Etyka personalizmu tomistycznego
Pytania, jakie św. Tomasz stawia:
Kim jest człowiek?
Czym jest dobro?
Jak określić należy wolę i wolną wolę (wolność) istoty ludzkiej?
Czy istnieje ład moralny wpisany w naturę człowieka?
Tomistyczna koncepcja człowieka:
Stanowisko św. Tomasza ma charakter holistyczny. Człowiek nie jest, według św. Tomasza, zlepkiem zwierzęcia i anioła, czyli mozaiką różnych elementów, jest jednością psychofizyczną.
Człowiek jest bytem najdoskonalszym w świecie stworzonym, a więc bytem najdoskonalszym wśród istot złożonych z materii oraz formy.
Forma to zasada kształtująca człowieka. Formą człowieka jest dusza rozumna. Forma, czyli dusza oraz materia nie są w istocie ludzkiej czynnikami odrębnymi i samodzielnymi. Nie jest człowiekiem ani samo ciało, ani sama dusza.
Człowiek jest jednostką i osobą. Jednostkami jesteśmy wszyscy z racji czynnika materialnego, który jest w każdym człowieku. Osobą jest każdy człowiek dzięki duszy rozumnej, obdarzonej życiem umysłowym, poznaniem, uczuciami i chceniem duchowym, czyli wolą. Materia jest czymś, co nas od siebie odróżnia, dusza przesądza o naszej ludzkiej tożsamości. „Persona est naturae rationalis individua substantia” („Osoba jest indywidualną substancją o rozumnej naturze.”)
Tomistyczna koncepcja dobra:
Dobro należy określić jako: cel, byt i prawdę.
Dobro wyłania się przed człowiekiem pod trzema postaciami, czyli jako:
dobro przyjemne (przyjemność),
dobro użyteczne (narzędzie czemuś służące),
dobro godziwe (godność osoby ludzkiej).
Dobro w znaczeniu etycznym pojawia się tam, gdzie człowiek w sposób właściwy ustosunkowuje się do tych trzech postaci dobra przedmoralnego.
Nadrzędna zasada etyczna personalizmu tomistycznego to zasada dla ludzkiej godności osobowej.
Określenie ludzkiej wolności:
Wolność osoby ludzkiej pozostaje w nierozerwalnym związku z poznaniem praktycznym.
Poznanie praktyczne wskazuje etycznie godziwe cele postępowania oraz środki ich urzeczywistnienia.
Wolność manifestuje się poprzez wybór. Człowiek, dokonując wyboru wspiera się na jednym z sądów rozumu praktycznego, orzekającego o dobru ludzkiej osoby.
Człowiek autodeterminuje w ten sposób własną osobowość. Zwraca się ku określonemu dobru aktem poznania i woli.
W rozumnym akcie decyzji istota ludzka określa swą wolność. Im poznanie rozumu praktycznego pełniejsze i głębsze, tym pełniejsza wolność. Wolna wola jest u św. Tomasza władzą i jednocześnie funkcją poznania etycznego.
Wolność zostaje w koncepcji tomistycznej przeciwstawiona dowolności. Wola staje się wolna nie w wyniku odrzucenia wszelkich, krępujących ją ograniczeń, lecz w wyniku zharmonizowania jej aktów z orzeczeniami rozumu praktycznego. Podporządkowanie woli poznaniu, czyli rozumowi pozwala człowiekowi opanowywać niesforność uczuć, wychowywać je i sublimować.
Koncepcja moralnego prawa natury:
Prawo natury to system norm obowiązujących człowieka, wynikających z rozumowego poznania natury ludzkiej.
Określa ono właściwy sposób odnoszenia się osoby ludzkiej do samej siebie do innych i do Boga.
Źródłem moralnego prawa natury jest, ustanowiony przez Boga, absolutny, wieczny i powszechny „porządek natury”. Moralne jest prawo natury jest prawem rozumnym i powszechnym, które Bóg zaszczepił człowiekowi.
Trzy poziomy prawa:
prawo boskie,
prawo natury,
prawo ludzkie (stanowione).
Rozum ludzki poznający porządek natury uczestniczy w mądrości Boga. Autorytet Boga stanowi podstawę dla mocy obowiązującej prawa naturalnego.
Pytania:
Czy prawda o tym, co dla człowieka dobre podlega obiektywizacji?
Czy wolności doświadczamy tam właśnie, gdzie podporządkowujemy się moralnym nakazom?
Czy czyn słuszny moralnie to taki, w który przestrzegamy norm, bezwarunkowo obligujących?
Podstawowe terminy:
Osoba, dusza, ciało, jedność duszy i ciała, godność osoby.
Dobro: to byt, cel, prawda.
Dobro: przyjemne, użyteczne, godziwe.
Wybór dobra, a dobro moralne.
Wola, rozum, prawda, sumienie.
Prawo: prawo odwieczne, prawo natury, prawo ludzkie.
1
2