadomie przenieść tego bólu na męż­czyznę, którego kochała. A kochała Meade'a O'Malleya.

Wcześniej nie przyznawała się do tego nawet przed sobą, ale teraz to do niej dotarło. Zakochała się w nim już w chwili, gdy go ujrzała po raz pierwszy.

- Brooke?

- Meade, nie - powiedziała, potrząsając głową. - Nie mogę.

- Nie mogę to jeszcze nie powód! - Bladość jego twarzy ustąpiła miejsca rumieńcowi gniewu.

- Proszę.

- Co, proszę? - zapytał. Z jego oczu leciały szafirowe skry. - Brooke, czy ty mnie kochasz?

Pytanie to prawie ją załamało.

- Tak, kocham cię! - Dobry Boże, nigdy nie sądziła, że stać ją będzie na tak silne uczucie w stosunku do kogokol­wiek.

Zobaczyła, jak muskuły w jego szczupłej twarzy zadrgały.

- Kochasz mnie - powtórzył z trudem. - Ale niewystar­czająco, aby mnie poślubić, czyż nie?

Brooke nie chciała, aby zobaczył jej twarz. Pochyliła gło­wę, Z jakiegoś niewiadomego powodu jej pamięć przywoła­ła wspomnienie tamtej nocy, gdy usiłowała wyjawić mu praw­dę o sobie i swoim małżeństwie, a on ją przed tym powstrzy­mał.

Co mogła mu powiedzieć? Że kocha go zbyt mocno, aby go poślubić?

Meade chwycił dwoma palcami jej brodę tak, że musiała patrzeć mu w oczy.

- Czy tak jest? - spytał ostro. - Kochasz mnie wystarcza­jąco na to, aby być moją kochanką, lecz za mało, aby zostać żoną? Kochasz mnie na tyle mocno, że możemy dzielić łóż­ ko, ale nie życie.

- Meade…

Puścił ją i cofnął się o krok. Dłonie miał zaciśnięte w pięści.

- Do diabła, powiedz mi wreszcie, dlaczego?

- Nie mogę.

- To znaczy, że nie chcesz.

Zdesperowana, powiedziała pierwszą rzecz, która przy­szła jej do głowy.

- Byłam już kiedyś mężatką… - przerwała na widok za­skoczenia w jego oczach.

- Czyżbyś sądziła, że małżeństwo ze mną będzie podob­ne do tamtego? - spytał strasznym głosem. Zaklął wulgarnie i odwrócił się.

Zanim Brooke zorientowała się co zaszło, jego już nie było.

- Meade! - zawołała. O Boże, Boże, co ona takiego zro­biła!

Udało się jej jakoś dotrzeć na podest piętra. Meade był już przy drzwiach wyjściowych.

- Meade! - Tym razem jego imię z trudem przedarło się przez ściśnięte gardło.

Otworzył kopnięciem drzwi.

- Dokąd idziesz?

Usłyszał, lecz nie odwrócił się.

- Byle dalej stąd - brzmiała odpowiedź.

Zatrzasnął za sobą drzwi z taką siłą, że cały dom zatrząsł się w posadach. W chwilę później Brooke usłyszała odgłos odjeżdżającego samochodu.

Tej nocy Meade nie wrócił do domu.

Brooke stała na schodach i czekała… czekała…

Z początku płacz przynosił jej ulgę. Łkała, usiłując ukoić ból i poczucie winy, złość i rozpacz. Pomagało. Ale po kilku godzinach okazało się, że zabrakło jej łez. Czuła bolesną pu­stkę.

Cały dom zdawał się cierpieć wraz z nią.

Wciąż pamiętała twarz Meade'a, gdy spytał, czy małżeń­stwo z nim będzie podobne do małżeństwa z Peterem.

Wciąż słyszała ten ból w jego głosie.

Wpatrywała się w drzwi wejściowe, wciąż słysząc huk. z jakim zatrzasnął je za sobą.

„Dokąd idziesz?”

„Byle dalej stąd”.

Przecież musiał wrócić.

Jeśli nie wróci… ona musi go odnaleźć.

Następnego ranka Brooke zdecydowała się pójść do pra­cy. Być może, przekonywała samą siebie, być może Meade pojawi się w WIWE.

Zrobiła co tylko było w jej mocy, aby ukryć skutki bez­sennej nocy. Lecz bez względu na to, jak grubą warstwę pud­ru nałożyła, jej twarz wciąż była wymizerowana.

„Dokąd idziesz?”

„Byle dalej stąd”.

Usiłowała nie myśleć o tym, że dla Archimedesa Xaviera O'Malleya mogło to oznaczać każdy zakątek kuli ziemskiej. Każdy.

Próbowała o tym nie myśleć… ale weszła do jego miesz­kania, by sprawdzić, czy paszport wciąż leży w szufladzie. Wiedziała dokładnie, gdzie go szukać. Któregoś dnia, gdy rozmawiali o jego podróżach, pokazywał jej ten dokument.

Leżał tam wciąż, z pozaginanymi rogami i poplamionymi stronami. Pełen egzotycznie wyglądających stempli granicz­nych i zaświadczeń o szczepieniach. Dotknęła niebieską książeczkę z taką czułością, z jaką dotykała jej właściciela.

Notatka, pomyślała. Powinna zostawić notatkę, na wypa­dek, gdyby Meade wrócił, a jej by nie było w domu. Trzęsą­cymi się palcami szukała kartki i długopisu. Napisała jego imię, potem trzy zdania i podpisała się.

Proszę, modliła się, czytając to, co napisała. Proszę.

Nagły dźwięk telefonu przestraszył ją tak, że prawie pod­skoczyła. Podniosła słuchawkę.

- Halo? - powiedziała i wstrzymała oddech.

- Halo? - usłyszała czysty, chłopięcy głos.

- Kevin? - Brooke ciężko wypuściła powietrze.

- Pani Livingstone? - chłopiec był zdziwiony i uradowa­ny zarazem.

- Tak, to ja.

- Jak to się dzieje, że odebrała pani telefon u wujka?

- Słyszałam dzwonek, więc odebrałam.

- Macie ten sam numer telefonu? To dlatego, że mieszka­cie w tym samym domu? - spytał po chwili przerwy.

- Nie, Kevin, nie.

- Och, myślałem tylko… co? Poczekaj proszę chwilę. - Z drugiego końca linii dochodziły jakieś niewyraźne dźwię­ki. - Wcale się nie narzucam, Saro! Wujek Meade mówił, że mogę do niego zadzwonić. Tak, tak powiedział. I mama też się zgodziła. Co? Rozmawiam z panią Livingstone. Hm? Nie! Wynoś się! Nigdy nie pozwalasz mi… no dobrze, OK. zgoda - znów niewyraźne głosy. - Pani Livingstone?

- Tak, wciąż jestem.

- To była moja głupia siostra, Sara. Prosi, żeby panią po­zdrowić.

- Pozdrów ją, proszę, ode mnie.

- Jasne. To znaczy, o ile jeszcze ze sobą rozmawiamy. Wie pani, wujek Meade mówił, że ja, Joey i Paul powinniś­my być wyjątkowo mili dla Sary i Alison, bo przechodzą właśnie ten, jak to powiedzieć… okres dojrzewania. No, nie wiem. To znaczy, wujek Meade mówił, że to jest normalne, że one się tak zachowują, ale… - Brooke niemalże widziała, jak jej mały rozmówca marszczy z niesmakiem piegowaty nos. - Nieważne. Chciałbym porozmawiać z wujkiem Meade'em.

Brooke wiedziała, że taka prośba padnie prędzej czy później.

- Nie ma go teraz w domu.

- O? Jak to?

- Wyszedł.

- Pobiegać? Czasami robi to w…

- Nie, nie pobiegać - przerwała szybko. Coś przyszło jej do głowy. - Czy… czy mieliście na dzisiaj jakieś wspólne plany?

- Nie - padła posępna odpowiedź. - Ale mówił, że mog­libyśmy się gdzieś wypuścić w tym tygodniu. Byle nie w środę. W środę idę z tatą na baseball. Tata i ja mamy swoje męskie wyjścia, wie pani? Tyko on i ja. Bez Sary. Boja myś­lę, że ona doprowadza go też do szału, tylko że on nie może jej tego powiedzieć, bo wtedy ona mogłaby dostać tego ja­kiegoś kompleksu. Co za głupoty! - Chłopiec westchnął ciężko. - Bzdury. Szkoda, że wujka nie ma w domu. Może mu pani powiedzieć, że dzwoniłem? To znaczy, jak wróci do domu. Proszę.

- Wychodzę teraz do pracy, ale zostawię mu wiadomość, dobrze? - odpowiedziała Brooke, usiłując mówić normal­nym głosem.

- Jasne, w porządku. - Najwyraźniej spodobał mu się ten pomysł. - Niech mu pani napisze, że proszę go o telefon, dobrze? Dziękuję.

- Proszę bardzo.

- Proszę pani?

- Tak, Kevinie?

- Czy dobrze się pani czuje? Mówi pani takim dziwnym głosem.

Brooke niespodziewanie odkryła, że nie udało się jej jesz­cze wypłukać wszystkich łez. Wytarła palcami oczy.

- Nic mi nie jest - skłamała, mając nadzieję, że mówi to z większym przekonaniem niż kiedyś, w mieszkaniu Meade'a.

Tego dnia Meade nie pokazał się w WIWE, byli tam jed­nak jego różni znajomi. Brooke próbowała, tak dyskretnie, jak tylko mogła, dowiedzieć się, czy ktoś widział go od po­przedniej nocy. Niestety, bezskutecznie.

- Meade O'Malłey? - odparł któryś z uśmiechem podzi­wu i lekkim wzruszeniem ramion. - Aż do wczoraj nie wiedziałem nawet, że wrócił już z Brazylii. Przysięgam, ten fa­cet pojawia się i znika jak klucz wędrownych gęsi. Tylko że klucz gęsi przemieszcza się według pewnego wzoru, a Meade… Słyszałaś, jak kiedyś…

Brooke słyszała i to od wielu już osób. Początkowo nie wierzyła w te opowieści, ale teraz…

Zadzwoniła do niego do domu, później do biura. Powta­rzała te czynności wielokrotnie. I za każdym razem wsłuchi­wała się w nie kończący się, regularny sygnał. Bez odpowiedzi.

„Dokąd idziesz?”

„Byle dalej stąd”.

- Byle dalej ode mnie - wyszeptała z rozpaczą, po raz kolejny odkładając słuchawkę. Było już popołudnie. Od cza­ su, gdy po raz ostatni go widziała, minęły prawie dwadzieś­cia cztery godziny.

Podniosła głowę i spojrzała na wypchanego sępa, wiszą­cego jak zwykle pod sufitem. Złowieszczo wyglądający przykład sztuki anonimowego rzemieślnika przypatrywał się jej uważnie swymi szklanymi oczami, kołysząc się lekko na swej uwięzi.

A jeśli coś mu się stało? - spytała samą siebie, zagryzając dolną wargę. A jeśli jest… ranny?

- Brooke?

Dziewczyna niemal podskoczyła. W drzwiach pokoju stał Daniel Quincy, trzymając w ręku stertę papierów.

- Tak, panie Quincy? - spytała z niepokojem. Wiedziała, że już rano musiał zauważyć jej podkrążone oczy i bladość twarzy. Ale, poza narzekaniem na temat ilości unoszących się w powietrzu pyłków kwiatowych, nie usłyszała żadnego komentarza dotyczącego jej wyglądu. I była wdzięczna star­ szemu panu za delikatność.

Siwowłosy mężczyzna wszedł do pokoju i położył na biurku trzymane w ręku papiery.

- To wstępny szkic Meade'a na temat dorzecza Xingu - wyjaśnił. - Gdy będzie pani miała wolną chwilę, prosiłbym o zrobienie dwóch kopii.

- Oczywiście - Brooke wstała z fotela.

- Proszę mi powiedzieć, czy miała pani swój udział w przygotowaniu tych materiałów?

- Cóż - nie była całkowicie pewna, czy właściwie zrozu­miała pytanie. - Meade prosił, żebym to przeczytała. Zapro­ponowałam wprowadzenie kilku drobnych zmian - i tyle.

- Hm. Wydawało mi się, że zauważyłem wpływ pani zręcznego pióra.

- Dziękuję. - Komplement zaskoczył ją i wzruszył.

- Proszę bardzo. - Na twarzy Daniela Quincy zagościł cień uśmiechu, jakby starszy pan delektował się jakimś mi­łym wspomnieniem. - Pamiętam, że Gaby Browning często robiła korektę prac Sebastiana. I całe szczęście. Ten czło­wiek był geniuszem w terenie. Ale prawdę mówiąc, gdy mu­siał coś napisać, szło mu to jak po grudzie. Był także najgor­szym mówcą, jakiego kiedykolwiek słuchałem. - Mówiąc te słowa, Daniel odwrócił się do wyjścia.

Brooke pochwyciła papiery i przycisnęła je do piersi. Po­czuła pieczenie w gardle. Znała swego szefa na tyle dobrze, by wiedzieć, że jego ostatnie zdania były czymś więcej niż tylko przypadkową wzmianką.

- Proszę pana? - spytała.

- Tak? - spojrzał pytająco.

- Czy… czy rozmawiał pan dziś z Meade'em?

Daniel Quincy zastygł na moment. Uniósł srebrne, krza­czaste brwi.

- Nie, moja droga. Niestety nie. Przykro mi. Ale jestem pewien, że się do pani odezwie.

Brooke wróciła do pustego domu. Obydwie karteczki, które zostawiła przypięte do drzwi, były nadal, nietknięte i przez nikogo nie czytane.

Dziewczyna przesiedziała na werandzie kilka długich godzin, patrząc na zachodzące słońce, zastanawiała się co ro­bić. Wciąż obawiała się, czy nie przytrafiło mu się nic złego. Znalazła się w takim punkcie, że obchodziło ją wyłącznie to, czy Meade był cały i zdrów.

No, może nie wyłącznie… ale to wystarczyłoby jej na po­czątek.

Tak bardzo go kochała! Próbowała postępować tak, jak uważała, że będzie najlepiej. Ale w zamian…

Brooke otoczyła się ramionami, czując chłód, pomimo panującego upału. Coś nie wyszło. Coś się nie udało. Teraz gotowa była na każde poświęcenie, byle tylko to naprawić.

Wreszcie wstała i zadzwoniła do matki Meade'a.

Eleni O'Malley powiedziała jej, że nie miała od syna żad­nej wiadomości od czasu, gdy się rozstali w niedzielę.

Brooke niewiele spała tej nocy, choć leżała, tuląc do sie­bie poduszkę przepojoną jego zapachem.

- Czy… czy wie pani, gdzie jest Meade? - z desperacją w głosie spytała Brooke.

Obie kobiety spotkały się następnego dnia, krótko po południu. Eleni O'Malley przyszła do Instytutu piętnaście minut wcześniej i zaprosiła Brooke na lunch. Ta początkowo opierała się, lecz matka Meade'a nalegała.

Starsza kobieta rozłożyła na kolanach papierową serwetkę.

- Nie - odpowiedziała. - Co zresztą nie jest niczym nie­ zwykłym.

Brooke zagryzła wargę i spuściła wzrok. Eleni zaprosiła ją do małej restauracji, w której podawano dania przygoto­wane na sposób domowy. Właściciel - „kuzyn”, jak go okreś­liła, powitał je z otwartymi ramionami, i to dosłownie. Zamienił z Eleni kilka zdań po grecku, a następnie poprowa­dził obie kobiety do zacisznej loży w tylnej części sali. Po chwili przy stoliku pojawiła się kelnerka, przynosząc wino, pieczywo i nadziewane liście winorośli, po czym zniknęła, by się już więcej nie pojawić.

Brooke uniosła głowę.

- Gdyby pani wiedziała, czy powiedziałaby mi? - spytała.

W ciemnych oczach Eleni widać było nie skrywane współczucie.

- Tak - odpowiedziała po chwili i uniosła brwi tak, jak czynił to Meade. - Zdawało mi się, że miałyśmy mówić so­bie po imieniu,

Brooke z roztargnieniem skinęła głową. Sięgnęła do ko­szyka z pieczywem i zaczęła łamać w palcach wyjętą bułkę.

- Eleni… tak… tak się boję, że coś się z nim stało - wy­znała. - To byłaby moja wina.

Eleni wyjęła pokruszoną bułkę z rąk Brooke.

- Do kłótni potrzeba dwojga - zauważyła cicho. Brooke wstrzymała oddech. - Kiedy rozmawiałyśmy wczoraj, użyłaś słowa „nieporozumienie”. Myślę jednak, że zdarzyło się coś więcej.

Brooke wysypała z dłoni okruszki pieczywa. Zaufanie, którym od pierwszej chwili obdarzyła Eleni, pomogło jej mówić szczerze.

- On… Meade oświadczył mi się - powiedziała wreszcie.

- No i? - Eleni nie wydawała się zbyt zaskoczona.

- Odmówiłam.

- Nie kochasz go? - starsza pani zmarszczyła brwi.

W słowach tych nie było oskarżenia, lecz Brooke zare­agowała defensywnie.

- Oczywiście, że go kocham! - powiedziała gwałtownie, czując napływające do oczu łzy. Zamrugała gwałtownie, usi­łując się nie rozpłakać. - Naprawdę go kocham - powtórzyła bardziej miękko. - Kocham go tak bardzo…

- Ciii… - uspokajająco szepnęła matka Meade'a. Brooke wytarła oczy papierową serwetką.

- Tak… tak mi przykro - wyjąkała.

- Przeżywasz to głęboko. Nie ma za co przepraszać. Mi­łość… umiejętność kochania to błogosławieństwo. Choć czasem także i ciężar. Proszę, czy możesz powiedzieć mi, dlaczego nie chcesz poślubić mojego syna? - Eleni potrząs­nęła głową.

Brooke zmięła serwetkę i odrzuciła ją na stół razem z ka­wałkami bułki.

- Ponieważ nie mogę dać mu tego, czego pragnie - od­ rzekła z determinacją.

Eleni była zaskoczona.

- Brookes… - zaczęła, szukając odpowiednich słów. - Brooke, widziałam was razem. Widziałam, w jaki sposób mój syn na ciebie patrzy, w jaki sposób ty patrzysz na niego. Przez trzy tygodnie, zanim cię jeszcze poznałam, słyszałam, w jaki sposób o tobie mówił. I wiedziałam, że… myślę, że wszyscy wiedzieliśmy... - przerwała i pochyliła się. - Cóż to takiego, czego nie możesz mu dać?

Brooke poczuła, że się rumieni, po czym blednie. Jak tu odpowiedzieć na to pytanie?

„Nigdy nie bój się mówić prawdy”.

Brooke pamiętała, kiedy Meade powiedział te słowa. Tamtej nocy nie żałowała niczego…

- Eleni, nie mogę dać twojemu synowi dziecka - powie­ działa cicho. - Nie mogę… nie mogę mieć dzieci.

Starsza kobieta zadrżała, lecz nie odzywała się.

- To jeden z powodów rozpadu mojego pierwszego mał­żeństwa - kontynuowała Brooke. Zawahała się na moment. - Ty… wiedziałaś, że byłam już zamężna? - spytała. Jej rozwód był jedną z niewielu rzeczy, o których nie rozmawiali z Francisem O'Malleyem w czasie ich pierwszego spotkania.

Eleni wolno pokiwała głową. Jej zazwyczaj słodki głos wydawał się teraz przytłumiony.

- Tak, wiedziałam. Meade powiedział o tym Francisowi wiele tygodni temu. A Francis oczywiście powtórzył to mi. Lecz mój syn nie mówił nic, że…

- Nie mógł. Nie wiedział… nadal nie wie. W moim mał­żeństwie z Peterem były także inne problemy. Meade dosko­nale je rozumiał. Myślę, że w pewien sposób nawet lepiej niż ja sama. Lecz wszystkie te problemy… - potrząsnęła głową. - Niemożność zajścia w ciążę to tak osobista poraż­ka. Posiadanie dzieci jest czymś naturalnym. Najbardziej oczywistym w świecie. A gdy dowiadujesz się, że to, co oczywiste, jest dla ciebie nieosiągalne…

Spojrzała na matkę Meade' a. Na jej twarzy nie widać już było zaskoczenia. Jego miejsce zajęło zrozumienie.

- Meade pragnie mieć dzieci - kontynuowała. - Powie­dział mi o tym.

- Pragnie również ciebie - odparła Eleni. - Powiedział ci o tym, prosząc, abyś została jego żoną.

- Ale nie wiedział o tym, że nie mogę…

- Myślisz, że gdyby wiedział, nie zaproponowałby ci małżeństwa? - Słowa te zabrzmiały jak wyzwanie.

- Ja…

- A gdyby było na odwrót? Gdybyś to ty wiedziała, że Meade nie może dać ci dziecka, którego tak pragniesz, a mi­mo to poprosiłby cię o rękę? Czy wówczas także byś mu od­mówiła?

Brooke siedziała w milczeniu.

„O mój Boże” - pomyślała. - „Co ja zrobiłam!”

- Nie - odparła bez wahania.

To było jak objawienie. Brooke zdała sobie sprawę z tego, co uczyniła sobie i Meade'owi. Bała się jego współczucia, bo sama nie przestawała się nad sobą użalać. I bała się, bo w głębi duszy czuła, że zasługuje na to, by zostać odrzu­coną.

Mówiła sobie, że godzi się na to. Nie godziła się z niczym. Pozwalała, by świadomość bezpłodności kierowała jej ży­ciem. Miała wręcz obsesję na tym punkcie!

- Och, och, Eleni… - spojrzała na matkę Meade'a.

- Wiem - czule odparła starsza pani. - Wiem.

Brooke uwierzyła w to. Nie wiedziała dlaczego, lecz uwierzyła.

- Jak…? - zaczęła.

- To teraz nie ma znaczenia - brzmiała stanowcza odpowiedź. - Ważne jest, że ty to wiesz.

- Wiem, że muszę go odnaleźć. Muszę… muszę mu wy­jaśnić, aby zrozumiał. - Brooke była gotowa na każde wyz­nanie. Na całą prawdę. Będzie się modliła, aby mogli potem zacząć wszystko razem.

- Uda ci się - zapewniła z uśmiechem Eleni. I dodała z figlarnym błyskiem w oczach: - Lecz najpierw musisz coś zjeść. Nie polecam mussaki. Nie potrafią jej tutaj przyrządzić.

Po raz pierwszy od prawie dwóch dni Brooke wybuchnęła śmiechem.

Meade O'Malley siedział w salonie swego mieszkania i wpatrywał się w kartkę, którą znalazł przypiętą do drzwi, kiedy wrócił do domu.

„Meade, wybacz. Nie odchodź, proszę. Kocham cię”. I podpis - „Brooke”.

Uraza, złość i zmieszanie spowodowały, że nie był sobą, kiedy wybiegł z domu, zatrzaskując za sobą drzwi. Nie zda­wał sobie sprawy z tego, dokąd się wybierał, wsiadając do samochodu - i niewiele go to obchodziło.

Przez kilka godzin jeździł po ulicach Bostonu, aż wresz­cie zaparkował samochód przy lotnisku. Spędził w pocze­kalni większą część nocy. Czuł na sobie pytające spojrzenia, lecz znowu, niewiele go to obchodziło.

O świcie pojechał do Cambridge, do Muzeum Botanicz­nego. Strażnik nocny, z którym znali się od wielu lat, wpuś­cił go do środka bez zbędnych pytań.

Poszedł na czwarte piętro, do niewielkiego pokoju, który niegdyś zajmował Sebastian Browning. Jego nauczyciel i przyjaciel mieszkał tam przez rok po śmierci Gabrielle.

Przez te dwanaście miesięcy profesor nie robił nic. Od­mówił wszelkich dyskusji na temat prac badawczych, pro­wadzonych tuż przed śmiercią żony. Któregoś dnia Medea zapytał go, co robił, zamknięty całymi dniami w pokoiku o powierzchni zaledwie kilku metrów kwadratowych.

- Siedziałem i zastanawiałem się, dlaczego - padła odpowiedź.

I w taki właśnie sposób Meade spędził większość minio­nych trzydziestu sześciu godzin. W końcu doszedł do wniosku, że nie znajdzie tu odpowiedzi na wciąż powtarzane pytania.

I wrócił do domu, który tak gwałtownie opuścił przed dwoma dniami. Wrócił, i czekał na kobietę, która mogła wy­pełnić tę pustkę… i jego ramiona… i jego serce.

„Przebacz mi”.

Wszystko. Przebaczyłby jej wszystko. Miał nadzieję, że i ona mu przebaczy.

„Nie odchodź, proszę”.

Nie miał zamiaru odchodzić. Ani też pozwolić jej odejść.

„Kocham cię”.

O, na Boga, oby to było prawdą. Nie chodzi o to, że nic więcej się nie liczy; po prostu nic innego nie liczyło się tak bardzo.

Później zastanawiał się, jak wytłumaczyć swoje postępowa­nie. Słysząc samochód Brooke przed domem, po prostu wstał.

Bębny… naśladujące rytm uderzeń serca.

I śpiew. Czy ktoś śpiewał?

Brooke usłyszała dźwięki, zanim otworzyła drzwi wej­ściowe. Gdy już znalazła się wewnątrz, zorientowała się, że cała drży.

Drzwi mieszkania Meade'a były zamknięte.

Podeszła i zapukała. Raz. Drugi…

Drzwi otworzyły się i Brooke ujrzała mężczyznę, którego kochała. Mężczyznę o oczach jak morze oświetlone słońcem.

Otworzył ramiona.

Archimedes Xavier O'Malley był w domu… a ona razem z nim.

ROZDZIAŁ 10

- Jest coś, o czym muszę ci powiedzieć - odezwała się Brooke. Kaseta skończyła się już dawno. Żadne z nich nie zwróciło na to uwagi. Muzyka była teraz w nich, grała w ich umysłach i ciałach.

Dziewczyna nie wiedziała nawet, jak dotarli na sofę w sa­lonie. Ich drogę znaczyły porozrzucane buty, jego krawat, jej torebka, jego marynarka, a także kilkanaście spinek, które wypadły z jej włosów.

Meade trzymał ją w objęciach. Widział podkrążone oczy Brooke, rezultat wyczerpania i smutku. Blada, gładka skóra jej twarzy wydawała się ściślej niż niegdyś opinać policzki. W regularnych rysach ukochanej twarzy zauważył cienie, których wcześniej tam nie było.

Oprócz oznak stresu, napięcia i nie przespanych nocy, Meade dostrzegł jej nową siłę i pewność siebie. To tak, jakby nastąpiło pogodzenie tych wszystkich sprzeczności, które w niej wyczuwał.

A teraz, po gradzie pocałunków i pieszczot, powiedziała, że musi mu coś oznajmić.

- Cóż to takiego? - spytał niskim głosem,

Brooke zaczerpnęła powietrza.

- Po pierwsze - kocham cię. Kocham cię całym sercem. Całym… wszystkim. I to, co zrobiłam w niedzielę, było konsekwencją tej miłości. Pewnego rodzaju… zbłąkanej miłości - dodała, widząc cienie w jego oczach. - Teraz już wiem. To, co zrobiłam w niedzielę, było takim samym błę­dem, jak to, co zrobiłam, gdy kochaliśmy się po raz pier­wszy.

- Brooke…

Potrząsnęła głową i położyła palec na jego ustach.

- Proszę, nie. Pozwól mi mówić. Kocham cię, Meade. I bez względu na to, co powiedziałam wtedy, chcę dzielić z tobą życie,

Więc dlaczego? - nie mógł jej o to zapytać. Wiedział, że Brooke musi powiedzieć to sama, bez ponaglania.

„Powoli”.

O to prosiła go od początku. W niedzielę nie rozmawiali spokojnie. Pozwolił, aby zawładnęły nim emocje. I to był błąd, olbrzymi błąd. Nie miał zamiaru go powtarzać.

Brooke przyglądała się jego twarzy. Wyglądał na wyczer­panego. Linie w kącikach oczu i wokół ust były głębsze niż wówczas, gdy widzieli się ostatnio. Zmysłowe wargi zdradzały napięcie. Na brodzie i policzkach rysował się cień zarostu.

Powiedział jej, jak spędził ostatnie dwa dni. Gdy z ulgą zobaczyła, że jest cały i zdrowy, przyszło uczucie gniewu. Domagała się odpowiedzi na pytanie, gdzie był. Wyjaśnił jej to w kilku słowach. Choć mówił niewiele, zorientowała się, że cierpiał, tak jak ona.

Gdyby tylko mogła, zaoszczędziłaby mu bólu. Ale to było niemożliwe. Dotknęła opalonego, szczupłego policzka Me­ade'a. Zwrócił do niej twarz, rozświetloną teraz blaskiem bi­jącym z błękitnych oczu. Przycisnął wargi do wnętrza jej dłoni. Miała wrażenie, jakby cało wał ją prosto w serce.

Dopiero po kilku sekundach Brooke była w stanie cokol­wiek powiedzieć. Musiało minąć jeszcze kilka następnych, zanim jej głos był znów spokojny.

- Kiedy pytałeś, czy chcę cię poślubić - zaczęła - powiedziałeś, że pragniesz, byśmy stworzyli rodzinę. Powiedzia­łeś, że kiedy zobaczyłeś mnie z Jonathanem… że marzyłeś o takim dziecku. - Pochyliła lekko głowę, a rozpuszczone włosy opadły jej na twarz. Spojrzała mu w oczy. - Nie mogę dać ci rodziny. Meade, ja nie mogę mieć dzieci.

- Nie możesz… - nie do wiary, to była przyczyna jej od­ mowy! - O Boże, czyżbyś myślała, że…

I wówczas przypomniał sobie swoje oświadczyny. Oczy­wiście, że mogła tak pomyśleć! Prawie każde słowo, które padło z jego ust w tamtą niedzielę, dotyczyło posiadania dzieci. Mówił o tym nawet zanim powiedział, że ją kocha.

Brooke zauważyła zmianę w wyrazie jego twarzy i zrozu­miała, że czuje się winny. Nie mogła na to pozwolić.

- Meade, nie - ponownie dotknęła jego policzka. - Jeśli pragniesz mieć dzieci, powinieneś zostać ojcem. Tak wspaniale potrafisz zajmować się Kevinem i bliźniętami, i dziewczynkami. Masz… masz w sobie dar miłości.

- Ale…

- Wiem, jak to jest, kiedy pragnie się dzieci i nie może ich posiadać. Znam tę pustkę… i żal… i zazdrość. Próbuję zwalczyć w sobie te uczucia. Nie chcę, żeby dłużej domino­wały nad moim życiem. Ale przede wszystkim… przede wszystkim nie chcę, żebyś i ty ich doświadczył.

- Brooke, kochana…

I wówczas Brooke opowiedziała mu całą historię swego małżeństwa z Peterem. Zawahała się raz i drugi, lecz nie po­minęła niczego. Opowiedziała o wszystkim, także o rozmo­wie z jego matką.

- Ta pierwsza noc… mój Boże, to była figurka płodno­ści, która tak cię rozstroiła. To dlatego wyszłaś, prawda?

- To była tylko mała cząstka tego wszystkiego - przy­znała. - Sprawiłeś, że czułam się… nie zdawałam sobie na­wet sprawy, że potrafię to czuć.

- A kiedy wchodziłaś na salę porodową, aby pomagać Jazz… - Mógł wyobrazić sobie, jak było to dla niej trudne. Jednak zrobiła to.

- Skąd mogłeś wiedzieć? Nic ci przecież nie powiedzia­łam, bo wstydziłam się i bałam…

- A jednak próbowałaś mi powiedzieć, prawda? - Meade przypomniał sobie tamtą scenę. - Próbowałaś, lecz ja nie chcia­łem słuchać. Powiedziałem, że nie chcę o tym wiedzieć.

- A ja nie nalegałam - uczciwie przyznała Brooke. - Wy­dawałeś się taki zagniewany…

- Było w tym więcej zazdrości, niż gniewu - przyznał.

- Zazdrość? - nie mogła w to uwierzyć. - Byłeś zazdros­ny o Petera?

Skinął głową. Wstydził się tego, ale teraz mógł się do tego przyznać.

- Dlaczego? Jak mogłeś być zazdrosny o…

- Bo go kochałaś. Wiem, co on ci zrobił. Ale wcześniej, zanim zaczęło się między wami psuć, kochałaś go przecież.

Czy tak było rzeczywiście? Brooke powróciła myślami do tej pierwszej nocy w mieszkaniu Meade'a, gdy wzięła do ręki zdjęcie Gabrielle i Sebastiana Browningów. Chyba wówczas pojawiły się pierwsze wątpliwości.

- Być może - odpowiedziała wolno. - A być może ko­chałam tylko tę ideę. Pobrać się i stworzyć rodzinę, której tak pragnęłam. Ale cokolwiek do niego czułam, och, to było nic w porównaniu z uczuciem, którym darzę ciebie. Kocham cię.

- Wystarczająco, aby mnie poślubić?

- Bardziej niż wystarczająco! - zapewniła go. Oczy jej błyszczały. - Ale czy ty chcesz tego? Wiesz już wszystko i nadal tego pragniesz?

- Z całej duszy.

- I… i nie ma to dla ciebie znaczenia, że nie mogę…

Meade ujął jej ręce jak bukiet kwiatów. Uniósł je do ust, pocałował. Ich palce złączyły się.

- Ma znaczenie - przyznał szczerze. - Ma znaczenie, po­nieważ jest to ważne dla ciebie. Kiedy ty cierpisz, ja cierpię także. Ale jeśli wydaje ci się, że jeżeli nie możesz zajść w ciążę, to jesteś mniej kobieca, czy mniej pożądana - o nie, kochanie. Nie.

Meade wziął Brooke w ramiona. Pieścił mocnymi, męskimi wargami jej pełne, pragnące usta. W pocałunku tym za­warte były przysięgi i obietnice.

Dłonie Brooke wędrowały wzdłuż jego ramion i pleców, by wreszcie zagłębić się we włosach.

- Jeśli tylko zechcemy, możemy mieć dzieci - matowym głosem powiedział Meade, podnosząc głowę. - Możemy je adoptować. Wiem, że obecnie jest to trochę trudniejsze niż kiedyś, ale wciąż jeszcze są dzieci, które potrzebują rodzi­ców. - Zastanowił się nad czymś. - Czy przedtem, czy wte­dy zastanawiałaś się nad możliwością adopcji?

Brooke przesunęła końcem języka po obrzmiałych od po­całunku wargach.

- O tak, myślałam o tym. Byłam w wielu agencjach. Miałam już wszystkie informacje i formularze. Pokazywałam je Peterowi, próbując go tym zainteresować. Ale on nig­dy nie chciał o tym rozmawiać.

Przerwała, nie chcąc myśleć o tamtych wydarzeniach. Reakcja Petera na propozycję adopcji była dla niej zbyt bo­lesna. Teraz dopiero zdała sobie sprawę, że miał kompleksy na punkcie swych umiejętności dawania rozkoszy.

- Brooke? - głos Meade'a przywołał ją do rzeczywistoś­ci. Widząc przelotny smutek na twarzy dziewczyny domyślił się, dlaczego Peter Livingstone odrzucił propozycję adopcji.

- Peter powiedział, że nie mógłby kochać cudzego dziec­ka. Powiedział, że adopcja byłaby przyznaniem się do winy. - Przez kilka sekund patrzyła na Meade'a. - A ty?

Coś w jego silnych, męskich rysach twarzy spowodowa­ło, że pomyślała o Eleni O'Malley.

- Nie, nie czułbym się oszukiwany. Uważałbym, że mam szczęście.

- Szczęście? - powtórzyła, wiedząc, że nie przypadkiem użył tego słowa.

Kiedyś powiedział, że „miał szczęście”, trafiając na ta­kich właśnie rodziców.

A jego matka mówiła, że „ma szczęście”, mając takie dzieci.

Czy to możliwe? Czyżby próbował jej powiedzieć…

Meade obserwował, jak szmaragdowe oczy Brooke po­większają się. I odpowiedział na pytanie, które w nich do­strzegł, choć czuł, że dziewczyna także już wie.

- Tak, zostałem zaadoptowany. Podobnie jak Kathleen i Mary Margaret.

- Zaadoptowany? To znaczy… że twoja matka nie może… nie mogła mieć dzieci? Czy to dlatego wiedziała tak wiele…

Potrząsnął głową.

- Nie wiem, czy to matka, czy ojciec nie mogli mieć dzieci. Nie jestem nawet pewien, czy oni sami wiedzą. Oboje ogromnie pragnęli mieć dzieci, i było im bardzo ciężko przez kilka pierwszych lat małżeństwa. Dzieci się nie rodziły; niewiele brakowało, a doszłoby do separacji. Ale znaleźli wspólne rozwiązanie. Nie wiem, dlaczego wcześniej ci o tym nic nie powiedziałem. Bóg jeden wie, że nie wstydzę się ani nie ukrywam tego, że zostałem zaadoptowany. Widzisz, jedną z rzeczy, których nauczyli mnie rodzice, kiedy dorastałem, było to, że płodzenie dzieci to wyłącznie fizjologia. Tworzenie rodziny to kwestia uczucia.

Na twarzy Brooke powoli wrócił uśmiech.

- Kochanie - powiedziała miękko - to potrafię.

Wyciągnęła rękę i z czułością przysunęła jego twarz do swojej.

Dla żadnego z nich nie był to pierwszy raz. Jednak gdy Meade wziął ją na ręce i zaniósł do sypialni, Brooke czuła, że wszystko w jakiś cudowny sposób zaczyna się od nowa.

Gdy zaczęła go rozbierać, ręce jej drżały. Odpięła po kolei guziki przy jego koszuli i odsłaniała tors. Masowała dłońmi odkrytą pierś, jakby rozprowadzając cenny olejek. Rozcze­sywała szczupłymi palcami krótkie, ciemne włosy w poszu­kiwaniu twardych brodawek. Paznokciami zadrapała lekko sterczące sutki i poczuła, jak cały zadrżał w rozkoszy.

Meade delikatnie poodpinał drobne, perłowe guziczki przytrzymujące przód białej bluzki i, jakby odpakowując bezcenny dar, zsunął ją z ramion Brooke.

Przykrył dłońmi sterczące, mocne piersi. Zaczął je maso­wać delikatnie, okrężnymi ruchami. Przylgnęła do niego, pochylając się jak wierzba na silnym wietrze.

Przesunął rękę niżej.

Rozpiął guzik. Potem zamek. Szybkie szarpnięcie i lniana spódnica wraz z jedwabną halką opadły na podłogę. Jeszcze tylko przejrzyste rajstopy i koronkowe majteczki w kolorze kości słoniowej chroniły jej ciało przed jego wzrokiem i do­tykiem.

Meade przyklęknął. Kiedy wstał, Brooke nie miała na so­bie nic. Rumieniec podniecenia zabarwił jej policzki. Była piękna.

Brooke sięgnęła do klamry czarnego skórzanego paska. Gdy prowokująco przesunęła palcami po twardym kroczu, jego ciało wyprężyło się jak cięciwa łuku.

Gdy wreszcie się rozdzielili, zrzucił z siebie spodnie i sli­py. Jego ciało, skryte częściowo w półcieniu, zachwycało swą męskością. Silne mięśnie poruszały się pod opaloną skórą.

Brooke, przytulona, podniosła głowę i spojrzała na niego oczami pełnymi miłości i pożądania. Zakrył jej usta.

Złączeni, osunęli się na łóżko.

Pocałunki.

Gwałtowne i parzące.

Wabiące... podniecające... nieskończenie erotyczne.

Brooke trzymała głowę na tej samej poduszce, w którą wtulała twarz poprzedniej bezsennej nocy. Rozchyliła bez­wiednie wargi. Meade pieścił jej ciało gorącymi ukąszenia­mi. Potem, z niemalże pierwotnym krzykiem pragnienia, za­władnął słodyczą jej wyczekujących ust. Przyjęła te poszu­kiwania, wydając z siebie jęk rozkoszy.

Przesuwała dłońmi po całym ciele kochanka. Masowała silne, szerokie ramiona, prężne plecy, otoczyła dłońmi muskularne biodra i muskała paznokciami wgłębienie u podsta­wy kręgosłupa.

Ich nogi splotły się. Meade wsunął udo pomiędzy kolana dziewczyny. Sprężyste włosy otarły się o jej delikatną skórę. Zacisnęła bezwiednie mięśnie w niepohamowa­nym spazmie rozkoszy. Poruszała się niespokojnie, czując ogarniający ją żar, który docierał do każdej komórki jej wyczekującego ciała.

Pieścił okrężnymi ruchami języka jej sutki, powodując niemalże bolesną rozkosz. Objął wargami i zaczął ssać w zaborczym, pełnym pożądania rytmie.

Brooke była w stanie uczynić wszystko dla swego ko­chanka, wszystko mu oddać. Wszystkie bariery zostały prze­łamane. Kochała go… Próbowała mu to powiedzieć, lecz z jej gardła wydobył się tylko jęk rozkoszy. Mogła wymówić tylko jego imię. Więc powtarzała je wciąż.

I nadszedł moment, gdy nie mogła już przedłużać oczeki­wania spełnienia. Meade, zespolony z ruchami kochanki, wiedział, kiedy ten moment nastąpił. Ale to ona wprowadzi­ła jego członka w siebie. I to ona znalazła równowagę mię­dzy rozkoszą płynącą z dawania i otrzymywania.

W ostatniej chwili Meade przewrócił się na plecy. Leżała teraz na nim, obejmując go szczupłymi, długimi udami.

Brooke poruszała się rytmicznie, opierając dłonie na zmiętym prześcieradle. Ochyliła tułów, pragnąc jeszcze więk­szej jedności ich ciał. Poczuła na biodrach ręce Meade'a.

Widząc pierwsze oznaki ogarniającej dziewczynę rozko­szy, Meade stracił kontrolę nad sobą.

- Meade! - Brooke zamknęła oczy i odrzuciła do tyłu głowę. - Och... och...

Świat rozpadł się na kawałki. Bez początku, bez końca.

Tworzyli jedność.

To była chwila prawdy.

I akt prawdziwej miłości.

- Tak bardzo cię kocham - powiedziała Brooke wiele, wiele minut później. Policzek przytuliła do ręki opartej na nagim torsie kochanka.

- I ja cię kocham - odpowiedział, wodząc leniwymi ru­chami dłoni po uroczej linii jej pleców. Dziewczyna przyglą­dała mu się oczami o barwie zielonych, wiosennych liści. Li­nia jej pełnych, różanych warg była niezwykle kobieca.

Brooke westchnęła i przesunęła się nieco, ocierając o nie­go całym ciałem.

Wygięła w łuk stopę i dużym palcem zaczęła wodzić wzdłuż jego uda.

- Na kiedy ustalamy termin ślubu? - spytała.

- Hm... w jakiś czas po miodowym miesiącu.

- A kiedy to nastąpi? - zaśmiała się.

- Myślałem, że już go zaczęliśmy - odparł. W jego oczach zalśniło rozbawienie.

Brooke zarumieniła się. Pochyliła głowę i ucałowała jego ramię.

- To znaczy... takie jest moje zdanie - powiedział ochry­płym głosem Meade. Palcami rozczesał jej jedwabiste włosy i zachichotał.

- Cóż, to brzmi nieźle - odparła.

- Dziękuję. - Chwycił ją mocniej i przesunął wyżej. Wargami znalazł miejsce na jej szyi, gdzie pod skórą wyczu­wało się uderzenie serca. - A kiedy ty chcesz wziąć ślub? - spytał.

Brooke spojrzała mu w oczy, muskając palcem jego poli­czek.

- Chyba jutro nie będzie zbyt wcześnie?

- Chcesz poczekać trochę, żeby się upewnić? - błysnął w uśmiechu śnieżnobiałymi zębami.

- Jestem pewna - odparła. - Całkowicie - powiedziała rozmarzonym, lecz przy tym zdecydowanym głosem.

- I ja także.

Nastąpiła chwila ciszy, w której żadne słowa nie wydawa­ły się konieczne.

- Czy możemy pobrać się na werandzie? - spytała wre­szcie Brooke, czując powracające podniecenie.

- Jeśli tylko zechcesz, możemy nawet spędzić tam mie­siąc miodowy.

- Hm... - przepełniły ją wspomnienia.

- Zbyt prymitywne?

- O nie, wcale nie. - Zastanowiła się. Przypomniała so­bie pytanie, które chciała już dawno zadać. - Skoro mówimy o prymitywizmie...

- Słucham.

- Muzyka tamtej nocy...

- Aha, podobała ci się?

- Chciałabym wiedzieć, co to było.

- A jak sądzisz?

Językiem wypchnęła policzek i przesunęła palcami wzdłuż włosów Meade'a.

- Hm... hm...

- Próbujesz to zanucić, czy zastanawiasz się nad tytu­łem? - zażartował.

- Meade!

- Prawdę mówiąc, to specjalna składanka.

- Największe przeboje łowców głów?

- Niezupełnie.

- Ale blisko? - przesunęła rękę.

- Aha, tak... tak! - była blisko, a on stawał się coraz bar­dziej podniecony.

- Powiedz wreszcie.

I po chwili powiedział jej. Z rozbawieniem patrzył na jej rozszerzające się ze zdziwienia oczy i rumieniec wstydu na twarzy. Stanowiło to niezwykły kontrast z jej wcześniej­szym zachowaniem.

- Melodia... na czas kochania - powtórzyła. - Czy to do­słowne tłumaczenie?

- Powiedzmy, kulturalne.

- Och...

- Zaskoczona?

- Nie - zaprzeczyła natychmiast, po czym zastanowiła się. - Prawdę mówiąc…

- Tak?

- Już wtedy, tamtej nocy, pomyślałam sobie coś takiego - powiedziała powoli. - To znaczy, o tej muzyce. To znaczy, niezupełnie pomyślałam... raczej poczułam. Dlaczego dziś włączyłeś właśnie tę kasetę?

Meade zaczerpnął głęboko powietrza, zdając sobie spra­wę, że nie potrafi logicznie odpowiedzieć.

- Ta muzyka w pewien sposób sprowadziła cię tu. Myś­lę… myślę, że miałem nadzieję, że dzięki niej powrócisz.

- Kiedyś mówiłeś, że nie wierzysz w magię plemienną - zwróciła mu uwagę.

- Powiedziałem ci, że jej nie praktykuję.

- Ale czy w nią wierzysz?

- Wierzę… wierzę w cuda. Mam przy sobie taki cud. - Jego oczy przepełnione były zachwytem. - Kocham cię, Brooke Livingstone. Kocham cię… kocham…

Dziewczyna odpowiedziała mu tym samym.

- Meade?

- Tak?

- Sądzę, że powinieneś skopiować tę kasetę.

- Jedna kopia wystarczy?

- Hm... jedną należałoby schować do sejfu.

- Widzisz dla niej jakieś zastosowanie w przyszłości?

- Mm. To na wszelki wypadek. Za pięćdziesiąt lat, kiedy będziemy obchodzić złote gody, orkiestra może nie umieć tego zagrać.

EPILOG

Zgodnie z aktem urodzenia, otrzymanym z agencji adop­cyjnej, dziewczynka nazywała się Joy.

Według Brooke żadne inne imię nie byłoby bardziej od­powiednie.

Wróciła właśnie z pracy i zastała męża drzemiącego na łóżku. Ich półroczna córka spała na jego nagim torsie. Nie­mowlę rozpostarło szeroko ramiona i nogi, a zawinięty w pieluszkę tyłeczek sterczał w górę. Srebrna niteczka śliny perliła się w kąciku różowych usteczek dziecka.

Brooke, uśmiechając się do siebie, podeszła cicho do łóż­ka i usiadła na brzegu materaca. Zmierzwiła ciemne loki Joy, po czym położyła dłoń na wypiętej pupci. Miała właśnie zamiar wyszeptać imię Meade'a, gdy ten otworzył oczy.

- Jesteś w domu.

- Joy ma mokrą pieluchę - odpowiedziała, całując go.

- Jest w tym zadziwiająco dobra - odparł, krzywiąc się nieznacznie. Usiadł, przytrzymując dziecko. Dziewczynka poruszyła się i zmarszczyła buźkę, stając się na moment po­dobna do chochlika. W chwilę później uniosła swe niemal przezroczyste powieki. Oczy miała brązowe i okrągłe, zu­pełnie jak czekoladki.

- Dzień dobry - powiedziała czule Brooke. - Jak spędzi­liście dzień?

Joy ziewnęła szeroko.

- Dziękuję bardzo - zaśmiał się Meade. Przytrzymując dziecko ręką, wychylił się i pocałował żonę. - Zmienię jej pieluszkę, a ty się przebierz.

- Zgoda.

Po pięciu minutach, gdy Brooke weszła do dziecięcego pokoju, ujrzała Meade'a stojącego przy łóżeczku i patrzące­go z podziwem na Joy.

- Jest piękna, prawda? - zachwyciła się Brooke.

- Wdała się w matkę.

Brooke zaśmiała się ochryple.

- Przy pomocy pochlebstw umie pan wszystko załatwić, doktorze O'Malley.

- To nie pochlebstwa, kochanie. To prawda.

- Hm… zgoda - zadrżała, gdy przesunął palcami wzdłuż jej ciała. - Gdy Joy trochę podrośnie, muszę koniecznie ostrzec ją przed Grekami, którzy obsypują dziewczęta gład­kimi słówkami.

Tym razem on się zaśmiał. Brooke oparła głowę o jego ramię.

- I co dziś robiliście? - spytała.

- To co zwykle. Spaliśmy. Jedliśmy. Odbijało nam się. Moczyliśmy pieluszki. Pojechaliśmy na uniwersytet i spra­wiliśmy, że dziekan wydziału tatusia zamienił się w słup soli.

- Bardzo śmieszne.

- Wspaniałe - przerwał na moment. - Odrzuciłem pro­pozycję stypendium w terenie.

- To znaczy, że nie wyjeżdżasz na lato? - Brooke spoj­rzała nań zaskoczona i zadowolona.

Meade potrząsnął głową.

- Nie musisz zostawać…

- Ale chcę.

- Lecz... - Jasne, że perspektywa jego wyjazdu nie na­pawała Brooke szczęściem, ale zdawała sobie sprawę, że poślubiła mężczyznę, którego praca polega między innymi na częstych wyjazdach.

- Kochanie, to zarówno dla mnie, jak i dla ciebie i Joy zapewnił ją. - Lubię uczyć. I, na Boga, mam aż za dużo pra­cy w laboratorium. Poza tym, chciałbym wreszcie skończyć książkę. - Spojrzał na nią prowokacyjnie. - Zakładając oczywiście, że uda mi się zadowolić mojego niezwykle wymagającego domowego wydawcę.

- Och? - Brooke uniosła delikatnie brwi.

- Ta kobieta jest nienasycona. Nie sposób ją zaspokoić.

- To brzmi okropnie.

- No, tego bym nie powiedział...

Pocałunek, początkowo delikatny, przerodził się w na­miętny.

- Hm... - westchnęła Brooke. Przytuliła się do niego, opierając się na nim całym ciężarem. - Może, gdybyś nie do­prowadzał swego wydawcy do szału, praca nad książką po­suwałaby się szybciej? - zasugerowała.

- Tak sądzisz?

- To możliwe... - potarła policzkiem o jego tors i objęła go w pasie. - Nie będziesz tęsknił za dżunglą?

- Przez dwadzieścia lat spędziłem w dżungli prawie każ­de lato. Prawdę mówiąc… - przerwał, usiłując się skupić. Zdawał sobie sprawę, że jego instynktowna potrzebna po­szukiwań, „dowiadywania się, co tam jest”, nigdy nie zanik­nie. Ale niepokój, który tak długo nim rządził, gdzieś się roz­płynął. Ojciec miał rację. Meade potrzebował własnej rodzi­ny. - Może się starzeję - zauważył smutno.

- Starzejesz! - Brooke spojrzała na niego z oburzeniem. Zobaczyła iskierki w jego oczach i zrozumiała, że tylko żar­tował. - Trzydzieści pięć lat to jeszcze nie emerytura, Archimedesie O'Malley! - oznajmiła śmiertelnie poważnie.

- Twoje słowa podnoszą mnie na duchu - odparł z uśmiechem.

- Co więcej, mężczyzna, który może... - wspięła się na palce i wyszeptała mu do ucha zakończenie zdania. - Czy sądzisz, że na to jesteś także za stary?

- Właściwie to brzmi niezwykle zachęcająco.

- Więc?

- Co więc? - zaczął łaskotać ją przez ubranie.

- Więc na co jeszcze czekasz? - spytała ochryple.

- Cóż, nie chciałbym działać zbyt szybko...

- M-Meade!

- Kocham cię, Brooke Livingstone O'MaIley - powie­dział, po czym pochylił się, przełożył rękę pod kolanami dziewczyny i podniósł ją do góry.

To, co nastąpiło potem, było zdaniem Brooke czystą magią.

---