ROLA I ORGANIZACJA ZAJĘĆ Z GIMNASTYKI KOREKCYJNEJ

Podstawą planowania form, metod i treści zajęć korekcyjno-kompensacyjnych jest diagnoza poradni psychologiczno-pedagogicznej lub innej specjalistycznej.
Bardzo istotne w opinii są zalecenia do pracy z dzieckiem. Nauczyciel - terapeuta powinien bardzo wnikliwie przeanalizować informacje i zalecenia, by opracować indywidualny program terapii (dla każdego dziecka), uwzględniając różnice rozwojowe, tempo uczenia się i konieczność ćwiczeń utrwalających materiał programowy.
W czasie zajęć korekcyjno-kompensacyjnych należy obserwować dziecko pod kątem:
postępów w nauce,
niwelowania zaburzeń rozwojowych,
reakcji emocjonalnych na trudności w nauce,
motywacji do nauki.
Zajęcia korekcyjno-kompensacyjne powinny odbywać się w pogodnej, przyjaznej atmosferze przypominającej zabawę. Terapeuta jest jednym z uczestników zabawy. Wspólnie rozwiązuje problemy, dokonuje oceny wykonanych ćwiczeń. Stosuje różnego rodzaju wzmocnienia: pochwały, wyróżnienia, które dają dziecku poczucie wiary we własne siły, wpływają na motywację do nauki. Dzieci czują się bardziej swobodne, aktywne, lepiej myślące i radosne, wyzbywają się napięć emocjonalnych.
Terapia pedagogiczna powinna zmierzać do:
usprawnienia i stymulowania funkcji percepcyjno-motorycznych,
prawidłowego ukształtowania osobowości, m.in. w sferze emocjonalnej,
eliminowania błędów i braków w czytaniu i pisaniu oraz ćwiczenia umiejętności prawidłowego czytania i pisania,
eliminowania luk w wiadomościach przewidzianych programem na szczeblu uczenia się dziecka.
Efektem końcowym terapii pedagogicznej powinno być poprawne czytanie i pisanie oraz stworzenie optymalnych warunków dobrego rozwoju psychicznego.
W pracy z dzieckiem dyslektycznym najbardziej skuteczne jest uczenie polisensoryczne - jednoczesne zaangażowanie wielu zmysłów: słuchu, wzroku i kinestezji.
Należy przede wszystkim wykorzystać te zmysły, które funkcjonują prawidłowo z jednoczesnym ćwiczeniem tych słabych. Dzieci dyslektyczne nie powinny:
czytać głośno w obecności całej klasy,
czytać zbyt długich czytanek,
pisać dyktand,
stosować rywalizacji i stawiać za wzór zdolniejsze dzieci,
nie omawiać błędów w obecności całej klasy.

W pracy z dzieckiem dyslektycznym należy:
stosować na przemian czytanie głośne i ciche utworów,
utrwalać i powtarzać przy każdej okazji,
pisać ołówkiem w większej liniaturze, szczególnie w początkowym okresie nauki,
przy ocenie prac pisemnych z języka polskiego nie brać pod uwagę błędów dyslektycznych (oceniać treść).

Współpraca z rodzicami w zakresie terapii pedagogicznej odbywać się powinna w zakresie:
planowania zadań domowych i ćwiczenia umiejętności szkolnych pod kierunkiem nauczyciela,
ujednolicenia metod postępowania w zakresie pomocy dydaktycznej i wychowawczej,
tworzenia prawidłowej atmosfery: życzliwości, miłości i zrozumienia,
ułożenia prawidłowego harmonogramu dnia.

Program pracy korekcyjno-kompensacyjnej można podzielić na trzy etapy. W pierwszym zawarte są ćwiczenia na materiale bezliterowym i dotyczą:
rozwijania ogólnej sprawności ruchowej i manualnej,
usprawniania funkcji wzrokowej i orientacji przestrzennej,
usprawniania koordynacji wzrokowo-ruchowej,
usprawniania funkcji słuchowej.
Drugi etap to terapia właściwa, której głównym celem jest pomoc dzieciom dyslektycznym w eliminowaniu specyficznych trudności w czytaniu i pisaniu w oparciu o materiał literowy. W dalszym ciągu należy usprawniać funkcje poznawcze szczególnie w zakresie analizy i syntezy.
Trzeci etap pracy korekcyjno-kompensacyjnej uwzględnia ćwiczenia doskonalące umiejętności poprawnego czytania i pisania poprzez eliminowanie błędów ortograficznych i związanych ze specyfiką pisowni polskiej.
Nadal wykorzystujemy ćwiczenia usprawniające funkcje poznawcze i eliminujemy trudności z poprzednich etapów pracy korekcyjno-kompensacyjnej.

---