CZERWONE BRYGADY (wł. Brigate Rosse) - osławione włoskie ugrupowanie terrorystyczne, utworzone 20 października 1970 przez Renato Curcio, Margherite Cagol, Franco Triano, Giorgio Semeria, Corado Simoni, w związku z brakiem (według nich) skuteczności działania mniej radykalnych organizacji lewicowych. W 1978 Czerwone Brygady zamordowały dawnego pięciokrotnego premiera Włoch - Aldo Moro. Organizacja dokonała porwania szefa dowództwa wojsk lądowych NATO na południowę Europę gen. Jamesa Doziera z USA, który został uwolniony przez włoską policję, przez jej antyterrorystyczny wydział Nucleo Operativo Centrale di Sicurezza. Aktualnie (2008) organizacja ta praktycznie nie istnieje.
Powstanie i ideologia
Czerwone Brygady było to ugrupowanie terrorystyczne o skrajnie lewicowej ideologii. Działalność tej grupy miało na celu wyzwolenie proletariatu z kapitalistycznego i imperialistycznego ucisku. Organizacja powstała w 1970 r. w kręgach studenckich w Uniwersytecie w Trieście i Mediolanie.
Pierwszymi przywódcami Brygad byli Renato Curcio i jego żona Mara Cagol - celem było zburzenie całego systemu wyzysku i budowy alternatywnego, komunistycznego porządku społecznego. Jako metodę walki Curcio zalecał odejście od rewolucyjnej spontaniczności, tzw. włączanie się do wszelkich aktów protestu w celu zaostrzenia konfliktów. Taktyka taka prowadzi według niego do powstania co najwyżej tymczasowych sojuszy między robotnikami i studentami. Trwałe związki między tymi grupami społecznymi mogą być nawiązane tylko przez tworzenie grup rewolucyjnych. Według wzorca leninowskiego, grupy te powinny się co prawda włączać do konfliktów społecznych, ale przy jednoczesnym propagowaniu jednolitej linii politycznej. Na takich zasadach została zbudowana późniejsza struktura organizacyjna Czerwonych Brygad (stąd liczba mnoga). Uważano, że w obliczu siły kapitalizmu, jedyną metodą walki, która przyniesie rezultaty będzie walka partyzancka (musi ona odbywać się na trzech płaszczyznach): ”Dezorganizacja wroga przez ataki punktowe, uświadamianie społeczeństwa przez propagandę czynu i organizowania ludu przez wciąganie go do szeroko zakrojonych akcji.” Czerwone Brygady były szkolone i wspomagane przez Státní bezpečnost Ministerstva vnitra ČSSR (Służbę bezpieczeńastwa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Czechosłowackiej Republiki Socjalistycznej).
Struktura organizacyjna
Struktury organizacyjne Czerwonych Brygad były zbudowane hierarchicznie. Na samym dole znajdowały się pojedyncze brygady liczące od 2 do 5 członków. Istniały brygady odpowiedzialne za logistykę, sporządzanie fałszywych dokumentów, organizowanie broni, zakonspirowanych mieszkań, samochodów, a także opieki lekarskiej. Inne brygady zajmowały się działalnością w fabrykach, zbierały informacje o nastrojach robotników i przeprowadzały zamachy. Brygady polityczne zbierały informacje o rządzących politykach, a brygady obronne zajmowały się policją, wymiarem sprawiedliwości i więziennictwa. Następnym szczeblem struktury były kolumny skupiające brygady z tego samego terenu. Były w Turynie, Mediolanie, Genui, Veneto, Rzymie. Każda kolumna miała jednego przywódcę, który kierował wszystkimi organizacjami Czerwonych Brygad na swoim terenie. Na tym szczeblu podejmowano dotyczące akcji terrorystycznych o zasięgu regionalnym. Kierownictwo całej organizacji na szczeblu krajowym podzielono na dwa organy: Kierownictwo Strategiczne i Komitet Wykonawczy. Komitet stanowił centrum polityczne, w którym podejmowano decyzje o kierunku poszczególnych kampanii. Kierownictwo strategiczne stanowiło natomiast centrum władzy wojskowej. Członkowie komitetu (4-5 osób) wchodzili jednocześnie w skład kierownictwa strategicznego, do grona tego należeli też szefowie poszczególnych komitetów.
Działalność terrorystyczna
Początkowo działalność grupy była skierowana przeciwko wielkim zakładom przemysłowym. Celem akcji było z jednej strony przestraszenie kapitalistów, a z drugiej - obudzenie „proletariackiej solidarności”, zaostrzenie konfliktu między robotnikami i kierownictwem firm oraz wzniecenie chaosu, z którego miała powstać rewolucja. Na początku zaczęto podkładać bomby w fabrykach (koncern Pirelli). Porywano również członków dyrekcji fabryk, ale po przesłuchaniu przez „trybunał ludowy”, zawsze wypuszczano ich na wolność (np.: szefa personalnego koncernu Fiata, Ettore Amerio), w lutym 1973 r. na 5 godzin porwano Brunona Lubate był to funkcjonariusz związków zawodowych, terroryści ogolili mu głowę, zdjęli spodnie i przykuli do bramy fabryki Fiata, do tego zawieszono mu tablice, na której napisano, iż jest zdrajcą sprawy robotniczej. Tak robiono z wieloma przedstawicielami związków zawodowych, uważali, że demaskują ich. Zmiana nastąpiła w 1974 r.
18 kwietnia 1974 r. porwano Maria Sossiego, w tym momencie Czerwone Brygady weszły na nowe terytorium, z nową strategią - „Trafić w żywotne centra państwa”. Wszelkie akcje, które zaczęli przeprowadzać miały jakieś drugie dno, np.: data porwania Sossiego nie została wybrana przypadkowo - w tym dniu miało być obsadzone stanowisko szefa zrzeszenia włoskich pracodawców. Po 35 dniach pobytu w rękach porywaczy, oczywiście został przesłuchany przez „trybunał ludowy” Sossi został wypuszczony na wolność. Tą akcje można określić, że była to porażka terrorystów (władze nie spełniły żądania zwolnienia więźniów) lecz odnieśli sukces propagandowy. Czerwone Brygady przez lata pojawiały się na pierwszych stronach gazet. 1974 był rokiem nasilenia akcji terrorystycznych, Czerwone Brygady miały za cel zamach stanu.
W 1975 r. w więzieniach siedzieli wszyscy założyciele Czerwonych Brygad i ponad 100 osób podejrzanych o współpracę, po tym zmieniła się strategia organizacji. W pierwszej fazie działalności Czerwone Brygady nie zabijały i nikogo nie zraniły, porwania były traktowane jako źródło reklamy. Ciekawostka np.: szefowi personalnemu Fiata odesłano zegarek, który zgubił podczas pobytu w ludowym więzieniu, a sędziemu Sossi po uwolnieniu dano do ręki bilet powrotny na pociąg. Takie gesty były później niewyobrażalne. Aldo Moro - 10 maja znaleziono go zastrzelonego w bagażniku renaulta zaparkowanego na Via Caetani w Rzymie - dokładnie w połowie drogi między partyjną centralą komunistów i chadeków. Znowu była to pewna data symboliczna - w tym dniu miał być zaprzysiężony czwarty koalicyjny rząd, w którym po raz pierwszy jako partner występowali komuniści. (było to początkiem końca „historycznego kompromisu”). Po zamordowaniu Moro wszyscy terroryści zostali zatrzymani.
Koniec organizacji
Podsumowując w rezultacie przeprowadzona rewolucja drogą terroru to 160 zamachów w 1977 r. 85 wybuchów bomb w siedzibach partii politycznych i związków zawodowych, 7 osób zamordowanych - to tylko bilans jednego roku działalności w Turynie. To co udało im się osiągnąć - jest dokładną odwrotnością ich celów. Ludzie sprzeciwili się przeciwko Czerwonym Brygadom, zaczęto protestować, demonstrować, a klasa robotnicza odżegnała się od politycznego bandytyzmu. Kontakty z mafią, przypieczętowały koniec organizacji.