AWANGARDA II:
„O książce” Czesław Miłosz. zagłada kultury, brak jej potrzeby spowoduje znieczulenie społeczeństwa. Degeneracja psychiczna. Emocjonalny stosunek poety do całej jego epoki.
„Obłoki” Czesław Miłosz. katastroficzna wizja świata, subiektywna wizja przeżyć podmiotu lirycznego, odosobnienie, bezradność, depresja. Śmierć jest lepsza niż życie pogrążone w lęku. Podjęto temat relacji człowieka i natury. W omawianym utworze natura najpierw stanowiła dla podmiotu lirycznego pretekst do rozważań dotyczących marności ludzkiej egzystencji. Potem z kolei poprzez osiągnięcie świadomości istnienia i bytu człowiek rezygnuje z konfrontacji z naturą, jednoznacznie określając jej prymat w świecie.
„Żal” Józef Czechowicz. Podmiot liryczny pyta czy nie za dużo już krwi się przelało i czy ludzie zapomną o tym co się stanie zanim znowu zaczną budować aby nie powtórzyła się już ta historia, aby człowiek człowiekowi nie był wrogiem. autor nazwał swoją apokalipsę „żal” bo jego żalem jest to, że to człowiek zniszczy siebie i innych doprowadzi do zagłady i nie zrozumie nigdy swego błędu, dalej będzie zmierzała w stronę śmierci.
Awangarda Krakowska - grupa literacka działająca w latach 1922−1927 przy krakowskim czasopiśmie Zwrotnica.
Grupie przewodził Tadeusz Peiper, główny teoretyk i twórca programu. O założeniach nowej poezji mówił ogłoszony w 1922 r. przez Peipera manifest „Miasto. Masa. Maszyna”. Awangarda Krakowska była jedynym nowatorskim polskim ruchem artystycznym, który opracował swój program poetycki w szczegółach. Hasło Awangardzistów Krakowskich brzmiało: „Minimum słów, maksimum treści”. Etymologia samego terminu awangarda wskazuje na terminologię wojskową i oznacza „oddział zabezpieczający od czoła główne siły maszerującej armii”. Można zatem wysunąć następujące implikacje, które dotyczą charakteru Awangardy Krakowskiej: bojowość (agresywny rys), ruchliwość oraz zmienność (celem stworzenia nowych form i stylów artystycznych za pomocą: łamania dotychczas praktykowanych stylów i form, sięganie po tematykę zakazaną, wprowadzanie nowych środków wyrazu artystycznego).
Przyszli awangardziści w pierwszych numerach Zwrotnicy pisali razem z członkami wyznawców futuryzmu: Tytusem Czyżewskim, Brunonem Jasieńskim, Stanisławem Młodożeńcem, Anatolem Sternem. Tadeusz Peiper swoje założenia zaczął publikować w Nowej Sztuce, dopiero w maju 1922 roku wydał pierwszy nr Zwrotnicy. Napisał w nim Punkt wyjścia, który przypomina manifesty futurysty-Marinettiego (masa, szybkość, wynalazczość, ścisła konstrukcja, ekonomia środków).