1.Ze wzrostem promienia R karbu:

1. współczynnik koncentracji naprężeń maleje,

2. współczynnik koncentracji naprężeń rośnie,

3. naprężenia maksymalne w osłabionym przekroju zawsze maleją,

4. naprężenia maksymalne w osłabionym przekroju zawsze rosną.

2. Każdym z punktów pomiarowych przekroju z karbem naklejona jest rozetka składająca się z dwóch tensometrów ustawionych odpowiednio w kierunkach osi x i y. Dwa tensometry wystarczają do określenie pełnego stanu dwuwymiarowego naprężeń:

a) w dowolnym punkcie badanej tarczy,

b) w przekroju badanej tarczy osłabionym karbem,

c) tylko w przekroju badanej tarczy osłabionym karbem,

d) w dowolnym punkcie dowolnej tarczy.

3. Które z poniższych stwierdzeń są prawdziwe:

a) tarcza znajduje się w trójwymiarowym stanie naprężeń,

b) naprężenia
na osi symetrii tarczy są równe zeru,

c) w punkcie maksymalnej koncentracji naprężeń
mamy
,

d) na krawędziach obciążonej tarczy powinniśmy otrzymać

4. W punkcie A (na dnie karbu) wartość składowej odkształcenia
. Wartość składowej
w tym punkcie wynosi:

a)
b)
c)
d) 0

5. Współczynnik koncentracji naprężeń definiujemy jako:

1. stosunek naprężeń teoretycznych do wydłużenia względnego w karbie,

2. stosunek naprężeń teoretycznych do naprężeń doświadczalnych w karnie,

3. stosunek naprężeń wyznaczonych doświadczalnie do naprężeń liczonych wg WM,

4. stosunek wydłużeń doświadczalnych do teoretycznych w karbie.

6. Do pomiaru użyto tensometru o stałej k=2.5, a na mostku błędnie nastawiono k=2.0. Odczytano wskazanie 2%. Ile wynosi prawdziwe wydłużenie względne:

a) 2‰, b) 2.5‰, c) 1.5‰, d) 1‰,

7. Współczynnik koncentracji naprężeń:

1. jest zawsze większy od jedności,

2. jest tym większy im promień karbu jest mniejszy,

3. dla wycięcia w kształcie litery v jest większy niż dla wycięcia w kształcie litery U,

4. nie zależy w zakresie sprężystym od wielkości przyłożonego obciążenia.

8. Przy wyznaczaniu stałych materiałowych dla tarczy z karbem na drodze doświadczalnej wykorzystuje się:

1. prawo Hooke'a dla płaskiego stanu naprężeń,

2. zasadę de Saint-Venanta,

3. zasadę superpozycji,

4. zasadę nośności granicznej.

9. Dokładność pomiaru stałych materiałowych można zwiększyć:

1. zmniejszając obciążenie wstępne z 200kg do 100kg,

2. zwiększając obciążenie z 2000kg do 3000kg,

3. zwiększając obciążenie aż do uzyskania granicy plastyczności materiału,

4. umieszczając tensometry pomiarowe bliżej karbu.

10. Zewnętrzne obciążenie tarczy to:

1. siła skupiona wprowadzona bezpośrednio w blachę tarczy,

2. obciążenie idealnie ciągłe, równomiernie rozłożone na brzegu,

3. obciążenie w przybliżeniu ciągłe z wypadkową przechodzącą przez środek brzegu,

4. Obciążeniem momentem gnącym na brzegu tarczy.

11. Współczynnik koncentracji naprężeń wyliczony w ćwiczeniu jest większy od 1, gdyż:

1. w traczy przekracza się granice plastyczności materiału,

2. naprężenia określone w doświadczeniu posiadają zbędny wynik o ok. 25%,

3. naprężenia określone z teorii wg. Wskazówek podręcznika WM są zaniżone, gdyż nie uwzględniają wpływu dużego karbu na rozkład naprężeń,

4. przy obliczaniu naprężeń teoretycznych nie uwzględnia się faktu, że tarcza w przekroju karbu jest węższa o 120 mm niż na brzegu.

12. Współczynnik koncentracji naprężeń byłby większy, gdyby:

1. zwiększyć obciążenie tarczy,

2. promień wycięcia „r” (promień krzywizny karbu) był mniejszy,

3. promień „r” był większy,

4. zmniejszyć grubość tarczy.

13. Wzór
możemy zastosować:

1. do obliczenia naprężeń
   w całej tarczy,

2. do obliczenia naprężeń
   na osi symetrii tarczy,

3. tylko poza przyjętym obszarem wpływu karbu na naprężenia w tarczy,

4. wzoru tego nie można zastosować do obliczenia naprężeń w tarczy - dotyczy on tylko rozciągania pręta.

---