sach starca — tutaj wszystko właśnie tak wyglądało. Nadchodzący byli coraz bliżej. Nie powiem, żebym był tym zachwycony.

Dwa upiory z krzykiem uciekły do autobusu, a my zbiliśmy się w ciasną gromadkę.

4

Gdy potężni ludzie zbliżyli się jeszcze bardziej, za­uważyłem w ich sposobie poruszania się pewien porządek i zdecydowanie, tak jakby każdy z nich upa­trzył sobie jeden z otaczających mnie ludzkich cieni. Zaraz się zaczną wzruszające sceny, powiedziałem so­bie, chyba nie wypada się przyglądać. Z tą myślą od­daliłem się, pod wymijającym pretekstem zwiedzania okolicy. Olbrzymie cedry po mojej prawej ręce wyglą­dały pociągająco, ruszyłem więc w ich kierunku. Cho­dzenie okazało się trudne. Idąc po trawie, twardej dla moich bezcielesnych stóp niczym diament, miałem wrażenie, że stawiam stopy na ostrej, pełnej załamań skale. Cierpiałem męki podobne do tych, jakie prze­żywała mała syrenka z baśni Andersena. Jakiś ptak przebiegł mi drogę. Pozazdrościłem mu w duchu: na­leżał do tego świata i był tak samo prawdziwy jak tra­wa, mógł z łatwością zginać źdźbła, strząsając na sie­bie krople rosy.

Prawie natychmiast podążył za mną człowiek, które­go w myślach nazywałem Osiłkiem, chociaż teraz po­winno się go chyba nazwać Barczystym Upiorem. Za nim z kolei pośpieszył jeden ze Świetlistych Ludzi.

— Nie poznajesz mnie?! — wołał on za uciekają­cym Duchem.

Nie mogłem się oprzeć pokusie, by odwrócić się i zacząć przysłuchiwać. Na widok twarzy świetliste­go ducha — był on jednym z tych, którzy nosili szaty — miałem ochotę tańczyć ze szczęścia: pomimo mło-

27

---