Forbes Colin

Władza

Wszystkie opisane postaci są wytworem wyobraźni autora i nie mają żadnych pierwowzorów w świecie rzeczywistym.

Nie istnieją również odpowiedniki pojawiających się w powieści posiadłości oraz firm.

Prolog

Carmel. Kalifornia. Luty. Mężczyzna ubrany w wiatrówkę rozsuniętą w sposób ukazujący jego grubą szyję wepchnął krzyczącą dziewczynę do jednopiętrowego, drewnianego domku. Jedną ze swoich wielkich dłoni chwycił ją za długie, jasne włosy, podczas gdy drugą popychał z tyłu.

Joel Dyson, niegdyś dziennikarz, a obecnie odnoszący sukcesy na międzynarodową skalę łowca sensacji, przycupnął pośród krzewów rosnących na skraju leśnej polany. Wycelował kamerę w znikającą w otwartych drzwiach walczącą ze sobą parę. Twarze obojga były doskonale widoczne.

Drzwi domku zatrzasnęły się od wewnątrz. Niewykończona chata stała pośrodku polany odcięta od zewnętrznego świata przez gęstą zasłonę okalających drzew. Poprzez zamknięte okiennice Dyson wciąż słyszał krzyki przerażonej dziewczyny.

Spojrzał w dół na leżący u jego stóp, włączony magnetofon. Obracająca się taśma zarejestrowała nagle urywający się straszliwy wrzask. Być może mężczyzna uderzył dziewczynę, by zamilkła. Nastąpiła cisza, która wydała się Dysonowi jeszcze trudniejsza do zniesienia niż to, co już zobaczył i usłyszał. Martwota zimowego lasu stwarzała nastrój zagrożenia. Instynkt podpowiadał mu, że jest w niej coś złowieszczego.

Właśnie przygotował kamerę do kolejnego ujęcia, kiedy otworzyły się drzwi.

Spodziewał się, że wyłonią się dwie osoby, zobaczył jednak tylko mężczyznę.

Tamten wyszedł, zamknął drzwi, wetknął klucz w zamek, przekręcił i cisnął go na dach. Dlaczego to zrobił?

Odpowiedź przyszła już po chwili, gdy zza jednej z okiennic zaczął wydostawać się dym, po czym całe okno stanęło w płomieniach. Boże! Miał zamiar zostawić ją, by spłonęła. Na twarzy mordercy, ociekającej potem pomimo chłodu poranka, Dyson dostrzegł wyraz złośliwej satysfakcji. Instynkt nakazał mu wyłączyć magnetofon, wyjąć kasetę i włożyć do kieszeni zimowego płaszcza. Mężczyzna spoglądał w kierunku kryjówki Dysona. Wyciągając broń zza paska ruszył w jego stronę.

Czyżby dostrzegł jakiś ruch? Po raz kolejny twarz mężczyzny, zdradzająca zawziętość i determinację, znalazła się w obiektywie kamery. Pełne ujęcie ukazujące broń. Dyson zobaczył, jak chata zamienia się w szalejące piekło. Dach stojący w płomieniach lada chwila miał się zwalić na pozostającą wewnątrz nieprzytomną, a może nawet martwą już dziewczynę. Ciche trzaski płonącego drewna przerodziły się w ryk.

Mężczyzna stanął i obejrzał się za siebie. Kamera Dysona zarejestrowała jego początkowy ruch, a następnie rozpalony jak stos pogrzebowy domek. Mężczyzna odwrócił się w kierunku zarośli i ruszył wolnym, lecz zdecydowanym krokiem. Czas się stąd wynosić. Żywy, jeśli to możliwe. Dyson był porządnie przestraszony.

Ciągle jeszcze kucając wycofał się z zarośli. Z przewieszoną przez ramię Kamerą i kasetą spoczywającą w kieszeni zatrzymał się przed kupą chrustu. Wstał i z trudem oparł się pokusie ucieczki biegiem. Pod nogami szeleściły suche liście. Przez moment odgłosy jego ucieczki zagłuszył huk walącego się domku.

Musiał dotrzeć możliwie najdalej, zanim odgłosy jego kroków staną się zbyt głośne. Do chevroleta zaparkowanego w lesie poza zasięgiem wzroku z pobliskiej drogi miał jeszcze dość daleko.

Nagle znieruchomiali nasłuchiwał, jak przybliżają się ciężkie, zdecydowane kroki.

Prawdopodobnie są jeszcze inni, których goniący go mężczyzna może zawołać gdyby zaryzykował bieg. Ogarnięty paniką Dyson stanął pod wysoką sosną.

- To moja ostatnia szansa na przetrwanie...

Dyson wypowiedział do siebie te słowa ze zwinnością wspinając się z gałęzi na gałąź. Coraz wyżej. Musiał ukryć się w koronie. Wbijając w gałęzie paznokcie podciągnął się do wnętrza iglastej kryjówki, obiema nogami objął gruby konar i przerażony czekał.

Poprzez niewielką przerwę między gałęziami widać było pień ogromnej sosny, na której siedział. Nagle pojawił się prześladowca, wytarł w drelichy spoconą lewą rękę, w prawej trzymał pistolet police special kaliber 0.38 cala. Dyson zamarł, gdy mężczyzna zatrzymał się pod sosną obracając głowę to w jedną, to w drugą stronę i nasłuchując. Wiedział, że za chwilę może spadać martwy poprzez gmatwaninę gałęzi, by wylądować u stóp zabójcy z kamerą przewieszoną przez ramię i kasetą w kieszeni. Byłoby po wszystkim.

Chłód przenikał przez płaszcz Dysona, a jego dłonie były niemal zamarznięte. Stojący na dole mężczyzna wydawał się zupełnie nieczuły na przenikliwe zimno potęgowane jeszcze przez mgłę snującą się znad Pacyfiku. Dyson zmuszał się, by pozostać w bezruchu. Zaczął zastanawiać się, czy warto było podejmować takie ryzyko - nawet wziąwszy pod uwagę potencjalne wynagrodzenie, ogromną fortunę.

Przez parę sekund tego typu myśli wypełniały jego sparaliżowany ze strachu umysł. Spojrzał w dół i zamrugał oczami. Mężczyzna zniknął. Oddalał się w kierunku chaty, z której do tej pory musiała już tylko zostać kupa dymiących węgli.

Dyson zerknął na zegarek. Była 8 rano. Zmusił się do pozostania w kryjówce bez najmniejszego ruchu jeszcze przez pół godziny. Mężczyzna mógł zastawić na niego pułapkę. W śmiertelnej ciszy spowitego mgłą lasu Dyson słyszał jedynie oddalające się ciężkie kroki. Nie dotarł do niego najmniejszy dźwięk zdradzający, że ktoś wraca.

- Teraz - powiedział do siebie - zanim zdoła zablokować całą okolicę.

Pomimo ścielącej się szarej mgły Dyson nie miał problemów z odnalezieniem chevroleta. Szedł szybko wybierając, jeśli to było możliwe, drogę po miękkim mchu. Co jakiś czas zatrzymywał się nasłuchując echa pościgu. Nic. Znowu ruszał w stronę samochodu.

Przemykając pomiędzy pniami drzew Dyson ożył. Myśli kłębiły się w jego głowie. Najbliższym lotniskiem jest Międzynarodowy Port Lotniczy w San Francisco. Z pewnością będą tam na niego czekać. Bezpieczniej pojechać znacznie dłuższą drogą na południe, przez Kalifornię do lotniska w Los Angeles. Nikt na świecie nie mógł spodziewać się, że wybierze taką trasę.

Z Los Angeles mógł polecieć do Londynu, by tam przesiąść się na bezpośredni samolot do Zurychu. Julius Amberg, dyrektor Zuricher Kredit Bank, winien mu był przysługę. Dyson przypomniał sobie zdarzenie sprzed paru lat.

Bob Newman, znany międzynarodowy sprawozdawca zagraniczny, pomógł mu bardziej, niż mu się wtedy wydawało. W Genewie Dyson zrobił Ambergowi kilka kompromitujących zdjęć z jego kochanką. Zamierzał odsprzedać je Der Spieglowi. W owym czasie Amberg znajdował się na czołówkach gazet działając jako pośrednik w wielkim przedsięwzięciu finansowym.

- Oddaj te zdjęcia Ambergowi - zachęcał Newman. - Jest wpływowym człowiekiem, a pewnego dnia możesz potrzebować jego pomocy. Choć raz zapomnij o pieniądzach, Joel. Ważni sprzymierzeńcy są na wagę złota...

Z ociąganiem Dyson przystał na propozycję. Teraz Amberg będzie miał okazję spłacić „dług” przechowując w swoim skarbcu film i kasetę. Gdzie wyszuka bezpieczniejsze miejsce do ukrycia fortuny?

Zbliżywszy się do chevroleta Dyson jeszcze raz przeanalizował swój plan.

Myśląc na głos szeptał:

- Samochód został wypożyczony w Salinas. Wyśledzenie pojazdu, zdobycie opisu i numeru rejestracyjnego zajmie im trochę czasu. Zwrócę auto w Los Angeles. Zanim je znajdą, będę już daleko...

Ostrożnie podszedł do samochodu. Tamci mogli go przecież znaleźć. Z pewnością kręciło się ich tu dostatecznie dużo - zawodowcy w każdym calu...

Godzinę później jechał na południe przybrzeżną autostradą, przez most nad Big Sur. Ruch panował niewielki. Z prawej strony w bok jego samochodu uderzał wiatr znad oceanu. Wysokie fale tworzyły bałwany wyrzucane wzwyż na trzydzieści stóp. Był już w Santa Barbara, nagle przypomniał sobie coś.

Magnetofon! W pośpiechu zostawił leżący na ziemi magnetofon. Teraz szybko odwiedzą firmę ubezpieczeniową - sprawdzą, na czyjej polisie figuruje numer urządzenia. Jezu! Wtedy otrzymają dokładne dane tego, kto ukrywał się w zaroślach w pobliżu chaty. Do tej pory Dyson miał nadzieję, że trochę potrwa, zanim go namierzą.

Był niezmiernie zaniepokojony, kiedy dotarł do Los Angeles, przebrnął przez gęsty ruch uliczny, zwrócił chevroleta i wziął taksówkę na lotnisko. Tu czekało na niego kolejne nieszczęście.

Wszedł do hali głównej niosąc torbę zawierającą zestaw ubrań, jakie, zachowując ostrożność, nabył w kilku sklepach po oddaniu samochodu. Kupił bilet powrotny do Londynu na samolot United Airlines - powrotny, żeby zmylić każdego, kto chciałby sprawdzać rezerwacje.

Start miał nastąpić za czterdzieści pięć minut. Dyson zadowolony był z szybkiej odprawy nadając swoją torbę. Właśnie, gdy odchodził od okienka, usłyszał chytry głos.

- Znalazłeś w Londynie jakąś panienkę gotową ściągnąć majteczki dla tak nieodpowiedniego faceta jak ty?

- Co?

Dyson obrócił się i wlepił oczy w malutkiego mężczyznę o twarzy do złudzenia przypominającej małpę. Dlatego właśnie nazywano go Małpą. Nick Rossi był drobnym cwaniaczkiem obserwującym lotniska w nadziei zdobycia jakichkolwiek pożytecznych informacji, które można by opchnąć za niewielką sumę prasie.

- Jadę na zasłużony urlop - odwarknął. - A jeśli będę miał szczęście, znajdę sobie jakąś panienkę. Przykro mi, Nick, ale nie mam nic ciekawego.

- I właśnie dlatego zabierasz ze sobą kamerę?

Małpa skrzywił się zarozumiale. Zgaszony, do połowy wypalony papieros przykleił się do prawego kącika jego wąskich ust.

- Najlepsze okazje zdarzają się w momentach, gdy się ich najmniej spodziewamy. Trzeba unikać kłopotów...

Dyson odszedł w pośpiechu, klnąc po cichu. Pomyślał nawet o zaoferowaniu Małpie pliku banknotów, by namówić go do milczenia - ale to jedynie zaostrzyłoby jego nienasycony apetyt. Zrelaksował się dopiero, gdy jego jumbo jet wystartował, zakręcił nad wyspę Catalina i Ocean Spokojny, po czym znowu skręcił na wschód nad kontynent i rozpoczął swój trwający nieprzerwanie jedenaście godzin lot, przez koło podbiegunowe do Londynu. Podwójna whisky dostarczona przez stewardesę również okazała się pomocna.

Rozluźnienie nie trwało jednak długo. Podczas gdy maszyna kontynuowała swój nocny lot, wciąż jeszcze się wznosząc, Dyson ukradkiem rozglądał się sprawdzając innych pasażerów. Przypadkowe spotkanie z Nickiem Rossim mogło okazać się fatalne w skutkach. Czy mieli wystarczająco dużo czasu, żeby w ostatniej chwili wsadzić na pokład swojego człowieka? Wątpił w to. Druga szklaneczka whisky ponownie przyniosła mu spokój.

Dyson nie śmiał zasnąć, pomimo że większość pasażerów wypełnionego do połowy samolotu drzemała. Kamera, przykryta gazetą, spoczywała na jego kolanach. Co chwilę wkładał rękę do kieszeni płaszcza złożonego z boku na wolnym siedzeniu. Czuł ulgę za każdym razem, gdy znajdował kasetę na miejscu...

Bob Newman. Nazwisko wciąż przewijało się przez myśli Dysona po tym, jak wysiadł na lotnisku Heathrow. Pod wpływem impulsu zmienił plan działania. Zamiast natychmiast kupić bilet do Zurychu, szybko opuścił port, wsiadł do taksówki i podał kierowcy adres mieszkania Newmana na Beresforde Road, w South Kensington. W pośpiechu nie zauważył, że obserwuje go niski, krępy mężczyzna w płaszczu przeciwdeszczowym, który podążył za nim i drapiąc się po policzku dał znak nadjeżdżającemu szaremu volvo. Potem pobiegł do budki telefonicznej.

- Mówi Ed, jestem na lotnisku. Cel przybył lotem z Los Angeles, wyszedł i pojechał gdzieś taksówką.

- Tak? - szorstki głos Nortona był nieprzyjemny. - Z ogonem, mam nadzieję?

- Przejeżdżało szare volvo. Mieliśmy trzy krążące samochody...

- Wiem o tym. Nick Rossi miał rację. Czekaj na miejscu. Bądź uważny. Nasz cel może wrócić. Donoś mi o dalszym rozwoju sprawy.

- Będę w kontakcie...

Krępy mężczyzna zorientował się, że rozmowa została przerwana. Typowe.

Nigdy nie widział Nortona, słyszał tylko przez telefon jego nieprzyjemny, z amerykańskim akcentem głos. Powiedział to innemu członkowi grupy.

- Masz szczęście - ostrzegł go kolega. - Nikt nie wie, jak on wygląda. Jeśli spotkasz kiedyś Nortona i dowiesz się, kim jest, to będzie twój koniec...

Dojeżdżając do, położonego naprzeciw kościoła Świętego Marka, mieszkania Newmana, Dyson kazał kierowcy zaczekać. Elegancka, szczupła blondynka otworzyła drzwi, lecz nie wykazywała chęci zaproszenia go do środka. Dyson pokazał jej swoją starą legitymację dziennikarską ze zdjęciem.

- Przepraszam, że przeszkadzam. Nazywam się Joel Dyson, jestem przyjacielem Boba Newmana, muszę się z nim jak najszybciej zobaczyć. Oczekuje mnie - skłamał.

- Nic mi nie powiedział...

- Nie mógł. Ta sprawa jest poufna. I nagląca - powtórzył. - Sprawa życia lub śmierci.

Mojej śmierci, pomyślał. Blondynka obejrzała legitymację prasową i spojrzała na niego. Oddając ją wydawała się niezdecydowana, co ma odpowiedzieć.

Dyson z trudem uśmiechnął się i rozluźnił. Dziewczyna nie uśmiechnęła się, lecz skinęła głową.

- Czy ma pan na czym zapisać adres? Znajdzie go pan w General & Cumbria Insurance Company w Park Crescent. Dwadzieścia minut drogi taksówką stąd...

Dyson podziękował, przewiesił przez ramię kamerę, po czym pospieszył w stronę taksówki, gdzie podał kierowcy adres w Soho. Wcześniej, jeszcze w czasie drogi z lotniska kilkakrotnie oglądał się przez tylną szybę. Nie zauważył szarego volvo trzymającego się za taksówką stale w odległości jednego samochodu. Tak naprawdę, to prawie nie wierzył, że może być śledzony.

Joel Dyson nie docenił energii i zakresu władzy, jaką dysponowała poszukująca go organizacja. Podczas jedenastogodzinnego lotu z Los Angeles jego mieszkanie w San Francisco zostało przetrząśnięte, sprawdzone jak przez lupę w poszukiwaniu jakichkolwiek wskazówek. Wszystkie główne lotniska kalifornijskie zostały sprawdzone - stąd łatwy kontakt z Nickiem Rossim. Między Stanami a Europą szły telegramy. Poczyniono przygotowania do „przejęcia” celu. Tożsamość ustalono dzięki magnetofonowi.

W drodze do Soho Dyson rozważał wartość filmu i kasety. Pięć milionów dolarów? Nie. Dziesięć milionów dolarów przynajmniej. Człowiek potrafi wymyślić sposób na zdobycie pieniędzy znalazłszy się w obliczu śmiertelnego zagrożenia. Opuszczając taksówkę na jednej z ulic Soho Joel był bardzo podniecony. Nawet nie zauważył szarego volvo, które zwolniło, by po chwili zaparkować.

- Sammy, potrzebuję skorzystać z twojej przegrywalni. Spieszy mi się cholernie - powiedział Dyson londyńskiemu właścicielowi sklepu.

Z zewnątrz miejsce to wyglądało na sklepik soft-porno. Dyson jednak, doskonale znając Londyn, dawniej często wykorzystywał mieszczące się wewnątrz urządzenia.

- To będzie kosztować, stary - szybko odpowiedział Sammy. - Nie każdy może używać mojego sprzętu. Biorę dodatkową opłatę, jeśli sprawa jest nielegalna, tak jak zapewne w tym wypadku.

- Po prostu pilnuj drzwi. Nie chcę, żeby mi ktoś przeszkadzał - odwarknął Dyson. - A tu masz swoją zapłatę.

Nim zniknął na zapleczu, rzucił na ladę dwa studolarowe banknoty. Sammy, rudowłosy garbus, zagwizdał ze zdumienia. Podniósł banknoty do światła. Wyglądały w porządku.

Wracając z zaplecza Dyson miał w torbie cztery pojemniki. Dwa oryginały - film i kasetę - i po jednej kopii każdego. Skinąwszy Sammy'emu głową na pożegnanie wyszedł na ulicę, zatrzymał przejeżdżającą taksówkę i kazał kierowcy zawieźć się do Park Crescent.

Przyjazd do Sammy'ego do Soho był kolejną nagłą decyzją Dysona, podjętą dopiero w momencie, gdy jego taksówka opuszczała Beresforde Road. O wiele bezpieczniej jest mieć dwa zestawy nagrań - jeden ukryty w Londynie, drugi w Zurychu. Jakże teraz pragnął zastać Newmana w Park Crescent.

W biurze na pierwszym piętrze Park Crescent w kwaterze głównej SIS Bob Newman siedział pijąc kawę z Moniką, zaufaną i długoletnią asystentką wicedyrektora Tweeda. Trudno było określić wiek Moniki - siwe włosy nosiła upięte w kok. Siedząc za biurkiem prowadziła pogawędkę z korespondentem zagranicznym, Newmanem, mężczyzną nieco po czterdziestce, średniej budowy, z brązowymi włosami i miłą powierzchownością, który został w pełni sprawdzony i już nieraz pracował z jej szefem.

- Powiedziałam, że Tweed wyjechał - rzekła. - W rzeczywistości jest w Paryżu. Spodziewamy się go w każdej chwili.

- Miota się, jakby nie mógł usiedzieć na miejscu - skomentował Newman. Lata tu i tam. Myślę, że lubi podróżować.

- A ty nie? - drażniła się z nim Monika. - Jako korespondent zagraniczny byłeś już chyba wszędzie...

Przerwała słysząc sygnał telefonu. Dzwonił George, były żołnierz, który pracował na dole jako portier i strażnik. Monika zmarszczyła brwi, spojrzała na Newmana i po raz kolejny zapytała? - Kto? Powiedz mu, żeby zaczekał - i miej na niego oko.

- Ktoś do ciebie - rzekła odkładając słuchawkę. - Facet nazywa się Joel Dyson. Mówi, że musi niezwłocznie się z tobą zobaczyć.

- Joel Dyson? Skąd, do diabła, wiedział, gdzie jestem? Kiedyś był dziennikarzem, jednym z moich informatorów. Teraz spadł do poziomu łowcy sensacji. Robi zdjęcia tak zwanym osobistościom - żonatym - romansującym z niewłaściwymi kobietami. Sprzedaje później te fotki prasie za ogromne sumy. Sądzę, że będzie lepiej, jeśli się z nim spotkam, ale nie tu na górze.

- W poczekalni - zdecydowała Monika, po czym zadzwoniła do George'a, by go poinstruować. Newman poprosił, żeby poszła z nim jako świadek. - W takim razie wezmę swój notatnik - odparła.

Znajdująca się naprzeciwko biurka George'a poczekalnia była ponurym pomieszczeniem, stał tu drewniany stół i kilka krzeseł z twardymi oparciami, drewniana podłoga pachniała pastą. Pokój zaprojektowano tak, by zniechęcić odwiedzających do długiego załatwiania spraw.

Monika zdumiała się, gdy zobaczyła, jak porządnie ubrany był Joel Dyson.

W drodze przez Kalifornię zatrzymał się w motelu, wynajął pokój, ściągnął zimowy płaszcz, drelichy i koszulkę. Zamiast tego z torby wyjął amerykański garnitur, koszulę i krawat od Brooks Brothers oraz elegancki płaszcz, po czym wymknął się z motelu niezauważony przez właściciela zapłaciwszy wcześniej za całą noc.

Niski, szczupły mężczyzna, po trzydziestce, miał okrągłą twarz z wydatnymi ustami, cofniętą brodą i ujmującym uśmiechem. Natychmiast wydał się Monice podejrzany. Kolejną niespodzianką okazał się jego głos. Mówił z arystokratycznym akcentem. Joel z łatwością posługiwał się przekonującym amerykańskim, i równie dobrym angielskim. Naprawdę był narodowości brytyjskiej.

- Jak, do diabła, mnie tu znalazłeś? - Newman zażądał odpowiedzi.

- Nie masz się, o co wściekać. Poszedłem do twojego mieszkania. - Masz naprawdę dobry smak, jeśli chodzi o blondynki. Powiedziała, że tutaj cię znajdę.

Molly! - pomyślał Newman. Chciał już w łagodny sposób zakończyć tę przyjaźń - dziewczyna szybko zaczęła dawać mu do zrozumienia, że oczekuje poważnego traktowania. Teraz zmuszony będzie przyspieszyć proces rozstania.

- Nie wiedziałem, że jesteś powiązany z ubezpieczeniami - kontynuował Joel pogodnie. - Dochodzę do wniosku, że to idealny sposób, by poznać najciemniejsze, ludzkie sekrety.

Zmyliła go tabliczka z wygrawerowanym napisem instytucji General & Cumbria Assurance - będącej przykrywką dla SIS. Niepoproszony dotąd, by usiadł, Dyson wciąż stał.

- Czego chcesz? - warknął Newman. - Tak się składa, że jestem bardzo za…

- Firmy ubezpieczeniowe mają najbezpieczniejsze sejfy - Dyson sztucznie uśmiechnął się do Moniki, która usiadła na stoliku i notowała. Popatrzyła na niego wzrokiem zdradzającym całkowitą obojętność, po czym spuściła oczy na notes. Nie wprawiło go to jednak w zakłopotanie.

- Mam film i kasetę - mówił dalej do Newmana - i są one niczym bomba. Zatrzymam oryginały, a ty przechowaj kopie. Na wypadek, gdyby coś mi się przytrafiło.

- A co ci się może stać?

Dyson milczał, dopóki nie położył na stole walizki i nie wyjął dwóch pojemników, które podał Monice.

- Mogę skończyć jako trup - powiedział cicho.

Powaga zawarta w jego tonie, nagłe przejście od poprzedniej wesołości zaintrygowała Newmana. Po części byłby skłonny mu wierzyć, lecz nie dał się jeszcze w pełni przekonać.

- A któż chciałby zabić najsławniejszego na świecie podglądacza? - ironicznie dociekał.

- Nie lubię tego słowa. Jestem zawodowym fotografikiem wysokiej klasy, jednym z najlepszych - jeśli nie najlepszym. I nie potrafię odpowiedzieć na twoje pytanie.

- Nie możesz, czy nie chcesz? - burknął Newman ponownie.

- Pas.

- W takim razie wynoś się stąd, do cholery, i zabieraj swoje śmieci.

- Zawartość tych dwóch pojemników mogłaby wstrząsnąć światem, zdruzgotać Europę u samych podstaw i zniszczyć wszelkie międzynarodowe wpływy, jakie posiada Wielka Brytania. Uciekam w przerażeniu - niczym zając przed fretkami.

Dyson wziął papierosa ze złotego pudełeczka, Newman spróbował przeprowadzić eksperyment - podał mu ogień. Dyson nie mógł utrzymać w bezruchu papierosa, a jego dłoń drżała jak liść na wietrze. Z niechęcią Newman zmuszony był przyznać, że tamten nie odgrywa kolejnego ze swoich obłudnych przedstawień.

- Jeżeli zgodzimy się zatrzymać te przedmioty, będziemy musieli wiedzieć, jak się z tobą skontaktować - powiedział - w przeciwnym wypadku, nie ma mowy.

Kiedy Dyson wyjmował pojemniki, Newman zauważył coś w jego walizce. Na szczycie stosu ubrań wyglądających na nowe - na dodatek w amerykańskim stylu - leżała kamera ze zwiniętym paskiem do przewieszania przez ramię.

- Muszę się zmywać - zaprotestował Dyson podnosząc walizkę ze stolika.

- Pytałem, jak możemy się z tobą skontaktować? Gdzie się zatrzymasz?

- Zgłoś się do tego szwajcarskiego bankiera, którego mi kiedyś przedstawiłeś. Juliusa Amberga z Zurychu. Słuchaj, spóźnię się na samolot...

- To spływaj.

Monika odprowadziła go do drzwi i skinęła George'owi, żeby otworzył. Dyson zniknął niczym błyskawica.

- Zabieram te pojemniki wprost do „Maszynowni” dla specjalistów od materiałów wybuchowych, żeby je zbadali - powiedziała Monika w chwilę po powrocie.

- Mądra zapobiegliwość - zgodził się Newman. - A co potem?

- Włożę je do sejfu Tweeda, dopóki nie wróci...

Kierowca szarego volvo, które wciąż stało zaparkowane w zasięgu wzroku od budynku, zobaczywszy wychodzącego Dysona, głaszcząc się po głowie dał znak kierowcy innego samochodu. Był to srebrny renault stojący tuż za nim.

„Volvo” podniósł słuchawkę telefonu komórkowego w momencie, gdy Dyson wsiadał do taksówki, i wystukał numer.

- To znowu Jerry.

- Jakieś zmiany? - zażądał szorstki głos Nortona.

- Cel złożył wizytę w sklepie soft-porno w Soho. Potem wziął następną taksówkę do budynku Park Crescent. Poszedł...

- Park Crescent? Boże Wszechmogący, nie tam! Numer budynku?

- General & Cumbria Assurance. Kierowca podał mu numer. Obejrzał budynek i wrócił do samochodu, gdy Dyson był jeszcze w środku. Kiedy Dyson pojawił się znowu, przejął go renault...

- General & Cumbria - przerwał mu Norton sprawiając wrażenie, że myśli na głos. - Wiem, co to za miejsce. Co Dyson niósł, gdy wychodził?

- Tylko swoją torbę...

- Pewnie zostawił je tam na przechowanie w sejfie - głos stał się jeszcze bardziej nieprzyjemny. - Będziemy musieli zająć się całym budynkiem. Trzeba przygotować samochód i materiały wybuchowe. Robota musi być skończona w ciągu najbliższych czterdziestu ośmiu godzin. Wracaj do kwatery głównej...

Część pierwsza
Masakra

1

Kilka dni później Paula Grey wraz z innymi gośćmi weszła do sali jadalnej w Tresillian Manor, gdzie mieli zjeść obiad. Ten klejnot architektury w stylu elżbietańskim usytuowany był na odizolowanym od świata wrzosowisku w Kornwalii - Bodmin Moor. Przebywała razem z przyjaciółmi w Sherborne, kiedy wczesnym porankiem zatelefonował Tweed.

- Paula, wypadła nagła sprawa. Właśnie wróciłem z Paryża i otrzymałem wiadomość od Juliusa Amberga, szwajcarskiego bankiera. Wydawał mi się przerażony. Przyleciał z Zurychu do domu swojego przyjaciela w Bodmin Moor...

Podał jej dokładne wskazówki, gdzie skręcić z trasy A30 przebiegającej przez wrzosowisko. Zgodziła się pojechać tam natychmiast.

- Przyjadę w porze obiadu - kontynuował Tweed. - Zabieram ze sobą silną obstawę: Butlera, Nielda i Cardona. Uzbrojonych. Właśnie o to błagał mnie Amberg.

- W jakim celu? - zapytała.

- Nie chciał powiedzieć przez telefon. Dzwonił z Tresillian Manor. Widocznie dziś rano przyleciał z Zurychu do Londynu, próbował skontaktować się ze mną w Park Crescent, jeszcze zanim wróciłem. Potem wsiadł do samolotu linii Brymon Airways do Newquay Airport i zadzwonił ponownie już z Bodmin Moor. Ma ze sobą oddział ochroniarzy, ale nie ufa im zanadto. Mówił, jak człowiek lękający się o swoje życie. To nie w stylu Amberga. Spotkamy się w posiadłości...

Podróż z Sherborne była dla Pauli przyjemnością - zimny lutowy poranek rozświetlony przez ostre promienie słoneczne padające z błękitnego nieba.

Wszystko zmieniło się, gdy skręciła w boczną drogę prowadzącą przez Bodmin Moor. Natychmiast ogarnęło ją poczucie odosobnienia, otaczało ją pozbawione wyrazu, bezludne wrzosowisko.

Zatrzymała samochód i wyłączyła na moment silnik, nasłuchiwała. W oddali widziała dominujące nad okolicą wzgórze w kształcie stożka - Brown Willy. Przenikliwa cisza stwarzała atmosferę zagrożenia.

Pomimo iż był jasny dzień, ogarnęły ją złe przeczucia. Ruszając znowu otrząsnęła się ze złego nastroju.

- Przecież to głupie - mruknęła do siebie.

Tresillian Manor ukryte było w swego rodzaju niecce. Brama z kutego żelaza stała otworem, poniżej znajdował się kręty zjazd.

Kiepskie zabezpieczenie, pomyślała Paula przejeżdżając obok kamiennego słupa z mosiężną tabliczką z wygrawerowaną nazwą domostwa. Wysokie jodły otaczały posiadłość jeszcze bardziej izolując ją od świata. Skręciwszy Paula zwolniła na asfaltowym zjeździe, po czym wzięła głęboki wdech.

Zbudowany z szarego kamienia dom okazał się mniejszy, niż oczekiwała, niemniej jednak prześliczny. Okazałe szczyty wznosiły się po obu stronach.

Wejścia strzegł masywny, kamienny przedsionek. Sześć samochodów, w tym rolls-royce, zaparkowano przed biegnącym przez całą szerokość domu tarasem.

- Witamy w Tresillian Manor - powiedział niski, tęgawy mężczyzna. Nazywam się Julius Amberg. Spotkaliśmy się kiedyś w Zurychu - zerknął ponad ramieniem Pauli. - A gdzie jest Tweed?

- Jedzie ze swoimi ludźmi z Londynu. Jestem pewna, że wkrótce przybędzie.

Za plecami Amberga stał dobrze zbudowany mężczyzna o twarzy pozbawionej wyrazu. Paula została zaprowadzona do garderoby, gdzie zostawiła swój trencz.

Przy sobie zatrzymała torebkę z automatycznym browningiem kaliber 0.38 cala w środku.

W pokoju nazywanym przez Amberga wielki hali podano drinki. Przestrzenne, wysokie pomieszczenie z rzeźbionym sufitem wydawało się stare jak świat.

Kilka minut później Paula podążyła za innymi gośćmi poprzez ogromny przedpokój w kierunku jadalni. Stół zastawiony był do obiadu. Paula naliczyła dwanaście nakryć. Dużo miejsca dla Tweeda i jego ludzi.

Spojrzała na zegarek. Tweed nie zwykł się spóźniać. Znowu zaczął dokuczać jej żołądek - musiała poprzedniego wieczoru zjeść coś, co jej zaszkodziło. Ulży jej, gdy wreszcie zobaczy Tweeda. Przeczucie nieuniknionej katastrofy powróciło. Przyglądała się Ambergowi siedzącemu za stołem.

Szwajcarski bankier, po pięćdziesiątce, miał wysokie czoło, czarne włosy zaczesane bez przedziałka do tyłu. Pod krzaczastymi brwiami kryły się sprytne, niebieskie oczy patrzące z okrągłej, gładko ogolonej twarzy. Uśmiechnął się do Pauli siedzącej po jego lewej stronie.

- Tweed zwykle był punktualny.

- Może przyjechać w każdej chwili - zapewniła.

Paula popatrzyła wzdłuż stołu na pozostałych sześciu mężczyzn, z których żaden nie wypowiedział słowa. Każdy z nich był po trzydziestce, wszyscy nosili czarne garnitury. Pewnie zostali wynajęci ze szwajcarskiej, prywatnej agencji ochrony. Nie obdarzyłaby ich zaufaniem - nikt nie pilnował bramy wejściowej, Amberg zaś sam otwierał drzwi mając z tyłu tylko jednego strażnika.

- To bardzo ładnie ze strony dziedzica tej posiadłości, pana Gaunta, że wynajął mi posiadłość bez wcześniejszego uprzedzenia - kontynuował Amberg. Biorąc nawet pod uwagę fakt, że przyjeżdżałem tu już wielokrotnie. Do tego jeszcze użyczył mi lokaja i obsługi kuchennej.

- Dziedzic?

- Właściciel tej posiadłości. Miejscowi nazywają go dziedzicem. Uważa to za nieco zabawne w dzisiejszych czasach.

- Gdzie teraz jest?

- Prawdopodobnie jeździ konno po wrzosowisku. Kiedy się tu zatrzymuję, on przenosi się do swojego domku w Five Lanes.

Podniósł wzrok, gdy ktoś zapukał. W drzwiach pojawił się lokaj, który wcześniej podał drinki.

- Przepraszam pana, kucharka mówi, że może już podać jedzenie, jeśli to panu odpowiada.

Mounce, Kornwalijczyk, miał na sobie czarną marynarkę, szare spodnie w paski, białą koszulę i czarną muchę. Wysoki, mocnej budowy mężczyzna idealnie pasuje na lokaja, pomyślała Paula.

- Dam ci znać za chwilkę, Mounce - odparł Amberg.

- Dobrze, proszę pana.

- Gaunt ma wspaniałą kucharkę - Amberg wznowił pogawędkę, gdy drzwi zamknęły się za Mounce'em. - Mam nadzieję, że obiad będzie pani smakował.

Mus szparagowy na początek, następnie udziec sarni z winem. Jest tak dobra, że miałbym ochotę podkraść mu ją.

- Brzmi wspaniale - rzekła automatycznie Paula.

Wspomnienie jedzenia przyniosło z powrotem złe samopoczucie. Miała już zamiar się odezwać, kiedy Amberg spojrzał na zegarek.

- Może powinniśmy zacząć. Myślę, że Tweed to zrozumie. W każdym razie uprzyjemni to nam oczekiwanie.

- Panie Amberg... - Paula ściszyła głos. - Czy mógłby mi pan na chwilę wybaczyć? Pokazywał mi pan, gdzie jest toaleta. Proszę zaczynać - za chwilkę wrócę.

- Oczywiście...

Podnosząc się wyjrzała przez okno wychodzące na kręty zjazd. W oddali pojawił się listonosz jadący na rowerze. Rozpoznała, kim jest nadjeżdżający człowiek, dzięki niebieskiemu mundurowi, czapce z daszkiem i odblaskom rzucanym przez czerwono-złote naszywki. Do przedniego bagażnika przymocowana była wielka płócienna torba.

- Nadjeżdża listonosz - zwróciła się do Amberga.

- Mounce się nim zajmie.

Amberg z wolna postukiwał w stół zaciśniętymi kłykciami. Intuicyjnie zgadywała, że nie jest zniecierpliwiony, lecz zdenerwowany faktem, iż Tweed i jego ludzie jeszcze nie przyjechali.

Kiedy Paula wyszła z jadalni i minęła hali, rozległ się dzwonek do drzwi frontowych. Zjawił się Mounce, obiema dłońmi poprawił brzegi marynarki i wyprostowany otworzył drzwi. Paula niosąc ze sobą torebkę weszła do toalety i przekręciła zatrzask w drzwiach. Drzwi te sporządzone były z grubego drewna, dzięki czemu skutecznie zatrzymywały wszelkie dźwięki dochodzące z pozostałych części domu.

Mounce zdziwiony spojrzał na listonosza, który nie przyjeżdżał nigdy o tej porze dnia. Poza tym człowiek stojący z ciężką torbą przewieszoną przez ramię był tu po raz pierwszy. W prawej ręce trzymał paczkę wyciągniętą w kierunku lokaja.

W momencie, gdy Mounce spojrzał w dół i zauważył, że paczka zaadresowana jest do Juliusa Amberga, listonosz spod marynarki wyciągnął długi sztylet.

Nóż wycelowany dokładnie, z wielką siłą wbił się między żebra Mounce'a, który tylko chrząknął. Na jego twarzy zagościł wyraz zdziwienia, po czym lokaj upadł na podłogę wciąż trzymając w ręce paczkę.

Morderca wszedł do środka, ściągnął ciało z progu i po cichu zamknął drzwi.

Schylając się zbadał tętno na szyi ofiary. Nic. Wyprostował się, zdjął czapkę, wrzucił ją do torby, wyciągnął kominiarkę, włożył ją na głowę i zasłonił twarz.

Następnie wyjął z torby pistolet z szeroką, krótką kolbą, podszedł do drzwi prowadzących do kuchni i otworzył je na oścież. „Listonosz” wpadł do środka i zamknął drzwi, zanim cztery znajdujące się tam osoby - kucharka i trzy miejscowe pomoce - zdążyły zareagować. Chwytając się lewą ręką za nos intruz wystrzelił z pistoletu, pojemnik z gazem łzawiącym wcelował w podłogę z polerowanych kamieni. Gaz wypełnił odizolowane pomieszczenie - wszystkie okna pozamykano z powodu zimna..

W momencie, gdy cztery kobiety zaczęły się dławić i zataczać, mężczyzna wyjął skórzany, podłużny przedmiot przypominający małą gumową pałkę. Następnie przebiegł po kuchni uderzając każdą z kobiet w głowę. Do tej pory „listonosz” miał na rękach skórzane rękawice. Teraz zdjął je ostrożnie odsłaniając kryjące się pod nimi gumowe, chirurgiczne.

„Listonosz” sprawdził godzinę. Upłynęły dwie minuty od załatwienia lokaja.

Na ustawionym w centrum stole znajdowała się srebrna taca ze szklanymi miseczkami wypełnionymi musem. Inne potrawy podgrzewały się na nowoczesnej kuchence stojącej przy ścianie. Jedną ręką zgasił ogień - nie ma sensu ryzykować pożaru. Spoglądając na nieprzytomne kobiety leżące na podłodze mężczyzna w kominiarce wyciągnął z torby pistolet maszynowy uzi. Szybkostrzelność sześćset pocisków na minutę. Opuścił kuchnię zamykając za sobą drzwi.

Dopiero teraz, po minucie wciągnął powietrze. Buty na gumowych podeszwach nie wydały najmniejszego dźwięku, gdy zbliżał się do jadalni. Chwycił za klamkę i szybko otworzył drzwi.

Siedmiu mężczyzn utkwiło wzrok w zamaskowanym mężczyźnie z uzi w ręku. Na krótką chwilę zamarli. Oczekiwali lokaja, którego Amberg wezwał naciskając na dzwonek. Ten krótki moment okazał się fatalny w skutkach. Morderca pociągnął za spust celując najpierw w strażników - niemal ich rozsmarował po ścianach. W tym samym momencie Amberg zerwał się zza stołu. Ostatnie sześć pocisków wyznaczyło z przodu jego koszuli równiutki rządek czerwonych guzików. Guzików, które szybko się powiększały. Bankier rzucony do tyłu osunął się na siedzenie uderzając w oparcie z taką siłą, że się złamało. Zastygł w groteskowej pozie, wpatrując się niewidzącymi oczami w sufit.

Zamachowiec odczepił pusty magazynek, który mieścił czterdzieści naboi, i wetknął go do kieszeni, po czym założył nowy. Chodząc wokół stołu opróżnił go w martwe już ciała. Trzeba mieć pewność.

Zabezpieczywszy uzi wyjął szklany spryskiwacz wypełniony w dwóch trzecich kwasem siarkowym. Wycelował spray w twarz Amberga i nacisnął zawór.

Strumień kwasu objął twarz bankiera od nasady nosa do podbródka. Założywszy z powrotem przykrywkę zamachowiec schował buteleczkę do kieszeni, a uzi oraz pusty magazynek umieścił w torbie wciąż wiszącej na jego ramieniu. Po wyjściu z jadalni zamknął drzwi.

W hallu zdjął kominiarkę, wrzucił do torby i znów założył służbową czapkę listonosza. Nie zdejmując rękawiczek, otworzył frontowe drzwi, zamknął od zewnątrz i umieścił torbę na przednim bagażniku opartego o ścianę roweru. Odjechał znów jako listonosz.

- No cóż, doręczyłem paczkę - powiedział na głos zachowując beznamiętną obojętność.

2

Paula popatrzyła w lustro. Czuła się lepiej, żołądek uspokoił się, lecz była jeszcze słaba. - Nieźle wyglądam - powiedziała do siebie - tylko trochę blado.

Była atrakcyjną dziewczyną, niewiele po trzydziestce, z długimi kruczoczarnymi włosami i ładną figurą. Miała spokojne oczy i stanowczy, kształtny podbródek. Ubrała się dziś w kremową bluzkę ze stójką, granatowy żakiet, plisowaną spódnicę, pończochy koloru ciała i miękkie pantofelki.

Paula przed chwilą zwymiotowała, co pozostawiło po sobie nieprzyjemne uczucie. Wyczyściła umywalkę. Nagle poczuła się pusta, głodna.

- Może dobrze zniosę odrobinę dziczyzny - rzekła do siebie otwierając drzwi.

Weszła do hallu, po czym zatrzymała się nagle. Mounce leżał na wznak w pobliżu zamkniętych drzwi frontowych, z jego klatki piersiowej wystawała rękojeść noża. Czerwona plama zabarwiła jego białą koszulę. Przywarła do ściany z automatycznym browningiem w dłoni, obserwowała i nasłuchiwała.

Wszystkie drzwi były zamknięte. Momentalnie zapomniała o swojej słabości i spojrzała w kierunku schodów. Czy morderca wciąż znajdował się w budynku? Kiedy stąpała po podłodze, jej pantofle nie wydawały najmniejszego odgłosu. Podeszła do lokaja, który wciąż trzymał paczkę, i schyliła się nad nim.

„Listonosz”...

Jej umysł szalał w chwili, gdy sprawdzała puls w tętnicy szyjnej. Nie żyje.

Co tu się, do cholery, stało? Wyprostowała się i zbliżyła do drzwi jadalni. Zanim lewą ręką sięgnęła w stronę klamki, nasłuchiwała. Kolejne solidne drzwi całkowicie odcinające wszelkie dźwięki. Powoli, używając chusteczki, by nie zostawić odcisków palców, przekręciła klamkę. Szybko otworzyła drzwi i wsunęła głowę do środka trzymając broń gotową do strzału.

- Mój Boże!

Na tyle zachowała kontrolę nad sobą, by wyszeptać jedynie te słowa. Jej umysł z trudem akceptował makabryczny widok, jaki zastała. To była masakra.

Dwóch strażników wciąż jeszcze siedziało, choć zostali rozciągnięci na stole w kałużach krwi. Ochroniarze, pomyślała gorzko. Czterej inni spadli z krzeseł i leżeli także unurzani we krwi. Po cichu zamknęła drzwi zdając sobie sprawę, że morderca może być nadal na terenie posiadłości. Cały czas obserwując wejście, ponownie wolno pochyliła się, by sprawdzić tętna leżących po tej stronie stołu dwóch mężczyzn. Nic. Zwłoki.

Wstrzymując oddech podeszła do szczytu stołu, gdzie ciało Amberga zwisało z krzesła ze złamanym oparciem. Właśnie miała sprawdzić jego tętno, gdy zobaczyła głowę. Drżąc po przeżytym szoku dla uspokojenia się odetchnęła głęboko. Julius Amberg pozbawiony był twarzy. Wielkie płaty ciała zostały wyżarte.

Nawet w chwili, gdy na niego patrzyła, jego prawdziwa twarz szybko przeistaczała się w gołą czaszkę.

Zmuszając się do głębszego skłonu, poczuła ostrą woń. Jakiś kwas? Dlaczego? W jakim celu to dodatkowe barbarzyństwo? Podniosła się i rozejrzała po ścianach jadalni wyłożonych od podłogi do sufitu boazerią. Piękno pomieszczenia wydawało się potęgować jeszcze horror, którego była świadkiem.

Szybko przebiegła wzrokiem po suficie, po czym zatrzymała spojrzenie w jednym miejscu. Tak jak w wielkim hallu, gdzie dostali drinki, i tu wyrzeźbione w gipsie artystyczne wzory pokrywały sufit. Jej uwagę przykuło wyraźne zakłócenie zamierzonego porządku. Dokładnie nad głową bankiera widniała jaskrawa plama krwi. Zapewne jeden z pocisków trafił w tętnicę szyjną wysyłając w kierunku sufitu strumienie krwi. Podczas gdy patrzyła, spadła kropelka i wylądowała na szczątkach głowy, czy raczej czaszki Amberga.

Spojrzała na stół. W miejscu, gdzie siedziała, zastawę nakrywała serwetka, którą zostawiła wychodząc. Prawdopodobnie dlatego zabójca nie zauważył nieobecności jednego z gości. W każdym razie jasne było, że bardzo się spieszył, by wykonać tę szatańską robotę.

- Weź się w garść - powiedziała po cichu do siebie.

Czuła się straszliwie, mimo to wróciła do hallu. Obsługa! Szybko do kuchni.

Zatrzymała się, zanim otworzyła drzwi obawiając się tego, co mogła zastać.

- Tylko nie to - modliła się.

Doleciał do niej jeszcze jeden słaby zapach. Gaz łzawiący. Cztery ciała leżały rozciągnięte na kamiennej podłodze. Szybko sprawdziła tętna. Była nieco zdziwiona, kiedy odkryła, że żyją. Nieprzytomne, ale żyją. Domyślała się, że grubawa, starsza kobieta, ubrana w biały fartuch i białą czapkę powalona w pobliżu kuchenki, była kucharką. Paula wzięła z krzesła poduszkę i delikatnie podłożyła jej pod głowę. Młodsze dziewczęta, również w białych fartuchach, prawdopodobnie zbytnio nie ucierpiały.

Właśnie w tym momencie ze zdumieniem zauważyła, że kuchenka została wyłączona. Wiedziała, że nie wolno jej dotykać pokręteł. Odciski palców. Otworzyła okno, by wpuścić świeże powietrze i pozbyć się pozostałości gazu łzawiącego, po czym ostrożnie sprawdziła resztę parteru.

Jedne drzwi prowadziły do gabinetu umeblowanego drogimi antykami. Inne okazały się wejściem do ogromnego salonu z balkonowymi oknami wiodącymi na taras, naprzeciw alei jodłowej, u wylotu, której widać było leżące powyżej, ponure wrzosowisko. Uczucie odosobnienia wzmocniło się jeszcze. Paula weszła do wielkiego hallu pustego podobnie jak inne pomieszczenia. Długi rząd okien wychodził na drogę dojazdową. Zbliżały się dwa samochody.

Zza kierownicy forda escorta wyłonił się Tweed, za którym pojawił się potężnej budowy Harry Butler, ubrany w wiatrówkę i sztruksowe spodnie. Pete Nield i Philip Cardon wysiedli ze sierry.

- Przepraszamy za spóźnienie - zaczął Tweed i uśmiechnął się. - Zatrzymał nas konwój tych wędrowców - Cyganów czy coś w tym rodzaju. Mam nadzieję, że Julius nam wybaczy...

Mówił szybko, lecz przerwał zobaczywszy wyraz twarzy Pauli oraz broń, którą wciąż trzymała w prawej dłoni. Jego zachowanie zmieniło się natychmiast.

- Paula, co się stało? Kłopoty? Jakie?

- Najgorsze z możliwych. A spodziewałam się, że przyjedzie Bob Newman.

Była to bezsensowna uwaga w stylu tych, jakie często wypowiada człowiek, który dotąd trzymał się w ryzach tylko dzięki sile woli i charakteru, a teraz z opóźnieniem reagujący na szok. Kiedy ich zobaczyła, opuściło ją napięcie. Starała się z całych sił, by im powiedzieć o wszystkim.

- Newman gdzieś pojechał - odparł Tweed. - Monika zostawiła na jego automatycznej sekretarce wiadomość, żeby pojawił się u niej. Wyjaśni mu, gdzie jesteśmy.

Tweed z rozmysłem odpowiedział na to pytanie, aby na nowo obudzić w niej poczucie rzeczywistości. Był człowiekiem w średnim wieku, średniego wzrostu i budowy, nosił okulary w rogowych oprawkach. Kogoś takiego nie dostrzega się, mijając, na ulicy. Cecha ta bardzo mu pomagała jako wicedyrektorowi SIS.

Szybko wszedł po schodkach, objął ramieniem Paulę i ścisnął.

- Co tu się wydarzyło?

- To okropne. Nie, to nie są dane, jakich byś pragnął. - Wzięła głęboki oddech. - Wszyscy nie żyją.

- Kto dokładnie? - spytał spokojnie Tweed.

- Julius Amberg, jego ochrona i lokaj, Mounce. Osiem trupów czekających na was w tym ślicznym domu. Zrobił to listonosz...

- Później mi powiesz więcej. Lepiej będzie, jeśli to sam zobaczę. Ten listonosz, o którym wspomniałaś, czy już poszedł?

- Nie miałam czasu sprawdzić górnego piętra. Parter jest czysty.

- Harry - powiedział Tweed natychmiast przejmując dowodzenie - idź na górę i poszukaj uzbrojonego zabójcy. Weź ze sobą Philipa Cardona.

- Tak jest...

Butler, trzymając walthera kaliber 7.65 mm w dłoni, wszedł do domu. Za nim podążył Cardon, również ściskając walthera. Paula i Tweed zobaczyli Butlera wspinającego się szerokimi schodami. Cardon pozostał kilka kroków z tyłu prześlizgując się, począwszy od półpiętra, jak najbliżej ściany.

- Są tutaj - wskazała Paula. - Przygotuj się na coś naprawdę okropnego.

Szczególnie twarz Amberga.

Tweed zatrzymał się. Ubrany był w trencz narzucony na niebieski garnitur.

Z rękoma głęboko w kieszeniach płaszcza - w pozie tej zwykł przesłuchiwać podejrzanych w czasach, kiedy był najmłodszym komendantem w Wydziale Zabójstw Scotland Yardu - spoglądał na zwłoki Mounce'a.

- Chciałbym wiedzieć, co jest w paczce dostarczonej przez listonosza. Ale nie wolno nam niczego ruszać, zanim nie przyjedzie policja. Zadzwonimy do nich za chwilę - powiedział patrząc na telefon stojący na stoliku pod ścianą.

Słuchał uważnie Pauli, której przyszła do głowy nowa myśl.

- Kucharki zostały zaatakowane gazem łzawiącym, po czym, jak sądzę, morderca czymś je ogłuszył. Jedna z trzech dziewcząt ma brzydką ranę na głowie. Dzięki Bogu wszystkie żyją.

- Pete - Tweed zwrócił się do partnera Butlera, szczupłego, ubranego w schludny, niebieski garnitur pod rozpiętym płaszczem, osobnika o ciemnych włosach i malutkich wąsikach. - W kuchni jest nieprzytomna obsługa...

- Słyszałem, co powiedziała Paula, szefie.

- Idź i zobacz, co możesz dla nich zrobić. Zbierz zeznania, jeśli któraś się ocknęła i będzie w stanie odpowiadać.

- Nagram wszystko na dyktafon - zapewnił go Nield i uśmiechnąwszy się, skinął do Pauli i ruszył w kierunku kuchni.

- Uwaga - ostrzegła Paula.

Otworzyła drzwi do jadalni. Tweed wszedł przed nią, zatrzymał się po zrobieniu dwóch kroków. Jego oczy badając miejsce rzezi zatrzymały się na krótko na czerwonym jeziorze na suficie. Powoli przeszedł obok każdego ciała, aż dotarł do szczytu stołu.

- To prawdziwie krwawa łaźnia - skomentowała Paula. Twarz Amberga została spryskana kwasem.

- Bezlitosne - powiedział Tweed spoglądając na starego przyjaciela - a jednak intrygujące. Julius ma - miał - brata bliźniaka. Julius był dyrektorem i siłą napędową Zuricher Kredit Bank. Walter, jego brat, jest prezesem, robi niewiele poza braniem niezłej pensji.

Podniósł wzrok na Butlera, który pojawił się w drzwiach wciąż trzymając w ręku walthera. Kiwnął głową do Tweeda.

- Na górze wszystko w porządku. Nie ma nikogo. - Jego oczy przebiegły po pokoju. - O cholera!

- Doskonały osąd - odrzekł Tweed. - Mieliśmy szczęście, że się spóźniliśmy. Paula, jak uniknęłaś tej masakry...?

Wyraz jego twarzy zmienił się nagle. Ręce wyskoczyły mu z kieszeni i spiął się jak polujący tygrys.

- Mój Boże!

- Co się stało? - spytała Paula.

Tweed dostrzegł coś, o czym nikt wcześniej nie pomyślał. Jego własna uwaga o szczęściu, że się spóźnili, uruchomiła w jego głowie alarm.

- My mieliśmy być celem. Muszę szybko zadzwonić do Park Crescent. To poważna sytuacja.

- Zrobię to natychmiast - powiedział Butler, pobiegł do hallu i podniósł słuchawkę. W momencie, gdy wykręcał numer, wpadł Tweed. - Jeszcze chwilkę...

- Pospiesz się! - ponaglał go Tweed. - Park Crescent może być w ogromnym niebezpieczeństwie...

Zajęło to Butlerowi kilka minut - musiał jeszcze raz wykręcić numer, Tweed czekał tuż obok. Butler posłuchał, skinął głową i przekazał słuchawkę.

- Proś Boga, żebym zdążył - powiedział Tweed przejmując telefon.

3

Tweed wraz z innymi pojechał do Tresillian Manor na Wrzosowisku Bodmin - powiedziała Monika Newmanowi zamykając teczkę na dokumenty leżącą na jej biurku w Park Crescent.

Newman właśnie pojawił się w związku z nagranym na jego automatycznej sekretarce nagłym wezwaniem od Moniki. Zdjął swój ulubiony płaszcz, powiesił go na wieszaku i usiadł na krześle stojącym przed jej biurkiem.

- Bodmin Moor? To w Kornwalii. Kim są ci inni i dlaczego pojechał w tak odległe miejsce?

- Wziął ze sobą Butlera, Nielda i Cardona jako ochronę...

- Niezła delegacja. Jako ochronę? To niepodobne do Tweeda. Czy byli uzbrojeni? Co się dzieje?

- Tak, byli uzbrojeni - Monika wydawała się zbita z tropu. - Miał się spotkać ze szwajcarskim bankierem, Juliusem Ambergiem, który przyleciał z Zurychu.

- Amberg. Ten cholerny głupek, Joel Dyson, zna Amberga. Dziwny zbieg okoliczności. Czy Tweed widział ten film lub przesłuchał taśmę?

- Nie, wciąż są w sejfie. Nie miał czasu. Niemal nie opuszczał stacji od momentu powrotu z Paryża i odebrania telefonu od Amberga, który błagał go o przyjazd do Kornwalii.

- Coraz bardziej tajemnicze. A dlaczego zadzwoniłaś do mnie?

- Tweed chciał, żebyś do nich dołączył, jeśli skontaktujesz się ze mną na czas. Myślę, że teraz to już nie ma sensu. Mieli się tam spotkać na obiedzie. Do tej pory będzie już...

Przerwała, ponieważ zadzwonił telefon. Podniósłszy słuchawkę zaczęła mówić:

- General & Cumbria Assur...

- Monika, mówi Tweed. Czy rozpoznajesz mój głos? Szybko.

- Tak, czy coś się...

- Kod Numer Jeden! Kod Numer Jeden! Kod Numer Jeden! Na miłość boską...

- Zrozumiałam.

Monika rzuciła słuchawkę, wyjęła z szuflady klucz przewracając w pośpiechu swoje krzesło. Wetknąwszy klucz w wiszące na ścianie metalowe pudełko, pociągnęła za czerwoną dźwignię i zatrzasnęła drzwiczki. W momencie, gdy dźwignia została przesunięta, rozdzierający dźwięk alarmu rozległ się w każdym mieszczącym się w budynku pokoju - włączając w to biuro Tweeda.

- Ewakuacja! - krzyknął Newman, jednocześnie zrywając się i chwytając swój płaszcz. Monika wepchnęła teczkę z dokumentami do torebki, Newman przytrzymał drzwi. Na schodach pełno było mężczyzn i kobiet. Nikt nie wpadł w panikę, gdyż wcześniej odbywały się tego typu próby. Wciąż schodzili.

W hallu przy wejściu George, strażnik, rzucił słuchawkę na widełki. Przed sobą trzymał notatnik, w którym zaznaczał osoby wychodzące na zewnątrz. Dzwonek w hallu był nieco przytłumiony. Dotarłszy z Moniką do wejściowego hallu Newman spojrzał na Lisę, jasnowłosą dziewczynę obsługującą centralkę. Zobaczył rzędy czerwonych lampek. Wszystkie linie były zajęte. Lisa chwyciła płaszcz i torebkę w chwili, gdy Newman zapytał:

- Tyle rozmów jednocześnie?

- Centralka zakorkowała się - odpowiedziała pospiesznie Lisa. - Tylko oddzielna linia Tweeda jest wolna.

- Miałem szalony telefon - dodał George odznaczając kolejne nazwiska. - Jakiś kretyn powiedział, że dzwoni z Berlina z ważną informacją. Pieprzył przez pięć minut...

Howard, dyrektor, pojawił się na schodach. Nieskazitelnie ubrany w garnitur Chester Barrie od Harrodsa, wysoki z pulchną twarzą nosił się w charakterystyczny dla siebie wielkopański sposób. Stanął przy biurku obok George'a.

- Lepiej wyjdźmy - powiedział Newman, gdy Monika znalazła się już za drzwiami. - To Tweed ogłosił alarm.

- Zostanę, dopóki ostatni człowiek nie opuści budynku - odparł po cichu Howard.

Newman zdziwił się i zmienił swoje dotychczasowe zdanie o Howardzie, o którym sądził, że jest napuszonym osłem. Przytaknął, po czym wyślizgnął się na zewnątrz. W progu, stanąwszy z boku, zamarł w bezruchu.

Kasztanowe auto marki Espace stało zaparkowane w pobliżu budynku. Newman zbiegł po stopniach, podszedł bliżej, po czym wpadł z powrotem do budynku w chwili, gdy nowa fala wychodzących z pośpiechem opuszczała Park Crescent. Zbierali się, zgodnie z planem, za rogiem na Marylebone Road.

- George! - zawołał Newman do pokazującego swoją listę Howardowi strażnika. - Przed wejściem stoi zaparkowany jeden z tych wielkich espace'ów.

- Cholera jasna - zaklął George - zauważyłbym skurczybyka, gdyby nie ten kretyn dzwoniący z Berlina.

- Właśnie po to do ciebie dzwonił.

- Czas wychodzić - ogłosił Howard pokazując ręką na listę. - Wszyscy obecni, zgadza się. To znaczy: obecni i bezpieczni. Co byś powiedział na małą przechadzkę, Bob?

- Dobrze mi to zrobi...

Podążając za George'em opuścili budynek, w dół po schodkach i dalej za róg. Wszyscy trzej przez moment popatrzyli na espace'a, po czym raźno ruszyli w kierunku miejsca, gdzie zgromadził się cały personel. W okolicy panowała cisza, nie było żadnych obcych przechodniów. Dzięki Bogu, pomyślał Newman.

- Samochód stał pusty - poinformował Howard.

- Miejmy nadzieję, że nie robimy z siebie głupców.

- Przeoczyłeś jedną sprawę - zauważył Newman. - Wszystkie linie były najprawdopodobniej zablokowane fałszywymi rozmowami. Jeśli jest tak, jak myślę, mamy do czynienia z genialnym organizatorem.

- Zawiadomię grupę antyterrorystyczną z jednego z biur na Marylebone Road - postanowił Howard. - Prawdopodobnie to i tak fałszywy alarm.

- To nie pasuje do lawiny telefonów - włączając ten szalony, odebrany przez George'a - przypomniał mu Newman. - Ja tu zostanę.

Zniknęli za rogiem, podczas gdy Newman schował się za ścianą w miejscu, skąd mógł obserwować budynek. Zauważył srebrnego renaulta zaparkowanego na drugim końcu Crescent. Właśnie w tym momencie świat wyleciał w powietrze.

Newman włożył okulary przeciwsłoneczne, których używał prowadząc samochód, gdy słońce znajdowało się już nisko na niebie. Nastąpił oślepiający błysk. Rozdzierający uszy huk. Chmura gęstego jak mgła kurzu. Krótka, szarpiąca nerwy cisza, po której nastąpił dźwięk przypominający spadanie wielkiej lawiny. Brak fali uderzeniowej zdumiał Newmana.

Chmura kurzu zrzedła. Patrzył zahipnotyzowany. Espace znikł. Część Park Crescent, która do niedawna była kwaterą główną SIS, przemieniła się w czarną dziurę. Gruz zwalał się z chodnika na ulicę. Newmana zastanawiała precyzja zniszczenia celu. Domy po obu stronach budynku, choć spękane, stały niemal nienaruszone. Wyglądało to, jakby ktoś odciął poprzeczny, trójkątny kawałek ciasta. Złowrogi rumor spadających odłamków trwał jeszcze przez moment, przycichł, aż wreszcie ustał. Spoczywaj w pokoju, kwatero główna SIS.

Newman spojrzał na drugą stronę Crescent. Srebrny renault zniknął. Przybiegł Howard.

- Do licha, co to było? Wezwałem grupę antyterrorystyczną.

- Dobrze, jeśli zabrali ze sobą kanapki. Nic już tu po nich.

- O mój Boże!

Howard stał jak sparaliżowany przyglądając się ruinom.

Nieświadomie, obiema rękami poprawił węzeł krawata - ten odruch Newman zauważył u niego już wcześniej w sytuacjach stresowych. Z wysiłkiem wziął się w garść i spojrzał za siebie na małe grupki ludzi stojących na chodniku.

- Jest zimno - powiedział Newman - niektórzy drżą. Wyślij ich do domu. Każ im czekać na nowe rozkazy.

- Tak będzie najlepiej.

Niczym zombi Howard odwrócił się powoli i zaczął mówić do swoich pracowników. Newman stał sztywno, myślał o srebrnym renaulcie. Dziwne - sposób, w jaki był zaparkowany w punkcie obserwacyjnym, a później znikł. Monika powoli otrząsała się z szoku.

- Tweed powinien się o tym natychmiast dowiedzieć.

- Jak mogę się z nim skontaktować?

- Mam numer do Tresillian Manor. Może jeszcze tam być. - Wyciągnęła swoją teczkę z dokumentami i notatnik. Na czystej kartce zapisała numer i wręczyła go Newmanowi. - Tresillian Manor.

- Howard wróci za chwilę. Może chcieć zamienić słowo z Tweedem. Bardziej prawdopodobne, że będzie na odwrót...

Kierowca srebrnego renaulta utknął w korku na Euston Road. Podniósł słuchawkę telefonu komórkowego i wystukał numer.

- Mówi Ed. Nieruchomość została zlikwidowana. Kontrakt zamknięty...

- A co z wywłaszczonymi użytkownikami?

Norton miał na myśli pozbawienie ich życia.

- Tuż przed zamknięciem kontraktu przeprowadzona została całkowita ewakuacja.

- Naprawdę? - amerykański, nosowy akcent Nortona drażnił uszy. - Czy ktokolwiek mógł wynieść film i taśmę?

- Jestem pewien, że nie. Nikt nie wynosił niczego, w czym zmieściłyby się pojemniki.

- Jakiś ślad obecności Tweeda? Masz jego opis? Nie? To mi się nie podoba. Będziemy musieli go wyśledzić. Zafundować mu wakacje, na wieki...

- Zgłoszę się na miejscu.

Ed powiedział to już w pustkę. Norton rzucił słuchawkę.

- Brygada antyterrorystyczna przysłała najlepszych specjalistów - zwrócił uwagę Howard stojąc z innymi na Marylebone Road w pobliżu rogu Park Crescent.

- Czy to dziwne? - odezwał się Newman.

Drzwi kremowego rovera otwarły się i z auta wyłonił się szef Wydziału Antyterrorystycznego, Crombie. Przyjechało kilka transporterów, funkcjonariusze w strojach ochronnych odgradzali teren, ewakuowali ludzi z sąsiednich budynków. Inni stali naprzeciw zwałów gruzu.

- Newman, ufam, że nie jest pan tu jako dziennikarz? - odezwał się Crombie.

Był potężnie zbudowanym mężczyzną, po czterdziestce. Miał wielką głowę i gładko ogoloną brodę, nosił płaszcz z postawionym kołnierzem. Mówiąc badał wzrokiem zdewastowany obszar.

- Nie, oczywiście, że nie - odburknął Newman.

- Tylko sprawdzałem. Widział pan, jak to się stało? Jakieś ofiary?

- Żadnych - zapewnił go Howard. - Ewakuowaliśmy cały budynek w mgnieniu oka. Później wyjaśnię, dlaczego. IRA?

- Nie sądzę - powiedział Newman.

- Skąd pan to wie? - agresywnie zapytał Crombie.

- Brak fali uderzeniowej. Niech pan patrzy. Pokażę, gdzie stałem w momencie, gdy espace wyleciał w powietrze... - Szedł szybko i Crombie, mężczyzna przy kości, z trudem dotrzymywał mu kroku. - To był kasztanowy renault espace zaparkowany na zewnątrz - ciągnął Newman. - Niech mnie pan nie pyta o numer rejestracyjny - nie zauważyłem - staraliśmy się uratować życie naszym pracownikom. Stałem właśnie tu.

- I nie było fali uderzeniowej, tak?

- Dokładnie. Proszę spojrzeć na ogródek po przeciwległej stronie. Na płotku nie ma nawet zadrapania. Cały impet poszedł w jednym kierunku - w stronę budynku. Oglądałem zdjęcia zniszczeń spowodowanych przez bomby IRA, tam podmuch leciał we wszystkie strony.

- To prawda. Przepraszam. Będę chciał widzieć pana później.

- Kiedy tylko pan zechce...

Newman szybko wrócił na miejsce, gdzie Howard wsadzał do taksówki trzech ostatnich pracowników. Monika wciąż stała na chodniku.

- Zamierzam zadzwonić do Tweeda z aparatu na Baker Street Station - powiedział Newman prawie się nie zatrzymując.

- Pójdę z tobą - postanowił Howard.

- Ja też - dodała Monika. - Jest coś, o czym Tweed powinien wiedzieć.

Możemy zorganizować naradę.

- Mówi Tweed - znajomy głos odpowiedział, gdy Newman wykręcił numer Tresillian Manor.

Tweed słuchał w milczeniu zwięzłego raportu Newmana z wydarzeń poprzedzających katastrofę. Monika wcisnęła się do budki razem z Bobem. Howard wyprostowany, z rękoma złączonymi za plecami, oczekiwał na zewnątrz. Nie był zadowolony, że go wykluczono.

- Jakieś ofiary? - zapytał Tweed i odetchnął z ulgą, gdy usłyszał odpowiedź.

Newman poinformował go o wizycie Joela Dysona sprzed dwóch dni. Potem Newman przekazał telefon Monice, która wyjaśniła, że nikt nie obejrzał filmu ani nie przesłuchał kasety, i że obie rzeczy znajdowały się wciąż w sejfie, kiedy zniszczono budynek. Tweed poprosił ponownie Newmana.

- Bob, jestem w Kornwalii, jak wiesz, więc ujmę to ostrożnie. Telefon chyba nie jest na podsłuchu, ale mimo wszystko. Uważaj! Czy pamiętasz - bez nazw miejsce w tej okolicy, gdzie raz nocowaliśmy?

- Tak.

- Przyjedź tam tak szybko, jak tylko możesz. Upewnij się, czy nikt cię nie śledzi.

- Na miłość boską. Wiem, co powinienem...

- Upewnij się! A teraz daj mi Howarda. Powiedz mu, że nie mam czasu.

- Gdziekolwiek się znajdziesz, masz natychmiast wrócić do Londynu... - zaczął Howard.

- Nie! Posłuchaj mnie i przestań się sprzeczać. Będziecie potrzebowali nowej bazy...

- Jest przecież to betonowe straszydło na Waterloo...

Howard miał na myśli miejsce uważane przez opinię publiczną za nową kwaterę główną SIS. W prasie ukazały się nawet zdjęcia, ale pracował tam tylko najniższy personel administracyjny.

- Powiedziałem, żebyś mnie posłuchał! - warknął Tweed. - Podejrzewam, że naszym przeciwnikiem jest najpotężniejsza na świecie organizacja - nie proś mnie jeszcze, żebym ich zidentyfikował. Chcą nas zniszczyć. Jeszcze nie jestem pewien, dlaczego. Musicie zejść do podziemia. Musicie się wszyscy przenieść do kompleksu treningowego w Send w Surrey. To ogromny teren i dobrze strzeżony. Zrób to, jeśli cenisz własne życie. Będę się z tobą kontaktował tylko w Send.

- Nie lubię uciekać...

- Od tej pory wszyscy uciekamy, Howard. Uciekamy, żeby przeżyć. Pomyśl o życiu swoich pracowników.

- W porządku. Niech będzie Send. Trochę spokoju i ciszy nie zaszkodzi.

Co zamierzasz zrobić?

- Zejść do podziemia.

4

Boże, jak wspaniale znaleźć się na świeżym powietrzu powiedziała Paula spacerując z Tweedem po wrzosowisku. Znajdujący się poniżej Tresillian Manor wydawał się miniaturowym domkiem przycupniętym w dolinie. Butler trzymał się kilka kroków z tyłu. Nalegał, żeby towarzyszyć im dla bezpieczeństwa.

Wcześniej Tweed zatelefonował na policję skończywszy wpierw rozmowę z kucharką, która szybko doszła do siebie. Niezbyt optymistycznie zapatrywała się na rychłe przybycie policjantów.

- Nie warto dzwonić do Padstow. Tamtejszy posterunek to tylko buda, w której przez większość czasu nikogo nie ma. W książce telefonicznej radzą dzwonić do Launceston, ale myślę, że najlepszym wyborem będzie Exeter. To prawdziwa kwatera główna.

Tweed zatelefonował do Exeter. Wyczuł, że inspektor był zszokowany, kiedy usłyszał o masakrze.

- Nigdy się z czymś takim nie spotkałem. Może będzie lepiej, jeśli zawiadomię Lunnon.

- Wszystko jedno, ważne, żeby ktoś tu szybko przyjechał - odparł Tweed i odłożył słuchawkę.

Ziemia była twarda, usiana kamieniami, gdzieniegdzie pokryta krzewami jałowca. Wspiąwszy się wyżej Paula wskazała na skaliste wzniesienie strzelające do góry w oddali, otoczone u podstawy ponurym wrzosowiskiem.

- To High Tor. Kiedyś zdobyłam je... - przerwała - ciekawe, kto to jest. Na szczycie widać człowieka na koniu.

Tweed podniósł wzrok. Było zbyt daleko, żeby zgadnąć, jak wygląda jeździec, mimo że przez jakiś czas pozostawał w bezruchu. Tweedowi wydało się, że tamten obserwuje ich przez lornetkę. Następnie mężczyzna na koniu znikł.

- Widziałem cię, koleś - powiedział Butler z nieukrywaną satysfakcją.

Tweed i Paula obrócili się w jego stronę. Butler trzymał małą, cienką lunetę, wyrafinowane urządzenie stworzone w piwnicach Park Crescent. Działało jak dużej mocy teleskop.

- Wielki gość - ciągnął dalej Butler - ubrany w kapelusz z nausznikami. To wszystko, co zobaczyłem, nim zniknął.

- Naprawdę jesteś czarodziejem - skomentowała Paula. - Ukrywając taki sprzęt w kieszeniach.

Odwróciła się, ruszyła, stanęła i chwyciła za ramię Tweeda.

- Tam na górze, w połowie High Tor. Widziałam jakiś błysk. Więcej lornetek.

- Znowu tamten jeździec.

- Nie, to ktoś inny. Spójrz, co się dzieje u podnóża.

Na równinie, daleko od szczytu, w szalonym galopie poruszał się jeździec.

Tweed zmarszczył brwi na widok stojącego obok Butlera z waltherem w ręku.

- To straszne - rzekł Tweed. - Masakra w posiadłości. Jestem pewien, że mieliśmy paść jej ofiarami. Zabójca prawdopodobnie został poinstruowany, by sprzątnąć wszystkich uczestników obiadu nie wiedząc, kto jest celem oprócz Juliusa Amberga. A teraz jesteśmy obserwowani. Do tego bomba w Park Crescent.

- Przecież nie ma takiej grupy - nawet wielkiej i dobrze zorganizowanej, która byłaby w stanie tak doskonale zsynchronizować obydwa zamachy: w Londynie i Kornwalii. Amberg zadzwonił dopiero dziś rano - wspomniała Paula.

- A jednak, wydaje się, że tak właśnie było - odparł Tweed.

- Do posiadłości zbliża się kolumna samochodów - ostrzegł Butler.

Wszyscy obrócili się i spojrzeli w dół na odległą drogę wijącą się po wrzosowisku w kierunku wejścia. Trzy wozy patrolowe i jeden prywatny samochód na czele.

- Lepiej wracajmy - powiedział Tweed. Spojrzał na Paulę. - Jak się teraz czujesz?

- O wiele lepiej - poklepała się po brzuchu. - Wszystko w porządku. Tost przygotowany przez kucharkę okazał się tym, czego potrzebowałam. To okropne, co stało się w Park Crescent - ciągnęła dalej, podczas gdy schodzili pospiesznie po piaszczystym zboczu. - Przynajmniej nikt nie został ranny lub zabity. Nie rozumiem, o co chodzi.

- Masowa i przerażająco dobrze zorganizowana próba sprzątnięcia nas wszystkich. A ja mam tylko dwie poszlaki, kto może się kryć za tą zabójczą kampanią.

- To znaczy? - spytała Paula, nie licząc raczej na odpowiedź Tweeda.

- Fakt, że tak mało ludzi zna położenie naszej kwatery głównej, i że tak niewielu wiedziało o naszym wyjeździe do Tresillian Manor, zawęża krąg podejrzanych. Drugą poszlaką jest Joel Dyson...

Przerwał, ponieważ znaleźli się w pobliżu wejścia, a z cywilnego samochodu, volvo kombi, wyłonił się wysoki, kościsty osobnik. Ostatni człowiek, jakiego Tweed chciałby spotkać w tym miejscu.

- Ani słowa o wydarzeniach w Park Crescent - ostrzegł. - Nie mówcie nic, dopóki ktoś inny o tym nie wspomni.

- O co chodzi? - dociekała Paula.

- Nie poznajesz go? To nasz stary przyjaciel, mój rywal, nadinspektor Roy Buchanan ze Scotland Yardu.

- Tweed, panno Grey - Buchanan przywitał się oficjalnie.

Tak jakbyśmy się nie znali, pomyślała Paula.

- Chciałabym spytać, kim jest ten człowiek? - dodał Buchanan.

- Właśnie pan spytał - odpowiedział neutralnym tonem Tweed. - Harry Butler, jeden z moich pracowników. Wewnątrz są jeszcze dwaj. Pete Nield i Philip Cardon - opiekują się czterema zszokowanymi osobami z obsługi, które przeżyły. To krwawa łaźnia - ostrzegł.

- Właśnie, dlatego przyleciałem tu helikopterem. Na prośbę Komisarza Policji.

O co chodzi? - zastanawiał się Tweed. Komisarz Policji. Jedno z najwyższych stanowisk. Dlaczego? Buchanan był cichym, niezwykle skutecznym i obiektywnym detektywem. Miał gęste, brązowe, starannie przycięte włosy i wąsy.

Jego szare, baczne oczy zdradzały spryt. Natychmiast przejął dowodzenie.

- Przejdźmy się, bym miał szansę poznać otoczenie. Co robiliście na wrzosowisku? - spytał nagle w momencie, gdy zbliżyli się do domu. Samochody podążały za nimi. Typowe, zaskakujące pytanie, by wydobyć niekorzystne zeznanie.

- Poszliśmy na spacer, żeby pozbyć się wrażenia wywołanego tym, co znajduje się wewnątrz domu - odpowiedziała Paula.

- Zwracałem się do Tweeda.

- Ta sama odpowiedź - odparł Tweed.

- Z tego, co przekazaliście do Exeter, wnoszę - kontynuował Buchanan, że szwajcarski bankier, Julius Amberg, zaprosił was tu na obiad, a wy się spóźniliście. Rozmawiałem z Exeter, zanim wsiadłem do helikoptera w Battersea.

- Wnosi pan słusznie - odrzekł Tweed.

- Niech pan słucha, Tweed, rozumiem, że w środku mamy ośmiu zastrzelonych mężczyzn...

- Siedmiu. Lokaj został zasztyletowany.

- Szczegół. Macie odpowiadać jako podejrzani...

- Szczegół! - wykrzyknęła Paula. - Dla Mounce'a - tego lokaja - to nie był szczegół. Chodziło o jego życie. Miał po czterdziestce, jak sądzę.

Tweed uśmiechnął się do siebie. Paula wyraziła swoje oburzenie, by dać mu czas na przygotowanie się do rozmowy z Buchananem.

- Może to niezbyt fortunne określenie - zgodził się Buchanan, ale prowadzimy śledztwo w sprawie morderstwa.

- Dlaczego interweniował Komisarz? - rzucił pytanie Tweed stosując tę samą, co Buchanan taktykę zaskakiwania przeciwnika.

- No cóż... - Buchanan stracił pewność siebie. - Po pierwsze chodzi o skalę zbrodni. Poza tym wplątany jest w to ważny cudzoziemiec. Amberg był członkiem zbierającego się w Bazylei BWM - Banku Współpracy Międzynarodowej.

- Zdajemy sobie sprawę, co oznacza ten skrót - zwróciła mu uwagę Paula.

- Czy to jedyne wytłumaczenie tej bezprecedensowej interwencji Komisarza? - naciskał Tweed.

- Jedyne, jeśli o was chodzi - warknął Buchanan.

Zamilkł. Paula domyślała się, iż był na siebie zły, że stracił zimną krew. Stał patrząc na budynek uwieńczony po obu stronach wieżami ze szczytami w holenderskim stylu. Przyglądał się olbrzymiemu oknu, za którym widać było wielki hali. Szary, ciepłej barwy kamień oraz wspaniałe okna dzięki świecącemu słońcu ukazywały się od najpiękniejszej strony.

- Jest piękny - zauważył Buchanan, podczas gdy Tweed przypomniał sobie, że niegdyś interesował się architekturą. - Pomyśleć, że taka tragedia wydarzyła się w tak wspaniałej scenerii. Kto jest właścicielem tego domu? - zapytał niż tego, ni z owego. - Amberg?

- Nie. Człowiek o nazwisku Gaunt. Miejscowi nazywają go dziedzicem. Wynajmował swój dom Ambergowi już wcześniej - odpowiedziała Paula.

- Skąd pani to wie? - wypytywał Buchanan.

Znowu ruszyli. Kiedy zbliżyli się do rezydencji, przez drzwi frontowe wyszedł Cardon i czekał na nich na tarasie.

Niski, dobrze zbudowany trzydziestolatek był najnowszym rekrutem SIS.

Gładko ogolony wyglądał atrakcyjnie. Był ekspertem w dziedzinie lingwistyki, spenetrował chińskie kryjówki, mówiąc po kantońsku i uchodząc za rodowitego Kantończyka.

- To Philip Cardon - wskazał Tweed.

- Spytałem, skąd pani wie, że ten Gaunt jest właścicielem - nalegał Buchanan.

- Ponieważ powiedział mi to Julius Amberg - odrzekła Paula. - Zanim rozpoczął się obiad, którego ci biedacy nie mieli okazji nawet spróbować.

- Chwileczkę - Buchanan stanął w miejscu u podnóża schodów prowadzących na taras. - Pani tu była, zanim miała miejsce masakra? Wydawało mi się, że wszyscy zjawiliście się później.

- Źle się panu wydawało - odcięła się. - Czy możemy wejść do środka, zanim wszystko wytłumaczę? Trochę tu chłodno.

- Tak. Będzie pani miała wiele do wytłumaczenia - zagroził Buchanan.

Godzinę później Buchanan miał gotowe oddzielne zeznania Pauli i Tweeda.

Zespoły specjalistów krzątały się po domu, głównie w jadalni. Lekarz oficjalnie stwierdził, że ośmiu mężczyzn nie żyje. Fotografowie i faceci od odcisków palców wciąż zajęci byli swoimi sprawami.

Kucharka dostarczała niezliczone filiżanki z kawą, narzekając po cichu, że goście sypią tyle cukru.

- To jest niezdrowe. Czy oni o tym nie wiedzą?

- Znają się tylko na swojej pracy - odparł znudzony Tweed.

Buchanan skończywszy przesłuchiwanie miał pewność, że Paula i Tweed ukrywają informacje, lecz nie uda mu się ich wydobyć.

- Panno Grey, dzieje się coś dziwnego - stwierdził podchwytliwie.

- Z całą pewnością.

- Mam ponure wieści z Londynu. Wasza kwatera główna w Park Crescent została całkowicie zniszczona przez potężną bombę. Nie pozostał kamień na kamieniu.

Czekał. Paula zauważyła zastawioną pułapkę i pokiwała głową. Krzyżując swoje kształtne nogi odrzekła.

- Czy to nie okropne?

- Spodziewałbym się raczej pytania o to, czy były poważne ofiary.

- Dzięki Bogu, nikt nie został ranny - odparowała Paula. - Bob Newman rozmawiał akurat z Moniką w biurze Tweeda. Zauważyli espace'a zaparkowanego przed budynkiem w samą porę.

- A jak to możliwe, że o tym wiecie? - zapytał dociekliwie Buchanan.

- Ponieważ Bob Newman przekazał nam tę informację.

- Znał, więc miejsce waszego pobytu?

- Tylko dlatego, że powiedziała mu Monika. Miała numer telefonu w Tresillian Manor i Bob zadzwonił w nadziei, że nas tu jeszcze zastanie.

- Zdaje sobie pani sprawę - stwierdził Buchanan pochylając się nad nią, że jedyne wytłumaczenie obu napadów - masakry, w której mogliście wziąć udział jako ofiary i wybuchu bomby w Park Crescent - sugeruje, że ktoś próbuje zlikwidować SIS? Komu mogłoby na tym zależeć?

- Na Boga, chciałabym to wiedzieć - powiedziała z żarliwością w głosie. Nie mam pojęcia.

- Rozumiem - wydawał się jej nie wierzyć. - była pani jedyną osobą, która widziała mordercę? Fałszywego listonosza. Gdyby tylko dostrzegła pani jego twarz.

- Był zbyt daleko. Myślałam, że to był listonosz. Miał niebieski mundur z czerwonymi naszywkami, od których odbijało się słońce, jak już panu mówiłam. Do tego torba umocowana na przednim bagażniku.

- Niewątpliwie w niej ukrył pistolet maszynowy. Nie bardzo mogę w to uwierzyć, że będąc w toalecie nie słyszała pani strzałów.

- Drzwi są grube. Te do jadalni podobnie. Zakładając, że je zamknął...

- Czy możemy poeksperymentować...?

Buchanan wyprowadził ją z gabinetu, poinstruował jednego ze swoich detektywów uzbrojonego w automat i wszystkich ostrzegł. Następnie wszedł z Paulą do wielkiej toalety i zamknął drzwi. Paula ze złośliwym uśmiechem usiadła na zamkniętej, dębowej klapie przykrywającej toaletę.

- Zróbmy to właściwie.

Pominęła fakt, że wymiotowała, by mieć satysfakcję ujrzenia Buchanana po raz pierwszy zawstydzonego. Czekali. Po krótkiej przerwie ktoś zapukał w drzwi od zewnątrz, po czym Buchanan otworzył.

- O co chodzi, Selsdon?

- Właśnie to zrobiłem, proszę pana. Wystrzeliłem sześć pocisków przez okno w jadalni - drzwi do hallu były do połowy otwarte.

- Dziękuję. Idź i zajmij się swoją pracą.

- Niczego nie słyszałam - powiedziała Paula, gdy wrócili do hallu.

- Muszę przyznać, że ja również...

Przesłuchiwanie Tweeda nie przyniosło Buchananowi żadnych nowych informacji. Czuł się sfrustrowany.

- Wszystko, co powiedzieliście, jest dla mnie niezbyt przekonujące i satysfakcjonujące.

- Jeśli chodzi o pierwszy problem, to sprawa pańskiej podejrzliwości umysłu, co do drugiego całkowicie się z panem zgadzam. Odpowiedziałem na wszystkie pańskie pytania - odparł Tweed.

Było to prawdą. Niemniej jednak Tweed przemilczał pewne kwestie. Nie wspomniał o wizycie Joela Dysona w Park Crescent. Ani słowa o filmie.

Ani słowa o kasecie, przechowywanej w sejfie razem z filmem, teraz pogrzebanym pod tonami gruzu. W gabinecie, sam na sam z Tweedem, Buchanan stał oparty o stół pobrzękując znajdującymi się w kieszeni jego spodni drobnymi.

- Może się zdarzyć, że będę chciał jeszcze z panem porozmawiać. Wraca pan do Londynu? - ciągnął dalej. - Gdzie będzie pan odtąd działał?

- Może pan próbować łapać mnie w mieszkaniu na Walpole Street. Odpowiedź na drugie pytanie zależy od Howarda.

- Dobrze. Oddział ambulansów przybył, by zabrać ciała. Samochody zabitych gości zostały odprowadzone do sprawdzenia. Nie wie pan, jak skontaktować się z tym Gauntem?

- Nie mam pojęcia - odparł Tweed w momencie, gdy wychodzili do hallu.

Dwaj ubrani w białe płaszcze mężczyźni wynosili w kierunku drzwi przykryte ciało na noszach. Mężczyzna z tyłu krzyknął przez ramię.

- To ostatni z tej rzeźni.

- Wydaje się, że specjaliści skończyli już swoją robotę - rzekł Buchanan. - Zanim wrócę do domu, będzie środek nocy. A co z wami?

- Spróbujemy namówić tę miłą kucharkę, żeby zrobiła nam herbaty. Środek odżywczy, który da nam sił na całą drogę powrotną stąd.

- Jak sobie życzycie.

W tym momencie Paula weszła z wielkiego hallu. Buchanan spojrzał na nich oboje, nie zdobył się na trud jakiegokolwiek pożegnania, lecz po prostu wyszedł.

- Nie wydaje mi się, żeby nas lubił - zauważyła Paula.

Podeszli do drzwi i patrzyli, jak Buchanan odjeżdża wraz z podążającymi za nim wozami patrolowymi. Tweed objął Paulę ramieniem.

- Jestem przerażona! Czy to miejsce jest jakąś pułapką śmierci?

- Niedługo stąd odjedziemy.

Wyszli spacerem na taras i teraz, kiedy odgłos silników zamilkł w oddali, wrzosowisko jakby się przybliżyło. Było późne popołudnie i już wkrótce miało zacząć się ściemniać. Po kilku minutach, w chwili, gdy wrócili właśnie do środka, Paula chwyciła Tweeda za rękę.

- Słuchaj... Końskie podkowy.

Zaczekali, aż stukot stał się głośniejszy. Pojawili się jeźdźcy i zbliżali się wzdłuż drogi dojazdowej - mężczyzna i kobieta. Tweed ponownie wyszedł na taras dokładnie w momencie, gdy przybysze zatrzymali się u podnóża schodów.

Potężny mężczyzna z twarzą podobną do jastrzębia, noszący kapelusz z nausznikami, niemal wyszczekał swoje pytanie.

- Kim, u licha, jesteście?

- Równie dobrze mógłbym zapytać o to samo - odparował Tweed.

- Nazywam się Gregory Gaunt. I tak się składa, że jestem właścicielem tego przeklętego miejsca.

5

- Witajcie w Tresillian Manor - po chwili namysłu ochoczo powiedział Gaunt, po czym wraz z dziewczyną poszli zostawić konie w stajni po lewej stronie domu. - Myślałem, że Amberg i wszyscy jego goście do tej pory już wyjechali. To miała być krótka wizyta.

- Proszę, niech się państwo na moment zatrzymają - odezwał się Tweed, kiedy znaleźli się na tarasie. - Jest coś, o czym powinniście wiedzieć, zanim wejdziecie do środka. Może to być szok.

- Szok? Jak to?! - wykrzyknął Gaunt. - Włamanie? Czy o to chodzi? Wyrzuć to z siebie, człowieku.

Gaunt miał ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, był potężnie zbudowany, muskularny, około czterdziestki. Jego cera zniszczona była przez wiatr, miał gęste, rudawoblond włosy. Wyglądał na osobę spędzającą wiele czasu na powietrzu. Pod wydatnymi łukami brwiowymi kryły się ruchliwe, inteligentne oczy.

Zdradzał skłonność do przewodzenia, lecz nie despotyzmu. Tweed wyczuł, że ma do czynienia z bardzo silną osobowością i zrozumiał, dlaczego miejscowi zwali go „Dziedzicem”.

- Zapomniałem o kimś - zreflektował się Gaunt. - To jest moja przyjaciółka, Jennie Blade. Przywitaj się, Jennie.

- Greg, nie potrzebuję suflera - wycedziła Jennie. - Witam wszystkich. Kim jest ten wspaniały mężczyzna, który właśnie wszedł?

Philip Cardon przyłączył się do Butlera i Nielda. Cardon uśmiechnął się do dziewczyny, a Tweed przedstawił jej wszystkich. Paula i Jennie przyjrzały się sobie dokładnie, jak dwie kotki oceniające przeciwniczki. Jennie znowu spojrzała na Cardona.

- Życie to podziwianie, Greg, i wzbudzanie podziwu.

Mając niespełna trzydzieści lat Jennie była atrakcyjną kobietą. Miała metr sześćdziesiąt siedem wzrostu. Strój do jazdy konnej uwydatniał jeszcze jej doskonałą figurę. Złociste włosy opadały jej lokami na ramiona. Twarz dziewczyny była trójkątna - szerokie czoło, gęste brwi koloru złota, wspaniałe kości policzkowe, pełne, czerwone usta i spiczasta broda. Silna konkurencja, przyznała w duchu Paula.

Pamiętając o obecności dziewczyny Tweed zwięźle opisał to, co zastali na miejscu. Wyjaśnił, że Amberg zaprosił ich na obiad. Nie wspomniał, że Paula była świadkiem tego, co nastąpiło.

- Nie mogę w to uwierzyć - zagrzmiał Gaunt. - Policja wałęsająca się po mojej posiadłości. Poza tym, dlaczego ktoś chciałby skrzywdzić Juliusa, szwajcarskiego bankiera? Muszę to sam zobaczyć.

- Pójdę z tobą - powiedziała Jennie.

Cardon zatrzymał dziewczynę. Złapał ją za ramię w chwili, gdy Gaunt wszedł do środka. Spojrzała na niego spod przymkniętych powiek.

- Lepiej nie - doradzał jej Cardon.

- Nic mi nie będzie, jeśli pójdzie pan ze mną - odparła, otwarcie z nim flirtując.

- Miło mi, że mogę się na coś przydać - zgodził się Cardon, który nie miał nic przeciwko temu, by towarzyszyć jej dokądkolwiek.

Tweed wszedł przed nimi. Znalazł zesztywniałego Gaunta w jadalni. Obrus poplamiony kałużami krwi nadal był na swoim miejscu, nie mówiąc już o ciemnobrązowych jeziorach na suficie i dywanie.

- Mój Boże! Wygląda no to, że miał pan rację.

- Ledwie to wytrzymałem - odparł Tweed. - Na dodatek po zastrzeleniu wszystkich spryskano kwasem twarz Amberga. Wyglądała jak czaszka.

Obserwował reakcję Gaunta, lecz żadne uczucia nie odzwierciedliły się na jego obliczu. Powoli podszedł do szczytu stołu, gdzie na złamanym krześle leżał wcześniej Amberg.

- Wyczyszczenie całej jadalni będzie mnie kosztowało przeklętą fortunę westchnął Gaunt. - Na dodatek w boazerii są dziury. Tym też muszę się zająć. Cholernie drogo.

- Greg jest oszczędny - powiedziała Jennie poczuwając się do obowiązku wytłumaczenia reprezentowanego przez Gaunta wyraźnie handlowego podejścia do problemu. - To zrozumiałe. W dzisiejszych czasach utrzymywanie takiej posiadłości jest niczym wir w portfelu.

- Czy mogłabyś nie dyskutować z obcymi o moich prywatnych problemach - zaatakował ją Gaunt. Spojrzał na Tweeda. - Wracam do domu po mile spędzonym dniu i zastaję coś takiego. Wciąż nie mogę w to uwierzyć.

- Jak spędził pan ten dzień? - próbował dowiedzieć się Tweed.

- Nie pańska sprawa. Mówi pan jak policjant.

- Greg! - ostro zareagowała Jennie. - To tylko grzeczne pytanie. - Odwróciła się do Tweeda. - W małym domku w Five Lanes na skraju wrzosowiska. Ustalono, że nie będzie nas tu od ósmej rano do tej pory. Amberg miewa - a raczej miewał - tu spotkania.

- Zamknij się, Jennie - powiedział Gaunt nieco spokojniej. - Wie pan, co, Tweed? Nie mam ochoty zostawać tu dłużej. Przejdźmy do salonu. Dzięki Bogu służba ocalała. Zdobycie nowej jest teraz piekielnie trudne.

- Nie przyzna się do tego - szepnęła Jennie do Tweeda po wyjściu Gaunta, - ale przeżył szok. Może wypijecie państwo z nami herbatę? Jeśli kucharka ją przygotuje. Pójdę z nią porozmawiać, być może pomóc.

- Pójdę z panią - dodała Paula.

Spojrzała na Tweeda patrzącego przez okno w dal. Światło dnia przygasało, zapadająca noc spowiła złowrogim cieniem drogę wjazdową. Wiedząc, że byli zewsząd otoczeni opustoszałym wrzosowiskiem Paula zadrżała.

- Dokąd zamierzacie teraz pojechać? - dopytywał się Gaunt.

Właśnie pochłonęli podwieczorek składający się z herbaty, kanapek i domowego ciasta owocowego. Siedzieli w salonie. Gaunt na fotelu naprzeciwko Tweeda i Pauli, podczas gdy Cardon umościł się na kanapie obok Jennie. Butler i Nield wybrali krzesła blisko okien i stale wyglądali przez nie - nikt nie zaciągnął zasłon.

- Do Londynu - gładko skłamał Tweed. - O tej porze nie powinno być zbyt dużego ruchu na drogach.

- Spodziewałbym się raczej, że zatrzymacie się gdzieś w pobliżu do rana - nalegał Gaunt.

Nikt nie wspomniał gospodarzowi o wypadku z bombą w Park Crescent. Sięgnął po pudełko cygar i kiedy wszyscy odmówili, sam zapalił. Postępował zgodnie z rytuałem: przyciąwszy koniuszek przez chwilę rolował je w palcach przy uchu, po czym przypalił zapałką. Zaciągnął się głęboko i westchnął z zadowoleniem.

- Tak lepiej. Po całym dniu. Tweed, zastanawiałem się, co zrobiono ze wszystkimi samochodami, którymi musieli przyjechać Amberg i jego goście.

Amberg zawsze miał royce'a.

- Policja zabrała je, by wszystko dokładniej zbadać.

- Dużo im to da.

- To zadziwiające, co dziś mogą wykryć specjaliści od kryminalistyki.

- Naprawdę mówi pan jak policjant - oczy Gaunta świeciły niczym u pędzącego byka. - Czym się pan zajmuje?

- Jestem agentem ubezpieczeniowym.

- Ubezpieczenia! - podskoczył Gaunt. - Mój Boże! Założę się, że moje ubezpieczenie nie pokryje szkód spowodowanych przez to masowe morderstwo.

- Zależy od tego, jak została sformułowana polisa - powiedział Tweed uspokajającym tonem.

- Do cholery, Greg! - zdenerwowała się Jennie. - Przestań mówić ciągle o pieniądzach. Powinieneś martwić się raczej, jak to okropne doświadczenie dotknęło twoją służbę.

- Nie dotknęło - zapewnił ją Tweed. - Policja przywiozła ze sobą lekarza. Przebadał pańską służbę, orzekł, że mogą cierpieć na tymczasowe bóle głowy. Celię, tę nową dziewczynę, uderzono bardzo lekko - dostrzegł, że Paula mu się przygląda zaniepokojona właśnie popełnioną przez niego gafą. - Moje wiadomości o kryminalistyce pochodzą od nadinspektora Buchanana, który wyjaśnił mi, do czego potrzebne im były samochody. A propos, chciał z panem porozmawiać.

- Nie będzie mile widziany, to mogę panu oświadczyć.

- Powiedział pan - zaczęła Jennie, by złagodzić napięcie, zwracając się do Tweeda - że ten fałszywy listonosz przyniósł paczkę, którą biedny Mounce wciąż ściskał w rękach, kiedy badała go policja. Ciekawa jestem, co zawierała?

- Technik otworzył ją w ogrodzie - odparł Tweed. - Nigdy by pani nie zgadła, co było w środku. Bombonierkę Sprungli.

- Według mnie to raczej okropne - skomentowała Jennie.

- Sprungli? - powtórzył Gaunt, który ponownie usiadł. - Firma w Zurychu skąd pochodził Amberg.

- Nie sądzę, żeby Buchanan to przeoczył - zauważył Tweed sucho. Spoglądając na zegarek wstał. - Myślę, że naprawdę powinniśmy już jechać. Dziękuję państwu za gościnność.

- Nie ma, za co - burknął Gaunt zachrypłym głosem.

Jennie spojrzała na Cardona.

- Mieszkam w Padstow w wynajętym lokalu. Oto wizytówka z moim numerem telefonu. To dziwny port położony przy ujściu rzeki Camel. Bywamy tam z Gregiem dość często. O tej porze roku jest w miasteczku tak cudownie cicho i pusto. Jeśli przejeżdżałby pan tamtędy, proszę wpaść i odwiedzić mnie, dobrze?

Tweed nie dał po sobie poznać, że wybierali się właśnie do Padstow.

Drzwi do hallu pozostały otwarte na oścież, jakby Gaunt spodziewał się telefonu. Właśnie w tym momencie rozległ się dzwonek. Gaunt w pośpiechu opuścił pokój. Powrócił prawie natychmiast, wyglądał, jakby go coś zaniepokoiło.

- To ktoś do pana, Tweed. Nie chciał podać nazwiska. W dzisiejszych czasach ludzie są tak niegrzeczni. Żadnych manier...

Tweed zamknął za sobą drzwi, przeszedł przez hali i podniósł słuchawkę. Nie było już nikogo ze służby. - Jennie wyjaśniła im wcześniej, że obsługa pojawia się codziennie wcześnie rano i po zmroku odjeżdża rowerami do domów.

- Mówi Tweed.

- Miałem nadzieję, że jeszcze pana złapię - odezwał się znajomy beznamiętny głos. - Jestem w Scotland Yardzie - przyleciałem do Londynu z St Mawgan Airport. Zastanawiałem się, skąd zabójca wziął mundur listonosza. Teraz już wiemy - Buchanan przerwał, czekał.

- W porządku, chce pan, żebym zapytał skąd. Więc - skąd?

- Ukradli mundur prawdziwemu listonoszowi mieszkającemu w Five Lanes - znowu na chwilę zamilkł. - Właśnie znaleźli jego ciało z poderżniętym od ucha do ucha gardłem.

6

Tweed prowadził forda escorta. Jechał na długich światłach wzdłuż samotnej, pogrążonej w ciemnościach drogi, wiodącej przez wrzosowisko. Kierował się w stronę A30. Paula siedziała obok niego, Cardon sam z tyłu. Za nimi posuwali się sierry Nield i Butler. Czerwone światła escorta ostrzegały ich o zbliżających się zakrętach. Sami jechali na światłach mijania, by nie oślepiać Tweeda.

- Dlaczego jedziemy do Padstow? - spytała Paula.

- By się ukryć do czasu, kiedy zidentyfikuję wroga.

- Ucieczka nie jest w twoim stylu - drążyła.

- Wycofanie taktyczne. Być może mamy do czynienia z najpotężniejszym i najniebezpieczniejszym wrogiem, z jakim kiedykolwiek się zetknęliśmy.

- Dlaczego tak uważasz?

- Po pierwsze, Amberg błagał mnie, bym przyjechał do Tresillian Manor. Z dużą ochroną. Mogliśmy stać się celem tak samo jak on.

- A po drugie?

- Niedługo po masakrze potężna bomba zniszczyła Park Crescent. Diabelska synchronizacja?

- Niewiarygodne. Wciąż jestem przekonana, że nikt nie mógł tak dokładnie zgrać obu zdarzeń.

- Podejrzewam, że całą sprawę wywołał Joel Dyson, kiedy dwa dni temu przyleciał ze Stanów. To oznaczałoby, że działa przeciw nam niezmiernie potężna organizacja o ogromnym zasięgu. Poza tym, jak wielu ludzi znało położenie kwatery głównej SIS? Najwyższej rangi oficerowie w Europie i Ameryce.

- Sprawiasz, że wydaje się to przerażające.

- Powinnaś być przerażona. Potrzeba rozległej siatki, by coś takiego zorganizować. Właśnie, dlatego spędzimy dzień lub dwa w Padstow. Z dala od świata.

- W takim razie może być nam nie na rękę - zasugerował Cardon - że Jennie Blade przez przypadek mieszka właśnie w Padstow.

- Z pewnością nam to nie pomoże - przyznał Tweed - ale zarezerwowałem pokoje w Metropolii, który można uważać za punkt strategiczny. Kilka lat temu zatrzymałem się tam na jedną noc z Newmanem.

- A ty, Philip - drażniła się z nim Paula - chyba uległeś wdziękom złotowłosej piękności.

- Nabrałem cię? - zachichotał Cardon. - Kiedy zaczęła udawać, że jest mną zainteresowana, natychmiast pomyślałem: „Czego ta dziewczyna naprawdę chce?”

- Nie wiedziałam, że jesteś cynikiem, jeśli chodzi o kobiety.

- Nie cynikiem - odpowiedział rozweselony Cardon. - Po prostu realistą. Czy obraziłem cię?

- W żadnym wypadku. Teraz wiem, że twardo stąpasz po ziemi. A co, do licha, się tam przed nami dzieje?

Tweed zwolnił. W światłach jego samochodu widać było zagradzające drogę biało-czerwone pachołki i wielką tablicę z napisem: OBJAZD i strzałką wskazującą na wąską boczną dróżkę. Padało. Poprzez pracujące wycieraczki Tweed dostrzegł mężczyzn ubranych w żółte kamizelki i czapki z daszkiem. Kiedy Tweed zatrzymał się, jakiś tęgi osobnik zamachał czerwoną lampą i ruszył w stronę samochodu. Tweed zostawił silnik na chodzie. Z tyłu Cardon trzymał w ukrytej pod wiatrówką dłoni swojego walthera.

- Przykro mi, szefie - wykrzyknął tęgi facet z lampą podchodząc bliżej. Na A30 zdarzyła się duża kraksa. Jeśli ruszycie tą drogą, to wyjedziecie na szosę nieco na zachód...

Tweed zauważył, że pomimo starań, mężczyźnie nie udało się ukryć wyraźnie amerykańskiego akcentu.

- Tweed - szepnęła Paula - sprawdziłam na mapie i jedyny skręt w prawo to ślepa droga. Nie dojedziemy nią do A30. Droga, którą nam każe jechać, prowadzi do wzgórza ze znajdującym się w pobliżu kamieniołomem.

- Czy mógłbym zobaczyć jakąś legitymację? - spytał Tweed przez otwarte okno.

- Po jaką cholerę? - mężczyzna wykrzywił się i sięgnął ręką pod kurtkę. Nie możecie przejechać...

- Nie rób tego - ostrzegła Paula.

Jej browning wycelowany był ponad Tweedem w stojącego obok ich auta mężczyznę. Wycofał rękę tak, jakby się oparzył. Przez chwilę nie mógł się zdecydować, po czym obrócił się, by dać znak innym. W tym momencie Tweed wdepnął z całą siłą pedał gazu i wystrzelił do przodu roztrącając gumowe pachołki niczym kręgle. Z drogi odskoczył stojący tam mężczyzna. Jednocześnie na masce wylądował jakiś pocisk, a wybuchając, owionął ich chmurą szarego dymu.

- Gaz łzawiący! - krzyknął Tweed.

Kierując jedną ręką i utrzymując prędkość zamknął okno. W lusterku widział, że sierra pędzi za nimi. Usłyszał dwa wystrzały. Nic nie trafiło w jego samochód. Ponownie zerknął w lusterko, by przekonać się, że sierra nadal gna za nim. Żadnych dostrzegalnych zniszczeń.

- Dziękuję ci, Paula - powiedział Tweed. - Podejrzewałem podstęp, dzięki tobie upewniłem się, że mam rację. Wielka kraksa? Na A30 w lutym i na dodatek o tej porze? Poza tym służby drogowe mówiące z amerykańskim akcentem? Wszystko było sfabrykowane, śmierdziało pułapką.

- Ciekawe, co czekało na nas na końcu tej drogi? - zastanawiała się Paula.

- Prawdziwy koniec - dla nas wszystkich - zasugerował Cardon.

- Masz makabryczne poczucie humoru. Nie trzeba się długo zastanawiać nad podobnymi zdarzeniami w tej okolicy...

Ponownie zaczęła odczytywać mapę. Tweed jechał na długich światłach, z dużą prędkością ścinając zakręty. Chciał jak najszybciej dotrzeć do głównej drogi.

- Najbardziej martwi mnie fakt, skąd ta banda zbirów wiedziała, że będziemy tak późno tamtędy przejeżdżać? Jeszcze jedna sugestia istnienia potężnej i dobrze zorganizowanej siatki. Mam wrażenie, że każde nasze posunięcie jest obserwowane - stwierdził.

- Zbliżamy się do A30 - ostrzegła Paula. - A jeśli chodzi o to, skąd mogli wiedzieć, gdzie jesteśmy - przecież Buchanan powiedział, że o naszej obecności w okolicy doniosły wszystkie media. Mogli przylecieć z Londynu na St Mawgan Airport załatwiwszy najpierw wynajęcie na miejscu samochodów. Właśnie stamtąd ukradli wyposażenie...

Tweed zwolnił, zatrzymał się na skrzyżowaniu w kształcie litery T, by rozejrzeć się w obie strony. Kilka metrów dalej, po lewej stronie stał sprzęt do naprawy dróg, błyskające lampki oświetlały pachołki oraz maszyny. Tweed wyjechał i skręcił w prawo na zachód. W jego reflektorach ukazał się szeroki pas drogi opadający ze wzniesienia. Żadnego ruchu w zasięgu oka. Przestało padać, lecz jezdnia nadal połyskiwała w księżycowym świetle.

- Możesz mieć rację, Paula - odezwał się Tweed. - Przeciwnikowi wystarczyłoby czasu na przylot z Londynu. Niemniej jednak ci ludzie potrafią poruszać się z szybkością błyskawicy. Wciąż nurtuje mnie pytanie, w jakim celu wykonano anonimowy telefon do wszystkich mediów. Poczekamy tu na Nielda, upewnimy się, czy nic im się obu nie stało.

Paula dostrzegła rozpoczynający się dodatkowy pas. Tweed włączył kierunkowskaz i zjechał z drogi. Zatrzymał się pozostawiając silnik na chodzie, za chwilę sierra podjechała z tyłu. Butler wysiadł i przyświecając sobie latarką sprawdził samochód, po czym podszedł do Tweeda, który opuścił szybę.

- Dobrze sobie poradziłeś, szefie - skomentował. - Nie ma to jak komitet powitalny z okazji naszego przybycia do Kornwalii.

- Słyszałem strzały - odrzekł Tweed.

- Zgadza się. Jedna kula chybiła. Druga odbiła się rykoszetem od drzwi. Właśnie znalazłem miejsce, gdzie wgniotła metal. Być może już czas, byśmy ruszyli...

Znowu jechali opustoszałą drogą A30 poprzez noc.

- Są tylko trzy osoby, które mogły współpracować ze sprawcą masakry - stwierdziła nagle Paula.

- Gaunt albo Jennie Blade - uprzedził ją Tweed. - Widzieliśmy dwoje ludzi na High Tor. Kim jest trzecia osoba?

- Celia Yeo, młoda, rudowłosa pomoc kuchenna.

- Dlaczego wybrałaś ją?

- Po przebadaniu służby lekarz policyjny napomknął, że Celia najmniej ucierpiała. Powiedział, że zdziwił się, iż w ogóle straciła przytomność - tak lekka była rana na jej głowie.

- Niezbyt wiele to udowadnia - sprzeciwił się Tweed.

- To nie wszystko. Rozmawiałam z kucharką, podczas gdy Celia wyszła do zmywalni. Dziewczyna, którą zastąpiła, została potrącona przez samochód. Kierowca uciekł, a ona miała połamane obie nogi. Celia zgłosiła się oferując swoje usługi już następnego dnia, co wydaje się kucharce trochę dziwne.

- Wciąż nie wystarczy, żeby przekonać naszego kochanego nadinspektora, Roya Buchanana - upierał się przy swoim Tweed.

- Jest jeszcze coś. Pogawędziłam sobie z Celią w ustronnym miejscu. Jest uparta, twarda i ma chciwe oczy. Za pieniądze zrobiłaby prawie wszystko. Na dodatek mieszka w Five Lanes - skąd pochodził prawdziwy listonosz. Myślę, że się tam przejadę i porozmawiam z nią jeszcze raz. Ma jutro wolny dzień. I widziałam, jak ukradkiem wnosiła do domu szkarłatną mokrą serwetę. Powiedziała, że powiesiła serwetę wcześniej w ogrodzie, aby wyschła. Mogła zawiesić ją na gałęzi jakiegoś drzewa na skraju posiadłości, żeby dać znak zabójcy. Zasygnalizować mu, że Amberg już przyjechał. Nie sądzę, by wiedziała, co miało się stać.

- Trochę przesadzona teoria - skomentował Tweed.

- Chwileczkę, szefie! - wykrzyknął Cardon. - Paula całkiem nieźle uzasadniła tę tak zwaną przesadzoną teorię.

- Jeśli tak twierdzisz - odparł zniecierpliwiony Tweed koncentrując się na prowadzeniu samochodu. - Będę się tylko upierał przy jednej sprawie. Paula nie wróci sama na Bodmin Moor.

- Może pojedzie ze mną Bob Newman, jeżeli dotarł do Padstow...

Kiedy tylko dojechali, Paula zrozumiała, dlaczego Tweed nazwał hotel Metropol punktem strategicznym. Zbudowany na wzgórzu zapewniał widok na całe ujście rzeki Camel. Rzeka odbijająca światło księżyca niczym posrebrzana powłoka, w pobliżu Padstow wydawała się mieć około czterystu metrów szerokości.

Na dziedzińcu przed wielkim, wiktoriańskim budynkiem stał zaparkowany, należący do Newmana mercedes 280E. Jego właściciel pojawił się, gdy Tweed meldował całą grupę w hotelu. Newman dał znak Pauli zmarszczywszy brwi, po czym przechodząc wsunął jej do ręki zwiniętą karteczkę, którą ona ukryła w dłoni.

Wyszedł na zewnątrz, jakby ich nigdy wcześniej w swoim życiu nie spotkał.

Pokazała Tweedowi otrzymany liścik, gdy znaleźli się w windzie w drodze do swoich pokoi. Tweed miał apartament nr 11 na pierwszym piętrze. Dwuosobowy pokój Pauli znajdował się na drugim piętrze.

- Zejdź do mnie za pięć minut - powiedział do niej Tweed po przeczytaniu kartki.

Butler i Nield sprawujący rolę ochrony dostali pokoje obok Pauli. Tweed zażądał tego w recepcji.

- Panna Grey jest po ciężkiej chorobie - poinformował recepcjonistkę. Zapalenie płuc. Może potrzebować pomocy przy wychodzeniu...

Paula zamknęła drzwi swojego pokoju. Światła były zapalone, zasłony zaciągnięte. Otworzywszy walizkę wyjęła swój ulubiony granatowy kostium, powiesiła go w szafie i ruszyła szybko do windy.

Tweed stał pośrodku dużego pokoju, ubrany w trencz, pomimo włączonego ogrzewania. Wręczył jej karteczkę i zaczął spacerować niczym tygrys w klatce.

Wiadomość była zwięzła.

Spotkajmy się przy moim samochodzie - zaparkowanym w połowie Station Road. Rozmawiałem z H. Bardzo duże kłopoty. H. chce, żebyś do niego zadzwonił. Znalazłem bezpieczny telefon. Bob.

- Powiedziałeś, że umierasz z głodu, jeszcze nim tu przybyliśmy - przypomniała mu Paula.

- Jedzenie będzie musiało zaczekać. Obsłużą nas później. - Jego szorstki głos złagodniał. - Ale ty możesz natychmiast zejść na kolację - miałaś dziś ciężki dzień.

- Nie ma sprawy. Idę z tobą.

- Butler też...

Z północy wiał lodowaty wiatr. Wspinając się na wzgórze Paula spytała:

- Dlaczego nazywają tę drogę Station Road?

- Ponieważ za nami, na dole znajduje się budynek, który niegdyś był stacją. Teraz jest tam Urząd Celny i Podatkowy. Pociągi nie jeżdżą tu już od lat. Linia została skasowana dawno temu. Jesteśmy na miejscu. Usiądź obok Boba. Może będzie dziś lepszym towarzyszem niż ja. Dopóki pamiętam, Bob, chciałbym pożyczyć twoją lornetkę.

Newman podjechał na szczyt i skręcił w prawo w New Street. Stojące w jednej linii dwukondygnacyjne budynki z szarego kamienia sprawiły, że Paula poczuła wreszcie, iż znaleźli się w starej Kornwalii. Newman zatrzymał samochód, wskazał na drewniany domek oddalony nieco od drogi. Żadnych świateł w oknach.

- Wierzcie lub nie, ale to jest posterunek policji. Nie obsadzony. Więc, jeśli spotkają nas kłopoty, nie oczekujcie pomocy z ich strony.

- Pocieszające - skomentowała Paula.

Newman ponownie skręcił w prawo w St Edmund's Lane. Jeszcze węższą i bardziej opuszczoną uliczkę, ciasno zabudowaną stojącymi w szeregach po obu stronach, starymi domami. Schodziła stromo w dół. Newman na moment stanął, wskazał na przerwę w murze znajdującym się po prawej stronie z widoczną za nią ścieżką prowadzącą pod górę.

- To skrót, którym można dojść pieszo do Metropolii.

- Nie radziłbym nikomu iść tamtędy po zmroku - powiedział Butler siedzący obok Tweeda.

Po raz pierwszy zabrał głos od chwili, gdy wsiedli do samochodu. Paula czuła się przygnębiona, odebrała więc tę uwagę jako skierowaną do siebie.

- Sądzę, że miałeś mnie na myśli, Harry. Chcę, żebyś wiedział, że potrafię się sama o siebie zatroszczyć.

- Ja sam bym tamtędy nie poszedł - odpowiedział polubownie Butler.

Newman zjechał do końca drogi, a Paula obserwowała okolicę. Newman wskazał ręką na prawo.

- Tam, za parkingiem widać doki i dalej ujście rzeki. Jadę teraz jednokierunkową ulicą. Gdybym na końcu St Edmund's Lane skręcił w prawo, gdzie jest ruch dwukierunkowy, przed sobą mielibyśmy port, właściwie cały system. Dokładniej mogę go wam pokazać rano. Tweed, postanowiłem, że lepiej będzie, jeżeli zatrzymam się gdzieś indziej, jako nieznany, rezerwowy człowiek. Wynająłem pokój z widokiem na port w Starym Urzędzie Celnym, to ten budynek na lewo. Bardzo dobre miejsce. O, a to jest budka telefoniczna, o której mówiłem.

Zaparkuję kawałek dalej. Zobaczymy się rano?

- Tak. Będziemy przechodzić tędy punktualnie o dziesiątej. Dobranoc.

Uważaj na siebie...

Newman przystanął, żeby Tweed i Paula mogli wysiąść. Butler ruszył za nimi, następnie skierował się na parking po drugiej stronie ulicy, skąd miał doskonały widok na starą, czerwoną budkę telefoniczną. Otwierając drzwi do budki Tweed zmuszony był stawić czoło uderzającemu z dużą siłą wiatrowi. Paula wskoczyła do środka razem z nim. Z pewnym drżeniem wykręcił numer Howarda w posiadłości w Surrey.

- Kto mówi? - usłyszał głos Howarda, gdy centrala połączyła rozmowę.

- Tweed. Rozumiem, że chciałeś porozmawiać ze...

- Czy mówisz z bezpiecznego telefonu? - przerwał mu Howard pełnym napięcia głosem.

- Tak sądzę. Z budki telefonicznej na ulicy. Jeśli ci nie przeszkadza, nie powiem, skąd dzwonię.

- Och, chrzanić to, nie obchodzi mnie. Dopóki trzymasz się z dala od Londynu...

- Zgadza się...

- Tweed, jesteśmy w beznadziejnej sytuacji, jak nigdy dotąd. Nie uwierzysz, co się dzieje.

- Zaryzykuj - zaproponował cicho Tweed.

- Jak wiesz, nasza kwatera główna została całkowicie zniszczona przez bombę. A ja nie mogę dostać się do Premiera. Wygląda na to, że się ode mnie zupełnie odciął. Za każdym razem, kiedy próbuję się z nim spotkać, jakiś idiota - osobisty sekretarz - wciska mi kit tłumacząc, dlaczego nie mogę się z nim zobaczyć. Wiem jednak, że Premier jest na Downing Street. Sekretarz się wygadał.

- Rozumiem. Masz jakąś teorię, co się dzieje?

- No cóż, Premier ma problemy z Waszyngtonem. Jak wiesz, potrzebuje amerykańskiego poparcia w sprawie Europy i Bliskiego Wschodu. Waszyngton oddala się od Londynu.

- A dokładnie kto w Waszyngtonie? - dopytywał się Tweed.

- Wydaje mi się, że chodzi o Gabinet Owalny, samego prezydenta Marcha.

- Słyszałem, że to raczej nie oszlifowany diament.

- Nigdy nie powinien zostać wybrany - zagrzmiał Howard - tylko, dlatego, że jest znakomitym mówcą i posługuje się językiem zwykłych ludzi. - Westchnął z obrzydzeniem.

- Czy twierdzisz, że utraciliśmy poparcie Premiera? Nawet po wybuchu bomby?

- Tak się wydaje. Nie mogę w to uwierzyć - w głosie Howarda słychać było rozpacz. - Naprawdę nie mogę w to uwierzyć - powtórzył - lecz rzeczywiście tak jest.

- Chcę, żebyś zatelefonował do Crombiego z Brygady Antyterrorystycznej...

- Rozmawiałem z nim kilka minut temu. Przynajmniej on mnie nie unika. Powiedział, że jest jeszcze zbyt wcześnie, by mieć absolutną pewność, ale jego eksperci odnaleźli pozostałości urządzenia, które zdetonowało bombę. Z całą pewnością nie pochodzi od IRA. Użyto niezmiernie skomplikowanego i wyszukanego mechanizmu - jeszcze się z czymś takim nie spotkali. Prasa będzie nadal obarczała winą IRA, a Crombie nie zamierza im zaprzeczać.

- Szybko robi postępy.

- Jest jeszcze coś, w co trudno uwierzyć. Ludzie Crombiego zbierający odłamki pracują na okrągło - trzy zmiany przez całą dobę. Myślę, że to w związku ze znalezieniem tego nowego urządzenia.

- Howard, zadzwoń do Crombiego w moim imieniu. Powiedz mu, że jest niezmiernie istotne, by wydobył spod gruzu mój biurowy sejf. Zawiera film i nagraną kasetę. Zgaduję, że mogą być kluczem do obecnych wydarzeń.

- Zwykle masz rację, kiedy zgadujesz - przyznał Howard. - Wykonam ten telefon do Crombiego - wspominając o tobie. Co jest na filmie i kasecie?

- Gdybym to wiedział, być może wiedziałbym też, kto steruje atakami na nas.

- Poszukiwania mogą trwać całe tygodnie - ostrzegł Howard. - Poza tym sejf i jego zawartość mogły zostać zmiażdżone. Właśnie to w tobie lubię, Howard - twój wieczny optymizm.

- Po prostu zadzwoń do Crombiego.

- Powiedziałem, że zadzwonię. Czy masz jakieś dobre pomysły?

- Jeden, może dwa. Daj mi trochę czasu...

Wychodząc z budki Tweed miał ponury wyraz twarzy. Butler podszedł do nich przez ulicę. Czujny ochroniarz uśmiechał się wesoło.

- Głowa do góry! Wcześniej czy później wszystko się wyjaśni. A, kiedy dzwoniliście, Newman przyszedł na chwilę. Z przeprosinami. Zapomniał powiedzieć, że jeszcze przed dzisiejszym pokazem fajerwerków Monika zdążyła odebrać telefon od Corda Dillona. Jest gdzieś w Londynie.

Tweed zapatrzył się w dal. Cord Dillon był wicedyrektorem CIA. Utalentowany i twardy człowiek - cóż on mógł robić o tej porze roku w Londynie?

- Dillon pilnie chce z tobą porozmawiać. - Wręczył Tweedowi zwinięty kawałek papieru. - Newman prosił, żebym ci to przekazał. Numer jakiejś londyńskiej budki telefonicznej. Możesz złapać Dillona pod tym numerem jutro między 9.30 a 10.00 rano. Monika powiedziała, że mówił jak osoba, która się ukrywa. Nie chciał zdradzić, gdzie się zatrzymał.

- Wracajmy do Metropolu...

Tweed szedł obok Pauli, zrelacjonował jej rozmowę z Howardem. Skręcili pod górę w St Edmund's Lane. Butler podążał kilka kroków za nimi zataczając się, jakby był pijany. Przez całą drogę jego prawa dłoń ściskała pod wiatrówką walthera. Wybrali dłuższy szlak. Paula odetchnęła z ulgą, gdyż skręcająca w bok ścieżka na skróty była jak tunel pogrążony w niesamowitej ciemności.

- Co się, do licha, dzieje? - spytała. - Martwi mnie ta sprawa z nieosiągalnym Premierem. Boję się.

- Masz dobry powód. Ciekawe - problemy z Waszyngtonem, a na dodatek ni stąd, ni zowąd pojawia się Dillon. Moje myśli zwracają się w stronę Ameryki.

- Dlaczego Ameryki? Czy z powodu przyjazdu Dillona?

- Nie całkiem. Raczej czegoś straszniejszego.

- Przykro mi. Być może jestem nieco tępa. Prawdopodobnie zmęczona. Mimo to, naprawdę chcę pojechać jutro z Bobem Newmanem na Bodmin Moor, porozmawiać jeszcze raz z Celią Yeo. Co jest takiego w Stanach, co przykuło tak nagle twoją uwagę?

- Ameryka - powtórzył Tweed, częściowo do samego siebie - miejsce, gdzie można znaleźć tak dużo pieniędzy i władzy.

- Władzy? - zdziwiła się Paula.

- Przemyśl to sobie.

7

Obudziwszy się następnego ranka Paula czuła się nieco oszołomiona. Wykąpała się, ubrała odpowiednio do podróży po wrzosowisku, zrobiła w dwie minuty makijaż i dopiero wtedy odsłoniła okno. Ujrzała niewiarygodną rzecz. Przez noc stało się coś niesamowitego. Rzeka Camel zniknęła!

Spoglądała na rozległe łoże piasku, rozciągające się od brzegu do brzegu.

Kiedy zadzwoniła do Tweeda, powiedział, że właśnie miał zamiar zamówić śniadanie, więc mogłaby zejść do jego apartamentu. Gdy zamykała drzwi od swojego pokoju, w sąsiednich pojawił się Pete Nield. Pogłaskał się po wąsach i mruknął:

- Dzień dobry. Sprawdzałem tylko, czy nie wybierasz się gdzieś na własną rękę.

- Czuję się przez to jak więzień - drażniła go. Lubiła Pete'a. - Idę do apartamentu Tweeda. Chodź ze mną. - Co się, do diabła, stało? - spytała Tweeda, gdy otworzył drzwi i wpuścił ich do środka. Podeszła do wychodzącego na zatokę okna. Widok stąd był rozleglejszy niż z jej pokoju. - Rzeka znikła.

- Pozostawiła po sobie tylko piasek - zaczął objaśniać. - W tym miejscu są silne przypływy i odpływy. Teraz jest odpływ. - Wskazał na lewo przez okno w bocznej ścianie. - Ten skalisty klif sterczący na skraju miasta zasłania znajdującą się dokładnie naprzeciw nas zatokę Porthilly. W tej chwili nie ma tam wody.

Jest tylko wąski kanał, ciągnący się wzdłuż wybrzeża, oraz położona nad nim dziwaczna wieś. - Co to za miejsce?

- Nazywa się Rock. Mały prom pływa w tę i z powrotem z Padstow do Rock. W czasie odpływu - teraz - prom wyrusza z małej zatoczki pod skalistym urwiskiem. W czasie przypływu startuje z portu.

- Jakie dziwne miejsce - westchnęła Paula.

Spojrzał na lewo, poza Rock w kierunku niewidocznego Atlantyku. Odległy brzeg wydawał się posępny. Wznosząc się stromo ku górze był jedynie królestwem kamieni, mchów i porostów. Jałowa, niegościnna okolica. A jednak dalej, poza Rock, w promieniach słońca padających z czystego, błękitnego nieba, na tle horyzontu odcinały się zielone zbocza pagórków.

- Nie słyszeliście jeszcze kasety z dyktafonu ukrytego w mojej kieszeni podczas rozmowy z kucharką - zauważył Nield. - Niewiele to jednak dodaje do późniejszych informacji przekazanych przez Buchanana.

- Przesłuchajmy ją szybko, a potem chodźmy na śniadanie - ponaglał Tweed.

Nadal stał razem z Paulą patrząc na rozciągające się za oknem piaski. Nield położył na stole malutkie urządzenie, przewinął pierwszą część, po czym nacisnął „start”.

- Poświęciłem trochę czasu, by się rozluźniła - wyjaśnił. - Teraz słuchajcie...

- Czy mogłaby mi pani powiedzieć, co pani zobaczyła, gdy drzwi do kuchni otwarły się, a następnie ponownie zamknęły? - głos Nielda.

- To był okropny szok. Mówię panu... - głos kucharki zadrżał, po czym na nowo się uspokoił. - Stał tam ze straszną strzelbą. Krótka, szeroka beczułka trochę jak kawałek rury ściekowej. Wycelował w podłogę, coś wystrzeliło i kuchnia wypełniła się szarawym dymem.

- Gaz łzawiący - Nield wtrącił łagodnie. - Ale prawdopodobnie dobrze mu się pani przyjrzała?

- Wyglądał jak koszmar. Na głowie miał wełniany kaptur z dziurami na oczy. Poruszał się z wdziękiem, jak baletowy tancerz. Ale te oczy - bez uczuć, bez duszy. Ciarki przeszły mi po plecach. Te oczy były puste - jak u wampira.

- Co się stało później? - naciskał Nield, wciąż łagodnie.

- Wszystkie zaczęłyśmy się krztusić. Łzy spływały nam z oczu. Wreszcie podszedł do mnie i walnął czymś w głowę. Upadłam na podłogę i nie wiem, co się działo do czasu, kiedy się obudziłam...

- To była najistotniejsza część - powiedział Nield. Wyłączył dyktafon. Jest tego więcej, ale nic ważnego.

- Ciekawa jest ta uwaga o poruszaniu się z gracją tancerza baletowego powiedział Tweed. - Czas na śniadanie. - Podniósł wciśnięte przed chwilą pod drzwiami najświeższe wydanie Daily Telegraph. - Dzisiejsza. Pewnie przywożą je samolotem. - Pokazał im nagłówek.

POTĘŻNA BOMBA NISZCZY BUDYNEK W LONDYNIE - To nie jest najważniejszy artykuł. Tamten pokażę wam w jadalni. - Butler dołączył do nich na korytarzu i razem zjechali na parter windą. Tweed podtrzymywał Paulę pod ramię, jakby się źle czuła.

W jadalni Tweed i Paula usiedli przy stoliku przy oknie. Widzieli stąd port oraz szare, spadziste dachy maleńkiej przystani. Po zamówieniu jajek na bekonie Tweed rozłożył gazetę i podał ją Pauli.

- Tu jest intrygujący kawałek - powiedział po cichu.

WCZORAJ W NOCY: TAJEMNICZE BLOKADY DRÓG W ZACHODNIEJ CZĘŚCI KRAJU Paula przeczytała tekst znajdujący się pod nagłówkiem. Informował o serii blokad ustawionych na wszystkich głównych drogach wyjazdowych z Kornwalii.

Kierowcy byli zatrzymywani, po czym mówiono im, że przeprowadza się badania dotyczące natężenia ruchu. Gazeta zwracała uwagę na dziwny fakt, iż ani policja, ani zarząd dróg nic o tej sprawie nie wiedzą.

- O co tu chodzi? - spytała Tweeda.

- Ci ludzie - kimkolwiek są - szukali nas. Jeszcze raz potwierdza to moje domysły na temat zasięgu organizacji, z którą mamy do czynienia. Zaaranżować coś podobnego w tak krótkim czasie. - Uśmiechnął się. - Wystarczy, żeby odebrać mi apetyt, ale jeszcze nie tym razem.

- To tak jakbyśmy wpadli w potrzask - skomentowała Paula.

- Hm, znajdziemy sposób, by wywieść ich w pole. - Tweed zerknął na zegarek. - Muszę zdążyć do telefonu, żeby zadzwonić do Corda Dillona tuż po dziewiątej trzydzieści. - Spojrzał na drugą stronę sali, gdzie przy najdalszym stoliku siedzieli Butler i Nield. - Na szczęście będziesz miała godne zaufania towarzystwo podczas mojej nieobecności.

- Zamierzam iść do budki razem z tobą - nalegała.

- Oczywiście, Paula, z chęcią pojadę z tobą na Bodmin Moor - powiedział Newman. - Chciałbym poznać miejsce, gdzie wydarzyła się masakra. Dziwne, że nie ma najmniejszej wzmianki w gazetach. Przecież to doskonała „pożywka” dla dziennikarzy.

Stali przed budką telefoniczną, podczas gdy Tweed trzymał drzwi do połowy otwarte na wypadek, gdyby ktoś inny chciał mu ją zająć. Odwrócił się słysząc ich rozmowę.

- To kolejny złowrogi aspekt naszej sytuacji - mam na myśli brak jakichkolwiek doniesień o masakrze w Tresillian Manor. Wygląda na to, że ktoś uciszył Roya Buchanana - a jego niełatwo uciszyć. - Odwrócił wzrok w kierunku drogi, skąd przyszli, i zobaczył Cardona zbliżającego się z uśmiechem na ustach.

- Dzień dobry wszystkim. Jaki dziś piękny dzień. Przepraszam za spóźnienie, zaspałem. Zwykle zasypiam, gdy nic się nie dzieje.

- Dzieje się zbyt dużo - rzucił Tweed.

- Bob zabiera mnie na przejażdżkę na Bodmin Moor - przypomniała mu Paula.

- Czy mogę też pojechać? - zapytał Cardon. - Butler i Nield wystarczą jako ochrona Tweeda. - Mrugnął okiem do Newmana. - Może ponieść panu torbę?

- Mówiłam ci już, że zamierzamy porozmawiać z jedną ze służących pracujących w Tresillian Manor - powiedziała Paula. - Myślę, że może nie chcieć rozmawiać, jeżeli przyjedzie zbyt dużo ludzi. W każdym razie dziękuję za dobre chęci, Philip.

- Mógłbym pilnować samochodu, gdybyście mieli zostawić go poza zasięgiem wzroku - nalegał Cardon.

- Właśnie to zamierzamy uczynić - zgodziła się Paula.

- Zabierz ze sobą Philipa - rozkazał Tweed. - Nie podoba mi się twój pomysł, ale skoro jesteś uparta, pozwolę ci jechać tylko wtedy, gdy weźmiesz ze sobą dwóch mężczyzn. A teraz muszę zadzwonić...

Po drugiej stronie, w Londynie, słuchawka została podniesiona natychmiast, kiedy tylko Tweed wykręcił numer. Od razu rozpoznał charakterystyczny, amerykański akcent rozmówcy.

- Kto mówi? - zapytał nakazującym tonem Dillon.

- Tweed. Monika powiedziała, że chciałeś ze mną pilnie rozmawiać.

- Czy wszystko z tobą w porządku? Przechodziłem koło Park Crescent... A właściwie skąd dzwonisz?

- Z budki telefonicznej...

- Tak jak ja. Mówiłem, że przechodziłem koło Park Crescent - widziałem wasz budynek. Dziura w ścianie. Czy na pewno nic ci się nie stało?

- Nie było mnie w środku, kiedy się to wydarzyło - zapewnił go Tweed. - Nie było również nikogo innego. Zostali ostrzeżeni w ostatniej chwili. Co robisz w Londynie?

- Uciekam. W Waszyngtonie skończyłbym w kostnicy. Jest niebezpiecznie. Pewna grupa ludzi mała armia profesjonalistów chce mnie zlikwidować. Rozkazy pochodzą z samej góry.

- Cord, muszę wiedzieć, o co tu chodzi. Jak dotąd poruszam się po omacku. Przepychanki w ciemnościach. Powiedz mi, co mam robić, na miłość boską.

- Gdzie się zatrzymałeś?

- W małym, kiepskim, londyńskim hoteliku, który właśnie opuściłem. Z budki widzę wejście do niego. Ciągła zmiana, miejsca pobytu, tak nazywa się ta zabawa. Walka o przetrwanie. Dzwoniłem wczoraj do ciebie, żeby cię ostrzec, byś robił to samo, jeżeli chcesz przeżyć.

- Cord, potrzebuję informacji - naciskał Tweed. - Chodzi o faceta o nazwisku Joel Dyson - jakiś zrobiony przez niego film, nagraną kasetę. To wszystko, co mogę ci powiedzieć, zanim się pewnego dnia nie spotkamy. Jeśli obaj wciąż będziemy żyli.

- Wyjedź z kraju, Tweed. Dam ci pewną wskazówkę - jedynym oprócz mnie Amerykaninem, któremu możesz zaufać, jest Barton Ives, agent specjalny FBI. Wie wszystko. Muszę uciekać. Jezu! Nie mam pojęcia nawet, gdzie mógłbym czuć się bezpiecznie.

- Cord - powiedział Tweed z dużym naciskiem. - Jedź do Szwajcarii. Do Zurychu. Zamieszkaj w hotelu Gotthard - nazywa się tak samo, jak przełęcz na południu, na granicy z Włochami. Trzy minuty spacerem ze stacji kolejowej.

- Pomyślę o tym...

- Nie myśl. Po prostu zrób to. Spotkamy się tam, kiedy już będę mógł stąd wyjechać.

- Możesz mieć rację. Jezu! - powtórzył Dillon. - Wchodzą do mojego hotelu. Zostawiłem torbę w szafce w przechowalni bagażu na jednym z głównych dworców. Muszę już lecieć.

- Cord...

- Jeszcze jedno, Tweed, potem się zmywam. Gdybyś kiedykolwiek spotkał człowieka o nazwisku Norton, zastrzel go, zanim on cię zabije... Norton. Zrozumiałeś...?

Połączenie zostało przerwane.

8

Ed, niski, dziobaty Amerykanin, stojąc w budce telefonicznej na stacji metra przy Piccadily Circus, wykręcił nowy numer do Nortona. Jego szef ciągle się przemieszczał, nigdy nie zostawał w tym samym miejscu dłużej niż przez jedną noc.

- Kto mówi? - szorstki głos Nortona żądał odpowiedzi.

- Ed. Od czasu, kiedy doszliśmy za Joelem Dysonem aż na lotnisko, umieram z nudów.

- My? To przecież Bill śledził go do momentu, gdy wsiadł na lot Swissair do Zurychu...

- No cóż, jesteśmy partnerami...

- Ty jesteś palantem, który słucha moich rozkazów. I mamy więcej takich palantów w Zurychu. Zgadnij, co się stało.

- Nie mam pojęcia - ostrożnie odparł Ed.

- Ty zazwyczaj nie masz pojęcia. Ludzie czekający na lotnisku w Zurychu zgubili Joela. Czy jesteś w stanie w to uwierzyć?

- Tak, właśnie powiedział mi pan, że...

- Nie staraj się być takim pieprzonym mądralą, gdy ze mną rozmawiasz. Miałem inny oddział na Talstrasse przy wejściu do Zuricher Kredit Bank należącego do Amberga. Spróbuj jeszcze raz zgadnąć.

- Nie... Naprawdę kontroluje pan Zurych.

- Ponownie źle. Myślałem, że kontroluję Zurych. Więc wyobraź sobie, Joel Dyson wchodzi do banku i nigdy z niego nie wychodzi. Pracownicy idą do domów, drzwi zostają zamknięte, a Joela wciąż nie widać. Zgaduj, masz jedną próbę.

- Poddaję się...

- Zawsze się poddajesz. Ktoś musiał wypuścić Joela przez tylne wyjście, o którym pracujący dla mnie palanci, nazywający siebie agentami, nie wiedzieli. Znasz Zurych. Znasz Joela. Więc rusz jak najszybciej swoją przeklętą dupę i leć tam. Znajdź go. Rozumiesz?

- Pewnie. A jak już go znajdę?

- Do cholery! - Nastąpiła cisza i Ed nie zdziwiłby się, gdyby usłyszał wrzask. - Powiem ci, co masz zrobić... - głos Nortona stał się obłudnie miękki. - Połamiesz mu palce jeden po drugim. Połamiesz mu ramiona, nogi, aż powie ci, gdzie schował to, czego szukamy. A potem go sprzątniesz.

- Zrozumiałem...

- Mam nadzieję, Ed - miękki głos ciągnął dalej. - Dla twojego dobra.

- A co z Tweedem? - dociekał Ed.

- Wciąż się tu kręci. Ale już niedługo. Jest już chodzącym trupem. A kiedy znajdziesz się na lotnisku, nie zapomnij kupić szwajcarskiej waluty.

- Pomyślałem o tym.

- Zadziwiasz mnie...

Telefon zamilkł.

Tweed wyszedł z budki telefonicznej oszołomiony. Po chwili przyłączył się do niego Butler. Nield czekał po drugiej stronie drogi. Tweed nigdy nie słyszał, żeby Dillon się kogoś obawiał. Kto więc mógł przestraszyć nieugiętego Amerykanina, sprawić, by zaczął uciekać?

- Gdzie jest Paula? - zapytał.

- Poszła z Newmanem i Cardonem w stronę portu. Chcą przygotować samochód do drogi na Bodmin Moor.

- Nie podoba mi się to - wyraził swoje zdanie Tweed. - Bóg jeden wie, co może na nich czekać na tym ociekającym krwią wrzosowisku...

Newman pokazywał Pauli i Cardonowi port. Dziwiło ich, że znajdował się tam wewnętrzny port pełen wody, pomimo odpływu. Paula zatrzymała się, by popatrzeć na ogromny niczym krążownik, luksusowy jacht kabinowy posiadający różne urządzenia radarowe. Mayflower III.

- Musiał kosztować fortunę - zauważyła.

Stary, skrzywiony rybak rozplątujący w pobliżu swoją pomarańczowego koloru sieć podniósł wzrok. Paula uśmiechnęła się do niego, a on się zbliżył.

- Podziwiacie łódź dziedzica? Może popłynąć do Europy nawet w złą pogodę.

- Dziedzica? - spytała Paula.

- Tak. Pana Gaunta. Mieszka na wrzosowisku. Przyjeżdża tu dość często i wypływa nią na całe dni.

- Gdzieś do Europy? - starała się, by pytanie wydało się przypadkowe.

- Ech! Nikt tego nie wie. Trzyma gębę na kłódkę, nie rozpowiada o swoich interesach. Przepraszam panią. W ten sposób nie zarobię na chleb, miłego zwiedzania.

Newman zaprowadził ich z powrotem na parking. Wskazał ręką na jednopiętrowy budynek.

- Siedziba władz portowych. Dowiadywałem się tam o różnicę poziomu wody między przypływem a odpływem. Powiedzieli mi, że siedem i sześć dziesiątych metra.

- To fantastyczne. - Szybko przeliczyła. - Ponad dwadzieścia stóp.

- Trzeba mieć duże doświadczenie, by tu żeglować - skomentował Newman prowadząc ich wzdłuż nabrzeża.

Dotarli do wąskiej kładki łączącej jedną stronę portu z drugą. Szli właśnie przez zbudowany z białego metalu mostek, gdy Paula zatrzymała się i spojrzała w dół. Zdała sobie sprawę, że idą nad wielką śluzą. Po jej lewej stronie znajdował się wewnętrzny port, pełen wody, po drugiej głęboka przepaść wypełniona błotem. Woda sączyła się przez wrota. Dopiero wtedy zobaczyła zewnętrzny port i wyjście w morze.

W zbiorniku błota małe łodzie przycumowane do ścian leżały na bokach niczym pijane. Po stronie morza od zamkniętych wrót śluzy wiódł w kierunku oceanu wąski, znikający w oddali kanał. Newman pokazał ręką na falochron okalający pozbawiony wody port.

- Nazywają go molo. W czasie przypływu prom do Rock odpływa z jego końca. Teraz musiałabyś pójść przybrzeżną ścieżką do znajdującej się dalej zatoczki, gdzie wciąż znajduje się woda.

Paula spostrzegła schody prowadzące do stromej ścieżki znikającej za nowymi blokami mieszkalnymi, stojącymi nad samą rzeką.

- Nie chciałabym tam mieszkać - stwierdziła. - Nic dziwnego, że wszystkie mieszkania są wystawione na sprzedaż. Człowiek musi się czuć okropnie samotnie w takim domu.

- Padstow rzeczywiście jest położone na uboczu - zgodził się z nią Newman. - Właśnie, dlatego Tweed wybrał je, by dać sobie trochę czasu na przemyślenie różnych spraw. Obróć się, a zobaczysz całe miasteczko.

Paula ujrzała ponad portem gęste rzędy starych budynków, stojące jedne nad drugimi niczym gigantyczne schody. Newman sprawdził godzinę, po czym spojrzał na Cardona.

- Myślę, że już czas wyruszyć na Bodmin Moor, by pogadać z Celią Yeo. Philip, usiądź z tyłu i miej oczy szeroko otwarte...

Na A30 ruch był nieco większy niż poprzednio. Wrzosowisko oświetlone promieniami słonecznymi padającymi z czystego, błękitnego nieba nie wydawało się Pauli ani trochę mniej wrogie. Newman odezwał się w momencie, gdy w bok mercedesa 280E uderzył silny wiatr. Założył na nos okulary przeciwsłoneczne i czarny beret na głowę.

- Paula, sądzę, że powinnaś się przebrać. Nie mamy pojęcia, co może się stać w Five Lanes. Może zechcemy, by nas nie rozpoznano.

- Niezły pomysł - przyznała mu rację.

Wyjęła z torebki ciemne okulary i chustę, którą owinęła wokół swoich kruczoczarnych włosów i okręciła dookoła twarzy. Zmieniła się nie do poznania.

Newman był zdumiony.

- Wyglądasz jak Madonna.

- W porządku, obym tylko nie wyglądała jak współczesna Madonna. Nie sądzę jednak - mam na sobie zbyt dużo rzeczy.

- Czekając na was w samochodzie - zawołał Cardon - przycupnę niczym karzełek.

- I tak jesteś karzełkiem - drażnił się z nim Newman.

Cardon miał metr siedemdziesiąt siedem wzrostu i był muskularnej budowy. Paula ostrzegła Newmana:

- Zbliżamy się do zakrętu do Five Lanes. Celia mieszka w domu zwanym Szare Łzy, położonym na skraju wsi.

- Miejmy nadzieję, że ta osobliwa nazwa, nie okaże się prorocza - stwierdził Newman.

Szare Łzy były małym, jednopiętrowym, kamiennym budynkiem położonym w niecce na skraju Five Lanes, stojącym niemal na wrzosowisku. Ponad nim, odcinając się na tle błękitnego nieba, wznosił się High Tor. Newman zaparkował samochód w innym zagłębieniu nie opodal drogi, po czym podążył za Paulą, która pukała właśnie do drzwi wypolerowaną, rzeźbioną w kształcie owczej głowy kołatką.

- Nie wierzę, by to Celia ją tak wypolerowała - wyszeptała.

Wiekowe, drewniane drzwi otwarły się do wewnątrz ukazując przygarbioną staruchę ubraną w fartuch narzucony na kwiecistą sukienkę. Jej żywe oczy badały przybyszów.

- Zgodnie z umową przyszliśmy porozmawiać z Celią Yeo - zaczęła Paula. - Powiedziała mi, że ma dzisiaj wolny dzień, nie musi iść do Tresillian Manor.

- Nikt z miejscowych nie będzie już tam pracował. Nie po tym, co się wczoraj stało. Okropne. - Zniszczoną, w typowy dla robotnika sposób, ręką zamknęła sobie usta. - O rany, nie powinnam z nikim o tym rozmawiać. - Jej twarz pojaśniała nagle. - Właściwie, tak naprawdę, nic wam nie powiedziałam. Celia przygotowuje się do wyjścia.

- No cóż, jeśli nie ma pani nic przeciwko temu, niech pani jej powie, że przyjechałam, by z nią porozmawiać.

- Zobaczę, co powie...

Powoli zamknęła drzwi. Newman, starając się mówić cicho, zwrócił się do Pauli:

- Dlaczego nie wspomniałaś jej swojego nazwiska? Albo chociaż imienia. Jest wiele Pauli na świecie, nie mogłaby nas zidentyfikować.

- Intuicja. Mam przeczucie, że Celia może nie mieć ochoty na rozmowę.

Czekali przez kilka minut. Newman przechadzał się, a Paula z trudem powstrzymywała się od powiedzenia mu, by przestał. Następnie drzwi ponownie otwarły się powoli. Newman przyjrzał się Celii. Miała głowę o dziwnym kształcie, jakby zdeformowaną. Nie zdradzała zbytniej inteligencji, a jej oczy przypominały mu oczy krowy. Celia przymknęła drzwi stanąwszy razem z nimi na zewnątrz.

- O co chodzi, panienko? - powiedziała posępnie.

- Umówiłyśmy się, że się dzisiaj spotkamy. Chciałabym ci zadać kilka pytań.

Młoda służąca otworzyła szeroko oczy. Stała wpatrzona w Paulę jak spłoszony jelonek.

- To pani. Wcale pani nie poznałam, zanim się pani nie odezwała.

Newman zerknął na Paulę. Mając na sobie spodnie od narciarskiego kombinezonu wetknięte w cholewy skórzanych butów oraz kurtkę, wyglądała zupełnie inaczej niż w momencie przybycia do Metropolu. Celia przeniosła wzrok na Newmana. Szukała spojrzeniem oczu Newmana, lecz nie mogła ich dostrzec przez okulary.

- Kto to jest?

- Mój brat - odpowiedziała szybko Paula. - Porozmawiajmy o wczorajszym dniu. Serweta - jasnoczerwona, którą wnosiłaś do domu po tak zwanym suszeniu. To był sygnał, mam rację?

- Informacje kosztują - jej zachowanie stało się nagle zaczepne. - Nie mam chłopaków. Żaden mężczyzna nie spojrzy na mnie więcej niż raz. Muszę mieć coś z życia, nieprawdaż? Lubię pieniądze.

Newman wyjął portfel. Wyciągnął dwudziestofuntowy banknot, po czym spostrzegłszy wyraz twarzy dziewczyny dołożył drugi. Trzymał banknoty zwinięte między palcami.

- Najpierw odpowiedz na pytanie mojej siostry.

- Odgadła pani właściwie - powiedziała Celia po krótkim wahaniu. - To był sygnał. Zapłacili mi sto funtów, żebym zrobiła to po przybyciu gości. Potem miałam...

Przerwała w połowie zdania. Była ubrana jak do wyjścia. Miała na sobie jasnożółtą, wełnianą chustę stanowiącą dodatek do znoszonego płaszcza. Mocno kręcone włosy nie poprawiały jej wyglądu.

- Kto ci zapłacił? - zapytała po cichu Paula.

- Nie miałam nic wspólnego z tymi okropnymi morderstwami! - wybuchnęła. - Nie myślcie sobie, że miałam.

- Oczywiście, że nie miałaś. Kto ci zapłacił? - spytała Paula ponownie.

- Mężczyzna... - zawahała się. - Nigdy go przedtem nie widziałam - ciągnęła dalej w pośpiechu. - i zostawiłam na kuchni garnek pani Pethick. Skoro mówimy o zapłacie, zanim powiem więcej, chcę moje pieniądze.

Newman wręczył jej czterdzieści funtów. Chwyciła je ochoczo i wetknęła głęboko do kieszeni płaszcza. Spoglądając za siebie cofnęła się i otworzyła drzwi nieco szerzej.

- Nim powiem więcej, muszę iść zająć się garnkiem. Wykipi i pani Pethick mnie wyrzuci. Potrzebuję tego mieszkania...

Drzwi z hukiem zatrzasnęły się przed nimi. Paula spojrzała na Newmana.

- Tweed miał rację. Masakra została przygotowana z diaboliczną dokładnością. Poza tym, myślę, że wie, kto jej zapłacił.

- Też tak sądzę...

Czekali. Ze środka małego, prymitywnego domostwa nie dobiegał najmniejszy dźwięk. Pięć minut później Newman wyraził na głos obawę, która zagościła również w głowie Pauli.

- Myślę, że uciekła. Prawdopodobnie jest jakieś tylne wyjście - sprawdźmy.

Znajdujący się z tyłu chaty „ogródek” był zwyczajną grządką z warzywami.

Znaleźli też tylne drzwi. Zamknięte. Paula zdjęła okulary, spojrzała w stronę High Tor i wskazała.

- Tam jest. Widzę żółty błysk. Poszła na wrzosowisko.

- Na dodatek - odparł Newman ponuro - nieomal zdradziła nam, że ma dzisiaj odebrać kolejne sto funtów. Bóg jeden wie, w co ona się pakuje. Musimy ją dogonić. Zanim będzie za późno...

Newman zaczął biec ścieżką prowadzącą ku High Tor. Wciąż widział błyski rzucane przez żółtą chustę odbijającą światło słoneczne. Był zaskoczony szybkością, z jaką biegła Celia Yeo. Za jego plecami podążała Paula. Kiedy oddalili się poza zasięg wzroku od chaty, Newman wyjął z kabury na biodrze swój rewolwer Smith & Wesson kaliber 0.38 cala. Paula szybko straciła z oczu posuwającego się niczym sprinter Newmana, który wbiegł do głębokiej doliny. Dotarła do rozwidlenia drogi. Którędy? Wybrała ścieżkę w lewą stronę. Pędziła dalej nie odrywając wzroku od nierównego gruntu, na którym nietrudno było się potknąć.

Zbliżała się już do High Tor, kiedy zorientowała się, że wybrała niewłaściwą drogę. Newman gnał wschodnim zboczem. Ani śladu Celii. - Równie dobrze mogę biec dalej, zobaczyć, dokąd prowadzi ta droga - powiedziała do siebie Paula.

Zatrzymała się, by zaczerpnąć tchu. Natychmiast otoczyła ją zewsząd złowieszcza cisza. Nie docierał do niej nawet śpiew żadnego ptaka. Ponure wrzosowisko rozciągało się we wszystkie strony. Kilka porośniętych jałowcem wzgórz przesłaniało widok. Paula zadrżała i po chwili podniosła wzrok. Jej oczom ukazał się jeszcze bardziej zniechęcający obraz.

Znajdowała się w pobliżu zachodniej strony High Tor. W miejscu gdzie, począwszy od samego szczytu, zaczynała się przepaść. Na dole dostrzegła zwalisko ogromnych głazów. Miała już ruszyć dalej, gdy na wierzchołku dostrzegła jakiś ruch.

- Mój Boże, nie! - Odezwała się na głos.

Nawet na takiej wysokości nietrudno było rozpoznać Celię dzięki żółtej chuście. Stała na samym skraju przerażającej przepaści. Dlaczego? To, co nastąpiło, trwało zaledwie kilka sekund.

Celia wychyliła się i Paula zdała sobie sprawę, że był tam jeszcze ktoś niewidoczny - tuż za nią. W jednej chwili stała tam na górze, w następnej zanurkowała w przestrzeń. Jej ciało obracało się w powietrzu wciąż spadając i spadając. Śmiertelny krzyk odbił się echem po wrzosowisku. Paula patrzyła ze zgrozą.

Krzyk skończył się gwałtownie. Być może zadziałała jedynie wyobraźnia, lecz Pauli wydawało się, że słyszała głuche uderzenie ciała roztrzaskującego się o skały. Powróciła cisza.

Paula biegła jak szalona kierując się w stronę, gdzie spadła Celia. Na chwilę spojrzała w górę, lecz nikogo nie dostrzegła. Ktokolwiek popchnął Celię w stronę wieczności, pozostawał w ukryciu. Paula zwolniła, gdy ujrzała to, co zostało z młodej służącej.

Leżała z twarzą do góry, rozciągnięta na ogromnym głazie. Kręgosłup Celii był wygięty w łuk, a szyj a wykręcona pod ostrym kątem. Krew oraz kawałki mózgu, które wypłynęły z jej czaszki, zaczęły już wysychać na słońcu. Żadnej nadziei.

Zamierzała właśnie zamknąć niewidzące oczy dziewczyny, wpatrzone w szczyt, skąd Celia rozpoczęła swój lot, gdy uświadomiła sobie, że nie powinna niczego dotykać. Nie była pewna, dlaczego podjęła taką decyzję.

Oddychając z trudem ponownie spojrzała na wierzchołek. Na brzegu stał Newman i patrzył w dół. Skinęła na niego. Złożywszy dłonie wokół ust zawołała:

- Zejdź na dół, Bob.

Jej słowa odbiły się echem po wrzosowisku, przypominając niedawny krzyk przerażenia.

Nogi Newmana ani na chwilę nie przestały się poruszać od momentu, gdy zaczął się wspinać na High Tor. Wszędzie ponad nim piętrzyły się skały i ogromne głazy.

Nie widział szczytu i już dawno, biegnąc krętą ścieżką, stracił z oczu Celię.

Jak to się często zdarza przy wspinaczce, dotarł na szczyt niespodziewanie.

Płaski wierzchołek był jeszcze bardziej skalisty niż zbocza - w samą porę zauważył, że niektóre głazy leżą niebezpiecznie blisko skraju urwiska. Wciąż trzymając w ręku rewolwer, powoli podszedł do krawędzi i spojrzał w dół. To, co zobaczył, zmusiło go do wstrzymania oddechu.

W dole widać było żółtą chustę i nieruchomą postać roztrzaskaną o głaz.

Dostrzegł też Paulę. Spojrzała do góry, podniosła prawą rękę machając w jego kierunku, po czym przystawiła obie dłonie do ust.

- Zejdź na dół, Bob.

Jej krzyk był słaby, lecz Newman słyszał dobrze poszczególne słowa. Pomachał, by dać jej znak, że usłyszał. Czy Celia rzuciła się w przepaść? Wydawało się to mało prawdopodobne. Newman zatrzymał się na chwilę w miejscu i rozejrzał się uważnie. Na szarym piasku widać było dobrze odciśnięte, świeże ślady dużych nabijanych gwoździami butów do wspinaczki. O wiele większych niż malutkie stopy Celii. Poza tym ona miała na sobie zwykłe buty na płaskiej podeszwie.

Celia została brutalnie zamordowana - zepchnięta w przepaść.

Ze szczytu High Tor rozciągał się panoramiczny widok na wrzosowisko, wiele mil w każdym kierunku. Newman wyciągnął z kieszeni płaszcza małą lornetkę, zdjął okulary i zaczął się rozglądać. Morderca nie mógł odejść daleko.

Dopiero przez lornetkę widać było, jak nierówny jest rozciągający się poniżej teren. Pośród głębokich dolin dostrzegł poruszającego się jeźdźca. Gęste zarośla ciernistych krzewów maskowały je doskonale. Omijając piasek przeszedł dookoła obserwując zbocza. Ani śladu człowieka, a wokół głazy wielkości domu. Doszedł do wniosku, że powinien jak najszybciej dołączyć do Pauli.

9

Nie podoba mi się, że ją tak zostawiliśmy - powiedziała Paula. - Szkoda, że nie zamknęłam jej oczu.

- Nie martw się o to - odpowiedział Newman. - Postąpiłaś właściwie.

W pośpiechu powrócili z High Tor do samochodu i teraz kierowali się szosą A30 w stronę Padstow. Cardon poruszył się z tyłu.

- Mamy, zatem dziesiątego trupa - zauważył. - Osiem osób zginęło w masakrze w Tresillian Manor. Listonosz w Five Lanes. A teraz Celia stała się numerem dziesięć.

- W porządku - powiedziała ze złością Paula. - Już wiemy, że potrafisz dodawać. - Powróciła do poprzedniego tematu, który nie przestawał ją niepokoić. - Nie możemy tak po prostu zostawić Celii, by tam leżała. A jeśli dziś w nocy spadnie deszcz? Wiem, że to musi brzmieć głupio...

- Wcale nie. - Przez moment Newman prowadził jedną ręką, podczas gdy drugą objął Paulę i przytulił. - Miałem dwa powody, by jej nie dotykać. W dzisiejszych czasach istnieją zaawansowane metody zdejmowania odcisków palców, dzięki którym można uzyskać odciski nawet z ludzkiego ciała. Musiałabyś dotknąć jej powiek, by je zamknąć. Ale najważniejsze było pozostawienie wszystkiego policji w nienaruszonym stanie.

- Jeśli w ogóle ją kiedyś odnajdą - rzuciła.

- Ależ odnajdą ją jeszcze dzisiaj. Kiedy wrócimy do Padstow, natychmiast zadzwonię do Buchanana z budki telefonicznej przed Starym Urzędem Celnym. Zmienię głos. Jest jeszcze jeden powód, by się tak zachować, jeżeli Buchanan dowiedziałby się, że byliśmy tam, kiedy ją zamordowano, jeden Bóg wie, jak dużo czasu zająłby nam, zanimby nas przesłuchał. Być może kilka dni. A sądzę, że Tweedowi się spieszy.

- Sprawiłeś, że poczułam się lepiej - powiedziała. - Ale dlaczego jedziemy do Tresillian Manor?

- Nie wiesz? Sądzę, że może się przydać, jeżeli sprawdzimy, czy Gaunt i Jennie Blade jeszcze tam są. Wziąwszy pod uwagę to, co wydarzyło się na High Tor.

Kolczasty żywopłot rósł wzdłuż pewnego odcinka bocznej drogi prowadzącej do Tresillian Manor. Gdy przejeżdżali koło miejsca, gdzie zaczynał się fałszywy objazd, Paula wskazała na otwartą bramę prowadzącą na wrzosowisko.

- Bob, mówiliśmy ci wczoraj o zasadzce. Myślę, że schowali samochody za bramą.

- Tweed ryzykował przebijając się - stwierdził Newman.

- W takim razie, co ty byś zrobił? - rzuciła wyzwanie Paula.

- Dokładnie to samo...

Kiedy wjechali na teren posiadłości, nikogo nie było w pobliżu. Podjeżdżając bliżej, Paula zauważyła, że wielkie okna jadalni zasłonięto. Ponownie zostawili Cardona, by pilnował samochodu, podczas gdy Newman i Paula wspięli się po schodkach na taras i weszli do wielkiego, kwadratowego przedsionka. Paula nacisnęła dzwonek i prawie natychmiast drzwi uchyliły się zaczepione na gruby łańcuch. Wyjrzała kucharka. Zza jej pleców wynurzyła się pogrążona w cieniu postać.

- Czego państwo sobie życzą.

- To ja. - Paula szybko zdjęła okulary i ściągnęła z szyi chustę. - Rozmawiałyśmy wczoraj.

- Nie poznałam pani. - Odpięła łańcuch i otworzyła szeroko drzwi. - To kuzyn Jem, przyszedł ze swoją strzelbą. Proszę wejść, zrobię dobrej, mocnej herbaty.

- To bardzo miło z pani strony, a to mój przyjaciel, Robert - przedstawiła Newmana. - Miałam nadzieję, że zastanę pana Gaunta.

- Nie ma go już kilka godzin. Obojga. Jedno wzięło land-rovera, drugie konia. Nie jestem pewna, które co wzięło. Byłam wtedy w kuchni. Mamy tu niezły bałagan. Dwie dziewczyny nie przyszły do pracy - nie spodziewam się ich biorąc pod uwagę, co się wczoraj stało. Muszę podawać posiłki panu oraz pannie Blade w wielkim hallu. Policja powiedziała, że muszą opieczętować jadalnię... - Słowa płynęły nieprzerwanym strumieniem, jakby kucharka odczuwała ulgę rozmawiając z kimś, komu mogła zaufać. - Ale Wendy pojawiła się - jest warta więcej niż dwie pozostałe. Policja miała jeszcze później przyjechać.

- Dziękuję pani. Czy mogłaby pani nikomu nie wspominać o naszej wizycie? To miała być niespodzianka dla dziedzica. Obawiam się, że nie zostaniemy na herbacie, niemniej jednak dziękuję.

- Powiedziano nam, żeby z nikim nie rozmawiać. Mam nadzieję, że Celia trzyma gębę na kłódkę. Ma wrócić jutro. Niech się pani nie obawia. Nikomu nie powiem słowa o waszej wizycie. - Jej rumiana twarz skrzywiła się. - Ja lubię sekrety...

Newman nie odezwał się, dopóki nie znalazł się z powrotem na podjeździe.

Wzmianka o powracającej policji zaalarmowała go. Kiedy ruszyli w stronę drogi A30, Newman podzielił się swoim spostrzeżeniem.

- Ciekawe. Zarówno Gaunt, jak i jego przyjaciółka mogli znajdować się na wrzosowisku w pobliżu High Tor.

- Jednak nie to, które wzięło land-rovera - zauważyła Paula. - Usłyszelibyśmy. Szkoda, że nie wiemy, które z nich pojechało konno...

Newman skręcił na A30. Właśnie miał zniknąć zjeżdżając w dół stromego zbocza, gdy w tylnym lusterku dostrzegł zbliżający się samochód. Wóz policyjny skręcił w stronę Tresillian Manor.

- Było cholernie blisko - skomentował - jak powiedział Wellington po Waterloo. Padstow, już prawie jesteśmy, będę mógł zadzwonić do Buchanana. A kucharka nawet nie wie, że Celia trzyma gębę na kłódkę - rzekł ponuro. - Na zawsze...

Paula zaczekała z Cardonem w stojącym na parkingu przy Starym Urzędzie Celnym mercedesie. Był to najokazalszy budynek w Padstow, potężna bryła, trzy piętra wysokości. Na ścianie pod wznoszącym się do góry dachem znajdowało się okno mansardowe zamknięte drewnianymi okiennicami. Paula pokazała na nie ręką.

- Niegdyś zapewne wciągano tamtędy towar z ulicy.

- To już zamierzchła przeszłość - zgodził się Cardon. - Ciekaw jestem, jak idzie Bobowi...

Newman wykręcił numer Scotland Yardu. Kiedy odebrała centrala, zaczął szybko mówić przez jedwabną chusteczkę przystawioną do słuchawki.

- Proszę mi natychmiast dać nadinspektora Buchanana. Dzwonię w sprawie morderstwa na Bodmin Moor. Proszę mi nie przerywać, tylko połączyć z nim. Zadzwonię dokładnie za pięć minut i oczekuję, że zostanę od razu z nim połączony, jeśli nie, znowu się rozłączę. - Odłożył słuchawkę. Tylko w taki sposób mógł mieć pewność, że Buchanan nie będzie miał czasu na to, co i tak spróbuje zrobić - wyśledzić, skąd prowadzona jest rozmowa. Spojrzał na zegarek i ponownie wykręcił numer po upływie pięciu minut.

- Dzwoniłem parę minut temu. Połączcie mnie z Buchananem. Teraz! Albo wcale.

- Mówi nadinspektor Buchanan - spokojny głos odezwał się po chwili. Kto mówi?

- Żadnych nazwisk. Niech pan po prostu słucha i pisze. Za Five Lanes po zachodniej stronie u podnóża High Tor są kolejne zwłoki. Służąca, która pracowała w Tresillian Manor. Zepchnięta ze szczytu. Na wierzchołku znajdzie pan odcisk buta. Sądzę, że lubi pan poszlaki.

- Dziękuję. Jeśli zechciałby pan podać mi swoje nazwisko...

- Jest pan detektywem...

Newman odłożył słuchawkę. Za mało czasu, aby wyśledzić, skąd dzwonił.

Wciskając do kieszeni jedwabną chusteczkę, spojrzał na stojącego na parkingu mercedesa. Paula i Cardon mieli towarzystwo. Obok zatrzymał się land-rover, wewnątrz znajdowali się Jennie Blade i Gaunt.

- Serdecznie witam w Starym Porcie Padstow! - wykrzyknął jowialnie Gaunt zatrzymując samochód.

- Jak się masz, Philipie - Jennie przywitała Cardona przesadnym uśmiechem. - Musimy się kiedyś spotkać. Ach, Paula, niemal o tobie zapomniałam ciągnęła dalej.

- Przecież nie jestem mężczyzną - odcięła się Paula.

Podczas gdy wysiadali, Paula zauważyła, że oboje ubrani byli w skórzane kurtki i bryczesy. Więc kto jeździł konno? Wysiadła z samochodu, przeciągnęła się i spojrzała na tył land-rovera. Był załadowany torbami z mrożonkami, zwojami lin, Paula obejrzała też kompas okrętowy. Zastanawiała się, czy pod spodem nie było ukrytej pary podbijanych gwoździami butów.

Dwoje przybyszów nosiło połyskujące skórzane buty dojazdy konnej. Gaunt sięgnął do tyłu, wziął do ręki szpicrutę. Wyprostował się i zobaczył nadchodzącego Newmana.

- A kogóż to widzimy? Sławny korespondent zagraniczny. Czytałem pańską książkę. Pamiętam nawet tytuł. Kruger komputer, który zawiódł. Klawa książka. Na dodatek międzynarodowy bestseller. Musiała być dla pana kopalnią złota.

- Nie najgorzej się sprzedawała - powiedział Newman.

Nie przyznał się, że na książce zarobił fortunę - wystarczającą, by przez resztę życia być niezależnym finansowo. Jennie chwyciła Gaunta pod rękę.

- Nie zapomnij zapłacić za parking. Tutaj regularnie sprawdzają samochody.

- Więc na co czekasz? - spytał Gaunt władczym tonem. - Wiesz, gdzie jest automat.

- Pójdę z tobą - powiedziała Paula.

Niezbyt lubiła Jennie, ale sposób, w jaki Gaunt traktował swoją towarzyszkę, wywołał w Pauli gniew. Gdy Jennie wrzucała monety do automatu, Paula spytała:

- Dlaczego go znosisz?

- Ach, bywa naprawdę nieznośny - odpowiedziała Jennie. - Po chwili jednak staje się uroczy i nie można mu się oprzeć. Z pewnością już odkryłaś - kontynuowała wracając do land-rovera - że mężczyźni nie są doskonali.

- Powiedziałabym, że ten jest wyjątkowo niedoskonały. - Paula spojrzała na Jennie i ciągnęła dalej: - Czy dziś rano wybraliście się na przejażdżkę? Włóczyliście się po wrzosowisku?

Czy była to jedynie wyobraźnia, czy twarz Jennie zamarła na parę sekund?

Czy tych dwoje próbowało ich nabrać? Jennie podniosła rękę, odsunęła z twarzy kosmyk złocistych włosów i spojrzała na Paulę. Wykonała obiema rękoma nieokreślony gest.

- Kręciliśmy się po bocznych uliczkach Padstow. Jego lordowska mość chce mnie nabrać, że kupi mi tu mieszkanie. Nie wierzę w ani jedno słowo. Ciekawe, co on knuje?

- Chodźcie! - szczeknął Gaunt. - Zaprosiłem właśnie naszych przyjaciół na drinka. Stary Urząd Celny. Najlepszy bar w mieście.

- Nie mogę się doczekać - powiedziała wyzywająco Jennie przyczepiając bilet parkingowy. - Teraz będziesz mógł pić przez cały dzień.

- Robi ze mnie prawdziwego pijaka - zagrzmiał Gaunt. - Wielka naciągaczka z tej mojej Jennie.

- Twoja Jennie - powiedziała słodko - naprawdę chciałaby cię naciągnąć. Tym razem ty dla odmiany stawiasz.

- Ale z niej żartownisia, prawdziwa żartownisia. - Gaunt klepnął ją w pośladek. - Uważa, że jestem skąpy i suchej nitki na mnie nie zostawia. Lubię kobiety, z którymi można skrzyżować szpady.

- Jeżeli miałabym szpadę, przebiłabym cię...

Gaunt ruszył z dramatycznym gestem zapraszając wszystkich, by za nim poszli. Jennie chwyciła Newmana pod ramię.

- Powinniśmy się lepiej poznać. - Uśmiechnęła się figlarnie. - Myślę, że razem stanowilibyśmy wspaniałą parę.

- Jeśli tak twierdzisz - odparł neutralnie Newman.

Nie marnuje nawet pieprzonej chwili, pomyślała Paula powracając do swojej poprzedniej opinii o Jennie. Z zainteresowaniem rozejrzała się po barze.

Było przyjemnie. Dębowy sufit, po prawej stronie długi bar, a naprzeciw lady mnóstwo wygodnych krzeseł. Po lewej stronie znajdowała się antresola otoczona drewnianą balustradą. Do wejścia na wyższy poziom prowadziły dwa stopnie.

Przestrzenne pomieszczenie oświetlone było wiszącymi na otynkowanych ścianach kinkietami o matowych kloszach w kształcie dzwonów. Sporo klientów siedziało już popijając, panowała miła atmosfera.

- Co pijesz, Paula? - wystrzelił Gaunt. - A ty, Philip? - powiedział zwracając się do Cardona. - I nasz czcigodny korespondent zagraniczny - kontynuował głośno. - Sądzę, Jennie, że też byś coś chciała - dodał po namyśle. - Ja stawiam.

- Gin z tonikiem - rzuciła Jennie - jeśli to cię nie zrujnuje.

Wydawała się rozbawiona tym, że Gaunt po raz pierwszy stawiał komuś kolejkę.

Newman mrugnął do jasnowłosej dziewczyny stojącej za barem. Wiedział, co zamierzała powiedzieć: „To, co zwykle, proszę pana?” Nie chciał, by Gaunt dowiedział się, że zatrzymał się w Starym Urzędzie Celnym. Sprytna dziewczyna nie odezwała się ani słowem.

- Poproszę szkocką. Bez wody - zdecydował Newman.

- Niech będzie podwójna! - rozkazał Gaunt.

- Dobrze, panie dziedzicu...

A zatem Gaunt był dobrze znanym klientem. Paula zmuszona była przyznać, że miał okazałą po stać. Zdjąwszy czapkę obrócił się i przez balustradę rzucił na zielony fotel stojący przed płonącym kominkiem.

Ściągnął z siebie skórzaną kurtkę pozostając w kraciastej marynarce. Typowy wiejski szlachcic, pomyślała Paula. Wręczył jej zamówiony gin z tonikiem, a Paula przekazała go Jennie. Zmarszczył brwi, wzruszył szerokimi ramionami, odebrał następną szklaneczkę i podał Pauli.

- Dzięki - szepnęła Jennie. - Od dawna nie miał tak złego nastroju. Dostałabym swoją szklaneczkę na końcu. Zdrowie!

- Teraz proszę panie tędy - dyrygował Gaunt, gdy wszyscy otrzymali już swoje drinki. Porozumiewawczo mrugnął do Newmana. - Wy, chłopcy, też chodźcie, jeśli musicie. Zapewniam was jednak, że potrafię dać sobie radę z dwiema niezmiernie atrakcyjnymi samiczkami...

Zanim Newman zdążył odpowiedzieć, Gaunt raźnym krokiem pokonał stopnie, radośnie powitał ludzi siedzących przy kilku stolikach, stanął przy fotelu, gdzie spoczywał jego kapelusz, i wskazał:

- Jennie, zajmij tamto krzesło. Paula, moja droga, usiądź koło mnie...

Nastąpiły dalsze instrukcje, lecz Jennie i tak postawiła na swoim. Chwyciwszy pod rękę Newmana zaprowadziła go na jedną z dwuosobowych kanap z zielonej skóry. Gaunt złapał się za głowę udając zawód.

- Nie potrafię dyrygować ludźmi. Wszystko zaplanowałem tak, żebyście się dobrze bawili. Jestem całkiem niezły w odgadywaniu, kto, z kim będzie się dobrze czuł.

- Mrożonki wciąż leżą w land-roverze - przypomniała mu Jennie. - Czy nie powinny zostać przeniesione na pokład? Ja nie mam zamiaru ich dźwigać.

Twarz Gaunta zmieniła się nagle. Był wściekły.

- Czy nie zauważyłaś, że na zewnątrz jest jak na Syberii? Nic im nie będzie.

- Na pokład? - wtrąciła Paula. - Masz na myśli swój wspaniały, kabinowy krążownik, Mayflower III? Wypływacie gdzieś?

Gaunt był bliski wybuchu.

- Kto ci to powiedział? - skoczył na nią. - O moim statku?

- Jeden z tutejszych mieszkańców - Paula twardo patrzyła mu w oczy. Nawet bym go nie rozpoznała.

- Tak właśnie jest w miejscach podobnych do Padstow - Gaunt ściszył głos. Taka małomiasteczkowość, takie wścibstwo - wiedzą o tobie wszystko. Nie byłoby mnie stać na utrzymanie tego typu łodzi - kontynuował z większą werwą. Po prostu wynajmuję ją na krótkie przejażdżki. Na południe do Plymouth lub na północ do Watchet.

Paula przytaknęła ruchem głowy, choć nie wierzyła w to, co Gaunt mówi.

Przypatrywała się półce ponad barem. Była zawalona starymi walizkami, skórzanymi kuferkami i kilkoma wiekowymi skrzyniami. Wszystko sprzed drugiej wojny światowej. Spojrzała w kierunku drzwi.

Stał tam Tweed. Skinął, by do niego przyszła.

- Przepraszam - powiedziała. - Wrócę za minutkę...

- Mam zamiar ponownie zadzwonić do Howarda - powiedział Tweed. Chciałbym, żebyś usłyszała jego reakcję. I jest jeszcze ktoś, z kim potem spróbuję się skontaktować... Później powiesz mi, jak było w Five Lanes. Zbyt dużo się w tej chwili dzieje...

Podczas gdy Tweed wykręcał numer do posiadłości w Surrey, Paula przytknęła jedno ucho do słuchawki. Centrala połączyła Tweeda wprost z Howardem.

Jego pierwsze słowa okazały się niezbyt pocieszające.

- Tweed, nie pamiętam podobnej sytuacji. Po prostu nie wiem, co się, do cholery, dzieje.

- Powiedz mi, dlaczego tak twierdzisz - zasugerował cicho Tweed.

- Próbowałem dostać się do Premiera przez cały czas od naszej ostatniej rozmowy. Bez skutku. Zawsze przyjmował moje telefony natychmiast - nawet podczas posiedzenia rządu.

- Opisz mi dokładnie, co się dzieje, gdy dzwonisz na Downing Street?

- Łączą mnie z tym pieprzonym sekretarzem. Przepraszam za przekleństwo, ale to wszystko jest szalone. Sekretarz niezmiennie twierdzi, że Premier jest zajęty w Parlamencie lub gdzieś indziej. Wszędzie, tylko nie na Downing Street. Powiedział, że powinienem wstrzymać się z wszelkimi operacjami, dopóki nie zwróci się do mnie Premier. Popapraniec!

- Czy wstrzymałeś wszelkie operacje za granicą?

- Nie, do cholery. Tweed, czuję się jak więzień, zamknięty tutaj.

- Jesteś więźniem, ale bezpiecznym, dopóki nigdzie się nie wybierzesz - ostrzegł Tweed.

- Czy znalazłeś jakiś trop? - Howard spytał z rozpaczą w głosie. - Ty i twój zespół jesteście jedynymi ludźmi na zewnątrz.

- Być może. Po prostu zdaj się na mnie. Wkrótce stanę się bardzo aktywny. Bądź spokojny...

Tweed odłożył słuchawkę i spojrzał na Paulę.

- Jak myślisz?

- Przerażony. Kto jest wystarczająco potężny, by manipulować Premierem do tego stopnia?

- Zamierzam zadzwonić jeszcze do Jima Corcorana, przyjaznego nam szefa ochrony z londyńskiego lotniska. To znaczy, jeśli wciąż jest przyjazny.

Wykręcił numer i długo czekał. Kiedy wreszcie odebrano, rozmówca wydawał się poirytowany.

- Corcoran, kto mówi?

- Witaj, Jim, mówi Tweed. Potrzebuję twojej pomocy.

- To może być trudne. W tych okolicznościach - był ostrożny. - O co chodzi?

- W jakich okolicznościach? Nie wygłupiaj się, przecież jesteś mi winien nie jedną przysługę.

- Racja, Tweed. Racja - odezwał się nieco cieplej Corcoran. Zamilkł. - Co mogę dla ciebie zrobić?

- Trzy dni temu facet nazywający się Joel Dyson - przeliteruję... być może poleciał do Zurychu. Chcę potwierdzenia, czy rzeczywiście tak było. Mógłbyś się dowiedzieć sprawdzając tożsamość pasażerów. Mogę...

- Sprawdzić dane pasażerów! Czy masz pojęcie, ile by to trwało?

- Zamierzałem dodać, że mogę nieco uściślić czas odlotu. Powiedziałem, trzy dni temu. Wieczorem. Liniami Swissair.

- Tak lepiej. Niczego nie obiecuję. Muszę skorzystać z innego telefonu...

- Zaczekam - powiedział Tweed. - Dzwonię z daleka i mogłoby być trudno jeszcze raz się dodzwonić.

- Poczekaj więc...

Przysłuchująca się Paula spojrzała na Tweeda, zmieszana. Potrząsnęła głową, że nie zamierza nic mówić. Tweed wrzucił do automatu więcej monet. Corcoran wrócił po kilku minutach.

- Mam. Jakiś Joel Dyson leciał pierwszą klasą do Zurychu przed trzema dniami. Na pokładzie lotu SR 805. Odlot: Heathrow 23.50, przylot: ETA w Zurychu 2.25, czasu lokalnego.

- Jestem ci wdzięczny. Jeszcze jedna przysługa. Nasza rozmowa nigdy się nie odbyła. Nie miałeś ode mnie żadnych wiadomości - ktokolwiek by na ciebie naciskał.

- Wiesz, że czasem mam okropnie złą pamięć. Tweed, czy wszystko z tobą w porządku?

- Nie mam nic złamanego, żadnego zadrapania. Jestem szczęściarzem.

- Postaraj się pozostać szczęściarzem - powiedział Corcoran ponurym głosem.

10

Nie rozumiem - powiedziała Paula po opuszczeniu budki telefonicznej. - Po co to śledztwo na temat Joela Dysona?

- Pospacerujmy przez parę minut. Jest kilka rzeczy, o których powinnaś się dowiedzieć.

- Bob i Philip zaczną się niepokoić, że mi się coś stało...

Ledwie zdążyła to powiedzieć, kiedy z baru wyszedł Newman rozglądając się dookoła ze zmarszczonymi brwiami. Paula pomachała ręką. Newman uspokojony, że znalazł Paulę z Tweedem, wszedł ponownie do baru.

Paula zaprowadziła Tweeda na skraj wewnętrznego portu. Wskazała na Mayflowera III.

- Wierz mi lub nie, należy do Gaunta. Kiedy mu o tym wspomniałam w barze, zdenerwował się, że to wiem. Potem powiedział, że wynajmuje swoją łódź na przejażdżki. Nie uwierzyłam mu.

- Ciekawe. To statek godny milionera.

- Czy Gaunt może być milionerem? Zawsze mówi o sobie jako o bankrucie.

- Milionerzy często tak robią. Zachowują się, jakby nie było ich stać na wydanie jednego pensa czy centa. Przypomniałaś mi, że o czymś powinienem pomyśleć wcześniej. Zadzwonię do Surrey do Moniki i każę jej sprawdzić tego Gaunta. Teraz, jeśli chodzi o Joela Dysona...

Szli przez parking i Tweed opowiadał Pauli o tym, co Newman przekazał mu przez telefon z Baker Street zaraz po eksplozji. Zrelacjonował także przebieg pospiesznej wizyty Dysona w Park Crescent, i poinformował ją o zostawionych przez Dysona filmie i taśmie.

- Poznałam kiedyś Joela Dysona - powiedziała, gdy Tweed skończył swoje wyjaśnienia. - Bob zabrał mnie do pubu w Londynie i spotkaliśmy tam Dysona. Niski, z wydatnymi ustami i ruchliwymi oczkami, które niczego nie przegapią. Mówi z brytyjskim akcentem charakterystycznym dla ludzi wykształconych - Bob powiedział mi później, że jest Anglikiem. Niemniej jednak może nagle zacząć udawać Amerykanina i rzeczywiście będziesz uważać go za jankesa.

- Słyszałem, że niezły z niego gość - dodał Tweed.

- Dlaczego sądziłeś, że Dyson mógł polecieć do Zurychu?

- Ponieważ Newman powiedział mi, że Dyson zrobił Juliusowi Ambergowi kompromitujące zdjęcia z kobietą - Julius był żonaty - i że przekonał Dysona, iż pewnego dnia Amberg może okazać się wpływowym przyjacielem. Potem Dyson przekazał swoje zdjęcia Ambergowi. Domyślam się, że poświęcił wielkie honorarium od Der Spiegla czy jakiegoś amerykańskiego szmatławca.

- Więc?

- Dyson odwalił całe przedstawienie przed Newmanem i Moniką, że wręcza im kopie filmu i kasety, a oryginały zachowuje dla siebie. Jakie jest bezpieczniejsze miejsce, by ukryć oryginały, jeśli nie w skarbcu szwajcarskiego banku? A szczególnie w Zuricher Kredit Bank Amberga.

- Dlaczego zawęziłeś poszukiwania tylko do linii Swissair? Są inne linie do Zurychu.

- Dyson jest doświadczonym podróżnikiem. Czułby się bezpieczniej na pokładzie szwajcarskiego samolotu. Szczególnie lecąc pierwszą klasą. Murowane bezpieczeństwo.

- Masz rację. Wiesz, obserwowałam Jennie Blade. W Tresillian Manor, gdzie ją poznałam, zgadywałam, że ma dwadzieścia osiem lat. Teraz myślę, że jest po trzydziestce - i bardzo doświadczona. Nasza Jennie mnie intryguje. Może powinnam wrócić do baru, bo powiedzą, że jestem niegrzeczna.

Paula wskazała na nadbrzeżną ścieżkę prowadzącą do miejsca, skąd w czasie odpływu odbija prom do Rock, potem zawrócili. Gdy dotarli do baru, zobaczyli wychodzącego Gaunta z podążającą za nim procesją składającą się z Newmana i Cardona oraz zamykającej pochód Jennie.

- Typowe - powiedziała Paula. - Gaunt traktuje ją jak psa. Dzięki Bogu ona potrafi się nieźle odgryźć.

Tymczasem Jennie wydłużywszy krok, dogoniła Gaunta, powiedziała coś do niego, po czym pokazała w kierunku Tweeda i Pauli. Zamachała, na co Paula odpowiedziała podobnym gestem. Cała grupa podeszła do nich.

- Wiesz, Tweed, co teraz powinieneś zrobić?! - ryknął Gaunt na cały parking. - Popłynąć promem do Rock. Stamtąd będziecie mieli najcudowniejszy widok na Padstow - a jeżeli lubicie się wspinać, nie ma lepszego miejsca.

- Rozważymy tę sprawę - odparł Tweed.

- Co sądzicie o tej łódce? - spytała wesoło Jennie wskazując na Mayflower III.

- Łódce? - zagrzmiał Gaunt. - To jeden z największych jachtów kabinowych na świecie.

- Jest bardzo czuły na punkcie swojej zabaweczki - wyjaśniła Jennie Pauli.

- Wszyscy na pokład - zakomenderował Gaunt.

Zszedł po krótkiej drabince przymocowanej do ściany doku, zeskoczył na pokład i rozłożył szeroko ręce.

- Czy nie jest piękny? Utrzymuję go w idealnym stanie.

- Utrzymujesz, jak cholera! - wybuchnęła Jennie. Pokazała ręką na mosiężny reling połyskujący w słońcu niczym złoto. - Kilka dni to czyściłam.

- Myślę, że prom to dobry pomysł - powiedział Tweed.

Wszystko, byle uniknąć utknięcia na pokładzie Mayflower III. Bóg jeden wie, dokąd Gaunt by z nimi pożeglował w czasie przypływu - może w kierunku ujścia i dalej na Atlantyk.

- W takim razie będziecie musieli pójść nadbrzeżną ścieżką prowadzącą do zatoczki! - wykrzyknął Gaunt. - Teraz jest odpływ. Przyjemnej podróży...

Tweed zbliżając się razem z Newmanem i Paulą do stopni, gdzie zaczynała się ścieżka biegnąca w stronę promu, zobaczył Butlera i Nielda. Pojawili się nie wiadomo skąd. Towarzyszyli Tweedowi w drodze z Metropolu, po czym rozpłynęli się, gdy dołączyła do niego Paula.

Cała szóstka zaczęła wspinać się stromą ścieżką. W pewnej chwili Paula zauważyła, że Cardon wciąż trzyma przewieszoną na pasku przez ramię płócienną torbę. Nie rozstawał się z nią przez cały czas, kiedy siedzieli w barze w Starym Urzędzie Celnym.

- Philip, jakież to wspaniałości kryją się w twojej torbie? - spytała idąc obok niego.

- Parę drobiazgów. Mogą się przydać. Nigdy nie wiadomo. Jeśli się weźmie pod uwagę wszystko, co dotąd wydarzyło się w spokojnej Kornwalii. Mamy już dziesięć trupów. Osiem w posiadłości. Celia Yeo. I zeszłej nocy Tweed opowiedział mi o swojej rozmowie z Buchananem. Prawdziwy listonosz został znaleziony z poderżniętym gardłem w pobliżu Five Lanes. Przyjemna okolica z tej Kornwalii.

Dziesięć, pomyślała ponuro Paula. Dotychczas dziesięć ciał - wliczając biedną Celię Yeo leżącą u stóp High Tor. Musi przy najbliższej okazji, gdy zostaną sam na sam, opowiedzieć Tweedowi o ich „wycieczce”.

Znak z napisem: DO PROMU wskazywał na boczną ścieżkę schodzącą z jednej strony wzgórza. Prowadziła ona do schodów opadających stromo w kierunku małej zatoczki położonej między wysokimi, skalistymi ścianami.

Zszedłszy ze schodów znaleźli się nad maleńką zatoczką ograniczoną ze wszystkich stron ścianami z czystego granitu. Poniżej klifów znajdowały się ciemne, głębokie jaskinie niknące w ponurej czerni swoich granitowych alków. Byli jedynymi ludźmi oczekującymi na przypłynięcie promu.

Tweed podniósł do oczu lornetkę i obserwował wysoki, wąski stary dom w połowie wzniesienia nad brzegiem, gdzie znajdowało się Rock. Z górnego okna dobiegła seria błysków.

- Ktoś stamtąd nadaje sygnały - powiedział ponuro.

- To tylko słońce odbijające się od jakiejś szyby - odrzekł Newman.

- To był krótki sygnał nadany kodem Morse'a przy użyciu lampy - upierał się Tweed. - Seria długich i krótkich błysków. Później powiem wam, skąd się bierze moja pewność...

Przypłynął prom. Paula zastanawiała się, w jaki sposób mają wsiąść na pokład. Była to niewielka jednostka mogąca przewieźć jedynie tuzin pasażerów.

W pobliżu dziobu znajdowała się przypominająca dużą skrzynię sterówka - około dwóch razy większa niż budka telefoniczna przed Starym Urzędem Celnym. Z Rock przypłynęło dwoje starszych ludzi.

Statek zbliżał się dziobem do przodu. Jeden z dwóch członków załogi wyskoczył na brzeg, wziął z pokładu deskę i położył ją w taki sposób, że utworzyła trap umożliwiający przejście suchą nogą. Następnie pomógł przechodzącym ostrożnie pasażerom podtrzymując ich za rękę.

Tweed pierwszy wsiadł na pokład malutkiego stateczku. Z łatwością przeszedł po wąskim trapie. Miejsce dla pasażerów stanowiła przeznaczona do siedzenia deska umocowana na otwartym pokładzie. Paula usiadła obok Tweeda. Był bardzo spięty.

Wiedziała, że nienawidził wszelkich łodzi oraz wody, a na dodatek nie wziął tabletki dramaminy, która neutralizowała objawy morskiej choroby.

- Czy dobrze się czujesz? - spytała, gdy łódź odbiła od brzegu.

- Być może jesteśmy w ogromnym niebezpieczeństwie - Tweed ostrzegł siedzących w pobliżu Cardona i Newmana.

- To przeprawa przez wodę tak na ciebie wpływa - uspokajała go Paula. - Ale to nie potrwa długo. Parę minut.

- Przynajmniej pięć, a może więcej - powiedział jej Cardon.

Rozpiął przewieszoną przez ramię wielką, płócienną torbę. Gdy wpłynęli do wąskiego kanału biegnącego między piaszczystymi wydmami a klifem, wsunął do środka dłoń i tak pozostawił. Paulę ciekawiło, cóż on tam trzymał. Pistolet?

Obaj członkowie załogi stali ściśnięci w sterówce. Szyper patrzył wprost przed siebie trzymając oburącz ster. Paula zauważyła, że wypłynęli na otwartą wodę. Ciekawe, gdzie wylądujemy? - zadawała sobie pytanie.

- Niezły widok - skomentował w chwilę później Newman.

Kierując się w stronę Rock wysunęli się na środek zatoki. Na północy widać było ponad dwoma przylądkami Atlantyk. Na pełnym morzu, dokładnie naprzeciw przesmyku łączącego ujście z oceanem, sterczała z wody ogromna, ostra skała w kształcie wulkanu. Miejscami powierzchnia morza połyskiwała oślepiającym blaskiem. Nagły, zimny powiew zmarszczył błękitną taflę.

- Już wkrótce dotrzemy na miejsce - zapewniała Paula Tweeda.

- Mam nadzieję - dodał Newman poważnym tonem.

Wychylił się do tyłu, by móc widzieć, co dzieje się za sterówką. Od strony oceanu nagle pojawiła się ogromna motorówka. Pędziła w ich stronę z dziobem wysoko wzniesionym do góry. Zatoczyła szeroki łuk w ich kierunku, pozostawiając za sobą ciągnący się od Atlantyku pas piany. Newman zesztywniał, wsunął rękę za połę kurtki, lecz wyciągnął pustą. Nie miałby szans trafić do celu poruszającego się z taką szybkością. Wszyscy usłyszeli słowa szypra skierowane do pomocnika, będące mieszanką złości i zaniepokojenia.

- Pieprzony szaleniec. Nigdy wcześniej nie widziałem tej łodzi...

Paula zesztywniała, poczuła na swoim nadgarstku zaciskającą się dłoń Tweeda. Zerknęła na niego. Wszelkie oznaki napięcia zniknęły, siedział w zupełnym bezruchu. Zdawało jej się, że dostrzegła na jego twarzy cień satysfakcji, ale to przecież niemożliwe. Tweed spojrzał na siedzącego po drugiej stronie Butlera, podczas gdy wielki pocisk z hukiem coraz bardziej się przybliżał.

Butler skinął Cardonowi głową. Spojrzała na Philipa. Mrugnięciem oka odpowiedział Butlerowi. Newman wpatrzony był w znajdującego się w sterówce szypra, który mocno ściskał w rękach koło sterowe. Obrócił je nieco w lewo w stronę portu, co nie wydawało się najlepszym manewrem. Wyglądało na to, że wpadł w panikę. Podjął beznadziejną próbę powrotu do brzegu, który opuścili - wprowadzając ich tym sposobem prosto pod nadjeżdżającą motorówkę. Była naprawdę ogromna, dostrzegła Paula.

Tweed wyjął z kieszeni lornetkę. Cardon wziął od niego lornetkę i obserwował motorówkę, która w tym czasie zmieniła kurs ustawiając się ukośnie względem nich. Zobaczył jedynego znajdującego się w motorówce człowieka, stojącego za sterem. Dziwna postać ubrana była w strój płetwonurka i gogle. W żaden sposób nie dałoby się zidentyfikować prowadzącego łódź. Cardon lewą ręką rzucił lornetkę Tweedowi. Paula obserwowała, jak zanurza obie dłonie w płóciennej torbie.

Ryk zbliżającej się motorówki stał się ogłuszający. Paula zacisnęła dłonie.

Ich prom miał zostać roztrzaskany w drobiazgi, a oni znaleźliby się w wodzie, która w lutym musi być lodowata. Nield ze spokojem wetknął do ust papierosa, nie zapalając go.

- Szyper wie, co robi - szepnął Tweed Pauli do ucha.

- Niemal ci się udało mnie nabrać - odburknęła.

Na moment przed nieuniknioną kolizją szyper gwałtownie zakręcił kołem w kierunku sterburty - schodząc z kursu motorówce. Doskonale wymierzył.

Ogromny dziób potwora wydawał się pochłonąć ich w stylu znanym z filmu Szczęki. W oczekiwaniu na przerażający wstrząs Paula zacisnęła rękę na desce, na której siedziała. Oba statki dzieliły tylko centymetry w chwili, gdy motorówka przemknęła obok. W tym samym momencie Cardon rzucił lobem granat, z którego przed sekundą wyciągnął zawleczkę. Patrząc na Paulę natychmiast zaczął ciche odliczanie, poruszając ustami tak, by mogła odczytać jego słowa.

- Raz...

- Dwa...

- Trzy...

- Cztery...

Na „cztery” Paula poczuła przymus odwrócenia się w stronę rufy promu, który mknął z szaloną szybkością pchany falą spowodowaną przez motorówkę.

Eksplozja przypominała grzmot. W jednej sekundzie motorówka zawracała półkolem gotowa do ponownego ataku. W następnej, gdy rozległ się odgłos detonacji, rozerwana została na pół - jej dziób wystrzelił w niebo. Paula zapatrzyła się w gigantyczny słup wody tryskający do góry niczym gejzer w Parku Yellowstone.

Przez moment w miejscu, gdzie zniknęła motorówka, woda zabulgotała jak wrzątek, po czym się uspokoiła. Na powierzchni pozostały nieznaczne zmarszczki powodowane przez wiatr. Tweed był pewien, że załoga promu pochłonięta staraniami, by w ostatniej chwili uchronić ich od katastrofy, nie zauważyła Cardona rzucającego granatem. Szyper przekazał ster swojemu koledze, wyszedł ze sterówki.

- Przepraszam za to zamieszanie. Spotykaliśmy już podobnych głupców. Myślą, że to zabawne przestraszyć moich pasażerów. Ale nie wiem, co się stało. Później chyba wybuchła benzyna. To już się też zdarzało. Młodzi kretyni kupują drogie, szybkie łodzie, a później nie wystarcza im pieniędzy na utrzymanie sprzętu w dobrym stanie. Zwrócę państwu pieniądze...

- Nie ma, o czym mówić - powiedział z naciskiem Tweed. - Zaledwie jeden funt na osobę za bilet powrotny do Rock - a pan przecież uratował nam życie dzięki swojemu doświadczeniu.

- Cokolwiek pan rozkaże. - Szyper mrugnął okiem. - Nigdy nie widziałem tak dużej eksplozji spowodowanej wybuchem baku z benzyną. No cóż, to była wielka łódź. Za moment dotrzemy na miejsce...

11

Opuścili prom schodząc po desce przy asekuracji pomocnika szypra. Paula nie wahała się skorzystać z jego pomocy - po ostatnim wydarzeniu nogi trzęsły się jej jak galareta.

- Widzicie tamten palik z flagą na plaży?! - zawołał szyper. - Kiedy będziecie chcieli wracać, czekajcie obok niego. Za godzinę zacznie się przypływ...

Rozdzielili się, by mieć na wszystko oko. Tweed szedł pierwszy, za nim Paula, Newman, a na końcu pozostali.

- Wyglądasz na zadowolonego z siebie - Paula rzuciła Tweedowi oskarżenie.

- Przykro mi. Po prostu cieszę się, że mój instynkt podpowiadał mi właściwie.

- Co ci podpowiadał? - Newman zapytał stanowczym tonem.

- Że wróg dotarł za nami do Padstow.

- Czy masz coś na potwierdzenie swoich słów? - kontynuował Newman.

- Poprzedniej nocy nie mogłem zasnąć. Jak wiecie, z okna mojej sypialni rozciąga się wspaniały widok na ujście rzeki i przeciwległy brzeg. Pamiętasz, Bob, pożyczyłeś mi swoją lornetkę.

- Coś wtedy zobaczyłeś?

- A tak, coś zobaczyłem - zachichotał Tweed. Fakt, że przed chwilą znajdowali się o włos od śmierci, nie popsuł mu humoru. - Coś zobaczyłem. Zgasiwszy światło zaciągnąłem zasłony. Wkrótce ujrzałem po tej stronie zapalającą się i gasnącą lampę. Czerwoną, potem zieloną, a później znowu czerwoną. Kod Morse'a - ale wiadomość była zaszyfrowana. Seria nic nieznaczących liter, więc nie potrafiłem odczytać treści. Ale mogłem spróbować odgadnąć.

- I co odgadłeś? - naciskała Paula.

- Że nadawca w Rock informował kogoś w Padstow o naszym przybyciu do Metropolu. To była pierwsza część informacji.

- A druga?

- Błyski lampy, które zauważyłem, gdy czekaliśmy w zatoczce na prom. Prawdopodobnie zasygnalizowano nasze wejście na prom krążącej po morzu motorówce.

- Brzmi to trochę nieprawdopodobnie - sprzeciwił się Newman. - Zakładasz, że ktoś całymi godzinami obserwował prom. Mogliśmy przecież w ogóle nim nie popłynąć.

- Więc być może obserwowano z Rock przez lornetkę wewnętrzny port. Ci ludzie nie pozostawiają nic przypadkowi. Może po naszym odejściu, na maszt Mayflowera III wciągnięto jakiś proporzec. Pamiętacie, kto zaproponował przejażdżkę promem?

- Gaunt! - wycedził Newman. - Czeka, dopóki nie namówi nas na przeprawę do Rock, po czym wywiesza flagę sygnałową, która jest informacją dla oczekującej tutaj osoby, cokolwiek to „tutaj” miałoby oznaczać.

- Aha, zeszłej nocy przez lornetkę udało mi się namierzyć, skąd nadawano sygnały.

Po stronie Rock brzeg był zupełnie pusty. Panowała tu atmosfera całkowitego odcięcia od świata, co nie przypadło Pauli do gustu. Tweed poprowadził ich z grząskiej plaży na betonową rampę. Skręcił w lewo oddalając się od kilku budynków stanowiących Rock. Znaleźli się w opuszczonym kamieniołomie służącym w sezonie prawdopodobnie za parking. Wewnątrz ponurego, otoczonego granitowymi ścianami amfiteatru nie było ani jednego samochodu.

- Nie odwracajcie się teraz - ostrzegł Tweed. - Błyski, które wczoraj widziałem, pochodziły z dziwacznego domu tkwiącego samotnie na skale nad naszymi głowami. Z prawego okna na pierwszym piętrze.

Paula rozejrzała się, jakby chciała zapoznać się z okolicą. Dom wydawał się jej raczej niesamowity. Odizolowany przez swoje położenie na stromym zboczu zbudowany został zapewne w stylu wiktoriańskim, teraz trudno było tego dociec, gdyż sprawiał wrażenie, jakby dawno temu przecięto go na pół i zabrano jedną część.

Wysoki i wąski, zbudowany z pospolitego w okolicy szarego kamienia, w jednym rogu zakończony był wieżyczką z wysokim szczytem. Wyglądający na porzucony, samotny budynek wydał się Pauli najbardziej przerażającym domem, jaki kiedykolwiek widziała. Jakby wzięty żywcem z Psychozy Hitchcocka.

- Powinniśmy wejść na górę i przyjrzeć się wszystkiemu z bliska - powiedział Tweed, gdy pod granitowym nawisem dołączył do nich Butler.

- Co jest celem? - spytał zwięźle Butler.

- Ten wysoki dom nad nami. Chcemy go sobie obejrzeć.

- Powiem Cardonowi i Nieldowi. Rozdzielimy się. Zamierzam podejść od tyłu, trzeba się będzie nieco powspinać...

Tweed ruszył w kierunku wąskich schodków prowadzących z kamieniołomu ku górze, w stronę krętej ścieżki. Wchodził tak szybko, że Paula i Newman musieli przyspieszyć tempa, by dotrzymać mu kroku. Newman wetknął za pasek swojego Smith & Wessona.

- Cóż za okropna okolica - skomentowała Paula, gdy dotarli do półmetka.

Strome zbocze wydawało się opustoszałe. Na prawo znajdował się gęsty las składający się z nędznych jodeł zwisających ponad Rock o skarłowaciałych, powycinanych pniach i poskręcanych gałęziach. Kiedy znaleźli się wyżej, poczuli smagania dolatującego znad oceanu wiatru. Nic dziwnego, że drzewa były kalekie. Rosnąca powyżej niepozorna trawa oraz krzewy wyglądały jeszcze żałośniej, smagane przez całe lata okrutnymi uderzeniami wiatru.

- Cóż za wspaniały widok - westchnął Newman przystając.

Wiało coraz silniej. W oddali widzieli Atlantyk. Pieniste bałwany przewalały się z hukiem przez odleglejsze części zatoki załamując się o podstawę wschodniego przylądka, wyrzucając do góry białe bryzgi. Coraz więcej z nich przedostawało się głęboko do ujścia rzeki.

Tweed przeniósł wzrok na drugą stronę zatoki. Skupisko szarości - Padstow wznosiło się stromo niczym ściana fortecy. Hotel Metropol położony był dość wysoko i właśnie, dlatego Tweed dostrzegł błyski pochodzące z domu ponad nimi.

- Ruszajmy - ponaglił.

Biegnąca żlebem, wąska, wijąca się ścieżka znacznie utrudniała marsz. Z bliska budynek prezentował się jednak gorzej. Do znajdujących się wewnątrz ganku frontowych drzwi prowadziły trzy stopnie, żadnego ogrodu, żadnego płotu - posiadłość stała pusta pośród dziczy. Tweed dostrzegł, że można się tam dostać samochodem. Szeroka, piaszczysta droga zbiegała w dół i znikała za zakrętem.

Nagle zza domu wyłonił się Butler. Chował do kieszeni mały zestaw narzędzi, który zawsze ze sobą nosił.

- Nie ma nikogo - powiedział. - Żadnych mebli w środku, żadnych dywanów na podłogach.

- Chciałbym rozejrzeć się po wnętrzu - upierał się Tweed.

- W takim razie chodź za mną. Ktoś zostawił z tyłu otwarte okno - powiedział bez zmrużenia oka.

Paula spojrzała na zasuwane okno otwarte od dołu. Na ramie w pobliżu zamka widać było ślady łomu. Odezwała się do Butlera z kpiną w głosie.

- Włamanie z naruszeniem mienia? To niezgodne z prawem, Harry.

- Więc ktoś przyszedł tu przed nami - odparował Butler, krzywiąc się przy tym.

Tweed wspiął się na gzyms i podciągnął do środka. Butler natychmiast znalazł się u jego boku. Paula poszła w ich ślady. Butler przyłożył palec do ust i szepnął:

- Wygląda na niezamieszkany - ostrzegł.

Paula przyglądała się starym podłogom, ramom okiennym i parapetom. Przystanęła, zanim weszła do wąskiego hallu, podczas gdy Tweed wraz z Newmanem i Butlerem szybko wbiegli po drewnianych schodach.

W hallu podłoga była idealnie czysta, bez najmniejszego śladu kurzu. Wchodząc powoli po schodach Paula zmarszczyła brwi. Każdy stopień był jednakowo czysty, a do jej nozdrzy docierał znajomy zapach. Przyjemny, charakterystyczny.

Tweed wszedł do sypialni po lewej stronie domu. Z kieszeni swojego płaszcza wydobył lornetkę Newmana, stanął przed czystą szybą okienną i nastawił szkła. Okna jego apartamentu w Metropolu wydawały się niewiarygodnie bliskie.

- To stąd - powiedział - ktoś nadawał sygnały wczorajszej nocy.

- Zauważyłeś podłogi? - spytała stojąca za nim Paula.

- Nie, ja...

- Mężczyźni są tak mało spostrzegawczy - drażniła się z nim. - W pokoju z tyłu domu, przez który weszliśmy, czułam pleśń i pełno tam było kurzu. Spójrzcie na tę podłogę - została wyszorowana, najprawdopodobniej w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin. Czy drzwi do pokoju były zamknięte?

- Tak.

- Właśnie, dlatego zapach użytego środka - płynu Flash - jest tu tak silny. Ale czuć go również na schodach i w hallu.

- Jaki jest sens czyścić takie miejsce? - spytał Butler.

- Może ktoś chciał się pozbyć śladów stóp - powiedział Newman spoglądając na Paulę. - Śladów podbijanych gwoździami podeszew. Butów do chodzenia po górach.

- Jeśli tak twierdzisz - odparł zakłopotany Butler. Odwrócił się w stronę Tweeda. - Chcesz mieć jakiś dowód, że wciąż jesteś dobrym detektywem? Chodź za mną.

- Za sekundę - Tweed pochylił się nad rogiem ramy okiennej. - Pobawię się w Sherlocka Holmesa. Jest tu nienaruszony kawałeczek popiołu oraz lekkie przypalenie w miejscu, gdzie spoczywało cygaro, podczas gdy palacz obsługiwał lampę. Paula, daj mi jedną z torebek na próbki.

Tweed wyjął scyzoryk, drugą ręką wziął od Pauli torebkę i za pomocą noża delikatnie podniósł popiół z framugi, włożył do torebki i zamknąwszy ponownie oddał Pauli.

- Istnieją specjaliści, którzy potrafią zidentyfikować popiół. Kogo widzieliśmy ostatnio palącego cygara?

- Chcesz zobaczyć to, co znalazłem? - wtrącił się Butler.

Tą samą drogą, przez okno, wydostali się na zewnątrz, po czym podeszli do opartej o ścianę budynku szopy. Na skoblu wisiała otwarta nowiutka, wielka kłódka.

- Przypuszczam, że zastałeś wszystko w takim stanie? - spytała Paula.

Butler ponownie się skrzywił, wyciągnął z kieszeni cały pęk wytrychów i potrząsnął nimi. Otworzył drzwi butem, odsunął się i gestem ręki zaprosił ich do środka, jednocześnie podając Tweedowi małą latarkę. Paula zastanawiała się, co jeszcze kryje się w przepastnych kieszeniach szytego na zamówienie płaszcza Butlera.

- Przyjemnie dowiedzieć się, że miało się rację - powiedział Tweed w momencie, gdy u jego boku stanęła Paula.

Wycelował promień światła latarki w wielką, mosiężną lampę sygnalizacyjną postawioną na brzegu ciężkiej, drewnianej skrzyni. Schylając się i unikając dotykania dokładnie przyjrzał się jej, po czym znowu stanął prosto.

- Ma czerwony filtr, który można wsunąć. Zielony też. Stąd kolorowe błyski, jakie widziałem z mojego apartamentu.

- W takim razie musimy się jeszcze dowiedzieć, kto jest właścicielem tego śmietnika - podsumowała Paula.

Tweed i Paula mieli już dość ścieżki biegnącej wąwozem. Razem z Newmanem ruszyli w dół piaszczystej drogi noszącej jeszcze ślady kół niedawno przejeżdżającego samochodu.

- Z napędem na cztery koła, jak na przykład land-rover.

Przed opuszczeniem domu Butler włożył rękawiczki chirurgiczne, zatrzasnął wiszącą na drzwiach szopy kłódkę, a następnie zamknął okno, przez które wchodzili. Razem z Cardonem i Nieldem znikł z oczu pozostałej trójce.

- Bawi ich wykorzystywanie technik, których ich nauczono - skomentował Tweed.

Wiedział, że wszyscy trzej trzymają się w pobliżu, lecz nie docierał do niego najmniejszy dźwięk świadczący o tym, że przedzierają się w dół przez zarośla. Wskazał na pas wody, którym mieli płynąć. Na całej długości kanału przewalały się duże fale.

- Nie cieszy mnie powrotna podróż promem do Padstow.

- Może się uspokoi, zanim będziemy wracać - powiedziała Paula nie wierząc w to, co mówi.

Na wąskim pasie wody znajdowało się kilka łodzi przycumowanych do boi i przykrytych niebieską, plastikową folią chroniącą ich wnętrza przed wodą. Jeszcze więcej łódek leżało na rozległych, piaszczystych plażach ciągnących się wzdłuż całego ujścia rzeki. Kilka jednostek krążyło wokół miejsca, gdzie eksplodowała motorówka. Dla Pauli niemal całkowite zniknięcie rzeki nadal było czymś niesamowitym.

- To jakby gdzieś dalej znajdował się ogromny korek, który ktoś wyciąga i woda znika - powiedziała. Spojrzała na Tweeda. - Czy nasza podróż coś nam dała?

- Z całą pewnością. Wyjaśniła kilka niewiadomych.

Nagle w dole ukazała się szosa prowadząca do parkingu w kamieniołomie, znajdującego się na prawo. Przed stojącą przy drodze chatą schludnie ubrana kobieta trzepała koc. Tweed zatrzymał się i zapytał:

- Przepraszam, czy może pani wie, kto jest właścicielem domu na końcu drogi?

- Człowiek o nazwisku Gaunt. Mieszka gdzieś daleko na Bodmin Moor.

- Być może byłbym zainteresowany kupnem - bez trudu skłamał Tweed. Wydawał się pusty. Przypuszczam, że właściciel nigdy tu nie zagląda?

- Ktoś wpada. Przynajmniej raz na jakiś czas. Byli choćby zeszłej nocy. Miałam włączony telewizor, ale słyszałam, jak jakiś samochód wjeżdżał na górę po zmroku.

- Dziękuję pani za informację.

- Nie kupowałabym tej starej ruiny - ostrzegła kobieta. - Kupiliśmy nasz dom w lecie, ale gdybyśmy mogli, sprzedalibyśmy go nawet jutro. Dzieją się tutaj dziwne rzeczy. Rock składa się jedynie z hotelu i paru domów dalej wzdłuż tej drogi. Nawet nie ma gdzie kupić najpotrzebniejszych rzeczy. Muszę codziennie pływać do Padstow tym rozsypującym się promem. Trzymajcie się stąd z daleka.

- Mówiła pani coś o dziwnych rzeczach - przypomniała jej Paula.

- Od czasu do czasu w domu na górze, który właśnie oglądaliście, pojawiają się światła. Nie chodzi mi o zapalające się żyrandole. Raczej jakby ktoś kręcił się z latarką. Aż mi ciarki przechodzą.

- No cóż, dziękuję za radę. Skorzystamy z niej - zapewnił ją Tweed.

Milczał, dopóki nie znaleźli się u skraju drogi. Paula spojrzała w stronę samotnej drogi prowadzącej do pozostałej części Rock.

- Strata czasu - powiedział Tweed. - Opisała całe Rock znakomicie. Zwiedziliśmy je już kiedyś z Bobem, gdy zatrzymaliśmy się na jedną dobę w Metropolu. Czego szukasz?

Paula grzebała w głębi swojej torebki. Z triumfem w oczach wydobyła stamtąd opakowanie z białymi tabletkami.

- Patrz. Dramamina! Dalej przy drodze jest sklep z napojami, widać trzepoczącą na wietrze chorągiewkę reklamową...

Usiedli w oszklonym patio, z którego rozciągał się widok na ujście rzeki. Tweed połknął tabletkę i popił sokiem pomarańczowym. Woda w rzece burzyła się niczym w kotle. Przez kilka minut siedzieli w milczeniu, ponieważ kobieta, która ich wcześniej obsłużyła, zajęta była czyszczeniem baru znajdującego się tuż za nimi.

W pewnej chwili Newman usłyszał zbliżający się odgłos silnika.

- Daj mi moją lornetkę - zwrócił się do Tweeda.

Od strony Atlantyku pojawił się lecący nisko, szary helikopter. Przez lornetkę Newman dostrzegł siedzących za sterami dwóch mężczyzn - obaj mieli na głowach kaski i nosili gogle. Wyglądali bardzo podobnie do człowieka, który prowadził motorówkę. Kobieta zza baru zniknęła za drzwiami zatrzaskując je za sobą. Zostali sami, więc mogli znowu rozmawiać.

- Powiecie, że jestem paranoikiem - zaczął Newman - ale myślę, że ten helikopter szuka nas.

- Co powinno nas zaalarmować - odezwał się cicho Tweed. - Ponieważ znaczyłoby, że ktoś dysponuje doskonałym systemem komunikacji. Załoga helikoptera albo poszukuje pozostałości promu...

- Albo - wtrąciła Paula, jej ciało spięło się pod wpływem nagłych dreszczy - wiedzą, że przeżyliśmy, i jak sugeruje Bob, szukają nas.

- Chodzi raczej o to drugie - powiedział Newman. - Prom płynie właśnie do Padstow i jest na środku rzeki.

Ponownie zapadła cisza, w tym czasie helikopter przeleciał nisko nad oddalającym się promem, zatoczył koło i poleciał w głąb lądu nad Rock. Paula zesztywniała, mimo że załoga helikoptera w żaden sposób nie mogła ich dostrzec wewnątrz kawiarni.

- Drugi pilot tak jak ja używał lornetki - poinformował ich Newman.

Ledwie skończył mówić, kiedy nad swoimi głowami usłyszeli wzbudzający echo warkot. Newman wstał i ukradkiem wyjrzał przez okno po swojej prawej stronie. Wiedzieli, że helikopter zawisł nad nimi w bezruchu. Newman ponownie usiadł. Minutę później maszyna pojawiła się znów nad zatoką kierując się w stronę Atlantyku. Odgłos silnika powoli ucichł. Paula westchnęła z ulgą.

- Sprawdzili stary dom, który oglądaliśmy - powiedział Newman.

- W takim razie nas szukali - odezwała się ponuro Paula. - Skąd, do cholery, wiedzą tak dużo? Czuję się jak jakiś robak pod mikroskopem, każde nasze posunięcie jest przewidywane i obserwowane. To niesamowicie denerwujące.

- Pokazując się nam popełnili poważny błąd taktyczny - odparł Tweed. - Widzę, że prom wypływa z Padstow, więc lepiej ruszmy się w stronę miejsca, gdzie przybija na plaży. Zaczyna się przypływ.

Ledwie zdążyli wyjść na drogę, gdy zza kawiarenki wyłonili się Butler, Cardon i Nield. Idąc w stronę drogi czyścili swoje ubrania.

- Czy widziano was z helikoptera? - odezwał się Newman.

- Głupie pytanie - odburknął Butler, po czym zmienił ton. - Przepraszam. Nie, na pewno nie. Leżeliśmy rozpłaszczeni w gęstych krzakach. Widzieliśmy helikopter, słyszeliśmy, jak nadlatywał, ale oni nas nie zauważyli.

- Ale tam było brudno - narzekał zwykle niewzruszony Nield. Miał na sobie elegancki garnitur. - Człowiek siedzący obok pilota miał lornetkę. Szczególnie interesował go dom, który oglądaliście.

- Już o tym wiemy - powiedział Tweed.

Idąc niezbyt pewnym krokiem przedarł się przez przerwę w żywopłocie i ruszył wzdłuż rampy w kierunku plaży. Palik z flagą oznaczający miejsce, dokąd dopływa prom, znajdował się znacznie bliżej rampy, niż kiedy wysiadali. Czy to było wczoraj? Paula zamyśliła się. Wydawało jej się, że minął cały dzień. I dlaczego Tweed był tak zadowolony z tej cholernej podróży do Rock?

12

- Tak wspaniale! - wykrzyknęła Paula.

Zapadał zmrok. Prom kołysał się we wszystkie strony na falach wzbierającego morza. Atlantyk zatapiał piaszczyste łachy, które kurczyły się w oczach. Zdziwiła się i jednocześnie odetchnęła z ulgą, gdy zbliżyli się do brzegu Padstow omijając ponurą zatoczkę, gdzie poprzednio wsiadali na prom.

- Zawiniemy do portu, morze wystarczająco już wezbrało - poinformował ją Newman.

Wąski dotąd pas wody, który pozostawili za sobą, był teraz znacznie szerszy.

Przybili do podnóża schodów od zewnętrznej strony falochronu. Tweed zszedł na brzeg i zatrzymał się na najniższym stopniu, by pomóc Pauli.

- Ostrożnie - ostrzegł. - Balustrada jest tylko od strony ściany...

Podążając za nim Paula mocno chwyciła się podpory, o której mówił. Zerknąwszy w lewo, szybko odwróciła głowę. Niezagrodzone żadną barierą schody kończyły się stromym spadkiem w dół do rzeki. Wyżej balustrada była po obu stronach, co znacznie poprawiło samopoczucie Pauli. Stanęła na szczycie falochronu, zrobiła dwa kroki wprzód, zatrzymała się i rozejrzała.

- Śluza do wewnętrznego portu została otwarta.

- To, dlatego, że poziom wody w rzece jest teraz taki sam jak w porcie - wyjaśnił Tweed czyszcząc chusteczką okulary.

- I nie ma go!

- Czego? - spytał Tweed zakładając na nowo okulary.

- Mayflowera.

- Wypłynął zaraz po otwarciu bramy - odezwał się do Pauli opierający się o ścianę rybak. - Nie spodziewam się, abyśmy go szybko ujrzeli.

- Dlaczego pan tak sądzi? - zapytała.

- Ilość prowiantu, jaką zabrali na pokład. Tak dużo toreb z mrożonkami. Lodówka i zamrażarka musiały pękać w szwach.

- Kto był na pokładzie?

- Za sterem pan Gaunt...

- Ktoś jeszcze?

- Trudno powiedzieć...

Rybak odszedł, jakby uznał, że i tak za dużo powiedział. Do Tweeda i Pauli dołączyli pozostali. Ponieważ brama śluzy była otwarta, musieli przejść dookoła opasującymi port nadbrzeżami.

- To naprawdę mnie zastanawia - myślała na głos Paula. - Gaunt wyjechał tak szybko nawet nie wspominając o tym fakcie w barze.

- Wcale mnie to nie dziwi - odparł Tweed. - i nie mam najmniejszej wątpliwości, że się jeszcze z nim spotkamy.

Tweed powiedział, że chce zadzwonić do Howarda, i poszedł do budki telefonicznej. Paula oraz Newman i Cardon skierowali się do baru. Butler i Nield pozostali na zewnątrz, w miejscu, skąd mogli obserwować budkę.

Tweed najpierw wykręcił numer do Surrey. Howard podszedł szybko do telefonu.

- Czy zrobiłeś jakieś postępy? Jakieś pewne wiadomości? - naciskał z niepokojem.

- Mogę ci powiedzieć, że tu, gdzie się znajdujemy - pośród dziczy - jesteśmy pod stałą obserwacją. I myślę, że ty też...

- Kto za tym wszystkim stoi? - wybuchnął Howard. - Znowu próbowałem skontaktować się z Premierem. I nic. On nas opuścił.

- A co z Crombiem? Czy wciąż masz do niego dostęp?

- Tak, niech go Bóg błogosławi. Dzwoni do mnie regularnie z raportami. Pozostała jeszcze do usunięcia cała góra gruzu. Ani śladu sejfu, o którym wspominałeś.

- Przeoczyli Crombiego - powiedział Tweed z ponurą satysfakcją w głosie. - Jeśli próbujesz kogoś osaczyć, zawsze pozostawisz jakąś lukę. Howardzie, teraz mnie posłuchaj. Chcę, byś zadzwonił do Crombiego i powiedział mu, że gdy tylko trafi na ślad mojego sejfu, ma cię natychmiast powiadomić i trzymać go w ukryciu. Wyślij mu wtedy opancerzony samochód pomalowany jak furgonetka ochrony, żeby odebrał sejf i przywiózł do ciebie. Zrozumiałeś?

- Zadzwonię do niego zaraz po naszej rozmowie. Tweed, czujemy się tu wszyscy jak więźniowie. Próbowałem dzisiaj trzy razy porozumieć się z Premierem. Za każdym razem mnie spławiano. On nas opuścił - powtórzył Howard.

- Pogódź się z tym. Tak już po prostu jest...

Następnie Tweed zadzwonił do Jima Corcorana na lotnisko londyńskie. Kolejny raz zmuszony był namawiać szefa ochrony, by spełnił jego prośbę. W końcu tamten się zgodził.

Potem jeszcze zatelefonował na lotnisko Newquay i po rozmowie z recepcjonistką otarł ręką czoło, opuścił budkę i wszedł do baru. Czuł się już lepiej.

Wkrótce będą musieli ruszać. W barze było teraz znacznie ciszej.

- Czego się napijesz? - zapytał Newman.

- Wody mineralnej.

- Dzwoniłeś do Howarda? - zagadnęła go Paula. - W jakim jest nastroju?

- Czuje się osaczony. Nie udało mu się porozumieć z Premierem. Nie może się do niego przebić.

- Ja czuję się podobnie - powiedziała Paula. - Jak w pułapce.

- Głowa do góry. I przygotuj swoje walizki do wyjazdu jutro z samego rana. Przed odjazdem będziesz musiała pozbyć się browninga. Żadnej broni.

- Wrzucę swoją do morza. Ale dokąd jedziemy? Czy jeszcze jest gdzieś bezpiecznie?

- Tak. Już czas wykurzyć tego, kto nas prześladuje. Zaprowadzę ich w pułapkę. Dziękuję - powiedział, gdy Newman postawił przed nim szklankę. Wypił chciwie.

- Wszelkie próby rozszyfrowania, kto chce nas zlikwidować - zaczął Newman - prowadzą do Gaunta.

- Jak dotąd, to tylko przypuszczenie - zwrócił uwagę Tweed. - Masz jakieś dowody?

- Gaunt wielokrotnie wynajmował swoją posiadłość Juliusowi Ambergowi. Ktokolwiek zorganizował masakrę, wiedział, że bankier tam będzie. Kto mógł im powiedzieć? Gaunt. O mało nie zostaliśmy zabici przez motorówkę. Kto był poinformowany, że popłynęliśmy do Rock właśnie tamtym promem? Gaunt. Kto wyjechał na wrzosowisko z Tresillian Manor, w czasie, gdy Celia Yeo została zepchnięta ze szczytu High Tor? Gaunt i Jennie.

- Być może - Tweed pociągnął kolejny łyk. - Czy sugerujesz, że jest członkiem organizacji, która podłożyła bombę przed naszym budynkiem? On nawet nie wie, gdzie znajduje się, a raczej znajdowała się kwatera główna SIS.

- Na to trudniej odpowiedzieć - przyznał Newman. - Wiesz, Butler siedzi teraz w rogu za twoimi plecami, skąd może obserwować cały bar. Nield zaś zabawia rozmową barmankę...

Pochylając się nad blatem baru Pete Nield żartował sobie z jasnowłosą dziewczyną. Kiedy doszedł do wniosku, że nawiązał już znajomość, zapytał:

- Słyszałem, że Gaunt znowu ruszył w podróż swoim pływającym pałacem. Tą ogromną kabinówką mógłby nawet przepłynąć przez ocean.

- Hmm, nie sądzę, żeby tak zrobił. Do Ameryki lata samolotem. Widzisz, on lubi pływać samotnie do Europy.

- Podróż do starego, poczciwego Paryża? - zasugerował Nield.

- Być może. Ale zdarzało mu się pływać w górę Renu. Usłyszałam o tym, kiedy pewnego wieczora zbyt dużo wypił.

- Mimo wszystko miły gość - badał Nield.

Dziewczyna przestała polerować szklankę.

- To zależy od jego nastroju. Czasami jest miły, lecz czasem potrafi zaleźć za skórę.

- Słyszałem, że mieszka w uroczej posiadłości na Bodmin Moor. Musi tam być spokojnie.

- Jak dla mnie, zbyt samotnie. Ciarki mi przechodzą...

Niezmiernie uprzejmy i zarazem sprytny dyrektor Metropolu wyszedł im na spotkanie w hallu hotelowym. Cichym głosem zwrócił się do Tweeda:

- Wypytywało o pana dwóch Amerykanów. Chcieli wiedzieć, jak długo zamierza pan u nas zostać, powiedziałem, że nie mam pojęcia.

- Czy zatrzymali się tutaj? - zapytał szybko Newman.

- Nie, ale w tej chwili są w barze.

- Myślę, że wpadnę tam na moment, by się im przyjrzeć...

Newman udał się w kierunku baru, podczas gdy inni czekali na windę. Dwaj wysocy, potężnie zbudowani mężczyźni stali przy barze trzymając przed sobą drinki. Obaj ubrani byli w kolorowe kurtki sportowe i dżinsy oraz trzymali przewieszone przez ramię trencze uszyte w amerykańskim stylu. Newman zamówił szkocką. Wyższy z dwóch mężczyzn stał tuż obok Newmana. Miał gęste, czarne włosy, krzaczaste brwi, które stykały się u nasady jego krzywego po złamaniu nosa.

- Pańska szkocka, panie Newman - odezwał się barman rozpoznając swego klienta. - Dziękuję panu - dodał przyjmując zapłatę od Newmana.

- Newman? Robert Newman, wścibski korespondent zagraniczny? - potężny Amerykanin dopytywał się zaczepnym tonem.

- Emerytowany - odparł Newman nie chcąc dać się sprowokować. - Więc już nie wścibski, jak pan to ujął.

- Stare przyzwyczajenia nie zanikają - odezwał się Amerykanin z wyraźną agresją w głosie.

Łokciem potrącił swoją szklankę. Barman w pośpiechu starł rozlany po barze płyn.

- Koleś - ciągnął dalej Amerykanin - właśnie przewróciłeś moją whisky. Więc co zamierzasz z tym zrobić?

- Kupię panu drugą - kontynuował polubownie Newman. - Proszę o świeżego drinka dla tego pana - zwrócił się do barmana kładąc na ladzie pieniądze.

- Mówi się, że w pewnym czasie byłeś jeszcze kimś więcej - zadrwił Amerykanin. - Dobrze, że przeszedłeś na emeryturę - wygląda na to, że straciłeś jaja.

- Pański przyjaciel właśnie upadł - oświadczył Newman.

W chwili, gdy Amerykanin odwrócił głowę w lewo, gdzie stał jego zdziwiony partner, Newman chwycił swoją szklankę i opuściwszy bar wszedł po schodach na górę. Przeciwnik zaciskał pętlę.

- Zwołuję w moim apartamencie naradę wojenną. Jeśli właśnie wyszłaś z wanny, pięć minut ci wystarczy.

Paula odłożyła słuchawkę. Ton Tweeda był nakazujący, spokojny i zdecydowany. Zgasiwszy światła powróciła do okna, by obserwować nadchodzącą, ostatnią falę przypływu. W świetle księżyca ostatnie łachy piasku wyglądały jak filety rybne. Obecnie woda rozciągała się od brzegu do brzegu, również Zatoka Porthilly, która dotąd była jedynie piaszczystą plażą, wypełniona została wodą.

Niemożliwa do zatrzymania potęga morza jest przerażająca, pomyślała sobie schodząc po schodach. Z podobną uwagą zwróciła się do Tweeda po wejściu do jego apartamentu, gdy Newman zamykał za nią drzwi.

- I właśnie stanęliśmy oko w oko z czymś podobnym - powiedział Tweed - niemożliwa do zatrzymania siła. Potęga w swojej najbardziej rozwiniętej i bezwzględnej formie.

- Opowiedz im, co się działo w barze na dole - zwrócił się do Newmana.

Wysłuchali zwięzłej relacji. Paula zdziwiła się, że zachował spokój.

- Zrobił to, co powinien - powiedział Tweed. - Zamierzali wszcząć bójkę, prawdopodobnie sprowokować go, by wyszedł z nimi na zewnątrz. Przypuśćmy, że mieli noże?

- Po cóż dwaj Amerykanie naprzykrzaliby się Bobowi? - nalegała.

- Przeciwnik zaciska pętlę. To chwila, na którą czekałem. Wyzwolimy się. Mój szalony pomysł, dotyczący osoby stojącej za wszystkimi morderstwami i zniszczeniami, może okazać się słuszny.

- Kto więc jest naszym wrogiem? - naciskała Paula.

- Sama pomyśl. Masz tyle samo danych, co ja. Wymień wszystkie wydarzenia. Od początku.

- W Tresillian Manor miała miejsce straszliwa masakra - omal nie stałam się jej ofiarą - przypomniała mu.

- Główny cel - oprócz nas? - rzucił Tweed.

- Julius Amberg, szwajcarski bankier z Zurychu.

- Teraz cofnij się o kilka dni do mojego biura w Park Crescent. Kiedy Bob i Monika mieli nieoczekiwane odwiedziny.

- No cóż, Joel Dyson zostawił im film i kasetę magnetofonową. Kopie, jak powiedział. Oryginały zabrał ze sobą.

- Coś przeoczyłaś - odezwał się Tweed. - Newman dokładnie opisał tę wizytę. Co było wewnątrz jego walizki?

- Ach tak, pamiętam. Kilka kompletów amerykańskich ubrań... Co sugeruje, że przyleciał ze Stanów. Dyson spędzał większość czasu operując na tamtym terenie, mimo że jest Brytyjczykiem. Odkrył, że po drugiej stronie oceanu zdarzają się znacznie bardziej opłacalne połowy. Kontynuuj. Następne wydarzenie.

- Potężna bomba w samochodzie zaparkowanym przed Park Crescent niszczy cały budynek.

- Po prostu kolejna bomba? - zapytał Tweed.

- Nie. Powiedziałeś nam, że Crombie znalazł resztki zapalnika, który nie należał do IRA. Najbardziej skomplikowane urządzenie podobnego typu, jakie kiedykolwiek widział.

- Jak wielu ludzi wie, gdzie usytuowana była kwatera główna SIS? - zapytał Tweed. - Jakie wykonują zawody? Jaka organizacja mogła urządzić masakrę w Tresillian Manor, która wydarzyła się niemalże jednocześnie z wybuchem bomby w Londynie?

- Raczej ogromna.

- Międzynarodowa - dodał Tweed.

- Nadal nie sądzę, że masakra i bomba w Londynie są ze sobą powiązane Paula trzymała się swego z uporem. - Było za mało czasu.

- Co wydarzyło się później? - ciągnął dalej Tweed.

- Celia Yeo, służąca, która jak sądzę, zasygnalizowała przybycie gości Amberga, została zrzucona z High Tor.

- A potem?

- Przybyliśmy tutaj. I nagle Gaunt pojawia się razem z Jennie Blade. Podczas gdy płyniemy do Rock - zgodnie z jego sugestią próbuje nas staranować motorówka. Sprawdzamy dom nie mający żadnej nazwy i odnajdujemy lampę sygnałową, której ktoś używał do przekazywania informacji, co dostrzegłeś z zatoczki. Później odkrywamy, że dom bez nazwy należy do Gaunta. W końcu pojawia się poszukujący nas helikopter.

- To jeszcze nie wszystko - zauważył Tweed. - Co dzieje się, gdy wieczorem wracamy do hotelu?

- Aha, ci dwaj Amerykanie, którzy chcieli wszcząć bójkę z Bobem.

- A teraz cofnij się w czasie o rok czy dwa. Do Zurychu.

- Nie nadążam za tobą...

- Tweedowi - wtrącił się Newman - chodzi o to, że namówiłem Joela Dysona, by przekazał Juliusowi Ambergowi kompromitujące zdjęcia, które mu zrobił - zamiast sprzedać je prasie.

- Zapomniałam o tym - przyznała Paula. - Przypominam sobie, że Jim Corcoran ustalił, iż po zostawieniu kopii filmu i kaset w Park Crescent, Dyson poleciał do Zurychu. A przybył do nas z Ameryki.

- Wszystko zaczyna się łączyć, nieprawdaż? - podsumował Tweed.

- Tak? - zdziwiła się Paula. - Muszę być tępa.

- Wcale nie - zapewnił ją Tweed. - Po prostu, jeśli mam rację, prawda jest tak straszna, tak niesamowita, że trudna do uchwycenia. Jesteśmy tu narażeni na ogromne niebezpieczeństwo, dlatego wyjeżdżamy jeszcze dzisiejszej nocy. Przed kolacją. Powiemy w recepcji, że zostaliśmy wezwani w pilnej sprawie. Philip, Pete, Harry - zapłaćcie swoje rachunki każdy osobno, wliczając opłatę za dzisiejszą noc.

- Lepiej pójdę się spakować. Nie potrwa to długo - powiedziała Paula. Ale dokąd jedziemy?

- Jest taki mały pub z hotelem w miejscu zwanym St Mawgan, daleko na zachód w pobliżu Newquay. Zatrzymałem się tam kiedyś z Newmanem. Zamówię pokoje z naszej budki telefonicznej. Zaczynam się czuć, jakbym mieszkał w tej budce.

Newman podniósł się szybko trzymając pod pachą gazetę. - Muszę się spakować i wymeldować ze Starego Urzędu Celnego. Zaczekam na ciebie przy budce - pomachał gazetą. - Wciąż nie ma słowa o masakrze w Tresillian Manor. To niepokojące. Pełno informacji o Stanach Zjednoczonych i prezydencie Marchu, który nie chce poprzeć Premiera w sprawie kryzysów w Europie i na Bliskim Wschodzie. Bez współpracy Amerykanów nie poradzimy sobie na dłuższą metę, w ogóle sobie nie poradzimy...

- Pośpieszcie się wszyscy - ponaglał Tweed. - Chciałbym, żebyśmy wydostali się z Padstow żywi.

13

Prezydent Bradford March siedział rozparty w swoim krześle w Gabinecie Owalnym. Jego pozycja, trzeba przyznać, była, co najmniej nieelegancka. Krzesło odsunął dość daleko od biurka, a skrzyżowane w kostkach stopy umieścił na blacie. Spoglądał przez wysokie okna gabinetu na waszyngtońską Pennsylvania Avenue. Padała szara, zasłaniająca widok mżawka.

Prezydent odwrócił się, by spojrzeć na znajdującą się w pokoju kobietę.

- Wiesz, Saro, do cholery, będę musiał skopać dupę tym osłom w Europie, by się ruszyli - Norton nie zgłaszał się z żadnymi wieściami od dwóch dni.

- Ma naprawdę trudne zadanie - przypomniała mu.

- Właśnie, dlatego zrobiłem go dowódcą Oddziału Pierwszego. Już czas, żeby się z tym uporał.

W przeciwieństwie do innych prezydentów, którzy mieli zwykle ponad sto osiemdziesiąt centymetrów wzrostu, Bradford March był pięćdziesięciopięcioletnim krępym mężczyzną, średniego wzrostu, o gęstych, czarnych włosach oraz krzaczastych brwiach tego samego koloru. Jego wydatny podbródek i policzki pokrywał ciemny zarost. Golił się nawet dwa razy dziennie, lecz tylko wtedy, gdy mu się chciało. Ponad krótkim i szerokim nosem bezustannie poruszały się zimne jak lód oczy.

Miał na sobie pogniecione, niebieskie dżinsy oraz zmiętą koszulę, rozpiętą od góry tak, że odsłaniała gęsto owłosioną klatkę piersiową. Czknął donośnie i poklepał się po twardym, zaokrąglonym brzuchu.

- Dobre to piwo. Przynieś mi jeszcze jedno. Potem zadzwoń do Nortona. Zamierzam skopać mu dupę.

- Czy to rozsądne, Brad?

Sara, osobista sekretarka Marcha, jedyna osoba znająca jego najgłębsze sekrety, była czterdziestoletnią kobietą o ostrych rysach twarzy. Miała długie, ciemne włosy, wydatny nos oraz szerokie usta. Towarzyszyła mu od początku kariery - od czasu, gdy dzięki przewadze zaledwie kilku głosów udało mu się zostać senatorem jednego z południowych stanów. Głosów kupionych za sto tysięcy dolarów w używanych banknotach.

Wysoka i szczupła, zawsze ubrana na czarno, była jedyną osobą - oprócz żony - która mogła nazywać go Brad. Żona Marcha, Betty, oddaliła się od niego, pomimo że wciąż mieszkała w Białym Domu. Do obowiązków Sary należało trzymanie Pierwszej Damy na oku.

- Bard, czas, by Betty dostała swojego lizaka - mawiała.

- Jezu Chryste! Czy muszę? Znowu.

- Nie chcemy, żeby zaczęła sprawiać kłopoty, nieprawdaż? Etola z soboli uspokoi ją na jakiś czas.

- Dobra. Jeśli znajdziesz gotówkę.

- Brad, zawsze znajduję gotówkę. Po prostu wyciskam ją z kogoś, kto jest nam winien przysługę. Znam sporo takich ludzi...

March siedział z twarzą zwróconą w kierunku północnej ściany ze zdobionym, marmurowym kominkiem. Sara przyniosła z lodówki otwartą butelkę piwa.

Znając jego upodobania otarła szyjkę miękką, białą chusteczką. March wypił piwo.

- Teraz lepiej - powiedział odstawiając butelkę na biurko i ocierając usta grzbietem owłosionej dłoni. - Wiesz co? Jakiś pracujący tu palant - wysłałem go na Aleuty - chciał, bym zgłosił się do logopedy - ryknął śmiechem. - Logopedy! Wiesz, dlaczego dotarłem do Białego Domu? Ponieważ mówię tak, jak się mówi na ulicy. To się nazywa empatia. Daj mi Nortona na prywatnej linii.

Sara, przyzwyczajona do nagłych zmian tematu, stanęła ze złożonymi rękoma i spojrzała na niego zmarszczywszy brwi. Podniósł wzrok, po czym wyrzucił z siebie pytanie:

- Coś cię trapi?

- Czego szuka Norton? Oprócz pewnych ludzi?

- Tak. Szuka Corda Dillona i Bartona Ivesa. Czy nie będą obrabiać mi dupy w związku z ucieczką Dillona? Wicedyrektor CIA. Kiedy prasa odkryje jego nieobecność, posypią się pytania.

- Twoja dupa może być spokojna. Rozpuściłam pogłoski, że się rozchorował i wyjechał za granicę na długie wakacje.

- Długie wakacje? - March uśmiechnął się do siebie. Kiedy Norton odnajdzie Dillona, wyśle go na wieczne wakacje. Nie było sensu uświadamiać Sary. O co chodzi?

- Oddział Pierwszy. Myślę, że senator Wingfield trafił na jego ślad.

- Ten arystokratyczny, stary osioł? Tylko, dlatego, że przez przypadek jest prezesem Senackiej Komisji do Spraw Kontaktów z Zagranicą. Być może jego przodkowie przybyli do Ameryki na pokładzie Mayflower. Wygląda na takiego.

- On jest bardzo wpływowy, Brad. A Oddział Pierwszy to organizacja całkowicie nielegalna. Najgorsze jest to, że niektórzy członkowie są wciąż tutaj zamiast w Europie.

- Jesteś sprytna - March uśmiechnął się ponownie. - Naprawdę sprytna. Możemy, więc wysłać resztę do Europy, jako posiłki dla Nortona. Wingfield nie będzie miał gdzie węszyć. Pomyślę o tym.

- Tak byłoby najlepiej.

- Podobnie jest z kasetami i dokumentami - kontynuował March splatając dłonie z tyłu głowy. Nigdy nie należy niczego nagrywać ani spisywać - nauczyłem się tego czytając o Nixonie. W ten sposób nie ma żadnych dowodów. Nadal będziemy wszystko załatwiać słownie - mrugnął okiem.

- Najlepszy sposób - przytaknęła Sara. - Jak dotąd doskonale działa. Czy Premier Wielkiej Brytanii jest skłonny współpracować?

- Angole wykonują moje rozkazy. Norton działa w Londynie, jakby znajdował się w Luizjanie. Żadnych przeszkód. Ich Premier to facet bez jaj. Ma nad głową dwa dymiące wulkany - Rosję i Bliski Wschód. Nie śmiałby wykonać najmniejszego ruchu bez mojego poparcia, które mu wstrzymuję.

- Na jego miejscu postąpiłabym podobnie - skomentowała Sara. - W jaki sposób dajesz sobie z nim radę?

- Ach, posługuję się tą samą taktyką, jak nasz przebiegły Sekretarz Stanu, gdy chce nieco zyskać na czasie... - March miał na myśli osobę będącą odpowiednikiem brytyjskiego ministra spraw zagranicznych. - Mówię mu, że muszę głębiej rozważyć problem.

- A Barton Ives, agent FBI, który również zniknął - co on ma z tym wspólnego? Działał na południu, nieprawdaż, kiedy byłeś senatorem?

- Mógłby stanąć mi na drodze - twarz Marcha zrobiła się okrutna, przymknął oczy, niczym hiena przygotowująca się do ataku. - To zmartwienie Nortona.

- Wybacz mi - uśmiechnęła się Sara. Wiedziała, że popełniła błąd. - Wiesz, Brad, nie chcę wtrącać się w nie swoje sprawy.

- Saro Maranoff - odezwał się powoli prezydent - mogłoby przydarzyć ci się jakieś nieszczęście. - Wyraz jego twarzy zmienił się ponownie. Stał się przymilny. - Twój pomysł, by Norton powiedział Premierowi, że nasi ludzie tropią grupę terrorystyczną, która chce zorganizować na mnie zamach, był doskonały. Szybko mu zamknął gębę. Jesteś naprawdę bystrą kobietą.

Sara, wciąż z założonymi rękoma, skinęła głową przyjmując komplement.

Nie dała się jednak oszukać. March uciekał się już przy niej do podobnych sztuczek - miażdżąc najpierw swoich podwładnych za przejaw niedyskrecji, a następnie obłaskawiając poprzez uznanie ich oddania i lojalności. Bradford March wywodził się wprawdzie ze wsi, lecz z całą pewnością posiadał wrodzoną umiejętność manipulowania ludźmi.

- Czy mogę spytać cię o coś innego? - zmieniła temat Sara. - Czy Norton odnalazł już dwie rzeczy, których usilnie poszukuje? Nie wiem, co to jest, ale wiem, że cię niepokoją.

March zamyślił się.

- Nie, nie odnalazł. Ale odnajdzie. Od tego zależy jego posada, z czego doskonale zdaje sobie sprawę. Saro, może powinniśmy wziąć się za senatora Wingfielda? Nie ufam mu jak psu.

- Nie rób tego - ostrzegła go Sara. - zauważy. Później odgadnie, że coś ukrywamy. Mógłby dogrzebać się do Oddziału Pierwszego. Zostaw go w spokoju.

- Właśnie tego bym chciał, żeby miał spokój. Na cmentarzu. A teraz postaraj się połączyć mnie na prywatnej linii z Nortonem. Potem idź wziąć prysznic albo...

Czytając o poprzednich lokatorach Białego Domu March nauczył się jeszcze jednego środka ostrożności. Nigdy nie ufaj nikomu całkowicie - nawet najbliższej osobie. W kryzysowych chwilach właśnie przyjaciele mogą ci wbić nóż w plecy. Dzisiejsi przyjaciele jutro staną się wrogami.

Bradford March nie był jasnowidzem, lecz owego zimnego, lutowego poranka nie zawiodły go przeczucia. Niedaleko od Gabinetu Owalnego, w jednej z luksusowych posiadłości w Chevy Chase - najbardziej prestiżowej i ekskluzywnej okolicy w pobliżu Waszyngtonu, spotkało się trzech mężczyzn.

Mała grupka siedziała wokół stołu w gabinecie senatora Charlesa Wingfielda. Chociaż na dworze wciąż było widno, w wielkim pokoju na tyłach domu wszystkie zasłony szczelnie pozasuwano. Zapalono szklany żyrandol wiszący nad stołem.

Senator, siwowłosy, energiczny mężczyzna w wieku sześćdziesięciu lat, pełniący funkcję prezesa Komisji do Spraw Kontaktów z Zagranicą, popatrzył na swoich gości popijających wyśmienitą kawę.

Niski mężczyzna po pięćdziesiątce, o pucołowatej twarzy był najbardziej wpływowym bankierem w Stanach Zjednoczonych. Obok niego siedział średniego wzrostu, otyły, odziany w nieskazitelny garnitur i noszący okulary w rogowych oprawkach mężczyzna znany jako wiekowy mąż stanu. Poprzez szkła, na siedzących obok mężczyzn, spoglądały nad wyraz przenikliwe, inteligentne oczy.

Senator rozpoczął spotkanie przechodząc od razu do sedna sprawy.

- Zachowanie prezydenta niepokoi mnie coraz bardziej. W Europie zaistniały dwa kryzysy, każdy z nich może okazać się zgubny dla naszych interesów.

- A March nie robi nic, by wesprzeć Europę - odezwał się polityk. - Wszystko, o czym jest w stanie myśleć, to jego: „Ameryka Pierwsza, Ostatnia i przez Cały Czas”.

- Właśnie dzięki temu sloganowi wygrał wybory - zauważył bankier.

- „Ameryka Pierwsza” może stać się najlepszym wyjaśnieniem dla naszej interwencji w Europie, by wesprzeć Brytyjczyków w trudnej sytuacji - odparł zjadliwie mąż stanu. - Każdy dobrze wie, że historia udowodniła, iż najważniejsza dla nas linia frontu znajduje się w Europie. Wiceprezydent ma w małym palcu więcej pojęcia o polityce zagranicznej niż March w całej swojej gorylowatej głowie.

March wybrał Jeba Callowaya na zastępcę, ponieważ pochodził on z Filadelfii i był popularny na północnym wschodzie oraz w Michigan i okolicach.

- Calloway to zupełnie inny człowiek - zgodził się Wingfield. - Jest kulturalny, potrafi patrzeć perspektywicznie. Niemniej jednak jest tylko wiceprezydentem.

- Po prostu figurą bez żadnego wpływu na politykę - dodał bankier. - Więc co można zrobić?

- Polityka jest sztuką możliwości - powiedział senator łagodzącym tonem. Jak dotąd March nie zrobił niczego, co moglibyśmy otwarcie skrytykować. Jest szybki i wszelkie posunięcia wykonuje po mistrzowsku. Panowie, możemy jedynie czekać.

- Mówił pan, że dotarły do pana plotki, iż March stworzył prywatną organizację paramilitarną - przypomniał polityk.

- Plotki. Nie ma nic, czego można by się uchwycić. Waszyngton jest pełen plotek. Sprawa prywatnej armii może być pułapką zastawioną przez Marcha. Jeśli zaczniemy podnosić krzyk w kwestii, która w rzeczywistości jest jedynie plotką, zdobędzie dowód, że mu się sprzeciwiamy i utracimy wszelkie wpływy.

- Mogę wystąpić z krytyką jego bezczynności w polityce zagranicznej - nalegał mąż stanu. - Obecnie po prostu nie mamy żadnej polityki zagranicznej. Być może zmusi to Callowaya do podjęcia natychmiastowych działań.

- Nadal doradzam wstrzemięźliwość - odparł senator Wingfield.

W pewnych wąskich kręgach starszych waszyngtońskich urzędników, obradujący mężczyźni znani byli jako Trzej Mędrcy. Wingfield usilnie trzymał się strategii pozostawania w cieniu.

Rozmawiali jeszcze przez jakiś czas. Bankier stracił panowanie nad sobą i wybuchnął z niezwykłą dla niego gwałtownością.

- Prezydent nie zrobił niczego, by zredukować nasz wielki deficyt budżetowy. Ameryka wkrótce zbankrutuje. Sposób, w jaki zwiększa nasze długi, sugeruje, że niedługo będziemy mieli kryzys u siebie.

- Niemniej jednak prezydent jest bardzo popularny - ostrzegł senator. Radziłbym wam obu unikać wszelkich publicznych wypowiedzi aż do naszego następnego spotkania. - Spojrzał na zegarek. - Muszę być w Senacie za pół godziny...

Odprowadził swoich gości do hallu, uścisnął każdemu rękę i zachowując ostrożność schował się, gdy otwarto drzwi frontowe. Bankier oraz mąż stanu opuścili posiadłość osobno - w pięciominutowych odstępach. Przed wejściem na każdego z nich czekali w limuzynach szoferzy.

Wróciwszy do gabinetu Wingfield postanowił, że przeprowadzi kilka niezmiernie dyskretnych dochodzeń. Tylko jak znaleźć kogoś, kto dochowa tajemnicy. Spokojny i pełen godności podczas spotkania senator, wewnątrz był kłębkiem nerwów.

14

Kiedy czekali w pobliżu portu w Padstow, było już ciemno. Newman siedział wraz z Paulą w swoim mercedesie.

Cardon przejął kierownicę escorta. Butler i Nield wzięli sierrę, lecz obecnie ubezpieczali budkę telefoniczną, w której znajdował się Tweed.

Na morzu panował sztorm. Paula wysiadła z mercedesa i pochyliła się, by Newman ją usłyszał.

- Zamierzam przyjrzeć się z bliska. Dziś morze naprawdę się rozszalało.

- Pójdę z tobą - powiedział Newman wyskakując z samochodu.

Szli południowym nadbrzeżem nie podchodząc zbyt blisko do krawędzi.

Wicher niemalże ich przewracał. Paula zafascynowana obserwowała łodzie kołysane i podrzucane przez fale w zewnętrznym porcie. Ogromne fale przewalały się, uderzały w falochron i wybuchały rozpryskując się ponad nim. Jedna z mniejszych jednostek sprawiała wrażenie, jakby miała za chwilę przewrócić się do góry dnem.

Tymczasem Tweed wykręcił numer posiadłości w Surrey - natychmiast uzyskał połączenie z Moniką. Mówił w pośpiechu.

- Nie mam czasu. Chcę, żebyś przygotowała mi informacje na temat człowieka o nazwisku Gaunt. Mieszka w Tresillian Manor na Bodmin Moor. Przez pewien czas nie będziesz miała ode mnie żadnych wieści, ale się nie przejmuj.

- Co się, do cholery, dzieje?

Tweed po raz pierwszy usłyszał, jak Monika klnie. Nawet przez telefon wyczuwał w niej napięcie - napięcie, które prawdopodobnie ogarnęło wszystkich w Surrey.

- Nie mam jeszcze pojęcia - odpowiedział. - Teraz przełącz mnie do Howarda...

- Tweed, czy wszystko w porządku? - zapytał Howard.

- Tak. Posuwamy się do przodu. Rozmawiałeś z Premierem?

- Nie. Jesteśmy całkowicie odcięci od świata zewnętrznego - to dość dziwaczne uczucie. Udało mi się wydobyć jedną rzecz z tego głupiego osobistego sekretarza, kiedy zagroziłem, że przyjadę na Downing Street. Powiedział, że nie zostałbym wpuszczony, ponieważ odbywa się polowanie na wielką grupę terrorystyczną. Nie mam pojęcia, o czym on mówił.

Widocznie masz słabą wyobraźnię, pomyślał Tweed. W pogotowiu trzymał notes i pióro.

- Czy możesz podać mi domowy numer Crombiego? Być może będę musiał się z nim skontaktować - zapisał londyński numer telefonu. - Dzięki. A teraz słuchaj. Nie dam ci znać o sobie przez pewien czas. Nic złego się nie dzieje. Będziemy w bezpiecznym miejscu.

- No cóż, mam nadzieję, że wiesz, co robisz. Gdzie jest to bezpieczne miejsce?

- Przykro mi, nie zostawię ci adresu. Muszę lecieć...

- Zaczekaj! Właśnie sobie przypomniałem. Miałem telefon od Corda Dillona. Zanotuj ten numer... Masz? Zapewne jest w Szwajcarii. Chce, żebyś do niego jak najszybciej zadzwonił. Podał mi różne godziny. Chwileczkę. Właśnie spojrzałem na zegarek. Możesz złapać go teraz, biorąc pod uwagę różnicę czasu. Są tylko piętnastominutowe okresy o różnych porach.

- W takim razie lepiej się rozłączę...

- Ale ja muszę wiedzieć, jak się z tobą skontaktować.

- Żadnych adresów...

Tweed odłożył słuchawkę, wsadził rękę głęboko do kieszeni. Potrzebował więcej monet. Próbując wyjść o mało nie został wepchnięty przez wiatr z powrotem do środka budki. Walcząc z napierającym wiatrem skinął na Butlera i Nielda, podczas gdy Paula i Newman wrócili do mercedesa. Tweed wsiadł z tyłu i głośno krzyknął:

- Potrzebne mi są wszystkie drobne, jakie macie przy sobie, na rozmowę zamiejscową. Pospieszcie się...

- Tylko nie następny telefon! - wykrzyknęła Paula. - Może powinniśmy wstawić ci do tej budki barek z kanapkami i kawą - próbowała się z nim drażnić.

- To nie jest śmieszne. Po prostu dajcie mi drobne. Cord Dillon czeka na mój telefon. Ze sposobu, w jaki przedstawił sprawę Howard, należałoby wnosić, że wicedyrektor CIA jest ścigany. Dzieje się coś naprawdę niedobrego...

Z garścią monet Tweed wrócił do budki. Połączenie ze Szwajcarią uzyskał niemalże natychmiast. Spojrzał na zegarek. Było piekielnie blisko do końca piętnastominutowego okresu.

- Kto mówi?

Szorstki głos Dillona z amerykańskim akcentem. Nie było wątpliwości.

- Mówi Tweed. Dostałem twoją wiadomość od Howarda...

- Skąd dzwonisz? Nie mogę się tu dłużej kręcić...

- Z automatu...

- Tak jak ja. Z Shopville. Po prostu słuchaj. Jest tu Joel Dyson. Wciąż żywy. Przynajmniej był, dopóki nie straciłem faceta z oczu. Jest także agent specjalny FBI Barton Ives. Jego też zgubiłem. Przynajmniej wiem, że tu jest.

- Zatrzymałeś się w...

- Miejscu, które sugerowałeś. Żadnych nazw. Nie mam pojęcia, jak mogliby założyć podsłuchy na każdy przeklęty telefon w tym kraju, ale nigdy nie wiadomo.

- Cord...

- Powiedziałem, żebyś tylko słuchał. Powiem ci, o co chodzi. Jest tu zbyt dużo Amerykanów, którzy nie wyglądają na turystów. Myślę, że szukają Dysona, Ives też.

- Powiedz mi coś więcej o Bartonie Ivesie...

- Nie przez telefon. Może któregoś dnia gdzieś się spotkamy. Wciąż zmieniam miejsca pobytu...

- Cord, możesz mnie spotkać szybciej, niż się spodziewasz. Ukryj się dobrze...

- Co to znaczy dobra kryjówka w mojej sytuacji? Muszę lecieć. Trzymaj się, Tweed...

Nastąpiło kliknięcie. Tweed westchnął. Kiedy pchnął drzwi, by je otworzyć, silny powiew o mało nie trzasnął mu nimi w twarz. Ze spuszczoną głową wrócił do mercedesa i wsiadł z tyłu. Butler i Nield również wsiedli do swojego samochodu.

Wiatr zatrzasnął za Tweedem drzwi.

- Niezła noc. Powinieneś zobaczyć, co się dzieje w porcie - zagadnęła Paula.

- Tego właśnie nie powinienem widzieć. Ruszaj, Bob. Znalazłaś St Mawgan?

- Mogę bez problemu wskazać drogę.

- To byłby cud.

Paula nie odpowiedziała. Tweed był bardziej napięty niż struna w gitarze.

Opuściwszy Padstow Newman jechał drogą A389. Cardon podążał z tyłu escortem, a sierra Butlera i Nielda zamykała niewielki konwój. Wiatr uderzał w bok mercedesa, giął przydrożne żywopłoty, jakby z zamiarem wyrwania ich z korzeniami.

- Kierujemy się w stronę Wadebridge! - wykrzyknął Tweed. - Mogliśmy pojechać boczną drogą i wjechać na A39 dalej na zachód.

- Kto tu, do cholery, jest pilotem? - warknęła Paula. Miała już dość obcesowości Tweeda. - Trzymam się głównych dróg. W taką noc lepiej unikać podrzędnych. Przynajmniej dopóki możemy.

- Ona ma rację - powiedział Newman. - Ja prowadzę i wiem, że w taką pogodę trudno jest jechać tak dużym samochodem bocznymi drogami.

- Przepraszam cię, Paula - odezwał się Tweed, który zdał sobie sprawę, że potraktował ją zbyt ostro. - Dowiezienie nas na miejsce pozostawię wam.

Tweed musiał uporać się z emocjami - pragnieniem jak najszybszego dotarcia do celu i niepokojem o bezpieczeństwo Corda Dillona.

- A co z noclegiem? - spytała po chwili Paula. - Czy udało ci się załatwić pokoje w St Mawgan?

- Tak. Gospoda Pod Sokołem ma tylko cztery pokoje, ale jakoś sobie poradzimy.

- Jeden dla ciebie - odezwał się Newman - jeden dla Pauli. Ja przenocuję z Cardonem, a Butler i Nield nie będą mieli nic przeciwko spędzeniu razem jednej nocy. Gospoda Pod Sokołem jest bardzo miłym miejscem, a na dodatek najtrudniej na świecie ją odnaleźć.

Jadąc nie spotkali żadnych innych podróżnych. Po pewnym czasie Paula kazała Newmanowi skręcić na drogę prowadzącą do Newquay. Zaraz potem ostrzegła go, że powinni wypatrywać bocznej drogi. Pierwszym, który dostrzegł zakręt, był Tweed.

- Teraz! - wykrzyknął. - Zbliżamy się do miejsca, gdzie należy skręcić...

Znaleźli się w niezmiernie rzadko uczęszczanej okolicy. Zjeżdżali w dół stromej i zarazem wąskiej, wijącej się drogi. Tweed ostrzegł Newmana, by zwolnił, po czym wyjaśnił Pauli: - St Mawgan znajduje się blisko Newquay Airport. Mamy zamówione miejsca na lot do Londynu o 11.05. Na Heathrow będziemy o 12.15. Podczas jednej z moich wizyt w budce telefonicznej zadzwoniłem na lotnisko i zamówiłem bilety na nasze nazwiska.

- Czy to było rozsądne? - powątpiewała Paula.

- Celowe. Pozostawiam nieprzyjacielowi ślad, za którym ma podążyć. Chcę mieć go na widoku, móc go zidentyfikować - wreszcie rozprawić się z nim zakończył ponuro.

W St Mawgan była dziewiąta wieczorem, w Waszyngtonie czwarta po południu. Wiceprezydent, Jeb Calloway, przechadzał się z wolna po swoim gabinecie, podczas gdy jego pomocnik czekał, aż zwierzchnik przemówi.

- Skontaktowałem się potajemnie z pewnym człowiekiem w Europie, aby dowiedzieć się, co się, do cholery, dzieje - powiedział w końcu Calloway. - Problemem było znalezienie osoby, której można by całkowicie zaufać, ale myślę, że ją mam.

Calloway, mężczyzna w wieku czterdziestu lat, o potężnej budowie ciała, mierzył ponad sto osiemdziesiąt centymetrów. Gładko ogolony, z jasnymi włosami, ubrany był w nieskazitelny pod każdym względem, niebieski garnitur od Braci Brooks. Miał bardzo wyraziste rysy twarzy, długi nos, szare oczy i stanowcze usta oraz kształtną szczękę.

- To może okazać się niebezpieczne, proszę pana - zasugerował Sam. - Wysłał pan do Europy emisariusza w tajnej misji bez wiedzy prezydenta?

- On już był na miejscu. Skontaktował się ze mną. Rozmawiałem również z pewną grubą rybą. Ten ktoś także zgłosił się do mnie. Jest tak samo jak ja zaniepokojony narastającym kryzysem światowym. A March nic sobie z całej sprawy nie robi.

- Czy przypadkiem nie jest to ruch rozpaczy? - upierał się przy swoim Sam. - Jeśli Brad March kiedykolwiek by się dowiedział, zamknie przed panem wszelkie drzwi.

Calloway uśmiechnął się krzywiąc twarz. Dzięki swemu uśmiechowi zyskał popularność jako człowiek prawy i porządny. Machnąwszy swoją wielką dłonią kontynuował:

- I tak wszystkie drzwi są już przede mną zamknięte. March nie informuje mnie o niczym istotnym. Słyszałem też, że zorganizował sobie prywatną armię, własną straż pretoriańską - niczym Juliusz Cezar.

- Plotki! Wygląda to na stek bzdur. March nie postąpiłby w taki sposób niezgodnie z konstytucją.

- Brad zbytnio nie zaprząta sobie głowy przestrzeganiem konstytucji, jeśli tylko jakieś bezprawne posunięcie może powiększyć jego władzę.

- Z kim się pan skontaktował w Europie? - zapytał Sam.

Sam był niskim mężczyzną w wieku pięćdziesięciu ośmiu lat. Pracował pod rządami niejednego prezydenta i znakomicie orientował się w arkanach waszyngtońskiej gry o władzę. Calloway podał nazwisko, które Sam przyjął z powątpiewaniem.

- Z tym facetem nie zagrałbym nawet w pokera. Słyszałem, że pewnej nocy musiał uciekać do Europy. W związku z jakimś tajemniczym śledztwem zawieszonym przez jego nowego szefa w Memphis. Ten facet oznacza kłopoty.

- Niemniej jednak pozostanę z nim w kontakcie. Należy do rzadkiego typu jest uczciwym człowiekiem.

Gospoda Pod Sokołem w St Mawgan zbudowana była z szarego kamienia.

Stała przy drodze u stóp stromego wzgórza. Newman przejechał przed nią powoli, po czym skręcił na prawo w wąską, boczną alejkę.

- Parking jest nieco oddalony od budynku - wyjaśnił Pauli. - Ukryty na tyłach.

Światła reflektorów ukazały mały, wiejski sklepik, po czym rozświetliły jeszcze węższą uliczkę z rampami po obu stronach.

- Dosyć opuszczone miejsce - odezwała się Paula.

Dotarli do ślepego końca, otoczonego drzewami zaułka będącego parkingiem. Nie dostrzegli żadnych innych samochodów. Gdy wszyscy dojechali na miejsce, Newman zgasił silnik, lecz pozostawił zapalone światła, by wysiadający Tweed i Paula mogli się rozejrzeć. Czując panujące zimno, Paula poprawiła wiszącą na jej ramieniu torebkę i popatrzyła na drzewa gęsto porastające okalające parking pagórki.

- Nie podoba mi się tu - powiedziała. - Aż mi ciarki przechodzą. Na dodatek każdy może majstrować przy naszych samochodach, kiedy będziemy spali.

- Masz rację - zgodził się Tweed. Zerknął na Butlera, Nielda i Cardona, którzy się właśnie do nich przyłączyli. - Sądzę, że powinniśmy zorganizować dyżury, żeby przez cały czas ktoś pilnował samochodów.

- Ty i Paula możecie spokojnie spać - postanowił Newman. - My czterej będziemy na zmianę siedzieć w mercedesie.

- Mam lepszy pomysł - odezwał się Butler. - Dwóch usiądzie tutaj w mercedesie. Dwóch zaparkuje sierrę przed gospodą. W ten sposób będziemy kontrolować zarówno front, jak i tył budynku.

- Zgoda - powiedział Tweed. - A teraz chodźmy zobaczyć, co możemy dostać na kolację...

Był już środek nocy, gdy siedzący za kierownicą zaparkowanej przed gospodą sierry Butler usłyszał nadjeżdżający ze stromego zbocza samochód. Wyprostował się, wyjął butelkę piwa przygotowaną na tę okazję, opłukał usta napojem, który wypluł przez otwarte okno.

Zgodnie z umową Newman pełnił wartę w mercedesie, skąd mógł mieć oko na escorta. W bocznym lusterku Butler zauważył, jak zbliżający się samochód przełącza długie światła na światła mijania. Kremowy chevrolet zatrzymał się w pobliżu. Butler od razu rozpoznał kierowcę.

Był nim wysoki Amerykanin z ciemnymi brwiami niemal stykającymi się nad charakterystycznym dla boksera nosem. Amerykanin, który próbował w barze w Metropolu wszcząć bójkę z Newmanem. Butler widział go przemykając się obok drzwi prowadzących do baru, gdy razem z innymi szedł do windy. Jankes natomiast nie znał jego twarzy.

- Kolego, długo tu siedzisz? - zapytał Amerykanin.

- Parę godzin. A tobie co do tego? Popiłem sobie w gospodzie i nie chcę ryzykować natknięcia się na patrol policji. Masz pan jakiś problem?

- Być może moje podejście nie było właściwe.

- No, więc dogadaliśmy się. Zgubił się pan?

- Zna pan tę okolicę?

Amerykanin z uwagą przyglądał się Butlerowi. Pochylił się do okna. Butler wykorzystał moment, by zademonstrować świeżość swojego oddechu. Opary piwa uderzyły w nozdrza Amerykanina. Gburowata twarz odsunęła się z niesmakiem.

- Zadałem pytanie.

- Znam okolicę. I ja też zadałem pytanie, kolego.

- Od dawna tu jesteś? - nalegał Amerykanin.

- Już powiedziałem. Coś nie tak z pamięcią? - warknął Butler.

- Przepraszam. Znowu złe podejście. Mamy dzisiaj cholernie zimną noc. Szukam mercedesa 280E. Niebieskiego. Widział pan w pobliżu podobny samochód?

- Nie.

- Na pewno? - Amerykanin w dalszym ciągu naciskał.

- A ten znowu swoje. Zadaje pytanie, na które już odpowiedziałem. Zgubił się pan czy co?

- Jak się wydostać z tej dziury?

- To bardzo mała i atrakcyjna wioska. Można z niej spłynąć jadąc cały czas prosto. Jasne?

Amerykanin spojrzał na niego srogim wzrokiem, wrócił do swojego chevroleta, zgrzytnął biegami i odjeżdżając ryknął silnikiem nie zważając na fakt, że obudzi kogoś w środku nocy.

- Właśnie wymigałeś się od kulki w brzuch - powiedział na głos Butler.

Schował do kabury trzymanego pod kurtką walthera. Była trzecia rano. Wkrótce zjawi się Nield, by go zmienić, a Cardon zastąpi Newmana. Dostrzegłszy szczupłą postać w pobliżu okna samochodu chwycił za pistolet. To był Nield.

- Czas, żebyś się przespał, Harry. Przyjemnie się drzemało?

Lotnisko w Newquay - położone właściwie o kilka mil od samego Newquay - należało do najbardziej ponurych, jakie Paula kiedykolwiek widziała. Samotne pośród bezkresnej równiny na końcu świata składało się niemalże jedynie z porośniętego trawą pola poprzecinanego betonowymi pasami startowymi. Całość otaczała siatka dwuipółmetrowej wysokości, a terminal przypominał parterowy magazyn. Znaleźli miejsce, gdzie mogli zostawić samochody, a Tweed zajął się uzgodnieniem wszystkiego z obsługą parkingu.

- Wyjeżdżamy w interesach i może nas przez jakiś czas nie być. Czy możemy zostawić nasze samochody?

- Na własne ryzyko, szefie...

Newman, po odprawieniu bagażu, zadał pytanie siedzącej w okienku dziewczynie, podczas gdy Tweed płacił za bilety.

- Wczoraj w Padstow krążył nam nad głowami helikopter. Omal nie zatopił naszej łodzi - gładko skłamał. - Czy zdarza się, że ktoś wynajmuje od was helikoptery?

- Od czasu do czasu tak. Wczoraj? Zdaje mi się, że dwaj Amerykanie wynajęli maszynę na jakiś czas. Wywołało to trochę plotek - jeden z nich miał brytyjską licencję pilota, co nie zdarza się często. Niedługo pański odlot...

Kiedy ciągnąc za sobą bagaże z mozołem dotarli do czekającego na nich samolotu, Newman wskazując na niewielki samolot wykrzyknął:

- Tylko popatrzcie!

- Turbośmigłowiec... - odezwał się Tweed wiedząc, że Newman nienawidził śmigłowych samolotów. - Poleci, nie martw się.

- Tak, ale czy doleci? Wydaje się, że jesteśmy jedynymi pasażerami odlatującymi o 11.05...

Samolot linii Brymon Airways znalazł się w powietrzu, nim Paula zdołała wyjrzeć przez okno. Siedziała obok Tweeda wpatrzonego przed siebie ponurym wzrokiem.

- Chciałabym wiedzieć, o czym myślisz. Byłeś bardzo cichy od chwili, gdy przy śniadaniu Harry Butler opowiedział nam o ponownym pojawieniu się amerykańskich brutali.

- Jednocześnie martwię się i odczuwam ulgę - przyznał Tweed. - Niepokoi mnie fakt, że jeden z nich dotarł do zapomnianego przez wszystkich miejsca, jakim jest St Mawgan. Rozumiesz, co to oznacza?

- Nie, ale myślę, że ty mi powiesz.

- Aby jeden z nich mógł pojawić się w St Mawgan, muszą mieć całą armię, która przeczesuje Kornwalię, by nas znaleźć.

- To zmartwienie. A co z ulgą?

- Miałem rację zgadując na początku całej serii dotyczących nas makabrycznych wydarzeń i morderstw. By działać na podobną skalę, trzeba mieć ogromną organizację. Biorąc pod uwagę całą zaangażowaną siłę, wróg może pochodzić tylko z jednego miejsca.

- Nie zamierzasz powiedzieć mi, kogo masz na myśli, nieprawdaż? Chcesz mieć więcej danych. Dokąd teraz jedziemy? Londyn może się okazać śmiertelną pułapką.

- Tak by właśnie było - zgodził się Tweed. - I dlatego polecimy dalej do jedynej bezpiecznej przystani.

- Przypuszczam, że nie powinnam pytać, dokąd? - odezwała się Paula.

- Do Szwajcarii. Gdzie mamy potężnego przyjaciela.

15

Brad, Norton na prywatnej linii - powiedziała Sara Maranoff.

- Okay. Przełącz go. Czas, żeby miał jakieś wyniki.

- Norton jest naszym najlepszym człowiekiem. Nie przesadzaj tylko. Czeka także na ciebie pani Hamilton.

Sara wiedziała, w jakim celu przyszła pani Hamilton. Rozejrzała się po Gabinecie Owalnym, sprawdziła, czy na stojącej pod ścianą kanapie jest wystarczająco dużo poduszek. Pogroziła mu palcem nakazując spokój w rozmowie z Nortonem.

Prezydent często nie golił się rano. Jego brodę pokrywał wtedy czarny zarost. Jednak dzisiaj był dokładnie ogolony, ubrany w schludny, niebieski garnitur, białą wyprasowaną koszulę i krawat. Pani Hamilton, pomyślała Sara. Dla niej musiał wyglądać jak najlepiej.

- Zostawię cię samego, byś mógł porozmawiać - powiedziała.

Gdy wyszła, March odsunął do tyłu krzesło, położył nogi na biurku skrzyżowawszy je w kostkach i podniósł słuchawkę trzymanego w szufladzie telefonu.

- Czy to ty? - warknął.

- Mówi Norton. Potrzebuję posiłków...

- Są na pokładzie bezpośredniego lotu do Londynu numer 918. W obecnej chwili powinni być gdzieś nad Atlantykiem. To już ostatnia część Oddziału Pierwszego, jaką miałem w rezerwie. Dowodzi nimi Marvin Mencken.

- Ten osioł...

- Jest najlepszy... - March przypomniał sobie ostrzeżenie Sary. - To znaczy najlepszy po tobie. A teraz powiedz mi, czy są jakieś postępy. Gdzie jest Joel Dyson? Gdzie jest agent specjalny - powiedział sarkastycznym tonem - Barton Ives? Słucham.

- W Zurychu...

- Wyśledziłeś tych skurwieli? No cóż. Cuda się jednak zdarzają. Czy są już dwa metry pod ziemią?

- Niezupełnie. Jeszcze nie...

- Nie chrzań, Norton. Co ty tam robisz? Jak się, do cholery, przedstawia cała sytuacja?

- Wiemy, że obaj znajdują się w Zurychu. Byli widziani, lecz ponownie zniknęli. Tymczasowo...

- Tymczasowo to za długo. A co z Cordem Dillonem?

- Żadnego śladu, ale znajdziemy go. Podobne operacje nie przynoszą efektów w ciągu jednej nocy.

- Chcę, żebyście pozbyli się wszystkich trzech raz na zawsze. Norton, od tego zależy twoja głowa. Pozostaje zawsze Mencken...

March rzucił słuchawkę, wetknął palec za krawat i poluzował go. Kiedy podniósł się, by podejść do drzwi, zadzwonił telefon. Natychmiast go odebrał.

- Tak?

- Mówi Norton. Zostaliśmy rozłączeni. Pokieruję sprawą na swój sposób.

Odbiorę Menckena na lotnisku w Londynie i polecę do Zurychu przejąć dowodzenie. Jak wielu ludzi jest na pokładzie? Potrzebuję dokładnych danych... panie prezydencie.

- Czterdziestu. Razem z tymi, których już masz na miejscu, powinieneś być w stanie sprawdzić w Szwajcarii każdego.

- Powiedziałem, że załatwię sprawę po swojemu...

Połączenie zostało przerwane. March ze zdumieniem spoglądał na telefon. Norton miał wystarczająco dużo odwagi, by rozmawiając z nim rzucić słuchawkę. Przypomniał sobie, co mówiła Sara. Norton jest najlepszy. Może to i prawda.

Przejrzał się w lustrze, podszedł do drzwi i otworzył je rozpromieniony.

Oczekująca na zewnątrz elegancka blondynka odpowiedziała uśmiechem, weszła do środka pozwalając zamknąć za sobą drzwi. Biorąc ją pod rękę zaprowadził na kanapę, obrócił i łagodnie posadził.

- Masz na sobie zbyt dużo rzeczy, Glen. Zacznę od rozpięcia najwyższego guzika...

Lot numer SR 803 linii Swissair z Londynu do Zurychu rozpoczął się zgodnie z rozkładem o 13.50. Tweed razem ze swoimi towarzyszami znajdował się na pokładzie, w przedziale pierwszej klasy, którą mieli całkowicie dla siebie. Jedna z korzyści podróżowania w lutym.

Samolot linii Brymon Airways z Newquay Airport przybył do Londynu na czas, o 12.15. Tweed odebrał bilety i zapłacił za nie wezwawszy Jima Corcorana. Później odbył przez telefon trudną rozmowę z nadinspektorem Royem Buchananem.

- Gdzie pan jest? - rzucił Buchanan.

- Miejsce mojego pobytu nie jest istotne. Zauważyłem, że nie było w prasie najmniejszej wzmianki o masakrze w Tresillian Manor. Dziewięć ciał, a prasa nie jest zainteresowana? Podejrzewam, że zakazano jej zajmowania się tematem. Jakiej wymówki użyto tym razem? Sprawa bezpieczeństwa państwowego?

- Chodzi o wielką operację antyterrorystyczną, Tweed. To wszystko, co ze mnie pan wydobędzie. Poza tym było dziesięć ciał. Służąca z Tresillian Manor, Celia Yeo, została znaleziona u stóp High Tor. Zawiadomił mnie anonimowy rozmówca. Przypuszczam, że nic pan o tym nie wie?

W głosie Buchanana słychać było sarkazm. Tweed zmusił go, by trzymał się tematu.

- Wielka operacja antyterrorystyczna? Naprawdę pan to połknął? Więc pana też mają...

- Moja cierpliwość się kończy. Chcę natychmiast zobaczyć pana w Scotland Yardzie.

- Jest pan inteligentnym człowiekiem - powiedział cicho Tweed. - Wie pan, że powinien prowadzić śledztwo w sprawie wielokrotnego morderstwa. Na pewno niepopełnionego przez terrorystów. Niech się pan na mnie nie odgrywa, ponieważ pana ubezwłasnowolnili.

- Powiedziałem, że oczekuję, iż stawi się pan w siedzibie Scotland Yardu tak szybko, jak to tylko możliwe. Nie muszę chyba mówić, że nie wolno panu opuszczać kraju.

- Wciąż unika pan głównego tematu. Niech pan zbada dokładnie sprawę wielokrotnego morderstwa w Kornwalii. Niech pan sprawdzi fałszywe blokady dróg jednej z ostatnich nocy. Opis uzyska pan od kogokolwiek, kto został przez nie zatrzymany. Proszę nie zapomnieć spytać o narodowość zatrzymujących...

- Czy chce mnie pan pouczać, jak mam wykonywać swoją prac ę?

- Po prostu sugeruję panu, żeby wziął się pan rzeczywiście do roboty. Muszę lecieć. Do widzenia...

Siedząc w samolocie obok Pauli zrelacjonował jej swoją rozmowę z Buchananem, po czym dodał:

- Najistotniejsze jest to, czego Buchanan nie powiedział.

- A mianowicie?

- Nie zaprzeczył, że kazano mu odłożyć całą sprawę do szuflady. Podejrzewam, że otrzymał rozkaz od komisarza, który wcześniej odebrał telefon z Downing Street. Całą sprawę utajniono.

- Ale dlaczego? Coraz bardziej przeraża mnie to, że Howard nie może się skontaktować z Premierem.

- Nazywając to, co się dzieje, sprawką wielkiej grupy terrorystycznej, ludzie znajdujący się u szczytu władzy zapewniają sobie doskonałą wymówkę dla popełniania czynów, na które nie ma usprawiedliwienia. Wiem, że właśnie sam zaprzeczyłem swoim twierdzeniom, ale spróbuj uchwycić, o co mi chodzi.

- Nie mogę tylko zrozumieć, kto może mieć tak zły wpływ na naszego Premiera.

- Czytaj gazety - doniesienia międzynarodowe. Właśnie tam odnajdziesz jeden z kluczy do naszej zagadki. A teraz chciałbym przekazać pilotowi wiadomość, która powinna zostać przesłana przez radio.

Podczas gdy Tweed zajęty był pisaniem w małym notesie, Paula spojrzała ponad jego ramieniem na siedzących po przeciwległej stronie Newmana i Cardona. Newman mrugnął do niej okiem i pokazał ręką, że wszystko w porządku.

Tweed skończył pisać, pokazał Pauli, a następnie włożył kartkę do koperty i zawołał stewardesę.

- Czy mogłaby pani przekazać to radiotelegrafiście? To bardzo pilne.

- Oczywiście, proszę pana...

Paula zmarszczyła brwi. Samolot wzleciał ponad gęste chmury przypominające wyglądem Alpy oświetlone cudownym słońcem. W owym momencie znajdowali się mniej więcej w połowie drogi z Londynu do Zurychu.

- Wydawało mi się, że mówiłeś, iż Szwajcaria ma być bezpieczną przystanią? - zapytała Paula.

- Nie będzie - powiedział Tweed zachowując kamienną twarz. - Nie dla przeciwnika, gdy tylko go namierzę.

Telegram, zaadresowany do starego przyjaciela Tweeda, Arthura Becka - szefa Policji Federalnej, był niezwykle zwięzły:

Pilnie proszę o pełną ochronę, sześć osób na pokładzie SR 803. Port Lotniczy ETA Kloten, Zurych, 16.25 waszego czasu. Tweed.

Gdy samolot zaczął obniżać lot w pobliżu Kloten, Paula ujrzała przez przeciwległe okno zapierający dech w piersiach widok na ogromne pasmo pokrytych śniegiem gór.

Na dłużej zatrzymała na nich wzrok. Przypominały jej olbrzymią falę przypływu, która zaraz zaleje cały kontynent. Samolot zaczął opadać pod jeszcze większym kątem i wspaniały widok znikł. Paula widziała już tylko gęstniejącą zasłonę chmur.

Nagle chmury rozstąpiły się i jej oczom ukazały się światła Szwajcarii. Stewardesa powróciła, po czym odezwała się szeptem do Tweeda.

- Otrzymaliśmy wiadomość od kontroli ruchu w Zurychu, aby pan i pańscy towarzysze opuścili samolot jako pierwsi, tuż po wylądowaniu.

- Cieszę się, że dodała pani „po wylądowaniu” - zażartował Tweed.

Paula wyczuła nagłą zmianę jego nastroju - Tweed z niecierpliwością czekał, by zacząć działać. Odetchnęła z ulgą. Przez ostatnie dni żyła w stanie tłumionego przerażenia. Z radością wyjrzała ponownie przez okno.

Lądowali - dostrzegła iglasty las otaczający Port Lotniczy Kloten. Szwajcarski pilot gładko posadził maszynę, koła delikatnie dotknęły betonowego pasa startowego. Po wyjściu z samolotu Paula zobaczyła znajomą postać czekającą przy metalowej platformie prowadzącej do wnętrza hali lotniska. Szef Policji Federalnej objął ją i uścisnął.

- Witaj w Szwajcarii, Paulo.

- Ja też tu jestem - odezwał się Tweed rozbawiony, gdyż zdawał sobie sprawę z sympatii, jaką Beck darzył Paulę.

Arthur Beck był szczupłym mężczyzną średniego wzrostu o pucołowatych policzkach, miał czterdzieści kilka lat. W jego wyglądzie uwagę najbardziej przykuwały czujne, szare oczy i ciemne brwi. Szeroki nos oraz równo przycięte wąsy zarysowywały się ostro na tle czerstwej cery poruszał się z niesamowitą szybkością. Miał na sobie schludny, szary garnitur, niebieską koszulę w paski i niebieski krawat.

Tweed natychmiast przedstawił Philipa Cardona - Beck znał pozostałych. Poprowadził ich mówiąc szybko do Tweeda i Pauli doskonałym angielskim.

- Ominiemy kontrolę paszportową oraz celną. Na zewnątrz czekają limuzyny, by zabrać was, gdziekolwiek zechcecie.

- Do hotelu Schweizerhof naprzeciw Hauptbahnhof. To będzie nasze oficjalne miejsce pobytu, ale tak naprawdę nie zatrzymamy się tam. Zamieszkamy w hotelu Gotthard tuż za Schweizerhofem - powiedział Tweed.

- Zachowujesz dużą ostrożność, przyjacielu - skomentował Beck. - To musi być poważna sprawa.

- Sprawa życia lub śmierci - dla nas wszystkich. Po drodze powiem ci, co się stało.

- Nasze torby - wtrąciła Paula. - Zostaną dostarczone taśmociągiem...

- Lecieliśmy pierwszą klasą - powiedział szybko Tweed.

- Proste - mruknął Beck. Odezwał się do ubranego po cywilnemu pomocnika, który przez cały czas szedł obok nich. Kiedy mężczyzna odszedł, wyjaśnił: - Kazałem mu odebrać wasze bagaże. Przyniesie je do samochodów...

Prowadzono ich dziwaczną drogą omijającą kontrolę paszportową oraz celną.

Szybkim krokiem Beck powiódł ich w kierunku trzech wydłużonych, czarnych mercedesów. W pobliżu czekali umundurowani policjanci na motorach. Beck pokazał w ich stronę ręką otwierając jednocześnie drzwi pierwszego samochodu.

- Nasza obstawa. Po otrzymaniu twojej wiadomości postanowiłem nie ryzykować. Mam was zostawić przed Schweizerhofem?

- Tak, proszę - powiedział Tweed. - Później pojedynczo przejdziemy piechotą do hotelu Gotthard. Zarezerwowałem pokoje w obu hotelach...

Z lotniska do centrum Zurychu jechało się dwadzieścia minut samochodem.

Beck siedział z tyłu obok Tweeda i Pauli. Kierowca, podobnie jak potężny mężczyzna zajmujący przedni fotel, miał na sobie cywilne ubranie.

Newman, Butler, Nield i Cardon usadowili się w drugiej limuzynie, a trzeci samochód pełen był ubranej po cywilnemu ochrony. W drodze przez miasto konwój prowadziło dwóch policjantów na motorach, a dwaj kolejni zamykali go z tyłu.

Beck w milczeniu słuchał zwięzłej opowieści Tweeda o wszystkim, co się wydarzyło. Szwajcar często spoglądał wstecz przez okno. W pewnym momencie przerwał Tweedowi.

- Przepraszam, mam do nadania wiadomość dla ostatniego samochodu. Od samego lotniska byliśmy śledzeni przez impalę - być może to istotne, to amerykański samochód...

Podniósłszy mikrofon wiszący z boku odezwał się w dialekcie rozumianym jedynie przez Szwajcarów. Odkładając mikrofon zerknął przez tylne okno i wyjaśnił:

- Nakazałem przejęcie. Trzeci samochód właśnie zatrzymał impalę. Aby go opóźnić, wymyślą jakąś zasadę ruchu drogowego, którą złamał kierowca. A nasze samochody są kuloodporne. Twoja opowieść jest bardzo dziwna, ale oczywiście wierzę ci. Może cię zainteresować wiadomość, że ostatnio zbyt wielu Amerykanów przyjeżdża do Szwajcarii - szczególnie do Zurychu.

- Zbyt wielu? - Paula pochyliła się w przód. - Skąd o tym wiesz?

Beck uśmiechnął się cynicznie.

- Ach, przecież wiemy, co dzieje się w naszym kraju. W lutym można spodziewać się niewielu biznesmenów czy nawet najdziwniejszych, bogatych turystów ze Stanów Zjednoczonych. Ale ci mężczyźni - nie podoba nam się ich wygląd - mają wszyscy paszporty dyplomatyczne. Telefonowałem już z mojej kwatery głównej w Bernie do ich ambasady i skarżyłem się, że przekroczyli limit pracowników dyplomatycznych. Ambasador, mój stary przyjaciel - jeden z niewielu, których prezydent March nie zastąpił swoimi poplecznikami - był zakłopotany. Sądzę, że to istotne. Powiedział mi, że ci ludzie mają być wkrótce przeniesieni do innych ambasad w Europie. Obaj wiedzieliśmy, że nie mówił prawdy.

- Więc Zurych może okazać się niebezpieczny? - spytała Paula.

- Tak, może - ponownie się uśmiechnął. - Ale nie tak niebezpieczny jak Wielka Brytania, sądząc z opowieści Tweeda. Co zamierzasz robić, Tweed? A może to ściśle tajne?

- W żadnym wypadku. Chcę zlokalizować trzech mężczyzn. Joela Dysona - sądzę, że wszystko mogło się od niego zacząć. Następnie agenta specjalnego Bartona Ivesa oraz Corda Dillona. Jeden z nich musi mi powiedzieć, co się, do licha, dzieje.

- To dla mnie - Beck przerwał, by pomyśleć - naprawdę niesamowite, że jednym z trzech uciekających jest Barton Ives z FBI. Dlaczego ktoś miałby chcieć jego śmierci?

- Też się zastanawiam - przyznał Tweed.

- Szkoda, że nie wiesz, jak wygląda Norton - skomentował Beck.

- Wydaje mi się, że nikt nie wie. I to mnie niepokoi...

Tweed niosąc swoją torbę wprowadził ich do Schweizerhofu, gdzie zatrzymywał się podczas poprzednich wizyt. Znajomy recepcjonista przywitał go ciepło. Kiedy po zameldowaniu się jechali windą, Tweed kazał Pauli przyjść do swojego pokoju zaraz, gdy tylko zostawi u siebie torbę.

- Mam pokój numer 217 - przypomniał jej, kiedy opuszczał windę.

W trzy minuty po jego przybyciu do dużego narożnego pokoju z oknem wychodzącym na Dworzec Główny, Paula zapukała do drzwi. Z pozostałych okien rozciągał się widok na słynną Bahnhofstrasse - ulicę pełną wielkich banków i najbardziej luksusowych sklepów na świecie. Tweed wyszedł z przestronnego salonu sypialni do dużego korytarza, by wpuścić Paulę.

- Obawiam się, że będziesz miała sporo pracy - powiedział.

- Słucham.

- Każde z nas musi zostawić w swoim pokoju przekonujące dowody, że właśnie tu się zatrzymaliśmy. Szczoteczki do zębów, pasty, przybory do golenia i tym podobne...

- Obecnie używane byłyby najbardziej przekonujące...

- Zgoda. Plus mniej więcej połowa naszych ubrań w szafach. Dlatego chcę, żebyś...

- Wyszła i kupiła sześć szczoteczek do zębów, sześć tub pasty, pięć golarek elektrycznych, więcej kosmetyków dla siebie - wtrąciła.

- Na co więcej kosmetyków?

- Ponieważ w pokoju zajmowanym przez kobietę każdy by ich szukał. Powinnam też kupić parę toreb. Zakładam, że będziemy ich potrzebowali, by wymknąć się stąd do Gottharda z ubraniami, które postanowimy zabrać. Przewiduję jeszcze jeden problem.

- A mianowicie? - spytał Tweed.

- Zjawiając się w naszym hotelu bez walizek wyglądalibyśmy podejrzanie.

- Wiem - dwóch mężczyzn z nowymi walizkami, które kupimy, zaczeka w ubikacji w Shopville. - Paula spojrzała przez okno na ruchome schody prowadzące w dół do podziemnego centrum handlowego. - Dwaj następni, powiedzmy Bob i Philip, mogą wziąć torby z ubraniami do ubikacji, które w kabinach przełożą do walizek.

- Nie wiem, po co zaprzątam sobie głowę robiąc podobne plany - powiedział Tweed podnosząc w górę ręce i udając zdenerwowanie. - Niepotrzebnie, skoro mam cię przy sobie.

- Zakupy mogą nieco potrwać - ostrzegła. - Wyglądałoby śmiesznie, gdybym kupiła po sześć sztuk wszystkiego w jednym sklepie.

- Nie puszczę cię samej - stwierdził twardo Tweed. - Butler pójdzie z tobą jako ochrona.

- Doskonale. Pomoże mi nieść zakupy. A co z walizkami?

- Zadzwonię do Newmana i Cardona. Mogą kupić walizki i oddzwonić. Do tego czasu powinniście z Harrym skończyć zakupy. Ustalę dla siebie i Nielda dokładną porę spotkania z wami, odbierzemy torby, a także załatwimy zamianę w Shopville. Czy masz wystarczająco dużo szwajcarskiej waluty?

- Na lotnisku w Londynie dałeś mi sumę, jaka wystarczyłaby na zakupienie stroju, którego nie powstydziłaby się nawet Elizabeth Taylor. Tak właściwie to chciałabym mieć kostium od Chanel - dodała opuszczając pokój.

Tweed wezwał Newmana i Cardona, by przekazać im instrukcje. Po ich wyjściu zadzwonił telefon. Zdziwiony Tweed ostrożnie podniósł słuchawkę.

- Tak. Kto mówi?

- Beck - odezwał się znajomy głos. - Mam złe wieści. Pamiętasz impalę, którą moi ludzie zatrzymali po drodze z lotniska? Gdy podeszli, kierowca kończył właśnie rozmowę przez telefon komórkowy. Niewątpliwie ostrzegł swojego szefa, że przyjechała konkurencja. - Beck uważnie dobierał słów wiedząc, że rozmowa przechodzi przez hotelową centralkę. - Możecie mieć towarzystwo wcześniej, niż się spodziewaliście. Pozostań w kontakcie. Będę w Zurychu.

- Dziękuję.

Tweed odłożył słuchawkę pełen złych przeczuć.

16

Przeprowadzka do hotelu Gotthard, położonego bardzo blisko od Schweizerhofu, została ukończona przed ósmą wieczorem. Kiedy Tweed znalazł się w swoim pokoju, otworzył walizkę i zszedł do baru. Zamówił kieliszek szampana, zapłacił i zaczął przechadzać się po hotelu.

Z kieliszkiem w dłoni wyglądał, jakby kogoś szukał. Wylawszy część szampana do jednej z doniczek sprawdzał siedzących w hallu. Nikogo podejrzanego, nikogo z amerykańskim akcentem.

Spacerując powoli przeszedł obok czytającego gazetę mężczyzny. Szczupły, schludnie ubrany osobnik podniósł wzrok, złożył gazetę i poszedł za Tweedem w ciche miejsce w pobliżu restauracji od strony Bahnhofstrasse.

- Przepraszam, czy ma pan ogień?

Tweed, spięty, powoli się odwrócił. Szczupły mężczyzna był gładko ogolony, a ciemne włosy zaczesał do tyłu. Miał około trzydziestu lat, w ręku trzymał papierosa. Tweed wyjmując zapalniczkę, którą nosił, by przypalać innym ludziom papierosy, ani na chwilę nie spuszczał go z oka.

Mężczyzna pochylił się i osłonił ręką płomień, mimo że nie było najmniejszego ruchu powietrza. Przypalając papierosa nie spieszył się zbytnio, a w jego przymkniętej dłoni Tweed dostrzegł otwarty identyfikator z widocznym napisem i zdjęciem.

Policja Federalna. P. Schmidt. U dołu znajdowała się malutka wizytówka wetknięta za okładkę. Z pozdrowieniami od Arthura Becka.

- Dziękuję panu - powiedział szczupły mężczyzna. - Bardzo tu spokojnie.

- Pewnie, dlatego, że jest luty...

Tweed wracał windą na górę z mieszanymi uczuciami. Postawienie człowieka w hotelu było bardzo ładnym gestem ze strony Becka. Niemniej jednak wskazywało jednocześnie na fakt, że Beck obawiał się o ich bezpieczeństwo.

Wetknął klucz do zamka, otworzył drzwi i sięgnął rękaw kierunku wyłącznika, by przed wejściem zapalić światło. Na dywanie leżała biała, podłużna koperta wsunięta przez kogoś pod drzwiami.

Tweed zamknął drzwi i przekręcił klucz. Używając scyzoryka ostrożnie otworzył kopertę. Wewnątrz znajdowała się pojedyncza kartka papieru. Bez żadnego adresu, wiadomość była krótka, napisana odręcznie.

Zadzwoń z bezpiecznego telefonu pod ten numer... Między 8 a 8.15 dziś wieczorem. Dillon

Zdziwił się. Albo Dillon zatrzymał się w Gotthardzie, tak jak mu Tweed sugerował, albo obserwował ich przybycie. Spojrzał na zegarek. 8.08 wieczorem.

Miał siedem minut na dojście do jakiegoś automatu. Podniósłszy słuchawkę wykręcił numer pokoju Butlera.

- Mówi Tweed. Harry, musimy wyjść. Bardzo szybko...

- Już idę...

Tweed zdążył włożyć płaszcz, gdy pojawił się Butler ubrany w watowaną kurtkę. Odpiął ją z przodu, wyciągnął z kabury walthera, mrugnął okiem i ponownie schował broń.

- Skąd, do licha, to wziąłeś? Pozbyliśmy się wszelkiej broni po drodze na lotnisko w Newquay - zapytał Tweed, gdy wyszli na ulicę.

- Dzięki uprzejmości komendanta policji, Becka. Nie widziałeś, jak dał Pauli płócienną torbę podróżną po twoim wyjściu z samochodu przed Schweizerhofem?

- Nie, do cholery, nie widziałem.

- Zawierała walthery dla Pete'a i dla mnie, automatycznego browninga kaliber 0.32 cala dla Pauli, Smith & Wessona dla Newmana oraz amunicję dla wszystkich. Paula odgadła, co znajduje się w środku, i podała torbę Newmanowi, zanim ruszyła za tobą. Dostaliśmy również specjalne pozwolenia podpisane przez Becka.

Jak na Butlera była to cała przemowa. Zanim skończył, dotarli do samego dołu ruchomych schodów wiodących do Shopville. Tweed odpowiedział jedynie chrząknięciem. Lubił, gdy informowano go na bieżąco, ale dotąd rzeczywiście brakowało czasu w związku z pośpieszną przeprowadzką do Gottharda.

O tak późnej porze w podziemnym kompleksie było cicho i raczej pustawo. Tweed z premedytacją unikał zaglądania do zajętych kabin telefonicznych.

Gdyby w jednej z nich znajdował się Dillon, nie chciał ryzykować, że zwróci na niego uwagę.

- Tylko chwileczkę - powiedział Butlerowi wchodząc do pustej kabiny.

Wykręcił numer w Zurychu i odwrócił się bokiem. Butler udawał zainteresowanie wystawą położonego naprzeciwko sklepu warzywnego.

- Kto mówi? - głos Dillona odezwał się szorstko.

- Tweed. Otrzymałem twoją wiadomość...

- Tylko słuchaj. Agent specjalny Barton Ives jest w mieście. Spróbuje się z tobą skontaktować, jeśli będzie bezpiecznie...

- Dlaczego opuścił Stany. Potrzebuję informacji...

- Prowadził śledztwo w sprawie serii wielokrotnych morderstw w Tennessee, Missisipi, Luizjanie, Alabamie, Georgii i Florydzie. Za każdym razem kobiety. Zgwałcone, zamordowane...

- Więc dlaczego miałby uciekać do Europy?

- Spytaj go sam. Muszę lecieć. Zurych jest pełen bandziorów Nortona. Słyszałem, że Norton ma tu wkrótce przyjechać, może już przyjechał. Potem w Zurychu nastąpi trzęsienie ziemi.

- Cord, w jaki sposób tamte wielokrotne morderstwa łączą się z obecnymi wydarzeniami...

- Nie przez telefon. Spytaj Bartona. Pozostań w ukryciu. Ja zrobię tak samo...

- Skoro nie wiemy, jak wygląda Norton, nie wiemy też, czy przypadkiem nie cieszymy się jego towarzystwem...

- Nikt nie cieszy się jego towarzystwem. Ci, którzy go poznają, kończą martwi. Muszę już iść...

Kolejny raz połączenie zostało przerwane, zanim Tweed zdążył zadać najważniejsze pytanie. Przez całą powrotną drogę do Gottharda Tweed martwił się nagłym końcem rozmowy. Dillon był odważnym człowiekiem i Tweed nigdy wcześniej nie słyszał, żeby się kogoś bał. Ten Norton musi być naprawdę kimś.

Norton czekał na londyńskim lotnisku na lot numer 912 linii United Airlines z Waszyngtonu. Stał pośród niewielkiej grupy oczekujących, by powitać podróżnych. W pobliżu znajdował się bagażowy trzymający w ręku wielką, ciężką kopertę, którą otrzymał od Nortona razem z dwudziesto funtowym napiwkiem.

Marvin Mencken pojawił się pierwszy, za nim podążało czterech jego ludzi.

Wysoki, dobrze zbudowany Mencken miał trupią twarz. Ubrany w granatowy trencz, z torbą w ręku, zatrzymał się uważnie badając halę przylotów wąskimi jak u lisa oczyma.

- To on - Norton powiedział bagażowemu. - Ten w granatowym trenczu.

Otrzymawszy wcześniej dokładne instrukcje bagażowy pośpieszył w stronę Menckena. Lawirując między ludźmi podszedł do niego, zatrzymał się i wręczył mu kopertę.

- Proszono mnie, abym to panu przekazał.

- Kto prosił? - rzucił Mencken rozglądając się po hali i jednocześnie biorąc do ręki kopertę. - Wskaż mi go.

- Nie było tego w moich instrukcjach, proszę pana...

- Słuchaj, głupku... - Mencken upuścił torbę i chwycił bagażowego za kołnierz. - Pokażesz mi go, a potem dostaniesz pięćdziesiąt dolarów. Udawaj głuchego, a skręcę ci kark.

Śmiertelnie przerażony bagażowy przełknął ślinę. Jego oburzenie przerosło jednak strach. To było jego lotnisko. Podnosząc ręce do góry zatopił paznokcie w dłoni napastnika. Mencken puścił go i właśnie zamierzał z dużą siłą nadepnąć mu na stopę, kiedy jego ofiara przemówiła:

- Jeśli nadal będzie pan tak postępował, zawołam ochronę. Tam dalej stoi szef.

- Spływaj - warknął Mencken.

Nie mógł pozwolić sobie na żadne kłopoty - szczególnie, jeżeli obserwował go Norton. Rozerwał kopertę. Wewnątrz znajdowało się czterdzieści biletów w jedną stronę na lot linii Swissair do Zurychu, plik banknotów szwajcarskich o wysokich nominałach oraz napisana na maszynie instrukcja:

Wejdź razem ze swoimi przyjaciółmi na pokład. W Zurychu otrzymacie nowe rozkazy.

Polecenie kończyło się kształtnym „N” napisanym atramentem. Norton.

Mencken zgrzytnął zębami. Sara Maranoff powiedziała mu we właściwy sobie sposób, że Norton miał być jego bezpośrednim zwierzchnikiem. Ów fakt nie bardzo mu odpowiadał. Szczególnie, że nie miał pojęcia, jak wygląda Norton.

Zawsze tylko nieprzyjemny głos w słuchawce telefonu.

Mencken podzielił swoją czterdziestoosobową grupę na mniejsze, z których każda miała osobnego dowódcę. Rozpoczął rozprowadzanie biletów każdemu z nich przekazując jednocześnie instrukcje, jak mają się zachować po przybyciu do Zurychu.

- Macie się trzymać w pobliżu taśmociągu bagażowego na lotnisku Kloten. Być może przekażę wam wtedy dalsze rozkazy lub zaczekam, dopóki nie opuścimy hali. Zależnie od mojego nastroju. No, popatrzcie, która godzina, ruszać tyłki...

- Umówiłem się na spotkanie z Walterem Ambergiem w Zuricher Kredit Bank na Talstrasse - ogłosił Tweed.

Jedli wszyscy razem śniadanie siedząc za długim stołem w restauracji La Soupe. Był to wysokiej klasy lokal położony na pierwszym piętrze hotelu Schweizerhof. Spędziwszy noc w Gotthardzie parami przeszli do Schweizerhofu, by zachować pozory, że tam mieszkają.

Zgodnie z propozycją Tweeda, o dziewiątej poprzedniego wieczora, Newman i Butler wziąwszy ze sobą klucze do wszystkich sześciu pokoi, złożyli krótką wizytę w Schweizerhofie. Każdy z nich zajął się trzema pokojami, pościągali z łóżek nakrycia i zdejmując buty kładli się do nich, by pognieść pościel. W ten sposób utwierdzili obsługę hotelową w przekonaniu, że spędzili tam noc.

- Walter jest bliźniakiem biednego Juliusa - przypomniała szeptem Paula.

- Identycznym. Nie sposób ich odróżnić - potwierdził Tweed. - Szwajcarzy mają specyficzne poczucie humoru. Julius i Walter zwykli ubierać się jednakowo - zdarzało się, więc często, że mylili ich pracownicy.

- Czy wie, że Julius został zamordowany? - zapytała nadal szeptem.

- Niestety nie. Nikt - nawet Buchanan - nie pomyślał, żeby zapytać, kogo należałoby zawiadomić. Sądzę, że nadinspektor był zbytnio przejęty skalą popełnionej zbrodni. Sam muszę przekazać mu przykrą nowinę. Chciałabyś pójść ze mną?

- Tak, bardzo - odrzekła Paula. - Czy Julius miał żonę?

- Miał, ale nie znam jej adresu. Myślałem nawet, żeby go zdobyć - ale to nie jest rodzaj wiadomości, jaką chce się przekazać przez telefon.

- Jest Szwajcarką? - zapytała z zaciekawieniem Paula.

- Nie, Angielką. O wiele młodszą od męża. Wydaje mi się, że ma na imię Eve. Waltera czeka nieprzyjemne zadanie. On jest prezesem - Julius był dyrektorem, właściwie sam zajmował się kierowaniem bankiem i jego licznymi filiami.

- Czy Walter da sobie radę? - spytał Newman. - Czy potrafi zarządzać bankiem?

- Nie mam pojęcia - Tweed skończył jajka na bekonie i odsunął od siebie talerz. - Wiesz, Paula, pośród wszystkich rzeczy, jakie się wydarzyły, jedna mnie wciąż zastanawia.

- A mianowicie?

- Dlaczego po zastrzeleniu Amberga w Tresillian Manor zamachowiec spryskał jego twarz kwasem? Nie dla zemsty - nie mamy do czynienia z tego rodzaju wrogiem. Więc po co kwas?

17

Norton leciał do Zurychu samolotem razem z Menckenem i ludźmi. Jednak, podczas gdy czterdziestu mężczyzn stanowiących posiłki dla działającej w Szwajcarii grupy operacyjnej zajmowało miejsca w klasie turystycznej, Norton siedział w przedziale pierwszej klasy.

Miał na sobie angielski garnitur oraz posługiwał się angielskim akcentem, bez najmniejszego śladu rodowitego amerykańskiego. Wchodząc na pokład, na lotnisku w Londynie, wybrał fotel w pobliżu przejścia obok elegancko ubranej Szwajcarki. Zachował szczególną ostrożność, by nic w jego zachowaniu nie sugerowało, że próbuje ją poderwać.

- Czy nie ma pani nic przeciwko temu, żebym tu usiadł? - grzecznie zapytał. - Jest tu więcej miejsca na nogi, a ja muszę przejrzeć pewne dokumenty, zanim dolecimy.

- Miejsce jest wolne - odpowiedziała przyjrzawszy mu się przez krótką chwilę.

Kiedy samolot wystartował, Norton wyjął teczkę z dokumentami zawierającymi statystyki dotyczące sprzętu komputerowego. Nic z nich nie rozumiał, ale gdyby Mencken zajrzał do pierwszej klasy, Norton i siedząca obok kobieta wyglądaliby na podróżującą razem parę.

Trzymając w ręku swój neseser, szybko opuścił samolot po wylądowaniu na Kloten. Zanim Marvin Mencken przybył w pobliże taśmociągu, czekał już na niego umundurowany bagażowy. Wręczył mu wielką kopertę.

- Poproszono mnie, żebym to panu przekazał. Pański bagaż wkrótce nadjedzie.

Pamiętając swoje doświadczenie z lotniska w Londynie Mencken nie próbował wypytywać odchodzącego bagażowego. Spojrzał dookoła na innych pasażerów - najmniejszej szansy na zidentyfikowanie Nortona, zakładając nawet, że stoi w pobliżu taśmociągu. Mencken otworzył kopertę. Wewnątrz ponownie znajdowała się pozbawiona adresu kartka z instrukcjami.

Umieść swoich ludzi w następujących czterech hotelach - w pierwszym z nich powinny zamieszkać dwie grupy. Macie zarezerwowane pokoje przez biuro turystyczne Golden Boy Zadzwonią do ciebie do hotelu, by powiedzieć ci, gdzie masz odebrać wyposażenie specjalne Hotele Baur-en-Ville, Eden au Lac, Dolder Grand, Baur au Lac

Na kartce, jak poprzednio, widniała kształtna litera „N”

Mencken zaklął pod nosem na widok utrzymanej w rozkazującym tonie instrukcji Przeszedł między pasażerami podając każdemu z dowódców grup nazwę hotelu. Gdy skończył, na taśmociągu pojawiły się pierwsze bagaże „Wyposażenie specjalne” - Mencken wiedział, że chodziło o broń i materiały wybuchowe

Newman postanowił towarzyszyć Tweedowi i Pauli w ich spotkaniu z Walterem Ambergiem w głównym oddziale banku na Talstrasse biegnącej równolegle do Bahnhofstrasse Paula była zdenerwowana i podekscytowana Ciągle prześladował ją wizerunek Juliusa Amberga przed zamachem oraz wygląd jego twarzy zniszczonej przez kwas A teraz miała poznać jego identycznego brata bliźniaka Pomimo ze Paula przygotowała się do tego spotkania, przeżyła szok, gdy sekretarka wprowadziła ich do gabinetu, gdzie czekał na nich mężczyzna z wyciągniętymi w powitalnym geście rękoma - Witaj w Zurychu, Tweed Miło cię widzieć Niski, tęgawy, po pięćdziesiątce, miał czarne włosy, podobnie jak jego brat, zaczesane z wysokiego czoła do tyłu, bez przedziałka Spod krzaczastych brwi spoglądały sprytne, niebieskie oczy, jego okrągłego kształtu twarz była gładko ogolona Paula westchnęła w duchu Patrzyła na lustrzane odbicie bankiera, którego poznała w Tresillian Manor. Nosił nawet taki sam ciemny garnitur z chustką w butonierce Tweed przedstawił Paulę, która zorientowała się, że Newman znał bankiera już wcześniej Amberg poprowadził ich w kierunku wygodnych krzeseł stojących wokół polerowanego stołu salonowego - niewątpliwie antyku.

- Z pewnością napijecie się kawy - zaproponował i wydał przez interkom polecenie - Rozumiem, że spotkaliście Juliusa w Kornwalii - kontynuował zwracając się do Tweeda i jednocześnie siadając obok Pauli, a naprzeciwko mężczyzn - Nie miałem od niego żadnych wiadomości - nic dziwnego, Julius rzadko mi mówi swoich sprawach Wierzę, że wszystko poszło dobrze.

Tweed wziął głęboki oddech Pragnął odsunąć od siebie ten moment

- Obawiam się, że mam złe wiadomości o Juliusie.

- Jest chory? - Amberg wydawał się zdziwiony - On prawie nigdy nie choruje Zawsze mówi, że nie ma na to czasu.

- Wiadomość jest dużo gorsza - ostrzegł Tweed

- Nie chcesz chyba powiedzieć, że nie żyje.

- Niestety tak.

Tweed zwięźle opowiedział o wydarzeniach, które miały w Kornwalii Amberg słuchał z niewzruszonym wyrazem twarzy, lecz Paula zauważyła, że jego usta zaciskały się w miarę trwania opowieści. Szwajcar słuchał trzymając splecione dłonie, koniuszki jego palców stykały się ze sobą - maniera, jaką zauważyła podczas obiadu w Tresillian Manor.

- To ponura tragedia - zakończył Tweed - a my nie mamy pojęcia, kto dokonał zabójstwa i z jakiego powodu. Miałem nadzieję, że może będziesz coś wiedział.

- Julius, jak wiecie, sam zajmował się swoimi sprawami, jest mi ciężko w jakikolwiek sposób pomóc. Nie wiem - nie wiedziałem nawet, po co chciał się z tobą spotkać w Kornwalii.

- Czy słyszałeś kiedykolwiek nazwisko Joel Dyson? - zapytał Tweed.

- Tak. Nie spodobał mi się; przepraszam, czy to twój przyjaciel?

- Z całą pewnością nie. Proszę, kontynuuj.

- Ten Dyson przyjechał niedawno z jakąś walizką, chciał się widzieć z Juliusem. Zachowywał się dosyć agresywnie i byłem nieco zdziwiony, gdy mój brat zgodził się go przyjąć - Amberg spojrzał na Newmana. - Rozumiem, że wyświadczyłeś kiedyś Juliusowi ogromną przysługę, w której brał udziałów ów osobnik.

- Drobnostka - powiedział Newman.

- Podczas drugiej wizyty Dyson był przerażony - ciągnął dalej bankier. Po spotkaniu z moim bratem poprosił, żeby wypuszczono go tylnym wyjściem. Później Julius powiedział mi, że Dyson przekazał mu na przechowanie w sejfie film oraz kasetę magnetofonową. Od tamtego dnia nie widziałem Dysona.

- Gdzie zostały schowane film i kaseta? - zapytał od niechcenia Tweed.

- Oczywiście w skarbcu. Potem Julius kazał je przenieść do sejfu w oddziale naszego banku w Bazylei. Nie mam pojęcia, dlaczego. - Nagle uderzył się rękaw czoło. - O mój Boże, zapomniałem o Eve. Ponieważ ja przed chwilą po raz pierwszy usłyszałem tragiczną nowinę, ona również może nic nie wiedzieć. Eve do niedawna była jego żoną. Jest Angielką.

- Do niedawna? - zapytał Tweed.

- Tak. Przed odlotem do Londynu Julius ostatecznie zerwał z Eve. Już od pewnego czasu nie układało się między nimi. Żony obcej narodowości... - odwrócił głowę w kierunku Pauli. - Przepraszam za wyrażenie. Żony obcej narodowości - ciągnął dalej - zwykle nie potrafią zrozumieć Szwajcarów. Julius zanim odleciał do Londynu, powiedział mi, że zgodzili się na separację, i nie chciał jej więcej widzieć. Ale ktoś powinien ją poinformować...

Amberg odszedł na bok, wyglądał na zamyślonego. Zapewne przeżywa szok związany z otrzymaną wiadomością, pomyślała Paula. Pierwszy przerwał ciszę Tweed.

- Gdybyś zechciał dać mi jej adres, odwiedziłbym ją. Byłem w Tresillian Manor tuż po rozegraniu się całej tragedii.

- Przypuszczam, że jako szwagier powinienem, ale...

- Daj mi jej adres, jeśli wciąż jest w Szwajcarii - nalegał Tweed.

- Jest w Zurychu - Amberg wyciągnął z pudełeczka białą wizytówkę, zapisał adres i numer telefonu, po czym wręczył ją Tweedowi. - Mieszka w willi Juliusa w okolicach Dolder. Po powrocie miał się przeprowadzić do innego mieszkania. Jestem ci ogromnie wdzięczny.

- Jeszcze jedno - Tweed dokończył pić wyśmienitą kawę i wstał. - Czy Julius obejrzał film i przesłuchał kasetę Joela Dysona, zanim przesłał je do Bazylei?

- Nie mam pojęcia. Dlaczego Dyson był tak przerażony, kiedy je do nas przyniósł? - zapytał Amberg.

- O, to całkiem proste. Szukają go płatni mordercy żeby go zabić. Jak dotąd zamordowano przynajmniej dziesięć osób powiązanych ze sprawą. Być może powinieneś załatwić sobie ochronę.

- Jesteśmy w Szwajcarii - powiedział z oburzeniem bankier.

- Coś się nie zgadza w kolejności wydarzeń - powiedział Tweed, gdy wyszli z budynku i ruszyli w kierunku Bahnhofstrasse.

Nie wiadomo skąd pojawili się Butler i Nield. Newman szedł najbliżej wystaw sklepowych, Paula w środku, a Tweed po zewnętrznej. Butler powoli zbliżył się do Tweeda i patrząc prosto przed siebie odezwał się cicho:

- Śledzono was. Facet w kombinezonie narciarskim. Czapka z daszkiem i podniesione na czoło gogle...

Nie zatrzymując się Butler wyprzedził ich, a Newman pozostał lekko w tyle.

Paula na chwilę zatrzymała się udając, że chce popatrzeć na wystawę. Dzięki silnie świecącemu słońcu, w szybie wystawowej dostrzegła idącego przed Nieldem, ubranego w strój dojazdy na nartach mężczyznę. Kiedy dotarli do Bahnhofstrasse, wznowiła przerwaną rozmowę.

- Co się nie zgadza w opisanej przez Waltera kolejności wydarzeń?

- Dyson przynosi film i kasetę. Któż oparłby się pokusie sprawdzenia, co na nich jest? Wszystko zbiega się w czasie z decyzją Juliusa, by opuścić żonę. Niemal jednocześnie dzwoni do mnie z prośbą o spotkanie i wyjeżdża do Tresillian Manor. Na dodatek przenosi film wraz z kasetą do skarbca w Bazylei. Dyson poprosił, by wypuszczono go tylnym wyjściem. Jedynym powodem mogło być podejrzenie, że był śledzony, o czym prawdopodobnie powiedział Ambergowi. A nawet, jeżeli nie, bankier i tak domyśliłby się powodu.

- Jak myślisz, dlaczego Julius tak nagle opuścił żonę?

- Mogę się jedynie domyślać. Wiem jednak, że miał w Genewie kochankę. Normalna rzecz w przypadku „niektórych” szwajcarskich bankierów. Mieszkać w jednym mieście, mieć kochankę w innym i odwiedzać ją w weekendy pod pozorem wymyślonych podróży służbowych. Być może Eve to odkryła - i będąc Angielką nie potrafiła zrozumieć starego zwyczaju szwajcarskich bankierów. Właśnie, dlatego chciałbym się z nią zobaczyć. Jestem głodny. Pójdźmy do Sprungli, zanim weźmiemy się do dalszej pracy...

Słynna kawiarnia Sprungli znajdowała się na pierwszym piętrze, od strony Bahnhofstrasse. Paulę przeszły dreszcze, gdy przypomniała sobie dostarczoną przez „listonosza” paczkę, zanim zamordował osiem osób w Tresillian Manor bombonierka ze Sprungli.

- Przepraszam na chwilę - powiedział Newman.

W czasie, gdy zamawiali kawę, Newman wyjrzał przez okno na przypominającą bulwar ulicę. Przyłączył się do nich, gdy podeszli do lady, by wybrać ciastka, lecz nie odezwał się, dopóki z powrotem nie usiedli.

- Wciąż mamy towarzystwo. Narciarz z goglami stoi oparty o drzewo po drugiej stronie, skąd może obserwować wejście. Ani śladu Pete'a Nielda i Butlera.

- I bardzo dobrze, ale są tam z całą pewnością - powiedziała Paula wbijając widelczyk w ciastko z kremem. - Jest wspaniałe - spojrzała na zastawioną drewnianymi stolikami salę oraz ladę, gdzie wybierali swoje ciastka. - Myślę, że właśnie tutaj spotykają się grandes dames Zurychu, by podzielić się najświeższymi plotkami. Założę się, że znają ich wiele mając bankierów za mężów.

- Dlaczego miałyby być żonami bankierów? - zdziwił się Newman.

- Są obwieszone perłami, mają po dwie lub trzy złote bransolety na rękach. Ociekają bogactwem.

- Co następnego mamy w programie - zapytał Newman - i dlaczego zameldowaliśmy się w Gotthardzie pod własnymi nazwiskami?

- Żeby wykurzyć wroga - powiedział zdecydowanie Tweed. - Teraz pójdziemy do kwatery głównej policji, mam nadzieję zastać tam Becka. Potem wyruszymy taksówką do owej willi w okolicach Dolder. Być może uda nam się porozmawiać z Eve Amberg. Może się to okazać interesujące...

Sara Maranoff weszła do Gabinetu Owalnego, zamknęła za sobą drzwi i przekręciła tkwiący w zamku klucz. Przesunęła palcem po ustach próbując jednocześnie odgadnąć nastrój szefa. Bradford March siedział rozparty na swoim krześle z twarzą zwróconą w stronę okna oraz zaciśniętymi mocno wargami. Szczęka prezydenta pokryta była czarnym zarostem. Sarze niezbyt spodobał się wyraz jego twarzy. Kiedy odwrócił się, wzięła głęboki oddech.

- Złe wieści, Brad. Właśnie odebrałam telefon z Zurychu.

- Znowu złe wiadomości. Mów. Nortonowi nie udało się nie załatwić?

- Norton czeka na linii, tamten rozmówca, natomiast, chciał zachować anonimowość. Powiedział, że ma parę rzeczy, których ujawnienia być może wolałbyś uniknąć - ujął sprawę nieco inaczej, ale o to mu chodziło. Chce za milczenie dwadzieścia milionów dolarów. Może jest zwykłym oszustem...

Z uwagą oczekiwała na reakcję Marcha. Prezydent pochylił się do przodu, zacisnął swoją owłosioną dłoń i położył ją na stole. Wyglądał, jakby miał za moment wybuchnąć, i dlatego Sara wolała się nie odzywać.

- Wyśledziłaś numer, spod którego dzwonił? - warknął March.

- Próbowałam. Rozmowa trwała zbyt krótko. Zdołano ustalić jedynie, że dzwoniono z Zurychu. Brad, czy jest coś, o czym powinnam wiedzieć?

- Powinnaś połączyć mnie teraz z Nortonem...

- Mówi Norton. Przejąłem osobistą kontrolę nad operacją. Jestem na miejscu, w Zurychu. Wyśledziłem Tweeda i jego grupę, mam skurwieli na oku.

- Załatw sprawę po swojemu - powiedział sztywno March. - To jest rozkaz. Wyśledź Dysona, Ivesa i Dillona. Rozumiesz? Koniec z pieprzeniem się. Do roboty...

Rzucił słuchawkę i zaczął się przechadzać. Miał na sobie rozpiętą pod szyją koszulę ukazującą jego włochatą pierś oraz dżinsy i tenisówki - ubranie, które nosił, gdy obcował ze „zwykłymi ludźmi”.

- A co zrobimy z oszustem? - naciskała Sara. - Zignorujemy go, jeśli zadzwoni ponownie?

- Kiedy znowu zadzwoni, powiedz, że zapłacimy. Spytaj go, gdzie mamy zostawić pieniądze. Potem skontaktuj się z Nortonem i podaj mu namiary. Każ mu przygotować, jako przynętę, pakunek, który będzie wyglądał, jakby zawierał banknoty, i niech go złapie. Po prostu wykonaj wszystko, o co cię proszę, i nie musisz nic więcej wiedzieć.

Tweed razem z Paulą i Newmanem wyszli z kawiarni Sprungli i ruszyli wzdłuż Bahnhofstrasse, w kierunku głównej siedziby policji. Pomimo wspaniałego słońca było niezmiernie zimno i niewiele ludzi odważyło się wyjść na ulicę. Kilka osób czekało na tramwaj. Kiedy doszli do przystanku, w stronę Tweeda przecisnął się mężczyzna w kombinezonie narciarskim. Newman chwycił swojego Smith & Wessona, a Butler trzymał już w ręku ukrytego pod kurtką walthera. Spod czapki przepychającego się mężczyzny wystawały siwe włosy. Tweed gestem ręki powstrzymał Newmana.

- W porządku...

- Tweed - narciarz mówił szybko, z amerykańskim akcentem - zapomniałem o jednej rzeczy. Mój biurowy sejf w Langley został splądrowany - mają zdjęcia, twoje i Pauli...

Wskoczył do tramwaju w chwili, gdy drzwi zaczęły się zamykać. Newman i Paula ze zdumieniem patrzyli na Tweeda.

- To był Cord Dillon - odezwał się Tweed. - Miał siwą perukę. Dobrze przebrany. Wiemy teraz najgorsze. Przeciwnik potrafi rozpoznać Paulę i mnie. Bob, ochraniaj Paulę.

- A ja będę się trzymał blisko ciebie - powiedział Butler. - Spodziewałem się, że Dillon wyciągnie nóż. Gdyby tak zrobił, dostałby kulę prosto w kręgosłup.

- Nie myślcie o nim źle. Jest sam i musi uciekać. Właśnie wyświadczył nam ogromną przysługę. A teraz do Becka i potem do Eve Amberg...

Żona Amberg mieszkała w wielkiej, starej willi szarego koloru, usadowionej wysoko ponad miastem. Kiedy wjeżdżali coraz wyżej, ich oczom ukazał się panoramiczny widok na Jezioro Zuryskie i leżące nad nim miasto. Trzykondygnacyjny budynek stał z dala od drogi otoczony wysokim, metalowym parkanem na kamiennej podmurówce. Podążający w niewielkiej odległości za ich taksówką czarny mercedes zwolnił i zaparkował przy krawężniku.

Siedzący za kierownicą wynajętego samochodu Butler spojrzał na jadącego z nim Nielda. Jeszcze raz sprawdził w tylnym lusterku.

- Ani śladu żadnego ogona, Pete. Więc myślę, że po prostu zaczekamy.

- Ktoś siedzi w zaparkowanym przed willą BMW. Wydaje mi się, że to dziewczyna. Tweed i reszta zbliżają się do niej...

Tweed przyglądał się stojącemu przed budynkiem BMW. Zatrzymał się i odezwał półgłosem:

- Nie wierzę własnym oczom. Sądzę, że dobrze będzie zamienić z nią słówko, zanim wejdziemy.

Siedząca samotnie na fotelu pasażera dziewczyna miała na sobie jasnoniebieski, wełniany kapelusz, który nie był jednak w stanie ukryć opadających jej na ramiona złocistych włosów. Nosiła okulary przeciwsłoneczne, które zdjęła, gdy Tweed pochylił się, by z nią porozmawiać. Paula oniemiała ze zdumienia. To była Jennie Blade, ostatnio widziana w Padstow.

- Jesteś spory kawałek drogi od Kornwalii - przywitał ją radośnie Tweed. Przyleciałaś do Zurychu?

- Niestety nie, do cholery. Słuchaj, na zewnątrz jest strasznie zimno. Bob, chodź, usiądź koło mnie. Tweed, ty i Paula wskakujcie z tyłu. W środku jest cieplutko jak pod pierzyną. Będziemy mogli porozmawiać.

Siadającego na przednim fotelu Newmana przywitała wspaniałym uśmiechem.

Niespodziewanie ogarnęła ich fala ciepła. Ogrzewanie BMW pracowało na pełnych obrotach. Jennie odwróciła się, by porozmawiać z Tweedem.

- Przypłynęliśmy tu przeklętym jachtem. Przez Morze Północne, w górę Renu zawinęliśmy do Bazylei. Resztę drogi przebyliśmy pociągiem. Na morzu rzucało mną po całej kabinie. Jego lordowska mość ma fioła na punkcie żeglowania.

- Jego lordowska mość? Masz na myśli Gaunta? - dopytywał Tweed. - Gdzie on jest?

- W tej chwili? Jest wewnątrz willi. Dobrze się bawi - utkwiła wzrok w Tweedzie. - Czy moglibyśmy spotkać się gdzieś sam na sam dziś wieczorem? Opowiem ci o swoim życiu - mrugnęła porozumiewawczo. - Przekonasz się, że to raczej ponura opowieść.

- Oczywiście - zgodził się ochoczo Tweed. - O szóstej w barze Hummer w Gotthardzie? Główne wejście znajduje się na Bahnhofstrasse, niedaleko Bahnhofplatz.

- Nie mogę się już doczekać.

- Co miałaś na myśli mówiąc, że Gaunt dobrze się bawi?

- Ach, nie wiedzieliście? Eve Amberg jest jedną z jego przyjaciółek.

18

Tweed pociągnął za długi łańcuch dzwonka wewnątrz przestronnego ganku. Odwracając się pomachał Jennie Blade, która natychmiast odpowiedziała podobnym gestem. Newman stał wpatrzony w drzwi.

- Czy to właściwy czas na wizytę? - spytała Paula. - Cóż, do licha, robią w Zurychu Gaunt i Jennie?

- Też chciałbym wiedzieć...

Przerwał w momencie, gdy usłyszał, że ktoś otwiera zamek i zdejmuje łańcuch. Po chwili masywne drzwi uchyliły się i zobaczyli ubraną w służbowy strój służącą.

Szwajcarka, pomyślała Paula, gdy dziewczyna odezwała się po angielsku.

- Czy madame oczekuje państwa? - obejrzała dokładnie wizytówkę podaną jej przez Tweeda. - Jest pan akwizytorem firmy ubezpieczeniowej?

- Ależ skąd. Jestem głównym agentem do spraw roszczeń klientów. Po prostu proszę zanieść wizytówkę do pani i powiedzieć jej, że przyjechaliśmy specjalnie z Kornwalii, żeby się z nią zobaczyć.

- Przypuszczam, że będzie musiała się szybko ubrać - powiedziała półgłosem Paula.

- Niekoniecznie - odparł Tweed.

Po niecałej minucie drzwi otworzyły się ponownie i służąca poinformowała ich, że zostaną natychmiast przyjęci. Znaleźli się w ogromnym hallu, który nie spodobał się Pauli. Stara drewniana podłoga była dokładnie wypolerowana, a pod ścianą głośno tykał wielki, przesadnie rzeźbiony zegar. Poprowadziwszy ich przez hali służąca otworzyła drzwi stanęła z boku. Tweed wyczuwając niechęć Pauli raźnym krokiem wszedł do przestronnego salonu. Okna pokoju wychodziły na znajdujący się na tyłach domu zaniedbany ogród - plątaninę krzewów i karłowatych drzewek iglastych.

- Pan Tweed? Wydaje mi się, że znacie się już z panem Gauntem. Ale ja nie znam pańskich przyjaciół...

- Oni, oczywiście, również mnie znają! - wykrzyknął Gaunt. - Wypiliśmy razem kilka drinków w pewnym pubie. Zgadza się, Tweed? Śledzisz mnie? Chcesz wiedzieć, co knuję. Hmm? Pozwólcie, że przedstawię was sobie nawzajem. To jest madame Eve Amberg, żona opłakiwanego Juliusa Amberga.

- Nie tak bardzo opłakiwanego, panie Tweed. Proszę usiąść. Gregory właśnie wychodził.

Eve Amberg była atrakcyjną kobietą w wieku około trzydziestu pięciu lat.

Miała długie włosy sprawiające wrażenie, jakby przed chwilą wróciła od fryzjera, i ładną twarz o idealnej wręcz cerze, która swój wygląd zawdzięczała starannemu makijażowi, zielonkawe oczy, pełne usta oraz kształtny podbródek. Ubrana była w kamizelkę włożoną na zieloną sukienkę doskonale podkreślającą jej wspaniałą figurę. Wydawała się kobietą o silnej osobowości, mówiła miękkim ujmującym głosem.

Poklepała dłonią w kanapę zapraszając Tweeda, by usiadł obok niej. Gaunt stał pod wspaniałym żyrandolem. Miał na sobie wełniane spodnie, marynarkę, a pod szyją krawat. Prawdziwy elegant, pomyślała Paula.

- Eve, muszę już niestety iść. Przykro mi, że powód mojej wizyty był tak nieprzyjemny - spojrzał na Tweeda. - Zostawię was pod łaskawą opieką Eve. Tweed, jej wdziękom trudno się oprzeć...

Newman, siedzący wraz z Paulą na drugiej kanapie, wyczuł w wypowiedzianej przez Gaunta uwadze nutę ironii. Eve roześmiała się i krzyknęła za wychodzącym mężczyzną:

- Gregory, jesteś naprawdę okropny - chcesz, żeby moi goście pomyśleli, że jestem potworem?

- Przecież jesteś - Gaunt rzucił przez ramię zamykając za sobą drzwi.

- Pani Amberg, rozumiem, że dotarła już do pani tragiczna wiadomość o mężu - zaczął Tweed. - Byłem obecny w Tresillian Manor tuż po masakrze.

- Proszę nie myśleć, że jestem potworem, panie Tweed - odrzekła kładąc rękę na oparciu kanapy za jego plecami. - Rozstaliśmy się z Juliusem na dobre, zanim wyjechał do Anglii. Niemniej jednak sposób, w jaki zginął, niezmiernie mną wstrząsnął. Muszę panu powiedzieć, że Gaunt zwykle pogardza kobietami, które potrafią znieść każdy szok.

- Czy myśli pani o powrocie do Anglii? - zapytał Tweed.

- To cholernie mało prawdopodobne - sięgnęła do inkrustowanego perłami pudełka po papierosa, którego następnie zapaliła używając złotej zapalniczki. - Jeszcze nie. Podczas naszej ostatniej kłótni Juliusowi wymknęło się, że w najbliższych dniach spodziewa się zbić fortunę. Może pan sobie pomyśleć, że jestem chciwa, ale przecież mam jakieś prawa, skoro znosiłam jego styl życia przez dwa lata.

- Jego styl życia? - dociekał Tweed.

- Niektórzy bankierzy mają kochanki w innych miastach - są dyskretni. Nie Julius. Odwiedzał wysokiej klasy call-girl tuż pod moim nosem. Ona ma mieszkanie przy ulicy Rennweg - w samym środku Zurychu, na miłość boską.

- Zna pani jej nazwisko?

- Tak. Kazałam go śledzić prywatnemu detektywowi. Kobieta nazywa się Helen Frey. Rennweg 590. Mieszkanie na pierwszym piętrze. Trochę zbyt blisko, żebym mogła przymykać oko - jej twarz zachmurzyła się. - Wciąż jednak uważam, że sposób, w jaki zginął, jest okropny. Na dodatek cholernie dziwny.

- Czy domyśla się pani, skąd miała pochodzić fortuna, o której mówił?

- Raczej nie. Wiem, że odnosił sukcesy na wielką skalę kupując i sprzedając zagraniczne waluty. Być może o to właśnie chodzi, chociaż wydaje mi się, że miał na myśli coś zupełnie nowego, jednorazowego. Bóg jeden wie, jak będzie działał bank pod kierownictwem Waltera.

- Julius był bardziej kompetentny? - zagaił Tweed.

- Nigdy nie potrafiłam zrozumieć Waltera. Zawsze zamyślony, sprawia wrażenie, że jest prezesem jedynie w celu przewodniczenia posiedzeniom rady. Czasem zastanawiam się nad jego zachowaniem - ręką dotknęła szyi Tweeda, jej głos stał się bardzo miękki. - Czy Julius cierpiał, zanim umarł? Gaunt opisał wszystko z okrutną dokładnością, ale on jest znany z braku subtelności. Uważa, że finesse to francuskie ciasto. Proszę zapalić, jeśli pan ma ochotę, panie Newman. Zauważyłam pański ruch ręką w kierunku kieszeni. Czy mogę mówić do pana Bob.

- Oczywiście.

Paula od pierwszej chwili poczuła niechęć do Eve Amberg. Teraz zaczęła zmieniać zdanie - mimo wszystko była tylko człowiekiem, naprawdę przygnębiły ją okoliczności śmierci jej męża. Newman sięgnął po stojącą na dolnej półeczce niskiego stoliczka, kryształową popielniczkę.

Wewnątrz znajdował się zmiażdżony niedopałek cygara. Gaunt musiał spędzić z Eve sporo czasu, skoro zdążył wypalić całe cygaro. Przypomniał sobie o próbce popiołu z cygara zostawionej przez Paulę i Tweeda do analizy w głównej siedzibie policji. Próbce, którą Tweed znalazł na parapecie wewnątrz opuszczonego domu w Rock w Kornwalii. Eve podniosła się szybko i przyniosła mu inną popielniczkę.

- Ta jest brudna.

Powróciła na swoje miejsce u boku Tweeda. Sama paliła papierosa trzymając go w długiej cygarniczce z kości słoniowej, żywo gestykulując. Drugą ręką chwyciła dłoń Tweeda i ścisnęła.

- To naprawdę miło z pańskiej strony, że przyjechał pan tu, by powiadomić mnie o tragicznej śmierci męża. Tak się jednak złożyło, że Gregory Gaunt przyjechał pierwszy. Mimo wszystko jestem niezmiernie wdzięczna. Zastanawiam się, czy Walter już wie. Rzadko go widuję, ale będę musiała do niego zadzwonić.

- Zaoszczędziłem pani kłopotów - poinformował ją Tweed. - Odwiedziliśmy go w Zuricher Kredit Bank...

- Ach! I zamiast przyjść samemu, zgodził się, żebyście wy załatwili tę okropną sprawę. Typowe. Walter i ja jesteśmy sobie niemal obcy.

Jesteś sprytna, pomyślała Paula. Nie brak ci rozsądku. Julius był głupcem, że zadawał się z innymi kobietami. Rozmawiali jeszcze przez jakiś czas, dopóki Tweed nie powiedział, że muszą już iść. Eve odprowadziła ich do drzwi trzymając Newmana pod rękę.

- Proszę, obiecajcie mi, że wpadniecie jeszcze, zanim wyjedziecie z Zurychu - zerknęła na Paulę. - To zaproszenie dotyczy również pani, Paulo. Przepraszam, że nie poświęciłam pani tyle uwagi, ile powinna dobra gospodyni.

- Proszę się tym nie przejmować - zapewniła ją Paula. - Ostatnie dni były dla pani wyjątkowo trudne.

- Służąca powiedziała, że przyjechaliście taksówką - przypomniała sobie nagle Eve. - Tak wysoko nieczęsto przyjeżdżają. Zadzwonię po jedną. Zaraz wrócę...

Kiedy taksówka oddalała się już od willi, Tweed zerknął we wsteczne lusterko. Nieco wyżej na wzgórzu stało zaparkowane czarne BMW. W środku znajdowały się dwie osoby. Poprosił kierowcę, żeby wysadził ich na brzegu Limmatu, nie opodal mostu Rudolfa.

Kiedy szli przez most, świeciło wspaniałe słońce. Spoglądając za siebie na Altstadt - część Starówki po drugiej stronie rzeki - Paula zachwycała się starymi, kamiennymi budynkami oraz zielonymi kopułami kościołów. W tym momencie na most wjechał czarny mercedes Butlera.

- Jeszcze raz pójdziemy do kwatery głównej policji - poinformował ich Tweed. - Miejmy nadzieję, że wreszcie zastaniemy Becka.

- O wilku mowa - odezwała się Paula, gdy skręcili w kierunku schodów przed wejściem do siedziby policji. - Widzicie Philipa, gapiącego się na gmach policji?

- Musisz być jasnowidzem - powiedział Cardonowi Tweed, gdy tamten przyłączył się do nich. - Gdzie się podziewałeś?

- Zwiedzałem Zurych. Może cię zainteresować, że po mieście kręci się mnóstwo Amerykanów, którzy wydają się błąkać bez żadnego celu. Zwracam twoją uwagę na słowa „wydają się”. Sami mężczyźni, uzbrojeni. Schowana pod szczelnie zapiętym, w taką pogodę, płaszczem kabura jest doskonale widoczna.

- Ciekawe - krótko skomentował Tweed.

Arthur Beck, którego prawdziwa kwatera główna znajdowała się w Bernie, miał również biuro w potężnym czteropiętrowym budynku stanowiącym główną siedzibę zuryskiej policji. Z okna, zajmowanego przez Becka, wielkiego pokoju na pierwszym piętrze, widać było Limmat oraz przycupnięty wysoko, na drugim brzegu uniwersytet. Beck z powagą powitał Tweeda i trójkę jego towarzyszy rzucając przelotny uśmiech Newmanowi.

Paula wyczuła zmianę jego nastroju, kiedy uścisnął jej dłoń i poprowadził w stronę stojącego przy stole krzesła. Panowała napięta atmosfera.

- Boję się, że wszyscy znajdujecie się w wielkim niebezpieczeństwie odezwał się Beck. - I muszę was ostrzec, że nie jestem w stanie zagwarantować wam ochrony. Byliście śledzeni przez uzbrojonych mężczyzn od chwili, gdy opuściliście dziś rano Gottharda. Wasz nieznany przeciwnik zatrudnia Amerykanów wielu z nich nosi szwajcarskie ubrania. Pracują w często zmieniających się zespołach. Jednemu z moich sprytnych detektywów udało się zauważyć, że ponownie śledzono was po wyjściu z Zuricher Kredit Bank. Dostałem wiadomość przez krótkofalówkę. Natychmiast ruszyłem do działania.

- A dokładniej? - spytał cicho Tweed.

- Kiedy wzięliście taksówkę, by pojechać gdzieś na drugą stronę Limmatu, próbował was śledzić jakiś samochód. Jeden z moich wozów zablokował go. Zanim tamten mógł ruszyć, zdążyliście już zniknąć.

- Dziękuję ci za to - powiedział Tweed.

- Mimo wszystko nie mogę zagwarantować wam bezpieczeństwa - powtórzył Beck. - Sytuacja jest wyjątkowa.

- Wyjątkowa, w jaki sposób? - dopytywał się Tweed. Mój Boże, pomyślał, czy wszystko zaczyna się od początku? Czy to możliwe, aby prześladująca nas organizacja była tak wpływowa, żeby krępować poczynania szefa szwajcarskiej Policji Federalnej? - Następne słowa Becka rozwiały jednak wszelkie obawy Tweeda.

- Na Kloten przybyło czterdziestu kolejnych Amerykanów - wszyscy z dyplomatycznymi paszportami. Biorąc pod uwagę również tych, którzy przylecieli wcześniej, nie mam wystarczająco dużo ludzi, by ich wszystkich śledzić.

- Skoro noszą ze sobą broń... - zaczęła Paula.

- Rozumiem twój tok rozumowania, ale oni mają immunitet dyplomatyczny. Nie wolno nam aresztować ani przeszukiwać żadnego z nich. Byłoby to niezgodne z międzynarodowym prawem.

- Jesteś bezsilny - skomentował Tweed.

- Istnieje jeszcze jedno utrudnienie. Wczorajszej nocy, w Monachium zastrzelono amerykańskiego dyplomatę. Zamachowiec widziany był przez jakąś kobietę. Krzyczał i groził jej bronią. Zeznała ona później, że zabójca mówił z wyraźnym amerykańskim akcentem. I dlatego wszyscy tak zwani amerykańscy dyplomaci znajdujący się w Europie mają doskonałą wymówkę, by nosić przy sobie broń.

- Czy sugerujesz, że zamordowano monachijskiego dyplomatę, aby zapewnić sobie alibi dla posiadania broni? - spytał Newman.

- Myślę, że mamy do czynienia z całkowicie bezwzględnymi ludźmi. Tak, właśnie takie są moje przypuszczenia. Cała sprawa wygląda na jakiś koszmar, chyba się ze mną zgodzicie?

Gdy Beck skończył mówić, zapadła długa cisza. Paula siedziała bez ruchu.

Newman sprawiał wrażenie głęboko zamyślonego. Cardon sprawdziwszy swojego walthera schował go do kabury, po czym spojrzał na Tweeda i zmarszczył brwi nie przejmując się zbytnio tym, co usłyszał.

- Sprawa wymaga szwajcarskiego protestu w Waszyngtonie - odezwał się w końcu Tweed. - Zalewa was fala pseudo-dyplomatów.

- Tak też właśnie uczyniłem - powiedział Beck z podenerwowaniem w głosie. - Myślicie, że pozostaję bierny będąc świadkiem jawnej inwazji na nasze terytorium? Telefonowałem już do Andersona - amerykańskiego ambasadora w Bernie. Może chcielibyście zgadnąć, co powiedział?

- Co?

- Tę samą zmyśloną historyjkę, co poprzednim razem. Administracja prezydenta Marcha odwołuje dyplomatów z całej Europy. Ci mężczyźni mają ich wymienić. Anderson, który jest moim przyjacielem, był niezwykle zakłopotany.

Już protestował w Waszyngtonie.

- A więc tą drogą nic się już nie da zrobić. Niemniej jednak czegoś można się było dowiedzieć.

- Jestem jednak sprytny jak lis - Beck uśmiechnął się do Pauli. - Lecę dziś do Berna, by przedstawić Andersonowi dowody. Zabiorę ze sobą paszport jednego z nowo przybyłych „dyplomatów”. Moi eksperci twierdzą, że dokument jest fałszywy.

- Chyba nie powinienem pytać, w jaki sposób zdobyłeś ten paszport - zauważył Tweed.

- Ach, został upuszczony na ulicy przed hotelem Bauren-Ville. Przez przypadek jeden z moich ludzi podniósł go, gdy właściciel się oddalił.

Newman mrugnął okiem, a Tweed się uśmiechnął. Domyślali się, że człowiek Becka, który znalazł się na miejscu „przez przypadek”, ukradł paszport z kieszeni Amerykanina. Tak, Beck rzeczywiście jest sprytny niczym lis, pomyślał Tweed, po czym podniósł się do wyjścia.

- Usiądź jeszcze na moment - nalegał Beck. - Po tamtym wydarzeniu odebrałem telefon od innego gościa hotelu Baur-en-Ville - osobnika, który jak sądzę może być przywódcą nowego oddziału. Pana Marvina Menckena.

- I czego chciał pan Mencken? - spytał Tweed.

- Donieść o kradzieży paszportu dyplomatycznego. Powiedział, że jego asystent został okradziony oraz że powinienem wiedzieć, którzy spośród złodziejaszków działają na Bahnhofstrasse. Kazał mi znaleźć sprawcę oraz zwrócić paszport w ciągu dwudziestu czterech godzin. Ogromnie nieprzyjemny typ z tego Menckena. Jeden z moich ludzi przebrany za ulicznego fotografa próbował zrobić mu zdjęcie, Mencken rozbił mu aparat - na chwilę zamilkł. - Zdjęcie wyszło doskonale.

- Ale powiedziałeś przecież, że aparat został rozbity - przypomniała mu Paula.

- Zgadza się. Widzisz, przebrany za fotografa człowiek miał tylko odwrócić uwagę Menckena. W czasie, gdy rozbijano aparat, drugi z moich ludzi wykonał inne zdjęcie. Może chcielibyście kopie... Otworzywszy szufladę Beck wydobył kopertę, z której wyciągnął cztery lśniące odbitki.

Paula przyjrzała się otrzymanemu zdjęciu. Pociągła twarz mężczyzny wyszła znakomicie, wykrzywiona wyrazem zimnego wyrachowania połączonego z wściekłością.

- Okrutny brutal - skomentowała.

- Nie należy do ludzi, których zaprosiłabyś do swojego klubu w Londynie odezwał się Newman z wyraźną ironią w głosie.

- Zdjęcia zatrzymajcie dla siebie - zaproponował Beck swoim gościom. - Mogą ocalić wam życie...

- Kto mówi? - Norton odebrał telefon odzywając się szorstkim głosem.

- Marvin...

- Do rzeczy, Mencken. Coś nowego? Powinno coś być do tej pory, na miłość boską.

- Chodzi o Tweeda. Właśnie wrócił z wizyty u żony Amberga, Eve. Dowiedziałem się dziesięć minut temu...

- Więc dlaczego, do cholery, nie powiadomiłeś mnie wcześniej? Tweed? Chcę, żeby go zlikwidowano - zanim dotrze do Dysona, Dillona albo Ivesa. Szczególnie Ivesa...

- Teraz Tweed znajduje się w głównej kwaterze policji zuryskiej...

- Więc coś wymyśl. Chcę, żeby jeszcze dziś znalazł się w trumnie. Zrozumiano...?.!.

Przed gmachem policji stał zaparkowany czarny mercedes. Za jego kierownicą siedział Butler. W niezbyt dużej odległości od niego przechadzał się Pete Nield wykazując ogromne zainteresowanie rzeką Limmat.

- Naszym następnym celem jest mieszkanie Helen Frey przy Rennweg 590 - poinformował Tweed Paulę i Newmana. - To tylko kawałeczek piechotą.

- A potem zatrzymamy się w restauracji - powiedziała stanowczo Paula. - Umieram z głodu.

Choć z niechęcią, Tweed przystał na jej propozycję. Kiedy raz podjął jakiś trop, mógł całymi godzinami obywać się bez jedzenia. Newman przyznał, że też jest już głodny.

- Najbliżej jest do Baur-en-Ville - powiedział Tweed. - Możemy tam coś przekąsić.

- Będę szedł kawałek za wami - odezwał się Cardon, który słyszał ich rozmowę.

- W takim razie najpierw powiedz Butlerowi i Nieldowi, żeby pojechali do Gottharda i też coś zjedli...

Do restauracji w hotelu Baur-en-Ville prowadzą kręcone schodki wprost z Bahnhofstrasse. Newman wszedł pierwszy, gdy rozsunęły się przed nimi automatyczne drzwi. Natychmiast przyjrzał się wszystkim klientom. Pomieszczenie podzielono na dwie części leżące na różnych poziomach. Na dole znajdował się bar. W głębi zaś widać było schody prowadzące na wyższy poziom odgrodzony drewnianą ścianką zakończoną połyskującą, mosiężną balustradą.

Newman zajął jeden ze stojących przy ścianie stolików otoczony półokrągłą kanapą z niebieskiej skóry. Z osadzonych w suficie lamp docierało niezbyt jaskrawe światło. Panująca w restauracji atmosfera wydała się Pauli niezmiernie zachęcająca. Kiedy usiadła razem z Tweedem, Newman zostawiając ich poszedł do baru, by kupić paczkę papierosów.

W pewnej chwili Paula trąciła zajętego przeglądaniem menu Tweeda.

- Spójrz na mężczyznę, który wszedł właśnie od strony hotelu i zatrzymał się przy barze.

W tej samej chwili stojący przy barze Mencken zerknął w stronę podwyższenia. Jego trupia twarz zamarła na moment, podczas gdy lisie spojrzenie utkwione było w oczach Pauli. Powoli odwróciła wzrok udając zainteresowanie innymi klientami. Tweed, rozglądając się po sali, również dostrzegł, kto ich obserwuje.

Prawa ręka siedzącego przy małym stoliku, w pobliżu drzwi, Cardona zniknęła pod połą kurtki, by chwycić za rękojeść walthera. Mencken zmienił widocznie zdanie i w pośpiechu cofnął się z powrotem do hotelu. Nie zauważył stojącego tuż obok Newmana.

Po jakimś czasie Tweed, z apetytem zjadający kanapkę firmową z wędzonym indykiem oraz jajko na bekonie, odezwał się głosem zdradzającym nieoczekiwany optymizm.

- Zaczyna się to, na co czekałem. Przeciwnik wypełza z ukrycia. Pamiętacie ostrzeżenie Corda Dillona, że z jego sejfu w Langley ukradziono moje i Pauli zdjęcia? Tamten chodzący kościotrup rozpoznał nas - powiedział z wyraźnym zadowoleniem.

- Prawdziwie przerażający bandzior - skomentowała Paula. - Aha, dopóki pamiętam, w jakim celu wybieramy się do Helen Frey? Zawsze chciałam zobaczyć mieszkanie należące do call-girl, szczególnie wysokiej klasy jak ta. Nasza wizyta będzie dla mnie nowym doświadczeniem.

- Helen Frey może dużo wiedzieć - wyjaśnił Tweed.

Kiedy ponownie znaleźli się na Bahnhofstrasse, tylko jedna osoba zauważyła coś dziwnego. Philip Cardon, idący dość daleko w tyle za pozostałą trójką, dostrzegł wyjeżdżającego z bocznej alejki kalekę na wózku inwalidzkim. Wózek utrzymywał się za Tweedem i jego towarzyszami w stałej odległości.

19

Odchodząca ukośnie od Bahnhofstrasse Rennweg była wąską uliczką pełną różnych sklepów. Pod numerem 590 drzwi były zamknięte, a z boku znajdował się metalowy głośniczek domofonu.

Tweed nacisnął guzik zastanawiając się, co może powiedzieć. Najlepiej improwizować na gorąco.

- Ja? - odezwał się po niemiecku miękki głos.

- Helen Frey? - spytał Tweed.

- Ja.

- Mówię tylko po angielsku. Jestem przyjacielem Juliusa Amberga, bankiera Zuricher Kredit Bank na Talstrasse. Podano mi pani nazwisko.

- Wydaje się pan w porządku - odpowiedziała po angielsku. - Proszę na górę. Niech pan pchnie drzwi, gdy usłyszy brzęczek...

Kiedy weszli po schodach, na najwyższym piętrze otworzyły się drzwi i Paula ujrzała najatrakcyjniejszą kobietę, jaką kiedykolwiek widziała.

Helen Frey była naturalną blondynką o pociągłej twarzy, kształtnym nosie i pełnych ustach podkreślonych czerwoną szminką. Spojrzała na Paulę, przeniosła wzrok z powrotem na Tweeda i ponownie odezwała się po angielsku.

- Co to, do cholery, ma znaczyć? Nie zabawiam się czwórkami.

Zaczęła zamykać potężne drzwi. Tweed nie namyślając się wetknął nogę pomiędzy drzwi i futrynę. Dziewczyna, zdaniem Pauli w wieku około dwudziestu ośmiu lat, ubrana była w schludny, obcisły kostium niebieskiego koloru.

Zza drzwi wyłoniła się jej druga ręka trzymająca nóż sprężynowy. Rozległo się charakterystyczne stuknięcie wysuwanego ostrza.

- Julius Amberg nie żyje, zamordowano go w Anglii - powiedział szybko Tweed. - Przyszedłem w sprawie dużych pieniędzy. To moja asystentka, Paula, oraz mój doradca, Newman. Naprawdę dużych pieniędzy - powtórzył.

Ponownie przyjrzała się Pauli, a następnie Newmanowi spoglądającemu w jej kierunku z twarzą pozbawioną jakiegokolwiek wyrazu. Tweed rozłożył ręce w pokojowym geście, nadal jednak nie zabierał stopy blokującej drzwi. Dziewczyna kiwnęła głową, jakby odpowiadała sobie na jakieś własne, nieme pytanie.

- W takim razie lepiej wejdźcie.

- Byłbym wdzięczny, gdyby schowała pani nóż - powiedział Tweed. - Chcemy tylko porozmawiać. Jestem nawet skłonny zapłacić. Wiem, że pani czas kosztuje - zakończył poważnie.

- Oczywiście, proszę wejść - cofnęła nóż, po czym ponownie rozległ się charakterystyczny trzask. Ostrze schowało się. - Czy teraz lepiej, panie...

- Tweed.

Paula rozejrzała się dyskretnie po dużym salonie. Główny motyw kolorystyczny stanowiła barwa różowa. W innych warunkach jej nadmiar wydawałby się niesmaczny, tu jednak sprawiała doskonałe wrażenie. Zasłony znakomicie oddzielały pokój od świata zewnętrznego.

Pomieszczenie oświetlone było za pomocą wiszących na ścianach kinkietów z jasnoróżowymi abażurami. Podłogę przykrywał miękki, biały dywan, a pod jedną ze ścian stało ogromne łóżko - wystarczająco duże, by pomieścić dwie osoby. W kilku miejscach znajdowały się wygodne fotele, a jeden z kątów, w pobliżu zasłoniętego okna, zajmowało stare biurko - niewątpliwie antyk. Vis-a-vis łóżka wisiało wielkie lustro.

Najwyraźniej tylko niektórzy klienci lubili obserwować własne wyczyny przez całą szerokość lustra, ponad nim, biegł długi, mosiężny karnisz, na którym wisiały różowe zasłonki podtrzymywane z boków ozdobnymi sznurami. Na znajdującym się w pobliżu łóżka metalowym stoliku spoczywało srebrne wiaderko do chłodzenia szampana.

Helen Frey powoli podeszła do łóżka, usiadła i wskazała ręką na stojące niedaleko krzesła.

- Proszę, czujcie się jak we własnym domu. I powiedzcie mi wreszcie, o co chodzi. Jest pan pewien, że Julius nie żyje? Był moim najbardziej dochodowym klientem.

- Tak, z całą pewnością nie żyje. Zapewniam panią - Tweed odezwał się z rzadko spotykaną u siebie brutalnością. - Sam widziałem jego ociekające krwią ciało. Strzelający z niewielkiej odległości pistolet maszynowy potrafi nieźle posiekać.

- Nie mogę w to uwierzyć - odrzekła Helen.

- Nie ma pani innego wyjścia - dołączył się Newman.

- To musi być dla pani prawdziwy szok - wtrąciła Paula. - Ja również widziałam biednego Juliusa, panno Frey. Byłam przerażona.

- Proszę, nazywajcie mnie Helen. Wydajecie się porządnymi ludźmi. Ale zastanawiam się, jaki jest wasz udział w całej tragedii. Wstrząsnęło mną to, co powiedzieliście.

Tweed zmienił taktykę. Przedtem sądził, że Helen Frey okaże się twarda, lecz współczujące podejście Pauli zmieniło zachowanie dziewczyny.

- Można mnie nazwać dochodzeniowcem. Julius był moim przyjacielem i dlatego chcę odnaleźć jego mordercę. Gdybym wiedział, co było przyczyną tak ohydnego morderstwa, znalazłbym się bliżej zabójcy. Czy Julius spodziewał się zarobić w najbliższej przyszłości dużo pieniędzy?

Helen siedziała na łóżku całkowicie wyprostowana ze skrzyżowanymi nogami. Sięgnęła po leżącą na stoliku srebrną papierośnicę i poczęstowała swoich gości.

- Dziękuję, ale ja wolę własne - powiedział Newman wyjmując z kieszeni paczkę. - Moi przyjaciele nie palą. Masz cudowny pokój.

Podniósł się i przypalił papierosa Helen. Podczas gdy Newman przechadzał się po pokoju oglądając jej portret, dziewczyna skupiła uwagę na Tweedzie. Newman zrobił kilka kroków w stronę okna udając, że chce zobaczyć wiszący nad biurkiem, oprawiony w ramkę krajobraz. Dostrzegł leżący na blacie, otwarty na dzisiejszym dniu dziennik, który przypomniał mu o zbliżaniu się marca. Jego przykuło nazwisko następnego umówionego klienta.

16.30. Emil Voser.

- Czy Julius spodziewał się zarobić w najbliższym czasie sporo pieniędzy? powiedziała Helen powtarzając pytanie Tweeda, kiedy już kilkakrotnie zaciągnęła się papierosem. - Tak. Spodziewał się.

- Czy mogę spytać, skąd to wiesz? - zapytał łagodnie Tweed.

- Oczywiście - obdarowała go czarującym uśmiechem. - To było w dniu poprzedzającym jego wyjazd do Kornwalii. Był tutaj razem ze mną. Opowiadał, że stracił ogromną sumę inwestując w obce waluty. Miał jednak zamiar nie tylko odzyskać utracone pieniądze, ale na dodatek zarobić prawdziwą fortunę.

- Czy wspominał, skąd ma się wziąć owa fortuna?

- Powiedział, że los obdarował go wspaniałym wielkim pokerem. Pamiętam dokładnie jego słowa - wydawały mi się tak obrazowe. Julius był entuzjastą gry w karty.

- A czy mógłbym również spytać, jaki miał nastrój, gdy cię odwiedził...

Tweed nie dokończył zdania.

Uśmiechnęła się, jeszcze raz zaciągnęła się i puściła kółko z dymu o idealnym kształcie.

- Chciał pan powiedzieć, kiedy tu był po raz ostatni. Ma pan rację, Tweed. Właśnie wtedy widziałam go po raz ostatni. Jego nastrój? Był raczej dziwny mieszanka podekscytowania i...

- Strachu? - zasugerowała Paula.

- Tak! Właśnie tak. Był niezwykle nerwowy, jakby mu coś groziło. Prosiłam go nawet, żeby nie podejmował zbytniego ryzyka.

- A jak on zareagował? - dopytywał się Tweed.

- Odparł, że zarabianie pieniędzy zawsze pociąga za sobą podejmowanie ryzyka. Dodał jeszcze, że jest już dla niego zbyt późno, aby się wycofać, zamierzał dokończyć rozpoczęty interes.

- Dziękuję ci za twoją szczerość, Helen. A teraz chciałbym ci zapłacić za stracony czas. Jak interes to interes.

- Zwykle biorę tysiąc franków szwajcarskich.

Tweed sięgał właśnie po portfel, kiedy Helen podniosła rękę, by go powstrzymać. Ton jej głosu poruszył Paulę.

- Nie chcę pańskich pieniędzy. Jestem przekonana, że naprawdę pragnie pan wyśledzić potwora, który zamordował Juliusa. Kobiety mojej profesji są ekspertami, kiedy należy ocenić, czy mężczyzna kłamie. Mój czas proszę potraktować jako wkład w doprowadzenie zabójcy przed oblicze sprawiedliwości.

- Skoro nalegasz...

- Zgadza się - wstała, by otworzyć dwie zasuwy. - Kiedy będziecie wychodzić, mogą otworzyć się drzwi naprzeciwko. Mieszka tam Klara. Ma podobną pracę do mojej, ale jesteśmy dobrymi przyjaciółkami. Często ciekawi ją, jakich mam klientów.

Nieśmiało wyciągnęła rękę w stronę Pauli. Nie wahając się nawet przez moment Paula uścisnęła podaną dłoń spoglądając w błękitne oczy Helen. Wydawało jej się nawet, że wewnętrznie są do siebie niezwykle podobne.

Newman pierwszy wyszedł na klatkę schodową, by upewnić się, że jest bezpiecznie. Drzwi naprzeciwko otworzyły się i wyjrzała wysoka brunetka. Ubrana w szlafrok mrugnęła do Newmana.

- Nazywam się Klara - powiedziała, gdy Helen zamknęła drzwi. - Czy masz jeszcze trochę energii, by zabawić się ze mną?

- Kusząca propozycja - uśmiechnął się Newman. - Są jednak dwie sprawy, które przemawiają przeciwko temu pomysłowi. Niedawno zjadłem naprawdę dużo i na dodatek mam spotkanie, które może okazać się bardzo opłacalne.

- Zapraszam więc później. Będziesz mógł podzielić się ze mną swoimi zyskami. Razem może nam być wspaniale.

- Nie wątpię - zgodził się Newman. - Do zobaczenia - skłamał.

- Powinieneś przyjąć jej zaproszenie - drażniła go Paula, gdy dotarli do parteru. - Helen jest piękna, ale myślę, że Klara w niczym jej nie ustępuje...

Kiedy wyszli na ulicę, było pusto. Naprzeciw drzwi domu, w którym mieszkała Helen Frey, znajdowała się mała kawiarenka. Przy oknie siedział Cardon popijając jakiś bezalkoholowy napój. Podniósł rękę do czoła, żeby zawiadomić wychodzących, że ich widział.

- Muszę znaleźć automat, by zadzwonić do Eve Amberg - powiedział Tweed.

- Jest jeden przy Bahnhofstrasse - poinformowała go Paula. - Widziałam po drodze...

Trójka przyjaciół ruszyła w drogę, a Cardon przez kilka chwil pozostał jeszcze w kawiarni. Zauważył kalekę na wózku inwalidzkim zdradzającego niebywałe zainteresowanie wystawami sklepowymi w pobliżu domu Helen Frey. Inwalida miał na głowie znoszoną czapkę z daszkiem z rodzaju faworyzowanych niegdyś przez niemieckich studentów. Jego twarz osłonięta była wełnianym szalem, który przypadkiem osunął się na moment, dzięki czemu Cardon mógł przyjrzeć się jej.

Mężczyzna, około czterdziestki, miał charakterystyczny, zakrzywiony do dołu nos, przypominający Cardonowi dziób papugi. Jego tułów oraz ręce spoczywające na guzikach sterujących nakrywał stary koc. Wózek ruszył w ślad za Tweedem. Cardon powoli poszedł za nim.

Tweed bardzo szybko uzyskał połączenie z willą Eve Amberg.

- Amberg. Kto mówi?

- Tweed. Eve, przepraszam, że przeszkadzam, ale chciałbym cię jeszcze o coś zapytać.

- Proszę pytać. To dla mnie ulga porozmawiać z Anglikiem. Pochodzę z Kornwalii. Mam zamiar powrócić do swojego panieńskiego nazwiska - Eve Royston. A teraz pan.

- Czy mogłaby pani powtórzyć, ile czasu dzieliło pani separację z mężem od jego wyjazdu?

- Dwa dni - powiedziała szorstko. - Już wcześniej wypominałam mu wizyty u Helen Frey. Mimo że jest dziwką, wyczułam, że stosunki między nimi stały się niezwykle zażyłe. Zadzwonił do mnie, jak już mówiłam, dwa dni przed wyjazdem do Anglii. Powiedział, że chce separacji i jak najszybszego rozwodu. Piekielnie się wtedy pokłóciliśmy. Odrzekłam, że się już wcześniej zdecydowałam odejść, więc jego prośba jest nieco spóźniona.

- To znaczy, że już go pani więcej nie widziała? Cała rozmowa odbyła się przez telefon?

- Zgadza się - odparła z naciskiem. - Nie podobało mi się, że nie raczył nawet przyjść.

- Czy mógłbym także zapytać, w jaki sposób dowiedziała się pani o Helen Frey?

- Niczym w kiepskiej sztuce. Był nieostrożny. Wracał do domu ze śladami szminki na kołnierzyku oraz pachniał perfumami, których ja nie używam. Jak już mówiłam, wynajęłam najlepszego prywatnego detektywa w Zurychu i kazałam mu śledzić męża. Może zachowałam się podle, ale za wszelką cenę chciałam poznać prawdę. On - mam na myśli detektywa - trzykrotnie widział Juliusa wchodzącego do mieszkania Helen Frey przy ulicy Rennweg. Miałam już dość.

- Czy zechciałaby pani podać mi nazwisko, adres oraz numer telefonu tego detektywa?

- Oczywiście. Nazywa się Theo Strebel. Ma malutkie mieszkanko na Altstadt - po tej stronie Limmatu.

Na zewnątrz opierając się o ścianę stał Newman - udawał, że czeka na zwolnienie automatu. Paula oglądała wystawy.

- Dziękuję pani, Eve - powiedział Tweed. - Jestem ogromnie wdzięczny.

- Ze Streblem najlepiej rozmawiać o dziesiątej rano. Przegląda wtedy zwykle swoją pocztę. Czy mam zadzwonić do niego, przedstawić pana i umówić na spotkanie?

- To mogłoby być niezwykle pomocne. Jutro o dziesiątej z rana mi odpowiada. Jeszcze raz dziękuję...

Tweed opuścił budkę i ruszył wraz z Newmanem i Paulą wzdłuż Bahnhofstrasse. Za nimi ponownie potoczył się wózek inwalidzki.

Tweed zrelacjonował swoją rozmowę z Eve Amberg. Paula domyślała się, dlaczego Tweed chciał spotkać się ze Streblem, ale spytała go, by się upewnić, czy miała rację.

- Jest detektywem - dobrym, jak powiedziała Eve. Chciałbym się dowiedzieć, czy zrobił Juliusowi jakieś zdjęcia, kiedy tamten wchodził do mieszkania Helen.

- Po co? - dopytywała się Paula.

- Mam pewien pomysł. Helen mówiła, że Julius był w dziwnym nastroju.

- Ale wyjaśniła dlaczego - przypomniała Paula.

- Zgadza się - uciął dyskusję Tweed.

Jakieś dwadzieścia metrów przed nimi znajdował się przystanek jeżdżącego Bahnhofstrasse tramwaju, pełen wracających z pracy ludzi. Cardon podszedł z tyłu.

- Stać. Nie ruszajcie się...

Zastosowali się do jego rozkazu bez chwili wahania. Newman dostrzegł kątem oka, że Cardon przygląda się czemuś z uwagą.

- Spojrzał w tym samym kierunku. Mężczyzna na wózku inwalidzkim wycofywał się w boczną uliczkę, gdzie znajdował się mały, nowoczesny, biały kościółek, który Paula przed chwilą podziwiała. Wózek zatrzymał się, kiedy dotarli do ściany.

Siedzący w nim mężczyzna odrzucił nakrywający go koc wykazując przy tym zdumiewającą zwinność. Podniósł do góry prawą rękę i cisnął coś w ich kierunku. Cardon wyciągnął lewą dłoń i chwycił nadlatujący przedmiot, zanim ten wylądował na chodniku u stóp Tweeda. Błyskawicznym ruchem odrzucił granat na kolana siedzącego znów w wózku mężczyzny. „Kaleka” podskoczył do góry, postawił jedną stopę na ulicy i wtedy nastąpiła głośna eksplozja.

Strzępy ciała uderzyły w białą ścianę pozostawiając po sobie krwawe plamy.

Wózek całkowicie się rozpadł. Jedno z kół potoczyło się wzdłuż Bahnhofstrasse rysując oponą czerwoną linię.

W chwili, gdy oczekujący na tramwaj ludzie odwrócili głowy, Newman nagłym ruchem wyciągnął swojego Smith & Wessona i przykucnął. Za ich plecami, nie więcej niż dwa metry, mężczyzna ubrany w płaszcz z paskiem otworzył futerał na skrzypce i wydobył z niego pistolet maszynowy uzi. Celował prosto w Tweeda, kiedy Newman trzykrotnie wystrzelił. Huk strzałów zagłuszony został przez zgrzyt hamującego tramwaju. Motorniczy zauważył rozlewające się po ulicy jezioro krwi. Trzymający uzi mężczyzna, odrzucony do tyłu, z dużą siłą potoczył się na szybę wystawową i rozbijając ją upadł na ziemię.

- Rozdzielić się - rozkazał Tweed. - Spotkamy się w Gotthardzie...

20

Paula siedziała w pokoju Tweeda na brzegu łóżka. Z całej siły ściskała kolana, by opanować drżenie nóg. Dopiero teraz odreagowała wydarzenia z Bahnhofstrasse. Oprócz niej w pokoju znajdowali się Newman i Cardon. Zły nastrój Pauli pogłębiała jeszcze świadomość, że Tweed również czymś się przejmuje. Jego pierwsze słowa nie rozwiały jej obaw w najmniejszym stopniu.

- Podsumujmy, co się właściwie wydarzyło. Podczas gdy siedzieliśmy w barze w Baur-en-Ville Paula i ja zostaliśmy rozpoznani przez typa, który następnie w pośpiechu wycofał się do hotelu.

- Muszę przyznać, że nie rozumiem, do czego zmierzasz - odezwała się Paula zmuszając się do zachowania spokoju.

- Cierpliwości. Jedzenie nie zajęło nam zbyt dużo czasu, lecz kiedy ruszyliśmy do mieszkania Helen Frey, czekał już na nas fałszywy kaleka. Szybkość działania tych ludzi jest wręcz niesamowita. Obawiam się, że są profesjonalistami najwyższej klasy.

- Wciąż nie wiem, do czego zmierzasz.

- Jestem pewien, że mężczyzna na wózku pod swoim kocem musiał ukrywać nie tylko granat, ale także telefon komórkowy. Martwię się o bezpieczeństwo Helen Frey.

- Dlaczego? - wtrącił się Newman.

- Ponieważ śledzący nas kaleka z pewnością użył telefonu, by zawiadomić swoich, że zbliżamy się do przystanku tramwajowego. Właśnie dlatego czekał tam facet z uzi, którego załatwiłeś.

- Rozumiem, lecz skąd się bierze twój niepokój dotyczący Helen Frey?

- Kaleka mógł donieść także o naszej wizycie w jej mieszkaniu.

- O 16.30 jest umówiona z Emilem Voserem - powiedział Newman. - Zauważyłem to w leżącym na biurku dzienniku. Może więc być zajęta.

- W takim razie zasugeruje mi to, gdy do niej zadzwonię.

Podczas gdy Tweed zajęty był szukaniem numeru Helen Frey w książce telefonicznej, Paula rozmawiała z Cardonem. Ściszyła głos, gdy Tweed wykręcił numer.

- Wiesz, Philip, ciągle nie mogę zrozumieć, w jaki sposób zdołałeś złapać granat i wystarczająco szybko go odrzucić.

- To proste - mruknął Cardon. - Po pierwsze dobrze gram w krykieta, ale przede wszystkim to zasługa Butlera, który trenował mnie na kursie w Surrey. Na poligonie rzucał do mnie prawdziwe granaty z wyciągniętą zawleczką, a ja musiałem przerzucać je na drugą stronę zbudowanego z cegieł muru, zanim zdążyły wybuchnąć. Najpierw, oczywiście, przetestował moje umiejętności piłeczką do baseballu. Jedna z wielu taktyk obrony w przypadku niespodziewanego ataku, jakie trenowaliśmy. Nic nadzwyczajnego.

- Skoro tak twierdzisz - powiedziała jeszcze bardziej przerażona Paula. - A tobie, Bob, jak udało się zauważyć drugiego napastnika?

- Próbując wczuć się w sposób myślenia naszych przeciwników, założyłem, że wszystko zostało doskonale zorganizowane. Przeszło mi przez myśl, iż rzucającego granatem ktoś może osłaniać, więc rozejrzałem się i zobaczyłem faceta z futerałem na skrzypce. Karabin maszynowy schowany w futerale to dość stary sposób - metoda używana niegdyś przez gangsterów z Chicago.

Zamilkł, gdy Tweed odłożywszy słuchawkę, zaczął wkładać płaszcz. Na jego twarzy malowała się śmiertelna powaga.

- Mam złe przeczucia. Zadzwoniłem do Helen, lecz nikt nie odbierał, pomimo że czekałem dość długo. Następnie ktoś podniósł słuchawkę i nic nie powiedział. Poprosiłem tylko Helen Frey nie podając żadnego imienia. Jedziemy z powrotem na ulicę Rennweg. Naprawdę niepokoję się o Helen...

Kiedy ponownie znaleźli się w pobliżu numeru 590, było już ciemno. Tak jak poprzednio Paula i Newman szli razem z Tweedem, podczas gdy Cardon trzymał się z tyłu. Po obu stronach ulicy przechadzali się Butler i Nield zatrzymując się co jakiś czas, by popatrzeć na wystawy, ponieważ znajdująca się naprzeciw domu Helen kawiarnia była wciąż otwarta, Cardon wszedł do środka.

Tweed zamierzał właśnie nacisnąć guzik domofonu, gdy nagle zesztywniał.

Drzwi wyposażone w samozamykający automat były niedomknięte. Rozejrzawszy się po ulicy delikatnie pchnął je do środka. Na klatce schodowej, o dziwo, panowały ciemności. Tweed wyjął kieszonkową latarkę, zapalił ją i osłonił, by dawała tylko tyle światła, ile potrzeba do oświetlenia najbliższych stopni.

- Będzie lepiej, gdy pierwszy wejdę na górę - szepnął Newman trzymając w ręku swojego Smith & Wessona.

Przecisnął się obok Tweeda, który przekazał mu latarkę. W butach na gumowych podeszwach powoli wspinali się na górę nie powodując najmniejszego hałasu. Paula, zamknąwszy po cichu frontowe drzwi, szła na samym końcu. Pogrążona w ciemnościach klatka schodowa wywoływała niesamowite wrażenie - Pauli wydawało się, że za chwilę wszystko zwali jej się na głowę. Zamknięte drzwi wejściowe skutecznie zatrzymywały wszelkie dźwięki pochodzące z zewnątrz.

Nagle jeden ze stopni zaskrzypiał głośno, nadepnięty przez Newmana. Bob wspiął się kawałek wyżej i odwracając się oświetlił zdradziecki schodek. Tweed i Paula mogli go ominąć.

Dotarłszy na górę Newman zauważył, że drzwi prowadzące do mieszkania Helen są uchylone na jakieś dwa centymetry. Jeśli ktoś wyszedł w pośpiechu, dlaczego Helen ich nie domknęła?

Trzymając rewolwer w prawej dłoni Newman czekał i nasłuchiwał. Zgasił latarkę. Cisza. Ponownie zapalił latarkę, poświecił dookoła, zatrzymał w miejscu, a następnie płynnym ruchem skierował strumień światła w stronę wciąż zasłoniętego okna. W końcu powiedział:

- Paula, na twoim miejscu nie wchodziłbym do środka.

Jego uwaga odniosła przeciwny do zamierzonego skutek. Paula podążyła za Tweedem, który zatrzymał się dwa kroki za drzwiami. Dostrzegła, że sięga do kieszeni płaszcza i wyjmuje parę gumowych rękawiczek. Postąpiła podobnie.

Newman stał pośrodku pokoju w całkowitym bezruchu. Ponieważ pchnął drzwi pięścią, na pewno nie zostawił żadnych odcisków.

Tweed zapalił światło. W różowym świetle, pochodzącym z wiszących na ścianach kinkietów, Paula zobaczyła Helen Frey, w samej bieliźnie, leżącą na fotelu. Biała halka zbryzgana była z przodu ciemnoczerwoną krwią. Głowa dziewczyny opadała do tyłu pod nienaturalnym kątem. Wokół szyi Helen biegła krwawa linia. Została uduszona za pomocą garoty.

Tweed podszedł do fotela, podczas gdy Paula stanęła tuż za nim. Domyślał się, że użyto mocnego, cienkiego drutu. Głowa Helen została niemal odcięta.

Z umalowanymi szminką ustami i wysuniętym językiem wyglądała ohydnie. Dziwaczny kąt pochylenia głowy stał się całkiem oczywisty - nie miała po prostu czego się trzymać.

- Emil Voser. 16.30 - powiedziała Paula.

- Prawdopodobnie fałszywe nazwisko - dodał Tweed, rozglądając się po mieszkaniu. - Sądzę, że nie powinniśmy się tu dłużej kręcić. O co chodzi, Paula?

Przykucnąwszy obok fotela, Paula wskazywała na coś palcem. Tweed pochylił się obok niej. Na dywanie leżała zakrwawiona perła przewiercona na wylot, jakby była częścią całego sznura.

- Zabierz ją ze sobą - rozkazał Tweed.

- To kradzież dowodu.

- Zgadza się - potwierdził Tweed. - Tyle, że wiemy więcej o mordercy niż ktokolwiek inny.

Paula wyciągnęła foliową torebkę, wzięła perłę szczypcami i wrzuciła do torebki. Zapisała datę oraz adres - Rennweg 590. Wszystko razem schowała do swojej torby. Kiedy podniosła się, zaczęła przeszukiwać pokój.

- Czy czujesz taki słabiutki zapach? - zwróciła się do Tweeda. - Ktoś palił tu cygaro. Mam cię...

Z ukrytego za fotelem niskiego stolika podniosła wielką, szklaną popielniczkę. Wewnątrz spoczywał kawałek popiołu. Wyciągnąwszy kolejną torebkę, ostrożnie przełożyła do niej popiół. Zamykając napisała jedynie: - Popiół z cygara. Próbka nr 2.

- Dobra robota - pochwalił ją Tweed.

Newman stał przy biurku, w pobliżu zasłoniętego okna. Patrzył na otwarty dziennik.

- Nie była na dzisiaj z nikim innym umówiona. Tylko ten Voser.

- Wychodzimy - zdecydował Tweed. - Zostawię drzwi uchylone, tak jak je zastaliśmy. Zachowajcie ciszę - nie zapomnijcie o skrzypiącym schodku. Nie powinniśmy przyciągnąć uwagi Klary...

Na ulicy panował spokój. Tweed, założywszy skórzane rękawiczki, pozostawił za sobą lekko niedomknięte drzwi. Tak jak poprzednio, siedzący w kawiarni Cardon, zasygnalizował ręką. Tym razem jednak Newman wszedł do środka, lecz po chwili zawrócił, by zawołać Tweeda i Paulę. Zrozumieli jego intencję dopiero, gdy dostrzegli przy jednym ze stolików Klarę, pijącą kawę.

- Chcę z nią porozmawiać - powiedział Newman. - Może coś wie.

- Dobry pomysł - po chwili wahania zgodził się Tweed.

- A więc znowu przyszedłeś sobie pofiglować? - przywitała Klara Newmana.

Kiedy przysiedli się do jej stolika, Tweed uśmiechnął się, po czym zamówił dwie kawy, dla siebie i Newmana. Paula wciąż nie najlepiej się czując, niczego nie chciała. Podobnie jak Tweed milczała, podczas gdy Newman rozmawiał z Klarą.

- Obawiam się, że nie - zaczął Newman. - Może powinnaś na moment odstawić swoją kawę, gdyż mam dla ciebie szokującą wiadomość.

- Mam mocne nerwy - odpowiedziała Klara, zachowując poważny wyraz twarzy. W moim zawodzie są niezbędne. Niektórzy z odwiedzających mnie mężczyzn...

- Tym razem chodzi o prawdziwą tragedię dotyczącą Helen.

- Tragedię? - spojrzała w dół, nie przestając jednocześnie stukać w stół swoimi polakierowanymi na różowo paznokciami. Ponownie podniosła wzrok i spojrzała Newmanowi prosto w oczy. - Jestem twarda, więc nie traktuj mnie, jakbym była dzieckiem. Powiedz wreszcie, co się stało Helen.

- Wróciliśmy kilka minut temu, by zadać jej parę pytań, o których poprzednio zapomnieliśmy. Zastaliśmy otwarte drzwi frontowe. Podobnie było z drzwiami do jej mieszkania. Znaleźliśmy ją wewnątrz. Zamordowaną.

- Do cholery! Zawsze powtarzałam jej, żeby bardziej na siebie uważała. Właśnie, dlatego - jeśli nie miałam klienta - słysząc skrzypienie schodów, otwierałam drzwi. Wierzcie mi, nie jestem wścibska. Po prostu próbowałam się nią opiekować. Mam nadzieję, że to nie był zboczeniec. Czy cierpiała?

- Myślę, że wszystko odbyło się szybko. Trwało może jakąś minutę. Poderżnął jej gardło. Nie wygląda to przyjemnie. Czy przez przypadek nie widziałaś klienta, z którym Helen była umówiona na czwartą trzydzieści.

- Tak, widziałam go.

- Ale przecież na klatce jest ciemno.

- Jest włącznik czasowy, który działa przez minutę. Jeśli się wie, gdzie szukać, można zapalić światło. Tuż za frontowymi drzwiami. Na dodatek zarówno Helen, jak i ja mamy włączniki w naszych mieszkaniach. Widocznie skorzystała ze swojego przycisku, kiedy znalazł się na naszym piętrze.

- A więc możesz go opisać.

- No cóż, i tak, i nie. Uchyliłam swoje drzwi tylko troszeczkę, żeby mnie nie zauważył. Wydaje mi się, że był wyższy od ciebie. Wchodził powoli i ostrożnie, jakby bolały go stopy.

- Szczupły?

- Nie. Raczej dość tęgi. Miał na sobie opięty w pasie, czarny płaszcz, którego guziki sprawiały wrażenie, jakby miały za chwilę się pourywać.

- Kolor włosów?

- Nie zauważyłam. Miał naciągnięty na głowę kapelusz z szerokim rondem.

- Opisz jego twarz.

- To również niezwykle trudne. Założył przyciemniane okulary, które zakrywały znaczną część jego twarzy. Jeszcze więcej ukrywał biały, jedwabny szal. Wiem tylko, że bolały go stopy.

- A co z jego wiekiem? - naciskał Newman. - Trzydzieści, czterdzieści, może starszy?

- Naprawdę nie wiem. Zwykle oceniam wiek mężczyzn po sposobie, w jaki się poruszają - jednak wchodzenie po obcych schodach oraz bolące stopy uniemożliwiają tym razem wszelkie próby.

- Czy rozpoznałabyś go, gdybyś ponownie go spotkała?

- Tylko, gdyby był tak samo ubrany.

- Lecz wtedy rozpoznałabyś jedynie ubranie - zauważył Newman.

- Myślę, że masz rację.

- Skoro tu siedziałaś, czy nie widziałaś go, kiedy wychodził?

- Nie, nie widziałam. Zanim przyszliście, rozmawiałam z przyjaciółką. Nie zauważyłam nawet, że wy troje wróciliście do Helen.

- Jesteś Angielką, zgadza się? - Newman nagle zmienił temat.

- Tak, to prawda - odpowiedziała Klara po krótkim wahaniu. - Podobnie jak Helen - w rzeczywistości nazywa się... nazywała się Helen Dane, pochodziła z Kornwalii. Przyjechałyśmy tutaj razem, mając nadzieję, że będziemy stanowić pewną ciekawostkę dla Szwajcarów. I nie zawiodłyśmy się, mimo że wolą, abyśmy nosiły popularne szwajcarskie nazwiska. Nie wiem dlaczego. Lepiej, żebyście nie pytali mnie o moje prawdziwe nazwisko.

- Przynajmniej podaj nam swoje szwajcarskie nazwisko.

- Tego również wam nie powiem. Wyniosę się z mieszkania najpóźniej za godzinę. Czy policja wie już o Helen? - spytała Klara.

- Nie, jeszcze nie. Pragnąłbym, żebyś nie wspominała nikomu o naszych wizytach.

- Możecie na mnie liczyć - zapewniła. - Po pierwsze, nie mogłabym dłużej mieszkać w domu, gdzie zamordowano biedną Helenę. A po drugie, jacy klienci zechcą mnie tam teraz odwiedzać. Rennweg 590 stanie się powszechnie znanym adresem, gdy tylko prasa doniesie o całej historii. Przyjaciółka, z którą przed chwilą rozmawiałam, ma zamiar wyprowadzić się do Genewy i zostawi mi swoje mieszkanie. Oczywiście nie podam wam adresu.

- To rozsądne.

Klara spojrzała na Paulę.

- Czy wyświadczyłabyś mi wielką przysługę? Pójdź ze mną do mojego mieszkania, kiedy będę się pakować. Proszę.

Paula zerknęła na Tweeda, który spojrzał na zegarek. Do szóstej, kiedy miał się spotkać z Jennie Blade w barze Hummer hotelu Gotthard, pozostało już niewiele czasu. Klara natychmiast zorientowała się, na czym polega problem, i powiedziała:

- Należę do najszybszych kobiet na świecie, jeżeli chodzi o pakowanie. Mam tylko jedną walizkę, więc za pięć minut będę gotowa.

Tweed, choć niechętnie, skinieniem głowy dał Pauli znak, że się zgadza. Kiedy Klara, trzymając w ręku klucze, podniosła się do wyjścia, Newman ostrzegł ją.

- Na twoim miejscu jadąc pod nowy adres, wezwałbym taksówkę. Czy znasz dobrze Zurych? Jeśli tak, to wymyśl sobie jakieś dwa miejsca, do których się udasz. Dopiero potem wezwij trzecią taksówkę, by zawiozła cię tam, dokąd potrzebujesz.

- Niezły pomysł. Dzięki...

Gdy obie kobiety opuściły kawiarnię, Tweed ponownie spojrzał na zegarek.

Wątpił w zapewnienia Klary, że potrafi spakować się w pięć minut. Paula rzeczywiście to potrafiła, lecz jak wiele innych kobiet było w stanie osiągnąć podobną szybkość?

- Klara opisała Vosera w dość osobliwy sposób - skomentował Newman. - Wysoki, tęgi mężczyzna poruszający się, jakby bolały go stopy.

- Szczególnie dwie rzeczy wydały mi się intrygujące - dodał Tweed.

- A mianowicie?

- Muszę się nad nimi dłużej zastanowić - odpowiedział tajemniczo Tweed. - Przecież Klara jest bardzo wysoka.

Newman zmuszony był porzucić nadzieję na zgłębienie sposobu rozumowania Tweeda. Zajął się obserwacją zamkniętych drzwi po drugiej stronie ulicy.

Po powrocie do Gottharda Tweed znalazł jeszcze chwilę czasu, by zatelefonować do Moniki. Klara rzeczywiście dotrzymała słowa - w pięć minut spakowała walizkę i znalazła się razem z Paulą na ulicy. Zanim ruszyli w drogę do swojego hotelu, Newman odprowadził ją do taksówki...

- Monika, mówi Tweed. Czy jesteś sama? Nie chcę rozmawiać z Howardem. Dzwonię z hotelu.

- Żyjemy sobie spokojnie w naszym Surrey... - Monika starannie dobierała słowa. Ktoś mógł podsłuchiwać. - Mam szczegóły dotyczące Gaunta. Jest milionerem, niemniej jednak lubi sprawiać wrażenie, że ledwo wiąże koniec z końcem. Jest właścicielem Tresillian Manor - żadnej hipoteki - posiadłości bez nazwy w Rock, a także pokaźnych aktywów ulokowanych w Szwajcarii. Oczywiście nie udało mi się zdobyć dokładniejszych wiadomości na ich temat. Niegdyś był kapitanem w SAS. Zmuszono go do rezygnacji, gdyż zbyt często miał własne zdanie. Lubi przygody, przypomina nieco korsarza. Jest popularny wśród kobiet. Ma mnóstwo przyjaciółek. To wszystko.

- Dziękuję ci. Aha, zgłosiły się do mnie dwie kobiety, które chciałyby dla nas pracować. Potrzebuję szczegółowych referencji. Jesteś gotowa, żeby zapisać ich dane? Dobrze. Jennie Blade. I Eve Amberg - jej panieńskie nazwisko brzmi Royston. Przeliteruję to ostatnie. Zapisałaś? Radziłbym skoncentrować się na okolicach Padstow. Muszę już kończyć. Niedługo zadzwonię. Trzymaj się...

- Dlaczego interesują cię akurat te dwie kobiety? - zapytała Paula.

- Obie mają powiązania z Kornwalią, skąd wszystko bierze swój początek.

21

Kiedy Sara Maranoff żwawo wkroczyła do Gabinetu Owalnego, natychmiast zorientowała się, że prezydent spodziewa się wizyty swojej najnowszej przyjaciółki, pani Hamilton. Świeżo ogolony Bradford March miał na sobie szary garnitur, a w dłoni trzymał kubełek pełen lodu, w którym chłodziła się butelka szampana.

- Senator Wingfield prosił o przyjęcie.

- Ten pieprzony ołowiany żołnierzyk? Spław go. Powiedz, że jestem zagrzebany po uszy w papierkowej robocie, przygotowuję projekt nowej ustawy. Aha, zapomniałem ci powiedzieć, za pół godziny odwiedzi mnie pani Hamilton. Dopilnuj, żeby nie przeszkadzano nam w rozmowie.

- Oczywiście, szefie - odpowiedziała Sara, udając zaskoczenie. Podobało jej się słowo „rozmawiać”. Nie marnowałby czasu na zwykłą rozmowę. - Norton czeka na linii - kontynuowała. - Sprawia wrażenie, że mu się spieszy.

- Naprawdę? To mnie się spieszy - żeby uporał się wreszcie ze swoim zadaniem. Połącz mnie z nim...

- Mówi Norton. Zaciskamy pętlę wokół Tweeda. Dziś niemal go dostaliśmy...

- Niemal! Rozumiem, że trafił do szpitala?

- Niezupełnie. Wymyśliłem nowy sposób, żeby pozbyć się go na zawsze. Być może zechciałby pan usłyszeć sprawozdanie...

- Aha, teraz zajmujesz się przygotowywaniem sprawozdań? - Rozwścieczony March pochylił się nad biurkiem, krzycząc do słuchawki. - Gówno mnie obchodzą twoje sprawozdania. Oczekuję jedynie wiadomości, że Tweed, Dyson, Ives i Dillon dołączyli do swoich dawno zmarłych przodków. Jak się spisuje Mencken?

- Wypełnia rozkazy...

- Więcej podobnych telefonów i ty będziesz wypełniał jego rozkazy...

Z hukiem rzucił słuchawkę, a Sara poczuła dreszcze. Jeśli Brad będzie tak dalej postępował, kiedyś roztrzaska swój telefon. Jego wymiana może być niezwykle kosztowna - Sara doskonale orientowała się w ich sytuacji finansowej.

Spróbowała zmienić temat.

- Dowiedziałam się właśnie, że odwołałeś ze Szwajcarii ambasadora Andersona i wysyłasz w zamian Mike'a Gallaghera.

- Gratuluję ci twoich źródeł informacji - zadrwił March.

- Anderson to doświadczony dyplomata. Gallagher jest jak surowy nieszlifowany diament. Może przysporzyć nam kłopotów. A język, jakim się posługuje, jest nie do przyjęcia.

- Gallagherowi ufam. Anderson mieszał się do rzeczy, które go nie dotyczyły. Jest skreślony. Skreślony!

- Gallagher jeszcze nie wyjechał z kraju. Mógłbyś zmienić zdanie. Ja bym się z tego wycofała, gdybym była na twoim miejscu...

- Ale nie jesteś! - ryknął March. - Kiedy się jest prezydentem, ma się prawo decydować, kogo i gdzie chce się wysłać. Gallagher zasłużył się podczas mojej kampanii wyborczej.

Westchnęła. Zwykle potrafiła dać sobie radę z Bradem, jednak zdarzały się chwile, gdy zachowywał się niczym rozwścieczony byk. To była jedna z nich.

Należało zmienić nastrój prezydenta. Wspomnienie pani Hamilton powinno załatwić sprawę.

- Przynieść więcej szampana, by naoliwił tryby? - zaproponowała.

Kiedy March ponownie odwrócił wzrok w jej stronę, Sara zrozumiała, że jej taktyka nie przyniosła pożądanych skutków. Swoim krótkim i jednocześnie grubym palcem wskazał na przeciwległą stronę pokoju.

- Tam są drzwi. Wyjdź. Najlepiej nie otwierając ich...

- Dziękuję ci, Saro - powiedział senator Wingfield. - Nie przejmuj się. Wiem, że próbowałaś.

Odłożył słuchawkę telefonu znajdującego się w domu przy Chevy Chase, gdzie ponownie zebrali się Trzej Mędrcy. Zarówno bankier, jak i przygotowujący drinki mąż stanu, obserwowali senatora, powracającego do okrągłego stołu.

Wingfield z żalem pokręcił głową.

- Przykro mi, panowie. Prezydent odmawia przyjęcia mnie w Gabinecie Owalnym. Tłumaczy się nagromadzeniem pilnych prac. To wymysł, aby uniknąć spotkania ze mną. Prawdopodobnie domyśla się, o czym chcę z nim porozmawiać.

- Gallagher! - wykrzyknął polityk. - Z własnego doświadczenia wiem, że ambasada w Bernie nie należy do najważniejszych. Jest jednak doskonałym punktem obserwacyjnym. Jak on może wysyłać tam człowieka, przeciwko któremu toczy się postępowanie przed senacką podkomisją i który jest oskarżony o korupcję przy podpisywaniu rządowych kontraktów? - Wreszcie z niezwykłą dla siebie wulgarnością dodał: - Kiedy to całe gówno wyjdzie na jaw, kiedy prasa poczuje smród - co jest nieuniknione - rząd Stanów Zjednoczonych stanie się pośmiewiskiem dla całego świata.

- Być może masz rację - odezwał się senator.

- On ma rację! - niewytrzymał bankier. - Na domiar złego prezydent wydaje pieniądze na różne dziwne programy, jakby nie interesowało go jutro. Nie oszukujcie się, March stał się przekleństwem.

- Dzięki Bogu jest jeszcze Jeb Calloway - powiedział mąż stanu.

- Nie ekscytujmy się bez potrzeby - uspokajał Wingfield. - W polityce liczy się cierpliwość. Zaczekamy i zobaczymy, co nastąpi...

Jeb Calloway długimi krokami przechadzał się po swoim gabinecie, podczas gdy jego najbliższy współpracownik, Sam, obserwował go. Nagle Calloway usiadł i uderzył zaciśniętą pięścią w stół, przy którym siedział Sam.

- Szerzą się pogłoski o zorganizowanej przez Marcha prywatnej armii. Słyszałeś kiedykolwiek o Oddziale Pierwszym, Sam?

- Może tylko jakieś szepty.

- A więc tak? - Calloway wyglądał na zdziwionego i zdenerwowanego. - Czy tak nazywa się tajna organizacja paramilitarna, którą, jak głoszą plotki, powołał Brad March?

- Brad - zaczął Sam, przyglądając się uważnie wiceprezydentowi - jest sprytny, tworzy zasłony dymne, rozpuszcza plotki. Najlepiej udawać, że się o niczym nie wie, nawet jeśli naprawdę istnieje.

- Zdaje się, że ty cholernie dużo wiesz.

- Spędziłem na Kapitolu już sporo lat. Nie gorączkuj się. A co z facetem, z którym się potajemnie skontaktowałeś?

- Już od pewnego czasu jest na miejscu - odparł Calloway. - Dotarły do mnie plotki o kolejnych czterdziestu podejrzanych mężczyznach, którzy przybyli ze Stanów do Londynu.

- Jeb, skąd pochodzą te informacje? - spytał cicho Sam.

- Nie wydaję swoich informatorów.

- Nie ma sprawy.

- Kiedy się o tym dowiedziałem - ciągnął dalej Calloway - zatelefonowałem do znajomego w londyńskiej ambasadzie. Był na lotnisku podczas ich lądowania. Przesiedli się na lot do Zurychu. Podawali się za dyplomatów.

- A twój człowiek, który jest na miejscu - pozwól, że posłużę się twoimi własnymi słowami - gdzie się znajduje?

- Oczywiście w Zurychu - odrzekł Calloway z nutą samozadowolenia w głosie.

Sam zapalił papierosa. Usta Callowaya zacisnęły się. Nie pozwalał palić w swoim gabinecie, lecz Sam był osobą, której nie obowiązywały żadne zakazy. Podwładny wpatrywał się w niego przenikliwym wzrokiem, zastanawiając się, w jaki sposób przekonać chlebodawcę, by zaprzestał bawić się w grę o władzę.

- Powinieneś zwracać uwagę na swoje posunięcia, Jeb - radził Sam. - Jeśli Brad wywęszy, co knujesz, znajdziesz się w opałach.

- Wiem, co robię. Muszę się dowiedzieć, o co właściwie chodzi.

Ależ oczywiście, pomyślał Sam, tylko, co ty właściwie robisz?

W czasie, gdy Tweed zajęty był rozmową z Moniką, ktoś z obsługi hotelowej wsunął pod drzwiami karteczkę z informacją zanotowaną przez telefonistkę z recepcji Tweed otworzył kopertę i po przeczytaniu przymknął oczy. Paula zrozumiała, że stało się coś, co kazało mu się głęboko zastanowić Tweed podał jej karteczkę.

- Przykro mi, ale muszę odwołać nasze dzisiejsze spotkanie Wypadło mi cos naprawdę pilnego Czy moglibyśmy zobaczyć się jutro w tym samym miejscu o tej samej porze Jeszcze raz przepraszam Do zobaczenia Jennie Blade.

- Zostawia wszystko na ostatnią chwilę - zauważyła Paula, podając notatkę Newmanowi, który przeczytawszy przekazał ją dalej do Cardona

- I to jest najistotniejszy aspekt - Tweed nie dał Pauli czasu na odpowiedź. - Jedynym kluczem w całej tej ponurej sprawie jest przyjaciel Newmana, Joel Dyson Podejrzewam, że wszystko zaczęło się od niego

- Znajomy, a nie przyjaciel - wtrącił ostro Newman

- Nie przerywaj mi, tylko słuchaj! Paula zawsze potrafiła nieźle rysować Bob, czy potrafiłbyś opisać jej Dysona tak, by zrobiła jego portret pamięciowy

- Mógłbym spróbować - zgodził się Newman

- Szkoda tylko, że nie mam węgla drzewnego Rezultaty byłyby znacznie lepsze - zaczęła Paula

- Czy to wystarczyć - Cardon wyjął nieduzy kawałek - Używam go do poczerniania brwi, kiedy zmieniam wygląd

- Teraz mogę zabrać się do pracy Philip, czy ty zawsze masz wszystko przy sobie?

Newman przysiadł na oparciu fotela obok Pauli i zaczął opisywać Dysona

- Trochę dłuższy nos - powiedział w pewnym momencie.

Tweed tymczasem wyciągnął z kieszeni notes i zaczął zapisywać nazwiska łącząc je ze sobą Cardon, pochylając się nad jego ramieniem, przyglądał się zafascynowany Joel Dyson - Julius Amberg - Gaunt - Jennie Blade - Eve Amberg (Royston) - Amberg - Helen Frey - Klara - Theo Strebel, detektyw Eve - Gaunt Norton Kornwalia Gaunt - Eve Amberg - Helen Frey Waszyngton Dillon Barton Ives, agent specjalny FBI - Norton

- Wszystko zaczyna się łączyć - odezwał się Tweed

- A niech mnie, jeśli cokolwiek zrozumiałem - skomentował Cardon

- Uda ci się, jeżeli będziesz miał na uwadze, że większość z nich nie jest taka, jaka się wydaje

- Zgubiłem się

- Bob mówi, że tak wygląda Joel Dyson - powiedziała Paula, przynosząc trzeci szkic

- Dokładna podobizna naszego małego śmierdziela - zawyrokował Newman

- Dobrze - zwrócił się Tweed do Pauli. - Spisałaś się doskonale. Jutro będziemy potrzebowali sześć małych odbitek twojego szkicu.

- Przy ulicy Rennweg widziałam zakład kserograficzny - przypomniała sobie na głos Paula. - Pójdę tam jutro i zrobię sześć pomniejszonych kopii.

- Dlaczego pomniejszonych? - zapytał Cardon.

- Ponieważ staną się wyraźniejsze. Gdybyś je powiększył, rozmazałyby się szczegóły.

- Chcę - odezwał się Tweed - żeby każde z was miało własną odbitkę. Jestem przekonany, że Joel Dyson wciąż znajduje się w Zurychu. Dlatego ktokolwiek go spotka - jeżeli ktoś w ogóle go spotka - natychmiast będzie go mógł rozpoznać. Paula, czy mogłabyś zrobić jeszcze jedną kopię swojego szkicu?

- Oczywiście, tylko, po co?

- Joel Dyson na pewno się ukrywa. Myślę, że obawia się o swoje życie. Może próbować zmienić wygląd. Miał wystarczająco dużo czasu, by poczynić pewne starania - może zapuścił wąsy. Czy mogłabyś dodać je do drugiego szkicu? Potem zrobisz po sześć kopii każdej wersji.

- To potrwa tylko parę minut - powiedziała.

Nagle zadzwonił telefon. Tweed, podniósłszy ze zdumienia brwi, spojrzał na Newmana, a następnie odczekał jakiś czas, zanim odebrał.

- Słucham, kto mówi?

- Tweed? - odezwał się ochrypły głos. - Tu Cord. Przeziębiłem się, niech to licho...

- Rzeczywiście twój głos nie brzmi najlepiej...

- Tweed, czy chcesz spotkać się teraz z Bartonem Ivesem? Mogę go wysłać do ciebie do Gottharda, jeśli ci to odpowiada.

- Przyślij - zgodził się Tweed, po czym połączenie zostało przerwane.

Powoli odłożył słuchawkę.

- W końcu spotkamy się z Bartonem Ivesem, chyba, że zmieni zdanie. Nie powinno się tu znajdować zbyt wiele osób.

Sięgnął po telefon i zadzwonił po kolei do Butlera, Cardona i Nielda. Każdemu z nich podał taką samą instrukcję.

- Od tej pory nie przychodźcie do mojego pokoju ani nie zbliżajcie się do mnie. Nadal waszym głównym zadaniem jest zapewnienie nam bezpieczeństwa, ale macie się trzymać w ukryciu...

Minęło pół godziny, lecz nikt się nie pojawił. Tweed przez cały czas zajęty był studiowaniem listy, którą sporządził. Wreszcie zerknął na zegarek, złożył kartkę wydartą wcześniej z notesu, wsunął ją do portfela i wstał.

- Myślisz, że jednak nie przyjdzie? - spytała Paula.

- Wątpiłem od samego początku. Potrzeba nie lada odwagi, by w podobnej sytuacji się ujawnić. Zgłodniałem. W Hummerze podają wyśmienite jedzenie. Zejdźmy we trójkę i coś zjedzmy...

Newman powoli szedł korytarzem, podczas gdy Tweed zamykał drzwi.

W pewnym momencie przesłonił twarz dłonią. Charakterystyczna reakcja Boba w chwilach zakłopotania, pomyślała Paula.

Kiedy Tweed ruszył za nim, Paula pozostała z tyłu. Dotarli do windy, wokół było spokojnie. Z naprzeciwka, zdecydowanym krokiem zbliżał się do nich mężczyzna. W chwili, gdy mijał Newmana, Paula w mgnieniu oka spostrzegła, że jest średniego wzrostu, ma atletyczną budowę ciała i dużą głowę. Był starannie ogolony, a jego krótkie, ciemnie włosy nosiły ślady niedawnego przycinania. Kryjące się pod krzaczastymi brwiami, niebieskie oczy wydawały się niezwykle ruchliwe. Mijając Tweeda, wyciągnął rękę i chwycił go za ramię.

Dłoń Pauli w jednej sekundzie znalazła się wewnątrz torebki, zaciśnięta na rękojeści browninga. Newman obrócił się i trzema długimi krokami znalazł się tuż za nieznajomym, przyciskając lufę Smith & Wessona do jego kręgosłupa.

- Życzy pan sobie czegoś? - odezwał się Newman.

- Spokojnie, panowie - wyszeptał.

Rozłożył szeroko ramiona, koniuszkami palców dotykając ścian.

- Cord powiedział, że wszystko będzie w porządku. Nazywam się Barton Ives, agent specjalny FBI.

22

Kiedy Tweed otworzył drzwi, Paula tyłem weszła do pokoju, cały czas trzymając wycelowany w Amerykanina pistolet. Newman lufą Smith & Wessona popchnął nieznajomego do środka.

Podczas gdy Tweed zamykał ponownie drzwi, Newman, schowawszy rewolwer do kabury, zaczął przeszukiwać schwytanego mężczyznę.

- Jestem uzbrojony - powiedział Ives. - Pod lewą pachą.

Newman obejrzał broń Amerykanina. Smith & Wesson kaliber 0.38 cala.

Przybysz przypominał Pauli wypchanego, pluszowego misia.

- Chciałbym zobaczyć jakiś dowód tożsamości - poprosił Tweed.

- Czy mogę sięgnąć do wewnętrznej kieszeni płaszcza? Widzę, że nie lubicie ryzykować. To dobrze...

- Jest czysty - powiedział Newman, wkładając rewolwer do kieszeni.

Ives wyciągnął legitymację, którą podał Tweedowi, po czym spojrzał na Paulę, zdradzając wyraźne zmęczenie.

- Napiłbym się trochę wody, jeśli nie macie nic przeciwko temu.

Paula nalała mu szklankę wody mineralnej. Wypił wszystko niemalże jednym łykiem, a następnie odetchnął z ulgą. Tweed dokładnie obejrzał dowód tożsamości, sprawdził fotografię oraz szczegóły wydrukowane pod plastikową okładką.

- Wygląda na to, że naprawdę jest pan tym, za kogo się podaje - powiedział zwracając mu legitymację. - Witamy w Zurychu. Proszę usiąść.

- Pańskie powitanie zabrzmiało, jakbym dopiero, co przyjechał - odpowiedział Amerykanin, siadając w fotelu i zakładając nogę na nogę. - W rzeczywistości mieszkam tu już od pewnego czasu, nigdy nie pozostając w jednym miejscu dłużej niż przez jedną noc. Muszę wam powiedzieć, że taki tryb życia jest niezwykle męczący. Cord przesyła pozdrowienia.

- Ma pan na myśli przemieszczanie się po całej Szwajcarii czy tylko w samym Zurychu? - zapytał Tweed, wciąż stojąc.

- Zurych i kilka dziur tuż poza miastem. Obawiałem się szwajcarskiego prawa nakazującego meldować się w hotelach, podawać dokładne dane.

- Więc zmuszony był pan meldować się pod prawdziwym nazwiskiem?

- Czy myśli pan, że uciekając ze Stanów, zabrałem ze sobą całą teczkę fałszywych paszportów? - Ives spytał agresywnie, po czym pochylił się. - Musiałem jak najszybciej uciekać, by nie stracić życia. Odleciałem przy pierwszej nadarzającej się okazji.

- W jaki sposób rozpoznał mnie pan na korytarzu? - naciskał dalej Tweed.

- Dzięki Cordowi. Opisał pana dokładnie. To był warunek, jaki postawiłem, zanim podjąłem ryzyko spotkania się z panem. Cord stanowczo nalegał, żebyśmy się poznali, panie Tweed.

Tweed usiadł, zdjął z nosa okulary i przeczyścił je chusteczką. Nie spieszył się zbytnio, sprawdzając cierpliwość Ivesa. Ives całkowicie odpowiadał wyobrażeniu Pauli o tym, jak wygląda agent federalny. Rozważny, ostrożny i opanowany. Tweed ponownie założył okulary i przez chwilę jeszcze przyglądał się Ivesowi, zanim przemówił.

- Powiedział pan, że musiał w pośpiechu uciekać ze Stanów w obawie o swoje życie. Dlaczego? Kto pana ścigał?

Ives spojrzał na Paulę, a następnie przeniósł wzrok na Newmana, w którego dłoni wciąż znajdował się rewolwer.

- Nie mogę odpowiedzieć na pańskie pytania, jeśli nie zostaniemy sami. Wiem, że pański znajomy nazywa się Robert Newman - w swoim czasie widziałem jego zdjęcia w gazetach, zamieszczane przy napisanych przez niego artykułach, nie zmienił się zbytnio.

- Czy Cord doradził panu takie podejście do sprawy? - spytał Tweed.

- Nie, to moja własna decyzja. Wszystko, co mam panu do powiedzenia, jest ściśle tajne.

- Zarówno Paula, jak i Bob są moimi zaufanymi współpracownikami. Albo będzie pan przy nich mówił, albo może pan sobie darować...

- Cord przestrzegał mnie, że jest pan uparty - Ives machnął ręką w geście rezygnacji. - Niech Bóg ma pana w swojej opiece, jeżeli cokolwiek z naszej rozmowy wydostanie się z tego pokoju.

- Czy pan mi grozi? - zapytał łagodnie Tweed.

- Nie, podaję panu tylko zarys sytuacji. Staniecie się celem dla ludzi, którzy nigdy nie chybiają.

- A jednak czasem im się to zdarza - zauważył Tweed. - Więc jak będzie? Może napiłby się pan kawy? W dzbanku zostało jeszcze sporo.

- Byłbym niezmiernie wdzięczny - powiedział Ives, zerkając w stronę Pauli. - Strasznie zaschło mi w gardle...

Tweed zaczekał, aż Paula naleje pełną filiżankę. Ives wziął od niej filiżankę, po czym jednym łykiem opróżnił połowę.

- A więc do rzeczy. Urodziłem się i wychowałem w Nowym Jorku, ale pracowałem w Tennessee, na południu. Prowadziłem śledztwo w sprawie znikających dużych sum. Na początku myśleliśmy, że chodzi o pranie brudnej forsy, lecz teraz sądzę, że pieniądze te były używane przez jakiegoś polityka...

- Czy ma pan na myśli okradanie banków? - spytał Tweed.

- Ależ skąd, do cholery. Oszustwa podatkowe. Za każdym razem, gdy zdobyłem zeznania od jakiegoś świadka, w krótkim czasie znikał on w niewyjaśnionych okolicznościach. Nigdy nie udało mi się odnaleźć ciał.

- Ciał? W liczbie mnogiej?

- Dziesięć, w tym trzy kobiety.

- Przecież to wielokrotne morderstwo - powiedział powoli Tweed. Po chwili dodał: - Ale dlaczego sprawą zajęło się FBI, skoro zbrodnie popełniano na terenie Tennessee?

- Nie tylko. To była sprawa ponadstanowa. Dopiero wtedy przejmuje ją FBI, jak pan zapewne wie. Ślad poprowadził mnie z Tennessee do Missisipi, Luizjany, Oklahomy, Nowego Meksyku i Arizony.

- Spore terytorium. Wcześniej powiedział pan, że myśleliście, iż chodzi o pranie brudnych pieniędzy. Co pan przez to rozumiał?

Ives wziął głęboki oddech i westchnął. Ponownie spojrzał na Paulę i Newmana, którzy przysłuchiwali się z uwagą każdemu słowu.

- Mam na myśli Jeba Callowaya, obecnie wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych.

W pokoju zapanowała cisza. Tweed podszedł do zasuniętych zasłon i rozchylając je nieco, wyjrzał na zewnątrz. Mżyło. Wrócił do swojego krzesła, usiadł i wpatrzył się w Bartona Ivesa.

- Czy jest pan tego pewien? - zapytał.

- Całkowicie - rzucił Ives.

- Wydawało mi się, że Calloway pochodzi z okolic Filadelfii, na północnym wschodzie.

- Zgadza się - uśmiechnął się gorzko Ives. - Właśnie, dlatego Bradford March, pochodzący z południa, wybrał go na swojego partnera w wyborach. Calloway dostarczył głosy stanów Nowy Jork, Pensylwanii i innych równie ważnych.

- W takim razie, jakie jest powiązanie między Callowayem a południowymi stanami, gdzie prowadził pan śledztwo?

- Kilka lat temu Calloway przeniósł swoją firmę produkującą podzespoły elektroniczne do Phoenix w stanie Arizona. Zgodnie z panującymi wówczas trendami. Środowisko w Arizonie nie było jeszcze zatrute, a związki zawodowe nie działały tak prężnie, jak na północy. Pranie pieniędzy odbywało się za pośrednictwem fabryki w Phoenix.

- I twierdzi pan, że te pieniądze trafiły do...

- Funduszu wyborczego Bradforda Marcha. Wątpię, by wiedział, że zostały skradzione. Który z polityków sprawdzałby pochodzenie oferowanych mu pieniędzy niezbędnych dla jego kampanii w wyborach prezydenckich?

- A dziesięcioro świadków, którzy zniknęli?

- Zostali zamordowani - poprawił go Ives. - Każde z nich mogło zeznać na temat nielegalnych operacji. Większość z nich miała rodziny. Znalazłem nawet świadka, który widział jedną z kobiet, którą przesłuchiwałem wcześniej, jak wciągano ją do jakiegoś samochodu w środku nocy. Żadnego ze świadków nie odnalazłem później. Właśnie zastawiałem pułapkę na Callowaya, kiedy odbyły się wybory. Wtedy zaczęło się - kłody rzucane pod nogi, zabłąkane kule.

- A mianowicie?

- Wróciłem do Memphis, by zameldować o swoich odkryciach szefowi, nazywał się Murcall. Okazało się jednak, że został zastąpiony przez jakiegoś nieznanego mi faceta o nazwisku Foley, który kazał mi zamknąć śledztwo. Przyszedł rozkaz z Waszyngtonu. To było tuż po wyborach...

- Wspominał pan o jakichś pociskach - przypomniał mu Tweed.

- Do licha! Niech mi pan pozwoli skończyć. Kiedy wracałem do domu z głównej kwatery FBI, śledził mnie czerwony cadillac. Na opustoszałej ulicy zrównał się ze mną. Zanurkowałem w dół dosłownie w ostatniej chwili - ostrzelali mój samochód z karabinu maszynowego. Gdy dojechałem już do domu, do windy wszedł za mną jakiś nieznajomy facet. Wcisnąłem mu między żebra lufę pistoletu i przeszukawszy znalazłem ukrytą broń. Próbował mnie rozbroić, więc powaliłem go uderzeniem w głowę. Następnie spakowałem się i pojechałem prosto na lotnisko.

- I przyleciał pan tutaj? - spytał Tweed. - Dlaczego?

- Szwajcaria wydawała się bezpieczną przystanią, ale oni przylecieli za mną. Wprawdzie jestem niezły w pozbywaniu się ogonów, ale Calloway ma mnóstwo pieniędzy. Wynajął całą armię ludzi, by mnie sprzątnęli...

Wypowiedź Ivesa przerwał dzwonek telefonu. Tweed podniósł szybko słuchawkę.

- Przepraszam, że zawracam głowę - odezwał się Butler. - Myślę jednak, że powinieneś na moment przyjść do mojego pokoju i to jak najszybciej.

- Zaraz zejdę na dół. - Tweed odwrócił się w stronę obecnych. - Na dole czeka na mnie pewna osoba. Pana, Ives, nikt nie powinien widzieć.

- Chciałbym skorzystać z łazienki - poprosił Ives.

- Proszę bardzo - zgodził się Newman - ale pójdę z panem dla bezpieczeństwa, szczególnie po tym, co nam pan opowiedział...

Tweed zaczekał, dopóki drzwi nie zamknęły się, i nie został sam z Paulą.

- To był Butler - wyszeptał. - Może mieć złe wiadomości. Chcę, żebyś przez cały czas mojej nieobecności trzymała w dłoni swojego browninga. Gdyby ktokolwiek pukał do drzwi, kiedy będziesz sama, nie otwieraj. Jak wrócę, zastukam w ten sposób... - zademonstrował na blacie biurka.

- Pętla zaciska się? - spytała spokojnie Paula. - Może z powodu obecności Bartona Ivesa.

- Obawiam się, że możesz mieć rację...

Zastanawiając się później, Tweed nie był pewien, co kazało mu, gdy wychodził do pokoju Butlera, zabrać ze sobą płaszcz. Zastawszy uchylone drzwi, zapukał. Butler wpuścił Tweeda i zamknął drzwi. W prawej ręce trzymał walthera. W pokoju panowała ciemność. Tweed nie poruszył się, kiedy Butler dotknął jego ramienia.

- Poprowadzę cię do okna. Potem odchylę nieco zasłonę. Nie spodoba ci się to, co zobaczysz...

Gdy dotarli do okna, Butler rozsunął nieco zasłony. Tweed spojrzał na Bahnhofstrasse. Z nieba wciąż padała gęsta mżawka, rozmazując światło latarni niczym delikatny welon. Na zewnątrz, w deszczu stało czterech mężczyzn ubranych w płaszcze o charakterystycznym amerykańskim kroju.

- Widzę ich - powiedział ponuro.

- Jest ich więcej - ostrzegł Butler. - Pierwszy zauważył ich przez swoje okno Pete. Doliczyliśmy się dziesięciu ludzi opierających się o pnie drzew, ściany, stojących w drzwiach sklepów. Zostaliśmy otoczeni.

- Na to wygląda - rozległ się w ciemności głos Tweeda. - Na dodatek w moim pokoju mamy uciekiniera ze Stanów, którego próbowali już przynajmniej dwa razy zabić.

- Sądzę, że powinienem się tym zająć - powiedział Butler. - Zostaliśmy otoczeni - powtórzył.

- Być może niezupełnie. Załóż płaszcz, Harry. Muszę zadzwonić. Z Shopville.

- Zobaczą cię, gdy będziesz wychodził. Może czekają właśnie na ciebie.

- Być może nie jesteśmy tak dokładnie otoczeni, jak nam się wydaje. Gotów? Dobrze. Istnieje wyjście, o którym mogą nie wiedzieć. Drzwi prowadzące wprost do baru Hummer - dość daleko od głównego wejścia...

Okazało się, że Tweed miał rację. W opuszczonej, bocznej uliczce, gdzie znajdowało się tylne wyjście z baru Hummer, nie czekał nikt. Kiedy zeszli do podziemnego centrum Shopville, Tweed skorzystał z pierwszego wolnego automatu telefonicznego, by zadzwonić pod osobisty numer Becka w jego biurze w Bernie. Szwajcar natychmiast podniósł słuchawkę.

- Beck...

- Arthur, mówi Tweed...

- Odkąd wyjechałem, w Zurychu wydarzyło się wiele aktów przemocy...

- Wiem - przerwał mu Tweed. - Później to omówimy - znaleźliśmy się w niebezpieczeństwie...

- Szczegóły? - zażądał Beck.

- Hotel, w którym się zatrzymaliśmy, Gotthard, jest praktycznie oblężony przez stojących w deszczu Amerykanów. Ubrani w płaszcze, podpierają drzewa i ściany. Ich pojawienie się może być spowodowane przybyciem pewnej osoby, ale nie jestem pewien.

- Czy widzieli cię, kiedy wychodziłeś?

- Nie, przeoczyli boczne wyjście z baru Hummer. Dzwonię z automatu w Shopville.

- Do diaska! - Beck dumny był ze swojej biegłej znajomości angielskiego. - Mam już ich powyżej uszu. Na szczęście główna komenda policji w Zurychu znajduje się w pobliżu Gottharda. Zostaną usunięci w mgnieniu oka, nie pomogą im przeklęte paszporty „dyplomatyczne”. To wszystko? Dobrze. Zaraz zawiadomię Zurych...

Tweed i Butler powrócili do hotelu tą samą drogą, przez Bar Hummer. Zanim zamknęli drzwi baru, usłyszeli policyjne syreny. Tweed podziękował Butlerowi i ruszył na górę do swojego pokoju. Kiedy wszedł, Ives stał przy oknie wyglądając przez szparę między zasłonami. Paula siedziała z boku, trzymając w dłoni pistolet.

- Sprawa załatwiona - oznajmił Tweed. - Możemy, więc wszyscy zjeść coś porządnego w barze Hummer...

Pełen umundurowanych policjantów wóz zatrzymał się w bocznej uliczce nie opodal Bahnhofstrasse. Porucznik policji, w towarzystwie swoich ludzi, wybiegł na Bahnhofstrasse i zatrzymawszy się popatrzył dookoła. Zanim podszedł do wysokiego, dobrze zbudowanego mężczyzny ubranego w płaszcz, rozpiął kaburę pistoletu. Twarz mężczyzny zasłaniało rondo kapelusza stanowiąc nikłą ochronę przed deszczem. Wraz z upływem czasu Bahnhofstrasse wypełniała się wciąż przybywającymi, umundurowanymi policjantami.

- Proszę się tutaj nie kręcić - odezwał się oficer. - Skarżyła się na panów pewna Szwajcarka, która boi się wyjść z domu.

- Człowieku, nie denerwuj się - mężczyzna odpowiedział z wyraźnym, amerykańskim akcentem. - Jestem dyplomatą, nie możesz mi nic zrobić.

Amerykanin sięgnął ręką do kieszeni. Policjant zareagował błyskawicznie i w jego dłoni pojawiła się broń.

- Spokojnie - ciągnął dalej Amerykanin. - Chciałem tylko pokazać paszport.

Porucznik otworzył otrzymany dokument, zamknął, po czym oddał go z powrotem.

- Nie mamy pewności, czy należące do pana i pańskich przyjaciół paszporty są prawdziwe. Gdzie panowie mieszkają?

- W Baur-en-Viue. Proszę mnie posłuchać...

- W takim razie proszę natychmiast wrócić do hotelu i nie wychodzić już dzisiejszej nocy.

- Chryste! Nie wolno wam tego robić...

- Baur-en-Viue. Natychmiast! W przeciwnym razie zabiorę pana na przejażdżkę na komisariat i spędzi pan noc w celi aresztowany jako podejrzany osobnik...

Amerykanin zaklął siarczyście, postawił kołnierz płaszcza i odszedł w kierunku hotelu. Jego towarzysze, zagadnięci w podobny sposób, rozchodzili się, brnąc przez mżawkę, która opadając na jezdnię upodabniała ją do mokrego pasa z niebieskiej skóry. W ciągu kilku minut zapanowała cisza.

W restauracji Paula usiadła naprzeciwko Ivesa. Jego niebieskie, podobne do guzików oczy oraz króciutko przycięte włosy powodowały, że jeszcze bardziej niż kiedykolwiek przypominał Pauli pluszowego misia. Podniósł wzrok znad karty dań, na jego twarzy pojawił się uroczy uśmiech. Dlaczego więc czuła się nieswojo?

Tweed siedział obok Pauli, a Newman naprzeciw niego. Wybrali stolik przy ścianie, oddalony nieco od innych. Tweed przeglądając menu, zapytał:

- Doszły mnie plotki, że podczas swojego pobytu w Memphis prowadził pan również sprawę dotyczącą szeregu morderstw popełnionych w kilku stanach. Czy to prawda?

Ives zawahał się na ułamek sekundy. Obserwująca go z uwagą Paula pomyślała, że nie był pewien, czy powinien wyjawić im kolejną niebezpieczną informację.

- Niech to szlag - zaklął Ives - to jedna z moich porażek. Zmarnowałem całe miesiące na śledztwie, żadnych rezultatów. Wielokrotni mordercy są najtrudniejsi do złapania. Murcall, mój były szef, kazał mi zająć się sprawą Callowaya - dokonaną przez niego defraudacją.

- Która zakończyła się sukcesem - dodał Tweed - mimo że później został pan odsunięty.

Kiedy kelner przyjął zamówienie i odszedł, Tweed, bezustannie przyglądając się Ivesowi, powrócił do zadawania pytań.

- Dlaczego Calloway miałby kazać zabić pana, skoro nie ma pan wystarczających dowodów przeciw niemu ani żadnego żywego świadka, którego mógłby pan powołać przed sądem?

- Calloway - odrzekł Ives nie zwlekając - odniósł sukces zarówno w biznesie, jak i polityce. Osiągnął go, gdyż nigdy nie ryzykował, nie pozostawiał za sobą niezałatwionych spraw. Ja jestem taką sprawą.

Paula wyczuła napięcie Ivesa. Za każdym razem, gdy wchodził nowy klient, spoglądał na niego przez ramię. Newman, jak nigdy, milczał. Tylko Tweed, rozglądając się po restauracji, wydawał się całkowicie rozluźniony.

- Ciekaw jestem, kim byli faceci, którzy stali na zewnątrz w deszczu - odezwał się niespodziewanie Ives.

- Teraz to już nieważne - odrzekł Tweed. - Już ich tam nie ma. Zostali przepędzeni przez policję.

- Policję?

- Tak właśnie słyszałem w recepcji.

- Czy myśli pan, że ci ludzie wiedzieli o mojej obecności?

- Wątpię - zapewnił go Tweed. - Sądzę raczej, że szukali mnie. A propos, czy wynajął pan pokój pod własnym nazwiskiem?

- Nie miałem innego wyjścia - wzburzył się Ives. - Już panu powiedziałem, że nie mam żadnych fałszywych dokumentów.

- Po prostu sprawdzam szczegóły - powiedział cicho Tweed. - Naszym zadaniem jest ochranianie pana. Jak się miewa Dillon? I w jaki sposób udało się go panu spotkać tutaj w Zurychu?

- Jezu Chryste! Niech pan zadaje po jednym pytaniu - Ives uspokoił się. - Cord bezustannie ucieka, boi się nawet własnego cienia. Spotkałem go przez przypadek w Sprungli. Rozpoznał mnie, gdy usiadłem naprzeciw niego. Nosiłem przyciemniane okulary. Omal nie spadł z krzesła, kiedy się zorientował.

- W jaki sposób się poznaliście? - kontynuował Tweed. - Zwykle wicedyrektor CIA nie utrzymuje kontaktów z FBI. CIA nie powinno działać na terenie Stanów Zjednoczonych.

- Ale działają, jeśli im to odpowiada. Odnalazłem przywódcę grupy terrorystów poszukiwanego przez Corda. Zawsze był mi wdzięczny za przysługę.

- Ma się rozumieć...

Dostarczono zamówione potrawy i wszyscy w milczeniu zajęli się jedzeniem. Kiedy zjedli, Ives sięgnął do kieszeni.

- Cholera, zostawiłem w pokoju papierosy. Przepraszam na chwilkę.

Newman zaoferował mu paczkę swoich.

- Dziękuję - odparł Ives - ale palę tylko lucky strike...

- Wydaje się niezwykle podenerwowany - odezwał się Newman, kiedy Ives się oddalił.

- To zrozumiałe, biorąc pod uwagę wszystko, przez co przeszedł - ujęła się za ich gościem Paula.

- Zaczekamy z kawą, aż wróci - powiedział Tweed, spoglądając na zegarek.

Dziesięć minut później Tweed nagle wstał.

- Bob, muszę pilnie zatelefonować. Twój pokój jest znacznie bliżej niż mój. Czy mógłbyś dać mi swój klucz?

Czekali na Tweeda dłużej, niż się spodziewali. Kiedy wrócił, poprosił kelnera o rachunek, na którym zanotował numer swojego pokoju i podpisał się, po czym podszedł do stolika, pochylił się i cicho zapytał:

- Czy Ives był tu podczas mojej nieobecności?

- Nie - odpowiedziała zaniepokojona Paula. - Czy coś się stało?

- Można tak powiedzieć. Zadzwoniłem na policję - na szczęście Beck wrócił już z Berna. Jedzie tu z oddziałem specjalistów.

- Specjalistów? - zdziwił się Newman. - Jakich?

- Jego najlepszy człowiek z karabinem maszynowym, chemik wraz z wyposażeniem oraz brygada saperów.

- Po cóż, do licha... - zaczęła Paula.

- Właśnie wszedł Beck - Newman poinformował Tweeda.

Podeszli do miejsca, gdzie czekał szef szwajcarskiej policji, wypoczęty i opanowany, ubrany w elegancki garnitur.

- Wziąłem z recepcji numer pokoju waszego Bartona Ivesa oraz klucz powiedział Beck, wyprowadzając ich z restauracji.

- Mogę się mylić - ostrzegł Tweed.

- Nie słyszałem, żebyś kiedykolwiek się pomylił. Po obu stronach korytarza, gdzie znajduje się jego pokój, mam uzbrojonych strażników. Aha, daj mi klucz do swojego pokoju dla chemika i saperów. Dziękuję...

Nie mając pojęcia, co się stało, Paula i Newman wsiedli wraz z Tweedem i Beckiem do windy. Kiedy dojechali na górę, Beck wysiadł pierwszy, rozejrzał się w obie strony, po czym skinął na nich ręką i ruszył szybko do przodu.

- O co właściwie chodzi? - zapytał Newman.

- Po pierwsze, po naszym zejściu do restauracji ktoś manipulował przy zamku do mojego pokoju. Wolałem nie wkładać klucza ani samemu nie wchodzić do środka. Poza tym rzekomy Barton Ives udzielił kilku niewłaściwych odpowiedzi.

- Rzekomy Ives? - powtórzyła Paula.

Pytanie pozostało niewyjaśnione. Tymczasem zbliżyli się do pokoju Ivesa.

Beck gestem nakazał im trzymać się z tyłu. Naprzeciw drzwi stał, opierając się o ścianę, umundurowany policjant. Trzymał w ręku krótką strzelbę olbrzymiego kalibru, wycelowaną w drzwi. Gaz łzawiący. Beck podjął wszelkie środki ostrożności.

Chwyciwszy pistolet, Beck przywarł do ściany tuż obok drzwi i zastukał lufą.

- Policja. Proszę otworzyć. Jesteście otoczeni.

Czekał. Nastąpiła długa cisza. Wreszcie komendant policji podał klucz swojemu człowiekowi stojącemu po drugiej stronie. Paula zauważyła, jak trzymający karabin maszynowy mężczyzna sztywnieje. Policjant cicho włożył klucz do zamka, przekręcił, chwycił za klamkę i spojrzał na kolegę, który skinął głową.

Drzwi zostały błyskawicznie otwarte. Człowiek ze strzelbą o szerokiej lufie dosłownie zanurkował do środka, po czym wykonał przewrót, zakreślając bronią szeroki łuk. Następnie przez ramię odezwał się do Becka, który wkroczył tuż za nim z pistoletem gotowym do strzału.

- Nikogo nie ma, szefie...

- Sprawdzić łazienkę.

Minutę później wiedzieli już, że łazienka również była pusta. Beck spojrzał na Tweeda.

- Ptaszek odleciał. A więc miałeś rację. A teraz do twojego pokoju. Wy zostaniecie tutaj. Nie dotykajcie niczego. Niczego nie pijcie - wskazał ręką na opróżnioną do połowy butelkę wody mineralnej. - Nie korzystajcie z łazienki...

Podczas gdy czekali, na zewnątrz pilnował ich uzbrojony policjant. Newman po cichu zapytał.

- Słuchaj, o co właściwie chodzi?

- Jestem pewien, że jedliśmy obiad z człowiekiem, przed którym ostrzegał nas Dillon. Mężczyzną o nazwisku Norton.

23

Beck pojawił się ponownie po upływie około dziesięciu minut. Skinął ręką, by poszli za nim. Kiedy opuścili pokój, do środka weszli dwaj policjanci noszący ubrania ochronne, z których jeden trzymał pudełko z narzędziami.

- Chłopcy z drużyny saperów - powiedział Beck. - Twój pokój jest czysty - jeśli chodzi o materiały wybuchowe...

W pokoju Tweeda czekał na nich niski, korpulentny mężczyzna ubrany po cywilnemu. Na stole leżała otwarta, średniej wielkości, skórzana walizeczka pełna różnych przyrządów. Paula potrafiła rozpoznać jedynie skalowany zakraplacz.

Obok walizki stało małe, zakręcane naczynie wykonane z grubego szkła, wypełnione do połowy purpurową cieczą.

- To jest nasz chemik specjalista, doktor Brand - powiedział Beck.

- Biorąc pod uwagę moje znalezisko - odezwał się chemik - powinniśmy przejść do łazienki.

Tweed razem z Beckiem zatrzymali się w progu. Paula zmuszona była patrzeć ponad ich ramionami.

- Rozejrzyj się dobrze, Tweed - zaproponował Beck. - Wiem, że jesteś wyjątkowo spostrzegawczy. Czy cokolwiek zmieniło się od czasu, gdy zeszliście do restauracji?

Tweed powoli się rozejrzał. Jego wzrok zatrzymał się na rzeczach poustawianych na szklanej półeczce nad umywalką. Potrząsnął głową.

- Wszystko wydaje się w niezmienionym stanie. Nie dostrzegam niczego niezwykłego.

- Kiedy używasz płynu do płukania ust? - spytał Beck, wskazując na butelkę.

- Codziennie rano.

- W takim razie - powiedział Beck uśmiechając się - miało pozostać ci tylko kilka godzin życia. Chodźmy z powrotem do pokoju - odwrócił się w stronę Branda. - Mój przyjaciel używa płynu do płukania ust każdego ranka, gdy wstanie.

- Płuczę nim także gardło - dodał Tweed.

- Więc może zechciałby pan to powąchać - zaproponował doktor Brand, odkręcając naczynie z grubego szkła.

Zanim podał je Tweedowi, powiedział:

- Ostrożnie. W środku znajduje się niewielka ilość pańskiego płynu do płukania ust oraz pewien odczynnik, którego użyłem do testu.

Tweed podniósł pojemnik i ostrożnie powąchał. Paula dostrzegła, jak na sekundę napinają się mięśnie jego twarzy. Następnie oddał naczynie Brandowi, który natychmiast zakręcił pokrywkę.

- Lekki zapach gorzkich migdałów - powiedział powoli Tweed.

- Zgadza się - potwierdził Brand. - Kwas pruski. Szacuję, że płukałby pan usta przez jakieś dwie sekundy. Po przetestowaniu odstawiłem butelkę z płynem dokładnie tak samo, jak stała.

- Mój Boże, kwas pruski - powtórzyła Paula.

Nagle przed jej oczyma stanął obraz martwego Amberga w Tresillian Manor i jego zniszczonej przez kwas twarzy.

Kiedy Beck i jego ludzie odjechali, Tweed razem z Newmanem i Paulą usiedli w sypialni. Policjanci poinformowali ich, że w pokoju, który zajmował mężczyzna podający się za Bartona Ivesa, nie znaleziono żadnych odcisków palców.

- Prawdopodobnie przed wejściem założył rękawiczki chirurgiczne - skomentował Beck. - Natomiast używane przez niego w restauracji sztućce, kieliszki i talerze już pozmywano. Zniknęła również jego walizka. Tak jakby go tu wcale nie było. Aha, Brand zabrał ze sobą butelkę z płynem do ust. Trzymajcie się...

Gdy zostali sami, Newman zamówił podwójną szkocką, Paula zdecydowała, że napije się kieliszek białego wina, a Tweed pozostał przy wodzie mineralnej.

- Boże! To wszystko naprawdę mną wstrząsnęło - powiedziała Paula. - W jaki, do licha, sposób odkryłeś, że to nie był Barton Ives?

- Po pierwsze zastanowił mnie telefon od zachrypniętego mężczyzny z zapytaniem, czy Barton Ives może przyjść. Rozpoczął słowami „mówi Cord” czy coś w tym rodzaju. W przeciwieństwie do wielu Amerykanów Dillon trzyma się formalnych zasad, zawsze przedstawia się nazwiskiem. Nie to jednak zadecydowało.

- Po co w ogóle telefonował? - spytała Paula.

- By upewnić się, czy prawdziwy Barton Ives się jeszcze nie zgłosił. Po przyjściu wciąż mówiąc o Dillonie, nazywał go Cord, co jeszcze wzmogło moje podejrzenia. Z wymyślonej historii ich poznania nie wynikało, że są aż tak dobrymi znajomymi. Wciąż jednak nie byłem pewien...

- Więc kiedy się upewniłeś? - nalegała Paula.

- Wydał się, gdy nie wspomniał nawet słowem o śledztwie dotyczącym wielokrotnego morderstwa - ta informacja pochodzi od Dillona, więc musi być prawdziwa. Kiedy poruszyłem ten temat podczas kolacji - zbył go w dwóch czy trzech słowach! Poświęciwszy sprawie tak wiele trudu i czasu. Na dodatek wymyślona historyjka wyjaśniająca przyczyny jego ucieczki ze Stanów. Po cóż Calloway miałby wysyłać całą armię, by zlikwidować Ivesa, skoro nie istnieje żaden dowód, który można by przedstawić w sądzie. Zupełna bzdura. Później, przy kolacji obserwował każdego nowego klienta.

- Jakie to miało znaczenie? - zapytała Paula.

- Połącz to z niepokojem dotyczącym obserwujących hotel mężczyzn...

- Tak - wtrącił się Newman - podczas twojej nieobecności wciąż wyglądał, by sprawdzić, czy już sobie poszli.

- Nie - zaprzeczył Tweed. - By upewnić się, czy ciągle tam są!

- Nie rozumiem - powiedziała Paula, zmarszczywszy brwi.

- Zwykle jesteś bardziej bystra - zbeształ ją. - Mężczyźni na zewnątrz byli ludźmi Nortona. Czuwającymi na wypadek, gdyby prawdziwy Barton Ives próbował wejść do hotelu. Ci ludzie czekali tam, by zająć się Ivesem na dobre, jeśliby się pojawił.

- Więc kiedy zadzwoniłeś do Becka... - zaczęła Paula.

- Wymyśliłem tę historię - wtrącił się Tweed. - Dzięki mojej uwadze, że w recepcji rzekomo poinformowano mnie o usunięciu przez policję obserwatorów, zrozumiał, iż znalazł się w niebezpieczeństwie. Przecież prawdziwy Ives mógł wejść w każdej chwili. Dlatego poszedł do swojego pokoju niby po papierosy.

- Również do twojego - przypomniała mu.

- Chciał mnie zabić, to było głównym celem jego wizyty. Gdyby Beck nie przyprowadził doktora Branda, Nortonowi zapewne by się powiodło. Wybrał naprawdę ciekawą metodę.

- Nie jest to dobre słowo - zauważyła Paula. - Ale zastosowanie kwasu każe mi się zastanawiać, czy fałszywym listonoszem, sprawcą masakry w Tresillian Manor, nie był przypadkiem Norton.

- Powiedziałem ciekawa, ponieważ stanowi ona miarę jego bezwzględności i zdeterminowania. Mimo że umierał ze strachu, gdyż w każdej chwili mógł się zjawić prawdziwy Ives, podjął próbę zamordowania mnie.

- Jakie są plany na jutro? - spytał zniecierpliwiony Newman.

- O dziesiątej jestem umówiony z Theo Streblem - detektywem, którego wynajmowała Eve Amberg - przypomniał Newmanowi. - Mam nadzieję, że wskaże mi miejsce, gdzie przeprowadziła się Klara, przyjaciółka Helen Frey. Chciałbym z nią jeszcze raz porozmawiać. Mam wrażenie, że ona wie znacznie więcej, niż przypuszcza. Wieczorem, o szóstej, mam się spotkać z Jennie Blade, na dole w barze Hummer.

- Ciekawi mnie, jakie miejsce w układance zajmuje Gaunt - zastanawiała się Paula.

- Był obecny w Kornwalii w czasie, gdy popełniono tam zbrodnię - przypomniał jej Tweed. - Może okazać się kluczem do całej sprawy.

Podczas gdy w Zurychu panowały ciemności i padał deszcz, w Waszyngtonie było widno.

- Wspaniały dzień - powiedział March, wyglądając przez okno. Padał gęsty śnieg. Ruch na Pennsylvania Avenue coraz bardziej się spiętrzał. Prezydent ryknął do interkomu.

- Sara, weź za dupę palanta, który rozsyła po mieście pługi śnieżne. Mają się pojawić na Pennsylvania Avenue za dziesięć minut. Kiedy wezmą się do roboty, powiadom prasę, że to ja wydałem rozkaz.

- Dobrze pomyślane, szefie...

- Ma się rozumieć. Niech wiedzą, że ich prezydent o nich dba.

- Na prywatnej linii czeka zamiejscowa rozmowa. Rozmówca nie chciał się przedstawić. Powiedział, że możesz być zainteresowany kilkoma przedmiotami, których poszukujesz...

- Połącz go i wyśledź, skąd dzwoni...

- Jest przebiegły, szefie. Odkłada słuchawkę, mówiąc, że wkrótce oddzwoni. Spróbuję go wyśledzić... Czekaj, chyba znowu jest na linii...

- Kto mówi? - warknął March, gdy Sara przełączyła rozmowę.

- Żadnych nazwisk. Masz notes i pióro? Dobrze... - głos w słuchawce był ochrypły. - Mam na sprzedaż film i kasetę magnetofonową. Cena wynosi dwadzieścia milionów dolarów...

- Kurier z wypłatą jest już w drodze do Zurychu. Muszę być pewien...

- Zamknij gębę...

Twarz Marcha skrzywiła się. Nie rozmawia się z prezydentem Stanów Zjednoczonych w taki sposób.

Głos kontynuował:

- Wiem, że próbujecie wyśledzić, skąd dzwonię. Zapisuj. Trzy możliwe miejsca, gdzie dokonamy wymiany - pieniądze w zamian za film i kasetę. Zurichberg, Orellistrasse przy hotelu. Przeliteruję to... Następne miejsce to lotnisko w Hausen am Albis, znów przeliteruję... Trzecie to Regensburg, koło Zurychu... Skontaktuję się jeszcze, żeby ustalić szczegóły...

Połączenie zostało przerwane. Marchowi nie dawał spokoju głos rozmówcy. Był ochrypły - zgadza się. Szorstki - nawet bardzo szorstki. A jednak dwukrotnie stał się wysoki, jakby to była kobieta. Kilka minut później Sara zgłosiła się przez wewnętrzną linię.

- Pech, szefie. Dotarliśmy do Zurychu. Nie udało nam się znaleźć zuryskiego numeru...

- Cholera! Nie wiem, po co kupiliśmy to urządzenie...

March rzucił słuchawkę na widełki. Przekaże Nortonowi wiadomość, kiedy tamten zadzwoni ponownie.

W Zurychu kobieta, która telefonowała do Marcha, uśmiechnęła się do słuchającego mężczyzny. Zmieniła głos na niski, gardłowy.

- March nie rozpoznałby twego głosu, nawet gdyby cię spotkał - powiedział mężczyzna, obejmując ją ramieniem.

- Dwadzieścia milionów dolarów. Będziemy mogli żyć z klasą.

- Byłaś wspaniała. Co powiesz na to, żebyśmy poszli świętować do łóżka?

- Skąd ja wiedziałam, że to zaproponujesz.

Następnego ranka Tweed, Paula i Newman jedli śniadanie w restauracji La Soupe, na pierwszym piętrze hotelu Schweizerhof. Butler, Cardon i Nield siedzieli przy osobnych stolikach. Poprzedniego wieczoru Butler i Nield odwiedzili hotel i we wszystkich sześciu pokojach pognietli pościel na łóżkach.

- Skoro Norton wie, że mieszkamy w Gotthardzie - zasugerowała Paula - czy jest sens, żebyśmy tam nadal pozostali?

- Nie ma - zgodził się Tweed. - Właśnie, dlatego po śniadaniu przeniesiemy się z powrotem tutaj. Zapłaciłem już nasze rachunki w Gotthardzie i kazałem zrobić to samo Harry'emu, Philipowi i Pete'owi.

- Jaki jest nasz następny ruch? - spytał Newman. - Chciałbym rozprawić się z Nortonem i spółką.

- Jeśli to on jest naszym prawdziwym wrogiem - zauważył Tweed. - Nie ma nic pewnego.

- Pocieszające - powiedziała Paula z ironią w głosie.

- Zanim zaplanuję jakąś wyszukaną pułapkę, będę potrzebował więcej danych. Powinna być wyszukana, ponieważ całą sprawą ktoś po mistrzowsku kieruje. Zdałem sobie z tego sprawę dopiero, gdy tu przyjechaliśmy.

- W takim razie zostajemy w Zurychu.

- Nie - odrzekł Tweed. - Jutro pojedziemy ekspresem z Hauptbahnhof do Bazylei.

- Dlaczego do Bazylei?

- Przed śniadaniem zadzwoniłem do Zuricher Kredit Bank, by porozmawiać z Ambergiem. Udało mi się złapać sekretarkę Amberga. Poinformowała mnie, że jej szef wyjechał do Bazylei w wielkim pośpiechu.

- Pamiętam - Zuricher Kredit Bank ma filię w Bazylei. Ale dlaczego jedziemy tam za nim? - spytała Paula.

- Być może zapomniałaś. Amberg powiedział nam, że Julius przeniósł dostarczony przez Dysona film oraz kasetę do bankowego skarbca w Bazylei - spojrzał na zegarek. - Muszę niedługo iść na spotkanie z Theo Streblem.

- No cóż, przynajmniej wiemy, jak wygląda Norton - człowiek, którego do wczoraj nikt jeszcze nie widział.

- Nie jestem pewien, czy masz rację - odparł Tweed.

Norton wszedł ponownie do łazienki. Pół godziny wcześniej naniósł na swoje jasnobrązowe włosy siwą farbę. Teraz spłukał jej nadmiar i spoglądając w lustro, sprawdził rezultaty.

Jego wygląd zmieniał się już od pewnego czasu. Zaprzestał cotygodniowego chodzenia do fryzjera, pozwalając włosom, by nieco urosły. Rosły naprawdę szybko. Zadowolony z siebie włożył kurtkę, po czym zerknął na zegarek.

Precyzyjnie planował każdy dzień niczym generał przygotowujący się do wielkiej bitwy. Wychodząc z mieszkania, pogwizdywał jakąś melodię.

Tweed w towarzystwie Pauli wspinał się po wiekowych kamiennych schodach wewnątrz starej kamienicy w Altstadt, gdzie znajdowało się biuro Strebla.

Newman podążał kilka kroków za nimi. Zatrzymał się, gdy Tweed otwierał przeszklone do połowy matową szybą drzwi. Na szkle wygrawerowany był krótki napis: THEO STREBEL. Żadnej wskazówki dotyczącej jego zawodu.

Wkroczyli do pustego przedpokoju. Naprzeciw wejścia znajdowały się masywne, dębowe drzwi zaopatrzone w wizjer. Paula nagle poczuła zaniepokojenie - zapach pleśni obecny w prawie nie zamieszkanym od lat budynku uderzał w jej nozdrza.

Teraz wszechogarniający złowrogi nastrój został jeszcze spotęgowany.

Przedpokój, w którym jedynym meblem było stare, puste biurko, wypełniała cisza. Paula miała wrażenie, że od wieków nikt nie odwiedzał dziwnego pomieszczenia. Ukradkiem wsunęła rękę do torebki i chwyciła swojego browninga.

- Przedstawcie się. Wasze nazwiska, proszę.

Pozbawiony barwy głos zdawał się dochodzić znikąd. Tweed wskazał ręką na starą, stożkowatą kolumnę głośnikową przymocowaną w jednym z rogów. Mówiono do nich po angielsku.

- Czy to pan, panie Strebel? - zapytał Tweed.

- Powiedziałem, żebyście się przedstawili. Wasze nazwiska oraz sprawa, w jakiej przyszliście.

- Jestem umówiony z Theo Streblem na godzinę dziesiątą. Eve Amberg powiedziała, że zadzwoni do pana. Jest ze mną moja asystentka.

- Niech pan jej każe coś powiedzieć - zażądał bezbarwny głos. - Cokolwiek. Jabłka są zielone, na przykład.

- Tylko, jeśli nie są dojrzałe - odrzekła Paula.

- Wejdźcie.

Rozległ się dźwięk podobny do tego, jaki usłyszeli, gdy Helen Frey otwierała im frontowe drzwi za pomocą swojego domofonu. Tweed popchnął ciężkie drzwi, które powoli otworzyły się do środka.

- Dzień dobry, panie Tweed. Proszę wejść. Witam, Freulein.

Za biurkiem siedział niezwykle gruby mężczyzna ubrany w czarny garnitur.

Miał ciemne zaczesane bez przedziałka do tyłu włosy oraz wysokie czoło. Pod małym zadartym noskiem hodował krótko przycięte, ciemne wąsiki. Kiedy weszli do środka, drzwi automatycznie zamknęły się za nimi. Paula słysząc stukot zamka poczuła się jak w pułapce.

- Pan Tweed. Pasuje pan do opisu pani Amberg. Proszę, usiądźcie. Cóż takiego mogę uczynić dla mojej poprzedniej klientki?

- Nazywa się pan Theo Strebel?

- Wielki detektyw we własnej osobie.

Idąc w ślady Tweeda, Paula usiadła na krześle naprzeciwko Szwajcara. Strebel wydał się jej sympatyczny. Promieniowała od niego energia oraz poczucie humoru częste u otyłych ludzi. Detektyw oparłszy łokcie na biurku, splótł swoje zadziwiająco małe dłonie pod brodą i uśmiechnął się.

- Pański ruch, Tweed.

- Próbuję ustalić nowy adres brunetki, która mieszkała vis-a-vis Helen Frey...

- To obrzydliwe morderstwo zostało opisane dokładnie we wszystkich gazetach. Więc?

- Właśnie powiedziałem panu, o co chciałbym pana prosić. Dokąd udała się przyjaciółka Helen Frey? Znam tylko jej imię. Klara.

- I czy ma pan jakąś wskazówkę dotyczącą jej zawodu? Wskazówki to całe moje życie, panie Tweed.

- Była wysokiej klasy call-girl, podobnie jak Helen Frey.

- Doceniam pańską delikatność. Cóż, każdy musi jakoś zarabiać. Tego rodzaju zajęcie może okazać się niesłychanie niebezpieczne - jak dowodzą najnowsze wiadomości. Te panie zwykle słono sobie liczą za usługi. Niebezpieczne pieniądze, panie Tweed.

- Muszę ją pilnie odnaleźć.

- Wszystko w swoim czasie. Czy zechciałby pan pokazać mi jakiś dowód tożsamości? Jestem znany jako najostrożniejszy człowiek w Zurychu.

Tweed mógł wyjąć swoje prawo jazdy, jednak oceniwszy szybko Strebla, wybrał swój identyfikator funkcjonariusza Oddziału Specjalnego. Dokument sfałszowany w „Maszynowni” w piwnicach Park Crescent - kiedy jeszcze istniały.

- Wydział Specjalny? Czuję się zaszczycony - powiedział uroczyście. - Stanowi pan dla mnie zupełnie nowe doświadczenie.

- Zdaję sobie sprawę, że moja jurysdykcja tu nie sięga - usprawiedliwił się Tweed pospiesznie.

- Nie miałem zamiaru robić panu tego typu uwag - ponownie splótł ręce pod brodą. - Po Zurychu kręci się ostatnio zbyt wielu obcych. Domyślam się, dlaczego pan tu jest. Mogę znaleźć się w niebezpieczeństwie.

- Dlaczego pan tak sądzi? - spytał Tweed.

- Tego nie mogę panu wyjaśnić.

- Panie Strebel, wiem, że obserwował pan dom przy ulicy Rennweg numer 590. Czy mógłby mi pan powiedzieć, kto oprócz Juliusa Amberga odwiedzał ostatnio Helen Frey?

- Ach! Julius... - Szwajcar przerwał. - Nie wolno mi wyjawiać informacji dotyczących moich klientów.

- Ale tu chodzi o morderstwo - na dodatek niebywale brutalne.

- Zgadza się, panie Tweed. Zgadza się. Powiedzmy, że widziałem wchodzącego tam pańskiego rodaka i na tym poprzestańmy.

- Nie da mi pan żadnej wskazówki?

- Już to zrobiłem.

- Dziękuję. Nadal jednak muszę pilnie odnaleźć Klarę.

- To mogłoby zająć trochę czasu. Zurych to wielkie miasto. Ma dwie Starówki - tę, gdzie się teraz znajdujemy, i drugą, równie rozległą, po tamtej stronie Limmatu.

- Nie mam czasu, Strebel.

- Szybki dostęp do informacji jest znacznie bardziej kosztowny. Moje honorarium wyniesie tysiąc franków szwajcarskich.

Tweed wydobył portfel. Wyjąwszy tysiącfrankowy banknot, położył go na biurku, nie odrywając jednak ręki. Strebel obdarował jego i Paulę ciepłym uśmiechem. Sięgał do szuflady biurka, kiedy Paula odezwała się po raz pierwszy.

- Jeszcze nigdy nie widziałam takiego gabinetu. Nie ma żadnej szafki na dokumenty, żadnych papierów - tylko pan i pańskie biurko.

- Również moja głowa - uśmiechnął się do niej, jednocześnie kładąc na blacie notes. Na pierwszej stronie starannie napisał coś czytelnym charakterem. - Przechowuję swoje dokumenty w bankowym skarbcu. Szanuję zaufanie moich klientów. Dodatkowo mam tajną bazę danych we własnej głowie Strebel oderwał zapisaną kartkę, złożył ją i podał ponad biurkiem Tweedowi.

- Oto nowy adres Klary. Mieszka po tej stronie Limmatu. Pięć minut drogi stąd.

Tweed uśmiechnął się i pchnął banknot po blacie. Szwajcar podniósł go, po czym starannie schował wewnątrz małego portfela.

- A więc - odezwała się Paula - wiedział pan przez cały czas?

- W moim zawodzie wystawia się rachunek za dostarczenie informacji. Pan Tweed płaci za moją wiedzę.

- Już ci to kiedyś mówiłem, Paula - przypomniał jej Tweed. - Nie zawsze chodzi o to, co się wie, lecz gdzie tego szukać.

- Czy był pan kiedyś detektywem w policji? - zapytał Strebel.

Spostrzegawczy facet, pomyślał Tweed. Pierwszy raz ktoś zadał mu pytanie w podobny sposób.

- Pracowałem kiedyś w Scotland Yardzie, w Wydziale Zabójstw.

- Był wówczas najmłodszym w historii inspektorem w Scotland Yardzie - powiedziała Paula Streblowi.

- Nie ma sensu wdawać się w szczegóły - rzucił Tweed.

- Bez trudu mogę w to uwierzyć - odpowiedział Strebel. - Panie Tweed, może zanim wyjedzie pan z Zurychu, spotkalibyśmy się przy szklaneczce. Moglibyśmy wymienić się doświadczeniami - mam na myśli czasy pańskiej pracy w Scotland Yardzie - dodał pospiesznie.

- Z przyjemnością.

Strebel odprowadził ich do drzwi. Na pożegnanie uścisnął swoim gościom ręce, a kiedy Paula, dotarłszy do zewnętrznych drzwi, obejrzała się, uśmiechnął się ponownie i ukłonił.

- Wspaniały człowiek - powiedziała Paula, gdy zamknęły się za nimi drzwi. Zawsze wyobrażałam sobie prywatnych detektywów jako wstrętnych, niskich facetów w znoszonych płaszczach.

- Przypuszczam, że Strebel pracował kiedyś w szwajcarskiej policji. Być może doskonale zna Becka.

Newman czekał na nich na końcu ciemnego korytarza. Natychmiast przemówił do Tweeda:

- Ktoś otworzył na dole drzwi i zaczął wchodzić. Myślę, że zauważyli mnie i zmienili zdanie. Nie udało mi się ich zobaczyć.

- Ludzie odwiedzający prywatnych detektywów często wstydzą się innych. Mamy nowy adres Klary...

Paula spojrzała na przeciwległy koniec opustoszałego placu, na którym się znajdowali. Ze wszystkich stron otoczony był starymi jak świat sześciopiętrowymi budynkami.

- Klara mieszka po drugiej stronie placu, pod numerem dziesiątym.

Wejściowy hali do złudzenia przypominał ten, który przed paroma chwilami opuścili. Kiedy znaleźli się wewnątrz, drzwi na parterze otwarły się i stanęła w nich ubrana na czarno kobieta o orlim nosie i małych, okrągłych połyskujących oczkach.

- Szukają państwo dziewczyny, która niedawno wprowadziła się na górę? - jej wąskie wargi wykrzywiły się. - Niektórzy ludzie nie dbają o nic, byle mieć pieniądze. Tym razem mieszane pary, zgadza się?

Trzasnęła drzwiami, zanim Tweed zdążył odpowiedzieć. Newman poprowadził do góry po starych, kamiennych schodach z metalową balustradą. Zatrzymał się przy jedynych drzwiach na piętrze. Tweed i Paula spojrzeli ponad jego ramieniem. Drzwi były uchylone.

Newman wyjął rewolwer, przysunął się do drzwi, posłuchał, a następnie otworzywszy je szerzej lewą ręką, zrobił krok do środka i zamarł w bezruchu. Wreszcie zawołał:

- Paula, na miłość boską, nie wchodź tu...

24

To była powtórka ponurej tragedii, jaka miała miejsce wcześniej w mieszkaniu Helen Frey. Klara, w pełni ubrana, leżała na fotelu z głową odchyloną do tyłu pod nienaturalnym kątem. Wokół gardła dziewczyny biegło sierpowate, krwawe rozcięcie znikające z drugiej strony szyi.

- Był tutaj przed nami - powiedziała cicho Paula.

Lekceważąc ostrzeżenie Newmana, weszła do środka tuż za Tweedem. Podczas gdy Tweed powoli obchodził fotel, włożyła gumowe rękawiczki. I tym razem głowa ofiary została niemalże odcięta. Ktoś uwielbia posługiwanie się garotą.

Paula zatrzymała się czując jakiś zapach. Zmarszczyła brwi i zaczęła rozglądać się po mieszkaniu, uważając, by niczego nie ruszać.

- Co to jest? - zapytał Tweed.

- Dym z cygara... - wolno przeszła pomiędzy fotelami, obok ogromnej kanapy. - Mam cię! - wykrzyknęła.

Kiedy wyjmowała z torebki plastikową saszetkę, stanął przy niej Newman.

Na małym, kryjącym się za oparciem kanapy stoliczku stała popielniczka. Wewnątrz spoczywał kawałek popiołu z cygara. Paula podniósłszy popielniczkę, ostrożnie przerzuciła jej zawartość do saszetki. Po zamknięciu, zanotowała datę, drugiego marca, oraz imię. Klara.

- Według kalendarzyka miała klienta o wpół do dziesiątej - powiedział Newman.

Zaprowadził Tweeda i Paulę do otwartego terminarza. 9.30. Edwin Allenspach.

- Dziwne, zaznaczyła inicjały - zauważyła Paula.

- Mogła mieć dowolny powód - odparł lekceważąco Newman. - Może to nowy klient i zaznaczyła go, żeby później sprawdzić, kim jest - spojrzał na Paulę. - Albo może miał szczególne upodobania, które jej odpowiadały - zasugerował, ostrożnie dobierając słów.

- Chodzi ci o jakieś dewiacje - odrzekła Paula. - Nie chce mi się wierzyć, żeby Klara zajmowała się takimi sprawami. Na dodatek wpół do dziesiątej to trochę za wcześnie na... chociaż przypuszczam, że niektórzy mężczyźni...

Odwróciła się i zobaczyła, że Newman przygląda jej się z uwagą. Uśmiechnęła się do niego

- Wiesz, o co mi chodzi.

- Nie jestem pewien, czy którekolwiek z was ma rację - odezwał się Tweed.

Wciąż patrzył na drzwi wejściowe. Nawet nie próbował wyjaśniać, jaki pomysł zaświtał mu w głowie. Stojąc pośrodku pokoju, rozejrzał się, starając się zapamiętać najdrobniejsze szczegóły.

- Jak poprzednio ani śladu zdradzającego, że miejsce zostało przetrząśnięte czy też ostrożnie przeszukane. - Zastanawiała się Paula. - Więc, ktokolwiek jest mordercą, przybył tu jedynie w takim celu, by zamordować. Systematycznie likwiduje każdego, kto mógłby dostarczyć nam informacji.

- Może to jego nałóg - Newman spróbował rozładować napięcie. - Być może jest psychopatą.

- Nie wydaje mi się - sprzeciwił się Tweed. - Zgadza się tylko, jeśli chodzi o systematyczne wykańczanie potencjalnych świadków - dodał po chwili.

- No cóż, skurwiel odwala kawał dobrej roboty - mruknął Newman.

Paula obserwowała Tweeda przechadzającego się po pokoju, który przystanąwszy nagle, złapał się rękami za głowę, po czym chrząknął i zesztywniał.

- Kiedy będziemy wychodzić, wypróbuję swój niemiecki na naszej wścibskiej staruszce. Zrozumiałem wreszcie jej sprośną uwagę.

- Może widziała mordercę, gdy wchodził albo wychodził. Niewątpliwie należy do ludzi, którzy nie potrafiliby żyć, nie znając sekretów swoich sąsiadów. Sądzę również, że jest chciwa.

- Musimy powiadomić policję - powiedział Newman. - Wiem, że uciekliśmy z mieszkania Helen...

- Nie mogliśmy sobie pozwolić na opóźnienie spowodowane przesłuchaniami, które by z pewnością nastąpiły. Jednak o tej zbrodni zamierzałem donieść - zgodził się Tweed. - Martwi mnie raczej coś innego.

Kiedy zeszli w dół po kamiennych schodach, drzwi na parterze znowu się otworzyły. W progu stanęła z założonymi rękoma wścibska staruszka. Zarówno Paula, jak i Newman znali niemiecki.

- Tym razem szybki numerek - zadrwiła. - Daliście łatwo zarobić tej nowej.

- Chciałbym zadać pani jedno pytanie - odezwał się Tweed po niemiecku.

- Proszę bardzo. Nie obiecuję tylko, że cokolwiek ode mnie usłyszycie. Przecież nie jestem miejscową plotkarką.

- Ależ oczywiście, że nie - Tweed starał się jej przypodobać. - Ta nowa, jak ją pani nazwała, miała tuż przed naszym przyjściem klienta. Czy nie widziała go pani przez przypadek? Czy mogłaby pani spróbować go opisać?

Między palcami trzymał stufrankowy banknot, któremu starsza kobieta przyglądała się z ogromnym zainteresowaniem, przechylając na bok głowę.

- W Szwajcarii informacje kosztują.

- Właśnie dlatego skłonny jestem zapłacić - jeśli przekonam się, że pani nie zmyśla.

- Ja miałabym zmyślać dla pieniędzy? - rzuciła z oburzeniem. - Za kogo wy mnie uważacie?

- Zdaje się, że za kogoś raczej nie zainteresowanego zaoferowaną w dobrej wierze zapłatą - odpowiedział Tweed szorstkim tonem.

- Czy mówiłam coś podobnego? - na twarzy kobiety pojawił się wymuszony uśmiech, który przyprawił Paulę o mdłości. - Nie widziałam, jak wchodził powiedziała z żalem. - W radio było moje ulubione słuchowisko. Ale słyszałam, gdy wychodził, cichutko przemykając się po schodach.

- Czy widziała pani, kto to był? - spytał Tweed, obracając w palcach banknot.

- Widziałam tylko plecy, kiedy wychodził przez frontowe drzwi.

- Proszę mi go opisać najdokładniej, jak pani potrafi - przymilał się Tweed.

- Nosił czarny kapelusz z szerokim rondem, mocno naciągnięty na głowę...

- Kolor włosów?

- Właśnie panu powiedziałam - miał kapelusz mocno naciągnięty na głowę, więc jak mogłabym dojrzeć kolor włosów? Jedno zauważyłam: był mniej więcej podobnego do niej wzrostu - skinęła głową w stronę Pauli, mierząc ją wzrokiem. Oczy Pauli nawet na moment nie drgnęły, gdy spotkały się ich spojrzenia. - Miał na sobie długi, czarny płaszcz oraz wełniany szal.

- Gruby? - dopytywał się Tweed.

- Nie. Był dość szczupły. Śmiesznie chodził.

- Śmiesznie?

- Stawiał małe kroczki, jak pedał.

- W takim razie, czy poruszał się jak pedał? - naciskał Tweed.

- Nie. Raczej nie. Nie kołysał biodrami, jeśli o to panu chodzi. Ledwie rzuciłam okiem, kiedy zamykały się drzwi.

- Gruba szyja?

- Nie mam pojęcia. Skąd mogłabym wiedzieć? Przecież już panu mówiłam. Nosił wełniany szalik.

- Zgadza się - odparł Tweed, który zadał poprzednie pytanie, by sprawdzić spostrzegawczość staruszki. - Czy niósł coś ze sobą?

- W rękach nic nie miał, ale w kieszeni płaszcza trzymał coś naprawdę ciężkiego.

- Dziękuję - powiedział Tweed, wręczając jej banknot. - Gratuluję pani znakomitej spostrzegawczości.

- Czy w jej mieszkaniu na górze stało się coś śmiesznego? - zapytała. W jej oczach pojawił się błysk ciekawości.

- Według pani w mieszkaniu na górze wciąż dzieje się coś śmiesznego?

Tweed wyszedł z budynku, zanim staruszka zdążyła wymyślić jakąś złośliwą odpowiedź. Ruszył przez plac szybkim krokiem, kierując się na drugą stronę, skąd niedawno przyszli. Pomimo że Tweed był niższy, Newman miał kłopoty z dotrzymaniem mu kroku. Paula biegła już, gdy znaleźli się przy wejściu do budynku, gdzie mieszkał Theo Strebel.

- Co się stało? - spytała Paula.

- Mam nadzieję, że nic. Jednak mam złe przeczucia...

Newman zrównał się z Tweedem, wbiegając po dwa schodki. Na pierwszym piętrze Tweed zatrzymał się nagle, wyciągnąwszy do przodu rękę. Przeszklone do połowy matową szybą drzwi prowadzące do przedpokoju były nieco uchylone. Paula na moment zamarła. Uchylone drzwi zaczynały wywoływać w niej jak najgorsze skojarzenia.

Sięgnęła do torebki po pistolet. Jednocześnie Newman, trzymając w dłoni rewolwer, drugą ręką powstrzymał Tweeda. Paula stanęła tuż przy nich.

- Strebel jest przecież tak skrupulatny, gdy chodzi o bezpieczeństwo - wyszeptała.

- Właśnie - odpowiedział Tweed ponuro.

- Nie masz broni - przypomniał mu Newman. - Wejdziemy z Paulą pierwsi i sprawdzimy.

Paula zdjęła rękawiczki i trzymając oburącz pistolet ruszyła za Newmanem do środka. Przedpokój ponownie wywołał na niej wrażenie od dawna opuszczonego przez lokatorów. Zmienił się tylko w jednym, drobnym szczególe. Ciężkie, dębowe drzwi prowadzące do gabinetu Strebla były uchylone.

Tweed posuwał się tuż za ich plecami. Na chwilę zatrzymał się, zaciskając jednocześnie ukryte w kieszeniach płaszcza pięści. Newman pchnął uchylone drzwi, które otworzyły się wolno. Cisza, kompletny brak życia. Paula przywarła do ściany po przeciwnej stronie drzwi i czekała na sygnał Newmana.

Tweed, który w napięciu obserwował wszystko, bez chwili wahania wszedł do środka. Newman, który uważał podobne zachowanie za głupotę, wskoczył tuż za nim. Paula, z gotowym do strzału browningiem, stanęła w otwartych drzwiach, a następnie powoli opuściła broń.

- Mój Boże, tylko nie to! - wykrzyknęła z wściekłością. - Znowu.

- Tak, znowu - w głosie Tweeda nie słychać było żadnych emocji. - Dokładnie to, czego się spodziewałem, oprócz sposobu egzekucji...

Theo Strebel leżał na swoim fotelu za ogromnym biurkiem. Rozpięta marynarka odsłaniała przód białej koszuli przyozdobiony po lewej stronie, nieco ponad sercem, czerwoną, z wolna rozkwitającą różą. Zahipnotyzowana niemalże Paula nie mogła oderwać od niej wzroku.

Tweed obszedł dookoła biurko i przyłożywszy palce do tętnicy szyjnej detektywa, potrząsnął głową.

- Nie żyje - skwitował krótko. - Strzał prosto w serce. Sądzę, że tylko jedna kula. To moja wina. Tak bardzo chciałem się z nim kiedyś spotkać przy szklaneczce, jak się umawialiśmy. Niektórzy ludzie - jest ich naprawdę niewielu potrafią wywrzeć na innych niesamowite wrażenie - on właśnie był jednym z nich. Cholera, taka strata.

Pauli nieczęsto zdarzało się słyszeć, żeby Tweed przeklinał. Na dodatek mówił z niezwykłą dla siebie zawziętością w głosie.

- Gdzie jest ten cholerny telefon?! - wykrzyknął Tweed.

- Dlaczego, na miłość boską, miałbyś winić siebie? - spytała.

- Ponieważ morderca przyszedł w czasie, gdy rozmawialiśmy z Theo Streblem - spojrzał na Newmana. - Ty mi dałeś wskazówkę, która mnie zaalarmowała. Byłem jednak na tyle głupi, żeby to zignorować.

- Jaką wskazówkę? - spytał zdezorientowany Newman.

- Kiedy stąd poprzednio wychodziliśmy, powiedziałeś, że ktoś miał właśnie zamiar wejść przez frontowe drzwi. Sądziłeś, że zobaczył cię i zmienił zdanie. To właśnie był morderca. Zdążył popełnić jedno morderstwo i szedł z zamiarem zlikwidowania Theo Strebla.

- Popełnić jedno morderstwo? - zapytała Paula.

- Tak. Zabił Klarę. Zdałem sobie sprawę, że Strebel może być w wielkim niebezpieczeństwie w chwili, gdy powiedziałem, że ktoś wykańcza wszystkich, którzy mogliby cokolwiek wiedzieć. Nie powinienem rozmawiać z sąsiadką Klary. Z drugiej jednak strony rzeczywiście powiedziała coś istotnego, a Strebel prawdopodobnie i tak już nie żył.

- Co takiego? - próbowała dowiedzieć się Paula.

- Więc, gdzie jest telefon? Muszę zawiadomić Becka...

Miejsce, gdzie Strebel trzymał telefon, odnalazła Paula. Założywszy gumowe rękawiczki, zaczęła po kolei otwierać wszystkie szuflady. Wreszcie z najniższej wyciągnęła aparat. Wykręciła numer głównej kwatery policji, a następnie podała słuchawkę Tweedowi, który zdążył już założyć rękawiczki.

- Arthur, mówi Tweed...

- Mam dla ciebie wiadomość - przerwał mu znajomy głos. - W końcu otrzymałem wyniki badań próbki popiołu tytoniowego, którą mi dałeś. Nasz palacz ma dość kosztowny gust. Pali cygara Hawana.

- Dziękuję, mam dla ciebie kolejną próbkę do sprawdzenia - ale to może zaczekać. Miały miejsce jeszcze dwa morderstwa...

- Jeszcze dwa? - ton Becka był pełen ironii. - A więc wiesz o zabójstwie niejakiej Helen Frey?

- Tak. Porozmawiamy, kiedy się spotkamy. Pierwszą ofiarą jest Klara, dziewczyna, która mieszkała vis-a-vis Helen Frey. Drugą prywatny detektyw. Dzwonię z jego biura. Theo Strebel...

- Strebel! Nie, tylko nie Theo. Pracował w policji, jeszcze zanim dostałem najwyższe stanowisko. Nigdy by mi nie przyszło do głowy, że ktoś mógłby zamordować Theo. Powiedziałeś, że jesteś w jego biurze?

- Tak. Adres...

- Znam go. Zaraz tam będę...

25

Paula siedziała z przodu obok Butlera, Nield jechał z tyłu.

Właśnie pokonywali stromą górę, na której znajdowała się willa Eve Amberg.

Jeszcze przed pojawieniem się Becka Tweed dokładnie poinstruował Paulę, jakie informacje ma uzyskać od Eve Amberg. Ostrzegł ją, by nie wspominała słowem o zabójstwach Klary i Strebla, a następnie wyszedł z nią na ulicę, by znaleźć taksówkę. Odetchnął z ulgą, gdy zobaczył Butlera i Nielda. Zostawiwszy Paulę pod ich opieką, sam wrócił do biura Strebla, gdzie razem z Newmanem mieli zaczekać na Becka.

- Czy nie trzeba było wpierw do niej zadzwonić, by upewnić się, że jest w domu? - zapytał Butler, parkując przed bramą z kutego żelaza.

- Myślałam o tym, ale Tweed koniecznie chciał, żebym zniknęła, zanim przyjedzie Beck.

Po drodze Paula opowiedziała im o obu morderstwach. Słuchali jej zwięzłej relacji w milczeniu.

- Okropne - skomentował Butler, gdy skończyła. - Następny może być Tweed, jeśli nie zachowa ostrożności.

- Jest z nim Bob. Nic mu się nie stanie. A teraz, jeśli nie macie nic przeciwko temu, pójdę dalej sama. Niedługo wrócę...

Tweed nalegał, by porozmawiała z Eve koniecznie w cztery oczy.

- Wobec drugiej kobiety może będzie nieco bardziej rozmowna...

Otworzywszy bramę, Paula ruszyła w stronę audi zaparkowanego na podjeździe, przodem w kierunku garażu. W świeżym, porannym powietrzu poczuła zapach benzyny. Pociągnęła za stary łańcuch dzwonka. Eve Amberg otworzyła niemalże natychmiast.

Angielka ubrana była w dżinsy, kurtkę oraz niebieską, wełnianą czapkę zrobioną na drutach. Wspaniałe włosy opadały jej z tyłu na ramiona. Uśmiechnęła się do Pauli, zaprosiła ją do środka i zaprowadziła do salonu.

- Właśnie miałam wyjść po zakupy. Przykry obowiązek. Kiedy już byłam w drzwiach, zadzwoniła moja przyjaciółka, Szwajcarka. Jest bardzo miła, ale gdy raz się rozgada, nie potrafi przestać. Może tak rozmawiać bez końca. Napije się pani kawy? Na dworze jest strasznie zimno.

- Nie, dziękuję. Zdaje się, że popsułam pani plany. Próbowałam zadzwonić, ale linia była wciąż zajęta - skłamała Paula, by wytłumaczyć fakt, który mógł zostać zinterpretowany jako brak dobrych manier.

- Ależ skąd - odparła Eve, zdejmując wełnianą czapkę, po czym wzięła od Pauli płaszcz, położyła go starannie na krześle i usiadła naprzeciw swojego gościa. - To dla mnie prawdziwa ulga móc porozmawiać z kimś po angielsku. Przeklęte zakupy mogą równie dobrze zaczekać.

- Tweed wciąż próbuje dowiedzieć się, kto popełnił te przerażające morderstwa - w Tresillian Manor i teraz Helen Frey. Odwiedziliśmy ją wczoraj.

- To straszne, co się jej przydarzyło. Przeczytałam o wszystkim w gazecie. Jaka ona była? Wciąż zastanawiam się, cóż takiego widział w niej Julius.

- Nie zauważyłam, żeby miała w sobie coś szczególnego - Paula starała się być taktowna. - Wspominała pani Tweedowi, że zna Kornwalię. Zastanawiał się, z której części pani pochodzi.

- Launceston, niedaleko Bodmin Moor. Dlatego właśnie znam Gaunta.

- To bardzo ładnie z jego strony, że przebył tak długą drogę jedynie po to, by powiadomić panią o śmierci męża. Gaunt bardzo zaintrygował Tweeda.

- Nie dziwię się. Ma tak silną osobowość. Nie, nie to było głównym celem jego wizyty. Prowadzi w Zurychu jakieś interesy. Proszę nie pytać mnie o szczegóły. Jestem beznadziejna w sprawach dotyczących pieniędzy. Właśnie dlatego niepokoi mnie fakt, że obecnie Walter zarządza bankiem. Są tam wszystkie moje oszczędności.

- Czy Walter wciąż przebywa w Zurychu?

Eve wyjęła cygarniczkę z kości słoniowej, włożyła w nią papierosa i zapaliła go, po czym wykonała ręką nieokreślony gest.

- Tak sądzę. Nie miałam od niego żadnej wiadomości ani też nie widziałam go. Dziwny człowiek.

A więc nie wie, że Walter pojechał do Bazylei, pomyślała Paula. Jak widać, nie informuje bratowej o swoich poczynaniach.

- Na szczęście nie wybrała się pani w podróż do Kornwalii razem z mężem.

- Nie jestem pewna, czy postąpiłam słusznie. Być może wciąż by żył, gdybym z nim pojechała.

- Myślę, że to mało prawdopodobne - biorąc pod uwagę przebieg wydarzeń w Tresillian Manor. Ja tam byłam - i udało mi się przeżyć tylko dzięki szczęśliwemu przypadkowi.

- Przerażające - powiedziała Eve. - Prowadzi pani urocze życie. Gdy się już wszystko skończy, wrócę do rodzinnego Launceston.

- Czy nie próbowano się z panią skontaktować w sprawie formalności pogrzebowych?

Eve zaciągnęła się głęboko, po czym wypuściwszy dym, ponownie potrząsnęła cygarniczką.

- Wszystko zostało załatwione przez telefon. Julius zawsze powtarzał, że gdyby cokolwiek mu się stało, chce, by pochowano go w Kornwalii. Kochał ją, planował przeprowadzić się tam po przejściu na emeryturę. Sądzę, że w ten makabryczny sposób spełniły się jego marzenia. Nie pojechałam na pogrzeb - nie dałabym rady. Odwiedzę jego grób, kiedy wrócę na stałe.

Zadzwonił telefon. Eve podniosła się i szybko przeszła przez pokój. Odwrócona tyłem do Pauli podniosła słuchawkę.

- Tak, kto mówi?

Przez moment słuchała, po czym odpowiedziała wysokim tonem.

- Nie, teraz mi nie pasuje. Oddzwonię po południu. Jak tylko będę mogła. Do widzenia.

Siadając po raz trzeci machnęła trzymaną w ręku cygarniczką. Pauli wydawało się, że dostrzegła cień irytacji w zachowaniu Eve.

- Gaunt - powiedziała Eve. - Chciał wpaść, żeby zobaczyć, jak sobie daję radę. To bardzo ładne z jego strony, ale może się znudzić.

- Obawiam się, że nie rozumiem.

- Tak między nami, on jest nawet miłym człowiekiem. Niemniej jednak czasami robi się nie do zniesienia. Zawsze chce innym urządzać życie.

- Gdzie po raz pierwszy go pani spotkała?

- W Padstow, gdzie się urodziłam. Byłam już wtedy dorosła. Jakiś czas po ukończeniu szkoły - Roedan. Nie uwierzy mi pani, ale w pewnym okresie byłam przewodniczącą klasy - szczerze tego nienawidziłam. Czułam się jak ryba w akwarium. Kiedy zmarł mój ojciec, kupiłam dom w Launceston - miałam już dosyć Padstow. Każde lato, podobno najprzyjemniejszy czas w roku, było zmarnowane przez wczasowiczów.

- Sądzę, że już zbyt długo zawracam pani głowę. Chyba pójdę, będzie pani wreszcie mogła zrobić zakupy.

- Przepraszam za mój strój. Nie lubię, gdy kobiety chodzą w dżinsach. W dzisiejszych czasach można ich spotkać zbyt wiele, między innymi w Padstow. A jednak są idealne na zakupy.

Gotowa do wyjścia Paula jeszcze raz odwróciła się w stronę Eve.

- Tweed prosił mnie, żebym panią zapytała o coś jeszcze. Przepraszam, jeśli to zbyt osobiste pytanie. Z pani opowieści wynikało, że Julius w ostatniej chwili zdecydował się na wyjazd do Kornwalii. W takim razie zapewne telefonował do Gaunta, by dowiedzieć się, czy Tresillian Manor jest wolne. Gaunt zaś musiał się niezwykle szybko wyprowadzić do swojego domku w Five Lanes. Jak zareagował?

- Powiedział, że Julius może wynająć posiadłość na tak długo, jak to konieczne, gdyż naprawdę potrzebne mu są pieniądze.

Gospodyni otworzyła przed Paulą frontowe drzwi i wyszła z nią przed dom.

Spoglądając na zaparkowane audi, Eve skonstatowała:

- Cieszę się, że już jest. Właśnie zwrócono je po przeglądzie w warsztacie. Jakieś problemy z hamulcami. Mechanik przywiózł je tuż przed pani przyjazdem.

- Akurat na zakupy. Jeszcze raz dziękuję...

Kiedy skręcili na główną drogę prowadzącą do Zurychu, Butler zapytał:

- Uzyskałaś informacje, których chciał Tweed?

- Nie mam pojęcia. Nigdy nie wiadomo, o co mu naprawdę chodzi.

Było już późne popołudnie, gdy Tweed i Newman wrócili z głównej kwatery policji. Tweed udał się prosto do pokoju Pauli, dotrzymujący jej towarzystwa Butler zostawił ich samych.

- Opowiadaj - zażądał.

Paula skrupulatnie opisała najdrobniejsze szczegóły: stojące na podjeździe audi, natychmiastowe otwarcie drzwi przez Eve gotową do wyjścia po zakupy, jej ubranie, sposób zachowania, każde słowo. Tweed słuchał uważnie.

- To wszystko - powiedziała w końcu Paula. - Co do słowa?

- Tak jak chciałeś. Wszystko.

- W jakim była nastroju, gdy odebrała telefon? - spytał.

- Już ci mówiłam. Poirytowana. Zakłopotana. Trochę niezadowolona.

- Gaunt. Gaunt. Wciąż ten Gaunt - powtórzył.

- Chyba nie ma sensu się pytać, czego właściwie szukasz?

- Powiązania pomiędzy Zurychem, Kornwalią - i Waszyngtonem.

- Mówi Norton...

Prezydent Bradford March przechylił się do tyłu na krześle, kładąc na biurku odziane w tenisówki stopy. Ubrany był w dżinsy oraz koszulę rozpiętą pod szyją. Skórzany pasek miał tuszować wydatny brzuch.

- Mówi Norton - powtórzył szorstki głos. - Na mojej automatycznej sekretarce było hasło oznaczające rozkaz skontaktowania się...

- Więc zamknij mordę i słuchaj. Kurier z forsą jest już w drodze. Jutro będzie w Zurychu o 16.25. Potem pojedzie taksówką do hotelu Baur-en-Ville.

- Melina Menckena, zgadza się?

- Nie chcę, żeby Mencken brał udział...

- Zamknij gębę. Kazałem ci słuchać. Dobra? Doskonale. Ty załatwisz sprawę. Kurier nazywa się Louis Sheen. Zrozumiałeś? Będzie miał brązową walizkę. Kiedy przyjedzie do tego Baur o 17.30 czasu zuryskiego, pójdzie wprost do recepcji i bardzo głośno poda swoje nazwisko, pytając o rezerwację, której oczywiście nie będą mieli. Natychmiast się z nim skontaktujesz używając hasła: „pomnik Lincolna”. Zrozumiałeś? Następnie zabierzesz go w bezpieczne miejsce i poczekasz na instrukcje od gnojka, który do mnie dzwonił.

- Nie mam zamiaru pokazywać swojej twarzy...

- To twój problem. Gnojek, żądający forsy, podał trzy możliwe miejsca wymiany. Zanotuj je - przeliteruję po kolei... W porządku? Coś jeszcze - Sheen ma przykutą walizkę do przegubu. Pozostanie tak, dopóki nie spotkacie skurwiela, który będzie ją miał odebrać. Walizka ma zamek szyfrowy. Tylko Sheen zna kombinację potrzebną do jej otwarcia. Gdy ktoś spróbuje dostać się do pieniędzy w jakiś inny sposób, wybuchnie umieszczony wewnątrz mały ładunek termitu, niszcząc całą zawartość walizki.

- Powinienem znać otwierającą kombinację - zażądał Norton.

- Przy tak dużej sumie? Norton, chyba sobie żartujesz. Jeszcze jedno - zabijesz faceta, który przyjdzie odebrać forsę...

Dzwoniący z Zurychu Norton był ogromnie zdziwiony, gdy połączenie zostało przerwane. Nigdy by nie pomyślał, że March mógłby zaprojektować aż tak sprytną pułapkę jak ładunek termitu.

W hotelu Schweizerhof, po zakończeniu rozmowy z Paulą, Tweed przygotowywał się do wyjścia na spotkanie z Jennie Blade. Poprosił Newmana, by zatelefonował do Zuricher Kredit Bank i upewnił się, czy Walter Amberg wciąż przebywa w Bazylei.

Newman rozpoznał głos dziewczyny, atrakcyjna sekretarka, która zaprowadziła ich do gabinetu bankiera, kiedy byli u niego.

- Mówi Bob Newman, towarzyszyłem panu Tweedowi w odwiedzinach u pani szefa...

- Doskonale pana pamiętam, panie Newman. Jak się pan miewa? W czym mogę panu pomóc? - zapytała.

- Właściwie chciałem jedynie sprawdzić, czy pan Amberg wciąż jest w bazylejskiej filii waszego banku i czy będzie tam również jutro.

- Och, z całą pewnością. Zostanie w Bazylei jeszcze przez kilka dni. Jest pan już drugą osobą, która w ciągu ostatniej godziny zadaje to samo pytanie.

- Kto jeszcze o to pytał, jeśli wolno mi spytać?

- Ależ oczywiście, panie Newman. Nie podał nazwiska. Jestem tu nowa i nie znam jeszcze wszystkich klientów. Dzwoniący mężczyzna miał szorstki, ochrypły głos. Nie był zbyt grzeczny.

- To się często zdarza. Jestem pani niezmiernie wdzięczny. Dziękuję bardzo.

Newman, zastanawiając się, kim może być mężczyzna o ochrypłym głosie, postanowił, że musi powiedzieć o wszystkim Tweedowi.

Newman siedział przy słabo oświetlonym barze, pijąc białe wino. Przypominał sobie długie przesłuchanie, które miało miejsce po przybyciu Becka do biura Theo Strebla.

- Jak wiesz, niełatwo mnie zszokować - powiedział szef policji do Tweeda, kiedy obejrzał ciało Strebla. - Theo, zanim odszedł z policji, by założyć własny interes - w ten sposób również można zarabiać pieniądze - rozwiązał skomplikowaną sprawę dotyczącą morderstwa, której ja nie mogłem rozgryźć. Był wielkim detektywem i jego śmierć jest naprawdę ogromną stratą.

Beck starał się mówić cicho. Biuro pełne było specjalistów od kryminalistyki.

Lekarz policyjny właśnie wyszedł, stwierdziwszy oficjalnie zgon Strebla.

Następnie wszyscy pospieszyli do mieszkania Klary. Newman towarzyszył im i nie zawiódł się licząc, że wścibska staruszka wystawi przez drzwi swój garbaty nos.

- Czy coś się stało na górze? - spytała.

- Proszę zostać w swoim mieszkaniu - nakazał Beck - będę chciał z panią później porozmawiać.

- A pan myśli, że kim jest, żeby mi rozkazywać?

- Policja - Beck wylegitymował się. - Powiedziałem, proszę nie opuszczać mieszkania, dopóki do pani nie przyjdę...

- Miejscowa ciekawska - mruknął Beck, wchodząc na górę. - W każdym domu jest przynajmniej jedna...

Lekarz odwiedził mieszkanie Klary, jeszcze zanim poszedł do Strebla. Przy zamkniętych drzwiach stał umundurowany policjant, który zasalutował przechodzącemu Beckowi, po czym otworzył, wpuszczając ich do środka.

Beck spojrzał na uduszoną za pomocą struny kobietę. Wydął usta i odwrócił się w stronę Tweeda.

- Teraz rozumiem, dlaczego doktor powiedział, że jest tu niezbyt przyjemnie. Nie słyszałem, żeby wypowiedział kiedyś podobny komentarz, a wiem, że widywał już wszystko.

Komendant policji oparł się o ścianę, złożył ręce i popatrzył na Tweeda, a następnie na Newmana.

- Wczoraj na Bahnhofstrasse miała miejsce prawdziwa krwawa łaźnia. Czytaliście gazety? Nie? No więc donoszą o kalece na akumulatorowym wózku inwalidzkim, który wysadził się w powietrze granatem. Mniej więcej w tym samym czasie zastrzelono Amerykanina trzymającego w ręku pistolet maszynowy. Czy przez przypadek nie wiecie czegoś o obu wydarzeniach?

Tweed opowiadał o tym, co się stało i jak usiłował wyśledzić mordercę. Beck tylko kilkakrotnie skinął głową, powstrzymując się od komentarzy. Wreszcie Tweed zakończył:

- Żałuję, że nie skontaktowałem się z tobą wcześniej.

- Ja też żałuję, do cholery. Lubię wiedzieć, jak to u was mówią, co się dzieje na moim terenie. A mój teren to cała Szwajcaria - więc również Zurych.

- Przeprosiłem cię - powiedział cicho Tweed. - Czy wiesz już coś konkretnego na temat morderstw Klary i Theo Strebla?

- Przyjechałem tu dopiero przed chwilą - odparł Beck. - Czy chcesz przez to powiedzieć, że masz jakieś podejrzenia dotyczące tożsamości mordercy?

- Fragmenty ogromnej, międzynarodowej łamigłówki - począwszy od Waszyngtonu, poprzez Kornwalię, a skończywszy tutaj - zaczynają układać się w całość. Upłynie jeszcze dużo czasu, zanim uzyskam przejrzysty obraz sytuacji, ale powoli zbliżam się do tego. Byłbym wdzięczny, gdybyś zechciał nadal ze mną współpracować.

- Ależ nie ma sprawy. Czy zamierzasz kontynuować śledztwo w Zurychu?

- Już nie. Jutro wyjeżdżamy do Bazylei.

- Czy mogę spytać dlaczego?

- Właśnie spytałeś - odrzekł Tweed z przekorą. - Poinformowano mnie, że pojechał tam Walter Amberg. Muszę z nim jeszcze raz porozmawiać.

- Dziękuję ci. Wydaje mi się, że słyszę nadchodzących techników. Ruszmy się stąd. Gdybyście zechcieli przyjść na policję, mógłbym spisać wasze zeznania. Obawiam się jednak, że zajmie to sporo czasu. Aha, dopóki jeszcze jesteśmy sami, w kontrolach celnych na lotniskach w Zurychu, Genewie i Bazylei kazałem zainstalować specjalną maszynę. Sprawdza zawartość walizek bez wiedzy pasażerów. Szwajcarski wynalazek.

- Chodzi ci o rentgen? - spytał Newman.

- O coś znacznie lepszego. Fotografuje całą zawartość zamkniętej walizki. Chcę wiedzieć, co przywożą nowo przybywający do kraju Amerykanie...

Louis Sheen z Waszyngtonu przyleciał na lotnisko Kloten. Machnął swoim paszportem dyplomatycznym i chciał przejść obok kontroli celnej.

- Przepraszam pana - powiedział stojący za ladą celnik. - Proszę położyć tu swoją walizkę.

Sheen był wysokim, szczupłym mężczyzną w okularach, miał wydłużoną, bladą twarz. Postawił walizkę, jeszcze raz pokazał paszport i odezwał się z wyraźnym nosowym akcentem.

- To jest paszport dyplomatyczny? Coś nie w porządku z pańskim cholernym wzrokiem? Nie może pan sprawdzać mojej torby.

Celnik skinął głową do jednego ze swoich podwładnych, którzy znajdowali się po stronie lady, gdzie stał Amerykanin. Szwajcar podniósł walizkę i położył ją we właściwej pozycji na ladzie z wyrytymi znakami.

- Niech to szlag! Nie wolno wam otwierać mojej walizki! - krzyknął Sheen. - To byłoby złamanie immunitetu dyplomatycznego.

- Czy ktoś tu mówił o otwieraniu pańskiej walizki? - spytał celnik. - Czy mógłbym przyjrzeć się lepiej pańskiemu paszportowi?

- Widzieli go już wasi pieprzeni chłopcy od paszportów.

- A teraz ja chciałbym go zobaczyć. To potrwa tylko chwileczkę. - Celnik otworzył paszport Amerykanina, przeszedł się kilka kroków wzdłuż lady. Przerzuciwszy kilka stron, oddał paszport właścicielowi, kładąc jednocześnie rękę na walizce, którą Sheen zamierzał zabrać.

- Proszę ją jeszcze na moment zostawić. Muszę sprawdzić numer pańskiego paszportu. To zajmie tylko chwilę.

- Pieprzona, szwajcarska biurokracja - zagrzmiał Amerykanin.

- Nam także zabiera dużo czasu.

Urzędnik uśmiechnął się, po czym znikł za znajdującymi się z tyłu drzwiami.

Fotografujący walizkę technik pokazał celnikowi wywołane już zdjęcie. Rzuciwszy na nie okiem, celnik skinął głową znajdującemu się w niewielkim pomieszczeniu, ubranemu po cywilnemu policjantowi, który odpowiedział podobnym gestem.

Kiedy rozwścieczony Sheen ruszył w drogę - wściekły, ponieważ przez cały czas zmuszony był trzymać na walizce swoją lewą rękę przykutą za pomocą łańcucha - był śledzony. Wsiadając do taksówki, czuł, że jest cały zlany potem.

Obawiając się, że zajmie to sporo czasu, Beck miał rację. Zamówił dla Tweeda i Newmana wspaniały obiad, który dostarczono do głównej kwatery policji.

Każdy z nich podyktował dość długie zeznania, które musiały zostać jeszcze przepisane na maszynie. Nim zdążyli je podpisać, przyniesiono obiad. Zasiedli z Beckiem do stołu, wspominając dawne, wspólne doświadczenia.

Zmierzchało już, gdy Tweed dotarł do Schweizerhofu i wysłuchał w pokoju Pauli jej opowieści o wizycie u Eve Amberg.

Kiedy skończyła, podziękował jej i wyszedł do baru Hummer. Było już ciemno, gdy skręcił w boczną uliczkę prowadzącą do bezpośredniego wejścia do baru.

Za jego plecami, po obu stronach ulicy, podążali Butler i Nield, udając, że wyszli na spacer.

Tweed nacisnął guzik otwierający drzwi. Zanim wszedł do środka, gdzie miał się spotkać z Jennie Blade, wziął głęboki oddech. Ciekawe, cóż takiego ma mu do powiedzenia dziewczyna, którą po raz pierwszy spotkał w Tresillian Manor.

26

Zanim wyszedł z mieszkania, Norton sprawdził w łazienkowym lustrze swój zmieniający się wygląd. Po ponownym użyciu barwnika, jego włosy stały się naprawdę siwe. Zatknięte na nosie półkoliste okulary dodawały mu powagi. Miał ze sobą dużą teczkę pełną zupełnie nie interesujących go danych statystycznych.

Sprawdziwszy godzinę, wyszedł z mieszkania, by zdążyć do hotelu Baur-en-Ville przed przybyciem Louisa Sheena. Taksówka zawiozła go na Paradeplatz.

Jeszcze tylko krótki spacer przez Bahnhofstrasse i znajdzie się w Baur-en-Ville.

Wszedł do hotelu, załatwił pewną sprawę z chłopcem hotelowym, a następnie usiadł na krześle, skąd mógł obserwować recepcję. Chłopiec stanąwszy z dala od Nortona, obserwował go. Była dokładnie 17.30, kiedy Louis Sheen wszedł niosąc brązową walizkę przymocowaną do jego lewego nadgarstka za pomocą kajdanek.

Norton, spoglądając ponad papierami, zachowywał lodowaty spokój. W okolicy recepcji gromadzili się elegancko ubrani Szwajcarzy witający się nawzajem. Norton wiedział, że są bankierami. Zadzwonił wcześniej do hotelu udając, że chce wynająć pokój.

- Przykro mi, proszę pana - odpowiedziała recepcjonistka. - Nie mamy już wolnych pokoi. Odbywa się u nas zjazd bankierów z całej Szwajcarii...

Sheen podszedł do recepcji, położył na ladzie swoją walizkę, by dać odpocząć ręce. Kiedy recepcjonistka odwróciła się w jego stronę, odezwał się donośnym głosem.

- Louis Sheen, Filadelfia. Mam pokój zarezerwowany na kilka nocy.

- Oczywiście, proszę pana - recepcjonistka sprawdziła w dokumentach. Czy powiedział pan Sheen? Obawiam się, że nie ma dla pana rezerwacji.

Norton odłożył teczkę z papierami. Był to sygnał, na który czekał hojnie wynagrodzony szwajcarski chłopiec hotelowy.

Uwagi Nortona nie uszedł również mężczyzna ubrany w szwajcarski garnitur, który wszedł trzydzieści sekund po przybyciu Sheena. Obserwował go, jak patrzy na zegarek, kupuje jakiś magazyn, cały czas pozostając na stojąco. Wydawało się, że na kogoś czeka a jednak nie sprawdził ludzi stojących w pobliżu recepcji. Norton zacisnął usta. Sheen był śledzony.

- Proszę posłuchać - Sheen podniósł głos - Louis Sheen, Filadelfia. Dokonałem rezerwacji telefonicznie...

Przerwał, ponieważ poczuł, że ktoś dotyka jego ramienia. Odwróciwszy się zobaczył chłopca hotelowego ubranego w służbowy strój.

- Pan Sheen? - spytał chłopiec.

- Być może. Dlaczego pytasz?

- Mam dla niego wiadomość. Czy ma pan na nazwisko Sheen?

- Tak. Daj mi to...

Odwrócił się od lady recepcji, po czym rozdarł kopertę. Wewnątrz znajdowała się biała kartka papieru bez adresu nadawcy. Wiadomość była zwięzła.

Pojedź taksówką pod wskazany poniżej adres. Pomnik Lincolna.

Wiadomość została podpisana kształtną literą „N”. Sheen wiedział, że Norton tak podpisywał wszystkie instrukcje. Z trudem oparł się pokusie przyjrzenia się stojącym w pobliżu ludziom.

Norton zaczekał, aż Sheen wyjdzie prowadzącymi na boczną uliczkę drzwiami. Mężczyzna w szwajcarskim garniturze ruszył za nim. Trzeba będzie coś z nim zrobić, postanowił Norton. Skorzystał z tego samego wyjścia, by zobaczyć Szwajcara wsiadającego do BMW. Jego własna limuzyna, zamówiona wcześniej, stała zaparkowana przy krawężniku. Wsiadł z tyłu, dopiero gdy Sheen zatrzymał taksówkę.

- Jedź za tą taksówką - rozkazał kierowcy, jednemu z podwładnych Menckena. - Nie zgub jej. I staraj się, by nie było widać, że ją śledzimy - mamy towarzystwo. Białe BMW. Będzie śledziło nasz cel. Ty masz jechać za nim. Nie wolno ci zrobić jeszcze jednej rzeczy. Słuchaj. Masz nie patrzeć na mnie przez lusterko wsteczne. Umrzesz, jeśli mnie zobaczysz. A teraz, na miłość boską, ruszaj...

Złociste włosy Jennie połyskiwały w przyćmionym świetle. Tweed zmuszony był w duchu przyznać, że siedząc na barowym stołku, wyglądała czarująco.

Miała na sobie fioletowy kostium, spod rozpiętego żakietu wystawała biała bluzeczka o głęboko wyciętym dekolcie. Wokół szyi dziewczyny wisiał sznur pereł znikający między piersiami. Na stojącym obok drugim stołku leżał złożony płaszcz w kolorze bzu.

Nie wstając, odwróciła się, by powitać Tweeda. Krótka spódniczka eksponowała jej długie nogi. Kiedy pocałowała go w policzek, wyczuł w powietrzu subtelny zapach drogich perfum.

- Mam nadzieję, że nie kazałem na siebie zbyt długo czekać - powiedział Tweed, siadając obok Jennie.

- Ależ skąd. Lubię, gdy mężczyźni są punktualni. To ja przyszłam za wcześnie. Wyglądasz na świeżego i wypoczętego - jej niebieskie oczy były niezwykle żywe, poświęcała mu całą swoją uwagę.

- Nie czuję się wcale tak świeżo - odparł Tweed. - Przez cały dzień biegałem.

- W takim razie czas, by się zrelaksować - uścisnęła jego rękę. - Przepraszam, że nie mogłam wczoraj przyjść. Ale dzięki temu z niecierpliwością oczekiwałam na dzisiejsze spotkanie.

Całkiem otwarcie próbowała flirtować. Tweed postanowił, że kiedy nadejdzie właściwy czas zada jej od razu najtrudniejsze pytanie. Zaproponował szampana. Rzadko zdarzało mu się pić, lecz tym razem chciał, by jego rozmówczyni się rozluźniła - być może wtedy powie coś więcej.

- Wspaniale - odrzekła. - To mój ulubiony trunek. Napijesz się ze mną?

Tweed zamówił u barmana dwa kieliszki szampana. Spoglądając na siedzących przy barze gości, zauważył popijającego coś Philipa Cardona, zajęty był czytaniem książki.

Jennie popatrzyła w tym samym kierunku dokładnie w chwili, gdy Cardon oderwał wzrok od swojej książki. Pomachała mu, a następnie potrząsnęła złocistą grzywką, jakby chciała powiedzieć: - Szkoda, że jesteś na służbie.

- Na zdrowie! - Tweed powiedział stukając w kieliszek Jennie.

Zdążyła wypić połowę swojego szampana, gdy Tweed w dwóch łykach uporał się z całością. Zanim wyszedł od Pauli, wypił ogromne ilości wody w nadziei, że uda mu się pozostać trzeźwym. Jennie dokończyła swojego drinka.

- Jeszcze po jednym? - nalegał Tweed. - Napijesz się ze mną?

- Nie zaszkodzi.

Uśmiechnęła się, usłyszawszy, że Tweed użył jej własnych słów. Zdążyli ponownie opróżnić swoje kieliszki do połowy, gdy Tweed niespodziewanie zapytał:

- Kiedy po raz pierwszy dowiedziałaś się, że Julius Amberg zamierza zatrzymać się w Tresillian Manor?

- Ależ nie wiedziałam - spojrzała na niego szeroko otwartymi, niewinnymi oczyma. - Dowiedziałam się dopiero wówczas, kiedy wyjechaliśmy do domku w Five Lanes, około godziny przed jego przyjazdem.

- Więc myślałaś, że po co w ogóle wyjeżdżaliście?

- Gaunt powiedział, że mają przyjechać jacyś jego znajomi, którzy od czasu do czasu wynajmowali od niego posiadłość.

- Czy kiedykolwiek rozmawiałaś z jego służącą, niejaką Celią Yeo? Znaleziono ją martwą u stóp High Tor - niedaleko od Five Lanes. Ktoś zepchnął ją w przepaść.

- Cóż za okropność - bawiła się nóżką swojego kieliszka. - Tweed, ty chyba jesteś jakimś detektywem. Wiesz co? Zaczynam sądzić, że prowadzisz przeciwko mnie śledztwo.

- Tak naprawdę - powiedział ponuro Tweed - prowadzę śledztwo w sprawie serii morderstw...

- Chodzi ci o tych biedaków z Tresillian Manor?

- W ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin zamordowano w Zurychu kolejne trzy osoby - mężczyznę i dwie kobiety - głos Tweeda był śmiertelnie poważny.

- Przerażasz mnie. W jaki sposób te morderstwa wiążą się ze mną?

- Gdzie jest Gaunt? - spytał.

- W drodze do Bazylei...

- Samolotem?

- Nie, jedzie wynajętym BMW...

- W jakim celu udał się do Bazylei? - ton Tweeda był stanowczy.

- W jakichś interesach. Skąd, do licha, miałabym wiedzieć? Nie mam pojęcia o jego sprawach.

- Nie denerwuj się - powiedział cicho.

- Dlaczego, do cholery, miałabym się nie denerwować? - zaklęła Jennie. - Jestem przesłuchiwana niczym podejrzany.

- Interesuje mnie Gaunt, nie ty - odparł łagodnie. - Od jak dawna go znasz? Nie rzucaj mi się do gardła. Próbuję dowiedzieć się, dlaczego zamordowano niewinnych ludzi.

- Znam Gaunta dopiero od dwóch tygodni. Naprawdę myślę, że powinnam już sobie pójść.

- Zostań jeszcze chwilę - pomóż mi zrozumieć, kto kryje się za ostatnio popełnionymi zbrodniami...

Louis Sheen zdziwił się, gdy kierowca taksówki ruszył drogą prowadzącą w stronę lotniska. BMW śledziło ich bardzo ostrożnie, przez cały czas trzymając się o jeden samochód za taksówką. Jadący za nim Norton przyjął tę samą taktykę.

Po dziesięciu minutach taksówka zjechała z głównej drogi i zatrzymała się przed nowoczesnym blokiem mieszkalnym. Sheen zapłacił kierowcy, po czym wysiadł niosąc przykutą do ręki walizkę. Norton obserwował Sheena dopóki tamten nie zniknął w budynku, a następnie wydał swojemu kierowcy nowe rozkazy.

- Kilkaset metrów stąd jest budka telefoniczna. Muszę zadzwonić. Wysadzisz mnie przy niej i zaczekasz. Patrz cały czas przed siebie...

Norton zauważył, że białe BMW skryło się, parkując za wielką ciężarówką stojącą nie opodal. Szybko zorientował się, że stamtąd Szwajcar bez trudu mógł obserwować wejście do bloku. Kiedy jego samochód zatrzymał się, Norton natychmiast wyskoczył, pobiegł do telefonu, wrzucił kilka monet i wykręciwszy numer Baur-en-Ville, poprosił Marvina Menckena.

- Tak, kto mówi? - Mencken cedził słowa w charakterystyczny dla siebie sposób.

- To ja. Jakieś wieści o konkurencji?

Miał na myśli Tweeda, lecz wolał nie wymieniać jego nazwiska.

- Znamy już jego dokładne miejsce pobytu - odrzekł Mencken.

- I?

- Oczywiście wszystko przygotowane - w głosie Menckena słychać było narastające poirytowanie.

- Zabierzesz go i odeskortujesz na spotkanie?

Słowo eskortować znaczyło zlikwidować.

- Czekamy tylko, żeby pojawił się na bocznej uliczce. Nie ma obaw. Będzie współpracował. Koniec problemów.

- Oby tak, do cholery, było. To wszystko...

Norton rzucił słuchawkę i wrócił do samochodu. Wszystko zaczynało się układać. Amberg poleciał do Bazylei - a więc kaseta i film musiały zostać przeniesione do tamtejszej filii Zuricher Kredit Bank.

On poleci tam jeszcze dzisiaj o 19.15. Sheen znajdzie w mieszkaniu czekającą na niego razem z biletem instrukcję, by dotarł do Bazylei tym samym lotem, a na miejscu udał się taksówką do hotelu Drei Konige. Norton zatrzyma się w tym samym hotelu, używając fałszywego nazwiska.

Jakiś czas temu Norton przekazał Menckenowi przez telefon polecenie, by razem z grupą ludzi również skierował się do Bazylei. Kazał im zamieszkać w Hiltonie. Kiedy czekał na wyjście Sheena, przed blokiem zatrzymała się taksówka.

Norton przeniósł wzrok na stojące w pobliżu BMW. Nie miał najmniejszej wątpliwości, że znajdujący się w środku Szwajcar podąży za Sheenem do samej Bazylei.

Potem Norton osobiście zajmie się usunięciem zaistniałej niedogodności.

Tak, wszystko zaczynało się układać. Najdalej za godzinę Tweed, stanowiący potencjalne zagrożenie, stanie się historią. Norton poczuł, jak na myśl o ostatecznym rozwiązaniu problemów podnosi się poziom adrenaliny w jego krwi.

- Czy spotkałaś kiedykolwiek Eve Amberg? - zapytał Tweed, próbując ustalić jakieś istotne powiązanie pomiędzy Kornwalią a Zurychem.

- Jestem niemal pewna, że widziałam tę kobietę w Padstow - stwierdziła Jennie popijając trzeci już kieliszek szampana.

- Sądziłem, że jej nie znasz. Jeśli miałem rację, to w jaki sposób mogłaś ją rozpoznać - zdziwił się Tweed.

- Któregoś dnia - nie wtedy, kiedy wy tam byliście - Gaunt wychodził z jej willi, a ja czekałam w BMW, miałam okazję zobaczyć jej twarz, gdy się z nim żegnała przy bramie.

- Oczywiście w Padstow widziałaś ją wcześniej?

- Zgadza się. Mam fotograficzną pamięć, jeśli chodzi o twarze.

- W takim razie kiedy widziałaś Eve Amberg w Padstow? Zapewne nie przypominasz sobie dokładnej daty?

- W dniu, kiedy jej mąż przyjechał do Tresillian Manor, tuż przed masakrą. Razem z Gauntem wpadliśmy na drinka do Starego Urzędu Celnego. Wyszedł, żeby popatrzeć na swoją przeklętą łódkę - ruszyłam za nim, kiedy skończyłam pić. Widziałam Eve wracającą w pośpiechu z południowego molo.

- Czy jesteś całkowicie pewna, że widziałaś Eve Amberg? - naciskał Tweed.

- Jestem całkiem pewna, że to była ona. Całkowicie pewna, do cholery.

Tweed zastanawiał się, skąd pochodziło jego podejrzenie, że Jennie może kłamać. Na dodatek, jeśli mówiła prawdę, znaczyło, że była wtedy w Padstow.

- Muszę już iść - odezwała się Jennie. - Na przyjęcie.

Tweed spojrzał na zegarek.

- Miło się z tobą gawędziło. Powinniśmy jeszcze się kiedyś spotkać...

Pomógł jej włożyć płaszcz w kolorze bzu i kiedy powiedziała, że poniesie w ręku leżący pod nim szal, ruszyli w stronę wyjścia. W tym czasie Cardon wyszedł na zewnątrz. Tweed otworzył drzwi i przepuścił Jennie. Jennie upuściła szal na ziemię.

Zaparkowany na końcu ulicy kremowy mercedes ruszył w ich kierunku. Tylne okno samochodu było otwarte. Ze środka wysunęła się lufa karabinu maszynowego. Stojący przy ścianie Cardon rzucił się na Tweeda, który przewracając się z rozmysłem upadł na wciąż kucającą z zamiarem podniesienia szalika Jennie. Seria pocisków uderzyła w ścianę ponad nimi, posyłając we wszystkie strony odłamki tynku.

Cardon, chwyciwszy za swojego walthera, oddał trzy strzały. Strzelali również stojący po obu stronach ulicy Butler i Nield. Mercedes, zataczając się od krawężnika do krawężnika, z dużą szybkością odjechał w stronę skrzyżowania i znikł za rogiem. Nie odniósłszy najmniejszej rany, Tweed pomógł Jennie wstać. Była roztrzęsiona, ale nie została raniona. Spojrzała na Tweeda.

- Co się stało, na miłość boską?

- Ktoś próbował mnie zabić. Czy wszystko w porządku?

- Tak, nic mi nie jest.

- Czy nadal chcesz iść na przyjęcie?

Strzepywała z płaszcza resztki tynku. Rozpięła się, by sprawdzić stan kostiumu, po czym ponownie zapięła wszystkie guziki.

- Tak - postanowiła - na przyjęciu szybciej przyjdę do siebie.

- Pójdziesz z nami - wtrącił się Cardon.

Chwycił ją stanowczo za ramię. Jego twarz przybrała poważny wyraz. Kiedy w odpowiedzi na podjęte przez Jennie próby uwolnienia się Cardon jeszcze mocniej zacisnął dłoń na ramieniu dziewczyny, Tweed odezwał się:

- Puść ją. Zatrzymaj dla niej taksówkę.

- Dała znak ludziom w mercedesie, że wychodzisz - powiedział zdenerwowany Cardon, gdy taksówka odjechała. - Upuściła szal i wtedy ruszył samochód.

- Być może - zgodził się Tweed. Spojrzał na Butlera i Nielda, którzy w tym czasie podeszli. - Być może Jennie jest doskonałą kłamczuchą. Być może powtórzył z naciskiem. - Wracamy do Schweizerhofu.

- Zrobimy krótką naradę wojenną - ogłosił Tweed.

Wezwał do swojego pokoju Paulę oraz Newmana. Cardon, Butler i Nield przyszli razem z nim. Cardon zwięźle zrelacjonował Pauli i Newmanowi ostatnie wydarzenia.

- Nie rozwódźmy się nad tym - odezwał się Tweed. - Nie trafili. Dzięki Philipowi, Pete'owi oraz Harry'emu jestem żywy. Jutro rano wyjeżdżamy do Bazylei. Jestem przekonany, że kluczem do wszystkiego muszą być film oraz kaseta zostawione przez Dysona w Zuricher Kredit Bank. Oba przedmioty znajdują się obecnie w skarbcu bazylejskiej filii banku. Amberg pojechał do Bazylei. Chcę się z nim jeszcze raz spotkać. Już czas, byśmy obejrzeli ten film i przesłuchali taśmę.

- Czy nie powinieneś donieść Beckowi o próbie zamachu? - zasugerowała Paula. - Bardzo się zirytuje, jeżeli znowu o czymś go nie poinformujemy.

Tweed zatelefonował do głównej siedziby policji zuryskiej. Natychmiast połączono go z pracującym na okrągło Beckiem. Następnie opowiedział pokrótce o wszystkim, nie wspominając jedynie o Jennie Blade.

- Jeden z wozów patrolowych odnalazł już waszego kremowego mercedesa - poinformował go Beck. - Porzucony nad jeziorem, w pobliżu Quai-Brucke.

Uwagę policjantów przyciągnęły ślady po kulach na przedniej szybie oraz bocznych oknach. Na tylnym siedzeniu znaleźli ślady krwi. Czy musicie podejmować takie ryzyko?

- Zdaje się, że Zurych stał się polem bitwy. Być może więc ulży ci, gdy usłyszysz, że odlatuję jutro do Bazylei.

- Przez cały czas będziecie obserwowani przez ubranych po cywilnemu policjantów. Dobranoc. Nie opuszczajcie hotelu do samego odjazdu...

Tweed odłożył słuchawkę i spojrzał na Newmana.

- Bob, dziewczyna z Zuricher Kredit Bank, która chyba cię polubiła, zapewne już wyszła z pracy, niemniej jednak spróbuj się do niej dodzwonić. Chcę być całkowicie pewien, że Amberg wciąż przebywa w Bazylei...

Newman wykręcił numer do Zuricher Kredit Bank. Odebrała natychmiast ta sama dziewczyna. Szwajcarzy pracują do późna.

- To znowu ja, Bob Newman. Przepraszam, że się naprzykrzam.

- Nic nie szkodzi.

- Chciałem jeszcze raz upewnić się, że pan Amberg wciąż przebywa w Bazylei, gdybym musiał zadzwonić do niego we wczesnych godzinach porannych.

- Tak, z całą pewnością tam jest. Zostanie przez kilka dni. Jeszcze jedna osoba chciała wiedzieć - oprócz człowieka z zachrypniętym głosem, który dzwonił wcześniej. Tym razem jednak, zanim odpowiedziałam dzwoniącemu, spytałam o jego nazwisko i sprawdziłam w spisie klientów. Korzysta z usług naszego banku. Myślę, że chciał pilnie zobaczyć się z panem Ambergiem.

- Czy to możliwe, żeby podała mi pani jego nazwisko? - spytał przymilnie Newman.

- Przypuszczam, że nie powinnam, ale pan jest zawsze taki uprzejmy w przeciwieństwie do innych klientów.

- Więc jak się ten człowiek nazywał...?

- Joel Dyson.

27

Ekspres z Zurychu do Bazylei z hukiem pędził przez północną Szwajcarię. Tweed siedział naprzeciwko Pauli w przedziale pierwszej klasy, trzymając na siedzeniu obok siebie walizkę. Po drugiej stronie przejścia na samym brzegu zajmował miejsce Newman. W rogu, twarzą do Tweeda, dzięki czemu doskonale widział go z ukosa, usadowił się Cardon.

- Nie polecimy do Bazylei samolotem. Philip kupił dla nas wszystkich powrotne bilety kolejowe do Bazylei - oświadczył rano Tweed.

- Dlaczego pociągiem? - spyta Paula.

- Przede wszystkim będzie szybciej. Droga na lotnisko, oczekiwanie na odlot, przejazd taksówką z lotniska do samej Bazylei stanowią połowę czasu podróży - razem wyjdzie dłużej niż pociągiem. Poza tym z dworca kolejowego łatwiej się niepostrzeżenie wymknąć.

- Ale przecież powiedziałeś Beckowi, że polecimy samolotem - przypomniała mu.

- Zgadza się - uśmiechnął się Tweed. - Nie chcę być otoczony przez jego ochroniarzy. Na wszelki wypadek mam własnych. Zadzwonię do niego z hotelu w Bazylei...

Paula na przemian rozglądała się po pustawym przedziale lub patrzyła przez okno. Jechali przez przemysłową część kraju, gdzie w pobliżu linii kolejowej stało wiele fabryk.

Kątem oka dostrzegła, że ktoś zbliża się do ich przedziału. Zerknęła w stronę automatycznych drzwi. Wszedł wysoki mnich. Miał na sobie ciemny habit przewiązany w talii sznurem. Jego głowa kryła się pod szerokim kapturem, spod którego wystawały jedynie zatknięte na nosie okulary w rogowych oprawkach.

Paula wsunęła dłoń do torebki i chwyciła pistolet.

Kiedy nadszedł niosący w ręku walizkę mnich, pociąg pokonywał właśnie zakręt. Newman zauważywszy reakcję Pauli, błyskawicznie zerknął w lusterko i kiedy dostrzegł zbliżającego się mnicha, wsunął rękę pod kurtkę, kładąc dłoń na kolbie rewolweru.

Tweed, pochłonięty zapisywaniem w notesie nazwisk i łączeniem ich ze sobą w różnych kombinacjach, podświadomie wyczuł narastające wokół napięcie.

Podniósł wzrok w chwili, gdy mnich znalazł się tuż obok niego. Jednocześnie skręcający ekspres silnie szarpnął w bok.

Walizka mnicha potrąciła stojącą na siedzeniu torbę, należącą do Tweeda, który w tym samym momencie dostrzegł ukrytą pod kapturem twarz. Cord Dillon.

Umundurowany konduktor, który kilka minut wcześniej sprawdził bilety piątce przyjaciół, zamknął jeden z przedziałów pierwszej klasy. Nie było w nim pasażerów. O tej porze roku, na początku marca, podróżuje niewielu ludzi.

Spoza uchylonych drzwi prowadzących do łazienki wyszedł wysoki, potężnie zbudowany mężczyzna.

- Proszę pokazać bilet - odezwał się konduktor.

- Pewnie, szefie, mam go gdzieś tutaj...

Amerykanin rozejrzał się w obie strony. W zasięgu wzroku nie było nikogo.

Pociąg ponownie zarzucił. Przyzwyczajony konduktor bez problemu zachował równowagę, stojąc z szeroko rozstawionymi nogami.

Amerykanin, równy konduktorowi wzrostem, zachwiał się, jednocześnie wyciągając zza pleców nóż sprężynowy, który z łatwością przebił marynarkę konduktora i zagłębił się między żebrami. Kiedy mężczyzna jęknąwszy zaczął osuwać się na podłogę, Amerykanin chwycił go i wepchnął do ubikacji, łokciem zamykając za sobą drzwi. Opuściwszy ciało na klozet, przekręcił zamek, po czym sprawdził puls ofiary. Konduktor nie żył.

W pośpiechu zaczął zdejmować z mężczyzny mundur - marynarkę, spodnie oraz czapkę z daszkiem. Oczy ofiary wpatrzone były w oprawcę, który zdjął z siebie własny garnitur, złożył go niedbale i schował do plastikowej torby.

Wetknąwszy torbę za klozet, Amerykanin wyjął scyzoryk. Uchylił nieco drzwi, by upewnić się, że na zewnątrz nikogo nie ma. Po wyjściu, za pomocą scyzoryka przesunął mały wskaźnik oznaczający, że ubikacja jest zajęta.

Spoglądając na zegarek, poprawił czapkę. Zostało tylko kilka minut do stacji w Baden. Czekał tam na niego załatwiony przez Menckena samochód, który miał go odwieźć z powrotem do Zurychu. Sprawdził lugera tkwiącego w kaburze pod pachą. Upewnił się, że jest w stanie błyskawicznie wyciągnąć go spod marynarki, po czym dotknął rękojeści noża sprężynowego schowanego za paskiem. Zapięta marynarka była nieco za ciasna, ale któż zwraca uwagę na konduktora? Trzymając w lewym ręku przyrząd do kasowania biletów, ruszył w stronę przedziału pierwszej klasy zajmowanego przez Tweeda. Zabicie jego oraz ewentualnej obstawy w ciągu kilku sekund nie powinno stanowić większego problemu...

Kiedy „mnich” przewrócił torbę Tweeda, wydarzyły się jednocześnie trzy rzeczy. Newman przystawił swój rewolwer do jego pleców. W ręku Pauli pojawił się browning. Tweed podniósł do góry rękę, by oznajmić, że wszystko jest w porządku.

- Przepraszam - szepnął Dillon do Tweeda, odetchnąwszy z ulgą, gdy odsunięto od jego pleców lufę rewolweru. - Pociąg szarpnął...

Mówiąc upuścił na kolana Tweeda zapisaną kartkę. Wiadomość była zwięzła i jednoznaczna.

W pociągu znajduje się Barton Ives. Gdzie może się z tobą spotkać? Nie w pociągu.

- Nie ma potrzeby przepraszać - powiedział cicho Tweed. - Możecie mnie obaj spotkać w hotelu Drei Konige - w Bazylei. Najpierw chciałbym porozmawiać z tobą.

- Dziękuję panu - odpowiedział Dillon.

Nie czekając dłużej, odszedł, trzymając w ręku swoją torbę. Po chwili zniknął Tweedowi z oczu za drzwiami przedziału. Paula pochyliła się.

- O co chodziło? Omal go nie zastrzeliłam.

- To był Cord Dillon. Rzeczywiście ryzykował, widocznie nadal się ukrywa. Taki strój jest doskonałym przebraniem w pociągu - złożył otrzymaną kartkę i schował do portfela, nikomu nie pokazując. - Miał dla mnie pilną wiadomość. Prawdopodobnie w Bazylei będziemy mogli znacznie posunąć się w naszym śledztwie.

- Skąd, na miłość boską, wiedział, że jedziemy tym pociągiem?

- Jest doświadczonym obserwatorem, jednym z najlepszych na świecie. Mogę jedynie zgadywać - sądzę, że obserwował nas, gdy opuściliśmy Gottharda, udając się do Schweizerhofu. Być może nie spał przez całą noc, pilnując hotelowego wyjścia z dworca po drugiej stronie Bahnhofplatz.

- Tweed - Paula nie dawała za wygraną - w tym pociągu musi być niebezpiecznie, skoro Dillon ucieka się do podobnych środków. Jeśli on mógł nas wyśledzić, to samo mogli zrobić nasi wrogowie.

- Wątpię. Nie mówiłem wam, ale zadzwoniłem do biura Swissair i zarezerwowałem dla nas miejsca na samolot do Bazylei. Na nasze własne nazwiska. Będą obserwowali lotnisko...

Przerwał, gdyż Paula nie słuchała go. Patrząc w lustro obserwowała zbliżającego się konduktora, który zamierzał właśnie wejść do ich przedziału. Zaczęła udawać, że poprawia fryzurę, by zaprezentować jakiś sensowny powód wyjaśniający, dlaczego patrzy w lustro.

- Poproszę bilety...

Paula błyskawicznie przesunęła się na znajdujące się obok puste siedzenie, aby Newman mógł ją dobrze słyszeć. Pochyliła się do przodu.

- Nasze bilety sprawdzał już jeden konduktor. To jest inny człowiek...

Paula wiedziała, że konduktorzy mieli znakomitą pamięć. Byli w stanie natychmiast rozpoznać nowego pasażera, który wsiadł po drodze i poprosić go o bilet, lecz nigdy nie kontrolowali tej samej osoby dwa razy.

Jedynymi pasażerami w przedziale byli Tweed i jego towarzysze. Konduktor mógł zauważyć ów fakt zaraz po wejściu. A jednak powiedział...

- Poproszę bilety...

Konduktor ponownie skasował bilet Cardona. Szedł powoli, zbliżając się do Tweeda i Pauli. Jego prawa dłoń wsunęła się pod klapę za ciasnej marynarki, co opóźniło trochę błyskawiczny ruch. Luger wysunięty był już do połowy, kiedy Newman poderwał się i chwyciwszy za kolbę pistoletu, skierował go do góry w stronę sufitu. Amerykanin okazał się silny niczym wół. Naciskając powoli zaczął opuszczać lufę w kierunku Tweeda.

Butler, siedzący w drugim końcu przedziału, rzucił się do przodu. Zaciśniętą w pięść prawą ręką zadał okrutny cios prosto w nerki zamachowca. Amerykanin skulił się, a następnie uderzył głową w klatkę piersiową Harry'ego Butlera. Butler jęknął, po czym zatrzymał się w miejscu, rozpaczliwie próbując zaczerpnąć oddechu.

Paula skoczyła na równe nogi i trzymając swojego browninga za lufę, czekała, aż nadarzy się okazja, by uderzyć kolbą w głowę atakującego. Cardon zaszedł go z tyłu i próbował podciąć, niestety w zamieszaniu nie udało mu się niczego osiągnąć. Paznokcie Newmana zaryły się w trzymającej broń dłoni. Amerykanin wypuścił lugera, którego Paula chwyciła w locie.

- Wyrzućmy skurwiela z przedziału! - krzyknął Newman.

Nield pozostał w najdalszym końcu przedziału, gdzie wcześniej siedział razem z Butlerem. Pilnował, żeby nikt nie wszedł. Każda kolejna osoba powiększyłaby tylko zamieszanie.

W trakcie gwałtownej szamotaniny w przejściu pomiędzy siedzeniami z głowy atakującego spadła ukradziona konduktorowi czapka. Paula pochyliwszy się, podniosła ją z podłogi. Tymczasem Newman przesunął się za plecy Amerykanina, po czym zaczął go dusić, obejmując ramieniem za szyję. Butler schylił się, chwycił za kostki obie nogi napastnika, skrzyżował je i w końcu dźwignął do góry.

Newman i Butler wynieśli mężczyznę z przedziału.

Opór zamachowca jeszcze bardziej przybrał na sile, gdy po wyniesieniu go z przedziału Butler i Newman ruszyli w kierunku platformy łączącej dwa wagony. Amerykanin przekręciwszy głowę, zacisnął zęby na ręku Newmana, który puściwszy go, odskoczył do tyłu, a następnie wyciągnął swojego Smith & Wessona. Nie miał zamiaru strzelać - huku wystrzału nie zagłuszyłby nawet rytmiczny stukot kół wagonu. Butler wciąż trzymał niedoszłego zabójcę za kostki, gdy wytrącony z równowagi Newman zatoczył się na Cardona, pchając go prosto w drzwi ubikacji. Nie domknięte drzwi natychmiast ustąpiły pod naciskiem i wpadł do środka.

- Jest zajęta... - zaczął Newman ostrzegawczym tonem.

- Rzeczywiście, zajęta, jak cholera - potwierdził Cardon. - Rzuć sobie okiem, tylko nie dotykaj więcej drzwi...

Newman spojrzał do środka. Wewnątrz siedział wysoki mężczyzna ubrany tylko w koszulę oraz bieliznę. Z jego klatki piersiowej sterczała rękojeść noża.

Sądząc po jego pozycji, ostrze przebiło serce. Konduktor...

W tym czasie, na korytarzu, Amerykanin oswobodził się z uchwytu Butlera. Stanął na nogi szybciej, niż Newman mógł się tego spodziewać. Nóż sprężynowy, który pojawił się w jego dłoni, wycelowany był prosto w brzuch Butlera. W momencie gdy tamten zaatakował, Newman skoczył w jego stronę.

Lufą rewolweru z całej siły uderzył go w czaszkę. Ostrze noża było już blisko brzucha Butlera, gdy napastnik otrzymał cios. Jeszcze przez sekundę, ku zdumieniu Newmana, Amerykanin pozostał w pozycji stojącej, by wreszcie upaść w tył do ubikacji.

Newman chwycił go wpół. Po chwili przyłączył się do niego Cardon. Zajęty wciąganiem do ubikacji bezwładnego ciała zamachowca Newman spostrzegł nagle, że Butler pochyla się, by podnieść z ziemi nóż sprężynowy Amerykanina.

- Nie dotykaj tego! - krzyknął.

- Chcesz go?

Nadeszła Paula trzymając w ręku czapkę konduktora. Przez szparę między drzwiami a futryną zobaczyła martwego kolejarza.

- Tak, zostaw go dla mnie - rzucił Newman.

Umieściwszy ciało zamachowca w rogu, pod umywalką, przodem do jego ofiary, sprawdził puls. Amerykanin był martwy. Następnie założył nieboszczykowi czapkę konduktora oraz kopnął do ubikacji leżący na podłodze nóż.

- Odciski palców - powiedział, zwracając się do Pauli i pozostałych. - Na nożu muszą być tylko jego odciski. A teraz zatrzaśnijmy te przeklęte drzwi...

Owinąwszy dłoń chusteczką do nosa, zamknął drzwi. Następnie wydobył z kieszeni cienkie pióro wieczne ze złotą stalówką. Ostrożnie przesunął za jego pomocą wskaźnik informujący, że ubikacja jest zajęta. Spisał się znacznie lepiej niż zamachowiec, który wcześniej usiłował zrobić dokładnie to samo. Sięgnąwszy w głąb torebki, Paula podała Newmanowi kilka chusteczek jednorazowych.

- Twój rewolwer - powiedziała. - Na lufie jest krew.

Wciągając ciało do ubikacji, Newman nieświadomie podpierał się lufą o podłogę. Podziękował jej i szybko oczyścił broń.

Nield stał przy drzwiach prowadzących do przedziału z prawą dłonią wsuniętą pod połę kurtki. Paula zapięła Newmanowi dwa rozpięte podczas szamotaniny guziki u koszuli, poprawiła mu krawat i kazała się uczesać. Następnie w podobny sposób zajęła się Butlerem.

- Paula, a co ze mną? - spytał Cardon, udając zasmucenie dla rozbawienia towarzyszy.

- Dasz sobie radę sam, malutki - odpowiedziała, starając się nie pozwolić swojemu głosowi drżeć.

Kiedy weszli do przedziału, Tweed siedział wyprostowany, wpatrując się w ich twarze.

- Co się stało z prawdziwym konduktorem? - zapytał.

- Nie żyje - odparł krótko Newman. - Zamachowiec zabił go, by zdobyć mundur.

- Rozumiem. Jak myślisz, był żonaty?

- Nie wiem. Nie miał obrączki - skłamał Newman.

Tweed milczał. Zarówno Paula, jak i Newman zdawali sobie sprawę, że będąc celem zamachu, winił się za śmierć konduktora. Na dodatek Newman widział na palcu mężczyzny złotą obrączkę.

- To przerażające - odezwała się Paula. - Sposób, w jaki ciągle depczą nam po piętach. Zawsze doskonale wiedzą, gdzie jesteśmy.

- Kryjąca się za tym wszystkim osoba - zaczął Tweed po cichu - zapłaci za niepotrzebnie zmarnowane ludzkie istnienia. Dopilnuję tego osobiście...

28

Bazylea jest miejscem, gdzie Szwajcaria styka się z Niemcami oraz Francją. Zaraz po opuszczeniu pociągu i znalezieniu telefonu, Tweed zadzwonił do Zurychu do Becka. Ku jego zdumieniu powiedziano mu, że szef policji jest w Bazylei. Następnie zatelefonował do miejscowej głównej siedziby policji.

- Mówi Beck...

- Arthur, niestety znowu kłopoty. W ekspresie z Zurychu...

Zwięźle opowiedział Beckowi o najświeższych wydarzeniach, informując go, że ciała znajdzie w ubikacji czwartego wagonu od końca. Według rozkładu ekspres miał stać w Bazylei przez dwadzieścia minut, a następnie ruszyć w dalszą drogę na północ, do Niemiec.

- Zaczekaj - przerwał mu Beck.

Wrócił do telefonu trzy minuty później. Jego głos był suchy, ale spokojny.

- Karetka oraz wozy policyjne są już w drodze na dworzec. Zawiadomiłem głównego kontrolera ruchu. Ekspres nie odjedzie, dopóki specjaliści nie skończą swojej roboty. W którym hotelu zamierzasz się zatrzymać?

- Drei Konige, koło dworca...

- Jedźcie prosto do hotelu. Nie wychodźcie z niego pod żadnym pozorem, dopóki do was nie przyjadę, co może trochę potrwać. Zabójcy zaatakowali was już kolejny raz. Trzeba podjąć bardziej zdecydowane kroki. Nie wychodźcie z hotelu...

Tak jak zaplanowali, Tweed, Paula i Newman przybyli do Drei Konige razem. Butler, Nield i Cardon mieli przyjechać pojedynczo, udając, że się nie znają. Tweed spotkał się z ciepłym powitaniem recepcjonisty.

- Miło pana znowu u nas widzieć, panie Tweed - powiedział doskonałą angielszczyzną. - Mamy dla państwa trzy wspaniałe pokoje, wszystkie z widokiem na Ren...

Podczas gdy Tweed zajęty był wypełnianiem książki meldunkowej, w przyległej do recepcji, wielkiej poczekalni usiadł ubrany w szwajcarski garnitur mężczyzna w zatkniętych na czubek nosa półkolistych okularach. Czytając lokalną gazetę nagle spostrzegł Tweeda. W jego oczach malowało się niedowierzanie.

Mężczyzna o siwych potarganych włosach podniósł nieco wyżej gazetę, by zasłonić twarz. Norton nie mógł się pozbierać po przeżytym szoku wywołanym pojawieniem się wciąż żywego Tweeda.

Paula zapukała do drzwi pokoju Tweeda. W ciągu kwadransa zdążyła wziąć prysznic i przebrać się w swój niebieski kostium. Tweed uchylił najpierw drzwi, a następnie otworzył je na oścież, gestem zapraszając swego gościa do środka, po czym natychmiast z powrotem przekręcił tkwiący w zamku klucz. Paula rozejrzała się dookoła.

- Wspaniały pokój. Mój jest podobny. I jeszcze tak cudowny widok na Ren.

Podbiegła do okna. Na zewnątrz, pomimo świecącego słońca, panowało przenikliwe zimno. Hotel stał nad samym brzegiem Renu, który w Bazylei, a więc w swym górnym biegu, miał niemalże sto metrów szerokości. Na przeciwległym brzegu stały w rzędzie stare domy o spadzistych dachach.

- Patrz - zawołała - pociąg z barek.

Tweed przyłączył się do niej i razem przypatrywali się holownikowi dużej mocy ciągnącemu za sobą kilka ogromnych barek. Były to pływające pod niemiecką banderą barki kontenerowe.

- Chyba nie powinnam być taka zadowolona, biorąc pod uwagę makabryczne wydarzenia w pociągu. Ten biedny konduktor...

- Zanim zorientował się, co się dzieje, był już martwy - powiedział Tweed obejmując ją. - Nie mogliśmy nic dla niego zrobić. Teraz powinniśmy się zająć ludźmi odpowiedzialnymi za popełnione okrucieństwa. Najpierw jednak zjemy obiad.

- Umieram z głodu.

Droga do windy biegła wzdłuż niezbyt wysokiej barierki otaczającej okrągły niczym studnia otwór, przez który widać było niższe piętra. Kiedy nadjechała winda, przyłączył się do nich Newman. Wysiadając na parterze natknęli się na Eve Amberg.

- Jakiż ten świat mały - powitała Eve nadchodzących. - Strasznie dzisiaj zimno.

- Jest wspaniale - odparł radośnie Newman. - W taką pogodę lepiej mi się myśli i pracuje.

- Właśnie wybierałam się na obiad - powiedziała do Tweeda, uśmiechając się jednocześnie.

- Sama? - spytał Tweed.

- Tak jakoś wyszło.

- A więc może zjemy obiad razem?

- To bardzo miłe z pana strony - zerknęła na Newmana i Paulę. - Ale pan jest ze swoimi przyjaciółmi.

- Ależ nie szkodzi - wtrąciła się szybko Paula. - Razem z Bobem mamy coś do omówienia. Lepiej będzie, gdy zjecie bez nas.

Tym razem, podobnie jak podczas ich pierwszego spotkania, Eve wyglądała idealnie, zupełnie inaczej, niż gdy Paula swoją wizytą zaskoczyła ją przed wyjściem po zakupy. Miała na sobie zielony, szyty na miarę żakiet, spódniczkę mini oraz kremową bluzkę pod szyję. Cały strój z pewnością kosztował majątek, pomyślała Paula.

Podążając za Tweedem i Eve w kierunku restauracji, Paula skorzystała z okazji, by rozejrzeć się po hallu oraz poczekalni. Kiedy przyjechali, kątem oka zauważyła siedzącego tam osobnika. Teraz jednak, ów siwowłosy mężczyzna zdążył już sobie pójść.

Znaleźli się w hotelowej restauracji - za oknem, po ich prawej stronie, znajdował się zadaszony taras wychodzący nad brzeg rzeki. Tweed wskazał nań ręką, kiedy kelner zaprowadził ich do położonego w pobliżu okna stolika.

- Nazywają to miejsce Pokładem. Gdy w lecie siedzi się tam jedząc, ma się wrażenie, że jest się na prawdziwym statku.

- Wiem - odpowiedziała Eve. - Julius przyprowadzał mnie tu, kiedy przyjeżdżaliśmy do Bazylei - usiadła. - Cóż za zbieg okoliczności - oboje przybywamy jednocześnie i na dodatek do tego samego hotelu.

- Niezupełnie, jeśli się już przyjechało do Bazylei. Jak pani zapewne wie, jest to hotel o największej w mieście renomie, ma długą tradycję, a jedzenie oraz obsługa są po prostu wspaniałe.

Podobnie jak w hallu oraz poczekalni, ściany restauracji wyłożone były starą boazerią stwarzającą cudowny nastrój.

Studiując z uwagą menu Tweed ponownie nawiązał rozmowę.

- W okolicy, nad brzegiem rzeki jest mnóstwo starych budynków. Tak a propos, co robi pani w Bazylei, jeśli można spytać?

- Oczywiście, że można - zażartowała, ściskając go za rękę. - Przyjechałam odbyć z Walterem poważną rozmowę. Przygwoździć go - w sprawie pieniędzy, naturalnie. Moich pieniędzy. Zadzwoniłam do banku, ale on poleciał do Francji - Naprawdę? - Tweed starał się ukryć swoje zaniepokojenie. - Domyśla się pani dokąd?

- Ależ doskonale wiem dokąd. Walter ma dom wysoko w Wogezach. Całkowite odludzie. Chateau Noir. Najłatwiej można się tam dostać, jadąc pociągiem do Colmar, malownicze miasteczko położone tylko pół godziny drogi od bazylejskiego dworca. Następnie trzeba wynająć samochód i pojechać nim w góry. Zamierzam go dorwać, nawet jeśli będę musiała przejechać za nim pół Europy.

- Czego się pani napije? Wina? Białego, w takim razie może sancerre?

- Uwielbiam je.

- Proszę mi wybaczyć, muszę na chwilkę odejść, żeby zatelefonować do Londynu - powiedział Tweed, gdy podano wino. - Powinienem zadzwonić, zanim zszedłem na obiad...

Zostawił ją popijającą ze smakiem zamówione wino. Newman i Paula siedzieli razem przy nieco oddalonym stoliku. Oprócz nich w restauracji, w miejscu skąd mógł obserwować całe pomieszczenie, znajdował się Harry Butler.

Przy dwóch innych stolikach, również sami, siedzieli Pete Nield i Philip Cardon.

Dotarłszy do swojego pokoju, Tweed wyszukał w książce telefonicznej numer lokalnego oddziału Zuricher Kredit Bank, a następnie zadzwonił. Odebrała kobieta o nieprzyjemnym głosie.

- W tej chwili pan Amberg jest nieobecny. Nie, nie wiem, kiedy wróci.

- Jestem klientem - nalegał Tweed. - Pan Amberg miał podjąć ze skarbca dwa należące do mnie przedmioty. Orientuje się pani może, czy odwiedzał skarbiec...?

- Naprawdę nie mam pojęcia. Jeśli zostawi mi pan swoje nazwisko...

Tweed odłożył słuchawkę, odczekał chwilę, wykręcił numer miejscowej policji i poprosił Becka. Następnie wyjaśnił mu, czego od niego chciał. Beck odparł, że skontaktuje się z Zuricher Kredit Bank i natychmiast oddzwoni. Po pięciu minutach rozległ się dzwonek telefonu, na linii był Beck.

- Przycisnąłem jędzę, która odebrała telefon. Powiedziałem jej, że prowadzę śledztwo w sprawie trzech morderstw popełnionych na terenie Szwajcarii.

Amberg rzeczywiście podjął coś z bankowego skarbca przed wyjazdem do...

- Swojego domku w Wogezach, gdzieś koło Colmar - wtrącił Tweed.

- Nie jedź do Francji - ostrzegł go Beck. - Tutaj próbuję cię chronić, Francja może okazać się bardziej niebezpieczna. Sprawa incydentu w pociągu została już załatwiona. Będziecie musieli złożyć zeznania.

- Otrzymasz je jeszcze przed naszym wyjazdem.

- Do Francji? Nie, na miłość boską. Robię porządek w Bazylei. Wiedzą już, że tu jesteście. Trzymaj się...

Tweed właśnie miał zamiar wyjść z pokoju, kiedy ponownie zadzwonił telefon.

- Tak - powiedział, podnosząc słuchawkę.

- Ktoś chciałby z panem porozmawiać, panie Tweed - usłyszał głos telefonistki. - Nie chce podać swojego nazwiska, ale twierdzi, że ma niezwykle pilną sprawę.

- Proszę połączyć.

- Mówi Dillon. Musimy podjąć decyzję...

- Centrala! - Tweed przerwał mu niespodziewanie. - Coś się stało z połączeniem. Nie słyszę swojego rozmówcy...

Zaczekał, czy odezwie się głos telefonistki lub przynajmniej, czy nastąpi jakieś trzaśniecie zdradzające, że ktoś podsłuchuje. Nic takiego się nie wydarzyło.

- Przepraszam, Dillon. Wszystko w porządku. Kontynuuj.

- W mieście jest Barton Ives. Jest również opozycja. Wierz mi. Barton nie zechce spotkać się z tobą w Bazylei.

- Cord, wpierw podaj mi jego opis. Dokładny, jeśli możesz. Muszę umieć go rozpoznać.

Nastąpiła cisza. Tweed nie zamierzał więcej ryzykować - już nie, od czasu kiedy fałszywy Barton Ives, pod którego jak sądził podszył się sam Norton, pojawił się w hotelu Gotthard.

- Ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, szczupłej budowy, muskularny, obecnie ma małe, czarne wąsiki, bliznę nad prawym okiem - gdzie jakiś skurwiel zranił go nożem. Małomówny. Oszczędny w ruchach. Tylko w momentach kryzysowych pędzi niczym rakieta startująca z przylądka Canaveral. Wystarczy? Lepiej, żeby wystarczyło.

- Wystarczy. Jeszcze dziś lub najdalej jutro przenosimy się do hotelu Bristol, miasteczko Colmar w Alzacji. Pół godziny jazdy pociągiem. Niech tam się ze mną skontaktuje. Ty również. Osobiście. Spotkam się z wami obydwoma w Colmar - razem czy osobno, nie dbam o to. Inna możliwość nie istnieje.

- Słuchaj, Tweed, kiedy człowiek się ukrywa...

- Wiem o ukrywaniu się przynajmniej równie dużo jak ty - jeśli nie więcej. Czas przestać uciekać i wreszcie stawić czoło skurwielom, których nie obchodzi, jakich używają metod. Ives musi się ze mną spotkać w Colmar. Ty również. Muszę kończyć...

Rozsierdzony Tweed odłożył słuchawkę. Mówił prawdę. Miał już dość uciekania. Czas zastawić na przeciwnika pułapkę. Najprawdopodobniej w Wogezach.

Po powrocie do stolika Eve, która właśnie paliła papierosa, Tweed przeprosił ją za długą nieobecność. Machnęła tylko cygarniczką z kości słoniowej.

- Proszę o tym nie wspominać. Świetnie się bawię od czasu wyjazdu z Zurychu. Nie powinnam tak mówić, ale Zurych zawsze kojarzy mi się z Juliusem. Czy moje słowa wyda ją się nie na miejscu?

Tweed zauważył, że podczas jego nieobecności zdążyła wypić przynajmniej trzy lampki sancerre. Niektóre kobiety mają mocne głowy. Zdawała się zupełnie trzeźwa. Natychmiast napełnił jej kieliszek.

- Oczywiście, że nie. Skoro źle się pani przy nim czuła. Linia do Londynu była zajęta, dlatego tak długo panią zaniedbywałem.

- Nonsens. Jeśli chodzi o Juliusa, to te wszystkie kobiety. Aha, zbliża się kelner...

Oboje zamówili solę z grilla. Tweed pamiętał jeszcze ze swoich poprzednich wizyt w Drei Konige znakomitą solę. Kiedy ponownie pozostali sami, Eve pochyliła się w stronę Tweeda, wpatrując się w niego swoimi zielonkawymi oczyma.

- Po tej rozmowie telefonicznej promieniuje pan energią. Jak mężczyzna wyruszający na bitwę. Wyraźnie wyczuwam w panu przemianę.

Tweed zorientował się, że siedział wyprostowany, a mówiąc wykonywał mnóstwo żywych gestów. Uwaga Eve była niezwykle trafna. Czuł się jak odmłodzony, mając w perspektywie spotkanie z Bartonem Ivesem, człowiekiem, który jak sądził, mógł mu wiele wyjaśnić.

Do momentu gdy podano główne danie, zabawiał Eve ogólną rozmową o Szwajcarii. Potem w milczeniu zajęli się spożywaniem wyśmienitej ryby. Dopiero gdy zamówili deser, zaczął od nowa wypytywać ją o różne interesujące go sprawy. Najpierw jednak ponownie napełnił jej kieliszek. Jak dotąd sam wypił tylko jeden kieliszek wina oraz duże ilości wody mineralnej.

- Czym pani przyjechała? Samochodem?

- Ach, nie daj Boże! Jest tak duży ruch. Przyleciałam samolotem. Podróż trwa tylko pół godziny. Z jakiegoś głupiego powodu dotarłam na lotnisko w ostatniej chwili - zaczęła bawić się opróżnionym do połowy kieliszkiem. - Czy wciąż prowadzi pan śledztwo w sprawie okropnego morderstwa popełnionego na tamtej kobiecie - jak się ona nazywała? Helen Frey.

- Mam ważniejsze sprawy na głowie. Na przykład, czy jej śmierć nie wiąże się z faktem, że... znała Juliusa?

- Dlaczegóż, do licha, miałoby tak być?

- To tylko takie przypuszczenie. Kiedy zamierza pani wyruszyć do Colmar?

- Jeszcze się nie zdecydowałam.

- Gdzie jest teraz Gaunt?

- Nie mam pojęcia - opróżniła kieliszek do końca. - Przyjeżdża i odjeżdża. Nie jestem jego stróżem - zaczęła bawić się rękawem marynarki Tweeda. - Jest tylko zwykłym znajomym. Mówię to na wypadek, gdyby się panu wydawało coś innego.

- Nigdy by mi coś podobnego nie przyszło na myśl - skłamał Tweed.

Pomarańczowy mus, który wybrali, był równie smakowity jak pieczona soja.

Tweed zdziwił się nieco - Eve wykazywała niezwykłe zainteresowanie jego osobą. Kiedy skończyła swój mus, starannie wytarła chusteczką swe pełne usta, a następnie obróciła się na krześle, by siedzieć przodem do niego. Jej ruch przyciągnął uwagę Tweeda do odznaczających się pod białą bluzeczką kształtnych piersi widocznych dzięki rozpiętemu żakietowi. Ponownie pociągnęła go za rękaw.

- Może wypilibyśmy kawę na górze, w moim pokoju? Będzie spokojniej. Chciałabym także dowiedzieć się, jakiego rodzaju stosunki łączyły pana z Juliusem. W końcu był moim mężem. Proszę mi na moment wybaczyć. Muszę przypudrować nos...

Kiedy wyszła, Tweed spojrzał w kierunku Pauli i Newmana. Paula obserwowała go uśmiechając się porozumiewawczo. Skinęła na niego, po czym podniósłszy się, ruszyła w jego stronę.

- Powinieneś zobaczyć coś naprawdę fascynującego. Po Renie pływa niezwykle dziwaczny prom - poprowadziła go do okna. - Wyglądem przypomina gondolę. Bob mówi, że jest ciągnięty za pomocą przerzuconej przez rzekę liny. Popatrz...

Malutki prom rzeczywiście przypominał nieco gondolę. Zadaszony od strony rufy na dziobie miał odkryty pokład. Kiedy tak płynął z przeciwległego brzegu, uderzał w niego silny prąd. Widząc, jak prom kołysze się na falach, Tweed wzdrygnął się w duchu. Myślą powrócił do promu łączącego Padstow z Rock i wielkiej łodzi motorowej, która próbowała ich staranować, oraz do Cardona rzucającego granatem. Obserwowali płynący prom do momentu, gdy dobił do brzegu.

Na pokładzie znajdował się tylko jeden pasażer. Wysoki, potężny mężczyzna odwrócony do nich tyłem. Na głowie miał czapkę z nausznikami.

- Ciekawe urządzenie - skomentował Tweed.

- Twoja dama czeka - zażartowała Paula.

- Właśnie otrzymałem wiadomość, że powinienem jak najszybciej udać się w pewne miejsce - powiedział Tweed, zwracając się do Eve, gdy opuścili restaurację.

Spojrzała na swój zegarek, a następnie na wiszący obok recepcji.

- Mój zegarek spóźnia się piętnaście minut. Nic dziwnego, że ledwie zdążyłam na samolot w Zurychu. Proszę bardzo. Szwajcarski zegarek. Zapewne spóźnia się już od wielu dni... - zawahała się przez chwilę. Tweed pomyślał, że chciała coś jeszcze dodać, lecz zmieniła zdanie. - Ach... - wyrwało jej się.

Stała wpatrzona w obrotowe drzwi wejściowe. Do hallu wszedł właśnie mężczyzna w czapce z nausznikami.

- Aha! Więc znów się spotykamy - usłyszeli znajomy głos. - Co powiecie na propozycję, byśmy się czegoś napili w barze? Ja stawiam...

Przyjechał Gaunt.

Marvin Mencken - niezadowolony z siebie, ponieważ ponownie poniósł porażkę - wyszedłszy w pośpiechu z bazylejskiego hotelu Hilton, udał się na dworzec, by zatelefonować do Nortona. Jego jedynym kontaktem był miejscowy numer telefonu. Ten przebiegły skurwiel Norton nigdy nie podawał mu swego adresu.

Kiedy zajęty był szukaniem telefonu, że wschodu zaczął wiać mroźny wiatr. Zaczerpnąwszy głęboki oddech, wykręcił numer.

- Kto mówi? - ochrypły głos po drugiej stronie był stanowczy.

- Mencken. Duży oddział, który przyleciał z Zurychu razem ze mną, jest już na miejscu. Załatwiliśmy transport...

- I spieprzyliście wszystko w pociągu. Widziałem, jak wyładowywali zupełnie zbędny sprzęt. Tym razem musicie naprawdę idealnie współpracować - ton Nortona stał się niebezpiecznie przyjazny.

- Jasne...

- Nic nie jest jasne. Słuchaj. Tweed zatrzymał się w Drei Konige, mówią o zamiłowaniu do świeżego powietrza i spacerów nad rzeką. Tym razem masz go wyeliminować. Albo twoja głowa znajdzie się na szafocie. Zamknij się i słuchaj, do cholery! Oto, co masz zrobić...

Rozmowa dotycząca planowanego zamachu miała miejsce, gdy Tweed kończył jeść obiad w hotelowej restauracji.

- Dziękuję - odpowiedział Tweed na propozycję Gaunta - ale jesteśmy umówieni. - Spojrzał na Paulę i Newmana, którzy w tym czasie podeszli bliżej, a następnie ściszywszy głos, zwrócił się do Eve. - Jestem niezmiernie wdzięczny za zaproszenie na kawę, lecz gdy wspomniała pani o swoim spóźniającym się zegarku, zorientowałem się, że ja też jestem już spóźniony. Może spotkamy się przy innej okazji?

- Tak, bardzo chętnie - szepnęła Eve. Spoglądając na niego przymkniętymi do połowy oczyma, powoli przesunęła ręką po włosach. - Jestem taka samotna.

- Całkowicie panią rozumiem. Wkrótce się spotkamy - zapewnił ją Tweed.

Newman i Paula wyszli z hotelu i Tweed natychmiast skręcił w prawo.

- Jesteśmy z kimś umówieni? Czy po prostu stała się zbytnio napastliwa? - zapytała Paula.

- Jesteśmy umówieni na spacer, bym mógł pomyśleć. Być może znajdujemy się blisko dokonania ważnego odkrycia - może nawet znalazłem klucz do całej zagadki.

Kiedy wspinali się pod górę, idąc wzdłuż opustoszałej ulicy zwanej Blumenrain, Tweed zrelacjonował im swoją rozmowę z Cordem Dillonem. Minęli krótką, boczną uliczkę, która jak zauważył Newman, prowadziła do miejsca, skąd odpływał prom łączący obie strony Renu. Równolegle do rzeki ciągnęła się inna, wąska uliczka pełna niezwykle starych budynków. Totemtanz. Tweed, pomimo wzmagających porywów wiatru, zatrzymał się na moment, by przypatrzyć się wypisanym na budynkach datom: 1215.1195. 1175.

- Jedno z najstarszych miast w Europie - skomentował.

- Wczesne średniowiecze - dodała Paula.

Wiatr nagle ucichł, wszystko zamarło w bezruchu. Paulę ogarnęły złe przeczucia. Na wąskiej uliczce nie było żywego ducha oprócz nich.

Średniowieczne wąskie, wysokie budynki, połączone ze sobą, tworzyły nie kończącą się ścianę. Każdy dom miał ciężkie, drewniane drzwi, a kamienne ogrodzenia wywoływały wrażenie, że nikt tam nie mieszka. Stary chodnik był tak wąski, że musieli iść gęsiego.

Tweed, trzymając ręce schowane głęboko w kieszeniach, ze skulonymi z powodu zimna ramionami, szedł pierwszy. Paula podążała tuż za nim, a Newman zamykał niewielką procesję. Czuli się jak w mieście porzuconym przez mieszkańców z powodu zarazy.

Słońce zaszło za horyzontem. Niebo wyglądało niczym nisko wiszący sufit z szarych chmur zwiastujących śnieg. Złe przeczucia przytłoczyły Paulę jeszcze bardziej. Weź się w garść, pomyślała. W tym samym momencie usłyszała zbliżający się z naprzeciwka samochód. Pierwszy, od chwili gdy wyszli na spacer.

O tej porze - zapewniała samą siebie - większość ludzi wraca do domu po przepracowanym dniu...

Tweed zatrzymał się, wyciągnąwszy rękę, chwycił Paulę za ramię, rozglądając się jednocześnie za jakąś bezpieczną alkową, w którą mógłby pchnąć przyjaciółkę. Newman nie miał nawet czasu, by wyciągnąć swój rewolwer. Po drugiej stronie ulicy pojawiło się pędzące w ich stronę szare volvo. Kierowca miał na sobie kask oraz gogle. Newman zerknął na pozostałych mężczyzn siedzących w samochodzie, który wjechawszy właśnie na chodnik po ich stronie, zbliżał się nieubłaganie niczym torpeda.

Nie było dokąd uciekać. Zewsząd otaczała ich ściana domów. Za chwilę zostaną zmiażdżeni i dokładnie rozjechani. Tweed chwycił Paulę za nadgarstek, przygotowując się do próby przerzucenia jej na drugą stronę ulicy. Wątpił, czy będzie w stanie tego dokonać. Volvo było tuż-tuż.

Nagle, nie wiadomo skąd, pojawił się biały mercedes pędzący ulicą z kierunku, skąd nadjechało volvo. Samochody zrównały się ze sobą. Kierowca prowadzący mercedesa skręcił kierownicą, z piskiem wyhamowując tuż przed zderzeniem się ze ścianą.

Volvo uderzyło w bok mercedesa, z którego wyskoczyli czterej uzbrojeni policjanci. Podczas gdy trzej z nich natychmiast podbiegli do drzwi szarego volvo, celując w znajdujących się w środku mężczyzn, czwarty uśmiechnąwszy się do Tweeda pomachał ręką, a następnie gestem nakazał mu się wynosić.

- Wracamy do Drei Konige - powiedział Tweed, obejmując Paulę trzęsącą się niczym targany wiatrem liść.

29

Pogrążona w szoku trójka przyjaciół szła w milczeniu, dopóki ich oczom nie ukazał się budynek hotelu Drei Konige. Tweed spojrzał na Paulę, której twarz powoli odzyskiwała naturalne kolory.

- To Beck nas ocalił - odezwał się Tweed. - Mówił mi, że wziął się do oczyszczania miasta.

- Według mnie mieliśmy po prostu niebywałe szczęście, że we właściwej porze pojawił się nie oznakowany samochód policyjny - wyraził Newman swoje zdanie.

- Oparte na doskonałej organizacji. Nie odwracajcie się gwałtownie - ostrzegł Tweed - ale zerknijcie na stojącego w pobliżu mostu mężczyznę, widzicie? Ma przy sobie krótkofalówkę. Zauważcie też, że może stamtąd doskonale obserwować wejście do hotelu, a więc prawdopodobnie widział, że wychodziliśmy na spacer. Zapewne zawiadomił czekającego w centrali Becka. Obecnie najważniejsze nasuwające się pytanie dotyczy tożsamości osoby, która przekazała przeciwnikowi informację o naszym pobycie w mieście oraz, być może, o zamierzanym spacerze.

Wchodząc przez obrotowe drzwi, Tweed natychmiast odnotował wzrokiem nieobecność znajomego recepcjonisty. Zamiast niego służbę pełniła młoda dziewczyna, której Tweed nigdy wcześniej nie widział. Poprosiwszy o klucz, czekał opierając się o ladę.

- W hotelu powinien mieszkać lub wkrótce ma zamieszkać mój przyjaciel, również Anglik. Czy może już przyjechał? Pan Gregory Gaunt?

- Zgadza się, proszę pana. Pan Gaunt zameldował się dziś rano. Chciałby pan, bym sprawdziła, czy jest w swoim pokoju?

- Nie, proszę go nie niepokoić, dziękuję. Pójdę na górę nieco odpocząć. Zrobię mu niespodziankę przy kolacji.

Gdy we trójkę wsiadali do windy, Tweed oznajmił:

- Zdaje się, że Gaunt przyjechał już kilka godzin temu.

Cudowne ocalenie Tweeda i jego przyjaciół zdarzyło się około godziny trzeciej po południu.

W Waszyngtonie była wtedy dziewiąta rano. Całą szczękę oraz górną wargę Bradforda Marcha pokrywał czarny zarost. Sara Maranoff natychmiast zorientowała się, że tego dnia prezydent nie spodziewa się odwiedzin pani Hamilton ani żadnej innej atrakcyjnej kobiety.

Kiedy miała dla niego złe wiadomości, zawsze starała się przekazać je z samego rana. Był wtedy świeższy i mniej skłonny do wybuchów. Stojący przy oknie March spojrzał na swoją sekretarkę, jednocześnie drapiąc kciukiem swój bujny zarost. Z wyrazu jej twarzy wywnioskował, że przynosi złe wieści.

- No dalej, Saro, wyrzuć to z siebie - warknął.

- Dzwonił Tom Harmer, od którego wzięliśmy znaczną część sumy wysłanej do Europy przez kuriera.

- Czego chce?

- Zwrotu pieniędzy. Najwidoczniej zaczęli nękać go wierzyciele. Prosił, by je oddać w ciągu najbliższych dwóch tygodni.

- Proszę bardzo - March podciągnąwszy spodnie, uśmiechnął się złowrogo. - Masz jeszcze zdjęcia Toma pieprzącego się z tą laską - wykorzystaj jedno z nich. Będzie wspaniałym podarunkiem dla jego żony z okazji zbliżającej się rocznicy ślubu.

- Chcesz, żebym wysłała jej jedno? Brad, to cię donikąd nie zaprowadzi.

- Nie wyspałaś się? Obudź się, Saro. Miałem na myśli wysłanie odbitki do biura Harmera. Kiedy dojdzie na miejsce, zadzwoń do niego i spytaj, czy mu się podoba. Następnie przekaż mu, że ofiarowane przez niego pieniądze stanowiły dar na fundusze partyjne i nie mogą być zwrócone.

- Brad, moim zdaniem, Tom jest w sytuacji bez wyjścia. Musi spłacić pożyczkę albo znajdzie się w ogromnych kłopotach.

- To już jego problem. Załatw sprawę zgodnie z moim życzeniem.

Doskonale uczesana, czarnowłosa Sara miała na sobie gładką szarą sukienkę przepasaną w talii. Nigdy nie przejmowała się zbytnio swoim ubraniem, wystarczyło, by było schludne. Od niepamiętnych czasów, jeszcze na Południu, zawsze była prawą ręką Marcha, strzegła go przed czającymi się wokół niebezpieczeństwami. Przygryzając pióro, postanowiła nie dawać za wygraną.

- Słyszałam, że jedna z drużyn wchodzących w skład Oddziału Pierwszego wróciła z Europy, na dodatek liczna. Domyślam się, że zgodnie z twoim życzeniem.

- I co z tego? - odparł zniecierpliwiony March.

- Nie wiedziałam, że mają przejąć obowiązki Secret Service. Wysyłają swoich ludzi w każde miejsce, dokąd wybiera się prezydent, by sprawdzić teren i zabezpieczać przed wtrącaniem się lokalnej policji. Są fachowcami w każdym calu.

- Zgadza się - March odrzekł bez wahania. - Od dzisiaj typki ze służb specjalnych już się nie liczą. Wydaje im się, że mogą mną sterować. Oddział Pierwszy przejmuje ich obowiązki. Poza tym ponownie masz rację - nie skonsultowałem z tobą swojego posunięcia.

- Nie podobają mi się twoje poczynania...

- Nie zależy mi na tym. Po prostu odtąd tak ma być. Ludzie z Oddziału Pierwszego są znacznie twardsi niż ci z Secret Service. Moi bezwzględni chłopcy. Chcę mieć wokół siebie ludzi, którym mogę zaufać.

- Nie mają takiego doświadczenia, jak służby specjalne - nalegała Sara.

- Załatwiają sprawy z miejsca, nie certolą się. Podoba mi się ich stosunek do wykonywanych zadań. I co najważniejsze, to ja mówię im, co mają robić.

- Popełniasz błąd...

- Weź sobie trochę wolnego - powiedział March, opierając się o ścianę ze skrzyżowanymi w kostkach nogami oraz rękoma wetkniętymi w głąb przepastnych kieszeni. - Pojedź wspiąć się na Mount Rushmore. Odetchnij sobie.

Sara poddawszy się, zamilkła. Kiedyś na pewno by jej posłuchał.

Nagle zadzwonił telefon. Prywatna linia. Sara odebrała, a następnie osłaniając dłonią słuchawkę, powiedziała:

- To Norton.

Prezydent zmarszczywszy brwi, powoli podszedł do aparatu i mrugnął okiem w stronę swej asystentki. Palcem wskazującym pogładził po wystającej kości policzkowej Sary, po czym ponownie puścił do niej oczko.

- Wiem, że jestem marudą. Nie gniewasz się? Nie wiem, jak bym sobie bez ciebie poradził. Miejmy nadzieję, że Norton wszystko załatwił.

Wziął od niej słuchawkę, a następnie zaczekał, aż Sara wyjdzie z pokoju.

W jednej chwili gotowa go niemal zabić, a za moment całkowicie odmieniona, pewna, że nadal pozostanie jego prawą ręką.

- Mówi prezydent March - odezwał się zimnym tonem. - Czy masz dwa przedmioty, na które czekam?

- Jeszcze nie, ale już niedługo... - zaczął Norton.

- Niedługo, to Mencken może przejąć po tobie dowództwo. Norton, jak wiele udało ci się osiągnąć?

- Zabranie dwudziestu spośród moich ludzi z powrotem do Waszyngtonu raczej mi nie pomogło...

- Gówno prawda. Wciąż masz do dyspozycji ponad trzydziestu. Czego ty chcesz? Całej pieprzonej armii? Norton! - wrzasnął March. - Ostatni raz. Masz dziesięć dni, żeby przynieść mi obie rzeczy. Gdyby przypadkiem zawodziła cię pamięć, rozpoznasz właściwy film natychmiast, gdy zobaczysz, kto na nim jest. Wystarczy kilka sekund, po czym szybko go wyłączysz. Na taśmie usłyszysz histerycznie krzyczącą dziewczynę, która zobaczyła pożar. Sama nie jest zagrożona, ale jeszcze jako dziecko zdarzyło jej się uciekać z płonącego domu. Jak tylko usłyszysz krzyk, wyłącz taśmę. Przynieś mi obie te rzeczy. Zrozumiałeś?

- Mam doskonałą pamięć, panie prezydencie...

- Więc może brak ci jaj. A teraz lepiej mnie posłuchaj, nie przegap niczego. Masz dziesięć dni, by załatwić tego Angola Tweeda oraz Ivesa, Joela Dysona i Corda Dillona. Masz ich sprzątnąć z powierzchni ziemi. Dziś mamy trzeciego marca. Dziś również wlicza się do twoich dziesięciu dni. To ostateczny termin. Szczególny nacisk kładę na słowo „ostateczny”.

March odłożył słuchawkę, po czym wyjął z kieszeni chusteczkę do nosa, którą otarł czoło i kark. Niesamowicie się pocił. Najdalej w ciągu dwudziestu czterech godzin po przekazaniu filmu oraz kasety Norton ulegnie tragicznemu wypadkowi.

- Niedługo przejmiemy inicjatywę - powiedział Tweed. - Jutro wyjeżdżamy pociągiem do Colmar i później dalej w Wogezy. Będziemy mieli tam przewagę, której dotychczas nam brakowało.

Wcześniej zatelefonował do Becka, by podziękować mu za uratowanie im życia. Zmuszony był wysłuchać łagodnej reprymendy dotyczącej ryzykownego wychodzenia z hotelu.

- O jakiej przewadze mówisz? - spytała Paula.

- Jak dotąd prowadziliśmy swego rodzaju walkę uliczną i w miastach, nie byliśmy nigdy pewni, kiedy i gdzie uderzy przeciwnik. Na otwartym terenie w górach - dostrzeżemy ich, zanim nadejdą.

- Gdy pojedziemy w góry spotkać się z Ambergiem w Chateau Noir? - zasugerował Newman.

Wcześniej Tweed opowiedział im o swojej rozmowie z Eve. Wspomniał o wyjeździe Amberga do Francji. Newmanowi nie bardzo spodobał się pomysł Tweeda, by jechać za bankierem.

- Tutaj jesteśmy pod ochroną Becka - argumentował. - We Francji będziemy mogli polegać tylko na samych sobie. Mamy podstawy sądzić, że przeciwnik dysponuje znacznymi siłami. Czy masz jakiś pomysł, kto kontroluje całą operację? Jeżeli przyczyną jest nakręcony przez Dysona film, cóż takiego musi się na nim znajdować, że tylu ludzi przez niego zginęło?

- Nie mam pojęcia. I dlatego zamierzam się spotkać z Ambergiem. Jestem przekonany, że zabrał ze sobą zarówno film, jak i kasetę. Być może grożono mu i dlatego traktuje oba przedmioty jako tarczę mającą go ochronić. To po pierwsze.

- A po drugie? - zniecierpliwił się Newman.

- Muszę zobaczyć ten film i przesłuchać taśmę. Zadzwoniłem do Moniki, a ona skontaktowała się z Crombiem, który nadzoruje uprzątanie gruzu w Park Crescent.

- W jakim celu? - spytał Paula.

- Ponieważ wciąż próbuje dokopać się do mojego sejfu który zawiera kopie filmu i kasety. Jak dotąd ani śladu.

- Chciałbym również wiedzieć, co knuje Cardon - zauważył Newman. - Niemal nie widywaliśmy go w Zurychu.

- Niech sam ci powie. Zaraz go wezwę.

Tweed podniósł słuchawkę telefonu i wykręcił numer pokoju Cardona, po czym kazał mu natychmiast przyjść. Kiedy odłożył z powrotem słuchawkę, spojrzał na Newmana.

- Skoro chcesz wiedzieć, sam go spytaj...

Tweed stał, wyglądając przez okno, podczas gdy oni w milczeniu czekali.

W górę rzeki płynął niewiarygodnie wielki tankowiec. Wzdłuż całego pokładu biegły liczne rury, na których rozmieszczono mnóstwo tabliczek. Kiedy Cardon zapukał do drzwi, Newman wpuścił go do środka.

- A więc do dzieła - odezwał się Tweed, po czym zaczął przechadzać się po pokoju.

- Chcielibyśmy wiedzieć, czym zajmowałeś się w Zurychu - zapytał Newman.

- Posługując się fotokopią sporządzonego przez Paulę portretu Joela Dysona, całymi godzinami przeczesywałem miasto - Cardon zmarszczył brwi. - Aż w końcu odnalazłem go.

- Znalazłeś go! - wykrzyknęła Paula. - Gdzie? Dlaczego go nie zatrzymałeś? Przecież mógłby wyjaśnić przyczyny zamieszania.

- Spokojnie - uśmiechnął się Cardon. - Zobaczyłem go, gdy wsiadał do taksówki na Bahnhofstrasse. Nie mogłem faceta zatrzymać, skoro nią odjechał.

- A więc zgubiłeś go?

- Powiedziałem: spokojnie - cierpliwie kontynuował Cardon. - Wziąłem inną taksówkę i pojechałem za nim na Kloten. Wokół pełno było ludzi, gdyż przyleciał właśnie samolot. Na dodatek mnóstwo ochroniarzy. Znowu nie mogłem tak po prostu podejść i wsadzić mu lufę pod żebra.

- Rzeczywiście nie mogłeś - zgodziła się Paula. - A później, co się stało?

- Rzecz, której należało się spodziewać. Obserwowałem go, jak przechodzi przez odprawę. Byłem tuż za nim. Miał ze sobą tylko jedną walizkę. Rzeczywiście ma lisią twarz.

- To szumowina! - rzucił Newman.

- Kontynuuj - ponaglała Paula, wiedząc, że Cardon naigrawa się z niej.

- Zaplanował wszystko co do minuty. Nie mając biletu - ani czasu, by go kupić - nie mogłem przejść przez odprawę celno paszportową. Zgadnijcie, dokąd leciał.

- Na Marsa - powiedziała Paula z rozmyślną przesadą.

- Nie aż tak daleko. Wybierał się do Bazylei. Jest gdzieś w tym mieście.

Paula siedziała w osłupieniu. Newman natychmiast zaproponował kierunek działania.

- Przeszukajmy Bazyleę tak jak wcześniej Zurych. Philipowi w końcu się powiodło. Wszyscy mamy odbitki szkicu Dysona.

- Nie - odrzekł Tweed. - Beck kazał nam pozostać w hotelu. Zignorowaliśmy jego radę - przynajmniej ja zignorowałem. I jakie były rezultaty? O włos uniknęliśmy śmierci. Bazylea, podobnie jak Zurych, to wielkie miasto. A my za kilka godzin - jutro z rana - wyjeżdżamy do Colmar. Nie chcę znowu ryzykować niczyim życiem..

- A co z naszą bronią? - spytał Cardon. - Czy Beck nie zechce nam jej odebrać?

- Zauważcie, że wiedząc o naszym zamierzonym wyjeździe do Francji, nie wspomniał o niej nawet słowem, a Arthur Beck zawsze o wszystkim pamięta.

- Ale będziemy przekraczali granicę - przypomniała mu Paula.

- Bob, pamiętasz, jak kiedyś wybraliśmy się razem do Colmar? Tamtejsza stacja to najdziwniejsza rzecz na świecie. Prosto ze szwajcarskiego dworca wychodzi się na francuską stacyjkę. Jeśli pojedziemy pociągiem o jedenastej, tak jak poprzednio, nikogo nie będzie w obu punktach kontrolnych.

- Przypuśćmy jednak, że tym razem oba punkty zostaną obsadzone. Nie będziemy mieli żadnego wyjścia - nalegała Paula.

- Wręcz przeciwnie - odparł Tweed. - Ja nic nie przenoszę, więc pójdę pierwszy, a wy zaczekacie. Jeżeli zobaczycie, że mnie zatrzymują, zawrócicie. Będziemy wtedy musieli wymyślić coś innego.

- Zastanawiam się, gdzie jest teraz Joel Dyson - zastanawiała się głośno Paula.

- A ja chciałbym się dowiedzieć, kto zamordował Klarę i detektywa, Theo Strebla - dodał Newman.

- Myślę, że opierając się na dostarczonych mi przez was informacjach, rozwikłałem tę sprawę - odparł Tweed.

Bankverein, przystanek tramwajowy w połowie drogi pomiędzy Renem a dworcem kolejowym, to miejsce, gdzie swoje siedziby ma większość z bazylejskich banków. Jednym z nich jest Zuricher Kredit Bank. Na chodniku, przed wejściem do banku w niedbałej pozie siedział hipis. Na głowie miał zniszczony, szwajcarski kapelusz, którego opuszczone rondo doskonale zakrywało twarz mężczyzny. Jego znoszony płaszcz zapięty był po samą szyję, by chronić właściciela przed zimnem. Poplamione zbyt długie dżinsy zawijały się na starych, szwajcarskich butach do chodzenia po górach. Joel Dyson przy boku trzymał wielką, płócienną torbę.

Dyson wysmarował sobie twarz błotem, a jego cofnięty podbródek skrywał się pod porwanym szalikiem. Kilku przechodzących Szwajcarów z ciekawością spojrzało w jego stronę, ale stojący po przeciwnej stronie ulicy Amerykanin, zgodnie z przewidywaniem Dysona, nie widział w jego osobie niczego szczególnego. Dyson chciał wślizgnąć się do banku pod nieuwagę Amerykanina. Wiedział już, że musi wejść jednocześnie z jakimś klientem. Stojący wewnątrz strażnik zajmie się tą osobą nie zwracając na niego uwagi.

Dyson obliczył, że jego akcja musi przebiec z dokładnością do ułamków sekundy. Nauczył się już błyskawicznych działań, gdy wykonywał różnym osobistościom kompromitujące zdjęcia. Kiedy zobaczył zbliżającą się, ubraną na czarno kobietę, chwycił ręką za drewniane ucho swojej torby. Od strony Renu powoli nadjeżdżały trzy małe tramwaje - miniaturki w porównaniu z błękitnymi gigantami mknącymi po ulicach Zurychu. Być może nadszedł właściwy moment. Kobieta w czarnym stroju weszła do wnętrza banku, powitał ją strażnik, a następnie poprowadził w głąb budynku. Tramwaje zasłoniły go przed Amerykaninem.

Dyson skoczył, jednym pchnięciem otworzył prowadzące do hallu drzwi, po czym jego ruchy stały się jeszcze szybsze. Rozpiąwszy swój nędzny płaszcz, zdarł go z siebie, odsłaniając kryjącą się pod nim elegancką, granatową marynarkę. Następnie w mgnieniu oka pozbył się za dużych dżinsów maskujących znajdujące się pod spodem spodnie od garnituru. Zrzuciwszy z nóg buty, otworzył płócienną torbę, z której wydobył parę eleganckich mokasynów. W końcu zdjąwszy z głowy kapelusz, wszystko razem wepchnął do torby, po czym starannie ją zamknął. Przeczesawszy grzebieniem włosy i otarłszy twarz przygotowaną wcześniej wilgotną szmatką zaczekał na powrót portiera, podał mu bez wypowiedzenia słowa wizytówkę. Strażnik obejrzał ją, a następnie odwrócił, by zobaczyć po drugiej stronie napisaną po niemiecku informację:

Proszę służyć temu panu wszelką pomocą. Jest jednym z najwartościowszych klientów.

Na wierzchniej stronie widniało wypisane tłoczonym drukiem nazwisko, Walter Amberg, Zuricher Kredit Bank. Dyson poprosił brata Juliusa o wizytówkę, gdy przyniósł na przechowanie swój film oraz kasetę. W czasie pobytu w Zurychu odwiedził kilka barów, aż wreszcie, stawiając parę kolejek, nawiązał rozmowę z przygodnym Szwajcarem. W końcu poprosił go, by napisał na wizytówce krótką informację po niemiecku, tłumacząc mu, że chce spłatać figla swojemu szwajcarskiemu przyjacielowi.

Dyson był niemal ekspertem w dostawaniu się do nieznanych biur czy domów za pomocą blefu. Strażnik odezwał się do niego po niemiecku.

- Przykro mi - odparł Dyson - ale mówię tylko po angielsku.

- Sądzę, że powinien pan porozmawiać z panią Kahn - strażnik zaproponował tym razem już po angielsku.

- Zdaje mi się, że polecono mi osobę właśnie o takim nazwisku...

Pani Kahn była brunetką, w bliżej nie określonym wieku, noszącą okulary w złotych oprawkach. Poprosiwszy go, by usiadł, z uwagą przyjrzała się otrzymanej wizytówce, po czym przeprosiła go na chwilę. Wychodząc do drugiego pokoju starannie zamknęła za sobą drzwi.

Dyson uśmiechnął się do siebie. Doskonale wiedział, w jakim celu wyszła.

Z pewnością dzwoniła właśnie do Zurychu, by go sprawdzić. Kiedy zostawiał na przechowanie film oraz kasetę, wpłacił jednocześnie niewielką sumę pieniędzy.

Pomyślał sobie wtedy, że jeżeli będzie klientem - bez względu na wysokość założonego konta - stanie się niejako członkiem klubu.

Pozostawiony samotnie Dyson wyjął chusteczkę, zmoczył ją językiem, a następnie starannie wytarł oba policzki. Już w hallu usunął z twarzy niemal wszystek brud, chciał jednak sprawić jak najlepsze wrażenie. Wyglądać na zamożnego, prawdziwego członka najwyższych sfer. W końcu pani Kahn powróciła i zajęła miejsce za biurkiem.

- Czym mogę panu służyć, panie Dyson?

- Muszę skontaktować się z panem Ambergiem. Przechowuje dla mnie pewną wartościową rzecz. Powiedział, że jeśli będę chciał ją odebrać, powinienem poprosić o spotkanie. Sprawa jest pilna.

- Pan Amberg wyjechał do Francji.

- Wiem - uśmiechnął się przelotnie. - Zostawiłem adres w swoim londyńskim mieszkaniu. Ponieważ jestem kawalerem, nie mam do kogo zadzwonić, by go dla mnie sprawdził.

- Jest w Alzacji...

- To jeszcze pamiętam, lecz szczegóły obcych adresów zawsze umyka ją mi z głowy.

- To niedaleko. Chateau Noir w Wogezach. Może pan dojechać do Colmar pociągiem.

- Podróżuję samochodem, ale wiem, jak dojechać. Byłem już kiedyś w Colmar.

- Posiadłość pana Amberga nie jest łatwa do odnalezienia. Leży wysoko w górach. Proponuję, by pan zakupił mapę samochodową. Kiedy dojedzie pan do Colmar, tuż obok stacji kolejowej znajdzie pan hotel. Hotel Bristol. Jeśli da im pan mapę, wskażą drogę.

- Jestem pani niezmiernie wdzięczny, pani Kahn.

- Cała przyjemność po mojej stronie. Strażnik odprowadzi pana do drzwi...

Strażnik stanowił niedogodność. Dyson miał nadzieję, że uda mu się w hallu znowu włożyć na siebie strój hipisa - zanim opuści bank. Pojawił się strażnik, odprowadził go do drzwi frontowych, otworzył je i skinął głową na pożegnanie.

Kiedy Dyson wyszedł na zewnątrz, ogarnęło go lodowate zimno. W banku panowało przytulne ciepło. Przeszedł kilka kroków, obserwując wciąż stojącego po przeciwnej stronie ulicy Amerykanina. Nagle poczuł przytkniętą do pleców lufę pistoletu.

- Panie Dyson, gdzie jest obecnie Amberg? Właściwa odpowiedź zwiększa prawdopodobieństwo, że nie pociągnę za spust.

- W Chateau Noir, we Francji. Wysoko w Wogezach niedaleko Colmar.

Dyson był śmiertelnie przerażony, lecz mocno trzymał się w garści. Był już tak blisko ogromnej fortuny. Na obecnym etapie rozwoju wypadków nie chciał ryzykować, że zaliczy kulę prosto w plecy. Może mówiący z amerykańskim akcentem mężczyzna za jego plecami chce go właśnie sprawdzić?

- Przejdźmy się więc na mały spacerek - kontynuował głos z tyłu. - Znam skrót przez pewną alejkę...

Mężczyzna zamilkł. Dyson dostrzegł zbliżający się powoli ulicą samochód policyjny. Szybko podniósł obie ręce do góry, wysoko ponad głowę. Wszystko trwało jedynie ułamki sekundy. Wóz policyjny zatrzymał się, przytknięta do jego pleców broń zniknęła. Dyson usłyszał tupot uciekającego w pośpiechu napastnika, a po chwili podszedł do niego policjant trzymający w dłoni broń.

- Zatrzymał mnie, przystawiając mi do pleców lufę, żądał paszportu i pieniędzy.

Dyson obejrzał się przez ramię. Po Amerykaninie nie pozostał nawet ślad.

- Niczego mi nie zabrał. Przyjechaliście w samą porę...

Policjant skinął głową, a następnie pobiegł imponująco długimi krokami w stronę skrzyżowania, od którego odchodziło kilka ulic, by na koniec zniknąć za rogiem. Dyson westchnąwszy z ulgą, podniósł swoją płócienną torbę, po czym pospiesznie się oddalił.

Zawczasu wynajął sobie mercedesa. W przeciągu godziny przekroczy granicę, kierując się do Colmar.

Norton, którego „siwe” włosy stawały się coraz bardziej zaniedbane, siedział w wynajętym mieszkaniu w Bazylei. Należało do dyplomaty zatrudnionego w berneńskiej ambasadzie. Ambasadorowi Andersonowi nie spodobało się, gdy nakazał mu wyrzucić obecnego lokatora.

Nie miał jednak innego wyboru jak przystać na żądanie Nortona, kiedy siwowłosy, potargany mężczyzna, noszący okulary o szkłach w kształcie półksiężyców, pokazał mu specjalne upoważnienie pochodzące od samego prezydenta.

Anderson poinformował go, że sam też się wyprowadza, wraca do domu.

Jego miejsce miał zająć niejaki Gallagher. Norton uśmiechnął się do siebie Anderson, dyplomata starej szkoły, musiał podpaść Marchowi. Nagle zadzwonił telefon.

- Mówi Mencken. Zlokalizowaliśmy Amberga. Chateau Noir we Francji. Niedaleko miejscowości o nazwie Colmar. Posiadłość położona jest wysoko w Wogezach...

- Przenieś do Colmar cały oddział. Gdzie się zatrzymacie?

- W Bristolu.

- Zrozumiałem. To niedaleko stąd. Też tam przyjadę. A co z kurierem, który przywiózł forsę.

- Zamknięty w pokoju hotelowym. Wie pan w którym. Ja mam klucz.

- Zabierz go ze sobą - niech weźmie pieniądze. Ktokolwiek ma potrzebne mi rzeczy, na pewno, będzie próbował dokonać wymiany. Do roboty...

Norton zaczął się pakować. Walizkę miał tak małą, by można było zabierać ją ze sobą na pokład samolotu i w ten sposób zaoszczędzić czas i nie czekać przy taśmociągu. Ponownie zadzwonił telefon.

- Słucham, kto mówi?

- Facet, który dał ci dziesięć dni na załatwienie wszystkich spraw - warknął March. - Dlaczego jesteś w Bazylei. Miałeś przecież obstawić trzy różne miejsca w rejonie Zurychu, by odzyskać film oraz kasetę.

- To był blef. Nikt się nie pojawił. Ktoś się z nami zabawia, stosując technikę porywaczy. Wysyła człowieka w jakieś miejsce - tym razem trzy miejsca - a sam się nie zjawia. Chce nas zdenerwować. Z pewnością znowu zadzwoni, by wyznaczyć nowe punkty spotkania. Właśnie przenoszę się do hotelu Bristol, Colmar we Francji. Podam panu nowy numer telefonu, kiedy dojadę na miejsce. Jesteśmy coraz bliżej wygranej. Zlikwidowane zostaną wszystkie cztery cele oraz odzyskamy film i kasetę...

- Norton, nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak mnie pocieszyłeś - March odparł z nie ukrywaną ironią w głosie. - Rozumiesz? W jaki sposób zamierzasz dokonać tak dużo w wyznaczonym czasie - przed trzynastym marca?

- Wszyscy będą w terenie górzystym. Wykorzystam góry, żeby ich pokonać. Osaczę ich...

Tym razem Norton rzucił słuchawkę na widełki.

Część druga
Terror

30

Norton przyjechał do Colmar pierwszy. Odziany w czarne karakułowe palto oraz futrzaną czapkę, spoglądając przez swe okulary na recepcjonistkę hotelu Bristol, wyglądem przypominał rosyjskiego profesora.

Dziewczyna stojąca za ladą zastanawiała się, cóż takiego jest w przybyszu, co sprawiało, że wewnętrznie trzęsła się ze strachu. Stał w bezruchu, a jego wpatrzone w nią spoza szkieł oczy wydawały się martwe, pozbawione ludzkich uczuć.

- Chciałbym wynająć dwuosobowy pokój na pięć dni - zwrócił się Norton do recepcjonistki. - Prowadzę interesy jednocześnie w kilku miejscach, więc może się zdarzyć, że nie będę wracał na noc. Zapłacę z góry za całe pięć dni...

Zameldował się, używając nazwiska Ben Thalmann, zapłacił frankami francuskimi, po czym wyjął samochodową mapę Wogezów kupioną jeszcze w Bazylei. Opuścił miasto dwadzieścia minut po zakończeniu rozmowy z prezydentem Marchem.

- Muszę odwiedzić Chateau Noir, rezydencję pana Amberga, Szwajcara. Czy mogłaby mi pani pokazać, w jaki sposób się tam jedzie?

- Będzie się pan musiał pospieszyć - odpowiedziała dziewczyna po angielsku. - Wcześnie się ściemnia, a w górach zalega śnieg. Drogi mogą być bardzo oblodzone...

- Proszę mi tylko wskazać na mapie...

Zamilkła, przestudiowała mapę, a następnie zaznaczyła szlak drogą N83 do Kayserberg, potem do góry w Wogezy wzdłuż trasy numer N415. Boczna droga okazała się niezwykle skomplikowana, więc recepcjonistka narysowała wzdłuż niej linię długopisem. Powtarzała właśnie swoje ostrzeżenie dotyczące oblodzenia nawierzchni, kiedy Norton obcesowo jej przerwał.

- Czy mogę skorzystać z pani telefonu?

- Oczywiście, proszę pana...

Dyskretnie znikła za znajdującymi się z tyłu drzwiami. Pragnęła jak najszybciej pozbyć się czarnego typa, jakim wydał się jej nowy gość. Norton uśmiechnął się do siebie, wykręcając numer hotelu Drei Konige. Wyczuł strach dziewczyny, co jeszcze bardziej go podnieciło. Poprosił hotelową centralkę, by połączono go z Tweedem. Nastąpił moment ciszy.

- Kto mówi? - odezwał się męski głos.

- Barton Ives - powiedział Norton przez przytkniętą do słuchawki, jedwabną chusteczkę. - A kto pyta?

- Tweed. Ives, gdzie pan jest...?

Norton odłożył słuchawkę. A więc Tweed wciąż był w Bazylei. Przynajmniej raz wyprzedził swojego przeciwnika. Zyskał czas na przygotowanie śmiertelnej pułapki. Zaciekawił go również fakt, że Tweed zamierzał spotkać się z Ivesem.

Pozbędzie się ich wszystkich naraz tu, w Alzacji.

Norton nie zatrzymywał się w Drei Konige, zjadł tam wczesny obiad i usiadł sobie w hallu. Akurat, by zobaczyć wchodzącego wraz z przyjaciółmi Tweeda.

Stosując podobną strategię nie zamierzał zatrzymać się w Bristolu. Z położonej vis-a-vis hotelu stacji kolejowej wziął broszurkę zawierającą nazwy kilku małych hotelików znajdujących się w obrębie miejscowej Starówki. Jeden z nich stanie się bazą Nortona.

Szybko przejechał przez rozciągający się za Colmar płaskowyż. Było zimne, słoneczne popołudnie wzmagające wrażenie niezwykłej świeżości powietrza. Po obu stronach drogi jak okiem sięgnąć ciągnęły się winnice.

Zwolnił nieco, gdy wjechał do założonego jeszcze w średniowieczu Kayserbergu będącego właściwie średniej wielkości wsią. Norton nie zwrócił nawet najmniejszej uwagi na malowniczość miasteczka. Dostrzegł jedynie wąski, kamienny most łączący dwa brzegi małej rzeczki.

Doskonałe miejsce do podłożenia bomby, którą będzie można zdalnie zdetonować. Mencken, który miał wkrótce przyjechać do Colmar, jest specjalistą w dziedzinie materiałów wybuchowych. W drodze z Bazylei Norton zauważył niewielki kamieniołom. Znajdowała się w nim szopa z napisaną po francusku tablicą ostrzegawczą: NIEBEZPIECZEŃSTWO - MATERIAŁY WY BUCHOWE.

Zaznaczył na mapie jej położenie.

Kiedy wyjechał z Kayserbergu, znalazł się między pierwszymi wzgórzami.

Nad nimi rozciągał się długi łańcuch spowitych śniegiem Wogezów. Norton wynajął samochód wyposażony w opony przystosowane dojazdy po śniegu. Droga zaczęła wić się i wspinać coraz wyżej i wyżej...

Po obu stronach szosy rosły gęste kępy jodeł pokryte czapami zamarzniętego śniegu, ich gałęzie uginały się pod tym ciężarem. Nawierzchnię zalegała cienka warstewka lodu, zdradliwa, gdyż przysypana śniegiem. Temperatura powietrza gwałtownie spadała. Norton uśmiechnął się do siebie. Nikogo po drodze nie spotkał, a okolica idealnie nadawała się do przeprowadzenia jego planów. Wszędzie pełno było świetnych miejsc do zorganizowania zasadzki. Przewidywał, że Tweed wraz z kompanami zniknie z powierzchni ziemi jeszcze do czasu nadejścia wiosny - tylko ona mogła odkryć zamarznięte samochody oraz gnijące kości ich pasażerów.

Po drugiej stronie drogi zbocze góry opadało w przepaść. Przed oczyma Nortona rozciągał się widok na położony poniżej, głęboki wąwóz. Nie miał wątpliwości, że Tweed spróbuje przyjechać, by spotkać się z Ambergiem w Chateau Noir.

Ostrożnie wjeżdżał pod strome, kręte wzniesienie, zwracając szczególną uwagę na ukryty pod śniegiem lód. Obok niego leżała otwarta mapa z zaznaczoną przez recepcjonistkę z Bristolu drogą. Korzystał z niej dosyć często. Powinien niedługo dojechać do zakrętu prowadzącego w stronę Czarnego Jeziora.

Dokuczliwe zimno zaczęło przenikać przez jego płaszcz, więc ustawił ogrzewanie na maksymalną wydajność. Pochodząca z oddechu wilgoć zaparowała mu okulary. Natychmiast je zdjął - stanowiły jedynie element przebrania. Wciąż tylko z rzadka napotykał ślady ludzkiej obecności - dostrzegł dziwaczny, stary dom z pobielanymi ścianami, pokryty staromodną, dwułukową dachówką, przywalony niemal śniegiem. Norton doskonale znosił zimno, ale tym razem nie miał zamiaru marznąć.

Przejechał przez, leżącą na jego szlaku, małą wioskę zwaną Orbey. Ani żywej duszy. Z pewnością wszyscy siedzieli w domach. Jakiś czas temu skręcił z drogi N415 i dlatego częściej zerkał na mapę. Poruszając się wąską dróżką, nagle zobaczył przed sobą Czarne Jezioro, którego widok wprawił go w zachwyt.

Kiedyś, gdy Norton pracował jeszcze w FBI, z polecenia Departamentu Stanu wypełniał w Europie różne tajne misje - choć według amerykańskiego prawa były one całkowicie nielegalne. Doskonale znał kontynent, ale czegoś podobnego jeszcze nigdy nie widział.

Po przeciwległej stronie spokojnych wód położonego samotnie jeziora wznosiła się pionowo niczym wieża, granitowa ściana. Na szczycie tkwił prawdziwy zameczek z wieżyczkami. W oknach świeciło się światło. Miał przed sobą Chateau Noir. Pod wpływem impulsu zdecydował, że złoży wizytę nieuchwytnemu jak dotąd Ambergowi.

Norton wjechał pod górę stromą i niezwykle krętą drogą. Przybył na szczyt, stwierdził, że zameczek jest bardzo masywną budowlą. Większość ludzi oniemiałaby z zachwytu na widok tak wspaniałego budynku. Nortonowi przypominał jedynie stylem podobne, wznoszone w średniowieczu.

Posiadłość okalał wysoki, kamienny mur, któremu Norton przyjrzał się dokładnie, zanim opuścił samochód i ruszył pieszo w kierunku kutej, żelaznej bramy. Nacisnął guzik domofonu. Musi się pospieszyć, jeśli chce wydostać się ze zdradliwych górskich dróg przed zapadnięciem zmroku. Jakiś głos odezwał się po niemiecku.

- Nie znam niemieckiego - odparł Norton, starając się ukryć swój amerykański akcent.

- W takim razie, czy zechciałby się pan przedstawić? - ten sam głos powiedział po angielsku.

- Tweed. Tweed...

- Proszę wejść.

Rozległ się brzęczący dźwięk. Norton pchnął jednocześnie oba skrzydła bramy. Pod jego naciskiem ustąpiło lewe. Wyjąwszy z kieszeni pudełko zapałek, wetknął je w zamek. Brama miała mechanizm zamykający obsługiwany wewnątrz budynku. Zastosował już kiedyś podobną sztuczkę. Zgodnie z przewidywaniem, zdążył zaledwie przejść przez kamienne podwórze, gdy brama się zamknęła.

Wchodząc po kamiennych schodach na masywnej budowy werandę, Norton wydobył z kabury lugera. Ogromne, drewniane drzwi otworzyły się do środka, po czym stanął w nich niski, tęgawy mężczyzna o wysokim czole oraz czarnych, zaczesanych do tyłu włosach. Ubrany był w elegancki, czarny garnitur. W błękitnych oczach mężczyzny pojawiło się zdziwienie, które po chwili przerodziło się w przerażenie.

- Pan nie jest Tweedem.

Zamierzał właśnie zatrzasnąć drzwi, gdy Norton wycelował w niego lugera.

Nie musiał już zmieniać swego normalnego głosu.

- Pan Amberg? Proszę nie kłamać, bo może mi zadrżeć palec na spuście...

- Tak, ale...

- Porozmawiajmy wewnątrz. Mógłby się pan przeziębić. Jest pan w posiadaniu dwóch przedmiotów, których poszukuję. Może pan mnóstwo zarobić, panie Amberg. - przejdźmy do negocjacji.

Podczas gdy mówił, Amberg wycofywał się do środka, a on wciąż z pistoletem w ręku, podążał za nim. Norton przelotnym spojrzeniem ogarnął rozległy, słabo oświetlony hali.

- Nie mam pojęcia, o czym pan mówi, Tweed.

Norton zdziwił się, słysząc, z jakim naciskiem bankier wypowiedział użyte przez niego nazwisko. Słowa Amberga odbiły się echem po ogromnym hallu.

Wpatrzony w niego Norton zdał sobie sprawę, że po jego lewej stronie wznoszą się ku górze szerokie, niknące w ciemnościach schody. Przez moment zdawało mu się również, że dostrzega stojącą na schodach sylwetkę.

W następnej sekundzie Amberg wyjął z kieszeni chusteczkę udając, że zamierza wydmuchać nos. Nagle obok Nortona uderzył w podłogę jakiś przedmiot. Amberg odsunął się w pośpiechu. Wokół Nortona uniosły się szare opary, po czym utracił ostrość widzenia. Szybko schował pistolet, wstrzymał oddech i jednocześnie lewą ręką wydobył chusteczkę. Gaz łzawiący dotarł do oczu Nortona, zanim zdążył je przesłonić.

Nie straciwszy całkowicie zdolności widzenia, Norton obrócił się i ruszył w stronę drzwi. Opuściwszy chustkę, odsunął zasuwkę, po czym otworzył ciężkie drzwi. Wybiegł na zewnątrz, następnie chwycił ręką za okrągłą, metalową klamkę i zatrzasnął za sobą drzwi. Wreszcie mógł znowu oddychać. W czasie ucieczki w stronę bramy jego wzrok poprawił się nieco dzięki zimnemu powietrzu oczyszczającemu podrażnione oczy. Dostała się do nich jedynie niewielka ilość substancji chemicznej, głównie do lewego. Pudełko zapałek wetknięte w zamek nie pozwoliło bramie się zatrzasnąć. Choć nie miał czasu, stanął na chwilę, by zabrać ze sobą pudełko. Może się przydać, gdyby zechciał posłużyć się jeszcze raz tą samą sztuczką, gdy wróci do Chateau Noir.

Zatrzymał się przy samochodzie, by jeszcze kilka razy odetchnąć głębiej świeżym, górskim powietrzem, potem wsiadł za kierownicę i przekręcił kluczyk w stacyjce. Dziewczyna z Bristolu zaznaczyła mu na mapie inną drogę powrotną.

Zamierzał z niej skorzystać.

Zawrócił samochód, by sprawdzić ów drugi szlak, z którego Tweed może skorzystać jadąc na spotkanie z Ambergiem. Kiedy ostrożnie posuwał się w dół, starając się jak najlepiej zapamiętać okolicę, z lewego oka wciąż płynęły mu łzy.

Norton był niemal siny z wściekłości na samego siebie. Złamał podstawową zasadę - nigdy nie działać pod wpływem impulsu, wpierw zawsze dokładnie trzeba wszystko sprawdzić, a potem wysłać swoich podwładnych. Uległ pokusie załatwienia sprawy osobiście. Już nigdy tak nie zrobi...

Najbardziej żałował, że nie ma pojęcia, kto stał na schodach i wystrzelił z pistoletu gazowego. Jednego był pewien - zamierzał wrócić do Chateau Noir razem z Menckenem i całym jego oddziałem. Nawet podczas tak krótkiego pobytu w posiadłości, Norton zdążył wiele zaobserwować. Na murze okalającym należące do Amberga kamienne monstrum zauważył biegnący górą drut - zapewne pod napięciem.

Widział również wyłożoną kamieniami ścieżkę prowadzącą za budynek w kierunku wznoszącej się z tyłu warownej wieży. Wystarczyłby jeden mężczyzna z karabinem maszynowym na jej szczycie, by zabezpieczyć wszystkie wejścia.

Już jakiś czas temu wjechał na drogę D417- szerszą i dlatego bezpieczniejszą. Minął budynek z napisem: LA SCHLUCHT 1139.

Znajdował się na wysokości 1139 metrów nad poziomem morza. Dalej droga zaczęła niebezpiecznie kluczyć, wić się niemalże w nieskończoność.

W pewnym momencie zatrzymał się i zaznaczył na mapie swoje położenie.

Po lewej stronie drogi wznosiła się pionowa, granitowa ściana, po prawej ziała bezdenna otchłań. Granitowy klif osłonięty był stalową siatką zabezpieczającą przed spadaniem na drogę kamieni. Pierwszorzędne miejsce na zasadzkę.

Pokonując liczne oblodzone zakręty, mimo że wciąż zjeżdżał w dół, nadal znajdował się powyżej linii, gdzie zaczynał się śnieg. Lekceważąc ryzyko przez cały czas dodawał gazu - w Wogezach powoli zmierzchało.

Przez całą drogę Norton nie spotkał żadnego innego samochodu. Kiedy zjechał poniżej poziomu zalegania śniegu, mocniej nacisnął pedał gazu. Do Colmar dotarł już po zmroku. Zatrzymał się przed stacją i wszedł do środka zapytać o drogę na Starówkę. Tuż za drzwiami natknął się na ogromny plan miasta.

Wkrótce wiedział już, że Starówka, gdzie znajdowały się małe hoteliki, nosiła nazwę Mała Wenecja. Ciekawe, pomyślał, ile jest Wenecji w całej Europie? Po załatwieniu noclegu musi zadzwonić do hotelu Bristol i poprosić Tweeda. Czuł, że właśnie tam zastanie swego przeciwnika. Gdy Tweed odbierze telefon - jeśli to zrobi - natychmiast odłoży słuchawkę. Głuchy telefon powinien wyprowadzić go nieco z równowagi. Pan Tweed nie wie jeszcze, że Alzacja stanie się jego grobem.

31

- Przewiduję, że Wogezy będą najniebezpieczniejszym miejscem - Tweed poinformował wszystkich zebranych w jego pokoju w Drei Konige.

Newman i Paula siedzieli we dwójkę na kanapie, Butler i Nield zajmowali fotele, Marler natomiast przyjął swoją zwykłą pozę, oparty o ścianę z papierosem w dłoni.

Marler, członek SIS oraz najlepszy strzelec wyborowy w całej Europie, otrzymał rozkaz przylotu z Londynu do Bazylei, kiedy Tweed zatelefonował do Moniki. Był około trzydziestoletnim mężczyzną, średniego wzrostu i raczej drobnej budowy ciała, o jasnych włosach. Miał na sobie sportową marynarkę oraz zaprasowane w kant spodnie marynarskie. Posługiwał się charakterystycznym dla wyższych klas akcentem i nieustannie kruszył kopie z Newmanem.

- Czy podpowiada ci tak intuicja? - spytał Marler. - Czy może masz jakieś namacalne dowody na poparcie swojego twierdzenia?

- Czy jest jakaś różnica - wtrącił się Newman.

Obu mężczyzn trudno było nazwać dobrymi przyjaciółmi, ale podczas walki każdy z nich wiedział, że może ślepo na drugim polegać.

- Ależ oczywiście, staruszku - odrzekł protekcjonalnie Marler. - Czy są namacalne dowody? - Jeszcze raz zapytał Tweeda.

Od czasu przyjazdu Marlera, Tweed wprowadzał go w szczegóły. Mając świeże spojrzenie na sprawę, mógł dostrzec, czy czegoś przypadkiem nie przeoczyli.

- Są pewne dane - odparł Tweed. - Zadzwonił do mnie Beck i doniósł mi, że mężczyzna, którego opis przypomina Joela Dysona, został zatrzymany przed tutejszym oddziałem Zuricher Kredit Bank.

- Zatrzymany? - spytała Paula.

- Tak. Kiedy tylko wyszedł z banku, jakiś Amerykanin przystawił mu do pleców pistolet. Na szczęście nadjechał patrol policji, Amerykanin z bronią uciekł, a jeśli wychodzącym z Zuricher Kredit Bank mężczyzną, którego napadnięto, był rzeczywiście Dyson, na pewno spotkał się z niejaką panią Kahn. Beck nigdy nie przeoczy najdrobniejszego szczegółu - zadzwonił więc do banku i porozmawiał z nią. Pani Kahn potwierdziła wiadomość pochodzącą od Eve Amberg - nasz bankier przebywa w Chateau Noir.

- Powiedziałeś, jeśli to był Dyson - odezwała się Paula. - Jakbyś nie akceptował jego identyfikacji, nie posiadając żadnego dowodu.

- Właśnie dlatego - odparł Tweed. - Wysłałem Cardona z kopią twojego portretu Dysona do pani Kahn...

Ktoś zapukał do drzwi. Kiedy Newman otworzył, do środka wszedł Cardon. Puścił oczko do Pauli, która wydęła usta.

- To Dyson odwiedził miejscowy oddział banku - zwrócił się Cardon do Tweeda, oddając kopertę zawierającą fotokopię portretu. - Natychmiast rozpoznała go na szkicu. Pomógł mi Beck - zostawił w banku swojego detektywa, który razem ze mną poszedł do pani Kahn. Dlatego nie wahała się ze mną rozmawiać.

- Wszystko to potwierdza, że w Wogezach czekają na nas liczne niebezpieczeństwa. Amerykanin, który zatrzymał Dysona, a później uciekł, prawdopodobnie wie już, dokąd pojechał Amberg. W Alzacji będziemy mieli towarzystwo raczej niezbyt miłe.

Zadzwonił telefon. Paula odebrała, przez chwilę słuchała, powiedziała, że przekaże, a następnie odłożyła słuchawkę i spojrzała z rozbawieniem na Tweeda.

- Ty już masz towarzystwo czekające na ciebie w hallu na dole. Niezwykle mile widziane. Jennie Blade chce z tobą koniecznie porozmawiać.

- Nie wspominała nic o Gauncie? - Tweed spytał, marszcząc brwi.

- Ani słowem.

- Kiedy rozmawiałem z Moniką, powiedziała mi, że zdobyła nowe informacje o Gauncie. W swoim czasie był oficerem w wywiadzie wojskowym. Dość intrygujące...

Jennie Blade siedziała wyprostowana w fotelu. Miała na sobie spodnie do jazdy na nartach wpuszczone w eleganckie, sięgające do kostek półbuty oraz niebieski jedwabny sweterek z kołnierzykiem, który znakomicie uwydatniał jej figurę. Na stojącym obok krześle leżała staranie złożona kurtka podbita futrem.

Kiedy Tweed wysiadł z windy, zajęta była poprawianiem swojej grzywki, przeglądając się w małym, podręcznym lusterku. Gdy spostrzegła Tweeda, zamknęła lusterko i wrzuciła je do torebki z domu mody Gucci.

- Dawno się nie widzieliśmy - powiedziała na powitanie.

Przechyliła głowę, wystawiając policzek. Tweed pochylił się i pocałował ją, po czym przysiadł na oparciu fotela. Nie zachowywał się nigdy w podobny sposób, lecz Jennie wyraźnie starała się go uwodzić. Jej długie nogi prezentowały się w całej okazałości.

- Nie tak dawno, od czasu spotkania w barze Hummer w Zurychu. Gdzie się podziewa Gaunt? - spytał Tweed.

- Ach, nasz dziedzic? Bóg jeden raczy wiedzieć. Jest nie do zniesienia. Znika na całe godziny, czasem dni. Powiedział mi, że cię tu spotkał. Jestem przekonana, że jesteś człowiekiem, na którym można polegać - przez co rozumiem, na którym kobieta może polegać.

- Zależy od kobiety i okoliczności.

- I pomyślałam sobie, że mnie lubisz.

Obróciła się - podobnie jak na barowym stołku w Hummerze - złożyła swe silne, szczupłe dłonie i oparła obie ręce na jego kolanach. Następnie spojrzała na niego przymilnym wzrokiem.

- Powiedzmy, że naprawdę cię lubię - powiedział Tweed. - Co z tego wynika?

- Jestem przerażona. Ktoś mnie śledzi. Pojawia się w najmniej oczekiwanych momentach. Kiedy wychodzę ze sklepu tuż przed jego zamknięciem, a na ulicy jest już ciemno. Kiedy wyjmuję klucze, by dostać się do mieszkania Gaunta w pobliżu Bankverein. Niełatwo mnie przestraszyć, ale muszę przyznać, że naprawdę niepokoi mnie ten cień.

- Opisz go.

Chwyciła go za prawą dłoń. Trzymając ją oburącz, wciąż patrzyła mu prosto w oczy.

- Powiedziałem, żebyś go opisała - powtórzył Tweed ostrym tonem.

- Nosi czarny kapelusz z szerokim rondem mocno nasunięty na czoło. Około metra siedemdziesięciu. Mogę się mylić, jeśli chodzi o wzrost. Nosi również długi czarny płaszcz oraz wełniany szal.

Starając się nie pokazywać tego po sobie, Tweed przeżył prawdziwy szok.

Jennie podała właśnie niemal idealny opis mężczyzny, którego Klara widziała, kiedy opuszczał mieszkanie Helen Frey po uduszeniu jej. Prawie identyczne spostrzeżenie poczyniła wścibska staruszka z budynku na Starówce, gdzie zamordowano Klarę.

- Czy masz na myśli Bazyleę? - upewnił się Tweed. - Ten mężczyzna śledzi cię tu, w Bazylei?

- Tak. Cień - zadrżała. - Staje się denerwujący. Co nie wydaje się absurdalne, jeśli się weźmie pod uwagę to, co robiłam dawniej.

- Cóż takiego robiłaś dawniej? - Tweed starał się być łagodny.

- Przeszłam szkolenie dotyczące księgowości. Nudziło mnie. Później dostałam wspaniałą posadę w wielkiej nowojorskiej firmie. Zajmowali się sprawdzaniem sytuacji finansowej różnych firm na całym świecie, otrzymując w zamian niewiarygodnie wysokie wynagrodzenia. Szpiegowali również znaczące osobistości. Musiałam uciekać się do najprzemyślniejszych wybiegów, by dostawać się do biur i prywatnych mieszkań osób, których dotyczyły zlecenia. Właśnie wtedy zaoszczędziłam sporą sumkę. Rzuciłam pracę, kiedy jeden z obserwowanych przez nas ludzi zagroził mi bronią. Poczułam, że opuściło mnie szczęście, i powróciłam do Anglii, do Londynu.

Mówiąc splotła swoje palce z palcami Tweeda. Dziękował Bogu, że Pauli nie było w pobliżu i nie mogła go teraz zobaczyć. Kpiłaby z niego bezlitośnie.

- A później poznałaś Gaunta?

Przez cały czas, gdy opowiadała mu o swoim życiu, nieustannie patrzyła mu prosto w oczy, a jej spojrzenie niemal hipnotyzowało Tweeda. Strzeż się, pomyślał.

- Nie, Gaunt pojawił się później - kontynuowała. - Po powrocie do Londynu podjęłam pracę w prywatnej agencji detektywistycznej. Pół roku podłej roboty doprowadziło mnie do Gaunta - na chwilę zamilkła.

- Mów dalej.

- Jesteś doskonałym powiernikiem. Moim ostatnim zadaniem w agencji było sprawdzenie Waltera Amberga.

Tweed ponownie przeżył szok, ale tak jak poprzednio zachował kamienną twarz, tym razem jednak obserwował Jennie uważnie, próbując ją rozszyfrować.

Jej głos stał się miękki i kojący, przez co jeszcze zwiększyło się jego hipnotyzujące działanie. Gaunt był głupcem, że nie poświęcał dziewczynie więcej uwagi.

Po raz pierwszy od czasu, kiedy żona zostawiła go dla greckiego milionera, Tweed pomyślał o porzuceniu samotnego życia. Natychmiast wziął się w garść. Nie było czasu na podobne fantazje, musiał wykonać zadanie, najniebezpieczniejsze ze wszystkich dotychczasowych.

- Kto wynajął agencję, by sprawdziła Waltera Amberga? - Tweed dopytywał się o kolejne szczegóły.

- Julius Amberg. Pewnego dnia przyszedł do naszego londyńskiego biura razem z Gauntem - właśnie wtedy poznałam dziedzica.

- Czego szukałaś sprawdzając Waltera Amberga? Czy przyjeżdżałaś do Szwajcarii?

- Tak. Jeśli zaś chodzi o pierwsze pytanie... Co do zakresu śledztwa dotyczącego Waltera, Julius Amberg był niezwykle precyzyjny. Czy Walter posiada jakieś drogie mieszkanie w innym mieście? Zaraz, czego on jeszcze chciał się dowiedzieć? - mówiła, wolną ręką bawiąc się wiszącym na jej szyi sznurem pereł. - Aha, już sobie przypomniałam. Czy utrzymuje kochankę? Jeżeli tak, to czy ubiera się ona w drogich sklepach i czy ma własny samochód? Czy Walter posiada jakieś inne samochody w różnych miastach? Tego typu sprawy. Przegrałam nie licząc odkrycia, że ma w Bazylei dziewczynę. Nigdy nie wykorzystałam rezultatów swojego śledztwa, ponieważ miałam już dosyć. Pojawił się również jeszcze jeden powód, mianowicie Gaunt poprosił mnie, żebym z nim zamieszkała. Uwielbiam Kornwalię, morze i klify.

- Zamierzam zadać ci jeszcze kilka pytań. Chcę, byś odpowiedziała na nie jak najszybciej. Podejmowane przez ciebie prace z pewnością uczyniły cię nad wyraz spostrzegawczą. Pierwsze pytanie - opisz twarz człowieka, który cię śledzi.

- Nie mogę. Nigdy jej nie widziałam.

- W jaki sposób się poruszał?

- Nie wiem. Zawsze stał w bezruchu.

- Ale widziałaś go kilka razy.

- Zgadza się. Podnosiłam wzrok, dostrzegałam go, płaciłam za zakupy i już go nie było.

- A więc właściwie nigdy nie widziałaś, jak chodzi?

- Nigdy.

- Czy spotkałaś go w Zurychu?

- Nie, tylko tu, w Bazylei.

- Ile razy go widziałaś?

- Pięć, sześć. Nie więcej.

- W jakim czasie?

- W ciągu kilku dni.

- Czy częstotliwość pojawiania się prześladowcy zwiększa się?

- Tak. Co, do licha, powinnam zrobić?.

- Mieszkasz przy Bankverein razem z Gauntem?

- Tak, ale jak ci już mówiłam, nie zawsze jest obecny.

- Wrócisz tam teraz. Wezwę ci taksówkę. Nie wychodź, dopóki nie wróci Gaunt. Potem opowiedz mu o tamtym człowieku.

- Chyba żartujesz. Stwierdziłby, że jest jedynie wytworem mojej wyobraźni.

- Wezwę tę taksówkę...

Znajomy recepcjonista, który właśnie wrócił na służbę, natychmiast zadzwonił i po pięciu minutach przyjechała taksówka. Tweed odprowadził Jennie na zewnątrz, gdzie panowało przeraźliwe zimno - jakby znajdowali się na Syberii.

Zanim wskoczyła do taksówki, pocałowała go w policzek.

- Musimy się jeszcze spotkać - powiedziała na pożegnanie.

Tweed jeszcze przez chwilę postał na chodniku. Chciał upewnić się, że nikt nie śledzi Jennie. Zaczynał jej wierzyć. Niepokoiła go opowieść o człowieku cieniu. Odwracał się właśnie, by wrócić do środka, kiedy pojawiło się białe BMW, które następnie z piskiem hamulców zatrzymało się przed hotelem.

Zza kierownicy wyskoczył Gaunt, po czym podał kluczyki portierowi.

- Zaparkuj mój samochód. Mieszkam w hotelu, nazywam się Gaunt - zwrócił się do portiera, a następnie klepnął Tweeda po ramieniu. - Czy zasłużyłem sobie na takie powitanie? Odgadłeś, że zaraz przyjadę! Brrr! Zimno. Naprzód, wejdźmy do baru. Ja stawiam...

- Dwa razy podwójna szkocka - powiedział do barmana, gdy już się wygodnie usadowili w niemal pustym barze. - Tylko szybko. Potrzebuję wewnętrznego centralnego ogrzewania, mój dobry człowieku.

- Dla mnie proszę nie podawać szkockiej - zaprotestował stanowczo Tweed. - Wodę mineralną.

- Nie znosisz alkoholu, co? Z twoim doświadczeniem. Wstyd.

- Powinieneś poświęcić Jennie więcej uwagi - zaczął Tweed prosto z mostu. - Jest przerażona do utraty zmysłów - ktoś ją śledzi.

Zaczekał, podczas gdy Gaunt płacił barmanowi dając mu bardzo skromny napiwek. W końcu Gaunt wzniósł do góry swoją szklaneczkę.

- Przetrwają najmocniejsi.

- Powiedziałem, że Jennie od pewnego czasu jest śledzona przez nieznajomego mężczyznę.

- Bzdury! Miewa takie przywidzenia. Jest niezwykle atrakcyjną bestią. Nic dziwnego, że mężczyźni zwracają na nią uwagę, chcą ją bliżej poznać.

- Gaunt! - Tweed trzasnął szklanką o blat stolika. - Zamknij się i słuchaj. W Zurychu w bestialski sposób zamordowano dziewczynę o imieniu Klara - niemalże odcięto jej głowę, dusząc za pomocą drutu lub struny. Mordercę widziano, gdy wychodził z jej mieszkania. Jego opis pasuje do mężczyzny, który śledzi Jennie. Nie dbasz o nią ani trochę?

Z uwagą przyglądał się Gauntowi. Przyszedł ubrany w płaszcz z grubego sukna, który teraz leżał przerzucony przez oparcie krzesła. Rozebrawszy się pozostał w sportowej, kraciastej marynarce. Miał krawat ze wzorkiem w końskie łby oraz sztruksowe spodnie. Jego płowe włosy potargane były przez wiatr. Szare oczy utkwił w Tweedzie. Twarz Gaunta spoważniała nagle, a jego usta się zacisnęły. Tweed pomyślał, że wreszcie ma przed sobą byłego oficera wywiadu wojskowego.

- Wydaje mi się, że czytałem o tamtym morderstwie w jakiejś gazecie. Zanim wyjechałem z Zurychu. Czy rzeczywiście może istnieć powiązanie między owym morderstwem a człowiekiem, który podobno śledzi Jennie?

- Który śledzi Jennie.

- Skąd wiesz o wszystkim? - zapytał Gaunt wprost. - Czy Jennie dzwoniła do ciebie?

- Pojawiła się tu osobiście. Rozmawiała ze mną nie dalej niż pięć minut przed twoim przyjazdem. Czy nie powinieneś natychmiast wrócić do swojego mieszkania przy Bankverein? Upewnić się, czy nic jej się nie stało? - powiedział Tweed z naciskiem.

- Będzie bezpieczna - Gaunt popatrzył uważnie na Tweeda. - Jutro z rana wyjeżdżamy do Colmar w Alzacji. Opuścimy Bazyleę jeszcze przed świtem.

- Dlaczego do Colmar? - spytał Tweed po cichu.

- Ponieważ właśnie tam pojechał Amberg. Do miejsca zwanego Chateau Noir. Wysoko w Wogezach. Wracam z krótkiej wizyty u pani Kahn, jego asystentki w bazylejskim Zuricher Kredit Bank. Musiałem ją nieco przycisnąć, by podała mi tę informację. Pomyślałem sobie, że może chciałbyś wiedzieć. Amberg musi coś wiedzieć o celu wizyty brata w Tresillian Manor. Nie zabija się bezkarnie gości w moim domu. Muszę już iść. Pamiętaj, co ci powiedziałem:

Przetrwają najsilniejsi.

Gaunt wstał, włożył płaszcz i wyszedł. Tweed, zanim wrócił do swojego pokoju, posiedział przez chwilę w zamyśleniu. Gaunt nie wyglądał na człowieka, który rozpowiada bez celu ważne informacje. Czy w jego uwadze kryła się jakaś wskazówka lub groźba?

32

- Mówi Norton - przedstawił się Amerykanin, kiedy połączono go z prezydentem. Podał swój numer w hotelu Bristol. - Jeśli będzie się pan chciał ze mną skontaktować, proszę kazać Sarze zostawić mi zaszyfrowaną wiadomość. Oddzwonię jak najszybciej...

- Akurat, cholera. Muszę mieć numer, pod którym w każdej chwili będę cię mógł złapać.

- Na razie nie mogę podać nic więcej - odwarknął Norton.

- Dobrze - odparł March podejrzanie zgodnym tonem. - A teraz nadstaw uszu. Otrzymałem nową wiadomość od człowieka ze skrzeczącym głosem. W sprawie wymiany. Forsa za film i kasetę. Gdzie jesteś? W Bazylei?

- Nie, w Colmar, we Francji. U podnóża Wogezów.

- Słyszałeś kiedykolwiek o dziurze zwanej Kayserberg? Przeliteruję ci...

- Nie trzeba, przejeżdżałem tamtędy przed godziną.

- Naprawdę? Same zbiegi okoliczności.

- Nie rozumiem... panie prezydencie.

- Nieważne. Znajdziesz tam pewien obskurny hotelik. L'Arbre Vert. Przeliteruję. Sara mówi, że to znaczy Zielone Drzewo...

- Nie ma sensu tego przeliterowywać. Zauważyłem go, kiedy przejeżdżałem.

- Wynajmiesz tam pokój. Na nazwisko Tweed...

- Chyba nie mówi pan serio.

- Tak chciał facet ze skrzeczącym głosem. Zaczekasz na telefon. Czy forsa znajduje się gdzieś blisko ciebie? On może zadzwonić już jutro z rana. Od ciebie tylko zależy, w jaki sposób dostarczysz mi film, kasetę - i tego skurwiela. Ostatnią pozycję oczywiście w trumnie. Masz coraz mniej czasu. Zbliża się twój ostateczny termin. Liczę na ciebie, Norton...

- Może pan na mnie polegać, panie prezydencie...

Nikt go już nie słuchał. March przerwał połączenie. Norton przeklinał pod nosem, opuszczając budkę telefoniczną na stacji kolejowej w Colmar. Rozmyślnie podał numer do pokoju w Bristolu, gdzie jeszcze nie spędził ani jednej nocy.

Wiadomości może odbierać telefonicznie. Nie miał najmniejszego zamiaru podawać numeru do malutkiego hotelu położonego nad brzegiem strumyka w Małej Wenecji.

Wskoczył za kierownicę swojego niebieskiego renaulta. Zapalił silnik i włączył ogrzewanie. Ani trochę nie podobał mu się plan zaproponowany przez szantażystę, na który March przystał. Zameldować się jako Tweed, cholera! Po co?

Szantażysta musi znać Tweeda i orientować się, że tamten znajduje się w okolicy.

Norton postanowił sporządzić listę wszystkich osób, których jego ludzie widywali z Tweedem. Wśród nich jest facet ze skrzeczącym głosem.

Bradford March po odłożeniu słuchawki, splótł dłonie za głową i zapatrzył się nie widzącym wzrokiem w marmurowy kominek pod przeciwległą ścianą.

Był wściekły.

Szantażysta naigrawał się z niego - i z Nortona. Ciągłe zmiany miejsca spotkania - z jednego szwajcarskiego miasta do drugiego - a teraz przeniósł całą operację do Francji. Norton - którego skłoniono do „rezygnacji” z FBI, ponieważ dyrektorowi nie podobały się jego twarde, bezwzględne metody - po mistrzowsku wodzony był teraz za nos. Tamten wciąż im umykał.

March podniósł wzrok, kiedy do Owalnego Gabinetu weszła Sara. Zaniepokoił go wyraz jej twarzy.

- Bardzo złe wiadomości. Właśnie mnie poinformowano.

- O czym?

- Kilka godzin temu Harmer popełnił samobójstwo. Wziął mnóstwo pigułek nasennych, które popił dużą ilością burbona.

- Więc - March rozłożył ręce, ukazując ich owłosione grzbiety. - Problem rozwiązany.

- Skoro tak mówisz.

- Czy sugerujesz, że zostawił list?

- Rzeczywiście zostawił. Swojej żonie.

March pochylił się.

- W takim razie powinniśmy się dowiedzieć, co w nim napisał.

- Wiem. Zadzwoniłam do jego żony, by złożyć jej kondolencje. Dodałam również, że przeżyłeś prawdziwy szok i także przekazujesz wyrazy najszczerszego współczucia.

- Wspaniale, mając cię przy sobie nie muszę o nic dbać. Chwileczkę. Co było w liście?

- Nic nadzwyczajnego. Było mu przykro, bardzo ją kochał, ale ciężar spoczywającej na nim odpowiedzialności stał się nie do zniesienia. Przeczytała mi go przez telefon, po czym wybuchnęła płaczem.

- Żegnam pana, panie Harmer. Zdarza się. Wszystko dobre co...

- Mam nadzieję. Naprawdę mam nadzieję, Brad. Dla twego dobra.

Trzej Mędrcy zebrali się w gabinecie senatora Wingfielda. Jak poprzednio wszystkie zasłony były szczelnie pozasuwane, skrywając wnętrze domu. Wingfield pilnie wezwał do posiadłości w Chevy Chase bankiera oraz męża stanu. Mina gospodarza była niezwykle ponura. Popatrzył na siedzących za stołem gości.

- Przepraszam, że was tak niespodziewanie wezwałem, ale sytuacja panująca w Gabinecie Owalnym nie poprawiła się ani trochę.

- Dotarła do mnie wiadomość o samobójstwie Harmera - dodał bankier.

- To wielka strata dla partii. Nie tylko poświęcał jej czas, ale miał talent do organizowania funduszy.

- Spójrzmy prawdzie w oczy - odezwał się mąż stanu, spoglądając na senatora poprzez swe okulary w rogowych oprawkach - w polityce różnie bywa. Harmer widocznie nie poradził sobie z problemami. Nie ma ludzi niezastąpionych.

- Otrzymałem od niego list - poinformował zebranych Wingfield. - Znam prawdziwy powód, dla którego to zrobił. Proszę, przeczytajcie sami...

Położył na stole złożoną kartkę papieru. Pierwszy przeczytał polityk, po czym podał ją bankierowi.

Drogi Charlesie Kiedy dostaniesz ten list, ja będę już w lepszym świecie. Mam nadzieję.

Bradford March poprosił mnie, bym pożyczył mu dwadzieścia milionów dolarów. Nie wiem, po co mu taka suma. Pożyczyłem. Kiedy chciałem je odebrać, by spłacić zalegającą pożyczkę bankową, on odmówił przyjęcia mnie. Sara Maranoff przekazała mi telefonicznie jego odpowiedź. Pieniądze były nie do odzyskania, co znaczyło, idź do diabła. Być może rzeczywiście tam się wybieram.

Ktoś musi powstrzymać prezydenta. Tylko Trzej Mędrcy mogą tego dokonać.

- Na cóż mogły być potrzebne Marchowi te pieniądze? - zastanawiał się bankier.

- Prawdopodobnie nigdy się nie dowiemy - odpowiedział mąż stanu. - Podzielam zaprezentowany pogląd. Wystarczy, by wnieść oskarżenie.

- Można by przekazać list Harmera Washington Post - zaproponował bankier.

- Z całą pewnością nie - odrzekł po cichu Wingfield. - Ned, nie wiesz, w jaki sposób zachowałby się March? Załatwiłby grafologów, którzy orzekliby fałszerstwo. Później podniósłby krzyk o spisku - nas trzech próbujących dokonać przewrotu. Trzeba mu przyznać, że jest niebywałym demagogiem. Zniszczyłby nas. Nie mamy wystarczających dowodów, by wykonać jakiś ruch.

- Więc czego, do cholery, potrzebujemy? - bankier stracił nad sobą kontrolę.

- Uspokój się - doradził mu mąż stanu. - Polityka to sztuka możliwości. Podobne założenie przyjąłem, kiedy zajmowałem wysokie stanowisko za poprzedniego prezydenta.

- Jest jeszcze sprawa pomniejszania roli Secret Service - kontynuował bankier, jego gniew jeszcze nie ostygł. - Rozumiem, że ma własną bandę zbirów, którzy go teraz strzegą. Oddział Pierwszy czy coś takiego.

- Który jest organizacją paramilitarną. Mówiłem wam o tym podczas jednego z naszych wcześniejszych spotkań - wyjaśnił cichym głosem Wingfield.

- To wbrew wszelkim tradycjom - zaprotestował bankier.

- Bradford March złamał już wiele tradycji, Ned - przypomniał mu Wingfield. - Łamanie tradycji jest obecnie popularne wśród amerykańskiego elektoratu. Możemy jedynie czekać.

- Na co?! - wykrzyknął bankier.

- Na coś znacznie gorszego, Ned. Módl się, by nie wyszło na jaw...

Jeb Calloway, nieustannie przechadzał się dookoła swego gabinetu. Na ścianach pojawiał się i znikał jego zniekształcony cień. Sam, jego najbliższy współpracownik i przyjaciel, obserwując szefa, rozpiął guzik marynarki opinającej pokaźny brzuch.

- Jeb, miałeś jakieś wieści od swojego tajemniczego człowieka w Europie? - spytał.

- Ani słowa. Myślę, że się ukrywa.

- A więc ktoś musi go poszukiwać. Igrasz z ogniem. Gdyby March się dowiedział, zmiażdżyłby cię natychmiast. Jest ekspertem. Po części, dzięki podobnym talentom zabrnął tak wysoko. Po trupach przeciwników. Na tym polega polityka. March to prawdziwy lis.

- Nie ma sposobu, aby ktoś znalazł powiązanie między mną a moim informatorem. Istnieje również bezpieczna metoda, dzięki której może się ze mną skontaktować - jeśli wciąż żyje.

- Sądzę, że powinieneś o nim zapomnieć, Jeb - ostrzegł go Sam.

- Nie. Mam obowiązki wobec narodu amerykańskiego.

Przechodząc przez szwajcarski, a następnie francuski punkt kontroli granicznej na stacji w Bazylei, Tweed udowodnił, że miał rację. Stanowiska były całkowicie opuszczone, okiennice pozamykane; nikt nie pozostał na służbie.

Razem z Paulą wsiedli do ekspresu jadącego do Strasburga i znaleźli wolny przedział pierwszej klasy. Tuż przed jedenastą rano cały pociąg zrobił się niemal pusty. Za nimi wsiadł Newman niosący wetknięte z tyłu za pasek dwa walthery należące do Nielda i Butlera. Cardon podążał na końcu. Punktualnie o jedenastej ekspres ruszył w drogę.

- Wiesz, myślałam wiele o twojej rozmowie z Jennie Blade, o której mi opowiedziałeś - powiedziała Paula.

- I do jakich do szłaś wniosków?

- Jennie niepokoi mnie. Czy ktokolwiek prócz niej widział śledzącego ją tajemniczego człowieka w kapeluszu z szerokim rondem? Gaunt?

- To właśnie jedyne pytanie, którego zapomniałem mu zadać - przyznał Tweed. - W każdym razie nie traktował sprawy poważnie. Dlaczego pytasz?

- Ponieważ, jeżeli nikt inny nie widział jej prześladowcy, w jaki sposób możemy mieć pewność, że naprawdę istnieje?

- Zapominasz o czymś - zwrócił jej uwagę Tweed. - Wścibska staruszka z Zurychu podała nam identyczny opis mężczyzny, który opuszczał budynek w krótkim czasie po zamordowaniu Klary.

- Być może Jennie była wtedy gdzieś niedaleko w obrębie Altstadt i zobaczyła wychodzącego z budynku zabójcę.

- Popuszczasz wodze fantazji.

- Jennie była wtedy w Zurychu, wiemy o tym.

- Prawda - Tweed nadal nie był przekonany.

- Wiesz co? - Paula pochyliła się do przodu. - Kiedy kobieta z uporem przy czymś obstaje, próbując przekonać mężczyznę, on w końcu zaczyna jej wierzyć.

- Tak jak ty upierasz się teraz przy swoim - odparł - zasiewając we mnie ziarna zwątpienia.

- Czy masz już jakieś pomysły co do tego, kto jest mordercą?

- Całkiem precyzyjne. Do wysadzenia naszej kwatery głównej w Park Crescent użyto niezwykle skomplikowanego zapalnika czasowego. Dochodzi jeszcze fakt, że po Szwajcarii kręci się mnóstwo Amerykanów - wszyscy posiadający paszporty dyplomatyczne. Kiedy Joel Dyson pojawił się w Park Crescent, Monika zauważyła w jego walizce amerykańskie ubrania - sugerujące, że właśnie przyleciał ze Stanów. Poza tym nasz Premier wydaje się krępowany przez Brada Marcha. Kryją się za tym wielkie pieniądze i władza. Sama to sobie przemyśl. Przerażające.

- Nie wydajesz się przerażony - zauważyła.

- Bo nie jestem. Jestem oburzony i zdecydowany. Zamordowanie Helen Frey i Klary było podłe - choć w ich zawodzie czasem istnieje takie ryzyko. Ale Theo Strebel nie zasługiwał, by go zastrzelono. Ciekawy i zarazem znaczący fakt - dwie kobiety uduszone i mężczyzna zastrzelony przez osobę, którą znał.

- Skąd o tym wiesz?

- Przypomnij sobie środki ostrożności, jakie podejmował, kiedy złożyliśmy mu wizytę.

- Nie widzę związku - wyznała Paula.

Ekspres zatrzymał się w St Louis, później w Miluzie, a następnie pomknął w stronę Colmar. Paula spoglądała przez okno na zachód od linii łączącej Miluzę z Colmar. W oddali zaczęły pojawiać się Wogezy.

Spojrzała na Tweeda, który nucił do siebie pod nosem. Dlaczego był tak zadowolony?

- O czym myślisz? - spytała.

- Przy odrobinie szczęścia wkrótce spotkam dwóch mężczyzn, którzy jak sądzę, mają klucz do całej sprawy.

- I nie powiesz nam, kto to?

- Joel Dyson - który wie, że Amberg przebywa w Chateau Noir, i jestem pewien, że nie może się już doczekać, by móc odebrać oryginały swojego filmu i kasety.

- A drugi?

- Prawdopodobnie najważniejszy. Barton Ives, agent specjalny FBI...

- To są idealne miejsca na zasadzkę - powiedział Norton. - Wszystkie wysoko w Wogezach. Powinieneś zlikwidować całą drużynę Tweeda za jednym zamachem.

Norton po raz pierwszy spotkał się z Menckenem. Chciał upewnić się, że jego podwładny nie popełni błędu. Jednak nawet wówczas, mimo że siedzieli bardzo blisko siebie, nie widział twarzy swojego przełożonego.

Znajdowali się w niedużej kawiarence na terenie Małej Wenecji, w centrum Colmar. Norton przeszukał całą okolicę, by znaleźć idealne miejsce, jeszcze zanim zadzwonił do Menckena. Kawiarnia składała się z dwóch części oddzielonych od siebie gęstą firanką. Po obu stronach stoliki stały blisko siebie.

Jedna część sali przeznaczona była dla klientów, którzy chcieli się posilić. Norton, który przybył wcześniej, zjadł omlet, sałatkę oraz niemal całą bagietkę. Skończył posiłek jeszcze przed przybyciem Menckena i gestem ręki odprawił kelnera.

- Później...

Wychodzące na wąską uliczkę okna były także zasłonięte firankami. Mencken, zgodnie z otrzymanymi instrukcjami, wszedł od strony baru, zamówił lampkę wina i podszedł do stolika. Tuż obok, za firanką, siedział Norton.

Tak, pomyślał Mencken, Norton jest spryciarzem. Rysy twarzy, na którą patrzył, były zniekształcone przez firankę. Norton miał na sobie specjalnie zakupiony beret doskonale ukrywający jego siwe włosy. Ubrany był również w kurtkę z wysokim kołnierzem, a na szyi nosił szal zasłaniający podbródek. Całość uzupełniały zatknięte na nos okulary. Ogromne oczy wpatrzone w Menckena onieśmielały go. Norton przysunął do firanki mapę, tak by Mencken bez trudu mógł ją odczytać.

- Każdy z zaznaczonych na mapie krzyżyków oznacza punkty zasadzek kontynuował Norton. - Przypatrz się temu w Kayserbergu.

- Wiem. Przestudiowałem już swoją mapę.

- Masz tylko słuchać. Krzyżyk oznacza most. Jeśli wybiorą tę drogę, jadąc w Wogezy, możesz założyć pod mostem ładunki wybuchowe, a później zdalnie zdetonować.

- W porządku - powiedział Mencken ze zniecierpliwieniem w głosie. - Przed wyjazdem z Bazylei odwiedziłem kilka sklepów z elementami, które mogą się przydać do zbudowania detonatora czasowego; okrutne, ale praktyczne.

- Zaznaczyłem tu również kamieniołom - na drodze z Bazylei do Colmar. Znajduje się tam szopa pełna materiałów wybuchowych...

- Dobrze, nie jestem ślepy. Widziałem ją po drodze. Włamanie się nie sprawi najmniejszego problemu...

- Czy byłbyś łaskaw słuchać! Tweed i jego drużyna mogą przybyć w każdej chwili - działa bardzo szybko. Dlatego musisz pilnie zdobyć materiały wybuchowe...

- W porządku, pasuje mi...

- To miejsce - znów wysoko ponad linią zalegania śniegu - znakomicie nadaje się na wzięcie ich w krzyżowy ogień. Nie notujesz?

- Notuję - Mencken poklepał się dłonią w czoło. - Tutaj. Mam pamięć niczym komputer. Co dalej?

Norton spojrzał na Menckena. On również niewiele widział przez firankę i okulary. Twarz Menckena z szeroką, wydatną szczęką oraz wystającymi kośćmi policzkowymi swym wyglądem przypominała nagi szkielet. Człowiek, który z zimną krwią dokonałby każdej egzekucji - cecha doskonale odpowiadająca Nortonowi. Wciąż jednak nie ufał mu. We wpatrzonych w niego ciemnoszarych oczach Menckena, Norton dostrzegł niepohamowaną ambicję. Nie zmarnowałbyś najdrobniejszej szansy przejęcia ode mnie dowództwa, pomyślał Norton.

Należało więc pozostać nieustępliwym wobec tego urodzonego zabójcy.

Przez kilka minut wyliczał inne punkty na terenie Wogezów oznaczone krzyżykami. W końcu, ręką odzianą w jedwabną rękawiczkę przesunął mapę pod firanką, oddając ją Menckenowi, którego zaciekawiła ostrożność przełożonego.

Sugerowała, że odciski palców Nortona znajdowały się w jakiejś kartotece w Stanach - być może pod innym nazwiskiem. Były agent CIA, FBI? Czy przestępca?

Chwycił podaną mu mapę i schował do kieszeni. Miał już po dziurki w nosie wyjaśnień Nortona - jakby był zupełnym nowicjuszem. Na dodatek traktował go z cieniem wyniosłości. Norton jednak nie zamierzał jeszcze zakończyć spotkania.

- Zostań na miejscu. Musimy pozbyć się nie tylko Tweeda i jego bandy. Jestem przekonany, że w okolicy pojawi się również Joel Dyson...

- Mój człowiek zauważył go przed Zuricher Kredit Bank w Bazylei i nieco przycisnął...

- A potem pozwolił mu żywemu uciec - Norton był wściekły. - Nie masz się czym chwalić, Mencken. Nie przerywaj mi więcej. Po prostu skoncentruj się na moich słowach. Joel Dyson musi zostać wyeliminowany. Ten agent specjalny, Barton Ives, również.

Mencken pochylił się do przodu, jego nos dotykał kotary.

- Załatwię ich wszystkich. To będzie krwawa łaźnia.

- Nie zapomnij, że do Chateau Noir mogą dojechać wieloma drogami - zwrócił mu uwagę Norton.

- To będzie krwawa łaźnia - powtórzył Mencken.

33

Marler wyjeżdżając z Bazylei poinformował Tweeda, że wynajął samochód i sam pojedzie do Colmar.

- Mogę dotrzeć do Bristolu dopiero późną nocą - ostrzegł.

Tweed, znając upodobania Marlera do pracy na własną rękę, natychmiast się zgodził.

- W takim razie do zobaczenia w Bristolu - odparł wesoło Marler.

Wynajętym audi pojechał wpierw do Miluzy. Tam, zamiast podążać dalej na północ w kierunku Colmar, skręcił na zachód, w stronę Ballon d'Alsace w południowych Wogezach. Dotarłszy do francuskiego aeroklubu szybowcowego, wykorzystując swą doskonałą znajomość języka, wdał się w długą pogawędkę z kontrolerem lotów.

Dzięki ukończonemu w Wielkiej Brytanii kursowi, Marler był ekspertem pilotażu szybowcowego. Wdrapawszy się do kokpitu, dokładnie obejrzał maszynę. Miał zamiar wynająć ją na kilka dni, dlatego zaczął targować się o cenę.

- Widział pan moją licencję pilota, niemniej jednak zdarzają się wypadki. Jak dużo kosztowałoby mnie roztrzaskanie tego szybowca?

- Całą fortunę, proszę pana.

- A dokładnie?

Kiedy kontroler odpowiedział, Marler skinął głową. Wiedział, że w razie konieczności Tweed dysponował odpowiednimi funduszami. Po zapłaceniu depozytu, Marler odjechał tą samą drogą, którą przybył, dopóki nie znalazł się na szosie biegnącej na północ od Miluzy.

Nie przekraczając dozwolonej prędkości, ominął Colmar, po czym jechał dalej aż do portowego miasta, Strasburga nad Renem. W obrębie miasta starał się prowadzić niezwykle ostrożnie. Marler znał Europę równie dobrze jak Newman.

Jego uwagi nie umknęła niepospolitość wiekowego miasta, w którym się znalazł.

Stare miasto położone jest na wyspie połączonej z lądem licznymi mostami.

Marler zaparkował swoje audi poza obrębem wysepki, resztę drogi przeszedł pieszo, pokonując jeden z mostów oraz podziwiając wspaniałą średniowieczną architekturę. Marler szukał rusznikarza oferującego bez zbytniego rozgłosu najbogatszy, spośród dostępnych na całym kontynencie, asortyment wszelkiego rodzaju nietypowych broni.

Niedaleko potężnej bryły miejscowej katedry Marler skręcił w wąską brukowaną uliczkę. Wokół niego zapanowała nagle cisza, w jednej chwili ustał wszelki uliczny zgiełk.

Wszedł do budynku i po zniszczonych schodach wspiął się na pierwsze piętro, gdzie stanął przed masywnymi drewnianymi drzwiami z okuciami, zaopatrzonymi w wizjer. Jedyny ślad współczesności stanowił zamocowany z boku domofon. Żadnej wskazówki zdradzającej nazwisko lokatora.

- Kto mówi? - cichy głos odezwał się po francusku.

- Marler. Pan mnie zna, Grandjouan. Robiliśmy już razem interesy.

Okienko staromodnego wizjera otworzyło się i pojawiła się w nim para oczu przyglądających mu się przez zatknięte na orlim nosie okulary w złotej oprawce.

Marler cierpliwie czekał, podczas gdy gospodarz odpinał liczne łańcuchy, otwierał zasuwy i zamki. To była prawdziwa forteca. Wreszcie drzwi stanęły otworem.

- Rzeczywiście Marler. Tak dawno się nie widzieliśmy. Wejdź, wypijemy lampkę wina.

Grandjouan był garbuskiem o maleńkich stopkach. Marler, nie chcąc popełnić nietaktu, starał się nie gapić na kalectwo rusznikarza. Kiedy gospodarz zatrzasnął za nim drzwi, pozakładał łańcuchy i pozamykał zasuwy, uścisnęli sobie dłonie.

- Nie zdążyłem nawet nacisnąć guzika, stary draniu - zaczął Marler. - Skąd wiedziałeś, że ktoś nadchodzi?

- To jedna z moich najgłębszych tajemnic - zarechotał Grandjouan. - A teraz wino...

- Ja dziękuję. Muszę jeszcze sporo przejechać, kiedy dobijemy targu.

- Jaka szkoda. Mam wspaniałego rieslinga.

- Więc może kropelkę.

Gładko ogolona oraz mocno zniszczona przez częste przebywanie na powietrzu twarz Grandjouana nie pozwalała nawet w przybliżeniu określić jego wieku.

Z przyjacielskim uśmiechem i błyskiem radości w spoglądających spoza okularów oczach wręczył Marlerowi kieliszek.

- Sante!

- Sante! - powtórzył Marler. - Naprawdę bardzo dobre.

- Przecież mówiłem. Zapewne, jak zwykle, szalenie się spieszysz. Przejdźmy więc do interesów.

- Potrzebny mi jest zdemontowany karabin z celownikiem optycznym - armalite - oraz mnóstwo amunicji. Dwanaście granatów ręcznych. Miotacz granatów gazowych wraz z zapasem naboi. Luger, również z amunicją. Wszystko nie oznaczone.

- Oczywiście - Grandjouan wypił odrobinę ze swojego kieliszka. - Domyślam się, że zamierzasz rozpętać małą wojenkę?

- Można tak to ująć.

Marler przyniósł ze sobą z samochodu torbę do przechowywania sprzętu do krykieta, zawierającą kij oraz kilka piłek. Biorąc do ręki podane przez Grandjouana wino, torbę położył na stole. Gospodarz rzucił na nią okiem i pokiwał siwą, łysiejącą nieco głową.

- Zamierzałeś zabrać w tym wszystko, co u mnie kupisz? Tak? Mam lepszy pomysł. Opakowanie będzie na koszt firmy, przyjacielu - otworzywszy szafkę, wydobył z niej futerał od wiolonczeli. - Jest o wiele doskonalszy. Przeniesiesz w nim ładunek, jakiego twoja torba na sprzęt do krykieta nigdy by nie pomieściła. Dodatkowo zapewni ci swego rodzaju kamuflaż w przypadku zatrzymania przez policję.

Grandjouan miał na sobie starą, skórzaną kurtkę, niebieską, rozpiętą pod szyją koszulę oraz znoszone spodnie sztruksowe. Podczas gdy gospodarz krzątał się, realizując przyjęte zamówienie, Marler rozglądał się tymczasem.

Pod ścianami stały rzędem stare drewniane szafy i komody. Otwarta przez Grandjouana szafa była wypełniona po same brzegi. Nie daj Boże, żeby przyszedł tu z nakazem rewizji jakiś policjant. Oświetlenie pokoju pochodziło z wielkiego łukowatego okna, stanowiącego część spadzistego dachu. Kilka stojących pod ścianami grzejników olejowych zapewniało ciepło. Jedynym „współczesnym meblem” była stara, potężna lodówka, z której Grandjouan wyjął wcześniej butelkę rieslinga. Całe mieszkanie przywoływało Marlerowi na myśl celę pustelnika.

Grandjouan wrócił, trzymając w jednym ręku czarny beret, a w drugim skórzany segregator, podał beret Marlerowi.

- Jesteś Anglikiem. Łatwo odgadnąć po twoim ubraniu.

Francuz miał całkowitą rację. Na kontynencie zawsze uważano Marler a za ucieleśnienie stereotypowego wyobrażenia Anglika, przedstawiciela spędzającej czas na bezczynności najzamożniejszej klasy. Wywoływane strojem wrażenie wzmagał jeszcze charakterystyczny nosowy akcent. Sposób bycia Marler a zbił z tropu już niejednego z jego przeciwników.

- Po co mi ten beret? - zapytał ze zdziwieniem.

- Będziesz udawał muzyka niosącego wiolonczelę. Beret na głowie ubranego w ten sposób Anglika może oznaczać jedynie duszę artysty.

- Boże broń!

- Załóż go. A tu masz segregator z nutami. W samochodzie połóż parę arkuszy obok siebie na siedzeniu.

Marler rzucił okiem na papiery, które otrzymał. Na jednym z nich nieco dłużej zatrzymał wzrok - La Jeune Filie aux Cheveux de Lin. Nieświadomie zaczął cicho nucić znajomą melodię. Grandjouan niemalże podskoczył z radości.

- Doskonale, przyjacielu! Znakomicie wczułeś się w rolę...

Rusznikarz zapakował do futerału dwanaście granatów oraz naboje gazowe, po zawinięciu każdego przedmiotu z osobna w ligninę. W podobny sposób postąpił z miotaczem granatów gazowych, lugerem oraz amunicją do niego. Następnie spod jednej z podłogowych desek, stanowiącej drzwiczki ukrytego pod podłogą schowka, Grandjouan wydobył skrzynkę. Wewnątrz znajdował się rozłożony na części karabin z celownikiem optycznym.

- Złożę go, jeśli można - zaproponował Marler.

Grandjouan z zadowoleniem obserwował szybkość, z jaką Marler po mistrzowsku łączył poszczególne części. Anglik przymocował lunetkę, wycelował w okno i pociągnął za spust nie naładowanej broni.

- Działa doskonale...

Równie szybko rozłożył karabin na części, a Grandjouan zbierając je, tak jak poprzednio pozawijał w ligninę. Wszystko umieścił w futerale na wiolonczelę, po czym dołożył amunicję. Następnie wziął spory kawałek czarnego welwetu i dokładnie przykrył zawartość futerału. Z głębokiej szuflady jednej z antycznych komód wydobył długi, wąski przedmiot w jedwabnym pokrowcu. Zanim położył go na rozpostartym welwecie, wskazał palcem na wystający z pokrowca koniuszek.

- Kolejny element kamuflażu. Smyczek do twojej rzekomej wiolonczeli z wystającym z pokrowca końcem.

Zamknął futerał oraz zatrzasnął zamek. Grandjouan miał rację - wszystko zmieściło się idealnie. Marler, założywszy beret, podniósł paczkę do góry, by sprawdzić jej wagę, podczas gdy rozpromieniony garbus ponownie przemówił:

- Doskonale.

- Dlaczego twierdzisz, że mogę zostać zatrzymany przez policję? - zapytał Marler. - Ale wpierw wyrównajmy rachunki.

Marler nie próbował się targować. Wyjąwszy plik tysiącfrankowych banknotów, położył na stole żądaną sumę.

- Tak, być może zostaniesz zatrzymany przez policję - powiedział rusznikarz. - Mam swoje źródła informacji. Paryż otrzymał wiadomość, że oddział terrorystów ma zamiar przekroczyć granicę, wjeżdżając do Alzacji.

- Skąd? - zapytał ostro Marler.

- Ze Szwajcarii.

- Rozumiem. Będę uważał.

Marler, żegnając się, uścisnął w podziękowaniu dłonie garbusa. Kiedy Francuz zamknął za nim drzwi, zatrzymał się, by postawić kołnierz płaszcza. Stojąc na szczycie kamiennych schodów, spojrzał w dół. W ostatni stopień wprawiono prostokątny kawałek gumy. Oczywiście! Czujnik nacisku. Dlatego stary, przebiegły garbus wiedział, że ktoś do niego idzie, jeszcze zanim zadzwonił.

Wychodząc z powrotem na opustoszałą uliczkę, Marler zachował szczególną ostrożność. W progu zatrzymał się i uważnie rozejrzał. Ani śladu żadnego patrolu. Naturalnie to Beck ostrzegł Paryż przed Amerykanami.

Z punktu widzenia Tweeda niekorzystne było, że Haut Rhin - region, w którym leży Colmar - roić się będzie od węszących glin. Z drugiej jednak strony wiadomość ta potwierdzała, że Amerykanie deptali im po piętach. Być może wszystkie dotychczasowe wydarzenia stanowiły tylko wstęp.

Tego samego popołudnia w Chateau Noir bankier Walter Amberg w milczeniu spoglądał na nieproszonego gościa. Gaunt przyjechał wynajętym BMW, nie zadzwoniwszy uprzednio, by upewnić się, czy jego wizyta nie sprawi kłopotów gospodarzowi. Jego głos grzmiał w wielkim salonie.

- Byłem bliskim przyjacielem pańskiego, niedawno opłakanego brata, Juliusa. Jestem przyjacielem pańskiej bratowej, Eve. Czuję, że spoczywa na mnie odpowiedzialność schwytania człowieka, który tak brutalnie zamordował Juliusa. W końcu, mój drogi, cała tragedia rozegrała się w moim domu - Tresillian Manor w Kornwalii.

- Rozumiem - odparł Amberg, po czym ponownie zamilkł.

Gaunt rozparł się w jednym z wielkich, czarnych, skórzanych foteli.

Jennie Blade siedziała w pobliżu kominka, grzejąc dłonie. W miejscach oddalonych od ognia panowało straszliwe zimno. Wielki salon zasługiwał na swoje miano. Miał kształt kwadratu o boku długości osiemnastu metrów, granitowe ściany. Mrok rozjaśniało słabe światło kinkietów.

Ściany wznosiły się na wysokość około dziewięciu metrów. Na kamiennej podłodze tu i ówdzie porozkładane były niewielkie dywaniki. Ten salon przypomina prawdziwy czyściec, pomyślała Jennie. Prócz foteli oraz dwóch stojących pod ścianą, ogromnych, odrażających kredensów baniastego kształtu, w całym pomieszczeniu praktycznie nie było żadnych innych mebli. Gaunt nie przestawał mówić, sprawiając wrażenie, że nie zdaje sobie sprawy, jak niechętnie jest przyjmowany.

- Chcę wiedzieć, dlaczego zamordowano pańskiego brata. Odbyłem z nim krótką pogawędkę zaraz po jego przyjeździe. Powiedział mi, że uciekł ze Szwajcarii, ponieważ był śmiertelnie przerażony. Podobno niejaki Joel Dyson oddał mu w Zurychu na przechowanie film oraz kasetę. Czy to prawda?

- Zgadza się - odparł Amberg, po czym ponownie zamilkł.

Gaunt pochylił się dokładnie przyglądając się bankierowi. Jego głos stał się oschły, kiedy zaczął zadawać pytania, jakby prowadził przesłuchanie.

- Czy obejrzał pan ów film lub przesłuchał kasetę?

- Nie. Dyson zostawił je Juliusowi.

- A czy on obejrzał film, przesłuchał taśmę?

- Nie wiem.

- Gdzie się obecnie znajdują?

- Zaginęły.

- Co! - wykrzyknął Gaunt. - Niech pan posłucha, Julius powiedział mi, że wpierw ulokował je w skarbcu Zuricher Kredit Bank w Zurychu. Następnie przeniósł je do skarbca bankowego w Bazylei.

- Wiem. Mówił mi o tym.

- Więc, w jaki, do cholery, sposób mogły zaginąć? - nie ustępował Gaunt. - Uważałem zawsze, że szwajcarskie banki są prawdziwymi fortecami, że prowadzą niezwykle szczegółowe zapisy każdej dokonywanej transakcji. A pan twierdzi, że coś po prostu zniknęło.

- Panie Gaunt, jeśli nie jest pan w stanie mówić ciszej, będę zmuszony pana wyprosić.

- To mauzoleum bez trudu zniesie mój głos. Nie odpowiedział pan na moje pytanie.

Amberg, być może w celu zrekompensowania niewielkiego wzrostu, siedział na twardym krześle o niskim oparciu, ustawionym na małym podium ukrytym za starym biurkiem, które zdaniem Jennie sprawiało wrażenie, jakby zakupiono je w sklepie ze starociami przy Portobello Road. Aby zmniejszyć panujące napięcie i jednocześnie choć trochę się ogrzać, sięgnęła do koszyka, wzięła do ręki dwie szczapy drewna i dołożyła je do ognia. Amberg zmarszczył brwi.

- To drewno jest niezwykle drogie.

- Och, przepraszam.

Wypchaj się, pomyślała. W tym domu wszystko się oszczędza. Szczapy drewna, dywany, nawet wypowiadane słowa. Wstała, poprawiła bryczesy, stanowiące dobrą ochronę przed zimnem, i wsadziwszy dłonie do kieszeni, ruszyła w kierunku podestu.

Po drugiej stronie salonu, za prowadzącymi w dół szerokimi schodami znajdował się wewnętrzny taras. Za ogromnym, zajmującym całą ścianę oknem rozciągał się panoramiczny widok na niższe zbocza pokrytych śniegiem Wogezów. Śnieg świecił oślepiającym blaskiem. Niezwykła przejrzystość krystalicznie czystego powietrza umożliwiała Jennie dostrzeżenie - Schwarzwaldu - odległego pasma gór leżącego w Niemczech, po drugiej stronie Renu.

Jennie przypadkiem spojrzała w dół. Widok, który ukazał się jej oczom, na moment zaparł dech w piersi dziewczyny. Tuż za oknem zaczynała się straszliwa przepaść. Na jej dnie znajdowało się złowrogie, Czarne Jezioro otoczone zewsząd wzgórzami zagradzającymi dostęp promieniom słonecznym. Za jej plecami nadal toczyła się rozmowa.

- Nie mam pojęcia, dlaczego zaginęły - odparł Amberg. - To Julius nadzorował transport.

- Zdawało mi się, że pan jest prezesem banku - Gaunt niemal rzucił się na Szwajcara.

- Zgadza się. Ale codzienne sprawy załatwiał Julius.

- Czy chce pan przez to powiedzieć, że nie ma pan pojęcia, co stało się z przedmiotami, które pański bank powinien przechować?

- Zgadza się.

- Niech pan sobie nagra tę odpowiedź, by móc ją odtwarzać - warknął Gaunt.

Kiedy podniósł się wściekły, Jennie postanowiła się wtrącić. Amberg również wstał. Odwrócił się zdziwiony w jej stronę, jakby zapomniał o obecności dziewczyny. Jennie zrozumiała natychmiast, jak bardzo skupiony był na słownym pojedynku z Gauntem.

- W jaki sposób daje pan sobie radę z utrzymaniem tak ogromnego domu? - spytała. - Zapewne nie może się pan obejść bez służących.

- Tak. Ale nie mieszkają tutaj. Zanadto cenię sobie prywatność. Pomagają mi chłopi z okolicznych wiosek - w jego błękitnych oczach pojawił się błysk. Oczywiście, w lecie muszę im płacić więcej, ale to zrozumiałe. Na życie zarabiają uprawiając winnice. Ja sam również posiadam jedną. Kiedy następnym razem przyjedzie mnie pani odwiedzić, być może zechce pani spróbować mojego wina. Myślę, że będzie pani smakowało. Teraz jednak wydaje mi się, że pani przyjaciel chce już wyjść.

Przez cały czas, gdy mówił, Jennie patrzyła prosto w jego pełne sprytu, błękitne oczy. Zadziwiała ją nagła zmiana nastroju bankiera. Próbowała znaleźć sensowne wytłumaczenie. Należał do mężczyzn, którzy preferują towarzystwo kobiet - a Gaunt skoczył na niego z impetem szarżującego byka. Spojrzała na dziedzica. Wyglądał niczym wyrzeźbiony w kamieniu posąg. Wściekły, że nie udało mu się dojść z bankierem do porozumienia.

Amberg odprowadził ich do drzwi. Kiedy już wychodziła, bankier wyciągnął do niej rękę i przyjacielsko uścisnął jej dłoń.

- Proszę nie zapomnieć o moim zaproszeniu na degustację wina...

Zmienił się nagle, gdy odwrócił wzrok w stronę Gaunta.

- Do widzenia, panie Gaunt - powiedział z kamienną twarzą.

- Nie powiem, żeby mi było przyjemnie - zagrzmiał Gaunt na cały głos.

34

- Zbliżają się kłopoty - powiedział do siebie Marler.

Jechał szosą do Colmar, było około godziny czwartej, do zmierzchu pozostało jeszcze trochę czasu. Znajdował się na pustkowiu, a po obu stronach drogi ciągnęły się pola uprawne, kiedy nagle usłyszał syrenę policyjną i w lusterku dostrzegł podjeżdżający z tyłu wóz policyjny. Marler zwolnił, a następnie się zatrzymał.

Gdy opuścił szybę, do środka wtargnęło lodowate powietrze. Kiedy wysoki policjant o pociągłej twarzy podszedł do niego z rozpiętą kaburą, zaczął nucić melodię La Jeune Filie aux Cheveux de Lin. Przed wyjazdem ze Strasburga odsunął maksymalnie do tyłu fotel pasażera, po czym postawił na podłodze futerał od wiolonczeli, opierając go o fotel. Na siedzeniu rozrzucił kilka kartek z zapisem nutowym.

- Dokumenty! - zażądał policjant.

Marler już wcześniej przygotował paszport oraz prawo jazdy, które teraz podał. Glina z uwagą sprawdził oba dokumenty, po czym zwrócił je Marlerowi.

Zajrzał do wnętrza samochodu.

- Jest pan na wakacjach? - zapytał po francusku.

- Nie. Jestem muzykiem - odpowiedział Marler w tym samym języku. - Pracuję.

- Dokąd pan jedzie?

- Do Berna. By wziąć udział w koncercie.

Marler miał nadzieję, że w stolicy Szwajcarii rzeczywiście znajdowała się jakaś filharmonia. Wątpił jednak, by glina był lepiej od niego zorientowany. Starał się odpowiadać jak najzwięźlej, używając minimalnej liczby słów. Policja zawsze podejrzliwie odnosi się do rozmownych turystów. Policjant spojrzał na futerał wiolonczeli.

- Pański koncert ma się odbyć jeszcze dzisiaj? - zapytał zaczepnie.

- Nie, jutro. Zatrzymam się gdzieś na noc, żeby trochę odpocząć. Na koncercie muszę być świeży.

Umysł Marler a w błyskawicznym tempie analizował sytuację ze wszystkich możliwych stron. Nie można było wykluczyć ewentualności, że napotka tego samego policjanta, kiedy dojedzie do Colmar. Francuz obszedł samochód z przodu, otworzył drzwi od strony pasażera, pochylił się, zdjął zaczep, a następnie podniósł wieko futerału. Spojrzał w dół na długi, wąski, jedwabny pokrowiec, z którego wystawał koniuszek smyczka.

Marler zachował milczenie. Całą uwagę poświęcił, by nie okazać zniecierpliwienia bądź zdenerwowania. Jego dłonie spoczywały nieruchomo na kierownicy. Glina zerknął na tylne siedzenie audi.

- Co przewozi pan w tamtej torbie?

- Sprzęt do krykieta. To jedna z naszych narodowych gier. W środku jest kij i piłeczka.

Policjant zmarszczył brwi, po czym sięgnął, by otworzyć suwak. Wzruszywszy ramionami, ponownie zasunął torbę. Anglicy mają dziwaczne upodobania. Marler zorientował się, że popełnił rzucający się w oczy błąd, jaki zdarza się nawet najostrożniejszym. Któż grałby zimą w krykieta w tej części świata?

Zatrzasnąwszy przednie i tylne drzwi audi, policjant jeszcze raz wzruszył ramionami, zastanawiając się nad niezwykłością Anglików. Bez słowa odszedł w kierunku swojego samochodu. Kiedy tylko wsiadł, auto policyjne popędziło niczym rakieta.

- Wystarczy wrażeń jak na jeden dzień - powiedział do siebie Marler, zamykając futerał i ruszając w dalszą drogę.

Powrotna jazda z Chateau Noir do Colmar była dla Jennie prawdziwym koszmarem. Gaunt, nie zważając na to, że pod zalegającym śniegiem nawierzchnia drogi na niektórych odcinkach była mocno oblodzona, prowadził samochód z szaleńczą prędkością, niejednokrotnie przejeżdżając po samej krawędzi drogi nad przepaścią. W pewnym momencie wpadł w poślizg, który tylko dzięki jego doskonałym umiejętnościom nie zakończył się upadkiem w bezdenną głębię. Jennie przez cały czas zaciskała pięści.

- Niewiele wyciągnęliśmy z Amberga, nieprawdaż? - odezwała się. - Typowy Szwajcar. Chociaż wszyscy Szwajcarzy, jakich dotąd poznałam, byli niezwykle grzeczni i uczynni.

- Zamknij się! Prowadzę samochód.

Dotychczas zdążyła już dobrze poznać Gaunta i jego gwałtowne zmiany nastroju. Kiedy pokonywali kolejny zakręt, Jennie zaczęła z uwagą przyglądać się profilowi swojego przyjaciela. Nie zdradzał najmniejszego napięcia wynikającego z faktu, że w każdej chwili ich BMW mogło wpaść w fatalny w skutkach poślizg. Nagle zdała sobie sprawę, że tylko połowę swojej uwagi poświęcał prowadzeniu samochodu.

Będąc znakomitym kierowcą, perfekcyjnie kontrolował samochód. Zastanawiał się nad jakąś nurtującą go sprawą.

Kilkaset metrów z przodu, z pokrytego śniegiem pola wyjeżdżał żółty traktor. Jeśli pojawi się na drodze przed nimi, będzie go bardzo trudno wyprzedzić.

Gaunt nadepnął na gaz, dłonią przycisnął klakson, który zawył odbijając się nieskończenie wiele razy od okolicznych wzgórz. Boże! Chciał znaleźć się przed traktorem!

Zamknąwszy oczy, Jennie oczekiwała na zderzenie, po chwili jednak, nie mogąc już dłużej wytrzymać, otworzyła je ponownie. Zazgrzytała zębami. Zjeżdżając po krętym zboczu, ich BMW wciąż zwiększało prędkość. Kierowca traktora zdawał się niczego nie zauważać. Samochód przemknął tuż obok ogromnej, żółtej bryły traktora, niemalże ocierając się o niego. Jennie odetchnęła z ulgą.

- Głupek - skomentował Gaunt. - Powinien zaczekać. Miałem pierwszeństwo przejazdu.

- Owszem, ale ten facet z traktora chyba o tym nie wiedział - zwróciła mu uwagę Jennie.

- Mówiłaś coś? - Gaunt odwrócił na moment wzrok w jej stronę.

Nie słyszał ani jednego słowa. Miała więc rację - prowadził całkowicie automatycznie, poświęcając większość uwagi czemuś zupełnie innemu. Tylko czemu?

Dokładnie przemyślała sobie po kolei każde wypowiedziane w Chateau Noir słowo. Czy Gaunt był po prostu sfrustrowany? Zdenerwowało go to, że film i kaseta zaginęły?

Nagle uderzyła ją niespodziewana myśl. Czy Gaunt wiedział, co było na nich nagrane? Na początku rozmowy z Ambergiem Gaunt, jak pamiętała, wypowiedział jedno istotne zdanie. Julius po przybyciu do Tresillian Manor odbył z nim krótką pogawędkę. Zapewne opisał wtedy Gauntowi wszystko, co zobaczył na owym filmie i co nagrano na kasecie. Było to całkiem możliwe, nawet prawdopodobne.

Kiedy zbliżyli się do Colmar, niespodziewanie znad pól nadciągnęła gęsta mgła i otuliła miasto. Gaunt natychmiast zapalił światła przeciwmgielne. Zbliżając się do hotelu Bristol, jadąc wzdłuż handlowego pasażu, poruszali się prawdziwie żółwim tempem. Jennie położyła rękę na ramieniu przyjaciela.

- Greg, czy mógłbyś mnie tu wysadzić? Sklepy są jeszcze otwarte. Chciałabym kupić coś w aptece.

- Tutaj?

Zatrzymał się przy krawężniku. Jennie otworzyła drzwi i wysunęła swoje długie nogi. Kiedy odwróciła się, by zatrzasnąć za sobą drzwi, spostrzegła, że wreszcie przypomniał sobie o jej istnieniu.

- Do Bristolu idzie się cały czas prosto. Wiesz, gdzie mnie szukać. W barze, oczywiście...

Tył odjeżdżającego BMW zniknął w gęstniejącej mgle. Kiedy Gaunt zerknął w lusterko, stojąca przy krawężniku, ledwie widoczna postać Jennie, rozpłynęła się we mgle.

Tweed, zatrzymawszy się w Bristolu, udał się na spóźniony obiad do bistro.

Po przybyciu do hotelu w swojej sypialni spędził mnóstwo czasu nad mapą Wogezów, sprawdzając różne drogi prowadzące do Chateau Noir.

W hotelu znajdowała się również elegancka restauracja, do której wchodziło się prosto z hallu. W drzwiach przywitał ich ubrany w czarny uniform kelner, który sprawiał wrażenie, jakby czynił im niesłychany zaszczyt, podchodząc do nich.

- Szukam bistro - zwrócił się do niego po angielsku Tweed.

- Naprawdę? - z tonu kelnera wynikało, że pomylił się w ocenie klienta. Musi pan wyjść przez tamte drzwi, a później dwukrotnie skręcić w lewo.

- Tam będzie przyjemniej - odezwał się Tweed do swoich przyjaciół. - Przytulniej. Nie trzeba przez godzinę czekać na pierwsze danie i przechodzić przez wszystkie nonsensy takie jak: usłużne zdejmowanie pokryw i tym podobne głupoty.

W bistro było przytulnie i znajdowało się zaledwie kilku klientów - w większości miejscowych, którzy wpadli na kieliszek bądź coś przekąsić..

W głównej części jadalni, dokąd poprowadziła ich kelnerka, wyłożone boazerią ściany pomalowano lakierem w kolorze jasnej ochry. Nakryty różowym obrusem stolik również przypadł Pauli do gustu. Okna wychodziły na dworzec kolejowy położony po drugiej stronie szerokiej ulicy. Tweed wybrał doskonałe miejsce.

- Myślę, że napiję się wina - powiedział ku jej zdumieniu, gdy już usiedli. - Jesteśmy w krainie rieslinga. Cudowne wino.

Krzątające się wokoło kelnerki ubrane były w białe bluzeczki, czarne spódniczki oraz krótkie fartuszki. Kiedy pozostali z entuzjazmem przystali na propozycję Tweeda, zamówił całą butelkę rieslinga.

- To się dopiero nazywa dobry rocznik, wiesz coś może o nim? - zażartował Newman, gdy podano butelkę z 1989 roku.

- Miejmy nadzieję, bo nie mam pojęcia. Czy słyszała pani o Chateau Noir? - zwrócił się po francusku do kelnerki.

- Tak. Leży wysoko w górach nad Czarnym Jeziorem. To złe miejsce. Przeklęte.

- Dlaczego pani tak twierdzi?

- To dziwna historia, proszę pana. Wiele lat temu zameczek wybudował amerykański milioner. Korzystając z planów średniowiecznej fortecy, jako budulec wykorzystał granit. Kosztowało to miliony franków. Potem popełnił samobójstwo.

- Kto? - spytał Tweed.

- Amerykański milioner. Wyskoczył z chateau prosto do Czarnego Jeziora. Nikt nie wie dlaczego. Zameczek stał pusty całymi latami. Któż chciałby go kupić?

- Słyszałem, że ktoś kupił. Szwajcarski bankier.

- Zgadza się. Kupił prawie za bezcen. Pan Julius Amberg z Zurychu. Być może nie jest przesądny. Zapewne nie dopuszczał do siebie myśli, że może przedwcześnie umrzeć. Życzę mu jak najlepiej. To miły człowiek.

Paula spojrzała na Tweeda, zastanawiając się, czy zamierza powiedzieć kelnerce, że Julius Amberg niedawno zakończył życie. Tweed jednak, wykazując zwyczajne zainteresowanie, zadał jej kolejne pytanie.

- Powiedziała pani, że to miły mężczyzna. Czy zdarzyło się pani spotkać go?

- Wiele razy. Zawsze kiedy przyjeżdża do Colmar, odwiedza nasze bistro. Czasem chce się tylko napić, a czasami zjada obiad - ściszyła głos. - Powiedział, że restauracja jest dla snobów, a nasze jedzenie bardziej mu smakuje i na dodatek podajemy je znacznie szybciej. Muszę już iść...

- Czy pan Amberg przyjeżdżał ostatnio? - spytał Tweed, nim jeszcze zdążyła się oddalić.

- Od pewnego czasu nie. Ale dziś tuż przed zmierzchem, zanim pojawiła się mgła, w Chateau Noir widać było światła. Może chodzą tam duchy? Czy zdecydowali się państwo, co chcieliby zjeść? Mogę wrócić później.

- Dla mnie eskalopki cielęce z ziemniakami saute - Tweed spojrzał na Paulę. - A ty, co sobie życzysz?.

- Poproszę to samo - odpowiedziała Paula, odwracając się w stronę kelnerki.

- Niech będzie trzy razy - dodał Newman.

Kelnerka natychmiast odeszła. Paula, odwrócona tyłem do wejścia, przyglądała się ogromnemu, olejnemu freskowi namalowanemu powyżej prowadzących do kuchni drzwi. Ukazywał małe jeziorko pośród ponurych wzniesień Wogezów.

Tweed poszedł w ślad za jej wzrokiem.

- Ciekawe, czy to Czarne Jezioro - wyszeptała. - Jeżeli tak, to wygląda naprawdę przygnębiająco. Na dodatek kelnerka opowiedziała nam o Chateau Noir tak niesamowitą historię. Zdaje się, że Walter Amberg niechętnie odwiedza bistro.

- Z uzyskanych jak dotąd informacji - stwierdził Tweed - wnoszę, że Amberg jest w swoim zameczku od dwóch lub trzech dni.

- A my zamierzamy rzucić się na niego w jego własnym legowisku, zgadza się? - spytała Paula.

- To jeden z powodów, dla których tu przyjechaliśmy. Nie chcę popsuć wam apetytu, ale sądzę, że nasi przeciwnicy zdążyli już przyjechać. Kiedy przechodziliśmy przez restaurację, zauważyłem sześciu mężczyzn siedzących w rogu przy stoliku. Udało mi się również usłyszeć strzępek ich rozmowy - mówili z amerykańskim akcentem. Ich wygląd nie budzi zaufania.

- Ale dlaczego, na miłość boską? - zapytała Paula.

- W Zurychu jest sporo hoteli pierwszej klasy. W Bazylei są tylko dwa. Tutaj jedynym większym hotelem jest Bristol. Logiczne więc, że niektórzy z nich zatrzymali się właśnie tutaj. Być może odkryli nawet strategiczne położenie Bristolu.

- Strategiczne, w jakim sensie? - próbowała się dowiedzieć Paula.

- Jeśli ich celem jest również Chateau Noir, Bristol znajduje się po właściwej stronie miasta. Możemy wyjechać stąd prosto na przedmieścia po drugiej stronie linii kolejowej i dalej w górę, w Wogezy. Praktycznie omijamy wtedy Colmar.

- Nadciąga gęsta mgła - zauważył Newman.

Paula obróciła się na krześle i wyjrzała przez okno. Obok znajdowały się podwójne drzwi dla klientów wchodzących do bistro wprost z ulicy.

Newman miał rację. Mgła z każdą chwilą coraz bardziej gęstniała. Rozmazane światła nadjeżdżających samochodów pojawiały się, by za moment zniknąć w mlecznej poświacie.

Temperatura szybko opadała. Wchodzący do bistro mężczyzna wpuścił do wnętrza lodowate powietrze.

Kelner, ubrany w białą koszulę, czarne spodnie oraz długi fartuch zawiązany wokół talii, szybko zatrzasnął uchylone drzwi. Za oknem, na dworze przemykali skuleni przechodnie pragnący jak najszybciej schronić się w domach.

- Smakuje mi to wino - powiedział Tweed, opróżniając swój kieliszek. Naprawdę wspaniały riesling.

- Wino bywa zdradliwe - starała mu się dokuczyć Paula, nalewając Tweedowi szklankę wody Perrier.

- Uwielbiam rieslinga. Pomaga mi myśleć. Zamierzam zamówić jeszcze jedną butelkę.

- Lepsze takie wytłumaczenie niż żadne.

Ponownie się odwróciła. Ruch ludzi i samochodów za oknem fascynował ją.

Nagle zesztywniała. W drzwiach stanęła śmiertelnie przerażona kobieta. Jennie Blade. Kiedy zauważyła Tweeda, natychmiast podbiegła do ich stolika.

- Znowu śledzono mnie - wybuchła. - Mężczyzna w kapeluszu z szerokim rondem.

Zroszone przez mgłę jasne włosy dziewczyny połyskiwały w świetle. Jej oczy zdradzały niezwykłe poruszenie. Tweed wstał, obszedł stół dookoła i wysunął dla niej krzesło. Powróciwszy na swoje miejsce, wpatrując się w Jennie, wysłuchał jej opowieści.

- Kiedy to się wydarzyło?

- Przed chwilą. Niewiele brakowało, by mnie dopadł. Dzięki Bogu nie było daleko do hotelu. Śledził mnie ten sam mężczyzna - ubrany w swój cholerny czarny kapelusz z szerokim rondem, zsunięty na czoło, bym nie widziała jego twarzy. Tweed, jestem cholernie przerażona.

35

- Muszę się napić - powiedziała Jennie, zdejmując płaszcz i wieszając go na oparciu stojącego obok krzesła. - Brandy.

- Żadnych wódek, przynajmniej na razie - doradził Tweed. - Jesteś w szoku. Napij się nieco rieslinga.

Paula sięgnęła do przyległego, wolnego stolika, wzięła kieliszek i postawiła go przed niespodziewanym gościem. Nalewając wina, Tweed cieszył się, że posadził Jennie naprzeciwko siebie i nie mogła zobaczyć wyrazu twarzy Pauli, która nie kryła swojego powątpiewania.

- Czy mogłabyś teraz opowiedzieć dokładnie, co się wydarzyło? - zaproponował Tweed.

Jennie wypiła połowę kieliszka, postawiła go na stole, lecz za moment opróżniła go do końca. Tweed ponownie nalał jej wina.

- Co robiłaś na ulicy w tej mgle? - zaczął łagodnie.

- Byłam z Gauntem. Wróciliśmy właśnie z Chateau Noir. Poprosiłam go, żeby wysadził mnie przy pasażu handlowym; chciałam wstąpić do apteki. Wszystko wydarzyło się, kiedy stamtąd wyszłam.

- I co dalej - zachęcał ją Tweed.

- Na zewnątrz było jakoś dziwnie. Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo w tym czasie zgęstniała mgła. Stał tyłem do mnie, trzymając coś w lewym ręku. Ten sam czarny kapelusz z szerokim rondem, zsunięty na czoło, jak już mówiłam, by nie było widać twarzy. Ten sam długi czarny płaszcz. Ruszyłam w kierunku Bristolu. Słyszałam za sobą jego kroki. Przestraszyłam się i zaczęłam biec, lecz on również przyspieszył kroku.

- Skąd wiesz? - wtrąciła się Paula. - Czy odwracałaś się?

- Na Boga, nie! Byłam zbyt przerażona. Ale nie było słychać żadnego innego dźwięku, tylko jego zbliżające się kroki. Uderzenia stóp o chodnik stały się rzadsze - stąd wiedziałam, że wydłużył krok.

- Bardzo sprytnie - skomentował Tweed. Pociągnął łyk kawy. - Szczególnie biorąc pod uwagę twój lęk.

- Nagle zauważyłam bistro. Wskoczyłam do środka i zobaczyłam was. Co za ulga.

- Napij się jeszcze wina - Tweed odczekał, dopóki nie opróżniła do połowy kolejnego kieliszka, po czym na nowo go napełnił. - Co stało się z twoim prześladowcą?

- Nie mam pojęcia. W każdym razie nie wszedł za mną do środka. Mimo wszystko nawet gdyby wszedł, nic by mi się nie stało - na jej twarzy po raz pierwszy pojawił się nikły uśmiech. - Wy tu byliście.

- Czy czujesz się już lepiej? - Tweed wyciągnął rękę, wziął ją za prawą dłoń i uścisnął, dodając otuchy. - Jesteś bezpieczna między przyjaciółmi.

Newman nie odzywał się, pozostawiając sprawę Tweedowi. Zauważył, że pod wpływem ciepła krople rosy zamarznięte na złocistych włosach Jennie roztopiły się, mimo to była wciąż niewiarygodnie atrakcyjna.

- Czy chciałabyś może coś zjeść? - zaproponował Tweed.

- Tylko troszkę bułki. Mój żołądek nie zniósłby niczego innego. Wzięła kawałek bagietki, posmarowała odrobiną masła, szybko zjadła, po czym sięgnęła po następną kromkę.

- Teraz czuję się znacznie lepiej - odezwała się minutę później. - Wybaczcie mi moją żarłoczność, ale od kilku godzin nie miałam nic w ustach.

- Powiedziałaś, że właśnie wróciliście z Gauntem jego BMW z Chateau Noir - zaczął Tweed. - Czy zechciałabyś opowiedzieć mi, co zaszło? Spotkaliście Amberga?

- Tak. To było niezwykłe doświadczenie dla Gaunta...

Następnie Jennie opowiedziała szczegółowo o całej wizycie w posiadłości bankiera. Zrelacjonowała niemal każde słowo z rozmowy obu mężczyzn. Opisała zaangażowanie Gaunta oraz obojętność Amberga. W końcu opowiedziała o tym, że do niej odnosił się przyjaźnie i ciepło, sądzi więc, iż preferuje towarzystwo kobiet. Cała relacja była niezwykle żywa.

Paula spojrzała na Tweeda. Całkowicie pochłonęła go opowieść Jennie.

- Tak więc - Jennie zbliżała się ku końcowi - po szaleńczej jeździe, której omal nie przypłaciliśmy życiem, Gaunt - na moją prośbę - wysadził mnie w pobliżu sklepów.

Nastąpiła długa cisza. Tweed wciąż ją obserwował. Wreszcie odchylił się do tyłu.

- Jesteś wyjątkowo spostrzegawcza.

- W twoich ustach ta uwaga staje się szczególnym komplementem.

- Po prostu stwierdzam fakt.

- Sądzę, że zajęłam wam już i tak zbyt dużo czasu - przydałby mi się gorący prysznic - wstała, po czym spojrzała na Paulę i Newmana. - Mam nadzieję, że nie zepsułam wam obiadu - dziękuję, że znosiliście moje marudzenie - odwróciła się w stronę Tweeda. - Czy moglibyśmy się jeszcze kiedyś spotkać na miłej pogawędce?

- Mieszkam w pokoju numer 419. Jest tam niewielki salonik. Wpadaj, kiedy tylko będziesz miała ochotę. Abym mógł cię rozpoznać, wystukaj taki rytm.

Zademonstrował, bębniąc palcami w stół. Jennie powtórzyła. Newman również wstał, a następnie wziął płaszcz dziewczyny.

- Zapewne nie masz ochoty wychodzić na zewnątrz, by dotrzeć do głównego wejścia. Można przejść skrótem przez restaurację. Odprowadzę cię do pokoju.

- To bardzo miło z twojej strony - obdarowała go czarującym uśmiechem. Wciąż jestem roztrzęsiona.

Paula odczekała, dopóki Jennie nie odeszła, a następnie odezwała się do Tweeda:

- Nie wierzę w ani jedno jej słowo.

Tweed, zanim odpowiedział, wypił nieco wina i odstawił kieliszek.

- Naprawdę, riesling pierwsza klasa.

- Zmieniasz temat, bo nie zgadzasz się ze mną. Myślisz, że jestem złośliwa. Być może jestem.

- Nie twierdzę, że się z tobą nie zgadzam. Podaj mi jakieś argumenty.

- Jej opowieść jest mocno naciągana. W Bazylei karmiła cię tą samą historyjką. Słynny cień. Mimo że znajdujemy się dość daleko od Bazylei, cień znów pojawia się u podnóży Wogezów w Alzacji. Nie dam się nabrać.

- Czy już zapomniałaś, jak wścibska staruszka opisała człowieka opuszczającego budynek na zuryskiej starówce, gdzie zamordowano Klarę?

- Przecież znaleźliśmy racjonalne wytłumaczenie. Jennie znajdowała się gdzieś w pobliżu, widziała mordercę wychodzącego z budynku - tak narodziła się bajka o prześladowcy.

- Jaki mogłaby mieć motyw, żeby wymyślić historyjkę o grożącym jej niebezpieczeństwie? A po drugie, skąd mogłaby wiedzieć, że jesteśmy akurat w bistro?

- Stworzyła ją pod wpływem impulsu, w chwili gdy stanęła w drzwiach, wynurzając się z mgły. Nasza Jennie jest niezwykle błyskotliwa. Muszę przyznać, że jej umysł reaguje w mgnieniu oka.

- Nie można wykluczyć, że masz rację. A co z motywem?

- Poszukuje filmu i kasety. Zaczynam sądzić, że oba przedmioty muszą być dla kogoś niewiarygodnie cenne.

Tweed skinął głową, wyrażając swoją aprobatę. Teoria Pauli zaniepokoiła go. Kobiety często bywają bardziej spostrzegawcze w odniesieniu do własnej płci niż mężczyźni. Paula wysnuła bardzo prawdopodobną teorię.

- Po cóż więc cała maskarada - wpadanie, udawanie śmiertelnego przerażenia? - zapytał.

- Zauważyła, że jesteś w środku - być może nie widzieliśmy jej, gdy nadeszła od strony restauracji. Potem cofnęła się i poszła do drugiego wejścia, żeby odegrać swoje przedstawienie. Dlaczego? By zbliżyć się do ciebie. Uważa, że doprowadzisz ją do filmu i kasety.

- Nie jestem w stanie znaleźć w twoim rozumowaniu żadnego słabego punktu - przyznał.

- Jeszcze jedno - kontynuowała Paula. - Kiedy relacjonowała swoją wizytę w Chateau Noir - i przyznaję, że byłam nieco zazdrosna, słysząc jak doskonale sobie radzi; to było zwykle moim atutem - przepraszam, odbiegłam od tematu. Kiedy więc opowiadała o wydarzeniach w Chateau Noir, miałam wrażenie, że jakaś część tego, co mówiła, wywarła na tobie ogromne wrażenie.

- Rzeczywiście. Wolałbym o tym nie rozmawiać, dopóki nie będę miał czasu, żeby się nad wszystkim dobrze zastanowić.

- Bob zbytnio się nie spieszy - uśmiechnęła się złośliwie. - Już kiedyś widziałam go zachowującego się w podobny sposób - udawał, że dał się oczarować atrakcyjnej dziewczynie, a tak naprawdę nieustannie zadawał sobie pytanie: „Co ona knuje?” - Cśśś! Już idzie. Znów w damskim towarzystwie...

Uśmiechnięta Eve Amberg zbliżała się wraz z Newmanem. Trzymając się go jedną ręką pod ramię, drugą odgarnęła z czoła osuwający się wspaniały lok. Paula z uwagą oglądała strój nowego gościa.

Eve ubrana była w ciemnozielony, wełniany kostium oraz głęboko wyciętą, kremową bluzeczkę. Założę się, że ten strój kosztował ją fortunę, pomyślała Paula. Newman wydawał się wyraźnie rozbawiony.

- Patrzcie, jaki klejnot ukrywał się na górze - przemówił.

- Witaj, Paulo - Eve przywitała ją, po czym pochyliła się i pocałowała w policzek. - Moc uścisków dla ciebie - dodała, składając przeciągły pocałunek na lewym policzku Tweeda. - Bob wpadł na mnie, gdy wychodziłam z pokoju, dzięki Bogu. Jestem kobietą porzuconą przez wszystkich.

- Brzmi wspaniale - Tweed dostroił się do gry. - Wyglądasz niczym kieliszek tego wspaniałego rieslinga.

- Proszę, jak mnie wita! - zwróciła się do Pauli. - Po tym jak spędziłam pół godziny, robiąc sobie makijaż. Czyż nie jest okropny? Eve podniosła napełniony przez Tweeda kieliszek, spróbowała, a następnie spojrzała figlarnie na Newmana.

- Przynajmniej zna się na winach. Wspaniałe. Być może poproszę o więcej.

- Dlaczego porzucona? - spytał Tweed.

- Gaunt. Znowu. Przywiózł mnie tu razem ze swoją najnowszą przyjaciółką, Jennie Blade, po czym wymknął się z nią w nieznanym kierunku na całe popołudnie. A teraz poważnie, cieszę się, że cię widzę, Tweed.

- Ja również - odparł. - Jakiego sukcesu mamy ci życzyć?

- Chodzi o Waltera. Waltera Amberga, mojego drogiego, nielubianego szwagra. Zadzwoniłam do niego z hotelu. Miałam zamiar wezwać taksówkę. Niech diabli wezmą Gaunta i jego Jennie Blade.. Walter? Nie dzisiaj. Nie wchodzi to jak przyjmuje mnie mój drogi w rachubę. Ma gości. Może, gdy będzie mniej zajęty. Gości? Nie uwierzyłam w ani jedno jego słowo. Unika mnie. Alei tak go złapię - pojadę tam, nie zawiadamiając go wcześniej.

- Skąd taka niechęć z jego strony? - dociekał Tweed.

- Jak już ci mówiłam, nie chce oddać mi pieniędzy. Ale odda, z całą pewnością, przysięgam. Niech tylko dostanę w swoje ręce, tego śmierdziela.

- A Gaunt?

- Jeden Bóg raczy wiedzieć, gdzie on się podziewa - obejrzała się w lewo, słysząc, że ktoś wchodzi. - O wilku mowa, a wilk tuż. Oczywiście po kilku głębszych.

Gaunt, wciąż ubrany w swoją sportową marynarkę oraz sztruksowe spodnie, wpadł z impetem przez drzwi prowadzące z hotelu. Wchodząc zagrzmiał na cały głos, powodując, że nieliczni miejscowi goście siedzący przy innych stolikach odwrócili się z zainteresowaniem.

- Podwójną szkocką, garcon! - krzyknął. - Tout le suite. Do tamtego stolika spojrzał na Tweeda i Newmana, po czym odwrócił się z powrotem w stronę kelnera. - Niech będą trzy podwójne szkockie. Tylko szybko, zaschło mi w gardle.

Młody kelner, który przechodząc koło stolika Tweeda, za każdym razem uśmiechał się, spojrzał na Gaunta szeroko otwartymi oczyma. Newman zawołał głośno, lecz bardzo grzecznie.

- Proszę nie podawać trzech podwójnych szkockich. Tylko jedną.

Gaunt raźnym krokiem podszedł do ich stolika. Przez chwilę stał, przyglądając się, co mają w kieliszkach.

- Pijecie miejscowy sikacz? To dla pedałów. Dla mężczyzn z jajami jest szkocka.

Eve była wściekła. W jej zielonkawych oczach pojawił się błysk furii, o jaką Paula nigdy by jej nie posądzała. Pełne usta, podkreślone szkarłatną szminką, zacisnęły się, kiedy Gaunt, odsunąwszy krzesło, przysiadł się do nich.

- Greg - wrzasnęła - natychmiast przeprosisz moich przyjaciół za swoje określenie albo wynoś się stąd!

- Natychmiast przepraszam - powtórzył Gaunt naśladując ją. - Nie miałem nic złego na myśli - dodał nieco poważniej. - Wszystko odwołuję. Moje zachowanie było niewybaczalne - ale mam za sobą piekielną podróż do Wogezy i z powrotem.

Na dodatek zdążyłeś już sobie strzelić kilka kolejek, pomyślał Newman. Opary whisky unosiły się nad stołem. Eve pochyliła się w stronę Gaunta, wyraźnie mając mu jeszcze coś do powiedzenia.

- Poza tym, gburze, mówi się tout de suite. Po francusku nie potrafisz nawet poprawnie obrazić kelnera.

- Przepraszam, przykro mi - tym razem Gaunt wydawał się szczery. - Masz rację, Eve. Jeszcze raz wszystkich przepraszam. Doświadczyłem dziś czegoś dziwnego. Jestem wytrącony z równowagi. Nieczęsto mi się to zdarza.

Nastrój Gaunta nieoczekiwanie się zmienił. Ostatnie trzy zdania wypowiedział ze smutkiem, niemalże z żalem. Tweed zmarszczył brwi, a następnie zapytał:

- Może chciałbyś nam opowiedzieć? Wyrzucić to z siebie?

- Nie będziecie mieli nic przeciwko temu, że na razie nie opowiem wam? Przepraszam, ale chciałbym sobie wpierw wszystko dokładnie przemyśleć.

Paula wpatrywała się w Gaunta ze zdumieniem. Użył niemalże tych samych słów, jakie wcześniej wypowiedział Tweed. Ponadto wydawało się, że podobnie jak Tweed miał na myśli Chateau Noir.

Kiedy kelner postawił przed nim szklankę, Gaunt podniósł wzrok. W mgnieniu oka wyciągnął portfel i dodał do zapłaty hojny napiwek.

- Dziękuję bardzo - ponownie odwrócił się w stronę stolika. - Jennie zniknęła. Nie mogę nigdzie jej znaleźć.

- Przed chwilą siedziała przy tym stoliku - poinformował go Tweed. - Podobno wysadziłeś ją we mgle.

- Na jej własne życzenie - broniąc się warknął Gaunt.

- Potem opuściła nas, by wziąć prysznic - kontynuował Tweed, ignorując chamstwo Gaunta.

- Ale zanim zszedłem na dół, waliłem do drzwi jej pokoju. Nikt nie odpowiadał. Były zamknięte. Przystawiłem ucho, lecz nie słyszałem prysznica. W każdym wypadku zapewne okryłaby się czymś i przyszła zobaczyć, kto się dobija. Jak większość kobiet - zerknął na Paulę i Eve - oprócz tu obecnych. Jak wiele kobiet, jest ciekawska. Założę się o swoją reputację, że nie ma jej w pokoju.

- Cóż to za reputacja - wtrąciła się Eve.

Tweed podniósł się zza stolika. Newman i Paula poderwali się niemal jednocześnie. Mieli już dosyć Gaunta. Tweed skinął głową Eve oraz dziedzicowi, po czym skrótem przez restaurację poprowadził swoich przyjaciół z powrotem do hotelu. Paula zauważyła kilka Amerykanów siedzących przy różnych stolikach.

Ich wygląd nie przypadł jej do gustu. Tweed pospieszył w kierunku recepcji, obok której znajdowała się niewielka poczekalnia. Na jednym z foteli siedział Philip Cardon i czytał gazetę. Za ladą recepcji nie było nikogo.

- Zjadłem wczesny obiad - wyjaśnił Cardon. - Potem przez cały czas tu siedziałem z szeroko otwartymi oczyma. Zameldowało się piętnastu Amerykanów. Większość z nich napycha sobie teraz żołądki w restauracji.

- Czy widziałeś Jennie Blade?

- Nie.

Więc Gaunt miał rację, pomyślał ponuro Tweed. Jennie zniknęła.

36

Tweed stał bez ruchu w poczekalni. Newman, Cardon i Paula nie odzywali się, wiedząc, że Tweed intensywnie myśli. Odwrócił się na moment w stronę opuszczonej recepcji, po czym zwrócił się do Cardona.

- Philip - głos Tweeda był wyjątkowo cichy - naliczyłeś piętnastu amerykańskich przybyszów. Czy widzieli cię?

- Oczywiście, że nie - zdumiał się Cardon, słysząc takie pytanie. Podniósł książkę na wysokość oczu, całkowicie zakrywając twarz. - Widzisz mnie?

- Nie. Gdzie są Butler i Nield?

- Tutaj - Cardon podał Tweedowi karteczkę z nazwiskami swoich partnerów i numerami ich pokojów. - Tak jak ja zjedli nieco wcześniej, a teraz są na górze - spojrzał na zegarek. - Harry powinien mnie zmienić za pięć minut. Ustaliliśmy dyżury, by mieć oko na wchodzących i wychodzących.

- Rozumiem. Obaj są na pierwszym piętrze? Dobrze. A teraz chcę, żebyś się zastanowił. Czy przybyli niedawno jacyś Amerykanie?

- Tak. Wchodzili po kilku.

- A więc czasami w hallu było spore zamieszanie. Być może widziałeś kobietę o długich, jasnych włosach, lecz nie zwróciłeś na nią uwagi - Tweed opisał Cardonowi strój Jennie. - Zastanów się dobrze. Czy podobna kobieta opuszczała hotel?

- Chwileczkę! Tak. Widziałem ją. Nadeszła od strony restauracji, podobnie jak wy przed chwilą. Jakieś piętnaście minut temu. Wsiadła do windy. Więcej już się nie pojawiła.

- Czy wszyscy Amerykanie poszli prosto do restauracji? Cała piętnastka?

- Chyba tak. Wydaje mi się jednak, że dwóch z nich wyłoniło się z restauracji tuż za Jennie Blade. Zapewne pojechali na górę następną windą.

- Dziękuję ci. Zostań tu - powiedział Tweed. Następnie odwrócił się do Newmana i Pauli, po czym oświadczył: - Musimy się pospieszyć, ale najpierw coś wezmę.

Podniósłszy blat na końcu recepcyjnej lady, wślizgnął się do środka i zabrał, wiszący z dala od innych, uniwersalny klucz do wszystkich pokoi. Przebiegł przez hali do windy. Paula zaś i Newman za nim.

- Co ty knujesz? - zapytała Paula.

- Najpierw zawołamy Butlera i Nielda, uzbrojonych. Wam też może przydać się broń. Nie wolno strzelać, chyba że w ostateczności...

- Wpierw sprawdźmy to piętro...

Tweed podchodził kolejno do wszystkich drzwi i przykładał ucho. Przy trzecich zamarł w bezruchu. Wewnątrz słychać było głosy. Jeden z nich miał amerykański akcent.

- Słuchaj. Palisz? Nie? No cóż, kochanie, będziesz palić, jeśli zgaszę ci tego na policzku. Jaki mężczyzna zechce wtedy na ciebie kiedykolwiek spojrzeć...?

- Nie, wy skurwiele...

Kobiecy głos krzyknąwszy zamilkł. Tweed cichutko wsunął do zamka uniwersalny klucz, bez najmniejszego hałasu przekręcił go, chwycił za klamkę, a następnie zerknął na Butlera trzymającego w ręku gotowego do strzału walthera.

Skinąwszy głową, Tweed przekręcił klamkę i odsuwając się na bok, z całej siły pchnął drzwi. Butler, ściskając oburącz broń, wskoczył do środka, zataczając lufą szeroki łuk, a następnie kucnął gotowy w każdej chwili upaść na podłogę. Tuż za nim wkroczyli Newman i Nield. Tweed wyciągnął klucz z zamka, wszedł do środka, po czym włożywszy go z powrotem, przekręcił.

Jennie leżała rozciągnięta na fotelu z kostkami związanymi liną i rękoma skrępowanymi z tyłu. Spod obciągniętej bluzki wystawały piersi dziewczyny. Za jej plecami stał wysoki, chudy Amerykanin, odciągając jej do tyłu głowę. Z przodu pochylał się nad nią niższy, krępy mężczyzna, przystawiając jej do policzka zapalonego papierosa.

Butler stanął na równe nogi w mgnieniu oka. Wetknął lufę swojego walthera prosto w nos krępego Amerykanina. Zaatakowany krzyknął z bólu i upuścił papierosa, którego Tweed natychmiast podniósł z dywanu.

W tym czasie Newman dotarł do wysokiego chudzielca, który zareagował szybciej niż jego kolega. Puściwszy Jennie, wsunął dłoń pod rozpiętą marynarkę. Lewe ramię Newmana owinęło się od tyłu wokół szyi Amerykanina, zaciskając się na jego krtani. Twarde paznokcie prawej dłoni korespondenta zatopiły się w plecach oprawcy. Duszony mężczyzna zacharczał, po czym wypuścił z ręki lugera. Nield podciął nogi Amerykanina.

Tweed schylił się po upuszczony pistolet, obserwując niższego przeciwnika trzymającego się jedną ręką za roztrzaskany nos, podczas gdy druga znikała właśnie pod marynarką. Tweed lufą lugera uderzył Amerykanina wprost w żołądek i potrząsnął głową. Sięgająca po broń ręka wynurzyła się pusta. Tweed włożył lewą dłoń pod pachę bandziora, chwycił za kolbę tkwiącego w kaburze pistoletu i wysunął na zewnątrz kolejnego lugera.

Wszystko trwało zaledwie parę sekund. Krępy mężczyzna zaczął kląć, używając najgorszych wyzwisk. Paula uderzyła go w twarz swoim browningiem, wybijając mu kilka zębów. Splunął krwią.

- Jak ty się wyrażasz! - powiedziała. - Tu są kobiety. Jeszcze raz powiesz coś podobnego i pozbędziesz się reszty zębów.

Niższy mężczyzna spojrzał na nią z nienawiścią. Napotkawszy groźny wzrok Pauli, pospiesznie się odwrócił.

W tym czasie Butler i Nield rozpłaszczyli wychudzonego Amerykanina na podłodze, twarzą do dołu. Butler zrewidował go w poszukiwaniu ukrytej broni, lecz niczego nie znalazł. Tweed i Paula usunęli więzy z nóg i nadgarstków Jennie. Nie było żadnych śladów przypalania na jej ciele.

- Zadam ci teraz nieco głupawe pytanie - powiedział Tweed uśmiechając się. - Jak się czujesz?

- W porządku - dziewczyna rozcierała kolejno oba nadgarstki. - Grubszy nazywa się Eddie, wysoki to Hank. - Kiedy wstała, Paula przysunęła się do niej gotowa złapać ją, gdyby miała zamiar upaść, lecz Jennie trzymała się doskonale. - Zróbcie mi przysługę - poprosiła. - Podnieście Eddiego i we dwóch potrzymajcie go mocno za ramiona.

Kiedy Tweed przyzwalająco skinął głową, Butler ruszył, by razem z Newmanem spełnić prośbę Jennie. Postawiwszy Eddiego na nogi, każdy z nich chwycił go za jedno ramię. Paula obciągnęła bluzkę Jennie. Całości ubrania dziewczyny dopełniały miękkie pantofelki. Jennie powoli przesunęła się do przodu, zatrzymując się nieco ponad metr od swojego niedoszłego oprawcy.

- Eddie jest sadystą. Lubi swoją pracę.

Wzięła do ręki tlącego się papierosa, którego Tweed odłożył do popielniczki. Strąciwszy popiół, odwróciła się w stronę krępego mężczyzny.

- Eddie uwielbia znęcać się nad ludźmi, rozkoszuje się tym.

- Słuchaj, paniusiu... - zaczął Eddie.

Jennie szybkim ruchem zbliżyła papierosa do jego twarzy. Przestraszony Amerykanin cofnął się, widząc zamiary dziewczyny, Tweed podszedł do niej i przemówił szeptem.

- Nie rób tego. Zniżyłabyś się do jego poziomu. Zresztą, nie zezwolę ci na to.

W odpowiedzi potrząsnęła głową, dając mu do zrozumienia, że źle odczytał jej zamiary. W oczach Jennie płonął straszliwy gniew, gdy spoglądała na zlanego potem mężczyznę.

- Eddie, rozstaw nogi - rozkazała. - Albo zgaszę ci na twarzy tego papierosa.

Eddie, jednocześnie zdumiony i przerażony, rozsunął stopy. Jennie prawą nogą zatoczyła łuk ku górze. Paulę początkowo zdumiała zademonstrowana przez Jennie moc mięśni, szybko jednak przypomniała sobie o jej zamiłowaniu do jazdy konnej. Wymierzony cios trafił prosto w krocze. Amerykanin jęknął, wciągnął powietrze, stęknął i skulił się, puszczony nagle przez Newmana i Butlera.

- Lubię wyrównywać rachunki - skomentowała Jennie swój postępek. Czy moglibyśmy stąd wyjść? - spytała Tweeda.

- Oczywiście. Natychmiast...

Kiedy dotarli do pokoju Tweeda, Jennie opadła na fotel i zaczęła szlochać.

- Przekażcie swojemu szefowi wiadomość ode mnie - Newman nakazał Eddiemu i Hankowi. - Macie nigdy tu nie wracać. Jeśli kiedykolwiek ponownie spotkam któregoś z was, nie wyjedziecie z Alzacji żywi. Wynocha...

Newman starał się kontrolować narastającą w nim wściekłość. Kiedy Butler otworzył drzwi, pierwszy wyszedł Hank jedną ręką obejmując uszkodzoną krtań.

Eddiemu opuszczenie pokoju sprawiło znacznie większy kłopot. Pochylony, niczym kaczka wyczłapał na korytarz. Butler natychmiast zamknął drzwi i razem z Nieldem zaczęli przeszukiwać pomieszczenie, znaleźli pistolet maszynowy uzi, który zabrali ze sobą.

W drodze do pokoju Tweedowi i Jennie towarzyszyła Paula. Spełniając prośbę Jennie, Paula zbiegła na dół do bistro po kubek bardzo słodkiej kawy z mlekiem.

Nie zastała już Eve ani Gaunta. Cholernie szybko zarzucił poszukiwania swojej przyjaciółki, pomyślała Paula niosąc do pokoju pełen kubek. Postanowiła zwrócić mu uwagę przy najbliższej okazji.

- Trzymaj oburącz - poradziła Paula Jennie podając jej gorący napój.

Dłonie dziewczyny nieustannie trzęsły się, niemniej jednak udało jej się wypić kilka łyków. Spojrzała do góry z wdzięcznością.

- Bardzo ci dziękuję. Było mi tak strasznie zimno.

- Następstwo szoku - Tweed cicho wtrącił swoją uwagę.

Stojąc przypatrywał się jej. - Wkrótce ci przejdzie. Wypij wszystko, jeżeli dasz radę.

- Skurwiele! - wykrzyknęła Jennie.

Szybko dochodziła do siebie. Tweed pomyślał, że prócz imponującej siły fizycznej Jennie ma również odporną psychikę.

- Czuję się już o wiele lepiej - niespodziewanie poinformowała ich Jennie. - Dzięki wam obojgu. Przypuszczam, że nie powinnam była potraktować tak tego śmiecia, Eddiego.

- Ja wydrapałabym mu oczy - zapewniła ją Paula.

- Będziesz w stanie odpowiedzieć na kilka moich pytań? - odezwał się Tweed.

- Wal śmiało!

- Jakiego rodzaju informację próbowali z ciebie wydobyć?

- Pytali o film i kasetę. Myśleli chyba, że po wizycie w Chateau wiem, gdzie ich szukać. Powiedziałam im, że nie wiem, o co, do cholery, chodzi oraz że we Francji za porwanie grozi najwyższy wymiar kary, jeżeli ofierze coś się stanie. Ostatnią część oczywiście zmyśliłam - ale ponieważ byli Amerykanami, nie sądziłam, by wiedzieli dużo o Europie. Kiedy upierałam się przytwierdzeniu, że nie wiem, o czym mówią - tak czy owak prawdziwym - stali się bardzo nieprzyjemni. Miałam szczęście, że przybyliście na czas.

- Czy wiedzieli, że razem z Gauntem pojechałaś dzisiaj do Chateau Noir? - zapytał łagodnie Tweed.

- Tak.

- Czy wspominali coś o Ambergu?

- Ani słowem.

- Rozumiem...

Zatem posiadłość musiała być pod stałą obserwacją przeciwnika. Oznaczało to, że amerykańska organizacja nie miała żadnego kłopotu ze śledzeniem Amberga w drodze z Zurychu do Bazylei i dalej w Wogezy.

- Czy mogłabym ci w czymś pomóc?

- Nie sądzę - odparł Tweed. - Byłaś bardzo pomocna, dziękuję.

- To wy mi pomogliście. Nie potrafię wyrazić mojej wdzięczności. Teraz jestem nieco zmęczona. Chciałabym się na chwilę położyć.

- Skorzystaj z łóżka w moim apartamencie - zaproponował Tweed. - Dopilnuję, żeby przez cały czas ktoś cię strzegł. Paula, czy zechciałabyś objąć straż pierwsza?

- Sądzisz, że spróbują czegoś innego? - spytała szeptem Paula, odprowadzając go do drzwi wiodących na korytarz.

- Z całą pewnością - odparł również szeptem. - Najprawdopodobniej następnym razem wymyślą coś iście diabolicznego. Nie są na pewno zwyczajnymi zbirami. To profesjonaliści najwyższej klasy.

- A więc spieprzyliście sprawę - wściekał się Mencken.

Jego uwaga była szczególnie okrutna, biorąc pod uwagę fakt, że Eddie siedząc na łóżku w pokoju Menckena, wciąż rozmasowywał bolącą część ciała. Zerknął na swojego szefa, lecz szybko odwrócił wzrok. W oczach Menckena czaił się prawdziwy jad.

Hank, wyprostowawszy swe wychudłe ciało, stał oparty o ścianę. Nie podobała mu się uwaga szefa, w ogóle nie lubił Menckena. Ale któż go lubił?

- Wydobylibyśmy to z niej, gdyby nie rzuciła się na nas grupa Tweeda - bronił się.

- Grupa? - parsknął Mencken. - Udusiłbym Tweeda jedną ręką. Z kim jeszcze musieliście się uporać? Z Newmanem - dziennikarzyną o malejącej popularności. Jakąś dupą i jednym amatorem - wyjął cygaro, powoli zapalił je, po czym wypuścił dym prosto w twarz Hanka. - Wy dwaj urwaliście się chyba z choinki. Moja matka dałaby sobie lepiej radę.

- Nie wiedziałem, że pan miał matkę - bluzgnął Hank.

Pożałował swojej obelgi, jeszcze zanim do końca ją wypowiedział. Mencken poderwał się z krzesła jak na sprężynie. Jego przypominająca trupią czaszkę głowa znalazła się zaledwie o kilka centymetrów od twarzy Hanka, tak iż doskonale wyczuwał żar cygara, które Mencken trzymał w ustach. Nacisnął dwoma kościstymi palcami obolałą krtań Hanka.

- Co powiedziałeś? - zapytał Mencken.

- Przepraszam, szefie - Hank przełknął ślinę. - Spieprzyliśmy tę sprawę.

Ma pan rację. Następnym razem postaramy się lepiej - wydusił z siebie.

- Jeśli będzie jakiś następny raz - Mencken zabrał rękę, po czym odsunąwszy się pół metra, zaciągnął się, a następnie wypuścił dym, kierując go prosto w oczy Hanka. Chudy Amerykanin oblizał wargi.

- Jest jeszcze coś, o czym nie zdążyliśmy panu powiedzieć. W pokoju był jeszcze trzeci mężczyzna. Pomyślałem sobie, że powinien pan wiedzieć.

- Więc teraz już wiem - Mencken nadal wpatrywał się w niego, zaciągając się dymem z cygara. - Na miłość boską, postępowaliście źle od samego początku. Jeden z was powinien uporać się z tą cizią... Gdyby drugi pilnował drzwi z uzi w ręku, sprzątnąłby ich bez problemu. Potem zabralibyście ją do samochodu, wywieźli za miasto, wycisnęli z niej wszystko, co wie, i zadzwonili do mnie. Właśnie tak załatwiłbym całą sprawę.

- Huk pistoletu maszynowego sprowadziłby... - zaczął Hank.

- Postawiłby na nogi cały hotel - przerwał mu Mencken. - Więc wynieślibyście się stamtąd natychmiast, jak sugerowałem. Sprawiasz dużo kłopotów, Hank. Nie chcę więcej mieć do czynienia z narobionym przez was gównem.

Mencken uznał, że Hank i Eddie są już zbędni. Tweed i jego drużyna znali już ich twarze. Pozbędzie się ich, gdy tylko znajdą się w górach.

Zadzwonił telefon.

Mencken podszedł do aparatu wolnym, zdecydowanym krokiem i podniósł słuchawkę. Telefonował Norton.

Siwy, potargany mężczyzna w półokrągłych okularach zmuszony był skorzystać z telefonu we własnym pokoju. Zameldował się w maleńkim hoteliku L'Arbre Vert w Kayserbergu jako Harvey Cheney. W całej miejscowości nie było automatów telefonicznych.

- Mówi Norton. Czas, żebyś złożył mi raport. Tylko uważaj - jesteśmy na otwartej linii.

- Odwiedziłem miejsce, o którym mówiłeś, gdzie przechowuje się produkt i pobrałem wystarczające próbki. Zrozumiałeś? - Mencken spytał nieprzyjemnym głosem.

- A co z konstrukcją mostu? Czy zbadałeś ją?

Słowo „konstrukcja” Mencken odczytał jako „destrukcja”.

- Mój oddział zbadał dokładnie cały most. Narobimy nieco hałasu. Pracami sterować się będzie z dużej odległości. Wszystko przygotowane. Cholera! Znam się na swojej robocie.

Norton zignorował jego irytację.

- Ktoś powinien sprawdzić rezultaty.

Mencken głośno westchnął.

- To również zostało załatwione. Wszystkie plany zostały wprowadzone w życie. W porządku?

Norton zorientował się, że traci autorytet. Należy się z tym natychmiast rozprawić. Mencken nie może mieć najmniejszej wątpliwości, kto jest najważniejszy.

- W takim razie pozostaje jeszcze kawałek skały, który należy oczyścić. Czy zająłeś się nim?

- Jezu! A może chciałbyś przyjść i potrzymać mnie za rączkę? - warknął Mencken. - Tak, skała jest gotowa do sprzątnięcia. A teraz, jeśli to już wszystko...

Po drugiej stronie zapanowała cisza. Mencken potwierdził, że w zwisającej nad drogą skale wywiercono otwory i założono ładunki. Wysłał również po dwóch ludzi z każdego oddziału, którzy mieli na zmianę obserwować drogę.

- Będziesz musiał zmienić nieco swoje maniery - Norton w końcu przemówił niezwykle szorstkim głosem. - Jeżeli jeszcze raz się tak do mnie odezwiesz, najbliższym samolotem odlecisz z powrotem do Stanów. Osobiście zajmę się całą operacją. Wyobraź sobie, co będzie czekało na ciebie na lotnisku. Marvin - głos Nortona stał się nad wyraz delikatny - ufam, że masz niezłą wyobraźnię.

Mencken zesztywniał. Wściekłość zastąpił strach. Tak, wiedział, z jakimi atrakcjami spotkałby się na lotnisku. Limuzyna z uchylonym oknem oraz lufą wymierzoną prosto w niego.

- Staram się najlepiej jak potrafię. Nikt cię nie zawiedzie. Wszystko jest pod kontrolą. To będzie bułka z masłem...

- Nie, nie będzie, kochasiu. Wbij to sobie w ten zakuty łeb. Nasz przeciwnik, Tweed, jest starym wyjadaczem. Nigdy o tym nie zapominaj. Kochasiu...

Połączenie zostało przerwane. Mencken siedział odwrócony do ściany, by dwaj podwładni nie widzieli wyrazu jego twarzy - mieszaniny strachu i wściekłości. Zachowując przytomność umysłu, spokojnie odłożył słuchawkę. Zerknąwszy w dół na cygaro, spostrzegł, że spora część popiołu opadła na nowiutki dywan. Kiedy Tweed wyleci w powietrze, on będzie triumfował. A gdy tylko zjawią się Joel Dyson i Barton Ives, osobiście pośle po kulce każdemu z nich. Wtedy zajmie się Cordem Dillonem.

Norton wyszedł z małego hoteliku na ciemną ulicę. Zatrzymał się. Zaczął padać śnieg. Poprawił futrzaną czapkę i postawił kołnierz swojego karakułowego futra. Było strasznie zimno. Powoli ruszył z powrotem w stronę Kayserbergu. W zasięgu wzroku nie było nikogo.

Norton nie zwracał najmniejszej uwagi na piękne średniowieczne pochylone domy i wąskie, brukowane uliczki. Disneyland, pomyślał z pogardą.

Kilka minut później jego oczom ukazał się mostek. Zatrzymał się, by go dokładnie sprawdzić. Spoglądając w lewo dostrzegł stojący ponad wioską zameczek - idealny punkt obserwacyjny dla osoby, która ma zdetonować zainstalowane pod mostem ładunki. Norton miał przeczucie, że Tweed wybierze właśnie tę drogę. Nigdy nawet nie zobaczy Chateau Noir. Zawrócił w kierunku hotelu, oczekiwał na telefon od Bradforda Marcha. Zdążył już podać Sarze swój nowy numer telefonu.

37

- Musimy przygotować nowy plan naszej ekspedycji w Wogezy - oznajmił Tweed wszystkim zgromadzonym w pokoju. - To szczególnie ważne, po alarmujących wieściach Philipa.

Była już niemal północ. Kiedy kilka godzin temu wślizgnął się ponownie do recepcji, by odwiesić uniwersalny klucz, na parterze nie było nikogo.

Jennie obudziła się już wcześniej i wyraziła chęć powrotu do swojego pokoju, by wziąć prysznic. Tweed wyznaczył Nielda, by towarzyszył jej jako strażnik.

Jennie w duchu cieszyła się z tego wyboru. Szczupły Pete Nield z krótko przyciętymi wąsikami podobał się jej nawet. Może być miło.

Marler przyjechał niedawno, przyniósł ze sobą futerał od wiolonczeli, torbę na sprzęt do gry w krykieta oraz walizkę. Cały swój dobytek umieścił w rogu pokoju.

- Chciałbyś się posilić? - spytał go Tweed. - Kazaliśmy w bistro, żeby przygotowano kanapki i kawę w termosie.

- Dziękuję. Być może skuszę się później. Przekąsiłem nieco w drodze ze Strasburga - odpowiedział Marler.

- Jakie alarmujące informacje dostarczył Philip? - spytała Paula.

- Kiedy siedział w poczekalni, dyskretnie obserwując wchodzących i wychodzących, widział przynajmniej sześć par Amerykanów co jakiś czas opuszczających hotel. Odjeżdżali samochodami i upłynęło sporo czasu, zanim wrócili, również osobno. Ich poczynania nie wróżą nam nic dobrego.

- Dlaczego? - naciskała Paula.

- Butler, który przejął po Philipie punkt obserwacyjny, również doniósł o parach Amerykanów powracających do hotelu późnym wieczorem. Wszyscy mieli ośnieżone buty.

- Dlaczego mamy się ich obawiać? - nalegała Paula.

- Po pierwsze, ponieważ jestem przekonany, że Norton - z całą pewnością to on w Gotthardzie podszywał się pod Ivesa - jest geniuszem zła dowodzącym całą potężną organizacją sprowadzoną tu ze Stanów.

- Geniuszem zła? - wtrącił się Marler. - Czy troszkę nie przesadzasz?

- Przesadzam? - Tweed spojrzał na niego ponurym wzrokiem. - Mówiłem ci już, jaki był przekonujący, gdy zjawił się w Gotthardzie. Potem, kiedy się ulotnił, zostawił mi prezent. Kwas pruski w płynie do płukania ust. Przypomnij sobie też pułapkę, którą zorganizował na Bahnhofstrasse. Fałszywy kaleka z granatem, osłaniany przez partnera z pistoletem maszynowym. Norton jest najwyższej klasy profesjonalistą. Nie zamierzam popełnić błędu niedoceniania go.

- A po drugie? - zapytał Cardon.

- Ci Amerykanie, którzy wieczorem opuszczali hotel na kilka godzin. Niektórzy wracający z ośnieżonymi butami. Sądzę, że badali drogi do Chateau Noir.

- Też tak myślę - zgodził się Newman. - Bóg jeden wie, jakie pułapki przygotowali na nas.

- Dlatego musimy wywieść ich w pole - kontynuował Tweed. - Najpierw powinniśmy wyliczyć, czym dysponujemy. Tak, Harry - zwrócił się do Butlera.

- Razem z Pete'em Nieldem sprowadziliśmy trochę przydatnych środków transportu. Po pierwsze renault espace V6 - to niezwykle pojemny samochód. Przyjechałem nim, przywożąc ze sobą dwa motocykle dużej mocy. Pete Nield wynajął furgonetkę.

- Czy ktoś chciałby zobaczyć mój wkład do sprawy? - Marler dołączył się do dyskusji.

Umieściwszy na łóżku obok Pauli futerał od wiolonczeli, otworzył zamki i podniósł wieko, następnie usunął smyczek i nakrycie z czarnego welwetu. Paula spojrzawszy na zawartość, podniosła się i przysiadła na drugim łóżku.

Wszyscy mężczyźni zebrali się wokół futerału. Cardon aż westchnął z zadowolenia.

- Granaty! Czy mógłbym pożyczyć sześć?

- Oczywiście nigdy mi ich nie oddasz - zażartował Marler, udając zdenerwowanie. - Proszę bardzo.

- Uwolnię cię od lugera - zaproponował Butler. - Będzie doskonałym dodatkiem do mojego walthera.

- Śmiało - odpowiedział Marler. - Armalite jest oczywiście mój. Zatrzymam sobie również miotacz granatów gazowych.

- Teraz ja - odezwał się Newman.

Przyniósł z kąta płócienną torbę podróżną i odsunął suwak. Kiedy wyjął z niej pistolet maszynowy uzi, Paula nie mogła uwierzyć własnym oczom.

- Czy zamierzamy rozpętać prywatną wojnę? - zapytała.

- Dokładnie tak samo powiedział gość, który zaopatrzył mnie w te zabawki - dodał Marler.

- Jesteśmy dobrze wyposażeni - zdecydował Tweed. - Odłóżcie teraz wszystko. Musimy zdecydować, jak pojedziemy w góry, gdy nadejdzie właściwy czas. Być może już jutro. Muszę pilnie porozmawiać z Ambergiem - dopóki jeszcze żyje.

- Mógłbym pojechać przodem na jednym z motocykli - zasugerował Cardon. - Wywęszyłbym niebezpieczeństwo z odległości mili.

- Zgoda - odparł Tweed. - Jakieś inne propozycje...

Szczegóły planu ustalili w niecałe pół godziny. Cardon, na swoim motocyklu, miał stanowić straż przednią. Espace'em pojadą Newman, Paula i Tweed.

Nield poprowadzi furgonetkę, czasem za espace'em, czasem przed nim. Taka taktyka miała zmylić oczekującego na nich przeciwnika.

Butler zaś, na drugim motocyklu, miał spełniać funkcję gońca pomiędzy jednostkami konwoju rozproszonymi w celu utrudnienia ewentualnego ataku.

Pozostawał jeszcze Marler, który chciał wyruszyć swoim czerwonym mercedesem. Tweed uznał, że pomysł nie jest dobry, gdyż jaskrawy kolor widać w ośnieżonych górach z dużej odległości.

- Zdaję sobie z tego sprawę - skomentował Marler. - Ale mój samochód porusza się niczym ptak. Pojadę mercedesem.

- Ustaliliśmy więc plan akcji - zakończył Tweed. - Czas, byśmy wszyscy udali się do łóżek i nieco się przespali. Harry, czy mógłbyś zmienić Pete'a Nielda, który opiekuje się Jennie. Umów się z Bobem, aby cię zastąpił...

- Wszystko to brzmi jak plan najazdu na Chateau Noir - zwróciła się Paula do Tweeda, gdy wyszli wszyscy prócz Marlera.

- Właśnie tak może być - ostrzegł ją Tweed - jeśli Norton zdąży przejąć zameczek przed naszym przybyciem.

- Nie pojadę z wami - powiedział Marler.

Tweed z uwagą wysłuchał jego relacji o wizycie na lotnisku klubu szybowcowego w Ballon d'Alsace. Paula była wstrząśnięta, plan Marlera uważała za zwykłe samobójstwo

- Jestem wzruszony, że martwisz się o mnie - odpowiedział Marler z przekorą. - Nie przejmuj się. Po drodze ze Strasburga słyszałem w radio prognozę meteorologiczną. Kierunek wiatru jest doskonały. Południowy - zaniesie mnie wprost na północ. Będziecie mieli szpiega na niebie nad posiadłością. Jeżeli jednak roztrzaskam maszynę przy lądowaniu, zapłacisz za to majątek.

- Sądzę, że uda nam się znaleźć pieniądze.

- Na dodatek szybowiec może służyć jako latająca bomba - jeżeli zbiry Nortona będą kręcić się po okolicy.

- A więc jedziemy w góry już jutro? - spytała Paula.

- Tak - odpowiedział Tweed. - Postanowiłem nie odkładać akcji. Amberg może znaleźć się w wielkim niebezpieczeństwie. Pojedziemy przez Kayserberg.

- Cudownie - Marler ukłonił się Pauli. - A teraz do łóżka. Muszę wstać o świcie. Czeka mnie prawdziwy Der Tag.

Norton powrócił do hotelu zadowolony, że miejscowy mostek był idealny do zorganizowania zasadzki - oczywiście jeżeli Tweed wybierze szlak wiodący przez Kayserberg. W hallu zdjął futrzaną czapkę oraz karakułowe palto, strzepnął śnieg, a następnie wszedł do swojego pokoju na piętrze.

Wkładając klucz do zamka, usłyszał dzwonek telefonu. Kiedy tylko znalazł się w środku, zatrzasnął za sobą drzwi, zamknął je na klucz, po czym pospieszył do dzwoniącego aparatu. Nie miał najmniejszej wątpliwości, że to prezydent chce z nim ponownie rozmawiać.

- Jest do pana telefon - poinformowała go telefonistka hotelowej centralki, a następnie wyłączyła się z linii.

- Mówi Norton.

- Dobry wieczór panu, panie Norton - odezwał się ochrypły, skrzeczący głos. - Powinien się pan domyślić, kto dał mi pański numer telefonu. A teraz proszę być tak dobrym i wysłuchać uważnie moich poleceń. Jeżeli rzeczywiście chce pan dostać film i kasetę.

- Kto mówi? - zagrzmiał Norton.

- Czy jest pan głuchy? Miał pan tylko słuchać. Jeszcze jeden pański komentarz, a skończę rozmowę. Zrozumiano?

- Tak - odparł Norton z wielką niechęcią. Był przyzwyczajony do wydawania rozkazów, a nie wykonywania ich.

- Pojedzie pan jutro nad Czarne Jezioro w Wogezach. Na miejscu ma pan być punktualnie o szesnastej. Ponieważ jest pan Amerykaninem, wyjaśniam, że chodzi o czwartą po południu...

- Wiem o tym, do cholery...

- Jeśli przerwie mi pan jeszcze raz, zakończymy naszą rozmowę. Ktoś w Waszyngtonie nie byłby z pana zbytnio zadowolony. Właściciel hotelu, w którym się pan zatrzymał, pokaże panu na mapie, jak dojechać do Czarnego Jeziora. Proszę mu powiedzieć, że chce pan znaleźć się tam o czwartej, a on powie panu, kiedy należy wyjechać. Czy jak dotąd rozumie mnie pan?

Skrzeczący głos pobrzmiewał niczym groźba. Nawet Norton, któremu wydawało się, że doświadczył już wszystkiego, czuł się nieswojo. Odpowiadając zachował szczególną ostrożność.

- Tak, zrozumiałem.

- Czarne Jezioro to odludne miejsce. Można je również niezwykle łatwo obserwować z wielu punktów. Przyniesie pan pieniądze i będzie pan zupełnie sam. Powtarzam, zupełnie sam. Jeżeli zobaczę, że ktoś panu towarzyszy, nigdy się nie spotkamy. Pokażę panu film oraz odtworzę początek kasety, pan da mi pieniądze i zrobimy wymianę.

Norton w mgnieniu oka zauważył szansę nagięcia umowy, by odpowiadała jego celom. Jego ton stał się dominujący i ponury.

- Jak dotąd w porządku. Ale, do licha, myśli pan, że noszę taką forsę w kieszeni? Oczywiście, że nie. Dobrze strzeżona, jest w bezpiecznym miejscu. Być może uda mi się dostarczyć ją do szóstej wieczorem. Nie wcześniej. Na dodatek potrzebuję dowodu, że ma pan przedmioty, na których mi zależy. Więc teraz proszę mnie posłuchać - jeśli chce pan dostać tę forsę, to spotkamy się o szóstej wieczorem, lub - tu posłużę się pańskimi słowami - nigdy się nie spotkamy powtórzył z naciskiem.

- Waszyngtonowi się to na pewno nie spodoba...

Norton zorientował się, że po raz pierwszy skrzeczący głos został zmuszony do defensywy. Rozmowa nie została przerwana. Nie odrzucił zaproponowanej przez Nortona późniejszej godziny spotkania. Nie wolno ustępować, powiedział do siebie Norton, po czym warknął do słuchawki:

- Pieprzyć Waszyngton. Może pan powiedzieć im, że to moje słowa. To ja dowodzę całą operacją. Ja jestem na miejscu. Ja wiem, gdzie znajdują się pieniądze. Ubija pan ze mną interes? Jasne? Tylko ze mną. Będę nad Czarnym Jeziorem jutro o szóstej wieczorem. Sam jeden. A skoro najprawdopodobniej jest pan Europejczykiem, szósta wieczorem oznacza osiemnastą. Dobranoc...

Norton rzucił słuchawkę, zanim głos po drugiej stronie zdołał odpowiedzieć.

Zapalił cygaro niezwykle usatysfakcjonowany z pokrzyżowania planów przeciwnikowi. Czwarta po południu to jeszcze dzień, ale o szóstej panować już będą egipskie ciemności. Szantażystę spotka bardzo nieprzyjemna niespodzianka. Przy okazji wszystko zgra się z likwidacją Tweeda i jego pomocników, jeżeli udadzą się w góry - muszą jechać za dnia. Forsa również znajdowała się w bezpiecznym miejscu. Być może jutro o tej porze cała operacja będzie już zakończona. Ponownie zaciągnął się dymem z cygara - Hawana najwyższego gatunku. Zakazane w Stanach tylko dlatego, że pochodzą z Kuby.

Dwadzieścia milionów dolarów to niewiarygodnie duża suma, jeśli ma się ją przymocowaną łańcuchem do prawego nadgarstka. Louis Sheen wciąż przykuty był do brązowej walizeczki zawierającej fortunę w amerykańskich banknotach.

Z bazylejskiego Hiltona przetransportowano go samochodem przez granicę do Bristolu w Colmar.

Jego pokój na pierwszym piętrze był prawdopodobnie najlepiej strzeżonym miejscem w całej Alzacji i Lotaryngii. Nieustannie przebywali z nim trzej uzbrojeni mężczyźni. Sheen miał już po dziurki w nosie również obsługi hotelowej. Przez swoje pozbawione oprawek okulary zerknął na Menckena, który wszedł właśnie do pokoju.

- Słuchaj, Marvin, w tym pomieszczeniu jest zbyt wielu łotrów. Jeżeli mam zostać tu choćby jeszcze jedną noc, chcę, żeby zniknęli. Czy myślisz, że podoba mi się spędzanie nocy z takimi ludźmi? Z całą pewnością nie.

Mencken podrapał się palcem po brodzie. Przymkniętymi do połowy oczyma z uwagą przyjrzał się Sheenowi. Wyraz jego twarzy nie zdradzał najmniejszych oznak sympatii czy współczucia.

- Przecież masz gdzieś ukryte kluczyki odpinające łańcuch. Musisz mieć na wypadek, gdybyś musiał przekazać swój miliard dolarów. Dlaczego więc nie odczepisz kajdanek od nadgarstka? Nikt nie byłby aż tak głupi, by próbować otworzyć walizkę. Jesteś jedyną osobą, która zna kombinację do zamka. Gdyby ktokolwiek zaczął majstrować, zdetonowałby znajdujący się w środku ładunek termitu - spalając na popiół całą forsę i prawdopodobnie samego siebie.

- Mam swoje instrukcje - warknął Sheen. - Pochodzą one ze źródła położonego o wiele wyżej niż ty kiedykolwiek będziesz w stanie sięgnąć..

Sheen z wykształcenia był księgowym. Uważał się za człowieka przewyższającego intelektualnie i klasowo ludzi, z którymi obecnie musiał przebywać. Konieczność spędzania czasu w takim towarzystwie wydawała mu się prawdziwym nieszczęściem. Mencken przysunął głowę do twarzy Sheena.

- Marvinem jestem tylko dla nielicznych, bliskich przyjaciół - poinformował księgowego. - Nie należysz do tej kategorii. Więc w przyszłości zwracaj się do mnie panie Mencken. Ja tu dowodzę. Zrozumiano?

- Dla mnie nie ma żadnej różnicy - odparł Sheen znudzonym głosem. - Poza tym szefem jest Norton. Tylko on może nakazać mi wydanie zawartości walizki.

- Posłuchaj mnie - twarz Menckena wykrzywiła się w szpetnym grymasie. Ci ludzie są tu, by chronić twój bezwartościowy tyłek. Słyszeli, jak nazwałeś ich łotrami - więc gdyby nagle wyważono drzwi i wkroczyliby marines, myślisz, że broniliby cię z entuzjazmem?

- Otrzymaliście rozkaz, by mnie chronić. Musicie zdawać sobie sprawę, jak wysoko go wydano. Wiesz również, że znajdująca się suma nie jest miliardem. A teraz wyjdź stąd i zabierz tych ludzi na korytarz.

Oczy Sheena z pogardą spoglądały spoza szkieł okularów. Mencken wetknął za pasek palce obu rąk. Wreszcie urzędniczyna dał mu pretekst, by mógł się odegrać.

- Słuchaj, chłoptasiu, wiesz, że ukrywamy cię w hotelu. W takim razie, jak, do cholery, wyglądałoby, gdybym postawił trzech łotrów - tego słowa użyłeś, prawda? - przed twoimi drzwiami, na korytarzu hotelowym? Śpij dobrze, chłoptasiu...

Mencken opuścił pokój, za jego plecami drzwi natychmiast zamknięto od środka na klucz. Tajne polecenie otrzymane od Nortona niezwykle go podekscytowało. Kiedy w końcu walizka zostanie otwarta, a ładunek termitu usunięty, przy pierwszej okazji ma strzelić Louisowi Sheenowi prosto w głowę i pozbyć się ciała. Nie mógł się już doczekać tej szczęśliwej chwili.

Przed pójściem do łóżka Newman zszedł do bistro, by kupić butelkę wody mineralnej. Często budził się w środku nocy z suchością w gardle. Kiedy wszedł, w lokalu już sprzątano. Newman zdziwił się, zobaczywszy Eve Amberg siedzącą nad kieliszkiem szampana. Wzniosła w jego stronę toast.

- Z jakiej okazji świętujemy?- zapytał, przyjmując jej zaproszenie.

- Zwycięstwa! Przyszpiliłam Waltera Amberga. Zgodził się przez telefon przyjąć mnie w Chateau Noir jutro z rana. Tym razem nie wyjdę, dopóki nie dostanę wszystkich należnych mi pieniędzy. Stąd ten szampan. Chodź, Bob. Przyłącz się do mnie - wezwała kelnera i zamówiła dla Newmana kieliszek, zanim zdążył zaprotestować. Po odejściu kelnera, zaniepokojony Bob zaczął się zastanawiać, w jaki sposób nakłonić Eve do opóźnienia wizyty.

- Na zdrowie, Bob! - Eve trąciła kieliszek Newmana. - Życz mi szczęścia w Chateau Noir.

Nawet o tak późnej porze promieniował z niej zaraźliwy entuzjazm i energia. Oparła głowę na jego ramieniu, jej wspaniała, długa grzywka opadała mu na marynarkę. Odwracając głowę w bok, z uwagą przyglądała mu się swymi zielonymi oczami. Gdybym nie miał się na baczności, mógłbym zadurzyć się w tej kobiecie, pomyślał Newman.

Obawiał się, że jeśli Eve uda się następnego ranka w góry, z łatwością może znaleźć się w samym środku wojny. Strzelanina będzie nieunikniona - Newman nie miał najmniejszej wątpliwości. Norton wykorzysta wszystkie dogodności terenu, by raz na zawsze pozbyć się Tweeda. Eve głaskała jego dłoń, kiedy przemówił:

- Amberg ostatnio z rozmysłem cię unikał. A teraz łaskawie zgodził się na spotkanie? Czy nie powinnaś podrażnić go nieco? Wyprowadź go z równowagi zadzwoń rano i powiedz, że chcesz się z nim umówić na następny dzień.

- Nie znasz Waltera tak dobrze jak ja. Doceniam twoją propozycję. Z wieloma mężczyznami przyniosłoby to odpowiedni skutek, ale nie w przypadku Waltera. Jest uparty bardziej niż osioł. Skoro udało mi się zmusić go do spotkania ze mną, nie mogę zaprzepaścić szansy. Być może zdecydował się spłacić mnie, by się mnie wreszcie pozbyć. Z Walterem ma się tylko jedną szansę... przerwała.

Głowa Eve wciąż spoczywała na ramieniu Newmana. Spoglądała teraz na wchodzącego właśnie od strony restauracji nowego gościa. Był nim Tweed.

- Świętujemy. - Eve radośnie powitała Tweeda. - Szampan dla ciebie. Wypij za powodzenie mojej, jutrzejszej podróży.

Kelner zdążył już przynieść kolejny kieliszek szampana. Tweed odstawił go na bok i poprosił o lampkę rieslinga.

- Pomaga mi zasnąć - wyjaśnił Eve uprzejmie. - To jedyne wino, które naprawdę mi smakuje. Dziękuję - powiedział do kelnera, podniósł swój kieliszek, a następnie spojrzał na Eve, która przyglądała mu się z boku. - Więc co świętujemy o tak późnej godzinie?

Newman opowiedział o planach Eve i o tym, że próbował odwieść ją od powziętego zamiaru. Tweed natychmiast zrozumiał intencje Newmana. Eve przez cały czas wpatrywała się w Tweeda, z lekka poruszając swoimi pełnymi ustami.

Tego typu sytuacja nie była Tweedowi obca - atrakcyjna kobieta, lubiąca flirtować, udaje zainteresowanie jednym mężczyzną, choć naprawdę interesuje ją inny.

W tym przypadku zapewne chodziło o niego.

Ku zdumieniu Newmana Tweed nie próbował wesprzeć go w namawianiu Eve, by odłożyła swoją jutrzejszą - a właściwie już dzisiejszą - podróż do Chateau Noir. Pociągając łyk rieslinga, Tweed wytrzymał zalotne spojrzenie Eve.

- Myślę, że masz rację, chcąc stawić się u Amberga zgodnie z umową. Wyśledzenie go zajęło ci już wystarczająco dużo czasu. O której masz się z nim spotkać?

- O jedenastej rano. Zaoferował się nawet, że ugości mnie obiadem, gdyż w pobliżu posiadłości nie można zjeść nigdzie indziej. Zgodziłam się.

- Czy zdziwiłaś się, że zaprosił cię na obiad? - dopytywał się Tweed.

- Bardzo. Nigdy nie lubiłam Waltera i wydawało mi się, że jego stosunek do mnie był podobny. Być może czeka mnie jutro przyjemne zaskoczenie.

- Nie licz na to - powiedział oschle Newman.

- Bob, ale z ciebie pesymista - Eve podniosła głowę z jego ramienia. Przygładziwszy włosy, pochyliła się nad stołem w kierunku odwróconego do niej twarzą Tweeda, po czym chwyciła go za rękę. - Czy sprzeciwiasz się mojej jutrzejszej, porannej podróży do Waltera?

- Dlaczegóż miałbym się sprzeciwiać? Z powodu śniegu i lodu drogi są niezwykle niebezpieczne, jak sądzę. A panująca nocą bardzo niska temperatura na pewno nie pomoże. Mimo wszystko sama musisz podjąć decyzję.

- W takim razie pojadę i dlatego sądzę, że powinnam już lepiej pójść do łóżka.

Tweed obserwował, jak poruszając się powoli, obeszła stół i pochyliła się, by pocałować go w policzek. Włosy Eve przesunęły się po jego twarzy, wywołując uczucie mrowienia.

- Tweed, dziękuję ci za wsparcie moralne - odwróciła wzrok w stronę Newmana. - Jeśli chodzi o ciebie, panie Pesymisto, życzę miłego dnia, jak mawiają żałosni Amerykanie - pomachała mu, obdarowała wątpliwym uśmiechem i zniknęła za drzwiami wiodącymi do hotelu.

- Co ty, do licha, knujesz? - wybuchnął Newman, kiedy wreszcie zostali sami. - Jutro na zboczach gór rozpęta się przecież prawdziwe piekło...

- Zgadza się - odpowiedział Tweed uprzejmie, po czym dokończył swoje wino.

- Dlaczego więc posyłasz Eve na pole bitwy?

- A może udało ci się namówić ją, by nie jechała?

- No cóż, niezupełnie...

- Bądźmy szczerzy. Czyż nie odmówiła jednoznacznie przystania na twą propozycję?

- Tak, zgadza się - przyznał Newman.

- Wyczułem to natychmiast. Eve jest kobietą o mocnym charakterze i wyjątkowej sile woli. Zgadzając się z nią, wzbudziłem jej sympatię. Istnieje nikła szansa - nic więcej - że kiedy przypomni sobie moje słowa o niebezpiecznych drogach, zmieni zdanie.

- Więc dlaczego mam wrażenie, że wykonałeś właśnie jakiś odwracający uwagę manewr? - zapytał Newman. - Aha, na którą planujesz nasz przyjazd do Chateau Noir?

- Nieco po jedenastej rano - kiedy już tam będzie Eve Amberg, jeżeli w ogóle wyruszy w podróż.

38

Paula zapukała do drzwi Tweeda następnego ranka o siódmej. Zawołał do niej, by weszła. Zastała go w łazience z rozpiętym kołnierzykiem koszuli, zajętego goleniem.

- Może wrócę później? - zapytała.

- Przecież widywałaś już golących się mężczyzn. Usiądź i posłuchaj mnie. Muszę pomówić z tobą o całej sprawie, w jaką się wpakowaliśmy, zaczynając od samego początku - masakry w Tresillian Manor.

- Zamieniam się w słuch, jak mawiają Francuzi.

- Jak dotąd zakładałem, że ci sami ludzie, którzy wysadzili naszą kwaterę główną w Park Crescent, zorganizowali ohydną masakrę w posiadłości Gaunta. Zawsze sceptycznie odnosiłaś się do mojej hipotezy.

- Tak, wiem. Być może nie doceniłam potęgi naszego przeciwnika.

- Zastanawiam się teraz, czy przypadkiem nie przesadziłem przypisując im doskonałą, niemal nadludzką organizację, której wynikiem było znakomite zsynchronizowanie obu wydarzeń - oczyścił twarz z mydła oraz wypłukał pędzel i maszynkę do golenia. - Potrzebna by była naprawdę nadludzka umiejętność planowania, by w krótkim czasie po dokonaniu masakry w Kornwalii, wysadzić w powietrze naszą londyńską siedzibę - ton Tweeda zaostrzył się, kiedy skończył zakładać krawat. - Szczerze mówiąc nie wierzę obecnie, że tak dokładne zgranie w czasie jest w ogóle możliwe i wszystko zorganizowano, jak myślałem. Nie mogli wiedzieć o obecności Amberga w Tresillian Manor oraz o tym, że Joel Dyson zostawił u nas kopie filmu i kasety. Mieli za mało czasu, by zorganizować zarówno samochód pułapkę z potężną bombą, jak i masakrę w Kornwalii.

Paula zmarszczyła brwi, zamykając podręczną puderniczkę, po ukradkowym sprawdzeniu swojego wyglądu za plecami Tweeda. Patrzyła na niego, jak zakładał marynarkę.

- Twoje obecne sugestie zaprzeczają wszystkim naszym wcześniejszym teoriom.

- Moim błędnym teoriom - Tweed spoglądając na nią, położył ręce na oparciu obitego tkaniną krzesła. - Uderzyło mnie to, gdy leżałem w nocy, nie mogąc zasnąć. Doszedłem do wniosku, że przez cały czas próbowałem dopasować do siebie kawałki skomplikowanej układanki. Teraz jestem jednak pewien, że mamy do czynienia z dwiema układankami.

- Pomocy! - Paula wykrzyknęła, udając całkowite zagubienie. - Nie sądzę, żebym potrafiła się z tym uporać. Dwie oddzielne łamigłówki?

- Nie, sprawa jest o wiele bardziej diaboliczna. Obie łamigłówki wiążą się ze sobą. Ujmując to w prosty sposób, jedna nie może istnieć bez drugiej.

- Prosty sposób? Jeśli tak twierdzisz...

- Paula, wszystko zaczęło się od przylotu ze Stanów Joela Dysona z taśmą i filmem. Cokolwiek na nich nagrano, jest to tak niesłychane, że w ślad za Dysonem przyleciała cała armia profesjonalistów najwyższej klasy. Powyższe kawałki układanki pasują do siebie. Jednej układanki jak dotąd.

- A ci pozbawieni skrupułów profesjonaliści - mordercy - są wszyscy Amerykanami - zwróciła mu uwagę Paula.

- Zgadza się. Przemyśl to sobie, a może wydedukujesz, kto kryje się za organizacją zarządzaną przez Nortona. Przyznaję, że prawda jest w stanie wstrząsnąć światem.

- Nie mam pojęcia.

- Być może powinniśmy zjeść śniadanie... - zaczął Tweed.

- Śniadanie może zaczekać. Chcę dowiedzieć się więcej - nalegała Paula. - Wyczuwam, że dokonała się w tobie prawdziwa przemiana poglądów.

- Nazwijmy amerykańską organizację Goliatem. Śledzą Dysona aż do Park Crescent, po czym zakładają - skądinąd słusznie - że zostawił nam film i kasetę, nie wiedzą jednak, że były to jedynie kopie. Goliat organizuje więc samochód pułapkę z potężną bombą, by zniszczyć oba przedmioty. Wciąż poruszamy się w obrębie pierwszej łamigłówki.

- A co z łamigłówką numer dwa?

- Aktualnie jestem przekonany, że masakra dokonana w Tresillian Manor była dziełem kogoś innego. Pożyczmy sobie człowieka prześladującego Jennie Blade. Wie, że Dyson przyleciał do Zurychu razem z filmem i kasetą...

- To tylko założenie - zaprotestowała Paula. - Skąd możesz wiedzieć?

- To jedyny możliwy przebieg wydarzeń wyjaśniający moją nową teorię, która jak sądzę, jest na pewno prawdziwa. Pozwól mi dokończyć. Ów człowiek musi znać Ambergów - stąd wiedział o pozostawionych przez Dysona przedmiotach. Musi znać Ambergów - powtórzył - ponieważ wiedział, że Amberg będzie obecny w Tresillian Manor w dniu, kiedy wydarzyła się masakra. Dwa należące do Dysona przedmioty są warte prawdziwą fortunę - co udowadniają usilne starania Amerykanów, by je odzyskać oraz zlikwidować każdego, kto cokolwiek by o nich wiedział. Nadążasz za mną?

- Tak. Zaczynam nawet cię wyprzedzać. Ten z drugiej łamigłówki chce zdobyć film i kasetę, pragnąc fortuny, której mogą mu przysporzyć.

- Dlatego, zgodnie z logiką, planuje i urzeczywistnia masakrę w Tresillian Manor. Jego prawdziwym celem był oczywiście Amberg.

- Dlaczego?

- Ponieważ wie, że da sobie radę z bardziej pasywnym Walterem. Zdaje sobie również sprawę, że nigdy nie zdołałby namówić Juliusa do przekazania mu obu przedmiotów. Rozwiązanie? Zamordować Juliusa. Pozostanie jedynie słaby Walter, od którego trzeba będzie uzyskać film i kasetę. Stąd dwie splecione ze sobą łamigłówki - oraz fakt, że jedna nie mogła istnieć bez drugiej.

- Rozumiem już twój punkt widzenia. Cokolwiek zdarzyło się w Ameryce, wytworzyło swego rodzaju reakcję łańcuchową.

- Właśnie dlatego nalegam, że obie zagadki wiążą się ze sobą niczym bliźnięta - Tweed spojrzał przez okno w dal. Od stromych, spadzistych dachów odbijały się promienie słoneczne. - Musimy więc zdobyć ów film, obejrzeć go oraz przesłuchać kasetę. Właśnie tego zażądam od Amberga, gdy dotrzemy dziś do Chateau Noir. Musiał je gdzieś schować, być może nawet nosi je przy sobie. A teraz śniadanie.

- Zanim jednak zejdziemy na dół, mamy pewien problem - ostrzegła Paula. - Nazywa się Jennie Blade. W jakiś sposób dowiedziała się, że wybieramy się dzisiaj w Wogezy. Nalega na zabranie się z nami. Moje argumenty na nic się nie zdały. Jest śmiertelnie przerażona na myśl o cieniu, który za nią podąża.

- Niech Gaunt się nią zajmie - odpowiedział Tweed, chwytając za klamkę. - To jego dziewczyna.

- Gaunt wyjechał dziś z samego rana swoim BMW. Zabrał ze sobą Eve. Nie wyglądała na zadowoloną. Widziałam, jak skierowali się w stronę gór. Eve siedziała z wysoko podniesioną głową, odwrócona do niego tyłem.

- Domyślam się, o co im poszło - powiedział Tweed, uśmiechając się złośliwie. - Eve chciała sama pojechać na spotkanie z Walterem, ale Gaunt nakłonił ją do wspólnej podróży. Być może popełnił błąd. Eve da sobie radę nawet z Gauntem, jeżeli zajdzie taka potrzeba. A my nie możemy zaprzątać sobie głowy Jennie.

- Lepiej będzie, jeśli sam ją powiadomisz. Aha, pomachałam też Marlerowi, gdy wyjeżdżał do Ballon d'Alsace.

- Po co tak wcześnie wstałaś?

Tweed zatrzymał się z ręką na klamce. Nie otwierając drzwi, czekał na odpowiedź.

- Nie mogłam zasnąć - powiedziała mu Paula. - Ktoś powiedział coś niezwykle ważnego, lecz nie mogłam sobie przypomnieć co. Wstałam w środku nocy, wzięłam prysznic, ubrałam się i zeszłam na dół. Właśnie dlatego widziałam Marlera, jak wyruszał na lotnisko szybowcowe. Zjadłam wczesne śniadanie, potem zobaczyłam Eve wyjeżdżającą z Gauntem. Pójdę jednak z tobą na kawę.

Czeka nas trudna droga, nieprawdaż? Odkryłam również, że wszyscy Amerykanie wymeldowali się dziś rano z hotelu.

- Tak, czeka nas naprawdę ciężka droga do Chateau Noir - ostrzegł ją Tweed.

Tweed i Paula nie zdołali samotnie zjeść w bistro śniadania. Ledwie zdążyli usiąść, pojawiła się Jennie Blade. Ubrana w spodnie dojazdy na nartach, wciągnięte w buty, biały wełniany sweter z kołnierzykiem, podkreślający jej zgrabną figurę, niosła ze sobą ciepłe palto. Podszedłszy do ich stolika, usadowiła się naprzeciwko Tweeda.

- Czy mogę się do was przyłączyć?

Obdarowała Tweeda czarującym uśmiechem, po czym skinęła głową Pauli, która odpowiedziała jej jedynie spojrzeniem.

- Właśnie to zrobiłaś - zauważył Tweed.

- Mam nadzieję, że nie przerywam wam małego tete-a-tete - kontynuowała, spoglądając na Paulę.

- Raczej nie - odparł oschle Tweed.

- Słyszałam, że wybieracie się dziś w góry. Wiesz - uśmiechnęła się przymilnie - ostatniej nocy nie mogłam zmrużyć oka - nie potrafiłam nie myśleć o wczorajszym spotkaniu we mgle. Więc proszę, weźcie mnie ze sobą. Mogłabym już nie żyć po waszym powrocie.

- Wszystko się może zdarzyć - zgodził się neutralnie Tweed.

- W takim razie postanowione, zabierzecie mnie ze sobą. A gdy ty będziesz przy moim boku, nic mi nie zagrozi.

- Bardziej prawdopodobne, że to Paula będzie przy moim boku - napił się kawy. - Każdy kawałek miejsca jest niezwykle cenny - powiedział.

- Jaką cenę miałabym ci zapłacić? - Jennie strząsnęła z ramienia swoje złociste włosy, spoglądając na Tweeda z wyrazem twarzy, który sprawił, że Paula zgrzytnęła zębami. - Zapłacę w każdej walucie, w jakiej sobie zażyczysz - ciągnęła dalej.

- Co powiesz na węgierskie forinty - warknęła Paula.

- Pytam pana Tweeda - odpowiedziała Jennie grzecznie, nie odwracając wzroku w kierunku Pauli. - Naprawdę, ostatniej nocy przeżyłam okropne doświadczenie. A prognoza pogody mówi o jeszcze gorszej mgle dziś wieczorem. Właśnie wtedy pojawia się mój prześladowca. Nie sprawię żadnego kłopotu. Będę postępować zgodnie z twoimi nakazami i zakazami - jej głos zadrżał. - Proszę, ach proszę, Tweed. Pozwól mi pojechać z wami.

- Jeżeli ci pozwolę - powiedział Tweed z powagą - wypełnisz natychmiast każdy rozkaz, bez dyskusji - podniósł dłoń do góry. - Żadnych protestów. Przedstawiłem swoje warunki. Nie mam nic więcej do powiedzenia.

Paula, rozsmarowując na rogaliku grubą warstwę masła, przeklęła w duchu. Ty przebiegła, mała żmijo. Najbardziej zdziwiło ją, że Tweed nabrał się na kobiece sztuczki Jennie. A może nie? Spojrzała na swojego przyjaciela, a ten odpowiedział jej wzrokiem pozbawionym wszelkiego wyrazu.

Śnieg, który przysypał w nocy Colmar, połyskiwał w cudownym słońcu. Tweed, przechadzając się samotnie przed głównym wejściem do Bristolu, mrużył oczy przed silnym blaskiem promieni słonecznych. Czekał na Newmana, który miał przyprowadzić renaulta espace'a z miejsca, gdzie stał zaparkowany przez całą noc.

Miejscowi spieszyli do pracy. Przechodząca dziewczyna poślizgnęła się na przykrytym śniegiem lodzie i Tweed uratował ją przed upadkiem, chwytając za ramię. Z wdzięcznością zerknęła na niego spod kaptura.

- Merci! - Ponieważ jej włosy ukryte były pod kapturem, szalik zasłaniał niemal połowę twarzy, a spod długiej kurtki wystawały obcisłe spodnie, Tweed przez moment wziął ją za mężczyznę.

Kiedy tak kręcił się w pobliżu krawężnika, potężnej budowy mężczyzna, z kapturem na głowie, ubrany w długi ciężki płaszcz, otarł się o jego bok. Tweed zesztywniał czując na ramieniu uchwyt silnej dłoni.

- Nie denerwuj się, stary. Czekałem na twoje wyjście przez całą wieczność.

Nastąpił istotny postęp...

Słychać było wyraźny amerykański akcent. Był to głos Corda Dillona. Tweed zatrzymał się w miejscu, uderzając dłońmi, dla rozgrzewki z powodu dokuczliwego zimna. Przemówił, nie odwracając się w stronę Amerykanina, jego usta prawie się nie poruszały.

- Od tej pory musimy utrzymywać stały kontakt. Możesz zadzwonić do mnie do hotelu po dziewiątej wieczorem. O jakim rozwoju wypadków mowa?

- Agent specjalny Barton Ives jest w pobliżu. Chce z tobą porozmawiać. Sygnałem rozpoznawczym będzie twoja narodowa flaga.

- Podaj mi jeszcze raz jego krótki opis...

- Mniej więcej mojego wzrostu. O wiele lżejszej budowy. Gęste czarne włosy. Obecnie gładko ogolony. Trzydzieści siedem lat. Wyraźne anglosaskie rysy twarzy. Jasnoniebieskie oczy. Znajdzie cię, gdy wszystko będzie w porządku. To miejsce roi się od obserwatorów - wrogich.

- Ives podejmie ogromne ryzyko, jeżeli nie zachowa wyjątkowej ostrożności.

- On jest ostrożny. Jest z FBI. Był. Pozostaniemy w kontakcie...

Tweed, zastanawiając się, wciąż uderzał dłonią o dłoń, kiedy nadjechał Newman. Czy któryś z dwu najważniejszych w całym kryzysie mężczyzn - Barton Ives lub Cord Dillon - rzeczywiście się odezwie? Jeśli tak, to w jaki sposób?

Żałował, że nie powiedział Dillonowi o ich zaplanowanej podróży w góry. Paula raźnym krokiem wyszła z hotelu. Tuż za nią wybiegła ubrana w palto Jennie Blade, kierując się w stronę samochodu.

Tweed zadawał sobie pytanie, czy Jennie równie chętnie towarzyszyłaby im w podróży, gdyby wiedziała, co może na nich czekać podczas długiej wspinaczki po jeszcze bardziej zaśnieżonych górskich drogach.

39

- Jesteśmy już śledzeni - oznajmił Newman, prowadząc szarego espace'a wzdłuż pokrytej śniegiem drogi przecinającej równinę położoną pod wznoszącymi się nie opodal wzgórzami.

- Masz na myśli dużego, kremowego citroena? - zapytał Tweed.

- Zgadza się, to ten skurwiel - Newman obejrzał się przez ramię, spoglądając na Jennie. - Przepraszam za moje wyrażenia, ale jeśli myślałaś, że jedziemy na wakacyjną wycieczkę, czeka cię wielka niespodzianka.

Samochód marki Renault Espace V6 był niezwykle pojemnym pojazdem, mogącym z łatwością zabrać sześć osób siedzących w trzech rzędach. Jego wielka, wydłużona maska przypominała siedzącej obok Tweeda Pauli rekina. Tweed zajmował środkowe miejsce, mając Newmana po swej lewej stronie. Jennie siedziała w rzędzie za nimi, opatulona płaszczem wyglądała niczym kotka w legowisku.

Odziany w skórę Butler w kasku na głowie, jadący na motocyklu Harley Davidson wyprzedził ich, gdy przybliżyli się do Kayserbergu. W pewnej odległości za nimi Nield prowadził furgonetkę, schowawszy swojego walthera pod poduszkę leżącą na fotelu pasażera.

Philip Cardon, na drugim motocyklu, z hukiem przemknął obok nich, po czym zwolnił i zaczął zataczać się to w jedną, to w drugą stronę. Podążający za nimi jak cień citroen dotąd trzymał się dość daleko za furgonetką Nielda.

- Dlaczego ktoś miałby nas śledzić?! - wykrzyknęła Jennie.

- Najprawdopodobniej, by dowiedzieć się, dokąd jedziemy - rzuciła Paula, nie podejmując nawet trudu odwrócenia głowy.

- W jakim celu? - nalegała Jennie.

- Żeby, jeśli wpadniemy w poślizg, zawczasu widzieć niebezpieczny zakręt - warknęła ponownie Paula. - Czy moglibyście zachować ciszę, aby kierowca mógł się skoncentrować? Poza tym, według mapy, zbliżamy się do Kayserbergu - ostrzegła Newmana. - Widać już stare budynki na przedmieściach.

- Nie obawiam się, że możemy wpaść w poślizg - kontynuowała Jennie. - Bob jest doskonałym kierowcą. Powinniście bardziej mu ufać.

Oczy Pauli błyszczały z wściekłości, kiedy w milczeniu pochyliła się znowu nad mapą. Uważała Jennie Blade za zbędny ciężar, który najchętniej wyrzuciłaby na drogę. Na widok wyrazu twarzy swojej przyjaciółki Tweed uśmiechnął się w duchu, niemniej jednak sam również był pełen podejrzeń.

Rzekoma naiwność Jennie wydawała się nie do wiary, na dodatek zdawał sobie sprawę, że ich pasażerka umyślnie próbuje rozdrażnić Paulę. Cardon, wracając na swoim motocyklu, gestem nakazał im zwolnić. Newman natychmiast wykonał polecenie przyjaciela, po czym obserwował znakomite umiejętności Cardona, który zawrócił na ośnieżonej drodze i pomknął do przodu.

- Wkrótce jedziemy do Kayserbergu - ostrzegła Paula ponownie. - Co oznacza, że będziemy musieli poruszać się bardzo wolno.

- Stanowiąc idealny cel - dodał Newman.

Kiedy po obu stronach drogi pojawiły się budynki, Newman zmniejszył prędkość do minimum. Paula z podziwem przyglądała się średniowiecznym budowlom.

- Wspaniałe - wyraziła swój zachwyt. - Popatrzcie tylko na ten hakowaty mostek...

Stojąc samotnie w małej alejce w centrum Kayserbergu, mężczyzna w futrzanej czapce i karakułowym palcie trzymał przy uchu telefon komórkowy. Patrząc przez okulary o półokrągłych szkłach na pobliski mostek, słuchał raportu składanego przez ludzi znajdujących się wewnątrz kremowego citroena.

- Nasz główny przeciwnik jedzie szarym espace'em - donosił kierowca. - Plus mężczyzna i dwie kobiety.

- Utrzymuj dotychczasową pozycję - rozkazał Norton. - Jedź daleko z tyłu. Chodzi mi o to, żebyś przeżył...

Złożył antenkę telefonu. Gdy tylko espace wjedzie na mostek, Tweed przestanie istnieć. Pierwsza misja zostanie ukończona. Następne będzie Chateau Noir.

- Hamulec! - wykrzyknął Tweed. - Natychmiast zatrzymaj samochód!

Newman bez wahania wykonał rozkaz, siedząc za kierownicą i nie wyłączając silnika czekał na dalsze polecenia. Cardon zbliżał się na swoim motocyklu.

Newman był niezwykle zadziwiony nagłą komendą Tweeda.

- W jakim celu zatrzymaliśmy się, jeśli mogę wiedzieć? - zapytał.

- Nie podoba mi się ten mostek. Jeżeli planowałbym zasadzkę - jako bezwzględny morderca nie dbający o liczbę przypadkowych ofiar - wybrałbym właśnie taki mostek, by zastawić pułapkę.

- A więc mamy problem - powiedział Cardon przez otwarte okno, wciąż siedząc na swojej maszynie. - Proponuję, abyście zaczekali tutaj, dopóki razem z Butlerem nie rozejrzymy się po okolicy. W porządku?

- Co spowodowało, że stałeś się tak ostrożny? - spytał Tweed.

- Tuż nad tamtymi domami wznosi się stary zamek. Każdy, kto by się tam usadowił, miałby idealny widok na mostek i przejeżdżające samochody. Harry i ja widzieliśmy na szczycie wieży co najmniej jednego człowieka - w ręku miał przedmiot wyglądem przypominający strzelbę. Ja sprawdzę pod mostem, a Harry zajmie się zamkiem. Nie ruszajcie się stąd.

- Patrzcie! Wspaniały kot...

Zanim Tweed zdołał zatrzymać Paulę, otworzyła drzwi, wyskoczyła z samochodu i raźno ruszyła za Cardonem, który oparłszy swój motor o ich espace'a szedł w stronę mostu. Na kamiennym murku stanowiącym barierkę mostu siedział otyły kocur. Tweed wiedział o zamiłowaniu Pauli do kotów. Zauważył jednak, że idąc otworzyła klapę zawieszonej na ramieniu torebki, w której miała browninga.

Pewnym krokiem zbliżała się do mostu. Było mało prawdopodobne, by jakikolwiek obserwator wziął ją za kogoś innego niż zwyczajną turystkę.

Dotarłszy do barierki, wzięła kota na ręce. Miał niezwykle puszyste futro w kremowym kolorze z białymi „skarpetkami” oraz „krawatem”. Głaszcząc zwierzę rozejrzała się dookoła, w samą porę, by zobaczyć Harry'ego Butlera znikającego za ścianą zamku. Mówiąc o wieży, Cardon miał na myśli okrągłą basztę wznoszącą się nad pozostałą częścią budynku. W pewnym momencie Paula uszczypnęła kota w ucho. Ten naprężając się przygotował się do ucieczki. Wypuściła go tak, by przeskoczył nad barierką i wylądował na zasypanym śniegiem brzegu zamarzniętego strumienia.

Cardon, zauważywszy okazję, opuścił się w dół po kamiennej ścianie, udając, że goni zwierzę. Paula zręcznie przeskoczyła przez murek i podążyła za nim pod most. Kot przysiadł na pokrytej śniegiem skale w najdalszym kącie pod przęsłem, spoglądając na swoich prześladowców. Cardon w ostrzegawczym geście podniósł do góry dłoń.

Paula spojrzała we wskazanym kierunku. Jako ekspert w dziedzinie materiałów wybuchowych Cardon natychmiast zauważył, że do starych stalowych pierścieni pod przęsłem przymocowano wielką, metalową tacę, na której spoczywały laski dynamitu.

- Wszystko razem tworzy jedną wielką bombę o mocy wystarczającej do wysadzenia w powietrze kamiennego mostu i każdego pojazdu, który by się na nim znalazł - stwierdził Cardon.

- Nie wydaje się, by ładunki mógł zdetonować nacisk kół przejeżdżającego samochodu - zastanawiała się Paula. - W przeciwnym wypadku nawet chłopski wóz mógłby spowodować eksplozję.

- Zgadza się - potwierdził Cardon. - Wtedy cała pułapka byłaby naprawdę diaboliczna. Widzisz szary kabel biegnący od bomby na drugą stronę, gdzie siedzi kot? - Butler, który ma zawsze brzydkie myśli, odgarnął nieco śniegu przy jednym ze starych budynków stojących w pobliżu drogi do zamku. Znalazł tam ten sam kabel. Padający zeszłej nocy śnieg doskonale kryje biegnący przewód - Gdzie on się kończy? Czy moglibyśmy go przeciąć?

- Domyślam się, że gdybyśmy spróbowali, poszybowalibyśmy wprost do nieba. Drut biegnie aż na szczyt zamkowej wieży - gdzie obserwator we właściwym momencie może nacisnąć guzik.

Butler, stawiając ostrożnie długie kroki, dotarł do masywnych, drewnianych drzwi prowadzących do wnętrza wznoszącego się nad jego głową zamku. Na śniegu widoczne były odciski stóp osoby, która przebyła przed nim tę samą drogę.

Powoli obrócił żelazną klamkę w kształcie pierścienia i po cichu otworzył wrota. Mimo swej potężnej budowy ciała potrafił poruszać się całkowicie bezszelestnie.

Trzymając w prawej dłoni lugera, wślizgnął się do środka, po czym z taką samą ostrożnością zamknął za sobą drzwi. Nasłuchując czekał, aż jego oczy przyzwyczają się do panującego wewnątrz półmroku. Była zupełna cisza. Przed nim, wzdłuż zewnętrznej ściany zamku wznosiły się kamienne schody. Dużą chusteczką oczyścił ze śniegu podeszwy swoich butów. Nie chciał, w przypadku konfrontacji, się poślizgnąć. Butler zaczął się powoli wspinać po schodach.

Dotarł do hakowatego przejścia prowadzącego z głównej klatki schodowej w kierunku innych, znacznie węższych schodów. Zgadywał, że prowadziły one na szczyt wieży, gdzie widział uzbrojonego człowieka.

Gdy zbliżył się do szczytu, poczuł powiew świeżego, mroźnego powietrza.

Butler zacisnął mocniej dłoń na kolbie swojego lugera. Wysunąwszy się ostrożnie zza rogu, ujrzał łuk okna, poza którym rozciągał się błękit bezchmurnego nieba. Musi zdążyć na czas wiedział, że Cardon w tej chwili sprawdzał, co przeciwnik przygotował dla nich pod mostem.

- Paula, naprawdę powinnaś się stąd wynieść - ostrzegł ją Cardon. - Wystarczy, że wykonam jeden niewłaściwy ruch, rozbrajając tę bombę, a oboje skończymy, grając w niebie na harfach.

- Masz na myśli dwoje i jeszcze ćwiartkę - zażartowała Paula, by ukryć strach. - Nie zapominaj o Mruczku. Na pewno niedługo mnie polubi.

Ledwie skończyła mówić, kot podbiegł do niej i przysiadając wyciągnął do góry przednie łapki, opierając je o prawą nogę Pauli. Podniosła go i zaczęła drapać za uchem, podczas gdy Cardon, posługując się miniaturową latarką, dokonywał wstępnych oględzin detonatora. Philip chyba zawsze ma przy sobie komplet narzędzi, pomyślała.

- Czy mogę ci jakoś pomóc?

- No cóż...

Pomimo że dodatkowa para rąk zwiększyłaby bezpieczeństwo, niechętnie odniósł się do jej propozycji. Nie, postanowił, trzeba ją wystraszyć z tego potencjalnego grobowca, zanim zacznie eksperymentować. Machnął sekatorem wyjętym wcześniej z torby podróżnej.

- Słuchaj, Paula, doliczyłem się sześciu lasek dynamitu. Aby je zneutralizować, muszę odciąć sześć kabli przymocowanych do sześciu zapalników. To prymitywna, lecz dobrze zaprojektowana bomba. Dlatego zamierzam przeciąć każdy z zielonych przewodów...

- Nie czerwone? - łaskotany za uchem kot nie przestawał się łasić. - Zawsze wydawało mi się, że to czerwień oznacza niebezpieczeństwo.

- Właśnie na tym polega okrutny żart, który chcieli nam spłatać - Cardon odwrócił swoją tryskającą zdrowiem, różową twarz w stronę Pauli i uśmiechnął się. - Obejrzałem wszystko dokładnie. Taki trick miał być zapewne pułapką w pułapce. Oczywiście pod warunkiem, że się nie mylę. Wiesz, co powiedziałby ci każdy ekspert od materiałów wybuchowych? Nigdy nie należy liczyć, że wszystko zadziała tak, jak się tego spodziewamy. Czy wciąż chcesz podjąć ryzyko pozostania tu ze mną?

- Jak mogę ci pomóc?

- To twój pogrzeb - mój również. Widzisz tę płócienną torbę, którą przyniosłem z motoru? Kiedy przetnę drut, podam ci laski dynamitu, a ty położysz je na dnie torby.

- Więc na co czekamy? - spytała Paula, stawiając kota na śniegu.

- Nie podoba mi się to - powiedział Tweed, siedząc w espasie. - Philip znalazł coś pod mostem - a Paula jest tam z nim. Pójdę zobaczyć, co się dzieje.

Newman chwycił go za ramię i siłą zatrzymał w pozy ej i siedzącej.

- Nigdzie nie pójdziesz. Co się z tobą dzieje? Straciłeś cierpliwość? Zawsze zwracałeś szczególną uwagę na ten aspekt naszej pracy. Ile razy powtarzałeś zniecierpliwionym członkom swojej drużyny, że muszą nauczyć się czekać?

- Zdaje się, że masz rację.

- Wiem o tym - rzekł Newman stanowczo. - Możemy być obserwowani. Dwoje ludzi pod mostem wystarczy. Mam tylko nadzieję, że nie będzie wielkiego wybuchu.

Butler zatrzymał się trzy kroki od okna prowadzącego na płaski dach, ściskając oburącz pistolet wycelowany w łuk w stylu romańskim. Pragnął usłyszeć jakiś dźwięk, który zdradziłby mu, gdzie znajduje się mężczyzna, który wspiął się przed nim na wieżę.

Oczekiwanie zaczynało mu już działać na nerwy. Ani na moment nie mógł zapomnieć o kablu, który znalazł, odgrzebując nogą przy kamiennej ścianie jednego z domów stojących nie opodal zamku. Przez cały czas miał świadomość, że najprawdopodobniej Cardon teraz siedzi pod mostem, zajmując się jakimś diabelskim urządzeniem.

Ogarniające go napięcie było niemal nie do zniesienia, pragnął wybiec na dach, lecz siłą woli opanował narastającą pokusę. Zupełnie niespodziewanie, tuż za niskim parapetem ukazały się plecy mężczyzny ubranego w kurtkę oraz dżinsowe spodnie. Przeciwnik obserwował coś przez lornetkę, po chwili mężczyzna odezwał do innej, niewidocznej osoby. Mówił z amerykańskim akcentem.

- Gary, ten pieprzony espace ciągle stoi zaparkowany dość daleko od mostu. Wygląda tak, jakby mieli zamiar siedzieć tam dzień. Czy wybuch bomby dosięgnąłby ich? Odłamki wysadzonego mostu? Kawałki skały? Spróbujemy?

- Norton kazał zaczekać, aż wjadą na most.

- Gary, Norton to jakiś pieprzony Nieuchwytny. Przecież widzisz, jak się mają sprawy. Na dodatek ta dziewczyna, która zaczęła się wygłupiać z kotem, zeszła na brzeg pod mostem. Co ty na to, żeby spróbować? Do licha, Norton zapewne siedzi w jakiejś restauracji w centrum Strasburga, a my musimy tu marznąć.

- Skoro tak mówisz, Mick, ale to przecież ty...

Butler wyskoczył na daszek. Mick, stojący przy parapecie, - zareagował z szybkością prawdziwego profesjonalisty, wyciągając spod kurtki pistolet automatyczny. Nie zdążył jednak nawet wycelować, kiedy dwie kule z lugera przeszyły mu klatkę piersiową. Siła pocisków zrzuciła Amerykanina z dachu. Natychmiast po strzale wycelował w Gary'ego, który przykucnął właśnie nad sześcienną skrzynką z dźwignią wysuniętą na trzydzieści centymetrów do góry. Złożone razem dłonie Gary'ego opuściły się gotowe do zdetonowania ładunków.

Butler dwukrotnie wystrzelił w lewą pachę Amerykanina. Gary wyprostował się, po czym zachwiał nad śmiercionośną skrzynką. Tryskająca z rany na klatce piersiowej krew spływała po kurtce. Butler podszedł i używając lufy swojego pistoletu, zepchnął balansującego mężczyznę z dachu. Mężczyzna uderzywszy w wystającą skałę, odbił się i odrzucony impetem znikł w rosnących dookoła, gęstych krzewach.

Butler na powrót schował swojego lugera do przymocowanej na biodrze kabury, po czym pochylił się nad mechanizmem detonującym. Przeszedł niegdyś szkolenie u Cardona, dzięki czemu zorientował się, że znalezione urządzenie stanowiło prymitywne, zaimprowizowane rozwiązanie, swoim wyglądem przypominające podobne, używane podczas pierwszej wojny światowej.

Delikatnie chwycił za rękojeść i powoli przekręcił w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Odłączywszy dźwignię od skrzynki, podszedł do skraju daszku i rzucił ją w kępę krzewów skrywającą już dwa martwe ciała.

Przez ponad pół godziny Norton czekał wytrwale na głównej ulicy Kayserbergu przed wejściem do niewielkiego baru. Jego cierpliwość wreszcie się skończyła. Czekał na eksplozję. Jego zimne oczy pozbawione były wszelkiego wyrazu. Nie widział mostu, gdyż oddalił się od niego na bezpieczną odległość. Znał wielkość bomby zainstalowanej przez jego ludzi podczas mroźnej nocy, kiedy na ulicach nie było żywego ducha.

Kiedy usłyszał zbliżający się pojazd, zesztywniał i skrył się głębiej w wejściowej bramie. Po kocich łbach z hukiem przetoczyła się prowadzona przez Nielda furgonetka. Za nią na motocyklu pojawił się Butler i wyprzedzając Nielda, pomknął na zachód w stronę wznoszących się nad wioską Wogezów. Niemal w tym samym, momencie nadjechał szary espace, jego koła także hałasowały na bruku. Samochód poruszał się wystarczająco wolno, by Norton bez trudu mógł dostrzec Tweeda siedzącego na jednym z przednich foteli.

Konwój zamykał drugi motocykl prowadzony przez Philipa Cardona. Norton zaczekał, dopóki warkot silnika nie ucichł. Następnie wyjął telefon komórkowy i połączył się z Menckenem czekającym wysoko w górach.

- Mówi Norton. Nasi przeciwnicy wyjeżdża ją z Kayserbergu. Szarym espace'em jedzie dwóch mężczyzn i dwie kobiety. Eskortują ich dwa motocykle i furgonetka. Przechodzimy do fazy numer dwa. Natychmiast. Zrozumiano?

- Tak jest. Oczywiście, zrozumiałem! - potwierdził szorstko głos Menckena.

Norton złożył antenkę telefonu, po czym ruszył w stronę bocznej uliczki, gdzie zaparkował wynajętego wcześniej, niebieskiego renaulta. Norton nie zainteresował się nawet, dlaczego bomba nie wybuchła. Wadliwy detonator? Nieistotne. Mencken czekał już na swój cel. Cierpliwość Nortona dawno zdążyła się wyczerpać.

40

- Zapewne czekają na nas jeszcze kolejne zasadzki - ostrzegł Tweed przyjaciół, gdy wyjechali na stromą, krętą drogę, pozostawiając Kayserberg za sobą.

- Co wzbudziło twoje podejrzenia, kiedy dojeżdżaliśmy do tamtego mostka? - spytał Newman.

- Szósty zmysł. Odwrócone rozumowanie, jeśli wolisz.

- Co to znaczy? - zapytał Paula.

- Znając drogę z Colmar do Chateau Noir, większość ludzi przyjęłaby, że prawdziwe niebezpieczeństwo czai się wysoko w górach...

- Ale ty nie należysz do owej „większości” - wtrąciła Jennie, kładąc ramiona na oparciu fotela Tweeda.

Masz rację, kochanie, pomyślała Paula z cynizmem, czas na pochlebstwa.

- Odwrócone rozumowanie - ciągnął Tweed, ignorując Jennie - podobne jest do patrzenia przez teleskop od niewłaściwego końca. Należy spojrzeć na problem z drugiej strony i czerpać wiedzę ze wszystkiego, z czym zetknęliśmy się dotychczas. Wiemy o jednym - Norton całkowicie nie dba o ewentualne, przypadkowe ofiary. Pamiętacie atak na Bahnhofstrasse - gdzie ubezpieczający zabójca uzbrojony był w pistolet maszynowy? Seria z uzi w zatłoczonym centrum miasta z całą pewnością zabiłaby wielu niewinnych przechodniów. Dlatego wysadzenie mostu w Kayserbergu, które kilkoro tutejszych mieszkańców mogłoby przypłacić życiem, nie stwarzało dla niego najmniejszego problemu.

- W takim razie czeka nas niebezpieczna podróż - stwierdziła Jennie.

- Ostrzegaliśmy cię, zanim się przyłączyłaś - wtrąciła się Paula.

- Ech, wcale się nie boję. Ze szczytu tamtej skały ktoś nas obserwuje - kontynuowała. - Zauważyłam błysk odbitego światła, być może od szkieł lornetki.

- Czy jesteś pewna, że ci się nie wydawało? - powątpiewała Paula.

- Sprawdź to - rozkazał Tweed Newmanowi. - Jennie może mieć rację...

Pomimo opon do jazdy po śniegu, espace od czasu do czasu ślizgał się na zamarzniętych bruzdach. Newman powoli zatrzymał samochód na stromym podjeździe, po czym opuścił szybę. Arktyczne powietrze wtargnęło do wnętrza pojazdu. W promieniach słońca oczom Pauli ukazały się niezwykłe urwiska oraz ostre szczyty Wogezów. Przy oknie od strony Newmana, nie zsiadając z maszyny, zatrzymał się Cardon.

- Mamy przed sobą coś podejrzanego - zaczął Newman.

- Na szczycie tamtej skały - powiedziała Jennie, pochylając się do przodu i wskazując palcem. - Jestem pewna, że widziałam przynajmniej jednego człowieka.

- Pozostańcie w tym miejscu - powiedział Cardon, kiedy nadjechał Butler i zatrzymał się obok niego. - Sprawdzimy.

Po krótkiej rozmowie Cardon i Butler pomknęli krętym podjazdem, podskakując na licznych wybojach. Newman, wyjąwszy lornetkę, obserwował wskazany przez Jennie szczyt. Ani śladu obecności człowieka, może więc Paula miała rację sugerując, że to jedynie wyobraźnia panny Blade.

Butler i Cardon z osobna wypełniali swoje zadania zgodnie z ustalonym w pośpiechu planem. Harry jechał powoli drogą, spełniając rolę przynęty. Za jego plecami, pod osłoną zbocza, gdzie był niewidoczny dla każdego obserwatora znajdującego się powyżej, posuwał się Philip. Zanim ruszył, pozostawiając w tyle espace'a, wydobył granat i wsunął go za pasek.

Cardon zamierzał wspiąć się na szczyt od północnej strony, skąd najprawdopodobniej będzie miał rozległy widok na cały teren. Miał tylko nadzieję, że dotrze tam, zanim Butler znajdzie się na odcinku drogi przebiegającym bezpośrednio pod skałą. Zgrzytnął zębami, gdy motocykl zarzucił niczym dziki ogier, lecz utrzymał równowagę. Był już blisko, potem jeszcze tylko do góry i do góry!

Newman siedział wyprostowany z lornetką przystawioną do oczu. Butler docierał właśnie do miejsca, w którym będzie najbardziej narażony jeśli Jennie rzeczywiście widziała kogoś na szczycie skały.

Cardon już wcześniej zniknął mu z oczu. Newman domyślał się, że Philip zamierza dojechać motorem przez niezwykle trudny teren tak daleko, jak tylko możliwe. Miał nadzieję, że niebiosa sprawują nad nimi pieczę.

Tweed przymusił się do zachowania spokoju. Pragnął wyrwać Bobowi lornetkę. Zobaczyć samemu! Zauważył, że Paula zmienia ze zniecierpliwienia pozycję. Wewnątrz samochodu narastało napięcie. Nagle poczuł na ramieniu nacisk dłoni Jennie.

- Nie widać, by coś się tam działo, Bob? - zapytał, starając się nadać swemu głosowi beztroski ton.

- Nie jestem pewien. Wydaje mi się, że coś zauważyłem.

- Zatem powiedz nam, czym według ciebie było to coś - poprosił Tweed.

- Ruch na skale - odparł Newman zwięźle.

- Czy mógłbyś być nieco dokładniejszy?

- Wydawało mi się, że widzę dwóch mężczyzn, ale tylko przez moment.

- Obserwuj dalej. I proszę, powiadom nas, gdy znowu coś dostrzeżesz.

Newman już wcześniej zamknął okno, pracujące bez przerwy ogrzewanie zaczynało doprowadzać temperaturę panującą wewnątrz espace'a do znośnego poziomu. Dwaj mężczyźni i dwie kobiety siedzieli niczym figury woskowe, bez ruchu wpatrując się we wznoszącą się nad nimi skałę przypominającą prehistoryczną bestię.

- Harry Butler zbliża się do najniebezpieczniejszego odcinka - odezwała się Paula cicho.

Ma rację, pomyślał ponuro Tweed. Butler dojeżdżał do miejsca, gdzie po lewej stronie drogi ziała bezdenna przepaść. Co gorsza, po prawej stronie wznosiło się ku górze wschodnie zbocze skały, na której Jennie zauważyła błysk światła. Pomiędzy szczytem a drogą nie było żadnej przeszkody, która chroniłaby Harry'ego przed ewentualnym ostrzałem z góry.

- Boże! - wykrzyknęła Paula. - Nie...!

- Dwaj mężczyźni, obaj uzbrojeni w pistolety maszynowe, w zasięgu strzału - Newman donosił spokojnym tonem.

Zdawało się, że Butler wyczuł zagrożenie. Bob zauważył, że jego przyjaciel niespodziewanie zatrzymał swoją maszynę. Spojrzał do góry w chwili, gdy znajdujący się na szczycie mężczyźni wycelowali do niego ze swoich pistoletów. Zza krawędzi skały, niespodziewanie wyłonił się Cardon, gwałtownie zatrzymując motocykl. Znajdował się około dziesięciu metrów od obu amerykańskich zabójców.

Zaskoczeni mężczyźni odwrócili się w momencie, gdy Philip wzniósł rękę do góry niczym miotacz zamierzający rzucić piłkę. Pocisk wylądował u stóp potencjalnych zamachowców. Granat eksplodował z przeraźliwym hukiem doskonale słyszalnym wewnątrz zamkniętego espace'a. W niebo wystrzeliła fontanna kamieni pomieszanych z krwawymi szczątkami obu Amerykanów. Górna część ciała rozerwanego w pasie mężczyzny wylądowała na drodze. Harry Butler potoczył do przodu swoją maszynę i posługując się przednim kołem, zepchnął krwawe zwłoki poza krawędź urwiska.

Na szczycie Cardon podjechał do skraju skały, skąd mógł spojrzeć na leżący poniżej szlak. Butler spojrzał na niego i podniósł do góry kciuk, Cardon odpowiedział identycznym gestem. Znajdując się w doskonale widocznym punkcie, Philip nie potrafił oprzeć się pokusie przekazania jakiegoś znaku pozostałym przyjaciołom. Spojrzawszy w stronę czekającego espace'a zatoczył ręką łuk. Naprzód!

- Ruszamy - odezwał się Tweed spokojnie. - Jeśli to możliwe, chciałbym dotrzeć do Chateau Noir około jedenastej. Na dodatek jadący za nami Pete Nield zapewne już się zniecierpliwił w swojej furgonetce. Muszę porozmawiać jak najprędzej z Ambergiem.

Znacznie wyżej, w zasypanych śniegiem Wogezach, znajdował się jeszcze jeden obserwator. Siedząc w zielonym renaulcie - Mencken miał idealny widok niemalże na całą drogę N415. Spoczywał na nim niewdzięczny obowiązek złożenia raportu Nortonowi.

- Nie przepraszaj tego śmiecia - powiedział do siebie.

Amerykanin wystukał w swoim telefonie komórkowym numer Nortona, ani na moment nie spuszczając z oczu podążającego w jego stronę konwoju. Ci cholerni Angole są naprawdę dobrze zorganizowani, przyznał w duchu.

- Mówi Norton - odezwał się znajomy głos, kiedy ustały trzaski spowodowane warunkami atmosferycznymi.

- Mencken. Druga faza eksperymentu zakończyła się całkowitą klapą. Naprawdę zupełna klęska - kontynuował. - Kolejni dwaj zawodnicy wypadli z gry.

- Zostało ich jeszcze wielu w magazynie - odparł Norton z charakterystyczną dla siebie obojętnością wobec ludzkiego życia. - Jestem już pewien, że nasi przeciwnicy podążający szlakiem numer dwa, wracając zamierzają skorzystać ze szlaku numer jeden. Tam możliwości zneutralizowania przeciwnika są nawet bardziej obiecujące. Zabierzesz teraz oddział i zajmiecie się posiadłością.

- Zrozumiałem - potwierdził Mencken.

- Mam nadzieję, że zrozumiałeś również, iż nasi przeciwnicy nie powinni dotrzeć z powrotem do Colmar. Ich powrót bardzo by mi przeszkadzał, ponadto byłby niezdrowy dla ciebie...

Mencken przeklął, gdy zorientował się, że Norton przerwał połączenie. Jego słowa stanowiły próbę zignorowania strachu wywołanego przez ostatnią wypowiedź przełożonego. Zawierała ona ukrytą groźbę tragicznego końca, jeżeli Mencken nie odniesie wreszcie sukcesu.

Norton, siedząc za kierownicą swojego renaulta, zastanawiał się, czy Marvin Mencken był właściwym człowiekiem do wykonania powierzonego mu zadania.

Decyzję podejmie jednak później.

Obecnie najważniejszy dla Nortona był zbliżający się atak na Chateau Noir.

Istniała możliwość, że Amberg miał kasetę i film przy sobie. Rozwiązałoby to cały problem.

Norton jednak nie liczył zbytnio na tak szczęśliwy zbieg okoliczności. Zapewne czekało go jeszcze spotkanie z mężczyzną o skrzeczącym głosie o szóstej wieczorem nad Czarnym Jeziorem. Stanowiło ono prawdziwy problem. Poinstruowano go, by przyszedł sam - jednocześnie jeżeli nadal chciałby zachować incognito, musiałby rzeczywiście udać się nad jezioro bez żadnej ochrony. Nie odpowiadały mu takie warunki - spotkanie z osobą, której tożsamość, podobnie jak w jego przypadku, była nieznana. Miał nadzieję, że nigdy nie dojdzie do przeklętego rendez-vous.

Cokolwiek się stanie, przed zapadnięciem zmroku Tweed i jego drużyna zostaną wyeliminowani. Kiedy dzwonił do Menckena, jeszcze w Colmar, na drodze w Wogezy wiodącej przez Kayserberg N415 - nadał kryptonim szlak numer dwa.

Oddalona bardziej na południe D417 otrzymała miano szlaku numer jeden. Właśnie tam Tweed zostanie zniszczony.

41

Paula z podziwem spoglądała na świat żywcem wzięty z epoki lodowcowej. Masywne, pokryte śniegiem szczyty wznosiły się w oddali ponad ich głowami, podczas gdy Newman prowadził espace'a pnącym się pod górę, krętym szlakiem. Pod licznymi nawisami skalnymi tworzyły się ogromne sople lodu wyglądem przypominające stalaktyty. Znajdowali się już bardzo blisko szczytu, od czasu kiedy Newman skręcił w boczną drogę nie było widać już słońca, wokół panował złowrogi, rzucany przez wierzchołek cień.

Paula wzdrygnęła się w duchu, patrząc na ogromne ilości śniegu i lodu zwisające nad ich głowami. Miała wrażenie, że wszystko to w każdej chwili może runąć na nich, grzebiąc ich na wieki.

- Nie sądzę, by słońce kiedykolwiek tu docierało - przerwał ciszę Tweed.

- Moim zdaniem zaczyna się robić nieprzyjemnie - dodała Jennie.

- Nie widziałaś jeszcze wszystkiego - zażartował Newman. - Spójrz, co nas czeka wyżej. Panie i panowie, nasza wycieczka z przewodnikiem po Wogezach dojechała właśnie do Czarnego Jeziora.

- Najwyższy czas, byśmy rozruszali nieco nogi i przespacerowali się - zaproponował Tweed. - Do chateau już niedaleko, a chciałbym być świeży, gdy dotrzemy na miejsce.

- O mój Boże! To makabryczne! - wykrzyknęła Paula, gdy tylko wysiadła za Tweedem.

Kiedy Newman wyłączył silnik, zapadła przeraźliwa cisza. Espace stał zaparkowany przy niskim kamiennym murze. Dalej rozciągały się wody Czarnego Jeziora - ciemne i niewzruszone, przypominały Pauli smołę wypełniającą kocioł.

Na domiar złego, małe jeziorko kończyło się u podnóża czarnej granitowej ściany, która wznosiła się pionowo, cała pogrążona w ponurych cieniach. Paula powoli przesunęła wzrok wzdłuż stromej skały. Kiedy jej spojrzenie dotarło do ostrej linii szczytu, poczuła zawrót głowy. Na krawędzi, wysoko nad ich głowami stał ohydny zamek przypominający wyglądem budowlę z czasów średniowiecza. Całkowity bezruch oraz niemal syberyjski mróz sparaliżowały na moment umysł Pauli, kiedy przypatrywała się monstrualnemu budynkowi, fantazji urzeczywistnionej przez szalonego amerykańskiego milionera. W oknach widać było światło - nic dziwnego, biorąc pod uwagę panujące wokół ponure cienie.

- Trochę tu nieprzyjemnie - skomentował Tweed.

- Raczej cholernie przerażająco - odparła Jennie, która wysiadła w ślad za innymi.

- Chyba nieco przesadzasz - zreflektował się Tweed, zdając sobie sprawę, że atmosfera zawsze wywiera ogromny wpływ na morale. - Bob, chcę jak najszybciej dostać się do środka - zobaczyć się z Ambergiem...

Podjazd wąską, zawieszoną nad przepaścią drogą, wspinającą się ku górze po południowej stronie jeziora, okazał się prawdziwym koszmarem. Newman, pokonując niewiarygodnie ostre zakręty zwisające nad straszliwymi urwiskami, zmuszony był zapalić światła. Daleko w dole majaczyły wody jeziora.

- Wielka wycieczka w Wogezy - powiedziała zgryźliwie Paula.

- Przynajmniej doświadczenie jedyne w swoim rodzaju - odparła Jennie, spoglądając w przepaść.

- To tylko jeden ze sposobów patrzenia na całą sprawę - warknęła Paula.

- Pozytywny sposób patrzenia - poprawiła ją Jennie.

- Czy masz ochotę podjąć ze mną walkę słowną? - zapytała Paula stanowczo, odwracając się do tyłu.

- Dlaczegóż miałabym tego chcieć? - odparowała Jennie z wściekłością w oczach. - Na coś się jednak przydałam - gdybyś już zapomniała, pragnę ci przypomnieć, że to ja zauważyłam mężczyznę obserwującego nas ze szczytu skały. Gdybym nie ostrzegła Tweeda, Butler mógłby być teraz martwy.

- W porządku. Okazałaś się pomocna, wielce pomocna. Zobaczyłaś coś, co ja przeoczyłam, a powinnam była zauważyć.

Zaciekłość Jennie zaskoczyła Paulę. Wpatrzone w nią oczy wydawały się mówić, że dziewczyna gotowa by była udusić ją gołymi rękoma. Jednak, tuż przed spotkaniem z Ambergiem nie wolno było rozpraszać Tweeda żadną kobiecą sprzeczką.

- Cieszyłbym się, gdybyście wreszcie obie zamilkły i dały mi spokojnie myśleć. Ani słowa więcej. Bob, zdaje się, że dojeżdżamy.

- Dotrzemy na szczyt za mniej więcej pięć minut - poinformowała go Paula.

Pomimo prowadzonej z Jennie słownej utarczki, nie przestawała sprawdzać na mapie ich aktualnego położenia. - Wydaje się, że stamtąd jest już tylko krok do zamku.

Tweed spojrzał przed siebie na krętą niczym wąż, wznoszącą się pod kątem czterdziestu pięciu stopni drogę. Butler, wciąż jadący przed nimi, zatrzymał się, pomachał Newmanowi, po czym na nowo podjął wspinaczkę.

Spojrzenie za siebie przyprawiło Tweeda o zawrót głowy. Niesamowita stromizna drogi sprawiała, że w dole widać było zamarłe Czarne Jezioro.

- Nie odwracajcie się - ostrzegł Paulę i Jennie. - To rozkaz.

Za espace'em prowadził swoją furgonetkę Nield, Cardon - na motocyklu zamykał konwój. Warunki terenowe zmusiły ich do rezygnacji z kursowania od pierwszego do ostatniego pojazdu. Jakakolwiek próba wyprzedzenia furgonetki oraz espace'a podjęta przez Cardona niechybnie zakończyłaby się zjechaniem poza krawędź drogi i upadkiem w nieruchome wody jeziora.

- Myślę, że dojechaliśmy do szczytu! - wykrzyknęła Paula, nie będąc w stanie ukryć ulgi.

Butler ponownie zatrzymał się, by obróciwszy się unieść rękę w geście wyrażającym zwycięstwo. Kiedy droga stała się płaska, Paula zaryzykowała krótkie spojrzenie za siebie, lecz zobaczyła już jedynie skalną krawędź całkowicie zasłaniającą dalszą panoramę. Ponownie odwróciła się do przodu.

- Dojechaliśmy cali i zdrowi! Oto Chateau Noir. Choć ponure, stoi przynajmniej na kawałku płaskiej ziemi. - Cali i zdrowi - powtórzyła.

- Przyznaję, że nie przypomina żadnego z moich wyobrażeń o domu - skomentował Tweed. - Tylko spójrzcie!

Paula przebiegła wzrokiem po granitowym murze okalającym zamek oraz potężnej wieży wznoszącej się znacznie wyżej niż pozostałe części ponurej budowli.

Newman zaparkował samochód pod osłoną muru, tak że nie było ich widać spoza strzegącej wjazdu, kutej bramy.

Nield zatrzymał swoją furgonetkę za espace'em, a następnie wysiadł, by porozmawiać z Tweedem. Wkrótce przyłączyli się do nich również Butler i Cardon.

Tweed, wyskoczywszy z samochodu, rozciągał zesztywniałe nogi i ramiona. Przeżyliśmy podróż pełną napięć, pomyślał.

- Jak załatwimy sprawę? - zapytał Newman, gdy Paula i Jennie wysiadły za nim na zewnątrz.

- Taktownie - dopóki nie wejdziemy do środka - odparł Tweed.

Paula rozejrzała się dookoła. Odczuwała prawdziwą ulgę, że mogła wreszcie rozprostować kości po napięciu wywołanym przez strach i niepewność. Dobrze, że przynajmniej po tej stronie Chateau Noir widać było błękitne niebo i wspaniałe słońce.

Pozostała jednak przytłaczająca, charakterystyczna dla wysokich gór cisza. Paula zaczęła tupać w twardy niczym skała śnieg, by nie poddać się napływającym nieustannie dreszczom. Cardon wskazał ręką na biegnący nad murem przewód.

- Pod napięciem - skomentował. - Mam nadzieję, że Amberg nie traktuje go jako jedynego zabezpieczenia swojej posiadłości - mógłbym zneutralizować to w ciągu pięciu minut.

Tweed zerknął na zegarek, a następnie zwrócił się do Nielda, Butlera i Cardona.

- Będę nalegał, by Amberg wpuścił nas do środka razem z naszymi pojazdami. Natychmiast po zaparkowaniu sprawdźcie od zewnątrz wszystkie zabezpieczenia. Szukajcie słabych punktów, gdzie możliwe jest przypuszczenie ataku. Zaplanujcie obronę całego zamku.

- Spodziewasz się ataku? - dociekał Newman.

- Od samego początku zadaniem Nortona było zdobycie tajemniczego filmu oraz kasety. Pomyśli - podobnie jak ja - że Amberg nie rozstaje się z nimi ze względów bezpieczeństwa. Dlatego sądzę, że atak jest możliwy - nawet prawdopodobny. Miejmy tylko nadzieję, że Amberg jest w domu...

Tweed zostawił swoich przyjaciół skrytych za murem. Podszedłszy do zamkniętej bramy, posłużył się domofonem wbudowanym po lewej stronie, naciskając umieszczony pod metalową kratką guzik. Zmuszony był nacisnąć jeszcze raz, zanim usłyszał głos, który natychmiast rozpoznał.

- Kto tam? - brzmiało stanowcze pytanie zadane po niemiecku.

- Tweed. Musimy porozmawiać - odpowiedział po angielsku.

- Wczoraj przyjechał tu pewien typ, również przedstawiał się jako Tweed. Skąd mogę wiedzieć, że rozmawiam z prawdziwym Tweedem?

Paula z uwagą obserwowała Tweeda. Gdyby go nie znała od tak dawna, przysięgłaby, że był zakłopotany.

- W porządku - kontynuował Tweed - chcesz dowodu mojej tożsamości. Miałeś identycznie wyglądającego brata bliźniaka, Juliusa. Został zamordowany w masakrze w Tresillian Manor w Kornwalii. Tuż przed swoją tragicznie zakończoną podróżą rozstał się z żoną, Eve, która jest Angielką. Złożyłem jej wizytę w willi pod Zurychem. Spotkałem się również z tobą kilka dni temu, zanim wyjechałeś z Zurychu do Bazylei. Razem ze mną był Bob Newman. Słuchaj, z pewnością tyle ci już wystarczy, na miłość boską! - zakończył zamierzonym wybuchem.

- Przepraszam cię, Tweed. Mam nadzieję, że rozumiesz, iż muszę zachowywać maksymalną ostrożność. Powiedziałeś już więcej, niż potrzebowałem, by rozpoznać twój charakterystyczny głos. Kiedy rozlegnie się brzęczyk, brama się otworzy...

- Jeszcze jedno - przerwał mu Tweed. - Są ze mną Newman i Paula Grey. Prócz nich przywiozłem również trzyosobową ochronę - członkowie mojej organizacji. Chcę, żeby wjechali na podwórze za bramą, zajmą się zabezpieczeniem.

- Zgoda. Czekaj, aż rozlegnie się brzęczyk.

Paula ponownie z uwagą obserwowała Tweeda. Słuchając Amberga, pochylił się, przykładając ucho do metalowej osłony głośnika. Kiedy się wyprostował, miał zmarszczone brwi. Spojrzał na Paulę, nadając swojej twarzy naturalny wyraz, po czym wskazał brukowane podwórze. W tym czasie wrota bramy otwarły się do wewnątrz. Paula podeszła do niego i razem ruszyli pospiesznie w stronę ogromnej, kamiennej werandy, która wydawała się głównym wejściem.

- Coś cię zaniepokoiło? - spytała.

W odpowiedzi wskazał w kierunku rogu po prawej stronie, przed wznoszącą się dalej kamienną fasadą. Niemalże poza zasięgiem wzroku stało zaparkowane białe BMW.

- Podobne do samochodu Gaunta - wyraziła swoją opinię Paula.

- Sądzę, że naprawdę należy do Gaunta...

Masywne drzwi otworzył sam Amberg ubrany jak zwykle w elegancki garnitur, zapraszając Tweeda, Newmana i Paulę do środka. Paula z trudem dostrzegała cokolwiek w rozległym słabo oświetlonym kinkietami hallu. Amberg, zamykając za nimi drzwi, odgarnął z czoła starannie zaczesane włosy...

- Czy mógłbym przeprosić was na moment? Słyszę dzwonek telefonu, a w każdej chwili spodziewam się ważnej wiadomości. Eve przyjechała do mnie w interesach. Gaunt, który ją tu przywiózł, zaprowadzi was do niej. Będą dla was miłym towarzystwem podczas mojej nieobecności...

Gaunt, przywitawszy nowo przybyłych, jakby ich przyjazd nie był niczym niezwykłym, poprowadził gości poprzez następujące po sobie naprzemiennie wąskie korytarze oraz stare, kamienne klatki schodowe. Idąc przed nimi zawołał niczym właściciel posiadłości.

- Niesamowite miejsce to Chateau Noir. Oczywiście jankes, który kazał je zbudować na podstawie średniowiecznych planów, musiał być kompletnie pomylony. Był jednak jankesem do szpiku kości. Pokażę wam później niektóre łazienki. A teraz, panie i panowie, wchodzimy właśnie do największej spośród wszystkich tutejszych łazienek - wykrzyknął.

Jego głos odbił się echem po korytarzach, które dotychczas przebyli. Paula pragnęła poprosić go, by zredukował choć trochę sił swojego głosu. Ich przewodnik zatrzymał się przed ogromnymi, dwuskrzydłowymi drzwiami o łukowatym kształcie w stylu romańskim. Otworzywszy oba skrzydła, przesadnym gestem zaprosił ich do środka. Tweed skinął Pauli głową, by weszła przed nim. Po kilku krokach dziewczyna stanęła nagle w miejscu zaskoczona.

Przed oczyma Pauli pojawił się wielki basen, w całości wykładany marmurem. Ściany aż po łukowe sklepienia oraz podłogę okalającą zbiornik wodny pokrywały marmurowe płyty. Pływająca w basenie kobieta poruszała się w niezwykłym tempie dzięki silnym uderzeniom ramion.

Eve Amberg miała na sobie jednoczęściowy kostium kąpielowy, a jej wspaniałe włosy skrywał czarny czepek. Dopłynąwszy do jednego z końców, pomachała Pauli i zatrzymując się przy drabince zawołała:

- Witam w Valhalla! Zaraz do was dołączę, muszę tylko dokończyć zamierzone trzydzieści długości. Skorzystajcie z tamtych krzeseł...

Następnie ruszyła ponownie w przeciwną stronę. Podczas gdy Tweed i Newman sadowili się na stojących przy niewielkim stoliku krzesłach, Paula przyglądała się Eve. Angielska żona bankiera była niewiarygodnie dobrym pływakiem.

Jej długie uda praktycznie prześlizgiwały się poprzez zielonkawą wodę, a szczupłe ramiona poruszały się niczym strzały. Trzydzieści długości basenu! Ja nie dałabym rady, a jestem przecież o kilka lat młodsza od niej, pomyślała. W chwili gdy Paula ruszyła w stronę stolika, Eve dopłynęła do drabinki, zatrzymała się, a następnie wspiąwszy się do góry, stanęła na brzegu i sięgnęła po duży, kąpielowy ręcznik. Wycierając ramiona, zdjęła z głowy gumowy czepek, pozwalając swoim długim włosom opaść do tyłu.

- Wyglądasz oszałamiająco - powiedziała Paula, gdy Eve podeszła do stolika.

- Dziękuję. Po kąpieli czuję się naprawdę wspaniale.

Eve ma idealny smak, jeśli chodzi o ubrania, westchnęła Paula w myślach.

Biorąc pod uwagę kolor jej włosów, czarny jednoczęściowy kostium stanowił doskonały wybór. Gaunt, który dotychczas stał przy brzegu basenu, obserwując ją z założonymi rękoma, przyłączył się do siedzącego towarzystwa. Na stoliku stał cały zestaw kieliszków, szklanek, butelek oraz jedna karafka.

- Muszę spełniać rolę gospodarza - poinformował wszystkich Gaunt. Kiedy przyjechaliśmy, Amberg również miał jakiś ważny telefon, zdążył jedynie pokazać nam drogę do swojego pałacu rozkoszy. Mówiąc o przyjemnościach, kto ma chęć na podwójną szkocką na dobry początek?

- Wypiję lampkę rieslinga! - zawołała Eve. - Tweed, może zechciałbyś mi nalać - oczywiście pod warunkiem, że napijesz się ze mną. To dobry riesling.

- Naturalnie - odpowiedział Tweed. - Przywiozłaś ze sobą kostium kąpielowy? - podjął rozmowę Tweed, nalewając wina do dwóch kieliszków.

- Tak. Ten basen jest podgrzewany. Zabierałam ze sobą kostium za każdym razem, kiedy przywoził mnie tu Julius. Cały zamek wyglądem przypomina jakieś przeklęte mauzoleum. Tylko basen jest cudowny.

Eve owinęła się ręcznikiem, a inny, suchy, położyła na krześle, by na nim usiąść.

Odpowiadając na pytanie Tweeda, stała w idealnie wyprostowanej pozycji.

- Za moment pójdę się przebrać w coś przyzwoitego, ale jeśli nie macie nic przeciwko temu, chciałabym wpierw napić się odrobinę wina.

- Nie mam nic przeciwko twojemu strojowi - powiedział Newman z uśmiechem. - Nie krępuj się.

- Rozumiem, że przyjechaliście oboje z wizytą towarzyską zasugerował Tweed, wznosząc swój kieliszek w kierunku Eve.

- Doskonale wiesz, że nie - odparła, uśmiechając się. - Biznes to biznes.

- A ty, Gaunt? - zapytał Tweed, odwracając się w stronę potężnej postaci zajmującej krzesło obok niego przyjechałem tu, by dowiedzieć się, kto jest sprawcą jatki w mojej posiadłości... - Gaunt ściszył głos, by tylko Tweed mógł go usłyszeć. - Nie wyjadę, dopóki Amberg nie zaprezentuje mi filmu razem z dźwiękiem.

- Przyznał, że ma ze sobą obie rzeczy? - dopytywał się Tweed szeptem.

Newman, wyczuwając, że siedzący obok niego mężczyźni pragną porozmawiać bez świadków, zaczął głośno żartować, doprowadzając Paulę i Eve niemal do histerii.

- Niezupełnie - przyznał Gaunt ponurym tonem. - Potrafi być niezwykle oporny, prawdziwie szwajcarski w złym tego słowa znaczeniu.

- W takim razie muszę z nim sam porozmawiać. Na osobności. Teraz byłaby dobra okazja, gdybym tylko wiedział, gdzie go szukać.

- Pokażę ci drogę. - Gaunt wstał, a następnie pochylił się dodając jeszcze jedną uwagę: - Przypuszczam, że ty i ja jesteśmy po jednej stronie w tej sprawie.

Ciekawe, pomyślał Tweed, niemniej jednak uśmiechnął się na znak zgody, po czym również wstał. Gaunt wyjaśnił pozostałym, że muszą przedyskutować z Ambergiem pewien interes.

- Jeżeli chodzi o mnie, może to wam zająć nawet cały dzień zapewnił go Newman chłodno. - Jestem wystarczająco szczęśliwy, mogąc pogawędzić z dwiema interesującymi kobietami...

Gaunt zostawił Tweeda w dziwnym pomieszczeniu, którego Amberg używał jako swojego gabinetu - wielkiej sali z podium oraz ogromnym oknem, przez które widać było panoramę całych Wogezów i dalej ponad równiną odległy, położony w Niemczech Schwarzwald.

Tweed przyglądał się niskiemu tęgawemu Szwajcarowi o czarnych włosach oraz jego gęstym brwiom ponad inteligentnymi, oczyma. Czy Amberg zawsze nosił przygnębiające czarne garnitury? Zastanawiał się Tweed.

- Usiądź, proszę - zwrócił się do przyjaciela Walter Amberg wskazując umieszczone przed podestem krzesło.

- Dziękuję. Mam nadzieję, że nie będziesz miał nic przeciwko temu, bym usiadł koło ciebie - odpowiedział Tweed miłym głosem.

Zabrawszy krzesło, wszedł na podest, ominął ogromne biurko, postawił swoje krzesło tuż obok Amberga i usiadł twarzą w jego stronę.

- Coś się stało? - spytał Amberg poirytowanym tonem. - Nie mam zbyt wiele czasu.

- Masz mnóstwo czasu - zapewnił go Tweed - ale najpierw chciałbym obejrzeć film i przesłuchać kasetę, które Joel Dyson zostawił ci na przechowanie.

- Nie rozumiem, o czym mówisz - warknął Szwajcar, zaciskając wąskie usta.

- Mówię o morderstwie na wielką skalę. Wielokrotnym morderstwie w Tresillian Manor w Kornwalii - sposób mówienia Tweeda przestał być przyjemny. - Mówię o morderstwach Helen Frey, jej przyjaciółki Klary i prywatnego detektywa, Theo Strebla. Wszystkie z nich miały miejsce praktycznie na twoim podwórku - w Zurychu - przerwał na moment. Amberg odpowiadał na jego spojrzenie wzrokiem pozbawionym wszelkich emocji, lecz przez chwilę Tweedowi wydawało się, że dostrzega w jego oczach nikłe zaniepokojenie. - Theo Strebel był niegdyś funkcjonariuszem wydziału zabójstw w zuryskiej policji oraz bliskim przyjacielem Arthura Becka, który jak wiesz, jest komendantem szwajcarskiej Policji Federalnej z siedzibą na Taubenhalde w Bernie. Tak się składa, że Beck jest również moim bardzo dobrym przyjacielem. Więc wydobądź dla mnie film i kasetę, o które cię prosiłem, albo Beck będzie z niecierpliwością czekał na twój powrót do Zurychu. No jak?

Wbrew swoim zwyczajom Tweed wystrzelił ze wszystkich luf naraz. Powzięta strategia przyniosła piorunujące skutki.

- To problem natury etycznej - nieśmiało zaczął Amberg. - Joel Dyson dał nam owe przedmioty na przechowanie.

- Zapomnij o etyce. Nie zdajesz sobie sprawy? Do tej pory Dyson może już nie żyć. Nie widziano go żywego od czasu wizyty w twoim banku przy Talstrasse. Kolejny fakt, który mógłby zainteresować Becka.

- Rzeczywiście mam małe kino na niższym piętrze - powiedział Amberg.

- A film i kaseta?

- Są tutaj w sejfie. Zaraz je przyniosę. Mam też magnetofon do odtworzenia taśmy.

- Dobrze. Chcę zsynchronizować film z nagranymi na kasecie dźwiękami. Również Gaunt pragnąłby być obecny na pokazie. Wreszcie zmierzamy we właściwym kierunku.

42

Niczym generał planujący ważną bitwę, Mencken stał z przodu samochodu terenowego marki Land-Rover.

Wynajął go jeszcze przed wyjazdem z Bazylei, przewidując jazdę w trudnym terenie.

Ze skraju małego, iglastego zagajniczka, gdzie zaparkował swój pojazd z napędem na cztery koła, miał doskonały widok na położone poniżej Chateau Noir.

Przez lornetkę obserwował wewnętrzne podwórze. Z tyłu siedziało dwóch spośród jego ludzi, uzbrojonych w pistolety maszynowe.

- Zaatakujemy punktualnie w południe. Dlatego zsynchronizujcie swoje zegarki - rozkazał Mencken. - Jest dokładnie za piętnaście dwunasta. Powtórzcie instrukcje, które wam wydałem. Słowo w słowo, albo skręcę wam obu karki.

- W południe - Eddie zaczął powtarzać z pamięci, bez zastanowienia - wysadzam bramę, by otworzyć drogę samochodom z naszymi ludźmi.

- Hank? - popędzał Mencken.

Eddie i Hank wciąż znajdowali się na liście przeznaczonych do odstrzału, ale być może podczas zbliżającego się szturmu ktoś inny załatwi za Menckena sprawę.

- Minutę przed dwunastą - odpowiedział wysoki, chudy Hank - neutralizuję drut pod napięciem biegnący nad murem. Teleskopowe drabiny są już na miejscu...

- W porządku - przerwał mu Mencken. Wyciągnął antenę swojej krótkofalówki. - Niebieski, Zielony, Żółty, Pomarańczowy, Brązowy, zgłoście się. Czy zajęliście już pozycje? Odpowiedzieć w kolejności wywoływania...

- A więc to wszystko - powiedział Mencken, gdy ostatni z dowódców drużyn potwierdził swoją pozycję. - Wszystko zależy teraz od Johny'ego - mruknął, mówiąc częściowo sam do siebie. - Jest ekspertem we wspinaczce. Za pomocą liny i haka dostanie się na szczyt wieży - sądzę, że nazywają ją basztą. Uzbrojony w pistolety maszynowe będzie mógł zapanować nad wszystkimi wejściami i wyjściami z chateau. A jeśli Newman i jego pomocnicy wejdą wam w drogę, zabijcie ich.

Mencken obrócił się i popatrzył na swoich giermków.

- Więc na co jeszcze czekacie? Zająć pozycje - to będzie prawdziwa łatwizna. Któż może nas powstrzymać? Kwadrans po dwunastej będę już w środku zajmował się Ambergiem - spojrzał w przejrzysty błękit nieba, podczas gdy Eddie i Hank w pośpiechu wyskakiwali z samochodu. - Idealny dzień na rzeź...

Wcześniej tego dnia Marler dotarł do położonego w południowych Wogezach Ballon d'Alsace. Kontroler ze szkoły szybowcowej, Masson, towarzyski, potężnej budowy Francuz, zaczął rozmowę:

- Wszystkich moich pracowników zwaliła z nóg ta przeklęta grypa. Czułem jednak, że nie mogę pana zawieść - szczególnie biorąc pod uwagę ogromny depozyt, jaki mi pan wpłacił.

- Więc nie zawiódł mnie pan. Na czym polega problem?

Marler spytał grzecznie po francusku.

- Problem został rozwiązany. Skontaktowałem się z moim przyjacielem w Szwajcarii, który również prowadzi szkołę szybowcową. Przysłał mi szwajcarskiego pilota z własną maszyną, który wyciągnie pana na odpowiedni pułap.

Marler, zanim zaczął rozmowę z Francuzem, zastanawiał się właśnie, dlaczego na pasie startowym czeka piper tomahawk - mały, jednosilnikowy samolot ze szwajcarskimi oznakowaniami. Za nim ciągnęła się wzdłuż pasa startowego, przymocowana do zaczepu tomahawka, lina holownicza łącząca szwajcarską maszynę z szybowcem, którym Marler miał przebyć daleką drogę na północ.

- Wysłuchałem rano prognozy meteo nadawanej w radiu poinformował Marler Massona. - Niemniej jednak choć wszystko wydawało się w porządku, najbardziej liczą się dane, które pan ma.

- Chodzi o lot na północ? Do Col de la Schlucht? Kierunek wiatru jest idealny. Pogoda - Masson wzruszył ramionami - zmienia się częściej niż kobiety o największym temperamencie. Ale jestem pewien, że o tym pan wie. Zamierza pan odbyć dosyć długą podróż. No cóż, szwajcarski pilot czeka...

Kiedy Marler został sam na sam z pilotem, podał mu instrukcje odbiegające znacznie od planu, który poprzedniego dnia przedstawił Massonowi. Chciał, aby pilot podholował go jak najdalej na północ - bliżej Col du Bonhomme, a więc bliżej Chateau Noir, celu, o którym nie wspomniał.

Wewnątrz kokpitu było zimno. Marler usadowił się wygodnie, poprawił hełm i gogle. Był sam - Masson powrócił do parterowego budynku administracyjnego. Rozpiąwszy swą płócienną torbę podróżną, w mgnieniu oka złożył i załadował karabin armalite. Następnie załadował wyrzutnię granatów gazowych i obie sztuki broni wetknął w wolne miejsce, z boku kabiny. Na szyi zawiesił sobie lornetkę.

Sprawdził stery. Zadowolony, że dopełnił wszystkich obowiązków, zasygnalizował Szwajcarowi swoją gotowość.

Pilot już wcześniej zapuścił silnik samolotu. Zwiększył obroty i lina holownicza łącząca obie maszyny naprężyła się; nastąpiło nagłe szarpnięcie, po czym szybowiec ruszył do przodu.

W niespełna minutę później tomahawk oraz szybowiec Marler a znajdowały się już w powietrzu. Anglik spojrzał na zegarek. Jeżeli wszystko dobrze wyliczył, przybędzie nad Chateau Noir tuż przed południem.

Podczas gdy Tweed, w dziwnym gabinecie, zajęty był rozmową z Ambergiem, Newman został razem z Paulą i Eve w sali z krytym basenem. Jennie, która razem z nimi weszła do zamku, Od samego początku siedziała na krześle z dala od basenu w pobliżu wejścia.

Skrzyżowawszy nogi, opierając na nich łokieć, prawą ręką podpierała brodę, sprawiając wrażenie, że z uwagą obserwuje Eve, kiedy ta kończyła swoje trzydzieści długości basenu, a następnie usiadła razem z Newmanem, Paulą i Gauntem. Newman zawołał Jennie, by się do nich przyłączyła, lecz ona uśmiechnąwszy się potrząsnęła przecząco głową. Zaproponował jej drinka.

- Sok pomarańczowy, bez lodu, to wszystko, dziękuję.

- Jennie wydaje się nieco nie w sosie - odezwała się Paula do Newmana półgłosem, podnosząc się i podchodząc do niego, jakby dla rozciągnięcia mięśni. Niosąc w dłoni przygotowany dla Jennie napój, zatrzymał się i odpowiedział również szeptem.

- Zdaje mi się, że dotarło do niej coś bardzo ważnego i teraz chce to przemyśleć. Dajmy jej szansę.

- Dotarło do niej? - Paula nie zrozumiała. - Co masz na myśli?

- W pewnym momencie po naszym przybyciu do zamku, kiedy zostaliśmy wpuszczeni przez Amberga... Zresztą dajmy temu spokój. Podając jej szklankę, dowiem się, jak się czuje.

- Nie zapomnij do nas wrócić - zażartowała Paula. - Jest bardzo atrakcyjna.

- Paula! - Gaunt wykrzyknął na cały głos. - Paula, potrzebuję twojego towarzystwa. Zawsze postępuję zgodnie z założeniem, że mężczyzna powinien mieć dwie niezwykle zmysłowe kobiety, by mógł je nastawiać przeciwko sobie nawzajem. Eve uwodzi mnie swoimi cudownymi oczyma.

I nie tylko samymi oczyma, pomyślała Paula, gdy zobaczyła, w jaki sposób Eve ułożyła nogi, siedząc na wprost Gaunta. W chwilę później pojawił się na moment Tweed i zwrócił się do Gaunta.

- Amberg chce nam pokazać coś w kinie. Wiesz, gdzie to jest? Powiedział, że na niższym piętrze.

- Bawcie się dobrze na tym pokazie. Będzie zapewne pornograficzny film, skoro nie jesteśmy zaproszone. Damy wam trochę czasu - Eve zerknęła na swój wodoodporny zegarek. - Jest za dziesięć dwunasta. Powiedzcie Walterowi, że w południe będę chciała zjeść obiad...

Tweed nie był zdziwiony, gdy Amberg wprowadził jego i Gaunta do dużego, luksusowego kina. Znajdowało się tam kilka rzędów wygodnych siedzeń, a podłoga obniżała się w kierunku ekranu.

- Ustawiłem w magnetofonie kasetę - poinformował ich Amberg w charakterystyczny dla siebie, nieprzyjemny sposób. - Zajmę się obsługą projektora. Rozgośćcie się. W sali jest klimatyzacja.

- Oczywiście! - Gaunt szepnął do Tweeda, kiedy razem szli w stronę środkowego rzędu. - Jankeskiemu milionerowi, który zbudował ten z piekła rodem zamek, nie brakowało dolarów. To przeklęte miejsce przypomina mi widziane w czasopismach zdjęcia przedwojennego Odeonu.

- Usiądę od strony przejścia - powiedział Tweed, spoglądając za siebie na Amberga, który zajął miejsce za ogromnym projektorem ustawionym na wysokim podeście.

- Przynajmniej nie musieliśmy kupować biletów - kontynuował Gaunt, gdy usadowił się obok Tweeda. - Prawdziwa niespodzianka - biorąc pod uwagę zamiłowanie Amberga do pieniędzy.

- Nareszcie zobaczymy film, dla którego przebyliśmy tak długą drogę.

- Co się stało z Newmanem? - zapytał Gaunt. - Zniknął gdzieś po drodze.

- Pewnie poszedł do ubikacji.

Tweed skłamał. Newman wziąwszy go na bok, powiedział, że zamierza wyjść na zewnątrz.

- Myślę, że lepiej będzie, jeśli zobaczę, jak Butler, Nield i Cardon radzą sobie ze sprawdzaniem zabezpieczeń.

Tweed skinął przyzwalająco głową. Zauważył, że Newman niósł ze sobą torbę podróżną, z którą nie rozstawał się od czasu przybycia do Chateau Noir. Zawierała ona pistolet maszynowy uzi, który Newman odebrał dwóm amerykańskim zbirom w Bristolu.

- Panowie, czas na wielkie kino! - Amberg zawołał z niezwykłym dla siebie humorem.

Przygasły światła. Tweed i Gaunt siedzieli niemal w zupełnej ciemności.

Zdjąwszy okulary, Tweed przeczyścił je, po czym jeszcze raz zerknął na słabo widoczną sylwetkę Amberga, pochyloną nad projektorem.

- Jak, na Boga, udaje mu się utrzymać w porządku cały zamek, skoro nie ma żadnej służby? - mruknął Tweed półgłosem.

- Sprowadza mieszkających na niższych zboczach chłopów - odrzekł Gaunt. - W zamian za marne pieniądze, ale w gotówce. To jest Francja. Urzędnik podatkowy nigdy nie widzi nawet franka z ich dochodu, co powoduje, że cała sprawa jest warta zachodu zarówno dla chłopów, jak i dla Amberga.

Jaskrawe światło błysnęło na ekranie, biel z dziwacznymi, czarnymi rysami.

Tweed pochylił się do przodu. W przytłaczającej ciszy bez trudu słyszał obracającą się w magnetofonie taśmę, która rozsyłała wokół nikłe trzaski. Dotychczas żadnych głosów.

Strumień światła zza ich pleców wciąż padał na ekran, lecz obrazu nie było widać. Tweed spojrzał na oświetlone przez projektor wskazówki jego zegarka.

Dochodziło południe.

Światło nieprzerwanie padało na ich plecy. Magnetofon w dalszym ciągu rozsiewał suche trzaski. Tweed poruszył się niespokojnie. Był już najwyższy czas, by ich oczom ukazał się jakiś obraz. Podejrzewał, że Gaunt niecierpliwił się już podobnie jak on. Dziedzic sięgnął po cygaro, zapalił je, a następnie wypuścił dym z dala od Tweeda, który siedział z ponurą miną.

Silne światło migotało jeszcze przez kilka chwil, towarzyszyły mu również trzaski magnetofonu. Niespodziewanie zrobiło się ciemno. Gaunt zaczął mrugać oczyma. Tweed, zapobiegliwie, już wcześniej opuścił wzrok na podłogę, by zachować zdolność widzenia. Ekran poczerniał. Tweed poderwał się do góry i długimi krokami pokonał dzielącą go od Amberga odległość.

- Są czyste - przemówił bankier z zakłopotaniem. - Nie ma niczego na filmie, kaseta nie jest nagrana...

- Ponieważ podłożyłeś czysty film zamiast prawdziwego syknął Tweed z wściekłością. - Podobnie z kasetą. Gdzie schowałeś prawdziwe?

Wtedy do jego uszu dobiegł huk broni maszynowej, sprawiając, że zamarł w bezruchu. Żaden z jego ludzi nie posiadał jej. Newman miał wersję minipistoletu maszynowego uzi, lecz Tweed potrafił rozróżnić je. Chateau Noir zostało zaatakowane przez profesjonalnych morderców Nortona.

Kiedy Newman opuścił zamek tylnym wyjściem, uzbrojony w uzi oraz rewolwer Smith & Wesson, zamierzał dostać się na płaski dach górującej nad całą posiadłością wieży.

Poruszając się tuż przy ścianie baszty, dotarł do alkowy kryjącej zamknięte wrota wejściowe. Nagle dostrzegł Butlera, który porozumiewawczo skinął na niego dłonią. Trzymając w prawym ręku swojego lugera, Harry przykucnął w otwartych drzwiach stojącego nie opodal budynku, spełniającego obecnie rolę garażu. Rozpaczliwe gesty Butlera zdawały się oznaczać, by Newman pozostał w ukryciu.

W chwilę później zauważył Cardona i Nielda kryjących się pod ścianą budynku. Co się, do licha, dzieje? Zastanowił się Newman. Nagle jego wzrok padł na grubą linę z rozmieszczonymi równomiernie węzłami, zwisającą ze szczytu wieży. Lina do wspinania.

Natychmiast spojrzał do góry. Wysoko nad jego głową, z płaskiego dachu baszty spoglądał w dół obcy mężczyzna, celując w niego z pistoletu maszynowego. Newman rzucił się w tył do wnętrza alkowy, ułamek sekundy później seria pocisków uderzyła o kilka centymetrów od miejsca, w którym przed chwilą stał.

Byli w pułapce.

43

Szybowiec Marlera został odczepiony od liny holowniczej na kilka minut przed dwunastą. Szwajcarski pilot pomachał mu na pożegnanie, po czym zawrócił w stronę Ballon d'Alsace. Była wspaniała, słoneczna pogoda, w dole przesuwały się ostre szczyty i zaśnieżone wąwozy Wogezów.

Przeleciał nad drogą D417 oraz ciągnącymi się w nieskończoność, mrożącymi krew w żyłach zakrętami Col de la Schlucht. Zbliżał się do Chateau Noir.

Na jednym z licznych, rozciągających się pod nim niższych zboczy dostrzegł mikroskopijną sylwetkę człowieka prowadzącego pług śnieżny. Kierowca przyjacielsko pomachał w stronę szybowca. Marler odpowiedział na przesłane mu pozdrowienie.

Koncentrował się na obsłudze sterów i obserwacji wskaźników. Ponieważ rozmyślnie obniżył wysokość lotu, zmuszony był zwracać szczególną uwagę na turbulencje - nagłe pionowe ruchy powietrza, które mogły niespodziewanie ściągnąć go w dół. Wtedy zobaczył zamek. Potężną bryłę pseudośredniowiecznej budowli - Chateau Noir. Rzeczywiste rozmiary zamku zaskoczyły go.

Sprawdził godzinę. Było południe. Podczas gdy szybowiec stopniowo tracił wysokość, Marler przyłożył do oczu lornetkę. Spostrzegłszy terenowy samochód land-rover, ukryty częściowo w iglastym zagajniku, zmarszczył brwi. Tylko jeden mężczyzna - za kierownicą - a jednak pojazd został najprawdopodobniej ustawiony w sposób umożliwiający obserwację ukrytego za murem, wewnętrznego dziedzińca. Nie widać nikogo z naszych, pomyślał.

Marler powoli przesunął lornetkę, nastawiając ostrość na zbliżającą się z każdą sekundą posiadłość. Zesztywniał, gdy zobaczył Butlera skulonego w otwartych drzwiach jednego z budynków, jak gdyby ukrywał się przed kimś. Następnie zauważył Newmana stojącego u podnóża baszty oraz tęgiego mężczyznę odzianego w ciepłą kurtkę, celującego w dół z pistoletu maszynowego. Newman uskoczył w ostatniej chwili, zanim przenikliwą ciszę Wogezów przerwała wystrzelona z broni seria.

- Naprawdę nie powinieneś tego robić, stary - powiedział na głos Marler, zwracając się do znajdującego się na dachu wieży mężczyzny. Nacisnął delikatnie na pedały. - Czas na prawdziwie łagodny ślizg. To potrwa tylko moment...

Do jego uszu dobiegł przytłumiony huk wybuchu. Kątem oka dostrzegł jak przewracają się skrzydła kutej bramy broniącej dostępu na dziedziniec. Nie mógł sobie teraz pozwolić na odwrócenie uwagi od najważniejszego w danej chwili zadania, dlatego bez wahania sięgnął po karabin armalite.

Siedzący na dachu baszty mężczyzna, przeładowawszy broń, spoglądając w dół, czekał na ponowne pojawienie się celu. Butler, skryty wewnątrz garażu, trzykrotnie wystrzelił ze swojego lugera, lecz odległość dzieląca go od szczytu wieży była zbyt duża.

Modląc się, by szybowiec jeszcze przez kilka sekund utrzymał się na tym samym poziomie, Marler uważnie wycelował. Przez lunetkę strzelby widział kręcone włosy oraz górną połowę ciała tkwiącego na szczycie baszty zbira. Wstrzymując oddech, pociągnął za spust.

Jego cel podskoczył gwałtownie do góry. Wypuszczony z dłoni pistolet maszynowy spadł na odległy bruk. Mężczyzna zatoczył się, a następnie przewrócił do przodu, idąc w ślady upuszczonej przed chwilą broni. Z krzykiem przerażenia na ustach wylądował u stóp wieży. Jego ciało uderzyło o bruk z głuchym trzaskiem charakterystycznym dla pękających kości, tuż obok miejsca, gdzie znalazł schronienie Newman. Ciało mężczyzny pozostało nieruchome.

Aż do tego dramatycznego incydentu szarżujący oddział Menckena miał ogromne szanse na zdobycie zamku. Ostatni wypadek jednak wyraźnie przechylił szalę zwycięstwa na korzyść przeciwnej strony.

Newman zauważył, że masywne drzwi z okuciami, prowadzące do wnętrza baszty, nie były zamknięte, a jedynie zaklinowane. Z całej siły uderzył w nie barkiem i odniósł wrażenie, że drewniana przeszkoda poruszyła się nieco. Wziąwszy głęboki oddech, z całej siły trzasnął ponownie. Drzwi ustąpiły pod naporem, otwierając się tak nagle, że z trudem utrzymał równowagę.

Wpadając do środka z uzi w ręku, zauważył wąskie, podniszczone, kamienne stopnie. Nie zatrzymując się ruszył do góry nieświadomy wydarzeń rozgrywających się na dziedzińcu.

Gdy tylko rozległy się pierwsze strzały, Tweed zareagował błyskawicznie.

Chwytając Amberga pod ramię, pchnął go w kierunku wyjścia z sali kinowej i dalej po schodach w stronę głównego hallu. Gaunt, wydobywszy z kabury pod sportową marynarką automatycznego colta kaliber 0.45 cala długimi susami podążał tuż za plecami Tweeda.

Wchodząc do hallu, Tweed zauważył Paulę, Jennie oraz Eve - w zwykłym zimowym ubraniu - zbliżające się od strony basenu. Wolną ręką wykonał gest nakazujący im się cofnąć.

- Natychmiast wróćcie na basen. Bez dyskusji. Zróbcie, jak wam powiedziałem. Jesteśmy w wielkim niebezpieczeństwie.

Eve i Jennie pospieszyły z powrotem przez labirynt skomplikowanych korytarzy, lecz Paula pozostała w tym samym miejscu. Ze specjalnej kieszeni w swojej podręcznej torebce wyciągnęła browninga.

- Zostaję z tobą - poinformowała Tweeda. - Nie jesteś uzbrojony.

- Ja jestem - zapewnił ją Gaunt agresywnie.

- Może się okazać, że będzie potrzebna osoba, która jest w stanie strzelać prosto - odparła.

- Co, do cholery... - zaczął Gaunt.

Nie zdążył jednak dokończyć zadania. Tweed, wciąż ciągnąc opierającego się Amberga, dochodził już do wyjścia. Z zewnątrz dobiegał warkot zbliżającego się dużego pojazdu. Dotarłszy do drzwi, Tweed wyjrzał przez okuwany ołowiem, wizjer. Widok, który ukazał się jego oczom, nie podniósł go na duchu. Norton lub jeden z jego podwładnych, który zorganizował atak - doskonale wiedział, co robi.

Pobrzękująca i zgrzytająca maszyna, która przemierzała brukowane podwórze, była w rzeczywistości ogromnym pomarańczowym buldożerem, którego potężną łopatę, uniesioną do góry, przygotowano do roztrzaskania drzwi wejściowych i otworzenia oddziałom drogi do wnętrza budynku. Tweed zmusił Amberga, by wyjrzał przez okienko. Szwajcar skulił się i spróbował się wyrwać, lecz uścisk dłoni Tweeda zniweczył jego zamiary.

- Ja również powinienem schronić się na basenie - protestował. - Jest tam tylne wyjście. Jestem bankierem...

- Zapewne chciałbyś być przynajmniej świadkiem obrony własnego domu - powiedział Tweed, zachowując śmiertelną powagę, zdecydowany złamać opór Szwajcara. - W każdym razie i tak pozostaniesz z nami.

- Być może uda mi się zastrzelić kierowcę - zaproponował Gaunt, który również wyglądał przez okienko.

- Nie masz szans, jeszcze nie - rzucił krótko Tweed. - Na dodatek za szoferką kierowca ma uzbrojoną, kilkuosobową ochronę. Zaczekamy, aż pojawi się w świetle wyważonych drzwi. Wtedy wystrzelisz. Być może uda nam się zablokować wejście buldożerem, niestety nie mogę tego zagwarantować. A więc odsuńmy się i zaczekajmy...

Jedną ze spraw nurtujących Tweeda był brak jakichkolwiek informacji dotyczących poczynań jego ludzi na zewnątrz - zakładając, że wciąż jeszcze żyli.

Zlikwidowawszy strzelca, który przygwoździł ludzi Tweeda, Marler natychmiast przeniósł swoją uwagę na wydarzenia rozgrywające się przy wejściu. Jego szybowiec wciąż unosił się w powietrzu, wiedział jednak, że wkrótce będzie musiał wylądować lub się rozbić. Wszystko trwało zaledwie kilka sekund.

Strzelając z karabinu, był jeszcze znacznie oddalony, lecz obecnie lada moment miał się znaleźć nad dziedzińcem. Potem, jeżeli przeżyje, zamierzał wylądować na szczycie wzniesienia, gdzie zauważył zaparkowanego land-rovera.

W tym momencie zauważył zbliżający się pomarańczowy buldożer, oblepiony z tyłu szoferki uzbrojonymi mężczyznami. Potężna maszyna stanowiła śmiertelne zagrożenie dla jego przyjaciół. Marler, ryzykując jeszcze bardziej obniżył lot, po czym chwycił za miotacz granatów gazowych, przygotowując jednocześnie zapasowy pojemnik z gazem. Skrzydła szybowca wydawały się niemalże ocierać o dach baszty, chociaż w rzeczywistości maszyna znajdowała się znacznie wyżej. Marler spojrzał w dół.

Buldożer zdążył już pokonać dwie trzecie odległości pomiędzy wyważoną bramą a tarasem, gdzie znajdowało się główne wejście. Marler nacisnął spust i pojemnik z gazem łzawiącym, wycelowany w przednią szybę kabiny kierowcy, rozbił ją i wybuchł wewnątrz pojazdu. W tym czasie Marler wystrzelił, tym razem celując w tył maszyny, gdzie znajdowali się uzbrojeni mężczyźni.

Efekt jego poczynań był natychmiastowy. Otoczony gazem, kierowca stracił kontrolę nad pojazdem. Buldożer zakręcił o sto osiemdziesiąt stopni. W panice kierowca pomylił pedały. Maszyna, pomknęła po bruku, gubiąc po drodze swoich pasażerów, unieszkodliwionych przez drugi pojemnik z gazem. Buldożer z hukiem popędził w kierunku zewnętrznego muru i w końcu całym impetem uderzył weń, miażdżąc szoferkę oraz znajdującego się w środku kierowcę.

W tej samej chwili przez bramę na podwórze wjechał citroen wypełniony uzbrojonymi ludźmi. Z ukrycia wynurzyli się Cardon, Butler i Nield. Kierowca citroena, zdezorientowany z powodu katastrofy buldożera, popełnił fatalny błąd zatrzymując samochód. Cardon, mierząc uważnie, rzucił granatem, który wylądował dokładnie pod bakiem pojazdu. Zanim którykolwiek z pasażerów zdążył wysiąść, samochód eksplodował. Patrzący ze szczytu baszty Newman, dostrzegł fontannę ognia.

Już wcześniej dotarł na górę, po czym przykucnął, kryjąc się za niskim murkiem. Kiedy kilku spośród mężczyzn, którzy spadli z buldożera, trąc podrażnione oczy sięgnęło po broń, wystrzelił ze swojego uzi długą serię. Butler zauważył mężczyznę wychylającego się zza zewnętrznego muru. W jednej chwili domyślił się, że zamierzał on przeciąć biegnący u góry przewód elektryczny. Wycelowawszy z lugera, wystrzelił dwukrotnie. Tamten wyrzucił do góry oba ramiona, jak gdyby płynąc w wodzie, po czym zanurkował do przodu wprost na bruk dziedzińca.

Szybowiec nadal leciał tym samym kursem, oddalając się od zamku i podążając w kierunku zalesionego wzniesienia, podczas gdy Marler dokładał wszelkich starań, by jeszcze przez chwilę utrzymać go w powietrzu. Anglik wiedział już, że się rozbije. Grzbiet mknął w jego kierunku. Niespodziewanie dziób szybowca uniósł się nieco do góry. To szczęśliwe zrządzenie losu uratowało Marlera przed uderzeniem w ziemię pod ostrym kątem. Szybowiec dotknął skalistego podłoża, a następnie się zatrzymał.

W odległości niespełna dziesięciu metrów od Marler a stał zaparkowany land-rover wraz z samotnym mężczyzną ciągle jeszcze siedzącym za kierownicą. Anglik chwycił karabin armalite i wystrzelił na oślep, gdy samochód ruszył w jego kierunku. Mencken, widząc całkowitą klęskę swoich ludzi, skulił się, gdy przednia szyba, roztrzaskana, wypadła z ramy, niemniej jednak kula przeleciała obok niego. Przyspieszając odjechał w kierunku następnej zasadzki na drodze D417 W odległości około pół mili, z dala od niebezpieczeństw Norton siedział w swoim renaulcie zaparkowanym na rozwidleniu dróg. Opuścił lornetkę. Tym razem nie zastanawiał się, jakie będą kolejne etapy akcji. Co ma powiedzieć prezydentowi Bradfordowi Marchowi? Jak na razie nie miał pojęcia - na dodatek stracił wielu znakomicie wyszkolonych ludzi.

44

Oto i to, od czego cię uchroniliśmy... - Zagrzmiał Tweed stojąc na śniegu. Wciąż ściskał ramię Amberga. Wyszli na zewnątrz, by z bliska obejrzeć miejsce rzezi.

Plamy krwi zakłócały jednolitą biel śniegu, a ciała ludzi Menckena leżały porozrzucane wokół w groteskowych pozycjach. Paula nadal trzymała w dłoni gotowego do strzału browninga. Gaunt stanowił tylną straż.

Butler, który przeszedł niegdyś szkolenie medyczne, sprawdzał po kolei każde ciało, by upewnić się, czy wszyscy nie żyją. Wyprostowawszy się po zbadaniu ostatniego ciała, potrząsnął przecząco głową. Zaraz po wybuchu citroena na podwórze wjechała jeszcze furgonetka, pełna uzbrojonych ludzi. Jej pasażerowie zostali unieszkodliwieni przez Newmana, kiedy tylko wyszli na zewnątrz.

Obecnie Butler, Cardon, Nield i Newman układali ciała w furgonetce. Amberg drżał ze strachu. Tweed zwiększył siłę uścisku na jego ramieniu.

- Powodem całego spustoszenia są ponownie ów film oraz kaseta. Straciłem już rachubę, ile osób dotychczas zginęło Wśród nich wiele niewinnych. Moja cierpliwość już się wyczerpała. Albo pokażesz nam prawdziwy film, albo zawiadomię Becka. Zostaniesz oskarżony o współudział w wielokrotnym morderstwie a więc lepiej się namyśl. Powtarzam: moja cierpliwość się skończyła.

- Jako bankier czułem, że powinienem dotrzymać słowa Joelowi Dysonowi, który powierzył mojej opiece...

- Zapomnij o Dysonie. Twoje własne życie znalazło się w ogromnym niebezpieczeństwie. Czy zechciałbyś to w końcu pojąć? Spójrz na tamte ciała - oni przyszli, by cię zabić. Pytam po raz ostatni, gdzie schowałeś film i kasetę?

- W moim banku w Ouchy nad Jeziorem Genewskim - Amberg przełknął ślinę, po czym wolną ręką otarł z czoła krople potu. - Należał do Juliusa, ale był zarejestrowany na inne nazwisko. To było jedyne miejsce, którego nikt nie był w stanie z nami powiązać.

- A więc wciąż znajdują się w Szwajcarii - szepnął Tweed.

- Tak. Być może po tym okropnym doświadczeniu powinniśmy jak najszybciej powrócić do mojego kraju. To znaczy do Ouchy - dodał pospiesznie.

- Pojedziesz razem z nami - Tweed nie miał zamiaru uspokajać Szwajcara. - Muszę cię jednak ostrzec, że na drodze do Colmar czekają na nas dalsze zasadzki. To, czy tam dotrzemy, spoczywa wciąż w rękach Boga.

Odwrócił się w stronę Pauli.

- Gdzie są Jennie i Eve? Zakładam, że są bezpieczne?

- Naturalnie - o wiele bezpieczniejsze niż my wszyscy przed chwilą - odrzekła Paula. - Zaraz po twoim wyjściu obie siedziały przy stoliku pijąc kawę z ekspresu.

- Aby uspokoić nerwy?

- W przypadku Jennie, tak. Eve stworzona jest jednak z odporniejszego materiału. Na kolanach trzymała karabinek automatyczny - nie wiem, skąd go wzięła. Napomknęła mi, że jeżeli bandyci pojawią się na basenie, kilku z nich zabierze ze sobą na tamten świat. Twarda jak głaz - zakończyła Paula pełna podziwu.

- Jest kobietą o bardzo silnym charakterze - żałosnym głosem Amberg przyznał Pauli rację. - Sądzę, że zechce wracać razem z nami. Ma do mnie pewną sprawę, którą można rozwiązać jedynie w Ouchy.

- Dlaczego? - zapytał stanowczym tonem Tweed. - Czy przeniosłeś tam wszystkie aktywa?

Nasunęły mu się pewne podejrzenia. Ouchy znajdowało się na przeciwległym brzegu jeziora, patrząc od strony Francji. Oba brzegi łączyła regularna linia promowa z Evian.

- Chodzi o zwyczajną strategię bankową - odparł Amberg. - Czy istnieje jakaś bezpieczna droga do Colmar?

- Nie - odrzekł Tweed. - Czeka nas prawdziwie piekielna podróż...

Norton szybko przezwyciężył szok wywołany fiaskiem ataku na Chateau Noir.

Siedząc w swoim renaulcie, skorzystał z telefonu komórkowego, by porozumieć się z Menckenem. Uzyskanie połączenia wolnego od zakłóceń zajęło mu kilka minut.

- Jestem na drodze D417- poinformował go natychmiast Mencken, zanim przełożony zdążył zapytać go o cokolwiek. - Jestem pewien, że w powrotnej drodze wybiorą właśnie ten szlak. Wszystkie szlaki na zachód zostały zablokowane przez śnieg.

- Obyś miał rację, do cholery - warknął Norton. - Co wydarzyło się w chateau? Mając pięć samochodów, wysłałeś tylko dwa.

- Zatrzymałem resztę w rezerwie. Będą potrzebni, by dokończyć dzieła na drodze D417...

- Mogłeś ich pokonać, gdybyś zastosował się do pierwotnych instrukcji.

- Nie sądzę - odciął się z wściekłością Mencken. - Zaskoczył nas ten pieprzony szybowiec...

- Gówno! - Norton wrzasnął do słuchawki. - Należało go zestrzelić...

- To właśnie najbardziej lubię - warknął Mencken. - Kanapowych strategów, którzy zawsze trzymają się w bezpiecznej odległości od miejsca akcji. Wystarczy już tej rozmowy. Należy sprawdzić następne pułapki...

- Mencken! Jeśli jeszcze raz tak się do mnie odezwiesz...

Norton zaklął siarczyście, gdy zorientował się, że po drugiej stronie nikt już go nie słucha. Próbując się uspokoić, odetchnął głęboko lodowatym powietrzem.

Czekało na niego ważne zadanie - o szóstej nad Czarnym Jeziorem jest umówiony na spotkanie. Być może za kilka godzin w jego posiadaniu znajdą się oba poszukiwane przedmioty - film i kaseta. Pojechałby wtedy natychmiast do Strasburga, by złapać jeszcze lot liniami Air Inter do Paryża, gdzie przesiadłby się na pokład concorde'a zmierzającego do Waszyngtonu.

- A oto Marler, człowiek, który uratował nam życie - stwierdził Newman. - Wysłałem Nielda, żeby go odnalazł.

Tweed z niecierpliwością czekał w wielkim salonie sąsiadującym z sypialnią Amberga. Newman zdążył już wcześniej złożyć mu sprawozdanie z okoliczności przybycia szybowca. Paula podbiegła, by uścisnąć nowo przybyłego.

- Dziękuję - powiedział zwyczajnie Tweed. - Uratowałeś nasze tyłki.

- Naprawdę, to była drobnostka - odpowiedział Marler, zapalając papierosa. - Mieliście po prostu szczęście, że nadleciałem w samą porę. Co następnego w planie? Widzę, że uprzątnięto już dziedziniec.

- Furgonetka ze zwłokami stoi zaparkowana w garażu na tyłach, zgodnie z twoją sugestią - Newman potwierdził wykonanie zadania. - A co z francuskimi władzami?

- Zaczekamy, aż dotrzemy do Bazylei - postanowił Tweed. - Zadzwonię do mojego starego przyjaciela nadinspektora RenLasalle z Paryża. W przeciwnym wypadku zatrzymano by nas we Francji, przesłuchując w nieskończoność...

Przerwał, gdy usłyszał głos Eve zwracającej się do Amberga w sąsiednim pokoju. Pomagała mu się spakować.

- Dwie czyste koszule wystarczą ci na podróż do Ouchy.

- Czy nie powinienem wziąć więcej? - dopytywał się Amberg.

- Wystarczą dwie - odpowiedziała Eve stanowczo. - Musimy się pospieszyć. A teraz te dokumenty...

- Włóż je do zamykanej aktówki - ton Amberga był zdecydowany. - Nie zmieniaj kolejności; jest istotna.

Paula mrugnęła do Tweeda, słysząc Eve przejmującą kontrolę nad sytuacją, podobnie jak kilka minut wcześniej. Tweed, który przed chwilą zerknął na zegarek, zmarszczył brwi, po czym odwrócił swój nie widzący wzrok w stronę Pauli.

Marler poprosił Jennie, by pokazała mu kryty basen. Kiedy powrócił razem z nią, otrząsnął popiół z papierosa do kryształowej popielniczki. Jennie, bawiąc się wiszącym na jej szyi sznurem pereł, obserwowała Marler a z zainteresowaniem znacznie przekraczającym jej zwyczaje. On zaś wyciągnął rękę, by dotknąć pereł.

- Są naprawdę piękne...

- Nie dotykaj! - dziewczyna poczerwieniała, podczas gdy Marler cofnął dłoń, podnosząc ze zdumienia brwi. - Przepraszam, że na ciebie krzyknęłam. Jestem przesądna, gdy chodzi o dotykanie ich przez innych ludzi.

Paula zauważyła, że Tweed, pomimo swojego zniecierpliwienia z powodu opóźniającego się odjazdu, dostrzegał nawet najdrobniejsze zdarzenia rozgrywające się dookoła. Kolejny raz zmarszczył na moment brwi, spoglądając na perły, a następnie na twarz dziewczyny. W tej samej chwili do pokoju wkroczyła Eve, niosąc ogromną walizkę z firmowym znakiem Louis Vuitton. Za nią wytoczył się bankier wyglądający na nieszczęśliwego.

- Nie jestem pewien, czy zapakowałem wszystkie potrzebne rzeczy.

- Nie zapakowałeś niczego. Ja to zrobiłam - przypomniała mu Eve. Klepnęła dłonią w walizkę, którą postawiła wcześniej na stole. - Wystarczy na podróż do Kapsztadu. A my wybieramy się tylko do Ouchy. Na dodatek widzę, że Tweedowi się śpieszy. Na wypadek, gdybyś zapomniał, od tej pory Tweed jest twoim obrońcą. Być może uda mu się nawet dostarczyć nas do Colmar ciągle jeszcze żywych.

- Nie żartuj w taki sposób - zaprotestował Amberg. - To przynosi pecha.

- Widzę, że nie tylko ja jestem przesądna - odezwała się Jennie. - Nie jestem jedynym dziwadłem. Czy pojadę tym samym rydwanem, który przywiózł mnie w tę stronę? Mam nadzieję. Och, nie. Tweed, nie potrząsaj przecząco głową.

- Tweed, zapomniałem ci powiedzieć o pewnym drobiazgu wtrącił się Marler. - Szybowiec jest w opłakanym stanie. Ostrzegałem cię. Będzie cię to kosztować fortunę.

- Nie przejmuj się tym. A teraz wracając do problemu transportu poruszonego przez Jennie. Przedyskutowałem sprawę z Newmanem i postanowiliśmy dokonać kilku zmian w układzie konwoju. Chodzi o zmylenie przeciwnika.

- Ja pojadę swoim BMW - nalegał Gaunt. - Najlepiej czuję się w tym aucie. Eve, czy chcesz się do mnie przyłączyć? Jeśli nie... odwrócił się w stronę Jennie - ...ty będziesz mile widzianym pasażerem. Dodatkowo doskonale nadaję się jako eskorta - razem z moim godnym zaufania coltem.

Wydawało się, że sprawiając wrażenie rozbawionego, Gaunt próbował rozluźnić nieco panującą atmosferę. Obserwując go, Paula nie potrafiła się zdecydować, jakim był naprawdę człowiekiem.

- Chciałabym wracać razem z Tweedem - odezwała się Eve, spoglądając na niego. - Czy nie masz nic przeciwko temu?

- Newman i Marler pojadą na czele konwoju, tym razem furgonetką - odparł Tweed. - Uzbrojeni w uzi, armalite oraz ręczny miotacz granatów gazowych. Waśnie dlatego furgonetka będzie przewodziła naszemu konwojowi.

- A co z espace'em? - zapytała Paula.

- Ja go poprowadzę, a ty będziesz mi towarzyszyć. Z tyłu usiądzie Cardon uzbrojony w granaty. Pozostają więc jeszcze Butler i Nield, którzy wyruszą na motocyklach. Tym razem jednak, nawet gdyby miał nastąpić koniec świata, konwój musi utrzymać raz ustaloną kolejność - z Butlerem stanowiącym czujkę przed furgonetką oraz Nieldem zamykającym tyły. Eve zajmie miejsce obok Cardona w espasie.

- Chwileczkę! - zagrzmiał Gaunt, podnosząc dłoń. - Ja też biorę udział w tej wycieczce, na wypadek gdybyś zapomniał.

- Nie martw się - odgryzł się Tweed. - Pojedziesz jako samochód numer trzy, za espace'em. Nield będzie podążał za tobą. Aha, Philip - zwrócił się do Cardona - wiem, że w twojej torbie podróżnej kryje się zestaw krótkofalówek. Rozdaj po jednej Marlerowi i Pauli, którzy ma ją sokoli wzrok, Butlerowi i Nieldowi oraz Jennie, która również udowodniła nam, że ma doskonałe oczy.

Jennie spojrzała na Eve z nie ukrywaną drwiną, po czym odezwała się do niej szeptem:

- Masz szczęście. Nie pozostaje ci nic innego, jak tylko podlizywać się Tweedowi. Nazywają to zbędnym bagażem.

- Niezupełnie, moja droga - Eve sięgnęła za kanapę, skąd oburącz wyjęła automatyczny karabinek. Natychmiast uniosła lufę do góry, co spotkało się z milczącą aprobatą Tweeda. - Na dodatek jestem znakomitym strzelcem.

- Skromność to już mitologiczna cnota - odcięła się Jennie. - Zaopiekuję się dla ciebie Gregiem.

Tweed wychwycił ostrą wymianę zdań, dlatego podchodząc do obu kobiet, położył im dłonie na ramionach.

- Liczę na was, że wspomożecie mój oddział w kryzysowych chwilach. Obie macie moje całkowite zaufanie.

- A co ze mną? - Odezwał się Amberg, który milcząc w bez ruchu przysłuchiwał się podejmowanym ustaleniom dotyczącym konwoju. - Mam w garażu mercedesa...

- I niech tam zostanie - odparł Tweed. Celowo nie wspominał dotąd o bankierze, chcąc wzmocnić psychologiczny nacisk na niego. - Usiądziesz w espasie, w drugim rzędzie, pomiędzy Eve i Cardonem.

- Czy zamierzasz trzymać przy sobie tę strzelbę? - zwrócił się Szwajcar do Eve.

- Naturalnie - odpowiedziała radośnie. - Dlatego, kiedy zostaniemy zaatakowani, trzymaj głowę jak najniżej. A więc, na co jeszcze czekamy?

- Czekam, aż się ruszycie - odrzekł obcesowo Tweed.

- Amberg - warknął Newman - lepiej pędź zamknąć garaż. Czy ktokolwiek inny ma klucze do twojej posiadłości?

- Tak. Kobieta, która podczas mojej nieobecności pełni rolę gospodyni i wpuszcza pozostałych służących.

- Chyba nie chciałbyś, by kręcili się po garażu, biorąc pod uwagę jego zawartość, oczywiście prócz mercedesa.

- Nie, naturalnie, że nie...

Cały konwój stał na ośnieżonym dziedzińcu gotowy do drogi, a wszyscy pasażerowie zajmowali swoje miejsca, kiedy Amberg, opatulony w futro, powrócił z popielatą twarzą. Tylko Newman czekał na zewnątrz. Gestem nakazał Szwajcarowi, by wsiadł do samochodu.

- Widziałem tamtą furgonetkę - napomknął Amberg. - Garaż przypomina kostnicę.

- Czy mógłbym ci przypomnieć - odrzekł brutalnie Newman - że wszyscy ci mężczyźni przybyli, aby nas zabić? Siadaj na swoim miejscu i się zamknij.

- To może być pamiętna podróż - stwierdziła Eve, trzymając na kolanach karabinek, kiedy bankier zajął fotel obok niej. - Kto wie? Może nawet uda się nam ją przeżyć...

45

- Którykolwiek ze szlaków Tweed i jego ludzie wybiorą, wracając z gór, muszą tędy przejeżdżać - powiedział Cord Dillon. Siedząc w swoim samochodzie przy otwartym oknie, Dillon naciągnął na głowę kaptur płaszcza.

Mówił do mężczyzny na motocyklu stojącym tuż obok drzwi jego auta. Na kierownicy motoru powiewała brytyjska flaga przymocowana do wysuniętej anteny radiowej.

Agent specjalny FBI, Barton Ives, miał kask i gogle, a dolną część twarzy okrył grubym, wełnianym szalikiem. Zaciągnął go na usta, rozmawiając z Dillonem.

- Tweed wie, że flaga jest dowodem twojej tożsamości - kontynuował Dillon. - Ale będzie potrzebował czegoś więcej...

- Mam przy sobie dokumenty...

- One również nie wystarczą - ostrzegł dyrektor CIA. - Dlatego wie, jak wyglądasz. Gdy tylko się z nim skontaktujesz, natychmiast pokaż mu swą twarz i włosy. Ma ze sobą oddział twardzieli, którzy nie zawahają się zastrzelić każdego podejrzanego osobnika.

- Opowiem mu swoją historię, gdy tylko uda mi się zostać z nim sam na sam. Problem polega na tym - ciągnął dalej - że nigdy mi nie uwierzy. Wszystko jest zbyt wstrząsające.

- Nic dziwnego - zgodził się Dillon. - Ja sam nie uwierzyłem ci, gdy powiedziałeś mi pierwszy raz. Tu jest spokojnie, ale lepiej będzie, jeżeli nikt nas razem nie zobaczy.

- Na tamtej stacji benzynowej - zaczął Ives - jest niewielki bar. Kupię sobie drinka i usiądę przy oknie. Będę miał stamtąd doskonały widok na drogę.

- W porządku - zgodził się Dillon, sięgając ręką w stronę ręcznego hamulca. - Ale skontaktuj się z Tweedem, zanim wjedzie w gęsty ruch uliczny. Widziałem, jak wyruszał renaultem espace razem z furgonetką oraz dwoma motocyklami stanowiącymi eskortę. Espace jest szary. Zostajesz sam, Ives, więc życzę ci szczęścia...

Podróż konwoju przebiegała jak dotąd spokojnie, nie licząc faktu, że lodowaty wiatr w połączeniu z obniżeniem się temperatury uczyniły z krętej drogi ciągnący się w nieskończoność tor łyżwiarski. Wewnątrz espace'a, pomimo działającego pełną mocą ogrzewania, Paula wyczuwała chłód.

Siedząc za kierownicą espace'a, Tweed kilkakrotnie ratował się z poślizgu.

W pewnym momencie po lewej stronie drogi wznosiła się pionowa ściana, podczas gdy po drugiej ziała bezdenna głębia. Ślizgające się koła pojazdu przesunęły się zaledwie o kilka centymetrów od krawędzi przepaści.

- O mój Boże! - wykrzyknął Amberg, podskakując do góry.

- Zamknij się, tak jak ci mówił Newman - warknęła Paula.

Kiedy zerknęła na Eve, zauważyła jej dłonie mocno zaciśnięte na karabinie.

- Walter - powiedziała Eve lodowatym tonem - zaczynam podejrzewać, że to ty jesteś prawdziwym celem. Przecież, kimkolwiek byli tamci ludzie, zaatakowali właśnie Chateau Noir. A więc to ty możesz być osobą, która naraża nasze życie na szwank. Skoro tak jest, czy mógłbyś łaskawie zamknąć buzię? Mam nadzieję, że mnie rozumiesz.

Cardon powoli odwrócił się w bok i zanim przemówił, szturchnął bankiera.

- Stary, naprawdę postaraj się zachować ciszę. Kierowca musi się maksymalnie skoncentrować, przygotować do następnego poślizgu.

Tweed drobną częścią świadomości rejestrował toczącą się rozmowę, jednocześnie obserwował krętą drogę, próbując odgadnąć, czy pod zdradliwą pokrywą śnieżną znajduje się warstwa lodu.

Przed nimi Newman, posuwając się wolno do przodu, także walczył z poślizgami. W pewnym momencie jeszcze bardziej zredukował prędkość. W kilka minut później wyjechali na prostą drogę, przecinając niewielką, płaską równinę.

Bob zasygnalizował, że zamierza się zatrzymać.

Tweed stanął za nim, dając wcześniej znak podążającemu z tyłu Gauntowi.

Newman wysiadł i Tweed z radością przyłączył się do niego - bolały go bowiem ramiona z powodu ciągłego napięcia. Za nimi wyłonili się Paula i Cardon oraz Marler, który ani na moment nie wypuszczał z ręki karabinu armalite. Newman wskazał na dużą tablicę umieszczoną na jednym z wielkich, parterowych budynków, sprawiających wrażenie dawno opuszczonych. Paula przeczytała na głos. LASCHLUCHT 1139.

- Nie wierzę w to - powiedziała. - Wciąż znajdujemy się powyżej trzech tysięcy stóp nad poziomem morza. Zakładam, że wysokość podano w metrach.

- Twoje założenie jest prawidłowe - odparł Tweed, uderzając dłonią o dłoń, by przywrócić naturalną cyrkulację krwi. - W lecie zapewne otwierają tu sklepik z napojami. Na mapach takie miejsca określają mianem panoramicznych punktów widokowych - czy coś w tym rodzaju.

- Rzeczywiście wspaniały widok - zgodziła się Paula.

W kierunkach północnym i południowym rozciągała się kraina wiecznych śniegów. Białe wierzchołki przypominały Pauli zęby rekina. Wynurzały się spośród ponurych cieni i oświetlone promieniami słonecznymi połyskiwały niezliczonymi iskierkami niczym miliony diamentów.

Panowało przeraźliwe zimno i dlatego Paula, podobnie jak Eve oraz Jennie, która przybiegła od strony BMW, zaczęły przytupywać przemarzniętymi nogami. Podczas gdy Tweed rozmawiał z Newmanem, Marlerem i Cardonem, nadszedł Gaunt.

- Nie podoba mi się to - ostrzegł Tweed. - Jak dotąd ani śladu przeciwnika, ani jednej próby zatrzymania nas. Zapewne przygotowali coś naprawdę okropnego.

- Ach, nie byłbym taki przekonany - odezwał się Gaunt, który nie wziął udziału w obronie Chateau Noir. - Sądzę, że ich możliwości wyczerpały się tam na górze, kimkolwiek oni byli. Jedźmy dalej, nie zważając na nic. Zdążymy wrócić do Colmar i bistro, zanim się ściemni. Nie mogę się już doczekać porządnego drinka.

Paula popatrzyła na niego z politowaniem. Jennie podniosła ze zdumienia brwi. Tweed zignorował go i przez krótkofalówkę wywołał Butlera.

Dwaj skauci, Butler i Nield, ustawieni z przodu i z tyłu, zatrzymali swoje motory, nie przyłączając się jednak do odbywającej się konferencji.

- Butler - powiedział Tweed - dobrze się rozglądaj. - Nie podoba mi się dotychczasowy spokój.

- Zgoda. Mnie również - odrzekł Butler.

Nield także potwierdził obawy Tweeda.

- Ruszajmy - rozkazał Tweed. - Zachować maksymalną ostrożność...

Poza Col de la Schlucht droga po kilku piekielnie ostrych zakrętach opadała w dół pod szalonym kątem. Paula siedziała wyprostowana, spoglądając przed siebie.

Po lewej stronie wznosiła się wysoka góra, znajdująca się po prawo śnieżna otchłań wydawała się nie mieć dna. Jadący z Newmanem Marler uważnie obserwował zbocze. Pierwsze ostrzeżenie nadeszło od Butlera.

- Wszyscy maksymalnie zwolnić. Przygotować się do natychmiastowego zatrzymania na mój rozkaz. Na szczycie, nad tamtym urwiskiem, widzę dwóch mężczyzn.

- Zrozumiałem - odpowiedział Tweed, przez moment trzymając kierownicę jedną ręką.

Jakieś trzydzieści sekund później usłyszał alarmujący głos Nielda.

- Jesteśmy śledzeni. Pieprzona, wielka ciężarówka. Nestle. Jest pół mili za mną, ale zbliża się bardzo szybko.

Z przodu, za kolejnym zakrętem, Butler zatrzymał motocykl pod ścianą i zaczął się wspinać w górę wąskim jarem. Marler kazał Newmanowi stanąć, po czym wyskoczył z karabinem w lewej dłoni, miotaczem granatów gazowych w prawej.

Trzymając się blisko ściany, przebiegł oblodzoną drogą, dotarł do jaru, po czym ruszył w górę w ślad za Butlerem.

Paula patrzyła przez lornetkę.

- Tamten ogromny, granitowy nawis nad drogą jest chyba niestabilny. Jestem pewna, że przykrywa go stalowa siatka.

Tweed skinął głową, zatrzymując espace'a. Informacje Pauli były niepokojące. Przed sobą mieli nieznane niebezpieczeństwo, a z tyłu nadjeżdżała wielka ciężarówka Nestle, o której mówił Nield. Tweed nie sądził, by oba zdarzenia były czysto przypadkowe. Dostali się w pułapkę zastawioną przez Nortona.

- Pójdę lepiej ich wesprzeć - zaproponowała Paula.

Tweed obrócił się w swoim fotelu i chwytając ją za ramię, potrząsnął przecząco głową.

- Zostań tutaj. Marler i Butler bez trudu poradzą sobie z dwoma zbirami. Mam tylko nadzieję, że oczyszczą drogę, zanim nadjedzie tamta ciężarówka. Będzie próbowała zepchnąć nas w otchłań.

- Jeżeli pobiegnę teraz w stronę BMW, być może uda mi się zastrzelić kierowcę - zasugerowała Eve.

- Zostań na miejscu. Nikt się stąd nie rusza - rozkazał Tweed.

- Po prostu mamy siedzieć i czekać? - dopytywał się Amberg.

- Właśnie tak postąpimy.

- Na pewno ktoś mógłby coś zaradzić - nalegał Amberg.

W obliczu zagrożenia ludzie nie potrafili po prostu czekać. Aby uspokoić nerwy, potrzebowali jakiegoś działania - czegokolwiek, co wymagało ruchu.

Butler i Marler dotarli na szczyt. Harry wyjrzał spoza krawędzi skały. Następnie ponownie przykucnął i spojrzał przez ramię na stojącego poniżej Marlera.

- Sprytnie - relacjonował. - Dwaj bandyci oddaleni o jakieś dziesięć metrów. Szczyt nawisu jest zupełnie płaski. Wokół porozrzucane spore głazy.

- Mógłbym ich zlikwidować swoim armalite.

- To nie takie proste - sprzeciwił się Butler. - Zainstalowali ładunki wybuchowe, by zwalić skałę na drogę...

- Skąd wiesz? - spytał zniecierpliwiony Marler.

- Ponieważ widziałem kolejny spośród przedpotopowych detonatorów, jakiego użyli na szczycie wieży w Kayserbergu. Obaj znajdują się wystarczająco blisko dźwigni, którą wystarczy wcisnąć, by zwalić na dół całą skałę. Jestem tego pewien. A nasi na drodze mają za plecami zbliżającą się ciężarówkę Nestle.

- Musimy zatem odciągnąć bandytów od detonatora - powiedział Marlerowi. - Tylko w jaki sposób mamy to zrobić?

Krępy Amerykanin prowadzący ciężarówkę uśmiechał się do siebie zawadiacko. Przez moment przed oczyma mignął mu nieruchomy konwój, odległość od niego malała bardzo szybko. Miał na głowie wełnianą czapkę, naciągniętą mocno na czoło. Mówił sam do siebie, podnosząc się w ten sposób na duchu.

- Już niedługo. Zepchnę was wszystkich wprost w przepaść. Skończycie jako miazga. Zanim odnajdą wasze szczątki, nadejdzie wiosna. Stare kości...

Przy pomocy dwóch wspólników porwał wcześniej swój ogromny pojazd.

Poderżnęli gardło kierowcy, a ciało wrzucili do jednej z licznych lodowych szczelin. Wpierw jednak Amerykanin ściągnął z głowy ofiary wełnianą czapkę, zrobiło mu się bowiem zimno.

Dzięki temu, że ciężarówka załadowana była po brzegi towarem, samochód znacznie lepiej trzymał się oblodzonej nawierzchni.

- Jeszcze pięć minut - powiedział do siebie. - A potem będzie już dla was po wszystkim, głupcy...

Marler podciągnął się w górę jaru, stając ramię w ramię z Butlerem. Wyjrzał zza krawędzi wielkiego głazu, a następnie odwrócił wzrok w stronę zbocza, gdzie wyżłobili wyrwę w śniegu podczas swojej wspinaczki. Nagle zaczął rozgrzebywać śnieg, po czym chwycił za niewielki występ skalny. Gdy skałka obluzowała się, Marler ocenił jej ciężar i przytakująco skinął głową.

- Przy odrobinie szczęścia to powinno zmusić ich do oddalenia się od detonatora. Ty zajmiesz się gościem w zamszowej kurtce, ja rozprawię się z tym w ortalionie, jeśli zadziała mój plan.

- Musi - powiedział Butler, spoglądając na zegarek.

Marler wciągnął się jeszcze wyżej, z ostrożnością kryjąc się za leżącym na krawędzi głazem. Facet w zamszu stał wyprostowany, trzymając przy oczach lornetkę, wyraźnie zastanawiając się, dlaczego konwój się zatrzymał. Jego kompan kręcił się niebezpiecznie w pobliżu detonatora.

W odległości około dziesięciu metrów od czekających zbirów, znajdowało się skupisko porozrzucanych bezładnie, dużych głazów. Marler uniósł rękę do góry i celując w środek rumowiska, rzucił kamieniem.

- Hej, Don, co to było, do cholery? - zawołał mężczyzna w zamszowej kurtce, wypuszczając z rąk zawieszoną na szyi lornetkę.

- To gdzieś tam - odparł drugi Amerykanin, wskazując na rumowisko skalne. - Lepiej sprawdźmy. Mogli kogoś przysłać. Przygotuj się do załatwienia go...

Chwyciwszy pistolety maszynowe, obaj mężczyźni ruszyli ramię w ramię, wpatrzeni w leżące nie opodal kamienie. Marler uśmiechnął się do siebie, skulony za głazem. Używając go jako podpórki, wycelował. Maszerowanie obok siebie było bardzo głupie, pomyślał naciskając spust.

Granat z gazem łzawiącym uderzył w kamień tuż przed Amerykanami, rozsyłając dookoła białawe opary. Już wcześniej Marler zauważył, że lodowaty wicher, który wiał na Col de la Schlucht, ustał. Obaj Anglicy wyskoczyli z szybkością strzały, podczas gdy Amerykanie, wciąż nie wypuszczając broni z rąk, dusili się, kasłali i chwiejąc przykładali dłonie do oczu.

Pomimo bólu wywołanego gazem łzawiącym, obaj bandyci z zaskakującą szybkością powracali w stronę detonatora. Marler zrozumiał, że znaczna część substancji chemicznej eksplodowała w niewłaściwym kierunku. Mężczyźni znajdowali się już przerażająco blisko od dźwigni, kiedy Marler dosięgnął Dona.

Zdolność widzenia Amerykanina była mocno nadwątlona, rozróżniał jedynie zarysy sylwetek. Marler końcem karabinu z całej siły pchnął Dona, odrzucając go do tyłu i jednocześnie uniemożliwiając mu użycie broni. Don w ostatniej chwili zorientował się, że stał na skraju przepaści.

- Nie! Na miłość boską...

Marler, ostrożnie stawiając stopy, wykonał ostatnie, okrutne pchnięcie.

Amerykanin runął do tyłu. Rozpaczliwym gestem zdołał jeszcze odrzucić od siebie broń, którą Marler chwycił w locie. Z piskliwym krzykiem Don poleciał w dół.

Koziołkujące ciało, z rozłożonymi rękoma, ominąwszy wstęgę drogi, spadało coraz niżej i niżej w bezdenną otchłań.

Niemalże w tym samym momencie Butler uderzył lufą swojego lugera w dłoń Jessa, zmuszając go do wypuszczenia broni. Następnie znokautował go i popchnął w kierunku przepaści. Jess spadł w ślad za swoim partnerem.

- Tweed. Nawis jest podminowany - powiedział Butler przez krótkofalówkę. Później możemy zejść łagodnym zboczem na południu i dołączyć do oddziału na drodze. Wyślij Cardona, żeby zabrał mój motocykl, jeżeli to możliwe. Pete może być przynętą dla ciężarówki. Załatwimy ją stąd...

- Zgoda - odparł Tweed.

Pozostało niewiele czasu. Tweed wydał Nieldowi krótkie polecenie, następnie zasygnalizował Newmanowi, by jechał naprzód, potem ruszył espace'em i przez krótkofalówkę powiedział Gauntowi, by trzymał się w pobliżu...

Na szczycie Butler pokazał Marlerowi kilka miejsc, gdzie w niestabilnym nawisie skalnym wywiercono otwory oraz założono materiał wybuchowy - dynamit, jak sądził. Marler, zajmując pozycję na krawędzi, spojrzał w dół. Na szczęście nigdy nie cierpiał na lęk wysokości. Urwisko przy drodze mogło przyprawić o zawrót głowy. Ze swojego miejsca widział poruszający się konwój i, co ważniejsze, znajdującego się trochę dalej Pete'a Nielda, siedzącego na swoim motocyklu, spokojnie oczekującego na przybycie ciężarówki. Żywa przynęta.

Należy wyliczyć wszystko z dokładnością do ułamków sekundy.

Kierowca ciężarówki firmowej Nestle żuł gumę.

Amerykanin już jakiś czas temu ustawił ogrzewanie na maksimum. Okna szoferki były pozamykane, dlatego wewnątrz panowała atmosfera stanowiąca odurzającą mieszaninę gorąca oraz zapachów potu i oleju silnikowego. Kierowca nie zdawał sobie z tego sprawy. Zamierzał właśnie otworzyć okno, by wypluć gumę, przed włożeniem do ust nowego listka, gdy pokonując zakręt, zauważył Nielda siedzącego na motocyklu, z rury wydechowej pojazdu wydobywał się strumień dymu.

Na twarzy Amerykanina ponownie zagościł zawadiacki uśmiech, wdepnął mocniej gaz. Nield wystrzelił do przodu jak z procy i trzymając się blisko ściany, pomknął, niemal unosząc się nad śniegiem. Kierowca ciężarówki zaniepokoił się i rozzłościł nagłym startem motocyklisty. Jeszcze mocniej nacisnął pedał gazu.

- Koleś, jesteś już papką - powiedział na głos. - Później przejdziemy do głównego dania.

Ze szczególnym zniecierpliwieniem wyglądał okazji zepchnięcia w przepaść szarego espace'a. To będzie prawdziwa gratka. Goniąc Nielda znikającego za masywną skałą, nad którą był nawis, wzniecał tumany śniegu. Doskonała zabawa, pomyślał.

Zakręt okazał się ostrzejszy, niż się spodziewał. By go pokonać, zmuszony był przyhamować. W tym momencie usłyszał głuchy huk. Zdziwiwszy się, podniósł wzrok do góry i wytrzeszczył oczy z przerażenia. Patrząc przez przednią szybę, ponad głową dostrzegł opadającą na niego, czarną kurtynę dymu pomieszanego z kurzem. Ogromne głazy roztrzaskiwały się przed nim o nawierzchnię drogi, po czym odbijając się spadały w otchłań.

Przerwał żucie gumy. Zęby zacisnęły się ze strachu. Coś uderzyło w dach szoferki, wgniatając blachę. Mały kamień stoczył się po szybie, po czym znikł w białym piekle poza krawędzią drogi. W szybkim tempie przednia szyba pokryła się łupkowym pyłem, ograniczając widoczność. Prowadził na ślepo.

- Jezu! Nie...e...!

Krzyczał. Kierownica przestała słuchać jego silnych dłoni. Rozległ się huk przypominający grzmot, kiedy tysiące ton granitu opadły na ciężarówkę niczym młot kowalski. Poczuł, że auto przesuwa się poza krawędź. Poprzez boczne okno dostrzegł biegnącą mu na spotkanie przepaść. Samochód dostawczy został zepchnięty z drogi i obracając się niczym koło gigantycznego wozu opadł w głębinę. Ciężarówka nabierała szybkości, mknąc w kierunku dna doliny położonego o ponad sto metrów niżej. Uderzając w pokryte lodem skały, a następnie wybuchając morzem płomieni syczących w zetknięciu ze śniegiem, samochód dostawczy firmy Nestle przestał istnieć.

46

Na szczycie nawisu Butler czekał przy dźwigni detonatora, podczas gdy Marler pobiegł skrajem urwiska w kierunku przeciwnym do oddalającego się konwoju. Zatrzymał się w miejscu, skąd miał doskonały widok na wijącą się poniżej drogę.

Trzymając wzniesioną do góry rękę, Marler obserwował dach furgonetki Newmana przejeżdżającej w dole, za którą podążał szary renault espace oraz należące do Gaunta BMW. Zaczekał, dopóki nie zobaczył mknącego na swym motocyklu Nielda. W chwili gdy jego przyjaciel znalazł się poza zwisającą nad drogą skałą, opuścił rękę i co sił w nogach popędził jak najdalej od krawędzi w stronę centralnej części płaskowzgórza. W tym samym momencie Butler wcisnął dźwignię detonatora.

Wypełniwszy swoje zadanie puścił się biegiem w kierunku Marlera. Kiedy nagle Butler poczuł pod stopami drżenie gruntu, w jego myślach pojawił się cień wątpliwości - czy zdąży uciec? Wreszcie dotarł do skalnego rumowiska, gdzie czekał na niego Marler, Harry odwrócił się, z ulgą głęboko oddychając.

Amerykanie popełnili błąd, umieszczając w tamtym miejscu detonator. Butler w osłupieniu przyglądał się pęknięciu zarysowujące mu w poprzek płaski szczyt, aż wreszcie niemal połowa skały odłamując się zwaliła się w dół, zabierając ze sobą prymitywny mechanizm. Rozległ się ogłuszający huk. Spod śniegu uderzyły w górę chmury skalnego pyłu, które zmusiły obu dławiących się mężczyzn do ucieczki w kierunku łagodnego zbocza. Marler w biegu chwycił swoją broń.

Huk spadającej w dół lawiny kamieni ani na moment nie ustawał, podczas gdy obaj mężczyźni zbiegali bądź ześlizgiwali się po ośnieżonym stoku w stronę czekającego na nich konwoju. Kiedy znaleźli się na drodze, Cardon przywitał ich okrzykiem skierowanym do Butlera:

- Załadowaliśmy twój motocykl na espace'a Paula mi pomogła. Mieliśmy zaledwie kilka sekund.

- W takim razie wyciągnę go stamtąd - postanowił Butler. - Pojadę jak dotąd na tyle konwoju.

- Gratuluję wam - odezwał się krótko Tweed, wyskakując z samochodu na powitanie swoich ludzi. - Marler, wracaj do furgonetki. Powiedz Newmanowi, żeby ruszał. Chcę się wydostać z gór jeszcze przed zmierzchem. I powtarzam, niech każdy wypatruje dalszych niespodzianek przygotowanych przez przeciwnika.

- Pojadę przed Newmanem, tak jak poprzednio - odezwał się Butler po raz drugi.

Z pomocą Cardona wydostał motocykl z espace'a. Amberg siedział na swoim miejscu obrócony do tyłu, wpatrzony przed siebie. Butler pomachał w jego stronę, po czym szeptem odezwał się do Cardona:

- Szwajcar zachowuje prawdziwie pokerową twarz. Wyraźnie nie jest przyzwyczajony do podobnych podróży...

Usiadłszy na swojej maszynie, Harry uruchomił silnik i pomknął do przodu, w chwili gdy od strony BMW, stawiając niewiarygodnych rozmiarów kroki, nadszedł Gaunt.

- Co się, do licha, stało? - warknął.

- Lawina - odparł Tweed. - W zimie, w tych okolicach zdarzają się dosyć często. Wracaj do samochodu. Ruszamy...

Wkrótce konwój ponownie znalazł się pośród ciągnących się w nieskończoność morderczych zakrętów. Zapadał zmierzch. Po obu stronach drogi stały ogromne jodły, których gałęzie uginały się pod ciężarem zamarzniętych, śnieżnych czap. Paula wzdrygnęła się na ich widok - przypominały jej Syberię.

Ściana lasu z obu stron przybliżyła się maksymalnie do drogi. Korony drzew splatały się ze sobą ponad ich głowami, tworząc tunele pobudzające klaustrofobię Pauli. Temperatura wewnątrz espace'a nieustannie spadała, pomimo że ogrzewanie pracowało na pełnych obrotach.

Tweed wyjechał z leśnych tuneli. Ponieważ znajdowali się już dosyć nisko, zaczęły pojawiać się coraz liczniejsze światła niewielkich wiosek usadowionych na łagodniejszych zakrętach czy w odbiegających w bok wąwozach. Reflektory samochodów konwoju przesuwały się po małych domkach z czerwonymi dachówkami odsłoniętymi w pobliżu kominów, gdzie ciepło wydobywające się z pieców roztopiło pokrywę śnieżną. Wiele domków miało na pierwszych piętrach balkony, które przywalone śnieżnymi czapami zdawały się z trudem utrzymywać przygniatający je ciężar.

Z hukiem przejechali po bruku niewielkiego miasteczka Munster, a następnie zwolnili, zbliżając się do przedmieść Colmar. Minęli właśnie stację benzynową wraz z przyległą do niej małą kawiarenką, gdy nie wiadomo skąd do espace podjechał motocyklista. Eve, która była dotychczas całkowicie opanowana, podniosła do góry swój karabin. Tweed zwolnił, gdy zauważył, że Paula wycelowała w intruza z browninga.

- Na miłość boską, schowajcie broń! - wykrzyknął.

Kiedy espace zatrzymał się, motocykl z brytyjską flagą powiewającą na kierownicy przystanął tuż obok. Pozostawiając włączony silnik, Tweed, zanim otworzył drzwi, odwrócił się do tyłu i wydał rozkaz:

- Paula, osłaniaj mnie, ale nie strzelaj, chyba że wyciągnie broń.

Uchylił drzwi. Motocyklista stanął na drodze i podtrzymując biodrem swoją maszynę, podniósł do góry obie ręce.

- Nazywa się pan Tweed. Czekałem tu na pana całymi godzinami. Jestem Barton Ives, agent specjalny FBI...

- Skąd pan wiedział, że będę wracał tą właśnie drogą? - zapytał stanowczo Tweed.

- Cord Dillon powiedział mi, że wracając z gór, będzie pan musiał tędy przejeżdżać. Mam tutaj dokumenty...

- Radzę panu zachować ostrożność, wyjmując cokolwiek z kieszeni ostrzegła Paula nieznajomego sięgającego do wewnętrznej kieszeni skórzanej kurtki.

Powoli wyjął identyfikator, a następnie podał go Tweedowi, który uważnie obejrzał go przy świetle.

Za plecami nieznajomego pojawił się Newman. Przycisnął lufę swojego Smith & Wessona do pleców mężczyzny.

- To jest rewolwer - ostrzegł.

- Tak, tak właśnie sądziłem. Widzę, że staracie się nie ryzykować. Ale czy nie narażamy się, stojąc tak w otwartym terenie?

- Raczej nie - odparł Newman.

Marler opuścił furgonetkę i ustawił się w pobliżu kawiarenki przylegającej do stacji benzynowej. Trzymając w ręku karabin armalite, z najwyższym skupieniem obserwował okolicę. Butler, który powrócił na swoim motocyklu, zajął pozycję po drugiej stronie drogi.

Tweed dokładnie zbadał identyfikator, który sprawiał wrażenie oryginalnego, a następnie porównał fotografię z rzeczywistym wyglądem mężczyzny. Amerykanin zdjął z głowy kask, a także usunął zasłaniający twarz szalik. Najważniejszym faktem, który przekonał Tweeda w sprawie tożsamości nieznajomego, był podany mu przez Dillona opis, idealnie pasujący do stojącego przed nim Amerykanina. Wreszcie mógł poznać prawdziwego Bartona Ivesa.

- Proszę wsiadać - rozkazał Tweed - obok mnie, ręce na kolanach. Za panem siedzą uzbrojeni ludzie, których palce mogą zadrżeć na spustach. Bob, załaduj jego motocykl z tyłu espace'a...

- Muszę zostać z panem sam na sam - szepnął Ives. - Mam do opowiedzenia cholernie nieprawdopodobną historię. Zgaduję, że nie macie pojęcia, przeciwko komu walczycie. Wątpię, czy uwierzy pan w choć jedno moje słowo. To wszystko jest tak niewiarygodne, a jednak prawdziwe.

- Nie teraz - odpowiedział Tweed. - Spieszymy się, by opuścić Francję, przekraczając granicę ze Szwajcarią - będziemy podróżować bez przerwy przez cały wieczór. Norton jeszcze się nie poddał - tego możemy być pewni.

- Tak, można postawić na to cały majątek - potwierdził Ives.

Wygląd oraz zachowanie agenta FBI wywarły na Pauli silne wrażenie. Wydawał się mieć niespełna czterdzieści lat; był wysokim mężczyzną o gęstych, ciemnych włosach oraz wydatnych kościach policzkowych i mocnej, gładko ogolonej szczęce. Pomimo długiego pozostawania w ukryciu, jak również bezustannych ucieczek w obawie o życie, nie widać było żadnych oznak ciągłego napięcia. Jego głos był cichy, niemalże idealnie spokojny.

- Będziemy musieli nieźle się pospieszyć - zauważył Ives. - Aby jeszcze dzisiaj dotrzeć do Szwajcarii.

- To tylko kwestia dobrej organizacji - odpowiedział Tweed, prowadząc espace'a w niewielkiej odległości od furgonetki.

Miejsce, skąd zabrali Bartona Ivesa, było doskonale wybrane. Stanowiło ono istną oazę spokoju; w pobliżu nie było żywego ducha. Zaledwie kilka minut później utknęli na przedmieściach Colmar w nasilonym o tej porze ruchu. Konwój zbił się w jedną całość - prowadzone przez Gaunta BMW znalazło się tuż za espace'em.

- W jaki sposób uda nam się zdążyć? - zawołała Paula.

- Wyjadę w ten sam sposób, w jaki tu przyjechałem - pociągiem do Bazylei. Chcę, żebyś pojechała ze mną i ty także, Eve. Philip razem z Butlerem i Nieldem będą naszą ochroną. Ives, pojedzie pan z nami pociągiem.

Tweed, po tak długim oczekiwaniu na spotkanie, nie miał zamiaru wypuścić z rąk nieuchwytnego dotąd Amerykanina.

- Cokolwiek pan rozkaże - odparł Ives pogodnie.

- A co z espace'em, furgonetką i bronią? - dopytywała się Paula, która zawsze w mgnieniu oka dostrzegała wszelkie problemy.

Tweed rzucił krótkie spojrzenie na Paulę, następnie przeniósł wzrok na sygnalizację świetlną. W jego oczach tlił się ognik podniecenia.

- Zakładam, że komendant szwajcarskiej policji, Beck, będzie czuwał na granicy. Francuska kontrola graniczna zapewne wciąż ze szczególną uwagą wypatruje terrorystów wjeżdżających do Francji a nie na odwrót. Jeżeli Newman i Marler napotkają jakieś kłopoty, Bob natychmiast poprosi o kontakt z Beckiem.

- A co z uzi, które ma przy sobie Bob? - naciskała Paula.

- Całe nasze uzbrojenie zostanie ukryte pod podwoziem espace'a i furgonetki - także uzi. Właśnie takie kłopoty mogą spotkać Newmana. Czuję, że broń może się okazać bardzo przydatna w ostatecznej rozgrywce.

- Przenocujemy w Bazylei? - spytała.

- Nie! Pojedziemy dalej. Umówimy się z Marlerem i Newmanem na bazylejskim dworcu. Stamtąd nie zatrzymując się pojedziemy do francuskojęzycznej części Szwajcarii. Z Bazylei do Neuchatel, wzdłuż jeziora aż do Yverdon, a potem na południe do Ouchy nad Jeziorem Genewskim. Amberg, powiedziałeś, że tam ukryłeś przedmioty, na których mi zależy, nieprawdaż?

- Zgadza się - odparł krótko bankier. - Ale musimy się na parę minut zatrzymać w bazylejskim oddziale mojego banku - abym mógł wziąć stamtąd klucz do skrytki bankowej w Ouchy.

- Postaraj się, żeby rzeczywiście trwało to tylko kilka minut. Będzie ci towarzyszyć dwóch moich ludzi. Paula, kiedy dojedziemy do głównego dworca w Bazylei, zatelefonujesz do dwóch hoteli w Ouchy - Hotel d'Angleterre, by zarezerwować pokoje dla Butlera i Nielda, oraz Hotel Chateau d'Ouchy, gdzie zrobisz rezerwację dla wszystkich pozostałych, włączając Amberga.

- Wolałbym zatrzymać się w... - zaczął Amberg.

- Twoje upodobania przestały się liczyć w momencie, gdy zamiast filmu obejrzeliśmy pusty ekran w Chateau Noir - warknął Tweed. - Zostaniesz razem z nami - przez cały czas.

- Więc - myślała głośno Paula - wreszcie wyprzedzamy naszych przeciwników i być może nigdy już ich nie ujrzymy.

- Tylko o tym marzę - przeciągając się odezwała się Eve.

- A jeśli byś w to uwierzyła - ostrzegł Tweed - biorąc pod uwagę rozmiary organizacji, której stawiamy czoło, byłabyś niepoprawną marzycielką...

Wysoko w Wogezach Norton, ledwie znosząc przeraźliwe zimno panujące wewnątrz jego samochodu, pomimo włączonego silnika oraz ogrzewania, zdążył odebrać raport Menckena dotyczący postępów w akcji.

Postępów! Norton bez wahania udusiłby swojego podwładnego, gdyby znalazł go gdzieś w pobliżu. Mencken bez ogródek doniósł swojemu szefowi o niepowodzeniu głównej zasadzki zaplanowanej na drodze D417.

- Mówisz, że ciężarówka Nestle została zmiażdżona i zepchnięta z drogi, kiedy zwalił się na nią nawis skalny? - zapytał Norton z niedowierzaniem.

- To był cholerny pech... - zaczął Mencken, zadowolony, że znajdował się wiele kilometrów od Nortona, niedaleko Munster.

- Pech? Gówno! - wykrzyknął Norton. - Nie chrzań mi tu. A co się stało z fazą numer dwa?

- Ogromny pień, który zamierzaliśmy na nich zrzucić, przymarzł na kamień. Zamarzła nam również koparka, jaką mieliśmy się posłużyć...

- Więc gdzie jest teraz konwój Tweeda? - Norton rzadko tracił nad sobą panowanie i także teraz trzymał się mocno w garści, planując następne posunięcie. - Zakładam, że wiesz, gdzie podziewają się nasi rezerwowi ludzie - dodał sarkastycznie.

- Dwa samochody zamarzły. Musiałem wysłać trzeci, by pojechał pomóc je odpalić. Zajęło to sporo czasu. Potem wszystkie trzy pojechały drogą N415 przez Kayserberg. Miałem nadzieję, że przejmą Tweeda dalej, lecz zapewne się spóźnili. Nie mogli zjechać w dół drugim szlakiem - zostaliby zablokowani przez zwalony nawis.

- Nie ruszaj się z miejsca, dopóki się z tobą ponownie nie skontaktuję. Mam do wykonania pewne zadanie - a ponieważ musi być zrobione dobrze, zajmę się nim osobiście. Zatrzymaj odwody w Colmar, aż się do ciebie zgłoszę...

Norton, umówiwszy się na spotkanie z człowiekiem o skrzeczącym głosie nad Czarnym Jeziorem na godzinę osiemnastą, specjalnie przybył piętnaście minut wcześniej. Zgasiwszy światła samochodu, pozostawił silnik na chodzie, aby nie zamarzł.

Zapadła noc i razem z nią temperatura powietrza obniżyła się znacznie poniżej zera. Opuścił szybę kilka centymetrów w dół, chwytając jednocześnie drugą ręką za pistolet automatyczny browning HP35. Kiedy nadjechał, w światłach reflektorów zauważył niski kamienny murek, za którym połyskiwały wody spokojnego jeziora.

Niewiarygodna cisza oraz grobowa atmosfera działały Nortonowi na nerwy.

Gdzie, do licha, podziewał się ten facet?

Wokół nie było najmniejszego śladu ludzkiej obecności. Lewą ręką zapalił silną latarkę, po czym powoli przesunął promieniem świetlnym po murze. Właśnie wtedy dostrzegł stojące na nim drewniane pudełko.

W pośpiechu wyskoczył z samochodu, błyskawicznie zatrzaskując za sobą drzwi, by jak najkrócej znajdować się w obrębie światła. Lodowate zimno przeniknęło przez jego karakułowe futro. Ostrożnie zbliżył się do skrzynki. Było to stare drewniane pudełko o wymiarach trzydzieści na trzydzieści centymetrów, zamknięte prostym wieczkiem. Przez myśl przemknęło mu podejrzenie, że być może ma do czynienia z pułapką. Ale to nie miałoby sensu - przecież chciał chyba zdobyć forsę.

Ogromna suma, jakiej żądał szantażysta, wciąż była strzeżona przez Louisa Sheena w jednym z pokojów hotelu Bristol. Nortona bawił fakt, że Sheen bezustannie przykuty był kajdankami do swojej walizki. Rozstawał się z nią tylko, gdy szedł do ubikacji lub pod prysznic. Ale nawet wtedy ani na moment nie spuszczał jej z oczu.

Norton z uwagą przyjrzał się staremu pudełku. Ciągle jeszcze odnosił się do niego z podejrzliwością. W świetle latarki nie było widać żadnych drutów czy innych złowróżbnych instalacji. Koniuszkiem lufy swojego browninga, ostrożnie odchylił wieczko, tak by mógł zajrzeć do środka. Skrzynka sprawiała wrażenie pustej. Wziąwszy głęboki oddech, otworzył wieko na całą szerokość, spojrzał, po czym siarczyście zaklął.

Na dnie leżała kartka papieru. Widniejące na niej słowa napisano flamastrem.

To, co przeczytał, wywołało wściekłość Nortona.

Panie Norton. Witam. Jeżeli rzeczywiście chce pan otrzymać przedmioty, którymi się interesuje, proszę przynieść pieniądze. Teraz niech się pan uda do Ouchy w Szwajcarii nad Jeziorem Genewskim. W Chateau d'Ouchy zastanie pan zarezerwowany dla siebie pokój. Proszę z niego skorzystać. Skontaktuję się z panem. Proszę nie zwlekać ani chwili. Tym razem niech pan naprawdę przyniesie ze sobą pieniądze. To pańska ostatnia szansa.

Norton cisnął pudełko w nieruchome, czarne wody jeziora. Przyświecając sobie latarką, odczekał, aż zatonęło, po czym wrócił do samochodu, zatrzasnął drzwi i zasunął okno. Następnie sięgnął do schowka po mapę Szwajcarii.

Znalezienie Ouchy nad Jeziorem Genewskim zajęło mu kilka chwil. Kiedy już mu się to udało, wziął do ręki telefon komórkowy. Dzięki jakiemuś cudownemu zarządzeniu losu Mencken odebrał niemal natychmiast, a połączenie było doskonałe.

- Ouchy w Szwajcarii... - Norton przeliterował nazwę portu. - Przenieś całą naszą rezerwę do tej przeklętej dziury. Rozlokuj ich w tak wielu hotelikach, ile tylko zdołasz znaleźć.

Zadzwoń do mnie jeszcze dzisiaj o jedenastej wieczorem, ale nie zbliżaj się do Chateau d'Ouchy. Zrozumiałeś? Co mnie to obchodzi, w jaki sposób załatwisz sprawę? Bierz się do roboty, durniu...

Norton skoncentrował się na układaniu planów zdobycia filmu i kasety a to oznaczało konieczność jak najszybszego dotarcia do Ouchy.

Ruszył z największą szybkością, z jaką odważył się jechać po górskich drogach, kierując się w stronę N415 prowadzącej do Kayserbergu. Tam zatrzymał się na krótko w L'Arbre Vert, aby zabrać ze sobą kilka niezbędnych rzeczy oraz zapłacić rachunek. Następnie stanął na skraju pustej drogi, pozostawiając włączony silnik.

Wyjąwszy cały zestaw map, przestudiował je, a następnie powziął decyzję, że pojedzie autostradą do Bazylei. Stamtąd, nie zatrzymując się, uda się nocą do Ouchy. Odkładając mapy postanowił, że na chwilę wstąpi również do Bristolu, by upewnić się, czy wszyscy jego ludzie już wyjechali. Ostrożny w każdym detalu, Norton z niemal fanatyczną dokładnością zwykł zawsze sprawdzać najdrobniejsze szczegóły.

Marvin Mencken podjął kilka decyzji na własną rękę. Po odebraniu wiadomości od Nortona, zadzwonił do dowódcy jednego z oddziałów rezerwowych Jasona, zawodowego mordercy z  New Jersey. Z twarzą przypominającą buldoga oraz determinacją prawdziwej bestii, był prawdopodobnie najbardziej bezwzględnym spośród podległych Nortonowi i Menckenowi Amerykanów.

Mencken umówił się z Jasonem w Munsterze.

- Jason - zwrócił się do niego przez otwarte okno, nie bawiąc się w żadne ceremonie - potem ruszysz tyłek i popędzisz jak strzała do tej dziury, Ouchy. Zaznaczyłem ci drogę na mapie. Umieść swoich ludzi w jakimś małym hoteliku. Byle nie w Chateau d'Ouchy - zapisałem tę nazwę na brzegu mapy.

- Powiedział pan „później”, a co mamy zrobić najpierw?

Odezwał się Jason zachrypniętym głosem - wypalał średnio trzy paczki papierosów dziennie. Jego wielka głowa oraz twarz widoczne były w słabym świetle pobliskiej latarni. Z błyszczącymi chciwością oczami, zadartym nosem oraz wystającymi ponad dolną wargą zębami, nawet Menckenowi wydawał się okropny.

- Chcę - kontynuował Mencken - żebyś razem z trzema innymi ludźmi pojechał wprost do Bristolu. Macie się tam zakamuflować i wypatrywać Tweeda oraz jego bandy.

- Pozbędziemy się go wreszcie - a z nim jego towarzyszy? - zapytał z nadzieją w głosie Jason.

- Macie tylko wykonać mój rozkaz. Ja pojadę za wami, dotrę na miejsce nieco później. Załatwcie sprawę po cichu. Potem być może uda się wam zająć się nimi po kolei w pokojach, gdy położą się spać. Zrobicie im małą, nocną niespodziankę.

47

- Do bistro - zawołał Tweed, gdy zbliżyli się do Bristolu. - Na lampkę rieslinga!

Była to próba rozweselenia pasażerów. Wyczuł, że zaczynają odreagowywać wydarzenia całego dnia.

- Można by pomyśleć, że nie jadłeś niczego i nie piłeś od czasu wyjazdu z Colmar - zażartowała Paula.

W rzeczywistości zabrali ze sobą prowiant. Rankiem, przed wyjazdem z Bristolu Paula przygotowała mnóstwo bagietek z szynką. Wzięła również sześć termosów z kawą oraz jeden z zimnym mlekiem. Dodatkowo zapakowała także dwanaście litrowych butelek z wodą mineralną.

Zaspokoili głód podczas pierwszej fazy zjazdu z Chateau Noir oraz później po zawaleniu się nawisu skalnego. Niemniej jednak Paula zdała sobie sprawę, że kanapki stanowiły właściwie tylko przekąskę i ona również poczuła głód.

- Czy jesteśmy już bezpieczni? - niespodziewanie rozkazującym tonem zapytał Amberg.

- Nie - odpowiedział mu Tweed. - Będziemy bezpieczni dopiero, gdy w naszych rękach znajdą się film i kaseta. Wszystko zależy tylko od ciebie, Amberg.

- Nie zorientują się, że jedziemy do Ouchy - zasugerował bankier.

- Na to także nie licz - odparł Tweed, zdecydowany trzymać Szwajcara w niepewności.

- Walter, przestań marudzić - wtrąciła się Eve. Zachowywała się spokojnie, a jej głos był niezwykle świeży. - Jeżeli jesteś zdenerwowany, lepiej nie jedz i nie pij niczego na kolację. Mógłbyś dostać niestrawności - zakończyła sarkastycznie.

Amberg, rzuciwszy jej pełne jadu spojrzenie, które nie umknęło uwagi Pauli, ponownie pogrążył się w milczeniu. Panował bardzo duży ruch i Tweed, idąc w ślady Newmana, próbował umiejętnie zaparkować espace'a tuż przy samym krawężniku szerokiego chodnika znajdującego się przed sklepami vis-a-vis stacji kolejowej.

Zahamował, gdy Newman zatrzymał furgonetkę. Znajdowali się dokładnie w tym samym miejscu, gdzie poprzedniego wieczora Jennie Blade spotkała swojego prześladowcę. Mężczyznę w długim czarnym płaszczu oraz kapelusz z szerokim rondem, który kompletnie zakrywał mu twarz. Czy mówiła prawdę? Do otwartego okna espace'a podszedł Newman.

- Proponuję, abyśmy wszyscy weszli wprost do bistro, gdzie znajduje się sporo ludzi - powiedział Tweed. - Marler zaparkuje furgonetkę kawałek dalej. Ja zajmę się espace'em. Paula, czy mogłabyś pobiec do BMW, które zatrzymało się z tyłu? Chcę, żebyś odprowadziła Jennie do bistro. Wpierw jednak powiedz Gauntowi, żeby pojechał za mną. I powiedz mu, że nie chcę żadnej dyskusji.

Paula pobiegła w kierunku samochodu Gaunta, który zaczął trąbić klaksonem, nie zwracając uwagi na fakt, że akurat w tym momencie nie chcieli, by ktokolwiek zwracał na nich uwagę. Jennie, kiedy zauważyła zbliżającą się Paulę, opuściła szybę. Pula zatrzymała się i stanowczym tonem odezwała się do Gaunta:

- Natychmiast przestań hałasować. Jennie, wysiadaj, zaprowadzę cię do bistro.

Podczas gdy Jennie w pośpiechu otworzyła drzwi, Gaunt, pochylając się, popatrzył na Paulę z wściekłością.

- Do kogo śmiesz się zwracać w taki sposób? - zapytał wyniośle.

- Do ciebie, ty głupi, arogancki palancie! - wykrzyknęła. - Wystawiasz życie naszych ludzi na niebezpieczeństwo. Do diabła z twoim własnym, po prostu rusz tę swoją blaszaną puszkę i to szybko.

Gaunt był tak zdumiony, że bez dyskusji zastosował się do poleceń. Kiedy Paula zatrzasnęła drzwi, skinął głową, a następnie ruszył do przodu, za znikającym za rogiem espace'em. Paula chwyciła Jennie pod ramię, spoglądając w kierunku potrącających się wzajemnie ludzi przechodzących przez ulicę, zmierzających w stronę stacji. Gaunt zdążył przejechać w ostatniej chwili, zanim zapaliło się czerwone światło.

Zaczęły się godziny komunikacyjnego szczytu. Na twarzach przechodniów malowało się znudzenie całodzienną pracą. Po koszmarnej podróży w góry, szarość zwykłego dnia wydawała się w jakiś szczególny sposób podnosić Paulę na duchu.

Gdy otworzyły drzwi do bistro, uderzył je powiew ciepłego powietrza. Tweed zdążył już zająć jeden ze stolików w pobliżu korytarza wiodącego do hotelu.

Towarzyszyła mu Eve. Cardon siedział na końcu długiego stołu, skąd mógł obserwować całe pomieszczenie.

- Po lampce rieslinga dla każdego, kto ma ochotę - zaproponował Tweed. - Myślę, że przyda nam się taki środek pobudzający, zanim rozejdziemy się do swoich pokoi, by się odświeżyć przed kolacją.

Cóż, przynajmniej jesteśmy tu bezpieczni, pomyślała Paula, siadając koło Cardona. Jennie zajęła miejsce obok niej. Paula zaczęła rozglądać się po restauracji. Miejscowi mężczyźni mieli w zwyczaju wstępować po pracy na kieliszeczek. Nagle zmarszczyła brwi.

Przy jednym ze stolików, nie dalej niż trzy metry od niej, siedział samotnie mężczyzna o najbardziej odpychającym wyglądzie, jaki kiedykolwiek mogła sobie wyobrazić. Jego twarz przypominała buldoga.

Dojeżdżając do Kayserbergu, Norton zwolnił. Na starych, wąskich uliczkach zalegały śnieżne zaspy. Cóż to za kraj? Czy nie słyszeli jeszcze o pługach śnieżnych? Swojego renaulta zaparkował w bocznej uliczce w pewnej odległości od L'Arbre Verte. Im mniej będzie o nim wiedział właściciel hoteliku, tym lepiej.

Brnąc przez śnieg, nie spotkał po drodze nikogo. Kute, żelazne latarnie oświetlały ściany starych budynków zbudowanych z pruskiego muru. Tynk każdego z nich był innego koloru - jasnopurpurowy, brunatnożółty, jaskrawopomarańczowy. Kayserberg to piękne miasteczko, lecz Norton nie zauważał tego faktu. Jego zdaniem należałoby tam wszystko zburzyć, a następnie wybudować nowoczesne domy z metalu i szkła.

Wkroczył do hoteliku. Ignorując umieszczoną przy drzwiach wycieraczkę, zabrudził śniegiem leżący w hallu dywan. Stojąca za ladą recepcji kobieta zawołała:.

- Były do pana telefony. Za każdym razem ta sama osoba. Dzwoniła sześciokrotnie. Zostawiła wiadomość.

Pilnie proszę o kontakt. Powtarzam, pilnie proszę o kontakt. Sara.

- Do diabła. Idź się powieś - powiedział Norton głośno.

Spojrzał na zegarek. W Waszyngtonie była druga po południu. Miał ochotę zignorować otrzymaną wiadomość. Po namyśle postanowił jednak zadzwonić, mimo że zapewne połączenie okaże się na tyle kiepskie, iż jego wysiłek będzie bezcelowy.

Na przekór jego pragnieniom połączenie okazało się idealne. Odebrała Sara.

- Niecierpliwił się, czekając na telefon od ciebie. Na twoim miejscu zachowałabym ostrożność...

- Nie jesteś na moim miejscu - odparł Norton ze złością.

- Jak sobie życzysz - ton Sary wyrażał całkowity spokój, właściwie obojętność. - Łączę. I nie waż się mi powiedzieć, że cię nie ostrzegałam.

Norton, który zwykle wykazywał wyjątkową odporność, miał bardzo zły nastrój. Przeżył dziś ciężki dzień. Wszystkie próby zlikwidowania Tweeda zakończyły się fiaskiem. Nie udało mu się również zdobyć filmu ani kasety. Nie zamierzał korzyć się i bić pokłonów.

- Norton? - głos prezydenta Bradforda Marcha był agresywny.

- Jakimi bzdurami zechcesz mnie teraz nakarmić? Słucham!

- Wiem, gdzie znajdują się przedmioty, które chce pan zdobyć. Wyjeżdżam do jakiejś dziury w Szwajcarii - Ouchy. Są właśnie tam. Podam panu mój nowy numer telefonu, kiedy dojadę na miejsce. Jeszcze dziś w nocy, czasu europejskiego. Jesteśmy już prawie u celu.

- Sram na twoje „prawie”! - wykrzyknął March. - Powinienem był wysłać zamiast ciebie boya hotelowego. Ktoś się z tobą bawi w kotka i myszkę.

March miał rację, pomyślał Norton. Człowiek o skrzeczącym głosie stosował technikę typową dla porywaczy. Ciągle wysyłał go w jakieś nowe miejsce, aby go zmęczyć. Trafność słów prezydenta nie poprawiła mu humoru.

- Niech mnie pan choć raz posłucha - odciął się. - To ja znajduję się w centrum wydarzeń. Znam wszystkie okoliczności. Niech się pan ode mnie odczepi. Słyszy mnie pan? Czy w ogóle mnie pan słucha w tym swoim eleganckim gabinecie?

March nie dotarłby do Gabinetu Owalnego, gdyby tracił panowanie nad sobą w kryzysowych momentach. Jego wybuchy były zawsze chłodno wykalkulowane. Odchylając się do tyłu w swoim fotelu, oparł nogi na biurku i krzyżując je w kostkach, zamyślił się.

- Czy jest pan tam jeszcze? - zapytał Norton ostrym tonem.

- Pewnie, że jestem - odpowiedział March cicho. - Czy Mencken wciąż jest gdzieś w pobliżu? - zapytał niby przypadkowo.

Tym razem z kolei Norton pogrążył się w zamyśleniu. Zastanawiał się, czy prezydent chce postawić Menckena na jego miejscu.

- Jesteś tam jeszcze? - spytał March.

- Tak. Miejmy nadzieję, że połączenie nie zostanie zerwane. Musi pan zrozumieć, że ponieśliśmy duże straty...

- A więc ten Tweed jest sprytniejszy, niż myśleliśmy? - skomentował prezydent, nadal mówiąc po cichu.

- Ma po prostu dużo szczęścia - Norton próbował oddalić prezydenta od tematu Marvina Menckena. - Ponieśliśmy duże straty - powtórzył.

- Przecież nie można zrobić omletu bez stłuczenia kilku jajek - odparł March ze znudzeniem.

- Chciałem przez to powiedzieć, że przydałyby się nam jakieś posiłki.

- Czy Mencken również potrzebowałby posiłków? Nie odpowiedziałeś mi czy Mencken jest jeszcze gdzieś w pobliżu?

- Tak.

- Nie mam już wolnych ludzi. Ci, którzy zostali w Waszyngtonie, sa mi potrzebni. Należy się pozbyć pewnych facetów. Już wcześniej mówiłeś, że Tweed miał po prostu szczęście - przypomniał March, by jeszcze bardziej dogryźć Nortonowi. - Powiedziałbym raczej, że jest bardzo sprytny, bo wciąż pozostaje przy życiu - nastąpiła przerwa. - Nie słyszę, byś zaprzeczał. Norton, dałem ci limit czasu. Powoli dobiega on końca. Chcę mieć ten film i kasetę. Chcę także, by Tweed, Joel Dyson, Cord Dillon i Barton Ives zostali wyeliminowani raz na zawsze. Weź się do roboty...

Połączenie z Waszyngtonem zostało przerwane.

W swoim gabinecie w posiadłości w Chevy Chase senator Wingfield spojrzał na dwóch gości siedzących za okrągłym stołem. Jego goście, bankier oraz mąż stanu, przyglądali mu się z uwagą, zdając sobie sprawę, że musiało wydarzyć się coś ważnego.

Senator niespodziewanie zwołał posiedzenie Trzech Mędrców. A jednak inny czynnik powodował napięcie panujące w owym pełnym wygód pomieszczeniu.

Zazwyczaj twarz Wingfielda pozostawała niewzruszona niczym u posągu. Rzadko dawał po sobie poznać jakiekolwiek emocje, i to właśnie zawziętość malująca się na jego arystokratycznym obliczu przykuwała uwagę zebranych.

- Panowie - przemówił Wingfield - właśnie otrzymałem niezwykle poufną wiadomość od wiceprezydenta. Jeb Calloway dostał znajdujący się w tej teczce raport z Europy. Jest to niewiarygodna wręcz lektura - mam nadzieję, że stanowi jedynie dzieło szaleńca.

- Ale czy sądzisz, że naprawdę nim jest? Szaleńcem? - zapytał mąż stanu.

- Jeśli nie - mam okropne przeczucie, że jest tak samo przy zdrowych zmysłach jak każdy z nas - nasz kraj stanął w obliczu najpoważniejszego kryzysu w całym bieżącym stuleciu.

- Czy wiesz, od kogo pochodzi ów raport? - spytał bankier.

- Tak. Od niejakiego Bartona Ivesa, agenta specjalnego FBI - wydobył z teczki kartki maszynopisu i podał je bankierowi. - Oceńcie sami.

- W tych dokumentach twierdzi się, że ów Barton Ives zna tożsamość człowieka odpowiedzialnego za całą serię szczególnie bestialskich morderstw dokonanych na terenie kilku południowych stanów - bankier, który potrafił czytać bardzo szybko, skomentował po paru minutach drżącym głosem. - Wszystkich morderstw dokonano na kobietach przez poderżnięcie gardła - po uprzednim dokonaniu gwałtu, jak donoszą raporty medyczne. Wszystkie przypadki pozostają nierozwiązane, mimo że miały miejsce przed kilkoma laty. To niewiarygodne.

- Co mianowicie? - spytał ze zniecierpliwieniem polityk, gdy bankier przekazał mu dokumenty.

- Nazwisko oskarżonego o dokonanie tych zbrodni. Każdej ofierze nie tylko podcięto gardło ząbkowanym nożem kuchennym, ale także dokonano podobnych, sadystycznych okaleczeń na całym ciele.

- Kim jest ten Barton Ives? - dopytywał się polityk, nadal nie otwierając raportu. - Zdaje mi się, że słyszałem już gdzieś jego nazwisko.

- Jest agentem FBI o dużym doświadczeniu - poinformował go Wingfield. - Wszcząłem dyskretne śledztwo, zanim was wezwałem. Ives dowodził postępowaniem w sprawie owych sześciu morderstw. Miał właśnie złożyć szczegółowy raport, kiedy odwołano jego przełożonego z biura w Memphis do Seattle. Nowy szef rozkazał Ivesowi przerwać śledztwo i zniszczyć wszelkie akta. Oddelegowano go do Memphis na bezpośredni rozkaz Waszyngtonu. Ives twierdzi, że zmuszony był uciekać do Europy w obawie o życie. Moje śledztwo potwierdza jego relację.

Zapadła głęboka cisza, podczas gdy mąż stanu zajęty był przeglądaniem dokumentów. Każdą z kartek trzymał koniuszkami palców, by nie pozostawić własnych odcisków. Włożywszy ostatnią z nich z powrotem do teczki, łokciem pchnął ją do Wingfielda po gładkiej powierzchni stołu.

- Jest tu wzmianka o odcisku kciuka znalezionym na drzwiach samochodu Lincoln Continental, należącego do szóstej spośród zgwałconych i zamordowanych kobiet - powiedział. - Barton Ives twierdzi, że posiada ów odcisk oraz że wciąż można go zdjąć z samochodu ofiary. Więc gdzie, do licha, jest ten samochód?

- Dowiadywałem się także i w tej sprawie - odpowiedział Wingfield. - Zanim Ives opuścił Memphis, uciekając do Europy, ukrył go gdzieś. Dosyć trudne zadanie - biorąc pod uwagę rozmiary takiego samochodu - lecz Ives miał spore doświadczenie. Twierdzi, że jest jedyną osobą znającą położenie owej kryjówki.

- No cóż - odezwał się polityk - miewaliśmy już różnych prezydentów i nie chodzi mi tylko o aferę Watergate. Prezydentów z kochankami - to dość częsty przypadek. Niektórych z dziećmi z nieprawego łoża. Jeszcze inni wchodzili w progi Gabinetu Owalnego, posiadając jedynie ubranie noszone na grzbiecie, a do czasu, gdy składali urząd, dorabiali się wielomilionowych fortun. Dlatego przypuszczam, że biorąc pod uwagę niebywałe nasilenie się przemocy w ostatnich czasach, należało spodziewać się takiego rozwoju wypadków.

- Jeżeli to prawda, nie można pozostawić go na stanowisku - powiedział senator z naciskiem.

- Ale nie masz jeszcze wystarczających dowodów do podjęcia działania - zaprotestował mąż stanu.

- Dlatego właśnie muszę sprowadzić Bartona Ivesa do tego pokoju, aby go przycisnąć. Sądzę również, że powinienem zamienić słowo z wiceprezydentem.

- Czy Barton Ives jest człowiekiem Jeba Callowaya? - zapytał bankier.

- Ja tego nie powiedziałem - odparł ostrożnie Wingfield.

- Jakich środków zamierzasz użyć, gdyby cała ponura sprawa dotycząca sześciu morderstw okazała się prawdą? - zapytał polityk jak zwykle bez ogródek. - Oskarżenie przed Kongresem?

- Nie wolno nam splugawić dobrego imienia naszego narodu. To jedyna pewna rzecz w tym momencie - odparł senator. - Jeśli chodzi o metodę działania - proponuję odroczyć posiedzenie, nikomu nie mówić o naszych podejrzeniach i czekać na dalszy rozwój wypadków...

Bradford March dopijał właśnie butelkę piwa, kiedy Sara odpowiedziała na jego wezwanie. Zaczekała, dopóki nie otarł ust grzbietem swojej owłosionej dłoni.

- Docierają do mnie liczne pogłoski, że Święta Trójca spotyka się ostatnio coraz częściej - napomknął. - Nie podoba mi się to.

Prezydent posługiwał się często tym określeniem w odniesieniu do Trzech Mędrców. Wzdąwszy usta, przyglądał się Sarze. Natychmiast zrozumiała, że oczekuje od niej jakiejś reakcji.

- Więc co powinniśmy zrobić? Czy o to ci chodzi? Jeżeli tak, w jaki sposób załatwimy sprawę? Może się okazać, że igramy z ogniem, siedząc na beczce prochu. Ci trzej mogą sobie być dinozaurami, niemniej jednak na pewno wciąż cieszą się cholernym poparciem. Daj im spokój, Brad.

- Sara, czasem twoje rady są dobre, naprawdę dobre - March odchylił się do tyłu, bawiąc się butelką po piwie. - Ale czasami są do kitu, zupełnie do kitu - tak jak teraz.

- To będzie twój... - zamierzała powiedzieć „pogrzeb”, lecz w pośpiechu zmieniła słowo - ...twoja decyzja. Czekam na rozkazy.

- Niech trzech ludzi z Oddziału Pierwszego - każdy we własnym samochodzie - śledzi Wingfielda, polityka i bankiera. Ustal grafik, według którego będą zmieniani przez innych - mają być w najlepszej formie. Chcę codziennie dostawać pełny wykaz osób, z którymi kontaktował się każdy ze Świętej Trójcy - podniósł głowę do góry, bombardując Sarę spojrzeniem. - Na co jeszcze czekasz?

Sara natychmiast przystąpiła do organizowania najnowszego zadania. W ciągu godziny trzej wyznaczeni członkowie Oddziału Pierwszego zajęli punkty obserwacyjne przed domem senatora Wingfielda w Chevy Chase. Do Sary dotarły właśnie pogłoski o odbywającym się tam spotkaniu.

Obserwatorzy spóźnili się dokładnie pół godziny. Dwie limuzyny zdążyły już zabrać swoich sławnych pasażerów.

48

Pomimo ciepła panującego w bistro siedzący samotnie przy stoliku Jason, Amerykanin z twarzą przypominającą buldoga, ubrany był w krótki płaszcz. Nie miał innego wyjścia, jeżeli chciał ukryć kaburę z lugerem.

Popijając piwo i zagryzając je omletem, cieszył się ze swojego szczęścia.

Jego główny cel - wskazany osobiście przez Menckena - siedział vis-a-vis w towarzystwie dwóch atrakcyjnych panienek oraz nieszkodliwego młodzieńca, któremu nie dałby więcej niż trzydzieści lat.

Pomiędzy kolejnymi kęsami omletu wkładanymi do szerokich ust jeszcze raz popatrzył na Paulę i Jennie. Główny cel - Tweed - to zwykły słabeusz, pomyślał. W tym momencie jego oczy napotkały wzrok Anglika, który odpowiedział mu niezwykle przenikliwym spojrzeniem. Jason w pośpiechu odwrócił głowę. Zaniepokoiły go oczy mężczyzny, którego miał zabić. Na szczęście nikt nie strzela oczyma, pomyślał.

Spojrzał w kierunku wyjścia prowadzącego na ulicę i doszedł do wniosku, że dzielącą go od drzwi odległość bez trudu pokona w ciągu kilku sekund. Wpierw jednak wpakuje w Tweeda parę pocisków - co powinno zagwarantować, że Anglik zamelduje się na pobyt stały na miejscowym cmentarzu.

Barton Ives wszedł w towarzystwie Newmana od strony hotelu. Podziw, jaki Tweed odczuwał dla człowieka z FBI wzrósł jeszcze bardziej, gdy spostrzegł jego obecny wygląd. Ives założył sobie ortopedyczny gorset, używany do podtrzymywania głowy i ograniczania ruchów szyi. Ze szczęką uniesioną do góry, w berecie skrywającym jego czarne, krótko przystrzyżone włosy wyglądał zupełnie inaczej.

Siadając koło Tweeda, odezwał się niespokojnym szeptem.

- Im szybciej porozmawiamy ze sobą na osobności, tym lepiej. Moje informacje dotyczą obecnego lokatora Białego Domu...

- Później - odpowiedział Tweed szeptem. - Po namyśle postanowiłem zmienić nieco ustalenia. Do Szwajcarii pojedzie pan razem ze mną pociągiem, będzie nam towarzyszył Newman. Proszę nie patrzeć na twardziela siedzącego naprzeciw mnie, przy sąsiednim stoliku...

W tej chwili do bistro weszli Butler i Nield. Tweed przyglądał się obu mężczyznom, którzy nagle się zatrzymali.

- Nie podoba mi się zbytnio facet siedzący naprzeciw Tweeda - zauważył Nield.

- Przypomina mi pitbulla - odpowiedział Butler, który praktycznie nie odróżniał psich ras.

- Musi się nieźle pocić w tym palcie. Dziwne, że go nie zdjął.

- Być może powodem jest to wybrzuszenie pod lewą pachą. Przysiągłbym, że ma przy sobie broń - napomknął Butler. - Na dodatek jest jankesem - w typie zatrudnianych przez Nortona. Popatrz, w jaki sposób posługuje się widelcem. Żadnych dobrych manier. Sądzę, że jego obecność oznacza kłopoty.

- Nie będę się z tobą sprzeczał - potwierdził Nield. - Myślę, że powinniśmy mieć na oku naszego Pitbulla. Oskrzydlijmy go. Przestraszmy go. Przy odrobinie szczęścia wyniesie się na zewnątrz i będziemy mogli pójść za nim...

Na oczach Tweeda jego ludzie rozdzielili się. Jason zauważył już ich przybycie i to, że bezustannie spoglądali w jego kierunku. Stracił dotychczasową pewność siebie.

Nield umyślnie narobił dużo hałasu, przesuwając stojące przy stoliku za plecami Amerykanina krzesło. Butler wybrał trochę odleglejszy stolik znajdujący się ukośnie za Jasonem. Aby zobaczyć nowych przybyszów, zmuszony był odwracać się w dwie całkowicie różne strony - jednocześnie zwracając na siebie uwagę.

Tweed obserwował wykonany przez Butlera i Nielda manewr z mieszaniną rozbawienia i ulgi. Przybycie Bartona Ivesa, pomimo doskonałego przebrania, niepokoiło go. Wokół znajdowało się wielu nieznajomych. Ives odezwał się:

- Zauważyłem go. Zawodowy morderca. Prawdopodobnie na usługach Nortona. Zimny jak lód. Choć teraz widzę, że siedzi jak na rozżarzonych węglach zdaje się, że tak się u was mówi. Dosłownie pot cieknie mu po twarzy. Ci dwaj faceci, którzy właśnie weszli, pracują dla pana? Tak myślałem. Podoba mi się ich taktyka...

Jason doszedł do wniosku, słusznego zresztą, że wyciągnięcie lugera byłoby samobójstwem. Zapłacił rachunek, i zostawiając połowę piwa, ruszył w stronę drzwi.

- Proszę uprzejmie...

Amerykanin zatrzymał się przed otwartymi drzwiami, przytrzymywanymi przez Nielda, który dotarł do nich pierwszy. Mężczyzna się zawahał. A gdyby powiedzieć, że się rozmyślił i wrócił do restauracji? Nie. Musiał wyjść z lokalu na opustoszałą ulicę - była to ewentualność, która nie bardzo mu się podobała.

- W porządku, koleś...

Amerykanin wpatrywał się w Nielda, który trzymając lewą ręką drzwi, uśmiechał się do niego. W końcu wyszedł na zewnątrz.

Nield natychmiast podążył za nim, skradając się cicho niczym kot za swoją ofiarą. Jason poczuł na kręgosłupie ucisk czegoś twardego i okrągłego. Zamarł w bezruchu.

- To jest ośmiostrzałowy walther kaliber 7.65 mm - poinformował go Nield spokojnym tonem. - Jestem gotów opróżnić cały magazynek. Obróć się powoli w prawo, przejdź dwanaście kroków, również powoli, a następnie zatrzymaj się. Już!

- Co to za pieprzony napad? - zaklął Jason.

- Nie zadawaj pytań. Po prostu wykonuj moje rozkazy...

Kiedy Jason zaczął liczyć kroki, u jego boku pojawił się Butler. Miał taki wyraz twarzy, że Amerykanin przestraszył się jeszcze bardziej. Po dwunastu krokach zatrzymał się wreszcie. Nield docisnął mocniej lufę pistoletu, by przypomnieć o swojej obecności, a Butler zabrał mu lugera.

- Mówiłeś coś o napadach - odezwał się Harry. - Czy właśnie takim biznesem się trudnisz?

- Potrzebuję ochrony... - zaczął Amerykanin.

- Zamknij się - warknął Nield.

W pobliżu miejsca, gdzie stali, pod ścianą znajdowały się dwa krzesła. W czasie lepszej pogody na chodniku ustawiano stoliki dla klientów, którzy pragnęli napić się lub zjeść coś na świeżym powietrzu. Wetknąwszy lugera za pasek, Butler szybko ustawił oba krzesła, jedno obok drugiego, tak by można było na nich usiąść. Następnie ponownie podszedł do Jasona.

- Odwróć się przodem do mojego partnera - rozkazał.

Kiedy Amerykanin stanął tyłem do niego, Butler uderzył go w głowę lufą lugera. Przy pomocy Nielda chwycił osuwające się ciało nieprzytomnego Amerykanina, zaciągnął do ustawionych krzeseł i posadził.

Nield wydobył wyniesioną z bistro, wypełnioną do połowy winem butelkę.

Odkorkowawszy ją, wylał część zawartości na podbródek i palto Jasona. Tymczasem Butler sprawdził puls Amerykanina - był równomierny. Wsadził mu pistolet do kabury, po czym obaj mężczyźni powrócili do bistro.

Rozprawiając się z Jasonem, Butler i Nield nie zauważyli zaparkowanego w cieniu renaulta.

Marvin Mencken, maksymalnie cofnąwszy do tyłu fotel kierowcy, skulił się, gdy zobaczył trzech mężczyzn wychodzących z bistro. Zszokowany natychmiast się ukrył. Zawiódł kolejny dopracowany w najdrobniejszych szczegółach plan.

Mencken powiedział Jasonowi, że będzie czekał na zewnątrz, by wywieźć go z Colmar po zabiciu Tweeda. Na jego twarzy malowała się nienawiść, kiedy wysiadł z renaulta zabranego jednemu z ocalałych oddziałów. W zamian ofiarował im land-rovera z roztrzaskaną przednią szybą. Wokół panowała cisza. O tak później porze nie było nawet przejeżdżających samochodów.

Pochylając się nad nieprzytomnym, przyłożył palce do tętnicy szyjnej. Wyczuł równomierne tętno. Jego twarz stała się spokojna, kiedy zakładał rękawiczki. Podobnie jak Butler sięgnął pod palto Jasona i wydobył lugera. W przeciwieństwie do Anglika, który zadał cios, by ogłuszyć przeciwnika, Mencken, ponownie upewniwszy się, że jest sam, podniósł dłoń z bronią wysoko ponad głowę, a następnie uderzył w głowę podwładnego z przerażającą siłą. Mencken ponownie sprawdził tętno. Tym razem nic nie wyczuł. Mężczyzna był martwy.

Jason nie wykonał zadania, a na dodatek doszło jeszcze niebezpieczeństwo odkrycia zwłok przez policję. Wetknąwszy lugera z powrotem do kabury, Mencken zamierzał właśnie zepchnąć bezwładne ciało na chodnik, kiedy usłyszał nadjeżdżający samochód. W mgnieniu oka znalazł się z powrotem w swoim renaulcie, pochylając głowę, by nikt go nie zauważył. Przejeżdżający samochód zniknął w ciemności. Mencken wyprostował się, poprawił siedzenie, zapalił silnik i odjechał. Jego celem było teraz Ouchy nad Jeziorem Genewskim.

- Wtajemniczcie mnie w wasze sekrety - zagrzmiał głos Gaunta, który nieproszony przysiadł się do stolika Tweeda. - Jaki jest następny punkt naszej podróży? Ouchy i dalej na południe? Eve umiera z ciekawości.

- Nic podobnego - odcięła się Eve Amberg, odpowiadając na zaczepkę wyraźnie podpitego już Gaunta. - To ty nie możesz wytrzymać z ciekawości spojrzała na Tweeda.

Paula nadstawiła uszu.

- Zamówiłem największy na świecie omlet - kontynuował Gaunt, sadzając swoje cielsko na wolnym krześle. - Eve, ufam, że dotrzymasz mi towarzystwa w moim BMW Nie potrafię podróżować bez obecności jakiejś kobiety.

- Pokładasz swoją ufność w niewłaściwej osobie - odpowiedziała Eve. Pojadę pociągiem razem z Tweedem.

- Może więc przyjmiesz moje towarzystwo? - zaproponowała Jennie.

- Pewnie, że tak, do licha! - wykrzyknął Gaunt. - Nadajemy na tych samych falach.

Paula zerknęła na Jennie, a następnie ponownie na Gaunta. Odniosła wrażenie, że wiedział, iż Eve mu odmówi, a Jennie zaoferuje się w jej miejsce. Być może współpracują ze sobą, starając się zachować pozory.

Stosunki panujące między Gauntem i obiema kobietami intrygowały ją. Na początku sądziła, że to Eve była bliższa dziedzicowi. Teraz wydawało jej się, że Gaunt posłużył się nią jedynie dla zamaskowania swojej zażyłości z Jennie.

Eve przyłączyła się do Tweeda wkrótce po incydencie z mężczyzną o twarzy przypominającej psa. Kończyli właśnie posiłek, popijając kawę, gdy Butler, który po raz drugi wyszedł na ulicę, wrócił w pośpiechu i położył dłoń na ramieniu swojego szefa.

- Przepraszam - powiedział Tweed. - Muszę załatwić parę spraw - spojrzał na Newmana. - Zajmij się moim rachunkiem, Bob.

Wychodził przez drzwi prowadzące do restauracji hotelowej, kiedy podążający za nim Butler skinął głową do Nielda samotnie popijającego kawę.

Zapłaciwszy wcześniej rachunek, Nield wstał od stolika i ruszył za nimi. Przy stole Tweeda Gaunt skupiał na sobie uwagę wszystkich obecnych, opowiadając jakąś niesamowitą historię. Wszystkich prócz Newmana, który dostrzegł wychodzącego Nielda.

Mijając restaurację hotelową - chwilowo pustą - Tweed udał się w kierunku niewielkiej poczekalni nie opodal recepcji. Za ladą nie było nikogo, kiedy nadeszli Butler i Nield.

- Kłopoty? - spytał Tweed spokojnym głosem.

- I to poważne - odpowiedział Butler cicho. - Płatny morderca, z którym się rozprawiliśmy na zewnątrz, nie żyje.

- Więc cóż z tego?

- Razem z Pete'em załatwiliśmy sprawę czysto. Ogłuszyłem go jego własnym lugerem, którego zostawiłem przy nim po usadowieniu faceta na stojących w pobliżu krzesłach.

- Rozlałem wino po jego brodzie i palcie - dodał Nield. - Nikt by nie ruszał śpiącego pijaka.

- Czy jesteście pewni, że zostawiliście go nieprzytomnego? - dopytywał się Tweed.

- Po pierwsze - zaczął Butler - sprawdzałem tętnicę szyjną. Było wszystko w porządku. Po drugie, po moim uderzeniu nie krwawił. Teraz ma połowę twarzy we krwi a drugie uderzenie, jakie otrzymał, rozwaliło mu czaszkę. Jest z całą pewnością martwy.

- W takim razie natychmiast wyjeżdżamy. - Tweed wydobył notes, po czym sprawdził spisany wcześniej przez Paulę rozkład jazdy pociągów. - Za pół godziny odjeżdża ekspres do Bazylei. Pojadę nim razem z Paulą, Eve, Ambergiem, Bartonem Ivesem, Newmanem i Philipem Cardonem. Wiecie obaj, co robić i gdzie mamy się spotkać.

- Pojadę do Bazylei espace'em, Pete weźmie furgonetkę - odparł Butler. Zaparkujemy przed dworcem kolejowym i będziemy na was czekać w dworcowej restauracji pierwszej klasy.

- Zatelefonowałem do Becka - poinformował ich Tweed. - podałem mu numery rejestracyjne obu naszych pojazdów, a on nakazał straży granicznej przepuścić was. Możecie więc bez obaw przymocować całą naszą broń do podwozi samochodów. A teraz się pospieszmy.

Wstał spoglądając na zegarek. Muszą wydostać się z Francji, zanim ktoś znajdzie leżące na zewnątrz zwłoki. W bistro znajdowało się mnóstwo miejscowych, którzy z pewnością zainteresują się martwym ciałem na zewnątrz. Tweed w pośpiechu powrócił do swojego stolika, by zabrać pozostałych. Czekał ich prawdziwy wyścig z czasem: dotrzeć do granicy, zanim jakiś gliniarz zainteresuje się zwłokami.

Wsiedli do pociągu na dwie minuty przed odjazdem i bez trudu znaleźli wolny przedział pierwszej klasy. Tweed usiadł razem z Bartonem Ivesem. Cardon, który opuścił bistro przed kolacją, by przypilnować Amberga (bankier został zamknięty w pokoju Tweeda), usiadł obok Szwajcara w dalszej części wagonu.

Newman ulokował się tak, by móc obserwować wejście do przedziału. Paula zabawiając Eve pogawędką, wybrała siedzenia w takiej odległości od Tweeda i Ivesa, by nikt nie słyszał ich rozmowy. Wcześniej Tweed poinstruował ją, że chciałby pozostać z Ivesem na osobności.

Marler opuścił Colmar znacznie wcześniej, odjeżdżając swoim mercedesem.

- Uważaj - przestrzegł go Tweed. - Zakładam, że w jakiś sposób Norton domyślił się, iż Ouchy jest celem naszej podróży. Dotychczas odkrywał wszystkie nasze plany.

- Pognam jak wicher - naturalnie nie łamiąc przepisów odrzekł Marler. A kiedy już dotrę do Ouchy?

- Stosując dowolną metodę - możesz uchodzić za Francuza, a Ouchy leży we francuskojęzycznej części Szwajcarii - sprawdzisz wszystkie otwarte o tej porze roku hotele. Poszukasz niedawno przybyłych Amerykanów. Mówiąc „niedawno”, mam na myśli „dzisiaj”. Kiedy przyjadę, będę chciał znać położenie przeciwników, jeżeli dotrą tam przede mną. Przechodzimy do ofensywy.

- To Szwajcaria - Marler powiedział w zamyśleniu - więc strzelanina mogłaby ściągnąć nam na głowę lokalną policję. Jeśli dojadę do Bazylei przed zamknięciem pewnego sklepu, kupię kilka szwajcarskich noży wojskowych. To idealne narzędzie do cichego zabijania.

- W tych okolicznościach pozostawiam ci wolną rękę. Choć w zasadzie zwykle masz wolną rękę bez względu na okoliczności.

- Powiedziałeś, że przechodzimy do ofensywy - przypomniał mu Marler.

Droga ekspresem z Colmar do Bazylei trwa zwykle około czterdziestu minut. W czasie podróży Barton Ives zaczął swoją opowieść, mając nadzieję, że Tweed uwierzy jego słowom.

- Panie Tweed, kilka lat temu stacjonowałem w kwaterze FBI w Memphis, stan Tennessee. Otrzymałem promocję na starszego agenta, podlegającego jedynie Humphriesowi, lokalnemu dyrektorowi. Wkrótce po moim przybyciu na terenie stanu dokonano ohydnego morderstwa. Atrakcyjna kobieta, prowadząca cadillaca jedną z pustych, bocznych dróg, w jakiś nie znany nam sposób została nakłoniona do zatrzymania samochodu, mimo że było już po zmroku. Zdążyłem poznać już miejscowego lekarza sądowego wy nazwalibyście go anatomopatologiem. Zaznajomił mnie ze szczegółami autopsji. Tweed, czy jest pan odporny na podobne opisy?

- W pewnym sensie. Niech pan spróbuje.

- Owa kobieta, pochodząca z zamożnej rodziny, została bestialsko zgwałcona. Następnie poderżnięto jej gardło. Narzędziem zbrodni był nóż o ząbkowanym ostrzu - zdaniem specjalisty, najprawdopodobniej kuchenny. W końcu jej zwłoki zostały ze szczególnym sadyzmem zmasakrowane, co wskazywałoby, że sprawcą był psychopata. Dosyć obrzydliwe. Mogę pana zapewnić, że po obejrzeniu ciała nie byłem w stanie nic przełknąć tamtego wieczora. Charakter okaleczeń zastanawiał patologa. Twierdził, że wyglądały dokładnie tak, jakby ktoś przeprowadził sekcję zwłok ofiary.

- Ktoś posiadający wykształcenie medyczne? - zasugerował Tweed.

- Lekarz nie brał pod uwagę takiej możliwości. Sądził raczej, że morderca zapewne był kiedyś świadkiem takiej operacji. To był pierwszy przypadek.

- Prowadził pan śledztwo?

- Nie. Sprawą zajęła się lokalna policja, ale nie znaleźli nawet podejrzanego. Sądzę, że doskonale pan wie, iż FBI podejmuje śledztwo jedynie, jeśli przestępca przekroczy granicę stanu. Moja rola zaczęła się, gdy w sześć miesięcy później popełniono kolejny gwałt połączony z morderstwem.

- Dlaczego wtedy mógł się pan włączyć?

- Druga ofiara - także bogata kobieta powracająca do domu po zmroku została napadnięta w innym, południowym stanie. Sprawdziłem szczegóły: dokładnie ta sama krwawa jatka, jak za pierwszym razem. Sugerowało to, że sprawcą jest ta sama osoba. Dlatego śledztwo przekazano FBI i ja się nim zająłem.

- Czy znaleziono jakieś ślady?

Tweed przypomniał sobie sprawy, które kiedyś rozwiązał, w czasach gdy był jeszcze oficerem wysokiej rangi w Wydziale Zabójstw Scotland Yardu. Często przestępca przypadkowo popełniał błąd.

- Nie - westchnął Ives. - Było to niezwykle frustrujące. Wreszcie po sześciu miesiącach dotarły do mnie szczegóły trzeciego morderstwa. Tym razem w jeszcze innym stanie na południu. Dlatego dane dotyczące trzeciego przypadku dostarczono mi niemal natychmiast. Dokonano kolejnej autopsji. Ofiarą znów okazała się zamożna, atrakcyjna kobieta samotnie powracająca po zmierzchu do domu. Jechała drogim samochodem poprzez nie zamieszkaną okolicę. Po obejrzeniu zwłok - zacząłem się zastanawiać, zadawać sobie pytania.

- Komu mogło się udać zatrzymać po zmroku tego rodzaju kobietę na podobnym odludziu? - domyślił się Tweed.

- Tak - Ives wydawał się zaskoczony - to było moje główne pytanie. Widziałem pana kiedyś na Konferencji Bezpieczeństwa w Waszyngtonie i jeden z moich przyjaciół, znający pana, powiedział mi, że jest pan dobry. Bardzo dobry...

Tweed nie odpowiedział. Zauważył, że Paula wpatruje się w panującą za oknem ciemność, dlatego spojrzał w tym samym kierunku. Spowite śniegiem szczyty i przełęcze były z łatwością dostrzegalne w świetle księżyca. Gdzieniegdzie błyszczały światła odległych wiosek. Z wyrazu twarzy dziewczyny Tweed domyślał się, że porównywała właśnie piękno widoku z okropnościami doświadczonymi na krętych drogach Wogezów. Ives wznowił swoje opowiadanie, podczas gdy pociąg powoli zaczął wytracać szybkość.

- Później mieliśmy jeszcze trzy podobne przypadki - niesamowicie podobne. Każdy w innym z południowych stanów. Nigdy nie wrócił do Tennessee. Za każdym razem bogata kobieta jadąca samotnie po zmroku przez odludzie. W każdym przypadku posłużył się tą samą ohydną techniką. Był wielokrotnym mordercą - uderzał sześciokrotnie.

- I nigdy żadnego dowodu? - dziwił się Tweed. - Niebywałe. Zwykle przynajmniej raz popełniają błąd.

- Ten nie był wyjątkiem. W ostatnim przypadku zostawił wyraźny odcisk palca pod klamką zatrzymanego samochodu marki Lincoln Continental. Dotarły do mnie wówczas plotki, że Humphries, mój były szef, ma zostać odwołany, zastąpiony przez kogoś nowego z Waszyngtonu. Szósty zmysł podpowiedział mi wtedy, żebym ukrył samochód ofiary na odludziu, w pewnej starej stodole. Wciąż się tam znajduje, jestem pewien. Mam również fotografię odcisku palca mordercy.

Newman wstał opierając się o ścianę. Rozpiął u góry palto, by mieć lepszy dostęp do schowanego w kaburze rewolweru. Ekspres dojeżdżał do dworca w Bazylei. Gdyby ktoś miał zamiar zaatakować, zrobiłby to teraz - by po pociągnięciu za spust móc jak najszybciej wyskoczyć z pociągu i zniknąć w tłumie. Tweed doskonale zdawał sobie sprawę z intencji przyjaciela. Zwracając się do Ivesa, wstał, by założyć płaszcz.

- Dokończymy naszą rozmowę nieco później - zaproponował. - Nadchodzi Cardon. Będzie pana chronił. A pan może zajmie się Ambergiem.

- Nie powinno nam już nic grozić, skoro wróciliśmy do Szwajcarii.

- Zapomniał już pan, jak w Zurychu uciekał z jednego hotelu do drugiego? - odświeżył mu pamięć Anglik.

Tweed oraz Newman opuścili pociąg idąc ramię w ramię. Tuż za nimi podążała Paula razem z Eve Amberg. Cardon strzegł tyłów za plecami Bartona Ivesa pilnującego szwajcarskiego bankiera.

Francuski punkt odprawy celno-paszportowej świecił pustkami. Kiedy przeszli przez szwajcarski punkt kontrolny, obawy Tweeda potwierdziły się. Za plecami urzędnika stał Arthur Beck w cywilnym ubraniu. Szef policji szwajcarskiej nie zareagował na ich widok nawet najmniejszym gestem. Kiedy ruszyli w kierunku restauracji, pojawił się Harry Butler. Zrównał krok z Tweedem.

- Jestem zaskoczony, że dojechaliście tak szybko - skomentował Tweed. Biorąc nawet pod uwagę, że nasz ekspres zatrzymał się bez wyraźnego powodu zaraz po wyjeździe z Colmar.

- Ciężka noga na gazie - odparł krótko Butler. - Na autostradzie to nie jest trudne. Czy naprawdę chcecie iść do restauracji? Czeka tam Pete Nield - obserwuje członka opozycji, który śledził nas kiedyś. Człowieka o głowie przypominającej trupią czaszkę. Widziałem go jeszcze w Bristolu, jak wydawał rozkazy swoim ludziom...

49

Opuszczając Colmar w drodze do Bazylei Marvin Mencken, w przeciwieństwie do Butlera i Nielda, miał dużo szczęścia. Po zabiciu podwładnego, któremu nie udało się zlikwidować Tweeda, Mencken skierował się na autostradę. Odjechawszy zaledwie kawałek drogi od Bristolu, zauważył stację benzynową. W tym samym momencie silnik jego renaulta zaczął się dławić.

Zatrzymawszy się przy stacji, Mencken poprosił mechanika, by podczas napełniania baku wyregulowano również zapłon. Zamierzał właśnie odjechać, kiedy dostrzegł dwa znajome pojazdy - szarego espace'a oraz furgonetkę. Mencken uśmiechnął się i ruszył za nimi.

- Mamy ogona - Nield ostrzegł Butlera za pomocą krótkofalówki.

- Wiem - odparł Butler. - Nic na to nie poradzimy. Musimy jak najszybciej dotrzeć do Szwajcarii. Jedziemy dalej. Zostawmy ten problem na później...

Kiedy dotarli do Bazylei, zaparkowali przed dworcem samochody i pojedynczo weszli do dworcowej restauracji pierwszej klasy. Każdy z nich usiadł przy osobnym stoliku i zamówił kawę. Wkrótce wszedł za nimi osobnik wyglądem przypominający szkielet. Mężczyzna ubrany w trencz wybrał stolik pod najdalszą ścianą i zamówił drinka.

- Przysłużę się Nortonowi - powiedział do siebie Mencken. - Ci dwaj czekają zapewne na resztę swojej bandy...

Nie przejmował się zbytnio, że opóźni swój przyjazd do Ouchy. Jego ludzie byli już w drodze do szwajcarskiego kurortu nad Jeziorem Genewskim.

Zatroszczył się już również o Louisa Sheena, który, strzeżony, wraz z walizką zawierającą niewyobrażalną fortunę miał zostać przetransportowany do Ouchy. Wydawało się, że właśnie tam miało dojść do wymiany. Mencken zmarszczył brwi, gdy po jakimś czasie zauważył, że Butler wstaje i wychodzi z restauracji.

Pete Nield pozostał przy swoim stoliku. Mencken spojrzał na szczupłego mężczyznę z krótko przyciętym wąsikiem, który zdawał się obserwować siedzącą dalej blondynkę.

Doszedł do wniosku, że jego przeciwnicy popełnili błąd. Zaczeka, aż znajdzie się z tamtym człowiekiem sam na sam w jakimś bardziej odludnym miejscu. Nie miał wątpliwości, że bez trudu mógłby mu wyprać flaki.

- Gdy widziałeś tego Amerykanina wydającego rozkazy - kontynuował Tweed rozmowę z Butlerem - czy odniosłeś wrażenie, że posiada dużą władzę?

- Sądzę, że jest jednym z najważniejszych zastępców Nortona. Wiem także, gdzie zaparkował swego renaulta - dodał Butler.

- Zaraz po wejściu wskażesz mi go. Następnie zabierzesz Ivesa, Paulę, Eve, Amberga i Cardona do espace'a. A potem zajmij się samochodem Amerykanina.

- Co zamierzasz zrobić? - spytał Butler.

- Już czas, żebyśmy razem z Bobem porozmawiali oko w oko z przeciwnikiem...

Tweed postanowił, że należało już zaprzestać ciągłej ucieczki. Jeszcze w Colmar stwierdził, że przejdą do ofensywy. Nadarzyła się właśnie okazja. W progu Butler wskazał Tweedowi Menckena, chociaż ten rozpoznał go niemal natychmiast - ten sam mężczyzna wkroczył kiedyś do baru w Baur-en-Ville w Zurychu, a gdy zauważył Paulę i Tweeda, szybko wycofał się do hotelu. W tej chwili Amerykanin obserwował Nielda.

Z rękoma w kieszeniach płaszcza, Tweed z Newmanem u boku ruszył wprost do stolika Amerykanina. Wyciągając jedną dłoń, odsunął sobie krzesło i usiadł twarzą w stronę Menckena, który w tym momencie zesztywniał. Newman usiadł z boku mężczyzny i używając lewej ręki, uniemożliwił mu odsunięcie krzesła.

Prawą dłoń trzymał pod rozpiętym paltem na rękojeści rewolweru.

- Spokojnie - odezwał się Newman. - Nie gorączkuj się, jak to ciągle powtarzają u was w Nowym Jorku.

- Co ma tu do rzeczy Nowy Jork? - odparł szyderczo Mencken.

Amerykanin sięgnął do wewnętrznej kieszeni trencza. Lewa dłoń Newmana zacisnęła się na nadgarstku mężczyzny.

- Uważaj, żebyś nie wyjął czegoś niewłaściwego - ostrzegł ponownie.

- Zaczynają puszczać nerwy? - zakpił Mencken.

Powoli wysunął dłoń. Trzymał paczkę marlboro i zapalniczkę. Przypalając papierosa, wypuścił dym w kierunku Tweeda, który, zanim przemówił, odpędził go dłonią.

- Być może mój przyjaciel powinien powiedzieć w Waszyngtonie.

- Przestańcie chrzanić - warknął Mencken, zdenerwowany wzmianką o Waszyngtonie.

- Mam nadzieję, że nie przeszkadza ci nasze towarzystwo kontynuował Tweed - zresztą ty już od dawna trzymasz się nas. Może zechciałbyś wyjaśnić mi dlaczego?

- Co to, do cholery, ma znaczyć?

- Jak się wyrażasz - skarcił go Newman. - Powinieneś zwracać większą uwagę na swoje słownictwo. Pytaliśmy, dlaczego kręcisz się za nami od czasu wyjazdu z Zurychu. Mój przyjaciel bardzo chciałby usłyszeć odpowiedź.

- Kimkolwiek jesteście, i tak nie muszę z wami rozmawiać...

- Nie myślałbym teraz o ucieczce - ostatnia uwaga pochodziła od Nielda, który tymczasem usiadł przy stoliku za plecami Amerykanina, odwracając krzesło w jego stronę. - Nigdy nie miałeś wrażenia, że ściany walą ci się na głowę?

- To jest wolny kraj. Jesteśmy w Szwajcarii.

Agresywność Menckena powoli traciła na sile. Jeszcze kilka minut temu był pewny, że uda mu się przygwoździć gdzieś Nielda. Teraz sam został przygwożdżony.

Przeklinał fakt, że wszystkich swoich ludzi wysłał do Ouchy. Nagle zorientował się, że wraz z opuszczeniem restauracji przez blondynkę, został jedynie w obecności przesłuchujących go mężczyzn. Zniknęła nawet obsługa. Był już przecież późny, marcowy wieczór.

- Czy w dzisiejszych czasach Ameryka jest naprawdę wolnym krajem? - zapytał Tweed. - Biorąc pod uwagę ludzi znajdujących się u władzy? Gdy już mówimy o władzy, jak się miewa mój stary znajomy, pan Norton?

- Słuchajcie... - Mencken mówił szybko, jakby chciał przekonać Tweeda, że nie ma pojęcia, o co im chodzi. - Słuchajcie, jestem pracownikiem firmy zajmującej się sprzedażą urządzeń mechanicznych. Kiepski interes...

- Dużo urządzeń mechanicznych udaje się wam sprzedać w Wogezach? - spytał Tweed z naciskiem.

- Jeżeli się ode mnie nie odczepicie, wezwę policję...

Oczy Menckena, sposób palenia papierosa - uważał, by nie wydmuchiwać dymu w twarz Tweeda - a także drżenie ukrytych pod trenczem ramion zdradzały stan najwyższego napięcia. Marvin Mencken rozłaził się w szwach.

- Ależ proszę, wezwij policję - zaproponował Newman. - Najlepiej od razu kogoś ważnego. Tak się składa, że na stacji widzieliśmy głównego komendanta Policji Federalnej. Chcesz, żebym poszedł po niego? Nie ma sprawy.

- Chłopaki, słuchajcie, spotkanie z wami było troszkę nieoczekiwane. Miałem dziś ciężki dzień. Pełen napięć - odwrócił się w stronę Newmana. - Rozumiecie. Zawsze tak jest, gdy przebywa się z dala od domu. Stres. O co wam właściwie chodzi?

- Może zaczęlibyśmy od twojego nazwiska? - zaproponował Tweed.

- Pewnie. Czemu nie? Nazywam się Marvin Mencken...

- Dla jakiej firmy pracujesz?

- Dla fabryki ze Środkowego Zachodu. Myślę, że wzięliście mnie za kogoś innego. Zgadza się?

- Nie zgadza się - zaprzeczył Tweed, wciąż zachowując całkowity spokój.

- Mógłbyś spędzić Bóg wie ile lat w szwajcarskim więzieniu, a to nie jest najwygodniejsze miejsce. Wierzą tu w skuteczność surowych kar za przestępstwa.

- Jakie przestępstwa? - Mencken zgasił papierosa i natychmiast zapalił następnego. - Powiedziałem już, że chyba bierzecie mnie za kogoś innego...

- Granat na Bahnhofstrasse rzucony przez fałszywego kalekę - kontynuował Tweed, nie zważając na tłumaczenia Amerykanina. - Sprawę prowadzi sam szef policji, Beck. To twardy człowiek.

- Nic nie wiem o żadnym granacie - protestował Mencken.

Pocił się. Na czole tworzyły mu się duże krople. Newman podał mu chusteczkę.

- Otrzyj twarz.

Mencken przyjął chustkę. Nie chciał wyjmować własnej, bojąc się, że okaże strach.

- Widzicie, do jakiego stanu mnie doprowadziliście? Co to znaczy? Przesłuchanie? Nie muszę tego znosić...

- Dochodzi jeszcze masakra w Kornwalii. Osiem osób zastrzelonych z zimną krwią przez zamaskowanego mordercę.

- Masakra? W Anglii? - Mencken poprawił się na krześle. - Wy chyba oszaleliście. Powiedziałeś: „w Kornwalii”? A gdzie to jest? Nigdy tam nie byłem. Coś się wam popieprzyło. Bierzecie mnie za kogoś innego!

Tweed z uwagą obserwował reakcje Amerykanina, przysłuchując się jego odpowiedziom. Po raz pierwszy w jego głosie dała się zauważyć pewność siebie człowieka mówiącego prawdę.

Nield jednym okiem obserwował wejście do restauracji. W pewnym momencie w drzwiach pojawił się na chwilę Butler, pokazując ręką, że spełnił swoje zadanie. Uporał się już z renaultem Menckena. Kiedy Butler zniknął, Nield dwukrotnie skinął głową, przekazując znak Tweedowi. Jego szef westchnął, spojrzał na zegarek, po czym podniósł się i włożywszy dłonie do kieszeni odezwał się do Amerykanina.

- Radzę ci skorzystać z porannego lotu do Zurychu. Tam będziesz się mógł przesiąść na bezpośredni samolot do Waszyngtonu. Możesz po prostu zostawić Nortona.

- Do Waszyngtonu? Już wam mówiłem - jestem ze Środkowego Zachodu. - O co chodzi z tym Waszyngtonem? I ciągle Norton, Norton i Norton. Kim on, do cholery, jest?

Mencken mówił już tylko do siebie, gdyż Tweed opuścił restaurację. Newman podążył za nim, zostawiając jedynie Nielda, by obserwował Amerykanina.

Kiedy zniknęli, Nield również podniósł się, pochylił i poklepał Menckena po ramieniu.

- Na twoim miejscu, nie wychodziłbym przez najbliższe dziesięć minut. W przeciwnym wypadku mógłbyś natknąć się na czekającą na zewnątrz policję i zostać zaaresztowany. Zainteresowałaby ich szczególnie broń, którą trzymasz pod pachą. Więc zrób sobie sam przysługę i zacznij już odliczać...

- Myślę, że osiągnąłem swój cel - zwrócił się Tweed do Newmana, gdy szli w kierunku wyjścia ze stacji.

- A mianowicie?

- Wstrząsnąć panem Menckenem. I ponad wszystko sprawić wrażenie nieudolnego. Wcześniej czy później będzie musiał złożyć Nortonowi raport z naszego spotkania. Chcę, żeby byli bardzo pewni siebie w chwili ostatecznej konfrontacji...

Butler odprowadził ich do espace'a. Barton Ives zastosował się do sugestii Tweeda wypowiedzianej jeszcze w pociągu. Odeskortował Amberga do espace'a zaparkowanego tuż przed dworcem. Obaj mężczyźni siedzieli teraz z tyłu i Ives, czujny jak zwykle, z uwagą obserwował zbliżającego się Tweeda i jego towarzyszy.

Paula, zakładając, że Tweed znowu osobiście poprowadzi samochód, siedziała samotnie z przodu. Eve wybrała miejsce w rzędzie za nią, przy drugim boku Amberga. Czyżby i ona podejrzewała, że Szwajcar zamierza podjąć próbę ucieczki przy pierwszej nadarzającej się okazji?

Tweed wskoczył za kierownicę, podczas gdy Newman usiadł na samym tyle.

Zamknąwszy za sobą drzwi, Tweed podniósł się nagle, przeszedł do tyłu w kierunku milczącego Amberga i klepnął bankiera w kolano.

- Powiedziałeś, że klucz do sejfu w Ouchy przechowywany jest w oddziale twojego banku na Bankverein. Pojedziemy tam teraz. W towarzystwie Newmana otworzysz bank, wejdziesz do środka, zabierzesz klucz i wrócisz do samochodu.

Zrozumiałeś?

- O tej porze włączone są alarmy... - zaczął bankier.

- Które doskonale potrafisz wyłączyć, tak aby nie obudziły połowy Bazylei. Amberg, nie próbuj ze mną swoich sztuczek. Straciłem już do nich cierpliwość.

- Gdzie jest Philip Cardon? - zapytał Newman.

- Za chwilę wsiądzie do samochodu. Na własne życzenie obserwował okolicę z drzwi wejściowych tamtego hotelu. Cardon jest sprytny...

Tweed usadawiając się z powrotem za kierownicą rozejrzał się dookoła.

W chłodzie zimowej nocy nie zauważył żadnych spóźnionych przechodniów. Na pobliskim przystanku zatrzymał się jeden z ostatnich, brunatno-żółtych tramwajów - znacznie mniejszy od swoich zuryskich odpowiedników. Wewnątrz nie było żadnego pasażera. Nikt również nie czekał na przystanku. Paula zachowywała milczenie, wyczuwając, że Tweed pochłonięty był swoimi najskrytszymi myślami. Zauważył Butlera i Nielda śpieszących w stronę furgonetki, zaczekał, dopóki nie wsiedli, po czym ruszył w drogę do Zuricher Kredit Bank.

Jechał wzdłuż linii tramwajowej po ulicy opadającej w dół, w kierunku Renu i Drei Konige, gdzie zatrzymali się podczas poprzedniego pobytu. Od tamtego czasu upłynęło już chyba z milion lat. Po drodze nie napotkali żadnego samochodu. W bocznym lusterku Tweed przez cały czas widział jadącą za nimi furgonetkę z Butlerem i Nieldem.

- To powinno być za następnym rogiem, jeśli się nie mylę - odezwał się, wyczuwając niepokój Pauli.

- W Bazylei wcześnie chodzi się spać - napomknęła.

- Nie ma zbyt wielu atrakcji - odparł.

- Zatrzymaj samochód! W moim banku pali się światło. Ktoś się włamał...

Głos Amberga zabrzmiał zdumiewająco żywym i rozkazującym tonem. Tweed włączył kierunkowskaz, po czym podjechał do krawężnika. Odpinając pasy, odwrócił się do tyłu, by popatrzeć na Amberga.

- Może to ta kobieta, która prowadzi dla ciebie ten oddział... zaczął Tweed.

- Mówię ci, to nie może być ona. Karin powinna pójść do domu już kilka godzin temu. Wychodzi zawsze o tej samej porze. Mieszka w pobliżu.

- I zawsze chodzi tą samą drogą?

- Tak. Nawet gdy musi zrobić zakupy, najpierw idzie po koszyk...

- Zawsze o tej samej porze i tą samą drogą? - powtórzył Tweed.

- Tak. Już ci powiedziałem...

A więc nawet szwajcarskie zabezpieczenia mogą zawieść, pomyślał ponuro Tweed. Scenariusz wydarzeń był oczywisty. Ktoś, poznawszy wcześniej zwyczaje Karin, zapewne śledził ją w drodze do domu. Następnie, grożąc bronią, zmusił do powrotu do banku już po zmroku razem ze wszystkimi kluczami. Odgadli, że wewnątrz zainstalowano alarm, więc posłużyli się Karin. Obecnie znajdowali się w środku, a ona niewątpliwie wiedziała o kluczu umożliwiającym otwarcie sejfu w Ouchy. Tweed pomyślał, że już wie, dlaczego Mencken pojawił się w restauracji dworcowej - chciał umożliwić swoim ludziom wykonanie zadania.

- Będzie lepiej, jeżeli pójdę sprawdzić, co się dzieje.

Newman już wcześniej wysiadł z samochodu i teraz stał przy oknie od strony Tweeda. W prawej dłoni trzymał rewolwer Smith & Wessona.

- Weź ze sobą Butlera i Nielda - rozkazał Tweed. - Wewnątrz może być kilku uzbrojonych mężczyzn.

- Więc ja też pójdę z nimi - odezwał się Cardon, który nagle pojawił się u boku Newmana.

- Pójdę i ja - dodała Paula, trzymając w dłoni swojego browninga.

- Zostajesz tutaj, żeby mnie chronić - nakazał jej Tweed.

Paula przygryzła wargę, otworzyła usta, by coś odpowiedzieć, lecz zmieniła zdanie. Tweed sprytnie zapędził ją w kozi róg. Newman zmuszony był prowadzić Amberga za ramię, by „nakłonić” go do pójścia z nimi.

- Zastanawiam się, jakie piekło rozpęta się, gdy wejdą do środka.

- Pójdę przodem - poinformował Newman pozostałych. - Nie podoba mi się ta sprawa. Zapomnieli zamknąć za sobą drzwi...

Na pierwszym piętrze paliły się wszystkie światła, ale w hallu wejściowym panowała całkowita ciemność. Newman zatrzymał się, lewą ręką nakazując innym, by również stanęli. Czekał, aż jego wzrok przyzwyczai się do ciemności.

Chętnie posłużyłby się kieszonkową latarką, ale włamywacze mogli pozostawić strażnika na szczycie schodów. Z boku biegła balustrada z kutego żelaza, a podłogę w hallu wyłożono marmurem. Niektóre szwajcarskie banki udowadniały w ten sposób swoim klientom, że dokonali właściwego wyboru.

- Nic nie słychać - szepnął mu do ucha Cardon. - Jest zbyt cicho. Może zdążyli już wyjść...

- Przyjmij lepiej, że na górze czeka na nas cała armia - odparł również szeptem Newman.

Trzymając się balustrady, rozpoczął wspinaczkę. Jego buty na gumowych podeszwach nie wydawały najmniejszego dźwięku - pierwsze piętro wydawało się zdumiewająco wysoko ponad parterem. Nagle usłyszał męski głos.

- Zrób to, moja droga, nie mamy na to całej nocy. Otwórz ten cholerny sejf, zanim zeszpecę ci na zawsze twarzyczkę...

Mężczyzna posługiwał się angielskim z niemal arystokratycznym akcentem.

Newman pomyślał o Gauncie, który złapawszy Butlera na bazylejskim dworcu, powiedział, że zamierza jechać prosto do Ouchy. Dotychczas nie przykładał wagi do wspomnianej mu przez Harry'ego informacji.

- Nie! Proszę! Zrobię to...

Ton głosu kobiety, która również mówiła po angielsku, zdradzał stan najwyższego przerażenia. Newman ruszył do przodu. Przeskoczył ostatnie schodki z Cardonem tuż za plecami. Pozostali biegli za nimi. Przemknąwszy przez korytarz, stanął z bronią w ręku w otwartych drzwiach oświetlonego pomieszczenia.

Nad pochyloną kobietą, zajętą otwieraniem szyfrowego zamka sejfu, stał niski szczupły mężczyzna, przykładając jej nóż do gardła. Z pulchną twarzą, wydętymi ustami oraz cofniętym podbródkiem wyglądał na trzydziestolatka. Obserwując śmiertelnie przerażoną kobietę, uśmiechał się szyderczo.

Rozległo się stuknięcie i masywne drzwi kasy zostały otwarte.

- Rzuć nóż! - rozkazał Newman. - Jest nas czterech.

- Odsuń się albo poderżnę jej gardło - powiedział mężczyzna piszczącym głosem.

Newman uśmiechnął się, podszedł bliżej i przystawił lufę rewolweru do jego skroni, po czym docisnął nieco mocniej.

- Niczego nie będziesz podcinał - powiedział po cichu. - Ponieważ gdybyś to zrobił, w następnej sekundzie połowa twojej głowy rozprysnęłaby się na tamtej ścianie. Skończ już swoje głupie gierki. Rzuć to! - zagrzmiał. - Albo zginiesz.

Nóż uderzył o podłogę. Cardon zauważył, że trzymająca go ręka drżała niczym liść na wietrze. Napastnik wpatrywał się w Newmana, jakby zobaczył ducha.

- Kim, do cholery, jest ten palant - spytał zniecierpliwiony Cardon.

- Poznajcie pana Joela Dysona, nałogowego poszukiwacza sensacji. Na zewnątrz czeka osoba, która bardzo chciałaby cię poznać, Joel.

Część trzecia
Władza

50

W Waszyngtonie było późne popołudnie, a światła lamp ulicznych rozmazywały równomiernie padające płatki śniegu. Prezydent Bradford March przechadzał się właśnie po Gabinecie Owalnym, kiedy w drzwiach stanęła Sara.

- O co chodzi tym razem? - warknął. - Kolejne kłopoty? Aha, kiedy wreszcie dostanę raport w sprawie zdrady Świętej Trójcy?

- Być może to dobra wiadomość - odpowiedziała uspokajającym tonem. - Norton na linii.

- Zostaw mnie samego, gdy będę rozmawiał z tym skurwielem...

March, siadając w fotelu, wziął głęboki oddech, a następnie podniósł słuchawkę. Był w okropnym nastroju.

- Zgłasza się Norton. Dotarłem do Neuchatel...

- Naprawdę? Wspaniale. A gdzie to, do cholery, jest?

- W Szwajcarii. We francuskojęzycznej części...

- Obcujemy teraz z żabojadami, tak? Chyba nie masz tam żadnej kobiety, co? Gdybyś miał, Mencken na pewno by mi powiedział i...

- Jestem sam i bardzo mi się spieszy. Zechce mnie pan wysłuchać, czy mam się rozłączyć?

- Norton... - ton głosu Marcha stał się niebezpiecznie miękki. - Jeśli jeszcze raz spróbujesz mi grozić, Mencken natychmiast przejmie dowodzenie. Zrozumiano?

- Jestem niedaleko od Ouchy - gdzie ma dojść do skutku wymiana. Pieniądze w zamian za dwa poszukiwane przez pana przedmioty. Cała okolica została obstawiona przez moje oddziały. Być może uda mi się wszystko załatwić jeszcze tej nocy...

- Lepiej, żeby tak było. Oczywiście, jeżeli uda ci się zdobyć poszukiwane przedmioty bez utraty forsy, czekać cię będzie spora nagroda.

- Czy jest sens pytać ile? - zaryzykował Norton.

- Myślałem, że ci się spieszy to tego Ouchy. W porządku. Skoro już zapytałeś. Pięćdziesiąt patoli - odrzekł March, biorąc obiecaną sumę z przestworzy.

- Jeszcze zadzwonię. Mój nowy numer w hotelu w Ouchy to...

- Zapisałem. A teraz dosiadaj swojego rumaka...

W pokoju hotelowym w Neuchatel, wynajętym na całą noc, by móc swobodnie telefonować, Norton odłożył słuchawkę. Przynajmniej tym razem zdołał pokonać Marcha, kontaktując się z nim z własnej woli i podając mu swój nowy numer telefonu.

Następnie, włożywszy futro, zszedł na dół, poinformował recepcjonistę, że wróci na kolację, po czym znikł w ciemnościach z zamiarem natychmiastowego wyjazdu do Ouchy.

W Waszyngtonie March zamyślił się głęboko. Nagroda? Jedyną nagrodą czekającą na Nortona po powrocie będzie kulka w tył głowy.

March nigdy nie podejmował zbędnego ryzyka. Zakładał, że Norton - pomimo otrzymanych rozkazów - zechce rzucić okiem na cały film i przesłuchać kasetę, gdy tylko je zdobędzie. Wszelkie ryzyko przestanie istnieć wraz z jego śmiercią. Być może sytuacja zaczynała się poprawiać. Prezydent otworzył butelkę piwa, napił się, po czym zamyślił nad Świętą Trójcą.

Senator Wingfield przebywał samotnie w swoim gabinecie przy zaciągniętych zasłonach. Podobnie jak prezydent również zaspokajał pragnienie, lecz w jego przypadku napojem była brazylijska kawa w serwisie Royal Doulton podana na srebrnej tacy. Czytał właśnie napisaną na maszynie wiadomość, która nadeszła specjalną przesyłką z Europy. Prócz szwajcarskich pieczątek na kopercie, nie było żadnej innej, nawet najdrobniejszej wskazówki mogącej zdradzić miejsce pobytu nadawcy.

- Masz rację, Calloway - powiedział do siebie głośno, zwracając się do nieobecnego wiceprezydenta. - Trzymaj głowę jak najniżej, kiedy zaczną świstać kule.

Dostarczenie przesyłki wprost do Chevy Chase wywoływało cyniczny uśmiech na ustach senatora. Z łatwością mógł sobie wyobrazić krótką rozmowę telefoniczną odbytą pomiędzy Jebem Callowayem i jego człowiekiem z FBI.

- Barton, najlepiej będzie, jeżeli począwszy od dzisiaj, wszelkie informacje przesyłać będziesz wprost do senatora Wingfielda...

Wiadomość była nieskomplikowana, lecz zarazem niezwykle niebezpieczna, gdyby przypadkiem trafiła w niepowołane ręce. Na przykład do Gabinetu Owalnego. Przesilenie wydawało się bardzo bliskie. Senator zdawał sobie sprawę, że wkrótce zmuszony będzie do poważnego zastanowienia się nad dalszym postępowaniem. Inicjatywa spoczywała w jego dłoniach.

Mam niezbity dowód dotyczący tożsamości sześciokrotnego mordercy z Południa. Spodziewam się zdobyć wkrótce więcej danych. Skontaktuję się wtedy ponownie - osobiście, jeżeli będzie to możliwe.

Barton Ives.

- Poznaj Joela Dysona - powiedział Newman, przedstawiając Tweedowi swojego więźnia, kiedy powrócili do espace'a. - W końcu - dodał po chwili.

Jeszcze wewnątrz banku Cardon, zawsze zaopatrzony we wszystko, co ewentualnie mogłoby się przydać, wydobył kajdanki, którymi skuł Dysonowi ręce za plecami. Niski, szczupły mężczyzna z rozczochranymi włosami spojrzał na Tweeda.

- Złożę zażalenie w konsulacie brytyjskim. Wciąż jestem obywatelem Wielkiej Brytanii.

- Mam lepszy pomysł - zaproponował Tweed. - Możemy przekazać cię ambasadzie amerykańskiej w Bernie. W Waszyngtonie jest pewien bardzo wysoko postawiony człowiek, który ucieszyłby się ze spotkania z tobą.

- Niech pan tego nie robi, na miłość boską. To byłoby jak rzucenie chrześcijanina na pożarcie lwom - błagał, naśladując sposób mówienia mieszkańców wschodniego Londynu.

- Proszę, jaki chrześcijanin - skomentował Newman. Potem dodał szorstkim głosem: - Nie próbuj bawić się w głupie gierki z moim przełożonym. On nie żartuje.

- Boże, nie! Błagam was...

Dyson załamał się zupełnie. Tweed spojrzał na klęczącego mężczyznę, który drżał z przerażenia. Z niesmakiem zacisnął usta, po czym polecił Butlerowi:

- Zabierz go do furgonetki. Upewnij się, żeby siedział cicho w drodze do Ouchy. Później go przesłucham.

Dyson otworzył usta do krzyku. Nim zdołał wydobyć z siebie jakikolwiek dźwięk, odziana w rękawiczkę dłoń Newmana zamknęła mu usta. Nield zakneblował Dysona, a potem razem z Butlerem odnieśli go do furgonetki. Przez ten czas Tweed i Paula wysłuchali krótkiej relacji Newmana z wydarzeń wewnątrz banku.

- Karin, porwana asystentka Amberga, jest w lepszym stanie niż by się można spodziewać - dodał Newman. - Nalegała na pozostanie w banku, by mogła zaparzyć kawę dla siebie i strażnika, którego Dyson ogłuszył, kiedy przyjechali razem z Karin.

- Sądzę, że powinniśmy jak najszybciej wynieść się z Bazylei - podjął decyzję Tweed. - Im wcześniej dotrzemy do Ouchy, tym lepiej.

- Kim jest ten zabawny, mały człowieczek, którego zabrali twoi ludzie? - rozległ się z tyłu espace'a głos Eve.

- Jeden z mniej ważnych przeciwników - odpowiedział szybko Tweed.

- Eve rzeczywiście lubi być zorientowana w sytuacji - skomentowała Paula. - W przeciwieństwie do Amberga, który robi wrażenie, jakby mu na niczym nie zależało.

Trzasnęły drzwi. Newman i Cardon wsiedli do środka. Cardon zajął miejsce u boku bankiera, podczas gdy Newman usiadł za Paulą. Tweed odpowiedział na uwagę swojej przyjaciółki, dopiero gdy ruszył i wyjechał na drogę prowadzącą do Ouchy.

- Amberg ma ponurą minę. Nawet nie zapytał Karin o samopoczucie. To typowe. Z obu braci on zawsze był bardziej oziębły. A teraz pozwól mi skoncentrować się na prowadzeniu zakończył.

Znajdowali się już dość daleko na południe od miasta, kiedy Tweed odezwał się do Pauli, starając się, by inni nie mogli dosłyszeć jego słów.

- Miałem rację, sugerując istnienie dwóch różnych, a jednocześnie wiążących się ze sobą zagadek, z których jedna nie mogłaby istnieć bez drugiej. Popełnione dotąd morderstwa można podzielić na dwa typy, co wskazuje na istnienie dwóch różnych sprawców.

- Dwa typy zbrodni?

- Wysadzenie naszej kwatery głównej w Park Crescent, granat rzucony w centrum Zurychu, pułapki bombowe na moście w Kayserbergu i w Wogezach. Takich grupowych akcji może dokonać jedynie duża organizacja dysponująca ogromnymi siłami. Krótko mówiąc Norton i jego Amerykanie. To jeden wyraźny styl działania.

Tweed nieco przyspieszył. Na biegnącej u podnóża gór drodze nie było żadnych innych pojazdów. Chciał jak najszybciej dotrzeć do Ouchy, przesłuchać Joela Dysona, zmusić Amberga do wydania im kasety i filmu oraz usłyszeć pozostałą część opowieści Bartona Ivesa. Paula zerknęła na Ivesa zapatrzonego w panującą za oknem ciemność.

- Powiedziałeś - dwa typy morderstw - przypomniała Tweedowi. - Jaki jest drugi?

- Uważam, że do Tresillian Manor przybyła jedna osoba przebrana za listonosza, zasztyletowała lokaja, weszła do kuchni, unieszkodliwiła obsługę za pomocą gazu łzawiącego, a następnie wkroczyła do jadalni z pistoletem maszynowym i z zimną krwią zastrzeliła siedem siedzących za stołem osób.

- Uważasz, że to nie Norton?

- Inny styl niż w przypadku Nortona. Weź również pod uwagę uduszenie garotą Helen Frey oraz jej przyjaciółki, Klary. Sądzę, że zabójca miał garotę z drutu zamaskowaną jako sznur pereł - stąd pojedyncza, poplamiona krwią perła znaleziona w mieszkaniu Helen.

- Garota w sznurze pereł...

- Proponuje Helen założenie pereł na szyję, by mogła sprawdzić, jak w nich wygląda. Która kobieta oparłaby się takiej propozycji? Tą samą techniką po służył się w przypadku Klary.

- Mężczyzna - powiedziała w zamyśleniu. - Być może nawet ofiarował im te perły w prezencie. Wtedy nie mogłyby się oprzeć.

- A więc znowu sprawcą była pojedyncza osoba - w przeciwieństwie do masowych ataków Nortona.

- Co jednak powiesz na zamordowanie miłego detektywa, jakim był Theo Strebel? Został zastrzelony - przypomniała mu.

- W przypadku mężczyzny nie można było zastosować triku z garotą ukrytą w sznurze pereł, nieprawdaż? Jednak z całą pewnością zastrzelił go ktoś znajomy, niewzbudzający podejrzeń. Ponownie samotny morderca. Nie zapominaj też o człowieku w kapeluszu z szerokim rondem, który prześladował Jennie Blade.

- Mam wobec niej mieszane uczucia. Ten typ kobiet zawsze wzbudzał we mnie podejrzenia.

- Czy nie chodzi po prostu o zwyczajną antypatię? - zapytał.

- Mężczyźni potrafią być bardzo naiwni, gdy chodzi o kobiety. Szczególnie, gdy taka kobieta spogląda zalotnie. Na dodatek znacznie wcześniej Jennie wspomniała, że widziała w Padstow Eve, w czasie gdy wydarzyła się masakra. Myślę, że kłamie, a to mogłoby być niezwykle istotne kłamstwo.

- W jakim sensie? - dopytywał się.

- Sugeruje, że Jennie mogła być w Padstow w czasie masakry.

- Możesz mieć rację.

- Poza tym - kontynuowała podekscytowana Paula jedynie przez chwilę widziałam fałszywego listonosza, kiedy nadjeżdżał.

- A więc jakie wnioski wyciągasz? Pamiętaj, że Jennie ma długie, złote włosy.

- Nawet w tej dziedzinie mężczyźni mało wiedzą o kobietach. Jennie mogła spiąć sobie włosy na czubku głowy. Fałszywy listonosz nosił czapkę, która z łatwością mogła ukryć włosy. Było wtedy chłodno, więc nie wydało mi się dziwne, że listonosz miał na głowie czapkę - było naprawdę zimno.

- Nadal jednak nie chce mi się wierzyć - odrzekł Tweed.

- A teraz odjechała z Gauntem, który jak twierdzi Butler, diabelnie spieszył się swoim BMW do Ouchy.

- Jeżeli do wszystkiego dołączysz Gaunta, twoje przypuszczenia nabierają dużego prawdopodobieństwa - przyznał Tweed. - Mam wrażenie, że rozwiążemy całą zagadkę w dwóch etapach. Po pierwsze film i kaseta, które wyjaśnią nam zaangażowanie Waszyngtonu - usilne starania Nortona, by nas zatrzymać. Później zapewne pojedziemy do Padstow, by przyskrzynić osobę odpowiedzialną za masakrę. Nie mówiąc już o morderstwach Helen Frey, Klary i Theo Strebla.

- Myślisz, że wiesz, kto popełnił wszystkie te zbrodnie, nieprawdaż? - rzuciła Paula wyzwanie.

- Wiem już od pewnego czasu. Kluczem jest wzmianka Jennie Blade o pojawieniu się człowieka w czarnym kapeluszu w Colmar.

Kiedy Marvin Mencken opuścił restaurację na dworcu w Bazylei - nie chcąc ryzykować, odczekał wcześniej kwadrans - natychmiast pospieszył do zaparkowanego renaulta. Zamierzał właśnie wsiąść za kierownicę, gdy zauważył, że w prawym przednim kole nie ma powietrza.

Głośno przeklął, a następnie wziął się do wymiany. Podczas gdy Tweed przesłuchiwał go wewnątrz restauracji, Butler posłużył się najprostszą metodą unieruchomienia samochodu.

Mencken pracował z mozołem w próżnej nadziei, że zdoła dotrzeć do Ouchy przed Nortonem. Pocąc się z wysiłku, pomimo przenikliwego zimna, wreszcie usiadł za kierownicą i zapalił silnik. Opóźnienie sprawiło, że kiedy Norton dojechał do celu, nie było nikogo, kto mógłby podać mu adresy hoteli, w których zatrzymali się członkowie oddziału.

Hotel Chateau d'Ouchy był jednym z najdziwaczniejszych i najbardziej intrygujących hoteli, jakie Paula kiedykolwiek widziała. Tweed zjechał espace'em ze stromego wzgórza, skręcił na drogę biegnącą po równym terenie i kiedy księżyc wynurzył się zza chmur, Paula po raz pierwszy ujrzała Jezioro Genewskie największe ze szwajcarskich jezior. Ciągnąca się w dal w kierunku odległej Francji powierzchnia wody była spokojna, bez najmniejszej zmarszczki.

Kiedy Tweed zatrzymał się, prowadzona przez Butlera furgonetka wyminęła espace'a i pomknęła dalej, by spenetrować teren. W czasie gdy Tweed czekał, Paula wyjrzała przez okno na Chateau d'Ouchy. W świetle lamp hakowych widać było kamienne ściany koloru płowego oraz dach pokryty czerwoną dachówką poprzecinaną gdzieniegdzie ozdobnymi, lecz wyglądającymi ponuro zygzakami.

Na rogach budowli strzelały w niebo wieżyczki.

- Wydaje się stary jak świat - skomentowała.

- W dwunastym wieku był warownym zamkiem - poinformował ją Tweed. - Jest tu dość spokojnie.

Paula pomyślała, że „spokojnie” to za mało powiedziane, biorąc pod uwagę zgiełk Zurychu. Po przeciwnej stronie ulicy znajdował się półkolisty port otoczony dziwacznymi, zielonymi latarniami, których światło odbijało się w wodach jeziora. Łodzie okryte na zimę niebieskimi plandekami z plastiku stały przycumowane do boi.

Szczególnie uderzył ją panujący wokół bezruch. Na jeziorze nie było żywej duszy, nie przejeżdżały żadne samochody, w zasięgu wzroku nie było ani jednego człowieka. Przy drodze, którą przyjechali, stał rząd małych hoteli i kawiarni, wszystkie wyglądały na zamknięte. Kiedy Tweed opuścił szybę, do wnętrza samochodu wpadło świeże powietrze - jakże różne od lodowatego powietrza w Wogezach. Niespodziewanie przy oknie pojawił się Marler.

- Możecie zejść na ląd - zażartował, jednocześnie wręczając Tweedowi kartkę. - Jest to lista okolicznych hoteli, w których zatrzymali się ludzie Nortona. Chateau d'Ouchy, jeśli się nie mylę, jest czyste...

Tweed zaparkował espace'a na dziedzińcu, obok czerwonego mercedesa Marler a. Wszedł do hotelu razem z Paulą, która nawiązała rozmowę z recepcjonistką, przypominając jej o dokonanej telefonicznie rezerwacji.

- Mówiła pani, że będziemy mogli zjeść kolację, nawet gdybyśmy przyjechali bardzo późno.

- Jadalnia jest do państwa dyspozycji, gdy tylko państwo zechcą.

- Sądzę, że najpierw wszyscy chcieliby udać się do swoich pokoi, by się nieco odświeżyć - włączył się Tweed.

Zauważył, że do środka wszedł już Ives w towarzystwie Amberga i Cardona. Za nimi pojawili się Butler i Nield ciągnący przygnębionego Joela Dysona. Nakazał im obu na zmianę pilnować więźnia w jego pokoju. Fotograf miał otrzymywać jedynie kanapki i wodę mineralną. Następnie poprosił Paulę i Newmana, by razem z Ivesem po zameldowaniu się przyszli do jego pokoju. Nie wolno było zmarnować ani chwili. Jeden Bóg tylko wiedział, co miał przynieść poranek.

- Na wezwanie jakiej osoby samotne kobiety byłyby skłonne zatrzymać się w ciemności, na pustkowiu?

Tweed powtórzył kluczowe pytanie, które zadał Bartonowi Ivesowi w ekspresie z Colmar do Bazylei. Wcześniej, ze względu na Paulę i Newmana, w skrócie powtórzył historię opowiedzianą przez Ivesa. Agent FBI siedział wyprostowany na kanapie obok Pauli. Naprzeciw nich Tweed i Newman zajęli miejsca na krzesłach.

- Tak, właśnie takie pytanie nieustannie sobie zadawałem. W końcu, w dwóch ostatnich przypadkach, fatalnej nocy w pobliżu znajdowały się również inne osoby. Wyprzedzały one samochody ofiar - a następnie mijały zaparkowanego na poboczu brązowego cadillaca. Nagle doznałem niespodziewanego olśnienia - możecie to nazwać szczęściem, jeśli chcecie. Zacząłem sprawdzać ruchy pewnego mężczyzny, by upewnić się, czy przypadkiem podczas sześciu nocy, kiedy popełniano kolejne morderstwa, nie przebywał w tych samych stanach.

Ives zamilkł, by zapalić papierosa. Paula rozejrzała się po apartamencie, który zarezerwowała dla Tweeda. Składał się z wygodnego, przestronnego salonu oraz znajdującej się za hakowatymi drzwiami sypialni. Następnie ponownie skoncentrowała się na Ivesie, który wznowił swoją opowieść.

- Znalezienie danych nie było trudne. Prawdziwy problem stanowiło utrzymanie dochodzenia w tajemnicy. Wiedziałem, że gdybym miał rację, zagrożone by było moje własne życie. Władza daje ogromne wpływy.

- A więc sprawdzał pan kogoś wysoko postawionego? - spytała Paula.

- Wysoko postawionego i bezwzględnego - potwierdził Ives. - To konieczne, by dotrzeć na zajmowane przez niego wówczas, a tym bardziej na obecne stanowisko. Sprawdzając stawałem się coraz bardziej podekscytowany - doszukałem się więcej, niż się spodziewałem. Mój podejrzany wygłaszał polityczne przemówienia wczesnymi wieczorami w tych samych stanach, w których kilka godzin później popełniono trzy pierwsze morderstwa. Miasta, w których przemawiał, nie były zbyt odległe od miejsc, gdzie zgwałcono i zamordowano kobiety.

- To ważna poszlaka, ale nie dowód - skomentował Tweed.

- Proszę zaczekać! - Ives podniósł dłoń do góry, wyjmując z ust papierosa. - Wziąłem się do sprawdzania pozostałych trzech przypadków z przekonaniem, że podobne okoliczności się nie powtórzą. Ale, niestety, stało się wręcz przeciwnie. Senator X - gdyż wówczas zajmował właśnie takie stanowisko ponownie wygłaszał przemówienia w każdym z trzech stanów, gdzie kilka godzin później zaatakowano i zamordowano kobiety. Później zaczął ubiegać się o najwyższy... - Ives przerwał na moment. - Wrócę do tego za chwilę.

- A co z ruchami senatora po przemówieniach? - spytał Tweed. - Czy udało się panu sprawdzić je także?

- To było moje następne zadanie. Nawet jeszcze trudniejsze do utrzymania w tajemnicy. Podejrzany ma bardzo sprytną asystentkę, która zorganizowała sobie całą siatkę informatorów. Jednak po jakimś czasie zdołałem czegoś dokonać. Zawsze podrywał słuchaczy z miejsc - prawdziwy demagog. Słynął ze swego upodobania do chwili samotności po każdej z porywających mów. Zawsze powtarzał, że musi podładować swoje baterie, pojechać gdzieś samotnie, wypić butelkę piwa. Właśnie w taki sposób postępował po wszystkich swoich sześciu przemówieniach. Każdej nocy, w odległości, jaką można pokonać samochodem w ciągu paru godzin - zgwałcono i zamordowano kobietę.

- Więc przynajmniej nie ma alibi - zauważył Tweed.

- Ma za to brązowego cadillaca, którym uwielbia jeździć. Na dodatek, o tym jeszcze nikomu nie mówiłem, przeszukałem okolicę, gdzie znaleziono szóstą ofiarę. Przeczesywałem trawę całymi godzinami. Miałem już zamiar darować sobie, kiedy znalazłem butelkę po piwie, z całym zestawem odcisków. Właśnie takie piwo lubi mój podejrzany. Znalezioną butelkę - zawiniętą w foliową torebkę schowałem w bagażniku lincolna, którego ukryłem w starej stodole.

- Te dowody są niezwykle słabe - zwrócił uwagę Tweed. - Niech się pan nie obrazi, ale kłopot polega na tym, że sąd mógłby polegać jedynie na pańskich zeznaniach w kwestii miejsca znalezienia butelki. Czy udało się panu zdobyć odciski palców podejrzanego?

- To nie takie proste - Ives zapalił kolejnego papierosa. - Nie takie proste powtórzył. - Ciężko jest zdobyć odciski palców byłego senatora Bradforda Marcha, obecnie prezydenta Stanów Zjednoczonych.

51

Następnego ranka Marler zdobył na polecenie Tweeda projektor filmowy, ekran oraz inne niezbędne urządzenia.

Wróciwszy do hotelu o 8.30 zastał Tweeda razem z Paulą i Newmanem przy śniadaniu.

- Nie spałam przez pół nocy - uskarżała się właśnie Paula. - Wciąż nie mogę uwierzyć, że prezydent Stanów Zjednoczonych jest odpowiedzialny za tak okropne zbrodnie.

- Niech pani przeczyta historie o poprzednich lokatorach Białego Domu zaproponował Barton Ives, który podchodząc do ich stolika, usłyszał strzępek rozmowy. - Dzięki naszej szalonej ordynacji wyborczej musieliśmy kiedyś doczekać się psychopaty na stanowisku prezydenta.

- Jakie mamy na dzisiaj plany? - zapytała Paula.

- Zdobyłeś wszystko? - zapytał Tweed Marlera.

- Wszystko.

- Teraz musimy zabrać Amberga do jego banku i zmusić go do przekazania nam filmu i kasety powierzonych mu w Zurychu przez Dysona. Film obejrzymy w banku.

Amberg pozostawał wciąż w swoim pokoju pod czujnym okiem Cardona. Śniadanie dostarczyła im obsługa hotelowa. Również Joel Dyson uwięziony był we własnym pokoju razem z niezwykle niesympatycznym Butlerem w roli strażnika.

- Wiesz, że byliśmy śledzeni przez całą drogę z Bazylei? - ostrzegł swojego szefa Newman.

- Nie ma się czym przejmować - samochód był nie oznaczony, ale na pewno jechali nim ludzie Becka. Nie należy on do ludzi, którzy zobaczywszy nas na bazylejskim dworcu, choć na chwilę spuściliby nas z oczu. O wilku mowa...

Arthur Beck, ubrany w szary garnitur, wszedł właśnie do sali restauracyjnej.

Odmówiwszy zaproponowanej kawy, pochylił się, by szeptem porozmawiać z Tweedem.

- Przywiozłem ze sobą do Ouchy niewielką armię. Zauważyliśmy powracających Amerykanów. Tak zwani dyplomaci oczekujący na nominacje. Tego już za wiele. Zamierzam spenetrować wszystkie hotele.

- Mogę oszczędzić ci czasu - Tweed wydobył listę dostarczoną mu poprzedniego dnia przez Marlera. - To jest spis hoteli, w których zamieszkali. Będą uzbrojeni.

- Moi ludzie też - uśmiechnął się Beck. - Czy mogę spytać, w jaki sposób ich wyśledziliście?

- Marler, opowiedz naszemu przyjacielowi o swoich metodach.

- To nie było trudne - odpowiedział z charakterystycznym dla siebie nosowym akcentem Marler. - Odwiedziłem po kolei wszystkie hotele. Za każdym razem mówiłem w recepcji, że mieli przyjechać moi amerykańscy przyjaciele, którym chciałem zwrócić dług. Informowałem również, że pragnę wynająć pokój na jedną noc i pytałem o cenę. Miałem przy sobie garść szwajcarskich monet - najwyższe nominały - które puszczałem po ladzie na jej przeciwległy koniec. Kiedy recepcjoniści odchodzili, by je zabrać, zaglądałem do książki meldunkowej i zapamiętywałem wszystkie nazwiska, gdzie podano narodowość amerykańską. Następnie mówiłem, że zostawiłem paszport w samochodzie i za chwilę wrócę, by zapłacić za pokój. I do kolejnego hotelu. Całkiem proste.

- I bardzo sprytne - żeby naciągnąć w taki sposób obsługę w szwajcarskim hotelu. - Beck zerknął na otrzymaną listę. - W ciągu godziny wszyscy zostaną zatrzymani w celu natychmiastowej deportacji z genewskiego lotniska. Zepsuję im śniadanie...

Ledwie komendant policji zdążył odejść, pojawił się Gaunt wraz z wiszącą u jego ramienia Jennie. Podszedłszy prosto do stolika zajętego przez Tweeda, przysiadł się bez zaproszenia.

- Witam serdecznie - przemówił pełen animuszu. - Wspaniały dzień. Pasmo Haute Savoie po drugiej stronie jeziora skąpane w cudownym słońcu. Pełne angielskie śniadanie dla dwojga - zamówił.

- Poproszę tylko rogaliki - sprostowała zdenerwowana Jennie.

- Bzdury! Musisz się najeść. Czeka nas pracowity dzień, mam rację, Tweed? Zeszłej nocy widziałem grupę amerykańskich zbirów wchodzących do Herre naprzeciwko. Trzeba będzie na nich uważać.

- Jesteśmy umówieni - Tweed otarł serwetką usta. - Spotkamy się później.

Nie odezwał się ani jednym słowem, gdy nadeszła Eve Amberg i spytała, czy może się przysiąść, lecz po prostu gestem wskazał jej wolne krzesło. Paula dostrzegła spojrzenie, jakim Jennie przywitała nowo przybyłą. Co było między obiema kobietami? Eve ubrała się w podkreślający figurę purpurowy sweter oraz narciarskie spodnie wetknięte w cholewy skórzanych butów. Zaskakujący strój, przyznała w duchu.

- Gdzie jest Walter? - zapytała Eve, biorąc z tacy bułkę. - Poproszę kawę zwróciła się do kelnera. - Więc gdzie jest Walter? - powtórzyła.

- Jest wykończony - skłamał Tweed. - Miał zamiar spać do dziesiątej.

- Biedaczek - zagrzmiał Gaunt. - Brak mu energii...

Mówił już do mniejszej grupy słuchaczy. Tweed wraz z Paulą i Newmanem opuszczali właśnie restaurację i skierowali się wprost do pokoju Amberga. Tweed wystukał umówiony sygnał, a gdy Cardon otworzył im, weszli do środka. Był w niezwykle agresywnym nastroju.

- Jadłeś śniadanie? - warknął do Amberga. - Dobrze. Czas się ruszyć. Chcę widzieć film i kasetę wyjęte z sejfu najdalej w pięć minut po naszym przyjeździe do banku. Będziemy ci towarzyszyć na każdym kroku. Gdybyś przypadkiem pragnął złożyć zażalenie, Beck, komendant policji, jak wiesz, przebywa w Ouchy. Z przyjemnością porozmawia z tobą o morderstwach popełnionych w Zurychu.

- Nie miałem nic wspólnego... - zaczął Amberg.

- Policja nigdy nie uwierzy w ani jedno twoje słowo. A teraz w drogę. Tylnym wyjściem, na parking. W ten sposób ominiemy z dala restaurację. Widziałem tam trzech amerykańskich twardzieli jedzących śniadanie. Nie masz chyba także ochoty na spotkanie z nimi?

Marvin Mencken, zatrzymawszy się na noc w d'Angleterre, wstał wcześnie i udał się na śniadanie do innego hotelu. Lubił wstawać wcześniej niż jego podwładni, a dodatkowo starał się unikać przewidywalnych zachowań. Nigdy nie jadał w miejscu, gdzie nocował.

Wracając ze spaceru nad brzegiem jeziora, zauważył dwa samochody audi zatrzymujące się przed hotelem. Wysiedli z nich mężczyźni w cywilnych ubraniach i pomaszerowali do wnętrza. Kilka sekund później przed dwa inne hotele, gdzie zatrzymali się jego ludzie, podjechały auta z umundurowanymi policjantami, uzbrojonymi w broń maszynową.

- Jezu Chryste! - powiedział do siebie.

Bez pośpiechu przeszedł przez ulicę, by dotrzeć do samochodu. Usiadłszy za kierownicą, wyjął szwajcarski kapelusz, zakupiony jeszcze w Bazylei, po czym założył go na głowę i pochylając się, by nikt go nie rozpoznał, zapalił silnik.

Zaczekał, dopóki policja nie wyprowadziła jego ludzi z rękoma skutymi za plecami. Nadjechało więcej samochodów, w których znajdowali się jedynie kierowcy. Amerykanin nie musiał się martwić, że jego podwładni mogliby wydać go przez przypadek - upewnił się wcześniej, by żaden z nich nie wiedział, jakim samochodem jeździ.

Kiedy konwoje policyjne odjechały, powoli ruszył w kierunku Chateau d'Ouchy. Norton wydał mu wyraźne polecenie, żeby się z nim nie kontaktować. Nie znał też wyglądu przełożonego. Wiedział jednak, że Norton zamierzał podawać się za dra Glena Fleminga. Musi do niego zadzwonić, ostrzec go jak najszybciej.

Kiedy Tweed, wraz z Ambergiem u boku, zatrzymał espace'a, okazało się, że należący do Szwajcara bank był już otwarty. Paula, Newman, Ives i Butler przyjechali z nimi. Na samym końcu siedział Marler, trzymając w rękach projektor i resztę wyposażenia.

W jadącej tuż za nimi furgonetce znajdowali się Cardon, pilnujący Joela Dysona, i Pete Nield za kierownicą. Przed odjazdem z Chateau d'Ouchy Tweed zamienił kilka słów z Dysonem, by upewnić go, że znalazł się w beznadziejnej sytuacji.

- Cardon ma broń i nie zawaha się jej użyć, jeżeli wykonasz choć jeden fałszywy ruch. Chociaż bardziej prawdopodobne jest, że na lotnisku Cointrin w Genewie wsadzilibyśmy cię na pokład samolotu lecącego do Waszyngtonu.

Przyglądając się więźniowi z uwagą, Tweed zauważył błysk triumfu w jego oczach. Joel Dyson, podczas swoich częstych podróży, najwyraźniej doskonale poznał Europę oraz linie komunikacyjne łączące ją z Ameryką. Nie istnieje lepszy sposób na złamanie człowieka niż wzbudzenie w nim nadziei, by po chwili zdusić ją w zarodku.

- Oczywiście - kontynuował - nie ma bezpośrednich połączeń między Waszyngtonem i Genewą. Dlatego Cardon odeskortowałby cię lotem z Cointrin do Zurychu. Tam upewniłby się, że skorzystałeś z najbliższego lotu do Waszyngtonu. Naturalnie zatelefonowalibyśmy pod właściwy numer, by zorganizować ci odpowiednie powitanie na Dulles Airport. Dyson, coś się stało? Zbladłeś, jakbyś zobaczył ducha...

Amberg skinął głową na powitanie stojącemu w drzwiach strażnikowi. Kiedy Marler wszedł do środka ze sprzętem, mężczyzna zatrzymał go z zamiarem sprawdzenia zawartości torby.

- Nie martw się, Jules! - zawołał przez ramię Amberg. - Ten pan jest ze mną, podobnie jak wszyscy idący za nim.

Stosując się do poleceń Tweeda, zaprowadził wszystkich wprost do swojego gabinetu, informując sekretarkę, żeby nie przeszkadzano mu pod żadnym pozorem. Pozostawiając innych w przestronnym pomieszczeniu, Tweed razem z Paulą i Newmanem w towarzystwie Amberga udali się do skarbca, gdzie Szwajcar otworzył prywatną skrytkę. Wewnątrz znajdowały się dwa pojemniki o znajomym wyglądzie. Czy naprawdę zbliżali się wreszcie do końca swej długiej drogi, zastanawiał się Tweed, gdy powracali do gabinetu bankiera.

Podczas ich nieobecności Marler zasłonił okna. Po włączeniu światła ustawił projektor, zawiesił ekran i podłączył amerykański magnetofon umożliwiający zsynchronizowanie dźwięku z obrazem. Zabrawszy kilka krzeseł z sali konferencyjnej, poustawiał je w krótkich rzędach na podobieństwo niewielkiego kina.

Następnie odebrał od Amberga pojemniki, podczas gdy Tweed osobiście sprawdził, czy drzwi zostały dobrze zamknięte.

Paula razem z Tweedem zajęła miejsce w pierwszym rzędzie. Z drugiej strony Tweeda usiedli Amberg oraz Barton Ives. Następny rząd zajęli Joel Dyson oraz Newman i Cardon. Trzeci rząd stanowili Pete Nield, trzymający w dłoni pistolet, oraz Butler. W czasie gdy Marler przygotowywał projekcję, Nield stuknął lufą swojego walthera w plecy Dysona.

- Chciałem ci tylko przypomnieć, że nawet przez chwilę nie jesteś sam poinformował fotografa.

- Gotowe! - zawołał Marler spokojnym głosem, wyłączając światła.

Na pustym ekranie pojawiło się ostre, białe światło. Do uszu Tweeda dobiegał odgłos wydawany przez obracające się szpulki kasety. Następnie pojawiły się ostre, wyraźne postaci...

Chata na środku leśnej polany. Niski, potężnie zbudowany mężczyzna w rozpiętym od góry palcie, szamoczący się z długowłosą blondynką. Jedną ręką chwycił dziewczynę za włosy, podczas gdy drugą popychał ją uderzeniami na wysokości krzyża. Słysząc głośne krzyki kobiety, Paula zgrzytnęła zębami.

Mężczyzna wepchnął dziewczynę do wnętrza chaty, zanim jednak zniknęli, widać było doskonale obie twarze. Drzwi z hukiem zatrzasnęły się. Wciąż jednak, pomimo zamkniętych okiennic, słychać było przeraźliwe krzyki. Nagle zapadła całkowita cisza.

Obecnie do uszu Pauli dobiegał tylko jednostajny szum obracającej się kasety. Dlaczego cisza wydawała się trudniejsza do wytrzymania niż wszystko, co dotąd usłyszeli? Zdziwiła się, gdy krępy mężczyzna po chwili wyszedł, zamknął drzwi na klucz, który następnie rzucił na dach. Dlaczego?

- Mój Boże, nie! - szepnęła.

Odpowiedź na zadane przed momentem pytanie stała się przerażająco oczywista. Spoza zamkniętych okien zaczął wydobywać się dym. Niemal natychmiast dom stanął w płomieniach. Kamera wykonała zbliżenie mordercy, na którego twarzy malowało się sadystyczne zadowolenie. Z czoła spływały mu strumienie potu.

Kolejne ujęcie ukazywało całą sylwetkę mężczyzny. Wydawało się, że patrzy wprost w obiektyw. Wyciągnąwszy zza paska pistolet, podszedł bliżej. Paula skuliła się na krześle. Jej dłoń zacisnęła się, gdy cały domek przemienił się w gorejące piekło. Pozostawiona wewnątrz dziewczyna spłonie na popiół.

Głośne trzaski i ryk pożaru sprawiły, że morderca zatrzymał się i spojrzał w stronę domku. Mężczyzna z bronią w dłoni ponownie odwrócił się do kamery, po czym ruszył w jej kierunku. Jego sławna twarz była doskonale widoczna, łatwa do zidentyfikowania...

Ekran opustoszał. Na chwilę powrócił blask białego światła, by zniknąć wraz z wyłączeniem przez Marlera projektora. Wszyscy pozostali w bezruchu. Jedynym dźwiękiem, jaki zmącił ciszę, było pstryknięcie kontaktu. Paula mrugnąwszy kilkakrotnie oczyma spojrzała na Tweeda, potem na Ivesa. Nie sposób było orzec, który z nich miał bardziej ponury wyraz twarzy.

Tweed pierwszy przerwał ciszę. Pochyliwszy się do przodu, zwrócił się do Ivesa siedzącego po drugiej stronie bankiera.

- Ma pan teraz swój dowód. To był Bradford March, prezydent Stanów Zjednoczonych - odwrócił się, by zerknąć na Joela Dysona, którego wydatne usta drżały z przerażenia.

- To ty nakręciłeś ten film. Nie zaprzeczaj. Chcę wiedzieć - kim była jego ofiara?

- Jego kochanką. To Cathy Willard, córka magnata prasowego z San Francisco.

- Więc bogata - skomentował Ives.

- Och, to bardzo zamożna rodzina. Słyszałem później, że całą sprawę nazwano wypadkiem. Zatrzasnęła się w drewnianym domku. Było zimno, dlatego w kominku płonął ogień - ton głosu Dysona powoli stał się normalny - skoczyła iskra, zapaliła dywanik i stało się! Cała chata spłonęła. Zamknięte okiennice uniemożliwiły ucieczkę.

- Wydaje się, jakbyś sam napisał tę historię - powiedział Newman.

- Nie! Ale właśnie taka była oficjalna wersja...

- Ives, ma pan swój dowód - powtórzył Tweed, przerywając Dysonowi. - Styl zbrodni zgadza się idealnie, nieprawdaż?

- Rzeczywiście. Widzi pan, March to wiejski prostaczek. Robienie tego z bogatymi kobietami było pochlebstwem dla ego prezydenta. Ma pan teraz odpowiedź na swoje pytanie - na czyje wezwanie zamożna kobieta zatrzymałaby się w środku nocy na pustkowiu? Mężczyzna oświetlony przez reflektory swojego cadillaca, znany senator i kandydat do urzędu prezydenckiego; jego podobizna na każdym plakacie przy autostradzie. Być może udawał, że zepsuł mu się samochód. Z senatorem Bradfordem Marchem czuły się bezpieczne. Oto znalazłem wielokrotnego mordercę, zabójcę sześciu kobiet Muszę zabrać film i kasetę z powrotem do Waszyngtonu.

- Zginie pan najpóźniej w trzydzieści minut po opuszczeniu samolotu - ostrzegł go Newman.

- Mam potężnego sojusznika. Będzie na mnie czekał na Dulles Airport z liczną ochroną, a następnie przeszmugluje mnie do swojego domu. Później wszystko zależeć będzie już od niego.

- Sądzę, że lepiej będzie, jeśli pojedziemy z panem - stwierdził Tweed.

- Ja nie jadę - zaprotestował Dyson.

- Zostaniesz odstawiony na przechowanie do Wielkiej Brytanii. Po złożeniu zeznania na temat wydarzeń, których byłeś świadkiem odpowiedział szorstko Tweed. - Zaprzysiężone zeznanie w obecności szwajcarskiego notariusza. W przeciwnym wypadku będziesz zmuszony towarzyszyć nam do Waszyngtonu.

- Nie jestem pewien, czy oddanie wam obu przedmiotów byłoby etycznie słuszne - stwierdził Amberg.

- Etycznie słuszne? - Tweed spojrzał ze zdumieniem na bankiera. - Chyba żartujesz. Gdybyś przekazał mi je wcześniej, pomyśl, jak wiele ludzkich istnień mógłbyś ocalić. W jakim celu chciałeś to zatrzymać? Obejrzałeś sobie ten film już dawno, nieprawdaż?

- Tak. Kiedy go zobaczyłem, zrozumiałem, że zagrożone jest moje własne życie...

- Więc zgodnie z etyką siedziałeś cicho. Jeżeli to ma być etyka, wolałbym się obyć bez niej. Amberg, lepiej będzie, jeśli odtąd przestaniesz w ogóle się odzywać - jeżeli chcesz żyć...

52

Mężczyzna o rozczochranych siwych włosach obserwował poprzez swe półokrągłe okulary wejście do banku.

Norton był zbyt sprytny, żeby pozostać w samochodzie, którego użył do śledzenia Tweeda i jego przyjaciół w drodze z Chateau d'Ouchy. Wzmożony w godzinach szczytu ruch dopomógł mu w ukryciu się za furgonetką Nielda podążającą za znajomym espace'em. Stał przed drzwiami księgarni, udając zainteresowanie zakupioną właśnie, przypadkową książką.

Teraz, siedząc samotnie przy stoliku, obserwował Tweeda jedzącego śniadanie. Był pewien, że zmiana wyglądu, jakiej dokonał, całkowicie uniemożliwi rozpoznanie.

Wezwany do telefonu opuścił restaurację i udał się do pokoju, by tam odebrać.

- Mówi Mencken - usłyszał naglący głos.

- Zakazałem ci dzwonić, chyba że w obliczu wyjątkowego kryzysu.

- Właśnie dlatego telefonuję. Wszyscy nasi ludzi zostali zatrzymani i wywiezieni samochodami. Władza... - Mencken unikał używania słowa „policja” podczas rozmów telefonicznych.

- Cieszę się, że wszystko idzie tak doskonale. Dziękuję za telefon...

Dla Nortona sytuacja była beznadziejna, lecz jako były agent FBI nigdy nie wpadał w panikę. To on stworzył szkielet Oddziału Pierwszego, gdy prezydent Bradford March zaoferował mu ogromną pensję oraz stanowisko szefa ochrony.

Właśnie on zorganizował pierwsze próby zamachów na Bartona Ivesa, zanim tamten uciekł do Europy. Norton działał metodycznie.

Zapłacił rachunek hotelowy, zaniósł torbę do wynajętego renaulta, po czym wrócił do restauracji. Pięć minut później obserwował wychodzącego Tweeda.

Następnie czekał w samochodzie do śledzenia Anglików. Wreszcie zauważył Marlera wynoszącego długą tubę, mogącą zawierać ekran, oraz magnetofon i płócienną torbę.

Przez ciasno opięte płótno odznaczał się okrągły przedmiot o rozmiarach zbliżonych do szpuli filmowej. Przewracając stronę w książce, Norton zaczął kalkulować.

Gdybym tak miał swoich ludzi...

Niestety nikt już mu nie został. Policja zabrała, wszystkich. Trzymając nadal książkę w dłoni, Norton podjął ważną decyzję. Nie mógł donieść Marchowi, że jego misja zakończyła się całkowitą klęską - równałoby się to samobójstwu.

Nadszedł czas, zmienić stronę, przetrwać za wszelką cenę.

Film, który March chce koniecznie zdobyć, musi stanowić ogromnie niebezpieczny materiał. W przeciwnym wypadku nie posłałby do Europy większości członków Oddziału Pierwszego. March stoi na straconej pozycji - podpowiadał Nortonowi jego szósty zmysł wyszkolony podczas wieloletniej służby w FBI.

Wspomniał pewnego wpływowego senatora, któremu niegdyś przysłużył się, przechwytując kompromitujące go dokumenty mogące zrujnować mu karierę. Tak, nadszedł czas, by skontaktować się z senatorem Wingfieldem, ponownie zaoferować mu swoje usługi. Oczywiście za pokaźnym wynagrodzeniem...

Norton śledził espace'a oraz furgonetkę, nie zdziwił się wcale, kiedy oba pojazdy wjechały na parking hotelowy przy Chateau d'Ouchy. Zatrzymawszy samochód w pobliżu przystani, skąd odpływały promy do Evian we Francji, wrócił do hotelu. Dotarł w pobliże recepcji akurat, by usłyszeć Tweeda wydającego polecenia pełniącej dyżur dziewczynie.

- Zamierzamy wyjechać jeszcze dzisiaj. Czy mogłaby pani przygotować rachunek dla mnie i panny Grey. Nie ma pośpiechu. Zostaniemy jeszcze na obiad...

Dzięki temu Norton mógł zająć się nie dokończoną sprawą. Menckenem.

Norton zawsze załatwiał wszystko do końca. Nie zamierzał ryzykować, że Mencken przyjedzie do Waszyngtonu wcześniej niż on sam. Na dodatek jego podwładny mógłby powiedzieć Marchowi, że za wszystkie niepowodzenia odpowiedzialny jest właśnie Norton.

Wróciwszy do samochodu, założył szwajcarski kapelusz, nasuwając go mocno na czoło. Na siedzeniu obok, oprócz telefonu komórkowego, leżała również laska, którą specjalnie zakupił. Następnie podniósł telefon i wystukał numer Menckena z nadzieją, że jego podwładny znajduje się wciąż w zasięgu urządzenia.

- Słucham, kto mówi? - głos Menckena odezwał się po dłuższej chwili.

- Norton. Gdzie jesteś? Musimy się spotkać, pilnie. Ułożyć plany na przyszłość.

- Jestem w połowie drogi między Ouchy a Vevey. Z dala od pola bitwy.

- Bardzo mądrze. Aktualnie panuje spokój. Ale masz rację lepiej trzymać się z daleka od miasta. Biegnąc wzdłuż jeziora w stronę Vevey, w pewnym momencie droga skręca oddalając się od jeziora. Zauważyłeś to miejsce? Dobrze. Spotkamy się tam za trzy kwadranse. Upewnij się, by twój samochód był niewidoczny z drogi. I jeszcze raz powtarzam, że sprawa jest pilna.

- Zrozumiałem - odparł Mencken krótko.

W swoim pokoju w Chateau d'Ouchy Tweed wydawał pilne rozkazy wszystkim swoim współpracownikom. Barton Ives również przysłuchiwał się. Nadszedł czas działania, pomyślała Paula.

- Wszyscy - oprócz Philipa Cardona, który pilnuje Joela Dysona - jadą prosto na lotnisko Cointrin w Genewie. Stamtąd polecimy do Londynu. W ten sposób złapiemy jeszcze popołudniowy lot concordem do Waszyngtonu - Tweed zerknął na Ivesa. - Znam senatora Wingfielda, poznałem go podczas Konferencji Bezpieczeństwa w Waszyngtonie, ale czy jest pan pewien, że można mu zaufać?

- Wingfield - zapewnił go Ives - od urodzenia wychowywany był na patriotę. Nie zostało już wielu z nich. Nie znaczy to oczywiście, że prowadzi żywot świętego, na pewno nie zdobyłby wtedy takiej władzy.

- Chce pan przez to powiedzieć, że potrafi być bezwzględny - zasugerowała Paula.

- Być może właśnie tak należy to określić, lecz obecna sytuacja w pewnym sensie wymaga bezwzględnych posunięć. Zatelefonowałem do niego - poinformował Tweeda. - Oczekuje mojego przybycia. Z dowodami. Nie wspomniałem mu jednak ani słowem o panu.

- Dzięki Bogu! - zawołał Newman. - Zanim wylądujemy na Dulles Airport, będę chciał zadepeszować, by wynajęto dla nas kilka samochodów. Nalegam również, bym razem z Butlerem, Nieldem i Marlerem wszedł na pokład concorde'a, udając, że się z wami nie znamy.

- Jakież niebezpieczeństwo mogłoby tam na was czekać? - spytał Ives.

- Wszyscy widzieliśmy ów film mogący zniszczyć cały rząd Stanów Zjednoczonych. Przewiduję, że podjęte zostaną liczne środki zaradcze. - Newman spojrzał na Tweeda. - Podróż wymagać będzie szczegółowego przygotowania...

- Wszystko już załatwione - wtrąciła się Paula. - Już jakiś czas temu Tweed nakazał mi rozpocząć przygotowania do podróży. Zarezerwowane bilety czekają na lotnisku. Nie marnowałam czasu - odwróciła się w stronę Tweeda. - W takim razie zabieramy ze sobą film i kasetę?

- Tak, żeby zaprezentować je Wingfieldowi. Marler zabierze ze sobą sprzęt dla zaoszczędzenia czasu. Chcę jak najszybciej mieć już tę podróż z głowy.

- Dobrze by było, gdybyśmy powrócili z niej żywi - ostrzegł Newman.

- A co z Joelem Dysonem? - ponownie wtrąciła się Paula. - Zarezerwowałam osobne bilety na lot z Genewy do Londynu dla niego i Cardona.

- Po przybyciu Cardon zawiezie go w bezpieczne miejsce, gdzie obecnie znajduje się Howard - dodał Tweed.

- A co mam zrobić z tym? - spytał Marler, podnosząc do góry drugą torbę podróżną. - Razem z bronią, którą nam odebrałeś, stała się dosyć ciężka.

Nagle rozległo się pukanie. Newman poderwał się, otworzył zamek, a następnie ostrożnie uchylił drzwi. Powiedział:

- Proszę chwilę zaczekać - ponownie dokładnie zamknął drzwi, po czym wręczył Tweedowi kopertę.

- Szwajcar w garniturze - opisał nieznajomego mężczyznę.

Tweed rozerwał kopertę, przeczytał list i wreszcie skinął głową.

- Od Arthura Becka. Jeden z zatrzymanych mężczyzn miał przy sobie walizkę zawierającą dwadzieścia milionów dolarów. Jej otwarcie powierzył ekspertom, którzy rozbroili znajdujący się wewnątrz ładunek termitu. Czekający na zewnątrz detektyw ma zabrać naszą broń. Nie możemy wejść z nią na pokład samolotu...

- A co z Gauntem, Eve i Jennie? - zapytał Newman, po przekazaniu Szwajcarowi torby oraz zamknięciu drzwi.

- Zamieniłem parę słów z Gauntem, nim się tutaj zebraliśmy odparł Tweed. - Zmienił zdanie w sprawie poszukiwania mordercy Amberga. Obecnie twierdzi, że to beznadziejne zadanie - przynajmniej tak mi powiedział. Razem z Eve i Jennie zamierza pojechać z powrotem do Bazylei. Pamiętacie, jego jacht Mayflower III - stoi zacumowany na Renie w Bazylei. Chce nim wrócić do Padstow.

- Razem z Eve i Jennie? - zdziwiła się Paula.

- Tak twierdził.

- Wydaje mi się to ciekawe i bardzo dziwne zarazem - skomentowała.

- Mnie również. Natychmiast po powrocie z Waszyngtonu udamy się właśnie tam. Do Padstow. Wciąż musimy jeszcze wykryć sprawcę masakry w Tresillian Manor oraz motywy zbrodni. Nie mówiąc już o biednej służącej, Celii Yeo, zepchniętej ze szczytu High Tor...

Siedzący przy otwartym oknie, za kierownicą swojego renaulta, Marvin Mencken był podekscytowany. Zgodnie z otrzymanymi instrukcjami zaparkował na poboczu, za rosnącymi tam krzakami. Jego samochód był całkowicie niewidoczny z przebiegającej tuż obok drogi.

Podniecenie Menckena brało się z faktu, że wkrótce miał po raz pierwszy ujrzeć twarz tajemniczego Nortona. Nigdy nie lubił otrzymywać rozkazów od człowieka, którego nie byłby w stanie rozpoznać.

Pomimo świecącego słońca, dzień był bardzo zimny. Mencken nie gasił silnika, by umożliwić działanie ogrzewania na pełnych obrotach. Kiedy wewnątrz zrobiło się duszno, opuścił szybę. Nie omieszkał jednak zabezpieczyć się - spod leżącej na fotelu pasażera poduszki wystawała kolba lugera.

Słysząc stukot obcasów o asfalt, zesztywniał. Uspokoił się jednak, gdy odkrył, że zbliżająca się osoba jest kobietą. Po chwili, poprzez zarośla, dostrzegł atrakcyjną blondynkę zmierzającą wąską ścieżką w stronę Vevey. Amerykanin westchnął. Był ostatnio tak zajęty, że nie miał nawet czasu na swoją ulubioną rozrywkę - kobiety.

Dróżką, w kierunku samochodu Menckena szedł powoli nieznajomy Szwajcar w starszym wieku noszący jeden z popularnych w tym kraju, śmiesznych kapeluszy. Spod nakrycia głowy wysuwały mu się siwe, zaniedbane włosy. Na nosie mężczyzny tkwiły dziwaczne okulary o szkłach w kształcie półksiężyców.

Staruszek szedł, podpierając się laską i podziwiając piękno jeziora. Prawdopodobnie przechodził tędy każdego dnia, jeśli tylko była ładna pogoda. Wyglądał na niezwykle znudzonego życiem. Mencken poprzysiągł sobie, że zazna mnóstwo uciech, zanim osiągnie taki stan. Kiedy nieznajomy skręcił na ścieżkę, Mencken wetknął w usta papierosa. W następnej sekundzie Norton poprzez otwarte okno przystawił lufę automatycznego browninga do klatki piersiowej podwładnego i pociągnął za spust. Odgłos strzału stłumiony został przez gruby szal wiszący na szyi i opadający na pierś Menckena. Głowa Amerykanina opadła na kierownicę.

Odziana w rękawiczkę dłoń Nortona sięgnęła przez otwarte okno. Wyciągnąwszy nie zapalonego papierosa z ust ofiary, cisnął go w pobliskie zarośla.

Kiedy otworzył drzwi, w twarz uderzyła go fala ciepła. W pośpiechu pchnął ciało na podłogę, chwycił lugera, naciskając guzik automatycznego podnoszenia szyb, zasunął okno i na koniec zatrzasnął drzwi.

W pobliżu nie było nikogo, kiedy Norton wrzucał lugera, a później swojego browninga jak najdalej w wody jeziora. Zanim odszedł, rzucił jeszcze okiem na zaparkowanego renaulta. Szyby samochodu z wolna zaparowywały, chroniąc spoczywające wewnątrz ciało przed ciekawskimi przechodniami. Już jakiś czas temu zatelefonował do senatora Wingfielda. Przy odrobinie szczęścia znajdzie się na pokładzie samolotu lecącego do Waszyngtonu, zanim ciało Menckena zostanie odnalezione. Tak, należy załatwiać nie dokończone sprawy.

53

Senator Wingfield wyświetlając film, osobiście obsługiwał projektor. Kiedy zobaczył głównego bohatera horroru przedstawiającego spalenie drewnianego domku w lesie, ucieszył się, że nie zatrudnił nikogo obcego. Widownia zebrana w gabinecie w Chevy Chase - bankier oraz mąż stanu - siedziała oszołomiona widokiem oraz krzykami przerażonej dziewczyny.

Wingfield zapalił światła, po czym szybko zapakował film i kasetę do pudełek. Pierwszy odezwał się zachrypniętym głosem bankier.

- Mój Boże! Muszę się napić. Burbona...

Wingfield, który rzadko pijał alkohol, przyłączył się z kieliszkiem do siedzących za stołem przyjaciół. Polityk chrząknąwszy przemówił, starając się utrzymać kontrolę nad swoim głosem.

- Cóż, wiemy już wszystko. Gdybym miał wymyślić scenariusz koszmaru, nigdy nie udałoby mi się stworzyć czegoś bardziej przerażającego.

- Na dodatek ten człowiek wciąż powiększa deficyt budżetowy - przypomniał im bankier, nie wiedząc, co mógłby jeszcze powiedzieć.

- Nie podejmuje również żadnych poczynań w sprawie zagrożenia ze Wschodu - skomentował mąż stanu.

- To głupstwa - warknął Wingfield. - W porównaniu z filmem, który przed momentem obejrzeliśmy. Widziałem go już raz, zanim przyjechaliście. To jest kryzys na skalę międzynarodową. Nie wolno pozostawić Marcha w Gabinecie Owalnym ani chwili dłużej. Podjąłem właśnie najtrudniejszą decyzję w swoim życiu.

- A mianowicie? - spytał polityk.

- Były agent FBI o nazwisku Norton przybył do Waszyngtonu. Poznałem go wiele lat temu. March ogłosił, że leci jutro w podróż na Południe. Wydałem Nortonowi pewne rozkazy. Wielokrotny morderca w Białym Domu - to wymaga ostrych środków zaradczych.

- W jaki sposób zdobyłeś ten przerażający film? - spytał bankier.

- Przysłał mi go nasz ostrożny agent FBI, Barton Ives. Dostarczył go posłaniec razem ze szczegółowym raportem dotyczącym sześciu nigdy nie rozwiązanych morderstw w sześciu południowych stanach. Obciążające dowody przeciwko Bradfordowi Marchowi.

- Dlaczego ostrożny? - spytał kpiąco mąż stanu, domyślając się, jaką uzyska odpowiedź.

- Ponieważ Ives ukrywa się gdzieś w Waszyngtonie. Wątpię, czy kiedykolwiek uda mi się go wyśledzić. Na dodatek w swoim liście pisze, że Tweed, jeden z najwyższych stopniem oficerów brytyjskich służb specjalnych, ma zamiar mnie odwiedzić. Pamiętam go - należy do ludzi, których nigdy się nie zapomina. To właśnie jemu udało się zdobyć film i kasetę.

- Więc co, do cholery, zamierzamy zrobić? - spytał zdesperowany bankier.

- Nie wyobrażam sobie, żebyście mogli cokolwiek uczynić. Ktoś musi wziąć na siebie odpowiedzialność za podjęcie drastycznych posunięć. Sądzę, że to mój obowiązek. Posłużę się Nortonem. Spotkałem się z nim potajemnie dzisiaj rano. Otrzymał szczegółowe instrukcje. Prezydent odlatuje dziś na Południe z Bazy Sił Powietrznych w Andrews.

- Co to oznacza? - spytał bankier, zdradzając niezwykłe zdenerwowanie.

- Jesteś pewien, że chcesz wiedzieć?

- Senator ma wystarczające kwalifikacje, by rozwiązać zaistniały problem powiedział z naciskiem polityk. - Przypomnij sobie, jak załatwiono sprawę Johna F. Kennedy'ego, gdy zagrożone było wewnętrzne dobro kraju.

- Nie sądzę, żebym chciał się jeszcze czegoś dowiedzieć odparł bankier, opróżniając kieliszek. - Czas, bym powrócił do swoich obowiązków...

- A co z tym Nortonem? - spytał mąż stanu, kiedy pozostał sam na sam z Wingfieldem. - Jego wiedza mogłaby ci zaszkodzić.

- O tym także pomyślałem. Nie musimy się przejmować panem Nortonem. Jest profesjonalistą najwyższej klasy, opłaconym do wykonania zadania, lecz nie łudzę się, że mógłbym kupić jego wieczne milczenie. Poczyniłem pewne kroki. Zaczekaj my do wieczora...

W Gabinecie Owalnym prezydent Bradford March sprawdzał w lustrze stan swojego zarostu - należy wyglądać schludnie, gdy ma się przemawiać. Sara wkroczyła bez pukania. March uśmiechnął się, odwracając się w jej stronę.

- Powiedz mi, że dobrze wyglądam przed podróżą.

- Wyglądasz dobrze, ale sądzę, że powinieneś odwołać swoją podróż - mówiła z szybkością karabinu maszynowego. - Słyszałam mnóstwo plotek dotyczących spisku w najwyższych sferach. Krążą pogłoski o powtórce z Dallas...

- Gówno! Strzegą mnie teraz zawodowcy z Oddziału Pierwszego. Nawet załoga Air Force One składa się z członków Oddziału Pierwszego. Już czas, bym przemówił do ludzi, zdobył poparcie głupich wyborców.

- Nie pozwól, by zorientowano się, że nazywasz ich głupcami - ostrzegła go Sara.

- Przecież nimi są - obdarował ją swoim słynnym uśmiechem. - Wiem doskonale, właśnie spośród nich się wywodzę. Wiem, jakie bzdury sprawiają, że zaczynają rzucać kapelusze na wiwat.

- Posłuchaj mnie - Sara czuła się zobowiązana spróbować jeszcze raz. Nasi obserwatorzy donieśli, że godzinę temu odbyło się spotkanie Trzech Mędrców. Ponownie w posiadłości Wingfielda...

- Ten zgnuśniały starzec...

- Tym razem obaj goście przybyli z obstawą FBI - agenci osłaniali każdego z nich w drodze między limuzyną a budynkiem.

- A więc zaczynają się bać. Czy moja limuzyna jest gotowa?

Norton opuścił samolot prezydencki niosąc walizeczkę, która powinna zawierać aparaturę do wykrywania materiałów wybuchowych. Schodząc po schodach, przymrużył oczy porażone ostrym słońcem. Ubrany w pomarańczowy kombinezon zapięty po samą szyję - z plakietką Ol oznaczającą Oddział Pierwszy - siłą woli opierał się pokusie, by uciec jak najdalej od samolotu „Air Force One”.

Był ostatnim człowiekiem z obsługi naziemnej opuszczającym pokład. Po chwili nadjechał prezydencki konwój. Ekipy telewizyjne stłoczyły się za plecami ochrony, która starała się nie przesłaniać operatorom kamer widoku schodów prowadzących do wnętrza samolotu. Prezydent Bradford March poświęcał wiele uwagi telewizji - źródłu jego popularności.

Pod kombinezonem Nortona krył się szary, elegancki garnitur. Wchodząc na teren lotniska nie miał żadnych problemów z przejściem przez punkt kontroli - posłużył się identyfikatorem członka Oddziału Pierwszego, otrzymanym jeszcze przed wyjazdem do Europy.

Potem czekał w pobliżu budynku obsługi technicznej, wypatrując mechanika o odpowiednim wzroście oraz budowie ciała, ubranego w pomarańczowy kombinezon i ogłuszył go uderzeniem w potylicę.

- Śpij dobrze, dziecinko - wyszeptał po zdjęciu z mechanika kombinezonu i wrzuceniu nieprzytomnego do kontenera ze śmieciami.

W ten sposób po ponownym okazaniu legitymacji Oddziału Pierwszego dostał się na pokład samolotu, wybierając moment, kiedy większość ludzi z obsługi zdążyła już wyjść. Teraz, znalazłszy się poza zasięgiem wzroku tłumu, który zaczął w tym czasie wiwatować, ściągnął kombinezon, wepchnął go do kontenera, gdzie leżał jego nieprzytomny właściciel, po czym wygładziwszy zgnieciony miejscami garnitur, okazując ponownie identyfikator, opuścił lotnisko głównym wyjściem.

Ponownie dobiegły do niego wiwaty tłumu. Idąc w kierunku zaparkowanego samochodu, Norton wyobrażał sobie, co działo się na płycie lotniska.

Bradford March wchodzi wolno po schodach, zatrzymuje się na szczycie.

Następnie odwraca się i gwałtownie wyrzuca wysoko do góry obie ręce z zaciśniętymi pięściami. Rozległ się kolejny, jeszcze głośniejszy okrzyk zebranego tłumu. Norton uśmiechnął się do siebie, wsiadł za kierownicę i ruszył. Po przejechaniu około pół mili, zatrzymał samochód, ustawiając go tak, by mieć jak najlepszy widok na bazę Sił Powietrznych.

Nagle ujrzał wznoszący się ostro Air Force One. Norton wyglądał poprzez otwarte okno, przysłuchując się rykowi silników oraz obserwując zmniejszającą się sylwetkę odrzutowca, który docierał już do wysokości półtora tysiąca metrów.

Amerykanin założył przyciemniane okulary, by uniknąć oślepienia nagłym, potężnym błyskiem. Wkrótce potem ogłuszający huk rozdarł ciszę. Samolot prezydencki przestał istnieć. Jedynie niewielkie odłamki kadłuba wystrzeliły z wnętrza chmury czarnego dymu, naruszającej jednostajny błękit nieba. Norton, który ani na moment nie zgasił silnika, wyjechał z bocznej drogi, by skierować się do swojego domu w Georgetown. Podczas służby w FBI był funkcjonariuszem wydziału materiałów wybuchowych.

- No cóż, nie straciłeś jeszcze wyczucia - powiedział do siebie na głos.

Posługując się pilotem, otworzył drzwi garażu umieszczonego pod domem.

Zaparkowawszy samochód, wyszedł na zewnątrz, zamknął drzwi, a następnie wspiął się po schodkach prowadzących do frontowego wejścia. Z okna na pierwszym piętrze w domu naprzeciwko wyjrzała kobieta. Nie zdziwiła się widząc swojego sąsiada - agenta ochrony w jakimś wielkim, międzynarodowym banku, który często spędzał długie okresy poza domem. Odeszła od okna, by zejść na dół.

Trzymając w dłoni klucz, Norton dotarł do drzwi. Włożywszy go do zamka, zmarszczył brwi, gdy zauważył, że dosyć ciężko się obraca. Po raz pierwszy instynkt ostrzegający Nortona przed grożącym niebezpieczeństwem zawiódł go.

Jego umysł pochłonięty był sukcesem osiągniętym w Andrews. Przekręcił klucz i w tym momencie drzazgi z rozerwanych drzwi przeszyły mu ciało. Ogromna siła eksplozji rzuciła zmasakrowanego mężczyznę na drugą stronę ulicy. Wyglądając przez okno, sąsiadka z naprzeciwka ujrzała leżące na jej progu zwłoki.

54

Tweed nie stawił się na umówione spotkanie z Wingfieldem, ponieważ usłyszał o wybuchu bomby na pokładzie samolotu prezydenckiego.

- Czas wynosić się z Ameryki, dopóki jeszcze żyjemy - powiedział, wyłączając telewizor. - Lepiej będzie, jeśli pojedzie pan z nami, Ives.

- Chyba ma pan rację - zgodził się Amerykanin. - Nikt nie zawraca sobie tu głowy delikatnością - zresztą mówiłem wam, że Wingfield to patriota, który potrafi być bezwzględny. Ale czy nam się uda? Być może już po nas jadą...

- Dlatego wprowadzimy w życie Plan Omega - odparł Tweed. - Opracowany wcześniej przez Newmana i Paulę na taką właśnie okazję, chociaż nigdy nie przewidywaliśmy zamachu. Ives, niech się pan po prostu nas trzyma i zapamięta, że odtąd pańskie nazwisko brzmi Chuck Kingsley. Szczególnie przy odprawie na lotnisku.

- Dulles?

- Nie, nie Dulles. Właśnie to stanowi istotę Planu Omega. Muszę teraz zadzwonić do pokoju Marlera, powiadomić go, że za pół godziny wyjeżdżamy. Nie ma czasu na dalsze wyjaśnienia...

Pojechali okrężną drogą, która mogła zaprowadzić ich na lotnisko Dulles.

Newman prowadził wynajętego lincolna, miejsce obok niego zajmował Tweed. Paula i Barton Ives siedzieli z tyłu. Choć nie było jeszcze godziny szczytu, na ulicach panował wzmożony ruch. Paula bezustannie patrzyła przez tylną szybę.

- Te dwa czarne sedany, które usiadły nam na ogonie jeszcze przy hotelu, wciąż tam są. Jadą w nich mężczyźni, których wygląd mi się nie podoba.

- Widzisz te trzy chevrolety? - spytał Newmana Tweed.

- Tak, posuwają się teraz za nami, a wyjechały z bocznej uliczki. Marler w zielonym, Butler w białym i Nield w niebieskim. Marler dokładnie przestudiował plan miasta, by wybrać miejsce, w którym odegrają swoje przedstawienie. Już za chwilę mężczyźni w czarnych sedanach przeżyją szok...

Pierwszy z dwóch czarnych samochodów prowadzony był przez brzydkiego, łysego zbira o przezwisku Łysek. Miał ze sobą trzech uzbrojonych mężczyzn jako pasażerów, a w bliźniaczym pojeździe znajdowało się jeszcze czterech. Kiedy dotarli do skrzyżowania, Łysek zauważył, że Newman niespodziewanie skręca w prawo. Zamierzał właśnie pójść w jego ślady, gdy drogę zablokował mu zielony chevrolet, któremu nagle zgasł silnik. Łysek zaklął i gwałtownie zahamował. Jadący za nim drugi sedan uderzył w jego tylny zderzak.

- Zjeżdżaj z tej cholernej drogi! - wrzasnął Łysek na Marlera, który wysiadłszy z samochodu szedł powoli w jego stronę.

- Przyjacielu - odezwał się Marler w swoim arystokratycznym stylu - bardzo mi przykro. Zgasł mi silnik i musiałem się zatrzymać. Te jankeskie wozy są niewiele warte.

- Powiedziałem, spływaj...

Łysek zamilkł, gdy dostrzegł, że tuż za drugim sedanem zatrzymał się brązowy chevrolet, z którego wyskoczył Butler i potrząsając pięścią krzyczał:

- Koleś, powinieneś nauczyć się jeździć. Przez ciebie nie załapaliśmy się na przeklęte światła...

Patrząc w lusterko Łysek zrozumiał, że brązowy chevrolet całkowicie uniemożliwił drugiemu sedanowi cofnięcie się. O co tu, do cholery, chodziło? Marler powrócił już do swojego samochodu, podczas gdy Butler wciąż nie przestawał krzyczeć. Po dwóch próbach Marler pozwolił silnikowi zaskoczyć i odjechał.

Łysek z całej siły nadepnął na gaz, by zdążyć przejechać na zielonym świetle, skręcił w prawo, lecz po lincolnie Newmana nie było już ani śladu.

- Złapiemy skurwieli na Dulles - poinformował swoich pasażerów. - Wiemy, że zarezerwowali miejsca na lot do Londynu...

Wykonując nadal Plan Omega, Newman zatrzymał się przed biurem firmy wynajmującej samochody, znajdującym się w pobliżu postoju taksówek. Oddawał właśnie lincolna, kiedy zjawili się Marler, Butler i Nield. Następnie dwie taksówki zabrały ich na dworzec kolejowy, skąd ekspresem mieli odjechać do Nowego Jorku.

- W jaki sposób to załatwiliście? - spytał Tweeda Ives, kiedy siedzieli w pociągu. - Myślałem, że już po nas.

- Postaraliśmy się o małe zabezpieczenie. Paula zarezerwowała bilety na prawdziwe nazwiska na dwa kolejne loty z lotniska Dulles do Londynu. Dodatkowo zabukowała jeszcze bilety na dwa loty z Nowego Jorku, również używając prawdziwych nazwisk - na wypadek, gdyby dokładnie sprawdzali. W rzeczywistości polecimy lotem British Airways z lotniska Kennedy'ego o siódmej wieczorem. Miejsca są zarezerwowane na nasze przybrane nazwiska. Posłużymy się fałszywymi paszportami przygotowanymi w „Maszynowni” stąd pańskie nowe nazwisko, Chuck Kingsley.

- Skąd pan wiedział, że możemy stać się zwierzyną łowną?

- Wiemy o sześciokrotnym morderstwie. Przede wszystkim Wingfield zdaje sobie sprawę, że obejrzeliśmy film, który mógłby zniszczyć reputację Ameryki. Dlatego wszyscy świadkowie powinni zostać zlikwidowani. Zrozumiałem to, gdy usłyszałem o wysadzeniu samolotu Bradforda Marcha. Uzyskałem próbkę bezwzględności Wingfielda - tego nie byłem w stanie przewidzieć.

- A te trzy różnokolorowe chevrolety?

- Newman wynajął je oraz lincolna telefonicznie. Wybrał takie kolory, aby ułatwić zauważenie ich w obliczu niebezpieczeństwa.

- Co zamierza pan teraz robić? - spytała Paula Ivesa.

- Myślę, że pozostanę w Europie. Żeby zachować życie. Nawet podoba mi się moje nowe nazwisko, Chuck Kingsley. Chyba je sobie zatrzymam. I biorąc pod uwagę obrót, jaki przybierają sprawy na całym świecie, pewnie założę agencję ochrony. Wy zapewne z radością wracacie do domu na zasłużony odpoczynek.

- Prosto z lotniska pojedziemy do miasteczka zwanego Padstow, w Kornwalii - odrzekł Tweed. - Dokonano tam masakry, w której mogła zginąć Paula, a ja już wiem, kto jest mordercą.

55

W Padstow dął silny wiatr. Walcząc z porywistymi podmuchami, szli powoli drogą prowadzącą z Metropolii do centrum miasta. Paula trzymała się kurczowo ramienia Newmana, podczas gdy Tweed podążał przed nimi raźnym krokiem.

- Patrzcie, Stary Urząd Celny - Paula krzyknęła, by było ją słychać. - Wstępowaliśmy tu, żeby się napić. Jak wspaniale widzieć go znowu.

- Sądzę, że Tweed właśnie tam zmierza - odrzekł Newman. - No nie, a teraz, co on knuje?

Tweed zatrzymał się, skinął rękaw kierunku wewnętrznego portu, a następnie wszedł do budki telefonicznej, z której często korzystał podczas poprzedniej wizyty w mieście. Ze środka wskazał na Stary Urząd Celny.

Ogromne fale uderzały w zewnętrzny falochron i rozbijając się o kamienie, rozbryzgiwały się wysoko w górę. Paula pociągnęła ramię Newmana, by zatrzymał się w tym samym miejscu, co Tweed. W wewnętrznym porcie stał przycumowany Mayflower III nieustannie kołysany w górę i w dół, lecz nie zagrożony przez szalejący po drugiej stronie tamy żywioł.

- Widocznie Gaunt zdążył już wrócić! - krzyknęła Paula. - Schrońmy się wewnątrz przed zawieruchą. Ciekawe, do kogo on dzwoni?

Tweed wykręcił numer komendy policji w Launceston po przeciwnej stronie wrzosowiska. Połączono go natychmiast z nadinspektorem Royem Buchananem.

- Czy przygotował pan w Tresillian Manor wszystko, o co prosiłem? - zapytał Tweed.

- Od czasu pańskiego telefonu z londyńskiego lotniska biegam bez przerwy, wprowadzając w życie pański szalony (żeby nie powiedzieć makabryczny) pomysł.

- Chce pan aresztować sprawcę ohydnej zbrodni? Potrzeba szoku, by wykurzyć mordercę. Niech pan natychmiast pojedzie do posiadłości. Trzymajcie się w ukryciu, poza zasięgiem wzroku. Pojawię się tam razem z podejrzanymi, gdy tylko uda mi się ich zebrać.

- Nie wiem, dlaczego zgodziłem się na takie szaleństwo...

- Ponieważ samemu nie udało się panu niczego odkryć w sprawie popełnionego morderstwa...

Wchodząc pospiesznie razem z Newmanem do wnętrza ciepłego baru, Paula zatrzymała się gwałtownie. Czekało ich prawdziwe deja vu.

Na podwyższeniu naprzeciw baru, w jednym z największych, skórzanych foteli siedział Gaunt żywo gestykulując, wiódł prym wśród zebranych. Obok niego zajmowała miejsce Eve Amberg, ubrana w białą bluzę polo, która doskonale uwydatniała jej kształtne piersi. Miała na sobie także szarą, układaną spódniczkę oraz szare pantofelki. Na oparciu jej fotela spoczywała zamszowa kurtka.

Jennie siedziała bokiem i przysłuchując się rozmowie, zabawiała się zawieszonymi na szyi perłami. Sznur pereł... Obecność czwartej osoby zdumiała Paulę. Amberg siedział wyprostowany, ubrany w czarny, elegancki garnitur, jak zwykle starannie przyczesany. Czy on nigdy nie ubiera się inaczej niż na czarno i skąd się wziął w Padstow, zastanawiała się.

- Odbyliśmy Mayflowerem cudowną podróż po Renie - powiedział Gaunt, zwracając się do Amberga. - Płynęliśmy w dzień i w nocy. Wykorzystywałem to, że wystarczą mi jedynie cztery godziny snu dziennie. Eve przejmowała ster, kiedy potrzebowałem się przespać. Stanowimy znakomity zespół, nieprawdaż, Eve?

- No cóż, dotarliśmy tu w całości - odrzekła bez entuzjazmu. - Opływania Land's End przy takim wietrze nie nazwałabym cudowną podróżą.

- Nonsens! Przez cały czas świetnie się bawiłaś. Aż ci błyszczały twoje cudowne oczy...

- Czy żeglowanie nocą po Renie nie jest przypadkiem zabronione? - spytał Amberg.

Paula odniosła wrażenie, że bankier nie odzywał się dotąd wcale. Przez cały czas siedział nad nietkniętym drinkiem.

- Ach te bzdurne przepisy - westchnął z pogardą Gaunt. - Jeżeli człowiek nie wykaże odrobiny inicjatywy, nigdzie nie dotrze. Nie w świecie rządzonym przez otyłych pełnomocników, siedzących w Brukseli - spojrzał w stronę drzwi. Patrzcie, któż się pojawił! Twój ulubiony mężczyzna, Eve.

- A może byś się tak zamknął? - warknęła.

Newman skinąwszy dłonią na powitanie, poprowadził Paulę w kierunku baru, gdzie zamówił dla siebie szkocką oraz wino dla przyjaciółki. Kiedy przysiedli na stołkach, szepnął do niej.

- Nie mam pojęcia, co kombinuje Tweed. Lepiej będzie, jeśli na niego zaczekamy.

- Nie mogę pojąć stosunków panujących pomiędzy tą trójką powiedziała po cichu. - Mam na myśli Gaunta, Eve i Jennie. Między nimi dzieje się coś bardzo dziwnego...

Kiedy otrzymali zamówione napoje, wszedł Tweed. Stając przy barze poprosił o wodę mineralną. Odbierając szklankę, wydał rozkazy.

- Przyłączmy się do nich. Chciałbym zadać im kilka pytań. Paula zaparkowałaś land-rovera w pobliżu portu, prawda?

- Za rogiem, aby był niewidoczny. Zgodnie z twoją sugestią.

- A więc wszyscy wróciliśmy do punktu wyjścia - Tweed przywitał wesoło grupę Gaunta. Przysiadł na oparciu fotela Eve, tak, by widzieć bankiera. - Oprócz ciebie, Amberg. Co cię sprowadza w tak odległe miejsce?

- Przyjechałem, by zobaczyć miejsce, gdzie zginął Julius. Czułem, że powinienem zrobić dla niego przynajmniej tyle. Później zamierzam zabrać jego ciało, aby urządzić mu w Szwajcarii godziwy pogrzeb.

- Powiedziałeś Julius, zgadza się?

Rozległ się dźwięk tłuczonego szkła. Jennie przewróciła swój kieliszek z winem. Zerknęła na bankiera, którego twarz przybrała popielaty kolor, po czym odezwała się dziwnie nieobecnym głosem do kelnera, spieszącego, by wytrzeć rozlaną ciecz.

- Przepraszam. Zachowałam się jak niezdara. Niech pan uważa, żeby się nie skaleczyć - niektóre kawałki szkła są niemal niewidoczne.

- Proszę się nie przejmować. Za chwilę podam pani nowy kieliszek na koszt firmy...

Paula obserwowała Tweeda, oczekując z jego strony współczucia dla zawstydzonej wypadkiem Jennie. On jednak siedział nieruchomo przyglądając się wszystkim po kolei. Paula wyczuła nagłą zmianę w panującej dotychczas spokojnej atmosferze. Narastało napięcie. Gdyby tak mogła zlokalizować jego źródło. Tweed czekał, aż kelner zakończy sprzątanie i przyniesie dla Jennie nowy kieliszek.

- Myślę, że wiem, dlaczego wszyscy się tu zebraliśmy - zaczął mówić autorytatywnym tonem. - To zrozumiałe, że każdy pragnie wrócić do Tresillian Manor, miejsca, gdzie rozegrała się tragedia. Skoro tak, im szybciej tam dotrzemy, tym lepiej. To się nazywa wywoływanie duchów.

- Cholera jasna! - wykrzyknął Gaunt. - Gdybyś przypadkiem zapomniał, zważ, że to ja jestem właścicielem posiadłości.

- A jednak poprzedniej nocy po wpłynięciu do portu, zabrałeś Eve i Jennie do Metropolu, odkładając powrót do domu. To zrozumiałe - powtórzył.

- Skąd, do licha, o tym wiesz? - spytał Gaunt zduszonym głosem.

- Sprawdziłem w hotelowej książce meldunkowej, a potem zamieniłem kilka słów z kierownikiem portu. Ponieważ chodzi o twój dom, naturalne jest, że czujesz się nieswojo. A teraz dosyć już protestów. Dopijcie drinki i ruszamy w drogę

Paula przez moment przyglądała się zebranemu towarzystwu. Poświęciła chwilę uwagi Jennie zabawiającej się perłami, wykrzywiającej usta. Wreszcie gdy dziewczyna zorientowała się, że jest obserwowana, uśmiechnęła się chłodno. Wyraz twarzy Amberga mógł być zakłopotaniem lub okiełznaną wściekłością. Gaunt siedział rozparty w swoim fotelu, patrząc w dal nie widzącym wzrokiem.

Jednego mogła być pewna. Dzięki sile swej osobowości Tweed całkowicie zdominował ich i nakłonił do przyjęcia jego propozycji. Zanim dał Pauli i Newmanowi znak do wyjścia, jeszcze raz przemówił:

- Nalegam, by mój land-rover jechał na czele wycieczki. Gaunt, nie próbuj mnie wyprzedzać. A teraz w drogę...

Szalejący po Bodmin Moor wicher wzmagał się coraz bardziej. Pochylony nad kierownicą Tweed prowadził land-rovera, ocierając się o limity dozwolonej prędkości. Zwolnił dopiero wówczas, gdy skręcił w boczną drogę wiodącą do Tresillian Manor.

Paula wsunęła dłoń do torebki, aby chwycić za kolbę swojego browninga kaliber 0.38 cala, ukrytego w specjalnej kieszonce. Jeszcze z Waszyngtonu zatelefonowała do Moniki i kiedy przeszli przez kontrolę celno-paszportową, Monika wręczyła jej małe zawiniątko zawierające zamówioną broń.

- Brama jest otwarta - zauważyła.

- To Buchanan. Poprosiłem go o otwarcie, żebym nie musiał marnować czasu...

Zatrzymał land-rovera u podnóża schodów prowadzących na taras wejściowy. Na górze zaczekali na Gaunta, który nadjechał swoim BMW. Tweed wyciągnął rękę po klucz do drzwi frontowych.

- To jest mój dom... - zaczął Gaunt.

- Klucz. My wejdziemy pierwsi - Tweed spojrzał na Jennie wysiadającą powoli z samochodu. - Chcesz się dowiedzieć, kto jest mordercą, zgadza się?

- Dlaczego zwracasz się do mnie? - warknęła.

- Zaczekajcie wszyscy - zawołała Eve, ubrana teraz w swoją zamszową kurtkę do jazdy konnej, kierując się w stronę pobliskiej stajni. Odwróciła się, spoglądając na Gaunta. - Obiecałeś mi, że zaopiekujesz się Rusty, moją prześliczną klaczą.

- Ned, godny zaufania chłopiec, przychodził tu codziennie, karmił ją, zabierał na przejażdżki po wrzosowisku, czyścił jej boks.

- Daję ci dwie minuty - poinformował ją Tweed. - Czekamy na tarasie...

Eve dotrzymała słowa i wracając po dwóch minutach, obdarowała Gaunta promiennym uśmiechem.

- Jest we wspaniałej kondycji. Ucieszyła się na mój widok.

- A teraz wszyscy wejdziemy do środka - oznajmił Tweed.

Otworzywszy masywne drzwi, wkroczył do hallu. Pewnym krokiem podszedł do wejścia prowadzącego do jadalni. Nim chwycił za klamkę, obejrzał się. Tuż za nim stała Eve, obok niej Jennie z ponurym wyrazem twarzy. Za nimi szedł Amberg popychany przez Newmana.

Tweed otworzył szeroko drzwi i szybko wszedł do środka. Pozostali poszli w jego ślady, lecz po chwili, wszyscy zamarli w bezruchu. Ich zdumionym oczom ukazała się groteskowa scena. Wokół stołu znajdowało się siedmiu martwych mężczyzn w czarnych garniturach. Dwaj z nich nadal siedzieli oparci o blat w kałużach ciemnoczerwonej krwi. Kolejni czterej spadli ze swoich krzeseł i spoczywali na podłodze w podobnych, krwawych jeziorach. Najbardziej makabryczna postać znajdowała się na końcu stołu, gdzie podczas obiadu siedział Amberg.

Ciało zwisało oparte na połamanym krześle z twarzą wytrawioną przez kwas.

Odsłonięte kości czaszki błyszczały niczym stal.

Epilog

- Odpowiedzialny za tę zbrodnię potwór znajduje się pośród nas - oznajmił Tweed. - W dniu morderstwa widziano ją w Padstow - mimo że powinna być wtedy w Zurychu. Zginęło osiem osób wliczając lokaja. Należy jeszcze dodać Helen Frey, Klarę i Theo Strebla i w ten sposób mamy jedenaście osób, którym z zimną krwią odebrała życie. Nie zapominajmy również o Celii Yeo oraz prawdziwym listonoszu...

Jennie krzyknęła. Eve wziąwszy głęboki oddech, z kieszeni kurtki wydobyła berettę kaliber 6.35 mm. Wycelowała prosto w Tweeda, podczas gdy Paula chwyciwszy swojego browninga, wymierzyła w klatkę piersiową Eve.

- Spróbuj tylko pociągnąć za spust - ostrzegła Eve - a Tweed będzie martwy. Zupełnie martwy. Rzuć tę cholerną broń, ty suko.

Głos dziewczyny zmienił się, przechodząc w niski pomruk, a jej oczy wyrażały stan bliski szaleństwa. Paula zachowując swoją pozycję, odpowiedziała.

- Nie pójdzie ci tak łatwo, Eve - opuściła nieco lufę. - Strzel do Tweeda, a dostaniesz kulę w żołądek. Możesz się męczyć całymi dniami, zanim umrzesz.

- A więc rozegramy to w inny sposób, kochana - twarz Eve wyglądała jak wykuta z marmuru. - Za chwilę wyjdę z tego pokoju. Jeżeli ktokolwiek spróbuje mnie zatrzymać, Tweed zginie. Jeżeli wszyscy zachowacie rozsądek, nikomu nic się nie stanie. Niech wszyscy oprócz Tweeda i Pauli odsuną się od drzwi...

Newman chwycił za ramię Amberga, którego sparaliżował i pociągnął w głąb jadalni. Gaunt i Jennie zastosowali się do rozkazu. Wycofując się w stronę drzwi, Eve trzymała oburącz pistolet wycelowany przez cały czas w Tweeda. Broń Pauli powoli przesuwała się, bezustannie podążając za celem.

Dotarłszy do wyjścia, Eve ujęła berettę w jedną rękę, a drugą zatrzasnęła drzwi, wykrzykując w ostatniej chwili:

- Pierwsza osoba, która za mną wyjdzie, zginie na miejscu...

Paula zareagowała najszybciej. Spoglądając na dziedziniec dostrzegła pochyloną Eve zmierzającą w kierunku stajni. Podbiegła do okna, otworzyła je, po czym wyskoczyła na zewnątrz. Zamiast podążyć w stronę stajni, ruszyła do zaparkowanego land-rovera, a następnie usiadła za kierownicą. Tweed zapomniał zabrać kluczyki ze stacyjki. Mężczyźni bywają tacy nierozważni.

Od strony domu nadbiegał Newman.

- Zaczekaj na mnie!

- Nie ma czasu...

Jedną ręką wcisnęła pistolet pomiędzy oparcie a siedzenie podczas gdy drugą poprowadziła samochód w kierunku dróżki przedzielającej dom i stajnię. Kiedy dostrzegła Eve pędzącą na swoim koniu, ruszyła za nią. Klacz przebyła dołem łączkę, po czym przemknęła przerwą między jodłami i wybiegła na wrzosowisko. Paula nacisnęła mocniej na pedał gazu i przylgnąwszy plecami do oparcia, podążyła tą samą drogą...

Tylko samochód o napędzie na cztery koła mógł sobie poradzić z nierównościami wznoszącego się stopniowo terenu. Paula z uporem kontynuowała pościg. Sprawa nabrała dla niej osobistego charakteru - Eve ośmieliła się grozić, że zabije Tweeda.

Kiedy odległość dzieląca obie kobiety zaczęła się stopniowo zmniejszać, Eve kilka razy odwróciła się w siodle i skrupulatnie liczyła strzały, by upewnić się, że jej przeciwniczce skończyła się amunicja. Ani jeden z pocisków nie trafił choćby w przednią szybę. Strzelając z galopującego konia, Eve nie zdołała zachować niezbędnego spokoju.

W pewnej chwili Paula zorientowała się, że żona bankiera kieruje się w stronę Five Lanes, gdzie znajduje się należący do niej dom. Ponad nimi wznosił się High Tor. Kiedy przybliżyły się do skupiska pobielanych domów, Paula zauważyła jaguara zaparkowanego przed jednym z nich - stanowił on dla Eve szansę ucieczki. Przyspieszając jeszcze bardziej, zmniejszyła dystans dzielący ją od pędzącego zwierzęcia, zmuszając w ten sposób Eve do porzucenia nadziei związanych z samochodem oraz zmiany kierunku. Uciekająca kobieta ruszyła pod górę w stronę szczytu High Tor.

Paula pojechała za nią i już niemal doganiała galopującą klacz, kiedy jedno z przednich kół land-rovera najechało na spory głaz. Zahamowała automatycznie, gdy tylko poczuła, że przód samochodu gwałtownie unosi się do góry, ale wyrzucona siłą bezwładności wypadła z auta. Przetoczywszy się niczym lądujący skoczek spadochronowy, zatrzymała się, by po chwili, ku swojemu przerażeniu, spostrzec, że znajduje się na skraju przepaści, gdzie zepchnięto służącą - Celię Yeo.

Ogłuszona częściowo upadkiem przypatrywała się land-roverowi, który powoli wyprostował się, stając z powrotem na czterech kołach. Następnie dostrzegła Eve galopującą w jej stronę z twarzą wykrzywioną w triumfalnym uśmiechu. Zamierzała posłużyć się koniem, aby zabić Paulę. Kopyta Rusty z pewnością roztrzaskałyby jej czaszkę. Pędzące w kierunku przepaści zwierzę przestraszyło się na widok bezdennej otchłani i niespodziewanie stanęło jak wryte. Paula zobaczyła, jak wyrzucona z siodła Eve przelatuje ponad krawędzią. Do jej uszu dobiegł przeciągły krzyk. Stała wpatrzona w koziołkującą w dół kobietę. Głowa Eve roztrzaskała się na jednym z ogromnych głazów leżących poniżej. Z rozrzuconymi ramionami, nieruchome ciało morderczyni do złudzenia przypominało Celię Yeo, którą wcześniej zepchnęła w tę samą przepaść.

- Scena w jadalni została skonstruowana przy użyciu manekinów w perukach - wyjaśniał Pauli nadinspektor Roy Buchanan. - Jako krew posłużyła czerwona farba olejna - gęsta i lepka. Skorzystałem również z pomocy przyjaciela, który przed przejściem na emeryturę pracował w Muzeum Figur Woskowych Madame Tussaud. Wykonał doskonałą robotę.

- Ale co z twarzą Amberga - czy też użyto manekina? Przecież także była zniszczona kwasem.

Spojrzała dookoła na wszystkich zebranych w salonie Tresillian Manor. Tweed razem z Newmanem siedzieli w pobliżu. Amberg, nieco oszołomiony, na krześle obok Boba. Jennie przypatrywała się bankierowi, jakby nie mogła uwierzyć w to, czego była świadkiem.

- Tak, użyliśmy kwasu - kontynuował Buchanan. - Odsłonił on metalowy szkielet, więc pokryliśmy go czerwoną farbą.

- Potrzebny był silny szok, by złamać Juliusa Amberga oraz Eve - wyjaśnił Tweed. - Nasze przedstawienie stało się katalizatorem.

- Juliusa Amberga? Masz chyba na myśli Waltera - przerwała mu. - Julius zginął w masakrze.

- Nie, wtedy zabito Waltera. Siedzący tam mężczyzna to Julius Amberg. Identyczne bliźnięta - kontynuował Tweed. - Julius przyznał się do wszystkiego, w czasie gdy ścigałaś Eve. Kiedy obejrzał film i przesłuchał taśmę, oddane mu na przechowanie przez Joela Dysona, był przerażony, lecz Eve, siła napędowa całego przedsięwzięcia, dostrzegła okazję zdobycia fortuny - wymóc szantażem na Bradfordzie Marchu dwadzieścia milionów dolarów. Julius za pomocą pieniędzy należących do banku spekulował na giełdach walutowych.

Stracił dziesięć milionów. Druga połowa miała zapewnić im luksus do końca życia.

- Ale jaka była rola Waltera? - zapytała Paula.

- Powiedziałem już, że Julius był przerażony - wyzwanie rzucone prezydentowi Stanów Zjednoczonych to niebezpieczna zabawa. Eve wymyśliła rozwiązanie. Przekonali Waltera, który nie wiedział nic o filmie, by udając brata, przyjechał tutaj. Powiedzieli mu, że jestem specjalistą w dziedzinie zabezpieczeń i mógłbym także pokazać mu, jak pomnożyć pieniądze. Wyjaśnili mu również, że ufam jedynie Juliusowi, który akurat rzekomo zachorował. Walter był kozłem ofiarnym. Liczyli, że wiadomość o śmierci Juliusa zostanie rozpowszechniona przez media zainteresowane skalą zbrodni. Strażnicy podróżujący z Walterem mieli utrzymać nasze spotkanie w tajemnicy. Sądzili, że kiedy wiadomość o śmierci Juliusa dotrze do prezydenta Marcha, będą bezpieczni - celem stanie się Joel Dyson.

- Co wywołało twoje podejrzenia? - spytała.

- Napij się jeszcze herbaty - powiedział Newman, napełniając jej filiżankę.

- Podejrzenia, że Walter w rzeczywistości jest Juliusem? Po pierwsze kwas: po cóż niszczyć twarz? Aby uniemożliwić identyfikację. Potem Eve bez przerwy towarzyszyła Ambergowi. Rzekomo po to, by odzyskać pieniądze. Każdy adwokat mógł to za nią załatwić. Na dodatek, uduszenie garotą dwóch dziewcząt wymagało dużej siły. Ich głowy zostały niemal odcięte. Na basenie w Chateau Noir dowiedziałem się o jej prawdziwej sile...

- A więc to ona zabiła Helen Frey i Klarę w tak okropny sposób?

- Tak. Podejrzewała Juliusa o romanse z innymi kobietami. Dlatego zatrudniła Theo Strebla, detektywa, który miał śledzić jej męża. Eve nigdy nie podejmowała zbędnego ryzyka. Zorientowała się, że prostytutki znały Juliusa lepiej niż ktokolwiek z jego pracowników i mogłyby go rozpoznać w Zurychu.

- Sądziłam, że posłużenie się garotą udającą sznur pereł wskazywałoby raczej na mężczyznę - stwierdziła Paula.

- Eve odwiedziła każdą z dziewcząt, oferując im pieniądze, by nie spotykały się więcej z Juliusem. Następnie pokazywała im perły i proponowała je zamiast pieniędzy. Stawała z tyłu, by założyć je na szyję ofiary, a następnie z całej siły zaciągała drut.

- Dobrze, a co z Theo Streblem. Został zastrzelony.

- Oczywiście w jego przypadku nie mogła posłużyć się perłami. Istotnym czynnikiem był fakt, że znał Eve, dlatego wpuścił ją do biura, nie spodziewając się złych zamiarów. Zauważyłem również, że Eve często wypowiadała imię Walter - troszkę zbyt często - w celu podkreślenia, że żyjący mężczyzna rzeczywiście był Walterem. Nawarstwienie się malutkich wskazówek zwróciło na nią moją uwagę.

- Zamierzała także zabić mnie - powiedziała Jennie drżąc. - Wiedziała, że byłam w Padstow rano w dniu masakry.

- To ona była człowiekiem w czarnym kapeluszu.

- Skąd o tym wiesz? - zapytała Paula.

- Ponieważ - wtrącił się Buchanan - za radą pani szefa pojechałem do Metropolu zaopatrzony w nakaz od prokuratora, żeby przeszukać jej bagaż. Kiedy ścigała pani Eve - niezwykle lekkomyślne posunięcie - odebraliśmy telefon od moich ludzi, którzy potwierdzili znalezienie dużego męskiego kapelusza z szerokim rondem oraz płaszcza.

- Stąd różniące się opisy pochodzące od różnych świadków - wyjaśnił Tweed. - Czasami człowiek ów był szczupły, czasem dobrze zbudowany. Używała płaszcza, by zmieniać wygląd.

- Znaleźliśmy także sznur pereł ukryty w zamaskowanej kieszonce - dodał Buchanan. - Zdaje się, że znajdują się na nim ślady zaschniętej krwi. Specjaliści to potwierdzą, jestem pewien.

- A więc rzeczywiście mieliśmy do czynienia z dwiema wzajemnie warunkującymi się łamigłówkami - skomentowała Paula.

- Zgadza się - potwierdził Tweed. - Do pierwszej z nich należał Joel Dyson razem ze swoim przeklętym filmem przedstawiającym Bradforda Marcha mordującego swoją kochankę, późniejsza ucieczka fotografa do Europy, przekazanie kopii Monice i podróż do Zurychu, by oddać oryginały na przechowanie Juliusowi. Nie mam najmniejszej wątpliwości, że w pierwszej kolejności to Dyson zamierzał szantażować prezydenta, lecz uprzedziła go Eve. Bez Dysona kompromitujący materiał w ogóle by nie istniał. Jego czyn zmusił Marcha do zorganizowania największego w historii świata polowania na człowieka. Częścią drugiej łamigłówki byli bankier i jego żona w roli szantażystów. Jedna sprawa wywołała drugą.

- Skąd wiemy to wszystko?

Paula po kolei popatrzyła na każdego z zebranych. Jej wzrok ostatecznie spoczął na Gauncie.

- Ponieważ - wtrącił się ponownie Buchanan - Amberg do wszystkiego się przyznał.

- Mam zamiar wrócić do Szwajcarii - powiedział Julius swoim zwykłym, rozkazującym tonem.

- Nie sądzę - zapewnił go Buchanan. - W świetle zeznania, jakie pan złożył, zostanie pan oskarżony o współudział w dziesięciu morderstwach - wszystkie zdarzyły się na terenie tego kraju. Człowiek podejmuje ogromne ryzyko rzucając wyzwanie prezydentowi Stanów Zjednoczonych.

- Byłem zdesperowany. Straciłem dziesięć milionów należących do banku. Być może brytyjskie więzienia są mniej surowe niż szwajcarskie.

- Spodziewam się, że będzie miał pan sporo czasu, by się o tym przekonać - odparł Buchanan bez cienia współczucia.

- Odpływ. Ujście rzeki to ponownie sam piasek - powiedziała Paula.

- Mam nadzieję, że się już spakowałaś - odrzekł Tweed, stojąc razem z Newmanem w swoim pokoju w Metropolu. - A propos, Cord Dillon powrócił szczęśliwie do Langley - oficjalnie mówi się, że wyjeżdżał na dłuższy urlop. Nikt nie wiąże go z ostatnimi wydarzeniami. Zadzwoniłem także do Howarda na czas odbudowy naszej kwatery głównej przeprowadzamy się do budynku położonego nieco dalej przy Park Crescent. Twierdzą, że odbudowa zajmie osiem miesięcy - czyli praktycznie cały rok. Premier przyjmuje Howarda codziennie, czuje, że popełnił błąd.

- Zgadza się - rzuciła krótko Paula.

- Dobre wieści z Waszyngtonu - włączył się Newman. - Prasa donosi, że Jeb Calloway został zaprzysiężony jako prezydent w dniu przylotu z Nowego Jorku. Wysyła do Europy posiłki, by wzmocnić NATO. To powinno rozwiązać kryzys na Wschodzie. Krążą plotki, że bombę na pokładzie samolotu Marcha podłożyli terroryści z Bliskiego Wschodu.

- To efekty działania propagandy Wingfielda - skomentował Tweed. - Teorie o różnych spiskach będą wysuwane całymi latami, podobnie jak po zamachu na Kennedy'ego. Wyjedźmy stąd jak najszybciej.

- Skąd taki pośpiech? - spytała Paula.

- Gaunt chce zjeść z nami obiad w Starym Urzędzie Celnym. Czuje się nieco jak idiota, który dał się wykorzystać Eve w celu odwrócenia uwagi od Waltera, czyli w rzeczywistości Juliusa. Poza tym Howard twierdzi, że zostałem zaproszony na obiad przy Downing Street.

- Oczywiście nie możesz odmówić - zakpiła Paula.

- Howard przekazał mi jeszcze jedną informację. Ludzie Crombiego, przekopujący gruz przy Park Crescent, odnaleźli mój sejf. Został przeniesiony do naszej tymczasowej siedziby. Monika po stwierdzeniu, że jest nietknięty, otworzyła go i wydobyła film oraz kasetę w doskonałym stanie. Aha, Bob! Dyson spłatał ci figla mówiąc, że to kopie. Tak naprawdę zostawił ci oryginały.

- Niech to licho! - wykrzyknęła Paula. - Wszystko, Co przeżyliśmy, było zupełnie niepotrzebne.

- Jesteś pewna? - Tweed wyraził swoją wątpliwość. - Pozbyliśmy się psychopaty urzędującego w Gabinecie Owalnym. Czy Premier zezwoliłby na przesłanie filmu do Waszyngtonu? Na pewno nie. March pozostałby prezydentem. A tak, film i kaseta zostaną zakwalifikowane jako ściśle tajne na następne trzydzieści lat. Mieliśmy do czynienia z klasycznym przypadkiem potwierdzającym maksymę lorda Johna Actona „Władza demoralizuje, absolutna władza demoralizuje absolutnie”.

198

---