Poemat należšcy do cyklu "Vade-mecum", co oznacza "pójdŸ za mnš". Odbiorca powinien
podšżyć za poetš - swoim przewodnikiem.
Problematyka:
"Fortepian Szopena" zwišzany jest z kategoriš tragizmu u Norwida. Tragicznoœć w tym wierszu
łšczy się z realnym i symbolicznym zarazem aktem niszczenia wielkiej wartoœci. W poemacie
ukonkretnieniem tej wartoœci jest "sprzęt podobny do trumny" - fortepian, na którym grywał
Chopin w czasach warszawskich. Fortepian ten został wyrzucony na bruk z okien pałacu
Zamoyskich w czasie akcji odwetowej wojska rosyjskiego po zamachu na cesarskiego
namiestnika w Królestwie Polskim - gen. Berga.
Muzyka Chopina jest przedstawiona przez Norwida jako ziemskie dopełnienie piękna
doskonałego. Ma ono siłę podnoszenia rzeczywistoœci do ideału, przemieniania jej w byt
doskonały. Takiej transformacji doznała w muzyce Chopina Polska i polskoœć: "Polska
przemienionych kołodziejów", czyli chłopów uszlachetnionych dzięki miłoœci do wykonywanej
pracy na roli, co ukazuje sztuka Chopina. W poemacie zarysowuje się tragiczny i wieczny
konflikt między pięknem doskonałym, pojmowanym przez Norwida jako dobro, a historiš, życiem,
realnoœciš - skażonymi przez zło, małoœć, przez "brak", wedle okreœlenia samego poety.
Reprezentantami tego zła sš w poemacie właœnie żołnierze ciskajšcy na bruk fortepian. Ale
w tym momencie dochodzi w poemacie do głosu norwidowska ironia. Powoduje ona, że efekt
czynu mija się z intencjami, że zniszczenie rzeczy nie jest równoznaczne z zagładš wartoœci.
Zakończenie uderza w ton triumfu: "Ciesz się, póŸny wnuku... / Jękły głuche kamienie: / Ideał
- sięgnšł bruku -". Tę wspaniałš i tajemniczš formułę można rozumieć jako pogodzenie piękna
doskonałego i realnoœci, wtopienie się ideału w życie, odkupienie zła przez symboliczny akt
cierpienia, wreszcie można jš także zinterpretowac jako zejœcie Chopina w lud.
Nastroje i tempo poszczególnych fragmentów i czšstek poematu:
I i II - tempo powolne; smutek i refleksja wypływajšcy ze wspomnienia;
zestawienie Chopina z lirš Orfeusza
III - bardzo dynamiczne tempo - wykrzyknienia; nastrój podniosły (hymn
pochwalny); obraz Chopina jak kutej w marmurze postaci; alabastrowa ręka
porównana z klawiaturš z koœci słoniowej
IV - ton patetyczny;
V - obraz Polski w muzyce Chopina; nastrój radoœci
VI - uczucie załamania, zawiedzenia - pogłos dŸwięków fortepianu
VII - nastrój podziwu; zwrotka o sztuce, literaturze, dramacie; poszukiwanie
odpowiedzi na pytanie, czym jest sztuka; pozorny dialog, który przechodzi
w monolog
VIII - obraz Warszawy ogarniętej zapałem rewolucyjnym
IX - zryw - wyrzucenie przez Rosjan z okna zamku fortepianu; pokazanie ogromu
wojsk rosyjskich, jęku wdów, żałoby; tempo przyœpieszone, bardzo
dynamiczne - krótsze wersy
X - obraz fortepianu porównany z ciałem Orfeusza rozrywanym przez Menady (boginie zemsty).